Search

Objectives: The early diagnosis of volume overload in chronic kidney disease (CKD) is very important. N-terminal probrain natriuretic peptide (NT-proBNP) is a valuable biomarker for this purpose. Our study aimed to detect the relationship between NT-proBNP and left ventricular hypertrophy (LVH), hypertension (HT), GFR, and proteinuria among diabetic patients with stage 3-4 CKD. Methods: 160 diabetic patients with stage 3-4 CKD [80 patients in stage 3 CKD (group 1) and 80 patients in stage 4 CKD (group 2)] were enrolled. NT-proBNP levels were evaluated in serum, and proteinuria was determined from 24-hour collected urine. Left ventricular hypertrophy was evaluated by M-mode echocardiography. NT-proBNP levels were compared according to their left ventricular hypertrophy, hypertension, and proteinuria levels. Results: NT-proBNP levels was significantly higher, and GFR was lower in group 2 compared to group1 (p < 0.05). NTproBNP was higher in patients with LVH (+) HT (+) and proteinuria ≥ 1gr/d than patients with LVH (-), HT (-), and proteinuria < 1g/d (p < 0.05). We found a significant correlation between NT-proBNP levels and left ventricular posterior wall thickness, diastole (LVPWTd), proteinuria, SBP, and DBP. Proteinuria was the major contributor to increased NTproBNP levels among the independent variables. Conclusion: We detected that NT-proBNP levels are increased during the progression of CKD, and proteinuria is the major cause of increased NT-proBNP levels among the independent variables.

Bu çalışmada hicrî 5. yüzyılın en önemli Şiî-İmamiyye âlîmlerinden biri olan Tabersî’nin eserlerinde tefsîr usûlünün temel kavramlarından biri olan neshin mahiyeti ve pratiğini inceledik.“Tabersî’nin Nesh Anlayışı” adlı tezimiz, üç ana bölüm ve sonuç bölümünden oluşmaktadır. Birinci bölümde Ehl-i Sünnetin ve Şia-İmamiyye’nin nesh anlayışını ortaya koymaya çalıştık. İkinci bölümde ise Tabersî’nin hayatı ve yaşadığı çağda fikrî ve siyasî durumu, ilmî kişiliği ve bazı itikâdî görüşlerini açıkladık. Üçüncü bölümde ise Tabersî’nin nesih tanımı ve neshin mahiyeti ile ilgili görüşleri tespit etmeye çalıştık. Tabersî, Kur’ân’da neshi (“metni mensûh hükmü bâkî”, “hükmü mensûh metni bâkî” ve “hükmü ve metni mensûh” şeklinde) kategorik olarak ayırmakta ve “Mecmaû’l- Beyân Fî Tefsîri’l-Kur’ân” isimli eserinde detaylı bir biçimde bu konuyu incelemektedir. Tabersî, Kur'ân ve sünnette neshi kabul ederken icmâ ve kıyasın neshini reddetmektedir. Tabersî’nin tefsîrinde âyetler arasında neshi nasıl incelediğini araştırdık. Tabersî tefsîrinde çoğunlukla İbn Abbâs (ö. 68/687) ve tâbiûn dönemi müfessirlerinin görüşlerine yer verirken bazen kendi kanaatlerini dile getirmektedir. Tabersî’nin tefsîrini incelerken i’tidalli bir âlim olduğunu gördük. Mezhepçilikten uzak bir uslüba sahip bir şahsiyet., We examined Tabersî who is one of the most important shii imamiya scholars of the 5th century in this study, the nature and practice of the neshin, one of the the basic concepts of tafsir method in the works of Tabersî.The so- called “Tabersî sence of nesh” composed of three main sections and a result section. In the first chapter we tried to reveal the nesh understanding the people of the Sunnah and the Shia imamiya. In the second part, we explained the political and political situation scientific personality and some beliefs of the Tabersî. In the third part, Tabersî’s views about the definition of the nesh and the nature of the nesh are explained. Tabersî in Kur’ân neshi (in the form of “textual judges” judgment texts and judges and texts) separates category in the form of “mecmau’l declaration fi tefsîri’l Kur’ân”. Tabersî accepts nesh in circumcision while rejecting the rime and the nesh of comparison. Then we told how examine neshi among the verses in the commentary of Tabersî. In the commentary of Tabersî, it mostly includes the views of İbn Abbas (d.68/67) and the commentators of the period. Sometimes we express his own convictions. At the same time, it makes difficult for us to determine the option of the Tabersî’s view. A general salvation was made in the result part.

Non-steroid antiinflamatuar ilaçlar sıklıkla kronik ve akut ağrı ve inflamasyonda analjezik ve anti-inflamatuar ilaç olarak kullanılırlar. Glomerüler kapillerler, vaza rekta ve tübüler fonksiyonlar üzerine etkili olan hiponatremi, ödem ve hipertansiyon gibi önemli komplikasyonlara yol açabilirler. İleri yaş, dehidratasyon, kusma, diüretikler, ACE/ARB tedavisi, kalp yetmezliği, nefrotik sendrom, siroz ve kronik böbrek hastalığı gibi durumlarda NSAİ kullanımı akut böbrek hasarı açısından bir risk faktörüdür. Akut interstisyel nefrit ilaç dozuna bağımlı değildir ve immünolojik inflamatuar reaksiyon ve kreatinin klirensinde azalma ile karakterizedir. Klasik bulguların yanında, glomerüller etkilenebilir ve minimal değişiklik hastalığı veya membranöz glomerülonefrit gelişebilir. Analjezik nefropatisi interstisyel nefrit ve papiller nekrozla karakterizedir. NSAİ'ların metabolitleri böbrekte oksijen basıncının en düşük olduğu renal medullada birikir ve vazokonstriksiyona yol açarak renal parenkimal perfüzyonu bozarlar. Zaman içerisinde fark edilmeden papiller nekroz, glomerüler skleroz, interstisyel fibrozis ve kortikal atrofi gelişebilir. Non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSAIDs) are often used in the treatment of chronic and acute pain and inflammation as an analgesic and anti-inflammatory agent. They inhibit the synthesis of prostaglandins which have influence on glomerular capillaries, vasa recta and tubular functions. They lead to significant complications such as hyperkalemia, hyponatremia, edema and hypertension. Usage of NSAIDs is a risk factor for acute kidney injury in some conditions such as advanced age, dehydration, vomiting, diuretics, ACE/ARB therapy, heart failure, nephrotic syndrome, cirrhosis and chronic kidney disease. Acute interstitial nephritis is not dependent on the drug dose and it is characterized by immunological inflammatory reaction and a decrease in creatinine clearance. Besides the classical findings, glomerules can be involved and minimal change disease or membranous glomerulonephritis can develop. Analgesic nephropathy is characterized by interstitial nephritis and papillary necrosis. Metabolites of NSAIDs are accumulated in renal medulla which has lowest oxygen pressure in kidney and they disrupt the renal parencymal perfusion by vasoconstriction. Respectively, papillar necrosis, glomerular sclerosis, interstitial fibrosis and cortical atrophy can develop insidiously.

Objective. To review the prevalence of body pain during daily activities in patients on peritoneal dialysis (PD) and to correlate it with various demographic and renal osteodystrophy markers such as calcium (Ca), phosphorus (P), intact parathyroid hormone (iPTH), and vitamin D-3 levels. Methods. A cross-sectional study was conducted involving 530 chronic PD patients (44.3 % female, 55.6 % male) from 24 centers in Canada, Greece, and Turkey. Pain severity scoring during daily activities was performed using the pain scoring table of the Western Ontario and McMaster Universities Osteoarthritis Index (WOMAC). Results. The overall prevalence of pain was 52.9 % (61.3 % in females and 49.5 % in males, p < 0.05). Morning stiffness was reported by 23.6 % of the patients, and diminished range of movement by 20 %. The mean age, weight, and body mass index were higher in patients with pain than in those without (p < 0.05). There was no statistically significant difference between patients with pain and those without pain with respect to their mean serum iPTH, Ca, P, Ca x P, ionized Ca, or bone alkaline phosphatase levels (p > 0.05). Mean serum 25-hydroxyvitamin D-3 [25(OH)D-3] levels were lower in patients with pain compared to those without pain (p < 0.05). Conclusions. A high percentage of the PD patients (53 %) had body pain; iPTH levels and other biochemical parameters of renal osteodystrophy were not different between those with and without pain. Patients with pain had lower 25(OH)D-3 levels than did those without. Factors such as age, gender, obesity, and metabolic factors may interact to cause varying degrees of articular/bone pain in patients on PD. Since vitamin D deficiency aggravates the signs and symptoms of joint disease such as pain and stiffness, one should attempt to correct levels of 25(OH)D-3, as well as 1,25(OH)(2)D-3 levels, in these patients.

Background: Although several renal biopsy registry reports have been published worldwide, there are no data on primary glomerular disease trends in Turkey. Methods: Three thousand eight-hundred fifty-eight native kidney biopsy records were assessed in the Turkish Society of Nephrology Primary Glomerulopathy Working Group (TSN-GOLD) Registry. Secondary disease and transplant biopsies were not recorded in the registry. These records were divided into four periods, before 2009, 2009 to 2013, 2013–2017, and 2017–current. Results: A total of 3858 patients (43.6% female, 6.8% elderly) were examined. Nephrotic syndrome was the most common biopsy indication in all periods (58.6%, 53%, 44.1%, 51.6%, respectively). In the whole cohort, IgA nephropathy (IgAN) (25.7%) was the most common PGN with male predominance (62.7%), and IgAN frequency steadily increased through the periods (× 2 = 198, p < 0.001). MGN was the most common nephropathy in the elderly (> 65 years), and there was no trend in this age group. An increasing trend was seen in the frequency of overweight patients (× 2 = 37, p < 0.0001). Although the biopsy rate performed with interventional radiology gradually increased, the mean glomeruli count in the samples did not change over the periods. Conclusions: In Turkey, IgAN is the most common primary glomerulonephritis, and the frequency of this is increasing. © 2022, The Author(s), under exclusive licence to Springer Nature B.V.

