Search

OBJECTIVES: It is an issueof debate whether or not to perform hormonal testing as a first-lineinvestigation in patients with erectile dysfunction. This study aimed to assessthe contribution of hormonal testing to the diagnostic investigations ofpatients who present with erectile dysfunction. METHODS:Investigations were performed in patients who applied to our andrologyclinic and in whom hormonal causes were suspected, by looking at least two ofthe FSH, LH, prolactin and testosterone levels. The rates of hormonaldisturbances and their correlation with age were determined. Additionally, whetherany modification was performed or not according to the results of these testswas noted. RESULTS: Hormonal investigation was performed in 227(63.8%) of 356 patients. Theincreased levels of FSH,LH,prolactin and decreased level of testosterone wereseen in 9.5%(20/221),7.1% (16/224),4.7%(10/211) and 3.7%(7/191) of thepatients.There was a positive correlation between FSH and LH and age,a negativecorrelation between prolactin and age,and no correlation between testosteroneand age. One of the 10 patients with prolactin increase had been diagnosed andbeen receiving treatment for hypophysis adenoma. Since the level of prolactinwas not twice the normal level no further examination was requested in theremaining 9 patients by the endocrinologists. Testosterone replacement wasgiven in two of 7 patients with decreased libido. In the remaining 5 patientsno replacement was needed. CONCLUSIONS:Our findings indicate that performing the hormonal investigation as a firstline investigation in an erectile dysfunction patient does not contribute tothe treatment additionally. Hormonal investigations should be performed afterdetailed history and physical examination and only in necessary cases., Amaçlar: ErektilDisfonksiyon nedeniyle başvuran hastada yapılacak ilk incelemede rutin hormonaldeğerlendirmenin yapılıp yapılmaması tartışmalıdır. Bu çalışmada kliniğimizebaşvuran ve hormonal inceleme yapılan hastalara bu incelemelerin katkısı araştırıldı.Yöntem ve gereçler: Pokliniğimizebaşvuran ve hormonal değerlendirme düşünülen hastalarda FSH, LH, Prolaktin veTestosteron seviyelerinden en az ikisine bakılarak incelemeler yapıldı.Hormonal bozukluk oranları tespit edilerek bu bozukluların hasta yaşı ilekorele olup olmadığına bakıldı. Ayrıca bu değerlendirmeler sonucunda tedavidefarklı bir uygulamanın yapılıp yapılmadığı tespit edildi. Bulgular: Ortalama yaşı 46,1 olan 356hastanın 227’sine (%63.8) hormonal inceleme yapıldı. FSH yüksekliği % 9.5(20/221), LH yüksekliği %7.1 (16/224), prolaktin yüksekliği %4.7 (10/211) vetestosteron düşüklüğü %3.7 (7/191) hastada tespit edildi. FSH ve LH ile yaşarasında anlamlı pozitif korelasyon, prolaktin ile yaş arasında negatifkorelasyon görülürken testesteron ile yaş arasında korelasyon tespit edilmedi.Prolaktin yüksekliği olan 10 hastanın 1 tanesi daha önceden hipofiz adenomutanısı almış ve tedavi edilmekteydi. Diğer 9 hastada prolaktin değerleri normalsınırın 2 katını geçmediğinden endokrinoloji bilim dalı tarafından ek incelemeyegerek görülmedi. Testosteron düşüklüğü olan 7 hastadan libido azalması olan 2tanesine testosteron replasmanı yapılırken diğer 5 tanesine gerek görülmedi vetüm hastalara erektil disfonksiyona yönelik tedaviler uygulandı. Sonuçlar: Bu bulgularerektil disfonksiyon nedeniyle başvuran bir hastada yapılacak ilk incelemedehormonal incelemenin tedaviye ek katkısının çok olmayacağını göstermektedir.Hormonal incelemeler iyi bir anemnez ve fizik muayeneyi takiben sadece gerekliolgularda istenmelidir.

BPH yaşlanma ile sıklığı artan ve kişilerin yaşam kalitelerini etkileyen önemli bir sağlık sorunudur. Çalışmamızda sıçanlar üzerinde deneysel BPH modeli oluşturarak, BOTOX ve Lys tedavilerinin prostat üzerine etkilerini inceledik. Çalışmada Süleyman Demirel Üniversitesi Deney Hayvanları Üretimi ve Deneysel Araştırma Laboratuvarı.ndan temin edilen, 200-400 g ağırlığında Wistar cinsi erkek sıçanlar kullanılmıştır. Sıçanlar grup 1; kontrol, grup 2; testosteron, grup 3; testosteron+BOTOX, grup 4; testosteron+Lys, grup 5; testosteron+BOTOX+Lys olacak şekilde 5 gruba ayrılmışlardır. Deney başlangıcında (0.gün) tüm hayvanların vücut ağırlıkları ölçülmüş ve grup 1.deki sıçanlar hariç diğer sıçanlara testosteron enjeksiyonu yapılmıştır. Deney başlangıcından 40 gün sonra grup 3.deki sıçanların prostatlarına BOTOX enjeksiyonu, grup 4.deki sıçanlara Lys enjeksiyonu yapılmıştır. Grup 5.deki sıçanlara ise BOTOX+Lys enjeksiyonu yapılmıştır. Bir hafta sonra (47.gün) tüm sıçanlar sakrafiye edilmiştir. Testosteron tedavisi sıçanlarda prostat ağırlığını %39 arttırmaktadır. BOTOX tedavisi prostat ağırlığını %32,5 azaltmaktadır. Lys tedavisi prostat ağırlığını %38,7 azaltmaktadır. Testosteron uygulaması prostat dokusunda değişen miktarda stroma ile birlikte irregüler asiner büyüme paternine neden olmaktadır. Kübik ve silindirik hücrelerin gözlemlendiği epitel tabakasında izole veya multiple alanlarda üst üste yığılı hücre toplulukları (pilling up formasyonu) tespit edilmiştir. ROC eğrisi analizi sonucunda BPH için kesim noktası 21,5 ve prostat kanseri için kesim noktası 59,5 olarak tespit edilmiştir. BOTOX ve Lys tedavilerinin BPH tedavisinde kullanılabileceğini düşünmekteyiz. Bununla birlikte insanlarda tedavi yöntemi olarak kullanılmadan insan vücudunda oluşturabilecekleri etkiler bakımından geniş randomize deneysel çalışmalara ihtiyaç vardır. Anahtar Kelimeler: Botilinum toksin, Hiperplazi, Lizozim, Prostat, Testosteron., The insidance of BPH is increased with aging and ıt.s an important health problem that affect peoples quality of life. In present study at rats we are creating a experimental model of BPH and investigated the effects of BOTOX and Lys treatments on prostatic tissue. In study adult Wistar rats weighing 200 to 400 g that obtained from the Suleyman Demirel University Laboratory of Experimental Animal Production and Experimental Research were used. They were completely randomized into 5 groups: grup 1; control, grup 2; testosterone, grup 3; testosterone+BOTOX, grup 4; testosterone+Lys, grup 5; testosterone.+BOTOX+Lys. The beginning of the experiment (Day 0) all animals body weights were measured and except group 1 testosterone were injected. 40 days after the beginning of experiment in group 3 BOTOX were injected to rat proatates tissue, in group 4 Lys were injected to rats prostates tissue. A week later (day 47), all rats were sacrificed. Testosterone therapy increased 39% rate of the prostate weight in rats. BOTOX therapy decreased 32,5% rate of the prostate weight in rats. Lys therapy decreased 38,7% rate of the prostate weight in rats. Testosterone application caused irregular acinar growth pattern with variable amout of stroma at prostate tissue. İsolated or multiple stacked cell populations (pilling up formation) have been identified in the epithelial layer and it lined by cuboidal or cylindrical cells. ROC curve analysis revealed cut off point for BPH and prostate cancer were determined to be 21,5 and 59,5. We suggest that BOTOX and Lys may be used in the treatment of BPH. However, before it is used as a metod of treatment in human, large randomized experimental studies must be done for the affects that can be form in human body. Keywords: Botilinum toxin, Hyperplasia, Lysozyme, Prostate, Testosterone., Tez (Doktora)- Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, 2011., Kaynakça var.

Ob gen ürünü olan leptin, enerji dengesi, iştah üzerine önemli rolü olan, endokrin ve metabolik sistemlerle sıkı ilişki içerisinde adiposiz kaynaklı bir hormondur. Prostat kanseri ve BPH ile leptin arasındaki ilişki halen araştırma konusudur. Yaptığımız çalışmada leptinin prostat kanseri ve benign prostat hiperplazisinin tanı ve tedavisinde ve hatta izlemlerinde kullanılabilirliği olan ve tümör belirleyici özelliklere sahip bir molekül olup olmadığını araştırdık. Çalışmaya lokalize prostat kanserli 8 hasta, metastatik prostat kanserli 15 hasta, benign prostat kanserli 30 hasta ve sağlıklı kontrol grubu olarak da 15 hasta dahil edildi. Tüm hastalardan leptin ve PSA seviyeleri için serum örnekleri alındı. BPH ve prostat kanserli gruplarda TUR ve biopsi spesmenlerinden immünhistokimyasal değerlendirme yapıldı. Prostat kanserli hastaların Gleason skorlamaları tespit edildi. Gruplar arasındaki ortalama leptin değerleri kıyaslandığında metastatik ve lokalize prostat kanserli gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık saptadık (p=0.001). Prostat kanserli grup ile BPH lı grup leptin düzeyleri arasında da anlamlı farklılık mevcuttu (p=0.001). Aynı anlamlı farklılık prostat kanseri ve sağlıklı kontrol grupları arasında da tespit ettik (p=0.041). Serum leptin düzeyleri ile gleason, vücut kitle indeksi ve PSA değerleri arasında da pozitif bir korelasyon mevcuttu (p= 0.041, 0.001, 0.03). İmmünhistokimyasal değerlendirmede leptinin hem BPH hem de prostat kanseri dokusunda bulunduğunu tespit ettik. Metastatik hastalarda tespit edilen yüksek serum leptin seviyelerinden yola çıkarak, leptinin prostat kanserinin metastatik düzeye gelmesinde etkili olabilecek bir molekül olabileceğine fakat bu konuyla ilgili daha ileri düzey çalışmalara ihtiyaç duyulduğu kanaatine vardık. Anahtar Sözcükler: Leptin, Prostat Kanseri, BPH., Leptin, the product of Ob gene, is a hormone derived fron adipozisit has a important role an energy balance and appetite and thight relation with endocrine and metabolic systems. The relation between leptin and prostate cancer and benign prostatic hyperplasia is stil a subject of evolution. In our study we assessed whether leptin has a tumor marker property and is feasible in diagnosis, treatment and even in follow-up of prostate cancer or benign prostatic hyperplasia. 8 patients with localized prostate cancer, 15 patients with metastatic prostate cancer, 30 patients with benign prostatic hyperplasia and 15 healthy patients as a control group included in the study. Serum samples for leptin and PSA levels were collected from all patients. In BPH and prostate cancer groups immunohistochemical evaluation was made from TUR and biopsy specimens. When the mean leptin levels between groups, we found that there is statistically significant difference between metastatic and localized prostate cancer groups (p=0.001). There was also statistically significant difference in leptin levels between prostate cancer and BPH groups (p=0.41). There was also positive correlation between serum leptin leptin levels and gleason score, BMI and PSA levels (r=0,52) We found that leptin was present in BPH and prostate cancer tissuesin immunohistochemical evaluation. Setting off from the high serum leptin levels observed in metastatic patients, we thought that leptin may be an effective molecular in the phase of prostate cancer to become metastatic but there is also need for further studies about this subject. Key words: Leptin, Prostate Cancer, Benign Prostatic Hyperplasia., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, 2004., Kaynakça var.

Günümüzde yaşam süresindeki artış ve insidansı göz önüne alındığında prostat kanseri bir halk sağlığı problemi haline gelmiştir. Prostat kanseri tanısı, PSA yüksekliği ve/veya PRM'deki patolojik bulgular nedeniyle transrektal ultrasonografi (TRUS) kılavuzluğunda yapılan sistematik ve şüpheli alanlara yönelik biyopsilere dayanmaktadır. Fakat prostat kanserinin tanısından tedavi sonrası takibine kadar, karar verme algoritmalarında yol gösterici güvenilir modalitelere ihtiyaç duyulmaktadır. Çalışmamızda 3 farklı gruptaki RP yapılan hastaların TRUS-Bx ve RP'den elde edilen prostat spesmenlerinin histopatolojik incelemeleri değerlendirildi. Tespit edilen tüm tümör odaklarının lokalizasyonları, her iki odakta tümör olup olmaması ve ISUP dereceleri açısından aralarında anlamlı fark olup olmadığı incelenip ASAP PCa da patolojik evreye etkisi araştırıldı. Çalışmamıza 1.gruptan 41, 2.gruptan 85, 3.gruptan 39 hasta katıldı. TRUS-Bx ile RP arasında ISUP derece artışı 1, 2 ve 3. gruplarda sırasıyla %17 ,%21 ve %54 idi. TRUS-Bx de sağ veya sol lopta izole PCa bulunan 2. ve 3. gruptaki hastaların RP materyalleri incelediğinde 3.grupta %96, 2.grupta %64 oranında bilateral PCa varlığı saptandı. Sonuç olarak TRUS-Bx de ASAP saptanan PCa'lı hastaların RP sonrası ISUP derecelerinde, patolojik evrelerinde artış ve ASAP alanlarında PCa olabileceği akılda tutulmalıdır. Anahtar Kelimeler: Atipik small asiner proliferasyon, Transrectal Ultrason Eşliğinde Prostat Biyopsisi, Prostat Kanseri, Patolojik Evreleme, Considering the increase in life expectancy and incidence today, prostate cancer has become a public health problem. The diagnosis of prostate cancer is based on systematic and suspicious areas biopsies guided by transrectal ultrasonography (TRUS) due to pathological findings in PSA elevation and/or DRE. However, reliable modalities are needed to guide decision-making algorithms from the diagnosis of prostate cancer to the post-treatment follow-up. In our study, histopathological examinations of prostate specimens obtained from TRUS-Bx and RP of patients who underwent RP in 3 different groups were evaluated. The localization of all detected tumor foci, the presence of tumors in both foci, and whether there was a significant difference between them in terms of ISUP degrees were examined and its effect on the pathological stage in ASAP PCa was investigated. 41 patients from the 1st group, 85 from the 2nd group and 39 from the 3rd group participated in our study. The increase in ISUP grade between TRUS-Bx and RP was 17%, 21% and 54% in groups 1, 2 and 3, respectively. When RP materials of patients in groups 2 and 3 with isolated PCa in the right or left lobe on TRUS-Bx were examined, bilateral PCa was detected in 96% of the 3rd group and 64% in the 2nd group. In conclusion, it should be kept in mind that PCa patients with ASAP detected in TRUS-Bx may have an increase in ISUP degrees and pathological stages after RP, and PCa in ASAP areas. Keywords: Atypical small acinar proliferation, Transrectal Ultrasound-Assisted Prostate Biopsy, Prostate Cancer, Pathological Staging, Tez (Uzmanlık-PhD) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, 2021., Kaynakça var.

Tez (Uzmanlık)- Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, 2011., Kaynakça var.

Operasyon sırasında böbrek kan akımın azaldığı (suprarenal aortik anevrizma) veya azalması gerektiği (parsiyel nefrektomi) durumlarda böbreklerde iskemi daha sonrasında tekrar kanlanma ile birlikte reperfüzyon hasarı oluşabilmektedir. Bu durumda Akut Tübüler Nekrozun (ATN) klinik bir sonucu olan İskemik Akut Böbrek Yetmezliği (ABY) tablosu meydana gelir. İskemi-reperfüzyon hasarından sorumlu serbest oksijen radikallerinin etkilerini önlemeye yönelik birçok ajan bir çok hayvan modelinde çalışılmıştır. Flavinoidler, bitkilerde yaygın olarak bulunan ve antioksidan özellik taşıyan polifenolik bilesiklerdir. Okserutin, rutin ve kersetin türevi olup flavonoidlerin flavonol alt grubu üyesidir. Okserutinin standart bileşiminde doğal biyoflavinoid olan Rutin’in trihidroksietil türevi olan tri-okserutin bulunmaktadır. Yapılan çalışmalarda tri-okserutinin antioksidan, antiinflamatuvar, antineoplastik, antieritrositik, antitrombotik, antifibrinolitik ve radyoprotektif aktivite gibi biyolojik aktivitelere sahip olduğu belirtilmiştir.Çalışmamızda renal iskemi-reperfüzyon hasarı oluşturulan ratlarda okserutinin böbrek iskemi- reperfüzyon hasarı ve apopitozis üzerine koruyucu etkinliğini araştırdık.Çalışmamızda 48 adet Wistar Albino cinsi erkek rat, kontol ve deney grupları olarak beşe ayrıldı. Grup I; kontrol/sham grubu, Grup II; 30 dakika iskemi oluşturulan ve 1 saat reperfüzyon uygulanan, Grup III; İskemiden 24 saat ve 2 saat önce 500 mg/kg okserutin uygulanan, 30 dakika iskemi oluşturulan sonrasında 1 saat reperfüzyon uygulanan, Grup IV; 30 dakika iskemi oluşturulan ve 24 saat reperfüzyon uygulanan, Grup V; İskemiden 24 saat ve 2 saat önce 500 mg/kg okserutin uygulanan, 30 dakika iskemi oluşturulan, 24 saat reperfüzyon uygulanan olarak gruplar oluşturuldu.Reperfüzyon sürelerinin sonundan kan ve doku örnekleri alınarak sakrifiye edildi. BUN, ÜRE, kreatinin, sistatin-C, TNF-α, total antioksidan durum (TAS) ve total oksidan durum (TOS) biyokimyasal parametreler değerlendirildi. TUNNEL yöntemi ile apopitozis ve rutin histopatolojik değişiklik değerlendirmesi yapıldı.Çalışmamızın sonucunda renal iskemi-reperfüzyon hasarı oluşturulan ratlarda proflaktik okserutin verilmesinin iskemi-reperfüzyona bağlı gelişen renal hasar ve apopitoziste koruyucu olduğunu gösterdik. Anahtar kelimeler: Akut böbrek yetmezliği, iskemi-reperfüzyon hasarı, okserutin, oksidatif stres, Ischemia-reperfusion injury can occur in conditions where blood supply to the kidney is reduced spontaneously (suprarenal aortic aneurysm) or where this is required on purpose (partial nephrectomy). In such cases, ischemic acute renal failure develops which is a clinical consequence of acute tubular necrosis (ATN). Numerous agents have been studied in animal models to preclude the effects of free oxygen radicals responsible from the ischemia-reperfusion injury. Flavinoids are polyphenolic compounds commonly found in the plants and possess anti-oxidant features. Oxerutin is a derivative of rutin and quercetin, and the member of the flavonols, a subgroup of flavonoids. The standard composition of oxerutin contains natural bioflavinoid tri-oxerutin, which is trihydrocyethyl derivative of rutin. The studies indicated many biologic activities for tri-oxerutin including anti-oxidant, anti-inflammatory, anti-neoplastic, anti-erythrocytic, antithrombotic, anti-fibrinolytic and radio-protective activities.In the present study, we evaluated the protective effects of oxerutin on renal ischemia-reperfusion injury and apoptosis in the rat model of renal ischemiareperfusion injury.We used 48 male Wistar Albino rats in the study, and the rats were divided into 5 groups as the control and the study group. Group I, control/sham operated; Group II, 30 minutes ischemia and 1 hour reperfusion group; Group III, 500 mg/kg oxerutin 24 hours and 2 hours before ischemia, 30 minutes ischemia and 1 hour perfusion; Group IV, 30 minutes ischemia and 24 hours reperfusion; Group V, oxerutin 500 mg/kg 24 hours and 2 hour before ischemia, 30 minutes ischemia and 24 hours reperfusion.At the end of the reperfusion periods, blood and tissue samples were obtained, and the rats were sacrificed. The biochemical parameters evaluated include BUN, Urea, creatinine, cystatin-C, TNF-α, total anti-oxidant status (TAS) and total oxidant status (TOS). Apoptosis and routine histopathological changes were evaluated using TUNNEL method.In conclusion, it was revealed that prophylactic administration of oxerutin showed protective effects on renal injury and apoptosis caused by ischemiareperfusion injury in the rat renal ischemia-reperfusion model. Keywords: Acute kidney failure, ischemia-reperfusion damage, oxerutin, oxidative stress, Tez (Uzmanlık Tezi)- Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Üroloji Anabilim Dalı, 2013., Kaynakça var.

Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, 2004., Kaynakça var.

Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, 1999., Kaynakça var.

Günümüzde laparoskopi hem tanı hem de tedavi amacıyla her yaş grubunda yaygın olarak kullanılmaktadır. Laparoskopi, cerrahi prosedürlerin vücuttaki travmayı en aza indirgeyerek yürütülmesini sağlayan cerrahi bir tekniktir.Laparoskopi işleminin rahatça uygulanabilmesi için batın içerisinde uygun çalışma alanının elde edilmesi gerekir. Bu alanın sağlanması için Pp uygulanır. Pp ciddi hemodinamik etkileri olan genelikle iyi tolere edilen patofizyolojik bir durumdur.Laparoskopi esnasında Pp sonucunda oluşan İAB çeşitli fizyolojik ve hemodinamik değişiklikleride beraberinde getirmektedir. Laparoskopi günümüzde daha uzun süreli ve daha karmaşık ameliyatlarda daha yaşlı ve genel durumu bozuk hastalar üzerinde de yapılmakta, oluşan hemodinamik etkiler daha ciddi ve potansiyel olarak fatal olabilmektedir.Çalışmamızda Pp oluşturulan ratlarda, Pp’nin rat böbrekleri üzerindeki etkileri ve Teofilinin koruyucu etkinliğinin değerlendirilmesi amaçlanmaktadır.Oluşturulan deneysel modelde 34 adet Wistar-Albino cinsi rat, kontrol ve deney grupları olarak üç gruba ayrıldı. Grup I: kontrol/sham grubu(n:10), Grup II: 14 mmHg CO2 Pnomoperitonyum grubu (n=12), Grup III: 14 mmHg CO2 Pnomoperitonyum + Teofilin Grubu(n=12). Teofilin 15 mg/kg dozunda intraperitoneal olarak uygulandı.Uygulanan deneysel model sonrasında ratlardan kan ve doku örnekleri alınarak ratlar sakrifiye edildi. Biyokimyasal parametreler olarak BUN, Üre, Kreatinin, Sistatin C, total antioksidan kapasite (TAS), total oksidan kapasite (TOS) ve oksidatif stres indeksi (OSİ) değerlendirildi. Patolojik inceleme için alınan dokulardan; apopitozisin değerlendirilmesi amacıyla TUNEL yöntemi kullanıldı.Histopatolojik değerlendirme için hematoksilen eozin ile boyama yapıldı.Çalışmamızın sonucunda Pnomoperitonyum oluşturulan ratlarda Teofilin tedavisi uygulanmasının Pnomoperitonyuma bağlı gelişen renal hasar ve apopitozisde koruyucu olduğu gösterildi. Anahtar Kelimeler: Pnomoperitonyum, teofilin, oksidatif stres, apopitozis, Laparoscopy is widely used to diagnose as well to for therapeutic purposes across all age groups in today's practice. Laparoscopic procedures reduce the extent of body trauma while performing surgery. However, laparoscopy requires adequate working area within the abdomen for the conduction of the procedure. Pp is created to form a working area. Pp is generally a well-tolerated pathophysiological condition which may have serious hemodynamic effects. Increased intra-abdominal pressure (IAP), which is caused by Pp during laparoscopic procedure, brings about various pathophysiological and hemodynamic alterations. Presently, laparoscopic procedures are also used in complicated and long surgical procedures as well as to operate elderly patients with poor general condition, and the resulting hemodynamic effects can be serious and potentially fatal.The aim of the present study was to evaluate the effects of Pp on the rat kidneys and protective effects of teophyphilline in the rat model of Pp. In the experimental model, 34 Wistar-Albino rats were divided into three groups as the study and control groups. Group I: control/sham operated group (n:10), Group II: 14 mmHg CO2 pneumoperitoneum group (n= 12), Group III:14 mmHg CO2 + teophyphilline pneumoperitoneum Group (n= 12). Teophyphilline 15mg/kg was administered intraperitoneally.At the end of the experiments, blood and tissue samples were obtained, and the rats were sacrificed. The biochemical parameters evaluated include BUN, Urea, creatinine, cystatin C, total anti-oxidant status (TAS) and total oxidant status (TOS).Apoptosis was evaluated using TUNNEL method in samples obtained for pathological examination. The tissue samples were stained with hematoxylin-eosin for histopathological examination.Our study revealed that teophyphilline administration was protective against renal injury and apoptosis caused by pneumoperitoneum in the rat pneumoperitoneum model. Keywords: Pneumoperitoneum, teophyphilline, oxidative stress, apoptosis, Tez (Uzmanlık Tezi)- Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Üroloji Anabilim Dalı, 2013., Kaynakça var.

Hücre hasarının bir mekanizması olarak gösterilen poli (ADP-riboz) polimeraz (PARP) yolağı, pek çok iskemi reperfüzyon hasarı patogenezinde yer almaktadır. DNA'da oluşan iplik kırıklıkları, DNA tamir mekanizmalarında görevli olan PARP enzimini aktive etmektedir. Hafif genotoksik zarar PARP aktivasyonunu indükleyerek DNA tamirini sağlamaktadır. Orta derecede hücre hasarında, tamir edilemez derecede DNA hasarı bulunan hücreler apopitoza yönlendirilmektedir. Şiddetli DNA hasarında ise, PARP aşırı aktive olmakta ve hücre içi enerji metabolizmasını çökerterek hücreyi nekroza sürüklemektedir. PARP.ın hafif ve yüksek DNA hasarı durumunda iki farklı yöndeki etkisi dikkat çekicidir. Bu nedenle çalışmamızda testis torsiyonunda hafif iskemi-reperfüzyon hasarında germ hücrelerindeki apopitozis durumu ve PARP etkinliğinin gösterilmesi amaçlanmıştır. Çalışmamızda 44 adet wistar albino rat kullanılmış ve ratlar kontrol, sham, 1, 2 ve 4 saat torsiyon gruplarına ayrılmıştır. Sol testislere 720ʻ torsiyon yapılıp detorsiyon sonrası 4 saat reperfüzyon uygulanmıştır. Deney sonunda sol ve sağ testislere orşiektomi yapılarak testislerdeki iskemi-reperfüzyon hasarı ve apopitoz derecesi histopatolojik olarak, PARP aktivitesi western blot analizi ile gösterilmeye çalışılmıştır. Çalışmamızda kontrol ve sham gruplarında Johnson Tübüler Biyopsi Skoru (JTBS) normal olmasına rağmen çok düşük düzeyde apopitoz saptanmıştır. 1 saat torsiyon grubunda kontrol ve sham grubuna göre JTBS.nin düştüğü ve apopitoz ortalamasının arttığı tespit edilmiştir. Ancak bu değerlerin yüksek olmadığı 2 ve 4 saat torsiyonlu grupların sağ testis değerlerine yakın olduğu görülmüştür. 2 ve 4 saat torsiyon gruplarında da kontrol, sham ve 1 saat torsiyon grularına göre JTBS.nin düştüğü ve apopitozun arttığı tespit edilmiştir. 1 ve 2 saat torsiyonlu sağ testislerde shama göre JTBS açısından fark olmamasına karşın apopitoz ortalamaları yüksek saptanmıştır. JTBS açısından 2 ve 4 saat torsiyonlu grupların karşı testisleri 1 saat torsiyonlu sol testisle kıyaslandığında istatistiksel anlamlı fark tespit edilmemiştir. Sonuç olarak çalışmamızda testiste saptanabilir en az hasar oluşturulabilmesi için 1 saatlik bir sürenin gerekli olduğu, testiküler iskemi süresi arttıkça orantılı olarak JTBS.nin gittikçe düştüğü ve apopitoz ortalamalarının gittikçe arttığı, 2 ve 4 saatlik torsiyonda karşı testisin 1 saat torsiyonda kalan testis kadar etkilendiği, hafif iskemiye bağlı testis hasarının tespitinde ve karşı testis hasarının tespitinde JTBS.ye göre apopitotik incelemenin daha sensitif olduğu tespit edilmiştir. Anahtar Kelimeler: Apopitoz, İskemi-Reperfüzyon, PARP, Testis, Torsiyon, The ADP-ribose polymerase (PARP) pathway, indicated as a damage mechanism for cells, is implicated in many ischemic reperfusion damage pathogenesis. DNA strand breaks activate the PARP enzyme as part of the DNA repair mechanism. Mild genotoxic damage induces the PARP activation for DNA repair. In moderate cell damage, the cells with excessive DNA damage beyond a repairable level undergo apoptosis. In severe DNA damage, PARP is over activated and steers the cell towards necrosis by crushing the intracellular energy metabolism. Two distinct effects of PARP in mild and severe DNA damage are noteworthy. As a result, in our study, apoptosis response and PARP activity was shown in mild ischemic reperfusion damage in germ cells due to testicular torsion. In our study, a total of 44 Wistar Albino rats were included, and divided into control, sham, as well as 1, 2 and 4 hour torsion groups. Left testes were subjected to 720ʻ of torsion followed by 4 hours of reperfusion. Finally, the ischemic reperfusion damage and the apoptosis level in left and right testes were evaluated histopathologically and the PARP activity was assessed using western blot analysis. In our study, the JTBS was normal in the controls and the sham group, accompanied by very low levels of apoptosis. In the 1 hour torsion group, the JTBS was lower compared to the controls and the sham group and the average apoptosis level was higher. On the other hand, these levels were not drastically high and comparable to the right testis levels of the 2 and 4 hour torsion groups. In the 2 and 4 hour torsion groups, the JTBS was also lower and the apoptosis levels higher in comparison to the controls as well as the sham and 1 hour torsion groups. While there was no difference in the JTBS between the 1 and 2 hour torsion groups and the sham group, the average apoptosis levels of the former were higher. No statistically significant differences were found between the opposite testes of the 2 and 4 hour torsion groups and the left testis of the 1 hour torsion group in terms of the JTBS. In conclusion, the minimum torsion duration for discernible testis damage was determined to be 1 hour, the JTBS was lower and the average apoptosis levels were higher in proportion to the duration of the testicular ischemia, the opposing testis was affected at a level corresponding to a 1 hour torsion when the actual testes underwent 2 and 4 hours of torsion, and the apoptotic examination was more sensitive to determine the testicular damage in mild ischemia and the opposing testicular damage compared to the JTBS. Keywords: Apoptosis, Ischemia- reperfusion, PARP, Testes, Torsion, Tez (Doktora)- Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, 2011., Kaynakça var.

In the 2002 ICS Standardization of Terminology report, OAB is defined as "urgency, with or without urge incontinence, usually with frequency and nocturia," in the absence of infection or other proven pathology. Overactive bladder was defined by the presence of frequency, urgency and urge incontinence, either singly or in combination. Frequency was defined as voiding at least 8 times in 24 hours. A questionnaire based survey was performed in 249 male, 298 women total 547 responders to establish the prevalence overactive bladder (OAB) on the basis of ICS terminology and identify the factors related to the occurrence of the condition. All responders were neurologically normal with normal urinalysis and none was pregnant. Symptoms of an overactive bladder of which frequency and urge incontinence are as bothersome urge incontinence are highly prevalent in the general population. In our study the OAB prevalence rates are in Group 1 (15-25 years) 7.3% of men, 24.1% of women, in Group 2 (26-35 years) 13.8 % of men, 21.9% of women, in Group 3 (36-45 years) 17.0 % of men, 32.1% of women, in Group 4 (>46 years and), 31.9 % of men, 25.7 % of women. Increasing age was found to be significantly related to an increasing overactive bladder. The following factors were found to be significantly related the higher prevalence of overactive bladder: age, menopause and stres incontinence. Treatment seeking behavior rate is low in our study population women with OAB. As a result, the prevalence of overactive bladder in the study population very high but a few individuals are currently receiving treatment. Keywords: Overactive bladders, prevalence, urinary frequency, urinary urgency, urge incontinence., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, 2005., Kaynakça var.

Üriner sistem taş hastalığı, ülkemizde sık görülen hastalıklardandır Üreter taşları böbrekte oluşup, üretere yerleşen taşlardır. Üreter taşlarının tedavisinde pek çok yöntem vardır ancak noninvaziv tedavi yöntemleri daha sık tercih edilmektedir. Bitkisel tedavilerde sık başvurulan yöntemdir ancak literatürde bu konuyla ilgili klinik çalışma azdır. Toplumumuzda da Kayseri ve çevresinde yetişen gilaburu (viburnum opulus) olarak bilinen meyve ekstresi böbrek taşının düşürülmesi için yaygın olarak kullanılmaktadır. Bu çalışmada gilaburunun üreter taşlarının medikal ekspulsiyonunda etkinliğini araştırmayı amaçladık. YÖNTEM: Çalışmamıza Mart - Ekim 2020 arasında Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı polikliniğine yan ağrısı, idrarda kanama gibi şikayetlerle başvuran ve üreter taşı tanısı konulan, üreterde 4- 10 mm arasında taşı olan 18- 65 yaş arası yetişkin 60 hasta dahil edilmiştir. Hastalar gilaburu kullananlar ve kullanmayanlar olarak iki gruba ayrıldı. Hastalar zarf yöntemiyle randomize edildi. Hastalar en fazla 4 hafta takip edildi. Bütün hastalara diyet, sıvı alımı, günlük yürüyüş önerilerinde bulunuldu ve ağrı kontrolü için diklofenak sodyum verildi. Grup1' i oluşturan 30 hastaya günde 3 defa yemeklerden sonra 200 cc (1 bardak) olacak şekilde gilaburu meyve suyu içirildi. Grup 2' yi oluşturan 30 hastaya standart öneriler dışında herhangi bir tedavi uygulanmadı. Gilaburu içen ve içmeyen hastaların demografik verileri, taş düşürme süreleri, düşürme sırasındaki nonsteroid antiinflamatuar kullanım miktarları, VAS skor değişimleri, spot idrarda sodyum, potasyum, kalsiyum, kreatin, idrar dansite ve idrar Ph düzeyleri karşılaştırılmıştır. BULGULAR: Hastaların yaş ortalaması 44,43±13,61 yıl olarak belirlendi. Ortalama taş boyutları 7, 14±1,57 mm olarak belirlendi. Ekstre kullanan grupta taşların boyut ortalaması 6,63±1,34 mm olurken kullanmayan grupta 7,75±1,65 mm olarak hesaplandı. Ekstre kullanan hastalarda taş düşürme süresi 6,58±2,37 gün olurken kullanmayan hasta grubunda taş düşürme süresi 9,60±4,24 gün olarak anlamlı düzeyde daha uzun bulundu. Tüm hastaların % 73,3' ü taşını düşürdüğü gözlendi. Gilaburu kullanan grupta taş düşürme oranı %80 bulundu ancak istatistiksel anlamlı değildi (p=0,247). İki grup arasında istatistiksel anlam saptanmadı. Gilaburu kullanan ve kullanmayan hastaların taş lokalizasyonuna göre düşürme süreleri karşılaştırıldığında proksimal hasta grubunda gilaburu içenlerin süreleri istatistiksel anlamlı düzeyde daha kısa bulundu (sırasıyla 8,00±1,67-13,33±4,32 gün). Gilaburu kullanan ve kullanmayan hastaların taş boyutlarına göre düşürme süreleri karşılaştırıldığında 6-8 mm arasında taşı olan ve gilaburu kullanan hastaların taş düşürme süreleri 6,86±1,34 gün ile istatistiksel anlamlı ve düşüktü. Gilaburu kullanan hastaların kullanmayanlara göre VAS skorlarının takipler süresince istatistiksel anlamlı düştüğü gözlendi (sırasıyla 2,92±1,21-4,60±1,53). Spot idrarda biyokimya verilerinde de gilaburu içen hastaların idrar sodyum, potasyum, kalsiyum, idrar dansite düzeylerinin daha düşük, idrar Ph'larının daha yüksek olduğu saptandı. Spot idrardaki bu biyokimyasal veriler gilaburu kullananlar lehine istatistiksel anlamlı raporlandı. TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızda gilaburunun üreter taşlarının, özellikle proksimale lokalize taşların düşürülme oranında artışa neden olduğu ve bu süre içerisinde hastaların ağrı skorlarında iyileşme ve nonsteroid antiinflamatuar kullanımında azalmaya neden olduğu gözlemlenmiştir. Hastaların bu sürenin başindaki ve sonundaki spot idrardaki taş oluşumuna etkili olabilecek biyokimyasal verilerini gilaburu kullanımının olumlu etkilediği saptanmıştır. Bu veriler ışığında çalışmamız literatürde gilaburunun ureter taşı düşürmeye etkisini gösteren ilk klinik çalışma olması açısından önemlidir. Anahtar Kelimeler: Viburnum opulus, gilaburu, üreter taşı, ürolitiyazis, Urinary system stone disease is one of the common diseases in our country. Ureteral stones are stones that form in the kidney and settle in the ureter. There are many methods in the treatment of ureteral stones, but noninvasive treatment methods are preferred more frequently. It is a frequently used method in herbal treatments, but clinical studies on this subject are few in the literature. In our society, the fruit extract known as gilaburu (viburnum opulus) that grows in Kayseri and its surroundings is widely used to reduce kidney stones. In this study, we aimed to investigate the efficacy of gilaburun in medical expulsion of ureteral stones. METHOD: Sixty adult patients aged 18- 65 years who were diagnosed with ureteral stones and who presented with complaints such as flank pain and bleeding in the urine between March and October 2020 in the outpatient clinic of the Department of Urology, Faculty of Medicine, Süleyman Demirel University, were included in our study. The patients were divided into two groups as those using gilabu and those who did not. Patients were randomized by the envelope method. The patients were followed for a maximum of 4 weeks. All patients were advised on diet, fluid intake, daily walking, and diclofenac sodium was given for pain control. 30 patients in Group 1 were given 200 cc (1 glass) gilaburu fruit juice three times a day after meals. No treatment other than standard recommendations was applied to 30 patients in Group 2. The demographic data of the patients who drank gilabur and those who did not smoke, the duration of stone descent, the amount of nonsteroidal anti-inflammatory use during abortion, VAS score changes, spot urine sodium, potassium, calcium, creatine, urine density and urine Ph levels were compared. RESULTS: The mean age of the patients was determined as 44.43 ± 13.61 years. Average stone dimensions were determined as 7.44 ± 1.57 mm. While the average size of the stones was 6.63 ± 1.34 mm in the group using the extract, it was calculated as 7.75 ± 1.65 mm in the group not using the extract. The time for stone dropping was found to be 6.58 ± 2.37 days in patients using the extract, while the stone dropping time was found to be significantly longer in the patient group, which was 9.60 ± 4.24 days. It was observed that 73.3% of all patients dropped stones. The stone dropping rate in the group using gilaburu was 80%, but it was not statistically significant (p = 0.247). There was no statistical significance between the two groups. When the reduction times of the patients using and not using gilabur were compared according to the stone location, the duration of the gilaburu drinkers in the proximal patient group was found to be statistically significantly shorter (8.00 ± 1.67-13.33 ± 4.32 days, respectively). When the reduction times of the patients who used and did not use gilaburu were compared according to stone size, the stone reduction times of patients with stones between 6-8 mm and using gilaburu were statistically significant and lower with 6.86 ± 1.34 days. It was observed that the VAS scores of the patients using gilaburu decreased statistically significantly during the follow-up compared to those who did not (2.92 ± 1.21-4.60 ± 1.53, respectively). In the biochemical data of spot urine, it was determined that the urinary sodium, potassium, calcium, urine density levels of the patients who drank gilaburu were lower and their urine pH was higher. These biochemical data in spot urine were reported statistically significant in favor of gilaburu users. DISCUSSION and CONCLUSION: In our study, it was observed that gilaburu caused an increase in the rate of reducing ureteral stones, especially proximally localized stones, and during this period, it caused an improvement in the pain scores of the patients and a decrease in the use of nonsteroidal anti-inflammatory drugs. It was determined that the use of gilaburu positively affected the biochemical data of the patients, which may affect the formation of stones in the spot urine at the beginning and at the end of this period. In the light of these data, our study is important as it is the first clinical study showing the effect of gilaburu on ureteric stone reduction in the literature. Keywords: Viburnum opulus, gilaburu, ureter stone, urolithiasis, Tez (Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, 2021., Kaynakça var.

