Search

Polysemy is generally accepted as the situation where a word has more than one meaning. However, this can also be thought of as a sentence having more than one meaning at the same time. As a matter of fact, it is possible to explain the phenomenon of polysemy in the sentence, which is explained by the concept of ittisa' in Arabic, with many facts in the fields of lexicon, grammar, syntax and rhetoric. It is possible to see the concept of ittisa' in books written on the early Arabic language such as al-Kitâb by Sîbeveyhi (d. 180/796) and Hasâis by İbn Cinnî (d. 392/1002). However, the concept of ittisa' mentioned here is used to express different meanings than the meaning discussed in these studies. As a matter of fact, this concept in the lexicon indicates the use of rare words when expressing a meaning. It also refers to the appropriate use of the opposite meaning of the word. Their structures, which have gone beyond their original usage in the field of syntax, express a part of the concept of ibdal in the field of morphology, and the meanings of metaphor and parabola in the field of rhetoric. In particular, various situations which about syntax and rhetoric mentioned above actually add different meanings to the sentence. Therefore, recently, the concept of ittisa' has been used to examine how more than one meaning occurs in a sentence at the same time. A sentence indicates multiple meanings at the same time when one of the following situations occurs: Different meanings of a word are understood in the sentence at the same time, patterns with more than one meaning, in some cases, although the meaning is the same, the words are interpreted differently due to their location, the acceptance of feminine structures as masculine, the pronoun in the sentence having more than one references and each of them being suitable to be understood, the ellipsis word has more than one reason and covering more than one meaning as all of them are possible, some of the words of the sentence normally spoken in a certain order are introduced/fronted and postponed/backward changing their places by taking and as a result the sentence indicates more than one meaning, Here, the sentence مَا أَغْفَلَكَ عَنَّا can be given as an example of ittisa. The letter ما in this sentence means both interrogative and admiration. Therefore, both meanings of the letter ما can be understood from this sentence. In other words, this sentence can simultaneously be understood as "what is the reason for your indifference towards us" or "how indifferent are you towards us". Understanding two different meanings at the same time in this way is an example of ittisa’. Although there are many studies on the subject of words having more than one meaning, it seems that not much work has been done on this subject in the literature. However, the situation where sentences have more than one meaning at the same time is at least as important as the first issue. This situation contains many rhetorical elements, especially in the style of the Quran. The use of many verses in the study also points to this situation. In this regard, in our study we will try to show in what ways the polysemy in the sentence emerges. For this purpose, first of all, the formation process of the concept of ittisa' will be tried to be revealed according to its historical background, and then this concept will be connected with some subjects in the sciences of lexicon, grammar, syntax and rhetoric. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Kalemname is the property of Kalemname and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Rhetoric is the ability to find all methods of persuasion on any subject. As the ability to find appropriate ways to persuade always aims to reach a judgment, so it inherently contains the potential for manipulation. However, it has a wide range of content, including keeping the state alive, controlling the environment, and influencing the actions of others in line with the interests of society and the individuals and social and political groups that make up society. Again, although the Orkhon Inscriptions, which are one of the cornerstones of our national culture, are the focus of many disciplines such as language, literature, history, and sociology, they have not been examined in detail in terms of rhetoric. Based on the relevant situation, in this study, the Köl Tigin Inscription will be reviewed in the context of Aristotle's Rhetoric. The aim of the research is to evaluate the Köl Tigin Inscription in detail from a diachronic perspective in terms of the rhetorical criteria established by Aristotle. In the introduction part of the study, information about the purpose, content, and scope of the article will be given, then in the first part, the concept of rhetoric will be defined, and in the second part, Aristotle's understanding of rhetoric will be emphasized, and in the third part, the Köl Tigin Inscription will be examined practically around Aristotle's thoughts and in the conclusion section, the propositions we have reached will be presented to the attention of the scientific world. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Rhetoric, which can be summarized as the art of speaking in an appropriate and eloquent manner, and the arts related to this science hold a very important place in the Arabic language. It is possible to see the most distinguished examples of the arts of rhetoric in the Holy Quran, which is a unique scripture in terms of the harmony, simplicity, coherence of its wording, and its power to influence its recipients. Although there are academic studies examining the rhetorical aspects of the surahs on this subject, no independent study addressing the Surah Me’arij has been found. This study analyzes the Surah Me’arij in terms of its rhetorical features in order to contribute to the research in the field. This article consists of an introduction and three sections. The introduction section presents brief information about the concept of rhetoric, related concepts in the science of rhetoric, and general information about the Surah Me’arij. In the first section, the Bedi’ scientific rhetorical arts mentioned in the surah, in the second section, the scientific rhetorical arts of declaration are identified and analyzed. The third section discusses the semantic sciences and literary arts mentioned in the surah. The study aim to examine the verses in terms of literary arts, without translating or interpreting the entire surah. In order to achieve this goal, dictionaries, sources of rhetoric, and tafsir science were consulted. It was observed that in the Surah Me’arij, which is the subject of this study, literary arts, each of which enriches the expression in terms of meaning, are extensively used. It is thought that the main topics that are intended to be given in the Meccan surahs, such as monotheism, prophethood, and belief in the afterlife, are explained to the recipients in an impressive style. As a result of the analysis of the verses of Me’arij Surah in terms of literary arts, it has been determined that the arts of seci’, pun, muvazene, tibaq (contrast), mukabele, simile, allusion, istifham (rhetorical question), and itnâb come to the fore in the order of frequency of use in the surah. When evaluated from the perspective of the Me’ani-Beyân-Bedî’ triple division, which forms the foundation of the science of rhetoric, it is seen that the bedi’ scientific arts are more prevalent than other arts in terms of both diversity and number of examples. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Journal of Eskişehir Osmangazi University Faculty of Theology is the property of Journal of Eskisehir Osmangazi University Faculty of Theology and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Artuklu Akademi is the property of Artuklu Akademi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

In the first half of the 20th century, Abu al-Qasim al-Shabbi emerged as a voice for North Africa under European occupation, taking a strong stance against stagnation in the world of literature and art. Al-Shabbi adopted modern and free forms of expression, using poetry not only as an art form but also as a tool to educate and inspire society. This approach made his poetry carry aesthetic value while also conveying a social and political message. In this study, al-Shabbi’s poem “O Night” will be analyzed in terms of structure and meaning, along with a rhetorical critique. The study will include critical approaches such as structural, rhythmic, morphological, and descriptive, and will focus on identifying certain rhetorical elements. Additionally, the study will address key themes in the poem, the poet’s life, the era he lived in, and the goals he sought to achieve through his poetry. As a result of this study, it will be observed how the poet reflected his thoughts, style, and methods in his works, and the extent to which he used literary elements. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