INTRODUCTION: Sepsis is an important cause of mortality and morbidity, and inflammatory response and oxidative stress play major roles underlying its pathophysiology. Here, we evaluated the effect of intraperitoneal etanercept administration on oxidative stress and inflammation indicators in the kidney and blood of experimental sepsis-induced rats. METHODS: Twenty-eight adult Sprague Dawley rats were classified into Control (Group 1), Sepsis (Group 2), Sepsis+Cefazolin (Group 3), and Sepsis+Cefazolin+Etanercept (Group 4) groups. Kidney tissue and serum samples were obtained for biochemical and histopathological investigations and examined for the C reactive protein (CRP), tumor necrosis factor-alpha (TNF-α), triggering receptor expressed on myeloid cells (TREM), and malondialdehyde (MDA) levels. RESULTS: The levels of TNF-α, TREM, and MDA in serum and kidney samples were significantly higher in rats from sepsis group than in rats from control group (p < 0.05). Group 3 showed a significant reduction in serum levels of TNF-α, CRP, and TREM as compared with Group 2 (p < 0.05). Serum TNF-α, CRP, TREM, and MDA levels and kidney TNF-α and TREM levels were significantly lower in Group 4 than in Group 2 (p < 0.05). Serum TNF-α and TREM levels in Group 4 were significantly lower than those in Group 3, and histopathological scores were significantly lower in Group 3 and Group 4 than in Group 2 (p < 0.05). Histopathological scores of Group 4 were significantly lower than those of Group 3 (p < 0.05). CONCLUSIONS: Etanercept, a TNF-α inhibitor, may ameliorate sepsis-induced oxidative stress, inflammation, and histopathological damage.

WOS:000513527600001 PMID: 32029697 Background: The main cause of mortality among chronic kidney disease (CKD) patients is cardiovascular disease (CVD). Epicardial adipose tissue (EAT) is considered to be novel cardiovascular risk factor. We assessed EAT in non-dialyzed stage 5 CKD patients and explored the association of EAT with body composition as determined by multi-frequency BIA. Material/Methods: The present included 70 stage 5 CKD patients who had not undergone dialysis and 40 healthy control subjects. EAT thickness was assessed by echocardiography. Hydration status and body composition were evaluated by multi-frequency bioelectrical impedance analysis. Results: Stage 5 CKD patients had significantly higher EAT thickness than healthy subjects (6.56±1.18 vs. 4.05±1.45, p

Giriş ve Amaç: Renal transplantasyon diğer tedavi yöntemleri ile karşılaştırıldığında hem hasta surveyi hem de yaşam kalitesinde yaptığı iyileştirmeler nedeniyle bilinen en iyi renal replasman tedavisidir. Renal transplant alıcılarında % 50-80 oranında hipertansiyon görülmektedir ve bu hastaların yaklaşık %75'i non dipper hipertansif patterne sahiptir. Biz de çalışmamızda renal transplant alıcılarında dipper/non dipper hipertansif patternin hedef organ hasarı üzerindeki etkilerini araştırdık.Materyal ve Metod: Çalışmamız prospektif olarak dizayn edildi. Şubat 2018-Haziran 2018 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi İç Hastalıkları Anabilim Dalı'na bağlı Nefroloji Bilim Dalı ve Organ Nakli polikliniğine başvuran 20-70 yaş aralığında 87 renal transplant hastası çalışmaya alındı. Hastaların 24 saatlik ambulatuvar kan basıncı ölçümleri(ABPM) yapıldıktan sonra 2013 ESH/ESC kılavuzuna göre; 24 saatlik ortalama sistolik kan basıncı ≥ 130 mmHg ve/veya diyastolik kan basıncı ≥80 mmHg olan hastalar hipertansif kabul edildi. ABPM ile yapılan ölçümlerle, gece ölçülen kan basıncı değerinin gündüz değerine göre % 10 veya daha fazla düşme olmasıyla dipper hipertansiyon, %10'dan daha az düşme olması ile non-dipper hipertansiyon tanısı konuldu. Takiben hastaların 24 saatlik idrarda proteinüri ve kreatin klirensi hesaplandı. Tüm hastalardan ekokardiyografik ölçümler ile interventrikuler septum kalınlığı bakıldı. Ayrıca çalışmaya alınan hastaların göz dibi muayenesi yapılarak hipertansif retinopati açısından değerlendirildi.Bulgular: Çalışmamıza %50,6'sı erkek (n:44) ve %49,4'ü kadın (n:43) toplam 87 renal transplant hastası alındı. Hastaların yaş ortalaması 42 ± 14,04 idi. Hastalar, 30 normotansif/kontrol (Grup 1), 28 dipper hipertansif (Grup 2) ve 29 non dipper hipertansif (Grup 3) olmak üzere üç gruba ayrıldı. ABPM ile bakılan kan basınçlarında kontrol, dipper ve non dipper hipertansif gruplar arasında kan basınçları arasında kuvvetli istatistiksel anlamlılık görüldü (p=0,000). 24 saatlik idrarda proteinüri miktarı hem üç grup arasında (p=0,020) hem de dipper/non dipper gruplar arasında (p=0,043) istatistiksel olarak anlamlı idi. İVS kalınlığı hipertansif grupta kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı artmıştı (p=0,000). Bu fark dipper ve non dipper gruplar arasında da görüldü (p=0,001). Çalışmamızda hipertansif hasta grubunda kontrol grubuna göre hipertansif retinopati belirgindi (p=0,010). Ancak dipper/non dipper hipertansif gruplar arasında hipertansif retinopati açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark görülmedi (p=0,134). Sonuç: Hipertansif renal transplant alıcılarında kontrol grubuna göre artmış hedef organ hasarı vardır. Bununla birlikte non dipper hipertansif hastalarda dipper hipertansif hastalara göre IVS kalınlığı ve proteinüri daha belirgindi.Anahtar Kelimeler: Renal Transplantasyon, Dipper/Non Dipper Hipertansiyon, Hedef Organ Hasarı İntroduction and Objection: Renal replacment therapy is most-known therapy with both the improvement of life quality and better survey when compared with the other treatment. Hypertension is seen in %50-80 of renal transplant patients and %75 of this population has non-dipper pattern. In this study, effects of dipper and non-dipper pattern in renal transplant patients's been studied. Material and Method: This study's been desinged as prospective study. In this study, 87 renal transplant patient between 20-70 years who admitted to ambulatory service of nefrology and organ transplantation, which are connected with internal medicine department of Dicle university, has been studied. According to 2013 ESC/ESH guidelines, hypertensive patients with 24 h mean SBP ≥ 130 mmHg and/or DBP ≥ 80 mmHg was accepted after performing 24 H ABPM of patients. With ABPM measurement, Dipper hypertension was diagnosed with the %10 or more drop of hypertension at night as compared to daytime so is Non-dipper with lesser than %10 drop of hypertension. Then proteinuria in 24 h urine and CrCL was calculated. Interventricular septum thickness and echocardiographic measurement was checked. And also patients were evaluated with fundoscopic examination in terms of hypertensive retinopathy.Findings: In our study, 87 renal transplant patients with median age 42 ± 14,04 were included, %50,6 male (n:44), %49,4 female (n:43). Patients, 30 normotensive/control (group 1), 28 dipper hypertensive (group 2) and 29 non dipper hypertensive (group 3), were classified to 3 seperate groups. There was a strong statistical significance between blood pressures between control, dipper and non-dipper hypertensive groups in ABPM-monitored blood pressures. The amount of proteinuria in 24 h urine was significantly meaningful among both the three groups (p=0,020) and dipper/non dipper groups (p=0,043). IVS thickness in hypertensive group compared to control group significantly increased (p=0,000). And this difference was also seen between the dipper and non-dipper groups(p=0,001). In our study Hypertensive retinopaty was more significant in hypertensive patients compared to control groups. Nevertheless, In term of hypertensive retinopathy There was no significantly differences among the dipper and non dipper groups (p=0,134).Results: Hypertensive renal transplant patients compared to control group associated with increased target-organ damage. In addition to this IVS thickness and proteinuria was more significant in non-dipper hypertensive patients compared to dipper hypertensive patients.Key words: Renal Transplantation, Dipper/Non Dipper Hypertension, Target-Organ Damage 81

Giriş ve Amaç: Kronik Böbrek Hasarı'nda (KBH) enfeksiyonlar önemli bir mortalite vemorbidite nedenidir. KBH hastalarında kullanılan venöz kateterler, idrar kateterizasyonu,diyaliz tedavileri, transfüzyon, sık hastaneye yatış gibi sebepler nozokomiyal enfeksiyongelişmesine ve sıklığının artmasına neden olmaktadır. Nozokomiyal enfeksiyonlar sebepoldukları hastane maliyetlerinde artış, mortalite ve morbidite nedeni ile günümüzde önemli birsağlık problemidir. Çalışmadaki amacımız KBH hastalarında nozokomiyal enfeksiyonlar içinrisk faktörlerinin araştırılmasıdır.Gereç ve Yöntemler: Çalışmamıza 2014 – 2017 tarihleri arasında evre 3-4-5 KBH tanısı ileyatan ve nozokomiyal enfeksiyon tanısı konmuş 87 hasta (Grup 1) ve evre 3-4-5 KBHnedeniyle takip edilen ve herhangi bir enfeksiyon bulgusu olmayan (Grup 2) 81 kontrolhastası retrospektif olarak dâhil edildi. Çalışmaya alınan vakalar arasında laboratuvarparametreleri, kalıcı ve geçici santral venöz kateter(SVK) varlığı, idrar foley sonda varlığı,transfüzyon, hemodiyaliz(HD), diyabetes mellitus(DM), serebro vasküler olay(SVO),hipertansiyon(HT), kalp yetmezliği(KY), anemi, konfuzyon, H2 reseptör antagonistikullanımı gibi risk faktörleri değerlendirildi.Bulgular: Çalışmamızda nozokomiyal enfeksiyon gelişen hastalarda, enfeksiyon en sıkkateter ile ilişkili bakteriyemi (%40.2) şeklinde meydana gelmektedir. Çalışmamızdanozokomiyal enfeksiyon olarak ilk üç sırada kateter ilişkili bakteriyemiyi sırası ile idrar yoluenfeksiyonu (IYE) (%28.7) ve kan ile ilişkili bakteriyemi (%27.5) izledi. Kültür üremelerindeen sık izole edilen bakteri Stafilokokkus Aureus oldu. Nozokomiyal enfeksiyon gelişenhastalarda CRP, ferritin, lökosit, kreatin, LDH, RDW ve nötrofil düzeyleri ve hastanede yatışsüresi nozokomiyal enfeksiyon gelişmeyen kontrol grubuna göre anlamlı düzeyde yüksekbulundu (p

