Search

Objective: The World Health Organization labelled the COVID-19 outbreak a pandemic on March 11, 2020, the first day COVID-19 cases were diagnosed in Turkey. Since then, people's main concerns have been whether their lives or the lives of their relatives would be at risk if they became infected. The objective of this study was to determine the risk factors that increase mortality in COVID-19 patients treated in ICUs and to facilitate the appropriate precautions. Methods: In this study, patients who were diagnosed with COVID-19 [positive on a polymerase chain reaction (PCR) test] and monitored in the Pandemic Hospital at Diyarbakır Dicle University between 15 March 15 and 15 May, 2020, were evaluated for risk factors for mortality. Results: A total of 50 ICU patients were included in the study. Of them, 52% were males, and the mean age was 63.8±17.6 years. A comparison of deceased and surviving patients showed that being female, older than 62, and a smoker and having diabetes mellitus, hypertension, and/or coronary artery disease significantly increased mortality. An investigation of the findings from the patients' lung tomography examinations revealed that relatively prominent pulmonary involvement and localization did not affect mortality. Conclusions: Because patients who are advanced in age, female and smokers and have comorbidities are in the high-risk group, measurements related to treating the COVID-19 disease should be improved. Laboratory parameters are useful for the evaluation of mortality and morbidity, while mechanical ventilation increased mortality. Giriş: Dünya Sağlık Örgütü tarafından COVID-19 hastalığı pandemi olarak ilan edildiği 11 Mart 2020 tarihinde Türkiye'de de ilk vakalar görülmeye başlandı. O tarihten beri insanlarda paniğe neden olan düşüncelerin başında hastalığa yakalanmasıyla beraber kendi ve yakınlarının hayatının tehlikeye girip girmeyeceği oldu. Bu çalışmanın amacı COVID-19 hastalığına bağlı yoğun bakımda takip edilen hastalarda mortaliteyi arttıran risk faktörlerin tespit edilip bu yönde önlem alınmasını sağlamaktır Yöntemler: Bu çalışmada, Diyarbakır Dicle Üniversitesi Pandemi Hastanesine 15 Mart 2020 ve 15 Mayıs 2020 tarihleri arasında COVID-19 Yoğun bakımlarında yatan ve polymerase chain reaction (PCR) ile COVID-19 tanısı konan yoğun bakım olguları değerlendirildi. Sonuçlar: Çalışmaya alınan 50 yoğun bakım hastasının %54'ü erkekti. Hastaların yaş ortalaması 63.8 ± 17.6 yıl olarak hesaplandı. Ölen hastalarda sağ kalanlara göre kadın cinsiyet, 62 yaş üzeri hastalar, sigara kullanımı, diyabetes mellitus, hipertansiyon ve koroner arter hastalığının varlığının mortaliteyi istatistiksel olarak arttırdığı bulundu. Tomografi bulguları karşılaştırıldığında, akçiğer tutulumun fazla olması ile mortalite arasında doğru orantı olmadığı bulundu. Tartışma: İleri yaş, kadın cinsiyet, sigara kullanımı ve komorbid hastalıkları olanlar yüksek risk grubunda olduğundan dolayı COVID-19 hastalığından korunmak için önlemleri arttırmak gerekiyor. Akciğer tomografi bulguları tanısal olarak anlamlı olsa da hastalığın sürveyansında anlamlı olmayabilir. Laboratuvar bulguları mortalite ve morbidite üzerinde etkili parametreler olup, olup mekanik ventilatöre bağlananlarda mortalite oranı yüksek olarak rapor edildi.

Akut solunum yetmezliği ve hemodinamik kararsızlıkla beraber, dispne ve solunum güçlüğü, solunum sayısı ≥28 /dakika, 5 litre/dakika ve üstünde nazal oksijen desteğine rağmen oksijen satürasyonu

Objectives: The early diagnosis of volume overload in chronic kidney disease (CKD) is very important. N-terminal probrain natriuretic peptide (NT-proBNP) is a valuable biomarker for this purpose. Our study aimed to detect the relationship between NT-proBNP and left ventricular hypertrophy (LVH), hypertension (HT), GFR, and proteinuria among diabetic patients with stage 3-4 CKD. Methods: 160 diabetic patients with stage 3-4 CKD [80 patients in stage 3 CKD (group 1) and 80 patients in stage 4 CKD (group 2)] were enrolled. NT-proBNP levels were evaluated in serum, and proteinuria was determined from 24-hour collected urine. Left ventricular hypertrophy was evaluated by M-mode echocardiography. NT-proBNP levels were compared according to their left ventricular hypertrophy, hypertension, and proteinuria levels. Results: NT-proBNP levels was significantly higher, and GFR was lower in group 2 compared to group1 (p < 0.05). NTproBNP was higher in patients with LVH (+) HT (+) and proteinuria ≥ 1gr/d than patients with LVH (-), HT (-), and proteinuria < 1g/d (p < 0.05). We found a significant correlation between NT-proBNP levels and left ventricular posterior wall thickness, diastole (LVPWTd), proteinuria, SBP, and DBP. Proteinuria was the major contributor to increased NTproBNP levels among the independent variables. Conclusion: We detected that NT-proBNP levels are increased during the progression of CKD, and proteinuria is the major cause of increased NT-proBNP levels among the independent variables.

Non-steroid antiinflamatuar ilaçlar sıklıkla kronik ve akut ağrı ve inflamasyonda analjezik ve anti-inflamatuar ilaç olarak kullanılırlar. Glomerüler kapillerler, vaza rekta ve tübüler fonksiyonlar üzerine etkili olan hiponatremi, ödem ve hipertansiyon gibi önemli komplikasyonlara yol açabilirler. İleri yaş, dehidratasyon, kusma, diüretikler, ACE/ARB tedavisi, kalp yetmezliği, nefrotik sendrom, siroz ve kronik böbrek hastalığı gibi durumlarda NSAİ kullanımı akut böbrek hasarı açısından bir risk faktörüdür. Akut interstisyel nefrit ilaç dozuna bağımlı değildir ve immünolojik inflamatuar reaksiyon ve kreatinin klirensinde azalma ile karakterizedir. Klasik bulguların yanında, glomerüller etkilenebilir ve minimal değişiklik hastalığı veya membranöz glomerülonefrit gelişebilir. Analjezik nefropatisi interstisyel nefrit ve papiller nekrozla karakterizedir. NSAİ'ların metabolitleri böbrekte oksijen basıncının en düşük olduğu renal medullada birikir ve vazokonstriksiyona yol açarak renal parenkimal perfüzyonu bozarlar. Zaman içerisinde fark edilmeden papiller nekroz, glomerüler skleroz, interstisyel fibrozis ve kortikal atrofi gelişebilir. Non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSAIDs) are often used in the treatment of chronic and acute pain and inflammation as an analgesic and anti-inflammatory agent. They inhibit the synthesis of prostaglandins which have influence on glomerular capillaries, vasa recta and tubular functions. They lead to significant complications such as hyperkalemia, hyponatremia, edema and hypertension. Usage of NSAIDs is a risk factor for acute kidney injury in some conditions such as advanced age, dehydration, vomiting, diuretics, ACE/ARB therapy, heart failure, nephrotic syndrome, cirrhosis and chronic kidney disease. Acute interstitial nephritis is not dependent on the drug dose and it is characterized by immunological inflammatory reaction and a decrease in creatinine clearance. Besides the classical findings, glomerules can be involved and minimal change disease or membranous glomerulonephritis can develop. Analgesic nephropathy is characterized by interstitial nephritis and papillary necrosis. Metabolites of NSAIDs are accumulated in renal medulla which has lowest oxygen pressure in kidney and they disrupt the renal parencymal perfusion by vasoconstriction. Respectively, papillar necrosis, glomerular sclerosis, interstitial fibrosis and cortical atrophy can develop insidiously.

