Search

ispartof: Naar een kwaliteitsvolle impactmeting mobiele gezinsondersteuning. Retrospectief onderzoek pages:1-58 status: published

Er zijn veel zorgen als het gaat om het opvoeden en opgroeien van kinderen in Nederland. Zo neemt de kansenongelijkheid toe en is er sprake van een toenemende prestatiedruk op jongeren. Kort samengevat: 'Kinderen moeten veel, maar mogen steeds minder'. Maar wat zou er gebeuren als we onze normen onderzoeken in plaats van onze kinderen? Kunnen we meer kijken naar de veerkracht van gezinnen?

Er zijn veel zorgen als het gaat om het opvoeden en opgroeien van kinderen in Nederland. Zo neemt de kansenongelijkheid toe en is er sprake van een toenemende prestatiedruk op jongeren. Kort samengevat: 'Kinderen moeten veel, maar mogen steeds minder'. Maar wat zou er gebeuren als we onze normen onderzoeken in plaats van onze kinderen? Kunnen we meer kijken naar de veerkracht van gezinnen?

Presentatie op kick-off bijeenkomst kwaliteits-netwerk forensische verslavingszorg

Samenvatting Diagnostiek gaat over kwaliteitsvol oordelen en handelen in het belang van de cliënt. Wanneer je werkt met kinderen is dat een hele uitdaging! Hoe organiseer en weeg je de informatie van ouders, leerkrachten en zorgverleners? Hoe vermijd je dat oordelen meer jouw gevoelens spiegelen dan die van het gezin en het kind? Als professioneel behandelaar krijgt je brein veel te verwerken. Je moet weten wat je doet, waarom je het doet en hoe het moet volgens de beroepseisen. Diagnostiek van kind, opvoeding en gezin leert je van aanmelding tot rapportage te diagnosticeren met de FACE©-methode. Je krijgt meerdere tools aangereikt om het draagvlak van het kind, de opvoeding en het gezin daadkrachtig in kaart te brengen. Dit biedt je handvatten om de veerkracht en verandering te onderkennen die de psychologische balans kan herstellen, zodat je de kinderen en hun omgeving verder kunt helpen. Dit handboek bouwt voort op Observeren en rapporteren, dat ook op de FACE©-methode is gebaseerd Doelgroep Dit boek is geschikt voor eerstejaars psychologiestudenten in het hoger (beroeps)onderwijs, bijvoorbeeld bij de opleidingen (toegepaste) psychologie, orthopedagogiek en sociale wetenschappen., Samenvatting Diagnostiek van kinderen is een kwestie van vragen en antwoorden over ontwikkeling, opvoeding, gezin, onderwijs, uitdagingen en veerkracht. Het is puzzelen om in de wirwar van klachten en krachten een zinvol geheel te ontcijferen waarmee je het kind en zijn omgeving verder kunt helpen. Het is communiceren met ouders, jongeren, collega’s en betrokken derden over problemen en -oplossingen. De ervaring leert dat het voor zowel studenten als professionals een uitdaging blijft om wetenschappelijke kennis zelfstandig te vertalen naar de praktijk. Dit leidt vaak tot een kloof tussen hoe de diagnostiek met het kind hoort te lopen en hoe ze in werkelijkheid loopt. Dit boek doelt bij te dragen tot het dichten van deze kloof met het FACE-model, een evidencebased methode die je werkwijzen en tools aanreikt om duidelijk en goed onderbouwd te diagnosticeren. Met tools zoals het Psychological Balance en het FACE'ogram leer je ‘hoe werkt diagnostiek’ en ‘hoe komt het dat het vaak niet lukt’ daadkrachtigte vertalen naar de praktijk met het kind en het gezin. Door middel van bottom-up didactiek (her)ontdek je wat typerend is voor je eigen diagnostische denken, voelen en doen, en hoe dit aangepast kan worden. De auteurs geven cases uit de complexe praktijk en spelen in op digitale flexibiliteit door online training, extra verdieping en een modulaire aanpak op specialisatieniveau aan te bieden. Dit handboek bouwt voort op Observeren en rapporteren, dat ook op de FACE-methode is gebaseerd. Doelgroep Dit boek is geschikt voor eerstejaars psychologiestudenten in het hoger (beroeps)onderwijs, bijvoorbeeld bij de opleidingen (toegepaste) psychologie, orthopedagogiek en sociale wetenschappen.