Laurence Moon Bardet Biedl Sendromu (LMBBS); otozomal resesif geçişli, obezite, mental retardasyon, polidaktili, hipogonadizm ve retinitis pigmentoza ile karakterize nadir görülen bir bozukluktur. Hastalığın tanı kriterleri arasında yer almasa da bu hastalarda, böbreklerde yapısal anomali ve fonksiyon bozukluğu, diabetes mellitus, insülin direnci, hipertansiyon ve karaciğerde fibrozis de görülebilmektedir. Renal fonksiyonlarda progresif bozulma sonucu gelişen son dönem böbrek yetersizliği en sık ölüm nedenidir. Bu olgu sunumunda, boyun apsesi, üre, kreatinin değerlerinde yükseklik ve metabolik asidozla başvuran 17 yaşında bir Laurence Moon Bardet Biedl sendromu olgusunun paylaşması amaçlandı. The Laurence Moon Bardet Biedl syndrome (LMBBS), is a rare autosomal recessive disorder characterized by obesity, mental retardation, polydactly, hypogonadism and retinitis pigmentosa. Kidney failure, diabetes mellitus, insulin resistance, hypertension and liver fibrosis which are not included among the criteria for the diagnosis of the disease can also be seen in these patients. End stage renal disease that develops as a result of progressive deterioration in renal function is the most frequent cause of death. In this case report, a 17-year-old male patient with LMBBS who had a neck abscess, high urea- creatinine levels and metabolic acidosis is reported.

Amaç: Kardiovaküler hastalıklar KBY li hastalarda morbidite ve mortalitenin en sık nedenidir.Mortalitenin yaygın sebeplerinden olmayan malnutrisyon ve inflamasyon komplikasyonlarından hipoalbuminemi ve inflamasyon, dializ hastalarındaki mortalitenin önemli nedenleri olarak gösterilmiştir. Gerçekte dializ populasyonundaki mortalitenin yaygın nedeni aterosklerotik CVH iken böbrek hastalarındaki ölümlerin sadece %1-2 sinden malnutrisyon sorumlu. Bu paradoks en iyi nasıl açıklanabilir? SDBY hastalarındaki nutrisyonel parametrelerde olduğu gibi aterosklerotik CVH ve inflamasyon arasındaki etkileşimin güçlü belgelenmesi mümkün olan bir açıklama olabilir. Bu bulgulara dayanarak, malnutrisyon, inflamasyon ve ateroskleroz (MIA) içeren bir sendrom bulunmasını önerebiliriz. Bu sendrom dializ tedavisine başlayan hastaların önemli bir oranında bulunuyor ve yüksek mortalite oranı ile ilişkilidir. Çalışmamızda predialitik evre 3-4 KBH da malnitrusyon, inflamasyon ve ateroskleroz riskinin belirlenmesini amaçladık. Materyal-Metot: Bu çalışmaya 2009 tarihinde Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Araştırma ve Uygulama Hastanesi Nefroloji ve Endokrin kliniğinde yatan veya Nefroloji polikliniğine başvuran rutin takip ve tedavileri yapılan evre 3-4 kronik böbrek hastalığı olan 90 hasta dahil edildi. Hastaların demografik özellikleri kendilerinden ve hasta dosyalarından alındı. Tüm hastaların sistolik ve diyastolik kan basınçları ölçüldü. Üre, kreatinin, Na, K, Ca, fosfor, ALT, AST, ALP, T.protein , albümin, T.kolesterol, LDL, vitamin B12, folat, demir ve total demir bağlama kapasitesi, ferritin, CRP, TNF-a, IL-1, IL-6, Lp(a), eritropoetin, PTH, HbA1c, WBC,PMNL, Hb, HTC ve PLT değerleri çalışıldı.Tüm hastaların kol çevresi,bel çevresi,triseps deri katlantı kalınlığı ölçüldü, VKİ ,kreatinin klirensi ve ESBAH hesaplandı.Dopler usg ile KİMK ölçüldü,ekokardiografi ile LAD ölçüldü. Bulgular: Evre-3 KBH’sı olan hastaların yaş ortalaması 47.22±14.95 yıl, evre-4 KBH’sı olan hastaların yaş ortalaması 55.35±10.75 yıldı. Yaş ortalamalarına göre gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulundu (p=0.05). Çalışmamızda evre 3 ve evre 4 KBH larının antropometrik ölçümleri arasında istatistiksel anlamlı farklılık tespit edilmedi (p>0.05). Nutrisyon parametrelerinden kolesterol düzeyleri açısından iki grup arasında anlamlı fark tespit edilmezken(p>0.005) albümin düzeyi açısından istatiksel olarak anlamlı fark tespit edildi (p0.05).Demografik özelliklerden cinsiyette istatiksel anlamlı fark görülmezken (p>0.05), yaşlar arasında istatiksel anlamlı fark elde edildi (p0.05),hgb ve hct’te istatiksel anlamlı fark elde edildi (p0.05), PTH, folat, T.protein, sodyum, kalsyum, üre ve kreatinin düzeylerinde anlamlı istatiksel fark elde edildi (p0.05). Sonuçlar 1-KBH’da evre ilerledikçe malnutrisyon sıklığıda artmaktadır. (Evre-3: %48, Evre-4:%66.5) Diyalize girmeyen KBH hastalarında malnutrisyona bağlı serum albumin düzeyi azalırken, antropometrik ölçümlerinde bir değişiklik saptanmadığı görüldü. 2-IL-1,IL-6,CRP ve TNF-α güçlü inflamasyon belirteçleridir. Kreatin klirensi ile TNF-α arasında pozitif yönde anlamlı korelasyon tespitedildi.Fakat kreatin klirensi ile IL-1,IL-6 ve CRP arasında korelasyon tespitedilmedi. 3-Kreatin klirensi ile karotis intima-medya kalınlığı arasında anlamlı korelasyon görülmedi. Anahtar kelimeler:Kronik böbrek hastalığı, malnitrüsyon, inflamasyon, ateroskleroz Aim: CVD is the most common reason of mortality and morbidity in renal failure disease patients. It may seem puzzling that whereas hypoalbuminaemia [16,17] and inflammation [7,9] have been shown to be important predictors of mortality in dialysis patients, complications from malnutrition and inflammation as such are not among the most common causes of mortality. In fact, malnutrition accounts for only 1-2% of deaths in renal patients [18], while atherosclerotic CVD is by far the most common cause of mortality in the dialysis population [1]. How can this paradox best be explained? One possible explanation may be the strong documented interactions between atherosclerotic CVD and inflammatory as well as nutritional parameters in ESRD patients [15]. Based on these findings, we have suggested the presence of a syndrome (MIA) consisting of malnutrition, inflam¬mation and atherosclerosis [19]. This syndrome is present in a considerable proportion of patients who start dialysis treatment, and is associated with a high mortality rate [2]. İn our study we aimed ;to show the risks of malnutrition,inflamation and atherosklerosis in stage 3-4 chronic renal disease. Material - Method: This study includes 90 patients who has stage 3-4 chronic renal disease that has been treated in nefrology and endocrine clinic and that has applied to endocrine policlinic of DÜTF in 2009.Demographic charasteristics of patients is received from patients and their files.Sistolic and diastolik blood pressures of all patients has been received Ürea, Kreatinin, Na, K, Ca, Alb, Phospor, ALT, AST, ALP, T.protein, T.cholesterol, LDL, Vit B12, Folat,Fe,TSİ, Ferritin, CRP, TNFalfa, IL1, IL6, Lp(a), EPO,PTH, HbA1C, Htc and PLT values is studied.Mid arm muscle circumference, triceps skin thickness and waist circumferenceof all patients has measured.BMI,creatin clirence and ESBAH is calculated.KİMK is measured with doppler USG and LAD is measured with ECHO. Findings: The average age of stage 3 chronic renal disease was 47+/-14.95 year and state 4 was 55.35+/-10.75 year.To the age average there was a statistically significant difference between this groups(p=0,05)İn our study as statistically there was no significant difference in anthropometric measurements of stage 3-4 chronic renal disease patients.(p>0.05).İn this two groups the nutrition parameters like cholesterol levels has no difference(p>0.05) but albumin levels has statistically significant difference(p0.05). Demographic characteristics like gender has no statistically significant difference(p>0.05) but age has(p0.05) but hgb and htc has.(p0.05) but PTH, folat, T.protein, Na, Ca, Urea, creatinin has(p0.05). .Conclusion: 1)İn CRD as stage increases, frequency of malnutrisyon is also inreases. (Level-3: %48, Level-4:%66.5) İn CRD patients whic has no dializ terap,serum albumin levels that is result of malnutrisyon is decreasess but anthropometric measurements has no changes. 2)IL1,IL6,CRP and TNF alfa are strong determinants of inflamation.A positive significant corelation has been found between Cr Clirence and TNFalfa.But it hasn’t found any corelation between Cr Clirence and IL1,IL6 and CRP. 3)İt hasn’t found any corelation between CRclirence and CİMA. Key Words:Chronic renal disease,malnutrition,inflamation,atherosclerosis