The Quran was revealed when literary arts were at their peak. The Quran not only surprised its audience with its literary aspects but also with its contents. In this manner, it includes informing clues about scientific facts that could only be discovered centuries later in historical processes. With the advancement of science, it has become apparent how much the information provided by the Quran aligns with scientific realities These developments have proven that the Holy Quran is a book that appeals to the ages not only during the time of the Prophet, but also until the end of time, in terms of its magnificent miraculousness and the fact that it has determined scientific facts in advance. The scientific miracle of the Quran emerged with the scientific exposition of remarkable information that was yet unknown at the time of its revelation but was discovered through the advancement of science. For the first time even before the development of modern sciences, the Quran spoke perfectly about the solar system, the creation of humans from sperm, and the development process of the embryo. Muslims have never had doubts about the miraculous nature of the Quran concerning its literary style and eloquence. In this article, the clear reality of the Quran's miraculous nature from both scientific and rhetorical perspectives where discussed. The research aims to understand the relationship between modern science and Quranic verses and enlightens the literary and scientific aspects of the Quran. Additionally, the problem of comprehension and interpretation of Quranic verses Quranic verses with a scientific approach and the issue of some people not knowing about or being convinced by the scientific miracles in the Quran have been examined through inductive reasoning. In this context, classical and contemporary Islamic scholars' works have been consulted as a fundamental method to ensure the presentation of data regarding the miraculous nature of the Quran, and efforts have been made to extract evidence by analyzing Quranic verses. This study reached the following definite conclusions: The Quran has been proven to be miraculous both scientifically and rhetorically. The fact that the Quran provides proven scientific evidence proves that it is the word of Allah and that Muhammad is the messenger of Allah. The Quran contains many accurate scientific facts that were not known to humans at the period of its revelation. The magnificent structure of the verses of the Quran, decorated with literary arts, has revealed that it is definitely not of human origin. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

The prophetic methods varied in education, guidance to good morals, and prohibition of bad morals. Sometimes we see kinâyah in the prophetic statement; while we mostly see the declaration and statement; because it is the origin with which the Prophet (PPUH) was sent, and this method was followed by the companions and those after them in narrating the hadiths. One of the purposes of using this method is to make the matter brief if lengthening is not possible or that the insinuation is better than the declaration to cover up a matter that it is desirable to conceal out of mercy for the one to whom it relates, or that the matter is something that we are ashamed to mention and disclose. In addition there may be doubt about the matter among the narrators, or the failure to mention the matter may be to glorify or disparage it references to euphemistic words are one of the problems that need clarification in the Prophet’s hadith in order to remove ambiguity. Therefore, this research dealt with the word “such and such” in the Prophet’s hadiths to explain the connotations generated by these metaphors and the resulting effects related to the behavior of the people being addressed from among the members of the society and the objectives that result from it in order to clarify them and specify what is meant by them according to the approach of hadith scholars and linguists. This research followed the descriptive and analytical method in collecting its vocabulary and explaining its objectives through description, analysis and semantic. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Turkish Journal of Religious Education Studies / Türkiye Din Eğitimi Araştırmaları Dergisi is the property of Turkish Journal of Religious Education Studies and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Tasavvur: Tekirdag Theology Journal / Tekirdag Ilahiyat Dergisi is the property of Namik Kemal University, Faculty of Theology and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of İSTEM is the property of ISTEM and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of International Journal of Social Sciences (IJSS) / Uluslararasi Sosyal Bilimler Dergisi is the property of International Journal of Social Science and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Humanitas: International Journal of Social Sciences / Uluslararasi Sosyal Bilimler Dergisi is the property of Humanitas: International Journal of Social Sciences and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Din, çevre, gelenek, ihtiyaç ve karakter insanın beslenme alışkanlıklarının çerçevesini belirler. Bu bağlamda Kur’an beslenme konusuna özel bir önem hasreder. İlgili alanın öne çıkan kelimelerinden biri rızıktır. Rızık, Allah'ın canlılara faydalanmaları için verdiği şeylerdir. Geniş anlamıyla çocuklar, eş, eylem, bilgi, hikmet bu kapsamda değerlendirilebilir. Bu çalışmada, içinde rızık kelimesi geçen Bakara suresi ayetleri dil-belagat bakış açısıyla incelenerek konunun ayrıntılı verilerine ulaşılmak hedeflenmiştir. Her dilde bulunan ancak Arap dilinin karakteristiği gereği daha da özel hâle gelen cümleleri oluşturan kelimeler, kelimelerin formları, cümlenin dizgisi, ifade yolları ve üslup anlamın belirlenmesinde önemlidir. Çalışmada esas alınan belagat nüktelerinin tespitinde öncelikle karşılaştırma yöntemi uygulanmaya çalışılmıştır. Bu yöntemde ayetler, cümle ve kelimeler, bağlantılı diğer ayet ve muhtemel/kurgusal cümlelerle farklı dilsel boyutlarda karşılaştırılarak aralarındaki farklar belirlenmiş; daha sonra çıkarılan sonuçlar ilgili metin üzerinde uygulanarak sağlaması test edilmiştir. Kur’an üslûbunda yer alan her dil yapısına dikkat etmek ve anlam görevini araştırmak Kur’an’ı anlamak için elzemdir. Bu tarz okumada dil unsurlarının varlığı kadar, yokluğu da dikkate alınmalı ve anlamın belirlenmesinde etkin olarak kullanılmalıdır. Kur’an’da geçen kelimeler sadece zikredilmemekte; varlığı-yokluğu, birlikte kullanıldığı kelimelerin yapısı ve metnin bütünü, verilmek istenen mesajın önemli ve farklı bir yönünü oluşturmaktadır. Bu makalede belirtilen yöntem çerçevesinde Bakara suresinde içinde rızık kelimesinin geçtiği on ayet incelenmiştir. Uygulama şekilleri, belirtilen yöntemin anlaşılması için belli oranda örnekler sunmaktadır. Rızık kavramıyla ilgili genel toplum hayatına yansıyan yönüyle çeşitli veriler elde edilmiştir. Gıdalarda aranan temel özellikler sağlıklı, lezzetli ve hem bizatihi hem de edinim yolu olarak helâl olmalarıdır. İnsan bünyesinin gıdalardan hoşlanması çeşitli etkenlere göre farklılık gösterebilir. Ancak gıdayla ilgili getirilen yasaklamalar, makul, bilimsel veya itikadi gerekçelere dayanır. Konunun ahlaki ve felsefi boyutları, söz konusu gerekçelerin arka planında daima mevcuttur. İnsana tevdi edilen görevlerden biri de, dünyada kendisine tanınan imkân ve kabiliyetler çerçevesinde rızkı elde etme ve varsa sorumlu oldukları kişilere, canlılara ve diğer ihtiyaç sahiplerine dağıtmasıdır. Rızkın varlık sebebini dikkate alarak faydalanmak, edinim yolunun yasal ve ahlâkî olmasını gözetmek imanın gereğidir. Meşru yoldan edinim, edindiklerini paylaşım ve dağıtım işi, öncelikle vicdan duygusuyla ilişkilidir. Bundan dolayı hayvanlara, bitkilere, diğer insanlara rızık olarak verilen şeylere tasallut etmek imanın doğasında bulunmamaktadır. Bu açıdan infak, rızk kavramının anlaşılmasında önemli bir rol oynamaktadır. Kur’an insanın rızkın dağıtımında âdil ve cömert bir tutum sergilemesi isteğini güçlü bir şekilde belirtmektedir.