Full text met HU-account via bibliotheek@hu.nl. Sinds de transitie en transformatie in het jeugddomein is er een groeiende vraag naar ondersteuning door vrijwilligers. Vaak krijgen gezinnen en jongeren die vrijwillige ondersteuning ontvangen ook hulp en ondersteuning van pedagogisch professionals. Dit vraagt om goede samenwerking tussen de vrijwilligers en de professionals. Studenten van de opleiding Ecologische Pedagogiek en onderzoekers van het Lectoraat Jeugd van Hogeschool Utrecht onderzochten deze samenwerking. Zij kwamen tot de conclusie dat pedagogisch professionals de inbreng van vrijwilligers als medeondersteuners en als medeopvoeders onvoldoende benutten.

Full text met HU-account via bibliotheek@hu.nl. Sinds de transitie en transformatie in het jeugddomein is er een groeiende vraag naar ondersteuning door vrijwilligers. Vaak krijgen gezinnen en jongeren die vrijwillige ondersteuning ontvangen ook hulp en ondersteuning van pedagogisch professionals. Dit vraagt om goede samenwerking tussen de vrijwilligers en de professionals. Studenten van de opleiding Ecologische Pedagogiek en onderzoekers van het Lectoraat Jeugd van Hogeschool Utrecht onderzochten deze samenwerking. Zij kwamen tot de conclusie dat pedagogisch professionals de inbreng van vrijwilligers als medeondersteuners en als medeopvoeders onvoldoende benutten.

Hoewel bekend is dat gezamenlijke besluitvorming van jeugdzorgprofessionals met gezinnen bijdraagt aan betere hulp en ondersteuning, gebeurt dit nog te weinig in de praktijk. Om gezamenlijke besluitvorming te ondersteunen, zijn beslisinstrumenten beschikbaar. De meeste beslisinstrumenten zijn echter nog niet geëvalueerd. Dit artikel brengt in kaart wat er bekend is over beslisinstrumenten voor professionals die samen met gezinnen werken. www.tijdschriftvoororthopedagogiek.nl.

Hoewel bekend is dat gezamenlijke besluitvorming van jeugdzorgprofessionals met gezinnen bijdraagt aan betere hulp en ondersteuning, gebeurt dit nog te weinig in de praktijk. Om gezamenlijke besluitvorming te ondersteunen, zijn beslisinstrumenten beschikbaar. De meeste beslisinstrumenten zijn echter nog niet geëvalueerd. Dit artikel brengt in kaart wat er bekend is over beslisinstrumenten voor professionals die samen met gezinnen werken. www.tijdschriftvoororthopedagogiek.nl.

Dit voorjaar deed het coronavirus, dat de ziekte COVID-19 veroorzaakt, zijn intrede in Nederland. De virusuitbraak en de maatregelen om die in te dammen, hebben de leefomstandigheden van gezinnen drastisch beïnvloed. Door een beperking van hun sociale omgeving en fysieke leefruimte, werden gezinnen noodgedwongen op zichzelf teruggeworpen. Hoe beleven gezinnen deze bijzondere tijd en wat is de impact van de unieke uitdagingen waarmee ze worden geconfronteerd?

Dit voorjaar deed het coronavirus, dat de ziekte COVID-19 veroorzaakt, zijn intrede in Nederland. De virusuitbraak en de maatregelen om die in te dammen, hebben de leefomstandigheden van gezinnen drastisch beïnvloed. Door een beperking van hun sociale omgeving en fysieke leefruimte, werden gezinnen noodgedwongen op zichzelf teruggeworpen. Hoe beleven gezinnen deze bijzondere tijd en wat is de impact van de unieke uitdagingen waarmee ze worden geconfronteerd?

Inleiding: De werkwijze 1Gezin1Plan (1G1P) is gericht op een gezamenlijk plan in de hulp en ondersteuning aan gezinnen met meervoudige problematiek, waarbij meerdere personen en instanties betrokken zijn. In dit artikel gaan we in op de samenwerking tussen verschillende partijen binnen 1G1P, in het bijzonder op de rondetafeloverleggen met al die partijen. Methode: Dit artikel is gebaseerd op een mixed method-onderzoek dat is uitgevoerd in drie regio’s die al langere tijd met 1G1P werkten. Het onderzoek bestond uit een vragenlijstonderzoek onder professionals, verdiepend casusonderzoek op gezinsniveau en reflectieve groepsgesprekken met professionals en beleidsmakers. Resultaten: Rondetafeloverleggen kunnen volgens dit onderzoek bijdragen aan verbinding tussen alle betrokkenen, aan domeinoverstijgend werken en aan een breed gedragen plan van aanpak voor het gezin. Ook cliënten zijn doorgaans positief over rondetafeloverleggen: zij voelen zich gezien en gehoord. Problemen in de samenwerking komen vaker voor wanneer de veiligheid in het gezin in het geding is, of wanneer 1G1P onvoldoende ingebed is in de houding en werkwijze van (medewerkers van) betrokken organisaties. Conclusie: Voor goede samenwerking is het cruciaal dat professionals blijven afstemmen met het gezin en dat alle betrokken partijen de kennis en tijd krijgen om zich de visie van 1G1P eigen te maken en de samenwerking structureel te evalueren. “This is a post-peer-review, pre-copyedit version of an article published in 'JGZ Tijdschrift voor jeugdgezondheidszorg'. The final authenticated version is available online at: https://doi.org/10.1007/s12452-019-00198-z. LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/robgilsing/

