Search

Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η εξέταση των αδικημάτων της συγκρότησης, ένταξης και διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης, όπως αυτά αντιμετωπίζονται από την ελληνική νομολογία, με βάση την τυποποίηση που έχουν σήμερα στις παραγράφους 1 και 2 του άρθρου 187 του ισχύοντος Ποινικού Κώδικα. Επιχειρήθηκε αρχικά ο ορισμός του οργανωμένου εγκλήματος ενώ στη συνέχεια εξετάστηκε εν συντομία, η ιστορική εξέλιξη του φαινομένου του οργανωμένου εγκλήματος σε συνδυασμό με τις νομοθετικές προσπάθειες αντιμετώπισής του τόσο σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο με σημεία σταθμούς τη Σύμβαση του Παλέρμο και την Απόφαση Πλαίσιο 2008/841/ΔΕΥ όσο και σε εθνικό επίπεδο με κυριότερη τη θέσπιση του Ν. 2928/2001, όπως αυτός τροποποιήθηκε και αντικαταστάθηκε τελευταία με το άρθρο 187 του ισχύοντος ΠΚ. Στη συνέχεια επιχειρήθηκε η αποτύπωση των θέσεων της νομολογίας και η ερμηνευτική προσέγγισή της αναφορικά με τα εγκλήματα της συγκρότησης, ένταξης και διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης, μέσα από τα κείμενα ελληνικών αποφάσεων. Τέλος, για την πληρότητα της θεματικής αναπτύχθηκαν τρία κομβικά ζητήματα που απασχόλησαν έντονα την νομολογία μας αλλά και τη θεωρία, αναφορικά με την έννοια του του οργανωμένου εγκλήματος, ήτοι η αναγκαιότητα του σκοπού προσπορισμού ή μη περιουσιακού οφέλους, με αφορμή και τη δίκη της «Χρυσής Αυγής», το ζήτημα της διάρκειας της συμμετοχής του μέλους ακόμα και σε περιπτώσεις που η δράση της οργάνωσης έχει ανασταλεί, με αφορμή την απόφαση ΑΠ 487/2012, για την τρομοκρατική οργάνωση «17 ΝΟΕΜΒΡΗ» και τέλος η σχέση μεταξύ του αδικήματος της εγκληματικής οργάνωσης και της συμμορίας της παραγράφου 3 του ισχύοντος 187ΠΚ., The purpose of this thesis is to examine the offences of forming, joining and directing a criminal organization referred to in current article 187 (1), (2) of Greek Criminal Code in the light of Greek case-law. Initially, an attempt was undertaken to define the phenomenon of organized crime, followed by a brief analysis of its historical development with an emphasis to the legislative measures taken to tackle it at both international and European level, with the Palermo Convention and the Council Framework Decision 2008/841/JHA as reference points, as well as at national level, mainly with the enactment of Law 2928/2001, as last amended and replaced by Article 187 of the current Greek Criminal Code. Furthermore, the thesis includes a presentation of Greek case-law, regarding the definition of the criminal offences of forming, joining and directing a criminal organization, by means of a case by case examination. Finally, for the complete consideration of the topic in question, three key issues were examined, which the Greek jurisprudence and doctrine dealt with and are thus deemed of great concern, regarding the concept of organized crime; that is, (a) whether organized crime requires the purpose of obtaining an unlawful economic gain, with reference to the trial of "CΗRISI AVGI", (b) the duration of the participation of the member, even in cases where the activity of the organization has been suspended, on the basis of the decision 487/2012 of Arios Pagos (Greek Supreme Court of Cassation) concerning the terrorist organization "17 NOEMVRI", (c) the distinction between the offences concerning criminal organization and those concerning gang, provided for in Article 187 (3) of the Greek Criminal Code.

