Search

Book Review: Bogdan Góralczyk, Nowy długi marsz. Chiny ery Xi Jinpinga, Wydawnictwo Akademickie Dialog, Warszawa 2021, pp. 338.

Background and objective: The study was to compare the severity of male depression symptoms, suicidal behaviors, the use of psychoactive substances (alcohol, nicotine), and evaluate personal resources (self-efficacy, coping strategies and resilience) among men from three different groups. Material and methods: The clinical group contained men with depression disorders diagnosed by psychiatrists and treated in psychiatric hospitals (n = 197). The control groups contained men with physical disorders treated in general hospitals in Warsaw, Poland (n = 198) and men who self-evaluated themselves as healthy without physical or mental disorders (n = 203). Several tests were used for evaluation: a test with sociodemographic variables, the AUDIT Test, the Fagerstrom Test, the Generalized Self-Efficacy Scale (GSES), the MINI-COPE Questionnaire, the Resilience Evaluation Questionnaire (KOP-26), the Suicide Behaviors Questionnaire-Revised by Osman (SBQ-R) and the Gotland Male Depression Scale (GMDS). Results: Most of the men with depression disorders presented non-typical symptoms of depression which are not included in diagnostic criteria. It allows us to assume that a large percentage of men who suffer from depression are not properly being diagnosed. Moreover, we found that men with any type of physical disorder have the greatest severity of male depression symptoms than healthy men. Men with depression disorders have suicidal thoughts and have made efforts in the past more often, as well as having higher alcohol and nicotine addictions. Patients who overuse or are addicted to alcohol or nicotine should be additionally screened for the possible occurrence of depressive disorders, and substance usage should be treated as a symptom of male depression. Men with depression present low resilience and low self-efficacy. They also use negative strategies in dealing with stress. Conclusion: There is a need to plan and implement effective prevention actions that will take the conditioning of these groups into account.

AimsThe impact of bipolar spectrum (BS) disorders on professional functioning has not been systematically reviewed yet. Since even subsyndromal symptoms may disturb functioning, the determination of the prognostic value of the spectrum of bipolarity for employment seems extremely relevant. The aim of this study was to assess the impact of BS disorders on professional functioning.Materials and methodsA systematic review of the literature (namely, cohort and cross-sectional studies) investigating a link between BS disorders and employment was performed in accordance with PRISMA guidelines. BS was defined based on the concept of two-dimensional BS by Angst. Occupational outcomes and factors affecting employment were evaluated as well.ResultsSeventy-four studies were included. All disorders comprising BS had a negative impact on occupational status, work performance, work costs, and salary, with the greatest unfavorable effect reported by bipolar disorder (BD), followed by borderline personality disorder (BPD), major depressive disorder (MDD), and dysthymia. Employment rates ranged from 40 to 75% (BD), 33 to 67% (BPD), 61 to 88% (MDD), and 86% (dysthymia). The factors affecting employment most included: cognitive impairments, number/severity of symptoms, namely, subsyndromal symptoms (mainly depressive), older age, education, and comorbidity (substance abuse, personality disorders, anxiety, depression, ADHD, PTSD).ConclusionBipolar spectrum symptoms exert a negative impact on professional functioning. Further evaluation of affecting factors is crucial for preventing occupational disability.