Arap dilinde lafız-mana tartışması klasik dönemden itibaren dilcilerin önem verdikleri bir konudur. Anagram sistemle telif edilen Kitâbu’l-‘ayn adlı sözlüğe bakıldığında Arap dilinde kullanımda olmayan lafızların dahi zikredildiğini görmek mümkündür. Bu durum Arapça kelimelerin Araplar nezdinde -herhangi bir anlamı haiz olmasa da- ayrı bir öneme sahip olduğunu göstermektedir. Kâdî Abdülcebbâr’a göre ise edebi güzellik sadece sözün birimleri olan kelimelerde aranmaması gerekmektedir. Edebi üstünlük ancak kelimelerin cümle içerisinde birbirleriyle olan bağdaşıklıkları dikkate alınarak söz konusu edilmelidir. Kâdî Abdülcebbâr, düşüncesini temellendirmek için dilin kökeni meselesine vurgu yapmaktadır. Ona göre dil, ilahi bir öğreti sonucu oluşmamış, toplumların uzlaşmaları neticesinde meydana gelmiştir. Ayrıca kelimelerin cümle içerisindeki gramatik konumunu belirleyen i‘râb ve kastedilen anlam dikkate alınarak en iyi kelimenin seçilmesi manasındaki ibdâl kavramları Kâdî Abdülcebbâr’ın konuyla ilgili düşüncesini anlamada önemlidir.

Copyright of RumeliDE Journal of Language & Literature Research / RumeliDE Dil ve Edebiyat Araştırmaları Dergisi is the property of RumeliDE Uluslararasi Hakemli Dil & Edebiyat Arastirmalari Dergisi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of RumeliDE Journal of Language & Literature Research / RumeliDE Dil ve Edebiyat Araştırmaları Dergisi is the property of RumeliDE Uluslararasi Hakemli Dil & Edebiyat Arastirmalari Dergisi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Mamluks are a state founded in Egypt in (648/1250). During this period, scholars were educated who wrote works in many fields, especially in the field of history, hadith, fiqh, tafsir, dictionary, encyclopaedia, tabaqat and translation. Al-Qalqashandî (d. 821/1418) is one of the leading scholars and diwan clerks of this period. In Arabic literature, the type of prose used by council clerks in official and private correspondence is called insha. These types of works were compiled to assist the diwan clerks, who needed to have advanced knowledge and culture in various fields, especially in Arabic, while performing their duties. Based on this purpose, encyclopaedic works covering many subjects emerged. One of them is Al-Qalqashandî 's work named Subhu'l-A'shâ. He became famous with his voluminous work titled Subhu'l-A'shâ, which he wrote based on the experience he gained while working as a diwan clerk. In this book, he brought together and examined the information in detail in many scientific fields that a diwan clerk should know. In particular, he included the issues with examples that diwan clerks should know about the Arabic language and rhetoric in his work. He was considered one of the first among scholars to prefer prose to poetry. Since his work is original, various parts of the work have been translated into different languages, especially German. As a result, the importance of the abovementioned author with scientific qualifications and the relevant work he produced attracts great attention. This study is of particular importance in terms of revealing the views of a practitioner who is intertwined with these sciences as a divan clerk, on subjects such as the necessity of knowing the Arabic language, its virtue, its comparison with other languages, syntax (nahiv), grammar (sarf), poetry, and rhetoric. It was also determined that the author made a significant contribution to the Arabic language and literature with his views and practical applications. In the article, first, the Mamluk period in which al-Qalqashandî lived and briefly, his life and scientific aspects will be mentioned. Then, the author's attention will be drawn to the necessity and virtue of knowing the Arabic language and its comparison with other languages. His views and approach on Arabic language and literature, especially on subjects such as syntax, grammar, rhetoric, prose and poetry, will be presented for the benefit of the scientific and literary world. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Kırıkkale University Journal of Social Sciences is the property of Kirikkale University Journal of Social Science (KUJSS) and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Nüsha is the property of Oku Anonim Sirketi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Bozok University Journal of Faculty of Theology / Bozok Üniversitesi Ilahiyat Fakültesi Dergisi is the property of Bozok University and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Cumhuriyet Ilahiyat Dergisi / Cumhuriyet Theology Journal is the property of Cumhuriyet Universitesi, Ilahiyat Fakultesi / Cumhuriyet University, Faculty of Theology and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

One of the classic works in the science of rhetoric, which is one of the sources of Ottoman thought, is Ebü'l-Kâsım es-Samerkandî (d. 888/after 1483)'s work on metaphor: Risâletü'l-istiârât. An annotation was written on this work by İsâmüddin İsferâyînî (d. 945/1538), and Filibeli Halil Fevzi Efendi (d. 1301/1884) wrote another annotation with approximately a thousand pages. This book, which we can consider an interdisciplinary text, depicts the world of thought of an intellectual through Halil Fevzi Efendi. This article deals with the interdisciplinary aspects of this work. The fact that this science is related to many fields such as diplomacy, politics, law, usul al-fiqh, tafsir, theology, and logic shows that the intellectual mind cannot remain independent of it and also points out why we turn to metaphor and figurative meaning. The article aims to give the metaphorical forms in Turkish, briefly or in detail, as they appear in the annotation; the application of logical propositions or metaphysical interpretation to rhetoric; It evaluates different forms of presentation, such as the adaptation of the rhetorical method to logic, as in the case of intermediate sentences. Quotations from classical metaphysical texts for the concepts of soul, heart and soul; Discussing the concepts of will, knowledge and power, as well as issues of tasawwurât, tasdîqât and discussion techniques; drawing attention from time to time to the Meşşâî and Işrakî traditions, and the difference between the methods of hukemâ and mutakallim, shows the interdisciplinary feature of the work. In addition, the article, which included the forces of theory and action, the inner feelings and proportional accidents, and the concepts of whereness, quality, and time space, also explained mental forms. It is seen that the work, which deals with the concepts of mind and perception intertwined with medical science, also exemplifies the relationship between metaphor and movement through physics. Another point that should not be forgotten about the extra-field literature in 19th century rhetorical texts is the Akbari style of interpretation, which comes from Ibn al-Arabī (d. 1240). Of course, there is always a philosophical aspect of texts in different fields, such as rhetoric, mysticism, ethics, theology, and fiqh. However, the reason why philosophical color increases when a commentary or especially an annotation is written on them is the interpretation of the gnostic line. Essentially, this situation is related to the concept of tahqîk, which came to the fore in the 13th century AD. Those who adopted the methods of hukema and mutakallim after Fahreddin Râzî (d. 606/1210) were called muhakkîn ulema or ahl-i tahqîk. As a matter of fact, Halil Fevzi Efendi also included the views of "muhakkikûn" scholars from Sufis, mutakallims or Ash'ari and Maturidi under almost every conceptual heading of his work, and also mentioned "Imâm Muhakkık" Birgivî and "Master Scholar Fâzıl Muhakkık Ali Fikrî Efendi." Sometimes he made transfers by saying "according to some muhakkiks" without giving the name of the sect. Halil Fevzi's work was written with an interdisciplinary method to contribute as much as possible to a student's general culture. Logic issues are included in the annotation from the very first page, and propositions about rhetoric are processed in the form of syllogism. Similarly, the categories (ten categories: mekûlât-ı aşere) and the substanceaccidental issue, especially the types of accidents, are discussed in detail. In the annotation, after giving the forms of metaphors and similes in Arabic according to the majority of scholars or Sekkâkî, a summary in Turkish is also provided. Before Turkish explanations are given, they are indicated as "summary" or "detailed" summary. Apart from the field of rhetoric, Halil Fevzi Efendi mostly chose strong names such as Gazzâlî, Cürcânî, Îcî, which gave the philosophical color to Islamic thought, as sources, and from time to time he delved into the sources they used. Rhetoric has increasingly incorporated the perspectives of logic and philosophy traditions into its content over time. Accordingly, we do not only have rhetorical texts. On our hand, there is a text with a wide range of topics that opens up topics in logic, metaphysics, and theology for every reason. It is possible to say that Halil Fevzi Efendi's Hâşiye is a mihlâb or keşkül specific to the rhetoric culture, in the style of Bahaeddin Âmilî (d.1031/1622). In this article, it has been evaluated through the example of Hâşiye that the studies on rhetorical texts in Ottoman literature do not only focus on this field, but also aim to present a much broader scientific culture to students and readers. This study aims to contribute to issues such as out-of-field literature and conceptual diversity in rhetorical texts. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