Η παρούσα μελέτη θα προσπαθήσει να σκιαγραφήσει τις βασικότερες πτυχές του θεμελιώδους εγκληματικού φαινομένου του οργανωμένου εγκλήματος, αλλά και να αναδείξει τα αποδεικτικά όρια που τίθενται στον εφαρμοστή του δικαίου κατά την αναζήτηση της ουσιαστικής αλήθειας. Το πρώτο μέρος προσεγγίζει ερμηνευτικά και νομολογιακά τις αξιόποινες πράξεις της συγκρότησης, της ένταξης και της διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης, της εγκληματικής συμμορίας, τον προσπορισμό οικονομικού ή άλλου υλικού οφέλους μιας εγκληματικής οργάνωσης, είτε άμεσα είτε έμμεσα, όπως καθιερώνεται στη Σύμβαση του Παλέρμο του ΟΗΕ και την απόφαση – πλαίσιο 2008/841/ΔΕΥ, τις μορφές συμμετοχής και αξιόποινης υποστήριξης στο έγκλημα και τα «ευνοϊκά μέτρα». Στο δεύτερο μέρος παρατίθενται οι διατάξεις που προβλέπουν αποδεικτικές απαγορεύσεις, φανερώνοντας τους κινδύνους που ελλοχεύουν για τα θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα από την κτήση και αποδεικτική αξιοποίηση παρανόμως κτηθέντων αποδεικτικών μέσων. Τέλος, μικρή μνεία γίνεται, στο τρίτο μέρος, στις ειδικές ανακριτικές πράξεις που προβλέπονται στον Κ.Π.Δ. για την εξακρίβωση εγκληματικών οργανώσεων. Απαραίτητη φαίνεται η στάθμιση από τη μια πλευρά της ανάγκης αποκατάστασης της κοινωνικής ειρήνης που διασαλεύτηκε και της προστασίας των εννόμων αγαθών των πολιτών και από την άλλη της ανάγκης δίκαιης ποινικής μεταχείρησης του κατηγορουμένου και της αποφυγής υποβάθμισής του από το κύριο πρόσωπο της ποινικής δίκης σε αντικείμενο και αποδέκτη κρατικών αυθαιρεσιών. Από την ερμηνευτική και νομολογιακή προσέγγιση αυτών των ζητημάτων ευκταίο είναι να προκύψει γόνιμος προβληματισμός για τις επιλογές του νομοθέτη και συγχρόνως προτάσεις για μελλοντικές τροποποιήσεις του υφιστάμενου νομοθετικού πλαισίου., The present study will attempt to outline the most basic aspects of the fundamental criminal phenomenon of organized crime, but also to highlight the evidentiary limits imposed on the legal practitioner in the search for the essential truth. The first part takes an interpretative and jurisprudential approach to the criminal offences of forming, joining and directing a criminal organization, of criminal association, of a criminal gang, of obtaining financial or other material benefit from a criminal organization, either directly or indirectly, as established in the UN Palermo Convention and the UN Framework Decision 2008/841/JHA, of forms of participation and punishable support in crime and of “favourable measures”. The second part sets out the provisions providing for evidentiary prohibitions, highlighting the risks to fundamental individual rights posed by the acquisition and use of illegally obtained evidence. Finally, a brief reference is made, in the third part, to the special investigative actions provided for in the CPC for the purpose of investigating criminal organizations. It seems necessary to balance the need to restore the disturbed social peace and protect the legal rights of citizens on the one hand, and the need to treat the accused fairly in criminal proceedings and to avoid downgrading him from the main subject of criminal proceedings to the object and recipient of arbitrary state action on the other. The interpretative and jurisprudential approach to these issues is likely to lead to fruitful reflection on the legislator's choices and, at the same time, to proposals for future amendments to the existing legislative framework., Σε συνεργασία με: Νομικής (Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης)

