Search

Copyright of Tasavvur: Tekirdag Theology Journal / Tekirdag Ilahiyat Dergisi is the property of Namik Kemal University, Faculty of Theology and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

The Shiite sects that which include ijmāʿ among the evidence in the deduction of judgment, have made different definitions for ijmāʿ. When the definitions are taken into consideration, it is seen that each sect defined ijmāʿ differently to reflect its own understanding. For example, the Zaydis, who consider the unanimity of the ummah and the Imams of Ahl al-Bayt on the ruling of an issue within the scope of ijmāʿ, define ijma as the unanimity of the righteous mujtahids of the ummah on any issue at any time after the Prophets death. On the other hand, the Jaʿfarītes, who limit ijma to the opinions of the innocent imams, define it as the verbal or actual unanimity of those whose fatwas are valid on a matter of sharia. The Isma'ilites, who do not accept ijmāʿ as evidence, do not have a definition for ijma. In this study, which deals with the views of S̲h̲īʿite sects on ijmāʿ, the views of the Cafari, Zaydi and Ismaili sects, which have survived until today, on ijmāʿ are included. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Ijma means the consensus of the mujtahids following the era of the Prophet Muhammad regarding the rulings on a Shari'i-deed issues, and according to almost all of the fuqaha, it is the third of the "adille-i shar'iyya" after the Qur'an and the Sunnah. In the Islamic legal system, the main purpose of the evidence of ijma is considered as fixation, that is, to reveal the constants of religion, which are inviolable and constants. As, if ijma has been made on a subject on which jurisprudence has been made, that issue has ceased to be jurisprudence and the judgment on it has reached the dimension of finality, and it is no longer considered correct to resort to ijtihad again for that issue during that period. As a result, a fixed has arisen for that matter and the judgment on the matter is closed for discussion. In this respect, the re-discussion of such provisions (constants) would mean a discussion of the essence of religion. The subject of ijma, which is so binding for Muslims, has been meticulously examined by Islamic jurists due to its importance and many works have been written on this subject. One of these studies is the book titled "The Theory and Practice of Ijma According to Kâsânî" by Prof. Dr. Ayhan AK, a faculty member of the Department of Islamic Law, Faculty of Theology, Ondokuz Mayıs University. In this article, Ayhan AK's work will be evaluated such as its contribution to the field, its value, strengths, and weaknesses. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Burdur Theology Journal / Burdur İlahiyat Dergisi is the property of Burdur Mehmet Akif Ersoy Universitesi lahiyat Fakultesi Dergisi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Firat University Faculty of Theology / Fırat Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi is the property of Firat University and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

It is likely that indene-C60 mono-adduct (ICMA) as well as the indene-C60 bis-adducts (ICBA) could exist in space. With this astrochemical perspective in mind, the FT-IR spectra of these two compounds were recorded in a wide range of temperatures from −180 °C to +250 °C. Furthermore, the molar extinction coefficients and integrated molar absorptivity of the main infrared absorption bands of ICMA and ICBA have been measured. The infrared data presented in this work may allow the astrochemists and astrophysicists an easy qualitative and quantitative potential identification of ICMA and ICBA in space. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Erken dönem İsmailî fakihi Kadı Nu’mân İsmâilî fıkhının teşekkülünde önemli bir figür olarak karşımıza çıkmaktadır. Kâdı Nu’mân’ın ailesi, çocukluğu, eğitimi ve yetiştiği entelektüel ortam hakkında bilgiler çok azdır. Tam adı Ebû Hanîfe Nu‘mân b. Muhammed b. Mansûr el-Kadı et-Temîmî el-Kayrevânî'dir. O, 290/903 civarında (3. (9.) yüzyılın sonlarına doğru) Kuzey Afrika'da Kayrevân'da eğitimli bir ailede doğmuştur. Yetişme çağında iken mensup olduğu mezhep hakkında farklı kanaatler mevcuttur. Diğer taraftan mezhepteki takiyye anlayışı yüzünden Nu'mân’ın İsmailî mezhebinde eğitim alıp almadığını kesin olarak söylemek zordur. Ancak Nu'mân’ın kaleme aldığı temel fıkhî metinlerden, büyük ihtimal, Sünnilik eğitimi almadığı anlaşılmaktadır. Tarihçiler onu Hanefî mezhebinin imamı ile karıştırmamak için Kadı Nu’mân veya Ebû Hanîfe eş-Şîî' diye zikretmektedir. Kadı Nu'mân, Fatımi Devleti’nin değişik kademlerinde hizmette bulunmuştur. 313/925 yılı civarında ilk Fatımî halifesi Mehdî'nin hizmetine müstensih ve sekreter olarak girmiştir. Üçüncü halife Mansur ve dördüncü Fatımî halifesi Muiz'in hükümdarlıkları sırasında Kadı Nu'mân önce Trablus, sonra da Fatımî başkenti Mansuriye'de yargıçlık yapmıştır. Fatımîler Mısır'ı fethettikten ve hükümet merkezi Kahire'ye taşındıktan sonra, Kadı Nu'mân dördüncü halife Muiz tarafından mezalim mahkemesine başkan olarak tayin edilmiştir. Halife Muiz dönemi Kadı Nu'mân'ın kariyerinin zirvesidir. Kadı Nu‘mân Fatımi Devleti’nde yaklaşık yirmi altı yıl kadılık görevinde bulunmuştur ve vefat tarihi olan 363 (973) yılına kadar bu görevi sürdürmüştür. Fatımî hilafetinin düşmesinden sonra, ondan başka herhangi bir Fatimî veya İsmâilî fakihi bilinmemektedir. Kadı Nu'mân'ı, günümüz İsmâilî yazarları İsmailî fıkhını sistematik şekle sokarak bağımsız bir fıkıh mezhebine dönüştüren bir figür olarak telakki etmektedir. Fatımî döneminde İsmailî fıkhın, onun çalışmaları aracılığıyla geliştirildiği söylenebilir. Onun fıkıh alanındaki eserleri, Fatımîler dönemi ve sonrasında bu alandaki ana referanslar olarak devam etmiştir. Kadı Nu’mân’ın ölümü ile İsmailî fıkhında ictihad dönemi ve İsmailî fıkhının kuruluş aşaması sona ermiş; batınî yorumların ön planda olduğu mezhep, muğlaklıktan kurtularak belirgin bir fıkıh okulu olarak ortaya çıkmıştır. Kadı Nu'mân, çok üretken bir yazardır. O furuu fıkıh ve usulü fıkıh alanına ilişkin önemli eserler kaleme almıştır. Onun çalışmaları arasında İhtilâfu usûli'l-mezâhib, kuşkusuz fıkıh usûlünün erken tarihinin en önemli eserlerinden biridir. Esas itibariyle Sünnî fıkıh usûlüne bir reddiye amacıyla yazılmış olan söz konusu eser, Sünnî fıkıh usûlü ekollerinin ihtilâf, taklid, icmâ, nazar, kıyas, istihsan, ictihad ve re’y konularındaki yaklaşımlarını polemik tarzında ele almaktadır. İsmaili yöntemin fıkhın dayandığı kaynaklar, içtihat yapacak otorite ve nasları yorumlama teorisi bakımından Sünnî yöntemden farklılıklarını ortaya koymaktadır. O, genel olarak akıl vahiy arasındaki ilişkiyi, dini otoritenin nasları anlama ve yorumlamadaki rolünü Sünni yöntemleri eleştirirken irdelemiştir. İhtilâfu usûli'l-mezâhib biçim olarak gelişim dönemi eserlerin özelliğini taşımaktadır. Gelişim dönemi eserlerinde görülen soru-cevap ve diyalektik formu söz konusu eser boyunca görmek mümkündür. Kadı Nu'mân diyalektik ve cedelci bir üslupla muhaliflerine üstün gelmeye ve onları ikna etmeye çalışmıştır. Muhatabı olan Sünnilere yine onların delilleriyle cevap vermiştir. Bunların yanında İhtilâfu usûli'l-Mezâhib, muhteva itibariyle de kendine has bir özelliğe sahiptir. Zira o, herhangi bir Sünni fıkıh usûlü el kitabına çok benzememektedir. Hâs, âmm, icmâ, kıyas, emir, nehiy, elfaz bahisleri vs.'den söz etmemektedir. Metin, içtihadın tüm biçimlerini reddetmesi bakımından, Caferî mezhebinin Ahbârî hareketine oldukça benzemektedir. Fıkhın henüz istikrar bulmadığı bir zamanda yazılmıştır. İhtilâf bize, dördüncü yüzyılın ortalarında farklı usûl ve fıkıh kaynaklarının gelişimiyle ilgili olarak önemli bilgiler verir. Ancak burada ilginç olan, İsmailî usûl ve fıkıh düşüncesiyle ilgili verdiği bilginin, Sünni usûl ve fıkhı hakkındaki bilgiye oranla çok az olmasıdır. Onun büyük bir kısmı, Sünnî düşünceyi ve onlara reddiyeyi merkez almıştır. Ancak onun nihai hedefi İsmailî doktrinini savunmaktır.