This study focuses on exploring how taboo words or private expressions used in today's world, encompassing cinema, ballet, theater, advertising, print and visual media, workplaces, the internet, both in real and virtual environments, are employed in the Hadiths (sayings) of Prophet Muhammad. The research aims to reveal the didactic features of Hadiths related to privacy, the usage of implicit expressions in the social context through the lens of Arabic language, and their relevance to societal norms. While discussing these aspects, the concepts of Privacy, Etiquette, and Implication (Kinayah) are addressed, along with the literary connection of the subject, with particular selections from the hadiths of the Prophet Muhammad to illustrate the points. The art of Kinayah is examined to unveil the eloquence of expressions in the Hadiths, the principle of implicit communication based on veiling one thing with another, the didactic cleverness used in discussing privacy in social life, and how this style of communication may change or influence societal norms. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Batman Academy Journal is the property of Batman Academy Journal and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of RumeliDE Journal of Language & Literature Research / RumeliDE Dil ve Edebiyat Araştırmaları Dergisi is the property of RumeliDE Uluslararasi Hakemli Dil & Edebiyat Arastirmalari Dergisi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

In this study we take up the psychological motives of the simile made with the combination of "mathaluh kamathal" in the Qur'an are discussed. In this sense, this article aimed to establish that rhetoric is related to psychology in many ways. The most obvious of these aspects are the fact that the speech creates a psychological effect on the interlocutor and that there are various types of this effect on the soul of the person. However, since psychology as a science has a breadth beyond the scope of our study, the focus here is on psychological motives as a matter of psychological epistemology, the role of psychological motives, which are also related to morality in terms of regulating human behavior in the Qur'an, has been scrutinized. It has been possible to determine the effect of rhetoric on human motivation, to reach this goal in this issue of simile, which is made with the combination of "mathaluh kamathal" in different verses, we chose that rhetorical structure as a basis in terms of being the most eloquent and persuasive in speaking of Arabic as an application area in the Qur'an. This composition "mesalühû kemeseli" has a great importance especially in the psychological formation of the image created by the Qur'an, we seek to examine the referential and functional importance of using this rhetoric in terms of its relationship with psychological motives. The influence of psychological significance in shaping that pattern of analogy is determined. The connections between psychology and the eloquence of psychological simile were analyzed in the context of the use of the compound "mathaluh kamathal" in the Qur'an, and this analysis is based on three dimensions. first of all, avoiding the negative opposite to encourage positive psychological motivation; secondly, to strengthen the psychological motive of knowledge; The third is to exclude the psychological motive of imitation in human situations in which reason should be applied. The positive motive is encouraged by reference to the representative simile, which includes two opposing motives. So that the positive motive eliminates the negative motive. For this reason, it is excluded from the field of behavior by avoiding negative motivation through representative simile. Next, positive motivation is encouraged through another representative simile. In the construction of the aesthetic image, two or more representative similes are common in order to influence the addressee for the correction of human behavior. Sometimes simile takes place in the way of describing one thing with various adjectives of another thing due to diversity in representation. This diversity coincides with the identification of needs that are the source of the motives. Essentially, it is known that needs arise because of something that man lacks, and this leads people to achieve or realize that thing in order to ensure their psychological stability, and so on the behavior is affected as it is a tool of this process. This issue is clearly seen in the representative similes made in the Qur'an by the combination of "mathaluh kamathal" and aim to encourage the instinct of knowing together with motive of ideal behavior. Thus, it has been determined how to construct the simile used to express the effect of the psychological motivation of imitation on the individual and society. We also tried to provide a deep analysis of the signs of aesthetic similarity of the psychological image in the scene of the imaginary simile that was created through the representation of the metaphor with the combination of "mathaluh kamathal" one after the other.

Kur’ân-ı Kerîm’in en belirgin vasıflarından birisi, edebî ve belâğî açıdan i’câz düzeyinde ilahi bir kitap oluşudur. Kur’ân’ın i’câzıyla ilgili erken dönem çalışmaları, daha ziyade onun bu yönüyle ilgilidir. Bulunduğu dönemin genel yapısına uygun olarak İbn Kuteybe, çeşitli açılardan Kur’ân’ın bir savunusu niteliğinde olan Te’vîlü Müşkili’l-Kur’ân isimli eserinde çok sayıda âyeti Arap dilbilimi ve retoriği açısından incelemektedir. Müellifin, eserdeki asıl gayesinin Kur’ân’da çelişki ve dilsel hatalar olduğu iddialarına edebî ve belâğî açıdan cevap vermek olduğu düşünüldüğünde, eserin i’câz açısından incelenmesi önem arz etmektedir. Buradan hareketle eserde geçen konu başlıkları ve eserin sistematiği dikkate alınarak İbn Kuteybe’nin i’câzu’l-Kur’ân ilmine ne tür katkıları olduğu tespit edilmeye çalışılmaktadır. Hicrî dördüncü asırda müstakil bir ilim hüviyetini elde eden i’câzu’l-Kur’ân ilminin ilk nüvelerinin erken dönemlerden itibaren oluşmaya başladığı görülmektedir. Hicrî ikinci asırda âyetleri çeşitli açılardan araştırma konusu yapan eserlerde, Kur’ân’ın edebî i’cazıyla ilgili işaretlerin varlığı da bu tespiti desteklemektedir. Özellikle âyetleri dil bilimsel açıdan inceleyen eserlerde sistematik olmamakla birlikte, âyetler üzerinde yapılan retorik analizlerde Kur’ân’ın i’câzıyla ilgili somut bilgiler bulunmaktadır. İ’câzu’l-Kur’ân ilmi açısından henüz teşekkül süreci olarak değerlendirilebilecek bu evre, söz konusu ilme temel teşkil etmesi açısından önem arz etmektedir. Hicrî üçüncü asra gelindiğinde ise benzer durumun devam ettiği, i’câzu’l-Kur’ân’ın henüz müstakil bir ilim hüviyetini elde etmediği görülmektedir. Ancak bir önceki dönemden farklı olarak bu dönemde telif edilen eserlerde, Kur’ân’ın i’câzına temel oluşturacak edebî ve belâğî kavramlar ile bunlarla ilişkili bilgilerin biraz daha belirginleştiği ifade edilebilir. Özellikle âyetlerin edebî ve belâğî hususiyetlerini önceleyen eserler, bir sonraki asırda bağımsız olan bu ilmin gelişim sürecine kaynak teşkil etmişlerdir. Şüphesiz bunlar arasında muhteva açısından oldukça zengin olmakla birlikte daha ziyade Arap dili temelinde inşa edilen Te’vîlü Müşkili’l-Kur’ân’ın ayrı bir yeri vardır. Söz konusu eseri bu alanda öne çıkaran başlıca faktör, i’câzın gerek teorik gerekse uygulama açısından henüz başlangıç evresinde olduğu hicrî ikinci asır ile bağımsız bir ilim formuna dönüştüğü dördüncü asır arasında köprü işlevi görmesidir. Kendisinden sonra telif edilen i’câzu’l-Kur’ân’la ilgili ilk eserlerin temel kaynakları arasında yer alması da buna delalet etmektedir. Genelde erken dönem tefsir çalışmaları özelde i’câz çalışmaları açısından Te’vîlu Müşkili’l-Kur’ân’ı bulunduğu dönemde öne çıkaran başlıca faktörlerden biri, zahiren müşkil addedilen çok sayıda âyetle ilgili retorik tahlillere yer vermesidir. Bunların hatırı sayılır kısmının Kur’ân’ın edebî i’câzıyla ilgili olduğu dikkate alındığında, eserin i’câzu’l-Kur’ân ilmi açısından önemi kendiliğinden ortaya çıkmaktadır. İbn Kuteybe’ye göre, Arapçanın edebî incelikleri Kur’ân-ı Kerim’de en mükemmel bir biçimde ortaya çıkmaktadır. Bununla birlikte kendine özgü mecâz üslubuyla Arapçanın diğer dillerden üstün olduğu fikri, onun i’câz yaklaşımının diğer bir boyutunu oluşturmaktadır. Zira bu noktadan hareketle kutsal kitaplardan farklı olarak Kur’ân’ın başka bir dile tercümesini mümkün görmemektedir. Onun bu düşüncesi ayrıca, i’câz perspektifinin son derece kapsamlı olduğuna işaret etmektedir. Her ne kadar teorik izahlara çok fazla girmese de mecâz, istiâre, maklûb, hazf, ihtisâr, tekrâr, ziyâde, kinâye, ta’rîd vb. konu başlıkları altında yer verdiği örnek âyetler üzerinde yaptığı tahlillerde i’câza dair somut bilgiler görmek mümkündür.