AMAÇ: Kronik böbrek yetmezliğinde ekstraselüler sıvının artması hipertansiyonun esas sebebidir. Kardiyovasküler hastalıkların 132 bu dönemde en önemli morbidite ve mortalite sebebi olduğu bilinmekteyken meydana gelen volüm yükünün erken dönemde tespiti hayati önem taşımaktadır. Volüm yükünün belirlenmesinde geleneksel tanı yöntemlerinin yanısıra biyoelektrik impedans analiz, VCI çapı ve pro- BNP kullanılabilir. Çalışmamızda yeni tanı almış evre 5 kronik böbrek hastalarında multifrekans BIS ile tespit edilen volüm fazlasının, volüm yükünü gösteren NT-proBNP,VCI çapı ve kan basıncı ile ilişkisini araştırdık. MATERYAL METOD: Çalışmamıza henüz renal replasman tedavisi almamış son dönem böbrek yetmezliği olan seksen beş hasta alındı. Hastaların multifrekans BIS cihazı kullanılarak OH ve ECW değerleri bulundu. OH/ECW oranı üzerinden rölatif doku sıvısı (RDS) tespit edildi. RDS?nın %15?in üzerinde olması mortalite ile ilişkilidir. Hastalarımızı RDS %15?in altında ve üstünde olmak üzere iki gruba ayırdık. Her iki grupta ECHO ile tüm hastaların vena cava inferior çapı hesaplandı ve immunoassay yöntemle NT-pro-BNP değerleri çalışıldı. Klinik takiplerinde kan basınçları alındı. Takiben gruplar arasında, artan volüm yüküyle beraber diğer belirteçlerin yanıtı araştırıldı. Çalışmada elde edilen sonuçların istatistiksel analizleri Statistical Package for Social Sciences 16 programı kullanılarak yapıldı. BULGULAR: Çalışmaya yaş ortalaması 51.99±16.80 yıl olan 49?u erkek 36?sı kadın 85 hasta alındı. RDS %15?in üzerinde olan grup 1?de 49, %15?in altında olan grup 2?de 36 hasta bulunuyordu. Gruplar arasında yaş (p=0.684), cinsiyet (p= 0.873), üre(p=0.52), kreatinin (p=0.143), GFR(p=0.56), TVS (p=0.710) ISS (p=0.052) açısından istatistiksel anlam taşıyan fark saptanmadı. Ancak gruplar arasında sistolik kan basıncı (p=0,004), diastolik kan basıncı (p=0,01), proteinüri (p=0,019), günlük idrar volümü (p=0,042), volüm fazlası (p

Giriş: Hipervolemi, akut böbrek hasarının(ABH) önemli komplikasyonlarından biridir. Erken dönemde tanı konulması ve tedavi edilmesi hayati önem taşır. Bu bağlamda son zamanlarda geliştirilen bioelektrik impedans cihazı ile vücut sıvı konfigürasyonu tespit edilebilmektedir. Bu çalışmada amacımız daha önce böbrek hasarı olmayan ABH‘lı hastalarda vücut sıvı statusunu bioelektrik impedans analiz ile tespit ederek, diğer volüm belirteçleri olan vena kava inferior (VCİ) çapı ve N-terminal brain natriüretik peptit(NT-proBNP) ile ilişkisini değerlendirmektir. Materyal – Metod: Bu çalışmaya 2011-2013 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Araştırma ve Uygulama Hastanesi Nefroloji kliniği-Nefroloji Yoğun Bakım Ünitesi - Genel Dahiliye Yoğun Bakım Ünitesine yatırılan ve tedavileri yapılan Akut Böbrek Hasarına sahip olan 100 hasta dahil edildi. Bioelektrik impedans cihazının yaptığı ölçüm parametrelerinden rölatif hidrasyon statusu (RHS) volüm durumunun belirlenmesinde esas alındı. Rölatif hidrasyon statusu, volüm fazlası (VF)/ ekstraselüler sıvı (ESS) oranı ile cihaz tarafından belirlendi. Hastalar grup 1: RHS %15’in altında ve grup 2: RHS %15’in üzerinde olanlar şeklinde ikiye ayrıldı. Hastalardan biyokimyasal, hematolojik parametreler için kan örnekleri alındı. Tüm hastalarda NT-proBNP düzeyi ve Ekokardiyografi cihazı ile kardiyak fonksiyonlar ve VCİ çapı ölçüldü. Bulgular:Yaptığımız çalışmada hastaların % 47’si erkek ve %53’ü kadındı. Hastaların %57’si prerenal, %35’i renal, %8’i ise postrenal etyolojiye sahipti.Grup1:51, grup 2: 49 hastadan oluştu. İki grup arasında üre, kreatinin, sodyum, potasyum, fosfor, intrasellüler sıvı, sistolik kan basıncı, diastolik kan basıncı, ejeksiyon fraksiyonu ve sol atrium çapı parametrelerinde anlamlı istatistiksel fark saptanmadı. Grup 2’de grup 1’e göre yaş, albumin, idrar volumü daha düşük, SVB, VF, RHS, TVS, ESS, VCI çapı ve LogNTproBNP düzeyleri yüksek saptandı. RHS ile SKB, TVS, ESS, LogNT-proBNP ve VCI arasında anlamlı pozitif korelasyon, yaş ve albumin arasında anlamlı negatif korelasyon tespit edildi. RHS ile en güçlü pozitif ilişki TBW (p=0,001) ile, negatif ilişki ise albumin (p=0,021) arasında olduğu tespit edildi. Sonuç: Akut böbrek hasarlı hastaların % 49’unda RHS ≥ %15 olduğu tespit edildi. RHS, VCI ve NT-proBNP ölçümleri ile pozitif korelasyon gösterdi. RHS’nin, en çok total vücut sıvısı ile pozitif ve serum albumin değeriyle negatif yönde etkileştiği saptandı. Bioelektrik impedans analiz ölçüm parametrelerinden olan RHS, vücut sıvı konfigürasyonunu göstermede etkili bir yöntem olarak görülmektedir. Introduction: Hypervolemia is one of the most important complications of acute kidney injury (AKI). Early diagnosis and treatment is vitally important because of morbidity and mortality associated with AKI. In this context, with bioelectric impedance device can be used to identify the body fluid configuration recently. The aim of this study is to detect body fluid status with bioelectrical impedance analysis in patients that renal damage hasn’t occurred previously and to evaluate correlation with the vena cava inferior(VCI) diameter and the other volume indicators such as N-terminal brain natriüezis peptit(NT-proBNP). Material – Method: Between 2011-2013 years, this study included 100 patients with Acute Kidney Injury who were hospitalized and treated in Dicle University Medical Faculty Nephrology Clinic and Intensive Care Unit of general internal medicine clinic. The study is based on relative hydration status (RHS) is one of measurement parameters of Bioelectric impedance device. Relative hydration status is overhydration (OH)/ extracellular water (ECW) with the rate as determined by the device. Patients were divided into two groups in group 1: RHS below 15 % , group 2: RHS more than 15 %. Patients biochemical, hematological parameters were taken. VCI diameter determined with ECO and NT-proBNP levels were measured in all patients. Findings: In our study, %47 patients were male and %53 are women and in those patients %57 prerenal, %35 renal , %8 postrenal AKI. The groups have occurred group 1: 51 ,group 2: 49 patients. Between the two groups in the parameters of the urea, creatinine, Na, K, P, ICW, SBP, DBP, EF, and LAD parameters was no significant difference as statistically. In group 2 according to the group 1 the age , albumin and urine volume were lower but CVP, OH, RHS, TBW, ECW, VCI diameter and LogNTproBNP levels were higher in this group. There were significant positive correlations between the RHS and SBP, TBW, ECW, LogNT-proBNP and VCI, significant negative correlation was found between age and albumin. In this study we were found the strongest positive correlation with RHS and TBW (p = 0.001), the strongest negative correlation (p = 0.021) was found with albumin . Conclusion: 49 % of patients with acute renal ınjury was found to be RHS≥15%. RHS showed a positive correlation with measurements of NT-proBNP and VCI. RHS positively correlated with total body water and negatively correlated with serum albumin value. RHS which is one of the measurement parameters of bioelectrical impedance analysis, is seen as an effective method of showing the configuration of the body fluids .

ÖZETGiriş: Mikroskobik kolit karın ağrısı ve ishal ile karakterize olan, endoskopik incelemede mukozanın hemen her zaman normal olarak saptandığı ancak alınan biyopsi örnekleri ile tanı konan klinik tablodur. İshal ve kronik karın ağrısı ile başvuran bir hastada şüphe edilmeyip biyopsi alınmadığında bu hastalara irritabl barsak sendromu (İBS) tanısı konabilir. Bu da hastaya yaklaşımı olumsuz yönde etkiler. Çölyak Hastalığı (ÇH) buğday, arpa, yulaf ve çavdar gibi tahıllarda bulunan glutene intolerans sonucu gelişen, ince barsaklarda inflamasyon ve villus atrofisi şeklinde karakteristik histopatolojik bulgular ile seyreden, glutensiz diyet ile düzelen, kalıtsal bir hastalıktır. Hastalığın etyolojisi tam olarak bilinmemektedir. Çölyak hastalığı asemptomatik olabileceği gibi şiddetli malabsorbsiyon kliniği ile de kendini gösterebilmektedir.Amaç:Kolonoskopik biyopsi ile tanısı konulan Mikroskopik kolitli hastalarda çölyak hastalığı görülme oranını araştırmaktır.Hastalar ve yöntem: Çalışmaya Roma III kriterlerine göre irrıtabl barsak sendromu tanısı olan toplam 98 hastanın; yapılan kolonoskopik biyopsileri sonucunda mikroskobik kolit tanısı alan toplam 20 hasta alınmıştır. Bu hastaların 12' si erkek 8' i kadındır. Mikroskobik kolitli 20 hastanın hepsi lenfositik kolitti. Olguların hiçbirinde kollagenöz kolit mevcut değildi. Bu hastalarda çölyak hastalığını araştırmak amacıyla anti-gliadin IgA (AGA), anti-gliadin IgG, anti-endomysium (EMA) IgA, anti-endomysium IgG, IgA anti-tissue transglutaminase (tTG) antikorlarının varlığı araştırıldı. Ayrıca bu hastalara endoskopik duodenum biyopsisi yapılarak histolojik açıdan çölyak hastalığının varlığına bakıldı.Bulgular: Çalışmaya aldığımız 20 mikroskobik kolitli hastanın hiç birinde çölyak hastalığını destekler serolojik bulguya rastlanılmadı. Hastaların yapılan endoskopik biyopsilerinde de çölyak hastalığına ait histolojik değişikliklere rastlanılmadı. Mikroskopik kolitli hastalarda çölyak hastalığının daha fazla görüldüğüne dair bir bulgu saptanmadı.Sonuç: Çalışmaya alınan hasta sayısı az olmakla beraber mikroskobik kolitle çölyak hastalığı arasında herhangi bir ilişkiye rastlanmadı.Anahtar kelimeler: Mikroskobik kolit, Çölyak hastalığı, lenfositik kolit, otoantikorlar, oran Introduction: Microscopic colitis is characterized by abdominal pain and diarrhea, endoscopic examination, mucosal biopsy specimens were taken from almost every time were normal, but who were diagnosed with clinical manifestation. Suspected in a patient presenting with chronic abdominal pain, diarrhea, and determinations these patients may be diagnosed with irritable bowel syndrome, a biopsy is received. This approach also adversely affects the patient. Celiac disease (CD) of wheat, barley, oats and rye caused by intolerance to gluten found in grains such as, the characteristic histopathological findings in the form of the small intestine characterized by inflamation and villus atrophy, which resolved with a gluten-free diet, a hereditary disease. The etiology of the disease is not fully known. Celiac disease may be asymptomatic, severe malabsorption can show themselves in the clinic.Aim: Colonoscopy with biopsy to investigate the prevalence of diagnosed celiac disease in patients with microscopic colitis.Patients and methods: The study by the Rome III criteria, a total of 98 patients diagnosed with irritable bowel syndrome, as a result of the colonoscopic biopsies of 20 patients with a diagnosis of microscopic colitis. Patients out of 12 men and 8 women. Lymphocytic colitis, microscopic colitis is available in all 20 patients. None of the patients were not available kollagenöz colitis. Celiac disease in these patients in order to investigate the anti-gliadin (AGA) IgA, IgG, and anti-endomysium (EMA) IgA, IgG, anti-tissue transglutaminase (ATTG) The presence of antibodies was investigated. In addition, endoscopic duodenal biopsy in patients with celiac disease, the presence of histologically examined.Findings: That we studied 20 patients with microscopic colitis supports the serological evidence was not detected in any of celiac disease. Histological changes of celiac disease in patients with endoscopic biopsies were detected. Microscopic colitis in patients with celiac disease than in the general population was not detected statistically significant evidence of sightings.Results: Limited number of patients included in the study, although no relationship was observed between microscopic colitis and celiac disease.Key words: Microscopic colitis, celiac disease, Lymphocytic colitis, autoantibodies, the incidence 70