Abstract Background Recurrence is a problem for many patients who have episodes of depression. In experimental settings, hyporeactivity in the Electrodermal Orienting Reactivity (EDOR) test has been observed to be more frequent in these patients. The aim of this study was to investigate the clinical value of this test with regard to a prognosis of episode recurrence in patients hospitalized for depression. Methods The study was performed using a cohort design at a specialized psychiatric clinic in Warsaw, Poland. The primary endpoint measure was relapse or recurrence of depression. Data on electrodermal reactivity measured by the EDOR test, clinical status, and psychiatric history were collected at the clinic. Relapse and recurrence data were collected by clinical interviews 1 year after the EDOR test. The predictive (adjusting for confounders) and comparative (relative to other predictors) performance of electrodermal hyporeactivity was assessed using simple and multiple binary logistic regression. Results The patient sample included 97 patients aged between 20 and 81 years (mean, 51.2 years). Twenty patients (20.6%) were hyporeactive in the EDOR test. The group of hyporeactive patients did not differ significantly from the reactive group with regard to background factors or clinical status on admission. Forty-seven patients (51.6%) had at least one depressive episode during the follow-up period. In the analysis including potential confounders, the likelihood of relapse or recurrence of depression was nearly five times higher among the hyporeactive patients than the reactive patients (odds ratio [OR], 4.7; 95% confidence interval (CI), 1.3–16.2; p = 0.015). In the comparative analysis, only hyporeactivity was found to be associated with recurring episodes (OR, 3.3; 95% CI, 1.1–10.2; p = 0.036). Conclusions Electrodermal hyporeactivity was associated with a higher risk of relapse or recurrence after discharge among patients hospitalized for depression. This finding warrants further clinical investigations that cover different types of depression and account for causal mechanisms. Trial registration The study design was registered in the German Clinical Trials Register ( DRKS00010082 ).

BackgroundSmartphones allow for real-time monitoring of patients’ behavioral activities in a naturalistic setting. These data are suggested as markers for the mental state of patients with bipolar disorder (BD). ObjectiveWe assessed the relations between data collected from smartphones and the clinically rated depressive and manic symptoms together with the corresponding affective states in patients with BD. MethodsBDmon, a dedicated mobile app, was developed and installed on patients’ smartphones to automatically collect the statistics about their phone calls and text messages as well as their self-assessments of sleep and mood. The final sample for the numerical analyses consisted of 51 eligible patients who participated in at least two psychiatric assessments and used the BDmon app (mean participation time, 208 [SD 132] days). In total, 196 psychiatric assessments were performed using the Hamilton Depression Rating Scale and the Young Mania Rating Scale. Generalized linear mixed-effects models were applied to quantify the strength of the relation between the daily statistics on the behavioral data collected automatically from smartphones and the affective symptoms and mood states in patients with BD. ResultsObjective behavioral data collected from smartphones were found to be related with the BD states as follows: (1) depressed patients tended to make phone calls less frequently than euthymic patients (β=−.064, P=.01); (2) the number of incoming answered calls during depression was lower than that during euthymia (β=−.15, P=.01) and, concurrently, missed incoming calls were more frequent and increased as depressive symptoms intensified (β=4.431, P

Electroconvulsive therapy (ECT) has been recognized as an effective treatment option in catatonia, and for prolonged or severe affective episodes and schizophrenia. Response rates vary from 40 to 80% in adolescents. The procedure is safe if the required precautions are undertaken. Nonetheless, ECT remains a serious clinical challenge in patients with comorbid seizures. We present a case study of a 17-year-old female student suffering from schizophrenia who was scheduled for ECT due to prior treatment inefficacy. Seizures had occurred a few days before the first ECT session. Nevertheless, the patient received the ECT course, combined with clozapine at 125 mg/day, after neurological diagnosis and treatment modification because the illness became life-threatening. The patient's clinical outcome was satisfactory without any seriously adverse events and further improvements were observed in the mental state following long-term psychosocial treatment at our inpatient unit. A few months later, epilepsy was however diagnosed with probably coexistence of partial seizures and seizure-like events without EEG correlate. Administering ECT in patients with seizure comorbidity was also investigated based on previous research. Data on this is, however, extremely scarce and to the best of our knowledge, the safety and efficacy of using ECT in adolescents with schizophrenia and seizures has yet not to any great extent been discussed in the literature.

The article aims at restoring local self-government as a research problem of political theory. In contemporary political science literature, local self-government is not treated as one of its normal, standard research problems. The main obstacle of its ambiguous position within political theory is, as I argue, the forced and imposed apolitical character of local self-government considered as a part of public administration. Despite some degree of organizational, especially institutional and legal, self-determination, the local self-government is not a political, i.e. sovereign entity. However, its non-sovereign status, which is legally established, does not exclude the existence of political potency in it.