Objective: Organophosphates are commonly used in agriculture and mostly lead to intoxication. In this study, we examined the sociodemographic features, clinical findings, and the relationship between time to treatment with pralidoxime and mortality in patients with organophosphate poisoning treated in our clinic. Methods: We retrospectively examined hospital records of 179 patients who were managed for organophosphate poisoning in our clinic, between January 2001 and November 2009. Sociodemographic data, clinical findings, laboratory results, complications during follow-up, and outcomes were recorded. The patients were grouped as died and survived, and comparison of sociodemographic and clinical features, laboratory results, and treatment outcomes were performed. Results: Among 179 patients, 133 (74.3%) were female, 46 (25.6%) were male and mean age was 27.1+11.7 years. Fifteen (8.3%) patients died. Illiteracy rate among those who died was 66.6%, while it was 30.4% in those who survived. Among those who died, 13 (86.6%) had nicotinic and 14 (93.3%) had CNS signs. Assessment of cases by the time to PAM administration revealed mortality rates of 4.47% (n=6), 19.4 % (n=7), and 22.2% (n=2) for the first 3 hours (n= 134), 3-6 hours (n=36), and after 6 hours (n=9), respectively. Conclusion: A great majority of patients presenting with organophosphate poisoning were of low educational status, which was linked with mortality, indicates the importance of education. In addition, mortality rate was lower in patients who were administered PAM at an earlier period in the treatment process, suggesting the role of early PAM administration in reducing mortality., Amaç: Organofosfatlı ilaçlar tarım sektöründe sıklıkla kullanılmaktadır ve ilaç zehirlenmelerinde önemli bir yer tutmaktadır. Bu çalışmada, kliniğimizde takip edilen organofosfat zehirlenme vakalarının sosyodemografik verileri, klinik bulguları ve pralidoksim (PAM) tedavisine başlanma zamanı ile mortalite arasındaki ilişki araştırıldı. Yöntemler: Çalışma kapsamında Ocak 2001 - Kasım 2009 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi İç Hastalıkları Kliniği\'nde organofosfat zehirlenmesi nedeni ile takip edilen 179 hastanın dosyaları geriye dönük olarak incelendi. Hazırlanan standart çalışma formlarına; sosyodemografik veriler, klinik bulgular, laboratuvar verileri, takip esnasında gelişen komplikasyonlar ve tedavi sonuçları kaydedildi. Hastalar ölen ve sağ kalan hastalar şeklinde gruplandırılarak sosyodemografik, klinik, laboratuvar sonuçları ve tedavi sonuçları karşılaştırıldı. Bulgular: Çalışmaya alınan 179 hastanın 133 (%74,3)\'ü kadın, 46 (%25,6)\'sı erkek ve yaş ortalamaları 27,13+11,68 idi. Hastalarımızın 15'i (% 8,3) öldü. Ölen hastalarımızda okur-yazar olmama oranı % 66,6 iken sağ kalan hastalarda bu oran %30,4 idi. Ölen hastaların 13'ünde (% 86,6) nikotinik, 14'ünde (% 93,3) SSS bulguları görülürken, sağ kalanların 76'sında (% 46,3) nikotinik ve 62'sinde (% 37,8) SSS bulguları görüldü. PAM verilme zamanına göre hastalar değerlendirildiğinde; ilk 3 saatte (n=134), 3-6 saatte (n=36) ve 6 saatten sonra (n=9) olup, bu saatlere göre PAM tedavisi verilenlerin mortalite oranları sırasıyla; % 4,47 (n=6), % 19,4 (n=7), % 22,2 (n=2) olduğu tespit edildi. Sonuçlar: Organofosfat zehirlenmesi ile başvuran hastaların büyük çoğunluğunun eğitim düzeyinin düşük olup mortalite ile ilişkili bulunması eğitimin önemini göstermektedir. Ayrıca PAM tedavisi erken verilenlerde mortalite oranı daha düşük bulunmuş olup, PAM tedavisine erken başlanması mortaliteyi azaltmada önemlidir.

Rhabdomyolysis is a potentially life-threating syndrome which is caused by muscle injury and characterized by the leakage of muscle cell contents, including electrolytes, myoglobin and other sarcoplasmic proteins into circulation. Rhandomyolysis may develop from a variety of causes such as trauma, muscle disease, drugs and toxins etc. Acut kidney injury is the most frequent lethal complication of rhabdomyolysis. Seizures especially generalized tonic-clonic type can rarely cause rhabdomyolysis by the muscle forces generated during seizure episode. In this case, we represent a rarely seen case of acute renal failure due to rhabdomyolsis after seizure episodes with full recovery

Bu çalışma Yan Dal Uzmanlık tezi olarak hazırlanmıştır. Giriş : Dislipidemi erişkin populasyon kadar son dönem böbrek hastaları içinde önemli bir KV risk faktörüdür. Bu amaçla hemodiyaliz ve sürekli ayaktan periton diyaliz tedavisi alan son dönem böbrek hastalarında kardiyovasküler risk faktörleri olarak lipidler ve lipoproteinlerin değerlendirilmesini amaçladık. Materyal ? Metod: Bu çalışmaya en az üç aydır diyaliz tedavisi alan, diyabetik olmayan 168 son dönem böbrek hastası dahil edildi. Hastaların demografik bilgi leri kaydedildi. VKI hesaplandı. Kan basınçları ölçüldü. 12 saatlik açlık periyo dundan sonra, diyaliz seansından önce tam kanda hemoglobin, trombosit ve löko sit, serumda üre, kreatinin, ürik asit, glukoz, Na, K, Ca, P ve Albumin,TK, TG, LDL-K, HDL-K, VLDL, apo A, apo B ve Lp(a) nefelometrik yöntemle çalışıldı. Bulgular: Çalışmaya SAPD grubunda 89 hasta (51 E, 38 K) ve HD grubunda 79 hasta (47E,32K) alındı. SAPD grubundaki hastaların yaş ortalaması 40,91±13,53 yıl, HD grubundaki hastaların ise 45,02±14,40 yıl (p = 0,058) olarak saptandı. Lipid parametrelerinden TG (p=0,023) ve VLDL (p=0,027) SAPD grubunda HD grubuna göre daha düşük, HDL-K (p

