Search

What do we know about the occupation of the castle of Belvoir by the Hospitallers of St. John of Jerusalem? This paper endeavors to draw up the state of the written documentation, consisting of a few chronicles, both Arabic and Latin, supplemented by charters from the Hospital’s collections. The history of the castle is put into perspective with the process of militarization of the Order and its growing involvement in the defense of the Latin states of the East. Acquired between 1165 and 1168, Belvoir quickly played a key role in the defense of Galilee, to the point of appearing as a major fortress of the Hospital. By January 1189, however, the place was taken over by the Ayyūbids. In 1241, following a treaty with al-Kâmil, Sultan of Egypt, the castle and its territory were returned to the Hospitallers. However, we do not know the circumstances under which the brothers moved back into a castle that had, in the meantime, suffered several destructions. In 1255, the Order strengthened its position by absorbing the possessions of the monastery of Mount Tabor. But, between 1263 and 1266, the campaigns of the Sultan Baybars resulted in the destruction of the Hospitaller settlement in eastern Galilee. O que sabemos sobre a ocupação do castelo de Belvoir pelos Hospitalários de São João de Jerusalém? Este artigo procura traçar o estado da documentação escrita disponível, composta por algumas crónicas, árabes e latinas, complementadas por cartas das coleções do Hospital. A história do castelo é colocada em perspectiva com o processo de militarização da Ordem e o seu crescente envolvimento na defesa dos estados latinos do Oriente. Adquirido entre 1165 e 1168, Belvoir rapidamente desempenhou um papel fundamental na defesa da Galileia, tornando-se numa das principais fortalezas do Hospital. Em janeiro de 1189, no entanto, o local foi tomado pelos Ayyūbids. Em 1241, na sequência de um tratado com al-Kâmil, Sultão do Egipto, o castelo e o seu território foram devolvidos aos Hospitalários. No entanto, desconhecem-se as circunstâncias em que os cavaleiros voltaram para um castelo que, entretanto, havia sofrido vários danos. Em 1255, a Ordem reforçou a sua posição absorvendo os bens do mosteiro do Monte Tabor. Contudo, entre 1263 e 1266, as campanhas do Sultão Baybars resultaram no desmantelamento da presença do Hospital no leste da Galileia.

What do we know about the occupation of the castle of Belvoir by the Hospitallers of St. John of Jerusalem? This paper endeavors to draw up the state of the written documentation, consisting of a few chronicles, both Arabic and Latin, supplemented by charters from the Hospital’s collections. The history of the castle is put into perspective with the process of militarization of the Order and its growing involvement in the defense of the Latin states of the East. Acquired between 1165 and 1168, Belvoir quickly played a key role in the defense of Galilee, to the point of appearing as a major fortress of the Hospital. By January 1189, however, the place was taken over by the Ayyūbids. In 1241, following a treaty with al- Kâmil, Sultan of Egypt, the castle and its territory were returned to the Hospitallers. However, we do not know the circumstances under which the brothers moved back into a castle that had, in the meantime, suffered several destructions. In 1255, the Order strengthened its position by absorbing the possessions of the monastery of Mount Tabor. But, between 1263 and 1266, the campaigns of the Sultan Baybars resulted in the destruction of the Hospitaller settlement in eastern Galilee.

Historical sources show us that during the conquest of Jerusalem on October 2, 1187, there were some people from Hakkari in the entourage of the victorious commander Salahuddin Al-Ayyubi. While some of them were members of the ulama class, the rest mostly were warriors. Those people, who were with Sultan Salahuddin, took on very important duties during his reign in Jerusalem, and in return for their services they were allowed to establish waqfs or charitable foundations. The emergence of charitable foundations was not only limited to the period of the aforementioned sultan but also seen in the periods of other rulers, which demonstrates the process of charitable foundation as a long-term phenomenon. Those who settled in the region after the conquest gave birth to new generations and these people, who found life in a new environment far from where their ancestors came from, were mentioned in the sources with the nickname “al-Hakkârî” or from Hakkari. When the Ayyubid State withdrew from the stage of history, these people started to have close contact with the Mamluk sultans and some of them took part in the close working team of the new administrators and continued to establish new foundations. Based on the Ottoman archival documents, this article examines the foundations established by the people of Hakkari during the Ayyubid and Mamluk rules. The foundation books and court records, especially the detailed cadastral registers, were used through an analytical filter to provide a sound historical dimension. The article aims to contribute to the heritage of today's Jerusalem by putting these institutions into a historical context., Selâhaddin Eyyûbî'nin 2 Ekim 1187'deki Kudüs'ü fethi esnasında maiyetinde Hakkâri'den gelen bazı kişilerin varlığı tarihi kaynaklar tarafından tespit edilmektedir. Bunların bir kısmını ulema sınıfına mensup şahıslar oluştururken geri kalanını da savaşçı kesimi teşkil etmekteydi. Hükümdarın yanında bulunan bu kişilerden bazıları çok önemli vazifeler üstlenmişlerdir. Nitekim onların adlarına daha sonra çeşitli vesilelerle vakıflar kurulmuştur. Hayır kurumlarının ortaya çıkması sadece adı geçen sultanın dönemiyle sınırlı kalmamış diğer yöneticilerin devirlerini de kuşatmıştır. Dolayısıyla uzun bir zamanı kapsayan bir süreç ortaya çıkmıştır. Bu uzun süre zarfında fetih sonrasında bölgeye yerleşenlerin arasında “el-Hakkârî” lakabıyla anılmaya devam eden geldikleri yerden uzak fakat vakıf müesseselerinin doğal bir parçasını oluşturan yeni bir kuşak ortaya çıkmıştır. Eyyûbî Devleti'nin tarih sahnesinden çekilmesinden sonra da bu kişilerin Memlük sultanlarıyla yakın ilişki içinde oldukları, bazılarının yeni idarecilerin yakın çalışma ekibi içinde yer aldıkları ve yeni vakıflar kurdukları görülmektedir. Bu makalede Eyyûbî ve Memlük devletlerini ihtiva eden Hakkârili şahısların kurdukları evkafın hikâyesi, Osmanlı arşiv belgeleri rehberliğinde ele alınmıştır. Başta mahkeme kayıtları olmak üzere tahrir ve vakıf defterleri vakıanın tarihî boyutlarının anlaşılması maksadıyla analitik süzgeçten geçirilerek kullanılmıştır. Böylece günümüz Kudüs'ünün uygarlık mirasına katkıda bulunmuş olan bu gelişme, tarihsel bağlamda incelenmeye çalışılmıştır.

The establishment of the Mamluk State is realized as a result of some conditions that had started to occur before. These conditions, developed during the Ayyubid domination process, paved the way for the Mamluks as a group to gradually take power and to establish the Mamluk State by putting an end to the Ayyubid State thanks to the subsequent developments. Some developments within the scope of the Seventh Crusade constituted one of the final steps or breaking point in the establishment process. in this study, the establishment process of the Mamluk State is focused on and the effectiveness of the Seventh Crusade in the relevant process is tried to be examined.

Another element that is as important as manpower in Turkish-Islamic States is the weapons of the army. The armory of the army, which has its own offensive, siege and defense weapons, has been given various names throughout history, such as Zarradkhanah, Zaradkhanah, zardkhanah and arsenal. The advance of the Turks to the west, the fact that the city structures in these regions were surrounded by walls and the presence of strong castles caused them to change their combat patterns and tactics. As a result of this situation, siege and defense equipment were added to the offensive weapons. On the other hand, the strategic importance of heavy weapons such as catapults, arrâde, ladder, nakkab and neffat revealed the necessity of keeping them, and over time, armories began to be established. This study, which is about the characteristics and functions of the zeredhanes in the Seljuk States, the weapons kept and their officials, has been compiled in the light of the information provided by first-hand sources and modern researches., Türk-İslâm Devletlerinde insan gücü kadar mühim olan diğer bir unsur ordunun silâhlarıdır. Kendine has taarruz, kuşatma ve savunma silâhlarına sahip ordunun silâh mahzenine tarih boyunca zerrâdhâne, zeredhâne, zerdhâne ve silâhhâne gibi çeşitli isimler verilmiştir. Selçuklu Türklerinin batıya ilerlemeleri ve bu bölgelerdeki kent yapılarının surlarla çevrili olmasının yanı sıra muhkem kalelerin varlığı onların muharebe düzenlerini ve taktiklerini değiştirmelerine sebep olmuştur. Bunun neticesinde de taarruz silâhlarına kuşatma ve savunma teçhizatları eklenmiştir. Mancınık, arrâde, merdiven, nakkâb ve neffât gibi ağır silâhların stratejik ehemmiyeti bunların muhafaza zaruretini ortaya çıkarmış, zaman içinde de silâhhânelerin tesisine başlanmıştır. Selçuklu devletlerinde zeredhânelerin özelliklerine, işlevlerine, muhafaza edilen silâhlara ve görevlilerine dair yapılan bu çalışma birinci elden kaynakların ve modern araştırmaların verdiği bilgiler ışığında telif edilmiştir.

XII. yüzyılın ortalarında Mısır’ın Haçlı ve Bizans orduları tarafından işgali tehlikesi ortaya çıkınca Fâtımî halifesi Âdıd-lidînillâh ve veziri Şâver b. Mücîr tarafından Atabeg Nûreddin Zengî’den askeri yardım istenmiştir. Nûreddin Zengî bu duruma kayıtsız kalmayarak en seçkin birliklerini başında Şirkûh gibi önemli bir kumandan ile birlikte destek için göndermiştir. Şirkûh ve beraberindekiler Mısır’a 3 kere sefer düzenlemişler ve son seferde Haçlılar’ı bertaraf ederek Mısır’a yerleşmişlerdir. Bununla birlikte Âdıd-lidînillâh Şirkûh’u Fâtımî veziri olarak tayin etmiştir. Şirkûh diğer Fâtımî vezirleri gibi çok önemli yetkilere haiz olarak devleti iki aya yakın yönetmiştir. Onun ani ölümüyle birlikte Zengî ümerası arasında vezirlik mansıbı için tartışmalar çıksa da Selâhaddin, Ziyâeddin el-Hakkârî’nin desteğiyle vezir olmuştur. Selâhaddin’in 1169 yılında vezir olması daha önceki Fâtımî vezirleri örneğinde olduğu gibi onun tefvîz veziri olmasını sağlamış ve hükmen sultan olmuştur. Selâhaddin Abbasi halifeliği ve Zengîler’den gelen baskılar neticesinde Fâtımî hilafetine son vermiştir. Abbasi halifesi adına hutbe okutmuş, Fâtımî isyanlarını bastırmış ve Haçlılar ile Bizans ordularını yenerek kendisinin ne kadar güçlü olduğunu ortaya koymuştur. Selâhaddin her ne kadar tüm bunları Nûreddin Zengî sayesinde yapsa da ailesinin de desteğiyle birlikte Mısır’da yarı bağımsız bir devlet kurmak istemiştir. Selâhaddin’in bu girişimi Fâtımî devletinde görev alan vezirlerin sınırsız yetkilere hâiz olarak devleti yönetmeleri ile alakalı olup Nûreddin Zengî’nin bir memuru olmak yerine müttefik bir sultan olmanın yollarını aramıştır. Her ne kadar Nûreddin Zengî bu duruma karşı çıkıp Selâhaddin’i kendisinin sipehsaları ve nâibi olarak görse de Selâhaddin onunla bir çatışmaya girmeden devletini kurmayı başarmıştır. Selâhaddin Eyyûbî, Nûreddin Zengî’nin vefatından sonra Abbâsi halifesinden onay alıp Mısır, Suriye ve el-Cezîre’de saltanatını ilan ederek İslâm dünyasının bu iki önemli bölgesini birleştirmiştir. Makalede tefvîz vezirliği kurumunun İslâm tarihindeki serüveni anlatıldıktan sonra Selâhaddin’in Mısır’da vezir tayin edilmesiyle başlayan Eyyûbiler’in devletleşme sürecine tefvîz vezirliği makamının ne ölçüde etkisinin bulunduğu ele alınmıştır. Makalede ayrıca Nûreddin ile Selâhaddin arasında tarihçiler arasında tam olarak anla-şılmayan ve tanımlanamayan hakimiyet meselesi üzerine çağdaş tarihçilerin yapmış oldukları tartışmalar tahlil edilerek bir kanaate ulaşmak hedeflenmiştir. Yöntem olarak tefvîz vezirliği ile ilgili siyasetname müelliflerinin tespit ettiği hususlar çerçevesinde konu kronolojik olarak anlatılmış ve tespitlerde bulunulmuştur., In the middle of the twelfth century, when the danger of the invasion of Egypt by the Crusaders and Byzantine armies emerged, military assistance was requested from Atabeg Nour al-din Zangi by the Fatimid caliph Âdıd li-din allah. Nour al-din Zangi did not remain indifferent to this situation and sent his most distinguished troops with an important commander like Shirkouh for support. Shirkûh and his companions organized 3 expeditions to Egypt and settled in Egypt by eliminating the Crusaders in the last time. However, Âdıd li-din allah appointed Shirkouh as the Fatimid vizier. Shirkouh, like other Fatimid viziers, had very important powers and ruled the state for about 2 months. With his sudden death, even though there were discussions among the Zangid umera for the position of vizier, Saladin became a vizier with the support of Diya al-din al-Hakkari. The fact that Saladin became a vizier in 1169 enabled him to become a tafwiz vizier, as in the case of previous Fatimid viziers, and he became sultan by default. As a result of the pressures from the Abbasid caliphate and the Zangîds, Saladin ended the Fatimid caliphate. He delivered a sermon on behalf of the Abbasid caliph, suppressed the Fatimid rebellions, and defeated the Crusaders and Byzantine forces, demonstrating how strong he was. Although Saladin did all these thanks to Nour al-din Zangi, he wanted to establish an autonomous state in Egypt with the support of his family. This attempt of Saladin was related to the fact that the viziers in the Fatimid state ruled the state with unlimited powers, and he sought ways to be an allied sultan rather than an officer of Nour al-din Zangi. Although Nour al-din Zangi opposed this situation and saw Saladin as the commander of his own armies and the regent in Egypt, Saladin succeeded in establishing his state without entering into a conflict with him. After Saladin declared his reign first in Egypt and then in Syria and al-Jazeera with the death of Nour al-din Zangi, he got the approval of the Abbasid caliph and succeeded in uniting these two important regions of the Islamic World and expelling the Crusaders from the region. In the article, after the adventure of the tawiz vizierate in the history of Islam is explained, the stateization process of the Ayyubids, which started with the appointment of Saladin as a vizier in Egypt, and the effect of the tafwiz vizier office are discussed. In the article, it is aimed to reach a conclusion by analyzing the debates of contemporary historians on the issue of domination, which is not fully understood and defined among historians between Nûreddin and Saladin. As a method, the subject was explained chronologically and determinations were made within the framework of the issues determined by the authors of the policy about the viziership of tafviz.

13. yüzyılın sonlarına doğru kurulan Osmanlı Devleti ile ilgili bilgilere ancak 15. yüzyılda ulaşabilmekteyiz. Bu durum tarih yazıcılığının ancak bu dönemde başladığının göstergesidir. 15. yüzyılla beraber gerek Osmanlı Devleti ile ilgili gerekse diğer devletler ve dünya tarihi niteliğinde eserler verildiğini görmekteyiz. Tez konumuz olan Diyârbekirli Said Paşa'nın Miratü'l-İber adlı eseri de bir dünya tarihi niteliğinde olup XIX. yüzyılda yazılmış bir eserdir. İnsanlık tarihinin başlangıcından ortaçağ İslam dünyasının anlatıldığı bir dönemi kapsamaktadır. Transkribtini yaptığım sekizinci ciltte Cezire bölgesi esas alınarak bölgede kurulan İslâm devletleriyle bu devletlerin coğrafi yapıları ve tarihçesi ve diğer devletlerle olan mücadeleleri anlatılmaktadır. Bu dönemde Oğuz'lar bölgeye göçleri, Haçlı Seferleri ve Moğol istilâsı ve Batıni Tarikatının Diyarbakır ve çevre bölgelerin tarihi üzerindeki etkileri ayrıntılı bir şekilde anlatılmaktadır. We can attain information about the Ottoman Empire, which was established towards the end of the 13th century, only in the 15th century. This is an indication that historiography started only in this period. The situation mentioned here is only an indicator of historiography in this situation. With the 15th century, it is seen in some states and world history features related to the Ottoman Empire. The work of Sa'îd Pasha from Diyarbakır (as known Diyârbekirli) called Miratü'l İber, which is the subject of the thesis, is also a world history, in addition, it is a work of the century. It covers a period from the beginning of human history to the medieval Islamic world. In the eighth volume, which I have transcribed, the geographical structures and history of the Islamic states established in the region and their struggles with other states are explained on the basis of the Cezîre region. In this period, the invasion of the region by the Oguz, the Crusades and the Mongol invasion, and the demolition and destruction caused by the Bâtınî Sect to Diyarbakir and the sûrrounding regions are explained in detail.