Both C60 fullerene and indene were detected in certain astrophysical objects. It is then possible that these two molecules may react together in space forming adducts like indene-C60 mono-adduct (ICMA) as well as the indene-C60 bis-adducts (ICBA). In view of the potential detection of such adducts in space, the chemical thermodynamics of the reaction between C60 and indene was analyzed using the thermochemical group increment approach. ICMA and ICBA were synthesized and their composition and stability was studied with thermogravimetric analysis and derivative thermogravimetry (TGA-DTG). ICBA and moreover ICMA resulted stable and strong adducts. In particular, the latter is stable up to 350 °C and this fact increases the chances to find it in space. Furthermore, the retro Diels-Alder reaction was accurately studied on ICMA with differential scanning calorimetry (DSC) and an unusually high activation energy for the decomposition was determined and explained with the chemical thermodynamic data. The electronic absorption spectra of ICMA and ICBA were studied in n-hexane and the molar extinction coefficients of the main absorption bands have been determined. A possible way to detect such adducts is through electronic absorption spectroscopy, while the infrared spectroscopy of ICMA and ICBA is analyzed and discussed in the following second part of this work. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Cumhuriyet Ilahiyat Dergisi / Cumhuriyet Theology Journal is the property of Cumhuriyet Universitesi, Ilahiyat Fakultesi / Cumhuriyet University, Faculty of Theology and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

We have been fundamentally changed by the crises of the past several years from the pandemic and its effects to the climate crisis and we have the opportunity to improve exponentially because of them. It is our challenge to reimagine local government in a way that "builds back better" in partnership with the private, non-profit, and state and federal government sectors and through dedicated, effective public engagement. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Fullerenes are reactive as dienophiles in Diels–Alder reactions. Their distinctive molecular shape and properties result in interesting and sometimes elusive reaction patterns. Herein, to contribute to the understanding of fullerene reactivity, we evaluate the energies of reactions for Diels–Alder cycloadditions of C60, C70, and IC60MA with anthracene (Ant), by means of DFT computational analysis in vacuum and solution. The methods used showed little differentiation between the reactivity of the different fullerenes. The C70-Ant adducts where addition takes place near the edge of the fullerene were found to be the most stable regioisomers. For the IC60MA-Ant adducts, the calculated energies of reaction increase in the order: equatorial > trans-3 > trans-2 ≈ trans-4 ≈ trans-1 > cis-3 > cis-2. The change in the functional suggests the existence of stabilizing dispersive interactions between the surface of the fullerene and the addends. HOMA (harmonic oscillator model of aromaticity) analysis indicated an increase in aromaticity in the fullerene hexagons adjacent to the bonded addend. This increase is bigger in the rings of bisadduct isomers that are simultaneously adjacent to both addends, which helps explain the extra stability of the equatorial isomers. Solvation by m-xylene decreases the exothermicity of the reactions studied but has little distinguishing effect on the possible isomers. Thermal corrections reduce the exothermicity of the reactions by ~10 kJ∙mol−1.

