Search

Amaç: Bu çalışmada ratlarda sisplatin ile oluşturulan nefrotoksisite üzerine histon deasetilaz inhibitörü vorinostatın etkilerinin araştırılması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Araştırmada, 32 adet Sprague-Dawley cinsi erkek rat 4 gruba ayrıldı. 1.grup Kontrol grubu, 2.grup Sisplatin grubu, 3.grup Vorinostat+Sisplatin grubu ve 4.grup Vorinostat grubu. 1.gruba tek doz i.p. salin verildi. 2.gruba 5 mg/kg tek doz sisplatin i.p. verildi. 3.gruba önce 24 saat arayla 50mg/kg iki doz vorinostat i.p. verildi ve son vorinostat dozundan 6 saat sonra tek doz 5 mg/kg sisplatin i.p. verildi. 4. Gruba ise 24 saat arayla 50mg/kg iki doz vorinostat i.p. verildi. Tüm gruplarda son ilaç uygulanmasından 5 gün sonra anestezi altında laparotomi yapılarak böbrekler izole edildi. Sol böbrekler perfüzyon basıncı ölçümleri için langendorff düzeneği ile perfüze edildi. Sağ böbrekler histopatolojik inceleme, Western-Blot analizleri (TNF-alfa, p21, PUMA-alfa) ve MDA ölçümleri için kullanıldı. Ratlardan kardiak kan alınarak serum üre ve kreatinin düzeyleri ölçüldü. Bulgular: Sisplatin grubunda üre ve kreatinin, TNF-alfa, p21 ve PUMA-alfa düzeyleri Kontrol grubuna kıyasla anlamlı olarak yüksek bulundu ve bu nefrotoksisite lehine değerlendirildi. Ayrıca Sisplatin grubunda artan perfüzyon basınçları ve tübüler atrofi, epitel deskuamasyonu, debris, tübüler lümende nekrotik materyal ve interstisyel dokuda lenfosit yoğunluğu gibi histopatolojik değişimler nefrotoksisiteyi destekledi. Vorinostat+Sisplatin grubundaki aynı parametrelerin Sisplatin grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı şekilde azaldığı görüldü. Sonuç: Sonuç olarak, vorinostatın sisplatine bağlı gelişen nefrotoksisite üzerine koruyucu etkileri olduğu görüldü Aim: In this study, we aimed to investigate the effect of vorinostat -histone deacetylase inhibitor-on cisplatin-induced nephrotoxicity in rats. Material and Method: 32 male Sprague-Dawley rats were divided into 4 groups. 1.Control group, 2.Cisplatin group, 3.Vorinostat+Cisplatin group and 4.Vorinostat group. A single dose of i.p. saline was given to the first group. In the second group, a single dose of cisplatin (5 mg/kg i.p. ) was given. In the third group, two doses of 50mg/kg vorinostat was injected i.p. with a 24 hours interval and 6 hours after the last dose of vorinostat, a single dose of 5 mg/kg i.p. cisplatin was given. In the forth group, two doses of 50mg/kg vorinostat was injected i.p. with a 24 hours interval. In all groups, 5 days after the last doses rats were anesthetized and with a laparotomy left kidneys were isolated and perfused via renal artery by Langendorff system and used for perfusion pressure measurement. Right kidneys were isolated for histopathological evaluation, Western-Blot analysis (TNF-alpha, p21, PUMA-alpha) and MDA measurements. Blood was drawn by cardiac puncture to measure serum urea and creatinine consantration. Results: Perfusion pressures, serum urea and creatinine levels, TNF-alpha, p21 and PUMA-alpha and MDA levels were found to be significantly higher in the Cisplatin group compared to the Control group and this was evaluated for nephrotoxicity. In addition, histopathological changes such as tubular atrophy, epithelial desquamation, debris, necrotic material in the tubular lumen and lymphocyte density in the interstitial tissue supported nephrotoxicity. All these parameters significantly decreased in the Vorinostat+Cisplatin group compared to the Cisplatin group. Conclusions: As a result it was observed that vorinostat has protective effects on cisplatin-induced nephrotoxicity. Dicle Üniversitesi Bilimsel Araştırma Projeleri Koordinatörlüğü (DÜBAP) tarafından TIP.18.037 numaralı proje ile desteklenmiştir.

Objectives: The early diagnosis of volume overload in chronic kidney disease (CKD) is very important. N-terminal probrain natriuretic peptide (NT-proBNP) is a valuable biomarker for this purpose. Our study aimed to detect the relationship between NT-proBNP and left ventricular hypertrophy (LVH), hypertension (HT), GFR, and proteinuria among diabetic patients with stage 3-4 CKD. Methods: 160 diabetic patients with stage 3-4 CKD [80 patients in stage 3 CKD (group 1) and 80 patients in stage 4 CKD (group 2)] were enrolled. NT-proBNP levels were evaluated in serum, and proteinuria was determined from 24-hour collected urine. Left ventricular hypertrophy was evaluated by M-mode echocardiography. NT-proBNP levels were compared according to their left ventricular hypertrophy, hypertension, and proteinuria levels. Results: NT-proBNP levels was significantly higher, and GFR was lower in group 2 compared to group1 (p < 0.05). NTproBNP was higher in patients with LVH (+) HT (+) and proteinuria ≥ 1gr/d than patients with LVH (-), HT (-), and proteinuria < 1g/d (p < 0.05). We found a significant correlation between NT-proBNP levels and left ventricular posterior wall thickness, diastole (LVPWTd), proteinuria, SBP, and DBP. Proteinuria was the major contributor to increased NTproBNP levels among the independent variables. Conclusion: We detected that NT-proBNP levels are increased during the progression of CKD, and proteinuria is the major cause of increased NT-proBNP levels among the independent variables.