In the months following the capture of Jerusalem (1099), a Latin principality was founded in Galilee with Tiberias as its capital. This new entity attached to the Kingdom of Jerusalem stood at the borders of the Latin State and the Muslim principality of Damascus, a position that it will retain until the Mamluk reconquest in the second half of the thirteenth century. This study, by crossing textual and archaeological sources, seeks to understand the genesis and evolution of a political territory in the context of the Crusades by considering both the period of Frankish domination and the inclusion of Eastern Galilee to the Ayyubid confederation (1187-1240) as well as the new place of the region under the first Mamluk sultans. By trying to overcome the political periodisation to also consider the longue durée, and by mobilizing Latin, Arab and Hebrew sources, the survey is structured around two major themes: territoriality, understood as all aspects of the process of appropriating, defining, and administering a territory, and the dynamics of settlement, envisaged here through the settlement of the Latins, but also other groups that participate in the religious and cultural diversity of Eastern Galilee.; Dans les mois qui suivent la prise de Jérusalem (1099), une principauté latine est fondée en Galilée avec Tibériade pour capitale. Cette nouvelle entité, rattachée au royaume de Jérusalem, se situe aux confins de l’État latin et de la principauté musulmane de Damas, position frontalière qu’elle conservera jusqu’à la reconquête mamelouke dans la seconde moitié du XIIIe siècle. Cette étude, en croisant sources textuelles et archéologiques, s’attache à comprendre la genèse et l’évolution d’un territoire politique dans le contexte des croisades en envisageant aussi bien la période de domination franque que le rattachement de la Galilée orientale à la confédération ayyoubide (1187-1240) puis la place nouvelle de la région sous les premiers sultans mamelouks. En tentant de s’affranchir des périodisations politiques pour s’inscrire dans la longue durée, et en mobilisant sources latines, arabes et hébraïques, l’enquête se structure autour de deux thématiques principales : la territorialité, entendue comme l’ensemble des processus visant à s’approprier, définir et administrer un territoire, et les dynamiques de peuplement, envisagées ici à travers l’implantation des Latins, mais aussi des autres groupes qui participent à la diversité religieuse et culturelle de la Galilée.

Eyyûbî Devleti Mısır, Şam, Mezopotamya, Hicaz, Yemen ve Kuzey Afrika’da VI-VII. (XII-XIII) yüzyıllar arasında hüküm sürmüş bir devlettir. Tarih sahnesine çıktığı günden yıkılışına kadar; İslâm birliğini sağlamaya yönelik çabası ve Haçlılar’a karşı verdiği başarılı mücadelesi ile dikkat çekmiştir. Siyasî alandaki başarıları ilim ve kültür alanında da kendisini göstermiştir. Eyyûbî Devleti, fıkha ve fukahâya yaptıkları hizmetlerle fıkhın gelişmesine ve istikrar kazanmasına önemli katkılarda bulunmuştur. Bu çalışma, yaklaşık bir asır süren Eyyûbî hükümranlığı dönemindeki Mısır ve Şam coğrafyasında yaşayan fakihleri, onların fıkıh ilmine dair yazdıkları eserleri, fıkıh ilminin eğitim ve öğretiminin yapıldığı müesseseleri, bu müesseselerde okutulan ilimleri, bu dönemde yapılan ve fıkıh ilmini doğrudan ilgilendiren seyahatleri ve fakihlerin üstlendiği görevleri konu edinmiştir. Konuyla ilgili olduğu çerçevede dönemin fıkhî mezheplerinin genel durumu işlenmiş, mezheplerin birbirleriyle olan ilmî ve ictimâî münasebetleri, aralarındaki ilmî rekabet ve bu rekabetin topluma yansımaları da ele alınmıştır. Ayrıca bu dönemde görüşleri tartışılan fakihler ve fıkhî meselelerden öne çıkan bazı örnekler ele alınarak dönemin fıkıh anlayışına ve hareketliliğine dair bir çerçeve çizilmeye çalışılmıştır. Dönemin fıkıh literatürünün özellikleri klasik ve modern çalışmalar ışığında incelenerek fıkıh ilminin gelişimi üzerinde nasıl bir etki icra ettikleri aydınlatılmıştır. Ayyubid state is a state that ruled in Egypt, Damascus, Mesopotamia, Hejaz, Yemen and North Africa between VI-VII (XII-XIII) centuries. From the day it appeared on the stage of history until its collapse; the state drew attention with its efforts to ensure Islamic unity and its successful struggle against the Crusaders. Its achievements in the political field have also shown themselves in the field of science and culture. The Ayyubid state has made significant contributions to the development and stabilization of fiqh with their services to fiqh and fukahâ. This study covers the scholars (alfakis) living in Egypt and Damascus during the Ayyubid reign that lasted about one century, their works on the science of fiqh, the institutions where the science of fiqh was taught, the sciences taught in these institutions, the travels that were directly related to the science of fiqh during this period, and the duties undertaken by the scholars. Within the framework of its relevance, the general situation of the fiqh sects of the period was discussed, the scientific and social relations of the sects with each other, the scientific rivalry between them and the reflection of this rivalry on the society were also discussed. In addition, some outstanding examples of alfakis and fiqh issues, whose views were discussed in this period, were discussed and a framework was tried to be drawn on the understanding and dynamism of the period. The characteristics of the fiqh literature of the period were examined in the light of classical and modern studies, and the effects they had on the development of the science of fiqh were illuminated. Dicle Üniversitesi Bilimsel Araştırma Projeleri Koordinatörlüğü (DÜBAP) tarafından desteklenmiştir.

Eyyûbîler döneminde yaşayan ve Memlük Devleti’nin kuruluş yıllarına da şahitlik etmiş olan İzzeddîn b. Abdüsselâm müderrisliğinin yanı sıra Emevî Camii hatipliği ve Dımaşk kadılığı gibi pek çok önemli görevi üstlenmiş büyük âlimlerdendir. Bu görevleri dolayısıyla o, halkla her zaman yakın bir münasebet içerisinde olmuş, sultanlar ve devlet görevlileri tarafından da büyük ilgi görmüş ve taltif edilmiştir. İzzeddîn b. Abdüsselâm’ın bu konumu ve şahsî özellikleri onun iktidar mensuplarıyla müspet ve menfi bazı münasebetler içerisinde bulunmasını da beraberinde getirmiştir. Bu çalışmada hem Eyyûbîler hem de onlardan iktidarı devralan Memlükler döneminde meydana gelen siyasî, sosyal ve dinî hadiselerle ilgili olarak İzzeddîn b. Abdüsselâm’ın sultan ve diğer devlet adamlarıyla münasebetleri kronolojik olarak ele alınmıştır. Böylelikle ulemânın iktidar üzerindeki etkinliğinin Eyyûbîlerden Memlüklere taşınmasında şahsî itibarı ve Şâfiî kimliğiyle ön plana çıkan İzzeddîn b. Abdüsselâm’ın bu süreçteki rolünü ortaya koymak hedeflenmiştir. Çalışma neticesinde İzzeddîn b. Abdüsselâm’ın hem mezhebî kimliği hem ilmî otoritesi hem de tavizsiz tutumuyla örneklik teşkil ettiği, bahsi geçen iki devlet arasında ilmî miras ve ulemânın anlayışı bakımdan köprü vazifesi gördüğü tespit edilmiştir. Ayrıca yönettikleri toplumla olan farklılıklarından dolayı ulemânın nüfuzundan istifade cihetine giden her iki devlet döneminde de onun ağırlıklı olarak idareyi yönlendirdiği, idarenin aynı şeyi onun üzerinden yapmasına müsaade etmediği anlaşılmıştır, ʿIzz al-Dîn Ibn Abd al-Salâm, who lived in the Ayyûbid period and witnessed the foundation of the Mamluk State, was one of the great scholars who had many important duties such as the Umayyad Mosque orator and kâdî of Damascus as well as being the mudarris at the big madrasahs. Because of these duties, he always had a close relationship with the public and received great attention and respect from the Sultans and the members of the government. This position and his personal character brought him to have some positive and negative relations with the members of the government. This work emphasizes chronologically the relations of ʿIzz al-Dîn Ibn Abd al-Salâm with the sultan and other statesmen regarding the political, social and religious events that occurred during the period of the Ayyûbid and the Mamluks who took the power after them. Thus, I aimed to reveal the role of ʿIzz al-Dîn Ibn Abd al-Salâm, who stood up among others with both his personal reputation and Shafi’i identity in the transition of the ulama’s influence over the authority during the Ayyûbids to the Mamluks. As a result of the study, it was determined that he was an example with both his scientific authority and his uncompromising attitude. He also served as a bridge between the two states in terms of scholarly heritage and the understanding of the ulama. It is also understood that during these two periods of government, which benefited from the influence of the ulama due to their differences with the society they ruled, he mainly directed the authority and did not allow the authority to do the same thing through him.

Mısırlı tarihçi Abdul Rahman Azzam, Saladin adlı eserinde Selâhaddîn-i Eyyûbî’nin başarısının temel nedenlerini IV. (X.) ve V. (XI.) yüzyıllarda İslam dünyasında ortaya çıkan Sünnî uyanışın siyasî ve entelektüel boyutları bağlamında yeniden değerlendirmektedir. Selâhaddin’in parlak askerî başarılarına dayanan imajının gerçek mirasını anlamada yetersiz kaldığını düşünen Azzam, onun gerçek büyüklüğünün siyasî ve manevi vizyonuna dayandığını iddia etmektedir. Müslüman bir tarihçi tarafından İngilizce kaleme alınan ilk Selâhaddin biyografisi olma özelliğini taşıyan bu kitap, Selâhaddin’in başarısını etkileyen siyasî ve entelektüel arka planı tahlil ederek tarihi Selâhaddin’i efsanevi olandan ayırt etmeyi amaçlamaktadır.

Tez konumuzu teşkil eden VII. Haçlı Seferi 1248-1254 yılları arasında gerçekleşmiştir. VII. Haçlı Seferi; doğuda bulunan Haçlıların, Eyyubiler ve Harezmli askerler tarafından La Forbie (El-Harbiya) savaşında (1244), Hittin savaşından (1187) daha ağır bir yenilgiye uğratılmalarının bir sonucu olarak ortaya çıkmıştır. Bu sırada Avrupa; Almanya ve İtalya, II. Friedrich ve Papa arasındaki sorunlarla boğuşuyordu. Aynı zamanda Orta Avrupa'ya kadar ilerlemiş olan Moğolların etkileri de bu dönemde hala hissediliyor ve Moğol istilacılarının geri dönme ihtimalinin tedirginliğini yaşıyorlardı. 1245 yılında Fransa'nın Lyon kentinde bir konsil düzenlendi. Bu konsilde; Kilisenin sorunları, Kudüs'ün Müslümanlar tarafından alınması ve Moğol tehlikesi hakkında bazı kararlar alındı. Alınan kararlardan biri de Fransa kralı IX. Louis'nin önderliğinde İslam dünyasının en önemli merkezlerinden birisi olan Mısır'a düzenlenecek bir Haçlı Seferi olmuştur. Yedinci Haçlı Seferi, İslam dünyasına etkileri bakımından oldukça önemli bir konuma sahiptir. Haçlılar, Dimyat şehrini ele geçirdiklerinde Eyyubi sultanı Salih Necmeddin Eyyub ağır hastaydı ve Dimyat'ın ele geçirildiğini öğrendikten bir süre sonra vefat etmişti. Salih Necmeddin'in hayatta olan tek oğlu Tûrânşâh ise bu sırada Hısn-ı Keyfa'da bulunuyordu. Sultanın eşi Şecerüddür, ordudan ve halktan sultanın ölümünü gizleyerek Tûrânşâh'ı devletin başına geçmesi için haber gönderdi. Haçlıların Dimyat'ı alarak Mansura'ye ilerledikleri kritik bir dönemde bir felaketin önüne geçilmiş oldu. Tûrânşâh'ın Mısır'a geldiğini duyan ordu moral buldu ve Haçlılar'ın ilerleyişi durdurularak yenilgiye uğratıldı. Bu yenilgi sonucunda Haçlılar, 800,000 dinar fidye ödemek ve Dimyat'ı Müslümanlara teslim etmek zorunda kaldı. Savaşın kazanılmasından bir süre sonra Tûrânşâh'ın tavırlarından rahatsız olan Memlük grubu Tûrânşâh'ı öldürerek yerine üvey annesi Şecerüddür'ü sultan ilan etti. Böylece Mısır'da Eyyubi hakimiyetine son verilerek Memlük devri başlamış oldu. Eyyubi devletinin savaşı kazanmasının ardından son sultanları olan Tûrânşâh'ın öldürülmesi ile yerine üvey annesi Şecerüddür geçmiş ve Mısır'da Eyyubi ailesinin hakimiyeti son bularak Türk Memlüklerin hakimiyetinde Memlük Devleti kurulmuştur. The Seventh Crusades, Which constitute our thesis topic, took place between 1248-1254 years and emerged as a result of heavy defeat of Crusaders in the east in the battle of La Forbie (El-Harbiya) in 1244 by the Ayyubid and Khawarazm soldiers that was even worse than the Battle of Hattin (1187). In Europe; Germany and Italy were struggling with the problems between Friedrich II. and the Pope. At the same time, the effects of the Mongols, who had already reached Central Europe, were still felt in this period, and the possibility of withdrawal of Mongolian invaders had caused uneasiness. In 1245, a council was held in Lyon, France where some decisions were taken about the problems of the church, the takeover of Jerusalem by Muslims, and the Mongol threat. One of the decisions taken in this council was the crusade to be organized to Egypt, which was one of the most important centers of the Islamic world then, led by Louis IX the King of France. The Seventh Crusade has a very important position in terms of its effects on the Islamic World. The Ayyubid ruler Salih Najm al-Din Ayyub was seriously ill when the Crusaders took over the city of Dimyat, and he died soon after he came to know about the invasion. Salih Najm al-Din's only surviving son, Turan Shah was in Hisn-keyfa (Hısn-ı Keyfa) at that time. The wife of the sultan, Shajarat al-Durr, sent a message to Turan Shah to enthrone him as a head of the state by hiding the death news of the ruler from the army and the people. In this critical period when the Crusaders had already taken Dimyat and were heading towards Mansura, a disaster was prevented as the army cheered up with the news of arrival of Turan shah to Egypt thereby blocking their progress and crusaders were defeated. As a result of this defeat, the Crusaders were obliged to hand over Dimyat to the Muslims and to pay 800,000 dinars of ransom. The Mamluk group was uncomfortable with the attitude of Turan Shah and they declared his stepmother Shajarat al-Durr as their ruler after killing Turan Shah. Thus, soon after the Ayyubid state won the war, his stepmother, Shajarat al-Durr, was replaced by the death of the last ruler, Turan Shah and the era of Mamluk saltanate started by ending the Ayyubid domination in Egypt. İÇİNDEKİLER Sayfa ÖZET -- i ABSTRACT -- ii İÇİNDEKİLER -- v SİMGELER VE KISALTMALAR -- vii ÖN SÖZ -- viii GİRİŞ -- 1 BİRİNCİ BÖLÜM HAÇLI SEFERİ ÖNCESİ 1.1. EYYUBİ DEVLETİ -- 3 1.1.1. Kâmil’in Vefatı -- 6 1.1.2. Dımaşk Mücadelesi -- 9 1.2. THİBAUT DE CHAMPAGNE HAÇLI SEFERİ -- 13 1.3. SULTAN SALİH NECMEDDİN -- 14 1.4. MISIR-ŞAM MÜCADELESİ -- 16 İKİNCİ BÖLÜM YEDİNCİ HAÇLI SEFERİNE HAZIRLIK 2.1. SEBEPLER -- 19 2.1.1. Gazze Yenilgisi -- 19 2.1.2. La Forbie (El-Harbiye) Savaşı -- 21 2.2. HAZIRLIK -- 24 2.2.1. Lyon Konsili -- 24 2.2.2. Moğollarla İlişkiler -- 25 2.2.3. Fransa Kralı St. IX. Louis -- 26 2.2.4. Sefer Hazırlıkları -- 27 ÜÇÜNCÜ BÖLÜM SAVAŞIN BAŞLAMASI VE BİTİŞİ 3.1. LOUİS KIBRIS’TA -- 30 3.1.1. IX. Louis ve Moğol Elçileri -- 32 3.2. HAÇLILARIN DİMYAT’A ULAŞMASI -- 34 3.2.1. Dimyat’ın Düşüşü -- 35 vi 3.2.2. Ufak Çaplı Çatışmalar -- 38 3.3. KAHİRE’YE HÜCUM’A KARAR VERİLMESİ -- 39 3.4. SULTAN SALİH NECMEDDİN EYYUB’UN VEFATI -- 40 3.5. MANSURA’YA HAREKET -- 42 3.6. MANSURA SAVAŞI -- 44 3.7. TURANŞAH’IN MANSURA’YA GELİŞİ -- 47 3.7.1. Haçlıların Yenilgisi -- 49 3.7.2. IX. Louis’nin Müzakere Talebi -- 50 3.7.3. Haçlıların Geri Çekilmesi -- 51 3.7.4. IX. Louis’nin Esareti -- 52 DÖRDÜNCÜ BÖLÜM- YEDİNCİ HAÇLI SEFERİ SONRASI MISIR’DA HANEDAN DEĞİŞİKLİĞİ 4.1. TURANŞAH’IN ÖLDÜRÜLMESİ -- 56 4.1.1. Şecerüddür -- 58 4.2. VII. HAÇLI SEFERİ SONUCU KURULAN DEVLET; MEMLÜK DEVLETİ -- 63 SONUÇ -- 66 KAYNAKÇA -- 68 EKLER -- 73 EK-1. Haritalar -- 73 EK-2. Fotoğraflar -- 77