Background: Prehypertension is a stage that can be prevented to progress hypertension by appropriate adjustments in the lifestyle parameters. Detection of microalbuminuria, pointed that prehypertension will pass to hypertensive phase at this stage. In this study, our aim is to evaluate the frequency of microalbuminuria and its relationship with lifestyle parameters in non-diabetic prehypertensive patients. Method: The study was carried out between 2011 and 2012 in the department of internal medicine at Dicle University, Faculty of Medicine. The files of 100 nondiabetic prehypertensive patients aged between 18 – 65 were evaluated retrospectively. Demographic characteristics, blood pressure measurements, body mass index, biochemical parameters, microalbuminuria levels and associated factors such as smoking, alcohol use, lifestyle activities and nutrition types were noted from patient files. Results: Patients were divided into two groups, as group 1: (n = 90), normo albuminuric, and group 2: (n = 10)microalbuminuric. The frequency of microalbuminuria was found as 10 % among the patients. SBP, DBP, and BMI were measured as much higher in group 2 than in group 1. There were statistically significant positive correlation between microalbuminuria and SBP, DBP, BMI, smoking and negative correlation between microalbuminuria and sedentary lifestyle. Body mass index OR: 7,667 (%95 CI:2,620-22,438) and smoking OR:12,000 (%95CI:3,954-36,418) were determined the most effective parameters in increasing microalbuminuria among independent parameters. Conclusion: The frequency of microalbuminuria was found as 10% among the patients. Body mass index and smoking were the most significant parameters in increasing microalbuminuria among independent parameters. Regulation of body mass index and smoking cessation can prevent microalbuminuria in prehypertensive patients.

Aim: Massive pulmonary thromboembolism (PTE) is one of the cause of unexpected deaths in hospitalized patients. Our aim is to present diagnosis and treatment of massive pulmonary thromboembolism in a patient with pneumonia and cancer. Case: A 52 years old male with a metastatic colon adenocarcinoma, admitted to the emergency department with shortness of breath, one month after the right hemicolectomy and chemotherapy. The physical examination of the patient: general condition was bad and he had tachypnea, tachycardia, and rals in the left lung bases and leukocyte: 21.000 K/ml, CRP: 28mg/dl, Ph:7.46, PaO2:56.6, PaCO2:23.2, SO2:%82, HCO3:19.8. Tachypnea, tachycardia, hypoxia, hypocapnia, and respiratory alkalosis was observed, PTE was considered and diagnosed by CT pulmonary angiography. 50 mg Alteplase was applied to the patient. After administration of alteplase, general condition was improved (pH:7.37, PaO2:85.1, PaCO2: 38.9,SO2:98.5%, HCO3:20.3). Conclusion:Pneumonia, may mask the diagnosis of PTE and should be considered in patients with dyspnea, hypocapnia, hypoxia, and hypotension

Heparin is a drug that is widely used for prophylaxis of thrombosis or treatment in many clinical situations, particularly in surgical clinics and Heparin-induced thrombocytopenia (HIT) is the most important and most frequent druginduced and immun mediated thrombocytopenia in patients receiving heparin, and has significant morbidity and mortality An early, transient, and mild thrombocytopenia is seen in many patients after initiation of heparin. Heparin induced thrombocytopenia is caused by IgG antibodies that recognize multimolecular complexes of platelet factor 4 (PF4) and heparin. Many studies suggest that up to 8% of heparinized patients develops the HIT antibodies, approximately 1–5% develops HIT with thrombocytopenia, and at least one-third of cases develops thrombosis. In addition thrombosis in HIT is associated with a mortality rate of approximately 20–30%. This complication not only ocur with U Fractioned Heparin (UFH) treatment but also with low molecular weight heparine therapy. In recent study, thrombocytopenia associated with low molecular weight heparins (LMWH) was evaluated prospectively in 340 orthopedic patients who received LMWH for prophylaxis during elective surgery. HIT developed in only 1.2% patients (4/340) and femoral vein thrombosis occurs in 1 patient with HIT. Platelet count recovery was seen in 4 patients after LMWH cessation. In conclusion, HIT is not only a common but also a serious complication of heparin therapy with a high rate of morbidity and mortality. In addition it does not seen only by intravenous/subcutaneous UFH but also by subcutaneous LMWH therapy and the clinicians must be aware of this syndrome in their heparin receiving patients. Heparin, özellikle cerrahi kliniklerde olmak üzere, tromboz proflaksisi ve bazı klinik durumların tedavisinde yaygın olarak kullanılan bir ilaçtır. Heparin ilişkili trombositopeni (HIT) heparin alan hastalarda ilaca bağlı ve immün aracılıklı gelişen en sık ve en önemli trombositopeni nedeni olup ciddi morbidite ve mortaliteye sahiptir. Bazı hastalarda heparine başlandıktan hemen sonra erken, geçici ve ılımlı bir trombositopeni görülebilir. Platelet faktör IV (PF4) ve heparin multimoleküler kompleksine karşı gelişen Ig G antikorları HIT oluşumuna neden olur. Bazı çalışmalarda heparinize edilen hastaların %8’inde HIT antikorları, yaklaşık %1-5’inde HIT ile birlikte trombositopeni ve en az vakaların 1/3’ünde tromboz geliştiği ortaya konmuştur. Bununla birlikte HIT’de tromboz, yaklaşık %20-30 ölüm oranına sahiptir. Bu komplikasyon sadece unfraksiyone heparin (UFH) ile tedavide değil aynı zamanda düşük molekül ağırlıklı heparin (LWMH) kullanımında da ortaya çıkabilir. Bu çalışmada elektif cerrahi girişim için proflaktik olarak LWMH alan 340 ortopedik hastada LWMH’ne bağlı trombositopeni gelişimi retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların sadece %1.2’sinde (4/340) HIT ve bunlardan da sadece birinde femoral ven trombozu gelişti. Dört hastada da LWMH kesildikten sonra trombosit sayısı düzeldi. Sonuç olarak, HIT, LWMH tedavisinin sadece yaygın görülen değil aynı zamanda yüksek morbidite ve mortalitesi olan ciddi bir komplikasyonudur. Ayrıca sadece intravenöz/ciltaltı UFH kullanımı ile değil LWMH tedavisinde de görülebilir. Klinisyenler heparin tedavisi alan hastalarda trombositopeni ve tromboz komplikasyonlarına karşı dikkatli olmalıdırlar.