Αντικείμενο της εργασίας αποτελούν τα ευνοϊκά μέτρα, ήτοι οι ρυθμίσεις που προβλέπουν την ευνοϊκή μεταχείριση των υπεύθυνων για την τέλεση μιας αξιόποινης πράξης, ως αντάλλαγμα για τη συνδρομή τους στη δίωξη άλλων, βαριών εγκλημάτων. Κοινό χαρακτηριστικό των μέτρων αυτών είναι ότι οι δικαιούχοι τους καταγγέλλουν τρίτα πρόσωπα, προκειμένου να αντιμετωπίσουν ελαφρύτερες συνέπειες για τα εγκλήματα, που διέπραξαν οι ίδιοι. Για το λόγο αυτό, τα ευνοϊκά μέτρα είναι γνωστά και ως «το ελαφρυντικό του καταδότη». Στην παρούσα εργασία αναλύονται τα ευνοϊκά μέτρα, που προβλέπονται τόσο στον ΠΚ, όσο και στο ν. 4139/2013 («Νόμος περί εξαρτησιογόνων ουσιών και άλλες διατάξεις»). Υπογραμμίζεται ότι προβλέψεις για ευνοϊκά μέτρα περιέχονται και σε άλλους ειδικούς ποινικούς νόμους. Ωστόσο, αυτή η δικαιοπολιτικά αμφιλεγόμενη ρύθμιση ταυτίστηκε ιστορικά, στην ελληνική νομοθεσία, με το χώρο των ναρκωτικών, ο οποίος αποτέλεσε την αφετηρία και για την επέκτασή της στους άλλους χώρους, που προβλέπονται σήμερα στον ΠΚ (οργανωμένο έγκλημα, υπηρεσιακά εγκλήματα, εμπορία ανθρώπων, γενετήσια εκμετάλλευση ανηλίκων κ.λπ.), ενώ εμφανίζεται συχνότατα στη δικαστηριακή πρακτική και τη νομολογία. Η εργασία χωρίζεται σε τρία μέρη: Στο πρώτο γίνεται η αντιπαραβολή των ευνοϊκών μέτρων με το θεσμό των «μαρτύρων του στέμματος», ενώ εξετάζεται πώς λειτουργούν τα μέτρα αυτά από πλευράς δικονομικού δικαίου. Στο κυρίως μέρος αναλύονται λεπτομερώς τα ευνοϊκά μέτρα των άρθ. 187Γ, 263Α ΠΚ και 27 ν. 4139/2013, ενώ γίνεται και μια σύντομη αναφορά στα ουσιωδέστερα ζητήματα των λοιπών ευνοϊκών μέτρων του ΠΚ. Συγκεκριμένα, εξετάζονται οι λόγοι, για τους οποίους προβλέπονται τα μέτρα αυτά ειδικά για τα συγκεκριμένα εγκληματικά πεδία, η εισαγωγή και η ιστορική εξέλιξη των εν λόγω ρυθμίσεων στο ελληνικό δίκαιο, καθώς και η νομική φύση της εκάστοτε ρύθμισης. Επίσης, αναλύονται οι προϋποθέσεις εφαρμογής και οι έννομες συνέπειες των προβλέψεων αυτών, αλλά και η αντιμετώπισή τους από τη νομολογία. Τέλος, γίνεται μια προσπάθεια για τη συστηματοποίηση της κριτικής, που έχει διατυπωθεί για τα μέτρα αυτά από τη θεωρία, προκειμένου να έχει ο αναγνώστης μια συνολική εικόνα των ενστάσεων και των προβλημάτων, που γεννούν αυτές οι αμφιλεγόμενες ρυθμίσεις, σε σχέση τόσο με τη μεταχείριση των δραστών, όσο και με τις θεμελιώδεις αρχές και αξίες του ποινικού μας δικαίου, The subject of this study is the leniency measures, i.e., the provisions that provide beneficiary treatment to those prosecuted of a criminal offense, in exchange for their assistance in the prosecution of more serious crimes. A common feature of the measures is that the beneficiaries denounce third parties, in order to face lighter fines or other penalties for the crimes they committed. Hence, these leniency measures are known as the “whistleblower’ s mitigation”. This paper analyses the leniency measures, provided by both the Greek PC and the Greek Law No. 4139/2013 (“Law on addictive substances and other provisions”). It is underlying though that similar measures are also found in other criminal laws. However, this legally and politically controversial regulation has been historically identified, in Greek legislation, with the drugs field legislation, constituting the starting point for its implementation in other legal fields, currently provided for in the Greek PC (organized crime, service crimes, human trafficking, sexual exploitation of minors, etc.) while it appears in judicial practice and jurisprudence frequently. This paper is divided into three parts. In the first part, an attempt is made to compare these measures with the institution of “crown witnesses” and examine how these measures operate from the perspective of criminal procedural law. In the main part, the leniency measures of Articles 187C, 263A Greek PC, and 27 of Greek Law No. 4136/2013 are examined thoroughly, while a brief reference is also made to the most essential issues of the other leniency measures of the Greek PC. Particularly, there will be examined the reasons why these measures are provided specifically for these criminal fields, the introduction and historical development of the regulations in question in Greek law, as well as the legal nature of each regulation. The application conditions and legal consequences of these provisions are also analyzed, as well as their treatment by jurisprudence. Finally, an attempt is made to systematize the criticism that has been formulated for these measures from the theory, to provide the reader with a comprehensive picture of the objections and problems that these controversial regulations generate, both about the treatment of offenders, as well as the fundamental principles and values of Greek criminal law