Non-steroid antiinflamatuar ilaçlar sıklıkla kronik ve akut ağrı ve inflamasyonda analjezik ve anti-inflamatuar ilaç olarak kullanılırlar. Glomerüler kapillerler, vaza rekta ve tübüler fonksiyonlar üzerine etkili olan hiponatremi, ödem ve hipertansiyon gibi önemli komplikasyonlara yol açabilirler. İleri yaş, dehidratasyon, kusma, diüretikler, ACE/ARB tedavisi, kalp yetmezliği, nefrotik sendrom, siroz ve kronik böbrek hastalığı gibi durumlarda NSAİ kullanımı akut böbrek hasarı açısından bir risk faktörüdür. Akut interstisyel nefrit ilaç dozuna bağımlı değildir ve immünolojik inflamatuar reaksiyon ve kreatinin klirensinde azalma ile karakterizedir. Klasik bulguların yanında, glomerüller etkilenebilir ve minimal değişiklik hastalığı veya membranöz glomerülonefrit gelişebilir. Analjezik nefropatisi interstisyel nefrit ve papiller nekrozla karakterizedir. NSAİ'ların metabolitleri böbrekte oksijen basıncının en düşük olduğu renal medullada birikir ve vazokonstriksiyona yol açarak renal parenkimal perfüzyonu bozarlar. Zaman içerisinde fark edilmeden papiller nekroz, glomerüler skleroz, interstisyel fibrozis ve kortikal atrofi gelişebilir. Non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSAIDs) are often used in the treatment of chronic and acute pain and inflammation as an analgesic and anti-inflammatory agent. They inhibit the synthesis of prostaglandins which have influence on glomerular capillaries, vasa recta and tubular functions. They lead to significant complications such as hyperkalemia, hyponatremia, edema and hypertension. Usage of NSAIDs is a risk factor for acute kidney injury in some conditions such as advanced age, dehydration, vomiting, diuretics, ACE/ARB therapy, heart failure, nephrotic syndrome, cirrhosis and chronic kidney disease. Acute interstitial nephritis is not dependent on the drug dose and it is characterized by immunological inflammatory reaction and a decrease in creatinine clearance. Besides the classical findings, glomerules can be involved and minimal change disease or membranous glomerulonephritis can develop. Analgesic nephropathy is characterized by interstitial nephritis and papillary necrosis. Metabolites of NSAIDs are accumulated in renal medulla which has lowest oxygen pressure in kidney and they disrupt the renal parencymal perfusion by vasoconstriction. Respectively, papillar necrosis, glomerular sclerosis, interstitial fibrosis and cortical atrophy can develop insidiously.

Amaç: Akromegali aşırı miktarda büyüme hormonu (BH) ve insülin benzeri büyüme faktörü (IGF-1) salınımı ile karakterize bir sendromdur. Bu çalışmada, kliniğimizde akromegali tanısı ile takip edilen hastalarda tespit edilen metabolik bozuklukların paylaşılması amaçlanmıştır. Yöntemler: Çalışmamıza 2010 ile 2015 yılları arasında polikliniğimizde akromegali tanısıyla izlenen 105 hasta alındı. Hastaların yaş, cinsiyet, tutulum özelliği, ek sistemik ve metabolik hastalıkları ve laboratuvar bulguları retrospektif olarak kaydedildi. Bulgular: Çalışmaya alınan 105 hastanın 56'sı kadın (%53,3), 49'u erkek (%46,7) idi. Hastaların yaşları 23-78 yıl (ortalama 42,1±16,7) arasındaydı. Hastaların 34'ünde (%32,3) hipertansiyon, 20'sinde (%19,04) diyabetes mellitus, ve 11'inde (%10,4) bozulmuş glukoz toleransı saptandı.Sonuç: Somatik bozukluklar (el ve ayaklarda büyüme gibi) hastalığın ana özelliğidir ancak prognozu belirleyen kardiyovasküler, respiratuvar ve metabolik komplikasyonlardır. Akromegalide hipertansiyon ve diyabet sıktır, kardiyovasküler hastalıklar ölüm nedenleri arasında ilk sıradadır. Çalışmamızın bu açıdan ülkemize ait verilerin oluşmasına katkıda bulunacağını düşünmekteyiz., Objective: Acromegaly is a syndrome characterized by growth hormone (GH) and insulin like growth factor-1 (IGF-1) over secretion. It was aimed to sharing detected metabolic disorders of the patients with acromegaly who have been under follow-up at our clinic. Methods: One hundred five patients, who were diagnosed as acromegaly in our clinic between 2010 and 2015, were enrolled to the study. The age, gender, involvement feature additional systemic and metabolic diseases were recorded and laboratory findings.Results: A total of 105 patients included in the study, 56 women (53.3%) and 49 men (46.7%), respectively. Patient's' ages ranged 23-78 (mean 42.1±16.7). 34 patients (32.3%), hypertension in 20 (19.04%), diabetes mellitus, and is 11 (10.4%) had impaired glucose tolerance.Conclusion: Somatic disfigurement (hand and foot enlargement etc.) is the major characteristic of the disease but the prognosis is determined by cardiovascular, respiratory and metabolic complications. In acromegaly, hypertension and diabetes are common, cardiovascular disease is the principal cause of death. We believe that our study will contribute to the determination of our country's data.