The relationship of ḥadīths with evidences such as the Qur'an, Sunnah and consensus (ijmāʿ) is important. Ijmāʿ on the existence and meaning of a narration is one of the important presumptions in terms of ascertaining its belonging to the narrator and its proof-value. In this context, the existence of ijmāʿ in support of weak ḥadīth may indicate that the narration was reinforced by means outside of isnād. One of the examples on this subject is the following tradition (rivāyā): “Water is pure as long as its smell, taste, and color has not changed.” The subject of this study is to analyze the weak ḥadīthijmāʿ relationship through the example in question. In terms of ḥadīthtechnique, not all versions of the narration are free from weakness. Using the aforamentioned tradition as a case study, the present study seeks to find answers to such questions as “Does ijmāʿ reinforce the weakness of a given narration?”, “Is it the weak narration or the ijmāʿ that is taken as evidence in such matters?”, and “Does a given weak tradition have any impact on the formation of ijmāʿ and vice versa?” In this context, the aim of the study is to explain the weak ḥadīth-ijmāʿ relationship through furūʿ sources rather than theoretical knowledge. First of all, the narration in question was analyzed in terms of ḥadīthscience, and it was determined that it was weak and the exception mentioned therein is a latter addition (ziyāde). Following, the weak ḥadīth- ijmāʿ relation was traced especially through the commentaries on traditions. It is emphasized here that the tradition is weak, but that there is ijmāʿ on it. The fact that there is consensus on the weak exception section of the tradition supports the thought that that section was a later addition. In the fiqh literature, the views of different sects are have been researched. Here, the narration of the three qualities of water is conveyed either without pointing out its weakness or as a knowledge that is accepted/known by everyone. This shows that in fiqh books, narration is looked at in terms of whether or not to take it as evidence rather than in terms of its authenticity (sıhhāt). [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Fullerenes are reactive as dienophiles in Diels–Alder reactions. Their distinctive molecular shape and properties result in interesting and sometimes elusive reaction patterns. Herein, to contribute to the understanding of fullerene reactivity, we evaluate the energies of reactions for Diels–Alder cycloadditions of C60, C70, and IC60MA with anthracene (Ant), by means of DFT computational analysis in vacuum and solution. The methods used showed little differentiation between the reactivity of the different fullerenes. The C70-Ant adducts where addition takes place near the edge of the fullerene were found to be the most stable regioisomers. For the IC60MA-Ant adducts, the calculated energies of reaction increase in the order: equatorial > trans-3 > trans-2 ≈ trans-4 ≈ trans-1 > cis-3 > cis-2. The change in the functional suggests the existence of stabilizing dispersive interactions between the surface of the fullerene and the addends. HOMA (harmonic oscillator model of aromaticity) analysis indicated an increase in aromaticity in the fullerene hexagons adjacent to the bonded addend. This increase is bigger in the rings of bisadduct isomers that are simultaneously adjacent to both addends, which helps explain the extra stability of the equatorial isomers. Solvation by m-xylene decreases the exothermicity of the reactions studied but has little distinguishing effect on the possible isomers. Thermal corrections reduce the exothermicity of the reactions by ~10 kJ∙mol−1. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Makalede ictihadın tanımı, fetvanın temel fonksiyonları ve modern uygulamaları ile ilgili bazı düzenlemeler dile getirilmektedir. Ayrıca, ictihad metodolojisi ve bu amaçla önde gelen İslam hukuku ekolleri tarafından öne sürülen çeşitli formüller gözden geçirilmektedir. İctihad ile fetva arasındaki temel fark ve ictihad kelimesinin etimolojik tahlili ile terim anlamı, ictihadın tarihsel gelişimi ve kurumsal hale dönüşmesi anlatılmaktadır. Yine ictihad kapısının açık olup olması, müctehidin vasıfları hakkında alimlerin görüşlerine yer verilmiştir. İctihadın devletin yasama organı için başvurulabilecek bir metot olduğundan bahsedilmektedir. İctihadın geçerli olması için sadece şeriat alimlerinin değil, aynı zamanda farklı disiplinlerdeki uzmanların katkılarıyla oluşan kolektif ictihadı önermektedir. İctihadın metodolojisi ve ictihadda başvurulan kıyas, istislah, istihsan, mesalih-i mürsele, seddu zerai gibi delillerin önemi izah edilmeye çalışılmaktadır. İctihadın tarihi gelişimi içerisinde zayıflama evresinden söz edilmektedir. Yazar, Müslüman topraklarındaki sömürge hakimiyetinin Müslümanların imajını düşürdüğünü, taklit ve muhafazakar düşünceyi teşvik ettiğini, modern hukuki düzenlemelerin fakihlere çok az bir rol bıraktığını dolayısıyla ictihadın bir başka olumsuzluk yaşadığını açıklamaya çalışmaktadır. Son kısımda güncel meselelerle ilgili ictihad örnekleri ile modern dönemdeki fetva örneklerine yer verilmektedir.

Öz Fıkhu’l-hadis’in savunucusu kabul edilen ehlü’l-hadis’in hicri üçüncü asırdaki en iyi temsilcisi olan Buhârî, “muhaddis” bir kimliğe sahip olduğu gibi “fakîh” bir kimliğe de sahip güzide bir âlimdir. Yaşadığı devrin hemen hemen tüm âlimleri Buhârî’nin fıkhî kimliğine ciddi vurgular yapmışlardır. Ancak Buhârî’nin te’lif ettiği ve Allah’ın Kitabı Kur’ân’dan sonra en güvenilir kitap kabul edilen “el-Câmiu’s-Sahîh” isimli eseri, bize onun kendine has bir istinbat metodolojisine sahip olduğunu göstermektedir. Bu nedenle öteden beri “Buhârî’nin fıkhı bâb başlıklarındadır” denilmiştir. Bu makalemizde gayemiz edille’i-şer’îyyeden icmâ ve kıyas özelinde Buhârî’nin usûlî kimliğini tespit ve tahlil etmektir. Zira Buhârî, yerleşik usûlde kullanılan icmâ kavramı yerine “luzûmü’l-cemâat” kavramını kullanarak ve bunu da “ehlü’l-ilm” kavramıyla yorumlayarak farklı bir hukuk dilini kullanmaktadır. Yine “Buharî kıyası bir delil olarak kabul etmekte midir yoksa kıyasın hücciyetini red mi etmektedir?” sorusuna cevap arandığında onun kıyası yerine göre delil kabul eden yerine göre de reddeden bir usûl çerçevesinde hareket ettiği görülmektedir. Makalemizde icmânın hücciyeti, Medine ehlinin icmâı, sükûtî icma, kıyasın hücciyeti konularında Buhârî’nin usûlî görüşlerinin -Buhârî şârihlerinin yorumları da dikkate alınarak- tespit ve tahlili yapılıp onun usûlcü/fakîh kimliği ortaya konulmaya çalışılacaktır.