Alliance at Work – Observation research on the working relationship between care providers and families in intensive outreach family treatment Alliance is an important common factor in the treatment of youth and family problems. When working with multiple family members, building and maintaining strong alliances can be particularly challenging. Alliance at Work (Alliantie in Beeld) is a research project that investigates how alliance processes affect the treatment outcome of IAG, a Dutch homebased family preservation program. Two videotaped IAG sessions of sixty families are analyzed with the System for Observing Family Therapy Alliances. Participants completed the working alliance inventory and treatment outcomes were monitored. Methodological implications and relevance of this observational research project are discussed.

Voor effectieve gezinshulpverlening is het belangrijk om te onderzoeken hoe verschillende aspecten van de werkrelatie van invloed zijn op de uitkomsten van de hulp, alsook wat de gezinshulpverlener kan doen om te zorgen voor goede werkrelaties met het gezin. Onderzoek met video-observaties geeft de mogelijkheid om concreet gedrag te analyseren en daarmee te onderzoeken welk gedrag en welke interacties bijdragen aan het ontwikkelen van een sterke werkrelatie. Dat verhoogt de bruikbaarheid van de uitkomsten voor de praktijk.

Item does not contain fulltext

In deze rapportage bespreken wij de resultaten van een onderzoek naar de effecten van de leeren gezinsondersteuning van Stichting De Katrol. De Katrol biedt leer- en gezinsondersteuning aan kinderen 6 – 9 jaar oud en hun ouders, woonachtig in Rotterdam zuid.

In deze rapportage bespreken wij de resultaten van een onderzoek naar de effecten van de leeren gezinsondersteuning van Stichting De Katrol. De Katrol biedt leer- en gezinsondersteuning aan kinderen 6 – 9 jaar oud en hun ouders, woonachtig in Rotterdam zuid.