Depression is the most common psychiatric disorder in people who die by suicide. Awareness of risk factors for suicide in depression is important for clinicians. The study was aimed at establishing models of factors related to the level of depression and suicidal behavior among men from three different groups—in men with depressive disorder, in comparison to men with physical disorder and healthy men. A total of 598 men were included in the study. The following questionnaires were used in research model: test with sociodemographic variables, AUDIT Test, Fagerström Test, Generalized Self-Efficacy Scale (GSES), Inventory for Measuring Coping with Stress (Mini-COPE), Resilience Evaluation Questionnaire (KOP-26), Suicide Behaviors Questionnaire—Revised (SBQ-R) by Osman, and Gotland Male Depression Scale. In men with depression, the positive factors strongly related to the intensity of depression and suicidal behavior were as follows: vocational education, active coping, turning toward religion, social competence for resilience, and bachelor status. The factors negatively related to the intensity of depression and suicidal behavior in this group were as follows: unemployed status, student status, low satisfaction with the financial situation, having children, history of mental disorders in family, alcohol addiction, and seeking instrumental support. In the group of men with physical disorders, the following protection factors were identified: the medium or small city as a place of living, active coping, venting, and personal competence. The following risk factors were identified in this group: psychiatric treatment in the past. In the group of healthy men, the following protective factors were identified: the medium city as a place of living, positive reappraisal, planning abilities, and personal and social competence for resilience. In this group, the following risk factors were identified: vocational and higher education, student status, satisfaction with the financial situation, having more than one children, the occurrence of mental disorders in the family, the occurrence of alcohol abuse in the family, and use of psychoactive substances as a strategy of dealing with stress. The risk factors identified in this study should be included in the clinical assessment of depression and suicidal behavior risk in male patients. There are some protective factors identified, including productive coping and personal and social competencies, which can be developed and should be especially considered and strengthened in mental health promotion programs aimed at men.

Na rynku dostępnych jest wiele leków przeciwdepresyjnych, ale wykorzystują one jedynie kilka wspólnych mechanizmów działania. Ponieważ znaczny odsetek pacjentów nie reaguje wystarczająco dobrze na stosowane leki, pojawienie się leku o nowym mechanizmie działania, takiego jak agomelatyna, zawsze budzi nadzieje. W artykule przedstawiono wyniki metaanaliz i badań kontrolowanych, a także kilku badań otwartych dotyczących pewnych szczególnych aspektów terapii. Zaprezentowane badania zostały opublikowane w ostatnich latach – w roku 2013 i później. Wyniki metaanaliz nie są jednoznaczne, ale nowsze publikacje mogą wskazywać na wysoką skuteczność agomelatyny. Co istotne, nie potwierdzają się wcześniejsze opinie o znacznej hepatotoksyczności leku. Rezultaty badań kontrolowanych niemal jednoznacznie wskazują, że pod względem skuteczności i bezpieczeństwa agomelatyna nie ustępuje lekom przeciwdepresyjnym z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny. Przeprowadzone w ostatnich latach badania dotyczące wpływu agomelatyny na anhedonię mają charakter badań otwartych, agomelatyna nie była w nich porównywana z innymi lekami przeciwdepresyjnymi, stąd też trudno jednoznacznie zinterpretować uzyskane wyniki.

W artykule przedstawiono obszerny przegląd badań dotyczących stosowania pregabaliny, głównie w terapii zaburzeń lękowych, ze szczególnym uwzględnieniem zespołu lęku uogólnionego. Zostały również krótko wspomniane inne możliwe zastosowania tego leku. Pregabalina jest ligandem podjednostki alfa-2-delta napięciowozależnych kanałów wapniowych zlokalizowanych na zakończeniach neuronów w mózgu i rdzeniu kręgowym. Przeprowadzono szereg badań wskazujących na to, że pregabalina to lek istotnie skuteczniejszy od placebo w terapii zespołu lęku uogólnionego, także przebiegającego z wyraźnie nasilonymi objawami depresji. Oceniano różne dawki pregabaliny – od 150 do 600 mg/dobę. Niższe dawki (od 150 mg/dobę) są skuteczne w zwalczaniu psychicznych objawów lęku, jednak leczenie objawów somatycznych wymaga przeważnie stosowania dawek wyższych (300 i więcej mg/dobę). Pregabalina jest lekiem z reguły dobrze tolerowanym. Do najczęściej wymienianych objawów niepożądanych zalicza się zawroty głowy, senność i uczucie oszołomienia. Donoszono też o występowaniu objawów odstawiennych przy zbyt gwałtownym zmniejszaniu dawki leku. Niektórzy autorzy zwracają uwagę na potencjał uzależniający pregabaliny, jednak wydaje się, że ryzyko nadużywania leku istnieje przede wszystkim w szczególnej podgrupie osób, które w przeszłości nadużywały substancji psychoaktywnych.