Hristiyanların sözde Doğulu dindaşlarını kurtarmak için giriştiği 1095-1291 yılları arasında gerçekleşen Haçlı Seferleri, Avrupa ile İslâm Dünyası üzerinde derin etkiler bırakmış tarihi olaylar zinciridir. Tezimize Konu olan V. Haçlı Seferi, Selâhaddîn Eyyûbî’nin Mısır’da hâkimiyetini sağlamlaştırmasının ardından, Haçlıların bölgeye yaptıkları en geniş kapsamlı askerî hareket olmuştur. Bundan sonra yapılan Haçlı Seferlerine bir de Moğol sorunu eklenince, İslam Dünyası oldukça çetin bir mücadele ile karşı karşıya kalmıştır. Müslümanlar, mevcut her iki tehlike karşısında hâkimiyetlerini korumayı başardıkları gibi, bölgedeki Latin Krallıklarına da son verebilmişlerdir. V. Haçlı Seferi 1221 yılında Haçlıların yenilgisi ile son bulmuştur. The Crusades which took place between 1095-1291 when Christians embarked to save their supposed Eastern fellows, is a chain of historical events that had a profound impact on Europe and the Islamic World The 5th Crusade, whic was the subject of our thesis, was the most comprehensive military movement of the Crusaders to the region, after Selahaddin Eyyûbî consolidate his rule in Egypt. When the Mongolian problem was added to the Crusades, which were made after that, the Islamic world remained in a very difficult situatian As well as Muslims managed to maintain their dominance in the face of both existing dangers, they were able to end the Latin Kingdoms in the region. V. Crusade ended in 1221 with the defeat of the Crusaders. İÇİNDEKİLER .. Sayfa .. ÖZET i .. ABSTRACT ii .. TEŞEKKÜR iii .. İÇİNDEKİLER vi .. SİMGELER VE KISALTMALAR vii .. ÖN SÖZ viii . GİRİŞ 1 .. A-RAŞTIRMANIN GEREKÇESİ 1 .. B-ARAŞTIRMADA İZLENEN YÖNTEM 1 .. KAYNAKLAR 1 .. TEMEL KAYNAKLAR 1 .. ÇAĞDAŞ KAYNAKLAR 5 .. BİRİNCİ BÖLÜM .. V. HAÇLI SEFERİ ÖNCESİ İSLAM VE BATI DÜNYASI .. 1.1. İSLAM DÜNYASI 7 .. 1.2. BATI DÜNYASI 21 .. İKİNCİ BÖLÜM .. V. HAÇLI SEFERİ .. 2.1. HEDEF BELİRLENMESİ 27 .. 2.1.1. Mısır’ın Sefer Üzerindeki Etkisi 28 .. 2.1.2. Sefer Hazırlıklarının Hızlanması 31 .. 2.2. DALMAÇYA LİMANINDA TOPLANMA 33 .. 2.3. AKKÂ’YA GELİŞ VE İLK FAALİYETLER 35 .. 2.3.1. Beysan’ın Zaptı ve Yağma Kavgası 36 .. 2.3.2. Banyas’ın Zaptı ve Akkâ’ya Dönüş 39 .. 2.3.3. Sayda ve Şefik’in Yağmalanması 39 .. 2.3.4. Tur Kalesine Hareket 40 .. ÜÇÜNCÜ BÖLÜM .. EYYÛBÎLERİN HAÇLILARLA MÜCADELESİ .. 3.1. DİMYAT İÇİN KONSİL TOPLANTISI 44 .. 3.1.1. Sultan Âdil’in Dimyat Muhasarasına Tedbir Alması 45 .. 3.2. SİLSİLAH BURCU’NA YÖNELİŞ 46 .. 3.2.1. Silsilah Burcu’nu Haçlıların Zaptı 47 .. 3.2.2.Sultan Âdil’in Ölümü 49 .. 3.3. HAÇLILARIN LİDERLİK MÜCADELESİ 51 .. 3.3.1. Âdiliye’ye Saldırı 53 .. 3.3.2. Eyyûbî Sultanı Kâmil’e Suikast Girişimi 56 .. 3.4. HAÇLILARIN DİMYAT KUŞATMASI 57 .. 3.4.1.Kâmil’in Sulh Teklifi 59 .. 3.4.2. Eyyûbîlerin Aldığı Tedbirler 60 .. 3.4.3. Dimyat’ta Yaşanan Çatışmalar 60 .. 3.5.HAÇLILARIN FARİSKAR’A HAREKETİ 61 .. 3.5.1. Eyyûbîlerin Sulh Teklifi 62 .. 3.5.2. Dimyat’ın Zaptı 63 .. 3.5.3. Dimyat’ın Zaptı Sonrası Haçlıların Durumu 64 .. 3.5.4.Dimyat’ın Zaptı Sonrası Müslüman Dünyasında Yaşananlar 65 .. DÖRDÜNCÜ BÖLÜM .. HAÇLILARIN HEZÎMETİ VE MISIR’DAN ATILMALARI .. 4.1. EYYÛBÎLERİN LİMASOL BASKINI 67 .. 4.2. KAMİL’İN EŞREF’TEN YARDIM TALEBİ 69 .. 4.3. LUDWİG’İN DİMYATA GELİŞİ 70 .. 4.3.1.Fariskar’a Yürüyüş 72 .. 4.3.2. Pelagius’un Kaçması 73 .. 4.3.3. Barış Müzakereleri 74 .. 4.4. MÜSLÜMANLARIN DİMYAT’A HÂKİM OLMASI 76 . SONUÇ 78 .. KAYNAKÇA 82 .. EKLER 93 .. EK-1. HARİTALAR 93 .. EK-2. RESİMLER VE HARİTALAR 98 ..

Bu çalışmada, Mardin Arkeoloji Müzesi'nde yer alan Sürekli Hazinesi içerisinde bulunan 50 adet altın sikkenin element oranları Taşınabilir Enerji Dağıtım X-Işını Floresans Spektrometresi (P-EDXRF) ile analiz edilmiştir. Analiz edilen bu altın sikkelerin 22' si Eyyubiler’e, 28' i ise Memlükler'e aittir. Analizler sonucunda sikkelerin kimyasal kompozisyonlarının ortaya çıkarılmış ve alaşım oranlarının tespiti yapılmıştır. Yapılan bu analizler sonucunda: Eyyûbi Sikkelerinde; ortalama ana element altın (Au) oranları % 98,05 iken, ortalama gümüş (Ag) oranları ise % 1,95 olarak tespit edilmiştir. Memlükler’e ait sikkelerde ise altın (Au) oranları % 98,68 ve ortalama gümüş (Ag) oranları % 1,31 olarak tespit edilmiştir. Bu tez çalışmasında Eyyûbi ve Memlükler’e ait olan altın sikkelerin analizleri yapılarak bu devletlerin siyasi, sosyal ve ekonomik durumları hakkında da bilgi elde edilmiştir. Özellikle, Eyyûbi Meliklerinden El Adil I. Ebu Bekir ve Memlükler’de ise El Nasır Nasreddin Muhammed I’ in dönemlerine ait sikkeler analiz edildiğinde; kendilerinden önceki ve sonraki dönemlere oranla sikkelerdeki altın miktarıında azalmanın olduğu tespit edilmiştir. El Adil I. Ebu Bekir dönemine ait 3 sikkenin analiz sonuçlarına bakıldığında, ortalama altın oranı % 96,52 iken; El Nasır Nasreddin Muhammed I dönemine ait altın sikkenin altın oranı ise % 93,43’tür. Yazılı kaynaklarda belirtildiği üzere, bahsedilen dönemlerde meydana gelen doğal afetletlerin ve salgın hastalıkların ülkelerin ekonomisine olan etkisi altın sikkelerin analizi ile de desteklenmektedir., In this study, elemental composition of 50 gold coins in the Sürekli Treasure in the Mardin Archaelogy Museum were analyzed by Portable Energy Dispersive XRay Fluorescence Spectrometer (P-EDXRF). 22 of these gold coins analyzed belong to Ayyubis and 28 to Mamelukes. As a result of the analyzes, the chemical compositions of the coins were revealed and the alloy ratios were determined. The analysis showed that in Ayyubids Coins, while the average main element gold (Au) ratios are 98,05 %, the average silver (Ag) ratio is 1,95 %. Whele gold (Au) ratio is 98,68 % and average silver (Ag) ratio is 1,31 % of the coins belonging to the Mamelukes. In this dissertation, informations were obtained on the political, social and economic conditions of Ayyubids and the Mamelukes by the analysis of the gold coins that are belonging to these states. In particular, when compared to previous and subsequent periods, a decrease in gold ratios was determinedin the coins which were minted on behalf of one of the sovereing of Ayyubids El Adil Ebu Bekir I. and one of the sovereing of Mamelukes El Nasır Nasreddin Muhammed I. According to the results of the analysis, the average gold ratio of 3 coins belonging to El Adil Ebu Bekir Iperiodis 96,52 %; the gold ratio of the coin belonging to the period of El Nasır Nasreddin Muhammed I is 93,43 %. As stated in the written sources, the effects of natural disasters and epidemics that occured in the mentioned periods on the economy of the countries are supported by the analysis of gold coins.

Ahlatşahlar 1100 yılında Sökmen el-Kutbî tarafından Van Gölü’nün kuzeybatı sahilindeki Ahlat’ta kurulmuştur. Gürcü Krallığı bu dönemde Müslümanlardan bazı bölgeleri ele geçirmiş ve IV. David’in askerî reformları sayesinde siyasi ve askerî olarak oldukça güçlü bir ülke haline gelmişti. Ahlatşahlar ise en güçlü dönemlerine Nasıreddin II. Sökmen devrinde ulaşmışlardı. Ahlatşahlar ile Gürcüler arasındaki çıkar çatışmalarından dolayı, iki taraf arasındaki ilişkiler 1130’larda gerilmişti. Bunun ardından Ahlatşahlar diğer Müslüman beylikleri ile ittifak yapmışlar ve hep birlikte Gürcü birliklerini, Müslümanların topraklarından çıkartmak için bir dizi savaşa başlamışlardı. Bu mücadelelerden bazılarını Gürcü kuvvetleri kazanırken, bazılarını ise Türkler kazanmışlardır. 1160’larda iki taraf arasındaki ilişkilerin tekrardan gerildiği görülmektedir. Gürcülerin bazı önemli Müslüman şehirlerini ele geçirmelerinden sonra, Gürcülere karşı tekrar Müslüman beyliklerden meydana gelen koalisyonlar meydana getirilmiştir. İttifakların temel amacı, Gürcü Krallığı’nın gücünün yayılmasını engellemekti. Ahlatşahlar bu dönemde onlara karşı oluşturulan neredeyse bütün seferlere iştirak etmişlerdir. Bu mücadelelerin sonucunda Gürcü orduları ele geçirdikleri yerlerden çekilmek zorunda kalmışlardır. II. Sökmen’in oğlu olmadığından, Ahlatşahlar Devleti onun ölümünün ardından memlûk kökenli komutanlar tarafından idare edilmiştir. III. Giorgi’nin hayatını kaybetmesinden sonra, Kraliçe Tamara 1184 yılında tahta çıkmıştır. Bu dönemde Gürcü Krallığı’nın akınları çoğunlukla Ahlat ve çevresine yoğunlaşmıştı. Eyyûbîler, son Ahlatşah’ın vefatının ardından, Ahlat halkının daveti ile 1207 yılında Ahlat’ı kontrol altına almışlardır., In 1100, Ermenshahs were founded by Sukman al-Qutbi in Ahlat on the northwestern shore of Lake Van. At that time, Georgian Kingdom had seized some regions from Muslims and became a politically and militarily powerful country thanks to military reforms of David IV. As for the Ermenshahs, they reached their most powerful period in the reign of Nasr al-Din Sukman II. Because of the clash of interests between the Ermenshahs and the Georgians, the relationships between both sides strained in 1130s. After this, the Ermenshahs allied with the other Muslim principalities and they began all together a series of campaigns to expel the Georgian troops from the territories of the Muslims. Some of these struggles were won by the Georgians and some by Turks. It is seen that relationships between both sides were strained again in 1160s. After the Georgians seized some important Muslim cities, coalitions consisting of the Muslim principalities were created again against them. The main purpose of the alliances was to withstand the expanding power of the Georgian Kingdom. During this period, the Ermenshahs attended nearly all of these campaigns against them. In the consequences of these struggles, the Georgian armies were compelled to cede places where they seized. Since Sukman II had no son, the Ermenshahs were ruled by some commanders with slave origins after his death. Following the death of Giorgi III, Queen Tamar ascended the throne in 1184. In this time, the raids of the Georgian Kingdom mainly concentrated on Ahlat and its vicinity. After the death of the last Ermenshah, Ayyubids took control of Ahlat with the invitation of people of Ahlat in 1207.

International audience; The site of Khirbat al-Dusaq is located 5 km east of Shawbak Castle. This complex consists in three visible buildings, among them are a reception iwan and a rich hammam. Since 2014, the archaeological study of the site is conducted by a team from the French Institute for the Near East (Ifpo). The excavation project includes the use of photogrammetry and 3D reconstruction. In 2015, the analysis of the architectural typology of the bathhouse as well as the study of the pottery material led us to date the buildings from the 13th century. Then, during the 2016 excavation campaign, the inscribed lintel of the hammam entrance has been found, bearing the name of the founder and the year of construction. Since this crucial discovery, a new light has been shed on this site. Thanks to data from the Medieval narrative sources, it appears that Khirbat al-Dusaq is linked with the patronage of an Ayyubid prince of Damascus on the Syrian Hajj Route. This paper aims at presenting the results of the 2016 and 2017 excavation campaigns and at enlightening the nature and the raison d’être of such a complex in that region.