AMAÇ: Kronik böbrek yetmezliğinde ekstraselüler sıvının artması hipertansiyonun esas sebebidir. Kardiyovasküler hastalıkların 132 bu dönemde en önemli morbidite ve mortalite sebebi olduğu bilinmekteyken meydana gelen volüm yükünün erken dönemde tespiti hayati önem taşımaktadır. Volüm yükünün belirlenmesinde geleneksel tanı yöntemlerinin yanısıra biyoelektrik impedans analiz, VCI çapı ve pro- BNP kullanılabilir. Çalışmamızda yeni tanı almış evre 5 kronik böbrek hastalarında multifrekans BIS ile tespit edilen volüm fazlasının, volüm yükünü gösteren NT-proBNP,VCI çapı ve kan basıncı ile ilişkisini araştırdık. MATERYAL METOD: Çalışmamıza henüz renal replasman tedavisi almamış son dönem böbrek yetmezliği olan seksen beş hasta alındı. Hastaların multifrekans BIS cihazı kullanılarak OH ve ECW değerleri bulundu. OH/ECW oranı üzerinden rölatif doku sıvısı (RDS) tespit edildi. RDS?nın %15?in üzerinde olması mortalite ile ilişkilidir. Hastalarımızı RDS %15?in altında ve üstünde olmak üzere iki gruba ayırdık. Her iki grupta ECHO ile tüm hastaların vena cava inferior çapı hesaplandı ve immunoassay yöntemle NT-pro-BNP değerleri çalışıldı. Klinik takiplerinde kan basınçları alındı. Takiben gruplar arasında, artan volüm yüküyle beraber diğer belirteçlerin yanıtı araştırıldı. Çalışmada elde edilen sonuçların istatistiksel analizleri Statistical Package for Social Sciences 16 programı kullanılarak yapıldı. BULGULAR: Çalışmaya yaş ortalaması 51.99±16.80 yıl olan 49?u erkek 36?sı kadın 85 hasta alındı. RDS %15?in üzerinde olan grup 1?de 49, %15?in altında olan grup 2?de 36 hasta bulunuyordu. Gruplar arasında yaş (p=0.684), cinsiyet (p= 0.873), üre(p=0.52), kreatinin (p=0.143), GFR(p=0.56), TVS (p=0.710) ISS (p=0.052) açısından istatistiksel anlam taşıyan fark saptanmadı. Ancak gruplar arasında sistolik kan basıncı (p=0,004), diastolik kan basıncı (p=0,01), proteinüri (p=0,019), günlük idrar volümü (p=0,042), volüm fazlası (p

Öz: Amaç: Bu çalışmadaki amacımız kronik böbrek yetersizliği (KBY) olan hastalarda önyükteki azalmanın sağ ventrikül sis- tolik fonksiyonlarını belirlemede kullanılan yeni ve eski eko- kardiyografi parametreleri üzerine etkisini araştırmaktır. Çalışma planı: Yaş ortalaması 48±15 olan 19u kadın top- lam 30 KBYli hasta çalışmaya alındı. Hastaların hemodiyaliz öncesi ve sonrasında ekokardiyografi ile sol ventrikül ejeksi- yon fraksiyonu (SVEF), sol atriyum hacmi, sağ atriyum alanı, sağ ventrikül diyastol sonu alanı, sistolik pulmoner arter ba- sıncı, sağ ventrikül fraksiyonel alan değişikliği (FAD), nabız sağ ventrikül miyokart performans indeksi (Tei indeksi), sağ ventrikül doku Doppler S hızı, izovolumetrik miyokardiyal ak- selerasyon (IVA), triküspit anuler plan yer değiştirme (TAP- SE), sağ ventrikül çıkış yolu sistolik yer değiştirme (RVOT SE) parametreleri değerlendirildi. Bulgular: Sağ ventrikül sistolik fonksiyonlarını belirlemeye yarayan sağ ventrikül S hızı ve RVOT SE parametrelerinde hemodiyaliz sonrası anlamlı bir değişiklik olmadığı (sırası ile p=0.919 ve p=0.186); FAD, Tei indeksi, IVA ve TAPSE değer- lerinin ise belirgin bir şekilde arttığı (tümü için p