Wprowadzony ze względów czysto akademickich podział na leki przeciwdepresyjne, przeciwpsychotyczne i normotymiczne jest mylący. W praktyce klinicznej z pewnością nie każdy rodzaj depresji należy leczyć lekami określanymi jako przeciwdepresyjne, a działanie leków przeciwpsychotycznych z pewnością nie ogranicza się do leczenia tzw. psychoz (rozumianych jako choroby psychiczne, którym towarzyszą objawy wytwórcze). Bardzo dobrym przykładem jest tutaj terapia choroby afektywnej dwubiegunowej. W chorobie afektywnej dwubiegunowej typu pierwszego często w ogóle odradza się stosowanie leków przeciwdepresyjnych (także w okresach depresji), z kolei w chorobie afektywnej dwubiegunowej typu drugiego przydatność leków przeciwdepresyjnych ocenia się najczęściej jako „ograniczoną”. Z jednej strony występuje tu ryzyko zmiany fazy depresyjnej na hipomaniakalną, z drugiej często spotkać się można z lekoopornością. W tej sytuacji warto zadać pytanie o pozycję atypowych leków przeciwpsychotycznych w leczeniu choroby afektywnej dwubiegunowej. W artykule przedstawiono aktualne wyniki badań dotyczących stosowania olanzapiny, kwetiapiny i amisulprydu w terapii depresji i manii w przebiegu tej choroby. Wspomniano również o roli leków z omawianej grupy w terapii zapobiegawczej (normotymicznej). Wyniki wielu poprawnych metodologicznie badań, przeprowadzonych z wykorzystaniem metody podwójnie ślepej próby oraz grupy kontrolnej placebo, wskazują na skuteczność olanzapiny w leczeniu zarówno depresji, jak i manii w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej. Można także wykorzystać olanzapinę, choć raczej w kuracjach skojarzonych, jako lek normotymiczny. Podstawowym problemem związanym ze stosowaniem tego leku jest częste występowanie zespołu metabolicznego. W przypadku kwetiapiny również istnieją dane dotyczące możliwości jej użycia w terapii depresji i manii. Autorzy badań nad kwetiapiną zwracają uwagę na to, że działanie zależy od dawki. W dawkach do 300 mg na dobę lek wykazuje głównie skuteczność przeciwdepresyjną. W leczeniu manii konieczne są dawki większe – zwykle powyżej 500 mg na dobę. Kluczowy problem związany z tym lekiem dotyczy występowania nadmiernej sedacji. W przypadku amisulprydu brakuje wystarczającej liczby badań, by stwierdzić przydatność leku w terapii choroby afektywnej dwubiegunowej. Bardzo interesujące są doniesienia kazuistyczne wskazujące na możliwość profilaktycznego działania amisulprydu u osób z istotnymi zaburzeniami metabolicznymi.