The hoard presented in this study was acquired by the Aleppo Museum in 1972. The set, dated from 576 AH (1180-1181) to 655 AH (1257-1258), includes 447 silver coins and a single piece of copper. This mixed hoard consists of 297 Ayyubid coins, 100 Urtuqid coins, and 51 imitation coins. The exact origin of this lot is unfortunately unknown, but it was probably found in the region of Aleppo., Le trésor présenté dans cette étude a été acquis par le musée d’Alep en 1972. L’ensemble comprend 447 pièces d’argent et une seule pièce de cuivre, datées de 576 H (1180-1181) à 655 H (1257-1258). Ce trésor mixte est composé de 297 pièces ayyoubides, 100 pièces artuqides et 51 pièces croisées d’imitation ayyoubide. L’origine exacte de ce lot est malheureusement inconnue, mais il a probablement été trouvé dans la région d’Alep., Albachkami Abdulsalam. Un trésor de monnaies musulmanes de la région d’Alep (XIIe-XIIIe siècles). In: Revue numismatique, 6e série - Tome 173, année 2016 pp. 553-591.

Bu çalışma, özellikle Haçlıların İslâm diyarından kovulmasında büyük rol oynayan Zengilerin hükümdarlık dönemini ve bu dönemin Müslümanlar nezdindeki önemini bir kez daha ortaya koyma gayretiyle ele alınmıştır. Ayrıca çalışmada, Zengiler ve Eyyûbiler arasındaki kuvvetli irtibatın yanı sıra askeri, idari ve ekonomik açıdan Selahaddin Eyyûbi'nin Mısır'da inşa ettiği devlet ve bu devletin kalkınmasına da değinilmiştir.Çalışma giriş ve üç bölümden oluşmaktadır. Girişte özet, konunun önemi, amacı, niçin tercih edildiği ve daha önce yapılmış olan çalışmalara yer verilmiştir. Zengi ve Eyyûbi devletlerinin tarihini kapsayan birinci bölümde söz konusu her iki devletin kuruluşu ele alındıktan sonra Eyyûbilerin soyu ve kökeni hakkındaki ihtilaflar, Eyyûbilerin Zengilerle olan bağlantısı, Nureddin Zengi ve Selahaddin Eyyûbi arasındaki bağlantı, Nureddin Zengi ve Selahaddin Eyyûbi'nin Haçlılar karşısındaki rolü ve Selahaddin Eyyûbi'nin askeri stratejik rolüne vurgu yapılmıştır. Ayrıca `askeri ve savaş iktalarının gelişimi` şeklindeki başlığın altında,askeri üniforma, askeri lojistik,askerî seferberlik, gönüllü Eyyûbi ordusu, istihbarat örgütü ve keşif grubu gibi çeşitli yapıları da yer verilmiştir.İkinci bölümde de özellikle Mısır'da Eyyûbi Devleti'nin kurulması bağlamında Eyyûbilerin Zengilerle olan bağlantısı ele alınmıştır. Bu bölümde `İmar Bağlamında Eyyûbiler` şeklindeki başlığın altında, kaleler, okullar, hankâhlar, kervansaraylar vehastaneler;`Askerî Bağlamında Eyyûbiler` şeklindeki başlığın altında ise Nureddin Zengi'nin ölümünden sonra Zengi ve Eyyûbi komutanlarının birbirlerine karşı siyasi, toplumsal ve dini tutumlarına değinilmiştir.Üçüncü bölümde ise bir devlet başkanı ve siyasetçi olarak Nureddin Zengi, fethettiği bölgeler, Selahaddin Eyyûbi'ye olan muhalefeti hakkında tarihçilerin görüşleri ve bu görüşlere yapılan reddiyeler aktarılarak çalışma neticelendirilmiştir. This study cover an important period in the history of Muslims, this is the era of Zankees who defeated the crusade attacks and the crusade armies whom attacked the Muslim countries during this period.The study also shows the good relationships between Zankees and the Ayubians during this critical period.It seems clear that there was an important development during this critical era, the development of economy, army, administrations and many other type of promotions in various fields in Egypt which is ruled by Salahaddin. This development was planned by Imadudin Zanky, whom was very intelligent that could change the doctrine of the people from Shia Al Ubaidy to be Sunna Doctrine.The study includes an introduction with three chapters, the introduction presented the important of this elements which lead to the huge development in this critical period.The first chapter presents the good relationship between Zankees and Ayubians during this period. This chapter has two sections, section one deals with the role of Ayubians during the era of Zankees and the second section how they defeated the crusades.Chapter two has three sections, the main title of the chapter is the relationship between Zankees and the Ayubians, the first section deals with the relationship of the Zankees and Ayubians in Egypt, while second chapter deals with the relationship of Zankees and Ayubians in Aleppo in Syria.The third section deals with factors and reasons of Nuradddin Victory against the Crusade campaigns in all the wars and the method fighting.This section has three main points; the first point is about the internal policy of Nuraddin Zanky in the administration systems, the second is about the disputes and misunderstanding between Salahaddin and Nuradin Zanky.The third is on the some matters and occurrences during the last part of the Nuradin's ruling regime, then he died.The conclusion and the resources list is attached at the end of the thesis. 144

Şüphesiz ki Mısır'da kurulan Eyyûbî Devleti askeri, siyasi, toplumsal ve kültürelaçıdan önemli bir konuma sahiptir. Bu devlettten sonra kurulan Memlûkler Devleti'nin de sözkonusu alanlarda Eyyûbilerden geri kalır bir tarafı yoktur. Sözü edilen her iki devlettekikültürel gelişimin en önemli boyutu olan eğitim ve öğretim faaliyetlerinin objektif ve net birbir şekilde ortaya konması hususu da elbette ki çok önemlidir. Bu açıdan çalışmamız Eyyûbîve Memlûkler döneminde Mısır'daki İslâmî eğitim ve öğretimin karşılaştırılması bağlamındamukayeseli ve analitik bir çalışma olduğu kadar tarihsel bir araştırma niteliği de taşımaktadır.Zira çalışma, gerek Eyyûbî gerekse Memlûkler dönemindeki İslâmî eğitim fikri ve ilgilikurumlardaki düzeni kapsamlı bir şekilde analiz eder.Çalışma, giriş ve üç bölümden oluşmaktadır. Giriş kısmında çalışmanın amacı,önemi, yöntemi ve niçin tercih edildiğine dair bilgilere yer verilmiştir. Birinci bölümdeEyyûbîler döneminde Mısır'daki islâmî eğitimin seyri bağlamında, Eyyûbîlerin Mısır'dakiislâmî eğitim düşüncesi, eğitim kurumlarının idaresi, vakıflar, okullara yönelik hizmetler veeğitim faaliyetlerini yürütenler detaylıca incelendikten sonra Eyyûbîler döneminde mısır'dakieğitim merkezleri olarak da, kütüphaneler, camîler, okullar ve hankâhlar hakkında bir takımbilgilere yer verilmiştir.İkinci bölümde Memlûklerin Mısır'daki tarihi incelenerek Memlûkler dönemindeMısır'daki İslâmî eğitim ve öğretimin yanı sıra Memlûklerin Mısır'daki islâmî eğitimdüşüncesi, eğitim düzeni, okullardaki idarî düzen, vakıflar ve eğitim kadrosu aktarıldıktansonra İslâmî eğitim yöntemlerine de yer verilmiştir. Daha sonra tıpkı Eyyûbîler Dönemindeolduğu gibi Memlûkler dönemindeki eğitim merkezleri de detaylıca incelenmiştir.Üçüncü bölümde ise Eyyûbî ve Memlûkler dönemi bağlamında İslâmî eğitiminkarşılaştırılması, iki dönemin ittifak ve ihtilaf yönleri ile memlûkler döneminde ortaya çıkangelişmelere değinildikten sonra sonuç kısmı ele alınmış ve bazı tespitlere yer verilerekçalışma sonlandırılmıştır. What the researcher intended from this study is a comparative and analytical study of Islamic education in both the Ayyubid and Mamluk eras in Egypt, which was based on the historical research method. Through the recognition of the Islamic educational thought and the educational system in educational institutions in both the Ayyubid and Mamluk states in Egypt, reliance on the primary sources that dealt with that era as well as by secondary sources that relevant to this subject. This research provided a scientific benefit of the concept of Islamic education, which existed at that time. The establishment of the Ayyubid state in Egypt was of a great importance in militarily, politically, socially and culturally. And then Ayyubid state was followed by Mamluk state which is not less important than the Ayyubid state.My research was divided into: introduction, preface, three sections, conclusion and a catalog of the most important sources and references. In the introduction and preface, I mentioned the importance of selection of this subject in this thesis, the reasons for the selection this subject, research methodology and the research plan. In its first chapter, I mentioned a brief history of the Ayyubid period. The study also dealt with the various sciences that were taught in their educational institutions in the Ayyubid era. In addition to spreading the Sunni doctrine through the teaching of religious sciences, especially Islamic education. This gives us an idea from a broader perspective on the evolution of the education systems of that era. At the end of the first chapter, the study focused on Islamic education which was applied successfully to the Ayyubid state. Where discussed the basic elements that helped to spread religious education, which are the educational thought that existed in the rule of Ayyubid in Egypt, the systems used in the educational process, and the type of institutions that contributed to the dissemination of Islamic culture in Egypt in that state.The second section documented a historical brief of the Mamluk rule in Egypt, and the sciences that were taught and studied in the Mamluk era were identified. This gives us an idea of the expansion of the multiplicity of science and the development of science that contributed to the establishment of an integrated state able to face the threat on them as well as the extent of freedom of education in that era. At the end of the second chapter, Islamic education was studied in the Mamluk era. This enables us to know the differences between the Ayyubid and Mamluk states in Egypt. The study of this research included three basic elements of the Islamic educational process. These elements are: the educational thought that helped to spread the process of education, the teaching methods used in this educational process, and the nature of educational institutions in the Mamluk era in Egypt.The third chapter contains two main topics: the differences between the two eras and the development that took place in Islamic education in the Mamluk era. To give greater benefit to how successful dissemination of Islamic educational thought and the educational process from the beginning of the Ayyubid state and the end of the Mamluk state in Egypt. And then the conclusion of the research, which showed the most important findings. Finally, a list of the sources and references to which this study is based. 155

The present article is, firstly, a review of a recent publication by Elisha Russ-Fishbane that will, secondly, seek to develop an entanglement perspective on piety in the Ayyubid age. Elisha Russ-Fishbane’s book offers the first systematic presentation of the Jewish pietist movement in late twelfth- and early thirteenth-century Egypt. It is largely based on a selection of Genizah documents, the writings of the movement’s pivotal figures, as well as a synthetic and critical discussion of the disparate remarks in previous publications. The present text will seek to summarize Russ-Fishbane’s book, discuss it in relation to other pertinent literature, and suggest some thoughts on Jewish-Muslim relations, parallels to Jewish pietism in Germany, and the book’s relevance for the perspective of entanglement., Entangled Religions, Vol 4 (2017)

This article concerns the conquest of Libya and Tunisia by Saladin (Salah al-Din) and the Ayyubids in the 1170s and 1180s. First it presents a reconstruction of the campaigns conducted by the Ayyubid mamlūks Sharaf al-Dīn Qarāqūsh and Ibn Qarātikīn in Libya and the conflict in Ifrīqiya (Tunisia) between the Almohads and the Ayyubids based on the relevant primary sources. Then the extent to which Saladin was responsible for these military expeditions is considered and finally the issue of the motive behind them is discussed. It is concluded that Salāh al-Dīn and his amirs invaded the Maghrib in order to control the northern termini of the eastern and central axes of the trans-Saharan trade routes, thereby gaining access to the West African gold which passed along these routes. This occurred at a time when there was a great shortage of precious metals in Egypt and Saladin was in need of cash to pay for his wars with the Crusaders in Palestine., Este artículo trata sobre la conquista de Libia y Túnez por Saladino (Salah al-Din) y los Ayyubíes en las décadas de 1170 y 1180. En primer lugar se presenta una reconstrucción de las campanas dirigidas por los mamelucos ayyubíes Sharaf al-Din Qaraqush e Ibn Qaratikin en Libia y de la guerra entre los almohades y los Ayyubíes en Ifriqiya (Túnez) basada en fuentes primarias relevantes. A continuación se estudia en qué medida Saladino fue el responsable de estas expediciones militares y, finalmente, se discute el motivo de dichas expediciones. Se llega a la conclusión de que Saladino y sus emires invadieron el Magreb con el fin de controlar los puntos septentrionales de los ejes oriental y central de las rutas comerciales que cruzaban el Sahara y con esto lograr tener acceso al oro de África Occidental que pasaba a lo largo de estas rutas. Esto ocurrió en un momento en que había una gran escasez de metales preciosos en Egipto y Saladino necesitaba efectivo para pagar sus guerras con los cruzados en Palestina.

Bu çalışmada Eyyûbî Devletinde Salâhaddîn Eyyûbî ve Melik Âdil'den sonra en büyük sultan olan Melik Kâmil'in hayatı ve siyasi faaliyetleri ele alınmıştır. 573 veya 576 (1177-1178 veya 1180) yılında dünyaya gelen Melik Kâmil, babası Melik Âdil'in gözetim ve himayesinde, devrin âlimleri tarafından yetiştirilmiştir. Önce el-Cezîre daha sonra Mısır'da Melik Âdil'in nâipliğini üstlenen Melik Kâmil, babasının ölümü üzerine 615/1218 yılında sultan oldu. V. Haçlı Seferinde Haçlılara karşı kahramanca mücadele eden Melik Kâmil ve diğer Eyyûbî melikleri Haçlıları elleri boş olarak ülkelerine gönderdi.V. Haçlı Seferini, birlik ve beraberlik sergileyerek kazanan Eyyûbî melikleri daha sonra kendi içlerinde mücadeleye başladılar. Anadolu Selçuklularına ve Hârizmşahlara karşı birlikte mücadele eden Eyyûbî meliklerinin, kendi içlerinde de çekişmeleri sürmüştür. Mısır ve Suriye'yi tek elden yönetmek isteyen Melik Kâmil, 635/1238 tarihinde Dımaşk'ı ele geçirerek amacına ulaştı fakat aynı yıl vefat etti.Anahtar Kelimeler: Melik Kâmil, Eyyûbîler, Haçlılar, Anadolu Selçukluları, Hârizmşahlar This study focuses on the life and political activities of Malik Kâmil who was the greatest sultan of the Ayyubid Sultanate after Saladin and Malik Âdil. Malik Kâmil who was born in the year 573 or 576 (1177-1178 or 1180 AD) was raised by the period's scholars under the supervision and protection of his father Malik Âdil. Malik Kamil who became the regent of Malik Âdil first in al-Jazeera and then in Egypt was crowned sultan in 615/1218 following his father's death. Malik Kamil and the other Ayyubid rulers who fought heroically during the Fifth Crusade forced the Crusaders to return to their home empty handed. The Ayyubid rulers who were victorious during the Fifth Crusade thanks to their unity and solidarity started to struggle among themselves afterwards. The Ayyubid rulers who fought against the Anatolian Seljuks and Khwarazmians continued to experience internal power struggles. Malik Kamil who wanted to rule Egypt and Syria single-handedly achieved his aim by conquering Damascus in 635/1238 however he passed away the same year. Keywords: Malik Kamil, Ayyubids, Crusaders, Anatolian Seljuks, Khwarazmians. 195

Url: http://usad.selcuk.edu.tr/usad/article/view/89, Selçuklu-Eyyubi ilişkileri genellikle tâbi devletlere ve ortak düşmanlara bağlı olarak ittifak ve askeri harekât şeklinde gelişme göstermiştir. Bu ortak düşmanlardan birisi de, bölgede takip ettiği saldırgan ve tahrik edici siyasetiyle olumsuz bir rol oynayan Çukurova Ermeni Prensliği’dir. Çukurova Ermeni Prensliği'nin Selçuklu ve Eyyübiler arasında tampon bir bölge olması nedeniyle, bazen Türkiye Selçuklu Devletine bazan da Eyyübiler'e tâbi olarak hüküm sürmeye çalıştığı görülmektedir. Ermeni Prensliğinin, bölgedeki hakim güç olan bu iki devletin iç meselelerindeki karışıklıklardan faydalanarak bölgedeki nüfuzunu artırmak için siyasi hamleler yaptığı görülmektedir. Bu hamleler bölgeden geçen ticaret yollarına saldırı, hac kervanlarını vurmak, Haçlı ve Moğol istilacılar ile ittifak kurmak gibi farklı alanlarda takip edilen bir siyaset şeklinde kendisini göstermiştir. Bu siyaset sonucunda Çukurova Ermeni Prensliği hem kendi devletini hem de bölgedeki olayları şekillendirmede olumlu ya da olumsuz bir rol oynamıştır., The Relations between Turkey Seljukians and Ayyubids maked progress with alliance and military action depends on vassal states and common enemies. One of these common enemies was Cukurova Armenian Princedom that played a role in agressive and provocatives follow-up policy in the region. By the reason of Çukurova Armenian Princedom is a buffer zone between the Seljukians and Ayyubids states so it dependently reigns in Turkey Seljuq Empire and sometimes Ayyubids states. It is seen that Armenian Princedom make a political moving to raise its prestige make use of the domestic affairs between these two states which they have dominant power in the region. These political moves manifest itself a policy that is pursued in different fields such as attacks on trade routes passing through the region, beating the hadj camel train, making allience with Crusader and Mongol invaders. As a result of these politics Chukurova Armenian Princedom played a role to form its own state and shaping the events in the region either positive or negative way.