Bütün dünyada ve Ülkemizde yaygın olarak görülen hepatit B virusuna bağlı akut hepatitin kronikleşebileceği ve kronikleşen HBsAg müspet taşıyıcıların ; sağlıklı taşıyıcı, kronik B hepatiti, karaciğer sirozu ve hepatoselüler karsinom gibi geniş klinik spektrumla karşı karşıya oldukları bilinmektedir. Sağlıklı taşıyıcılığın oldukça stabil bir seyir gösterdiği, komplikasyonların nadir olduğu bu nedenle kronik B hepatiti ile mutlaka ayırt edilmesi gerektiği bilinmektedir. Kronik HBsAg taşıyıcılarında ikinci sıklık sırasında görülen klinik kronik B hepatitidir. Bu tablonun mutlak surette mevcut protokollerle tedavi edilerek karaciğer sirozuna gidişin durdurulması gerekir. Karaciğer sirozu ve hepatoselüler karsinom gelişmiş olan hastaların takip ve tedavisi önem arzetmektedir. Çalışmamızda polikliniğimize çeşitli şikayetlerle baş vuran 132 kronik HBsAg taşıyıcısının radyolojik, laboratuar ve histopatolojik inceleme sonrasında klinik spektrumu belirlendi. Vakaların 110'u sağlıklı taşıyıcı, 20'si kronik B hepatiti, l'i karaciğer sirozu, l'ide hepatoselüler karsinom idi. 3 hastamızda da anti-HDV müspetti. Sağlıklı taşıyıcı grubundaki hastalarda virüsün replike olduğunu gösteren HBV DNA ve HBeAg'nin sıklıkla negatif (HBV DNA %91 negatif), transaminaz değerlerinin normal (AST: 24, ALT: 29) ve radyolojik olarak karaciğerin sağlam olduğunu gördük. Sağlıklı taşıcı olanların daha az bir kısmında ise virüsün replikasyonunu gösteren (HBV DNA %9 pozitif) bulguların varlığına rağmen laboratuar ve radyolojik tetkiklerin normal olduğu karaciğerde histolojik olarak korunduğunu tespit ettik. Kronik B hepatiti olduğu karaciğer biyopsisi ve diğer ileri tetkiklerle tespit edilen vakalarda replikasyonun devam ettiğini (%95), transaminaz değerlerinin yükselmiş olduğunu (AST: 103, ALT: 120) saptadik. Kronik HBsAg taşıyıcılarında sağlıklı yaklaşımın olabilmesi için öncelikle klinik tanının konulması hasta sağlığı açısından önemlidir. Kronik HBsAg taşıyıcılarının takibi toplum sağlığı açısından da önem arzetmektedir.

The common variable immunodeficiency disease (CVID) is the most common symptomatic primary antibody deficiency. It is the most frequently observed cause of panhypogammaglobulinemia in adults. Here, we present a case of systemic amyloidosis that developed secondary to the common variable immunodeficiency disease causing recurrent infections in a young female patient. A 24-year-old female patient, who was under treatment at the gynecology and obstetrics clinic for pelvic inflammatory disease, was referred to our clinic when she was observed to have swellings in her legs, hands, and face. She had proteinuria at a rate of 3.5 gr/day, and her serum albumin was 1.5 gr/dl. The levels of immunoglobulins are IgG: 138 mg/dl, IgA: 22,6 mg/dl, and IgM: 16,8 mg/dl. The renal USG revealed that the kidneys were observed to be enlarged. Since the patient had recurrent infections, hypogammaglobulinemia, nephrotic range proteinuria, and enlarged kidneys in the renal USG, she was thought to have type AA amyloidosis and therefore underwent a renal biopsy. The kidney biopsy revealed amyloid (+). So the patient was diagnosed with AA type of amyloidosis secondary to common variable immunodeficiency disease. A treatment regimen (an ACE inhibitor and a statin) with monthly administration of intravenous immunoglobulin was started.

Introduction: Human Immunodeficiency virus is a chronic infection that attacks the immune system of the human body, particularly CD4 T lymphocytes. Combined antiretroviral therapies are highly effective in virological suppression of human immunodeficiency virus infection. It has been shown that some retroviral therapies have a higher nephrotoxicity potential. As a result of renal injury, serum creatinine increases, and the estimated glomerular filtration rate is reduced. The aim of our study was to assess changes in kidney function during a 24-month period in HIV-positive patients who were begun on combined antiretroviral therapy. Material-method: A total of 127 HIV positive patients were enrolled. The patients were divided into five groups; patients who received no therapy were designated as Group 1; those that received Dolutegravir/Abacavir/Lamivudine combination as Group 2; those that received Elvitegravir/Cobicistat/Emtricitabine/Tenofovir Alafenamide Fumarate combination as Group 3; those that received Emtricitabine/Tenofovir Disoproxil Fumarate/Dolutegravir combination as Group 4; and those that received Emtricitabine/Tenofovir Disoproxil Fumarate/Raltegravir combination as Group 5. We compared the effects of these drugs on estimated glomerular filtration rate during a 24-month follow-up period. Results: At the 24th month of therapy, a significant difference was observed between the eGFR levels of the study groups (p:0.05). Serum creatinine level was significantly higher in Groups 4 and 5 compared to the other groups (p