ÖZET Kronik HCV ve HBV enfeksiyonunun extrahepatik manifestasyonları. HCV ve HBV virüsleri kronik viral hepatitin iyi bilinen nedenleridir. Kronik viral enfeksiyonların bir grup extrahepatik manifestasyonlarla birlikte olduğu bilinmektedir. Özellikle HCV ve HBV enfeksiyonuna bağlı gelişen hastalıkların farklı klinik durumları tanımlanmıştır. Bu rahatsızlıklar romatolojik, dermatolojik, nörolojik, psikiatrik klinik tablolar ile aynı zamanda immünolojik ve hematolojik bozukluklardır. AMAÇ: Kronik HCV ve HBV enfeksiyonunun klinik ve biyolojik extrahepatik manifesasyonlarınının prevalansını farklı iki grubta karşılaştırarak tesbit etmek. MATERYAL-METOD: Çalışma grubunda 40 anti-HCV pozitif hastayı ve kontrol grubunda 40 HBsAg pozitif hastayı değerlendirdik. AntiHCV pozitif grupta 40 hastanın 35' i (%87,5) kronik karaciğer hastası ve 5'i (%12,5) karaciğer sirozuydu. Kontrol grubunda ise 40 hastanın 33'ü (%82,5) kronik karaciğer hastası ve 7'si (%17,5) karaciğer sirozu idi. HCV ve HBV enfeksiyonları ELISA ve polimeraz zincir reaksiyonuyla (PCR) teyit edildi. Biyokimyasal, hematolojik ve immünolojik testler hem çalışma grubunda, hem de kontrol grubunda çalışıldı. Bu hastalar aynı zamanda romatolojik, dermatolojik, nörolojik, psikiatrik ve diğer klinik manifestasyonlar için değerlendirildi. BULGULAR: Çalışma grubunda klinik prezentasyonların dağılımı şu şekilde tespit edil di. Romatolojik manifestasyonlar; % 25 artralji, % 5 artritis, % 5 myalji, nörolojik mani festasyonlar; % 10 parestezi, % 12.5 periferal nöropati, dermatolojik manifestasyonlar; % 10 pruritus, % 5 liken planus, psikiatrik manifestasyonlar; % 50 depresyon, % 7.5 insom nia ve % 2.5 anxiety idi. Kontrol grubunda ise sırasıyla % 5 artralji, % 7.5 myalji, % 5 pa restezi, % 7.5 depresyon saptandı. Çalışma grubunda, biyokimyasal, hematolojik, serolojik ve immünolojik değerler; düşük tiroksin seviyesi % 12.5, yüksek serum romatoid faktör seviyesi % 30, hipokomplemantenemi(C3) % 2.5, trombositopeni % 15, ANA pozitifliği % 37.5, ASMA % 15, AMA % 7.5 oranlarında saptandı. Kontrol grubunda ise sırasıyla ck 17.5 düşük tiroksin seviyesi, % 10 yüksek serum romatoid faktör seviyesi, % 10 hipo- komplemantenemi (C3), % 5 trombositopeni ve % 5 ANA pozitifliği saptandı. Tip-2 DM çalışma grubunda % 15 oranında saptanırken, kontrol grubunda ise % 7.5 oranında bulundu. Kryoglobulinemi; çalışma grubunda sadece % 2.5 oranında saptadık. Kontrol grubunda ise saptamadık. SONUÇ: Çalışmamızda baskın olarak romatolojik, nörolojik ve psikiatrik extrahepatik manifestasyonların kronik HBV hastalarına göre, kronik HCV hastalarında daha sıklıkla gözlendiğini saptadık. HCV hastalarındaki en sık immünolojik anormallikler; ANA pozitifliği ve yüksek serum RP seviyesiydi. Fakat düşük tiroksin (T4) seviyesi ve hipokomplemantenemi kontrol grubunda şaşırtıcı olarak yüksek bulundu. Tip-2 DM oranı anlamlı olarak kronik HCV'nin extrahepatik manifestasyonlarıyla korelasyon gösterdi. ANAHTAR KELİMELER : HCV, HBV, extrahepatik manifestasyonlar. 59 SUMMARY EXTRAHEPATIC MANIFESTATIONS OF HCV AND HBV INFECTIONS HCV and HBV viruses are well recognized causes for chronic viral hepatitis. Chronic viral infections are known to be associated with a spectrum of extrahepatic manifestations. Distinct clinical conditions have been described in which the underlying disease is specifically due to HCV and HBV infection.These were rheumatological, dermatological, neurological,psychiatric clinical presentations and also immunological and hematological disorders. AIM : To assess the prevalance of clinical and biological extrahepatic manifestations of HCV and HBV infections in two different groups. MATERIAL - METHODS : We evaluated 40 patients in study group who were antiHCV positive and 40 patients in control group who were HbsAg positive. In antiHCV positive group 35 of 40 (87,5 %) were chronic liver disease and 5 of 40 (12,5 %) were liver cirrhosis. In control group 33 of 40 (82,5 %) were chronic liver disease and 7 of 40 (17,5 %) were liver cirrhosis. HCV and HBV infections were confirmed by ELISA and polymerase chain reactions (PCR). Biochemical, hemathological and immunological tests were made for study and control groups. Also they were evaluated for clinical presentations that involved rheumatological, dermatological, neurological, psychiatric and other clinical manifestations. RESULTS: In study group the clinical presentations including rheumatological manifestations were 25 % arthralgia, 5 % arthritis, 5 % myalgia, neurological manifesta tions were 10 % paresthesia, 12,5 % peripheral neuropathy, dermatological manifestations were 10 % pruritus, 5 % liken plarus and psychiatric manifestations were 50 % depression, 7,5 % insomnia and 2,5 % anxiety versus in control group 5 % arthralgia, 7,5 % myalgia, 5 % paresthesia, 7,5 % depression respectively. Low thyroxin levels was 12,5 %, high serum rheumatoid factor levels was 30 %, hypocomplemantenemia(C3) was 2,5 %, thrombocy topenia was 15 %, ANA positivity was 37,5 %, ASMA 15 %, AMA 7,5 % in study group versus in control group 17,5 % low T4, 10 % high serum RF levels, 10 % low C3, 22,5 % thrombocytopenia, 5 % ANA positivity respectively. Typell DM was found 15 % in study group versus 7,5 % in control group. Cryoglobulinemia was found only 2,5 % in study group and was not determined in control group.Also some clinical and immunological manifestations were not determined in our study. CONCLUSION : In this research we established that extrahepatic manifestations were frequently observed in HCV patients than HBV patients. Including primarily the rheuma tological, neurological and psychiatric presentations. The most common immunological abnormalities were ANA positivity, high serum RF levels in HCV patients. But low T4 levels and thrombocytopenia were relatively abnormal in control group.Typell DM was significantly correlated as extrahepatic manifestations of HCV infection. KEY WORDS: HCV, HBV, and extrahepatic manifestations. 58 68

The common variable immunodeficiency disease (CVID) is the most common symptomatic primary antibody deficiency. It is the most frequently observed cause of panhypogammaglobulinemia in adults. Here, we present a case of systemic amyloidosis that developed secondary to the common variable immunodeficiency disease causing recurrent infections in a young female patient. A 24-year-old female patient, who was under treatment at the gynecology and obstetrics clinic for pelvic inflammatory disease, was referred to our clinic when she was observed to have swellings in her legs, hands, and face. She had proteinuria at a rate of 3.5 gr/day, and her serum albumin was 1.5 gr/dl. The levels of immunoglobulins are IgG: 138 mg/dl, IgA: 22,6 mg/dl, and IgM: 16,8 mg/dl. The renal USG revealed that the kidneys were observed to be enlarged. Since the patient had recurrent infections, hypogammaglobulinemia, nephrotic range proteinuria, and enlarged kidneys in the renal USG, she was thought to have type AA amyloidosis and therefore underwent a renal biopsy. The kidney biopsy revealed amyloid (+). So the patient was diagnosed with AA type of amyloidosis secondary to common variable immunodeficiency disease. A treatment regimen (an ACE inhibitor and a statin) with monthly administration of intravenous immunoglobulin was started.