GİRİŞ: CRP, inflamasyonun özgün olmayan bir göstergesi olmakla birlikte, birçok klinik durumda büyük bir tanı değerine sahiptir ve birçok çalışmada çeşitli hastalıkların aktivite göstergesi ve klinik gidiş belirleyicisi olarak kullanılmıştır.Biz bu çalışmada; CRP düzeyinin nefrotik sendromlu hastalarda proteinüri, lipid parametreleri, EKO göstergeleri ve klinik gidiş üzerine etkisini değerlendirmeyi amaçladık.MATERYAL VE METOD: Bu çalışmada, 2000-2010 yılları arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Nefroloji Kliniğinde nefrotik sendrom tanısı ile yatırılarak takip ve tedavi edilen tüm hastaların dosyaları (1440 hasta) tarandı ve içlerinden verileri yeterli olan 49'u (% 37.5) erkek, 55'i (% 62.5) kadın 104 hastanın dosyası retrospektif olarak incelendi. Çalışma parametreleri olarak, hastaların demografik bilgileri, histopatolojik tanıları, kliniğe yatışı esnasında bakılan kan basıncı, aldığı-çıkardığı sıvı miktarı, hemoglobin, hematokrit, beyaz küre, trombosit, glukoz, üre, kreatininin, sodyum, potasyum, klor, kalsiyum, fosfor, magnezyum, ürik asit, AST, ALT, LDH, ALP, GGT, kolesterol, trigliserid, HDL, LDL, albumin, total protein, fibrinojen, IgG, IgA, IgM, C3, C4, sedim, CRP, esbach, idrar dansitesi, idrar lökosit, eritrosit, protein, EKO'da sol atrium kalınlığı, sol ventrikül arka duvar kalınlığı, interventriküler septum kalınlığı, ejeksiyon fraksiyonu değerleri ve yatış süreleri incelendi. Hastalar CRP değerine göre ( CRP referans aralığı 0-5 mg/l ) iki gruba ayrıldı, Grup 1'e CRP düzeyi > 5mg/l, Grup 2'ye CRP düzeyi ? 5mg/l olan vakalar alındı. Grupların karşılaştırılma sından başka her grup kendi içinde olmak üzere hastaların kliniğe yatırıldıkları ve taburcu edildikleri dönemde CRP ve diğer çalışma parametrelerine bakılarak değerlendirildi ve aralarındaki ilişki karşılaştırıldı.BULGULAR: CRP değerlerine göre yapılan gruplandırma sonrası ;1- Hastaların yaş ortalaması; grup 1'de 46.68±20.34 yıl, grup 2'de 35.92±16.25 yıl (p=0.004) idi.2- Grup 1'de grup 2'ye göre, kliniğe yatarken bakılan 24 saatlik idrar miktarı (p=0.003) ve kalsiyum(p=0.001), albumin(p=0.001), total protein(p=0.035), HDL(p=0.038), hemoglobin (p=0.032) düzeylerinin istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde daha düşük olduğu saptandı.3- Grup 1'de grup 2'ye göre yaş(p=0.004), klinikte yatış süreleri(p=0.030), kreatinin(p=0.009), LDH(0.006), trombosit(0.005), sedim(p0.005).5-CRP düzeyinin, diğer çalışma parametreleri ile yapılan korelasyon değerlendirmesinde ise CRP yüksekliği ile üre(p=0.015), kreatinin(p=0.003), LDH(p=0.015), WBC(p=0.004), sedim(p=0.004), C4(p=0.023), idrar lökosit(p=0.032), idrar eritrosit (p=0.041), 24 saatlik idrar protein(p=0.044) düzeyleri arasında pozitif, CRP yüksekliği ile 24 saatlik idrar miktarı (p=0.043) arasında negatif korelasyon olduğu saptandı.SONUÇ: Nefrotik Sendromlu hastalar arasında proteinüri miktarında artış, böbrek fonksiyonlarında kötüleşme, hastanede kalış süresinde uzama, günlük idrar miktarında ve serum albumin değerinde azalma CRP değeri normal olan gruba göre CRP değeri yüksek olan grupta daha fazla idi.CRP ile üre, kreatinin, lökosit, sedimentasyon, kompleman ve esbach arasında pozitif korelasyon, albumin ve günlük idrar miktarı arasında negatif korelasyon saptadık.Erişkin nefrotik sendromlu hastalarda CRP ile proteinüri, hastalık aktivitesi, lipid parametreleri ve klinik gidiş arasındaki ilişkiyi inceleyecek yeni ve büyük ölçekli çalışmalara gereksinim vardır. OBJECTIVE: Although CRP is not a unique marker of inflammation, it has a diagnostic value in many clinical situations and it has been used as an indicator of activity and clinical outcome in many studies.We aimed to assess the impact of CRP levels on proteinuria, lipid parameters, EKO parameters and clinical outcome at patients with nephrotic syndrome in this study.MATERIALS AND METHODS: The files of patients which hospitalized and treated with diagnosis of nephrotic syndrome (1440 patients) in Nephrology Clinic of Dicle Universty Medical Faculty between years 2000 to 2010 were scanned in this study. The files of 104 patients (49 of them (37.5%) were male, and 55 (62.5%) women) with sufficent data were analyzed retrospectively. Demographic data of the patients, histological diagnosis, blood pressure examination during clinical admission, taken-off the fluid volume, hemoglobin, hematocrit, white blood cell, platelets, glucose, urea, creatinine, sodium, potassium, chloride, calcium, phosphorus, magnesium, uric acid, AST, ALT, LDH, ALP, GGT, cholesterol, triglycerid, HDL, LDL, albumin, total protein, fibrinogen, Ig G, Ig A, Ig M, C3, C4, ESR, CRP, esbach, urine density , urine leukocytes, urine erythrocytes, urine protein, thickness of left atrium, thickness of left ventricular posterior wall, thickness of interventricular septum and values of ejection fraction in EKO and the length of stay at hospital were examined as operating parameters. Patients were divided into two groups according to CRP levels (CRP reference range 0-5 mg / l) . Group 1, CRP level> 5mg / l, Group 2 CRP level ? 5mg / l from the cases. The data obtained were compared between the two groups. Moreover, patients were evaluated by looking at the CRP and other parameters and compared the relationships between them when they were admitted to the clinic and discharged.RESULTS: After grouping according to the CRP values;1 - The average age of patients, was 46.68 ± 20.34 years in the group 1, was 35.92 ± 16.25 years in the group 2 (p = 0.004).2- The 24-hour urine volume which examinated when hospitalization (p = 0.003) and levels of calcium (p = 0.001), albumin (p = 0.001), total protein (p = 0.035), HDL (p = 0.038) and hemoglobin (p = 0.032) were significantly lower in group 1 according to group 2.3 - There were high levels of statistical significance between age (p = 0.004), length of stay at the clinic (p = 0.030), creatinine (p = 0.009), LDH (0.006), platelet (0.005), ESR (p 0.005).5-We detected a positive correlation between CRP elevation and levels of urea (p = 0.015), creatinine (p = 0.003), LDH (p = 0.015), WBC (p = 0.004), ESR (p = 0.004), C4 (p = 0.023), urine leukocyte (p = 0.032), urine red blood cells (p = 0.041), 24-hour urine protein (p = 0.044) levels and negative correlation between CRP elevation and amount of 24-hour urine (p = 0.043) with correlation of CRP and other parameters.CONCLUSION: The increase in the amount of proteinuria, worsening renal function, prolonged hospitalization, decrease in the value of serum albumin and daily urine volume between patients with nephrotic syndrome was higher in the group with high CRP values according to the group with normal CRP values.We found a positive correlation between CRP and urea, creatinine, leukocytes, sedimentation rate, complement and esbach, a hnegative correlation between albumin and the amount of daily urine.Large-scale studies are needed to examine the relationship between CRP and proteinuria, disease activity, lipid parameters, echocardiographic parameters and clinical course in nephrotic syndrome in adult patients. 56

