Search

Amaç: Alzheimer hastalığı (AH), serebral korteks ve hipokampusta amiloid plakların birikmesinden kaynaklanan nörodejeneratif bir hastalıktır. Bu çalışmada, streptozotosin (STZ) ile indüklenen sıçan AH modelinde lokal anestezik lidokainin nörodejenerasyon belirteçleri ve bellek üzerindeki etkileri ilk kez araştırıldı. Yöntem: AH modeli geliştirmek için Wistar sıçanlarına intraserebroventriküler (ICV) olarak STZ uygulandı. Lidokain grubuna (n=14) STZ enjeksiyonuna ek olarak lidokain (5 mg/kg) intraperitoneal (İP) uygulandı. Kontrol grubu hayvanları (n=9) 21 gün boyunca tuzlu su ile tedavi edildi. Enjeksiyonlar tamamlandıktan sonra hafızayı değerlendirmek için Morris Su Labirenti (MWM) testi yapıldı. Ayrıca TAR DNA-binding protein-43 (TDP-43), amyloid precursor protein (APP), β-sekretaz 1, nerve growth factor (NGF), brain-derived neurotrophic factor (BDNF), response element binding protein (CREB), c-FOS serum seviyeleri ELISA testi ile ölçüldü ve gruplar arasında karşılaştırıldı. Bulgular: Lidokain grubu hayvanlar, MWM’de kadran puanlarında daha düşük kaçış gecikmesi ve süresi gösterdi ve bu da daha iyi bellek performansı çıkardı. Ayrıca lidokain uygulaması TDP-43 düzeylerinde önemli bir düşüşe neden oldu. Ancak APP ve β-sekretaz ekspresyonu AH ve lidokain gruplarında kontrol grubuna göre anlamlı derecede yüksekti. Ayrıca lidokain grubu, AH grubuna göre belirgin şekilde daha yüksek serum NGF, BDNF, CREB ve c-FOS seviyelerine sahipti. Sonuç: Lidokain, STZ ile indüklenen AH modelinde hafızayı iyileştiriyor ve nöroprotektif bir etkiye sahip görünüyor. Bu etki, birkaç büyüme faktörü ve bunlarla ilişkili hücre içi moleküllerin artan seviyeleri ile ilişkili olabilir. Alzheimer hastalığı patofizyolojisinde lidokainin terapötik rolü gelecekte araştırılmalıdır. Introduction: Alzheimer’s disease (AD) is a neurodegenerative disease caused by the accumulation of amyloid plaques in the cerebral cortex and hippocampus. In this study, the effects of local anesthetic lidocaine on neurodegeneration markers and memory were investigated for the first time in streptozotocin-induced rat AD model. Methods: Streptozotocin (STZ) was administered intracerebro- ventricularly (ICV) into Wistar rats to develop AD model. For lidocaine group (n=14), lidocaine (5 mg/kg) was administered intraperitoneally (IP) in addition to STZ injection. Control group animals (n=9) were treated with saline for 21 days. Morris Water Maze (MWM) test was performed to evaluate memory after the injections were completed. Also, the serum levels of TAR DNA-binding protein-43 (TDP-43), amyloid precursor protein (APP), β-secretase 1, nerve growth factor (NGF), brain-derived neurotrophic factor (BDNF), response element binding protein (CREB), c-FOS were measured using ELISA test and compared between groups. Results: Lidocaine group animals showed lower escape latency and time in quadrant scores in MWM inferring better memory performance. Furthermore, lidocaine administration caused a significant decline in TDP-43 levels. However, the expression of APP and β-secretase were significantly higher in AD and lidocaine groups compared to control group. Moreover, lidocaine group markedly had higher serum NGF, BDNF, CREB, and c-FOS levels compared to those in the AD group. Conclusion: In addition to neuroprotective effects in STZ-induced AD model, Lidocaine also appears to improve memory. This effect might be associated with increased levels of several growth factors and associated intracellular molecules. The therapeutic role of lidocaine in the pathophysiology of AD should be studied in the future.

Aim: It is known that blood groups and susceptibility to thrombosis are related to each other. COVID-19 is a disease with a high mortality rate with thrombotic events. In this study, we aimed to investigate the relationship between blood types and the severity of COVID-19 disease and in-hospital mortality. Methods: This study was carried out retrospectively using the data of PCR positive patients hospitalized for COVID-19 whose blood group was studied between 01.03.2020 and 01.06.2021. The patients were divided into four groups. Group 1 (control group) consisted of 37996 people whose blood group was studied within one year and 1437 outpatient PCR positive cases in Group 2, 1024 PCR positive hospitalized patients in Group 3, and 413 PCR positive patients hospitalized in the intensive care unit in Group 4 were presented. The groups were compared in terms of age, gender, AB0, and Rh blood groups. In addition, the data of the living and deceased patients in Group 4 were compared. Results: The rate of PCR positive test was higher in the A and AB blood groups (p:0.037, p

WOS:000589277400003 PMID: 33111848 Background: YouTube is one of the major resources for health related videos around the world. Objective: The aim of this study was to evaluate the quality of information available on YouTube about restless leg syndrome (RLS). Methods: A YouTube search was carried out on https://www.youtube.com for videos pertaining to “restless leg syndrome” by using the keyword “restless leg syndrome”. The first 100 relevant videos were included in the study. The videos were accepted as “useful” if they provided scientifically correct information about any aspect of RLS. The videos containing scientifically unproven information are defined as “misleading”. The overall quality of all videos was subjectively graded using the global quality scale (GQS), a 5-point Likert scale. Results: The median video length for the included videos was 3.39 (0.11-85) minutes, and the median views were 6,055 (32-2351490). The median GQS of useful videos was 3 (1-5). The median number of likes and the median number of comments of personal experience videos were significantly higher than that of the useful and misleading videos. Videos uploaded by the university hospitals frequently issued pharmacological treatment of the RLS; however, those uploaded by practitioners, individual users, and TV or social media accounts were about the non-pharmacological treatment of the RLS. Conclusions: This study demonstrates that 77% of the videos uploaded on YouTube regarding RLS are in the useful category, whereas only 16 videos were providing misleading information. However, even videos in the useful category do not provide a full and complete description of the RLS. © 2020 Associacao Arquivos de Neuro-Psiquiatria. All rights reserved.

The use of mobile phones has become an indispensable part of our lives, especially due to widespread use of the internet. We report the case of a 38-year-old male patient who developed internal carotid artery dissection after talking on the phone between her left shoulder and ear by laterally flexing the neck for 20 minutes. In addition to many positive effects of technology that facilitate the daily life, the development of neurological deficits may be observed with widespread use of mobile phones. Misuse of mobile phone should be considered in patients with carotid artery dissection.

Nöral tüp defektleri (NTD) anormal nörilasyon nedeniyle oluşan, prenatal ve postnatal dönemde önemli tıbbi sorunlara yol açabilen, ölümle sonuçlanabilen, finansal ve sosyal boyutları da olan bir konjenital malformasyon grubudur1. Meningomyelosel NTD’nin nöral elemanları da içeren bir alt tipi olup kese ince bir zarla kaplıdır. Myeloşizis ise nöral tüpün oluşmadığı ve nöral dokunun dış ortam ile ilişkili olduğu tiptir (1). NTD’ne %60 oranında ek anomaliler eşlik etmektedir2. Ürogenital sistem anomalileri de konjenital spinal anomalilere eşlik edebilen bir anomali grubudur.

Amaç: COVID-19 (SARS-CoV-2) pandemisi bütün hasta gruplarını etkilediği gibi nörolojik hastalıkları olan bireyleri de etkilemiştir. Mevcut pandemi koşullarında hem tedaviye ulaşımın güçleşmesi hem de stres faktörlerinin artışı nedeniyle kronik nörolojik bozukluğu olan hasta gruplarının yönetimi için kılavuzlara ihtiyaç duyulmaktadır. Bu yazı ile Covid-19 pandemisi sürecinde kronik nörolojik bozukluğu olan hasta gruplarında tedavi ve takip sürecini kolaylaştıracak bilgilere yer verilmesi planlanmıştır. Sonuç: Nörolojik hastalıkları olan hastaların tedavilerini nörolog kontrolü altında devam ettirmeleri, tedavi değişikliği ve tedavinin kesilmesi sürecine nöroloji uzmanının karar vermesi önerilir. Halk sağlığı önerilerine uymaları, gereklilik halinde teletıp sisteminden yararlanmaları önerilir. Objective: The COVID-19 (SARS-CoV-2) pandemic has affected all patient groups as well as individuals with neurological diseases. In the current pandemic conditions, there is a need for guidelines for the management of patient groups with chronic neurological disorders due to both the difficulty in accessing treatment and the increase in stress factors. With this article, it is planned to include information that will facilitate the treatment and follow-up process in patient groups with chronic neurological disorders during the Covid-19 pandemic. Conclusion: It is recommended that patients with neurological diseases continue their treatment under the control of a neurologist, and the neurologist must decide on the process of changing treatment and discontinuing the treatment. It is recommended that they comply with public health recommendations and benefit from the telemedicine system if necessary.

Introduction: Cerebral venous and sinus thrombosis (CVST) may lead to cerebral edema and increased intracranial pressure; besides, ischemic or hemorrhagic lesions may develop. Intracerebral hemorrhages occur in approximately one-third of CVST patients. We assessed and compared the findings of the cerebral hemorrhage (CH) group and the CVST group. Materials and Methods: In the VENOST study, medical records of 1,193 patients with CVST, aged over 18 years, were obtained from 35 national stroke centers. Demographic characteristics, clinical symptoms, signs at the admission, radiological findings, etiologic factors, acute and maintenance treatment, and outcome results were reported. The number of involved sinuses or veins, localizations of thrombus, and lesions on CT and MRI scans were recorded. Results: CH was detected in the brain imaging of 241 (21.1%) patients, as hemorrhagic infarction in 198 patients and intracerebral hemorrhage in 43 patients. Gynecologic causes comprised the largest percentage (41.7%) of etiology and risk factors in the CVST group. In the CH group, headache associated with other neurological symptoms was more frequent. These neurological symptoms were epileptic seizures (46.9%), nausea and/or vomiting (36.5%), altered consciousness (36.5%), and focal neurological deficits (33.6%). mRS was ≥3 in 23.1% of the patients in the CH group. Discussion and Conclusion: CVST, an important cause of stroke in the young, should be monitored closely if the patients have additional symptoms of headache, multiple sinus involvement, and CH. Older age and parenchymal lesion, either hemorrhagic infarction or intracerebral hemorrhage, imply poor outcome.

WOS:000765832900001 OBJECTIVE: In recent years, some evidence has been presented among control angiotensin converting enzyme (ACE), methylenetetrahydrofolate reductase (MTHFR) gene mutation, and migraine. The aim of this study is to compare ACE and MTHFR with the migraine control group and to understand the relationship between them. STUDY DESIGN: This study was conducted between September 2012 and January 2013 at the Department of Neurology, Dicle University, Faculty of Medicine. This study consisted of 219 individuals, 119 (mean age 39.4 +/- 10.8) of whom were migraine patients and the remaining 100 (mean age 35.5 +/- 11.6) of whom made up the control group. In the evaluation of ACE genotype, polymerase chain reaction was determined using realtime PCR technique. RESULTS: The frequency of DD, ID, and II genotypes in the patient group was 33.0%, 61.5%, and 5.2%, respectively, while it was 53.6%, 43.6%, and 2.6% in the control group. It has been statistically shown that the ID genotype in the patient group was highly meaningful as compared to that in the control group. No risk difference has been witnessed both with aura and without aura in the migraine group as compared to the ACE gene DD, ID, and II polymorphism and MTHFR mutations. CONCLUSION: ID genotype was observed frequently in migraine (with and without aura). When the ACE gene was compared with DD, ID, and II polymorphisms and MTHFR mutations, no correlation was detected with or without aura. In our population, no significant increase in the D allele in the ACE gene and MTHFR T mutation was detected.

Amaç: Leptomeninjiyal metastaz (LM) tüm kanser tiplerinde izlenebilen nadir ancak kötü prognozlu bir klinik tablodur. Tanı, tedavi ve prognoz hastalığı yönetmekte önemli süreçlerdendir. Bu amaçla LM klinik ve laboratuvar özelliklerinin inceleyerek erken tanı için ipuçları ortaya koyabilmeyi amaçladık. Yöntemler: Çalışmaya retrospektif olarak 2018-2020 yılları arasında Leptomeninjal tanısı almış 16 hasta dahil edildi. Hastaların beyin omurilik sıvısı (BOS) örnekleri ve kranialmagnetik rezonans görüntüleme tetkikleri incelendi. Ayrıca hastalar papilödem varlığına göre iki gruba ayrıldı. İstatistiksel analiz uygulandı. Bulgular: Hastaların yaş ortalaması 49 (19-73), %37,5’i kadındı.En sık izlenen histolojik tümör tipi adeno karsinom idi. En sık izlenen klinik bulgu multipl kranial nöropati idi. LM tanısına kadar geçen süre ortalama 20 ay (1-112 ay) idi. On altı hastanın 11’indesolid tümör, beşinde hematolojik malignite mevcuttu. Dokuz hastada papilödem mevcuttu. Baş ağrısı yakınması papilödemolan grupta istatistiksel olarak anlamlı şekilde daha yüksek iken (p=0,01) diğer klinik bulgularda anlamlı farklılık yoktu. LM sonrası ortalama yaşam süresi 8 aydı (1-48 ay). Dört hastanın BOS sitolojisinde malign hücreler tespit edildi (%30).Sonuç: LM onkoloji hastalarında kötü prognozlu ve tüm tetkiklerin uygun koşullarda yapılmasına karşın tanısı zor konabilen bir durumdur. Papilödem varlığı LM hastalarında noninvaziv değerlendirme yöntemlerinden biri olarak tanıya katkı sağlayabileceği düşünülmüştür. Aim: Leptomeningeal metastasis (LM), which can be seen in all types of cancer, is a rare condition with poor prognosis. Diagnosis and treatment are important components of the management of the disease. We aimed to reveal clues for early diagnosis by examining the clinical and laboratory features of LM. Methods: Sixteen patients who received the diagnosis of LM between 2018 and 2020 were included in the study retrospectively. The cerebrospinal fluid (CSF) samples and cranial magnetic resonance imaging of the patients were examined. In addition, the patients were divided into two groups according to the presence of papilledema. Results: The mean age of the patients was 49 (19-73) and 37.5% were women. The most common histological tumor type was adenocarcinoma. The most common clinical finding was multiple cranial neuropathy. The mean time to the diagnosis of LM was 20 months. Eleven of the 16 patients had solid tumors, five had hematological malignancies. Nine patients had papilledema. Headache was significantly more common in the group with papilledema (p=0.01). The average lifespan after the diagnosis of LM was 8 months (1-48 months). Malignant cells were detected in the CSF cytology of four patients (30%). Conclusion: LM is a condition with poor prognosis and difficult to diagnose in oncology patients, despite all tests being performed under appropriate conditions. Presence of papilledema is thought to contribute to the diagnosis since the evaluation of intracranial in LM patients is a non-invasive evaluation method.

Öz:Serebral iskemi/reperfüzyon (İ/R) oksidatif stresle ilişkili olduğu için, serbest oksijen radikallerinin üretiminin düzenlenmesi serebral İ/R tedavisinde yeni yaklaşımlara neden olabilir. Kafeik asit fenetil ester (CAPE)’in nöroprotektif, antioksidan, antiinflamatuvar ve antiapopitotik olduğu gösterilmiştir. Bu çalışmanın amacı; serebral İ/R hasarında CAPE’nin koruyucu etkisi olup olmadığı ve toplam oksidan ve antioksidan durum üzerinde olası etkisinin araştırılmasıdır. YÖNTEMLER: Kontrol grubu, İ/R grubu ve İ/R + CAPE grubu olarak toplam 30 sıçan rastgele olarak üç gruba ayrıldı. Deney işlemlerinden sonra elde edilen beyin dokularında total oksidan durum (TOS), total antioksidan durum (TAS) ve oksidatif stres indeksi (OSİ) seviyeleri ölçüldü ve histopatolojik olarak hücresel yapılar değerlendirildi. BULGULAR: Beyin dokusunda İ/R grubunda TOS ve OSİ seviyeleri kontrole göre belirgin olarak yüksek (p= 0.023, p= 0.001) ve TAS düzeyi kontrole göre düşük bulundu (p= 0.001). CAPE tedavisi İ/R nedeniyle oluşabilecek TOS ve OSİ yükselmelerini önledi (sırayla; p= 0.041, p= 0.001). İ/R + CAPE grubunda TAS seviyesi İ/R grubuna göre daha yüksek bulundu (p= 0.002). İ/R grubu beyin kesitlerinde inflamasyon, vasküler konjesyon ve nekrozu içeren serebral İ/R hasarı gösterildi. Bu histopatolojik serebral hasar bulguları İ/R + CAPE grubunda İ/R grubuna göre belirgin olarak daha hafifti (her bir parametre için p< 0.05). SONUÇ: Bu çalışmada serebral İ/R patogenezinde oksidatif stresin önemli bir rolü olduğu görülmüş olup, histopatolojik ve biyokimyasal incelemelerle sıçanlarda CAPE tedavisinin İ/R hasarını belirgin düzeyde azalttığı gözlendi. Abstract:Because oxidative stress is related to cerebral ischemia/reperfusion (I/R) injury, modulation of oxygen free radical production may represent a new approach to the management of cerebral I/R. Caffeic acid phenethyl ester (CAPE) has been determined to have neuroprotective, antioxidant, anti-inflammatory, and anti-apoptotic activities. The aim of this study was to investigate whether CAPE has a protective effect on cerebral I/R damage, and to determine the possible effects of CAPE on total antioxidant/oxidant status. METHODS: A total of 30 rats were randomly divided into three groups as control group, I/R group, and I/R + CAPE. Total oxidant status (TOS), total antioxidant status (TAS) and oxidative stress index (OSI) levels and histopathological cellular structures were evaluated in cerebral tissues obtained after the experiment procedure in all groups. RESULTS: In the brain tissue, TOS and OSI levels were found to be significantly increased in the I/R group compared to the controls (p= 0.023, p= 0.001, respectively). Significantly decreased TAS levels were found in the I/R group compared to the controls (p= 0.001). CAPE treatment prevented the increase in TOS and OSI that is produced by cerebral I/R (p= 0.041, p= 0.001, respectively). TAS was found to be increased in the CAPE + I/R group compared with the I/R group (p= 0.002). In the I/R group, the brain sections showed findings of cerebral I/R damage including inflammation, vascular congestion and necrosis (for both variables, p= 0.001). These histopathological cerebral damage findings were found to be significantly reduced in the CAPE + I/R group compared to the I/R group (for both parameters, p< 0.05). CONCLUSION: In this study, it was found that oxidative stress had an important role in the pathogenesis of cerebral I/R damage, and histopathological and biochemical evaluations showed significantly decreased I/R damage following CAPE treatment in rats.