Giriş : Dislipidemi erişkin populasyon kadar son dönem böbrek hastaları içinde önemli bir KV risk faktörüdür. Bu amaçla hemodiyaliz ve sürekli ayaktan periton diyaliz tedavisi alan son dönem böbrek hastalarında kardiyovasküler risk faktörleri olarak lipidler ve lipoproteinlerin değerlendirilmesini amaçladık.Materyal ? Metod: Bu çalışmaya en az üç aydır diyaliz tedavisi alan, diyabetik olmayan 168 son dönem böbrek hastası dahil edildi. Hastaların demografik bilgi leri kaydedildi. VKI hesaplandı. Kan basınçları ölçüldü. 12 saatlik açlık periyo dundan sonra, diyaliz seansından önce tam kanda hemoglobin, trombosit ve löko sit, serumda üre, kreatinin, ürik asit, glukoz, Na, K, Ca, P ve Albumin,TK, TG, LDL-K, HDL-K, VLDL, apo A, apo B ve Lp(a) nefelometrik yöntemle çalışıldı.Bulgular: Çalışmaya SAPD grubunda 89 hasta (51 E, 38 K) ve HD grubunda 79 hasta (47E,32K) alındı. SAPD grubundaki hastaların yaş ortalaması 40,91±13,53 yıl, HD grubundaki hastaların ise 45,02±14,40 yıl (p = 0,058) olarak saptandı.Lipid parametrelerinden TG (p=0,023) ve VLDL (p=0,027) SAPD grubunda HD grubuna göre daha düşük, HDL-K (p

Introduction: Cases of intoxication is an important part of the patients admitted to GeneralInternal Medicine Intensive Care Unit. The aim of this study is to present the features ofpatients admitted to our General Internal Medicine Intensive Care Unit with acute drugintoxication and clinical outcomes.Material and method: The data of patients with acute drug intoxication admitted to ourGeneral Internal Medicine Intensive Care Unit between June 2010 and December 2012 wereanalysed retrospectively. The patients’ age, gender, etiology, comorbid conditions, bloodpressure, arterial blood gases, hematological and biochemical parameters, treatments andclinical outcomes were evaluated.Results: 81.4% of patients were female, 18.6% were male. The mean age of the patient was30.23 ± 15.44 years. Multi-drug poisoning (51.2%)was the most common cause among thedrug poisoning. 32.5% of the patients had comorbid conditions. The most common comorbidwas psychosis among the disease. Only one patient hospitalized with organophosphateintoxication was need for mechanical ventilation due to extremely secretion. Hemodialysistherapy was performed 2 times in one patient with valproic acid intoxication.Conclusion: The cases of multi-drug intoxications (51.2%) were found to be more in patientswith acute drug intoxication hospitalized into the General Internal Medicine Intensive Careunit. 16.2% of our patients hospitalized with drug intoxication had psychosis, Giriş: Zehirlenme olguları Genel Dahiliye Yoğun Bakım Ünitesine(GDYBÜ) yatırılanhastaların önemli bir kısmını oluşturur. Bu çalışmada amacımız GDYBÜ’ne yatırılan akut ilaçzehirlenmesi olan hastalarımızın özelliklerini ve klinik sonuçlarımızı sunmaktır.Materyal ve metod: Haziran 2010-Aralık 2012 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi TıpFakültesi GDYBÜ’ne yatırılan akut ilaç zehirlenmesi olan olgularımızın verileri retrospektifolarak analiz edildi. Hastalar cins, yaş, etyoloji, komorbid durumlar, kan basıncı, arteriyel kangazı, hematolojik ve biyokimyasal parametreleri ile tedavileri ve klinik sonuçlarıdeğerlendirildi.Bulgular: Hastalarımızın % 81.4’ü kadın, %18.6’sı erkekti. Yaş ortalaması 30.23±15.44yılidi. En sık etken çoklu ilaç zehirlenmeleri (%51.2)idi. Hastalarımızın %32.5’da komorbiddurum saptandı. Psikoz en sık komorbid durumdu. Organofosfor zehirlenmesi ile yatırılanolgularımızdan sadece birinde aşırı sekresyon nedeniyle mekanik ventilatör ihtiyacı oldu.Valproik asit entoksikasyonu olan olgumuza 2 seans hemodiyaliz uygulandı.Sonuç: GDYBÜ’ze akut ilaç zehirlenmesi tanısıyla yatırılan olguların içinde çoklu ilaçzehirlenmesi olgularının(%51.2)daha fazla olduğu görüldü. İlaç zehirlenmesin ile yatanolgularımızın % 16.2’sinde zeminde psikoz olduğu saptandı

Purpose: Nosocomial infections develop after 48-72 hours of hospitalization. Gram negativebacilli are generally the causative agent. 25% of all nosocomial infections develop in theintensive care units. Therefore, patients in the intensive care units are at high risk. This studyaimed to determine the prevalence of nosocomial infections and causative gram negative bacilliin the Intensive Care Unit (ICU).Materials and Methods: 269 patients who were hospitalized in internal medicine intensivecare unit (IMICU) of Dicle University Faculty of Medicine between june 2010- December 2010were included in this study. Culture samples were taken from all of the patients who developsfever ( ≥38.5 C) after the hospitalization to the IMICU. Culture of blood, urine, sputum, centralvenous catheters, open wounds and deep tracheal aspirate were taken. Source and the prevalenceof infection and distribution of the isolated causative pathogens were determined in the patientswith gram negative bacilli reproduction.Results: 158 of the patients were male ( 58.7%) and 111 of the patients were female ( 41.3%).The mean ages of men and female were 58.81±16.91 and 56.44±19.16 years, respectively (p=0.286). culture samples were taken from blood (16%), urine ( 8.6%), central venous cathetertips ( 6.3%), deep tracheal aspirates (10%), sputum (2.2%) and wound stabs (2.2%). Nosocomialinfections were detected in 109 patients ( 40.5%). Pneumonia, urinary tract infections andgastrointestinal system infections were the most frequent infections respectively.Microorganisms were isolated from one sample in 97 patients, while 12 patients had more thanfocus. The most commonly isolated organisms were E.Coli (13.8%) and PseudomonasAeruginosa (7.4%), followed by Acinetobacter Baumannii (6.3%) and StenotrophomonasMaltophilia (3.3%). Conclusion: Nosocomial infections in intensive care units have proved to be a serious problem.Surveillance studies should be performed for the isolated causative pathogens and measuresshould be taken to prevent the development of the ICU infections, Amaç: Nozokomial enfeksiyonlar hastaneye yatıştan 48-72 saat sonra gelişir. Etken geneldegram negative basillerdir. Tüm nozokomial enfeksiyonların %25’i yoğun bakım ünitelerindegelişir. Bu nedenle yoğun bakım ünitesindeki hastalar yüksek risklidir. Bu çalışmada amacımızYoğun Bakım Ünitesinde nozokomiyal enfeksiyon prevalansını ve etken gram negatif basilleribelirlemektir. Materyal ve metod: Çalışmaya Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Genel Dahiliye Yoğun BakımÜnitemizde(GDYBÜ) 2010 yılı Haziran – Aralık ayları arasında yatan 269 hasta dahil edildi.GDYBÜ’ne yattıktan sonra ateş(≥38.5°C) gelişen tüm hastalardan kültür için örnekler alındı.Kültür için kan, idrar, balgam, santral venöz kateter ucu, açık yara ve derin trakeal aspirattanörnekler alındı. Alınan örneklerde gram negatif basil üreyen hastalarda enfeksiyon kaynağı,prevalansı ve izole edilen ajan-patojenlerin dağılımı belirlendi. Bulgular: Hastaların 158’i erkek (%58.7) ve 111’i kadın (%41.3) idi. Erkeklerin yaş ortalaması58,81±16,91, kadınların yaş ortalaması 56,44±19,16 yıl (p: 0,286) idi. Kültür için alınanörneklerin %16’sını kan, %8,6’sını idrar, %6,3’ünü santral venöz kateter ucu, %10’nu derintrakeal aspirat, %2,2’sini balgam ve %2,2’sini yara sürüntüsü oluşturdu.109(%40.5) hastadanozokomiyal enfeksiyon tespit edildi. İlk üç sırada pnömoni, üriner system enfeksiyonu vegastrointestinal yol enfeksiyonu olduğu saptandı. Hastaların 97’sinde bir örnektenmikroorganizma izole edilirken, 12 hastada birden çok odakta gram negatif basil izole edildi.En sık izole edilen mikroorganizmalar % 13,8 E.Coli ve % 7,4Psödomonas Aeruginosanın olduğu, bunları % 6,3 ileAcinetobacter Baumanii ve % 3,3 ile Stenotrophomonasmaltophilia’nın izlediği görüldü. Sonuç: Genel Dahiliye Yoğun Bakım Ünitesinde nozokomialenfeksiyonun ciddi bir sorun olduğu görüldü. Enfeksiyon etkeniolarak izole edilen ajan patojenlere yönelik sürveyans çalışmalarıyapılmalı ve yoğun bakım enfeksiyonu gelişimini önleyecektedbirler alınmalıdır