Viburnum opulus (Gilaburu), antioksidan, antienflamatuvar ve anti-kanser etkileri içeren geniş ve çeşitli biyolojik fonksiyonlara sahip olan polifenolleri bol miktarda içeren, ülkemizde Kayseri ve civarında yetişen bir meyvedir.Hiperokzalürinin yol açtığı nefrolitiyazis ve nefrokalsinozisin fitoterapotik tedavisini araştırmak için bu meyve konsantresi bir hayvan modelinde test edildi.YÖNTEM: Çalışmamızda 40 adet, ortalama 16 haftalık 250-300 gr Wistar albino cinsi erkek sıçan kullanıldı. Ratlar sekizerli eşit beş gruba ayrıldı. Grup I etilen glikol sonrası tedavi amaçlı 4 hafta 28,5 ml/kg viburnum opulus verilen grup, grup II etilen glikol sonrası tedavi amaçlı 2 hafta 28,5 ml/kg viburnum opulus verilen grup, grup III %100 konsantre 28,5 ml/kg viburnum opulus verilen kontrol grubu, grup IV içme suyuna karıştırılan % 1 etilen glikol ile hiperoksalüri oluşturulan grup, Grup V sham grubu olarak düzenlendi. Çalışmanın sonunda beş grubun her birinden, günlük sekiz adet sıçan metabolik kafeslere yerleştirildi ve 24 saatlik idrar toplandı.Yedinci haftanın sonunda ratlar sakrifiye edilerek vena kava inferiordan kanları alındı ve sol böbrek oksidatif stress parametre çalışmaları ve sağ böbrek immunohistokimyasal çalışma için alındı. Kanda ve idrarda taşla ilişkili olabilecek biyokimyasal testler, böbrek dokusunda oksidatif enzim tayinleri, rutin histolojik değerlendirme ve OPN’yi değerlendiren immunohistokimyasal çalışmalar yapıldı.SONUÇLAR: Histopatolojik incelemede böbrekte kristal birikimi ve inflamasyon düzeylerinde hiperokzalüri grubuna göre gilaburu verilen gruplarda belirgin azalma tespit edildi. Yine bu gruplar arasında böbrek katalaz, süperoksit dismutaz, glutatyon peroksidaz enzim düzeylerinde idrar kalsiyumu, serum fosfor, idrar oksalat, idrar sitrat, düzeylerinde istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulundu (p, Viburnum Opulus (Gilaburu) is a fruit, which mostly contains polyphenols that have antioxydant, antiinflammatuar and anticancer effects. It mostly grows in and around Kayseri, Turkey. To evaluate its antiurolithic potential, viburnum opulus tested in an animal model of urolithiasis.METHOTS. In our experimental model mean age of 16 weeks, 250-300 gr forty male wistar albino rats used. Rats divided equally in five groups: Group I was given 28,5 ml/kg/day viburnum opulus for 4 weeks after given ethyleneglycol for 3 weeks, group II was given 28,5 ml/kg/day viburnum opulus for 2 weeks after given ethylene glycol for 3 weeks, group III was given 28,5 ml /kg/day viburnum opulus (%100 in concentration) only (control group), group IV rats which were added 1 % ethylene glycol in drinking water, group V sham. Eight rats from each of the five groups placed in metabolic cages and 24-hour urine was collected, at the end of the seventh week. Rats were sacrificed and the blood of inferior vena cava and left kidney for biochemical study and right kidney for immunohistochemical study were taken, at the end of the seventh week. Routine biochemical tests that associated urolithiasis, determination of oxidative enzymes, routine histological evaluation and immunohistochemical studies with OPN were eveluated on blood sample, on urine sample and on kidney tissue.RESULTS: Its shown at histopathologic investigation that there was an enough decrease in crystal formation and inflamation in kidney for the groups that given viburnum opulus according to the group which given only ethylene glycol. Between groups was found statistically significant difference in the levels of catalase, superoxide dismutase, gluthatione peroxidase, urinary oxalate, urinary calcium, urinary citrate, blood serum phosphate levels (p, Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, 2014., Kaynakça var.

Bu çalışmada amaç mitomisin ile yapılan intravezikal termokemoterapinin normal mesane dokusu üzerine olan histopatolojik etkilerini tespit etmekti.Bu çalışmada 2,1-4,3 kg (ortalama 2,67 kg) ağırlığında 24 adet erkek beyaz Yeni Zelanda tavşanı kullanıldı. Hayvanlar 3 gruba ayrıldı. Her gruba intravezikal olmak üzere 1. gruba ısıtılmış SF, 2. gruba mitomisin, 3. gruba ısıtılmış mitomisin verildi. İşlemden 1 hafta sonra tüm hayvanlara sistektomi uygulanarak, hayvanlar sakrifiye edildi. Alınan mesane dokuları histopatolojik inceleme için Hematoksilen-Eozin ve Masson-Trikrom boyaları ile boyanarak histopatolojik skorlama sonuçlarına göre değerlendirildi.Histopatolojik olarak mesane dokularında epitelde vakuoler dejenerasyon, epitelde hiperplazi, bağ dokusunda hiperplazi ve bağ dokusunda hemorajik alanlar parametreleri ayrı ayrı değerlendirildi.Isıtılmış SF grubu, mitomisin grubu ile karşılaştırıldığında tüm histopatolojik parametreler açısından istatistiksel olarak anlamlı fark tespit edildi (p≤0,002).Isıtılmış SF grubu, ısıtılmış mitomisin grubu ile karşılaştırıldığında tüm histopatolojik parametreler istatistiksel olarak daha anlamlı tespit edildi (p≤0,001).Mitomisin grubu, ısıtılmış mitomisin grubu ile karşılaştırıldığında tüm histopatolojik parametreler açısından istatistiksel olarak anlamlı fark tespit edildi (p≤0,05).Bu sonuçlar göz önüne alındığında mitomisinin normal mesane dokusu üzerine histopatolojik olarak etkisi bulunmaktadır. Bu etkiler ısıtılmış mitomisin grubunda daha fazla saptanmıştır. Ürotelyal tümörlerin gelişiminde ilk aşamada epitelyal hiperplazi vardır. Bizim çalışmamızda da ısıtılmış mitomisin grubunda ısıtılmış SF grubuna göre epitelyal hiperplazi belirgin artmış olarak izlendi. Bu epitelyal hiperplazi kanser oluşum sürecinin ilk aşamasında rol alabilir. Ayrıca ısıtılmış mitomisin grubunda gözlenen diğer bulgular mikroskobik ya da makroskopik hematüri, kronik sistit, mesane kapasitesinde azalmaya sebep olabilir. Isıtılmış mitomisin verilecek hasta grubunun seçiminin netleştirilmesi için ileri klinik çalışmaların yapılmasına ihtiyaç vardır. Anahtar Kelimeler: İntravezikal kemoterapi, mesane, mesane tümörü, mitomisin, termokemoterapi., The aim of this study to identify histopathological effects of intravesical thermochemotherapy performed with mitomycin on to normal bladder tissue.In this study, 2.1 to 4.3 kg (mean 2.67 kg) in 24 male New Zealand white rabbits were used. Animals were divided into 3 groups. Each group intravesically 1. group was performed heated saline, 2. group was performed mitomycin, 3. group was performed heated mitomycin. 1 week after the procedure, all animals underwent cystectomy and were sacrificed. Obtained bladder tissues were stained with hematoxylin-eosin and Masson-Trichrome stain for histopathological examination and were evaluated according to histological scoring results.Vacuolar degeneration of the epithelium, hyperplasia of the epithelium, hyperplasia of connective tissue and hemorrhagic areas in the connective tissue parameters evaluated separately histopathologically in bladder tissues.Heated saline group compared with the mitomycin group and in all histopathological parameters were determined statistically significant differences (p≤0,002). Heated saline group compared with the heated mitomycin group and in all histopathological parameters were statistically significantly higher. (p≤0,001).Mitomycin group compared with the heated mitomycin group in all histopathological parameters were determined statistically significant differences (p≤0,05).According to these results mitomycin has histopathological effects in normal bladder tissue. These effects were determined further in heated mitomycin group. The first stage of development of urothelial tumor is epithelial hyperplasia. İn our study, in heated mitomycin group epithelial hyperplasia was observed increased significantly according to heated saline group. This epithelial hyperplasia may take a role in the first stage of the formation process of cancer. In addition, other findings observed in the heated mitomycin group can cause microscopic or macroscopic hematuria, chronic cystitis, and decreased bladder capacity. İt is need to further clinical studies clarify the selection of patients will perform heated mitomycin. Keywords: Intravesical chemotherapy, bladder, bladder cancer, mitomycin, thermochemotherapy., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, 2015., Kaynakça var.

Sınırlı sayıdaki çalışma, hiperhomosisteineminin korpus kavernosumda endoteliyel disfonksiyon oluşturduğunu ve bunun erektil disfonksiyon nedeni olabileceğini belirtmiştir. Bu çalışmada, hafif ve orta düzeyde hiperhomosisteinemi oluşturulmuş ratların korpus kavernosum dokusundaki antioksidan düzeylerindeki değişiklikleri ve bunun NOS izoenzim düzeyleri üzerine olan etkisini incelemeyi amaçladık. Deney grupları; kontrol grubu (n=8), 0,5 mg/kg/gün metiyonin verilen grup (n=9) ve 1 gr/kg/gün metiyonin verilen grup (n=9) şeklinde oluşturuldu. Deneyin 1. ayı sonunda ratların anestezi altında kanları ve penis dokuları alınarak deney sonlandırıldı. Plazmada homosistein seviyeleri çalışıldı. Korpus kavernosum dokusunda glutatyon peroksidaz, süperoksit dismutaz aktiviteleri ve Western Blot yöntemi ile eNOS, iNOS seviyeleri çalışıldı. Grup II ve III'de kontrol grubuna göre plazma Hcy seviyelerinde artma gözlenirken, yalnız Grup III' deki yükselme anlamlıydı. Kontrollerle karşılaştırıldığında, SOD düzeylerinde hem Grup II hem de Grup III' de istatistiksel olarak anlamlı artış saptandı. Glutatyon peroksidaz Grup II'de istatistiksel olarak anlamsız bir artış gösterirken, Grup III' de anlamlı bir artış gösterdi. eNOS Grup II ve Grup III' de kontrole göre düşük saptandı ve bu düşüşler istatistiksel olarak anlamlıydı. nNOS seviyelerinde Grup II' de Grup I'e göre artış saptanmış, fakat artış istatistiksel olarak anlamsız bulunmuştur. Bunun yanında Grup III' de Grup F e göre belirgin bir azalma tespit edildi. Bu çalışma, Hcy düzeylerindeki orta derecedeki yükselmenin kavernosal dokuda antioksidan enzim aktivitelerinde yükselmeye ve buna ek olarak eNOS ve nNOS seviyelerinde düşmeye neden olduğunu göstermiştir. Etiyolojiye yönelik erektil disfonksiyon tedavisi açısından, hiperhomosisteinemi ve erektil fonksiyon ilişkisinin ortaya konulması için daha ileri araştırmalara ihtiyaç vardır. Anahtar sözcükler: antioksidanlar, erektil disfonksiyon, homosistein, NOS., Limited number of studies pointed out that hyperhomocysteinemia causes endotelial dysfunction and it could be a reason for erectile dysfunction. In this study, our aim was to study the effect of mild and moderate hyperhomocysteinemy on antioxidant and NOS levels of rat corpus cavernousum tissue. Study groups formed as control group (n=8), 0,5 gr/kg/day methionine given group (n=9) and 1 gr/kg/day methi onine given group (n=9). At the end of the first month of the study, the blood and penis tissues of the rats were collected under anesthesia. Homocystein levels were studied at plasma. Gluthation peroxidase (GSH-Px), superoxide dismutase (SOD) activities and eNOS, iNOS levels, with Western blot analyse, were studied at rat corpus cavernosum tissue. Compared to the control group, plasma Hcy levels were increased in group II and III, but this increase was only significant in group III. There was a statically significance in SOD levels both in group II and group III. While GSH-Px increase was not statically significantin group II, it is observed significant in group III. eNOS was decreased both in group II and group III, and these results were statically significant. Group II nNOS levels were higher than group I, but the difference wasn't statically significant. Furthermore, there was a significant decrease in group III compared to the control group. Our study demostrated that, a moderate increase in plasma homocystein levels causes an increase in antioxidant activities and additionally a decrease in eNOS and nNOS levels. In terms of etiology based erectile dysfunction treatment, to identify the relation between hyperhomocysteinaemia and erectile function, there is a need for further studies. Keywords: antioxidants, erectile dysfunction, homocystein, NOS., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, 2006., Kaynakça var.

Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, 2007., Kaynakça var.

Amaç Bu çalışmanın amacı; benign ve malign patolojilere bağlı üriner obstrüksiyon ile başvuran her yaş grubundan hastalarda ürologlar tarafından lokal aneztezi altında ultrason rehberliğinde perkütan nefrostomi uygulamalarının etkinlik, uygulanabilirlik, güvenilirlik ve klinik katkılarının değerlendirilmesidir.Gereç ve Yöntem Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi hastanesinde Ekim 2011-Eylül 2017 arasında 6 yıl süreyle çeşitli kliniklerde (üroloji, tıbbi onkoloji, nefroloji) yapılan tedavisi sırasında ürologlar tarafından ultrason eşliğinde lokal anestezi altında perkutan nefrostomi uygulaması yapılan hastaların dosyaları hastane bilgi yönetim sistemi (HBYS) kullanılarak retrospektif olarak tarandı. Hastaların klinik, laboratuvar bulguları, hastanemiz veri tabanında bulunan dosyalarından elde edildi. Hastalara ait radyolojik veriler, hastanemiz PACS sistemi kullanılarak toplandı. Demografik veriler, perkütan nefrostomi endikasyonları, uygulama önce laboratuvar değerleri, klinik gözlemler, işlem sonrası takipler, dökümente edildi. Katater uygulaması sonrasında spontan idrar drenajı olması ve arada kalınan vakalarda yapılan Antegrad pyelografi görüntülemelerinde nefrostomi kateterinin pelvikaliksiyel yapılar içerisinde izlenmesi uygulama başarısı olarak kabul edildi. Nefrostomi uygulamasına ait komplikasyonlar HBYS kullanılarak hasta dosyalarında bulunan hastaların işlem sırasındaki ve sonrasındaki takiplerinden derlendi ve modifiye Clavien sınıflama sistemine göre raporlandı. Bulgular Benign ve malign etiyolojik sebeplerle hidronefrozu olan, yaşları 14 gün-90 yıl arası değişen 351`i erkek, 203`ü kadın 554 hastaya, toplamda 668 böbrek ünitesine ultrasonografi eşliğinde perkütan nefrostomi (PCN) uygulandı. PCN uygulanan hastalarda en sık görülen endikasyonlar; üriner sistem taş hastalığı (168 hasta), üriner sistem maligniteleri (168 hasta), üriner sistem dışı maligniteler (55 hasta), pyonefroz/renal apse gibi enfektif durumlar(49 hasta), UPBO ve/veya üreteral darlık (49 hasta)'dır. Uygulama başarısı %93 olarak tespit edildi Hastaların 41,7'sinden nefrostomi kültürü alındı, nefrostomi kültürü alınan hastaların %42,17'sinde anlamlı üreme oldu, anlamlı üreme olan hastaların %78,35'inde antibiyotik direnci vardı.Toplam komplikasyon oranı %17,1'idi. En sık görülen komplikasyon transfüzyon gerektirmeyen geçici makroskobik hematüriydi. Nefrostomi kompikasyonları modifiye Clavien sınıflama sistemine göre derecelendirildi. Buna göre derece 1 komplikasyonlar 39(7,0), derece 2 komplikasyonlar 5(%0,9), derece 3a komplikasyonlar 37 (%6,7), derece 4a komplikasyonlar 1 (%0,2) derece 4b komplikasyonlar 10 (%1,8), derece 5 komplikasyonlarsa 3 (%0,5) hastada görüldü. Sonuç Benign ve malign patolojilere bağlı üriner obstrüksiyonlarda ürologlar tarafından lokal anestezi altında yapılan perkütan nefrostomi uygulamaları yüksek başarı oranları ve güvenlikle uygulanabilen, ucuz, etkili ve zaman zaman hayat kurtarıcı olabilen yöntemlerdir. Modifiye Clavien sınıflama sistemi nefrostomi komplikasyonlarının objektif şekilde raporlanmasını sağlar. Anahtar Kelimeler Perkütan Nefrostomi, Benign ve Malign etiyoloji, Obstrüktif Üropati, Lokal anestezi, Modifiye Clavien Sınıflama Sistemi, Ultrason Yardımlı ObjectiveAim of this study is to asses the efficiency, usability, reliability and clinical benefits of application of ultrasound guided percutaneous nephrostomy under local anesthesia by urologists on patients of all ages, presented with urinary obstruction caused by benign and/or malign pathologies. Matherial and MethodFiles of the patients who were subject to an ultrasound guided percutaneous nephrostomy under local anesthesia by urologists at various clinics (urology, medical oncology, nephrology) of Dicle University School of Medicine between September 2011 and October 2017 were scanned retrospectively by using hospital's own data management system HBYS. Patient's clinical, laboratory, clinical examination, follow-up and demographic data and percutaneous nephrostomy indications were documented. Ultrasound guided percutaneous nephrostomy was accepted as successful under these conditions: Spontaneous urine drainage after catheter application and nephrostomy catheter being confirmed within pelvicalixial structures on antegrade pyelography, which is only performed when a definitive conclusion was not reached. Complications of nephrostomy were documented from patient files and reported according to modified Clavien classification system.FindingsUltrasound guided percutaneous nephrostomy (PCN) was performed on 668 kidney units of 351 male, 203 female, a total of 554 patients aged between 14 days and 90 years. Most common PCN indications were urinary system stones (168 patients), urinary system malignities (168 patients), malignities of origins other than urinary system (55 patients, infective situations such as pyonephrosis/renal abscess (49 patients), UPBO and/or urethra tightness (49 patients). Success rate of application was 93%. Nephrostomy culture was obtained from 41.7% of patients, of these cultures 42.17% had meaningful bacterial growth, and 78.35% of these bacterial growth positive cultures had antibiotic resistance.Total complication rate was 17.1%. most common complication was transient macroscopic hematuria with no blood transfusion required. Nephrostomy complications were assessed according to modified Clavien classification. According to this classification 39 patients (7%) with grade 1 complications, 5 patients (%0,9) with grade 2 complications. 37 patients (6.7%) with grade 3a complications, 1 patients (0.2%) with grade 4a complications, 10 patients (1.8%) with grade 4b complications, and 3 patients (0.5%) with grade 5 complications were identified.ResultPercutaneous nephrostomy under local anesthesia performed by urologists on patients with urinary obstructions caused by either benign or malign pathologies is highly successful, safe, cheap, efficient and sometimes can be life saving. Modified Clavien classification allows nephrostomy complications to be reported under one consensus. Key WordsPercutaneous nephrostomy, Benign and Malign ethiology, Obstructive Uropathy, Local anesthesia, modified Clavien Classification System, Ultrasound Guided. 67