This dissertation focuses on the role of family and social relationships in individuals’ reproductive careers during the fertility decline in Soviet Ukraine from around 1950 to 1975. These three decades after the Second World War signified the end of the First Demographic Transition in Ukraine and other European republics of the Soviet Union, and some even define the period after the 1960s as the start of a latent depopulation in this part of Europe. However, this fertility decline that had already begun to manifest itself in the early 1920s gained speed within only a few generations as those who were born in families of six siblings in the 1920s and 1930s had only two children themselves in the 1950s, the 1960s and the 1970s. Previous research has discussed these demographic changes on a macro-level for the Soviet and post-Soviet periods by typically linking these changes to the processes of modernisation and transformation. However, this singular focus on structural changes ignores the fact that relationships between people also adjust to politico-economic changes according to the social and family values that al- ready exist in society. As a result, old and new social (in)equalities, both outside and within the household, (re-) emerge alongside the politico-economic modernisation, which, in tandem, contribute to the formation of different demographic realities on a micro-level and different fertility trends on a macro-level. In this respect, social relationships should be seen as playing an intermediary role in the interplay between the formation of interpersonal inequalities and the politico- economic reality. Because they surround our everyday lives and choices, social relationships form a coherent social structure that helps us to interpret, to under- stand and to adjust to everyday reality, including state legal regulations, political ideology, and economic crises. The primary aim of this dissertation is to study the effects of family relationships and their continuities on changes in reproductive behaviour through a comparative regional perspective in Ukraine during the post-war fertility decline.The role of social relationships in reproductive behaviour is particularly important in the specific context of Ukraine as well as in the broader context of Eastern Europe, where family relationships have provided welfare in critical situations, such as childbearing, childcare and elderly care, both in the past and today. Sim- ilar to Southern Europe, the prevalence of strong family ties in Eastern Europe is also often connected to the high fertility rates in the pre-transitional context and to the rapid fertility decline to the lowest-low level in the 1990s and 2000s. The lowest-low fertility phenomenon is often referred to as a paradox of strong family and low fertility. Moreover, in the context of Ukraine, where regional dif- ferences remain pronounced in many aspects of social life, regional variations in fertility could also be linked to local family values. Considering this, the main research questions that I address in this dissertation are the following: (1) How did family and social relationships influence individual reproductive careers in Soviet Ukraine from around the 1950s to the 1970s? (2) How can local family systems and their associated power dynamics and social interdependencies help to understand fertility decline in Soviet Ukraine? Focusing on these post-war decades is also relevant for our understanding of historical and contemporary fertility decline in this part of Europe because these three decades were significant for the beginning of the Cold War, general liberalisation of the regime and the introduction of some family policies that are still enacted today. On the theoretical level, I frame the empirical analysis of family and social influences on individual reproductive careers in a broader framework of local con- tinuities in family relationships and values, the so-called family systems. In this respect, individual reproductive careers are studied as processual characteristics of reproductive behaviour and long life experiences and include such life events as marriage, entrance into parenthood, abortion and birth control, and transition to second birth. By social influences I understand the ‘process by which attitudes, values or behaviour of an individual are determined by the attitudes, values or behaviour of others with whom he or she interacts’ (Bernardi, 2003, p. 535). I examine different patterns of social relationships, such as those between spouses, generations, siblings and peers. Based on the social influences stemming from family and social relationships, I try to characterise different power relationships and other social interdependencies underlying these relationships, which I then connect to the context of local family systems. On the methodological level, this study is based on the analysis of various qual- itative methods, such as in-depth biographical interviews, life history calendars (LHC) and family photographs. The interviews were collected in two Ukrainian borderland cities: Lviv in western Ukraine and Kharkiv in eastern Ukraine. These sites allowed me to compare how family relationships were historically organised in Ukraine and how they actually shaped the informants’ reproductive decisions. This study also uses archival demographic data and secondary ethnographic materials as supplementary sources. The empirical findings of this dissertation discuss different transitions of individual reproductive careers, namely marriage, entrance into parenthood, birth control and abortion, and transitions to second and later births, all of which I discuss in the context of family and peer relationships. In Soviet Ukraine, the transition to marriage was characterised by strong parental control over men’s and women’s pre-marital practices and sometimes also marital decisions. This strong parental control before marriage was not without consequences, as it seems to have created an imaginary dependency of children on their parents not only be- fore but also after marriage, which I associate with the persistence of paternalistic intergenerational values in family relationships in the two localities. Similarly, the entrance into parenthood was also surrounded by frequent parental assistance, particularly when a couple tried to postpone their entrance into par- enthood. This pattern was also reinforced by the social learning from peers among the Kharkiv informants and social contagion from siblings(in-law) among the Lviv informants. That said, the actual decision to give birth was connected to the ex- pectations of help with childcare in the future. In this respect, I observed that if after the marriage a couple resided separately from their parents, they would also take greater responsibility for childcare, and grandparental support became an additional and temporary option, as it often was in Lviv. However, when spouses resided with either set of parents, they also tended to rely more on the parents in terms of childcare, which I more often observed in Kharkiv and less in Lviv. These differences in dynamics of spousal and intergenerational relationships between the two localities became even more pronounced around abortion and birth control decisions and their practices after first birth. Spousal cooperation in birth control decision-making played an important role in how women exercised their agency in these decisions and which birth control methods the couple used and how effectively they used them. In couples where spouses communicated about birth control and abortion decisions, the women had fewer abortions, as was often the case in Lviv. These women did not feel the need to exercise their agency, as the husbands took over the responsibility of both birth control and abortion. When abortion was practiced as a routine method to limit family size, spouses did not communicate about birth control and abortion, as was the case in Kharkiv. In this situation, birth control was the husband’s responsibility and abortion was the wife’s. These women sought abortions to fulfil their own goals and, at the same time, to maintain the dominant patriarchal order in marital relationships as they understood it. These differences in spousal cooperation with regard to birth control seem to have had direct implications for the transition to second and later births in the two localities. In Lviv, spouses continued to negotiate the timing of second and third births and the childcare arrangements, while still mainly relying on each other in these matters. In doing so, the Lviv informants often adopted a traditional male-breadwinning model, which allowed spouses to share the costs of childcare: husbands were responsible for material costs and wives for the emotional and instrumental costs. However, some women resumed working part-time or worked on jobs with more flexible working schedules after their child’s birth, and then spouses divided the material and instrumental costs of childcare more equally and without a traditional gender bias. In either case, the accumulated costs of childcare were often shared between spouses. This strategy often allowed couples to combine childcare after their first and second/third child, which seems to have been reinforcing for many couples in Lviv to adopt a shorter birth spacing strategy. In Kharkiv, in contrast, the timing of second and later births and childcare were mainly the women’s responsibility. Some continued to rely on grandparental support even after starting to reside separately. However, this support was not always available due to different factors such as the few possibilities for multi- generational co-residence or parental health issues. When women received little intergenerational and spousal support, they tended to delay transition to second birth until they felt more secure. Additionally, women in Kharkiv seem to have learned from each other’s experiences about the benefits of this strategy. As such, the adoption of the waiting strategy seems to have resulted in a more prolonged interval between first and second births, sometimes ten to fifteen years, which in other studies is defined as postponement as opposed to spacing. However, those women who did not meet the deadline for parenthood because they were still feeling too insecure to proceed with another birth never had a second child. Overall, my findings illustrate that the ways in which family relationships were organised over the life course formulated different responses in the two local- ities to the emerging socio-economic conditions. Subsequently, these differences in responses were reflected in regional reproductive strategies. I suggest that these differences in responses have to do with the intrafamilial dependencies in the two localities: more couple-oriented (horizontal intrafamilial interdependen- cies) in Lviv and generations-oriented (vertical intrafamilial interdependencies) in Kharkiv. I also observe continuity in these two social interdependencies with the historical family systems and the intrafamilial (in)equalities produced within them in the past, namely a mix of nuclear-stem family system in Lviv and a joint family system in Kharkiv. In the early life, strong intergenerational connections characterising both family systems seem to have promoted early and universal entrance into marriage and parenthood in the past and during the Soviet time. Additionally, the Soviet family policy adopted many of these paternalistic and pronatalist values on the level of legal regulations, which meant that this re-productive ideology was reinforced within and outside the family. In later life, however, the intrafamily interdependencies start to differ in the two contexts, and this aspect is crucial to understand regional patterns in fertility decline. During the Soviet time, even though socio-economic constraints created more or less sim- ilar structural uncertainties in the both localities, these structural factors did not equally challenge intrafamilial interdependencies between spouse and generations. Subsequently, these local intrafamilial interdependencies resulted in different re- productive strategies on the micro-level and in their reflection on the macro-level fertility trends. Altogether, these findings provide a fruitful ground for formulating future hy- potheses to be tested on larger and representative population samples. They also formulate important clues for policy makers by suggesting that a more relativist perspective that incorporates intrafamilial social inequalities and communication strategies is needed to regulate the issues of fertility decline and subsequently the process of population ageing, the latter of which may soon become a vital issue in this part of the world as well.