INTRODUCTION: Sepsis is an important cause of mortality and morbidity, and inflammatory response and oxidative stress play major roles underlying its pathophysiology. Here, we evaluated the effect of intraperitoneal etanercept administration on oxidative stress and inflammation indicators in the kidney and blood of experimental sepsis-induced rats. METHODS: Twenty-eight adult Sprague Dawley rats were classified into Control (Group 1), Sepsis (Group 2), Sepsis+Cefazolin (Group 3), and Sepsis+Cefazolin+Etanercept (Group 4) groups. Kidney tissue and serum samples were obtained for biochemical and histopathological investigations and examined for the C reactive protein (CRP), tumor necrosis factor-alpha (TNF-α), triggering receptor expressed on myeloid cells (TREM), and malondialdehyde (MDA) levels. RESULTS: The levels of TNF-α, TREM, and MDA in serum and kidney samples were significantly higher in rats from sepsis group than in rats from control group (p < 0.05). Group 3 showed a significant reduction in serum levels of TNF-α, CRP, and TREM as compared with Group 2 (p < 0.05). Serum TNF-α, CRP, TREM, and MDA levels and kidney TNF-α and TREM levels were significantly lower in Group 4 than in Group 2 (p < 0.05). Serum TNF-α and TREM levels in Group 4 were significantly lower than those in Group 3, and histopathological scores were significantly lower in Group 3 and Group 4 than in Group 2 (p < 0.05). Histopathological scores of Group 4 were significantly lower than those of Group 3 (p < 0.05). CONCLUSIONS: Etanercept, a TNF-α inhibitor, may ameliorate sepsis-induced oxidative stress, inflammation, and histopathological damage.

WOS:000513527600001 PMID: 32029697 Background: The main cause of mortality among chronic kidney disease (CKD) patients is cardiovascular disease (CVD). Epicardial adipose tissue (EAT) is considered to be novel cardiovascular risk factor. We assessed EAT in non-dialyzed stage 5 CKD patients and explored the association of EAT with body composition as determined by multi-frequency BIA. Material/Methods: The present included 70 stage 5 CKD patients who had not undergone dialysis and 40 healthy control subjects. EAT thickness was assessed by echocardiography. Hydration status and body composition were evaluated by multi-frequency bioelectrical impedance analysis. Results: Stage 5 CKD patients had significantly higher EAT thickness than healthy subjects (6.56±1.18 vs. 4.05±1.45, p

Dipper ve Nondipper Hipertansiyonda Volüm Yükü karşılaştırmasıGiriş ve Amaç; Hipertansiyon en sık görülen kronik hastalıklardan biridir. Kan basıncının sirkadiyen ritminin keşfi ile dipper ve nondipper kavramları tanımlanmış olup bu iki patternin farklılıkları üzerine çok sayıda çalışma yapılmıştır. Literatürde nondipper hipertansiyonda artmış morbidite ve mortalite nedeniyle bu paternin ortaya çıkmasında hangi mekanizmaların etkili olduğu önem kazanmıştır. Nondipper patternin ortaya çıkmasında gece uyku esnasında beklenenin aksine parasempatik sinir sistemi aktivitesinin sempatik sinir sistemine baskın olamaması ön planda suçlansa da RAAS aktivasyonundaki artışı, otonomik disfoksiyon, diyette artmış tuz miktarının etkili olduğu düşünülmektedir. Biz de bu fizyopatolojik nedenlerin yanı sıra gruplar arasında volüm yükünün etkisini araştırmak istedik. Materyal ve Metod; Çalışmamıza 2016 Ocak -2017 Aralık tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Araştırma ve Uygulama Hastanesi İç Hastalıkları ve Kardiyoloji polikliniğine başvuran, 18-65 yaş aralığında, yeni tanı almış henüz antihipertansif tedavi almayan 92 hastayı aldık. Ambulatuvar kan basıncı ölçümleri yapıldı ve JNC-8 kılavuzuna göre 24 saatlik ortalama sistolik KB≥135 mmHg ve/veya diyastolik KB≥85 olan hastalar hipertansif olarak kabul edildi. Gece kan basıncının düşüş yüzdesi ''Gece KB düşüşü (%) = (Gündüz KB- Gece KB) x 100 / Gündüz KB''formülü ile hesaplandı. Hastalara kan basıncı düşüşüne göre dipper (≥10 mmHg) ve non- dipper (

Giriş ve Amaç; Hipertansiyon en sık görülen kronik hastalıklardan biridir. Kan basıncının sirkadiyen ritminin keşfi ile dipper ve nondipper kavramları tanımlanmış olup bu iki patternin farklılıkları üzerine çok sayıda çalışma yapılmıştır. Literatürde nondipper hipertansiyonda artmış morbidite ve mortalite nedeniyle bu paternin ortaya çıkmasında hangi mekanizmaların etkili olduğu önem kazanmıştır. Nondipper patternin ortaya çıkmasında gece uyku esnasında beklenenin aksine parasempatik sinir sistemi aktivitesinin sempatik sinir sistemine baskın olamaması ön planda suçlansa da RAAS aktivasyonundaki artışı, otonomik disfoksiyon, diyette artmış tuz miktarının etkili olduğu düşünülmektedir. Biz de bu fizyopatolojik nedenlerin yanı sıra gruplar arasında volüm yükünün etkisini araştırmak istedik. Materyal ve Metod; Çalışmamıza 2016 Ocak -2017 Aralık tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Araştırma ve Uygulama Hastanesi İç Hastalıkları ve Kardiyoloji polikliniğine başvuran, 18-65 yaş aralığında, yeni tanı almış henüz antihipertansif tedavi almayan 92 hastayı aldık. Ambulatuvar kan basıncı ölçümleri yapıldı ve JNC-8 kılavuzuna göre 24 saatlik ortalama sistolik KB≥135 mmHg ve/veya diyastolik KB≥85 olan hastalar hipertansif olarak kabul edildi. Gece kan basıncının düşüş yüzdesi ''Gece KB düşüşü (%) = (Gündüz KB- Gece KB) x 100 / Gündüz KB'‘formülü ile hesaplandı. Hastalara kan basıncı düşüşüne göre dipper (≥10 mmHg) ve non- dipper (