Με την παρούσα εργασία επιχειρείται μία καθολική ανάλυση του θεσμού της Ανακριτικής Διείσδυσης, που συγκαταλέγεται στις Ειδικές Ανακριτικές Πράξεις. Αρχικά, αναλύεται η έννοια του οργανωμένου εγκλήματος και η θέσπιση των Ειδικών Ανακριτικών Πράξεων και η σημασία τους για την καταπολέμηση του εν λόγω εγκληματικού φαινομένου. Στη συνέχεια, παρουσιάζεται το θεσμικό πλαίσιο της Ανακριτικής Διείσδυσης και των συναφών ζητημάτων, καθώς και εάν η ύπαρξη του θεσμού της παραβιάζει θεμελιώδη συνταγματικά δικαιώματα. Ακολουθεί μία προσέγγιση του ίδιου του θεσμού υπό το φως της νομολογίας του Δικαστηρίου του Στρασβούργου και των εγγυήσεων της ΕΣΔΑ, καθώς και των εθνικών Δικαστηρίων. Στόχος ήταν να διατυπωθούν προτάσεις για την βελτίωση του θεσμού., Within this dissertation, a global analysis is being attempted concerning the statute of the Investigative Interrogation, which is one of the Special Investigative Techniques. First of all, the study presents the meaning of the organized crime and the enactment of the Special Investigative Techniques, which focus on combating this specific criminal practice. Additionally, the institutional framework of Investigative Interrogation is analyzed and the study examines whether the fundamental constitutional rights are violated. The statute is being perused based on the National Courts and on the ECHR’ s jurisprudence and guarantees, in order to improve this method and to highlight its benefits., Σε συνεργασία με: Νομικής (Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης)

This book consists of an attempt to provide a holistic and contemporary approach to the phenomenon of corruption. More specifically, a theoretical approach to the phenomenon of corruption is being attempted as well as an illustration of the main approaches of the international literature regarding the research of the phenomenon of corruption. As corruption is a complex and often difficult to define phenomenon, the main definitions that have been used internationally, the causal factors, the consequences as well as the essential differences between perceived and real levels of corruption are being analyzed. In the next stage, the multifaceted measures to combat the phenomenon of corruption are examined. Particular importance is given to the – often ignored – relationship between organized crime – money laundering – international financial relations and corruption., Το σύγγραμμα αποτελεί μία προσπάθεια ολιστικής προσέγγισης στο φαινόμενο της διαφθοράς. Πιο συγκεκριμένα επιχειρείται μία θεωρητική προσέγγιση στο φαινόμενο της διαφθοράς και απεικόνιση των κυριότερων προσεγγίσεων της διεθνούς βιβλιογραφίας σχετικά με την έρευνα του φαινομένου της διαφθοράς. Καθώς αποτελεί ένα φαινόμενο σύνθετο και συχνά δύσκολο να οριστεί, αναλύονται οι κυριότεροι ορισμοί που έχουν χρησιμοποιηθεί διεθνώς, οι αιτιακοί παράγοντες, οι συνέπειες καθώς και οι ουσιώδεις = διαφορές μεταξύ αντιληπτών και πραγματικών επιπέδων διαφθοράς. Σε επόμενο στάδιο εξετάζονται τα πολύπλευρα μέτρα για την καταπολέμηση του φαινομένου της διαφθοράς. Ιδιαίτερη σημασία δίνεται στην – συχνά αγνοούμενη – σχέση μεταξύ του οργανωμένου εγκλήματος – της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες – των διεθνών οικονομικών σχέσεων και της διαφθοράς.