Er zijn in de loop van de jaren varianten op het concept ‘Gezinnen: Present!’ project ontstaan zoals ‘adopteer een gezin of alleenstaande’ in Zwolle of ‘het leukste familie uitje’ in Utrecht. Ook wordt er bijvoorbeeld jaarlijks een ‘wapperdag’ georganiseerd in de Zaanstreek en voeren gezinnen gezamenlijk vrijwillige klussen uit voor de wijk. De commerciële markt heeft het gezin ook ontdekt en bied reizen aan om samen met je gezin vrijwilligerswerk in het buitenland te verrichten. Naast deze landelijke initiatieven is er in de afgelopen jaren weinig onderzoek verricht naar de inzet van gezinnen bij vrijwilligerswerk. Wat mee kan spelen is dat het inzetten van gezinnen meer voorbereiding vergt om ze te werven maar ook om ze te plaatsen op een project. Veel Present coördinatoren geven aan dat je het ‘Gezinnen: Present!’ project er niet ‘bij’ kunt doen en dat er continue geïnvesteerd moet worden in netwerken om gezinnen te werven. Dit is anders dan bij groepen die zich zelf aanmelden en vaak al hebben nagedacht over het project en tijdstip.

Er zijn in de loop van de jaren varianten op het concept ‘Gezinnen: Present!’ project ontstaan zoals ‘adopteer een gezin of alleenstaande’ in Zwolle of ‘het leukste familie uitje’ in Utrecht. Ook wordt er bijvoorbeeld jaarlijks een ‘wapperdag’ georganiseerd in de Zaanstreek en voeren gezinnen gezamenlijk vrijwillige klussen uit voor de wijk. De commerciële markt heeft het gezin ook ontdekt en bied reizen aan om samen met je gezin vrijwilligerswerk in het buitenland te verrichten. Naast deze landelijke initiatieven is er in de afgelopen jaren weinig onderzoek verricht naar de inzet van gezinnen bij vrijwilligerswerk. Wat mee kan spelen is dat het inzetten van gezinnen meer voorbereiding vergt om ze te werven maar ook om ze te plaatsen op een project. Veel Present coördinatoren geven aan dat je het ‘Gezinnen: Present!’ project er niet ‘bij’ kunt doen en dat er continue geïnvesteerd moet worden in netwerken om gezinnen te werven. Dit is anders dan bij groepen die zich zelf aanmelden en vaak al hebben nagedacht over het project en tijdstip.