Amaç:Bu çalışmada kliniğimizde standart perkütan nefrolitotomi (PNL), mini perkütan nefrolitotomi (mini-PNL), ultra-mini perkütan nefrolitotomi (UMP) ve mikro perkütan nefrolitotripsi (mikro-PNL) prosedürleri uygulanan 18 yaş altı pediatrik hastaların demografik, perioperatif ve postoperatif verilerinin karşılaştırılması amaçlandı.Materyal ve Metod:Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Kliniği'nde Mart 2011 ile Ekim 2015 tarihleri arasında böbrek taşı tedavisi için farklı PNL prosedürleri uygulanan 18 yaş altı pediatrik hastaların verileri retrospektif olarak incelendi. Hastaların demografik özellikleri, perioperatif ve postoperatif verileri kaydedildi. Hastalar operasyonda uygulanan dilatasyon çapına göre standart PNL (30 Fr-24 Fr) ( Grup 1), mini-PNL (20 Fr-16 Fr) (Grup 2), UMP (14 Fr-12 Fr) (Grup 3) ve mikro-PNL (4,8 Fr) (Grup 4) şeklinde dört gruba ayrıldı. Belirlenen bu 4 grup arasında hastaların yaşı, cinsiyeti, taş boyutu, taş yerleşimi, taş opasitesi, hidronefroz derecesi, giriş tekniği, dilatasyon derecesi, kullanılan nefroskop çapı, operasyon süresi, skopi süresi, kanama miktarı, postoperatif birinci aydaki taşsızlık durumu, yatış süresi, drenaj yöntemi, diversiyon yöntemi, yapılan ek müdahaleler ve sonrasındaki taşssızlık durumu ve komplikasyon dereceleri birbiriyle karşılaştırıldı. Bulgular:Grup 1'de 73, Grup 2'de 75, Grup 3'de 78, Grup 4'de 46 hasta çalışmaya dâhil edildi. Grup 2'de 2 hastaya, Grup 3'de 1 hastaya aynı seansta bilateral PNL uygulandı. Cinsiyet dağılımı erkek/kız olarak Grup 1'de 39/34, Grup 2'de 45/30, Grup 3'te 53/25, Grup 4'te 23/23 olup istatistiksel anlamlı fark saptanmadı (p=0,165). Hastaların yaş ortalaması standart PNL'de 12,9±3,9 yıl, mini-PNL'de 7,9±5,2 yıl, UMP'de 3,9±3,3 yıl, mikro-PNL'de 6,1±4,9 yıl hesaplandı ve istatistiksel anlamlı fark görüldü (p

Makale, WOS:000954033500001, PubMed ID: 36921201, OBJECTIVE: This study aimed to determine the effect of the perceived social support level on coping methods for urinary incontinence among men aged 65 years and over with urinary incontinence. METHODS: A total of 92 male patients over the age of 65 years with urinary incontinence and adequate cognitive levels were included in the study. The coping methods, the environmental support, and the Multidimensional Scale of Perceived Social Support were used to collect data. RESULTS: The most common method of coping was changing clothes (64 [69.6%]). The Multidimensional Scale of Perceived Social Support total mean score was 55.83+/-14.8, which was considered above the medium-level support. The perception level of social support caused significant differences in coping methods in individuals with urinary incontinence. CONCLUSION: The view that urinary incontinence is a problem related to aging is regarded as an obstacle to seeking healthcare. Society should be made aware that urinary incontinence is not a normal condition related to aging and that it is not an insoluble problem that the elderly must endure.

Giriş: İntrensek üreteropelvik bileşke (UPB) darlıklarının etiyopatogenezi halaAydınlatılamamış bir konudur. UPB obstrüksiyonunun gerçek sebebi; emriyolojik, anatomik, fonksiyonel ve histolojik açıdan araştırılmasına rağmen halen net değildir. Bu çalışmadaki amacımız, kanıta dayalı tıp uygulamaları çerçevesinde intrensek UPB darlıklarının, altta yatan temel histopatolojik nedenlerini; bununla ilişkili olabilecek birçok parametreyi (kollagen, elastin, düz kas hücre yoğunluğu, kajal hücrelerini) bir arada çalışarak, birbirlerine oranlarını, azalış veya artış miktarlarını bulmak ve bunu cerrahi tedavi sonuçları ile ilişkilendirmektirMETERYAL-METOT: 66 UPB segmenti çalışmaya alınarak 3 gruba ayrıldı. Grup 1'de normal UPB'ye sahip çeşitli nedenlerle nefrektomi yapılmış 10 UPB segmentinden oluştu. Grup 2'de taş nedeniyle kronik obstrüksiyona ağramış ve bu nedenle nefrektomi yapılmış 4 UPB segmentinden oluştu. Grup 3'te ise UPB darlığı nedeniyle dismembered pyeloplasti yapılmış 52 UPB segmentinden oluştu. Bu gruplar arasında Cajal hücre sayısında, Elastin, Kollagen tip 3 miktarında ve fibrozis de farklılık aradıkGrup 3'teki olgular ayrıca iki ayrı değerlendirmeyede tabi tutuldu. Birinci değerdirmede, bu 52 intrinsik UPB darlığı olan UPB segmentleri yaş grubuna göre inceledik pediatrik yaş grubu ile yetişkin yaş grubuna ait UPB segmentleri arasında Cajal hücre, Elastin, Kollagen tip 3 miktarında ve fibroziste farklılık aradık. İkinci değerlendirmede ise UPB darlığı olan hastalara yapılan dismembered pyeloplasti operasyonu sonucunda cerrahi olarak başarısız olduğu radyolojik kontrollerde ortaya çıkan 5 olguyu, cerrahi olarak başarılı 47 olgu ile karşılaştırdık. Cerrahi başarılı ve cerrahi başarısız grupları arasında yapılan incelemede Cajal hücre sayısında, Elastin, Kollagen tip 3 miktarında ve fibrozis de farklılık aradık.BULGULAR: İntrinsik UPB darlığı olan hasta segmentlerinde ( n:52) , normal gruplar ile karşılaştırıldığında(n: 10 ve n: 4 ) Cajal hücrelerinde, Elastin, Kollagen tip 3 miktarında ve fibroziste istatiksel olarak anlamlı patolojik bir artış veya azalış bulunmadı.Pediatrik yaş grubu (n: 10) ile yetişkin yaş (n:42) grubuna ait UPB segmentleri arasında Cajal hücre, Elatin, Kollagen tip 3 miktarında ve fibroziste istatiksel olarak anlamlı bir farklılık bulunamamıştırCerrahi başarılı ( n: 47) ve cerrahi başarısız (n:5) grupları arasında yapılan incelemede Cajal hücre sayısında, Elastin, Kollagen tip 3 miktarında ve fibrozis de anlamlı bir farklılık bulunamamıştırSONUÇ: Bizim çalışmamızda ki sonuçlarda UPB darlığı olan segmentlerde Cajal hücresinde, Elastinde, Kollagen tip 3'te normal UPB sahip gruplar arasındaki UPB segmentlere göre farklılık bulunmadı.UPB darlıklarının temel histopatolojik nedenlerini ortaya konması için daha geniş serilerde ve daha çok çalışmanın gerekliliği aşikârdır The etiopathogenesis of introduction: intrinsic ureteral pelvic junction (UPB) stenosis is stil failed to be lightened. The real cause for UPB obstruction is; even if it is investigated in terms of embryological, anatomical, functional and histological terms is still is not clear. In this study our objective is to make a relation in the framework of an evidence-based medicine practices of intrinsic UPB stenosis, the underlying basic histopathologic reasons, the associated various parameters (collagen, Elastin, smooth muscle cell density, Cajal cells) working together with each other, their rates to each other, finding their decrease or increasing amounts and to associate it with results of surgical treatment.Material-METHODS: 66 UPB segment was included in the study and divided into 3 groups. Group 1 existed of 10 UPB segments with normal UPB to which nephrectomy was made for various reasons. Group 2 existed of 4 UPB segments which have suffered chronic obstruction due to stones and therefore has been made nephrectomy. Group 3 existed of 52 UPB segments which due to UPB stenosis was made dismembered pyeloplasty. In these groups we have analyzed differences in the number of Cajal cells, Elastin, collagen 3 amounts and fibrosis.Facts in Group 3 were also evaluated in two separate subjects. In the first evaluation, these segments with 52 intrinsic UPB stenosis were reviewed according to age groups and we have looked for differences between the pediatric age group and the adult age group belonging to the segments between UPB in terms of Cajal cells, Elastin, collagen 3 amounts and fibrosis.In the second evaluation we have compared 5 cases at patients with UPB stenosis whose dismembered pyeloplasty surgery operation as a result has failed with 42 successful cases in terms of surgery.Between the groups of unsuccessful and successful surgery we have looked for differences between the number of Cajal cells, Elastin, collagen 3 and fibrosis.RESULTS: At segments of patients with intrinsic UPB stenosis (n: 52), compared with normal groups (n 10 and n: 4) in terms of Cajal cells, Elastin, collagen 3 content and fibrosis no statistically significant increase or decrease of pathological evidence was found.Between UPB segments of pediatric age group (n: 10) and adult age (n: 42) in terms of Cajal cells, Elastin, collagen 3 content and fibrosis no statistically significant difference was found. At analysis performed between successful surgery (n: 47) and surgical failure (n: 5) in terms of Cajal cells, Elastin, collagen 3 and fibrosis also no significant difference was found.CONCLUSION: In the results of our study for segments with UPB stenosis in terms of Cajal cells, Elastin, collagen 3 between groups with normal UPB segments no significant difference was found.To put forward the basic histopathologic causes of UPB stenosis it is obvious that in larger series and more hard work is necessary. 54

Çalışmaya 40-76 yaş arasında olan BPH ve/veya ED'si olan 36 hasta alındı. Başvuru şikayetlerine göre yapılan sorgu formlarına göre hastalar 3 gruba bölündü . 1. grupta sadece BPH tanısı almış hastalar, 2. grupta sadece ED tanısı almış hastalar ve 3. grupta ise hem BPH hem de ED olan hastalar mevcuttu. Bu hastalar kriterlerimize uygun hastalar olup hastalara yapılacak işlemler için bilgi verilip onay formu okutulup imzalatıldı.Hastaların anamnezleri alınarak IPSS ve IIEF formları dolduruldu. Hastaların rutin tetkikleri yapıldıktan sonra pelvik USG bakıldı ve üroflowmetri yapıldı. Hastalara yapılacak işlemler hakkında bilgi verildi ve aydınlatılmış onay formu imzalatılıp onayları alındı. Sonrasında hastalara penil renkli dopler yapıldı. İşlem sırasında hastaların papaverin öncesi kavernöz arter çap ve akım hızları ölçüldü. Daha sonra 60 mg papaverin ve 2.5 mg fentolamin intrakavernözal olarak uygulandı. Hastaların 5.dakika her iki kavernozal arter çap ve akım hızları alınıp kaydedildi. Takiben 10,15 ve 20. dakika ölçümleri alındı ve kaydedildi.Renkli dopler uygulaması sonrası hastaların hiçbirinde komplikasyon görülmedi. Papaverin sonrası alınan akım hızı ölçümlerinin ortalaması alınıp kaydedildi.Hasta kayıtlarına istatistiki testler uygulandı. Bağımsız testler sonrası ANOVA testi yapıldı. Grupları karşılaştırmak için Post Hoc testlerinden Dunnett testi uygulandı.IPSS skorları 0-25 arasında değişmekte iken, IIEF skorları 3-30 arasında değişmekteydi. Gruplar arasında ortalama yaş alındığında istatistiki olarak anlamlı bir fark yoktu. (p=0.521)Prostat volümleri karşılaştırıldığında ise yine gruplar arasında istatistiki olarak anlamlı bir fark yoktu.(p=0.217) Hastaların üroflowmetri sonucunda elde edilen Qmax değerleri karşılaştırıldığında ise Grup 2'in değerleri Grup 1'den istatistiksel olarak daha iyi olduğu görüldü. (p=0.004) Grup 1 ile Grup 3 arasında ise bir fark yoktu.Papaverin öncesi ve sonrası bakılan akım ve çaplarda ise gruplar arasında istatiksel olarak anlamlı bir fark yoktu. Ayrıca prostat volümlerine göre yapılan 2 gruba da uygulanan istatistiki testler neticesinde prostat volümü ile kavernöz arter çapları ve kavernöz arter akım hızları arasında bir bağlantı olmadığı görüldü.Sonuç olarak tezin amaç kısmında belirtildiği üzere prostat volümünün artmasıyla fizyopatolojik olarak erektil disfonksiyonun geliştiği yönünde herhangi bir bağlantı kuramadık ve daha net veriler elde etmek için daha geniş hasta serilerine ihtiyaç olabileceği kanısındayız. In this study, there are 36 patients between 40-76 age who BPH and/or ED. Patients are departed three groups according to question form of complaint aplication. Group 1 is BPH, group 2 is ED and group 3 both BPH and ED. These patients are favorable at our criterions, we have informed for practices and to be educated and signed to confimation form.We were got anamnesis from patients and filled form of IPSS and IIEF. Pelvic USG performed after then rouitine verification and uroflowmetry. Then, we performed Penil Colour Duplex Ultrasonography to patients. During this procedure, cavernose artery diameter and flow measured before performing papaverin. Subsequent to, 60 mg papaverin and 2.5 mg phentolamine was aplied to corpus cavernosume. İn fifth minute, every one cavernose artery diamater and flow was evaluated and same procedure in 10., 15., 20 . minute evaluated and recorded.There was no complication during of injektion. Median flow velocity estimate of after injektion was recorded.ANOVA test performed to our recordings. Post Hoc test of Dunnett test was practiced for compare of groups.While IPSS scores were in between 0-25, IIEF scores in between 3-30. Average age of these three groups are not significant different of statistical. (p=0.521)Prostate volumes are not significant different statistical to. (p=0.217) Then, in the course of patients? Qmax value was compared and our result that; group 2? value significant better then group1 of statistical. There was no different either group 1 and group 3.Diameter and flow velocity of cavernose artery intracavernosal injektion before and after was not significant different of statistical. İn addition to, constituting two group according to prostate volume , there was not significant different statistically with regard to cavernose artery diameter and flow velocity.As a result, we are not connected that, incresing of prostate volume and erectile dysfunction as physiopatological. And we consider to need more patient series. 105

Makale, WOS:000936965000001, PubMed ID: 36661106, Stroke, increasingly recognised in children in recent years, is an important cause of long-term morbidity and disability. A wide range of conditions associated with paediatric stroke has been identified, which differ significantly from those in adults. Paediatric stroke can also present with a variety of symptoms and signs, both specific and non-specific [1, 2]. Paediatric haemorrhagic stroke (HS) is a rare but severe condition, with lifelong multifaceted adverse functional, psychosocial, and economic consequences [3]. In this study, we have evaluated the clinical, laboratory and neuroimaging findings in children with HS in order to draw attention to the high morbidity and mortality rates of paediatric HS. (...)

Makale, WOS:000922523300002, PubMed ID: 36719465, Purpose: To investigate the influencing factors of acute kidney injury (AKI) following retrograde intrarenal surgery (RIRS). Methods: The data of patients who underwent RIRS for kidney stones between January 2018 and June 2022 at two tertiary centers were retrospectively analyzed. Demographic data of patients were obtained. According to kidney disease: Improving Global Outcomes (KDIGO) criteria, those with and without AKI were divided into two groups. Preoperative, intraoperative, and postoperative predictive factors of patients were investigated between the groups. In addition, the influencing factors of AKI were examined by multivariate analysis. Results: This study included 295 (35.7%) women and 532 (64.3%) men. The mean age was 50.03 +/- 15.4 years (range 18-89), and mean stone size was 15.5 +/- 6.1 mm (range 6-47). Overall, 672 of patients (81.3%) were stone-free after the initial treatment. According to KDIGO, 110 of patients (13.3%) had AKI during the postoperative period. Univariate analysis showed that stone size (P=.003), previous stone surgery (P=.010), renal malformations (P=.017), high operative time (P=

Bu çalışmanın amacı yüzeyel mesane tümörlerinde gelişen rekürrenslerin lokalizasyonuyla primer tümör lokalizasyonu arasındaki ilişkiyi incelemek. Ocak 1996 - Aralık 2009 tarihleri arasında kliniğimizde primer yüzeyel mesane tümörü tanısı ile takip edilen ve tedavisi yapılan 88 hastanın dosyası retrospektif olarak incelendi. Çalışmaya transizyonel hücreli yüzeyel mesane tümörlü 11’i kadın, 77’si erkek toplam 88 hasta alındı. Hastaların yaş ortalaması 62,05 ± 11,26 yıl idi. Hastaların 77’inde (% 87,5) low grade, 11’inde (% 12,5) high grade patoloji saptandı. Patolojisi low grade saptanan 77 hastanın 38’inde (% 49,4) nüks gelişirken; 39’unda (% 50,6) nüks gelişmemişti. Patolojisi high grade saptanan 11 hastanın 9’unda (% 81,8) nüks gözlenirken; 2’sinde (% 18,2) nüks yoktu (p0,05). Tüm hastaların primer tümör lokalizasyonuna bakıldığında 34’ü (% 38,63) sağ yan duvarda, 42’si (% 47,77) sol yan duvarda, 8’i (% 9,09) tabanda, 2’si (% 2,27) tavanda, 2’si (% 2,27) karşı duvarda olduğu görüldü. Nüks eden grupta primer tümör lokalizasyonu sağ yan duvar olan 17 hastadan 9’u (% 52,9) yine sağ yan duvarda nüks ederken, Primer tümör lokalizasyonu sol yan duvar olan 23 hastadan 12’si (% 52,2) yine sol yan duvarda nüks etmişti. Tüm hastaların primer tümör lokalizasyonuna bakıldığında daha çok yan duvarlardan kaynaklandığı görüldü. Nüks gelişen hastaların nüks lokalizasyonu olarak yine sıklıkla yan duvarlarda nüks ettiği görüldü. ANAHTAR SÖZCÜKLER: Mesane Kanseri, Yüzeyel, Transüretral Rezeksiyon, Lokalizasyon, Nüks. The aim of this study is to investigate the relationship between the localization of reccurensis of superficial bladder tumors and the localization of primer tumors. The files of 88 patients has been analysed as retrospectivelly which had followed up and treated with primer bladder tumors between January 1996-December 2009 in our clinic. We took totally 88 transizonel cell bladder tumors patients; 11 of them were women, 77 of them were men. The age average was 62,05 ± 11,26. We determine low grade patology in 77 patients (% 87,5) and high grade patology in 11 patients (% 12,5). In 77 patients with low grade patology; 38 patients (% 81,8) in this group had nuks, 39 patients (% 50,6) had no nuks. But in 11 patients with high grade patology; 9 patients (% 81,8) in this group had nüks, 2 patients (%18,2) had no nuks (p0,05). When we looked up primer tumors localization in all patients ; 34 of them (% 38,63) were on right wall, 42 of them (% 52,9) were on left wall, 8 of them (% 9,09) were on the base, 2 of them (% 2,27) were on the cap and 2 of them (% 2,27) were on the advers wall. In the nuksed group the 17 of patients which had nuks on the right wall; the 9 patients (% 52,9) had developed nuks again on the right wall. In the group of 23 patients with primer tumors localization on the left wall; the 12 of them (% 52,2) had nuks again on left wall. When we looked up primer tumors localization in all patients it has been developed on the side walls, the nuks localization in the nuksed groups is again on the side walls. KEYWORDS: Bladder Cancer, Superficial, Transurethral Resection, Localization, nuks.

