Search

Amaç: Genistein, bitkilerde bulunan ve beslenme yolu ile alınan, östrojen reseptörlerine bağlanma kapasitesine sahip bir fitoöstrojendir. Postnatal dönemde Genistein‟e maruz kalan sıçanlarda östrus siklusun düzensizleştiği, fertilitenin azaldığı, over ve uterusta histopatolojik değiĢikliklerin geliĢtiği rapor edilmektedir. Yetişkin dişilerde Genistein‟in üreme sistemi üzerine olan etkileri konusundaki araĢtırmalar sınırlı sayıda bulunmaktadır. Sunulan çalışmada Genistein'in yetişkin sıçanlarda uterus üzerine olan etkilerinin mikroskobik düzeyde araştırılması amaçlanmıştır.

Obstrüktif ve non-obstrüktif azospermik hastalarda androjen reseptörü ve östrojen reseptörü-alfa ekspresyonunun immunohistokimyasal olarak karşılaştırılması amaçlanmıştır.

AMAÇ: Üreme sistemi ve dolayısıyla germ hücreleri kimyasal ajanlar için önemli bir hedef konumundadır. Kanser tedavisinde kullanılan birçok sitotoksik ajanın üreme fonksiyonları üzerine geçici veya kalıcı etkilerinin bulunduğu bilinmektedir. İmatinib son yıllarda bazı kanser türlerinin tedavisinde kullanılan bir protein-tirozin kinaz inhibitörüdür. Bazı çalışmalarda imatinible tedavi edilen gastrointestinal tümör ve kronik myeloid lösemili genç hastalarda testiküler fonksiyonun etkilendiği belirtilmiştir. Deneysel çalışmalarda imatinible tedavi edilen farelerde testosteron seviyeleri azalırken LDH seviyelerinin yükseldiği rapor edilmiştir.. İmatinibin yalnızca sperm sayısı ve üretimini değil sperm morfolojisini de etkileyeceği ileri sürülmekle beraber imatinib tedavisinin testis morfolojisi üzerine etkilerinin araştırıldığı yeterince çalışma bulunmamaktadır. Çalışmamızda imatinibin farklı dozlarda, sıçan testisi üzerine olan etkilerinin ışık ve elektron mikroskobik düzeyde incelenmesi amaçlanmaktadır. GEREÇ VE YÖNTEM: Çalışmamızda 8-12 haftalık, 200-250 gr ağırlığında Wistar cinsi 30 olgun erkek sıçan kullanılmıştır. Sıçanlar 5 gruba ayrıldıktan sonra, deney gruplarına sırasıyla 10, 50, 100 ve 200 mg/kg dozlarında imatinib günde tek doz gavaj yoluyla 21 gün uygulanmıştır. 5. grup kontrol grubu olup aynı süre gavaj yolu ile serum fizyolojik verilmiştir. Deney ve kontrol gruplarından alınan testis doku örnekleri rutin ışık ve elektron mikroskobik yöntemlere göre takip edilerek incelenmiştir. BULGULAR: Işık mikroskobik değerlendirmede 1. 2. ve 3. Deney gruplarında seminiferöz tübül epiteli ve interstisyel dokunun özelliklerinin genellikle kontrol grubundakilerle benzerlik gösterdiği izlenmekteydi. 4. Deney grubunda ise seminiferöz tübüllerin epitel bütünlüğünün bozulduğu gözlenmekteydi. Elektron mikroskobik inceleme sonucu 1. ve 2. Deney gruplarında kontrol grubuna benzer yapısal özellikler izlenirken, 100 mg/kg imatinib uygulanan 3. Deney grubunda seminiferöz tübül bazalinde Sertoli hücreleri ve spermatojenik hücreler arasında bağlantıların zayıfladığı gözlendi. 200 mg/kg imatinib uygulanan 4. Deney grubunda ise seminiferöz tübül bazal laminasında düzensizleşme ve oldukça elektron yoğun görünümlü Sertoli hücreleri, spermatojenik hücreler ve Sertoli hücreleri arasında geniş boşluklar, primer spermatositler arasında çok sayıda spermatozoa baş ve kuyruk kesitlerinin varlığı dikkat çekiciydi. SONUÇ: Protein-tirozin kinaz inhibitörü imatinibin etki mekanizması ve dozla bağlantılı olarak testis seminiferöz tübül epiteli hücrelerinde yapısal değişikliklere neden olabileceği ve tedavi sürecindeki genç hastalarda testiküler fonksiyonlarda geçici bozulmalara yol açabileceği sonucuna varılmıştır.