Local institutions and rural development: Evidence from Liberia This thesis focusses on the role of local (informal) institutions for development, based on data from Liberia. I show that dense family networks can be an obstacle for economic decision making, due to strict income sharing obligations that often belong to them. I also demonstrate the importance of local governance quality: corrupt village leaders negatively affect daily investment decisions by villagers. Finally, I evaluate the impact of a rural development project that aims to strengthen food security and social cohesion between villagers. The results indicate that the impact is marginal at most, and local institutions again do play a role. Institutions are difficult to change, as they are rooted in an historical context. However, policy makers could support the emergence of alternative institutions. Either way, a deeper understanding of the far-going impact of local institutions is important: this research contributes to that.

Local institutions and rural development: Evidence from Liberia This thesis focusses on the role of local (informal) institutions for development, based on data from Liberia. I show that dense family networks can be an obstacle for economic decision making, due to strict income sharing obligations that often belong to them. I also demonstrate the importance of local governance quality: corrupt village leaders negatively affect daily investment decisions by villagers. Finally, I evaluate the impact of a rural development project that aims to strengthen food security and social cohesion between villagers. The results indicate that the impact is marginal at most, and local institutions again do play a role. Institutions are difficult to change, as they are rooted in an historical context. However, policy makers could support the emergence of alternative institutions. Either way, a deeper understanding of the far-going impact of local institutions is important: this research contributes to that.

Uitzending RTV Noord nieuws met Louis Polstra over arme gezinnen

Aangezien de gemeente Zwolle vanaf 2015 verantwoordelijk is voor de gehele jeugdzorg, heeft zij hogeschool Windesheim gevraagd onderzoek te doen naar het proces dat zich afspeelt binnen de pilots die worden uitgevoerd door het Netwerk Jeugd en Gezin (NJG), waarbij het vooral gaat om de verbinding tussen voorschool, onderwijs en (lokale) ondersteuning/ zorg. Deze rapporten zijn een korte, respectievelijk volledige weergave van de onderzoeksresultaten.

Aangezien de gemeente Zwolle vanaf 2015 verantwoordelijk is voor de gehele jeugdzorg, heeft zij hogeschool Windesheim gevraagd onderzoek te doen naar het proces dat zich afspeelt binnen de pilots die worden uitgevoerd door het Netwerk Jeugd en Gezin (NJG), waarbij het vooral gaat om de verbinding tussen voorschool, onderwijs en (lokale) ondersteuning/ zorg. Deze rapporten zijn een korte, respectievelijk volledige weergave van de onderzoeksresultaten.

In dit artikel wordt een beschrijving en een verklaring gegeven van het gezinsbeleid in Nederland

Beschouwing over de ontwikkelingen in Nederland sinds de Tweede Wereldoorlog m.b.t. het gezin, en de gevolgen voor het gezinsbeleid

‘Gezinnen: Present!’ is de naam van het onderzoeks- en ontwikkelproject waarin Stichting Present en het Centrum voor Samenlevingsvraagstukken samenwerkten aan de ontwikkeling van een nieuwe methodiek voor family volunteering. Deze rapportage laat de opbrengst zien van anderhalf jaar samenwerken. Present heeft een subsidie gekregen van ZonMw om een aanpak te ontwikkelen speciaal voor gezinnen die zich vrijwillig in willen zetten. In 8 lokale Present-stichtingen (Amersfoort, Dordrecht, Ede, Houten, Gouda, Utrecht, Almere en Zwolle) werd in het onderzoeks- en ontwikkel-project ‘Gezinnen: Present!’ deze aanpak in de praktijk uitgeprobeerd, onderzocht en ontwikkeld. Het project vond plaats in de periode januari 2011 tot en met juni 2012. In deze periode begeleidden de Presentcoördinatoren uit de genoemde plaatsen in totaal 68 gezinnen die zich vrijwillig inzetten voor een ander. Het Centrum voor Samenlevingsvraagstukken ondersteunde het ontwikkel-proces en voerde het onderzoek uit rond de 68 gezinspro-jecten die plaatsvonden.

Artikel studenten Hoger Toeristisch en Recreatief Onderwijs

Artikel studenten Hoger Toeristisch en Recreatief Onderwijs

editors of the series Gøsta Esping-Andersen, University of Pompeu Fabra, Barcelona, Spain Anton Hemerijck, the Netherlands Scientific Council for Government Policy (Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid - wrr) Kees van Kersbergen, Free University Amsterdam, the Netherlands Kimberly Morgan, George Washington University, Washington, USA Romke van der Veen, Erasmus University, Rotterdam, the Netherlands Jelle Visser, University of Amsterdam, the Netherlands