Overactive bladder (OAB) is a common clinical problem with associated morbidities both in men and women. Although real-life management strategies have been examined among urologists (URO), treatment choices may differ between different specialties. In the present study, an online survey was conducted to determine and compare the management strategies and clinical preferences of UROs, obstetricians/gynecologists (OB/GYN), and geriatricians (GER) in the treatment of OAB in their daily practices.Between December 2020 and February 2021, an online questionnaire was sent to URO, OB/GYN, and GER specialists/residents. Current strategies and attitudes toward treatment of OAB in patientslt;65 years were compared between URO and OB/GYN, whereas the responses were compared between all three specialties in patients ≥65 years.A total of 733 specialists/physicians (433 URO, 236 OB/GYN, and 64 GER) completed the online survey. Patients with OAB were more likely to present to URO compared to OB/GYN and GER (p = 0.001). A combination of behavioral modification and pharmacotherapy (antimuscarinics and/or beta-3 agonists) were chosen for the initial treatment of patients with OAB in both specialties with a significantly higher proportion by URO than by OB/GYN (51.9% vs. 38.1%; p = 0.001). Antimuscarinics were the most frequently prescribed medications by both the URO and OB/GYN specialties (81.8% vs. 78.4%; p = 0.27). Combination therapy with antimuscarinics was preferred more often by URO (91.5% vs. 77.1%; p = 0.001) when no or an inadequate response after initial treatment occurred. Multiple medication use, comorbidities, and risk of cognitive side effects affected medication preference by all specialists, especially by GER (p = 0.018).Patients with OAB present to UROs, OB/GYN and GER more frequently compared to other specialities. Although antimuscarinics and beta-3 adrenoceptor agonists are equally recommended as first-line pharmacotherapy for OAB, antimuscarinics were preferred for most patients as the initial molecule by all specialties. Beta-3 agonists are increasingly preferred for elderly patients.

Testis torsiyonu akut skrotumun en acil ve en önemli nedenidir. En sık olarak epididimoorşit ile karışır. Testis torsiyonu sıklıkla genç erkeklerde görülen ve müdahale edilmediği zaman gonad kaybına kadar gidebilen ürolojik acil durumlardan biridir. Her yaş grubunda görülebilmesine rağmen, özellikle pubertal dönem ve ilk 1 yaşta pik yapar. Ancak epididimoorşitin hemen her yaş (4 aylık –76 yaş ) grubunda görülebileceği unutulmamalıdır. Ayırıcı tanıda; Öykü, Fizik Muayene, Skrotal Renkli Doppler USG, Radyonukleid görüntüleme yöntemleri kullanılır. Ancak şüpheli durumda skrotal eksplorasyon ile tanı konulur. Hem epididimoorşit hem de torsiyonun yaygın görülmesi nedeniyle yanlış tanılar en sık 35 yaş altı erkeklerde yapılmaktadır. Sonuç olarak bir çok izole Testis torsiyonunda yanlış tanı nedeniyle organ kaybına kadar giden gecikmeler yaşanabilirken bazılarında da testis torsiyonu olmadığı halde gereksiz eksplorasyonlar uygulanabilmektedir. Literatür incelendiğinde PCT ile ilgili bir çok çalışma olmasına rağmen Testis torsiyonu ile Epididimoorşit’in ayırıcı tanısında kullanılan çalışmaya rastlamadık. PCT bakteriyel enfeksiyonlarda yükselen bir belirteç olduğundan biz serum PCT seviyesini ayırıcı tanısında kullanmayı amaçladık. Yetişkin Wistar-Albino erkek ratlar üzerinde yaptığımız bu çalışmada; Çalışmaya ağırlıkları 250-300 gr arasında değişen 24 adet yetişkin erkek rat dahil edildi. Ratlar kendi aralarında her biri randomize olarak seçilerek 8 adet rat içeren üç grup oluşturuldu. *Sham grubu (n=8) *Testis torsiyon grubu (n=8) *Epididimoorşit grubu (n=8) Çalışmada deney öncesi ketamin anestezisi altında normal değeri saptamak için gruplara göre serum PCT ölçümü için ratlardan kan alındı takiben işlemden sonra sham grubu, tetis torsiyon grubundaki ratlardan 4. saate epididimoorşit grubundaki inokulasyondan 48 saat sonra serum PCT ölçümü için kan alındı. Alınan kanlar 30 dk oda ısısında bekletildikten sonra 3000 devir/dakika hızda10 dk santrifüj edildi ve serumlar ayrıldı ve test öncesine kadar -70 º C muhafaza edildi. krotumdaki sütürler açılarak sağ testise ulaşıldı. Histolojik inceleme için tüm ratların sağ testisleri alınarak ayrı şişelerde hazırlanmış, tamponlanmış Formalin ve Bouin solüsyonuna konuldu. Tüm ratlardan alınan sağ testis ve epididimler olympus marka ışık mikroskobu altında değerlendirildi ve mikrofotoğrafları alındı. Serum PCT düzeyleri ölçümü için soğuk zincire uyularak, Ankara Düzen Laboratuvarında spesifik immunoluminometrik metot (LUMİ test PCT ILMA-kit, BRAHMS Diagnostica, Berlin, Germany) uygulanarak luminometre cihazında ölçüldü. Çalışmamızda bazal PCT’nin ortalama değeri 0.0215 ng/ml ( 0.005- 0.0804) olarak ölçüldü. İstatiksel olarak grup içi ve gruplar arası Wilcoxon Signed Ranks Testi kullanılarak analiz yapıldı. Grup içi karşılaştırmada Epididimoorşit grubunda istatistiksel olarak anlamlı fark bulundu. Gruplar arası karşılaştırmada yine epididimoorşit lehine istatistiksel olarak anlamlı fark saptandı. Sağlıklı kişilerde PCT’nin normal değeri

Özet:Yetişkin Spruge-Dawley ratlar üzerine yaptığımız bu çalışmada UUO'da Parecoxib tedavisinin, obstrükte böbrekte renal fonksiyonlar üzerine etkisini sintigrafik ve histopatolojik olarak araştırmayı amaçladık.Çalışmaya 30 adet Spruge-Dawley erkek rat dahil edildi. Ratlar 10'arlı 3 gruba ayrıldı. Tüm gruplara bazal DTPA böbrek sintigrafisi çekildi. 1. Gruba sadece cilt insizyonu yapıldı. 2. ve 3. grubun ise sol üreterleri distalden komplet olarak bağlandı. Takiben 3.gruba 21 gün süreyle parecoxib 5mg/kg/gün verildi. 21. günün sonunda bütün gruplara anestezi altında DTPA böbrek sintigrafileri çekildikten sonra sağ ve sol nefrektomi yapılarak histopatolojik olarak değerlendirildi.3.Grup sol böbrekte, 2.gruba göre kortekste konjesyon, glomerülde konjesyon, intertisyel inflamasyon + konjesyon ve intertisyel fibroziste görülen değişiklikler istatistiksel olarak anlamlı bulundu. İntertisyel lif artışı ve tübülde dilatasyon parametrelerinde parecoxib alan grupta düzelme mevcuttu. Fakat bu düzelme oranı istatistiksel olarak anlamlı değildi. Bowman aralığında genişleme, kortekste inflamasyon, tübülde abse, epitelyum atrofisi, epitelyum hücresinde dejenerasyon parametrelerinde parecoxib verilen grupta istatiksel olarak anlamlı düzelme saptanmadı ( Mann-Whitney U testi).Sintigrafik değerlendirmede; 2. Grupta sol böbrek bazal ortalama GFR değeri ile obstrüksiyon sonrası sol böbrek ortalama GFR değeri arasındaki fark 32.25, 3. Grupta sol böbrek bazal ortalama GFR değeri ile obstrüksiyon sonrası sol böbrek ortalama GFR değeri arasındaki fark 9.70 olarak saptandı. Bu farklar karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı bulundu. 3. Grupta farkın düşük (9.70) çıkması parecoxibin obstrüksiyon sonrasında böbrek fonksiyonlarına olumlu etkisinden kaynaklandığını göstermektedir. (Mann-Whitney U testi)Sintigrafik ve histopatolojik veriler sonucunda Parecoxib verilen grupta böbrek fonksiyonlarında kaybın daha az olduğu görülmekte, üriner obstrüksiyonla karşılaşılan klinik durumlarda parecoxib tedavisi ile obstrüksiyon giderilene kadar böbrek fonksiyonlarında kaybın azaltılabileceğini düşünmekteyiz. Summary:To study the effect of treatment parecoxib on UUO which sintighraphic and histopatological impression at time obstruction of Adult male Spruge ? Dawley rats? kidney function .The study is including 30 Adult male Spruge ? Dawley rats and three group was composed that each one group 10 rats. We performed DTPA kidney sintighraphy to all of group. Group 1 was applied skin insision only and the other two groups left distal ureter are engaged. Following 5 mg/kg/day parecoxib performed to the third group. After 21 day, all groups were made DTPA kidney sintighraphy on anesthesia and then made bilateral nephrectomy which investigated histopatological.3. group at left kidney, according to 2. group congestion, glomerular congestion, intercitisial enflamation and congestion and changing of interstitial fibrosis was finding significant statistical .To improve İncreasing intercitisial fiber and dilatation of tubule parameter was meaningful at performing parecoxib. But this was not significant statistical. At parecoxib group was not meaningful statistical which bowman space extendition, enflamation of cortex, abscess of tubule, atrophy of epithelium and degeneration of ephitelium cell(Mann-Whitney U test)On sintighraphic eveluation,different of left kidney basal median GFR value with after obstruction basal median GFR value was 32.25 in 2. group , different of left kidney basal median GFR value with after obstruction basal median GFR value was 9.70 in 3. group. At these difference comparing was significant statistical. Reduction of discrimination in 3. group was result of Parecoxibe? s benefical effects on the kidney(Mann-Whitney U test).We aimed the end of the sintighraphic and histopatological impression; function defect of kidney?s less in performing parecoxib group and parecoxib using can benefit on the kidney untill disappear of obstruction. 87

Objective To determine the potential predictors of antegrade ureteral stenting (AUS) failure in patients with malignant and benign ureteral obstruction. Method We retrospectively evaluated 116 AUS procedures performed in 80 patients for ureteral obstruction due to malignant and benign causes. Variables such as etiology for obstruction, ureter shape, previous treatment regimen, history of ileal loop diversion, and presence of percutaneous nephrostomy were recorded. Univariate and multivariate logistic regression methods were used between these variables and stent failure. Results Antegrade ureteral stenting was performed as single stage in 24 procedures (n: 24/116, 21%) and performed as a two-step approach after percutaneous nephrostomy in 92 procedures (n: 92/116, 79%). Ureteral stent was successfully deployed in 112 AUS procedures (n: 112/116, 96.5%). In 35 of these successful procedures, the patients were referred to our department due to prior failed retrograde ureteral stenting (RUS). Subsequent stent failure occurred in 40 procedures after a median interval of 39 days. Pre-stenting percutaneous nephrostomy (PN) was a statistically significant risk factor for stent failure (p: 0.041), and age showed an inverse relationship with stent failure (p: 0.008). Complications in early (within the first 30 days after procedure) and late stage occurred in a total of 17 procedures. Early complications included urinary tract infection (n: 11), stent migration (n: 3), and malposition (n: 1). Late complications (after 30 days) were urinary tract infection (n: 1) and stent migration (n: 1). Conclusion This study suggests that AUS can be performed effectively in both benign and malignant ureteral obstructions including cases with prior failed RUS. Two-step AUS after percutaneous nephrostomy was found to be a significant risk factor for subsequent stent failure in our study cohort.

ÖZETProstat kanseri 50 yaş üzerindeki erkeklerde ölümün önde gelensebeplerinden biridir. Mortaliteyi azaltmak için erken tanı çok önemlidir. Erken tanı iseparmakla rektal inceleme, prostat spesifik antijen, transrektal ultrason ve biyopsinindoğru şekilde uygulanmasıyla elde edilebilir. Bu çalışma kliniğimizde yapılan 6kadran parmak eşliğinde prostat biyopsileri ile transrektal ultrason eşliğinde yapılan10 kadran prostat biyopsilerinin retrospektif olarak karşılaştırılması amaçlandı. Ocak2002-Şubat 2006 tarihleri arasında digital ve TRUS eşliğinde yapılan 372 biyopsidosyaları incelendi. 281 biyopsi parmak eşliğinde, 91 biyopsi TRUS eşliğindeyapılmıştı. 85 (% 22,8) biyopsi adenokanser, 287 (%77,2) biyopsi benign rapor edildi.Biyopsi uygulanan hastaların 93'ünde (% 25) yaşa göre PSA yüksekliği ve PRİ'deanormallik saptandı. Ortalama hasta yaşı 66,3 ± 8,3 (45-95), ortalama serum PSAdüzeyi 23,6 ± 27,7 idi. Çalışmamızda elde ettiğimiz sonuçlar 70 yaşının üstündekigrupta kanser yakalama oranının % 32,4, 70 yaş altı gruba göre % 18,8 daha fazlaolduğu görülmüştür. Patolojilerinde kanser olan grupla olmayan grupkarşılaştırıldığında kanser olan grubun yaşının ort. 68,5±7,9,olmayan gruptan ort.65,6±8,3 daha fazla olduğu saptanmıştır. Biyopsi sonucu malign bulunan hastalarınPSA ortalaması 55,2±37,2 olup benign gruptan 14,3±14,3 anlamlı olarak yüksektir.Yaşa göre serum PSA yüksekliği olan ama PRİ bulguları kanser açısından negatifolan hastalarda kanser bulma oranı % 7,9 bulundu. Yaşa göre serum PSAyüksekliğiyle beraber pozitif PRİ bulgusu olması durumunda oran % 67,7'eyükselmektedir.Anahtar Kelimeler : TRUS, Digital, Biyopsi, PSA, PRİ48 60

ÖZETGiriş: Bu çalışmada Metabolik Sendrom (MS) ile Erektil Disfonksiyon(ED) arasındaki ilişki araştırıldı.Materyal ve Metod: Çalışma Ekim 2005 ve Mart 2006 tarihleriarasında yapıldı. Dicle Üniversitesi Kardiyoloji, Endokrinoloji, Dahiliye veÜroloji polikliniklerine ED dışı şikayetlerle başvuran 80 hasta alındı.Hastaların yaş aralığı 35-65'di. Bu hastalardan 47'sinde MS mevcutolup (Grup I) 33'ünde MS saptanmadı (Grup II). Çalışmaya alınan hastalarınayrıntılı anamnez, ürolojik ve fizik muayneleri ile MS değerlendirmeleriyapıldı. Bütün hastaların vücut kitle indeksleri hesaplandı, tansiyon arteriyelölçümleri yapıldı ve açlık kan örnekleri alınarak total trigliserid, HDL-kolesterol, glukoz, insülin, üre, kreatinin ve transaminazlara Dicle ÜniversitesiMerkez Labaratuarında rutin tekniklerle bakıldı. İnsülin direncinideğerlendirmek için HOMA-IR testi kullanıldı. ED skoru için Ereksiyon İşleviUluslararası Değerlendirme Formu (IIEF) dolduruldu. Endotel fonksiyonununaraştırılması için brakiyal arterde akım aracılı dilatasyonun değerlendirildiğiFMD testi yapıldı. İstatistiksel hesaplamalarda ortalamalarınkarşılaştırılmasında Student T test, frekansların dağılım karşılaştırmasındaChi-Square test kullanıldı, P

Bu çalışmada yeni tanı konulmuş Tip 1 ve Tip 2 DM'li hastalarda serum glikozun son üç aylık düzeyi hakkında bilgi veren HbA1c ile ürolojik semptomların ilişkisini ve daha etkin serum glikoz kontrolü ile semptomların değişimini araştırmayı amaçladık. HASTALAR VE YÖNTEM: Çalışma Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Endokrinoloji kliniğince yeni tanı konulmuş Tip 1 ve 2 DM hastaları ile yapıldı. Tip 1 DM'li hastalar 1. çalışma grubunu, Tip 2 DM'li hastalar 2. çalışma grubunu oluşturdu: Diabetes mellitusu olmayan yirmi sağlıklı gönüllü ile kontrol grubu oluşturuldu. Medikal tedavi başlanması endikasyonu olan hastalara gerekli tedavi başlandı ancak çalışma grubundan çıkarılarak tedaviye yanıtları ayrıca değerlendirildi. Tüm hastalarda başvuruda mesane kapasitesi, postvoiding rezidü, rutin tam kan, rutin biyokimya, tam idrar tahlili ve idrar kültür antibiyogram ile HbA1c ölçümleri yapıldı, Türk prostat semptom skoru dolduruldu. Başvurudan sonraki 3., 6., 9 ve 12. aylarında HbA1c ve Türk Prostat Semptom Skoru tekrar değerlendirilerek kaydedildi, istatistiksel analizler t test ile yapıldı ve p>0.05 istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi. BULGULAR: Tip 1 DM'li 19 hasta çalışmaya alındı. Başvuruda ortalama HbA1c % 16.22 ± 3.95, ortalama T-PSS 5.73 ± 5.06, ortalama yaşam kalite puanı 2.10 ± 2.13 idi. Onikinci ay ortalama HbA1c % 11.42 ±1.92, ortalama T-PSS 2.73 ±3.10, ortalama yaşam kalite puanı 1.57 ± 1.70 olarak saptandı. Tip 2 DM'li 20 hasta çalışmaya alındı. Başvuruda ortalama HbA1c % 9.22 ± 3.57, ortalama T-PSS 3.95 ± 3.25, ortalama yaşam kalite puanı 1.65 ± 1.46 idi. Onikinci ay ortalama HbA1c % 7.22 ± 1.88, ortalama T-PSS 1.9 ± 2.14, ortalama yaşam kalite puanı 1.2 ± 1.05 olarak saptandı. Sekiz Tip 2 DM'li hastaya medikal tedavi başlandı ve sonuçları ayrıca değerlendirildi. Birinci ve ikinci çalışma grupları arasında istatistiksel olarak yaş, HbA1c ve mesane kapasitesi farklı, PVR, T-PSS, yaşam kalite puanı ise farksızdı. Her iki grupta da başvuru ve 12. ay kontrolündeki değişim HbA1c, PVR hissi, pollaküri, urgensi, noktüri ve yaşam kalite puanı için anlamlı, intermitensi, idrar akımında zayıflama ve hesitensi için anlamsızdı. SONUÇLAR: Diabetes mellitusun tipinden bağımsız olarak daha iyi kan glikoz regulasyonu depolama semptomlarını ve semptomların sıklığını azaltır. İşeme 41semptomları daha iyi kan glikoz reguiasyonu ile azalmaz. Ancak HbAlc'nin %7'nin altına düşürülmesi işeme semptomların artma hızını azaltır. Alt üriner sistem semptomlu diabetes mellituslu hastalarda tedavide birinci amaç daha iyi kan glikoz reguiasyonu olmalıdır. 42 54