Objectives: Headache is the most common complaint in cerebral venous sinus thrombosis (CVST) and it may sometimes bethe only symptom in these patients. This retrospective and prospective study was an investigation of any differences in termsof clinical risk factors, radiological findings, or prognosis in patients with CVST who presented with isolated headache (IH) andcases with other concomitant findings (non-isolated headache [NIH]).Methods: A total of 1144 patients from a multicenter study of cerebral venous sinus thrombosis (VENOST study) were enrolled inthis research. The demographic, biochemical, clinical, and radiological aspects of 287 IH cases and 857 NIH cases were compared.Results: There were twice as many women as men in the study group. In the IH group, when gender distribution was evaluated byage group, no statistically significant difference was found. The onset of headache was frequently subacute and chronic in the IHgroup, but an acute onset was more common in the NIH group. Other neurological findings were observed in 29% of the IH groupduring follow-up. A previous history of deep, cerebral, or other venous thromboembolism was less common in the IH group thanin the NIH group. Transverse sinus involvement was greater in the IH group, whereas sagittal sinus involvement was greater in theNIH group. The presence of a plasminogen activator inhibitor (PAI) mutation was significantly greater in the IH group.Conclusion: IH and CVST should be kept in mind if a patient has subacute or chronic headache. PAI, which has an importantrole in thrombolytic events, may be a risk factor in CVST. Detailed hematological investigations should be considered. Additional studies are needed. Amaç: Baş ağrısı serebral venöz sinüs trombozunda (SVST) en sık görülen şikayettir ve bazen CVST ile başvuran hastalarda görülen tek semptom olabilir. Bu retrospektif ve prospektif çalışmada, izole başağrısı (IB) ile başvuran SVST olgularında ve baş ağrısı ile ilişkili diğer bulguları olan (izole olmayan başağrısı-İOBA) olgularda klinik risk faktörleri, radyoloji ve prognoz açısından herhangi bir farklılık olup olmadığını araştırdık. Gereç ve Yöntem: Serebral venöz sinüs trombozu (VENOST) çok merkezli çalışmasından 1144 hasta çalışmamıza alındı. Tüm demografik, biyokimyasal, klinik ve radyolojik yönler 287 IBA vakası ve 857 İOBA vakası için karşılaştırılmıştır. Bulgular: Toplam grup içinde kadın oranı iki kat daha yüksekti. İBA grubunda cinsiyet dağılımını yaş gruplarına göre değerlendirildiğinde istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmadı. İBA grubunda, baş ağrısının başlangıcı sıklıkla subakut ve kronikti, ancak akut başlangıç, İOBA grubunda daha yaygındı. İBA grubunda% 29’luk takip sırasında diğer nörolojik bulgular eklenmiştir. Daha önce serebral, derin ve diğer venöz tromboembolizm öyküsü İBA grubunda İOBA grubuna göre daha azdı. Transvers sinüs tutulumu İBA grubunda daha yüksek iken sagital sinüs tutulumu İOBA grubunda daha fazlaydı. Plazminojen aktivatör inhibitörü (PAI) mutasyonu IBA grubunda anlamlı olarak daha yüksekti. Sonuç: Hastaların subakut veya kronik baş ağrısı varsa SVST tanısı için IBA akılda tutulmalıdır. Trombolitik olaylar için önemli bir role sahip olan PAI, SVST’da bir risk faktörü olabilir, bu nedenle ayrıntılı hematolojik araştırmalar düşünülmelidir. Daha ileri çalışmalara ihtiyaç vardır WOS:000644197800002 2-s2.0-85105266958

Background. Early diagnosis of cerebral venous sinus thrombosis (CVST) associated with reproductive health-related risk factors (RHRF) including pregnancy, puerperium, and oral contraceptive (OC) use can prevent severe neurological sequelae; thus, the symptoms must be documented in detail for each group. Methods. Out of 1144 patients with CVST, a total of 777 women were enrolled from a multicenter for the study of cerebral venous sinus thrombosis (VENOST). Demographic, biochemical, clinical, and radiological aspects were compared for 324 cases with RHRF and 453 cases without RHRF. Results. The mean age of the RHRF (-) group (43.2 ± 13 years) was significantly higher than of the RHRF (+) group (34±9 years). A previous history of deep venous thrombosis (3%), isolated cavernous sinus involvement (1%), cranial neuropathy (13%), comorbid malignancy (7%), and its disability scores after 12 months (9%) were significantly higher in the RHRF (-) group. The RHRF (+) group consisted of 44% cases of puerperium, 33% cases of OC users and 23% of pregnant women. The mean age was found to be higher in OC users (38±9 years). A previous history of deep venous thrombosis was slightly higher in the pregnancy subgroup (4%). Epileptic seizures were more common in the puerperium group (44%). Conclusion. The results of our study indicate that the risk of CSVT increases parallel to age, OC use, and puerperium period. In addition, when considering the frequency of findings and symptoms, epileptic seizures in the puerperium subgroup of the RHRF (+) group and malignancies in the RHRF (-) group may accompany the CSVT. In daily practice, predicting these risks for the CSVT and early recognition of the symptoms will provide significant benefits to patients.

Amaç: Bu çalışmadaki amacımız; karotis stentlemesi yapılan hastalarda stentleme sonrasında görülen başğarısı oranının belirlenmesi ve bu baş ağrısın beyin kollateral dolaşımı ile ilişkisi olup olmadığının saptanmasıGereç ve Yöntem: Bu çalışma Ocak 2017 – Temmuz 2019 tarihleri arasında Nöroloji Servisine yatarak Nöroanjiografi ünitesinde karotis stentleme yapılan ve sonrasında servis izlemlerinde yakın takibi yapılan, 1. hafta ve 1. ayda nöroloji poliklinik kontrolüne gelen hastalar dahil edilmiştir. Toplam 84 hasta saptanmış ve hastaların baş ağrısı gelişme oranı ve baş ağrısı gelişen hastalarda beyin kollateral dolaşımı incelenmiştir. Bulgular: Çalışmaya katılan 84 hastanın 23'ünde (%27,3) karotis stentleme sonrasında baş ağrısı gelişmiştir. Karotis stentleme sonrasında baş ağrısı olan ve olmayanların demografik verileri karşılaştırıldığında sadece primer baş ağrısı olan hastalarda stentleme sonrasında baş ağrısı daha fazla saptanmıştır(p:0,0001). Özellikle migren öyküsü olanlarda daha fazla işlem sonrasında baş ağrısı geliştiği izlenmiştir. Karotis stentleme sonrasında; baş ağrısı olan ve olmayan hastalar kollateral varlığı açısından kıyaslandığında anlamlı istatistiksel farklılık saptanmamıştır (p:1,0)Sonuç: Karotis stentleme sonrasında gelişen baş ağrısı oranı % 27,3 saptanmıştır. Özellikle primer başağrısı olanlarda karotis stentleme sonrası başağrısı daha sıklıkla izlenmekle birlikte bu grupta migren tipi başağrısı olanlar daha fazlaydı. Verilerimiz beyin kollateral dolaşımının stent sonrası baş ağrısı gelişimi üzerine bir etkisi olmadığı lehinedir. Bununla birlikte önceden primer baş ağrısı özellikle migreni olanlarda karotis stentleme sonrası baş ağrısı gelişiminin daha sıklıkla izlenilebileceği klinisyenler tarafından göz önünde bulundurulmalıdır. Objectives: Our aim in this study; determining the headache rate observed after stenting in patients undergoing carotid stenting and determining whether this headache is related to brain collateral circulationMaterials and Methods: This study included patients who underwent to the Neurology Service between January 2017 and July 2019, who underwent carotid stenting in the neuroangiography unit, followed by close follow-up during service follow-up, and who came to the neurology outpatient control at the 1st week and 1st month. A total of 84 patients were identified and the brain collateral circulation was examined in patients with headache development rate and headache development.Findings: İn 23 (27.3%) of 84 patients who participated in the study, headache developed after carotid stenting. When the demographic data of the patients with and without headache after carotid stenting were compared, only headache was more common after stenting in patients with primary headache (p: 0.0001). Especially in those with a history of migraine, headaches developed after more procedures. After carotid stenting; When patients with and without headache were compared in terms of collateral existence, there was no statistically significant difference (p: 1.0)Conclusion: The rate of headache developing after carotid stenting was found to be 27.3%. Although headache is observed more frequently after carotid stenting, especially in patients with primary headache; those with migraine-type headache were more in this group. Our data; brain collateral circulation is in favor of no effect on the development of post-stent headache. However, it should be taken into consideration by clinicians that the development of headache more frequently after carotid stenting, especially in patients with primary headache, especially migraine. 64

Amaç: Akut dönemdeki (olayın birinci gününde) hem iskemik hem de hemorajik inmeli hastaların serumundaki endocan ve yüksek duyarlı C reaktif protein(hs-CRP) düzeylerini tespit etmek ve bu düzeyleri sağlıklı kontrollerinkiler ile kıyaslayarak endocan düzeyinin inme gelişimi ve prognozu üzerindeki rolünü ortaya koymaktır.Gereç Ve Yöntem: Cumhuriyet Üniversitesi Hastanesi Nöroloji Ana Bilim Dalı'na 1 Haziran 2018- 2019 tarihleri arasında başvuran akut inme tanısı konmuş 45 hasta (27 erkek,18 kadın, hastaların yaş ortalaması 69.2, 40'ı iskemik inme, 5'i hemorojik inme geçiren) ile diyabetes mellitus, hipertansiyon, kardiyovasküler ya da serebrovasküler hastalık, karaciğer ya da böbrek yetmezliği, kronik akciğer rahatsızlığı ve kanser hastalığı gibi sistemik hastalığı olmayan benzer yaş grubu ve cinsiyete sahip gönüllü bireylerden venöz kan örnekleri alınıp serum endocan ve hs-CRP düzeylerine bakılmıştır. Elde edilen kan düzeyleri; hasta ve kontroller ile kendi aralarında karşılaştırılmıştır. Ayrıca hastaların demografik özellikleri (yaş, cinsiyet), bazı kan değerleri (açlık kan şekeri (AKŞ), kan üre azotu (BUN), kreatinin, beyaz kan hücreleri (WBC), nötrofil (NEU), yüksek yoğunluklu lipoprotein (HDL) ve düşük yoğunluklu lipoprotein (LDL) düzeyleri), geliş Glasgow Koma Skoru (GKS), National Institutes of Health Stroke Scale (NIHSS), Modifiye Rankin Skoru (MRS) ile 3. ay MRS değerleri ve beyin görüntülemelerindeki lezyon volümleri değerlendirilmiştir.Bulgular: Kontrol grubuna göre hasta grubunun endocan düzeyi daha yüksek olmasına rağmen gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu (p=0.052), Kontrol grubuna göre hasta grubunun hs-CRP düzeyi istatistiksel anlamlı olarak daha yüksek idi (p0.05).Sonuç: İnme multifaktöriyel bir klinik sendromdur, etyolojisinde ve patofizyolojisinde ateroskleroz ve inflamasyon önemli bir yer tutmaktadır. Endocan diğer adıyla endotelyal hücre spesifik molekül-1 (ESM-1) aterosklerotik, inflamatuvar süreçlerde rol oynadığı bilindiği için inme hastalarında etyoloji ve patofizyolojik süreçlere etkisi açısından bir başka inflamatuvar ve aterosklerozda önemi kanıtlamış yüksek duyarlı C reaktif protein (hs-CRP) ile birlikte incelenebilir. Böylece endocanın prognoz, mortalite ve morbidite üzerine etkisiyle birlikte tedavi sürecinde etkisi değerlendirilebilir.,Anahtar Kelimeler: İnme, Endocan, Hs-CRP Objective: To determine endocan and high sensitive C reactive protein (hs-CRP) levels in the serum of both ischemic and hemorrhagic stroke patients in the acute phase (on the first day of the event) and to compare these levels with those of healthy controls to determine the role of endocan level on stroke development and prognosis.Method: 45 patients (27 males, 18 females, mean age 69.2, 40 patients with ischemic stroke, 5 with hemorrhagic stroke) admitted to the Department of Neurology of Cumhuriyet University Hospital between 1 June 2018- 2019 and volunteers with similar age and gender without systemic disease such as diabetes mellitus, hypertension, cardiovascular or cerebrovascular disease, liver or kidney failure, chronic lung disease and cancer were taken venous blood samples and evaluated serum endocan and hs-CRP levels. Blood levels obtained from the patients and controls were compared with each other. In addition, patients' demographic characteristics (age, gender), some blood values (fasting blood sugar (FBS), blood urea nitrogen (BUN), creatinine, white blood cells(WBC), neutrophil(NEU), high density lipoprotein(HDL) and low density lipoprotein(LDL) levels), arrival Glasgow Coma Scale(GCS), National Institutes of Health Stroke Scale(NIHSS), Modified Rankin Score(MRS) and 3rd month MRS values and lesion volumes on brain imaging were evaluated.Results: Although endocan levels were higher in the patient group compared to the control group, there was no statistically significant difference between the groups (p = 0.052). Hs-CRP level of the case group was significantly higher than the control group (p 0.05).Conclusıon: Stroke is a multifactorial clinical syndrome and atherosclerosis and inflammation play an important role in its etiology and pathophysiology. Since Endocan, also known as endothelial cell-specific molecule-1 (ESM-1), is known to play a role in atherosclerotic, inflammatory processes, it can be studied together with another highly sensitive C-reactive protein (hs-CRP), which has proven important in etiology and pathophysiological processes in stroke patients. Thus, the effect of endocan on prognosis, mortality and morbidity and its effect on the treatment process can be evaluated.Keywords: Stroke, Endocan, Hs-CRP 78

Serebrovasküler hastalıklar tüm dünyada mortalite ve morbiditenin en önemli nedenleri arasında yer almaktadır. Oluşturduğu morbidite nedeniyle hasta, hasta yakını, toplum açısından maliyet ve iş gücü kaybı oluşturmaktadır. 20. yüzyılın başlarından bu yana yapılan çalışmalar serebrovasküler hastalıkların kardiyovasküler ve otonom fonksiyonlarda değişikliklere neden olduğunu göstermektedir. Bizde literatüre katkı sağlamak amacıyla iskemik inmeli hastalarda otonom bir belirteç olan kalp hızı değişkenliğinin, prognoz ve mortalitenin lateralizasyonla ilişkisini incelemeyi amaçladık.Çalışmamıza 10 insula tutulumu olan 30 sağ taraf iskemik inme hastası, 9 insula tutulumu olan 30 sol taraf iskemik inme hastası ile 30 sağlıklı birey alınmıştır. Deneklerin otonom sinir sistemi değerlendirmesini yapmak için kalp hızı değişkenliği yöntemi kullanılmıştır. Prognoz değerlendirmesi 3. ayda modifiye Rankin skorları ile yapılmıştır. Çalışmamızda hasta grubunda HF değeri artışı (p

WOS:000556540500002 Since December 2019, the disease caused by a new type of coronavirus called “New Coronavirus Disease (COVID-19)” has spread rapidly from Wuhan to other provinces of the Republic of China, and then to the entire world (1). With this pandemic around the world and in Turkey, very strong and shocking changes occurred in the flow of life, lifestyle, habits, education, politics, and the economy. Many issues related to COVID-19 have been discussed in the media, mostly new faces, new opinions, new expressions, mostly of scientists and physicians who have rarely been seen before have started to appear in media. With this fast-developing situation threatening the existence of all humanity, the perception of life, today and the future, has differentiated, and death has been considered more than ever before. In this process, new terms and concepts, which have never been used before or used very little, have started to be used frequently

Amaç: Bu çalışmanın amacı, akut iskemik inmeli hastalarda National Institutes of Health Stroke Ölçeği (NIHSS) ile doku Doppler miyokard performans indeksi ile değerlendirilen miyokard fonksiyonları arasındaki ilişkiyi araştırmaktır.Gereç ve Yöntem: Çalışmaya akut iskemik inme geçiren 128 hasta (erkek,55; kadın, 73; yaş, 68 ± 19) alındı. 20 hasta çalışmadan çıkarıldı. NIHSS skoruna göre hastalar iki gruba ayrıldı (Grup 1, NIHSS skor, Purpose: The aim of this study is to investigate the relationship between myocardial function assessed by tissue Doppler imaging myocardial performance index (TDI-MPI) and National Institutes of Health Stroke Scale (NIHSS) score in patients with acute ischemic stroke. Materials and Methods: The study comprised 128 patients (males, 55; females, 73; 68 ± 19 years) with acute ischemic stroke. 20 patients were excluded. Patients were divided into two groups based on the calculated NIHSS score (Group 1, NIHSS score < 16; Group 2, NIHSS score ≥ 16). Demographic, clinical, and laboratory data for all patients were collected. Cardiac function was evaluated by transthorasic echocardiography within 48 hours of admission to the neurology care unit.Results: There were no significant differences among demographic parameters of patients. Tissue Doppler myocardial performance index was significantly higher in Group 2 patients than in Group 1 patients (0.62±0.28 vs 0.46±0.16).Conclusion: Our results suggest that TDI-MPI is associated with stroke severity on admission in patients with acute ischemic stroke. TDI-MPI is an indicator of global myocardial dysfunction with a different from LVEF. TDI-MPI, which includes both systolic and diastolic time intervals to assess the global cardiac dysfunction.

Multipl Skleroz (MS); genç erişkinlerde görülen, genellikle atak ve remisyonlarla seyreden, merkezi sinir sisteminin farklı lokalizasyonlarını etkileyebilen, ciddi yeti yitimi ve iş kaybına yol açan, genetik ve çevresel etmenlerin karmaşık etkileşimleriyle ortaya çıktığı varsayılan; otoimmün, inflamatuar, demiyelinizasyon ve aksonal dejenerasyonla seyreden kronik bir hastalıktır. Gençerişkinlerde travmadan sonra en sık karşılaşılan önemli bir özürlülük nedenidir.MS'de vitamin D hakkında çeşitli çalışmalar tamamlanmıştır. Bu çalışmalarda serum 25-hidroksivitamin D düzeylerinde artış ile MS'de klinik ve subklinik aktivitede azalma arasında net bir korelasyon bulunmuştur. Bununla birlikte, MS hastalarında kan serbest vitamin D düzeyi bugüne dek çalışılmamıştır.D vitamini ve metabolitleri hirofobiktirler ve yüksek oranda serum proteinlerine bağlanırlar. Dolaşımdaki 25(OH) D ve 1,25-dihidroksivitamin D'nin %85'ten daha fazlası D vitamini bağlayıcı proteine (DBP) bağlanarak taşınırlar (%12-15'i albümine bağlanır ve %1'den azı serbest formdadır). DBP yüksek bir afiniteyle globüler aktine (G-aktin) bağlanır. G-aktinden salınan iyonlar tarafındandokular üzerinde hasar meydana gelir ve DBP de aktin temizleme sisteminde rol alır. Ayrıca DBP kompleman 5a'nın kemotaktik aktivitesini artırır ve makrofaj aktivasyon faktörünün prekürsörü olarak inflamasyona katkı sağlar. Çalışmamızda relapsing ve remitting MS hastalarının, progresif (primer ve sekonder) MS hastalarının ve sağlıklı kontrol grubundaki kişilerin plazma DBP ve serbest D vitamini düzeylerini kıyaslamayı hedefledik.Yaptığımız çalışmada kan DBP düzeyleri hasta grubunda sağlıklı kontrol grubuna göre anlamlı olarak daha yüksek bulundu (p