Σκοπός της διατριβής είναι η διαπραγμάτευση της ορθής ή όχι προσαρμογής των Διεθνών και Ευρωπαϊκών κειμένων που στοιχειοθετούν την έννοια του οργανωμένου εγκλήματος στο ελληνικό δίκαιο και, ειδικότερα, εάν ο προσπορισμός του οικονομικού οφέλους αποτελεί ή όχι συστατικό στοιχείο της εγκληματικής οργάνωσης όπως τυποποιείται στον Ποινικό μας Κώδικα. Παρουσιάσαμε αρχικά μια σύντομη ιστορική αναδρομή της εξέλιξης των πιο γνωστών εγκληματικών οργανώσεων, οι οποίες κατά τις πρώτες δεκαετίες της διαμόρφωσής τους αποτελούσαν ομάδες προσώπων, περιορισμένου βεληνεκούς, οι οποίες είχαν συσταθεί για την επίτευξη ενός ορισμένου σκοπού. Εν συνεχεία, εξετάσαμε τους λόγους που καθιστούν αδήριτη την ανάγκη της ύπαρξης ενός κοινού ορισμού σε διεθνές επίπεδο προς τον σκοπό του περιορισμού της δράσης του οργανωμένου εγκλήματος, τονίζοντας τόσο τους παράγοντες που δημιουργούν γόνιμο έδαφος για την εξάπλωση της δράσης του, όσο και τους κινδύνους που ελλοχεύουν σε περίπτωση που δεν υπάρχει μια κοινή γραμμή στις νομοθεσίες των διαφόρων κρατών. Έτσι, προβήκαμε σε παρουσίαση της Διεθνούς Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για την Καταπολέμηση του Οργανωμένου Εγκλήματος, γνωστή και ως Σύμβαση του Παλέρμο, καθώς και της Κοινής Δράσης του 1998 και της υπ’ αριθμ. 2008/841/ΔΕΥ Απόφασης – Πλαίσιο, τα οποία κείμενα καθορίζουν τα ελάχιστα απαραίτητα στοιχεία που οφείλουν να ενσωματώσουν οι εθνικοί νομοθέτες στο δίκαιό τους προς τον σκοπό αποτελεσματικής αντιμετώπισης του φαινομένου του οργανωμένου εγκλήματος. Κατόπιν αυτών, καταφύγαμε σε μια περιληπτική παράθεση των τροποποιήσεων που έχει υποστεί η διάταξη του άρθρου 187 παρ. 1 του Ποινικού μας Κώδικα, στο οποίο τυποποιείται το αδίκημα της σύστασης ή ένταξης σε εγκληματική οργάνωση, καταλήγοντας σε εκτενή ανάλυση της ισχύουσας μορφής της μετά τον ν. 4619/2019. Ακολούθως, παρατηρώντας πως ο Έλληνας νομοθέτης δεν περιορίστηκε στην συνδρομή του κινήτρου της επίτευξης περιουσιακών ωφελημάτων από την οργάνωση προκειμένου αυτή να δύναται να υπαχθεί στο έγκλημα του άρθρου 187 παρ. 1 ΠΚ, κίνητρο το οποίο εξειδικευόταν στα ως άνω διεθνή και ευρωπαϊκά κείμενα, παρατίθενται οι διαφορετικές απόψεις που έχουν αποτυπωθεί σχετικά με την ορθή ή όχι προσαρμογή στο Ελληνικό Δίκαιο των προβλέψεων αυτών, λαμβάνοντας επιπλέον υπόψη πως αφενός την νομολογία έχουν απασχολήσει εγκληματικές οργανώσεις με οικονομικές στοχεύσεις, αφετέρου ο τρόπος διάρθρωσης και λειτουργίας αυτών ομοιάζει με τις σύγχρονες, προηγμένες και καθ’ όλα νόμιμες επιχειρήσεις. Δεδομένου πάντως πως, όπως μας έχει δείξει η νομολογία, το κίνητρο των σύγχρονων εγκληματικών οργανώσεων συνίσταται κατά κύριο λόγο σε επίτευξη περιουσιακών ωφελημάτων, η τελευταία ενότητα της εργασίας αφιερώνεται στη διάκριση του αδικήματος της σύστασης ή ένταξης σε μια τέτοια οργάνωση από το οικονομικό έγκλημα, το οποίο μάλιστα διαπράττεται όλο και περισσότερο σε οργανωμένη βάση. Η διατριβή καταλήγει στην άποψη της γράφουσας σχετικά με τη συμβατότητα ή μη της προσαρμογής του Ποινικού μας Δικαίου με τις επιταγές του Συντάγματός μας κατά το μέρος που αφορά την μεταφορά των διεθνών προβλέψεων στο εσωτερικό ποινικό σύστημα, στηρίζοντας επιπλέον αυτήν με μία ηθική τεκμηρίωση., The aim of the present thesis is the negotiation of the correct or incorrect adaptation of the International and European legal texts that substantiate the concept of the Organized Crime in Greek Law and, in particular, whether or not the provision of financial benefit is an essential element of a criminal organization as standardized in our Penal Code. Firstly, we presented a brief historical overview of the evolution of the most well-known criminal organizations, which, in the first decades of their formation, were groups of individuals, of limited scope, and were formed to achieve a certain purpose. We looked into the reasons why the need for a common definition on an international basis to limit the action of organized crime is urgent, highlighting both the factors that create fertile ground for the spread of its action and the underlying risks that in case there is