ÖZET VE SONUÇ Renal Hücreli Karsinom klinik gidişi önceden net olarak tanımlanamayan bir kanser türüdür. Bu nedenle prognozu belirlerken her hastada çok sayıda faktörün değerlendirilmesi gerekmektedir. Tümörün hücre tipi, histolojik büyüme paterni, nükleer grade' i başta olmak üzere birçok parametrenin prognoz üzerindeki etkileri birçok yayında tartışılmış ve çok değişik görüşler bildirilmiştir. Renal Hücreli Karsinom' da Evre ve Histolojik Grade'in prognoz üzerinde en etkili parametreler olduğu bir çok yayında belirtilmiştir. Biz de Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Kliniğine müracaat eden ve renal kitle nedeniyle cerrahi uygulanan ve patolojik sonuçlan Renal Hücreli Karsinom çıkan hastalan retrospektif olarak inceleyerek prognozda etkili olabilecek prognostik faktörleri ortaya çıkarmaya çalıştık. Çalışmamızda prognoz üzerine klinik evrenin, Patolojik evrenin, lenf nodu metastazının, histolojik subtipin ve tümör boyutunun etkili faktörler olduğunu gözlemledik. Bunun yanında cinsiyetin, lateralizasyonun, renal ven tutulumunun, venöz trombüsün ve histolojik grade' in prognoz üzerinde anlamlı derecede etkili olmadıklanm gözlemledik. Renal Hücreli Karsinomda prognozu daha iyi tanımlayan prognostik faktörlerin bulunması için daha geniş serilerde ve daha uzun dönemli çalışmalara ihtiyaç vardır. 36 44

ÖZET Giriş: Diabetes mellituslu erektil disfonksiyonu olan hastalarda kardiak otonomik nöropatinin sıklığı araştırıldı. Materyal ve Metod: Bu çalışma Ocak 2003- Eylül 2003 tarihleri arasında yapıldı. Çalışma için erkek hastalardan her biri otuz kişilik dört grup oluşturuldu. Birinci grup DM ve ED'si olan hastalardan, 2. grup DM'si olup ED'si olmayan hastalardan, 3. grup DM'si olmayan ED'lu hastalardan, 4. grup ise ne DM ne de ED sorunu olmayan hastalardan oluşturuldu. Tüm hastalara dakikada 6 kez derin inspirasyonla Dil derivasyonunda EKG çekildi, Ereksiyon işlevi Uluslararası Değerlendirme Formu dolduruldu ve kapsamlı nörolojik muayene ile nöropati varlığı araştırıldı. Diabetes mellituslu hastalarda DM süresi, HbA1c, erektil disfonksiyonlu hastalarda ED süresi kaydedildi. Gruplar arasında R-R intervallerinin anormallikleriyle nöropati ve erektil disfonksiyon arasında anlamlı bir fark olup olmadığı, independent - sample t test ile araştırıldı. P

VII. ÖZET Bu çalışmanın amacı, alt kaliks taşı oluşumu ve bu taşların ESWL ile tedavisine yer çekiminin etkisinden başka, üreter ve pelvikalisyel anatominin etkisinin olup olmadığını Direk Üriner Sistem Grafisi (DÜSG) ve intra Venöz Pyelografiler (İVP) üzerinde araştırmaktır. İncelenen bu anatomik faktörlerin, alt kaliks taşının oluşma ve rekürens riskini, ayrıca bu taşların tedavi seçenekleri içerisinden ESWL'yi seçme kriterlerini belirlemeye faydalı olacağına inanmaktayız. Nisan 2002 ve Haziran 2004 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji polikliniğine herhangi bir sebeple çekilmiş DÜSG ve İVP ile başvuran veya poliklinikte kendimizin verdiği endikasyonla DÜSG ve İVP çekilerek değerlendirilen 632 hasta prospektif olarak incelendi. 466 normal DÜSG ve İVP'si olan renal ünite, 58 obstrükte olmayan saf alt kaliks taşlı DÜSG ve İVP'si olan renal ünite kaydedildi. Görülen DÜSG ve İVP'lerde böbrek alt kaliks taşı oluşumunda ve ESWL tedavisinin etkinliğinde rolü olduğu düşünülen infundibuloüreteropelvik açı (İÜPA), alt kaliks infundibular uzunluk (İU), alt kaliks infundibular genişlik (İG), alt minör kaliks sayısı (KS), alt kalisyel pelvik yükseklik (KPY) ve taş boyutu bakıldı. ESWL, endikasyon alan hastalar tedavisi bittikten 3 ay sonra taştan tamamen temiz ve rezidüv taşı kalanlar olmak üzere ayrı ayrı kaydedildi. Tek tarafında böbrek alt pol kaliks taşı olan 52 renal ünitede ölçülen, infundibuloüreteropelvik açı, alt kaliks uzunluğu, alt infundibular genişlik, alt minör kaliks sayısı, kalisyel pelvik yükseklik değerleri diğer tarafın aynı parametreleriyle karşılaştırıldı. Alt pol kaliks taşı olup da ESWL tedavisi uygulanan 35 hasta grubunda bu beş parametre, tedavi sonrası taştan temizlenen ve rezidüv taş kalanlar arasında karşılaştırıldı. İstatistiksel analizlerde Student's t-test, Mann- Whitney U test ve iki oran testi kullanıldı. Taşlı 52 hastada IUPA değeri taş olan tarafın renal ünitelerinde taş olmayan tarafın renal ünitelerinden 35 (%67)'inde daha dar, 14 (%27)'ünde daha geniş, 3 (%6)'ünde eşit bulundu. Taş olan renal ünitelerin ortalama İÜPA değeri 55.48° ± 15.25 idi. Taş olmayan taraflarının renal ünitelerinde ortalama İÜPA değeri 63.28° ± 15.76 idi. Bu iki grup 32arasında yapılan karşılaştırmada istatistiksel olarak anlamlı farklılık bulundu ( p=0.012 yani p < 0.05 ). Tek taraflı saf alt kaliks taşı olan 52 hastanın 104 renal ünitesinde İÜPA değeri < 60° olan 53 renal ünitenin 33 ( % 62 )'ünde taş oluşmuş iken, İÜPA değeri > 60 olan 51 renal ünitenin 19 ( %37 )'unda taş oluşmuştu. Bu oranların karşılaştırılmasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulundu ( p < 0.01 ). Diğer anatomik faktörler arasında istatistikler faklılık tesbit edilmedi. ESWL uygulanan renal ünitelerde tedavi sonrası taştan temizlenen ( SF ) renal ünitelerdeki ortalama İÜPA değeri 55.23 ± 15.54, ortalama İU değeri 24.05 ± 8.54 mm., ortalama İG değeri 4.27 ± 2.51 mm., ortalama KS değeri 2.46 ± 0.86, ortalama KPY değeri 14.59 ±5.82 mm. olarak bulundu. Tedavi sonrası rezidüv taş kalan renal ünitelerde ortalama İÜPA değeri 55.77 ± 16.69, ortalama İU değeri 26.46 ± 6.63 mm., ortalama İG değeri 3.77 ± 2.09 mm., ortalama KS değeri 2.69 ± 0.63, ortalama KPY değeri 16.15 ± 4.67 mm. bulundu. ESWL tedavisi sonrası SF olanlar ile böbrekte rezidüv taş kalan renal üniteler arasında bu parametreler karşılaştırıldı. İki grup arasında hiç bir parametre için istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmadı ( p > 0.05 ). ESWL ile tedavi yapılan 35 hastada, İÜPA değeri > 60 olan 13 hastanın 7 ( %54)'si SF, İÜPA değeri < 60 olan 22 hastanın 7 (%32 )'sinde rezidüv taş kaldı. Bu oranların karşılaştırılmasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmadı ( p > 0.05 ). Sonuç olarak böbrek alt kaliks taşı oluşma veya rekürens riskini tahmin etmekte alt pol anatomik özelliklerinden alt kaliks İnfundibuloüreteropelvik açı (İÜPA) önemli bir faktördür. Fakat diğer anatomik faktörler de klinik olarak değerlendirirken gözardı edilmemelidir. ESWL tedavisi sonrası taştan temizlenmeye alt kaliks anatomik yapısının özelliklerini önemsiz bulmuş olsak da, bu konuda daha fazla hasta sayısı olan randomize prospektif çalışmalar yapılması gerektiğine inanmaktayız. 33 36

Objective: The best therapeutic option for renal tumours smaller than 7 cm is partial nephrectomy. The aim of this study was to compare the positive surgical margin (PSM) rates, recurrence rates and oncological outcomes between laparoscopic partial nephrectomies and open partial nephrectomies at a single tertiary referral centre. Materials and Methods: We included patients with renal tumours treated with partial nephrectomies between January 2008 and December 2016 in the study. We retrospectively reviewed the patients' demographic data, surgical reports, clinical charts, laboratory results and histopathological reports. Binary regression analysis was used to assess the impact of the tumour diameter, laterality, polarity and localization for PSM. Results: We included a total of 215 patients in the study. The mean preoperative and postoperative haemoglobin and creatinine levels, blood loss, time of surgery and follow-up periods was similar between the two groups. The mean ischaemic time in the open partial nephrectomy group was significantly lower than that of the laparoscopic partial nephrectomy group (p

Mesane kanseri tedavisinde yaygın olarak uygulanan radikal sistoprostatektomi materyallerinde klinik bulgu vermeyen, insidental prostat kanserlerine sıklıkla rastlanmaktadır. Çalışmamızda, merkezimizde radikal sistoprostatektomi uygulanan hastalarda prostat kanseri insidansını, evresini, histopatolojik özellikleri ve bu tümörlerin prognoza etkisini değerlendirmeyi amaçladık. 2006 - 2020 arasında merkezimizde mesane kanseri nedeniyle radikal sistoprostatektomi uygulanan 499 hastaya ait dosyalar retrospektif olarak incelendi. İnsidental prostat tümörü 141 (%28,3) olguda tespit edildi. Tümörlerin tamamı prostat asiner adenokarsinomu olarak tanı aldı. 127 (%90,1) hasta pT2, 10 (%7,1) hasta pT3a ve 4 (%2,8) hasta pT3b tümöre sahipti. 35 (%24,8) hastada klinik ol arak önemli prostat kanseri mevcuttu. Ameliyat öncesi artmış PSA değerine sahip 14 hastadan 4’ü klinik olarak anlamlı prostat tümörüne sahipti. Radikal sistoprostatektomi materyallerinde insi- dental prostat tümörü saptanma oranları yüksektir ancak tümörlerin çoğu klinik olarak önemsiz grupta yer alır. Serum PSA değerinin ameli- yat öncesi insidental tümörü tespitinde faydası sınırlıdır. İnsidental prostat tümörüne sahip hastalarda olumsuz klinik seyir izlenmemekle birlikte prognozun asıl belirleyicisi mesane tümörüdür. Incidental prostate cancers are frequently encountered in radical cystoprostatectomy materials, which are widely used in the treatment of bladder cancer. We aimed to evaluate incidental prostate cancer’s incidence, stage, histopathological features and their effect on prognosis in patients who underwent radical cystoprostatectomy in our center. 499 patients who underwent radical cystoprostatectomy for bladder cancer between 2006 and 2020 were retrospectively evaluated. Incidental prostate tumor was detected in 141 (28.3%) cases. All tumors were diagnosed as prostate acinar adenocarcinoma. 127 (90.1%) patients had pT2, 10 (7.1%) patients had pT3a and 4 (2.8%) patients had pT3b tumor. Clinically significant prostate cancer was present in 35 (24.8%) patients. Of the 14 patients with an increased PSA level preoperatively, 4 had a clinically significant prostate tumor. Incidence of incidental prostate tumor is high in radical cystoprostatectomy materials, but most of them are clinically insignificant. The benefit of preoperative evaluation of serum PSA for the detection of incidental tumors is controversial. Although an unfavorable clinical course is not observed in patients with incidental prostate tumor, the main determinant of prognosis is the bladder tumor.

ÖZETrErektil disfonksiyon ve erken boşalma erkeklerde sık rastlanan cinsel işlev bozukluklarındandır. Bu konudaki en büyük eksiklik epidemiyoloji hakkındaki bilgi eksikliğidir. Bu çalışmada 20 yaş üzeri erkek hastalarda ve refakatçılarda erektil disfonksiyon ve erken boşalma oranının tayini amaçlandı. Çalışmada 3 grup oluşturuldu: Birinci gruba üroloji polikliniğine gelen 20 yaş üzeri hastalar, 2. gruba refakatçılar, 3. gruba göz polikliniğine gelen hastalar alındı. Çalışmaya alınanlara anket formundaki (Form-1 sy:15) sorular soruldu. Birinci grupta %13.9, 2. grupta %8.5, 3. grupta %1.7 kişide erektil disfonksiyon saptandı. Birinci grupta erken boşalma oranı %20.7, 2. grupta %23.8, 3.grupta 27.1 olarak bulundu. Erektil disfonksiyonlu hastaların üroloji polikliniğe müracaatlarında dahi yaklaşık yarısının (%49.1) bu durumlarını doktora söylemedikleri saptandı. Çalışmada toplam 2556 kişiden 708'inde cinsel işlev bozukluğu vardı. Bunların 149'u (%21.0) şikayetleri nedeniyle üroloji polikliniğine müracaat etmiş yada daha önce doktora gitmişti. Doktora gitmeme nedenleri genelde cinsel fonksiyon bozukluğunu sorun olarak görmeme ve utanma olmuştur. 708 kişiden 539'u (%76.1) tedavi olmak istediklerini belirtmişlerdi. Tedavi istemeyen 169 kişide sebep genç kişilerde daha çok gereksiz görme, yaşlılarda ise ihtiyarlıktan gereksiz görme ve utanma olmuştur. Üç grupta da erektil disfonksiyon en fazla okuma yazması olmayanlarda görüldü. Erken boşalma ise 1. grupta en fazla ilkokul, 2 ve 3. gruplarda ise lise mezunlarında görüldü. Birinci grupta cinsel işlev bozukluğu olup da bu durumu polikliniğe müracaatında söylememe oranının öğrenim seviyesi arttıkça azaldığı tesbit edildi. Tüm bu bulgular gösteriyorki; cinsel fonksiyon bozukluklarının saptanmasında hekime oldukça fazla görev düşüyor. Üroloji polkiliniğine müracaat eden her hastaya, diğer polikliniklerde ise hasta risk grubunda ise mutlaka cinsel işlev bozukluğu olup olmadığı sorulmalıdır. 47 54

ÖZET Prostat adenokanserinin tanısında yaygın olarak kullanılan serum PSA değerini, bazı ürolojik manipulasyonlar etkileyerek invaziv bir girişim olan prostat biyopsisi gereksinimini arttırmaktadır. Bu manipulasyonlann PSA'yı ne derece etkilediğini ve bu işlemlerden sonra doğru ve anlamlı bir serum PSA düzeyi için ne kadar süre beklenilmesi gerektiği önemlidir. Bu amaçla rijid sistoskopi (RS), üretrotomi interna (Üİ) ve transüretral mesane tümör rezeksiyonu (TUR-M) uygulamalarının serum PSA üzerine etkilerini araştırdık. Ekim 2000-Mayıs 2001 tarihleri arasında 40 yaş ve üzeri alt idrar yolu semptomu ile polikliniğimize başvuran 75 erkek hasta çalışmaya alındı. Müdahale yapılan 3 grup (RS,Üİ ve TUR-M) ve kontrol grubu oluşturularak bunlardan müdahale öncesi ve sonrası (1, 24 ve 72 saat) kan alınarak serum f PSA, t PSA ve i7t PSA değerleri incelendi. RS, f PSA ve t PSA düzeylerinde 72 saat sonrasında da devam eden artışa neden olmaktadır. Üretrotomi interna ise f PSA düzeyini arttırmakta ancak, 72 saat sonra azalarak bazal seviyeye dönmektedir. TUR-M uygulaması f PSA ile t PSA düzeylerinde artışa neden olmakta, bu artışlar 24 saat sonrasında azalarak 72.saatte bazal seviyelere dönmektedir. fft PSA değeri sistoskopi ve TUR-M grubunda değişmezken üretrotomi interna ft PSA değerini azaltmakta ( azalma 72 saat sonrasında da devam etmekte); ancak bu oran kestirim değeri olan 0.15'in üzerinde kalmaktadır. Sonuç olarak ürolojik müdahalelerden sonra erken zamanda bakılan serum PSA değerleri değişiklik göstermektedir. Böylesi etkilenmiş serum PSA değerlerinden dolayı gereksiz prostat biyopsilerinden kaçınmak için PSA değerleri dikkatle değerlendirilmelidir. Serum f PSA ile t PSA değerleri için kan üretrotomi interna ve TUR-M'den 72 saat sonra alınabilir. Ancak sistoskopi yapılanlarda daha geç alınmalıdır. Ct PSA oranları hiç etkilenmediğinden bu oranlar rahatlıkla kullanılabilir. Ancak yinede en doğru sonuç için serum PSA düzeylerine müdahalelerden Önce bakılması gerekmektedir. 41 47

ÖZET Prostat kanserinin tanısında yaygın olarak kullanılan serum PSA değerini, bazı ürolojik manipülasyonlarm, ve değişik bir takım faktörlerin değiştirdiğini bilmekteyiz.. Bizde bu nedenle son yıllarda gittikçe artan sıklıkta kullanılan cep telefonlarının erkeklerde serum PSA düzeyini etkileyip etkilemediğini araştırdık. Bu amaçla yaşlan 22 ile 65 arasında olan ve daha önce hiçbir şekilde cep telefonu kullanmamış 20 erkek çalışmaya alındı. Çalışmaya katılan kişilerden cep telefonu kullanmadan önce ve cep telefonu kullandıktan 30 gün sonra kan alındı ve kanlar seumlanna ayrıldıktan sonra parafinle kaplanarak -35 saligrad derecede derin dondurucuda çalışma sonucuna kadar saklandıktan sonra serum total ve serbest PSA düzeyleri Tandem radyoimmünessey yöntemi ile ölçüldü. Sonuçlar bilgisayar ortamında sıtaslica paket programı ile Wilcoxon eşleştirilmiş test uygulanarak total PSA, serbest PSA ve serbesl/tolal PSA oranlan açısından karşılaştırıldı ve hiçbir parametre arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmadı. Bu sonuçlara göre cep telefonu kullanmanın kısa sürede PSA değeri üzerine anlamlı bir etkisinin olmadığım düşünmekteyiz. Bununla birlikte bu konuda daha uzun süreli değişik çalışmalara gereksinim olduğunu düşünmekteyiz. 35 43

ÖZET: Biz çalışmamızda, dünyanın hemen her yerinde keyif verici madde olarak kullanılan sigaranın içinde bulunan nikotinin urogenital sistem üzerine olan etkilerini araştırdık. Çalışma, herbiri 15 rattan oluşan 3 grup erkek rat ile yapılmıştır. ( Grup 1 kont rol grubu, Grup 2 yetişkin nikotin grubu, Grup 3 preadölesan nikotin grubu ). Kontrol grubu dışındaki ratlara 60 gün boyunca İM 0.42 mg/kg/gün nikotin verildi. 60 günün sonunda rafların hepsi ketamin anestezisi altında sakrifiye edildi. Vücut ağırlıkları, testis ağırlıkları, testis boyutları ölçülüp sürrenalleri, böbrekleri, mesaneleri, testisleri, epididimleri ve penisleri histolojik olarak incelendi. Testisin histolojik kesitlerinden aktif tübül sayımı yapıldı. Buna göre grup 2'de daha belirgin olmak üzere nikotin verilen grublarda grup 1'e göre istatistiksel yöndende anlamlı olacak şekilde (p