Aim: To evaluate the effect of nonsurgical periodontal therapy on serum C-reactive protein(CRP), interlökin-6 (IL-6) levels and periodontal parameters in patients with poorly and wellcontrolled type 2 diabetes with chronic periodontitis.Methods: Forty-five patients were included in the study. Of the 45, 30 had type 2 diabetesmellitus with chronic periodontitis (group 1A; poorly controlled group, n = 15, HbA1c ≥ 7%and group 1B; well controlled group, n = 15, HbA1c < 7%) and 15 were systemically healthy(group 2) with chronic periodontitis. Plaque index, gingival index, probing depth, clinicalattachment loss, gingival bleeding index scores, serum CRP and IL-6 concentrations weremeasured at baseline and 3 months after the nonsurgical periodontal therapy. Results: After the nonsurgical periodontal therapy all periodontal parameters and CRP and IL6 levels decreased significantly by the third month compared to baseline values in all groups.No statistically significant difference was determined among the groups between baseline andthird-month periodontal parameters, or in CRP or IL-6 levels after nonsurgical periodontaltherapy. Conclusion: Improvement in periodontal health is effective on control of systemic infectionvia reducing serum concentrations of CRP and IL-6 in patients with poorly and well controlledtype 2 diabetes with chronic periodontitis. The effects of nonsurgical periodontal treatmentseems to be independent of the degree of diabetic status, Amaç: Kronik periodontitisi olan kötü ve iyi kontrollü tip 2 diabetik hastalarda cerrahi olmayan periodontal tedavinin serum C-reactif protein (CRP), interlökin-6 (IL-6) ve periodontal parametreler üzerine etkisinin değerlendirilmesidir. Method: Çalışmaya 45 hasta dahil edildi. 30 hasta kronik periodontitisi olan tip 2 diabet hastası idi.( grup 1A; kötü kontrollü grup, n=15, HbA1c ≥ 7% ve grup 1B; iyi kontrollü grup, n=15, HbA1c < 7%) ve 15 hasta ise kronik periodontitisi olan sistemik olarak sağlıklı hastalar (grup 2) idi. Plak indeksi, gingival indeks, cep derinliği, klinik ataçman kaybı, gingival kanama skorları, serum CRP ve IL-6 konsantrasyonları başlangıçta ve cerrahi olmayan periodontal tedaviden 3 ay sonra ölçüldü. Bulgular: Bütün gruplarda cerrahi olmayan periodontal tedaviden 3 ay sonra başlangıca göre tüm periodontal parametrelerde, serum CRP ve IL-6 seviyelerinde anlamlı azalma elde edildi. Grupların başlangıç ve 3. ay değerleri karşılaştırıldığında ise periodontal parametreler ile serum CRP ve IL-6 seviyelerinde herhangi bir fark tespit edilmedi. Sonuç: Kötü ve iyi kontrollü tip 2 diabetik hastalardaki periodontal iyileşme, serum CRP ve IL-6 konsantrasyonlarında azalmaya neden olarak sistemik infeksiyonun kontrol altına alınmasında etkilidir. Cerrahi olmayan periodontal tedavinin etkisinin diabetik durumun derecesinden bağımsız olduğu görülmektedir.

WOS:000758928100011 PMID: 35242474 Abstract Introduction and aim Acute kidney injury (AKI) is part of the multiple organ dysfunction syndrome in critically ill patients and is a common condition in intensive care units (ICUs). Renal replacement therapy (RRT) is the cornerstone of treatment for AKI in critically ill patients. This patient population has a high mortality rate despite RRT. There are two methods of RRT for patients in ICUs: intermittent hemodialysis (IHD) and continuous renal replacement therapy (CRRT). Both CRRT and IHD similarly provide adequate metabolic control. We aimed to compare these two RRT modalities in terms of ICU stay, mortality, and laboratory recovery in these patients with high mortality. Materials and methods A total of 120 patients with AKI who needed RRT in the ICU were included in the study (CRRT, n:40; IHD, n:80). Acute Physiology and Chronic Health Evaluation (APACHE) II, Sepsis-related Organ Failure Assessment (SOFA), and Simplified Acute Physiology Score (SAPS)-II scores at the time of admission to the ICU were calculated. Mean arterial pressure, urea, creatinine, sodium, potassium, calcium, pH, lactate, and bicarbonate levels were measured before and after dialysis. Patients were classified as living and deceased. Factors affecting the length of stay in the intensive care unit and 30-day mortality were evaluated. The variability in laboratory parameters between groups before and after dialysis was examined. The groups were compared with these parameters. Results Sixty-one point seven percent (61.7%, n:74) of the patients were female. The mean age was 62.90 +/- 13.64 years. At the time of admission to the ICU, the patients' SAPS II score was 45.05 +/- 12.76, APACHE II score was 22.05 +/- 6.32, and SOFA score was 8.26 +/- 2.48. 66.7% (n:80) of the patients included in the study died, and the length of stay of these patients in the ICU was 12.85 +/- 10.23 days. When the groups were compared, SAPS II, APACHE II scores, and SOFA scores were significantly higher in the CRRT group than in the IHD group (p:0.038, p:0.015, p:0.027, respectively). Although the length of stay in the ICU was shorter in the CRRT group, it was not statistically significant (p:0.075). There was no statistically significant difference between the groups in terms of mortality (p: 0.891). SAPS-II, APACHE II, and SOFA score affected 30-day mortality while age, gender, and RRT modalities were not associated with mortality. The improvement in laboratory parameters between the pre and post-RRT groups was statistically more significant in the IHD group (p