Amaç: Diyabetes Mellitusa bağlı Son Dönem Böbrek Yetmezliği gelişen hastalarda mortalite ve morbiditeyi azaltmak için iyi bir şeker regulasyonunun sağlanması gerekir. Ancak böbrek yetmezlikli hastalarda dörtlü ve mix insülin tedavilerinin artan yan etkiler nedeniyle kullanımı sıkıntılıdır. Çalışmamızda mevcut protokollerle etkin tedavi yapılabilen hastalarda hipoglisemi ve semptomlarının hangi sıklıkla görüldüğünü araştırdık. Materyal Metod: Bu araştırmaya, Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Nefroloji Kliniğinde Ocak 2013-Ağustos 2015 tarihleri arasında yatan DM'ye bağlı Evre 5 kronik böbrek hastalığı olan 89 hasta alındı. Çalışma grubumuz 4'lü yoğun insülin tedavisi ve 2'li konvansiyonel insülin tedavisi alanlar olmak üzere 2 gruba ayrıldı. Grup 1, 46 grup 2, 43 hastadan oluşturuldu. Yoğun insülin tedavisi(YİT) olarak dörtlü insülin alan hastalarla, geleneksel insülin tedavisi(GİT) olarak mix insülin tedavisi alan hastaları karşılaştırdık. Tedavi sonrası HgA1c seviyesi %7'nin altına getirilen hastalarda hipoglisemi (kş 0,05). Dörtlü insülin alan grupta 27 hastada(%58,7), mix insülin alan grupta 14 hastada(%32,6) hipoglisemi tespit edildi. Dörtlü insülin alan grup lehine hipoglisemi anlamlı izlendi (p:0,013). Hipoglisemi gelişen hastalarda konfüzyon, terleme, uyuşukluk, konuşmada güçlük, çarpıntı, konsantrasyon azalması, titreme, bulanık görme ve acıkma daha fazla görüldü.Sonuç: Kronik böbrek yetmezliğinin en sık nedeni diyabetes mellitus olup diyabetin ve diğer komplikasyonların kontrolü için iyi bir glisemik kontrol şarttır. Tedavide en etkin yaklaşım insülin tedavisi olmakla beraber insülinin eliminasyonun böbrekler yoluyla olmasından dolayı tedavi sıkıntılıdır. Artan hipoglisemi ve semptomlar sık sık insülin dozunu ayarlamayı gerektirmektedir. Etkin tedavi sağlanan hastaların HbA1c değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark görülmedi (p>0,05). Bununla beraber grup1'deki hastalarımızda daha fazla hipoglisemi atakları ve ataklar esnasında hipoglisemik skala ile yapılan testte konfüzyon, terleme, uyuşukluk, konuşmada güçlük, çarpıntı, konsantrasyon azalması, titreme, bulanık görme ve acıkma gibi hipoglisemik semptomlar daha fazla görüldü. Mevcut bulgularla diyabetik kronik böbrek yetmezlikli hastaların artan hipoglisemi riski sebebiyle 4 'lü yoğun insülin tedavisi ile takibinin daha sıkıntılı olacağı görüşündeyiz. Etkin tedavi aralığına çekilebilen hastalarda 2'li geleneksel tedavi daha tolere edilebilir görünmektedir. Bu hasta grubunda hipoglisemi atakları daha az görüldü. Ancak bu konuyla ilgili daha fazla çalışmaya ihtiyaç olduğu kanaatindeyiz. Aim: A good glucose regulation is needed to decrease mortality and morbidity in patients with End Stage Renal Disease (ESRD) due to diabetes mellitus. But this regulation is difficult in ESRD patients due to increased side effects of intensive and mixt insülin therapies in this population. In our study; we investigated frequencies of hypoglycemia and its symptoms in patients effectively treated with current insülin regimes.Materials and methods: 89 patients with stage 5 chronic kidney disease due to diabetes mellitus who were hospitalized in Dicle University Faculty of Medicine Nephrology Clinic between january 2013 and august 2015 were retrospectively examined. Patients were divided into two groups according to insülin therapy modality as intensive insülin therapy ( group 1, 46 patients) and conventional insülin therapy (group 2, 43 patients). Patients whose HbA1c levels under %7 after treatment were evaluated according to hypoglycemia ( blood glucose0,05). There was statsiticaly significant difference between groups according to hypoglycemia which was observed in 27 patients (58.7%) and in 14 patients (32.6%) respectively in group 1 and group 2 ( p:0.013). Symptoms such as confusion, sweating, drowsiness, slurred speech, tachycardia, decreased concentration, tremor, blurred vision and hunger were more detected in patients who develop hypoglycemia. Conclusion: Diabetes mellitus is the most common cause of chronic kidney disease and a good glycemic control is needed to control diabetes mellitus and other complications in this patient group. Although insulin is the most effective approach in the treatment, it is troublesome because of the elimination through the kidneys. Hypoglycemia and related symptoms requires frequent adjustment of insulin dose. Therefore, we compare intensive insulin therapy and conventional insulin therapy in this patient group. We think intensive insülin therapy is more troublesome due to increased hypoglycemia risk according to current findings. Conventional insulin therapy can be better in patients who achieve effective glycemic control. However, we think that there is a need for more long-term follow –up studies in this area. 59