The Prophet did not identify the binding and non-binding aspects of worship by listing the rukn and conditions. Therefore, ḥadiths are not normative as in the articles of law. In addition to this, the Prophet did not mention some issues at all and displayed a different attitude on some issues. After the death of the prophet, it became necessary to determine the normative aspects of the ḥadiths. The Companions began to determine the rukn and conditions of worship based on the ḥadiths they knew. While doing this, the idea that the alternative idea is wrong started to become widespread when the method of reducing the truth to one instead of the pluralist idea was adopted. This research aims to determine the difference between the abstract revelation and the normative aspect that has been embodied and determined. For this purpose, Tirmidhi's work called Sunn, which gives information about the relationship between ḥadiths and deeds, was preferred. In most of the issues on which scholars disagree, there is usually no determination reported from the Prophet. It has been observed that in the vast majority of the subjects of consensus, there are ḥadiths that determine the rule originating from the Prophet. When the Prophet wanted to determine the rules of action, he determined this rule. For this reason, instead of disagreement, an alliance was formed on the mentioned issues. The number of rakahs of the prayers, the adhan and many more are some of the examples of this. The prophet did not mention some subjects because of the concern that they would be made obligatory. His Companions did not ask questions about these issues, the rules on such matters began to be determined by the Companions. Since the determination of the rules in such matters is done by human hands, conflicts have been inevitable. The Prophet performed the same action in different ways in some matters, such as raising the hands between the rukn in prayer. It shows that the Prophet did not have a point of view that reduces the truth to one in some matters. It is for this reason that ḥadith scholars mostly used the cem' method in solving conflicting ḥadiths. However, due to human nature, scholars who assumed that truth was the only one ignored alternatives. This disagreement is not about the inaccuracy of one of the actions, as some scholars in the classical period said, but about the prophet himself doing the same action in different ways. While the rules were determined in the subjects where the Prophet did the act in different ways, reducing the truth to one was adopted as a method and the alternative action began to be considered wrong. As a result of this, the conflict, which was actually a mercy for the ummah, was seen as a trouble and turned into an element that separated the ummah. In the research, it was seen that there was very little disagreement on the issues determined by the Prophet. In such cases, the determination of the reason for the verdict, the use of customs and other relevant evidence have led to small disputes. Another issue that leads scholars to disagreement in determining the normative aspects of ḥadiths is the debate about the authenticity of ḥadiths. First of all, let us emphasize that the disagreement of the Companions about the weak ḥadith increases the weakness of the ḥadith; Its consensus shows that the ḥadith is actually authentic. For this reason, paying attention to the explanations of the Companions on issues where weak ḥadiths cause conflict is a sound way to eliminate conflict. In addition, the narrator's dispositions, such as the transmission of mawkuf narrations as marfu, also contributed to the formation of conflicts. It is clearly seen that the ḥadiths which determine the rule transmitted from the Prophet, were effective in the formation of consensus. In addition, in cases where there is no marfu ḥadith or weak ḥadith on the subject, a consensus has been formed from time to time. In such cases, the basic element that ensures the alliance of the companions and scholars is the unity of practice. This situation shows the power of practice besides the ḥadiths. As a result, since the Prophet made the necessary explanations on the issues that he did not want his ummah to fall into conflict, there were no differences of opinion. In other cases, there were deep divergences of opinion, since the conflicts that occurred were by people other than the Prophet. For this reason, it should always be kept in mind that the Prophet did not determine the rule in conflicted issues out of compassion for his ummah and it should not be forgotten that whatever opinion is preferred on such matters, the choice made is not based on revelation, but on ijtihad. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Fıkhın delilleri arasında şeref sıralamasında üçüncü sırada olan icmâ, kuvvetler sıralamasında ilk sırada değerlendirilmektedir. Bu çalışmada, eserleri ve iddiaları ile Hanefî fıkıh usûlü açısından önemli yeri olan Ebü’l-Usr el-Pezdevî (ö. 482) ve Alâeddin es-Semerkandî’nin (ö. 539) icmâ anlayışları çerçevesinde Hanefî fıkıh usûlünde icmâ teorisi incelenmiştir. Sistematik telifiyle usûl literatüründe bir dönüm noktası olarak görülen Pezdevî’nin, tevarüs ettiği ilmi birikimi aktarmada dolambaçsız bir yol olduğu kabul edilebilir. Pezdevî’nin fıkıh usûlünde icmâın icmâ ile neshini kabul ettiği bilinen tek Hanefî müellif olması, -yukarıda işaret edilen özelliği ile birlikte düşünüldüğünde- icmâı nasıl bir teorik çerçeveye yerleştirdiği daha da önem kazanır. Semerkandî ise Mîzânü’l-uṣûl fî netâʾici’l-ʿuḳūl adlı eserinin girişinde kendinden önceki usûl yazım geleneğini iki grupta değerlendirir. Bunlardan birincisi, aslın ve fer‘in bilgisine sahip; şer‘î ve akli ilimlerde ilerlemiş müelliflerin eserleridir. Mâtürîdî’nin (ö. 333) öncüsü olduğu bu yazım yöntemi, zorluğundan dolayı terk edilmiştir. Diğeri ise naslardan hüküm çıkarmada mahir olsalar da asılda yani aklî hükümler konusunda eksik olmaları sebebiyle görüşleri zamanla muhaliflerin görüşlerine benzeyen âlimlerin eserleridir; ki bu yöntemle eser yazımı oldukça yaygınlaşmıştır. Semerkandî bu hataya düşmeden bir eser telif etme girişimini açıklar. Onun bu girişimi, iddiasından beklenen yankıyı uyandırmasa da Pezdevî’nin temsil ettiği geleneği eleştirmiş olması önemlidir ve bu sebeple çalışmanın kapsamına alınmıştır. Bu çalışmanın temel amacı, biri geleneğin sembolü haline gelmiş diğeri ise onu bazı yönlerden eleştirmiş olan Pezdevî ve Semerkandî’nin literatüre katkılarının ve genel olarak Hanefî fıkıh usûlünde icmâın nasıl temellendirildiğinin ortaya konulmasıdır. Çalışmada öncelikle her iki müellifin kitaplarının icmâ bölümleri incelenmiş, daha sonra kendilerinden önceki literatürden yararlanılmıştır. Pezdevî’nin metni kısa ve öz olduğundan, inceleme sürecinde şârihlerin değerlendirmeleri hatırda tutulmuştur. Semerkandî’nin metni tafsilatlı olsa da Pezdevî kadar sistematik olmaması ve neşirlerde farklılıklara veya hatalara rastlanması sebebiyle, birisi yazma olmak üzere üç nüsha tetkik edilerek değerlendirilmiştir. Böylece müelliflerin literatüre katkıları daha anlaşılır hâle gelmiş, aralarındaki temel farklılıkların yanı sıra, kavramsal ve teorik örgü bakımından ayrıştıkları noktalara da değinilmiştir. Ayrıca müelliflerin orijinal yönleri çözümlenmeye ve izah edilmeye çalışılmıştır. Çalışma sonucunda Hanefîlerin icmâ teorisinin temelleri ortaya konulmuştur. Bunlardan keramet teorisi, icmâ anlatımının belkemiğini teşkil ederken, vuku delili ise icmâ eleştirilerine karşı kullanılan belli başlı argümanlar arasındadır. Bunun yanında teoride Kerhî (ö. 340) ve Cessâs’tan (ö. 370) gelen temel ayrışmalar bulunduğu ve bu iki damarın kimi noktalarda Pezdevî ve Serahsî (ö. 483) tarafından miras alındığı görülmüştür. Bu ayrışmadan çıkan bir önemli sonuç da aynı hocanın öğrencisi olmaları sebebiyle, Pezdevî’nin eserinin, Serahsî’nin eserinin bir özeti mahiyetinde olduğu şeklindeki bazı çağdaş kanaatlerin doğru olmadığının anlaşılmasıdır. Şârihlerin Pezdevî’nin icmâın neshi görüşüyle ilgili açıklamalarının detaylıca değerlendirilip farklı ihtimaller üzerinde durulduğu bu çalışmada Semerkandî’nin kelamî bakışının yarattığı fark da sorgulanmıştır. * Bu çalışma Prof. Dr. Kâşif Hamdi Okur danışmanlığında, 2018 yılında tamamlanan “Pezdevî ve Semerkandî Örneğinde Hanefi Fıkıh Usûlünde İcmâ” başlıklı yüksek lisans tezi esas alınarak hazırlanmıştır (Çorum: Hitit Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, 2018).