Peygamber (s.a.v.) kendisine indirilen vahyi insanlara bildirmiş ve bu vahyi muhataplarına açıklamak suretiyle tebyin vazifesini icra etmiştir. Kur’ân-ı Kerîm, Peygamber’in (s.a.v.) hevâsından konuşmadığını ve onun sözlerinin vahiy kaynaklı olduğunu bildirmektedir. Onun sözleri, içerisinde şüphe barındırmayan hakikatlerin birer taşıyıcısıdır. Bu hakikatlerin muhataba aktarımında sözün maddesi kadar sûreti de önem arz etmektedir. Peygamber (s.a.v.) tebyin vazifesini “dil” vasıtasıyla icra etmiş ve muhatapları için sözü daha anlaşılır kılma ve ikna edici hale getirme noktasında dilin inceliklerini kullanmıştır. Peygamber'in (s.a.v.) müminlere yeni bir anlayış istikameti sunmasında ve onların düşünce dünyalarında değişim meydana getirmesinde “dil” önemli bir oynamaktadır. Bu çalışmada, Peygamber'in (s.a.v.) dilindeki lingüistik unsurlar ele alınarak onun sözlerine dair dil, anlam ve doğruluk değeri açısından bir inceleme ortaya konulacaktır. Bu inceleme temelde mantık ve dil felsefesi eksenli bir inceleme olmakla birlikte, belâgat ilmine dair konu ve kavramlardan da faydalanılmıştır. Çalışmanın ana hedefi, Peygamber’in (s.a.v.) dilindeki sabit ve değişken unsurların takibini yapmak ve dil-doğruluk ilişkisi bağlamında onun sözlerinin doğruluk değerine dair bir tahlil sunmaktır.

Ebû Hilâl el-ʻAskerî, hicrî üçüncü yüzyılın ikinci yarısında, zengin dil ve edebiyat bilgisi ve edebî zevki ile öne çıkmış çok yönlü bir alimdir. Onun belâgat ve edebiyat alanında meşhur olmuş eseri es-Sınâʻateyn, edebiyat, belâgat ve eleştiri alanlarında önemli bir kaynaktır. el-ʻAskerî’nin söz konusu kitabı, hicrî dördüncü yüzyılda ilerleme kaydeden belâgat ilimleri ile edebî eleştiri arasındaki yöntem farklılığına dair tartışmalar açısından da önem taşımaktadır. el-ʻAskerî kendisinden önce belâgat ve edebiyat sahalarında ele alınmış konulara, farklı görüşlere, hem Arap nesrine hem de Arap şiirine dair geniş bilgisine dayanarak yeni bir yazım metodu girişiminde bulunmuştur. Onun bu girişimi edebiyat tarihçileri arasında farklı yorumlanmıştır. Kimilerine göre bir belâgat alimi, kimilerine göre bir eleştirmen olan el-ʻAskerî kitabında belâgat, edebiyat ve eleştiri ilimlerini birleştiren bir yaklaşım sergilemiştir. Onun bu yaklaşımı, edebiyat ve belâgat ilimlerinin yöntemleri açısından tartışılmıştır. Bu çalışmada, es-Sınâʻateyn eseri üzerinden el-ʻAskerî’nin edebî eleştiride izlediği yöntem, edebî eleştirinin seyrindeki yeri, eleştiriye dair görüşlerinin kaynakları ve kitabının özgünlüğü ele alınacak; onun belâgat, edebiyat ve edebî eleştiri ilimleri arasındaki konumu hakkında ortaya konulan görüşler değerlendirilecektir.

XIII. (XVIII.) yy. sonlarından günümüze kadar devam eden süreç belâgat ilmi açısından son dönem olarak kabul edilmektedir. Bu dönemde pek çok ilim dalında yenilik hareketleri başlamıştır. Tabii olarak Arap edebîyatı da yenilik arayışlarından payına düşeni almıştır. Özellikle belâgatçılar ve belâgat eserleri üzerinde yenilik hareketlerinin etkileri yadsınamayacak kadar büyüktür. Bahsi geçen dönem, Arap belâgatı yönünden incelendiği zaman iki farklı akım öne çıkmaktadır. Birinci akım Batı ülkelerinden aldıkları eğitimin etkisiyle hareket eden ebiyatçıların öncülük ettiği yenilik akımıdır. İkinci akım ise belâgatın bu devirde de yeteri kadar sanatsal özgünlüğünü koruduğunu öne sürerek yeniliğe gerek olmadığını savunan klasik usûlcülerdir. Makalemizde son dönem ebiyatçılarından Ahmed Mustafa el-Merâgî’nin (ö. 1883-1952) ‘Ulûmu’l-belâga adlı eserinin üslup ve muhteva özellikleri incelenecektir. ‘Ulûmu’l-belâga yazıldığı dönemdeki gelişmelerin Edebîyat ilmine etkilerini ve klasik usulcüler tarafından Belâgata eklenen yenilik izlerini taşıyan nadide bir eserdir. Çalışmada dönemin getirdiği şartların Belâgat üzerindeki etkileri farklı dönemlerde kaleme alınan Belâgat eserleriyle kıyaslanarak saptanmaya çalışılacaktır.