Giriş ve Amaç: Akciğer kanseri tüm dünyada en yüksek mortalite hızına sahip bir kanser türüdür. Bu hastalarının YBÜ'ne yatış endikasyonları kanser ilişkili, tedavi ilişkili veya komorbid hastalıklara bağlı olabilmektedir. Bu hastalarda en sık ölüm nedenlerinin başında akut böbrek hasarı (ABH) ve enfeksiyon gelmektedir. Tam kan sayımında bakılan eritrosit dağılım genişliği (RDW) dolaşımdaki eritrositlerin büyüklüklerinin dağılımını gösteren önemli bir indekstir. Akciğer kanserli hastalarda yüksek RDW düzeyinin sağ kalımı olumsuz etkilediği ve bu hasta popülasyonunda ölüm riskini tahmin etmek için kullanılabileceği bilinmektedir. Bizde mevcut literatür bilgileri ile bu popülasyonda RDW'nin akut böbrek hasarı gelişimi üzerine etkisini araştırdık. Materyal ve metod: Bu çalışmaya 2010-2014 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Araştırma ve Uygulama hastanesi Dahili Yoğun Bakım Ünitesi ve Tıbbi Onkoloji Yoğun Bakıma yatırılan ve tedavileri yapılan metastatik Akciğer kanser (malignite) tanısı olan 143 hasta dahil edildi. Çalışma retrospektif olarak düzenlendi. Hastaların demografik özellikleri, etyolojileri, komorbid durumları ve laboratuar bulguları dosyalarından alındı. Yoğun bakımda kalış süresi ve sonuçları kaydedildi.Hastaların yoğun bakıma kabul ediliş anındaki ve 48 saat sonraki kreatinin düzeyi, RDW, Hb, MCV, CRP, Albumin, yoğun bakımda kalış süresi ve sonuçları kaydedildi. Vakalar RDW değeri >16,8 ve ≤16,8 olmak üzere iki gruba ayrıldı. Grup 1 RDW >16,8 olan 62 hasta, Grup2 ise RDW ≤16,8 olan 81 hastadan oluşturuldu. Gruplar takiben akut böbrek yetmezliği gelişimi, mortalite ve yoğun bakımda kalış süreleri açısından tetkik edildi. Bulgular: Toplam 143 Evre 4 Akciğer malignite hastası çalışmaya dahil edildi. Çalışma populasyonu 122 erkek (85.3%) ve 21 (14.7%) kadın hastayı içermektedir. Hastaların ortalama RDW değerleri 16.53±1.91 olup, %43.4'ünde RDW >16,8 idi. Hastaların %60.1 'de ABH geliştiği saptandı. RDW≤ 16.8 olan hasta grubu ile karşılaştırıldığında, RDW> 16.8 olan hasta grubunda ortalama yaş (p16.8 (p16.8 olan hastalarda ölüm riski RDW skoru ≤16.8 olan hastalarla karşılaştırıldığında anlamlı oranda daha fazla saptandı (RR = 2.98, % 95GA: 1.24-7.14). Sonuç: Tam kan sayımının önemli bir parametresi olan RDW ileri evre akciğer kanserli olguların yoğun bakım takipleri esnasında ABH gelişmesini gösteren önemli bir parametre olabileceği görüşündeyiz. Çalışmamızın sonucu olarak RDW yüksekliği durumunda hastaların daha yüksek ABH ile presente oldukları, yoğun bakım ünitelerinde daha fazla kaldıkları ve aynı zamanda kliniğin daha mortal seyrettiği görülmektedir. Anahtar sözcükler: Akciğer kanseri, RDW, Akut böbrek hasarı Introduction: Lung cancer has the highest mortatity rate among the cancers worldwide. İndications for intensive care unit (ICU) hospitalization for these patients can be related to cancer itself, cancer therapy or comorbid disease. Acute kidney injury (AKI) and infections are the leading cause of mortality in these patient group. Red cell distribution width (RDW) is an important index showing distribution of the size of the erythrocytes in circulation. İt is known that high RDW levels in lung cancer patients adversely affect the survival of these patients and can be useful for predicting the risk of death in this patient population. We investigated the effect of RDW on acute kidney injury in this population in the light of current literature.Materials and methods: 143 patients with diagnosis of metastatic lung cancer which were hospitalized in medical intensive care unit and oncology intensive care unit at dicle university faculty of medicine research hospital between 2010 and 2014 were included to this study. the study was designed as retrospectively. The demographic characteristics, etiology, comorbid conditions and laboratory findings were recorded from the patient files. Length of stay in ICU was recorded. Creatinine, RDW, Hg, MCV, CRP, albümin levels were recorded at the time of admission and after 48 hours. Patients were divided into two groups according to RDW levels ( RDW >16.8 and RDW ≤ 16,8). Group1( RDW>16,8) and group 2(RDW≤ 16,8) were consisted of 62 patients and 81 patients respectively. Groups were compared according to development of AKI, mortality and length of stay in the ICU.Results: 122 male (%85,3) and 21 female (%14,7) were included to this study.mean RDW values of the patients was 16,53±1.91 and RDW was higher than 16,8 in 43,4% of patients. AKI was developed in 60,1% of patients. mean age (p16,8 (p