Amaç: Vestibüler migren, tekrarlayan vertigo ve migren ataklarıyla seyreden, çeşitli nörootolojik bulguların eşlik ettiği bir hastalıktır. Bu çalışma ile denge polikliniğimize başvuran vestibüler migren hastalarının baş ağrısı ve baş dönmesi özelliklerinin tanımlanması ve migren hastalarında sık görülen hareket hastalığı öyküsü ile ailesel migren öyküsünün değerlendirilmesi amaçlanmaktadır.Yöntem: Çalışmamızda, Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Nöroloji Anabilim Dalı Denge Polikliniğinde son bir yılda The International Classification of Headache Disorders 3 (ICHD-3) tanı kriterlerine göre kesin ve olası vestibüler migren (VM) tanısı almış 102 hasta retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Hastaların demografik bilgileri, ailesinde migren ve baş dönmesi öyküsünün varlığı, baş ağrısı ve baş dönmesi detaylı özellikleri incelenmiştir.Bulgular: Vestibüler migren hastalarının yaş ortalaması kesin vestibüler migren (KVM) grubunda 42,69 14,15, olası vestibüler migren (OVM) grubunda 48,55 14,57 saptanmıştır. Cinsiyet dağılımı % 14,7 erkek, % 85,3 kadındır. Baş ağrısı (BA) başlangıç süresi KVM grubunda 16,62 ± 12,86 yıl; OVM grubunda 14,36 ± 11,43 yıl saptanmıştır. Baş dönmesi (BD) başlangıç süresi KVM grubunda ortalama 56,41 81,83 ay, OVM grubunda ortalama 20,85 30,19 ay saptanmıştır. % 73,0 oranında BA önce, % 5,4 oranında BD önce, % 21,6 oranında BA ve BD eş zamanlı başlamıştır. Hastaların % 96,2' sinde öyküde baş dönmesi ve baş ağrısı birlikteliği saptanmış, maksimum 10' uncu, minimum 1' inci merkezde olmak üzere ortalama 2' inci merkezde tanı aldıkları görülmüştür. Vertigo atakları % 49,0 oranında saniyeler, % 23,5 oranında dakikalar, % 19,6 oranında 1 saatten uzun, % 7,88 oranında 24 saatten uzun saptanmıştır. BD atakları % 36,7 hafif şiddetle, % 16,7 orta şiddette ve % 46,7 ağır şiddette değerlendirilmiştir. BA şiddeti ile BD şiddeti arasında anlamlı ilişki gözlenmemiştir (p=0,491). BD özellikleri arasında spontan vertigo (% 59,8), dizzines (% 53,9), pozisyonel vertigo (% 38,2), baş hareketleri ile tetiklenen dizziness (% 37,3) ve daha az sıklıkla baş hareketleri ile tetiklenen vertigo, görsel indüklenmiş vertigo, sallanma hissi, dengesizlik ve boşlukta yürüme hissi saptanmıştır. KVM ve OVM grupları arasında baş hareketleri ile tetiklenen dizziness yönünden anlamlı fark saptanmıştır (p=0,011). BD ataklarını tetikleyenler arasında en sık alışveriş merkezlerinde bulunma, kapalı alan, yorgunluk stres, açlık ve uykusuzluk bulunmuştur. BD atakları % 56 oranında menstrüasyon dönemi ile ilişkili saptanmıştır. Hareket hastalığı duyarlılığı yüksek oranda (% 84,0) saptanmıştır. Hareket hastalığı duyarlılığı olan hastaların % 70' inde daha ağır şiddette BD gözlenmiş, ancak istatistiksel açıdan anlamlı ilişki saptanmamıştır (p=0,877). Hastalarda % 71,4 oranında işitsel semptom, % 21,4 oranında işitme kaybı saptanmıştır. Alerjik semptomlar yüksek oranda (% 58,8) gözlenmiştir. Hastaların % 93,2' sinde ailede migren öyküsü saptanmıştır. Hastaların % 39,2' sinde benign paroksismal pozisyonel vertigo eşlik ettiği, bu hastaların da %20 'sinde pozisyonel nistagmus gözlendiği saptanmıştır. Profilaktik tedavi alan hastaların atak şiddeti, sıklığı ve sürelerinde % 82,7 oranında tam ve kısmi fayda gördükleri saptanmıştır.Sonuç: Baş dönmesi, günlük pratikte sık karşılaşılan klinik başvuru nedenlerindendir. Migren öyküsünün, baş dönmesinin klinik özelliklerinin ve diğer eşlikçi bulguların sorgulanması vestibüler migren tanısındaki güçlükleri ortadan kaldıracak ve hastaların birden çok sağlık kurumuna başvurmalarını engelleyecektir. Ayrıntılı öykü ile tetikleyen faktörlerin belirlenmesi ve bunlardan kaçınılması hastaların işlev kaybını belirgin ölçüde azaltacaktır. Objective: Vestibular migraine is a disease, characterized by recurrent vertigo and migraine attacks and accompanied by various neurootological findings. The aim of this study is to describe the headache and vertigo characteristics of the vestibular migraine and to evaluate the motion sickness disease which is frequently diagnosed in migraine and the familial history of migraine in patients admitted to our outpatient balance clinic. Method: In our study, 102 patients who were diagnosed as definite and possible vestibular migraine (VM) according to the criteria of ICHD-3 in the last year at Dokuz Eylül University Hospital Neurology Department were evaluated retrospectively. Demographic information, familial history of migraine and vertigo, headache and vertigo features were examined.Results: The mean age of vestibular migraine patients was 42,69 ± 14,15 in the definitive vestibular migraine (DVM) group and 48,55 ± 14,57 in the possible vestibular migraine (PVM) group. Gender distribution is 14,7% male and 85,3% female. Headache (HA) onset time was 16.62 ± 12.86 years in the DVM group; 14,36 ± 11,43 years in PVM group. The mean duration of vertigo was 56,41 ± 81,83 months in the DVM group and 20,85 ± 30,19 months in the PVM group. In 73,0% patients HA was started before vertigo, in 5,4% patient vertigo was the initial symptom, in 21,6% paitents HA and vertigo started at the same time. 96,2% of the patients had a history of vertigo and HA together. It was seen that they were diagnosed at an average of second center with a maximum of tenth and a minimum of first. The duration of the vertigo episodes was 49,0% in seconds, 23,5% in minutes, 19,6% longer than 1 hour, 7,88% longer than 24 hours. Vertigo episodes were evaluated with 36,7% mild, 16,7% moderate and 46,7% severe intensity. There was no significant relationship between HA and vertigo intensity (p=0,491). Vertigo characteristics included spontaneous vertigo (59,8%), dizziness (53,9%), positional vertigo (38,2%), dizziness induced by head movements (37,3%) and less frequently vertigo induced by head movements, visually induced vertigo, swinging sensation, imbalance and walking sensation in space were determined. There was a significant difference in dizziness triggered by head movements between the DVM and PVM groups (p=0,011). Among the triggers of vertigo episodes, the most frequently reported were: being in a shopping mall or in a closed area, fatigue, stress, hunger and insomnia. Vertigo episodes were associated with a menstruation period (56%). The motion sickness susceptibility was found to be in high rates (84,0%). Severe intensity vertigo episodes was observed in 70% of patients with motion sickness susceptibility, but no statistically significant relationship was found (p=0,877). 71,4% of the patients had auditory symptoms and 21,4% had hearing loss. Allergic symptoms were seen in high rates (58,8%). 93,2% of the patients had a history of migraine in the family. It was determined that 39,2% of the patients had benign paroxismal positional vertigo and 20% of these patients had positional nystagmus. It was determined that the patients who received prophylactic treatment had a full and partial benefit of 82,7% in the intensity, frequency and duration of the episodes.Conclusion: Vertigo is one of the most common reasons for referral to the clinic in daily practice. Investigation of the history of migraine, the clinical features of vertigo, and other accompanying signs will eliminate the difficulties in diagnosing vestibular migraine and prevent patients from applying to more than one health institution. Determining the triggering factors by detailed history and avoiding them will significantly reduce the functional loss of patients. 81

Multipl skleroz (MS), genellikle genç erişkinlerde görülen relaps ve remisyonlarla seyreden santral sinir sisteminin en sık immün aracılı enflamatuar demiyelinizan hastalığıdır. MS' in sebebi kesin olarak bilinmemekle birlikte genetik ve çevresel faktörlerin etkileşimi ile oluşan otoimmün mekanizmaların patogenezde rol aldığı aksonal kayıp ve dejenerasyonun olduğu, kronik nörolojik bir süreçtir.Etyolojide suçlanan faktörlerden birisi D vitaminidir. D vitamininin aktif formu immünomodülatuar etki göstermektedir ve MS gibi nörodejeneratif hastalıkların patogenezinde yer alabileceği düşünülmektedir. D vitamininin MS gelişim riskinin azaltılmasında, ayrıca hastalık aktivitesi ve özürlülüğe gidişte yararlı etkilerinin olduğu gösterilmiştir. Vitamin D metabolizmasının bozukluklarının inflamasyon ve MS'de demiyalinizasyon ile bağlantılı olabileceği düşünülmektedir. D vitamininin aktif formu(1,25 dihidroksivitamin D3) nükleustaki vitamin D reseptörüne(VDR) bağlanarak etki eder. VDR gen çeşitlilikleri glial hücreler, nöronal hücreler de dahil pek çok immun hücrede bulunmuştur, bu da onları 1,25 dihidroksivitamin D3 aracılı düzenlemeye duyarlı hale getirmektedir. D vitamininin biyolojik etkileri VDR geninde tekli nükleotid polimorfizmlerini (SNPs) içeren genetik faktörler tarafından modifiye edilmektedir. Sıklıkla 4 VDR gen polimorfizmi çalışılmıştır: ApaI, BsmI, FokI, ve TaqI.İlk üç polimorfizmVDR proteininin yapısında değişikliğe sebep olmazlar. Bir çalışmada; TaqI polimorfizmi MS riski ile ilişkili bulunmuştur, Bsm1, Apa1 veya Fok1 polimofizmi ile MS riskinde bütün veya subgrup analizlerinde direk ilişki bulunamamıştır. Başka birkaç çalışmada FokI ile MS gelişimi arasında ilişki bulunmuştur. Yapılan çalışmaların sonuçları bize VDR gen polimorfizminin direk veya indirek olarak MS ile bağlantılı mekanizmalarla ilgili olabileceğini önermektedir. Çalışmamızda MS hastaları ve sağlıklı kontrol grubundaki kişilerin plazma D vitamini düzeyi ve VDR gen FokI(rs2228570), BsmI(rs1544410), ApaI(rs7975232) polimorfizmlerinin çalışılmasını hedefledik. Amacımız tüm MS formlarında, plazma D vitamini düzeylerini ölçerek ve VDR gen polimorfizmlerini analizleyerek kontrol grubuyla anlamlı farklılık olup olmadığını analiz etmek ve bu belirteçlerin ilerleyen dönemlerde hastalığın tanı, prognoz ve tedavi sürecine olan katkısını araştırmaktır.Anahtar kelimeler: Multipl Skleroz, D vitamini, VDR Gen Polimorfizmi Multiple sclerosis (MS) is the most common immune-mediated inflammatory demyelinating disease in the central nervous system that is observed in young adults and progresses with relapsing and remissions. Although the exact cause of MS is not known, genetic and interaction with autoimmune functions in the pathogenesis is a chronic neurological disease with axonal loss and degeneration.The active form of vitamin D is thought to be involved in the immunomodulatory domain and pathogenesis of neurodegenerative diseases such as MS. Vitamin D has been shown to have a positive effect on reducing the risk of MS development, disease activity and disability. Disorders of vitamin D metabolism are thought to be associated with inflammation and demialinization in MS. The active form of vitamin D (1,25 dihydroxyvitamin D3) shows its function by binding to the vitamin D receptor (VDR) in the nucleus. VDR gene variants have been found in many immune cells, including glial cells, neuronal cells, making them susceptible to 1,25 dihydroxyvitamin D3 mediated regulation. Biological effects of vitamin D are modified by several genetic factors including single nucleotide polymorphisms (SNPs) in the VDR gene 4 VDR gene polymorphisms have been studied frequently: ApaI, BsmI, FokI, and TaqI.The first three polymorphisms dont cause changes in the structure of the VDR protein.The results of the studies suggest that VDR gene polymorphism may be directly or indirectly related to MS-related mechanisms. In our study, we aimed to study the plasma vitamin D level and VDR gene FokI (rs2228570), BsmI (rs1544410), ApaI (rs7975232) polymorphisms in MS patients and healthy control group and to investigate its contribution to the treatment goal. Our aim is to analyze whether there is a significant difference in all MS forms by measuring plasma vitamin D levels and analyzing VDR gene polymorphisms and the contribution of these markers to the diagnosis, prognosis and treatment of the disease in the futureKey words: Multiple Sclerosis, Vitamin D, VDR Gene Polymorphism 106

Amaç: İskemik inme sık görülen, önemli mortalite ve morbiditeye neden olan bir sağlık sorunudur. İskemik inme sonrası dönemde kardiyovasküler otonomik disfonksiyon mortalite ve morbiditenin önemli prognostik faktörlerindendir. İskemik inmenin alt tipleri ile kardiyovasküler otonomik disfonksiyon arasındaki ilişki henüz aydınlatılamamıştır. Laküner inme, iskemik inmelerin %15-30'unu oluşturur ve risk faktörlerinden biri de diyabetes mellitustur(DM). Çalışmamızda laküner inmeli hastalarda kardiyovasküler otonomik fonksiyonların etkilenip etkilenmediğini ve diyabeti olan laküner inmeli hastalarla aralarında fark olup olmadığını araştırmayı amaçladık. Yöntem: Bu çalışma Kasım 2018-Haziran 2019 tarihleri arasında Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Nöroloji Anabilim dalına başvuran, Beyin bilgisayarlı tomografi (BT) veya Beyin Manyetik Rezonans (MR) da lakün saptanan 18 diyabetik, 17 diyabetik olmayan hastada yapılmıştır. Bulgular sağlıklı 19 kişinin bulgularıyla karşılaştırılmıştır. Elektrofizyolojik kayıtlama için Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi Nöroloji Anabilim Dalı otonom laboratuarında 20 dakikalık dinlenme sonrasında nörobiyofizyolojik kayıt sistemi ile 10 dakikalık çekim yapılarak bakılmıştır. Alınan nabız sinyal değerlerinden R-R interval analizi yapılarak HF (High Frequency Power), LF (Low Frequency Power), TP (Total power), VLF (Very Low Frequency Power), LF/HF parametleri elde edilmiştir.Bulgular: Gruplar diyabeti olan laküner inme hastaları, diyabeti olmayan laküner inme hastaları ve sağlıklı kontroller olarak belirlendi. Bu üç grup bir arada ve ikişerli gruplar halinde karşılaştırıldı. Diyabeti olan laküner inme grubu ile sağlıklı kontrol grubu arasında LF değerleri açısından anlamlı fark olduğu görüldü.(p=0,021). Diyabeti olan laküner inme grubunun LF değerleri, sağlıklı kontrollere göre anlamlı şekilde daha düşüktü. TP, VLF, HF, LF/HF değerleri karşılaştırıldığında gruplar arası farklılık anlamsız bulunmuştur(p>0,05 ).Sonuç: Parasempatik sistem kan damarlarını innerve etmez. Büyük damarlar, arterioller ve venaların çoğu sempatik sistem tarafından innerve edilir. Sempatik sistem aktivasyonu tonik konstriktör aktivite ortaya çıkarır[141]. Diyabeti olan laküner inmeli hastalarda sempatik tonik aktivitenin azlığı, damar elastisitesinin azlığını ima ettirecek şekilde patogenez yönünden bir anlam taşıyabilir.Anahtar Kelimeler: Laküner İnme, Kalp Hızı Değişkenliği, Otonom Sinir Sistemi Objective: Ischemic stroke is a common health problem that causes mortality and morbidity. Cardiovascular autonomic dysfunction is one of the important prognostic factor in mortality and morbidity after ischemic stroke. The relationship between subtypes of ischemic stroke and cardiovascular autonomic dysfunction remains unclear. Lacunar stroke accounts for 15-30% of ischemic strokes and one of the risk factors is diabetes mellitus. In this study, we aimed to investigate whether cardiovascular autonomic functions are affected in patients with lacunar stroke and whether there is a difference between patients with diabetic lacunar stroke.Method: This study was carried out in 18 diabetic lacunar stroke and 17 non-diabetic lacunar stroke patients admitted to the Department of Neurology, Cumhuriyet University Medical Faculty Hospital between November 2018 and June 2019. The findings were compared with those of 19 healthy subjects. Electrophysiological recording was performed in the neurobiophysiological recording system in the autonomic laboratory of the Department of Neurology, Cumhuriyet University, Faculty of Medicine. HF (High Frequency Power), LF (Low Frequency Power), TP (Total power), VLF (Very Low Frequency Power) and LF/HF parameters that reflect sympathetic and parasympathetic activity were evaluated by R-R interval analysis from the received pulse signal values.Results: Groups were defined as lacunar stroke patients with diabetes, lacunar stroke patients without diabetes, and healthy controls. These three groups were compared together. Then they were compared in pairs. There was a significant difference between diabetic lacunar stroke group and healthy control group in terms of LF values (p = 0.021). LF values of diabetic lacunar stroke group were significantly lower than healthy controls. When TP, VLF, HF, LF / HF values were compared, the difference between the groups was not significant (p> 0.05).Conclusion: There is no parasympathetic innervation of blood vessels. Most of the major vessels, arterioles and veins are innervated by the sympathetic system. Activation of the sympathetic system reveals tonic constrictor activity. Lack of sympathetic tonic activity in patients with diabetic lacunar stroke may have a meaning in terms of pathogenesis, suggesting a lack of vascular elasticity.Keywords: Lacunar Stroke, Heart Rate Variability, Autonomic Nervous System 73

Amaç: Bu çalışmada, kognitif bozukluğu olmayan Parkinson olguları (PH-N) ve sağlıklı bireylerde bir yıllık boylamsal izlemde istirahat EEG kayıtlarının güç analizi yöntemiyle incelenerek beyin dinamiklerinin değerlendirilmesi amaçlanmaktadır.Yöntem: Çalışmaya 19 PH-N (yaş ortalaması: 65,53) ile yaş, eğitim ve cinsiyet açısından eşleştirilmiş 20 sağlıklı kontrol (yaş ortalaması: 65,95) dahil edilmiştir. Tüm katılımcılara ayrıntılı bir nöropsikolojik değerlendirme bataryası uygulanmıştır. PH-N olguları UPDRS skorlarındaki deyişikliğe göre iki gruba bölünmüştür. Ayrıca, uluslararası 10-20 sistemine göre istirahat EEG kayıtları alınmıştır. Güç ölçümleri Delta (0.5-3.9 Hz), Teta (4-7.9 Hz), Alfa (8-13 Hz), Alfa1 (8-10.4 Hz), Alfa2 (10.5-13 Hz), Beta (13-30 Hz), Beta1(13-20 Hz) ve Beta2 (20-30 Hz) frekans bantlarından otomatik olarak ölçülmüştür. Her bir frekans bantlarında ölçülen güç değerlerinin analizleri ayrı ANOVA analizleri ile incelenmiştir.Bulgular: Tekrarlayan ölçümlerle ANOVA'da, değerlendirilen frekans bant güç değerlerinde Zaman x Grup etkileşim etkisi gözlenmemiştir. Bir yıllık izlemde UPDRS skoru artan bireylerin teta gücünün sağlıklı bireylere göre anlamlı olarak arttığı bulunmuştur. Sonuç: Teta gücündeki artış literatürde nörodejenerasyonun erken bir işareti olarak bildirilmektedir. Bu çalışmada, PH-N olgularının kognitif profilleri değişmezken, motor semptomları ağırlaşan olgularda teta gücünün daha yüksek bulunması, teta gücündeki artışın kötüleşen motor semptomlar ile ilişkili olabileceğini düşündürmektedir. Anahtar Sözcükler: Parkinson Hastalığı, istirahat EEG, Nöropsikolojik Değerlendirme Introduction: This study aimed to evaluate the brain dynamics of cognitively normal Parkinson's disease (PD-N) patients in comparison to healthy controls by examining the resting state EEG recordings a one-year follow-up, using the power analysis method.Method: 19 PD-N (mean age: 65.53) and age, education and sex-matched 20 healthy controls (mean age: 65,95) were included in the study. A detailed neuropsychological evaluation battery was applied to all participants. Then, the PD-N group was divided into two subgroups according to the change in UPDRS motor scores over one year follow-up, Additionally, resting EEG recordings were taken according to the international 10-20 system. Power was measured automatically from Delta (0.5-3.9 Hz), Theta (4-7.9 Hz), Alpha (8-13 Hz), Alpha1 (8-10.4 Hz), Alfa2 (10.5-13 Hz), Beta (13-30 Hz), Beta1 (13-20 Hz) and Beta2 (20-30 Hz) frequency bands. Seperate repeated measures ANOVAs were performed for each frequency band. Results: Repeated measures ANOVA did not reveale any Time x Group interaction effect in any frequency band. The PD-N subgroup with the worsening UPDRS scores showed increased theta power compared to the healhy controls. Conclusion: In this study, the cognitive profiles of the patients with PD-N remained stable as the patients with more severe motor sypmtoms showed increased theta power. These results suggested that the increased theta power might be associated with worsening of the motor symptoms.Key Words: Parkinson's Disease, Resting State EEG, Neuropsychological Tests 86

Multipl skleroz (MS) heterojen hastalık olup hastaların atak döneminde değerlendirilmesi için yaygın olarak Genişletilmiş Özürlülük Durum Ölçeği (Expanded Disability Status Scale-EDSS) kullanılmaktadır. Ama bu test üst ekstremite, bilişsel etkilenme ve hastalığın neden olduğu psikososyal etkileri ölçmekte yetersiz kalıyor. Demografik veriler ve güvenilirliği gösterilmiş test ve anketleri kullanarak atak şiddetini ve Genişletilmiş Özürlülük Durum Ölçeği (EDSS) puanındaki değişikliği yansıtan bir model geliştirmeyi amaçladık. Çalışmaya 120 Relapsing Remitting Multipl Skleroz (RRMS) ve altı Sekonder Progresif Multipl Skleroz (SPMS) bireyi atak döneminde alındı. Remisyon döneminde 103 atak değerlendirildi. İnravenöz Metilprednizolon (IVMP) tedavisi öncesi ve en az bir ay sonra fiziksel: Dokuz Delikli Çivi Tetsi (9DDT), Zamanlı 25 Adım Yürüme Testi (Z25YT), İki Dakika Yürüme Testi (2DYT), Six Step Spot Test (SSST), bilişsel: Multipl Skleroz için Kısa Uluslararası Bilişsel Değerlendirme (BICAMS), Paced Auditory Serial Additional Test (PASAT) ve psikososyal: Multipl Skleroz Yürüyüş Ölçeği -12 (MSYÖ-12), Modifiye Yorgunluk Etki Ölçeği (MYEÖ), El Becerisi Ölçeği-36, Multipl Skleroz Yaşam Kalitesi Ölçeği (MUSIQoL), Epworth Uykululuk Ölçeği, Hastane Anksiyete ve Depresyon Ölçeği (HAD) testler uygulandı. Demografik veriler: yaş, cinsiyet, medeni durum, çalışma durumu, eğitim düzeyi, hastalık süresi, sigara ve alkol kullanımı, düzenli egzersiz, boy, kilo ve Vücut Kitle İndeksi tedavi öncesi alındı. Demografik, fiziksel ve bilişsel faktörlerin Genişletilmiş Özürlülük Durum Ölçeği'ndeki (EDSS) düzelmeye etkisini ölçmek için lineer regresyon analizi yapıldı. Anlamlık düzeyi p