Zaburzenia lękowe to jedne z najczęściej występujących zaburzeń psychicznych. Dotychczas stosowane metody leczenia nie są wystarczająco skuteczne, dlatego podejmuje się kolejne próby. Pregabalina uchodzi za lek obiecujący pod tym względem: w badaniach klinicznych wykazano, że jest co najmniej równie skuteczna w terapii zespołu lęku uogólnionego jak leki przeciwdepresyjne o działaniu serotoninergicznym. Przeprowadzono także badanie oceniające jej skuteczność w leczeniu zespołu lęku społecznego (wykorzystano metodę podwójnie ślepej próby, działanie leku porównywano z placebo) – wyniki wskazują na skuteczność pregabaliny. Opublikowano również serię opisów kazuistycznych na temat wykorzystania pregabaliny w terapii lekoopornego zespołu obsesyjno-kompulsyjnego. Również w tym przypadku lek okazał się skuteczny. W badaniach dotyczących zaburzeń lękowych skuteczność pregabaliny była porównywalna do skuteczności benzodiazepin, choć takie porównanie nie jest w pełni uzasadnione – benzodiazepin nie można stosować w długotrwałych kuracjach, a skuteczność pregabaliny rośnie z upływem czasu. Pregabalina to lek bezpieczny i dobrze tolerowany, zgodnie ze wskazówkami World Federation of Societies of Biological Psychiatry stosowany jako lek pierwszego rzutu w terapii zespołu lęku uogólnionego. Pewne obawy może budzić ewentualne działanie uzależniające pregabaliny, o którym ostatnio coraz więcej się pisze. W artykule zostaną omówione dane dotyczące skuteczności, bezpieczeństwa i tolerancji tego leku w terapii zaburzeń lękowych.

Wenlafaksyna jest lekiem o co najmniej dwóch istotnych mechanizmach działania przeciwdepresyjnego. Hamowanie wychwytu zwrotnego serotoniny (5-HT) ujawnia się już podczas stosowania niskich dawek, a hamowanie wychwytu zwrotnego noradrenaliny – dopiero przy dawkach istotnie wyższych. Za punkt odcięcia przyjmuje się na ogół dawkę 225 mg na dobę, choć zmiana z jednego mechanizmu działania na dwa ma najprawdopodobniej charakter spektralny. Możliwe, że w dawkach powyżej 375 mg na dobę lek wykazuje również działanie dopaminergiczne, ale tak duże dawki wenlafaksyny nie są zalecane przez producenta. Stosowanie wyższych dawek przekłada się na większą skuteczność przeciwdepresyjną leku. Należy jednak pamiętać, że zmiana dawki może być związana z ujawnieniem się odmiennego profilu działań niepożądanych (choć zależy to także od indywidualnej wrażliwości pacjenta). Działanie serotoninergiczne bywa odbierane jako uspokajające, sedujące, powodujące nadmierną senność, a nawet zobojętnienie i apatię. Działanie noradrenergiczne może z kolei wywoływać uczucie nadmiernego pobudzenia i zaburzenia snu. To, czy dane działanie jest odczuwane jako niewpływające na funkcjonowanie, czy też jako trudne do zniesienia, zależy ponadto od pory dnia, w której występuje. Działanie nasenne pacjent uzna za korzystne wieczorem, natomiast działanie rozbudzające – rano. Wydaje się, że pora podawania wenlafaksyny może wpływać na subiektywną tolerancję leku. W artykule opisano dwie sytuacje ilustrujące ten punkt widzenia. Nie jest do końca jasne, dlaczego pacjenci odczuwają działanie leku najsilniej wkrótce po jego przyjęciu (nie da się wykluczyć swoistego efektu placebo). Mimo to w przypadku wielu chorych subiektywna tolerancja wenlafaksyny bez wątpienia ma związek ze sposobem podawania leku; lekarze powinni brać tę okoliczność pod uwagę.

Anxiety disorders are the most prevalent mental disorders. A vast majority of patients with such problems are treated by the primary health care physicians. In practice, the most available form of treatment at this level of health care is pharmacotherapy. The most frequently chosen drugs belong to the group of benzodiazepines. Benzodiazepine anxiolytics exhibit the commonly known advantages: they are effective in the short run and very well tolerated. A bit less attention is paid to their severe disadvantages. These disadvantages comprise first of all: inclination to induce dependence which is often connected with the need to increase the dose of the drug to obtain a comparable effect, adverse impact on cognitive functions, and the risk of a significant increase in the dose of the drug after discontinuation of benzodiazepine (rebound phenomena). The article presents disadvantages and advantages of benzodiazepines and benefits connected with the use of the underestimated though effective anxiolytic – hydroxyzine. The results of controlled studies point to the efficacy of this drug in therapy of generalized anxiety disorder. Hydroxyzine may be also effectively used during discontinuation of benzodiazepines. This drug does not exhibit any addictive properties and its administration does not cause disturbances in cognitive functions. Psychotherapy continues to be the basic form of treatment of anxiety disorders, but its use in everyday medical practice conditions is often very difficult. In pharmacotherapy of anxiety the use of hydroxyzine is safer than the use of benzodiazepines, and it is often equally effective. Also other drugs, which are not discussed extensively in this article, such as antidepressants in the group of selective serotonin reuptake inhibitors, buspirone and pregabalin, exhibit significant anti-anxiety effects.