Bu çalıĢmamızda “Salâhü‟d-dünya ve‟d-dîn” lakabına mazhar olmuĢ, tarih sahnesinin önemli Ģahsiyetlerinden olan Selâhaddîn-i Eyyûbî‟nin tasavvufî yönünü detaylı bir Ģekilde incelemeye çalıĢtık. ÇalıĢmamızın giriĢ bölümünde Selâhaddîn-i Eyyûbî‟nin iktidarı devraldığı Zengîler ile Fâtımîler‟in tasavvufa bakıĢ açılarını irdeledik. Birinci bölümde Selâhaddîn-i Eyyûbî‟nin kısaca hayatını ve Ġslâm esaslarına bağlılığını anlattıktan sonra onun tasavvufî yönünü, Fâtımîlerle mücadelede mutasavvıflardan nasıl yararlandığını ve mutasavvıflara verdiği önem üzerinde durmaya çalıĢtık. Ġkinci bölümde Selâhaddîn-i Eyyûbî döneminde ortaya çıkan tarikatları ve onlarla olan irtibatlarını, Selâhaddîn-i Eyyûbî‟nin ġâm, Mısır ve Hicaz‟da inĢâ ettiği hânkâhları ele aldık. Üçüncü bölümde ise Selâhaddîn-i Eyyûbî‟nin görüĢtüğü ve istifâde ettiği mutasavvıfları kaleme aldık. Anahtar Sözcükler : Selâhaddîn, Mutasavvıf, Hânkâh, Zengîler, Fâtımîler, Eyyûbîler, Tasavvuf, Tarikatlar, Haçlı. In this work I investigated the sufistic side of Salah ad-Din Yusuf ibn Ayyub who is one of the most important persons in history and is known by his epithet Salah ad-Dunya ve‟d-Din, meaning Righteousness of the World and the Faith. He came to power after the Fatimid and Zengid dynasty. I discussed the viewpoint of Zengids and Fatimids to Sufism in the introduction of this work. In the first chapter, I examined the life of Saladin, his commitment to Islam and his sufistic side. Also, I searched that he gave particular importance to Sufis and how he benefited from Sufis on the struggle with Fatimids. In the second chapter, I hold the religious sects which was emerged in the Ayyubid period and Saladin‟s relations to these sects and hankahs where was built in Damascus, Egypt, Al-Hijaz. In the final chapter, I examined the Sufis who Saladin met and consulted with them. Key words: Saladin, Sufis, Fatimids, Zengids, Ayyubids, Hankah, Sufism, Sect, Crusade.

Hicri V. asır, siyasetin mezhep eksenli oluşturulduğu bir döneme denk gelmektedir. Bu asırda faaliyet gösteren Büyük Selçuklular ve onlardan bir asır sonra tarih sahnesine çıkan Eyyûbiler’in Sünnî siyaseti birçok açıdan benzerlik göstermektedir. Büyük Selçuklular, Sünnî Abbâsî hilâfetine tehdit oluşturan İsmâîlî Fâtımî Devleti başta olmak üzere Şiî oluşumlarla mücadele etmiştir. Selçuklular’ın başlattığı bu mücadeleyi Eyyûbiler, Fâtımî hilâfetini yıkarak zirveye eriştirmiştir. Öte yandan her iki devlet de tesis ettikleri medreselerle Eşariliği desteklemiş, onun Sünniliğin merkezine yerleşmesini sağlamışlardır. Sıkıntılı geçen bu süreçte Eşariler, daha çok Hanbelilerle mücadele etmiştir. Her iki dönemde de Eşarilerin muhalifleriyle yaşadığı bazı çekişmeler olmuşsa da, Selçuklular döneminde söz konusu çekişmeler daha fazla vuku bulmuş ve kanlı çatışmalarla sonuçlanmıştır. Selçuklular ve Eyyûbiler, Şiîlikle mücadele ve Eşariliği destekleme de benzer bir siyaset takip etmişlerse de aralarında bazı farklılıklarda mevcuttur. Eyyûbiler’de Eşarilik, sadece Şâfiilierin değil; Mâlikî, Hanefî ve bir kısım Hanbelînin de desteklediği itikadi bir mezhep olmuştur. Öte yandan Eyyûbiler, Sünnî mezhepleri buluşturmaya gayret etmiş; bütün fıkhi mezheplerin ilmi faaliyetlerini gerçekleştirebilecekleri müesseseler kurmuş, yanısıra farklı mezheplerin aynı çatı altında ders okutmalarını sağlamıştır. Selçuklular döneminde temeli atılan felsefe karşıtlığı ve tasavvufun Sünnî dünyada güçlenmesi gibi bazı durumların sonuçları, Eyyûbiler döneminde daha net ortaya çıkmıştır. Fâtımiler’in ideolojisini oluşturan Bâtıniliğin dayandığı neo platonist felsefeden dolayı, Eyyûbiler döneminde ciddi bir felsefe karşıtlığı oluşmuş, bu durumun Eşariliğin seyri üzerinde de önemli etkileri olmuştur. Öte yandan Eyyûbiler döneminde tasavvuf, tam anlamıyla halka inebilmiştir. Ayrıca devletin denetimine alınarak avam halkı kazanmada ve Şiîlikle mücadelede önemli rol oynaması sağlanmıştır. Anahtar Kelimeler: Büyük Selçuklular, Eyyûbiler, Sünnî Siyaset, Şiîlik, Eşarilik The 5th Hijri century coincides with an era where politicies were founded on sectarian basis. The Sunni politics of the Great Seljuks, who were active in this era, and Ayyubids, who entered the stage of history a century later, were quite similar in several respects. Great Seljuks fought against Shiite sects, primarily with Ismaili Fatimid state that was a threat for the Abbasid caliphate. The struggle that the Seljuks had initiated reached its summit when Ayyubids overthrown the Fatimid kalifate. On the other hand, they supported Ashʿarism with the madrasahs they founded, established this approach at the center of Sunnism. In this troubled process, the Ashʿaris mostly struggled with the Hanbalis. Although there were certain conflicts between Ashʿaris and their opponents in both periods, these conflicts increased during the Seljuk and resulted in bloody wars. The Seljuks and Ayyubids have pursued a similar policy in the struggle against Shiism and in support of Ash’arism, however there are certain differences between them. During the Ayyubid dynasty, Ash’arism was a sect not only supported by the Shafi’ites, but also by Malikis, Hanafis and a certain part of Hanbalis. On the other hand, Ayyubids atempted to bring Sunni sects together; established institutes where all Islamic sects could perform relevant scientific activities, and allowed different sects to instruct under the same roof. The results of the anti-philosophical establishment and strengthening of Sufism in the Sunni world during the Seljuk period became prevalent during the Ayyubid period. Due to the Neo-Platonist philosophy on which esoteric ideology of Fatimids was rooted, a serious anti-philosophical movement developed during the Ayyubid period, which also had profound effects on the course of Ash’arism. On the other hand, during the Ayyubid period, Sufism became fully accessible by the public. Furthermore, it was controlled by the state, which facilitated its impact on common people and enforced the struggle against Shiism. Key Words : Great Seljuks, Ayyubids, Sunni Politics, Shiism, Ashʿarism

Kurds began to arrive to South Arabia as soldiers for the Ayyubid conquest at the end of the sixth/twelfth century,1 and continued in this military role for the Rasulid dynasty for the next few centuries. Over the course of this period, references to Kurds in chronicles indicate their increasing autonomy as independent mercenaries who rebelled against the Rasulids and aligned with the northern Zaydis. At the same time, they are also shown to have established a prominent community in the central highlands, which eventually bifurcated, merged with the family of the Zaydi Imam through marriage, and then seemingly disappeared from chronicles altogether. This article examines more closely the role of ethnicity in the promotion and maintenance of the Kurds as an influential group in the late medieval political landscape of South Arabia alongside other ethnic groups such as Arabs and Turks, as well as why the apparent deterioration of the Kurds’ ethnic cohesion appears to have led to the end of reports about them in the Yemeni historical record at the end of the eighth/fourteenth century.

630-866/1232-1462 yılları arasında Hasankeyf'te hüküm süren Hasankeyf Eyyûbîlerinin hâkimiyet sahası; Siirt, Erzen ve Hazzo gibi yerleşim yerlerine kadar uzanmıştır. Sınırlı bir bölgede kurulmasına karşın yönetim anlayışı ve ürettiği medeniyet açısından Eyyûbî Devleti'nin doğudaki bir minyatürünü andıran Hasankeyf Eyyûbîleri ilk dönemlerinde İlhanlıların nüfuzu altında kalmışlardır. Kendi adlarına bastırdıkları sikkeler, hanedan yönetiminin meşruiyetini ortaya koyan unsurlardandır. Mısır Memlük hükümdarlarıyla sıkı ilişkileri olan Hasankeyf Eyyûbîlerinin siyasî varlığı, 1462 yılında Akkoyunlu hükümdarı Uzun Hasan tarafından sonlandırıldı.Hasankeyf Eyyûbîleri devlet teşkilatı açısından kendilerinden önceki İslam devletlerinin yapısını korumuş ve onlardan devraldıkları kurumlara aynı şekilde işlerlik kazandırmışlardır. Bu hanedan iki buçuk asırdan fazla bir dönemde mimari şaheserler inşa ettiği gibi bilimsel faaliyetleri teşvik etmiştir. Bu çalışma, Hasankeyf Eyyûbîlerinin maddi ve manevi kültür mirasının ortaya çıkarılması açısından yaygın literatür için önem arz eder.Anahtar Kelimeler: Hasankeyf Eyyûbîleri, İdari Teşkilat, Mimari, İlmî Faaliyetler, Nümizmatik. The sovereignty region of Ayyubids of Hasankeyf that reigned between 630-866/1232-1462 was extended to some places like Siirt, Erzen and Hazzo. The Ayyubids of Hasankeyf, which seem to be a miniature of Ayyubid state at East in terms of administration intelligence and civilization, were under the influence of Ilkhanids at early stages, although it was settled in a restricted area. The minted coins by their names are the signs of the legitimacy of Ayyubids administration. The ruler of Aqqoyunids, Uzun Hasan, removed the political existence of Ayyubids of Hasankeyf, who had good relations with Mamluk Sultans, from the scene of history at 1462. The Ayyubids of Hasankeyf preserved the state governance system of previous Islamic states and put all institutions into action in the same way that they inherited. This dynasty built the architectural masterpieces as well as encouraging producing scientific studies more than two and a half century. This study is very important for the relevant literature for bringing the tangible and intangible cultural heritage of the Ayyubids of Hasankeyf into light.Keywords: The Ayyubids of Hasankeyf, Mamlukids, Administration Organization, Architectural Output, Scientific Activities, Numismatic. 382

Eyyûbî Sultanı I. Melik Âdil Döneminin Siyasî Tarihi (589-615/1193-1218)Abdulhalim OFLAZ, Süleyman Demirel Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İslâm Tarihi ve Sanatları Ana Bilim Dalı, Doktora Tezi, s. XII+299+Ekler, Aralık, 2015Danışman: Prof. Dr. Murat SARICIK Bu çalışmada Eyyûbî Devleti'nin kuruluşunda ve yükselmesinde büyük pay sahibi olan I. Melik Âdil'in hayatı ve siyasî faaliyetleri ele alınmıştır. XII. yüzyılın ortalarına doğru dünyaya gelen Melik Âdil, babasının Zengî ailesinin hizmetinde bulunması hasebiyle o da ağabeyi Salâhaddîn gibi Zengîlerin himayesinde ve gözetiminde yetişmiştir. Amcası Şîrkûh ve ağabeyi Salâhaddîn ile birlikte üçüncü Mısır seferine katılmış, 1174 tarihinden itibaren de Mısır'ı yönetmeye başlamıştır. Bir taraftan Fâtimî taraftarlarının isyanlarını bastırırken diğer taraftan da Haçlıların Mısır'a yönelik tehditlerini boşa çıkarmak için gerekli önlemleri almıştır. Ayrıca Sultan Salahaddîn ile birlikte bölgede Haçlıların elindeki birçok yerin tekrar Müslümanların eline geçmesinde büyük gayretler sarfetmiştir. Yine Haçlılarla yapılan barış müzakerelerinde de ön plandaydı. Sultan Salâhaddîn'in vefatından sonra oğulları arasında yaklaşık dokuz yıl boyunca iktidar mücadeleleri eksik olmadı. Başta tarafsız kalıp hakem rolü üstlenen I. Melik Âdil, bir süre sonra bu aile içi mücadelelerin ülkenin varlığını tehlikeye soktuğunu görünce duruma müdahil oldu. Nihayet 598/1202'de bütün yeğenlerini bertaraf etmeyi başararak ve yine onların hepsinden bağlılık alarak sultanlık makamına oturdu. Böylece ülkede yeniden siyasî birlik sağlandı.Melik Âdil'in iktidarı dönemi boyunca ülke sürekli Batı Haçlılarının tehdidi altında olduğu için o güne kadar yayılmacı bir politika izleyen Melik Âdil, bu dönemde hem ülke içinde hem de ülke dışında barışı tesis etmek için gayret sarf etmiştir. Nitekim 1218 yılında V. Haçlı Savaşı esnasında da vefat edecektir. Anahtar KelimelerMelik Âdil, Eyyûbîler, Zengîler, Fâtimîler, Haçlılar. Political History of the Period of Ayyubid Sultan Malik al-'Adil I (589-615/1193-1218)Abdulhalim OFLAZ, Süleyman Demirel University, the Institute of Social Sciences, the Department of Islamic History and Arts PhD Dissertation, pp. XII+299+Appendixes, December, 2015.Advisor: Prof. Dr. Murat SARICIK This work has dealt with the life and political activities of Malik al-'Adil I (d.1218) who had a great role in both founding and the rapid rise of the Ayyubid Dynasty. Malik al-'Adil was born in the middle of the 12th century and because his father served under the Zangid Dynasty, like his elderly brother Saladin, he grew up under the protection and auspice of the Zangids. In the company of his paternal uncle Shīrkūh and his elder brother Saladin, he participated in the third military campaign in Egypt, which he later governed in the year 1174. In contrast while he suppressed the riots of the Fatimid supporters, he took precautions to counter the threats of the Crusades in Egypt. Additionally along with Sultan Saladin, he undertook tremendous efforts to regain much of the territory in the locality which the Crusaders had acquired through military conquest. He was also in the forefront during times of reconciliation negotiations with the Crusaders. There was constant power struggles between the sons of Sultan Saladin during the nine years after his demise. At the beginning, Malik al-'Adil was impartial and undertook the role of mediator between them. Then after a period of time observing the intra-familial contestations jeopardizing the presence of the Dynasty, he undertook a power intervention. The end course was that he succeeded to eliminate all of the influence his nephews had and then he acquired allegiance from them and ascended to the throne in 598/1202. Thus political unity was constituted again in the Dynasty. Malik al-'Adil, during the period of his rule in his fief al-Jazirat he followed expansionist policies. However, because the dynasty was always under the threat and shadow of the Crusaders he became the Sultan, he changed his expansionist policies and he exerted to establish peace both in and out of the Dynasty. He succumbed to death during the Fifth Crusade, in 1218.Key WordsMalik al-Âdil, Ayyubids, Zengids, Fatimits, the Crusades 317