Ibn al-Mu'taz, one of the Abbasid poets, had a great interest in poetry from a young age and wrote poems on many subjects. Although he said that tradition should be maintained in poems, he followed a more innovative method and composed poems that reflected the conditions of the time in terms of form and content. As a matter of fact, due to this feature, he was described as an "innovative poet". Ibn al-Mu'taz, who was considered successful in all subjects of classical Arabic poetry, was more prominent and considered more talented in some of them. One of these is hunting poems. Hunting poems, one of the basic subjects of Arabic poetry, were not examined separately in poems until the Abbasid Period, but could find a place in different types of odes and poems. In the Abbasid Period, it had an important place in poems and was the subject of poems independently. Some poets of the period made great contributions to hunting poems becoming independent and becoming one of the independent subjects of Arabic poetry in this period. Not only that, poets also contributed greatly to the development of hunting poems in terms of form and content. One of them is Ibnü'l-Muʿtaz. In this study, İbnü'l-Muʿtaz's poetry and his position in hunting poetry will be touched upon, and his poems will be examined in terms of form and content. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

This research is an attempt to find Arab precedents for what we now call stylistics. We seek to explore the contributions of our Arab predecessors in this field. Although they may not have explicitly mentioned stylistics، they engaged in practices similar to those of modern stylists. Therefore، we decided to dedicate the first half of the research to modern stylistics، in order to understand its purposes and levels، and through that، we examine similar aspects in our ancient Arab heritage. We adopted a descriptive approach to understand the nature of stylistics, as well as a historical approach to trace its roots in our ancient heritage. This research consists of two sections. In the first section، we discuss the stylistic lesson and its relationship with linguistic and critical studies. In the second section، we examine the manifestations of the stylistic lesson in ancient Arab heritage. Ultimately، we arrive at a set of findings and recommendations. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Nisar: Journal of Religious Studies / Dini Tetkikler Dergisi is the property of NISAR and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Social Sciences Studies is the property of Social Sciences Studies and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of RumeliDE Journal of Language & Literature Research / RumeliDE Dil ve Edebiyat Araştırmaları Dergisi is the property of RumeliDE Uluslararasi Hakemli Dil & Edebiyat Arastirmalari Dergisi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Journal of Ottoman Literature Studies / Divan Edebiyatı Araştırmaları Dergisi is the property of Journal of Ottoman Literature Studies and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Journal of Islamic Research / İslâmi Araştırmalar Dergisi is the property of Turkey Economical & Cultural Solidarity (TEK-DAV) Foundation and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Belâgat ilminde en önemli araştırma konularından biri terimlerin olgunlaşma (gelişim) sürecidir. Fakat belâgat terminolojisi konusunda çalışan bir araştırmacı çeşitli problemlerle karşılaşmaktadır. Bunlardan bir kısmı müstakil bir ilim olarak belâgatın kendi yapısı içerisindeki (iç) problemlerdir. Diğer bir kısmı ise belâgatın sınırlarını aşan ve genel olarak Arap dili hatta İslâmî ilimlere kadar uzanan (dış) problemlerdir. İç problemlerin en önemlilerinden biri ise bir kavramın birçok terimle ifade edilmesidir. Bu problem klasik eserlerde açıkça görüldüğü gibi bazı modern çalışmalarda da görülmektedir. Bu makalede bu problemlerin önemli bir kısmı incelenmiştir. “Belâgat Terminolojisinde Terim Çokluğu Problemi: Sebepleri, Klasik ve Modern Dönem Belâgat Âlimlerinin Konuya Bakışı” isimli çalışmamız bu meseleye eleştirel bir şekilde dikkat çekmekte ve sebeplerini ortaya koymaktadır.

Kur’ân’daki belâgat yönleri sınırsızdır. Bununla birlikte âlimler tarafından bunların ortaya çıkarılması istenmiştir. Bu yönlerden biri de belâgatte itnâbın bir çeşidi olan i‘tirâz cümlesidir. İ‘tirâzın Türkçedeki karşılığı ara cümledir. Fakat bunun iki dildeki kullanılma amaçları farklıdır. Bu çalışma, Arap dilinde i‘tirâz cümlesinin kelamda bulunabileceği yerleri konu edinmektedir. Bu yüzden ara cümle yerine itirâz kavramının kullanılması tercih edilmiştir. Bu bağlamda öncelikle i‘tirâz kavramının sözlük, terim anlamı anlatılmış ve bu tanımın değerlendirilmesi yapılmıştır. Daha sonra klasik nahiv kitaplarından i‘tirâz cümlesinin kelamda bulunabileceği yerler tesbit edilmiş, daha çok nahiv açısından hangi ögeler arasında olduğu değerlendirilmeye çalışılmış, şiir ve ayet bağlamında i‘tirâzın yansıması ele alınmaya gayret edilmiştir. Ayrıca gerek ayetlerin açıklanmasında gerek i‘tirâz olmasının tesbitinde meşhur tefsir kitaplarından da istifade edilmiş, tefsirlerde ayetteki cümlenin i‘tirâz olarak kabul edildiği, eğer i‘tirâz kabul edilmiyorsa neden edilmediği ifade edilmiştir. Şiirlerin anlamı ve ayetlerin meâlinde olabildiğinde itirâz cümlesinin yansıtılmasına özen gösterilmiştir. Konunun daha iyi anlaşılabilmesi için cümlelerdeki ögelerin i‘râb açısından ne olduğu da gerektiğinde belirtilmiştir. Çalışmada amaç, Arap dilinde i‘tirâz cümlesinin kelâmda bulunabileceği yerleri tespit etmek, hangi yerlerin az, hangilerinin de çok olduğunu, ayrıca belâgat olarak da hangi amaçlar için getirildiğini ortaya koymak ve bu cümlelerin kelamda kullanılmasının genel bir amacını ortaya koymaktır. Aynı şekilde ayetlerde bu cümlelerin var olmasının manaya nasıl bir fayda sağladığını göstermektir. Nahivde i‘tirâzın gerçekleşmesi için iki öge arasında bulunması gerekir. Belâgatte iki kelam arasında olması yeterli görülmektedir. Bu çalışma daha çok nahiv ile ilgili olan iki öge arasındaki i‘tirâzı kapsamaktadır. Bununla birlikte iki öge arasında kabul edebileceğimiz mana olarak birbirine bağlı iki kelam arasındaki i‘tirâzlara da değinilmiştir. Her çalışmanın kendisine ait bir öneminin olduğu muhakkaktır. Bu çalışma da yirmi kadar tefsirin incelenip Arap dilindeki i‘tirâz cümlelerini ortaya çıkarmayı amaçlaması açısından öneme sahiptir. Zira çalışma sonunda ayetlerdeki i‘tirâz cümleleri hakkında bilgi sahibi olunacağı gibi tefsirler ışığında bu cümleler hakkında bir öngörüye de sahip olunacaktır. Ayrıca i‘tirâz cümleleri âlimler tarafından bazen birinci ögenin devamı gibi kabul edilmekte, dolayısıyla i‘tirâz cümlesi kabul edilmemektedir. Bu da anlama büyük bir etki yapmaktadır. Zira i‘tirâz olduğunda birinci cümle ile i‘râb yönünden bağlantısı olmayacakken; birinci cümlenin ögesi kabul edildiğinde i‘râb olarak ona bağlı olduğu gibi anlam olarak da onun devamı olmakta ve i‘tirâz olma özelliğini kaybetmektedir. Dolayısıyla bazı ayetlerin anlamının değişmesini bu yönden ele alması açısından araştırmanın konusu ayrıca bir öneme sahiptir.