Laurence Moon Bardet Biedl Sendromu (LMBBS); otozomal resesif geçişli, obezite, mental retardasyon, polidaktili, hipogonadizm ve retinitis pigmentoza ile karakterize nadir görülen bir bozukluktur. Hastalığın tanı kriterleri arasında yer almasa da bu hastalarda, böbreklerde yapısal anomali ve fonksiyon bozukluğu, diabetes mellitus, insülin direnci, hipertansiyon ve karaciğerde fibrozis de görülebilmektedir. Renal fonksiyonlarda progresif bozulma sonucu gelişen son dönem böbrek yetersizliği en sık ölüm nedenidir. Bu olgu sunumunda, boyun apsesi, üre, kreatinin değerlerinde yükseklik ve metabolik asidozla başvuran 17 yaşında bir Laurence Moon Bardet Biedl sendromu olgusunun paylaşması amaçlandı. The Laurence Moon Bardet Biedl syndrome (LMBBS), is a rare autosomal recessive disorder characterized by obesity, mental retardation, polydactly, hypogonadism and retinitis pigmentosa. Kidney failure, diabetes mellitus, insulin resistance, hypertension and liver fibrosis which are not included among the criteria for the diagnosis of the disease can also be seen in these patients. End stage renal disease that develops as a result of progressive deterioration in renal function is the most frequent cause of death. In this case report, a 17-year-old male patient with LMBBS who had a neck abscess, high urea- creatinine levels and metabolic acidosis is reported.

Balıkesir Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, Kimya Eğitimi Ana Bilim Dalı, Bu çalışma sadece Yunanistan'da Athoa Dağı'nda ve Türkiye'de Kazdağı bölgesinde yetişen Sideritis athoa bitkisinin diterpenik bileşiklerini elde etmek ve bunların kimyasal yapılarını belirlemek amacıyla yapılmıştır. Bu amaçla Sideritis athoa bitkisinden hekzan ve aseton ekstreleri hazırlanmış ve bu ekstrelerden kromatografik yöntemlerle izole edilen bileşikler, saflaştınlarak yapılan spektroskopik yöntemlerle belirlenmiştir. Elde edilen diterpenlerin hepsi e/rf-kauren iskeletine sahip olup yapılan infrared, tek ve çift dimensiyonlu NMR teknikleri ve kütle spektrometresiyle tayin edilmiştir. Bunlar linearol {ent- 3{3β,7α-dihidroksi, 18-asetoksikaur-16-en), 18-deasetil linearol (ent- 3β,7α,18-trihidroksikaur-16-en), tidol (ent- 3β-asetoksi,7α,18-dihidroksikaur- 16-en), 7-epicandicandiol (7β,18-dihidroksikaur-16-en), ent- 3β-hidroksikaur-16-en, IIIent- 3β,18-dihidroksikaur-16-en, athonolone (ent/-7α,17,18trihidroksi, 9(11)-en-12-on) dur. Bunlardan 3β,18-dihidroksikaur-16-en, athonolone yeni bileşikler olarak doğadan ilk kez bu çalışmada elde edilmişlerdir. Elde edilen bileşiklerden sadece çok miktarda elde edilmiş olan linearol, 18- deasetil linearol ve 7-epicandicandioI'ün antimikrobial aküvitesi incelenmiş ve standart bakteri hücrelerine karşı genelde hafif bir aktivite gösterirken bunlardan sadece Bacillus subtilus'a. karşı her üç madde anlamlı derecede aktivite göstermiştir., In this study, diterpenic constituents of Sideritis athoa Papanikolau & Kokkini were isolated from hexane and acetone extracted of the whole plant which growns only in Kazdağı region in Turkey and Athoa Mountain in Greece. The structures of the isolated compounds were elucidated based on IR, 1 and 2 dimensional NMR, and mass spectroscopic analyses. The compounds were linearol {ent- 3p\7a-dihydroxy, 18-acetoxykaur-l 6-ene), 18-deacetyl linearol {ent- 3β,7α,18-trihydroxykaur-16-ene), {ent- 3β-acetoxy, 7α, 18- dihydroxykaur-16-ene), 3β,7α-dihydroxykaur-16-ene, 7-epicandicandiol (7β,18- dihydroxykaur-16-ene), ent-3β-hydroxykaur- 16-ene, ent-3β,18-dihydroxykaur-16-ene, athonolone (ent-7α-17,18-trihydroxy, 9(11)-ene-12-one). Among them, ent-3β,18- dihydroxykaur-16-ene and athonolone (ent-7α-oksihydroxy, 18-hydroxy,9,11-en-12- on) have been isolated for the first time from nature in this study. One of the aims of this study was to investigate the activities of the compounds. But, only the compounds which have obtained in large quantities linearol, 18-deacetyl linearol and 7- epicandicandiol could be investigated for their antimicrobial activities and generally found weakly active against standard bacterial strains while highly active agail Bacillussubtilis. Their cytotoxic activity studies will be carried out in the bioassay laboratory in College of Pharmacy, University of Hinois at Chicago.