İcmâ, Hz. Peygamber’in vefatından sonra bir asırda yer alan müctehidlerin dini bir mesele üzerinde ittifak etmeleri şeklinde tarif edilmekte ve ittifak şekline göre sarih ve sükûtî olarak ikiye ayrılmaktadır. Âlimler sarih icmâın ayrıntısına dair olan bazı konularda ihtilaf etseler de temel çerçeveyi oluşturan hususlarda ittifak halindedirler. Sükûtî icmâda ise önemli ihtilaflar bulunmaktadır. İslam Hukuku doktrininde Hanefî ve Mâlikî ekolünden olan usûlcülerin ekseriyeti, Hanbelî ekolünün temsilcileri, Şâfiî ekolünden olan bazı âlimler ve Mutezilî usûlcülerin bir kısmı sükûtî icmâı, icmâın bir çeşidi ve İslam Hukukunun aslî kaynaklarından biri olarak kabul etmektedirler. Ancak Şâfiî ekolünün ekseriyeti, Hanefî ve Mâlikî ekolünden de bazı usûlcüler deliller hiyerarşisinde sükûtî icmâa yer vermemektedirler. Onu icmâın bir türü olarak gören âlimler de sükûtî icmâın oluşum şartları, vakti, katî ve zannî olması gibi birtakım ayrıntılarda ihtilaf etmektedirler. Çalışmada sükûtî icmâın delil olup olmaması ile ilgili ayrıntılara ve ihtilaflara temas edilerek onun kaynak değeri hakkında bir tercihte bulunulacaktır.

Copyright of ULUM Journal of Religious Inquiries is the property of ULUM Journal of Religious Studies and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