Amaç: Çalışmada, Alzheimer hastalığı (AH), amnestik hafif kognitif bozukluk (aHKB) olgularının istirahat EEG aktivitelerinin sağlıklı kontroller ile karşılaştırılarak incelenmesi amaçlanmıştır.Yöntem: Çalışmaya 20 AH ve 20 aHKB tanısı almış olgular ile yaş, cinsiyet ve eğitim açısından fark gözlenmeyen 20 sağlıklı kontrol dahil edilmiştir. Tüm katılımcılardan dört dakikalık, gözler kapalı spontan EEG kaydı uluslararası 10-20 sistemine göre alınmıştır. EEG verisi iki saniyelik dilimlere ayrılarak, Hızlı Fourier Transformu uygulanmıştır. Grupların delta (0,5-3,9 Hz), teta (4-7,8 Hz), alfa 1 (8-10,4 Hz), alfa 2 (10,5-13 Hz), beta 1 (13-20 Hz) ve beta 2 (20-30 Hz) frekans bantlarındaki güç değerleri ölçülmüş ve tekrarlanan ölçümlerle ANOVA ile analiz edilmiştir. İstatistiksel olarak anlamlılık saptanan frekans bantlarına ilişkin güç değerlerinin gruplar arasında ayırt ediciliğinin belirlenmesi ROC eğrisi yöntemi kullanılarak incelenmiştir. Grupların kognitif skorları ve frekans bantlarındaki güç değerleri arasındaki ilişkiler Pearson korelasyon analizi ile incelenmiştir.Bulgular: Tekrarlanan ölçümlerle ANOVA'da delta [F(2,57)=8.353; p=0.001], teta [F(2,57)=5.038; p=0.010], alfa [F(2,57)=3.837; p=0.027] ve alfa 1 [F(2,57)=4.209; p=0.020] gücü ölçümlerinde ana grup etkisi saptanmıştır. Ayrıca, delta [F(6,171)=2.621; p=0,038] ve tetada [F(6,171)=3.537; p=0.020] Anterior-Posterior Elektrot Yerleşimi x Grup etkileşim etkileri bulunmuştur. Sağlıklı kontroller ve aHKB olguları ile karşılaştırıldığında, AH olgularının istatistiksel olarak anlamlı düzeyde yüksek delta ve teta gücü gösterdiği saptanmıştır (tümü için; p1.71 to identify AD from aMCI on central electrodes, and >1.73 to identify AD from HC on parietal electrodes yielded a sensitivity of 80.0% and a specificity of 80.0% for each. Moreover, several correlations were found between cognitive domains and resting state EEG rhythms.Conclusion: Compared to healthy controls and aMCI group, AD patients was characterized by increased delta and theta power and compared to healthy controls AD patients was characterized by decreased alpha power. Our findings indicate importance of delta EEG power as a neurophysiological marker in distinguishing AD from aMCI and from HC.Keywords: Alzheimer's disease, Mild cognitive impairment, Resting state EEG, delta, teta 95

Migreni Olan Hastalarda Paranazal Patolojilerin Değerlendirilmesi, Adıyaman Üniversitesi Tıp Fakültesi, Nöroloji Anabilim Dalı, Uzmanlık Tezi, Adıyaman, 2018.Baş ağrısı tüm dünyada hemen herkesin hayatı boyunca birçok kez yasadığı bir şikâyettir. Baş ağrısı yapan rahatsızlıklar arasında migren geniş bir yer tutmaktadır. Migren tanısı baş ağrısının klinik özelliklerine göre konulmakta olup, spesifik bir tetkik ve tahlili bulunmamaktadır. Klinik özelliklerinin benzerliğiyle sıklıkla paranazal sinüs kökenli ağrılarla karışabildiği gibi yansıyan ağrılar ve burun ile paranazal sinuslerden kaynaklanan ağrılı uyaranların migrende tetikleyici rol oynayabileceği uzun süredir araştırılmaktadır. Yanlış tanı yüzünden efektif olmayan medikal ve/veya cerrahi tedaviler uygulanabilmektedir.Bu çalışmada paranazal varyasyonlar ve patolojilerinin migren hastalarındaki sıklığını ve bu durumların ağrı şiddeti ve atak sıklığı üzerine etkileri olup olmadığını araştırmak için Adıyaman Üniversitesi Eğitim ve Araştırma Hastanesi nöroloji polikliniğine başvuran ve IHS 2013 kriterlerine göre ilk kez tanı alan migren hastalarının kranial bilgisayarlı tomografi (BT) aksiyal görüntülerinin ve bu tek çekimden elde edilen reformat koronal sekanslar deneyimli bir radyolog ile birlikte değerlendirildi.Çalışmaya yaşları 18-58 arasında olan 18 erkek ve 112 kadın olmak üzere toplam 130 migren hastası alındı. Olguların %23,8'i auralı migren iken %76,2'si aurasız migrenden oluşmaktaydı. Olguların %76,9 gibi büyük bir oranında paranazal patoloji veya varyasyon saptandı. En sık rastlanan paranazal varyasyon septum deviasyonuydu. Ağrı şiddetleri ve ağrı sıklıkları ile paranazal patoloji ve varyasyonlar arasında istatistiksel ilişki bulunamadı.Migren hastalarında yüksek oranda paranazal patolojiler ve/veya varyasyonlar eşlik edebilmektedir. Bu patolojilerin de kendi başlarına ya da ikincil etkilerle baş ağrısı yapabildikleri bilinmektedir. Her ne kadar çalışmamızda paranazal patolojiler ile migren ağrı sıklığı ve şiddeti arasında anlamlı bir sonuç bulunmasa da bu durum hasta sayısının yetersizliğinden veya hastaların daha önceden yaşadıkları ve bu patolojilerden kaynaklanmış olabilecek ağrı ataklarını, migren atağı gibi yorumlamalarından kaynaklanıyor olabilir. Migren hastalarında ayırıcı tanıda sinonazal patolojilerin varlığının da olabileceği düşünülerek beyin görüntüleme incelemelerinde paranazal bölgeler de dikkatle değerlendirilmesi gerektiği kanaatindeyiz. Konu ile ilgili çok merkezli ve uzunlamasına çalışmalara ihtiyaç olduğunu düşünmekteyiz.Anahtar kelimeler: Migren, paranazal patolojiler,atak sıklığı, ağrı şiddeti, sinüzit. Evaluation Of Paranasal Pathologies On Patients Who Have Migraine, Adıyaman University Faculty Of Medicine, Neurascience Major Thesis, 2018Headache is a problem which every person does experience in his/her life more than once. Migraine consists of the major part of diseases which causes headache. Diagnosis of migraine is determined according to clinical features because there is no specific examine or tests for it. Besides of the fact that it can be mistaken with pain caused by paranasal sinüs, due to its clinical similarity, the probability of that referred pains and painful stimulants caused by nose and paranasal sinuses plays a stimulating role in migraine has been searched for a long time. Due to misdiagnoses medical and surgical treatments which are not effective could be applied.In order to search whether there are any effects of frequency of paranasal variations and patalogies in migraine patients and these situations on intensity of pain and attack frequency during this research, the cranial imagining computer tomography BT axial images and reformated coronal sequences of the patients consulting to Neurology Department Of Adıyaman Research and Training Hospital and the ones, first time diagnosed according to 2013 criterias were assessed with experienced radiologist.130 migraine patients of which 13 are male and 112 are female whose ages range between 15-58, were selected. 23,8% of cases are migraine with aura 76,2% is consisted of migraine without aura and 76,9% of cases were detected with paranasal patalogy and variations. The most frequently experienced nasal variations was septum deviations. There was no significant difference found between intensity and frequency of pain with paranasal patalogy and variations.Paranazal patologies and / or variations may be associated with migraine patients. It is known that these patologies can cause headaches on their own or with secodary effects. Even if there was no meaningful result between paranasal patalogies and migraine pain found, this situation could be caused by the fact that the insufficient number of patients, previous experiences of patients and the attacks resulted from these patalogies may have been misinterpreted as migraine attacks. In our opinion by talking the idea that the existence of sinonasal patalogies could exist in differential diagnosis into account, we believe that tha paranasal sites should be assesed in BT examines. We think that there is a need for multi-centered and elongated researches related to this topic.Key words : Migraine, Paranasal Patalogies, Frequency of Attacks, Intensity of Pain, Sinusitis 66

Amaç: İnme, sık görülen ve ölümcül olan nörolojik bir hastalıktır. İnme dünya genelinde koroner kalp hastalığı ve tüm kanserlerin ardından üçüncü sıklıkta gelen ölüm nedenidir. Erişkin çağda en önemli morbidite ve uzun dönem dizabilite kaynağıdır. İnmelerin yaklaşık olarak %85'i iskemik kaynaklıdır. Atrial fibrilasyonu (AF) olan hastalarda CHA2DS2VASc skoru ile iskemik inme riskini tahmin etmenin dışında inme şiddeti ve prognozuyla da yakından ilişkili olduğunu gösteren çalışmalar mevcuttur. Ancak, AF olmayan hastalarda CHA2DS2VASc skoru ile iskemik inme riski, inme şiddeti ve hastane içi mortalite gibi prognozla ilişkisi bilinmemektedir. Biz bu çalışmada, AF olmayan akut iskemik inmeli hastalarda CHA2DS2VASc skorunun prognostik değerini incelenmeyi amaçladık. Yöntem: Bu çalışmaya, Eylül 2017 ve Şubat 2018 tarihleri arasında hastanemiz acil servisine akut iskemik inme tanısı ile başvuran ve AF olmayan 250 hasta dahil edildi. Hastaların CHA2DS2VASc skoru, yatışında ve taburculukta National Institutes of Health Stroke Scale (NIHSS) skoru, stroke şiddeti (NIHSS skoruna göre), taburculukta ve 3.ayda Barthel indeksi (BI) ve modifiye Rankin skalası (mRS), serebral enfarkt hacmi (SEH) hesaplandı.Hastaların özgeçmişinde tanı almış olan hastalıkları ve kullanmakta oldukları ilaçları sorgulandı. Hastalar hastane içi mortalitesi olanlar (27 hasta) ve olmayanlar (223 hasta) olmak üzere 2 gruba ayrıldı.Bulgular: Hastaların yaş ortalamaları 69,6 ± 12,3 yıl, 110 (%44) kadın, 140 (%56) erkek, 162 (%64,8) hipertansiyon (HT), 80 (%32) diabetes mellitus (DM), 27 (%10,8) konjestif kalp yetmezliği (KKY), 54 (%21,6) periferik arter hastalığı (PAH) vardı. Yaş ortalaması hastane içi mortalite olan grupta 75,6 ± 11,3 yıl iken hastane içi mortalite olmayan grupta 68,8 ± 12,2 yıldı (p = 0.006). Hastane içi mortalite olmayan gruba kıyasla hastane içi mortalite olan grupta HT (p = 0.019), DM (p = 0.001), KKY (p

Giriş ve Amaç: Koku ve epilepsi ilişkisi çok uzun zamandır hekimler için ilgi çekici olmuştur. Farklı toplumlarda epileptik nöbetleri sonlandırmak için, nöbet geçirmekte olan kişiye keskin bir kokuyu koklatmak yaygın bir davranıştır. Yine olfaktör epileptik auralar da eski çağlardan beri tanımlanmaktadır. Entorhinal korteks, prepiriform korteks ve amigdala gibi temporal lob yapılarının koku algılanmasında rolü olduğu bilinmektedir. Diğer bir kemosensoriyel duyumuz olan tat duyusunun işlenmesinde de temporal lob yapıları yer almaktadır. Çalışmamızda, bu yapılarının fonksiyonunun etkilenebileceği temporal lob epilepsilerinde tat ve koku duyusunun değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Hastalar ve Yöntem: Ocak 2016 – Aralık 2017 tarihleri arasında Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Nöroloji Anabilim Dalı Epilepsi Polikliniği'ne başvurmuş ve temporal lob epilepsisi (TLE) tanısı ile takip edilmekte olan 48 hasta çalışmaya alınmıştır. Kontrol grubu olarak karşılaştırmalarda çalışma grubuna benzer yaş ve cinsiyet dağılımında olan 30 sağlıklı gönüllü seçilmiştir. Çalışmada, koku fonksiyonunu değerlendirmek için Sniffin' Sticks Test yöntemi, tat duyusunu değerlendirmek için Tat Strip testi kullanılmıştır. Ayrıca hastalarda koku fonksiyonu ile kıyaslama yapmak üzere kranyal MR'da volumetrik olfaktör bulbus volüm (OBV) ölçümü yapılmıştır. Cinsiyet, yaş, lezyon tarafı, el dominansı, nöbet başlangıç yaşı ve epilepsi süresi analiz edilmiştir. Analizler için `SPSS for Windows version `21.0` istatistik paket programı kullanıldı.Sonuçlar: 48 TLE hastası ve 30 sağlıklı gönüllüye Sniffin' Sticks Test yöntemi kullanılarak koku ve tat testleri uygulandı. Eşik (Threshold), ayrım (Discrimination) ve saptama (Identification) skorları hesaplanarak bu üç değerlerin toplamı olan TDI skoru oluşturuldu. Her üç parametrede de TLE hastalarında sağlıklı gönüllülere kıyasla anlamlı oranda düşük skorlar tespit edildi. TDI skorları normosmia-hiposmia-fonksiyonel anosmia olarak gruplandırıldı. TLE hastalarının 39%'u normosmik, 58%'i hiposmik ve 2%'si fonksiyonel anosmik olarak tespit edilmiştir. Sağlıklı grupta bireylerin 62%'si normosmik, 38%'i hiposmik olarak tespit edilmiştir. TLE hastalarında sağlıklı gruba kıyasla anlamlı oranda daha fazla hiposmi saptandı. (p

Amaç: Bu çalışmanın amacı, küçük damar hastalığına bağlı vasküler kognitif bozukluk gelişen olgulardaki kognitif bozuklukların nöropsikolojik testler ve bir sanal gerçeklik uygulaması olan sanal süpermarket uygulaması (SSU) ile değerlendirilmesidir.Olgular ve Yöntem: Bu çalışmaya 75 küçük damar hastası dahil edilmiştir. Ayrıntılı geleneksel nöropsikolojik testler sonucunda vasküler kognitif bozukluk saptanan 39 olgu hasta grubu olarak, nöropsikolojik testleri normal olan olgular kontrol grubu olarak belirlenmiştir. İki gruba ayrıntılı nöropsikolojik testler yanı sıra duygudurum ve işlevsellik ölçekleri ve SSU uygulanmıştır. Verilerin istatiksel analizi SPSS 22.0 programı ile yapılmıştır.Bulgular: Hasta ve kontrol grubu nöropsikolojik test skorları arasında anlamlı farklılık göstermiştir. SSU değişkenlerinden doğru miktarda ödeme ve süre ile nöropsikolojik test sonuçları gruplar arasında anlamlı farklılık göstermiştir. SSU süresi ile nöropsikolojik test sonuçları arasında çeşitli düzeylerde ilişki saptanmıştır. SSU'nun hasta ve kontrol grubu ayırmada %77.8 doğru sınıflama oranına sahip olduğu bulunmuştur. SSU süre cut of değeri 5.51 dakika olarak alındığında %80 sensitivite ve %75 spesifisite oranları ile tanı testi olarak kullanılabileceği gösterilmiştir.Sonuç: Günlük pratikte kognitif bozukluk tanısı için uzun süre alan, uygulanması için uzmana ihtiyaç duyulan nöropsikolojik testler kullanılmaktadır. SSU, küçük damar hastalarında kognitif bozukluk gelişen olguları birbirinden ayırt etmede başarılı bulunmuştur. SSU sayesinde daha kısa sürede daha fazla hastaya test uygulanarak vasküler kognitif bozukluk erken dönemde tespit edilebilecektir.Anahtar sözcükler: İnme, İnme sonuçları, Vasküler kognitif bozukluk, sanal süpermarket uygulaması, Nöropsikolojik test Background: Studies on virtual reality applications in the diagnosis, monitoring and rehabilitation of cognitive disorders are increasing.Objective: The aim of this study is to evaluate neuropsychological tests and viral cognitive impairment in patients with vascular cognitive impairment due to small vessel disease with virtual supermarket application (SSU), a virtual reality application.Subjects and Methods: 75 small vessel patients were included in this study. Thirty-nine patients who were diagnosed with vascular cognitive impairment as a result of detailed conventional neuropsychological tests were identified as a group of patients with normal neuropsychological tests. Two grubes were applied to detail neuropsychological tests as well as mood and functionality scales and SSU. Statistical analysis of the data was performed with the SPSS 22.0 program.Findings: The patient and control group showed a significant difference between the neuropsychological test scores. Neuropsychological test results showed a statistically significant difference between the groups in terms of the exact amount of SSU and duration and duration. There were several levels of relationship between SSI duration and neuropsychological test results. The patients and control group of the SSU were found to have a correct classification rate of 77.8% in discrimination. SSU duration cut-off value of 5.51 minutes has been shown to be useful as a diagnostic test with 80% sensitivity and 75% specificity.Conclusion: In practice, neuropsychological tests are used which require long-term diagnosis of cognitive impairment and require specialist expertise. SSU has been found to differentiate between cases of cognitive impairment in small vessel patients. With SSU, vascular cognitive impairment can be detected early by testing more patients in a shorter time.Key words: Stroke, Stroke results, Vascular cognitive impairment, Virtual supermarket application, Neuropsychological testIn this study, it was aimed to evaluate the cognitive impairments that occur in Amnestic Mild Cognitive Impairment (aMCI) patients by using both neuropsychological testing and Virtual Supermarket Application (VSM). Method: Thirty-seven aMCI patients (mean age: 66,46) and 57 gender, education and age matched healthy controls (mean age: 70,41) were participated in this study. A detailed neuropsychological test battery and Virtual Super Market (VSM) was applied to all participants.Results: There was a significant difference in neuropsychological test scores between aMCI with patients and healthy controls. aMCI-Multiple Domain (aMCI-MD) patients performed lower in SSU variables than aMCI-Single Domain (aMCI-SD) and healthy controls. aMCI-MD patients completed the VSM longer than aMCI-SD patients and controls. With the correlation analyses which all participants were included, several levels of correlations between neuropsychological test scores and Duration variables were detected. The VSM test was found to discriminate between the aMCI and healthy controls with a correct classification rate of 80.9 %.Conclusion: The possible diagnosis of aMCI-SD/MD can be determined by neuropsychological tests. A more practical and screening tool can be used in the VSM clinic with the correct classification rate than more the Mini Mental State Test. This test has been shown to distinguish between aMCI and healthy controls. Keywords: Mild Cognitive Impairment, Neuropsychological Assessment, Virtual Super Market 106

Giriş: Otizm spektrum bozukluğu (OSB), sosyal iletişim becerilerinde yetersizlik ile karakterize nörogelişimsel bir sendromdur. Tipik olarak hastalar fiziksel temastan hoşlanmaz, göz temasından kaçınır ve sosyal ilişkilerinde beklenenden uzak bir mesafede durur. Paradoksal olarak başkalarına uygunsuzca yaklaşabilir, dokunabilir, ısrarlı göz temasında bulunabilirler. Kişisel alan (peripersonal space –PPS) sosyal etkileşimlerimizi düzenleyen, bireysel bir alandır ve yüksek kortikal merkezler tarafından düzenlenir. Bu çalışma ile median sinir ile uyarılan göz kırpma refleksi (M-GKR) (Hand Blink Reflex - HBR) kullanılarak otizmli hastaların PPS özellikleri incelenmiştir. M-GKR, PPS'in kodlandığı yüksek kortikal merkezlerin tonik modülasyonu altındadır. Metod: Çalışmaya 14-30 yaş arası, 12 OSB tanılı hasta (9 erkek, 3 kız) ve 16 sağlıklı (9 erkek, 7 kız) kontrol dâhil edilmiştir. Katılımcıların 3 pozisyonda kendisine ait; 2 pozisyonda ise başka birinin PPS sınırlarını ihlal ettiği toplam 5 pozisyonda M-GKR yanıtları ve olası spinal yayılımı değerlendirmek üzere SKM kas yanıtları kaydedilmiş; bulgular, otizm şiddeti ile ilişkisini değerlendirmek üzere, hastaların Sosyal Cevaplılık Ölçeği (SCÖ-2) toplam ve alt ölçek skorları ile kıyaslanmıştır.Bulgular: Hastaların M-GKR yanıtları her pozisyonda kontrollerden 2,2 ila 5 kat daha uzun süreli olup, gruplar arası latans ve amplitüd farklı yoktur (p