not a common line among the laws of the different states. Thus, we presented the United Nations International Convention against Organized Crime, also known as the Palermo Convention, as well as the 1998 Joint Action and Council Framework Decision 2008/841/JHA, which determine the minimum necessary elements which national legislators must incorporate into their legislation in order to deal with the phenomenon of organized crime effectively. Subsequently, we resorted to a summarized presentation of the amendments made to the provision of article 187 par. 1 of our Penal Code, which standardizes the offense of forming or joining a criminal organization, concluding with an extensive analysis of its current form after the Law 4619/2019. Next, observing that the Greek legislator was not limited to the assisting motivation to achieve property benefits from the organization in order for it to be subject to the crime of article 187 par. 1 of Penal Code different views that have been reflected on the correct or incorrect adaptation to Greek Law of these provisions, taking into account that on the one hand the jurisprudence has been occupied by financially targeted criminal organizations, on the other hand the way they are structured and operated is modern, advanced and fully legitimate businesses. However, since, as the case law has shown us, the motive of modern criminal organizations is primarily to achieve material benefits, the last section of the work is devoted to distinguishing the offense of setting up or joining such an organization from financial crime, which in fact is increasingly being committed on an organized basis. The thesis concludes the author's view on the compatibility or not of the adaptation of our Criminal Law with the requirements of our Constitution in the part concerning the transfer of international provisions in the domestic penal system, further supporting it with a moral justification., Σε συνεργασία με: Νομικής (Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης)

Το παρόν πόνημα επεξεργάζεται σε βάθος τη δογματική προβληματική του οργανωμένου εγκλήματος και ειδικότερα του ισχύοντος άρθρου 187 του Ποινικού μας Κώδικα , όπως αυτός διαμορφώθηκε με τον Ν.4619/2019 , τον Ν.4637/2019 και τον πολύ πρόσφατο Ν.4908/2022 αποσκοπώντας στην ερμηνευτική προσέγγιση και στην επιστημονική ανάλυση των διατάξεων του εν λόγω φαινομένου.Η διπλωματική αυτή εργασία κινείται κυρίως στο πεδίο εκείνο του κλασικού ουσιαστικού δικαίου με ορισμένες προσεγγίσεις από εγκληματολογικής κυρίως σκοπιάς , προκειμένου να γίνει κατανοητό εν συνόλω το φαινόμενο αυτό του οργανωμένου εγκλήματος.Αναλυτικότερα,στην εισαγωγική ενότητα επιχειρείται μια χαρτογράφηση της ιστορικής πορείας του φαινομένου του οργανωμένου εγκλήματος και ο φωτισμός των προσαρμογών του στις μεταβαλλόμενες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες . Εν συνεχεία, καταβάλλεται μια αξιόλογη προσπάθεια εννοιολογικής προσέγγισης του εν λόγω φαινομένου μέσω αναφορών σε πλήθος προσπαθειών που κατέβαλαν θεωρητικοί τόσο σε διεθνές , όσο και σε εθνικό επίπεδο,προκειμένου να ερμηνεύσουν με επιστημονικά αποδεκτό τρόπο τί ακριβώς είναι το φαινόμενο αυτό του οργανωμένου εγκλήματος.Επιχειρείται ακολούθως μια αναφορά στις βασικότερες διεθνείς και ευρωπαϊκές νομοθετικές ρυθμίσεις οι οποίες προσπάθησαν και πέτυχαν να προσεγγίσουν και να αντιμετωπίσουν έως ένα βαθμό το φαινόμενο αυτό του οργανωμένου εγκλήματος. Σειρά έχει η ιστορική αναδρομή της ελληνικής νομοθεσίας σχετικά με την αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος,ενώ στη τέταρτη ενότητα επιχειρείται να προσδιορισθεί το προστατευόμενο έννομο αγαθό εκ των διατάξεων του άρθ. 187 Π.Κ.. Εν συνεχεία πραγματεύεται τη διάκριση του φαινομένου του οργανωμένου εγκλήματος από άλλες συγγενείς περιπτώσεις όπω ςείναι το φαινόμενο του οικονομικού εγκλήματος,της τρομοκρατίας και αυτό της κατ’επάγγελμα τέλεσης ενός εγκλήματος.Στις ενότητες που ακολουθούν καταβάλλεται προσπάθεια ερμηνευτικής προσέγγισης των διατάξεων του νέου Π.Κ.,οι οποίες αφορούν και αντιμετωπίζουν το οργανωμένο έγκλημα.