İcmâ, usûl ilminde Kur’ân ve Sünnet’ten sonra üçüncü sırada yer alan şer’î delillerden birisidir. Şâfiî, pratikte İslam âlimlerince bilinip uygulanmakta olan usûl ilkelerini ilk defa yazılı metin haline getiren ve icmâyı usûlde şer’î delillerin üçüncüsü olarak ilk defa öneren kişidir. İcmâ delilinden yararlanan ilimlerden biri de kelâm ilmidir. Kelâmcılar, usûl ilminin elverdiği ölçüde icmâ delilinden azami ölçüde yararlanmıştır. Bu bağlamda kelâmcılar, dinî kabul ve inançların esasında herhangi bir değişikliğe gitmeksizin icmâ delilini sürekli kullanmışlardır. Ehl-i Sünnet akāidinin naklî delillerden sayılan icmâyla desteklenmesi, inançlar hakkında zihinlere atılmaya çalışılan şüpheleri bertaraf etmede önemli rol oynamıştır. Bu makalede usûl ilminin temel kaynaklarından olan icmâ delilinin Ehl-i Sünnet akāid ve kelâmındaki önem ve işlevi konu edilmiştir. ÖzetKur’an’ın isteği ümmet arasında birlik ruhunun öne çıkarılması ayrılık ve bölünmeyi tetikleyen faktörlerin ise geri planda tutulmasıdır. Nitekim Kur’an’da, “Hep birlikte Allah’ın ipine (Kur’an’a) sımsıkı sarılın. Parçalanıp bölünmeyin…” (Âl-i İmrân 3/103) ve “Kendilerine apaçık deliller geldikten sonra parçalanıp ayrılığa düşenler gibi olmayın…” ( Âl-i İmrân 3/105) buyurularak ümmetin birliğinin korunmasına vurgu yapılmıştır. Yüce Allah, ülü’l-azm adı verilen peygamberlere dini ikame etmeyi ve tefrikadan sakınılmasını emretmiştir (eş-Şûra 42/13). Dini dosdoğru tutma ve bu dinde ayrılığa düşmeme emri Allah’ın dininde tasdik edilmesi gerekenleri tasdik etmek, itaat edilmesi gerekenlere de itaat etmek demektir. Bu aynı zamanda bütün peygamberlerin üzerinde icmâ ettiği dinin esasının ilanıdır.Ehl-i Sünnet’in İslâm’ı anlama tarzı, Hz. Peygamber’in ve ashabının anlama tarzı ile özdeştir. Bu nedenle Ehl-i Sünnet, İslam’ın ana damarını temsil eden ekoldür. Ehl-i Sünnet kelâmında usûlî ve fürûî birçok mesele üzerinde icmâ gerçekleşmiştir. Bu icmâlar sahabe icmâsı ve sonraki dönemlerde mütekellimlerin ictihadları sonucunda oluşan istidlâli icmâlardır. Bu nedenle icmâ ve ictihad birbirine sıkı sıkıya bağlıdır. İcmâ, ictihattan destek almakta, ictihad da icmâya kaynaklık etmektedir. Böylece mesele, salt ictihadî olmaktan çıkmakta ve nassdan sonraki bir dereceye yükselerek kat’î bilgi veren bir hükme dönüşmektedir. Ehl-i Sünnet kelâmcıları, iki türlü icmâdan söz etmektedirler. Birincisi “tasdikî icmâ”adını verdiğimiz sahabe icmâsına özgü ittifaklardır. Bunlar; zarurât-ı diniyye adı verilen esaslar üzerinde meydana gelen icmâlardır. Bu icma, dinde kesin olarak hüccet kabul edilmiştir. İman esasları, namazın ve oruçun farziyyeti gibi konular, zarurât-ı diniyyeden olup kat’î icmâ ile belirlenmiş konulardır. Bu tür icmâlar, var olan hükümler üzerinde meydana gelen tasdikî icmâlardır. Bu icmâlar, sübütu kat’î ve delâleti kat’î nasslara istinad etmektedir. Bu tür icmâlar, yeni bir bilgi vermez. Var olan bilgiler Müslümanların ittifakıyla kuvvetlenir. Söz konusu alanlarda ictihad yapılamadığı gibi Müslümanların bu konularda ictihada ihtiyacı da yoktur. İslâm’da zarurât-ı diniyye olarak kabul edilen esaslardan birisini ya da birkaçını inkâr eden kimsenin tekfîr edilmesi konusunda Ehl-i Sünnet âlimlerinin ittifakı vardır. Diğeri ise ictihadların devreye girdiği “istidlâlî icmâ”lardır. Bu nev‘i icmâlar, itikadî fer‘i meselelerde müçtehitlerin aynı görüş üzerinde konsensüsü sonucunda oluşur. İctihada açık olan füru-i akāid ile ilgili hususlarda yapılan ictihatlar ve elde edilen farklı sonuçlar tekfîr nedeni kabul edilmemiştir. Ancak konusuna göre günahkâr olmasına neden olabilir. İstidlâlî icmâlar, kelâm ilminde müstakil değil destekleyici delil kabul edilmiş ve naklî deliller kapsamında değerlendirilmiştir. Zira bu hususta dayanak kabul edilen naslar, zannî bilgi verirler. Bu bakımdan Ehl-i Sünnet âlimleri, fürû-i akâid alanında selefin icmâsına aykırı düşünceler ileri süren diğer mezhep mensuplarını ehl-i kıble kabul etmiş ancak onların icmâsına aykırı düşünceler ileri sürmelerinden dolayı ehl-i bid‘at olarak isimlendirmişlerdir. Dahası Ehl-i Sünnet âlimleri, ehl-i bid‘atın sahabeden sonraki kuşaklar arasında meydana gelebilecek olan icmâlara katılmalarını da uygun görmemiştir.İslâm’da bütün ihtilaflar yerilmiş değildir. İctihadî meselelerde farklı görüşler ileri sürmek ümmet için bir rahmettir. Zira bu sayede ümmet yeni ortaya çıkan meselelere çözümler getirecek bunun sonucunda İslâm dini dinamik bir çözüm üretme mekanizmasına kavuşmuş olacaktır. Bu da ancak ictihat sayesinde mümkün olabilir. İhtilaf, bir konuda farklı görüş ileri sürmektir. Bu görüş ümmetin birliğine zarar verebilecek olan usûlî meselelerde değil de ictihadî meselelerde olursa bu ihtilaf, rahmete dönüşür.Usûlcülerin icmâyı naklî deliller kapsamında değerlendirmelerinin nedeni icmânın mutlaka bir nassa istinad etmesini zorunlu görmelerindendir. Buradan hareketle sırf aklî meselelerde meydana gelen ittifaklar, icmâ olarak değerlendirilmemiştir. Kelâmcılar, icmâ iddialarını daima nasslarla teyit etmeye çalışmışlardır. İcmânın gerçekleşmiş olması durumunda, bilinsin ya da bilinmesin gerisinde mutlaka şer’î bir delilin var olduğu anlamını çıkarmışlardır. Çünkü üzerinde icmâ gerçekleşmiş hükümler asla Hz. Peygamber’den gelen haberlere aykırı olamaz. Akāid ve kelâm eserlerindeki birçok mesele aklî ve naklî delillerin yanı sıra istidlâlî icmâ ile de desteklenmiştir. Ancak söz konusu eserlerdeki icmâ iddialarının birçoğu Ehl-i Sünnet’in görüşlerini yansıtan mezhep içi icmâlardır. Ehl-i Sünnet dışındaki mezhepler dışarıda tutulmuştur. Bu tavır, her şeyden önce mezhep içerisindeki bütünlüğü sağlamaya yönelik olup, Ehl-i Sünnet itikadını koruma altına alma çabasıdır. Zira icmâ delili, her türlü keyfi ve bölücü düşünceyi engelleyici bir işleve sahip olmasının yanında zannî olan bilgiyi kat’î hale getirerek elde edilen hükmü salt ictihadî olmaktan çıkarmakta ve nassdan sonraki bir mertebeye yükseltmektedir. Ehl-i Sünnet’in öncüsü durumunda olan Mâtürîdî ve Eş‘arî kelamcılarının icmâ anlayışları usûl açısından farklı değildir. İcmânın tanımı ve muhtevası konusunda farklı görüşler ileri sürseler de müctehitlerin aynı görüş üzerinde ittifakları konusunda ortak anlayışa sahiptirler. Mâtürîdîler ve Eş‘arîler, icmâ delilini kelâmî bahislerde destekleyici bir delil olarak kullanmışlardır. Eş‘arî, icmâ delilini itikadi meselelerde sırf benimsemiş olmakla kalmamış, pratikte kullanmıştır. O, icmâ delilini amelî, itikadî, usûlî ve fer‘î şeklinde bir ayırım yapmamış, her alanda rahatlıkla kullanmıştır. Mâtürîdî ve Eş‘arî âlimleri, dini meselelerde icmânın oluşabileceğini, oluşması durumunda da hüccet olacağına hükmetmişler ancak aklî meselelerde icmânın kat’î bilgilere istinad etmesini şart koşmuşlardır. Salt aklî meselelerde ise icmânın meydana gelmesi hususunda ihtilaf etmişlerdir. Bazı Ehl-i Sünnet âlimleri, salt aklî meselelerin yakînî bilgiler olduğunu dolayısıyla icmâya gerek olmadığını ifade ederken; müçtehitlerin bu bilgileri naslardan istinbat edebileceğini savunarak salt aklî meselelerde de icmânın gerçekleşebileceğine hükmetmişlerdir.