GirişKBH hastalarında KVH riski artmıştır. Ayrıca bu hastalarda artmış oksidatif stres mevcuttur. Yaptığmız çalışmada diyabetik olan ve olmayan evre 3-4 KBH hastalarında oksidatif stres durumu, ateroskleroz gelişimi, kardiyovasküler hastalık riskini ve oksidatif stres parametrelerinin ateroskleroz belirteçleri ve ekokardiyografik bulgularla ilişkisini değerlendirmeyi amaçladık.Materyal - MetodBu çalışmaya 2009-2010 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Araştırma ve Uygulama Hastanesi Nefroloji, Endokrinoloji kliniklerinde tedavi gören veya Nefroloji polikliniğine başvuran, rutin takip ve tedavileri yapılan evre 3-4 kronik böbrek hastalığı olan 90 hasta dahil edildi. Hastaların 51'i diyabetik, 39'u non diyabetik idi. Hastalardan biyokimyasal, hormonal, hematolojik parametreler için kan örnekleri alındı. Hastaların 24 saatlik idrarlarında protein ve kreatinin çalışıldı. Oksidatif stresi değerlendirmek amacıyla hastalarda ADMA, MDA, SOD, GSHpx, katalaz, vitamin C veE, paroksanaz, aril esteraz çalışıldı. Elektrokardiyografileri çekildi, ekokardiyografileri yapıldı ve kan basınçları ölçüldü. Bütün hastalarda renal USG, sağ ve sol KİMK ölçümü bakıldı.BulgularDiyabetik (n=51) ve non diyabetik (n=39) hastalarda evre 3 ile 4 arasında oksidatif stres durumu karşılaştırıldığında anlamlı fark izlenmedi. Diyabetik hasta grubunda CrCl ile SOD arasında negatif korelasyon (r= -0.322, p=0.024) , vitamin C ile CrCl arasında pozitif korelasyon (r=0.305, p=0.029) izlendi. CrCl ile diğer parametrelerde istatistiksel olarak anlamlı ilişki saptanmadı. Non diyabetik hasta grubunda CrCl ile prooksidan ve anti oksidan paramatreler arasında anlamlı ilişki saptanmadı. Diyabetik hasta grubunda CrCl ile LVDd (r= -0.305, p=0.030) ve LAD (r=0 -0.329, p=0.018) arasında negatif korelasyon saptandı. Diğer ekokardiyografik parametreler ile CrCl arasında anlamlı ilişki saptanmadı. Non diyabetik hasta grubunda CrCl ile ekokardiyografik bulgular arasında anlamlı ilişki izlenmedi. Diyabetik hasta grubunda vitamin E ile LVDd arasında pozitif korelasyon((r=0.340, p=0.015), SOD ile LVDs arasında pozitif korelasyon (r=0.309, p=0.032) saptandı. Non diyabetik hasta grubunda vitamin C ile EF arasında pozitif korelasyon(r=0.389, p=0.015), vitamin C ile LVDd arasında negatif korelasyon (r= -0.401, p=0.036), MDA ile LVDs arasında pozitif korelasyon (r=0.401, p=0.011) saptandı. Diğer oksidatif stres parametreleri ile ekokardiyografik bulgular arasında anlamlı ilişki saptanmadı. . Çalışmamızda diyabetik hasta grubunda hsCRP ile BMI arasında pozitif korelasyon (r=0.500, p

Amaç: Kronik böbrek hastalığı sıklıkla ilerleyici bir süreçtir. Mikroalbüminüri nefropati taramasında önemli bir belirteç olarak kullanılabilir. Glomerül geçirgenliğini yansıtır ve idrardaki albümin atılımının artması renal hasarın arttığının göstergesidir. Çalışmamızda KBH evrelerinde mikroalbüminüri sıklığı ve ilişkili olduğu risk faktörlerini araştırmayı planladık.Materyaller ve Metodlar: Bu çalışmaya Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi İç hastalıkları polikliniklerine başvuran 16?85 yaş arası 72'si erkek (% 36), 128'i kadın (% 64) toplam 200 hasta arasında yapıldı. Hastalardan biyokimyasal, hormonal, hematolojik parametreler için kan örnekleri alındı. Nefropati tayini açısından 24 saatlik idrarda protein, kreatinin ve mikroalbüminüri düzeyi çalışıldı. Hastaların glomerüler filtrasyon hızları MDRD (Modification of Diet in Renal Disease) formülü kullanılarak hesaplandı.Bulgular: Çalışmaya alınan hastaların 104'ü (% 52) evre 1, 48'i (% 24) evre 2, 32'si (% 16) evre 3, 11'i (% 5,5) evre 4, 5'i (% 2,5) evre 5 grubundaydı. Evreler ile proteinüri ve mikroalbüminüri arasında istatistiksel anlamlı ilişki saptandı (p

Yandal Uzmanlık tezi olarak hazırlanmıştır. Giriş: Öyküsünde böbrek fonksiyon bozukluğunu gösteren biyokimyasal ve görüntüleme tetkiki olmayan hastalarda akut ve kronik böbrek yetmezliğini ayırt etmek zor olabilir. Bizde fibrozis markırı olan serum hyaluronik asit (HA) seviyesine bakarak bu ayırımı yapmayı amaçladık. Gereç ve yöntem: Üremi nedeniyle yatan yeni tanı almış KBY ve ABY olan toplam 90 (52 kadın, 38 erkek) hasta çalışmaya alındı. Serum HA seviyesi corgenix Hyaluronik Asit Test Kiti ile ölçüldü. ABY ve KBY olan grupların ortalama değerleri eşleştirilmiş student T-test ile karşılaştırıldı. Pearson's korelasyonu ve Receiver operator curve (ROC) eğrisi analizi yapıldı. Bulgular: Hastaların yaş ortalaması 54.6 ±17.9'du. Hastaların 52'si (% 57.8) kadın 38'i (%42.2) erkekti. Çalışmaya 37 (%41.1) KBY, 44 (%48.9) ABY, 6 (%6.7) kronik zeminde ABY, ölen 3 (%3.3) hasta alındı. Çalışmada KBY olan hastalarda serum HA seviyesi (146.1± 119.3 ng/ml) ABY'li hastalardan (68.9 ± 69.1 ng/ml) daha yüksek bulundu (p

Bu çalışma "Yan Dal Uzmanlık Tezi" olarak hazırlanmıştır. Giriş: İdrardaki protein miktarının belirlenmesi böbrek hastalıklarının tanısında, tedavi etkinliğini belirlemede ve prognozu değerlendirmede sıklıkla kullanılmaktadır. Çalışmamızda farklı tip glomerülonefritli hastalarda prospektif olarak spot idrar protein/kreatinin oranının proteinüri miktarını belirlemedeki doğruluğunu araştırmayı amaçladık. Gereç ve yöntem: Spot idrar protein/kreatinin oranı (sPr/Kr) ve 24 saatlik Proteinüri arasında korelasyon 38 erişkin hastada tedavi öncesi ve sonrasında değerlendirildi. SPr/Kr’nin 24 saatlik idrardaki bazı proteinüri miktarlarını (0,3 ve 3gram/gün) belirlemedeki rolü ROCanalizi ile araştırıldı. Bulgular: Hem tedavi öncesi ve sonrasındaki değerlendirmede sPr/Kr ve 24 saatlik idrardaki protein arasında yüksek korelasyona sahip doğrusal bir ilişki vardı (p0,95 bulundu. Tartışma: sPr/Kr oranların 24 saatlik idrardaki proteine alternatif olarak kullanılabilir. Ancak yüksek proteinürisi olan hastalarda test güvenilir değildir. Düşük kreatinin atılımına sahip hastalarda testin doğruluğunun aydınlatılmasıgereklidir. Anahtarsözcükler:Proteinüri,idrarprotein/kreatininoranı, Glomerülonefrit. Background: Quantifying protein in urine is commonly used in the diagnosis of kidney diseases, measuring the efficiency of the treatment and evaluation of prognosis. We aimed to perform a prospective evaluation of urinary spot Protein/Creatinine ratio accuracy in estimation of proteinuria in patients with various glomerulonephritis. Methods: The correlation between P/C in random urine specimens and urinary protein excretion in 24-h collections in pre- and post-treatment periods were evaluated in 38 adults. Diagnostic accuracy of the P/C ratio was evaluated by receiver-operator curves (ROC) to predict different threshold levels of protein excretion (0.3 and 3 gram/day). Results: A linear relationship exists between spot P/Cr and 24 h protein excretion, with a significant correlation in both pre and post treatment values (p0.95.Conclusion: The P/C in spot urine samples could be used as an alternative to urine protein excretion in 24-h collections. But it is unreliable in patients with high protein excretion. Accuracy of the method needs to be clarified in patient with low creatinine production Keywords: Proteinuria;Urine protein/creatinine ratio; Glomerulonephritis.

Amaç: Kronik Böbrek Hastalığının (KBH) tüm evrelerinde artmış oksidatif stres (OS) yükü saptanmaktadır. Hemodiyaliz (HD) hastalarının Sürekli Ayaktan Periton Diyaliz (SAPD) hastalarına göre daha yüksek risk taşıdıkları öne sürülmüştür. Bu çalışmada HD ve SAPD hastalarında OS ile ekokardiyografik indeksler üzerindeki etkileri incelenmiştir.Gereç ve Yöntem: Çapraz?kesitsel bir araştırma olarak planlanan çalışmaya 39 SAPD, 32 HD ve benzer demografik özellikleri taşıyan 30 sağlıklı gönüllü alındı. Diabetes Mellitus ve kronik inflamatuar hastalığı olanlar kapsam dışı bırakıldı. Oniki saatlik açlığı takiben hafta ortası diyaliz seansında alınan serumlarda, biyokimyasal, hormonal ve hematolojik parametrelerinin yanı sıra malonildialdehit (MDA), glutatyon peroksidaz (GSH-px) ve superoksit dismutaz (SOD) çalışıldı. M-mod ekokardiyografi kullanarak ejeksiyon fraksiyon (EF), interventriküler septum kalınlığı (IVSd), arka duvar çapı (LVPWd) ve sol atrium çapı (LAd) ölçülerek OS parametreleri ile karşılaştırıldı.Bulgular: Hasta ile kontrol grubu yaş, cins, beden kitle indeksi, kan basıncı yönünde farksızdı. MDA ve GSH-px her iki grup arasında anlamlı bulunmazken, SOD hasta grubunda kontrol grubuna göre belirgin düşük bulundu (p < 0.0001). HD ve SAPD hastaları arasında yaş, cins, kan basıncı, beden kitle indeksi, hemoglobin, C-reaktif protein, ferritin, kalsiyum, iPTH ve oksidatif stres parametrelerinden MDA ve GSH-px benzerdi. SOD düzeyleri istatistiksel olarak HD hastalarında daha düşük bulundu (p = 0.039). Serum fosfor, kalsiyum-fosfor çarpımı (CaxP), albumin HD hastalarında SAPD hastalarına göre daha yüksek; fibrinojen, total ve LDL kolesterol daha düşük bulundu. MDA ile EF arasında negatif bir ilişki (r=-0.380, p=0.001) saptandı; SOD ile sistolik kan basıncı (r=-0.265, p=0.011), diastolik kan basıncı (r=-0.230, p=0.028), fosfor (r=-0.327, p=0.001), iPTH (r=-0.259, p=0.013), CRP (r=-0.235, p=0.024), Fibrinogen (r=-0.342, p=0.001), T. kolesterol (r=-0.249, p=0.017) olumsuz birliktelik vardı. SOD ile hemoglobin (r=0.414, p