Τέλος , στην τελευταία ενότητα σταχυολογούνται συνοπτικά τα πιο ουσιώδη συμπεράσματα και οι σημαντικότερες εκείνες διαπιστώσεις που έχουν εξαχθεί από το εν λόγω πόνημα,φωτιζομένων ταυτόχρονα των αστοχιών των υπό κρίση διατάξεων και προτείνοντας από την πλευρά μας λύσεις για ένα δικαιότερο και νομικά πληρέστερο νομοθετικό πλαίσιο για το υπό κρίση φαινόμενο του οργανωμένου εγκλήματος ., The present opinion elaborates in depth the doctrinal problem of organized crime in particular the current article 187 of our Criminal Code, as it was formed by Laws 4619/2019, 4637/2019 and the very recent Law 4908/2022 aiming in the interpretative approach and in the scientific analysis of the provisions of this phenomenon.This thesis moves mainly in the field of classical substantive law with certain approaches from a criminological point of view, in order to understand this phenomenon of organized crime as a whole.In more detail, in the introductory section, a mapping of the historical course of the phenomenon of organized crime is attempted and highlighting its adaptations to the changing socio-economic conditions. Subsequently, a worthwhile effort is made to conceptually approach the phenomenon in question through references to a number of efforts made by theorists both on an international and at a national level, in order to interpret in a scientifically acceptable way what exactly this phenomenon of organized crime is. A reference is then made to the main international and European legislative measures which tried and succeeded in approaching and dealing with this phenomenon of organized crime to a certain extent. Next is the historical review of the Greek legislation regarding the treatment of organized crime, while in the fourth section an attempt is made to determine the protected legal good from the provisions of the article 187 of Criminal Code. He then deals with the distinction of the phenomenon of organized crime from other related cases such as the phenomenon of economic crime, terrorism and that of professionally committing a crime. In the sections that follow, an attempt is made to interpret the provisions of the new Criminal Code, which concern and deal with organized crime. Finally, in the last section, the most essential conclusions and the most important findings that have been drawn from the said opinion are summarized, highlighting the failures of the provisions in question and proposing solutions for a fairer and more legally sound legislative framework for the phenomenon of organized crime, which is in crisis., Σε συνεργασία με: Νομικής (Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης)

Σκοπός της διατριβής ήταν η μελέτη της σύγχρονης μορφής της εγκληματικής οργάνωσης στον ελληνικό ποινικό κώδικα. Εξετάσαμε το φαινόμενο του οργανωμένου εγκλήματος, το ιστορικό του υπόβαθρο και τους επιστημονικούς ορισμούς που έχουν προταθεί. Στη συνέχεια παρουσιάσαμε αναλυτικά τα χαρακτηριστικά της εγκληματικής οργάνωσης καθώς και τα σημαντικά ερμηνευτικά ζητήματα που αφορούν τη δομή, την απόπειρα και τη συμμετοχή. Ακόμη αναφερθήκαμε αναλυτικά στα μοντέλα ερμηνείας και περιγραφής του οργανωμένου εγκλήματος που έχουν προταθεί και μας απασχόλησε η αντιμετώπιση και εφαρμογή του νόμου από τα ελληνικά δικαστήρια. Ένα άλλο θέμα της εργασίας που θίξαμε ήταν η οικονομική προσέγγιση του σύγχρονου οργανωμένου εγκλήματος και η ιστορική της διάσταση., The aim of the present thesis was the study of contemporary form of criminal organization in the greek penal code. We examined the phenomenon of organized crime, the historical background and the scientific definitions given for the organized crime. Then we presented the features of criminal organization and significant matters of interpretation on structure, attempt and involvement. Furthermore, we analyzed the models concerning the interpretation and description of organized crime and we examined the application of the law. Another aim of this study was to examine the financial approach of the contemporary organized crime as well as the historical dimension.