تحدّثنا في بحثنا هذا عن عدّة نقاط، وفي بدايتها تحديد الموضوع، وكان تحت عنوان أسلوب الأمر في الحوار ما بين الله تعالى وموسى عليه السلام في سورة طه في القرآن الكريم، وهناك بعض الآيات ينضمّ فيها هارون إلى الحوار أو إلى جانب أخيه موسى عندما يخاطبهما الله تعالى، وخاصّة عندما يكلّفهما بتبليغ رسالته إلى فرعون، ثمّ تحدّثنا عن أسلوب الأمر، وهو من أساليب الإنشاء الطلبي، ثم تحدّثنا عن أسلوب الأمر وأهمّيته وكثرة استعماله بين البشر في حياتهم اليومية، ثم انتقلنا إلى الحديث عن معناه اللغوي والاصطلاحي، وذلك من خلال استعانتنا بقواميس اللغة العربية ومعاجمها المختلفة، القديمة منها والمعاصرة، ثم تحدّثنا عن صيغ الأمر المشهورة ودلالتها البلاغية التي ذكرها العلماء ثمّ تحدّثنا عن سورة طه وذكرنا بعض الخصائص التي تتميّز بها، ثم أحصينا عدد أفعال الأمر التي وردت في تلك الحوارات؛ فجاءت في ثماني عشرة آية وفي اثنين وعشرين موضعًا، ذلك لأن بعض الآيات احتوت أكثر من شاهد، وقد شملت أفعال الأمر تلك الحقيقية والمجازية. ومن ثم قمنا باستخراج الآية التي تحوي فعل الأمر من السورة الكريمة، ثم قمنا بتحديد الفعل، وبحثنا في معاجم اللغة العربية وقواميسها عن معنى ذلك الفعل، بعدها أجرينا دراسة تحليلية مختصرة لمضمون الآية وعلاقتها بالآية التي سبقتها لترتبط الأفكار والأحداث ببعضها بعد الاستعانة بكتب التفاسيرالقديمة منها والمعاصرة، ثم حدّدنا فعل الأمر المقصود في الآية وتوصّلنا بعد ذلك إلى إظهار الغرض البلاغي منه وذكرناه في نهاية المطاف.

İ'câzu'l-Kur'ân, "mu'cize" ile aynı kökten türemiş olan "i'caz" kavramının, "Kur'ân" kelimesiyle oluşturduğu bir terkiptir. Kavram, ilâhî kelâmın sahip olduğu lafzındaki edebî üstünlük ve manasındaki zenginlik dolayısıyla benzerinin meydana getirilemeyeceğini ifade etmek için kullanılmaktadır. Birçok ilmi disiplin tarafından kullanılan İ’câzü’l-Kur’ân, kelâmda Kur’ân’ın, Allah kelâmı olduğunu tasdik etmek, onu getiren peygamberin nübüvvetinin gerçek olduğunu ispat etmek gayesine matuf olarak mûcize kapsamında ele alınmaktadır. Nübüvvetin ispatı genel olarak mûcizeler üzerinden yapılmıştır. Kur’ân, kelâmcılar tarafından aklî mûcize kabul edilerek Hz. Muhammed’in nübüvvetini ispat etme noktasında başat rol oynamıştır. Bu nedenle her ne kadar i’câzın vecihleri konusunda ihtilaf vâki olsa da Kur’ân’ın mûciz bir kitap olduğu ittifaklakabul görmüştür.Bir Osmanlı kelâmcısı olan Kemâlpaşazâde, İ’câzü’l-Kur’ân meselesini, İ’câzü’l-Kur’ân ve Kelâmullâhi’l-kadîm isimli eserleriyle doğrudan değerlendirmeye tabi tutmuş,diğer risâleleriyle dekonuya dolaylı olarak atıfta bulunmuştur. Yaptığımız bu çalışmaya esas olan Kelâmullâhi’l-kadîm risalesinde i’câzın çeşitli meseleleri anlatılmış; bu minvalde Kur’ân’ın tehaddî yönü öne çıkarılmış, tehaddîye insanlar ve cinlerin yanında meleklerin de dâhil olduğu ifade edilmiştir. Risâlede müellifin en çok atıfta bulunduğu kelâmcılar Seyyid Şerif Cürcânî ve Sa’düddîn Teftazânî olmuştur.