ÖZETDiyaliz tedavisi gören SDBY hastalarının büyük bir kısmı kardiyovasküler hastalıklarnedeniyle ölmektedirler. Kardiyovasküler hastalıklar için geleneksel olmayan riskfaktörleri şunlardır; Kronik böbrek hastalığı tipi; azalmış glomerüler filtrasyon hızı;proteinüri; renin anjiyotensin sistem aktivitesi; ESS aşırı yüklenmesi; anormal Ca - Pmetabolizması; dislipidemi; anemi; malnütrisyon; inflamasyon; enfeksiyon;trombojenik faktörler; oksidatif stres; artmış homosistein düzeyleri; üremik toksinler .Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Hemodiyaliz Ünitesinde en az bir yıldır düzenli olarakhemodiyaliz ve SAPD tedavisi gören toplam 80 (HD: 40, SAPD: 40) hasta çalışmayaalındı. SDBY hastalarının geleneksel olmayan kardiyovasküler risk faktörlerinden;Hipoalbuminemi (alb); anemi (hb); inflamasyon (CRP); aşırı Demir Birikimi (ferritin);anormal Divalan iyon metabolizması (Ca, P, Ca x P, PTH); artmış ekstraselüler sıvıhacmi; hiperhomosisteinemi; protrombotik faktörlerden hiperfibrinojenemi;malnütrisyon parametrelerinden albumin, kreatinin , üre, total kolesterol incelenmiştir.Homosistein, LAD (sol atriyum boyutları ), üre hemodiyaliz hastalarında yüksekbulunmuştur. Albümin düzeyleri sürekli ayaktan periton diyaliz hastalarında dahadüşük fibrinojen ve kolesterol düzeyleri ise daha yüksek bulunmuştur. Sonuç olarakçalışmamıza alınan HD ve SAPD hastalarında geleneksel olmayan risk faktörlerindenanemi, Ca-P metabolizması, inflamasyon, aşırı demir birikimi üzerine diyaliz tedavimodalitelerinin etkisi farklı bulunmamıştır.Ancak yine geleneksel olmayan risk faktörlerinden hipoalbuminemi, malnütrisyon,hiperhomosisteinemi, trombojenik faktörler ve bağımsız bir risk faktörü olarak da elealınmış olan üremi üzerine diyaliz tedavi modalitelerinden olan hemodiyaliz ve sürekliayaktan periton diyalizi' nin etkileri birbirlerinden farklı bulunmuştur. Bu hastalarıntakip ve tedavilerinde bu risk faktörlerinin de değerlendirilmesi daha rasyonel biryaklaşım gibi görünmektedirANAHTAR KEL MELER: Geleneksel olmayan Kardiyovasküler risk faktörleri,Hemodiyaliz (HD), Sürekli ayaktan Periton Diyalizi (SAPD ) SUMMARYCardiovascular diseases are the morbidity and mortality cause in chronic renaldiseases. Non-traditional cardiovascular risk factors and dialysis treatment modalitieseffects? on these risk factors are concerned in this study.Non-traditionalcardiovascular risk factors in end stage renal diseasese are ;chronic renal diseasetype( Diagnosis), decreased GFR, proteinuria, renin angiotensin system activity,volume over load, abnormal Ca-P metabolism, dyslipidemia, anemia, malnutrition,inflamation, infection, thrombogenic factors, oxidative stres, hyperhomocysteinemia,ureamic toxins.Total 80 ; 40 continous ambulatory peritoneal dialysis ( CAPD) and 40Hemodialysis patients in Hemodialysis unit of Dicle University Faculty of MedicineHospital were studied. Non-traditional risk factors; anemia ( hemoglobin), (Ca, P, Cax P and PTH) abnormal Ca-P metabolism, (CRP) inflamation, (Urea) decreasedglomerular filtration rate, (Fibrinogen ) thrombogenic factors, (plasma homocysteinelevels) Hyperhomocysteinemia, and (Ferritin ) iron over load, Left atrial dimension(LAD) extracelular volume load , (alb,Cr, urea,total cholesterol, ) malnutrition werestudied.Homocysteine levels, BUN, LAD were high in hemodiaysis patients. Albumin levelsare low in CAPD patients and fibrinogen level were higher in this group. Non traditinalrisk factors also have to be defined in chronic renal disease patients? follow up andmanagement because they have an important role in cardiovascular disease in thesepatientsKEY WORDS; Non-traditional cardiovascular risk factors, continous ambulatoryperitoneal dialysis ( CAPD), Hemodialysis 60

ÖZET Diyaliz tedavisi gören SDBY hastalarının büyük bir kısmı kardiyovasküler hastalıklar nedeniyle ölmektedirler. Kardiyovasküler hastalıklar için geleneksel olmayan risk faktörleri şunlardır; Kronik böbrek hastalığı tipi; azalmış glomerüler filtrasyon hızı; proteinüri; renin anjiyotensin sistem aktivitesi; ESS aşın yüklenmesi; anormal Ca - P metabolizması; dislipidemi; anemi; malnütrisyon; inflamasyon; enfeksiyon; trombojenik faktörler; oksidatif stres; artmış homosistein düzeyleri; üremik toksinler. Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Hemodiyaliz Ünitesinde en az bir yıldır düzenli olarak hemodiyaliz ve SAPD tedavisi gören toplam 80 (HD: 40, SAPD: 40) hasta çalışmaya alındı. SDBY hastalarının geleneksel olmayan kardiyovasküler risk faktörlerinden; Hipoaibuminemi (alb); anemi (hb); inflamasyon (CRP); aşırı Demir Birikimi (ferritin); anormal Divalan iyon metabolizması (Ca, P, Ca x P, PTH); artmış ekstraselüler sıvı hacmi; hiperhomosisteinemi; protrombotik faktörlerden hiperfibrinojenemi; malnütrisyon parametrelerinden albumin, kreatinin, üre, total kolesterol incelenmiştir. Homosistein, LAD (sol atriyum boyutları ), üre hemodiyaliz hastalarında yüksek bulunmuştur. Albümin düzeyleri sürekli ayaktan periton diyaliz hastalarında daha düşük fibrinojen ve kolesterol düzeyleri ise daha yüksek bulunmuştur. Sonuç olarak çalışmamıza alınan HD ve SAPD hastalarında geleneksel olmayan risk faktörlerinden anemi, Ca-P metabolizması, inflamasyon, aşırı demir birikimi üzerine diyaliz tedavi modalitelerinin etkisi farklı bulunmamıştır. Ancak yine geleneksel olmayan risk faktörlerinden hipoaibuminemi, malnütrisyon, hiperhomosisteinemi, trombojenik faktörler ve bağımsız bir risk faktörü olarak da ele alınmış olan üremi üzerine diyaliz tedavi modalitelerinden olan hemodiyaliz ve sürekli ayaktan periton diyalizi' nin etkileri birbirlerinden farklı bulunmuştur. Bu hastaların 47takip ve tedavilerinde bu risk faktörlerinin de değerlendirilmesi daha rasyonel bir yaklaşım gibi görünmektedir ANAHTAR KELİMELER: Geleneksel olmayan Kardiyovasküler risk faktörleri, Hemodiyaliz (HD), Sürekli ayaktan Periton Diyalizi (SAPD ) 48 SUMMARY Cardiovascular diseases are the morbidity and mortality cause in chronic renal diseases. Non-traditional cardiovascular risk factors and dialysis treatment modalities effects' on these risk factors are concerned in this study. Non-traditional cardiovascular risk factors in end stage renal diseasese are ;chronic renal disease type( Diagnosis), decreased GFR, proteinuria, renin angiotensin system activity, volume over load, abnormal Ca-P metabolism, dyslipidemia, anemia, malnutrition, inflamation, infection, thrombogenic factors, oxidative stres, hyperhomocysteinemia, ureamic toxins.Total 80 ; 40 continous ambulatory peritoneal dialysis ( CAPD) and 40 Hemodialysis patients in Hemodialysis unit of Dicle University Faculty of Medicine Hospital were studied. Non-traditional risk factors; anemia ( hemoglobin), (Ca, P, Ca x P and PTH) abnormal Ca-P metabolism, (CRP) inflamation, (Urea) decreased glomerular filtration rate, (Fibrinogen ) thrombogenic factors, (plasma homocysteine levels) Hyperhomocysteinemia, and (Ferritin ) iron over load, Left atrial dimension (LAD) extracelular volume load, (alb.Cr, urea.total cholesterol, ) malnutrition were studied. Homocysteine levels, BUN, LAD were high in hemodiaysis patients. Albumin levels are low in CAPD patients and fibrinogen level were higher in this group. Non traditinal risk factors also have to be defined in chronic renal disease patients' follow up and management because they have an important role in cardiovascular disease in these patients KEY WORDS; Non-traditional cardiovascular risk factors, continous ambulatory peritoneal dialysis ( CAPD), Hemodialysis 49 60