International audience

el-Melikü's-Sâlih Necmeddîn Eyyûb döneminin siyasî tarihini, devlet teşkilatını ve sosyo-kültürel hayatını ele aldığımız bu araştırma Eyyûbî tarihinin son dönemindeki önemli bir devri aydınlatmayı amaçlamaktadır.Siyasi birliğin dağıldığı, hânedan üyeleri arasında güç ve itibar hiyerarşisini belirlemeye yönelik mücâdelelerin yoğun olarak yaşandığı bir dönemde tahta geçen el-Melikü's-Sâlih, ancak 1245'te Dımaşk sâhibi İmâdeddîn İsmail'i tasfiye edip Dımaşk'ı fethettikten sonra siyasi birliği sağlama imkânı yakalamıştır. Amcası İmâdeddîn İsmail'le giriştiği iktidar mücadelesi sırasında yaşadığı hayal kırıklıkları es-Sâlih'te merkezîleşme temâyülünü giderek güçlendirmiştir. Otoriter mizacı ve akrabalarına karşı hissettiği yabancılaşma duygusunun da etkisiyle el-Melikü's-Sâlih ülkesini hânedan mensubu olmayan görevliler eliyle yönettiği merkeziyetçi bir devlet yapısı oluşturmuştur. el-Melikü's-Sâlih döneminde politik sistem merkezîleşmeye doğru evrildiği halde devlet teşkilâtında önemli bir değişiklik olmamıştır. Bu dönemdeki idârî, adlî, mâlî ve askerî müesseseler küçük bazı değişiklikler hâriç Salâhaddîn döneminde görülen kurumlarla benzerlik arz etmektedir.el-Melikü's-Sâlih dönemi, yoğun ve yıpratıcı siyasî ve askerî faaliyetlere rağmen sosyal alandaki gelişmelerin devam ettiği bir dönemdir. İmar faaliyetleri bakımından canlı geçen bu dönem iktisadî ve ilmî faaliyetlerin önceki dönemlere nispetten zayıfladığı bir dönem olmuştur.Anahtar Kelimeler: el-Melikü‟s-Sâlih, Eyyûbî Devleti, Eyyûbîler, TeĢkilât, Sosyal, Siyasî, Ġlmî, Âlim, Ortaçağ Tarihi, Mısır, ġâm. This dissertation project handles the political history, state organization and socio-cultural life in the period of al-Malik al-Sâlih aims to lighten an important era in the last period of Ayyubid history.al-Malik al-Sâlih, who governed at a period in which political unity was dispersed, and struggle for power to determine the hierarchy of esteem among members of dynasty was intense, caught the opportunity to provide political unity after liquidating of Imad al-Din Ismail and the conquest of Damascus in 1245. al-Salih's tendency towards centralization strengthened after his frustration during struggle for power with his uncle Imadeddin İsmail. Having a domineering temperament and under the influence of alienation towards his his relatives, al-Malik al-Sâlih established a centralist structured state ruled by the officers non-members of the dynasty.In the period of al-Malik al-Sâlih the state structure did not experienced a significant change in spite of inversion of political system towards centralization. Administrative, judicial, financial and military institutions during this period except from some trivial changes were similar to those seen during Salah al-Din period.In the reign of al-Malik al-Sâlih, social developments continued in spite of intense and exhausting political and military activities. This term which was rich in terms of construction facilities was partly weak in economic and scientific aspects compared to previous periods.Key words: al-Malik al-Sâlih, Ayyubid state, Ayyubids, State Organization, Social,Political, Scientific, Scholar, Medieval History, Middle Ages, Egypt, Syria 487

İlmi araştırma yapan kimseler için çeşitli ilim dallarındaki klasik kaynaklar büyük önem taşımaktadır. Makalede Suriye ilmi dergilerinde ilk dönem islâm tarihi, Emeviler, Abbasiler, Fatımiler, Eyyubiler, Begteginliler, Osmanlılar ve 20.yy tarihi ile ilgili makaleler alt başlıklar halinde sıralanmaktadır.

Dımaşk Eyyübi meliki ei-Melikü'I-Muazzam, Eyyübiler içerisinde alim ve devlet adamlığı yanında Hanefi mezhebini tercih etmesi ile temayüz etmiştir. EI-Melikü'IMuazzam, babası ei-Melikü'I-Adil'in 1201 yılında Eyyübi Sultanı olmasından sonra Dımaşk meliki oldu. Hanedan üzerinde babasının hakimiyet kurması için başarılı hizmetlerde bulunan ei-Melikü'I-Muazzam bundan sonra Haçlılarla mücadelede etkin gö- rev aldı. V. Haçlı seferi sırasında özellikle Dimyat muhasarasında kard\'!Şi ei-Melikü'IKamil'e destek veren ei-Melikü'I-Muazzam tehlikenin atlatılmasından sonra kardeşleri ile mücadele etmek zorunda kaldı. Bu makalede ei-Melikü'I-Muazzam'ın hayatı ve yaptığı siyasi mücadeleler incelenmeye çalışılmıştır.

[EN] This article is structured in two parts. In the first part, the reading made by F. Codera (and followed by later scholars) of a dinar minted in Ceuta in 543H. is corrected. This correction proves that the dinar is an anti-Almohad coin. In the second part, following the pioneering study by S. Fontenla, the issue of whether Ibn Tumart minted coins is analyzed. My answer to this question —after discussing the meaning of the «mahdism» of the founder of the Almohad movement— is negative. A related issue is that of the licit character of minting coins, with Ibn Hazm answering in the negative. I discuss to what extent the peculiar form of minting coins under the Almohads could have been influenced by the monetary theories of Ibn Hazm, and also to what extent they influenced both the Almohad caliph al-Mansur and the Ayyubid sultan al-Malik al-Kamil Muhammad., [ES] Este artículo consta de dos partes. En la primera se corrige la lectura hecha por F. Codera (y seguida por autores posteriores) de un dinar acuñado en Ceuta en 543H., corrección que demuestra que se trata de un dinar antialmohade. En la segunda parte, siguiendo el trabajo pionero de S. Fontenla, se analiza la cuestión de si Ibn Tumart acuñó moneda, proponiendo una respuesta negativa a partir de una discusión sobre el significado del «mahdismo» del fundador del movimiento almohade. Una cuestión relacionada es la de la licitud de acuñar moneda, negada por Ibn Hazm. Tras discutir hasta qué punto la peculiar forma de acuñar moneda por los almohades pudo haber estado influida por las teorías monetarias de Ibn Hazm, se plantea la influencia de éstas en época del califa almohade al-Mansur, así como en época del sultán ayyubí al-Malik al-Kamil Muhammad

International audience

Türkiye Selçuklu Devleti'nde diplomatik ilişkiler, Kutalmışoğlu Süleyman'ın Anadolu'nun batısına gelerek İznik'i ele geçirmesi ve devleti kurma çabası içerisinde Bizans İmparatorluğu'nun iç işlerine dâhil olmasıyla başladı. Türkiye Selçuklu Devleti diplomasisinde bazen dost bazen de düşmanca bir siyaset takip edilerek tahta çıkış, tebrik, savaş, muhasara, tâbîlik, yardım istemek, evlilik ve ticari faaliyetler gereği diğer devletlerle diplomatik görüşmeler yapıldı. Türkiye Selçuklu Devleti'nin I. Süleyman Şah ile başlayan kuruluş sürecinde yer edinme, hâkimiyet pekiştirme ve siyasi birliği sağlama amacıyla komşu devletlerle birçok mücadele yaşanarak müzakereler yapıldı. Bundan sonraki süreçte yani devletin yükseliş ve yıkılışında da içinde bulunulan şartlara göre ağırlıklı olarak Anadolu'nun doğusuna hakim olma mücadelesi neticesinde diplomatik görüşmeler yapıldı. Görüşmeleri gerçekleştiren elçilere izlenen tutum ise devletin gücü ve temas halinde olunan devletle olan çıkarlara göre değişiklik göstererek sert ya da yumuşak bir hal almaktaydı. 1243 Kösedağ Savaşı'nda Moğollar karşısında alınan yenilgi sonrasında Türkiye Selçuklu Devleti, Moğol tahakkümü altına girdi. III. Gıyaseddin Keyhüsrev'in (1284) ölümüyle de bu tahakkümün devletin her alanında hissedilmesiyle Türkiye Selçuklu Devleti'nin diplomatik ilişkileri son buldu. The diplomatic relations in Turkish Seljuk State started with the capture of İznik after the arrival of Kutalmışoğlu Süleyman in the west part of Anatolia and his involvement in the internal affairs of Byzantine Empire with the purpose of founding the state. In Turkish Seljuk State, diplomatic negotiations were carried out with other states for accession to the throne, greeting, war, siege, dependency, asking for help, marriage and commercial activities through following a hostile as well as an easy-going policy at times. During the foundation process of Turkish Seljuk State with Süleyman Şah I, many negotiations were carried out after struggles against the neighbouring states with the purpose of reterritorialization, reinforcing the hegemony and providing a political unity. During the following process, in other words as a result of the struggle for especially having a hegemony over the east part of Anatolia according to the current conditions during the rise and fall of the state, diplomatic negotiations were carried out. The attitude towards the ambassadors who carried out the negotiations was firm or soft according to the power of the state and the common interests with a state they were in touch. After the defeat against the Mongols in 1243 Kösedağ war, Turkish Seljuk State fell under the hegemony of the Mongols. With the death of Gıyaseddin Keyhüsrev III (1284) this hegemony was felt all around the state and diplomatic relations of Turkish Seljuk State ended. 372

The historiography of the Ayyubid dynasty has been a notable increase grown significantly over the past two centuries. This work aims to present a tour of the studies published by leading Western specialists, along with a comprehensive bibliography. La historiografía sobre la dinastía ayubí ha experimentado un notable incremento a lo largo de los dos últimos siglos. Este trabajo pretende exponer un recorrido por los estudios publicados por los más destacados especialistas occidentales, además de una exhaustiva bibliografía.

Doğu Akdeniz (Levant) bölgesi gerek coğrafi konumu ve gerekse verimli toprakları sayesinde ilk çağlardan itibaren önemli bir ticaret merkezi olmuştur. XI. yüzyılın sonlarına doğru meydana gelen Haçlı Seferleri ile Doğu Akdeniz'de yoğun bir askeri mücadele yaşanmıştır. Bu mücadeleler söz konusu coğrafyayı siyasi açıdan kargaşaya sürüklerken, bu durumun aksine ortaçağın tüccar halkı Latinlerin bölgede kurdukları yarı-özerk ticaret kolonileri sayesinde Doğu ile Batı arasındaki ticari faaliyetler hızla gelişmiştir. Latin Toplulukları olan Venedikli, Cenevizli, Pisalı ve Amalfililer, Doğu Akdeniz'e deniz yoluyla asker ve iaşe taşımışlar, bunun karşılığında Haçlı prenslerinin ele geçirdiği liman şehirlerine yerleşerek buradaki ticari faaliyetleri organize etmişlerdir. Haçlı Seferleri'nin sonuçlarına genel anlamda bakıldığında askeri, siyasi ve dini anlamda ciddi bir başarı görülmezken, söz konusu coğrafyada ticari faaliyetler konusunda önemli bir artış söz konusudur. Haçlı Seferlerinden en karlı çıkan Latinlerdir çünkü Onlar Levant'ın birbirinden değerli ticari emtiaları tekellerine alarak kısa sürede zenginleşmişlerdir. Ticaret, tarih boyunca siyasi ve dini politikaların paralelinde gelişme göstermiştir. Doktora tez çalışmamızda XI. ve XIII. yüzyıllarda Doğu Akdeniz'in önemli limanları ve bölgedeki ticari hayat incelenerek bu ticarette söz sahibi olan Haçlılar, Latinler, Fatımiler, Memlükler, Eyyubiler ve Selçukluların faaliyetleri değerlendirilmiştir.Anahtar Kelimeler: Haçlılar, Latinler, Ticaret, Doğu Akdeniz, Venedikliler,Cenevizliler, Eyyubiler, Memlükler Eastern Mediterranean (Levant) has been an important trading center from the early ages, well thanks to the fertile soil and its geographic location. With the Crusades occurred towards the end of the XI. century has experienced an intense military combat in the eastern Mediterranean. These struggles, dragging the geography into political turnoil, unlike this situation, through semi-autonomous commercial colonies established by Latins who merchants people of medieval age, commercial activities between East and West has developed rapidly. Latin Communities have brought the Eastern Mediterranean the board and troops by sea, instead of this, by settling in port cities which conquered by the Crusaders commercial have organized commercial activities. Considering the results of the Crusades in general, in meaning of military, political and religious there is no a serious achievement while there is a significant increase about the commercial activity in the region. The Italians are the most profitable of the Crusades, they enriched in a short time by monopolizing one more valuable than other trade commodity of the East.Trade has developed in parallel with the political and religious policies throughout history. In our PhD, examining the most important ports in the Eastern Mediterranean and commercial life in the region, we will evaluate activites of Crusaders, Latins, Fatimids, Mamluks, Ayyubid and Seljuks who have a voice in this trade in the XI and XIII century.Keywords: The Crusaders, Latins, Trade, East Mediterranean, Venetians, Genovese,Ayyubid, Mamluks 214

Medreseler, İslâm eğitim tarihinin en önemli konularından birisini teşkil et-mektedir. Her ne kadar öncesinde mevcudiyeti biliniyor olsa da medrese denildiğinde akla Büyük Selçuklu veziri Nizâmülmülk tarafından pek çok şehirde kurulan Nizâmiye medreseleri gelmektedir. Medrese modeli daha sonra VI. (XII) asrın ortalarından VII. (XIII.) asrın ortalarına kadar hüküm süren Zengîler ve Eyyûbîler tarafından benimsenmiş ve onların döneminde Şam bölgesi ve Mısır'da çok sayıda medrese kurulmuştur. Medreselerin sayısında yaşanan bu artıştan etkilenen şehirlerin başında ise söz konusu dönemde siyasî ve ilmî bir merkez olarak temayüz etmiş olan Dımaşk gelmektedir. Ulemânın Dımaşk'a gelmesine büyük önem veren Zengî ve Eyyûbî melikleri onlar için medreselerdekiler başta olmak üzere çok sayıda mansıb ihdas etmiştir. Bu dönemde Dımaşk medreseleşmeyle birlikte İslâm dünyasının en önemli ilim merkezlerinden biri-sine dönüşerek çok sayıda alime ev sahipliği yapmıştır. Bu tezde, Zengî ve Eyyûbî dö-neminde Dımaşk'ta kurulan medreseleri merkeze alarak, medreselerin ulemâ ve siyasî güç sahipleriyle ilişkisi incelenmekte, ilmî ve siyasî alanla irtibatı bağlamında ifade ettiği değişimin ortaya konulması hedeflenmektedir. Madrasa has a central place in the history of Islamic education. The madrasa had first been founded in the early years of Islamic history but the most advanced models were developed under the Nizāmiya Madrasas, founded in several citites by Nizāmu'l-mulk, Seljuk statesman. This model was later adopted by the Zangids and Ayyubids during their reign from the middle of the 12th to middle of the 13th centuries. They built many madrasas in Bilād al-Sham and Egypt. This increase in the number of madrasas had a deep influence in Damascus in scientific and political respects. The Zangid and Ayyubid dynasties attributed great importance to host ulamā of the time in Damascus and built a lot of mansıb in madrasas. During this era Damascus became a centre of science and knowledge, hosted various prominent ulamā of the time. This thesis analyses the relationship between politicians and ulemā in Damascus madrasas during the Zangids Ayyubids. It demonstrates the change in this relationship in scientific and political context. 310