Multiple Skleroz etiyolojisi tam olarak aydınlatılamamış, ancak genetik zeminde çevresel faktörlerin etkisi ile ortaya çıktığı düşünülen, periferde başlayarak otoimmun sürecin santral sinir sitemine geçmesi ve tekrar şekillenmesi ile seyreden, santral sinir sisteminin inflamatuar demiyelinzan nörodejeneratif otoimmun bir hastalığıdır. Multiple skleroz'un tanısı radyolojik ve labaratuar (beyin omurilik sıvısı incelemesi vs.) bulguları ışığında klinik olarak konulmaktadır. Bu tanı sürecinde yardımcı laboratuar tekniklerinden beyin omurilik sıvısı incelemesi komplikasyonu olabilen lomber ponksiyon aracılığı ile yapılmakta ve bazı olgularda çekincelere neden olmaktadır. Ayrıca Multiple Skleroz hastalığının öncülü olarak kabul edilen Klinik İzole Sendrom ve Radyolojik İzole sendrom tanılı hastalar yıllar içindeki takiplerinde Multiple Skleroz tanısı alabilmekte ve bu aşamadan önce tanı konulup riskli olabilecek hasta gruplarında tedavi başlanması ileride gelişebilecek özürlülüğü engellemede oldukça önemlidir. mikroRNA (miRNA)'ların hücresel gelişim, homeostaz ve bağışıklık fonksiyonlarında önemli rol oynadığı, kanserden otoimmun hastalıklara kadar birçok patogenez ile ilişkili olduğu son yıllarda yapılan çalışmalarda gösterilmiştir. miRNA ekspresyonlarının özel immün cevabı ve inflamatuar uyarıyı da düzenledikleri belirlenmiştir. miRNA-146a ve miRNA-155; TNF-α ve IL-1β gibi pro-inflamatuar aracılarla uyarılan, inflamatuar uyarıya cevapta merkezi bir rol oynadığı düşünülen miRNA'lardır. Ayrıca miRNA-10a, miRNA-146a ve miRNA-155'in gastrointestinal mukoza ile hematopoetik sistem ve immun sistem arasındaki etkileşimde görev aldıkları saptanmıştır.Multiple skleroz etiyolojisi multifaktöriyeldir. Otoimmunite, genetik faktörler, D vitamini, sigara ve geçirilmiş EBV enfeksiyonunun etyolojide rol aldığı birçok çalışmada belirtilmiştir. Hastalığın etyopatogenezinde, muhtemelen çevresel uyaran (örn; enfeksiyon), yatkınlık genleri (nöroinflamasyona yatkınlık sağlayan genlere sahip bireyler) ve belirleyici genler (yatkın bireylerdeki hastalık fenotipi) arasındaki etkileşimler rol oynamaktadır. miRNA aracılı gen düzenlenmesi gibi epigenetik mekanizmalar ise bireydeki hastalığa yatkınlığı ve hastalık şiddetini belirleyebilmektedir.Bu çalışmada, MS hastalığının patofizyolojisinin anlaşılması, hastalığın tanı ve tedavi hedeflerine katkı sağlamak için, yeni potansiyel biyobelirteç ve terapötik hedef olabilecek miRNA'lardan miRNA-10a, miRNA-146a ve miRNA-155'in MS hastalığın gelişimi ile ilişkisinin değerlendirilmesi amaçlandı. Çalışmamıza Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Nöroloji Anabilim Dalı'nda Multiple Skleroz Polikliniği'nde Ekim 2015 – Mart 2018 tarihleri arasında Multiple Skleroz, Klinik İzole Sendrom, Radyolojik İzole Sendrom tanısı ile izlenen 82 hasta ve hastanemiz personelinden oluşan 32 sağlıklı bireyin kan ve feçes materyallerinde miRNA-10a, miRNA-146a ve miRNA-155 ekspresyonları real-time PCR analizi ile değerlendirilmiştir.Çalışma sonuçlarına göre, RRMS, KİS ve RİS gelişimi ile mir-10a ekspresyon disregülasyonunun biyobelirteç potansiyeli taşıyacak düzeyde istatiksel olarak anlamlı olduğu, miR-146a ve miR-155 ekspresyon düzeylerinin ise RRMS tanılı hastalarda tanı yaşı, hastalık süresi ve atak sayısı ile ilişkili olduğu belirlenmiştir.Anahtar kelimeler: Multiple Skleroz , Klinik İzole Sendrom, Radyolojik İzole Sendrom, miRNA INVESTIGATION OF miRNAs ASSOCIATED WITH MULTIPLE SCLEROSIS DEVELOPMENTMultiple sclerosis is a neurodegenerative autoimmune disease of the central nervous system, which has not been fully illuminated but is thought to be caused by environmental factors on the genetic basis. The diagnosis of multiple sclerosis neurological examination, radiological findings, and laboratory (cerebrospinal fluid examination, etc.) are placed with findings. In this diagnostic process, a spinal fluid examination of the brain is performed through lumbar puncture, which may be a complication, and in some cases causes reservations. In addition, patients with clinical isolated syndrome and Radiological isolated syndrome diagnosed as the leading cause of multiple sclerosis can become Multiple Sclerosis in the follow-up and the initiation of treatment in patients with risk factors is very important in preventing disability in the future.The recent studies have shown that microRNAs play an important role in cellular development, homeostasis and immune function, and are associated with many pathogenesis from cancer to autoimmune diseases. miRNA (miR-) Expression has been determined to regulate specific immune response and inflammatory response. miR-146a and miR-155 are miRNA that are stimulated by pro-inflammatory agents such as TNF-α and IL-1β, which are thought to play a central role in the response to inflammatory stimuli. In addition, miR-10a, miR-146a and miR-155 were involved in the interaction between microbiota, gastrointestinal mucosa and hematopoietic system and immune system.The etiology of multiple sclerosis is multifocal. Autoimmune diseases, genetic factors, vitamin D, smoking and recurrent EBV infection have been reported in many studies involving etiology. The disease is probably caused by interactions between environmental stimulus (e.g. infection), predisposition genes (individuals with genes that predispose to neuroinflation), and determining genes (the phenotype of disease in predisposed individuals). Epigenetic mechanisms such as miRNA mediated gene regulation can determine the predisposition and severity of the disease in the individual.In this study, we aimed to evaluate the pathophysiology of MS disease and the changes in MS disease of miR-10a, miR-146a and miR-155, a new biomaterial and therapeutic target in order to contribute to the diagnosis and treatment objectives of MS disease. In the present study, miR-10a, miR-146a and miR-155 expression in blood and feces materials of 82 patients with Multiple Sclerosis in Uludağ University Faculty of Medicine Department of Neurology between October 2015 and March 2018 were evaluated with the real-time PCR method.According to the results of the study, Relapsing Remitting Multiple Sclerosis, Clinically İsolated Syndrome and Radiologically İsolated Syndrome development and miR-10a expression dysregulation were associated with the level of non invasive biological diagnostic potential, and miR-146a and miR-155 expression levels were determined to vary with age, duration of disease and number of attacks in patients diagnosed with RRMS.Key words: Multiple Sclerosis, Clinical isolated syndrome, Radiological isolated syndrome, miRNA. 98

Servikal distoni, baş-boyunda anormal postür, ağrı ve tremor gibi fiziksel belirtilerin yanında eşlik eden depresyon, anksiyete ve kaygı bozuklukları ile hastaların yaşam kalitelerinin olumsuz etkilendiği bir hastalık tablosudur. Tüm kronik hastalarda olduğu gibi bu grupta da hastalar ile beraber hasta yakınlarında da eşlik eden psikiyatik komorbid bozukluklar ve yaşam kalitelerinde olumsuz yönde etkilenme kaçınılmazdır. Hastalarda fiziksel belirtilerin yanında aileleri ile beraber, psikiyatrik komorbid bozukluklar ve yaşam kalitesi konularının da ele alınması takip sırasında objektif karşılaştırma ve tedavi başarı oranının artmasına imkan sağlayacaktır. Biz bu çalışmada servikal distoni ile takip edilen hasta ve yakınlarında eşlik eden kognitif fonksiyon bozukluğu, depresyon-anksiyete gibi psikiyatrik komorbid bozukluklar ve yaşam kalitesi konularını incelemeyi; bu konularda Botulinum toksini (BT) uygulamalarının etkisini araştırmayı amaçladık.Çalışmamıza Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Nöroloji Anabilim Dalı'nda Hareket Bozuklukları Polikliniğinde Kasım 2016 – Ekim 2017 tarihleri arasında primer (idyopatik) servikal distoni tanısı ile izlenen BT uygulama planında olan 30 hasta ve onların beraber yaşadığı 30 bakım veren kişi alınmıştır.Tüm hastalarda ve hasta yakınlarında demografik değişkenler incelendi. Eşlik eden kognitif fonksiyon bozukluğu, depresyon-anksiyete gibi psikiyatrik komorbid hastalıklar ve yaşam kalitesi konuları incelendi. Kognitif fonksiyon değerlendirmesinde SMMT (Stardardize Mini Mental Test); psikiyatrik komorbid bozuklukların değerlendirilmesinde Beck Depresyon Ölçeği, STAI-I (Durumluk Kaygı Ölçeği), STAI-II (Sürekli Kaygı Ölçeği), Hastane Anksiyete Skalası (HAS), Hastane Depresyon Skalası (HDS); hastalık aktivitesi değerlendirilmesinde TWSTRS (Toronto Western Spasmodik Tortikollis Ölçeği); yaşam kalitesi değerlendirilmesinde ise CDQ-24 (Kraniyoservikal Distoni Anketi), CDIP-58 (Kraniyoservikal Distoni Etkililik Profili Anketi) ve SF-36 (Short Form 36 ) uygulanmıştır.Bakım veren kişilere de SMMT (Stardardize Mini Mental Test), Beck Depresyon Ölçeği, STAI-I (Durumluk Kaygı Ölçeği), STAI-II (Sürekli Kaygı Ölçeği), Hastane Anksiyete Skalası (HAS), Hastane Depresyon Skalası (HDS) ve SF-36 (Short Form 36) ölçekleri uygulanmıştır. Aynı testler hastalarda ve hasta yakınlarından BT uygulamasından 8 hafta sonra tekrar uygulanmıştır.İstatistiksel analizde Shapiro-Wilk testi ve Wilcoxon işaret sıra testi kullanılmıştır. Çalışmamızda hastalarda kognitif fonksiyonlarda etkilenme olmadığı, depresyon-anksiyete gibi psikiyatrik komorbid bozukluklarda artış ve yaşam kalitesinin tüm alanlarda olumsuz etkilendiği; hasta yakınlarında ise kognitif fonksiyonlarda etkilenme olmadığı, depresyon-anksiyete gibi psikiyatrik komorbid bozukluklarda normal popülasyona göre artış ve yaşam kalitesinde enerji/canlılık, ruhsal sağlık ve genel sağlık algısı konularında olumsuz etkilenme gözlendi.Hastalarda BT uygulamaları ile kaygı düzeyinde, hastalık aktivitesinde ve yaşam kalitesi ölçeklerinin tümünde iyileşme görüldü. Hasta yakınlarında BT uygulamalarından sonra kognitif fonksiyonlarda, kaygı düzeyinde ve SF-36 alt ölçeklerinden enerji/canlılık ve ruhsal sağlık alanlarında anlamlı düzelme olduğu gözlendi. BT uygulamalarında görülen faydanın kadınlarda, evli olanlarda, 40 yaşından büyük kişilerde, eğitim seviyesi yüksek kişilerde ve geç başlangıçlı olanlarda (≥ 26 yaş) daha belirgin olduğu saptandı.Sonuç olarak hastalarda tedavideki başarı oranında artış hastaların ruhsal belirtileri, ailesi ve yaşam kalitesi konularının da ele alınması ve multidisipliner yaklaşım ile takip edilmesi ile mümkün olacaktır.Anahtar kelimeler: Servikal distoni, Botulinum toksini uygulaması, yaşam kalitesi, depresyon, anksiyete Cervical dystonia is a disease table in which the physical symptoms such as abnormal posture, pain and tremor in head-neck as well as accompanying depression, anxiety and anxiety disorders and patients' quality of life are adversely affected. As in all chronic patients, it is inevitable that psychiatric comorbid disorders and quality of life in the accompanying group are affected negatively in this group as well as in patients' relatives. In addition to physical symptoms, psychiatric comorbid disorders and quality of life issues, as well as their families, should be addressed in patients, which will increase the success rate of objetive comparison and treatment during follow-up. In this study, we investigated the psychiatric comorbid disorders and quality of life issues such as cognitive dysfunction accompanied by cervical dystonia and accompanying patients, and depression-anxiety; we aimed to investigate the effects of Botulinum toxin (BT) applications on these subjects.In our study, 30 patients with botulinum toxin screening with primary (idiopathic) cervical dystonia and their relatives between November 2016 and October 2017 were included in the Movement Disorders Policlinic of the Department of Neurology of the Uludag University Medical Faculty.Demographic variables were examined in all patients and their relatives. Concomitant cognitive dysfunction, psychiatric comorbid disorders such as depression and anxiety, and quality of life issues were examined. SMMT (Standardised Mini Mental State Examination) in evaluating cognitive function; STAI-I and II (State-Trait Anxiety Inventory), Hospital Anxiety Scale (HAS), Hospital Depression Scale (HDS) in the evaluation of psychiatric comorbid disorders; TWSTRS (Toronto Western Spasmodic Torticollis Scale) in assessing disease activity; CDQ-24 (Craniocervical Dystonia Questionnaire), CDIP-58 (Cervical Dystonia Impact Profile) and SF-36 (Short Form 36) were applied to evaluate the quality of life. SMMT (Standardised Mini Mental State Examination), STAI-I and II (State-Trait Anxiety Inventory), Hospital Anxiety Scale (HAS), Hospital Depression Scale (HDS) and SF-36 (Short Form 36) scales were applied. The same tests were repeated in patients and relatives after 8 weeks of BT. Shapiro-Wilk test and Wilcoxon sign rank test were used for statistical analysis. In our study, there was no effect on cognitive functions in patients, increase in psychiatric comorbid disorders such as depression-anxiety, and quality of life were adversely affected in all areas; it was observed that there was no effect on cognitive functions in the patients' relatives, increase in the normal population in the psychiatric comorbid disorders such as depression-anxiety and adverse effects on energy / vitality, mental health and general health perception of life quality. Improvement in anxiety level, disease activity and overall quality of life scales were observed with BT administration in patients. Significant improvements were observed in cognitive functions, anxiety and SF-36 subscales in energy / vitality and mental health domains after BT administration in patients' relatives. The benefit seen in BT applications was found to be more evident in women, in married people, in people over 40, in people with higher education levels and in people with late onset (≥ 26 years).As a result, the increase in the success rate of treatment in the patients will be possible by considering the psychological statements, family and quality of life issues of the patients and following the multidisciplinary approach. Key words: Cervical dystonia, Botulinum toxin administration, quality of life, depression, anxiety 145

Giriş ve Amaç: Alzheimer Hastalığı (AH) bellek ve kognitif fonksiyonların ilerleyici kaybına neden olan kronik nörodejeneratif bir hastalıktır. Patolojisinden beta-amiloid ve tau proteini sorumludur. AH için birçok biyobelirteç geliştirilmiştir.Günümüzde hem sıvı hem görüntüleme biyobelirteçleri kullanılmaktadır.Florodeoksiglukoz-Pozitron Emisyon Tomografi (FDG-PET) glial hücreler ve nöronların glukoz kullanımını göstermektedir.Yeni gelişmelere göre;AH presemptomatik dönemde bile FDG-PET ile değerlendirilebilmektedir.Biyobelirteçler ayrıca demansın diğer sebeplerini dışlamada ve atipik prezentasyonlu veya klinik tanısı net olmayan AH tanısını desteklemede kullanılabilir.Biz de çalışmamızda;2011 NINCDS– ADRDA tanı kiterlerine göre AH tanısı almış ve beyin FDG-PET görüntülemeleri mevcut olan hastaların klinik ile beyin moleküler görüntülemelerini retrospektif olarak karşılaştırmayı planladık.Materyal ve Metod: Çalışmaya İstanbul Bilim Üniversitesi Tıp Fakültesi Nöroloji polikliniğine 2013-2016 yılları arasında başvurmuş ve klinik tanı kriterlerine göre AH ile uyumlu 74 hasta dahil edildi.Cinsiyet ve yaş farkı gözetmeksizin çekilmiş FDG-PET görüntüleri incelendi. Hastaların amigdala,hipokampus,inferior frontal girus-orbital bölgesi,mezyal temporal,posterior singulat,preküneus,superiorfrontal girus-dorsolateral bölgesi SUVmax değerleri ve FDG-PET görüntülerindeki bölgesel metabolizma farklılıklarındaki standart sapma değerleri karşılaştırıldı.Hastalar cinsiyet,yaş (65yaş altı ve üstü) ve hafif kognitif bozukluk(HKB) ve Alzheimer hastalığı demansı(AH-D) olmak üzere karşılaştırıldı. Bulgular: Tüm bölgeler tek tek analiz edildiğinde hepsinde istatistiksel olarak anlamlı sonuçlar elde edildi(p

Acute motor axonal neuropathy (AMAN) is a subtype of Guillain-Barre syndrome. Characteristic electrophysiological features of AMAN are reduced amplitude or absence of muscle action potentials. Our patient described progressive weakness in his leg and was not able to independently walk; he had a feeling weakness in his arms within 24 h after the onset of symptoms. He was diagnosed with AMAN according to the clinical and electrophysiological features. He could independently walk after two years following intensive physical therapy and monitoring. Neurologists and physiatrist should conduct long term monitoring and rehabilitation for patients with AMAN because neurological deficits may persist for a long time. AMAN was first reported to occur in patients having peripheral axonal dysfunction without demyelinating findings in the electroneuromyograph (ENMG) and is seen mostly during summers in the rural areas of China. Some cases were reported from some countries out of Asia, such as Mexico, in spite of the absence of seasonal predisposition. AMAN is characterized by acute motor paralysis, loss of reflexes or hyporeflexia, and peripheral axonal involve- ment without demyelinating findings in ENMG. In a study the median age of patients with AMAN in China was found to be 10 years (3). In this study, it was aimed to present an 8-year-old patient with AMAN and who had muscle weakness in the lower extremity at the beginning and then developed tetraplegia as a result of pure motor involvement without sensory involvement in a short time. The patient was treated with intravenous immunoglobulin (IVIG) therapy. CASE REPORT An 8-year-old male patient presented to our outpatient clinic with complaints of incapability of walking and moving his hands and arms. The patient who had not experienced such a complaint before complained about loss of strength that had suddenly occurred in his right leg a week ago. He stated that the weakness spread to the other leg and arms within the first 24 h after the onset of the symptoms. He told that he did not have any pain at the onset of symptoms but that he began to feel pain as the weakness progressed. The investigation of his medical history revealed no previous infection, surgical intervention, or vaccination. Moreover, he did not have a history of fever, vomiting, and diarrhea before the illness; no serious pathological history was found in his family and relatives. The patient was conscious, and he was completely oriented and cooperative. His systemic examination results were normal. The eyes were at the midline and moving to every direction. The patient could count fingers at 6 m. His pupils were isocoric; direct and indirect light reflexes were positive, and the examination of the fundus was normal. No pathological changes were detected on cranial nerve examination.