Copyright of Journal of International Social Research is the property of Journal of International Social Research and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Çukurova Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi (CUIFD) is the property of Cukurova Universitesi Ilahiyat Fakültesi Dergisi (CUIFD) and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Sirnak University Journal of Divinity Faculty / Sirnak Üniversitesi Ilahiyat Fakültesi Dergisi is the property of Sirnak University, Journal of Divinity Faculty / Sirnak Universitesi Ilahiyat Fakultesi Dergisi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Türkologiya is the property of Presidium of the National Academy of Sciences of Azerbaijan and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Çukurova Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi (CUIFD) is the property of Cukurova Universitesi Ilahiyat Fakültesi Dergisi (CUIFD) and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Cumhuriyet Ilahiyat Dergisi / Cumhuriyet Theology Journal is the property of Cumhuriyet Universitesi, Ilahiyat Fakultesi / Cumhuriyet University, Faculty of Theology and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

The Holy Qur'an, which is the main source of Islamic sciences, points to a number of basic principles of these sciences. Through their areas of expertise, Islamic scholars have tried to understand these principles of the Qur'an, and construct a sense of knowledge appropriate to the Qur'an in the light of these. The scholars of usul al-fiqh (Islamic law methodology) also interpreted many verses of the Qur'an in the course of establishing their sense of the methodology from the Qur'an. In this article, we have considered the 59th verse of the chapter an-Nisa (4) as an example, and have attempted to identify and analyze some of the methodical conclusions extracted by scholars of usul al-fiqh and tafsir (commentary of the Qur'an). Usul al-fiqh (Islamic law methodology) is the science that deals with the sources of the shar'i provisions and the methods of extracting the provisions from these sources. Since the time of Shafi'i (204/820), the author of the first independent work on usul al- fiqh, this science has been established on four basic sources: al-Kitab (the Holy Qur'an), as-Sunnah (tradition of the Prophet), al-ijma (consensus of scholars), and al-qiyas (analogical reasoning). The basis of these sources is extremely important for establishing the main structure of usul al-fiqh. Scholars of usul al-fiqh and tafsir (commentary of the Qur'an) made many deductions about Islamic law methodology from the 59th verse of chapter an-Nisa (4). For example, Ibn Hazm (456/1064) stated that his voluminous work of al-Ihkam fi usuli'l-ahkam on methodology is merely a broad explanation of this verse. Fakhraddin ar-Razi (606/1210) said that this verse includes the majority of the science of usul al-fiqh. These deductions can be separated into two main groups: finding the basis for the four main sources, namely the Book, the sunnah, the ijma, the qiyas; and the details of these sources. Here, we find and analyze deductions about the foundations of the basis for the four main sources, as extracting the details of these sources from this verse are beyond the scope of this article. The translation of this verse is as follows: "O you who have believed, obey Allah and obey the Messenger and those in authority among you. And if you disagree over anything, refer it to Allah and the Messenger, if you should believe in Allah and the Last Day. That is the best [way] and best in result" (an-Nisa 4/59). This verse begins with commanding Allah to obey. Many commentators have noted that obedience to Allah is to, "follow His Book." In the continuation of the verse, "Obey the Messenger" is mentioned, and commentators have noted that obeying the Messenger is in keeping with his sunnah (tradition). "Ulu'l-amr" has been determined as the third authority ordered to obey in this verse. There are two common views on the meaning of "ulu'l-amr": the rulers and the scholars. Many scholars of tafsir, fiqh and usul al-fiqh have determined "ulu'l-amr" as scholars, and from there they have reached the conclusion that the ijma (consensus) of scholars is a source in Islamic law. The reason for this is that if these qualities coexist; in other words, the rulers have the qualification of scholarship, obeying them will be obligatory by consensus. If the rulers do not have this qualification, they are obliged to ask the scholars about the things they do not know about the order, "Ask the people of the message if you do not know" (an-Nahl 16/43). If these scholars are in a consensus in the answers they give, it is obligatory that the rulers comply with them and apply this judgment; and consequently, compliance with the consensus of scholars becomes obligatory for both the rulers and the ummah. Today, the opinions of rulers and others with knowledge and experience in various fields can be seen as an auxiliary source of Islamic law, and these opinions are important for being aware of social conditions. The scholars should act based on their views in mind when undertaking ijtihad (legal reasoning) or giving fatwa (legal opinion), and should explain the judgment Muslims should comply with after evaluating whether they contradict Islamic law. Consequently, empowering those who do not have a certain license to work in this area is contrary to the established understanding in Islamic law methodology; it is necessary to take into account the views, knowledge, experiences and evaluations of the rulers as well as other members of the Muslim community, provided that the scholars consulted in the determination of the shar'i judgment. It is ordered in this verse that controversial subjects are to be referred to Allah and His Messenger. After the death of the Prophet, the disagreements that had arisen in the Islamic community were explained by many commentators by referring to the text of the Qur'an and sunnah if there was a clear ruling related to the issue. If there was no clear ruling, this was dealt with by establishing a similarity between the new issues and the issues mentioned in the Qur'an and sunnah: in other words, qiyas was done. From a wider perspective, it can be said that "referring the disagreements to Allah and His Messenger" means making ijtihad based on the aims and objectives of the rules of the Qur'an and sunnah. This ijtihad is done by the scholars in two ways: one of these is to make qiyas (analogical reasoning) on a matter similar to that found in the Qur''an and sunnah, and the other is to ensure the general purpose of the rules as long as they are not contradictory to the Qur'an and sunnah. Today, some scholars have discussed the necessity of establishing a jurists committee to make this type of ijtihad and check whether the laws and decrees are in accordance with the Qur'an and sunnah. As a result, we can say that Islamic scholars established their methodology by referring to the Qur'an first. The Qur'an contains the foundations of usul al-fiqh, which is the subject of the method to be followed in the understanding and application of religion. Islamic scholars have extracted these bases from many verses. From the 59th verse of the chapter an-Nisa (4), which is only one of these verses, they were able to determine that Qur'an, sunnah, ijma and qiyas are the main sources of Islamic law. It is possible to reveal the relationship between the Qur'an and usul al-fiqh; in other words, the efforts of the Islamic scholars to build Islamic law methodology on the Qur'an by scanning the tafsir and usul al-fiqh works. In this article, only a small part of the interpretations, which Islamic scholars put forward to extract the methodology from the Qur'an, has been identified and analyzed through a selected verse as a model. It is seen that such extractions and interpretations are open to debate; in other words, the meaning of these verses can be controversial sometimes. However, as a result of referring to the Qur'an as a source, it is possible to detect many rules about Islamic law methodology. The gathering and reassessment of the effort, put forth by Islamic scholars in this direction from tafsir and usul al-fiqh literature, will lead to the establishment of a number of important rules. The rich accumulation of knowledge on this field is a valuable treasure that must be utilized by researchers. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Mutefekkir, Faculty of Islamic Sciences is the property of Aksaray University, Faculty of Islamic Sciences and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Durant la seconde moitié du siècle précédent, un flux migratoire important de personnes en provenance de pays musulmans a engendré l'enracinement progressif de l'islam dans un environnement non musulman et sécularisé. C'est dans ce contexte sans précédent que les minorités musulmanes se sont trouvées face à de nouvelles problématiques qui nécessitaient d'être résolu. Prenant en compte les aspects sociétaux, le Conseil européen de la fatwa et des recherches (CEFR) a joué rôle initiateur pour revivifier le fiqh en promouvant l' ijtihād. Cet article traite la question de la conversion de l'épouse au sein d'un couple non musulman, pour laquelle le Conseil a rendu son verdict lui permettant de rester avec son époux. Cette fatwa qui se base essentiellement sur le choix préférentiel et qui s'articule autour du principe des maqāsid et en particulier «de la prise en considération des éventuelles conséquences nuisibles», va à l'encontre du consensus établi après la période des successeurs. Nous tenterons également d'analyser de près les narrations relatés de la part de certains Compagnons qui jugeaient la validité de ce type de mariage. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