`Mısır Eyyûbilerinde Eğitim ve Öğretim Faaliyetleri` başlıklı çalışmada, Eyyûbiler döneminde Mısır'daki eğitim ve öğretim faaliyetleri ele alınmaktadır. Mısır'da hizmet veren eğitim ve öğretim müesseseleri, bu müesseselerde okutulan ilimler, öğretim yöntemleri, eğitim-öğretim faaliyetleri konusunda sağlanan maddi imkânlar ile etkin kişiler irdelenmektedir. Bu çalışma Giriş, Sonuç ve Önerilerden ayrı, üç bölümden oluşmaktadır:I. Bölüm: Bu bölümde Eyyûbiler döneminde Mısır'da bulunan ve oluşturulan eğitim ve öğretim kurumları olan medreseler, camiler ve mescitler, kütüphaneler, ilim evleri, hanlar, tasavvuf eğitim kurumları, küttabler (sibyan mektebleri) ve buralardaki eğitim ve öğretim faaliyetleri ele alınmıştır.II. Bölüm: Bu bölümde dönemin en düzenli eğitim ve öğretim kurumları olan medreselerin idari, mali ve mimari düzenlemeler ile siyasal ve toplumsal etkileri konu edinmiştir.III. Bölüm: Bu bölümde, genel anlamda Eyyûbi Dönemi'nde Mısır'da bulunan eğitim ve öğretim faaliyetlerinden bahsedilirken, buradaki edebi ve ilmi canlılığın sebepleri, eğitim şekli ve eğitim müfredatı değerlendirilmiş, Eyyûbi dönemi öncesi eğitim ve öğretim etkinliklerine yer verilmiştir. Sonuç: Bu kısımda ise, şu hususlara yer verilmiştir: Eyyûbiler Döneminde Mısır'da eğitim ve öğretim faaliyetlerinin dini menşeli olduğu, önceki dönemlerden etkilendiği, miras aldığı eğitim kurumlarına sahip olduğu ifade edilmiş, düzenli eğitim kurumları olarak medreselerin öne çıktığına ve buralarda müderrislerin bireysel uygulamalarına işaret edilmiştir. Yine bu dönemin ilmî gelişmeleri ile Eyyûbi yöneticilerinin ilim adamlarına verdiği destek vurgulanmıştır.Öneriler: Bu kısımda ise, Yapılan araştırma sonucunda Mısır'ın dışında kalan diğer Eyyubi bölgerinindeki eğitim ve öğretim faaliyetleri ile Eyyubi dönemi eğitiminin günümüz eğitimine katkısı ve eğitimciler ile din görevlilerinin halkın dini eğitimine katkılarının karşılaştırılarak araştırılması önerilmiştir.Anahtar Kelimeler: Eyyûbi, Eyyûbiler, Eyyûbiler Dönemi, Eyyûbilerde Eğitim,Eyyûbilerde ilim, Eyyûbi Medreseleri, Eyyûbi Camileri, Eyyûbi Kütüphaneleri, SelahaddiniEyyûbi, Mısır Eyyûbileri. The study entitled `Education and Training Activities of Egypt Ayyubids` deals with the education and training activities carried out in Egypt during Ayyubids period. The study focuses on education and training institutions serving in Egypt, disciplines trained at these institutions, training methodologies, financial means enabled by creating opportunities for improvement of education and training activities, and effectual personalities. Apart from introduction, conclusion, and suggestion the study consists of three chapters:Chapter I: In this chapter, education and training institutions like madrasahs, mosques, praying rooms, libraries science houses, inns, sufi education houses, kutttabs (elemantr schools) and shrines that had existed and built up during the Ayyubids in Egypt and education and training activities in these places are discussed. Chapter II: Here the study deals with the administrative, financial, and architectural regulations and social and political impacts of madrasahs which were the most organized educational and training institutions of the period. Chapter III: In this chapter, in addition to discussing the education and training activities in Egypt during Ayyubids period in a general meaning, the reasons of literary and scholarly liveness, training metods and training curriculum has been evaluated; pre-Ayyubids training and education activities have been featured.Conclusion: In this chapter, it is stated that: Education and training activities of Ayyubids in Egypt are religious oriented. The period has been influenced by previous periods. It has owned education institutions inherited from previous periods. Madrasahs come to the fore as regular educational institutions. Lastly the scholarly developments of this period, Ayyubid governers' support of scholars and mudderis's personal application has been pointed out. Suggestions: In this chapter, as a result a comperative research of education and training activities in Ayyubid regions staying out of Egypt, the contribution of Ayyubid period to the today's education system and the assistance of educators and religious officials to religious education of public has been proposed.Keywords: Ayyubid, Ayyubids, Ayyubids period, education at Ayyubids, scholarlyat Ayyubids, Ayyubid madrasahs, Ayyubid mosques, Ayyubid libraries, Selahaddin-iEyyûbi, Egypt Ayyubids 254

Van Gölü Havzası, Asya kıtasının batısında bulunan Anadolu coğrafyasının doğusunda yer almaktadır. Onun bu coğrafî özelliği Anadolu'da ilk olarak Türkleşen ve İslamlaşan bölge olmasını sağlamıştır. XI. asrın başlarında Oğuz Türklerinin Van Gölü Havzası'na akın yapmaya başlamaları, 1071 Malazgirt Savaşı'na kadar bölgenin baskı altına alınması ve nihayet Malazgirt Savaşı ile beraber Doğu Anadolu Türk Yurdu haline geldi. Bu Türkleşme ve dolayısıyla İslamlaşma sürecinden en fazla etkilenen bölge Van Gölü Havzası oldu. Malazgirt Savaşı'ndan sonra bölgede kurulan Sökmenli, Dilmâçlı, Saltuklu ve Artuklu beglikleri, bölgenin iktisadî ve içtimaî olarak kalkınmasını sağladılar. Bölge begliklerinin birbirleriyle mücadele etmeleri, Eyyûbîlerin Doğu Anadolu ve dolayısıyla Van Gölü Havzası şehirlerini ele geçirmeleri ve mezkûr beglikleri baskı altına almaları zikredilen iktisadî, içtimaî ve medenî ilerlemenin durmasına sebep oldu. Akabinde XIII. asrın ilk yarısının ortalarında bölgeye yöneltilen Hârezmşâhlı saldırıları Van Gölü Havzası'nda Doğu Anadolu Türk Beglikleri döneminde oluşturulan refah ve huzur ortamını ortadan kaldırdı. Moğol baskısı ile batıya gelen Hârezmşâhlıların, Sökmen-ili'nin merkezi olan Ahlat'ı ele geçirme ısrarları, Van Gölü Havzası'nın iktisadî, içtimaî ve medenî sükûtuna yol açtı. Van Gölü Havzası'na hâkim olma mücadelesinden dolayı vuku bulan Yassıçemen Savaşı'nda yenilen Hârezmşâhlılar mezkûr bölgeyi terk etmek zorunda kaldılar. Kısa bir süreliğine bölgeden çekilen Hârezmşâhlılar daha sonra Azerbaycan'da Moğollar karşısında tutnamayıp tekrar Van Gölü Havzası'na girdiler. Hârezmşâhlıları takip eden Moğollar, 1231 yılında Van Gölü Havzası'na girerek, bütün bölgeyi yağma, tahrip ve katliama tâbi tuttular. Bu durum, Hârezmşâhlı baskınları nedeniyle insan kaynakları tükenme noktasına gelen Van Gölü Havzası'nın ıssızlaşmasını ve iktisadî olarak önemsizleşmesine neden oldu. Moğolların 1231 yılındaki Van Gölü Havzası istilası kalıcı olmadı. Onların elde ettikleri ganimetlerle Azerbaycan'a gitmelerinden sonra Türkiye Selçukluları, Eyûbîlerin bölge siyasetinde zaafiyet göstermelerini gerekçe gösterek Van Gölü Havzası'nı ilhak ettiler. Türkiye Selçukluları'nın ilhakı ile iktisadî olarak kalkınmaya başlayan bölge, 1243 yılında Selçukluların Kösedağ Savaşı'nda Moğollar'a yenilmelerinin ardından Selçuklu hâkimiyetinden çıktı. Böylece Van Gölü Havzası tam olarak Moğol hâkimiyetine girmiş oldu ve Doğu Anadolu Türk Beglikleri döneminde katedilen iktisadî ve içtimaî merhale ortadan kalkmış oldu.Anahtar Kelimeler: Selçuklular, Sökmenliler/Ahlatşahlar, Dilmaçlılar, Saltuklular, Artuklular, İldenizliler, Eyyubiler, Harezmşahlar, Mervanlılar, Gürcüler, Moğollar, Ahlat, Malazgirt, Erciş, Bitlis, Erzen, Van, Bargiri/Muradiye, Vestan/Gevaş, Tatvan, Adilcevaz Van Lake Basin is located at the east of Anatolian geography in the west of Asia Continent. Its geographical feature made it the first region assimilated and Islamized region in Anatolia. At the beginning of the XI. century, with the Ghuzz Turks rush to the Van Lake Basin area was suppressed and in the end with the Battle of Manzikert east Anatolia became Turkish homeland. The Van Lake Basin became the most affected area from this assimilation and Islamizing process. After the Battle of Manzikert, Sokmanid, Amirs of Arzen, Saltukid and Artukid seigniories established in this area ensured the development of the area in terms of financial and social aspects. Soon after, in the middle of first half of the XIII century, Hwarezmshahid State attacks to the area removed the prosperity and peace environment in Van Lake Basin occurred during the east Anatolia Turk seigniories period. Hwarezmshahid States' willingness who came to the west with the pressure of Mongols to take control of the Akhlat center of the Sokmanid city caused the silence of van lake basin in terms of financial, social and civilized.In the Battle of Jasycimen occurred Because of the struggle to take control of the Van Lake Basin, Hwarezmshahid states defeated and they had to abandon the aforementioned region. Hwarezmshahid states' who abandoned the region for a short time, later came to the Van Lake Basin since they losed their grip against Mongols in 1231 with following the Hwarezmshahid states, Mongols came to the Van Lake Basin and plundered, destroyed and slaughtered. This situation caused Van Lake Basin to become deserted and to make financially insignificant since their human resources consuming invasions. Mongols invasion in 1231 did not last longer. With their obtained booty, after they arrived Azerbaijan, Turk Seljuks annexed the Van Lake Basin showing the reason that Ayyubids showed weakness in the policy of the region. With the annex of Turk Seljuks starting to develop financially, in 1243, with the defeat of Seljuks to Mongols in the Battle of Kösedağ lost Seljuks domination. Thus, Van Lake Basin entered totally to the domination of Mongols and financial and social phase was destroyed covered during the east Anatolia seigniories period.Key Words: Seljuqs, Sukmanids/Akhlatshahids, Amirs of Arzan and Bitlis, Saltuqids, Artukids, Ildenizids, Ayyubids, Hwarezmshahids, Marwanids, Georgians, Mongols, Akhlat, Manzikert, Arjish, Bitlis, Arzan, Vaspurakan, Bargiri/Muradiye, Vastan, Tatvan, Adilcevaz 725

This article concerns the conquest of Libya and Tunisia by Saladin (Salah al-Din) and the Ayyubids in the 1170s and 1180s. First it presents a reconstruction of the campaigns conducted by the Ayyubid mamlūks Sharaf al-Dīn Qarāqūsh and Ibn Qarātikīn in Libya and the conflict in Ifrīqiya (Tunisia) between the Almohads and the Ayyubids based on the relevant primary sources. Then the extent to which Saladin was responsible for these military expeditions is considered and finally the issue of the motive behind them is discussed. It is concluded that Salāh al-Dīn and his amirs invaded the Maghrib in order to control the northern termini of the eastern and central axes of the trans-Saharan trade routes, thereby gaining access to the West African gold which passed along these routes. This occurred at a time when there was a great shortage of precious metals in Egypt and Saladin was in need of cash to pay for his wars with the Crusaders in Palestine.Este artículo trata sobre la conquista de Libia y Túnez por Saladino (Salah al-Din) y los Ayyubíes en las décadas de 1170 y 1180. En primer lugar se presenta una reconstrucción de las campanas dirigidas por los mamelucos ayyubíes Sharaf al-Din Qaraqush e Ibn Qaratikin en Libia y de la guerra entre los almohades y los Ayyubíes en Ifriqiya (Túnez) basada en fuentes primarias relevantes. A continuación se estudia en qué medida Saladino fue el responsable de estas expediciones militares y, finalmente, se discute el motivo de dichas expediciones. Se llega a la conclusión de que Saladino y sus emires invadieron el Magreb con el fin de controlar los puntos septentrionales de los ejes oriental y central de las rutas comerciales que cruzaban el Sahara y con esto lograr tener acceso al oro de África Occidental que pasaba a lo largo de estas rutas. Esto ocurrió en un momento en que había una gran escasez de metales preciosos en Egipto y Saladino necesitaba efectivo para pagar sus guerras con los cruzados en Palestina.