De opvattingen van de overheid over de primaire leefsfeer zijn op een eenzijdige, en dus onjuiste, interpretatie van sociale ontwikkelingen gebaseerd. Nadere analyse van de demografische ontwikkelingen en recent wetenschappelijk onderzoek zijn gebruikt om aan te tonen dat een aantal veronderstellingen die wel als bewijs voor de genoemde doctrine worden opgevoerd, niet of slechts gedeeltelijk correct zijn

Bij de afdeling “Maatschappelijk Ontwikkeling” van de gemeente Zwolle is in 2008 het plan opgevat om de organisatie van de hulpverlening aan gezinnen en personen waarin sprake is van multiproblematiek, te verbeteren. Multi-probleem huishoudens hebben veelal meerdere hulpverleners, maar de coördinatie van de hulpverlening laat te wensen over. Uitgangspunt van de pilot is dat een aantal huishoudens, dat dicht bij elkaar gehuisvest is met een gerichte aanpak wordt benaderd en met een coördinator die dichtbij deze mensen gehuisvest is, onder de noemer “1 huishouden, 1 plan, 1 hulpverlener(steam)”. De voorlopige naam van dit project is “pilot Palestrinalaan”. In dit onderzoek staan 2 vragen centraal: 1. Welke hulpverlening behoeven deze multiprobleem huishoudens? 2. Welke kansen/valkuilen liggen er in het idee van 1 huishouden, 1 plan, 1 hulpverlenersteam?” Door middel van literatuurstudie en een werkbezoek wordt antwoord gegeven op deze vraag. Een multiprobleem huishouden is een huishouden, bestaande uit 1 of meerdere mensen, die te kampen heeft met meerdere problemen op verschillende leefgebieden. Deze problemen versterken elkaar, waardoor de situatie complex en chronisch (vaak transgenerationeel) wordt. Er is hulp beschikbaar, maar deze hulp moet worden gezocht bij verschillende organisaties (vaak 1 organisatie voor 1 probleem op 1 leefgebied); dikwijls wordt de hulpvraag (te) laat gesteld. De hulpverlening schiet te kort doordat de hulp zich richt op deelproblemen van het huishouden en de hulp te snel moet worden afgesloten; de mensen die de hulp ontvangen zijn onvoldoende in staat om de regie te voeren over de hulpverlening; het resultaat van de hulp beklijft onvoldoende. De ervaring met de hulpverlening lijdt vaak tot machteloosheid bij zowel het MPH als bij de hulpverleners. Diverse initiatieven om de hulpverlening in Nederland aan MPH te verbeteren worden gekenmerkt door oprichting van coördinatiepunten, aanwijzen van contactpersonen, vaste werkwijzen, beschrijvingen van verantwoordelijkheden, gestructureerde overlegvormen. Men wil vooral de organisatie van de hulp verbeteren. Uit onderzoek blijkt dat een integrale aanpak van MPH (Enschede, Kampen) door middel van het aanstellen van een casemanager of contactpersoon succesvol kan zijn om de situaties van de MPG te stabiliseren en soms te verbeteren. Juist door weinig strakke doelstelling, geen output productieafspraken, en door heldere communicatie lijkt het te lukken een groep MPH een basisopvang te bieden. Vooral het outreachende karakter maakt dat de cliënten vertrouwen houden in de hulpverlening. De pilot Palestrinalaan biedt zeker kansen om de vicieuze cirkel van frustraties bij MPH en de hulpverlening van MPH te doorbreken: een hulpverlener(steam) op locatie getuigt van een vergaande vorm van outreachende hulpverlening. Enkele belangrijke voorwaarden zijn: breed draagvlak bij de samenwerkende hulpverleningsinstanties, aandacht voor continuïteit van de hulpverlener op locatie, niet te hoge caseload van de hulpverlener op locatie, niet te hoge verwachtingen op gebied van kostenbesparing. Laatste en de meest belangrijk punt van aandacht is dat ‘snel succes’ niet verwacht mag worden – de doelstelling van de pilot moet zich richten op lange termijn.

editors of the series Gøsta Esping-Andersen, University of Pompeu Fabra, Barcelona, Spain Anton Hemerijck, the Netherlands Scientific Council for Government Policy (Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid - wrr) Kees van Kersbergen, Free University Amsterdam, the Netherlands Kimberly Morgan, George Washington University, Washington, USA Romke van der Veen, Erasmus University, Rotterdam, the Netherlands Jelle Visser, University of Amsterdam, the Netherlands