İfade, kişinin duygu ve fikriyatının bir tezahürüdür. Kişi maksadını muhatabına kendine özgü bir şekilde dile getirmektedir. Bu da o kişiye ait ifade tarzını yani üslubunu oluşturmaktadır. Belâgatçılar tarafından hitâbî, ilmî ve edebî olarak tasnife tabi tutulan üslup; edebiyatçı tarafından seçilen konunun biçim ve içeriğine uygun vasıta ve yöntemler kullanılmak suretiyle kendisine özgü kelimelerle anlatmasından doğan edebî değer unsuru ve ölçüsü olarak kabul edilmektedir. Doğru yerde doğru üslubu tercih etmek anlamına gelen muktezâ-yı hâle uygunlukta söz bazen edebî bir gaye için zâhirin gerektirdiği durumun dışına çıkabilmektedir. Başlangıçta “sözün muktezâ-yı zâhirin dışına çıkması” başlığı altında ele alınan el-üslûbu’l-hakîm sanatı da Arap dilinde sıklıkla kullanılan ifade araçlarından birisi olmuştur. Başta Kur'ân-ı Kerîm ve hadisler olmak üzere Arap edebiyatı literatürü içerisinde yaygın kullanıma sahip olan bu sanat, başlangıçta belâgat ilminin meânî kısmında ele alınmış, belâgat ilminin diğer ilimlerden ayrışarak müstakil bir dal haline gelmesi ve kısımlarının tam teşekkül etmesiyle birlikte bedî‘ kısmında muhassinât-ı maneviyye türlerinden birisi olarak kabul edilmiştir. Bu sanat, ikili diyaloglarda muhataba yöneltilen cevabın beklenmedik bir şekilde olması esasına dayanmaktadır. Bazen sorulan soruya bir cevap olarak gelen bu sanat, bazen de muhatap tarafından gerçekleşen bir eylem veya söze gösterilen tepkiyi ifade etmektedir. Özellikle İslâmiyet’in ilk dönemlerinde Müslümanlar merak ettikleri ve bilmeyi arzuladıkları şeyleri Hz. Peygamber’e sormakta tereddüt etmemişlerdir. Sorulan sorulara verilen cevaplar bazen o konuda verilen bilgi ile merakı giderirken bazen de sorunun uygunsuzluğuna dikkat çekmekte veya sorulma şekline bağlı olarak farklı cevaplanmaktadır. Bu cevaplama şekli de el-üslûbu’l-hakîm sanatına örneklik teşkil etmektedir. Aynı şekilde sosyal hayat içerisinde karşılaşılan problemlerin çözümüne de aracılık eden bu sanat, klasik dönem ansiklopedik mahiyetteki eserlerde kısa hikâye ve şiir şeklinde karşımıza çıkmaktadır. Bu örnekler, el-üslûbu’l-hakîm gibi belâgat sanatlarının klasik kaynaklarda yer alan birer olgudan ibaret olmadığını; bilakis hayatın içinde var olan ve insanın sosyal ilişkilerinde başvurduğu bir metot olduğu hakikatini bizlere göstermektedir. Zira kimi yerde muhataba iltifat için bir araç olarak kullanıldığında söz sahibine menfaat ve çıkar kazandırmakta kimi yerde de sıkıcı bir muhabbeti mütekellim lehine nazik bir şekilde sonuçlandırmaktadır. Bazen eğitim kastıyla daha kapsamlı bilgi içeren bu sanat, bazen de olayların nedeninden ziyade arkasındaki hikmete dikkat çekmektedir. Çalışmamız, el-üslûbu’l-hakîm sanatının Arap belâgati içerisinde ele alınış şeklini, karıştırılması muhtemel benzer sanatlarla ilişkisini ve bu sanatın Kur'ân-ı Kerîm, hadisler ve Arap edebiyatı literatüründe kullanımına dair örnekleri içermektedir. Belâgat ilminin geçirdiği evreler ve oluşan farklı ekollerden dolayı bazı sanatların isimlendirilmesi ve ele alınış şekillerinde farklılıklar mevcuttur. Bir dönemde “îhâm” adını alan bir sanat bazen farklı ekole sahip bir belâgatçı tarafından “tevriye” veya “mugâlata” adıyla işlenebilmektedir. el-Üslûbu’l-hakîm sanatı da farklı dönem ve ekollere göre farklı isimlendirmelere tabi tutulmuştur. Bu isimlendirmelerden bazısı tanım ve tasnife etki etmezken bazı isimlendirmeler ise el-üslûbu’l-hakîm sanatını doğrudan başka bir sanatın alanına sokmaktadır. Çalışmamızda benzer metot ve gayeye sahip olan el-kavlu bi’l-mûceb ve tevriye sanatlarının konumuzun esasını teşkil eden el-üslûbu’l-hakîm sanatı ile olan ilişkisine; ayrıştığı ve ortak olduğu noktalara değinilmiştir. Bu noktada başta üslûb ve hakîm kelimelerinin semantik açıdan tahlili yapılmış, ardından bu iki kelimeden müteşekkil el-üslûbu’l-hakîm terkibi lugavî ve ıstılâhî olarak açıklanarak aralarındaki irtibata değinilmiştir. Kur'ân-ı Kerîm’de yer alan el-üslûbu’l-hakîm sanatına dair örneklerin seçiminde detaylı tefsir araştırması gerektirmeyen ve belâgatçıların üzerinde ittifak ettiği ayetler tercih edilmiştir. Yine hadis rivayetlerinde de detaylı hadis tahrîc bilgisi gerektirmeyen rivayetlere öncelik verilmiştir.

The art of mushakala was used as a stylistic device in the poetry of the Jahiliyya period. This art, of which there are many examples in the Qur'an and the hadiths, is used to emphasise the meaning, to attract the listener's attention and sometimes to harmonise the words. Attributing feelings and actions such as shame, boredom, trapping, satire, etc. mentioned in verses and hadiths to Allah in a literal sense leads to a number of negative consequences. In fact, it is observed that some people with malicious intentions have referred to Allah as the one who sets traps and deceives, ignoring the style of mushakala in the use of these expressions. On the other hand, there is a danger that people who are not aware of this eloquence in verses and hadiths may develop an anthropomorphic belief in Allah. In fact, it is understood that this situation led to the emergence of a number of theological problems in Islamic history. In this study, the examples of the art of mushakala in the hadiths are highlighted, Bukhari's al-Jami al-Sahih is selected as a source, and Ibn Hajar's findings on the art of mushakala in his commentary on this work, Fath al-bari, are discussed. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Religious texts, which have an important place in social life, have affected people more than other sociological elements throughout history. In this context, attention has been paid to this issue in the history of Islam and it has been tried to influence the addressee by being inspired by the Qur'ān and Sunnah, especially in literary works dealing with moral values. Rhetorical sciences such as maʿānī, bayān and badīʿ, which are among the disciplines of the Arabic language and literature emerged within the framework of the Qur'ānic sciences and evolved in the historical process. For this reason, like other Islamic sciences, the rhetorical sciences, continued to be in contact with the Qur’ān. For this reason, the Qur’ān has always been a source of inspiration for these sciences. Thus, many works written in the field of Islamic sciences referred to the Qur’ān and expressed the main topics they touched upon by referring to the verses of the Qur’ān. One of these works is the work called Nahj al-anām, which includes the subjects of morality, belief and etiquette and was written by Mullah Khalīl al-Siʿirdī, one of the late Ottoman scholars. This study, which is handled within this framework, starts with a brief introduction to the life and works of Mullah Khalīl al-Siʿirdī. Then, it delves into the lexical and conceptual meaning of the word iqtibās, discussing its varieties and its importance in Arabic literature. In addition, literary techniques such as al-taḍmīn, al-ʿaqd and al-talmīh related to the art of iqtibās are mentioned. Later, in the work called Nahj al-anām written by al- Siʿirdī, the issue of how much he benefited from the Qur'ān in terms of citation is examined. In addition, the opinions of the commentators regarding the verses in question were conveyed by referring to tafsīr sources. In this context, the applications of al-Siʿirdī on the art of iqtibās from the Qur'ān are investigated as well. In this framework, the study tries to determine the explanations about the art of iqtibās, which is one of the al-muḥassenāt al-lafẓīyya (arts that beautify the words) of the science of badīʿ. The meanings of the verses in al-Siʿirdī work that contain quotations from the Qur'ān are explored together with their translations. Additionally, the study aims to identify applications related to literary techniques such as al-taḍmīn, al-ʿaqd and al-talmīh that are associated to quotation shedding light on which verses are referred to using these literary techniques and offering insights on the subject. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of BEÜ Ilahiyat Fakültesi Dergisi is the property of Bulent Ecevit University and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Artuklu Akademi is the property of Artuklu Akademi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Tasavvur: Tekirdag Theology Journal / Tekirdag Ilahiyat Dergisi is the property of Namik Kemal University, Faculty of Theology and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

In this article, the kasr (brevity) in Surah al-Anfal, the parts of kasr, and some of the secrets and methods of eloquence in this surah are discussed. This article aims to reveal the rhetorical arts in the verses of Surah al-Anfal and to explain the beauty of this rhetorical art that affects the hearts. One of the most important results of this study is that in the verses, eloquent images, meanings and signs that lead the reader to enjoy the beauty of the aesthetics of the Qur'an and to perceive deep meanings are emphasised and eloquent description that evokes emotion is revealed. In the research, the definition of eloquence, the definition of kasr, its principles, procedures and signs are discussed in a short, clear and clear expression. The style of kasr in this article, especially focusing on the verses of Surah al-Anfal, is an attempt to show the researchers the beauty of these verses of eloquence and the depth of the Quranic concepts, especially the concepts of eloquence. The research method we adopted is the descriptive analytical method. The commentaries of the verses discussed here in the style of qasr are expressed in an easy, clear and understandable language. Exceptionally, the explanations conveyed by some commentators contain deep meanings and therefore require special effort and thought. [ABSTRACT FROM AUTHOR]