W pracy omówiono wyniki badań dotyczących stosowania wenlafaksyny w dawkach przewyższających 225 mg/dobę. Wydaje się, że stosowanie takich dawek może być celowe zwłaszcza u pacjentów z depresją lekooporną. W dawkach do 225 mg/dobę wenlafaksyna jest lekiem o działaniu głównie serotoninergicznym (hamującym wychwyt zwrotny serotoniny). W dawce przewyższającej 225 mg/dobę lek wywiera istotne działanie na hamowanie wychwytu zwrotnego noradrenaliny. Nie bez znaczenia jest również fakt, że w przypadku dawek w zakresie 225–300 mg/dobę zwiększa się hamowanie wychwytu zwrotnego serotoniny. Choć efekt ten jest stosunkowo niewielki (oceniany na około 5%), to zdaniem części autorów może być klinicznie znaczący. Cechy te sprawiają, że wenlafaksyna w dużych dawkach jest lekiem skuteczniejszym niż leki z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) oceniane jako cała grupa, a także skuteczniejszym niż fluoksetyna. Pod względem skuteczności wenlafaksyna jest także lekiem najmniej porównywalnym z lekami z grupy trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. Tolerancja wenlafaksyny nawet w dużych dawkach jest zazwyczaj zadowalająca. Problem mogą stanowić przykre objawy występujące podczas odstawiania wenlafaksyny (zawroty głowy, nudności, wymioty, ogólne złe samopoczucie), nie ma jednak dostatecznych dowodów wskazujących na to, że częstość występowania oraz stopień nasilenia tych objawów mogłyby zależeć od stosowanej dawki leku – jest to raczej reakcja indywidualna.

Wielu lekarzy mówi o swoich trudnościach z rozpoznaniem choroby afektywnej dwubiegunowej (ChAD). Problemy te nie dziwią ani mnie, ani nikogo, kto ma do czynienia z takimi pacjentami. Trudność sprawia zwłaszcza rozpoznanie manii lub hipomanii, szczególnie gdy pacjent nie przechodzi jej w momencie wizyty u lekarza. Hipomanie i manie występują rzadziej i trwają krócej niż depresje. Pacjenci w manii nie odczuwają także potrzeby wizyty w gabinecie lekarskim, stąd dodatkowe trudności diagnostyczne. Mając je na uwadze, postanowiłem opracować krótkie narzędzie zawierające 10 prostych pytań, pomocnych w praktyce lekarskiej. Proponowany kwestionariusz nie został zwalidowany, zatem nie może funkcjonować jako narzędzie diagnostyczne czy oficjalny kwestionariusz rozpoznawania ChAD. Rozpoznanie ustala lekarz na podstawie badania klinicznego, które każdy psychiatra umie przeprowadzić bez dodatkowej pomocy. Proponowany zestaw pytań ma jednak charakter przesiewowy – zadajemy je, aby zdecydować, czy prowadzić dalsze badanie w kierunku ChAD. Pytania opracowałam na podstawie kilkudziesięciu lat praktyki w rozpoznawaniu ChAD. Korzystam z nich w czasie wywiadu z pacjentem – pomagają mi trafniej i szybciej określić jego stan. Zaletą proponowanego kwestionariusza jest jego prostota. Z pełną świadomością ograniczyłem się do kilku wątków, które wydają mi się najbardziej charakterystyczne. Kwestionariusz zupełnie pomija np. pytania związane z depresją. Uważam, że nie są konieczne, gdyż w jej przypadku dysponujemy szeregiem pomocnych narzędzi. Z załączonych pytań można skorzystać, jeśli mamy jasność co do tego, że u pacjenta występowały lub występują niebudzące wątpliwości zaburzenia depresyjne.