Bij de afdeling “Maatschappelijk Ontwikkeling” van de gemeente Zwolle is in 2008 het plan opgevat om de organisatie van de hulpverlening aan gezinnen en personen waarin sprake is van multiproblematiek, te verbeteren. Multi-probleem huishoudens hebben veelal meerdere hulpverleners, maar de coördinatie van de hulpverlening laat te wensen over. Uitgangspunt van de pilot is dat een aantal huishoudens, dat dicht bij elkaar gehuisvest is met een gerichte aanpak wordt benaderd en met een coördinator die dichtbij deze mensen gehuisvest is, onder de noemer “1 huishouden, 1 plan, 1 hulpverlener(steam)”. De voorlopige naam van dit project is “pilot Palestrinalaan”. In dit onderzoek staan 2 vragen centraal: 1. Welke hulpverlening behoeven deze multiprobleem huishoudens? 2. Welke kansen/valkuilen liggen er in het idee van 1 huishouden, 1 plan, 1 hulpverlenersteam?” Door middel van literatuurstudie en een werkbezoek wordt antwoord gegeven op deze vraag. Een multiprobleem huishouden is een huishouden, bestaande uit 1 of meerdere mensen, die te kampen heeft met meerdere problemen op verschillende leefgebieden. Deze problemen versterken elkaar, waardoor de situatie complex en chronisch (vaak transgenerationeel) wordt. Er is hulp beschikbaar, maar deze hulp moet worden gezocht bij verschillende organisaties (vaak 1 organisatie voor 1 probleem op 1 leefgebied); dikwijls wordt de hulpvraag (te) laat gesteld. De hulpverlening schiet te kort doordat de hulp zich richt op deelproblemen van het huishouden en de hulp te snel moet worden afgesloten; de mensen die de hulp ontvangen zijn onvoldoende in staat om de regie te voeren over de hulpverlening; het resultaat van de hulp beklijft onvoldoende. De ervaring met de hulpverlening lijdt vaak tot machteloosheid bij zowel het MPH als bij de hulpverleners. Diverse initiatieven om de hulpverlening in Nederland aan MPH te verbeteren worden gekenmerkt door oprichting van coördinatiepunten, aanwijzen van contactpersonen, vaste werkwijzen, beschrijvingen van verantwoordelijkheden, gestructureerde overlegvormen. Men wil vooral de organisatie van de hulp verbeteren. Uit onderzoek blijkt dat een integrale aanpak van MPH (Enschede, Kampen) door middel van het aanstellen van een casemanager of contactpersoon succesvol kan zijn om de situaties van de MPG te stabiliseren en soms te verbeteren. Juist door weinig strakke doelstelling, geen output productieafspraken, en door heldere communicatie lijkt het te lukken een groep MPH een basisopvang te bieden. Vooral het outreachende karakter maakt dat de cliënten vertrouwen houden in de hulpverlening. De pilot Palestrinalaan biedt zeker kansen om de vicieuze cirkel van frustraties bij MPH en de hulpverlening van MPH te doorbreken: een hulpverlener(steam) op locatie getuigt van een vergaande vorm van outreachende hulpverlening. Enkele belangrijke voorwaarden zijn: breed draagvlak bij de samenwerkende hulpverleningsinstanties, aandacht voor continuïteit van de hulpverlener op locatie, niet te hoge caseload van de hulpverlener op locatie, niet te hoge verwachtingen op gebied van kostenbesparing. Laatste en de meest belangrijk punt van aandacht is dat ‘snel succes’ niet verwacht mag worden – de doelstelling van de pilot moet zich richten op lange termijn.

Hoe ervaren en beoordelen jongeren de alledaagse opvoeding door hun ouders? Deze vraag staat centraal in het onderzoek dat Hogeschool INHolland in opdracht van de afdeling Jeugd van de Dienst Maatschappelijke Ontwikkeling (DMO) van de gemeente Amsterdam heeft uitgevoerd op twee scholen voor voortgezet onderwijs in Amsterdam. Wat vinden jongeren van de opvoedkwaliteiten van hun ouders? Bieden ze begeleiding en steun? En zouden ouders volgens de jongeren aanvullend advies en informatie kunnen gebruiken bij de opvoeding van tieners?

Hoe ervaren en beoordelen jongeren de alledaagse opvoeding door hun ouders? Deze vraag staat centraal in het onderzoek dat Hogeschool INHolland in opdracht van de afdeling Jeugd van de Dienst Maatschappelijke Ontwikkeling (DMO) van de gemeente Amsterdam heeft uitgevoerd op twee scholen voor voortgezet onderwijs in Amsterdam. Wat vinden jongeren van de opvoedkwaliteiten van hun ouders? Bieden ze begeleiding en steun? En zouden ouders volgens de jongeren aanvullend advies en informatie kunnen gebruiken bij de opvoeding van tieners?

Bespreking van een onderzoek naar de economische omstandigheden en het arbeidsmarktgedrag van langdurig werklozen in Friesland