Obstrüktif uyku apne sendromu (OUAS), uyku sırasında hipoksi, reoksijenizasyon ve biyoelektrik uyanıklık reaksiyonları ile sonuçlanan, tekrarlayıcı, kısmi ya da tam üst solunum yolu obstrüksiyonları ile karakterize bir sendromdur. Uykuda Periyodik Hareket Bozukluğu (UPHB) ise, uyku sırasında, özellikle alt ekstremitelerde tekrarlayıcı, stereotipik, periyodik hareketler ile karakterize uyku ile ilişkili bir hareket bozukluğudur. Periyodik bacak hareketleri (PBH), klinik veya polisomnografik olarak, başka bir primer uyku bozukluğu ile açıklanamadığında UPHB olarak tanımlanmaktadır. Bununla birlikte, OUAS ve UPHB, en yaygın görülen ve birlikteliği çok sık olan uyku bozukluklarıdır. Periyodik Bacak hareketleri, OUAS'nda, anormal solunum olayları ile zamansal olarak ilişkili veya ilişkisiz olarak ortaya çıkabilmektedir. Obstruktif Uyku apne sendromunun tedavisi sonrasında, PBH'nin bazen tamamen ortadan kalktığı, bazen devam ettiği bazen de öncesinde varolmadığı halde ortaya çıkabildiği bilinmektedir. Neden-sonuç ilişkisini irdeleyen birçok çalışma olmakla birlikte, OUAS tedavisinin UPHB üzerine olan etkileri henüz net bir şekilde ortaya konulamamıştır. Bu tez çalışmamızda, periyodik bacak hareketlerinin anormal solunum olayları ile ilişkisi, OUAS tedavisinden sonra, PBH'nin ortadan kalkması veya devam etmesinde belirleyici faktörlerin gösterilmesi ve OUAS tedavisi ile PBH'de ortaya çıkan değişiklikler retrospektif olarak araştırıldı. Çalışmamızda tanı gecesi polisomnografi tetkiki yapılarak OUAS tanısı alan 300 hasta ile, tedavi gecesi invaziv olmayan pozitif hava yolu basıncı tedavisi uygulanan ve anormal solunum olayları kontrol altına alınmasına rağmen patolojik düzeyde PBH saptanarak UPHB tanısı alan 112 hasta değerlendirilmeye alındı. Tüm veriler SPSS 24.0 istatistiksel veri programına girildi ve uygun istatistikler yapılarak parametreler arasındaki karşılaştırmalar ve ilişkiler araştırıldı. Çalışmamızda OUAS hastalarında tedavi sonrası uyanıklık, yüzeyel NREM uyku sürelerinin anlamlı olarak kısaldığını, derin NREM ve REM uyku sürelerinin ise anlamlı olarak arttığını saptadık. Bu bulgular, tedavinin başarılı olduğunu, derin NREM ve REM uyku evrelerinin sürelerinde ''rebound'' etkinin izlendiğini ve hastaların uyku kalitesinin arttığını göstermektedir. OUAS hastalarında anormal solunum olayları ile UPHB arasındaki ilişkiye baktığımızda, OUAS'a, %37 oranında UPHB'nin eşlik etmesi, genel popülasyona oranla OUAS'da UPHB'nun çok daha sık görüldüğünü desteklemektedir. Uykuda Periyodik Hareket Bozukluğu tanısı alan hastalardaki anormal solunum olay indeksi (ASOİ) ortalamasının, UPHB olmayanlara kıyasla anlamlı şekilde yüksek bulunması ise, ileri derecede OUAS hastalarında, UPHB'nun ortaya çıkma olasılığının daha yüksek olduğunu göstermektedir. Ek olarak, OUAS'a eşlik eden UPHB tanılı hastalarda yaş ortalamasının UPHB olmayanlara göre anlamlı düzeyde daha yüksek bulunması ve UPHB hastalarında, yaş arttıkça periyodik bacak hareket indeksinin (PBHİ) de anlamlı düzeyde artışı, UPHB'nun, OUAS ile birlikteliği ve şiddetinde, yaş faktörünün önemini ortaya koymaktadır. UPHB tanısı alan hastaların PBHİ ortalamasının, tanı ve tedavi gecesi karşılaştırılmasında istatiksel anlamlılık düzeyine erişmemekle birlikte, tedavi gecesinde daha yüksek olduğunun saptanması, OUAS ortadan kaldırıldıktan sonra, UPHB'nin daha belirgin ve artmış olarak ortaya çıktığı hipotezini desteklemektedir. Uykuda hareket bozukluklarından birlikteliği çok sık bildirilen UPHB ve huzursuz bacaklar sendromu (HBS) değerlendirildiğinde ise, HBS'nin UPHB'na çok yüksek oranda eşlik ettiğini ve aynı zamanda, UPHB tanılı hastalarda PBHİ arttıkça HBS saptanma oranının da anlamlı olarak arttığını tespit ettik. Eşlik eden diğer hastalıklar açısından incelendiğinde, kardiyovasküler hastalıklar ve hipertansiyon sıklığını, UPHB tanısı olanlarda, UPHB tanısı almayanlara göre anlamlı olarak yüksek bulduk. Buna ilave olarak, UPHB tanılı hastalarda PBHİ ile kardiyak hastalıklar ve hipertansiyon arasında da anlamlı pozitif ilişki saptadık. Bu bulgular, kardiyovasküler hastalık riskini arttırdığı bilinen OUAS hastalarında, UPHB eşlik etmesi durumunda, tek başına invaziv olmayan pozitif basınçlı havayolu tedavisinin yeterli olamayacağı sonucunu göstermesi açısından önemlidir. Sonuç olarak, OUAS tedavisinin anormal solunum olaylarına eşlik eden PBH üzerine pozitif etkisi bulunmakla birlikte hastalık olarak UPHB üzerine etkisi saptanmamıştır; aksine özellikle ağır OUAS hastalarında, anormal solunum olayları ortadan kaldırıldıktan sonra, PBH' lerinin tedavi gecesi artarak ortaya çıktığı gösterilmiştir. Bu nedenle, UPHB, OUAS a sık eşlik eden bir hastalık olarak mutlaka her hastada dikkatle incelenmeli ve özellikle kardiyovasküler komorbiditesi olan hastalarda ek olarak tedavisi yapılmalıdır Obstructive sleep apnea syndrome (OSAS) is characterized by recurrent, partial or complete upper airway obstruction periods that results in hypoxia, re-oxygenation, and arousals during sleep. Periodic Limb Movement Disorder (PLMD) is a movement disorder associated with sleep and is characterized by repetitive, stereotyped, periodic movements especially in the lower extremities during sleep. Clinically observed periodic leg movements (PLM) are defined as PLMD if they cannot be explained by any other primary sleep disorder. Besides, OSAS and PLMD are the most common sleep disorders, and are very commonly seen together. PLMD in concurrent OSAS may both show temporal relation to abnormal respiratory events or may emerge independently. We know that after treating OSAS, PLMD sometimes resolves completely, though it may also persist or even occur for the first time. Even though there are many studies that investigate the cause-and-effect relationship, the effects of OSAS therapy on PLMD have not yet been clearly demonstrated. In this thesis study, we retrospectively investigated the determinants of continuation or clearing away of PLM after OSAS treatment, the relationship of periodic leg movements to abnormal respiratory events, and the alterations arise from OSAS treatment. In our study; 300 patients who were diagnosed with OSAS by polysomnography test on the night of diagnosis were included Out of the study group a total number of 112 patients were evaluated as the PLMD group who had pathologic levels of PLM in spite of being effectively treated for abnormal respiratory events on the night of treatment. All data were entered into the SPSS 24.0 statistical data program and appropriate statistics and comparisons were made between the parameters. In our study, we found that duration of wakefulness and of the light sleep are significantly decreased after treatment, while deep NREM and REM sleep increased significantly in OSAS patients. These findings indicate that the treatment is successful, and that the 'rebound' effect is monitored during the deep NREM with REM sleep phases, and the sleep quality of the patients is increased. When we looked at the association between PLMD and abnormal respiratory events in OSAS patients, we found that OSAS was accompanied by PLMD for 37% and this ratio supports the view that PLMD is much more common in OSAS than it is in the general population. We have found that the average of Respiratory Disturbance Index (RDI) in patients with Periodic Limb Movement Disorder in Sleep is significantly higher than in non-PLMD patients and this situation suggests that the likelihood of developing PLMD is higher in OSAS patients at later stages. In addition, the findingthat the mean age of the 4 patients with PLMD accompanying OSAS were significantly higher than those without PLMD, and that as the age increased, PLM index also increased significantly; reveals the importance of the age factor in PLMD to accompany OSAS and the severity of the disease. When periodic leg movements (PLM) on the night of diagnosis and periodic leg movements (PLM) on the night of treatment compared, although not statistically significant, it was found that the average PLM index of patients with PLMD were higher in the night of treatment. This finding supports the hypothesis that, after OSAS is treated, PLMD emerges to be more pronounced and increased. When PLMD and restless legs syndrome (RLS) were evaluated, which are reported to be frequently associated together within sleep related movement disorders, we found that RLS accompany PLMD at a very high rate, and at the same time, the rate of detection of RLS was significantly increased as PLM index increase in patients with PLMD diagnosis. When evaluated for the additional associating diseases, it was found that the frequency of cardiovascular diseases and hypertension was significantly higher in patients with PLMD than in those without PLMD. In addition, we found a significant positive association between PLM index and cardiac diseases and hypertension in patients with PLMD. These findings are important in showing the result that non-invasive positive airway pressure therapy alone would not suffice if PLMD is accompanied in OSAS patients, who are known to have increased cardiovascular disease risk. Finally; it is established that although the treatment of OSAS is not effective on PLMD, it has favorable effect on abnormal respiratory events related PLMs. In contrast, it is indicated in our study that PLMs even aggravate on treatment nights after the abnormal respiratory events are effectively treated; especially in severe OSAS patients. For this reason PLMD must be investigated closely in all patients as a concomitant disease to OSAS and if it affects the treatment of OSAS, it must be treated in addition to non-invasive positive airway treatment, particularly in the patients who have cardiovascular comorbidities. 83

Giriş: İdiopatik Parkinson Hastalığı (İPH), bazal ganlionlarda substansiya nigra hasarı sonucu dopamin salgılayan hücrelerin kaybı ile olannörodejeneratif bir hastalıktır. Galektinler multipotent, evrimsel olarak korunmuş,hücre yüzeyel glikokonjugat ile çapraz bağlanan karbohidrat bağlayan proteinlerdir. Bu proteinlerin hastalığın tanısındaki rolü araştırılmıştır.Materyal metod: İdiopatik parkinson hastalığı tanısı alan hastalar Hoehn Yahrsınıflamasına göre erken (evre 1-2) ve ileri evre (evre3-5) olarak sınıflandırıldı. Ayrıca parkinson hastalığı olmayan gönüllü vakalar kontrol grubunu oluşturdu. Parkinson ve kontrol grupları ile erken evre ve ileri evre parkinson hasta grupları arasında serum Galectin-3 ve serum Galectin-4 düzeyleri karşılaştırıldı.Bulgular: Yaş ve cinsiyet eşitlenmiş 30 kontrol ve 60 parkinson hastası mevcuttu. Kontrol grubunda Serum Galectin-3 düzeyi 914,05 ±643,61, hasta grubunda 2691, ±1754,43 ve P

İskemik inme, dünyada mortalite ve morbiditenin önde gelen nedenlerindendir. İskemik inme etyolojisinde karotis arter stenozu önemli bir rol oynamaktadır. Ciddi karotis darlıklarında karotis arter stentleme (CAS), hem semptomatik hem de asemptomatik hastalarda endarterektomiye alternatif bir tedavidir ve CAS'ın tercih edilme sıklığı giderek artmaktadır. Transkraniyal doppler (TCD) ile saptanabilen mikroembolik sinyallerler (MES) hem karotis arter stenozuna bağlı hem de CAS'a bağlı olarak ortaya çıkabilir. Çalışmamızda hastalarda stent tedavisi öncesi ve sonrası MES sayımı yapılarak ilişkili olduğu durumlar saptanmak istenmiştir.Prospektif olarak yaptığımız bu çalışmaya karotis arter stentleme kararı verilmiş olan semptomatik ve asemptomatik 40 hasta dahil edildi. Hastaların demografik özellikleri, anamnezleri, risk faktörleri, medikal tedavileri, vital parametreleri ve nörogörüntülemeleri değerlendirildi. CAS öncesi ve sonrası National Institutes of Health Stroke Scale (NIHSS) ve modified Rankin Scale (mRS) hesaplandı. Hastalara CAS'dan 12-24 saat önce ve 12-24 saat sonra TCD ile MES sayımı ve Diffusion Weighted Magnetic Resonance Imaging (DWI) görüntülemesi yapıldı. Stent sonrası klinik bulgular ve komplikasyonlar takip edildi. Hastaların %44,7'sinde stent öncesi, %13,2'sinde stent sonrası ipsilateral MES saptandı. %55 hastada stent sonrası yeni sessiz enfarkt olduğu görüldü. CAS öncesi ve sonrası hastaların NIHSS: 1,7 ve mRS: 0,6 olarak saptandı. MES ve DWI sonuçları arasında anlamlı bir ilişki saptanmadı. Ancak plak morfolojisinin hem MES hem de DWI sonuçlarına anlamlı etkisi olduğu tespit edildi (p

ÖZETGUİLLAİN BARRE SENDROMU TANISI ALMIŞ HASTALARIN RETROSPEKTİF DEĞERLENDİRİLMESİ Amaç: Guillain Barré Sendromu(GBS) akut ya da subakut başlangıçlı, günler içerisinde ilerleyen simetrik kas güçsüzlüğü ve arefleksi ile karakterize periferik sinir sisteminin immun aracılı hastalığıdır. Bu çalışmadaki amacımız kliniğimizde takip edilmiş olan GBS'li hastaların epidemiyolojik, klinik, laboratuvar özellikleri yanı sıra elektrofizyolojik olarak GBS alt tiplerini belirlemek ve bu parametrelerin hastalığın prognozu ile olan ilişkisini değerlendirmektir.Metod: Yüzüncü Yıl Üniversitesi Tıp Fakültesi Nöroloji Kliniği'nde 2007-2017 yılları arasında akut demiyelinizan polinöropati tanısıyla yatırılarak takip edilmiş 100 hastanın dosyası retrospektif olarak taranmış ve veriler toplandıktan sonra analizi yapılmıştır. Çalışmaya dahil edilen 100 akut polinöropatili hasta, klinik ve elektrofizyolojik bulgularına göre alt gruplarına ayrılmıştır.Bulgular: Hastalar demiyelinizan(AIDP) ve aksonal (AMAN + AMSAN) iki büyük gruba ayrıldığında gruplar arasında yaş, cinsiyet, başlangıç mevsimi, öncül enfeksiyon türü ve LP'de albuminositolojik disosiasyon varlığı açısından istatiksel olarak anlamlı farklılık saptanmadı. Demiyelinizan varyantın aksonal varyantlara göre daha iyi düzeldiği saptandı. GBS maluliyet skorundaki düzelme istatiksel olarak anlamlı saptandı (p

Giriş: MS hastalarında kogntif bozukluk sıklığı %43-70 arasındadır. MS'de en sık etkilenen kognitif işlevler bilgi işleme hızı, bellek, yürütücü fonksiyonlar, dikkat, görsel-algısal fonksiyonlardır. Rutinde kullanılan özürlülük ölçekleri kognitif performansı değerlendirmemektedir. Halbuki kognitif kayıp iş, sosyal ve ailevi yaşamda sorunlara neden olan önemli bir etkendir. Bu sebeple MS hastalarında, kognitif durumun uygun ölçeklerle mutlaka değerlendirilmesi ve periyodik olarak takibi önerilmektedir. BICAMS bataryası bu amaçla geliştirilen bataryalar içinde en son oluşturulan ve pratik kullanıma en uygun olan bataryadır. Amaç: Bu tez çalışmasında kliniğimiz MS polikliniği tarafından izlenen MS hastalarında SDMT, CVLT-II, BVMT-R testlerini içeren BICAMS bataryası ile kognitif bozukluklarn değerlendirilmesi ve 1 yıl süre ile uzunlamasına takibi hedeflenmiştir.Yöntem: Bu çalışmaya CBÜTF Nöroloji Anabilim Dalı MS polikliniği tarafından izlenen, 41'i RRMS ve 10'u progressif MS (PMS) olmak üzere 51 hasta alındı. Bazal, 6. ve 12. aylarda nörolojik muayene ve özürlülük ölçeği olarak EDSS ve MSFC yapıldı. Ayrıca yorgunluk için FIS, depresyon için Beck depresyon ölçeği, yaşam kalitesi için MusiQoL ve kognitif fonksiyonları ölçmek için BICAMS bataryası uygulandı.Bulgular: Kognitif performans, PMS grubunda RRMS grubuna göre belirgin düşük bulundu. Kognitif performans yaş ile ters, eğitim düzeyi ile doğrusal bir ilişki gösteriyordu. Cinsiyet ile ilişki saptanmadı. Hastalığa ait özelliklerle kognitif performansın ilişkisine bakıldığında, hastalık süresi ve hastalık başlangıç yaşı arttıkça kognitif performansın düştüğü izlendi. Yıllık atak oranı kognitif performansla pozitif ilişkili görünüyordu ki muhtemelen bu RRMS hastalarının sayısının fazlalığı ile alakalıydı. EDSS ve MSFC skorları tüm kognitif testlerle ilişkili bulundu. Yani özürlülük arttıkça kognitif performans düşüyordu. Yorgunluk ve depresyonun da kognitif performansı negatif yönde etkilediği gözlendi. Yaşam kalitesi de kognitif performansla ters ilişki gösteriyordu. Kognitif performansın, BMVT-R ve PASAT skorunda 6.ayda artış dışında değişmediği izlendi. Özürlülük değişmediği ve yorgunluk skoru arttığı halde kognitif performansın genelde değişiklik göstermemesi, hatta bir testte artması izlem süresinin kısa olması ve kısa aralıklarla testlerin tekrarlanması nedeniyle öğrenme etkisine bağlandı. Hastalık alt gruplarına bakıldığında genel olarak RRMS grubu toplam MS grubuna benzer korelasyonlar gösterdiği halde PMS grubunda çoğunlukla fazla ilişki gözlenmemesi bu gruptaki hasta sayısının azlığına bağlandı. Sonuç: MS hastalarında kognisyon rutin takip edilmeli, kognisyon hastalık aktivasyonu kriteri olarak kabul edilmeli, takip periyodları öğrenme etkisi nedeni ile bir yıldan kısa olmamalı ve takipte uygun psikometrik testler kullanılmalıdır. Introduction: The incidence of cognitive impairment in MS patients is 43-70%. The most frequently affected cognitive functions are; speed of information processing, memory, executive functions, attention, visual-perceptual functions. Disability scales used in the routine do not assess cognitive performance. However, cognitive loss is an important influence that causes problems in business, social and family life. For this reason, in MS patients, cognitive status is definitely evaluated with appropriate scales and it is recommended to follow it periodically. The BICAMS battery is the battery that has been developed for this purpose and is the most convenient to use in practice. Objective: In this longitudinal study, we aimed to evaluate cognitive disorders in MS patients through the BICAMS battery consisting of SDMT, CVLT-II, BVMT-R tests, and to follow them longitudinally for 1 year.Method: 51 patients were enrolled in this study, 41 of whom had RRMS and 10 of whom had progressive MS (PMS), who were followed by Celal Bayar University Faculty of Medicine, Department of Neurology MS policlinic. EDSS and MSFC were performed as the neurological examinations and disability scale, at 6th and 12th months in the baseline. Additionally, FIS for fatigue, Beck depression scale for depression, MusiQoL for quality of life, and BICAMS battery for cognitive functions were applied.Findings: Cognitive performance was significantly lower in the PMS group than in the RRMS group.The cognitive performance showed an inverse correlation with age, yet, a linear correlation with the level of education. The gender factor was not found to be effective, in this study. Examining the relationship between the characteristics of the disease and the cognitive performance, it was observed that the cognitive performance decreased as the duration of illness and the age of onset increased. The annual incidence of attacks appeared to be positively correlated with the cognitive performance, which was probably related to the high number of RRMS patients. EDSS and MSFC scores were found to be associated with all the cognitive tests. So as the disability increased, the cognitive performance decreased. Fatigue and depression were also observed to negatively affect the cognitive performance. The quality of life was also inversely related to the cognitive performance. It was observed that the cognitive performance did not change except for the increase in the BMW-R and PASAT score in the 6th month. The fact that the cognitive performance did not generally show a change and even showed a change in one of the tests, although the status of disability did not change and the fatigue score increased, was found to be due to the short duration of the follow-up and the learning effect arising from the repetition of the tests at short intervals. When the subgroups of the disease were examined, the fact that not many associations were observed in the PMS group, while, in general, the RMS group showed similar correlations to the total MS group, was associated with the low number of patients in this group.Conclusion: In MS patients, cognition should certainly be monitored routinely and accepted as a criterion for disease activation, and the follow-up periods should not be shorter than one year due to the learning effect and appropriate psychometric tests should be utilized during the follow-up. 124