When the sources are examined, it appeared that the ijma has been considered as one of the shar’i arguments and has been used in many cases. However, an alliance has not been established on the evidence suggested for the acceptance of ijma as a shar'i evidence. It is also determined that there are disputes in matters such as the subject of ijma, ahl al-ijma and its obligation. Despite current disputes, it is true that the ijma is applied to political, legal and ideological issues. This study’s aim is to determine the causes that reveal the consideration of the ijma that it is not initially included among the shar’i proofs. It has been investigated whether it is possible to apply to the evidence of ijma on the basis of the definitions and applications on delicacy. In addition, comments have been included on the obligation of an issue proved on ijma. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Diels-Alder cycloaddition is a common synthetic approach to functionalize fullerenes. However, the stability of such fullerene adducts is hampered by the existence of the Retro Diels-Alder (RDA) reaction. Herein, the RDA reactions in the solid phase of the mono and bisadducts of C 60 with indene, IC 60 MA and IC 60 BA, were studied by differential scanning calorimetry and thermogravimetric analysis. The RDA reaction in solid IC 60 MA occurs at a higher temperature than in IC 60 BA. IC 60 MA decomposition follows a first-order rate law and in IC 60 BA it is described by two consecutive first-order reaction steps. The decomposition of both adducts yields a metastable C 60 solid. The higher decomposition temperature of IC 60 MA is due to higher activation energy, E a , and lower pre-exponential factor, A. The values of E a for the RDA reactions differ due to crystal packing efficiency in the solids. The measured A values were found to reflect the statistical weight of C 60 –Indene bonds that can be broken. A reaction mechanism was proposed for the decomposition of the fullerene adducts. The enthalpies of sublimation of IC 60 MA and IC 60 BA were estimated based on the enthalpies of their respective RDA reactions. Additionally, the heat capacities of the solid fullerenes (C 60 , IC 60 MA, and IC 60 BA), at T = 298.15 K, were measured by high-precision heat capacity drop calorimetry, indicating that the rotational motion of C 60 in the crystal increases its expected heat capacity. [Display omitted] • The Retro Diels-Alder (RDA) reactions of C 60 –Indende adducts in the solid phase were studied by DSC and TGA. • The release of indene occurs at a significantly lower temperature in the bisadduct IC 60 BA than in the monoadduct IC 60 MA. • The higher decomposition temperature of IC 60 MA is due to higher activation energy, E a , and lower pre-exponential factor, A. • A reaction mechanism for the decomposition of the fullerene adducts in the solid phase was proposed. • The enthalpies of sublimation of IC 60 MA and IC 60 BA were estimated by combining our DSC results with literature data. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Journal of Social Sciences Institute / Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi is the property of Bingol University / Rectorate and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

In the classical theory of Islamic law, in point of its function, the ijma, which expresses the unanimous agreement of Muslim mujtahids on the shar'i provision of a matter at any time after the Prophet, is the strongest source (dalil) hierarchically, and ijma has been recognized as a self-contained source in terms of enforcement as well. Accordingly, ijma doesn't create a shar'i provision; it gives a decisive authority/validity to a provision in respect to represent the Divine will. Provisions based on ijma have got characteristics that should be followed even without requiring any positive authority. Authority of ijma has been assorted from various aspects, especially in respect of its validity. The authority of the companions' ijma is recognized by the whole Ummah including the shia. The most important function of ijma, specifically ijma of the companions, is to determine the concept, institution and principles prescribed by Qur'an and Sunnah and how they should be understood in a certain way as well as identifying the sources of religion and methods of reaching them. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Itobiad: Journal of the Human & Social Science Researches / İnsan ve Toplum Bilimleri Araştırmaları Dergisi is the property of Itobiad: Journal of the Human & Social Science Researches and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

İslam hukuk metodolojisinin oluşum ve gelişim süreci içinde önemli bir yer işgal edip bu süreçte merkezi bir konumda bulunan ve sonraki İslam hukuk usûlcülerini etkilemiş olan İmâm Şâfiî’nin icmâ hakkındaki düşünceleri son derece karmaşıktır. Onun icmâa dair yaklaşımının anlaşılabilmesi, bilgi teorisini anlamaktan geçer. İmâm Şâfiî, teoride ideal icmâı arayarak çoğunluğun ve Medine ehlinin icmâı gibi belli bir bölgenin icmâını red- detmiş, pratikte ise klasik fıkıh usulü geleneğince de kabul gören çoğunluğun icmâını ka- bul etmek zorunda kalmıştır.