Aslen Dvinli olan Eyyûbî hânedanı XII. yy.da Irak ve Suriye'de değişik devletlere bağlı olarak Haçlılara karşı yapılan mücadelelere katıldı. 564'te (1169) Mısır'ı ele geçiren Eyyûbîler, bağımsızlıktan sonra da Haçlılarla mücadele etmeye devam ettiler.581'de (1185) Ahlat sahibi II. Sökmen'in ölümü üzerine şehir sakinleri Sultan Selâhaddin'i bölgeyi teslim almaya davet ettiler. Sultan, yol üzeri Silvan'ı aldı; fakat koşulların değişmesi üzerine Ahlat'ın alınmasından vazgeçti.587 (1191) tarihinde Eyyûbî prenslerinden Takıyyüddin Ömer, Ahlat'a bağlı yerlerin büyük bir kısmını ele geçirdi.Hezar Dinarî'nin Sökmenlilerin başında bulunduğu dönemde Melikü'l Adil'in bir Ahlat seferi gerçekleştiyse de şehir alınamadı.Sultan Melikü'l Adil devrinde Meyyâfârikîn hükümdarı Melikü'l Evhad Necmeddin Eyyûb, üç sefer sonrasında 604 (1207) tarihinde Ahlat'ı alarak bütün şehirleriyle beraber Eyyûbî ülkesine kattı. Sökmenlilere bağlı olanların çıkarttığı ayaklanmalar karşısında sert bir yönetim uygulamak zorunda kalan Necmeddin Eyyûb, 607'de (1211) Gürcülere ağır koşullu bir anlaşma kabul ettirerek Ahlat Eyyûbîlerinin sınırlarını bir hayli genişletti.Ahlat ve çevresinin asıl ihya olduğu dönem Melikü'l Eşref Muzafferüddin Mûsâ dönemidir. Onun atadığı vali Hacib Hüsameddin Ali, bölgeyi dış saldırılardan koruduğu gibi devletin sınırlarını Azerbaycan içlerine kadar genişletti. Bu dönemde Erzurum ve bağlı şehirlerinin tamamı Eyyûbîlere bağlandı. Bu siyasî parlaklıkların yanı sıra ülkenin birçok yerinde yollar tamir edildi, yeni yolar, hastaneler, kervansaraylar, cami ve mescidler yapılarak bu bölge mamur hale getirildi. Öyle ki Hârezmîler tarafından kuşatılması sırasında Ahlat şehri, Alâeddin Keykubad tarafından Kubbetü'l İslam olarak nitelendirildi. Ortaçağın en gelişmiş şehirlerinden biri olan Ahlat, Hârezmîlerin eline düşmekle o ihtişamının tamamını kaybetti.630'da (1233) Selçuklular bölgeyi ele geçirip tahkim ettilerse de bir yıl sonra bölgeyi terk ettiler. Kösedağ savaşı öncesinde bölgenin mülkiyetini de Şehabeddin Gazî'ye verdiler. Yassıçemen savaşından sonra bölge tekrar Eyyûbîlere intikal etti.641 (1244) tarihinde şehir Moğollar tarafından Meyyâfârikîn Eyyûbîlerinden alınarak Melikü'l Eşref'in karısı Tamta'ya teslim edildi. Eyyûbî kraliçesi Tamta yönetimindeki Ahlat Devleti, Hulagü döneminde ortadan kaldırıldı.Eyyûbîler'in Doğu Anadolu'yu ele geçirmelerinden itibaren bölgeyi imar ettikleri görülmektedir. Ahlat ve çevresindeki şehirlerin kale ve surlar tamir edilerek buralar dış saldırılara karşı kuvvetlendirilmiştir. Ahlat'ta Eyyûbî saraylarının varlığı da fark edilmektedir.Günümüzde Van Gölü havzasında ayakta durabilmiş bir kümbetle birçok mezar Eyyûbîler'den kalmadır. Bu çalışmada okunabilen şahidelerden yararlanılmıştır.Eyyûbîler devrinde Ahlat'ta yetişmiş mimarlar ve Ahlatlı olup Anadolu'da eser bırakan ustalar tespit edilip tanıtılmaya çalışıldı. Diğer taraftan Ahlat'ta Eyyûbîler döneminde ilk defa görülmeye başlanan süsleme türleri de tespit edilmeye çalışıldı.Kaynaklarda Eyyûbîler döneminde yapıldığı belirtilen diğer mescid, hastane ve kervansarayların yeri henüz tespit edilmiş değil, gün yüzüne çıkarılmayı beklemektedirler. Ayyubids dynasty, which is originally from Dvinli, joined the struggle against the Crusaders in the 12th century depending on the various States in the Iraq and Syria. Having conquered Egypt in 1169 Ayyubids continued to buffet against Crusaders after its independence.Upon the death of Sokmen second, the owner of Ahlat, City residents invited Sultan Saladin to take delivery of the area in 581 (1185). Sultan took Silvan on the road, but on the changing the conditions he given up to conquer Ahlat.In 587 (1192), Takıyyüddin Omer who was Ayyubids? prince, acquired most of Ahlat Country.Even if Malik al- Adil realized a military expedition on the Ahlat in period of Hezar Dinari being at the head of Sokmen the city could not be taken.In the period of Malik al- Adil, Malikül Evhad Najm al-Din Ayyub who was the emperor of Meyyâfârikîn, added Ahlat to the Ayyubids? country with all the cities of it after three military expeditions in 604 (1207). Necmeddin Ayyub, obliged to implement a strong rule against the rebellion stroked out by those who was subject to Sokmen, extended the border of Ayyubids by getting accepted Georgians an agreement with of severe conditions in 607 (1211).The period that Ahlat and its sphere recovered and enjoyed the fortune took place under Malik al-Ashraph Mozaffar al-Din Mûsâ ruling. His governor Hacib Husameddin Ali enlarged the territories through the inner parts of Azerbaijan as well as protecting the land from outer invasions. Erzurum and its satellite cities were bounded to Ayyubits during his administration. Along with the political success; many roads were repaired; hospitals, caravansaries and mosques were built to prosper the region. Such that, the Ahlat city was named as `Kubbet al İslam? by Alaeddin Keykubad during the al-Khwarazmi siege. All the most developed city of the middle age has completely lost its glory after the invasion of Al-Khwarazmi.Even though the Seljuk had invaded the region in 630 (1233), they left the land after one year. They gave the possession of the region to Shabadal-din Gazi before Kosedag war. After the yassicimen war the land was occupied by Ayyubids.In 641 (1244), the city was taken over by Mongolian from Meyyâfârikîn Eyyûbîds and devolved on Malik al Ashraph?s wife called Tamta. Ahlat, under the administration of Ayyubids? Queen Tamta was abrogated in the era of Hulagu.It is seen that after Ayyubids occupation of east Anatolia, they build up the region. They had to reconstruct and to strengthen the ramparts against to attacks in the country of Ahlat. The existence of Ayyubids places in Ahlat country was also noted.The ruins of cupolas and lots of graves having survived around the Van lake basin until the present days are from the Ayyubids. In this study, it is benefited from gravestone which can be read.It was tried to introduce architectures grown up in Ahlat in the period of Ayyubids and dexterous those from Ahlat and who made work of arts in the Anatolia. On the other hand, it was tried to ascertain some kind of trimming which was started to have been seen the first time in the Ahlat in the period of Ayyubids. The place of other mosques, Hospitals and caravansaries which were built in the period of Ayyubids like emphasized in source is still not certain and is still expected to become apparent. 259

Url: http://sutad.selcuk.edu.tr/sutad/article/view/436, Mezâlim Mahkemeleri, İslâm Tarihinde daha ziyade normal mahkemelerde halledilemeyen olağanüstü davalara bakan “mahkemeler üstü bir mahkeme” gibi işlev görmekte idi. Bu mahkemelere genellikle halife veya hükümdar ya da adaletin tevzii hususunda onlara vekalet edebilecek liyâkatte kişiler başkanlık ederlerdi. Hz. Muhammed döneminde şekillenip Dört Halife döneminde kurumsallaşan bu mahkemelerin benzerlerine eski Türk devletlerinde de rastlanılmakta idi. Ancak Türkler, İslâmiyeti kabul ettikten sonra tıpkı Emeviler ve Abbasiler döneminde olduğu gibi Mezâlim geleneğini benimsediler ve hattâ bu kurumu daha da geliştirdiler. Tolunoğulları, Ihşidiler, Gazneliler, Büyük Selçuklular, Atabeyler, Türkiye Selçukluları, Eyyûbîler ve Memlûkler döneminde sultanlar, haftanın belirli günlerini mezâlime ayırarak halkın şikayetlerini bizzat kendileri dinlemeye özen gösterdiler. Osmanlılar döneminde ise “Mezâlim Divânı” veya “Mezâlim Mahkemeleri” adı altında bir kurum bulunmamakla birlikte bu kurumun görevini “Divân-ı Hümayûn” yerine getiriyordu. Osmanlı sultanları da zulme uğrayanların en büyük umudu, adaletin en keskin kılıcı idiler. Bununla birlikte Türk ve hattâ bütünüyle İslâm tarihinde ilk olarak Musul Atabeyi Nureddin Mahmud Zengi ve onun sarayında yetişip daha sonra müstakil bir devlet kuran Eyyubî hükümdarı Selahaddin, bu mahkemeler için hususî binalar inşâ ettirmiştir. Bunlara “Adalet Sarayı” manâsında “Dârü’l-Adl“ denildi. Eyyûbîler’in Mezâlim mahkemeleri hususundaki yenilikleri bu somut adımlarla sınırlı kalmadı., Atrocity Courts were such widespread Islamic superior courts that try extraordinary cases proven to be insoluble in the normal courts. They used to function under the presidency of the Caliph himself or the ruler or someone who had the right and the merit to represent them in distributing justice. Tribunals having features in common with the Atrocity Courts which had been created in Prophet Muhammad’s time and istituted in the period of Four Caliphs’ were also seen in the ancient Turkish states. After they had affiliated Islam Turks sustained the Atrocity Courts just like the Umayyads and Abbasids did, and they even improved it. Under Tulunids, Ikshidids, Ghaznavids, Great and Roman Seljuqs, Atabegs, Ayyubids and Mamluks the sultans considered it important to hear the complains of the people presiding to the Atrocity Courts in the special days of the week themselves. In the Ottomans’ time though there were no such tribunals entitled “Atrocity Courts” their functions were being fulfilled by “Divan- ı Hümayun” which was known to be the imperial council of the Ottoman State. The sultan was being reckoned as the sword of justice and a gleam of hope for those who suffered cruelty. However untill Nuraddin Mahmud Zengi of Mosul Atabegs and later Saladin Ayyubi who received training in Zengid’s palace in Mosul there had never been a special building set apart for the Atrocity Court. Zengi and Ayyubi both constructed new buildings for that purpose named as “Dârü’l-Adl“ meaning Court of Justice. Ayyubids took even further steps with respect to the Atrocity Courts in the forthcoming years.

Cet article, rédigé à l'occasion de la question d'agrégation d'histoire portant sur " Les relations entre les pays d'Islam et le monde latin du milieu du Xe au milieu du XIIIe siècle " (2000-2002), examine différents aspects des relations entre Croisés et musulmans, vues des pays d'Islam. Il s'intéresse tout d'abord à l'évolution de l'image des Croisés dans les sources arabes de l'époque ainsi qu'au sort des musulmans sous domination franque. Il retrace ensuite les différentes étapes de la réponse musulmane à l'installation durable des États latins dans la région, de l'apathie initiale à l'essor de l'idéologie de jihad et à la réponse militaire orchestrée par le souverain Nūr al-dīn et son successeur Ṣalāḥ al-dīn (Saladin). La question des échanges entretenus entre États francs et musulmans est au cœur de la dernière partie de l'article, de l'évidence des échanges commerciaux à la question, plus controversée, de la réalité des échanges culturels.

Assurement 1'Anatolie que 1 ' on nomme comme interme- diaire entre 1' Europe et l'Asie est censee d 'avoir des relations economiques, sociales et culturelles avec ses voisins. C'est ainsi que depuis 1 'antiquity, le sud - Anatolie et le nord de la Syrie furent le berceau des querelles des peuples dominant 1 ' Ancienne-Egypte et la Mezopotamie. Ces luttes qui commencerent entre les It- tites, L' Ancienne Egypte et la Mezopotamie continuerent avec les Bizantins-Seldjoukides-Eyyubis, et les Ottomans- Mamelouks. Ces relations ne prendront pas fin avec la conquetes de ces pays par les Ottomans, meme aujourd'hui le petrol du Moyen-Orient valorise 1'Anatolie. Les relations entre 1'Anatolie avec la Syrie et 1 'Egypte sont aussi importantes pour la souverainete Turque pour les elements de la culture Turque qui s'al- longeront de 1' Egypte jusqu'a Diyarbekir et & Dama s. On peut grouper ces dialogues brievement en quelques 235parties. Premierement on peut parler des relations dir-- ectes des deux pays. îl n'y a pas eu de querelles dir- ectes â part 1 ' evenement de la citadelle Ra'ban sous Kalıç Arslan II, 1 'expedition d'Izzeddin Keykâvus I sur les Eyyubis d'Alep et les combats d ' el-Mel ikü' 1-Kâmil en Anatolie. La relation entre ces deux pays commenca avec les degats poses des pays corome les Artukoglu, la Royaute Arm6nienne de Çukurova, et les petits emirats Eyyubiens. 11 y a eu de temps en temps des liaisons bilater- ales, politiques et l'entreprise de 1 'union contre la III. Croisade fût plus enfluencee contre les Harzemsahs. Apres la defaite de Kösedag des Seldjoukides de Turquie envers les Mongols, 1 'Anatolie est tombee sous soumission de ceux-ci. C'est ensuite que les contacts Seldjoukides - Eyyubis se terminerent et la relation entre 1 'Anatolie et l'Egypte laissa sa place au triangle Mongol s -Eyyubis et Mamelouks. 301

1197-98 Alman Haçlı Seferi, III. Haçlı Seferi’nin ardından Batı dünyası tarafından küçük bir olay olarak kabul görülmesine rağmen seferin I. Friedrich Barbarossa’nın seferinden daha küçük bir girişim olmadığı anlaşılmaktadır. I. Friedrich Barborossa’nın liderliğindeki Almanların başarısız olması üzerine Doğu’daki Alman nüfuzunu kurtarmak maksadıyla Hohensteufen Hanedanlığına mensup Friedrich’in oğlu Kutsal Roma Alman İmparatoru VI. Heinrich’in (1191-1197) önderliğinde planlanan sefer, vasalları tarafından Kudüs‘ü geri alma propagandası ile yürütüldü. Doğu’ya üç grup halinde gelen Haçlılar, Eyyûbî topraklarında tahribat yarattılar. Kendileri için kutsal bölgelerden ziyade liman ya da stratejik mevkilere saldırdılar. Ancak VI. Heinrich birliklerini Doğu’ya göndermesine rağmen kendi planladığı sefere iştirak edecek kadar uzun yaşamadı. Onun ve üzerinden çok geçmeden Kudüs-Akkâ kralının ölümüyle birleşik Eyyûbî ordusu karşısında sefer, akamete uğradı. Bu makale, Alman Haçlı Seferi’nin önemini, Batı’dan gelen ve Doğu’da yaşayan Haçlıların seferden farklı beklentilerini ve seferin Eyyûbîlere yansımasını ele almıştır., Although the German Crusade of 1197-98 was regarded as a minor event by the Western world in the aftermath of the Third Crusade, it is understood that it was not a smaller undertaking than Frederick I Barbarossa's campaign. After the failure of the Germans led by Frederick Barbarossa I, the expedition planned under the leadership of the Holy Roman German Emperor Henry VI (1191-1197), the son of Frederick of the Hohensteufen Dynasty, in order to save German influence in the East, was campaigned by his vassals with the propaganda of recapturing Jerusalem. Arriving in the East in three groups, the Crusaders wreaked havoc in Ayyubid lands. They attacked ports or strategic points rather than their sacred sites. However, although Henry VI sent his troops to the East, he did not live long enough to join the campaign he had planned. Demoralized by the death of the king of Jerusalem-Akka and the German emperor, the army was unable to hold out against the united Ayyubid army and the expedition failed. This article discusses the significance of the German Crusade, the different expectations of the Latin army coming from the West and living in the East, and its reflection on the Ayyubids.

Yemen coğrafyası farklı etnik kimlik ve mezheplerle karmaşık bir yapıya sahip olsa da Eyyûbî hâkimiyetine girmesiyle beraber siyasî istikrara kavuşmuştur. Öte yandan Eyyûbî melikleri Tûranşâh ve Tuğtegin dönemlerinde sağlanan düzen Tuğtegin’in ölümüyle birlikte yerine geçen oğlu el-Melikü’l-Muizz İsmâil döneminde bozulmaya başlamıştır. Bu zatın iktidara geldiği ilk günden itibaren emîrlerine ve memlûklerine karşı sergilediği menfi tutumları bölgedeki imamlar ile mahallî hanedanlıkların işine yaramış ve bunlar Yemen’deki Eyyûbî hâkimiyetine son vermek için faaliyetlere girişmişlerdir. Etrafındaki muhaliflerin artmasıyla git gide yalnızlaşan el-Muizz iktidarının son yılında halifeliğini ilan ederek halkı ve aile üyelerini kendisine biat etmeye çağırmıştır. Mamafih onun hilâfet iddiası da işe yaramamış uyguladığı yanlış ve sert politikalar yüzünden memlûkları tarafından öldürülmüştür. Bu çalışmada Eyyûbîlerin Yemen’deki hakimiyetlerinin sarsılmasında etkili olan el-Melikü’l- Muizz’in siyasî faaliyetleri ve hilâfet iddiası ele alınacaktır., Although Yemen had a complex structure with different ethnic identities and sects, it achieved political stability with the Ayyubid domination. On the other hand, the order established during the reigns of the Ayyubid maliks Tūranshāh and Tugtegin began to deteriorate during the reign of his son al-Malik al-Muizz Ismāil, who succeeded Tugtegin after his death. His unfavorable attitude towards his emirs and mamlūks from the first day he came to power played into the hands of the imams and local dynasties in the region, and they started activities to put an end to the Ayyubid rule in Yemen. In the last year of his rule, al-Muizz, who became increasingly isolated due to the increase of opponents around him, declared his caliphate and called on the people and members of his family to pledge allegiance to him. However, his claim of caliphate did not work and he was killed by his mamelukes due to his wrong and harsh policies. In this study, the political activities and caliphate claim of al-Malik al-Muizz, who was instrumental in shaking the Ayyubid rule in Yemen, will be discussed.