Giriş ve Amaç: Yoğun bakım ünitesinde yatan hastalarda prognozu belirlemek oldukça önemlidir. Bu hasta popülasyonunda morbidite ve mortalitenin önemli bir sebebi olan Solunum Yetmezliği sık görülen klinik bir tablodur. Bu hastalarda inflamasyon bazlı prognostik skorlama yöntemleri olan modifiye Glaskow prognostik skor, platelet lenfosit oranı, nötrofil lenfosit oranı ve prognostik index(PI) kullanılarak prognoz belirlenmeye çalışılmaktadır. Bizde çalışmamızda inflamasyon bazlı prognostik skorlama yöntemlerini kullanarak yoğun bakıma yatırılan ve solunum yetmezliği mevcut olan hastalarda prognozu belirlemeyi ve bu parametrelerin mortalite ve hastanede yatış süresi üzerindeki etkilerini değerlendirmeyi amaçladık. Materyal ve metod: Bu çalışmaya 2010- 2015 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Araştırma ve Uygulama Hastanesi Dahiliye Yoğun Bakım Ünitesi ile Solunumsal Yoğun Bakım Ünitesine yatırılan 511 solunum yetmezliği tanılı hasta dahil edildi. Çalışma retrospektif olarak dizayn edildi. Hastaların demografik özellikleri, etyolojileri, komorbid durumları ve laboratuar bulguları dosyalarından alındı. Yoğun bakımda kalış süresi ve sonuçları kaydedildi. Hastaların nötrofil/lenfosit oranı(NLO), platelet/lenfosit oranı (PLO), bakıldı. Hastalar ölenler (grup 1) ve yaşayanlar (grup 2) olmak üzere sınıflandırıldı. Gruplar arasında çalışılan parametreler karşılaştırıldı. Bulgular: Grup 1:(n:412) (ölenler) ve grup 2: (n:99) (yaşayanlar) hastadan oluşmaktaydı. Grup 1’de WBC, nötrofil, CRP, plt/lnf ve neu/lnf değerleri grup 2 ile kıyaslandığında istatiksel olarak anlamlı yüksek saptandı (p300 olan hasta gruplarında ölüm oranlarının daha yüksek olduğu görüldü. Ayrıca NLO≥5 ve PI grup 2’de yer alan (CRP>1 ve WBC≤11.000 veya CRP>1 ve WBC>11.000) hasta gruplarında diğer gruplara göre hastanede yatış süresinin daha uzun olduğu, genel surveyin daha kötü olduğu bulundu. Sonuç: Artmış NLO ve PLO değerleri solunum yetmezliği tanısı ile yoğun bakım ünitesinde takip edilen hastalarda artmış mortalite oranı ile birliktedir. Ayrıca NLO≥5 ve PI grup 2 hastalarda hastanede kalış süresi daha uzundur. Anahtar sözcükler: Mortalite, nötrofil/lenfosit oranı, platelet/lenfosit oranı, yoğun bakım, solunum yetmezliği Aim: Determination of prognosis is very important for the patients who admitted to intensive care unit. Respiratory failure which is an important cause of morbidity and mortality is common this patient population.inflammation based prognostic scoring systems such as glasgow prognostic score, platelet-to-lymphocyte ratio, neutrophil-to-lymphocyte ratio and porgnostic index(PI) are used to determine prognosis in these patients. In this study; we aimed to determine the prognosis of the patients who were admitted to intensive care unit and had respiratory failure by using these inflammation based prognostic scoring systems and evaluate the impact of these parameters on mortality and length of hospital stay. Materials and methods: 511 patients with respiratory failure who was admitted to Dicle Universtiy Research Hospital Internal Intensive Care Unit and Respiratory Intensive Care Unit between 2010 and 2015 years were enrolled to this study. the study was designed retrospectively. the demographic characteristics, etiologies, comorbid diseases and laboratory findings of patients were taken from patient files. the length of stay in intensive care unit and results were recorded. Neutrophil-to-lymphocyte ratio (NLR), platelet-to-lymphocyte ratio (PLR) were calculated. patients were divided into two groups as patients who died (group 1) and patients who living (group 2). we compared the prognostic parameters between two groups. Results: There were 412 patients in group 1 and 99 patients in group 2. in group 1, WBC,neutrophil, CRP, PLR and NLR values were statistically significantly higher compared with group 2 ( p300. we found that patients with NLR≥5 and patients who classified as PI group 2 had longer length of stay and worsened overall surival. Conclusion: In this study; patients with higher NLR and PLR who were followed at intensive care unit with the diagnosis of respiratory failure had higher mortality rate. Also we found that patients with NLR≥5 and patients who classified as PI group 2 had longer length of stay . Key words: Mortality, NLR, PLR, respiratory failure