Kliniğimizde çeşitli adrenal bez patolojileri nedeniyle laparoskopik adrenalektomi (LA) uygulanan hastaların intra-operatif ve post-operatif sonuçlarını değerlendirmeyi amaçladık. 2008 - 2020 yılları arasında LA uygulanan hastaların verileri retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların yaş, cinsiyet gibi demografik özellikleri, adrenal kitlenin boyutu, operasyon süresi, kanama miktarı, preop ve postop hemoglobin değerleri, hastanede kalış süresi, intraoperatif ve postoperatif komplikasyonlar açısından değerlendirildi. Patoloji raporları incelenerek kaydedildi. Çalışmaya 196’sı (%60.3) kadın ve 129’u erkek olmak üzere toplam 325 hasta dahil edildi. Yüz elliyedi hastaya sağ ve 168 (%51.7) hastaya sol LA uygulandı. Ortalama yaş 51.6 ± 12.1 ve ortalama kitle boyutu 40.3 ± 20.2 mm idi. Ortalama operasyon süresi 97 ± 36.2 dk ve ortalama kanama miktarı 50.8 ± 44.1 ml idi. Ortalama hastanede kalış süresi 3.1 ± 2.2 gün idi. İntraoperatif dönemde bir hastada distal pankreas yaralanması, 2 hastada kanama ile toplam 3 hastada intra-operatif komplikasyon gelişti. Bir hastda açık cerrahiye geçildi. Post-operatif dönemde 7 hastada komplikasyon görüldü. Tüm postoperatif komplikasyonlar ek girişime gerek kalmadan konservatif izlem ile tedavi edildi. LA, adrenal kitlelerin cerrahi tedavisinde tecrübeli merkezlerde güvenle uygulanabilecek efektif ve minimal invazif bir tedavi yöntemdir., We aimed to evaluate intraoperative and postoperative outcomes of the patients who underwent laparoscopic adrenalectomy (LA) for various adrenal gland pathologies in our clinic. The data of patients who underwent LA between 2008 and 2020 were evaluated retrospectively. The demographic characteristics of the patients such as age and gender, size of the adrenal mass, operation time, estimated blood loss, preoperative and postoperative hemoglobin, length of hospital stay, intraoperative and postoperative complications were evaluated. Pathology reports were examined and recorded. A total of 325 patients, 196 (60.3%) female and 129 male, were included to study. Right LA was applied to 157 patients and left LA to 168 (51.7%) patients. The mean age was 51.6 ± 12.1 years and the mean tumor size was 40.3 ± 20.2 mm. The mean operation time was 97 ± 36.2 minutes and the mean estimated blood loss was 50.8 ± 44.1 ml. Mean length of hospital stay was 3.1 ± 2.2 days. In the intraoperative period, distal pancreatic injury in one patient, bleeding due to vascular injury in 2 patients, at totally, intra-operative complications developed in 3 patients. In one patient conversion to open surgery was needed. Complications were seen in 7 patients in the post-operative period. All post-operative complications were treated with conservative follow-up without the need for additional intervention. LA is an effective and minimally invasive treatment method that can be safely applied in experienced centers in the surgical treatment of adrenal tumors.

15. Türk Çocuk Ürolojisi Kongresi’nde (29 Kasım - 01 Aralık 2019, Antalya) sözlü bildiri olarak sunulmuştur. Bu olgu sunumunun amacı idrar kaçırma şikayeti ile başvuran kız çocuklarında ayrıntılı anamnez ile ektopik üreter tanısı konması ve minimal invaziv yöntemle tedavi edilerek şifa sağlanması konusunda bilgi vermektir.11 yaşında kız hasta, tuvalet eğitiminin tamamlanmasından beri olan, idrar kaçırma şikayetiyle başvurdu. Hasta daha önce farklı merkezlerde birçok defa muayene edilmiş ve işeme disfonksiyonu tanısıyla tedavi edilmiş. Fakat tedaviden fayda görmemişti. Anamnezinde sürekli idrarı kaçırması mevcuttu. Urgency bulgusu yoktu. Fizik muayenede herhangi bir orta hat defekti saptanmadı. Yapılan üroflowmetri testinde patolojik bulgu yoktu. Hastanın üriner sistem ultrasonografi tetkikinde patolojik bulgu yoktu. Bu bulgular ışığında ektopik üreter olasılığı düşünülerek Manyetik Rezonans (MR) Ürografi istendi. MR Ürografi tetkikinde; sol böbrek üst polünün displastik görünümde olduğu, üst polü drene eden üreterin geniş olduğu ve sol üreterin vajina üst-arka duvarına ektopik olarak açıldığı görüldü. Statik Böbrek Sintigrafisi (DMSA) tetkikinde; sol böbrek üst poldeki displastik alanın nonfonksiyone olduğu görüldü. Bu bulgular sonucunda hastaya laparoskopik parsiyel nefrektomi + üreterektomi yapıldı. Ameliyat süresi 120 dakika, tahmini kan kan kaybı 40 ml olarak tespit edildi. Hastanın postoperatif birinci gününde sondası, ikinci gününde dreni çekilerek hasta şifa ile taburcu edildi. Ameliyat spesmeninin patoloji sonucu displastik böbrek ile uyumlu idi. Postoperatif 15. gün, 1. ve 3 aydaki kontrol muayenelerinde, hastanın inkontinans şikayetlerinin tamamen geçtiği görüldü. Sonuç olarak idrar kaçırma şikayeti ile başvuran hastalarda tedaviye yanıt yoksa, ayırıcı tanıda ektopik üreter mutlaka düşünülmelidir. Tedavisinde başarı oranı yüksek ve minimal invaziv bir yöntem olan laparoskopi tercih edilmelidir. The aim of this case report is to share a pediatric case with ectopic ureter opening into the vagina, which is a rare cause of medical treatment resisted female urinary incontinence and its minimally invasive treatment method. An 11-year-old girl presented with true urinary incontinence since her toilet training was completed. The patient had been treated medically many times in different centers before, but didn’t benefit from the treatment. There was no pathological finding in physical examination, uroflowmetry and ultrasonography. MRI urography was planned in the differential diagnosis considering the ectopic ureter opening into the genital system. It was observed that the upper pole of the left kidney was dysplastic and the ureter draining the upper pole was opened ectopically to the upper-posterior wall of the vagina. In Static Kidney Scintigraphy (DMSA) examination; it was observed that the dysplastic area in the left kidney was nonfunctional. As a result of these findings, laparoscopic partial upper pole nephrectomy + ureterectomy was performed. The foley catheter was removed on the first postoperative day and the drainage catheter was removed on the second day. The patient was discharged on the second postoperative day. In the postoperative 15th day, 1st and 3rd month follow-up examinations, it was observed that the patient's incontinence completely disappeared. In conclusion, Ectopic ureter should be kept in mind as differential diagnosis in cases of urinary incontinence resistant to medical treatment and Laparoscopic partial nephrectomy should be preferred for treatment as a minimally invasive method with a high success rate.

Introduction: We investigated the survival of a flexible ureterorenoscope (FURS) in regard to the total stone area (TSA) and total usage time (TUT) to determine the cutoff values for its survival. Materials and Methods: Data were obtained from 1326 patients who underwent flexible ureterorenoscopy. The stone area and the usage time of the FURS were obtained in each case. The data from each FURS were considered as a group. The TSA was calculated as the sum of the stones for which only one FURS broke, and the TUT was calculated as the sum of the time of use within the body in all cases during the tool's survival. Data from 13 groups of 1258 patients were analyzed in regard to the TSA and TUT. Results: We found a positive correlation of the case number with the TSA and TUT. The Pearson correlation coefficients were 0.983 and 0.937 for the TSA and TUT, respectively (p < 0.05). The mean case number, TSA, and TUT where only one FURS was used were 97.38 +/- 31.34, 11,886 +/- 4567.93 mm(2), and 5160 +/- 1570.52 minutes, respectively. The area under the curve (AUC) of the receiver operating characteristic curve of the FURS survival for the TSA was 91.7% (95% confidence interval [CI]: 0.76-1.07). The best cutoff value for the FURS survival was 6838 mm(2), with a sensitivity of 91%. The results for the AUC and the best cutoff value in regard to the TUT for using only one FURS were 66.7% (95% CI: 0.4-0.93) and 4617 minutes, respectively, with a sensitivity of 66%. If the cutoff value is taken as the average value of the TSA and TUT, the sensitivity rate drops to similar to 58% and 50%, respectively. Conclusion: FURS can be safely used when the stone area and TUT are about 9158 mm(2) and 4617 minutes, respectively, with a sensitivity of 66%.

Dadashov R., Comparison of Chemohormonal Therapy with Hormonal Treatment Only in Newly Diagnosed Metastatic Hormone Sensitive Prostate Cancer. Hacettepe University Faculty of Medicine, Department of Urology. Thesis in Urology. Ankara 2020. The development of progression and castration ressistance after a certain period of time after andogen deprivation therapy in metastatic hormone naive prostate cancer is thought to be assosiated with the presence of castration-resistant cell clones in the tumor at diagnosis. Therefore, early addition of docetaxel CT to ADT (chemohormonal therapy) causes delay of desease progression and prolong overall survival due to its effect on these resistant cell clones. We retrospectively compared a total of 67 patient’s data who was admitted to the Hacettepe University Faculty of Medicine, Department of Urology, between the dates 07.03.2012-01.02.2018 with newly diagnosed metastatic hormone naïve prostate cancer and treated with either chemohormonal and hormonal therapy only. In this study, we aimed to retrospectively compare oncologic outcomes of two treatment modalities such as overall survival and time to PSA progression. Patients who developed metastatic desease after primary treatment and patients with castration-resistant prostate cancer were excluded from the study. There was no difference between two groups of a total of 67 patients (35 in combined and 32 in monotherapy group) in terms of age at diagnosis, PSA value, ISUP grade and desease volume (p=0.061, p=0.905, p=0.280, p=0.335, respectively). Although the overall survival and median time to PSA progression were longer in the combined group than in monotherapy group (45 mo vs. 30 mo; 14 mo vs. 9 mo, respectively), no statistically significant difference was observed between the two groups (p=0.280, p=0.134, respectively). Within follow-up period, PSA progression was observed in all patients on monotherapy group, whereas PSA progression was not detected in 4 patients in combined therapy group. In addition, 4 patients in combined therapy group became non-metastatic after treatment and thereafter definitive treatment was given to these patients (3 received EBRT and 1 underwent RALP). Dadaşov R., Yeni Tanı Metastatik Hormona Duyarlı Prostat Kanserinde Kemohormonal Tedavinin Tek Başına Hormonal Tedavi İle Karşılaştırılması. Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Uzmanlık Tezi. Ankara 2020. Metastatik hormona duyarlı prostat kanserinde androjen deprivasyon tedavisinden belirli bir süre sonra hastalığın kastrasyona dirençli hale gelmesi ve progresyon göstermesi tanı anındaki tümörde kastrasyon dirençli hücre klonlarının varlığını ortaya koymaktadır. Buradan yola çıkarak ADT’ne erken dönemde dosetaksel KT’nin eklenmesi (kemohormonal tedavi) bu rezistan hücre klonlarına etki etmesi nedeni ile hastalık progresyonunu geciktirdiği ve genel sağkalımı uzatıldığı düşünülmektedir. Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı’nda 07/03/2012-01/02/2018 tarihleri arasında metastatik hormona duyarlı prostat kanseri tanısı konan, kemohormonal ve hormonal tedavi verilen toplam 67 hastanin verileri retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Çalışmamızda iki tedavi yaklaşımın genel sağkalım, PSA progresyonuna geçen süre gibi onkolojik sonuçlarını retrospektif olarak karşılaştırmak hedeflenmiştir. Primer tedavi sonrası metastatik prostat kanseri gelişen ve kastrasyona dirençli prostat kanserli hastalar araştırma dışı bırakılmıştır. Toplam 67 hastanın (35 kombine grup ve 32 monoterapi grubu) dahil olduğu çalışmada iki grup arasında tanı yaşı, serum PSA değeri, patolojik ISUP derecesi ve hastalık hacmi parametreleri arasında fark bulunamadı (p=0.061, p=0.905, p=0.280, p=0.335, sırasıyla). Kombine tedavi grubunda monoterapi grubuna göre genel sağkalım ve PSA progresyonuna kadar geçen medyan süreler daha uzun olarak bulunmasına rağmen (45 ay vs. 30 ay; 14 ay vs. 9 ay, sırasıyla), iki grup verileri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark görülememiştir (p=0.280, p=0.134, sırasıyla). Tedavi sonrası takip süresi içerisinde monoterapi grubundaki tüm hastalarda PSA progresyonu görülürken kombine tedavi grubunda olan 4 hastada PSA progresyonu tespit edilememiştir. Ayrica yine kombine tedavi grubundakı 4 hasta tedavi sonrası non-metastatik hale gelmiş ve bu hastalara definitif tedavi uygulanmıştır (3 hastaya EBRT, 1 hastaya RALP).

Amaç: Parsiyel nefrektomi (PN) cerrahisi böbreğe sınırlı solid kitlesi olan çoğu hastada tedavi seçeneği olarak kabul edilmekte olup cerrahi sonrası hastalarda akut dönemde böbrek hasarı gelişebilmektedir. Bu çalışmada kliniğimizde PN uygulanan hastalarda intraoperatif iskemi sonrası oluşabilecek akut böbrek hasarının (ABH), erken dönemde tanınmasında idrarda NGAL ölçümünün yeri araştırılmıştır.Gereç ve Yöntem: Prospektif olan bu çalışmaya, Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi üroloji polikliniğine Mayıs 2017 ve Mayıs 2019 tarihleri arasında başvuran böbrek tümörü ön tanısı ile açık, laparoskopik ya da robotik parsiyel nefrektomi cerrahisi uygulanan 86 hasta dahil edildi. Cerrahi süresince hastaların iskemi yapılıp yapılmadığı, iskemi yapıldıysa tipi, damar klempleme şekli ve iskemi süresi not edildi. Postperatif ABH tanımı, Acute Kidney Injury Network (AKIN) kriterlerine göre sınıflandırıldı. Cerrahi öncesi ve renal pedikül klempinin açılmasını takiben postoperatif 3. saatte idrar örnekleri alındı ve idrarda NGAL ve Kreatinin değerleri ölçüldü. Tüm numuneler, tek uzman doktor tarafından saklandı ve analiz edildi.Bulgular: ABH, PN sonrası 86 hastanın 34'ünde (%39,5) kaydedildi. 34 hastanın 26'sında (%76,4) grade 1, 8'inde (%23,6) ise grade 2 ABH tesptit edildi. İntraoperatif total ya da renal arter klempinin uygulandığı hastalarda erken dönemde üriner NGAL seviyelerinin, ABH'nın erken bir yansıması olarak belirgin arttığı görüldü (p=0,024). Non-iskemik grupta ise anlamlı postoperatif üriner NGAL artışı izlenmedi (p=0,163). Üriner NGAL ekspresyonunun serum kreatinin artışından çok önce gerçekleştiği saptandı. PN sonrası ABH gelişen hastalarda ABH gelişmeyenlere kıyasla daha yüksek üriner NGAL ekspresyonu olduğu görüldü (p=0,008). Ancak, renal hasarın derecesi ile NGAL ekspresyonu arasında korelasyon olmadığı görüldü (korelasyon katsayısı 0,201, p=0,066). İskemi süresinin, ABH olan ve olmayanlarda anlamlı fark oluşturmadığı da gözlendi (p=0,129). Ayrıca, santral yerleşimli kitlelerin, yüksek R.E.N.A.L skorun ve yüksek fuhrman tümör derecesi olan hastaların daha yüksek ABH gelişme riskine sahip olduğu tespit edildi.Sonuç: Nefron koruyucu cerrahi sonrası iskemiye bağlı akut böbrek hasarı, idrar NGAL ölçümü ile erken dönemde belirlenebilir. Ancak, ABH derecesinin postoperatif NGAL artışı ile yansıtılamaması NGAL için kısıtlayıcı bir faktördür.Anahtar Kelimeler: Parsiyel Nefrektomi, NGAL, Akut Böbrek Hasarı, İskemi Objective: Partial Nephrectomy (PN) surgery is accepted as the treatment of choice in most patients with limited solid mass to the kidney and kidney injury may develop in the acute period after surgery. In this study, the role of NGAL in urine in early diagnosis of acute renal injury (AKI) after intraoperative ischemia in patients undergoing PN was investigated.Materials and Methods: This prospective study included 86 patients who underwent open laparoscopic or robotic partial nephrectomy with a preliminary diagnosis of renal tumor between May 2017 and May 2019. During the surgery, whether the patients had ischemia or not, type of vascular clamping and the duration of ischemia were noted. The definition of postoperative AKI was classified according to Acute Kidney Injury Network (AKIN) criteria. Urine samples were collected preoperatively and 3 hours after renal pedicle clamp removal and NGAL and creatinine were measured. All samples were stored and analyzed by a single biochemist.Results: AKI was recorded in 34 (39.5%) of 86 patients after PN. Of the 34 patients, 26(76.4%) had grade 1 and 8(23.6%) had grade 2 AKI. Urinary NGAL levels increased significantly as an early reflection of AKI in patients who underwent intraoperative total or renal artery clamping (p = 0.024). There was no significant postoperative increase in urinary NGAL in the non-ischemic group (p = 0.163). Urinary NGAL expression was detected well before serum creatinine increase.Patients with AKI after PN had higher urinary NGAL expression than patients without AKI (p = 0.008) However, there was no correlation between the degree of renal injury and NGAL expression (correlation coefficient 0.201, p = 0.066). The duration of ischemia was not significantly different in patients with and without AKI (p = 0.129). In addition, it was determined that central located masses, high R.E.N.A.L score and high fuhrman tumor grade patients had higher risk ofdeveloping AKI.Conclusion: Ischemic acute kidney injury after nephron-sparing surgery can be detected early by NGAL measurement of urine. However, the fact that the degree of AKI cannot be reflected by postoperative NGAL increase is a limiting factor for NGAL.Keywords: Partial Nephrectomy, NGAL, Acute Kidney Injury, Ischemia 86