Multipl Skleroz (MS); santral sinir sisteminin, başlıca otoimmun inflamasyona bağlı, demiyelinizasyon, aksonal kayıp ve gliozis ile karakterize, ak maddenin ön planda tutulduğu ancak korteks ve derin gri maddeyi de etkileyebilen nörodejeneratif bir hastalığıdır.Relapsing Remitting MS (RRMS) hastalarında kullanılan oral ilaçlardan ikisi Fingolimod (Fingya®) ve Teriflunomid (Aubagio®)'dir.Fingolimod 2010 yılında Food and Drug Administration (FDA) tarafından RRMS hastaları için onaylanmıştır. İlk oral kullanılan MS ilacı olma özelliği taşır. Teriflunomid ise 2012 yılında RRMS'li erişkinlerin tedavisinde günde tek doz kullanım için onay almıştır. Çalışmamızda amacımız hastanemizde takip edilen RRMS hastalarında Fingolimod ve Teriflunomid tedavilerinin yıllık atak oranı (YAO) ve yine yıllık bazda hesaplanan Genişletilmiş Özürlülük Durum Ölçeği (Expanded Disability Status Scale:EDSS) üzerindeki etkisini araştırmak ve bu ilaçların gerçek dünyadaki yan etki profillerini ortaya koymaktır.Çalışmamıza McDonald kriterlerine göre MS tanısı konulan 189 hasta dahil edildi Bunlardan 107'si Fingolimod ve 82'si Teriflunomid kullanmaktaydı.Fingolimod alan hastaların 80'i kadın 27'si erkekti. Ortalama yaşları 39,51 (Standart Sapma (SS) 9,976), ortalama tanı yaşları 30,32 (SS 9,219), ortalama ilk atak yaşı 27,90 (SS 8,148), hastanemizde ortalama takip süreleri 7,53 yıl (SS 3,78) ve daha önce kullanılan tedavi süresi ise ortalama 6,40 yıl (SS 3,16) bulundu. Fingolimod kullanan hastalarımızdan 2 tanesi 1 yıldan az süredir; 68'i 1 yıldır; 14'ü 2 yıldır, 8'i 3 yıldır ve 15'i 4 yıldır bu tedaviyi kullanmaktaydı.Teriflunomid kullanan 82 hastanın ise 23'ü erkek 59'u kadındı. Hastaların ortalama yaşları %40,89 (SS 11,67), ortalama tanı yaşı 35,79 (SS 11,21), ortalama ilk atak yaşı 32,85 (SS 10,50), hastanemizde takip süresi ortalama 4,52 (SS 3,76), önceki tedavi süresi 5,45 (SS 3,84) olarak hesaplandı. Teriflunomid kullanan hastaların ortalama tedavi kullanım süreleri 1 yıldı.Çalışmamızda Fingolimod tedavisinden önceki ve bu tedavi sonrasında yıllık atak sıklığı için belirlenmiş değerler Wilcoxon Signed Rank Test'e göre median, minimum ve maksimum olrak sıralandı (sırasıyla 0,50, 0, 2,54; 0, 0, 2,0). Bu değişim istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p

Amaç:Başağrısı, toplumda çok sık görülen bir sağlık sorunudur. Başağrıları altta yatan bir nedenin olup olmamasına göre primer ve sekonder olarak sınıflandırılır. Hematolojik parametrelerle başağrıları arasında bir ilişki olduğu bilinmektedir. Migrende beyaz cevher lezyon(BCL)'larının daha fazla görüldüğü bilinmektedir.Çalışmada en sık görülen primer başağrılarında olan migren ve GTBA tanısı konmuş hastaların hematolojik parametrelerinin karşılaştırılması ve bu parametrelerin başağrısı özellikleri ile korelasyonunu incelemeyi amaçladık. Bir diğer amacımız ise kraniyal manyetik rezonans görüntülemesi (MRG) olan migren ve GTBA hastalarında BCL sayılarını karşılaştırmak ve bu lezyonların hematolojik parametreler, başağrısı özellikleri arasındaki korelasyonunu değerlendirmektir.Gereç ve Yöntem:ADÜTF Hastanesinde 1 Aralık 2015- 1 Aralık 2016 tarihleri arasında nöroloji polikliğine başvuran hastalar retrospektif olarak incelendi. Mevcut hastalardan IHS 2013 Beta versiyonuna göre tanı konan 272 migren ve 323 gerilim tipi başağrısı olan, 18-65 yaş arası toplam 639 hasta alındı. Sistemik hastalığı, ilaç kullanımı, gebeliği olanlar çalışma dışı bırakıldı. İlk başvurudaki hematolojik parametreleri incelendi. MRG'si olan hastalar ayrı olarak ele alındı.Bulgular: Hastalar başağrısı türüne göre gruplandırıldı. Yaş, cinsiyet, ağrı sıklığı, şiddeti, hematolojik parametreler kaydedildi. Beyaz cevher lezyonu olan 19 GTBA ve 26 migren hastası ayrıca değerlendirildi. Her iki grup arasında hematolojik parametreler açısından anlamlı farklılık saptanmazken (p>0,05) ağrı sıklığı ve şiddeti arasında negatif korelasyon gözlendi (p0,05) and there was a negative correlation between pain frequency and headacheseverity (p

Migren günlük yaşamı etkileyen, otonomik sinir sistemi disfonksiyonunun ve nörolojik semptomlar şeklinde ortaya çıkan auranın eşlik edebildiği başağrısıdır. Patofizyolojik mekanizmalar belirsiz olsa da, migren başağrısı ve patent foramen ovale (PFO) birlikteliği birbirleri ile ilişkili görünmektedir. Bu çalışmada, PFO saptanan hastalarda migren başağrısının görülme sıklığının ve migren başağrısının özelliklerinin belirlenmesini amaçladık.İ.Ü. Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Kardiyoloji Anabilim Dalı ve İ.Ü. Kardiyoloji Enstitüsü polikliniklerinden değerlendirilmek üzere yönlendirilen ve herhangi bir medikal nedenle Transözofageal ekokardiyografik (TEE) inceleme ile PFO tanısı alan 57 olgu çalışmaya dahil edildi. Olgular, bugüne kadar başağrısı yaşayıp yaşamadığı, varsa başağrısının klinik özellikleri, başağrısı öykü süresi, tetikleyicileri, varsa aural belirtileri, ağrı tipi, sıklığı, şiddeti ve özgeçmişlerinde iskemik inme bulunma durumları açısından ayrıntılı olarak değerlendirildi. Tüm hasta grubunda 26 olguda (%45,6) migren başağrısı saptandı. Migren tanısı alan grup ise 16'sı auralı migren (tüm hasta grubunda %28,1), 10'u aurasız migren (tüm hasta grubunda %17,5) olmak üzere iki alt grupta incelendi. 31 olgu ise migreni olmayan grup olarak değerlendirildi. Bu oranlar, PFO'su olan hastalarda, normal popülasyona göre, özellikle auralı migren olmak üzere daha yüksek oranda migren başağrısı görüldüğünü destekledi.Sonuç olarak çalışmamız göstermiştir ki PFO'lu olgularda migren başağrısı oranı, diğer çalışmalarla uyumlu olarak, neredeyse yarıya yakın oranda ve yüksek bulunmuştur. Migrenin toplumda sık görüldüğü, günlük aktiviteleri engellediği ve kişinin yaşam kalitesini büyük ölçüde etkilediği düşünüldüğünde, migren ve PFO arasındaki ilişki göz önüne alınarak, PFO'ya sahip bireylerde migren varlığı akla gelmeli ve hastalar bu açıdan dikkatlice sorgulanmalıdır. Anahtar Kelimeler: Migren, patent foramen ovale, sağdan sola şant, inme Migraine is a kind of headache affecting the daily life and may be accompanied by auras and autonomic nervous system dysfunction. Although the underlying pathophysiologic mechanisms are unclear, comorbidity of migraine headaches and patent foramen ovale (PFO) seem to be associated.,İn this study, we aimed to determine the prevelance and characteristics of the migraine headaches of PFO patients. We enrolled 57 cases whom had been referred to I.U. Cerrahpasa Medical Faculty Cardiology Departement and I.U. Instute of Cardiology clinics for any medical reason and diagnosed with PFO by transesophageal echocardiography in this study. Cases were asked whether they have ever experienced a headache, and if they have, questioned further on the details of the headache; clinical characteristics, duration, trigger factors, aura symptoms (if any), pain type, frequency, severity. Previous ischemic stroke history has also been questioned. Twenty-six patients (45.6%) had migraine headaches. Sixteen out of these 26 patients had migraine with aura (28.1% of all patients), 10 patients had migraine without aura (17.5% of all patients). Remaining thirty-one patients were classified as non-migraine group. These rates of migraine, especially migraine with aura, in PFO patients were higher in comparison to normal population. In conclusion, our study revealed that the rate of migraine headaches in patients with PFO is higher. Considering that migraine is frequently seen in society; the relationship between migraine and PFO should be kept in mind. Migraine headaches should be carefully questioned in PFO patients. Keywords: Migraine, patent foramen ovale, right to left shunt, stroke 64

Amaç: Erişkin yaştaki bireylerin %2-4'ünde gözlenen obstruktif uyku apne sendromu(OUAS) uykuda üst solunum yolundaki tekrarlayan tıkanmaların neden olduğu horlama, apne/hipopneler ve gündüz aşırı uykululuk ile karakterize uykunun solunum bozukluğudur. Kardiyovasküler hastalıklar, metabolik sendrom, serebrovasküler olaylar, sabah baş ağrıları, ani ölüm riskinde artış ile ilişkili bulunan OUAS diğer yandan, uyku kalitesinde bozulma, gündüz artmış uykululuğun neden olduğu iş ve akademik performansta düşüş, sosyal kısıtlanma, iş/trafik kazalarında artış ve depresyona neden olarak hayat kalitesini olumsuz etkilemektedir. Bu çalışma obstrüktif uyku apne sendromlu hastalarda desaturasyonun ve hücre düzeyinde hipoksinin; komorbid hastalık ve durumlar üzerine etkisinin incelenmesi ve bu hastalık ve durumların öneminin vurgulanması amaçlanmıştır. Gereç ve yöntem: Araştırma Ocak 2017-Mayıs 2017 tarihleri arasında Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Nöroloji Anabilim Dalı Uyku Bozuklukları Polikliniğine uykuda horlama, nefes durması yakınmaları ile başvurmuş ve ön değerlendirmede obstruktif uyku apne sendromu (OUAS) öntanısı düşünülerek polisomnografi tetkiki yapılmış 18-70 yaş arası hastalarda; demografik bilgilerin, OUAS'ta tanımlanmış komorbid durum ve hastalıklar olan DM, HT, KAH noktüri ve enürezis, sabah tipi baş ağrısı gibi durumların sorgulanması, hücre düzeyinde hipoksi göstergesi olarak laktik asit düzeyleri, Epworth Uykululuk Ölçeği(EUÖ), Pitssburg Uyku Kalitesi İndeksi(PUKİ), Beck Depresyon Ölçeği(BDÖ), ve polisomnografik verilerinin sonuçları değerlendirilerek kesitsel olarak gerçekleştirilmiştir. İstatistik analizleri SPSS 15 kullanılarak gerçekleştirilmiştir. Anlamlılık düzeyi olarak p

Amaç: Bu çalışmanın amacı fokal epilepsi olgularının iktal skalp video- elektroensefalografi (v-EEG) verilerini değerlendirerek iktal paternlerdeki çeşitliliğin ve iktal olay süresince iktal elektrografik aktivitedeki dönüşümün bilinmesidir. Ayrıca cerrahi öncesi hazırlıkta iktal EEG ile birlikte interiktal EEG, nöbet semiyolojisi, beyin görüntüleme bulgularının epileptojenik odağı lokalize ve lateralize etme gücü ve aralarındaki uyumu değerlendirmektir. Yöntem: Çalışmamıza Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Epilepsi polikliniğinde fokal epilepsi tanısı ile izlenen, Ocak 2015 - Haziran 2016 tarihleri arasında tanı, takip veya cerrahi öncesi hazırlık amacıyla Uyku Bozuklukları ve Epilepsi İzlem Merkezi'nde vEEG kaydı gerçekleştirilmiş 67 erişkin (>15 yaş) olgu alınmıştır. vEEG incelemesi esnasında fokal karakterde nöbet kayıtlanmış olan olgulara ait veriler iktal elektrografik patern çeşitliliği açısından görsel olarak analiz edilmiş ve iktal olaylar semiyolojik açıdan değerlendirilmiştir. Olguların interiktal EEG özellikleri ve beyin görüntüleme bulguları incelenmiştir. Bulgular: En sık iktal EEG başlangıç paternini (BP) ritmik olmayan – gruplandırılamayan aktivite (%29.3) oluştururken ikinci sıklıkta saptanan patern atenuasyon- düşük voltajlı hızlı aktivite (DVHA) (%28.5) idi. Geç anlamlı patern (GAP) olarak en fazla ritmik teta/alfa aktivitesi (61 nöbet-%68.5) saptandı. Başlangıç iktal EEG aktivitesi ile 61 nöbet (%25.2) ve 21 olgu (%31.4) lateralize; 64 nöbet (%26.4) ve 23 (%34.3) olgu lokalize edilebildi. Geç anlamlı patern ile birlikte değerlendirildiğinde ise lateralizasyon ve lokalizasyon oranları belirgin olarak arttı (nöbetlerin %53.7 si lateralize, %54.9 u lokalize edildi. 42 olgu (%62) lokalize ve lateralize edilebildi). Nöbetler farklı yöntemlerdeki sağ-sol lateralizasyon uyumu açısından karşılaştırıldı. İktal-interiktal EEG, semiyoloji-iktal EEG, MRG-iktal EEG ve MRG-semiyoloji arasında uyum vardı. Olgular sağ-sol lateralizasyonu açısından karşılaştırıldığında ise MRG-interiktal EEG ve MRG-iktal EEG arasında uyum yakalanırken; semiyoloji ile diğer yöntemlerin karşılaştırılmasında aynı uyum görülmedi.Sonuç: Fokal nöbet geçiren epilepsi hastalarında iktal EEG'de farklı paternler ortaya çıkar ve bunların bir kısmı nöbet odağının lokalizasyonu açısından anlamlıdır. Özellikle iktal EEG'de ortaya çıkan ilk değişiklikten sonra görülen geç anlamlı patern lokalizasyon ve lateralizasyon açısından önemlidir. Herhangi bir yönteme bir başkasını eklediğimizde odak lokalizasyon ve lateralizasyonunu saptama olasılığının arttığını gördük. Epileptojenik bölgenin doğru olarak belirlenmesi için invaziv tekniklerden önce uzun süreli video EEG izlemi ile hastanın skalp EEG özelliklerinin, semiyoloji ve MRG bulgularının birlikte değerlendirilmesinin pek çok hastada lateralizasyon ve lokalizasyon konusunda bilgi verdiği ve cerrahi için yol gösterici olabileceği görülmüştür. Objective: The aim of this study is to evaluate the ictal scalp video -electroencephalography (v-EEG) data of focal epilepsy cases and to identify the diversity in ictal patterns and the conversion in electrographic activity throughout the ictal process. Also we aimed to assess the seizure semiology, brain scanning findings' strength to localize and lateralize the epileptogenic focus during pre-surgery preparation as well as ictal-interictal EEG and the compatibility between all of them.Materials and Methods: In our study 67 adults (> 15 years of age) who were followed up in Dokuz Eylül University Medical Faculty Epilepsy Polyclinic and whose vEEG records were taken in The Sleep Disturbances and Epilepsy Monitoring Center in an attempt to perform diagnose, follow-up or pre-surgery preparation between January 2015 and June 2016 were enrolled. During vEEG examination data belonging to cases which was recorded focal seizures were analyzed visually in terms of diversity of ictal electrographic patterns and ictal events were evaluated semiologically. Subjects' interictal EEG characteristics and brain scanning findings were scrutinized. Results: The most common initial ictal EEG pattern was the nonrhythmic-nonclassified activity (29.3 %), followed by attenuation – low voltage fast activity (LVFA) (28.5 %). Rhythmic teta/alpha activity (61 seizures; 68.5 %) was most often detected as a late significant pattern (LSP). 61 seizures (25.2 %) and 21 cases (31.4 %) could be lateralized and 64 seizures (26.4 %) and 23 cases (34.3 %) could be localized with initial ictal EEG activity. When assessed together with LSP, lateralization and localization rates have increased markedly (53.7 % of seizures were lateralized and 54.9 % localized. 42 subjects [62 %] were localized and lateralized). Seizures were compared in terms of right-left lateralization compatibility within different methods. There was coherence between ictal-interictal EEG, semiology-ictal EEG, MRG-ictal EEG and MRG-semiology. When patients were compared in terms of right-left lateralization, there was compatibility between MRG-interictal EEG and MRG-ictal EEG, however same compatibility could not be found between semiology and other methods. Conclusion: In epilepsy patients who have undergone focal seizures different patterns appear in ictal EEG and some of them are significant in terms of localization of seizure focus. Especially, the LSP seen after the first alteration in ictal EEG is important in terms of localization and lateralization. We saw that the possibility of detecting the focus localization and lateralization has increased when another one was added to any method. In order to identify the epileptogenic region correctly, evaluating patient's scalp EEG features, semiologic and MRG findings together through long term video EEG monitoring prior to invasive techniques is thought to provide information related to lateralization and localization in a number of patients and would be guide for future surgery. 104

Vitamin B12 santral sinir sisteminde (SSS) miyelinizasyondan sorumlu mekanizmalarda önemli rol oynar. Diyet ile yetersiz alımı veya emilim problemleri nedeniyle serum seviyeleri düştüğünde özellikle hematolojik ve nöropsikiyatrik belirtilere yol açabilir. Nörolojik tutuluma ait kognitif belirtiler çoğunlukla sinsi ilerler, bazen de daha hematolojik belirtiler görülmeden ilk bulgu olarak karşımıza çıkabilir. Rutin Manyetik Rezonans Görüntüleme (MRG) B12 eksikliğine bağlı beyin hasarını göstermekte yetersiz kalır. Difüzyon tensor görüntüleme (DTG), geleneksel MRG'de normal bulgular görülebilen bir takım nörolojik bozukluklarda anormallikleri ortaya koyabilmektedir. Biz bu çalışmada klinik belirti aşamasına ulaşmamış vitamin B12 eksikliği olgularında kognitif etkilenmeyi nöropsikolojik testleri kullanarak, serebral nöronal hasarıda DTG yöntemini kullanarak göstermeyi amaçladık. Adıyaman Üniversitesi Eğitim ve Araştırma Hastanesi Nöroloji A.D. polikliniklerine Ocak -Ağustos 2016 tarihleri arasında başvuran kognitif yakınma tariflemeyen ve serum vitamin B12 seviyesi 200 pg/ml'nin altında olan 60 hasta ile 42 sağlıklı kontrol çalışmaya alındı. Tüm hastalardan olası başka etiyolojik nedenlerin dışlanması amacı ile rutin kan tetkikleri hastanemiz merkez laboratuvarına gönderildi. Hastaların ayrıntılı anamnezleri alındı, sistemik ve nörolojik muayene yapıldı. Hastalara nöropsikolojik test olarak; Standardize Mini-Mental Durum Muayenesi (MMSE), Montreal Cognitive Assessment Testi (MOCA), Rey İşitsel Sözel Öğrenme Testi (AVLT) ile İleri ve Geri Sayı Menzili Testi (WMS-R), Görsel Üretim Alt Testi (WMS-III), Sözel Kategorik Akıcılık Testi (KAS), İz Sürme Testi (Trail A-B) ve soyutlama becerisi için Benzerlikler (BENZ) testi uygulandı. Her olgunun bilişsel fonksiyonlarla ilişkili ve vitamin B12 eksikliğinde daha önce değerlendirilmiş olan bazı beyin bölgelerinin (Korpus Kallozum, Anterior Talamus, Dorsolateral Prefrontal Korteks, Hipokampüs) Difüzyon Tensör Görüntüleme (DTG) incelemesini gerçekleştirdik. Hasta grubunun başta bellek ilgili işlevleri değerlendiren AVLT olmak üzere uyguladığımız tüm nöropsikolojik testler de kontrol grubuna göre daha kötü skorlar aldığı saptandı. DTG incelemesinde hasta grubunun kontrol grubuna göre her iki hipokampüs'te FA değerlerinde anlamlı düşüş ve ADC değerlerinde belirgin yükseliş saptandı. Korelasyon analizinde yaş arttıkça nöropsikolojik test skorlarında daha kötü skorlar alındığını saptadık. Nöropsikolojik test skorları ile beyin bölgelerindeki FA ve ADC değerleri arasında ise ilişki saptamadık. Bu çalışmada asemptomatik dönemde dahi vitamin B12 eksikliğinde, beyinde mikrostrüktürel hasarlanmaların olduğu ve hastaların kognitif gerileme gösterdiği saptanmıştır. Bu sonuç doğrultusunda tanı ve tedavisi kolay olan vitamin B12 eksikliğinin erken dönemde tedavisi ile ilerde oluşabilecek geri dönüşümsüz hasarların önüne geçilebilecektir. Vitamin B12 plays an important role in the mechanisms which are responsible for myelinisation in the central nervous system. It can particularly lead to hematologic and neuropsychiatric symptoms when serum levels fall due to insufficient intake with diet or absorption problems. Cognitive symptoms of neurological involvement go mostly on insidiously, and sometimes they can be seen as initial findings before haematological manifestations may be present. Routine Magnetic Resonance Imaging (MRI) is insufficient to demonstrate brain damage due to B12 deficiency. Diffusion tensor imaging (DTI) can reveal abnormalities in a number of neurological disorders that can be seen with normal findings on conventional MRI. In this study, we aimed to indicate that cerebral neuronal damage by using DTG method and cognitive disturbance in phenomena vitamin B12 deficiency that have not reached the clinical symptom level by using neuropsychological tests. Between January and August 2016, 60 patients who applied to Adıyaman University Education and Research Hospital Neurology A.D. polyclinics and did not report cognitive complaints and had serum vitamin B12 levels below 200 pg/ml and 42 healthy people were included in this study. Routine blood tests were sent to the hospital's central laboratory for the purpose of excluding possible etiologic causes from all patients. Detailed anamnesis of patients was obtained, systemic and neurological examination was performed. As a neuropsychological test; Standardized Mini-Mental State Examination (MMSE), Montreal Cognitive Assessment Test (MOCA), Rey Auditory Verbal Learning Test (AVLT), Advanced and Reverse Numerical Test (WMS-R), Visual Production Subtest (WMS-III) Categorical Fluency Test (KAS), Trail Trail Test (Trail A-B) and Similarities (BENZ) test for abstraction skill were carried out to the patients. In each case, we realized a detailed investigation of Diffusion Tensor Image (DTI) in some brain regions (Corpus Callosum, Anterior Thalamus, Dorsolateral Prefrontal Cortex, Hippocampus) associated with cognitive functions and previously evaluated in some brain regions due to lack of vitamin B12. 121