ÖZETGiriş ve Amaç: Yoğun bakım ünitesinde yatan hastalarda prognozu belirlemek oldukça önemlidir. Bu hasta popülasyonunda morbidite ve mortalitenin önemli bir sebebi olan Solunum Yetmezliği sık görülen klinik bir tablodur. Bu hastalarda inflamasyon bazlı prognostik skorlama yöntemleri olan modifiye Glaskow prognostik skor, platelet lenfosit oranı, nötrofil lenfosit oranı ve prognostik index(PI) kullanılarak prognoz belirlenmeye çalışılmaktadır. Bizde çalışmamızda inflamasyon bazlı prognostik skorlama yöntemlerini kullanarak yoğun bakıma yatırılan ve solunum yetmezliği mevcut olan hastalarda prognozu belirlemeyi ve bu parametrelerin mortalite ve hastanede yatış süresi üzerindeki etkilerini değerlendirmeyi amaçladık.Materyal ve metod: Bu çalışmaya 2010- 2015 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Araştırma ve Uygulama Hastanesi Dahiliye Yoğun Bakım Ünitesi ile Solunumsal Yoğun Bakım Ünitesine yatırılan 511 solunum yetmezliği tanılı hasta dahil edildi. Çalışma retrospektif olarak dizayn edildi. Hastaların demografik özellikleri, etyolojileri, komorbid durumları ve laboratuar bulguları dosyalarından alındı. Yoğun bakımda kalış süresi ve sonuçları kaydedildi. Hastaların nötrofil/lenfosit oranı(NLO), platelet/lenfosit oranı (PLO), bakıldı. Hastalar ölenler (grup 1) ve yaşayanlar (grup 2) olmak üzere sınıflandırıldı. Gruplar arasında çalışılan parametreler karşılaştırıldı. Bulgular: Grup 1:(n:412) (ölenler) ve grup 2: (n:99) (yaşayanlar) hastadan oluşmaktaydı. Grup 1'de WBC, nötrofil, CRP, plt/lnf ve neu/lnf değerleri grup 2 ile kıyaslandığında istatiksel olarak anlamlı yüksek saptandı (p300 olan hasta gruplarında ölüm oranlarının daha yüksek olduğu görüldü. Ayrıca NLO≥5 ve PI grup 2'de yer alan (CRP>1 ve WBC≤11.000 veya CRP>1 ve WBC>11.000) hasta gruplarında diğer gruplara göre hastanede yatış süresinin daha uzun olduğu, genel surveyin daha kötü olduğu bulundu.Sonuç: Artmış NLO ve PLO değerleri solunum yetmezliği tanısı ile yoğun bakım ünitesinde takip edilen hastalarda artmış mortalite oranı ile birliktedir. Ayrıca NLO≥5 ve PI grup 2 hastalarda hastanede kalış süresi daha uzundur.Anahtar sözcükler: Mortalite, nötrofil/lenfosit oranı, platelet/lenfosit oranı, yoğun bakım, solunum yetmezliği ABSTRACTAim: Determination of prognosis is very important for the patients who admitted to intensive care unit. Respiratory failure which is an important cause of morbidity and mortality is common this patient population.inflammation based prognostic scoring systems such as glasgow prognostic score, platelet-to-lymphocyte ratio, neutrophil-to-lymphocyte ratio and porgnostic index(PI) are used to determine prognosis in these patients. In this study; we aimed to determine the prognosis of the patients who were admitted to intensive care unit and had respiratory failure by using these inflammation based prognostic scoring systems and evaluate the impact of these parameters on mortality and length of hospital stay.Materials and methods: 511 patients with respiratory failure who was admitted to Dicle Universtiy Research Hospital Internal Intensive Care Unit and Respiratory Intensive Care Unit between 2010 and 2015 years were enrolled to this study. the study was designed retrospectively. the demographic characteristics, etiologies, comorbid diseases and laboratory findings of patients were taken from patient files. the length of stay in intensive care unit and results were recorded. Neutrophil-to-lymphocyte ratio (NLR), platelet-to-lymphocyte ratio (PLR) were calculated. patients were divided into two groups as patients who died (group 1) and patients who living (group 2). we compared the prognostic parameters between two groups.Results: There were 412 patients in group 1 and 99 patients in group 2. in group 1, WBC,neutrophil, CRP, PLR and NLR values were statistically significantly higher compared with group 2 ( p300. we found that patients with NLR≥5 and patients who classified as PI group 2 had longer length of stay and worsened overall surival.Conclusion: In this study; patients with higher NLR and PLR who were followed at intensive care unit with the diagnosis of respiratory failure had higher mortality rate. Also we found that patients with NLR≥5 and patients who classified as PI group 2 had longer length of stay .Key words: Mortality, NLR, PLR, respiratory failure 49

Amaç:Akut böbrek hasarı (ABH) yoğun bakımdaki hasta populasyonunda %5-%30 oranında görülmekte ve yoğun bakımda ABH gelişen olgularda mortalite %40-90'a ulaşmaktadır. Yoğun bakımda ABH gelişmi mortaliteyi ciddi biçimde arttıran, yoğun bakımda kalış süresini uzatan, diyaliz ve diğer pahalı tedavi yöntemlerini gerekli kılarak maliyeti artıran önemli bir problemdir.Yoğun bakımda sıklıkla karşılaşılan bir faktör olan hipergliseminin diyabetik olmayan hastalarda da çeşitli kritik durumlarda mortalite ve morbiditeyi arttırdığı yapılan çalışmalarla vurgulanmış ancak, hipergliseminin ABH gelişimi üzerine etkisini inceleyen çalışmalar sınırlı sayıdadır. Bu çalışmamızda yaşamı tehtid eden kritik durumlardan biri olan akut inme ile yoğun bakıma kabul edilen diyabetik olmayan hastalarda başvuru anındaki hipergliseminin ciddi bir organ yetmezliği olan ABH insidansını arttırıp arttırmadığını değerlendirdik. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmaya 2010- 2014 yılları arasında Dicle Üniversitesi Araştırma ve Uygulama Hastanesi Dahiliye Yoğun Bakım Ünitesi ya da Nöroloji Yoğun Bakım Ünitesine iskemik/ hemorajik inme ayırımı yapılmaksızın akut inme tanısıyla kabul edilen, diyabetes mellitus ve kronik böbrek hastalığı olmayan 520 hasta dahil edildi. Hastaların demografik özellikleri, komorbid hastalıkları, yoğun bakımda kalış süresi,klinik sonuçları, akut dönemde çalışılan CRP değeri, hastaneye başvuru anında çalışılan kan örneklerinden serum glukoz değeri ve kreatinin değeri kaydedildi. ABH gelişimini takip etmek için yatış süresince günlük çalışılan kreatinin değerleri incelendi. ABH tanısı KDIGO kriterleri doğrultusunda koyuldu. Başvuru anındaki hiperglisemi serum glukoz değerinin ≥126 mg/dl olmasına göre belirlendi. Hastalar Hiperglisemi ve ABH gelişimine göre 4 gruba ayrıldı. Veriler regresyon analizi ve ROC analizi ile istatistiksel olarak incelendi. Bulgular: Hastaların 249'u (%47.9) erkek 271'i (%52.1) kadındı. Çalışma populasyonunda yaş ortalaması 68.6 ± 17.0 yıldı. ABH gelişen grupta başvuru anındaki ortalama serum glukozu 156 mg/dl ± 55.1 iken ABH gelişmeyen grupta 132 mg/dl ± 46,1 olup başvuru anındaki serum glukoz düzeyi ABH gelişen grupta istatistiksel olarak anlamlı düzeyde yüksek bulundu (p

Laurence Moon Bardet Biedl Sendromu (LMBBS); otozomal resesif geçişli, obezite, mental retardasyon, polidaktili, hipogonadizm ve retinitis pigmentoza ile karakterize nadir görülen bir bozukluktur. Hastalığın tanı kriterleri arasında yer almasa da bu hastalarda, böbreklerde yapısal anomali ve fonksiyon bozukluğu, diabetes mellitus, insülin direnci, hipertansiyon ve karaciğerde fibrozis de görülebilmektedir. Renal fonksiyonlarda progresif bozulma sonucu gelişen son dönem böbrek yetersizliği en sık ölüm nedenidir. Bu olgu sunumunda, boyun apsesi, üre, kreatinin değerlerinde yükseklik ve metabolik asidozla başvuran 17 yaşında bir Laurence Moon Bardet Biedl sendromu olgusunun paylaşması amaçlandı. The Laurence Moon Bardet Biedl syndrome (LMBBS), is a rare autosomal recessive disorder characterized by obesity, mental retardation, polydactly, hypogonadism and retinitis pigmentosa. Kidney failure, diabetes mellitus, insulin resistance, hypertension and liver fibrosis which are not included among the criteria for the diagnosis of the disease can also be seen in these patients. End stage renal disease that develops as a result of progressive deterioration in renal function is the most frequent cause of death. In this case report, a 17-year-old male patient with LMBBS who had a neck abscess, high urea- creatinine levels and metabolic acidosis is reported.