GİRİŞMesane tümörlerinin yaklaşık %70'i tanıda kasa invaziv değildir. Kasa invaziv olmayan mesane kanseri (KİOMK) transüretral mesane rezeksiyonu (TUR-TM) ile tedavi edilseler de nüks ve progresyon yapma eğilimindedirler. Bacillus-Calmette-Guerin (BCG), hem rekürrens hem de progresyon oranlarını düşürmesi sebebiyle KİOMK tedavisinde etkili bir tedavidir. İlk 6 ayda persistan yüksek grade'li hastalık veya ilk 3 ayda başlangıca göre progresif hastalık oluşması BCG refrakter olguları oluşturmaktadır. Çalışmamızda BCG başarısızlığının nedenlerinin araştırılması amaçlanmıştır. Bu araştırma sırasında özellikle uygulayana ve/veya hastaya bağlı oluşabilecek uygulama hataları sonucu oluşabilecek BCG başarısızlığı üzerinde durulmuştur.GEREÇ VE YÖNTEMOcak-2014 ile Ocak-2019 tarihleri arasında İzmir Katip Çelebi Üniversitesi Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi Üroloji Kliniğinde primer mesane tümörü nedeni ile TUR-TM yapılan ve postoperatif dönemde intrakaviter BCG alan hastaların demografik ve histopatolojik özelliklerini içeren veriler retrospektif olarak incelendi. BCG Refraktör olan hastalar BCG sonrası refraktör özellik göstermeyen hastalarla karşılaştırıldı. Çalışmaya primer KİOMK'li intrakaviter BCG tedavisi almış 137 erkek (%88,4), 18 kadın (%11,6) olmak üzere toplam 155 hasta dahil edildi.BULGULARÇalışmada yer alan hastaların yaş ortalamaları 68,2 yıl idi. Çalışmaya dahil edilen hastaların ortalama takip süreleri 25,2 ay olarak hesaplandı. Hastaların demografik özellikleri incelendiğinde yaş ve cinsiyet açısından BCG Refraktör olan ve olmayan gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık izlenmedi.Eşlik eden hastalıklara bakıldığında obezite ve diyabetes mellitus varlığı her iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı tespit edildi. Hastaların tümöral özellikleri incelendiğinde tümörün yaygınlığı, tümörün mesane trigonu ve/veya mesane boynunu tutması BCG refraktör durum açısından anlamlı bulundu. İnstilasyon sonrası miksiyon süreleri karşılaştırıldığında her iki grup arasındaki farklılıklar istatistiksel olarak anlamlı bulundu. BCG'nin refraktör olduğu hasta grubunda trigon/mesane boynunda tümör tutulumuna bağlı olarak instilasyon sonrası miksiyon süresinin kısaldığı ortaya koyuldu.SONUÇSonuç olarak hasta kaynaklı bir takım değiştirilebilir faktörlerin ve hastanın tümöral özelliklerinin BCG başarısızlığında etkisinin olduğunu tespit ettik. Ayrıca BCG uygulaması sonrası miksiyona kadar geçen sürenin de uygulama eksikliklerinin önüne geçilmesi amacı ile dikkat edilmesi gereken önemli bir parametre olduğunu çalışmamızla tespit ettik. Hasta seçiminde ve takibinde bu faktörlerin daha dikkatli olarak göz önünde bulundurulması gerektiğini düşünüyoruz. AIM:Approximately 70% of bladder tumors at the time of diagnosis are not muscle-invasive. Although non-muscle invasive bladder cancer (NMIBC) is treated with transurethral bladder resection (TUR-BT), they tend to relapse and progress. Bacillus-Calmette-Guerin (BCG) is an effective treatment for NMIBC because it reduces both recurrence and progression rates. Persistent high grade disease in the first 6 months or progressive disease in the first 3 months compared to the beginning constitute BCG refractory cases. In our study, we aimed to investigate the causes of BCG failure. During this research, BCG failure that may occur as a result of errors depending on the user and / or the patient was emphasized.MATERIALS AND METHODSData including demographic and histopathological characteristics of patients who underwent TUR-TM due to primary bladder tumor and received intracavitary BCG in the postoperative period at the Urology Clinic of Izmir Katip Çelebi University Atatürk Training and Research Hospital between January-2014 and January-2019 were retrospectively analyzed. Patients with BCG Refractor were compared with those who did not show refractory features after BCG. A total of 155 patients, 137 men (88.4%) and 18 women (11.6%), who received intracavitary BCG treatment with primary NMIBC were included in the study.RESULTSThe mean age of the patients in the study was 68.2 years. The average follow-up period of the patients included in the study was calculated as 25.2 months. When the demographic characteristics of the patients were examined, no statistically significant difference was observed between the groups with and without BCG Refractor in terms of age and gender. Considering the accompanying diseases, the presence of obesity and diabetes mellitus was found statistically significant between both groups. When the tumoral characteristics of the patients were examined, the extent of the tumor, tumor involvement of the bladder trigon and / or bladder neck were found to be significant in terms of BCG refractory status. When micturition times after instillation were compared, the differences between both groups were found to be statistically significant. In the patient group where BCG was refractory, it was revealed that the micturition time after instillation was shortened due to tumor involvement in the trigone / bladder neck.CONCLUSIONAs a result, we found that some patient-related modifiable factors and patient's tumoral characteristics had an effect on BCG failure. In addition, we determined that the time until micturition after BCG application is an important parameter that should be considered in order to prevent application deficiencies. We think that these factors should be considered more carefully in patient selection and follow-up. 89

Amaç: Biz bu çalışmamızda hiperbarik oksijen tedavisinin, üretral hasar sonrası gelişen üretra darlığı oluşumundaki fibrosis ve inflamasyon üzerine olan koruyucu etkisini değerlendirmeyi amaçladık.Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada toplam 28 tane 4 aylık erkek New Zealand tavşan 3 gruba ayrıldı. Sham olan grup1'deki 8 tavşana sadece üretroskopi ve retrograt üretrografi yapıldı. Tedavisiz grup olan grup2'deki 10 tavşanın üretrasına elektrokoterizasyon yapılarak darlık oluşturuldu ve herhangi bir tedavi verilmedi. Tedavi grubu olan grup 3'deki 10 tavşanın üretrasına elektrokoterizasyon ile darlık oluşturduktan sonra aynı gün başlanarak ara vermeden günde 1 seans olmak üzere 2 ATA basınç altında 90 dk süresince deney hayvanları için özel olarak yaptırılmış hiberbarik oksijen tankında toplam 21 gün tedavi uygulandı. Grup 2 ve grup 3'deki tavşanların toplamda 30 gün takip sonrası üretrasındaki morfolojik değişikliklerini değerlendirmek için üretroskopi ve retrograt üretrografileri yapıldı ve tüm tavşanlar sakrifiye edilip penektomi işlemi uygulandı. Üretra dokusu tek bir histolog tarafından standart ışık mikroskopuyla değerlendirilerek histopatolojik analizleri yapıldı. Gruplardan elde edilen veriler birbirleriyle istatiksel olarak karşılaştırıldı.Sonuçlar: Bu çalışmanın sonunda grup 1, grup 2 ve grup 3'deki sırasıyla 8, 10 ve 10 tavşan değerlendirildi. Grup 1, grup 2 ve grup 3'deki üretral çaplar sırasıyla 10.85 ± 1.15 mm, 2.15 ± 0.90 mm ve 8.052 ± 1.90 olarak saptandı. Tedavi grubundaki üretral çaplar istatistiksel olarak anlamlı saptandı (p

KLİNEFELTER SENDROMLU OLGULARIN ENDOKRİN, CİNSEL VE ÜREME İŞLEVLERİ İLE YAŞAM KALİTELERİNİN ARAŞTIRILMASIAmaç: Klinefelter Sendromu (KS), erkeklerde kısırlığa yol açan en sık görülen seks kromozom bozukluğudur. KS'li olgulardan elde edilen spermlerlefertilizasyon ve canlı gebelik sağlanabilmektedir. Bu çalışmada KS tanısı almış olguların fertilizasyon oranları, embriyo kaliteleri, gebelik ve canlı doğum oranları ile endokrin, cinsel işlev, psikolojik durumları ve yaşam kalitelerinin araştırılması amaçlanmıştır.Olgular ve Yöntem: 2012-2019 yılları arasında karyotip analizi ile non-mozaik Klinefelter Sendromu (47,XXY) tanısı konulan olgular ile kontrol grubu olarak genetik neden dışı etiyolojiye sahipnon-obstrüktif azospermik (NOA) olgularınklinik bulguları, hormon değerlerivesemen analizi bulguları retrospektif olarak kaydedildi. Mikrocerrahi testiküler sperm ekstraksiyonu(mikro-TESE) ile sperm bulma ve fertilizasyon oranları ile Klivaj Skorlama Sistemi ile derecelendirilen embriyo kaliteleriaraştırıldı. Gebelik, abortus ve canlı doğum oranları karşılaştırıldı. Cinsel işlevler IIEF-15, yaşam kaliteleri Dünya Sağlık Örgütü Yaşam Kalite Skoru kısa formu (WHOQOL-Bref), psikolojik durumları Beck Anksiyete ve Depresyon Ölçekleri ile prospektif olarak araştırıldı. Bulgular: Non-mozaik KS'li 121 ve genetik neden dışı etiyolojiye sahip 178 NOA'lı olgunun yaşları arasında farkyoktu.KS'li olguların %38'inde ve NOA'lı olguların %55,6'sında mikro-TESE ile spermbulundu (p=0,012).Sperm bulma oranları KS'li olgularda 31,5 yaş öncesi ve NOA'lı olgularda 31,5 yaş sonrası daha yüksekti(AUC=0,620, 0,578). Kontrol grubuna göreKS'li olguların fertilizasyon oranı düşük, embriyo kaliteleri benzerdi. KS'li ve NOA'lı olguların canlı doğum oranları sırasıyla %12,5ve %23olarak saptandı (p=0,392).KS'li olguların eğitim düzeyi, libido ve erektil işlevleri ilegenel sağlık durumundan hoşnutluk oranları kontrol grubundan daha düşük, depresyon ve anksiyete düzeyleri daha yüksekti.Sonuç:KS'li olgularda 31,5 yaş öncesi sperm bulma olasılığı yüksektir. KS'li olguların embriyo kaliteleri NOA grubu ile benzerdir. KS'li olgular daha yüksek oranda cinsel işlev bozukluğu ve psikiyatrik sorunlar yaşamaktadır. Genel sağlık durumlarından NOA'lı gruba göre daha az hoşnutturlar. KS'li olgular sadece üreme işlevleri ile değil, genel sağlık durumları yönüyle de izlenmelidir. Anahtar Kelimeler: Non-mozaik Klinefelter Sendromu, infertilite, TESE ile sperm eldesi,fertilizasyon, embriyo kalitesi, cinsel disfonksiyon, anksiyete, depresyon, yaşam kalitesi INVESTIGATION OF ENDOCRINE, SEXUAL, REPRODUCTIVE FUNCTIONS AND QUALITY OF LIFE IN CASES WITH KLINEFELTER SYNDROMEAim: Klinefelter Syndrome (KS) is the most common abnormality of sex chromosomes that causes infertility in men. Successful fertilization and pregnancy can be accomplished with sperms from cases with KS. In this study,we aimed to investigatefertilization rates, embryo quality, pregnancy and live birth rates, endocrine, sexual function, psychological status and quality of life of cases diagnosed with KS.Cases and Methods: The clinical findings, hormone values and semen analysis findings of cases diagnosed with non-mosaic Klinefelter Syndrome (47,XXY) with karyotype analysis and cases with NOA with non-genetic etiology as a control were recorded retrospectively between 2012-2019.Sperm retrieval outcomes with microdissectiontesticular sperm extraction (micro-TESE),fertilization rates and embryo qualitygraded with Cleavage Scoring Systemwere investigated. Pregnancy, abortion and live birth rates were compared. Sexual functions were assessed by IIEF-15, quality of life was assessed by the World Health Organization Quality of Life Questionnaire–short form(WHOQOL-Bref) and psychological status were evaluated with the Beck Anxiety and Depression Scalesprospectively.Results: There was no difference in terms of age between 121 non-mosaic KS cases and 178 NOA cases with non-genetic etiology. Sperm retrieval rates by micro-TESE were 38% in KS cases, while this rate was 55,6% in cases with NOA (p=0.012). Sperm retrieval rateswere higher in cases with KS before 31,5 years of age, while it was higher in cases with NOA after 31,5 years of age (AUC=0.620, 0.578). Compared to the control group, the fertilization rate of KS cases were low, andthe embryo quality were similar.Live birth rates were respectively 12,5% and 23% in cases with KS and NOA (p=0.392). Theeducation level,libido, erectile functions, and general health satisfaction were lower in cases with KS than in the control group, and depression and anxiety levels were higher.Discussion: Sperm retrieval rates increase in cases with KS before 31,5 years of age. The embryo quality of KS cases is similar to the NOA group. Cases with KS have a higher rate of sexual dysfunction and psychiatric problems. They are less satisfied with their general health than the NOA group. Cases with KS should be monitored not only with their reproductive functions but also with their general health status. Key words: Non-mosaic Klinefelter syndrome, infertility, sperm retrieval with TESE, fertilization, embryo quality, sexual dysfunction, anxiety, depression, qualityof life 91

Amaç: Perkütan nefrolitotomi yapılan soliter böbrekli ve nonsoliter böbreklihastalarda postoperatif verilerin karşılaştırılması amaçlandı.Hastalar ve Metod: Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Kliniğine Mart 2013-Haziran 2019 tarihleri arasında başvuran ve PNL yapılan iki grup karşılaştırıldı. Bugruplardan ilki soliter böbrekli (Grup 1) hastalar iken diğer grup ise nonsoliterböbrekli (Grup 2) hastalardı. Bu hastaların verileri retrospektif olarak incelendi.Hastaların yaşları, taş boyutları, hidronefroz durumları, böbrek parankim kalınlıkları,DJ uygulanması, skopi süreleri, clavien komplikasyon derecelendirilmesi, postoptaşsızlık oranları karşılaştırıldı. Hipertansiyon, Diabetes Mellitus, kariyak patoloji,bilateral böbrek taşı

ÖZET Amaç: Pregnancy-associated plasma protein-a (PAPP-A), insulin-like growth factor binding protein-4 (IGFBP–4) başta olmak üzere IGFBP-2 ve IGFBP-5 'in proteolizinden sorumlu bir proteazdır. IGFBP ile bağlı olan insulin-like growth factor (IGF) reseptörü ile etkileşime giremez. IGFBP'lerin proteolitik aktivite ile parçalanmalarından sonra serbest kalan IGF, hücre zarında bulunan insulin-like growth factor receptor (IGFR) ile etkileşime girerek tümör gelişiminde de rol oynayan hücre içi sinyal yolaklarını aktif etmektedir. Bu çalışmada, prostat kanseri (PK) gelişiminde PAPP-A'nın rolü araştırılarak, PK'nin tanısı ve tedavisi için kullanılabilir bir belirteç olup olmadığını göstermek ve bu konu ile ilgili yapılacak çalışmalara ışık tutmak amaçlanmaktadır. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya, Sağlık Bilimleri Üniversitesi Antalya Eğitim ve Araştırma Hastanesi Üroloji kliniğinde 01/04/2019–01/01/2020 tarihleri arasında PK nedeni ile robot yardımlı laparoskopik radikal prostatektomi operasyonu yapılan 60 erkek hasta PK grubu olarak, benign prostat hiperplazisi (BPH) nedeni ile transüretral prostat rezeksiyonu (TUR-P) yaptığımz 50 erkek hasta BPH grubu olarak ve hastanemize çeşitli ürolojik yakınmalarla başvuran, malignitesi ve BPH'ı olmayan 50 erkek hasta kontrol grubu olarak toplamda 160 hasta dahil edildi. Tüm katılımcılardan 10-12 saat açlık sonrası 5 ml jelli vakumlu biyokimya tüpüne alınan venöz kan örnekleri, santrifüj (4000 rpm, 10 dakika) ile serumu ayrıldıktan sonra immunoassay teknik ile çalışan otoanalizör cihazında (Siemens marka İmmulite 2000) ölçülerek serum PAPP-A seviyeleri kaydedildi. Ölçülen serum PAPP-A seviyeleri PK grubu ve diğer iki grup arasında ayrıca PK grubunu oluşturan hastaların kendi aralarında kıyaslandı. Bulgular: PK grubunun yaş ortalaması 66.67±5.26, BPH grubunun yaş ortalaması 68.48±5.90 ve kontrol grubunun yaş ortalaması 34.24±6.07 olarak saptandı. Gruplar arasında ortalama PAPP-A düzeyleri karşılaştırıldığında PK grubunda 0.224±0.038 mIU/mL (95% confidence interval (CI): 0.214-0.234), BPH grubunda 0,206±0,028 mIU/mL (95% CI: 0.198-0.214) ve kontrol grubunda 0.208±0.032 mIU/mL (95% CI: 0.199-0.217) olarak hesaplandı. PK grubunda PAPP-A seviyelerinin istatistiksel olarak anlamlı şekilde yüksek olduğu saptandı (p=0.020). PK grubundaki hastaların kendi aralarında karşılaştırılan serum PAPP-A seviyelerine göre, kanserin evresi, histolojik derecelendirmede kullanılan gleason skorları, hastaların D'amico risk sınıflaması ve radikal prostatektomi patoloji spesmenindeki tümör yüzdesi ile serum PAPP-A seviyeleri arasında istatistiksel olarak anlamlı korelasyon saptanmadı (p>0.05). Sonuç: PK grubunda, BPH ve kontrol grubuna kıyasla anlamlı şekilde artmış serum PAPP-A seviyeleri gösterilmiştir. Dolayısıyla çalışmamızda, PAPP-A molekülünün PK tanısında kullanılabileceği ve PK etyolojisinde rol oynayabileceği düşünülmüştür. Fakat PK'nin farklı evreleri ve histolojik dereceleri ile serum PAPP-A seviyeleri arasında korelasyon gösterilememiştir.Anahtar Kelimeler: Prostat kanseri, PAPP-A, BPH, IGF, IGFR, IGFBP ABSTRACT Aim: Pregnancy-associated plasma protein-a (PAPP-A) is a protease responsible for the proteolysis of insulin-like growth factor binding protein-4 (IGFBP–4), IGFBP-2 and IGFBP-5. Insulin-like growth factor (IGF) bound by IGFBP cannot interact with its receptor. IGF which is released after the breakdown of IGFBPs by proteolytic activity activates intracellular signaling pathways that also play a role in tumor development by interacting with insulin-like growth factor receptor (IGFR) in the cell membrane. This study aims to investigate the role of PAPP-A in the development of prostate cancer (PCa) to show whether it is a marker that can be used for the diagnosis and treatment of PCa and to shed light on the studies to be carried out on this subject. Materials and Methods: The study included 160 patients who applied at the Urology Clinic of the Antalya Training and Research Hospital of the Health Sciences University between 01/04/2019 – 01/01/2020. Of these 160 patients, 60 were patients who underwent robot-assisted laparoscopic radical prostatectomy for PCa, 50 were patients who operated for benign prostatic hyperplasia (BPH), and 50 were patients who applied with various urological complaints other than malignancy or BPH. Serum PAPP-A levels were recorded by measuring centrifugation (4000 rpm, 10 minute) of venous blood samples taken from 5 ml gel vacuum biochemistry tube from patients after 10 to 12 hours of fasting using an autoanalyzer immunoassay technique (Siemens brand Immulite 2000). The measured serum PAPP-A levels were compared between the PCa group and the other two groups as well as among the patients forming the PCa group. Results: The mean age of the PCa group, BPH group, and control group was 66.67 ± 5.26, 68.48 ± 5.90 and 34.24 ± 6.07 respectively. The average PAPP-A levels were compared between the groups, it was calculated as 0.224±0.038 mIU/mL (95% confidence interval (CI): 0.214-0.234) in the PCa group, 0.206±0,028 mIU/mL (95% CI: 0.198-0.214) in the BPH group and 0.208±0.032 mIU/mL (95% CI: 0.199-0.217) in the control group. PAPP-A levels were found statistically significantly higher in the PCa group (p = 0.020). When the patients in the PCa group were compared according to serum PAPP-A levels, there was no statistically significant correlation between the cancer stage, the Gleason scores used in histological grading, the percentage of tumors in the radical prostatectomy sample and the D'amico risk classification (p> 0.05). Conclusion: Serum PAPP-A levels were significantly increased in the PCa group compared to the BPH and control group. Therefore, in our study, it was thought that PAPP-A molecule can be used in the diagnosis of PCa and may play a role in PCa etiology. However, no significant correlation was observed in serum PAPP-A levels at different stages of PCa and different histological degrees. Keywords: Prostate cancer, PAPP-A, BPH, IGF, IGFR, IGFBP 62