ÖZET Hemodiyalize giren kronik böbrek yetmezlikli hastalarda, hemodiyalizin kan kurşun düzeyleri üzerindeki etkileri araştırma konusudur. Kesitsel ve tanımlayıcı nitelikteki bu araştırmada, Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Nefroloji Bilim Dalına bağlı, Hemodiyaliz Ünitesinde tedavileri sürdürülen 14'ü erkek, 7'si kadın, yaşları 18-67 arasında, ortalama yaşlan 46±15 olan, 21 hasta çalışma kapsamına alındı. Bu hastalarla; yaş, cins, yerleşim yeri gibi demografik faktörleri eşleştirilen 12'si erkek, 9'u kadın, yaşlan 21-70 arasında, ortalama yaşlan 44±17 olan, 21 sağlıklı gönüllü, kontrol grubu olarak alındı. Olgular, yaş, cins, yerleşim yeri, sigara içme, tansiyon, htc düzeyleri, diyaliz olguları ise ayrıca diyaliz süresine, toplam diyaliz sayısına, Epo tedavisine, kompliyansa göre sınıflandırılarak, kan kurşun düzeyleri ile çapraz tablolar yapılarak karşılaştırıldı. Bizim çalışmamızda, kontrol grubunun ortalama kan kurşun düzeylerinin (27.8±17.8 ug/dl), hemodiyalize giren kronik böbrek yetmezlikli hastalardan (15.1±14.8 ug/dl) oldukça yüksek olduğu gösterilmiştir (p

ÖZET Yapılan araştırmalar, Angiotensin Konverting Enzim (ACE) inhibitörleri ile eritropoiesis arasında bir ilişkinin varlığını göstermektedir. Bu çalışma, Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi hemodiyaliz ünitesindeki hastalar ile Nefroloji kliniğinde yatmakta olup diyaliz programlarına hazırlanan son dönem kronik böbrek yetmezliği olan hastalarda yapılmıştır. Çalışmaya alman hastalar hipertansiyon ve anemi ile komplike olup, erythropoietin (EPO) yetersizliği dışında anemiye sebep olabilecek enfeksiyon, demir eksikliği, folik asit ve vit Bı2 eksikliği, hemoliz, hemoraji ve aliminyum toksisitesi mevcut değildi. Çalışma grubu 20 kişiden oluşmakta olup 10 mg/gün Fosinopril almaktaydı. 20 kişilik kontrol grubuna ise herhangi bir antihipertansif verilmedi. Hastaların serum EPO düzeyleri 0, 3 ve 21. günde, hematokrit ve kreatinin klirensleri 0ve21. günde karşılaştırıldı. Çalışma grubunda ; EPO düzeyi 3. günde ortalama %18.8 düşüş gösterdi, (p < 0.01) 21. günde ise 3. güne nazaran %11.44'lük düşüş oldu. ( p > 0.05 ). Hct düzeyi %13'lük düşüş gösterdi. ( p < 0.001 ) Hct oranındaki aym düşüş, serum EPO düzeyinde düşme olmayan 6 hastada da (%30) mevcuttu. Kreatinin klirens değerlerinde ise belirgin değişme olmadı. Çalışma grubundaki Hct değerindeki düşüş, kontrol grubuyla karşılaştırıldığında sonuç daha belirgindi. (p

43- ÖZET Helicobacter Pylori (Hp) birçok üst gastrointestinal sistem hastalığından sorumlu tutulan, kılıflı, 4-6 flajele sahip olan, gastrik asit ve lokal immuniteye rağmen yaşamaya adapte olan, oral-oral, oral-fekal bulaşan, Gr (-) bir mikroorganizmadır. Hp'nin prevalansı sosyoekonomik sınıfa ırka ve kişinin gelişmekte olan bir ülkede yaşayıp yaşamadığına göre değişmektedir. Gelişmekte olan ülkelerde, Hp in- feksiyonunun prevalansı gelişmiş ülkelere göre belirgin derecede yüksektir. Hp infeksiyonu genellikle çocukluk süresince kazanılır ve su, gelişmekte olan ülkelerde Hp'nin yayılmasında önemli bir faktördür. Hp infeksiyonu, dünyanın en sık görülen infeksiyonu olması ve çeşitli üst gastrointestinal sistem hastalıklarında etiyolojik faktör olarak rol oynaması dolayısıyla karşımıza önemli bir sağlık sorunu olarak çıkmaktadır. Bu çalışmada, duodenal ülserli, mide ülserli, mide kanserli ve sağlıklı insan gruplarında Hp varlığını araştırdık. Çalışmamızda Hp gösterilmesi, histolojik, kültür ve üreaz biyopsi metodları ile sağlandı. Hp (+)'liği, duodenal ülserli hastalarda % 85.9, mide ülserli hastalarda % 57.1, mide kanseri mevcut olan hastalarda % 42.8, asemp- tomatik kişilerde % 36.6 olarak bulundu. Duodenal ülser ile Hp arasında ilişki saptanmasından dolayı tedavisinde Hp'nin eradikasyonu gözönünde bulundurulmalıdır. Ancak mide ülseri ve mide kanserinde Hp ile tam bir ilişki bulunamaması nedeniyle daha geniş ve daha ayrıntılı çalışmalara gerek olduğu ve bu patolojilerin ortaya çıkmasında etken olabilecek başka faktörlerinde araştırılmasına ihtiyaç olduğu kanısına varıldı. 51

Giriş Organofosfatlı ilaçlar tarım sektöründe sıklıkla kullanılmaktadır. İlaç zehirlenmelerinde önemli yer tutmaktadır. Bu çalışmada 2001 ocak ile 2009 kasım tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi İç Hastalıkları Kliniği’nde takip edilen organofosfat zehirlenme vakalarının PAM tedavisine başlanma zamanı ile mortalite arasındaki ilişki araştırıldı. Materyal-Metod: Organofosfor zehirlenmesi nedeni ile takip edilen toplam 179 hastanın dosyaları geriye dönük olarak incelenerek çalışmaya alındı. 179 hasta hastaneye başvuru zamanına göre üç gruba ayrıldı ve tüm hastalara 1 gr yükleme ardından 200mg/saat infüzyon olacak şekilde PAM tedavisi verildi. Grup I ‘e ilk 3 saatte hastaneye başvurup tedavi başlananlar Grup II’ ye 3 ile 6 saat içinde hastaneye başvurup tedavi başlananlar Grup III ise 6 saatten sonra hastaneye başvurup tedavi başlananlar alındı. Gruplar arasında PAM tedavisine başlanma zamanı ile mortalite oranları karşılaştırılarak erken başlanan PAM tedavisi ile mortalite arasındaki ilişki araştırıldı. İstatistiksel analiz SPSS 11.5 yazılım programı ile yapıldı. Kategorik değişkenler için Ki-kare testi (χ2), sürekli değişkenler için student t testi kullanıldı. p< 0.05 istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi. Bulgular: Bu çalışmamızda toplam 179 hasta hastaneye başvuru zamanına göre üç gruba ayrıldı ve tüm hastalara PAM tedavisi verildi. Grup I ‘de ilk 3 saatte Grup II de 3 ile 6 saat içinde Grup III ise 6 saatten sonra hastaneye başvurup tedavi başlananlar alındı. Grup I de toplam 134 hasta olup bunlardan 128 hasta şifa ile 6 hasta ise ölüm ile sonlandığı saptandı. Mortalite oranı % 4.47 olarak tespit edildi(p=0.003). Grup II de toplam 36 hasta olup bunlardan 29 hasta şifa ile 7 hasta ise ölüm ile sonlandığı saptandı. Mortalite oranı % 19.4 olarak tespit edildi(p=0.014).Grup III de toplam 9 hasta olup bunlardan 7 hasta şifa ile 2 hasta ise ölüm ile sonlandığı saptandı. Mortalite oranı % 22.2 olarak tespit edildi( p=0.167) (tablo4). Sonuçlar: Organofosfor zehirlenmeleri tüm dünyada olduğu gibi ülkemizde ilaç zehirlenmeleri içinde önemli yer tutmaktadır. Organofosfor zehirlenmelerinde PAM tedavisinin yeri tartışmalıdır. Organofosfor zehirlenmesi ile başvuran hastalardan hastaneye erken başvurup PAM tedavisi verilenlerde mortalite oranı hastaneye geç gelen ve bu nedenlede PAM tedavisine geç başlanan diğer hastalara nazaran istatistiksel olarak anlamlı şekilde azaldığı tespit edildi. Anahtar kelimeler: Organofosfat, pralidoksim, mortalite Introduction Organophosphate insecticides are frequently used in agricultural sector. It takes an important place in drug toxicity. In this study, the relationship between the start time of PAM treatment of organophosphate toxicity cases, which were monitored at Medical Faculty Internal Diseases Clinic of Dicle University between the dates January 2001 and November 2009, and mortality rates was studied.Material Method: The files of 179 patients monitored due to organophosphate toxicity were studied retrospectively. The 179 patients were split into 3 groups according to their applying time to the hospital and after dosing 1 gram to all the patients, PAM treatment was conducted in such a way that the infusion could be 200mg/ph. The first group included those who applied to the hospitals in the first 3 hours and were taken under treatment, the second group included those who applied to the hospital between 3 and 6 hours and were taken under treatment, and the third group included those who applied to the hospital after 6 hours and were taken under treatment. By comparing the start time of PAM treatment and mortality rates of the groups, the relationship between the early started PAM treatment and mortality rates were studied. The statistic analysis of SPSS was conducted through 11.5 software. Chi-square test (x2) was used for categorical variables and student t test was used for continuous variables. p< 0.05 were accepted meaningful statistically. Findings: In this study, 179 patients were split into 3 groups according to their applying to time the hospital and the whole patients received PAM treatment. The first group included those who applied to the hospital in the first 3 hours, the second group included those who applied to the hospital between 3 and 6 hours, and the third group included those who applied to the hospital after 6 hours and were taken under treatment. The first group consisted of 134 patients, 128 of whom recuperated and 6 of whom died and Mortality rate was confirmed as % 4.47 (p=0.003). The second group consisted of 36 patients, 29 of whom recuperated and 7 of whom died and mortality rate was confirmed as % 19.4 (p=0.003). The third group consisted of 9 patients, 7 of whom recuperated and 2 of whom died and mortality rate was confirmed as % 22.2 (p=0.167). Results: Organophosphate toxicity takes an important place in drug toxicity cases as it does all around the world. The place of PAM treatment in organophosphate toxicity is controversial. The mortality rate of those who applied to the hospital early due to organophosphate toxicity and were taken under PAM treatment was confirmed to have decreased statistically in a meaningful way compared with those who applied to the hospital late and whose PAM treatment started late as a result of this. Key words: Organophosphate, pralidoxime, mortality