Birinci basamak sağlık hizmetlerinde baş ağrısı şikâyeti ile sıklıkla karşılaşılmaktadır. Primer baş ağrıları sağlık bakım hizmetlerinin sık kullanılmasına ve hastalarda yüksek oranda işgücü kaybına neden olmaktadır. Bu çalışmanın amacı Van ili birinci basamak sağlık hizmetlerinde görev yapan aile hekimlerinin baş ağrıları hakkında bilgi düzeyleri, tutum ve davranışlarının değerlendirilmesidir.Gereç ve yöntemÇalışmaya dahil edilen 120 aile hekimi primer baş ağrısı sendromlarından sık görülen baş ağrılarının tanısal özellikleri ve tedavileri hakkında bilgi düzeyleri, tutum ve davranışlarını içeren sorulardan oluşan çalışma anketini doldurmuştur. Çalışma anketi yayınlanan tedavi rehberlerine ve International Headache Society (IHS) tanı kriterlerine uygun bir şekilde hazırlanmıştır.Bulgular120 hekimin sadece %4.2'sinin aile hekimliği ihtisası vardı, diğerleri genel pratisyen hekimdi. Hekimlerin %29.2'si baş ağrısı tanı ve tedavisinde bilgi ve tecrübelerini yeterli bulmaktaydı. Katılımcıların %73.3'ü baş ağrısıyla ilgili mezuniyet öncesinde aldıkları eğitimin yetersiz olduğunu düşünmekteydi. Hekimlerin sadece %55'i primer baş ağrıları tanısında anamnezin en önemli tanısal araç olduğunu düşünmekteydi. Hekimler migren tanı ve tedavisi hakkındaki soruların %6.7-47.5'ine, gerilim tipi baş ağrısı sorularının %11.7-40.8'ine, küme tipi baş ağrısı hakkındaki soruların ise %16.7-37.5'ine doğru yanıt vermişti. Hekimlerin %70'i baş ağrısıyla ilişkili düzenli eğitim programlarının olması gerektiğini düşünüyordu. Hekimlerin baş ağrıları hakkında en fazla ihtiyaç duydukları kaynaklar online kaynaklardı (%67.5).SonuçBu çalışma Van ili birinci basamak sağlık hizmetlerinde baş ağrılarına yaklaşımla ilgili önemli bilgiler sağlamış ve bu konuda sürekli eğitimin gerekliliğine ışık tutmuştur. Headache is a common presentation in primary care. Primary headaches cause more disability and necessitate high utilisation of health care. The aim of this study was to investigate the knowledge, skills and attitudes of family physicians about headache in primary care of Van district.Material and methodsA total of 120 family physicians completed a questionnaire relating to their knowledge, attitude and experience about diagnostic features of common primary headache syndromes and their treatment. The questionnaire was prepared according to IHS diagnostic criteria and published treatment guidelines.ResultsOnly 4.2% of 120 physicians had family medicine specialty, the others were general practitioners. 29.2% of the physicians thought that they have sufficient knowledge and experience for diagnosis and treatment of headache. 73.3% of the participants thought that the education they had received before the graduation related to headache was inadequate. Only 55% of physicians thought that anamnesis was the most important diagnostic tool for primary headache. Physicians responded correctly to questions of 6.7-47.5% in the management of migraine, 11.7-40.8% in tension type headache, and 16.7-37.5% in cluster type headache. 70% of physicians stated that they need for regular training programs related to headaches. The resource that physicians most needed for headaches was online source (67.5%).ConclusionThe study provides important information relating to the management of headache in primary care in Van district and highlights the need for continuing medical education. 48

Sıklıkla 20-40 yaş arası genç erişkinleri etkileyen, kadınlarda erkeklerden daha fazla görülen, yineleyen ataklarla seyreden, demiyelinizan, inflamatuar, nörodejeneratif bir hastalık olan Multipl Skleroz (MS)'da denge, düşme ve yorgunluk arasındaki ilişkiye dair yeterince çalışma yapılmamıştır. Bu çalışma; MS hastalarında günlük yaşam aktivitelerini etkileyen nedenlerden olan postural denge, düşme ve yorgunluk arasındaki ilişkiyi değerlendirmek amacı ile planlandı.EDSS skoru 3,5 ve altı olan 13 erkek ve 37 kadından oluşan toplam 50 MS hastası ve 27 kadın 23 erkek toplam 50 sağlıklı gönüllü çalışmaya alındı. Hasta ve kontrol grubunda FSS (Fatigue severity scale; yorgunluk değerlendirme ölçeği) skorları, Biodex denge sistemi ile değerlendirilen denge test sonuçları ve düşme risk skorları; hasta grubunda son 1 yıl ve son 6 ayda düşme, EDSS skoru, VEP, OKB ve hastalık süresi kaydedildi. FSS skoru 4,5 ve üzeri olanlar yorgun olarak kabul edildi. MS hastalarının %50'si düşme tarifliyordu ve hastaların %50'sinde yorgunluk tespit edildi. Hasta grubunda kontrol grubuna göre postural denge testleri bozuk ve düşme riski yüksek olarak saptandı. Ayrıca düşme tarifleyen ve yorgun olan MS hastalarında denge test skorları ve düşme riski anlamlı derecede artmıştı.Tam ambulasyon ve düşük EDSS skorlarına rağmen MS hastalarında, günlük yaşam aktivitelerini kısıtlayan yorgunluk, denge bozukluğu ve düşme riskinin arttığı saptandı. MS hastalığının yönetiminde klinisyenler için yol gösterici olabilecek, bu bulguları destekleyecek ve geliştirecek geniş kapsamlı çalışmalara ihtiyaç vardır.Anahtar Kelimeler: Multipl skleroz, postural denge, düşme, yorgunluk, Biodex denge sistemi There have been no adequate studies performed on the relationship between balance, falling and fatigue in multiple sclerosis (MS), which is a demyelinating, inflammatory and neurodegenerative condition, that is more common women than man and often affectyoung adults in the age range from 20 to 40 years, is characterized by recurrent episodes and have an unpredictable course. This study was planned to evaluate the relationship between postural balance, falling and fatigue, which are factors that affect activities of daily living in MS patients. A total of 50 MS patients, 13 male and 37 female with EDSS scores of 3.5 and below and 50 healthy subjects, 23 male and 27 female were included in the study. Falling episodes over the last one year and six months, EDSS scores, VEP, OCB, disease duration were enrolled in MS patients. Healthy subjects's and MS patients's FSS (Fatigue Severity Scale; a scale to evaluate fatigue) scores, balance results as evaluated by Biodex Balance System and risk of falling scores were recorded. Subjects with FSS scores 4.5 and above were considered to have fatigue. Fifty percent of the MS patients described falling and fatigue was observed in 50% of the patients. Patients had poor postural balance test results and higher falling risk compared to the control group. In addition, balance test scores and falling risk was significantly increased in subjects who described falling and were fatigue. Despite full ambulation and low EDSS scores, MS patients were found to have increased fatigue, impaired balance and risk of falling, factors that affect activities of daily living. Comprehensive studies to guide clinicians in the management of MS and to support and further these results are needed.Key Words: Multiple Sclerosis, Postural Balance, Falling, Fatigue, Biodex Balance System 85

ÖZETPrediyabetik dönem (bozulmuş glukoz toleransı ve bozulmuş açlıkglukozu) diyabet öncesi dönem olarak tanımlanan önemli bir klinik tablodur.Bu çalışmada amaç herhangi bir yakınması olmayan ve laboratuartestlerinde bozulmuş açlık glukozu ve bozulmuş glukoz toleransı tanısı alanolgularda retinopati gelişip gelişmediğini ve VEP ile retina ganglionhücrelerinde hasar gelişip gelişmediğini değerlendirmektir. Dolayısı ile VEP'tedeğişiklik olup olmadığının, değişiklik oluyorsa prediyabetik hastalardaretinopati gelişimi açısından prediktif değer olarak kullanılıpkullanılamayacağı, retinopati mekanizmasına ışık tutup tutmayacağınınaraştırılması amaçlanmıştır.Prospektif olarak gerçekleştirilen bu çalışma Celal Bayar ÜniversitesiHastanesi Nöroloji ve Endokrinoloji ve Metabolizma Hastalıklarıpolikliniklerinde bozulmuş açlık glukozu (BAG ) ve bozulmuş glukoz toleransı(BGT) tanısı konmuş toplam 60 hasta üzerinde gerçekleştirildi. Bu çalışmadaiki hasta ve bir kontrol grubu oluşturuldu. Hasta gruplarından BAG grubunda30 hasta (21 kadın, 9 erkek) ve BGT grubunda 30 hasta (23 kadın, 7 erkek)yer aldı. Toplam prediyabet hasta grubunda 60 hasta (44 kadın, 16 erkek) yeraldı. Kontrol grubunda yaş ve cinsiyet faktörünü ortadan kaldıracak şekildetoplam 44 kadın, 16 erkekten oluşmaktaydı. Tüm grupların ayrıntılı öyküsüalındı, fizik ve göz muayenesi (görme keskinliği ve göz dibi bakısı) yapıldı.Ardından prediyabetik hasta gruplarına retinopati gelişimi açısından VEPyapıldı.Biz çalışmamızda herhangi bir göz şikâyeti olmayan yeni tanı almış BGT'li olgularda VEP'de P100 latans değerlerinde uzama saptadık. Yaptığımızelektrofizyolojik çalışmalar ile prediyabet dönemde de retinopati varlığınıbelirlemede VEP'in prediktif değer olarak kullanılabileceğini belirledik.Anahtar kelimeler: Bozulmuş açlık glukozu, Bozulmuş glukoz toleransı,Vizüel Evoked Potansiyel, prediyabet Pre-diabetic stage (impaired glucose tolerance and impaired fastingglucose) is an important clinical presentation defined as pre-diabetic period.Aim of the present study was to evaluate whether retinopathy developedin the patients with impaired fasting glucose and impaired glucose tolerance inthe laboratory test without any symptom and whether injury occurs in the retinalganglion cells using patterned visual evoked potentials. Thus, it was aimed toinvestigate whether alterations occurred in visual evoked potentials, ifalterations occurred whether they could be used as predictor for developmentof retinopathy in the pre-diabetic patients and whether they could clarifymechanism of retinopathy.This prospective study was conducted on 60 patients presenting toNeurology and Endocrinology and Metabolic Diseases polyclinic of Hospital ofCelal Bayar University with impaired fasting glucose and impaired glucosetolerance. In the present study, two groups of patients and one control groupwas created. In the groups of patients, the group of impaired fasting glucose(IFA) included 30 patients (21 women, 9 men) and the group of impairedglucose tolerance (IGT) included 30 patients (23 women, 7 men). The totalpre-diabetic patient group included 60 patients (44 women, 16 men). Toeliminate the age and gender factor the control group consisted of 44 womenand 16 men. All groups gave detailed history and underwent physical andophthalmological examination (visual acuity and funduscopic exam). Then,pre-diabetic patient group underwent examination with visual evokedpotentials for detection of development of retinopathy.In the present study, we found increases in latency of P100 in visualevoked potentials in the patients with newly diagnosed IGT without anyophthalmological symptom. By the means of electrophysiological studies, wefound that visual evoked potential might be used with predictive value indetermining presence of retinopathy in the pre-diabetic stage 112

GirişBehçet hastalığında damar tutulumu başlıca venöz trombozdan oluşmaktadır. Daha nadir olan arter tutulumunda periferik arter etkilenimine ek olarak inme ile başvuran hastalar da bildirilmiştir. Amaçİntrakraniyal arteriyal Nörobehçet sendromunun (NBS) demografik, klinik ve radyolojik özelliklerinin araştırılması amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntemİstanbul Üniversitesi, Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Nöroloji Anabilim dalı, Nörobehçet polikliniğine (1989-2014) başvurmuş, 31 arteriyal NBS ve 242 parankimal NBS hasta dosyası geriye dönük incelenmiştir. BulgularNörobehçet sendromlu hastaların %8'inde arteriyal NBS saptanmıştır. Arteriyal NBS hastalarının, Behçet hastalığı ve NBS başlangıcı açısından daha ileri yaşta oldukları saptanmıştır (Behçet hastalığı başlangıç yaşı; parankimal NBS 30.09±8.85 yıl, arteriyal NBS 35.10±10.04 yıl, p=0.08. NBS başlangıç yaşı; parankimal NBS 34.30±9.65 yıl, arteriyal NBS 40.29±12.26 yıl, p=0.07). Arteriyal NBS'de, erkek oranı daha yüksek bulunmuştur (Erkek%; parankimal NBS %86.2, arteriyal NBS %94.9, p=0.04). Arteriyal NBS'de, hipertansiyon ve sigara içme oranı daha yüksek saptanmıştır (p=0.003, p=0.017, sırasıyla). Arteriyal NBS'de, derin ven trombozu ve sistemik arter tutulumu daha yüksek bulunmuştur (p

Santral yorgunluk ve uyku bozuklukları Multiple Skleroz (MS) hastalarında oldukça sık görülmekte ve yaşam kalitesini olumsuz etkilemektedir. Çalışmamızda bu tabloları demografik, klinik ve polisomnografik veriler ışığında değerlendirmeyi ve yaşam kalitesine etkilerini göstermeyi amaçladık.Çalışmamıza Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Nöroloji Anabilim Dalı MS polikliniğinde takipli, yorgunluk ve uyku bozukluğu tanımlayan, polisomnografi (PSG) ve klinik ölçeklerle değerlendirilen yaş ortalaması 41 (20-62) olan 30 hasta alındı. Yorgunluk Şiddet Ölçeği, Epworth Uykululuk Skalası (EUS), Pittsburgh Uyku Kalitesi İndeksi, Beck Depresyon ve Anksiyete Ölçekleri, `Uluslararası Huzursuz Bacaklar Sendromu Klinik Tanı Kriterleri`, SF-36 yaşam kalitesi ölçeği sonuçları ve PSG verileri kaydedildi. İnterferon (IFN) kullanan (n:16) ve kullanmayan (n:14) hastalar tüm parametrelerde birbirleriyle; EUS ve PSG verileri 19 kişilik sağlıklı kontrol grubuyla karşılaştırıldı. SF-36 verileri toplum normları ile kıyaslandı. Hastaların %86.7'sinde santral yorgunluk görüldü. PSG'de IFN kullanmayanlarda NREM2 uyku süresinin (N2) daha uzun olduğu görüldü (p

İnme, motor kontrol kaybı, duysal değişiklikler, kognitif bozukluklar, konuşma bozukluğu, denge bozukluğu veya koma ile karakterize, ani oluşan bir nörolojik defisit olup serebral kan damarlarında tıkanma ya da rüptür sonucu ortaya çıkan travmatik olmayan beyin hasarıdır. Spastisite, gerilme refleksinin hipereksitabilitesinden kaynaklanan, hıza dayalı kas tonusunda artış ile karakterizedir. İnme sonrası spastisitenin görülme prevelansı farklı çalışmalarda erken dönemde %4 - 27, kronik dönemde ise (>3 ay) %17 - 43 arasında bildirilmektedir.`Dünya Çapındaki Uluslararası Girişimsel Olmayan Üst Ekstremite Anketi''nden alınan bilgiler ışığında, kolun farklı postürleri ve kol hareket analizlerine dayanarak ve omuz, dirsek, ön kol ve el bileği eklem pozisyonları temel alınarak 5 karakteristik spastik kol paterni tanımlanmıştır. Sınıflamanın yapıldığı bu çalışmada en sık görülen paternin tipik Wernicke-Mann pozisyonu sergileyen patern olmayıp, omuzun internal rotasyonu ve addüksiyonu, ön kol ve el bileğinin nötral poziyonu ve dirseğin fleksiyonu ile karakterize olan Tip 3 paterni olduğu saptanmıştır.Sherrington'un hayvanlar üzerinde yaptığı deneyler sonrasında genel kabul gören görüşe göre spastisite, tonus artışı ile esas olarak antigraviter kasları etkilemektedir. Bu hipotez inme sonrası spastisitesi gelişen hastalarda üst ekstremitelerde fleksör kasların, alt ekstremitelerde ise ekstansör kasların ön planda etkilenmesi gerektiğini önermektedir.Çalışmamızda, Tip 3 spastisite anlamlı olarak yüksek oranda bulunmuştur (%63.0). Bu paternin sıklığı yukarıda anılan çalışmayla uyumlu bulunmakta ve antigraviter konseptle açıklanamamaktadır. Üst ekstremite spastisitesinin bu 5 farklı paterninin, dolayısıyla antigraviter konseptle açıklanamayan bu durumun SSS'deki lezyonların lokalizasyonları ile daha iyi açıklanabileceğini düşünerek yaptığımız çalışmada, üst ekstremite spastisite tipleri ile iskemik inmeli hastalardaki beyin lezyonlarının lokalizasyonlarını karşılaştırdık ve bu aşamada istatistiksel olarak anlamlı fark saptamadık. Stroke is the non-traumatic brain injury that caused by cerebral bood vessels blockage or rupture. İt is sudden neurological deficit which characterized by loss of motor control, sensory alterations, cognitive disorders, speech disorders, imbalance or coma.Spasticity is characterized by an increase in muscle tone which based on the speed that resulting from hyperexcitability of the stretch reflex.İn different studies, the prevalence of post-stroke spasticity is reported among the %4-27 in early phase and %17-43 in chronic phase (>3 months).On the basis of a differentiated posture and arm movement analysis, five characteristic arm spasticity patterns were defined with respect to the position of the shoulder, elbow, forearm, and wrist joints. These patterns were verified using data from a worldwide noninterventional Upper Limb İnternational Survey. The most frequent pattern of arm spasticity was type 3 with internal rotation and adduction of the shoulder and flexion at the elbow coupled with a neutral positioning of the arm and wrist, not the typical Wernicke-Mann position.According to Sherrington's experiments on animals, spasticity mainly effects antigravity muscles with a high tonicity. This hypothesis would suggest that poststroke arm spasticity patients would be likely to experience similar patterns of impairment resulting from spastic flexor muscles in the upper limbs and extensor muscles in the lower limbs.In our study, type 3 spasticity was significantly high percentage (63.0%). The frequency of these patterns are consistent with the study mentioned above and cannot be explained by the antigravity concept. We thought, the five patterns of arm spasticity are perhaps better explained by the location of lesions in central nervous system. So, we compared the localization of brain lesions in ischemic stroke patients with upper limb spasticity types and we did not detect a statistically significant difference at this stage. 85