Amaç: Bu çalışma, ülkemizde ve dünyada yaygın olarak kullanılan aspartam ve asesülfam K’nın, sıçanlarda testis dokuları üzerindeki etkilerinin ışık ve elektron mikroskobik düzeyde araştırılması amacıyla yapılmıştır.Gereç ve Yöntem: Çalışmada 60 adet erkek sıçan kullanıldı ve bu denekler rastgele olarak 6 eşit gruba ayrıldı. 1. gruptaki hayvanlar kontrol grubu olarak değerlendirildi; 2.gruptaki hayvanlara 200 mg/kg/gün aspartam; 3.gruptaki hayvanlara 300 mg/kg/gün aspartam; 4. gruptaki hayvanlara 300 mg/kg/gün asesülfam K; 5. gruptaki hayvanlara 600 mg/kg/gün asesülfam K ve son gruba da 300 mg/kg/gün aspartam+300 mg/kg/gün asesülfam K birlikte 8 hafta süreyle verildi. 8. haftanın sonunda deneklerden testis dokuları alındı ve dokular ışık ve elektron mikroskobik olarak değerlendirildi.Bulgular: Aspartam ve asesülfam K kullanımının testis dokusunda dejenerasyona yol açtığı ve spermatogenez sürecinde sağlıklı spermatid oluşumunu engellediği izlendi.Sonuç: Aspartam ve asesülfam K tüketiminin erkek sıçanlarda testis dejenerasyonuna neden olduğu görüldü. Bununla birlikte, erkek üreme sistemindeki aspartam ve asesülfam K toksisitesinin doğrulanması için daha kapsamlı çalışmaların yapılması gerektiği kanaatine varıldı., Aim: The present study was carried out to investigate the effects of aspartame and acesulfame K, which are widely used in our country and the world, on testicular tissues in rats at light and electron microscopic level.Materials and Methods: In this experimental study, 60 male rats were used. The experimental animals were randomly divided into 6 equal groups. Animals in group 1 were considered as control group; Animals in group 2 received 200 mg/kg/day of aspartame; Group 3 animals received 300 mg/kg/day aspartame; Animals in group 4 received acesulfame K at 300 mg kg/day; The animals in the 5th group were given acesulfame K 600 mg/kg/day and the last group received 300 mg/kg/day aspartame+300 mg/kg/day acesulfame K for 8 weeks. At the end of the 8th week, testicular tissue samples obtained from rats were examined by light and electron microscopic methods.Results: It has been observed that the use of aspartame and acesulfame K causes degeneration in the testicular tissue depending on the döşe and it has been observed that prevents the formation of healthy spermatids during the spermatogenesis process.Conclusion: The findings of the present study elucidated that consumption of aspartame and acesulfame K resulted in testis damages in mice. Confirmation of the toxicity of aspartame in male reproductive system requires more extensive experimental studies and clinical trials.

Amaç: İmmünohistokimyasal yöntemler ve transmisyon elektron mikroskopisi (TEM) kullanılarak primer vezikoüreteral reflülü (VUR) ve dekstranomer / hyaluronik asit (Dx/HA) ile başarısız enjeksiyon tedavisi sonrası primer VUR'lu çocukların üreterovezikal bileşkesinde sitokin profillerinin ve ultrayapısal değişikliklerinin karşılaştırılması.Materyal ve Method: Aralık 2011 ve Ağustos 2014 tarihleri arasında, Uluslararası Reflü Çalışmasına göre grade I-V VUR olarak değerlendirilen 41 çocuğa üreteroneosistostomi uygulandı. Dx / HA ile başarısız enjeksiyon tedavisinin ardından 18 çocuğa primer VUR için üreteroneosistostomi uygulandı. Histopatolojik ve ultrayapısal değerlendirmeler için ameliyat sırasında altmış yedi distal intravezikal üreter elde edildi. Üreter duvarı düz kas organizasyonu ve transforme edici büyüme faktörü-β1 (TGF-β1), vasküler endotelyal büyüme faktörü (VEGF) ve CD34 immünohistokimyasal olarak değerlendirildi. Ultrayapısal değerlendirmeler ve morfolojik tanımlar yarı kantitatif olarak yapıldı.Bulgular: Hastaların 10'u (% 24,3) erkek, 31'i (% 75,7) kadındı. 28 üreterde başarısız Dx/HA enjeksiyon öyküsü mevcuttu. Histopatolojisi; Dx/HA ile başarısız enjeksiyon tedavisini takiben primer VUR hastalarında ve primer VUR hastalarında TGF-β1 ve VEGF ve CD34 düzeyleri aynıydı ancak kontrol grubu ile karşılaştırıldığında farklı idi (sırasıyla p=0.001,p, Purpose: To compare the cytokine profiles and ultrastructural changes in the ureterovesical junctions of children with primary vesicoureteral reflux(VUR) and children with primary VUR following failed injection therapy with dextranomer/hyaluronic-acid (Dx/HA) using immunohistochemical methods and transmission electron microscopy (TEM).Materials and Methods: 41 children underwent ureteroneocystostomy for VUR and 18 children underwent ureteroneocystostomy for primary VUR following failed injection therapy with Dx/HA. Sixty-seven distal intravesical ureters were obtained during surgery for histopathological and ultrastructural evaluations. The ureteral wall smooth-muscle organization and transforming growth factor-β1(TGF-β1), vascular endothelial growth factor(VEGF), and CD34 were evaluated immunohistochemically. The ultrastructural evaluations and morphological descriptions were performed semi-quantitatively.Results: Of the patients, 10(24,3%) were male and 31(75,7%) were female. 28 ureter had a history of failed Dx/HA injections. Histopathology; the amount of TGF-β1, and the VEGF and CD34 levels were same in the patients with primary VUR and patients with primary VUR following failed injection therapy with Dx/HA but different compared with the control group(p=0.001,p

the aim of study investigating of the effect in Different Doses of Gallic Acid to Fatty Liver Disease in Rats

(IOP) related with topical mitomycin-C (MMC) application in different doses and periods in albino rabbits. Methods: The study group consisted of 35 albino rabbits with a mean age of 6 months. The rabbits were divided into 6 groups each consisting of 10 eyes from 5 rabbits. Five rabbits were used as controls. The first 3 groups underwent 0.2, 0.4, 0.8 mg/ml topical MMC drops 4x1 subsequently, 7 consecutive days for 6 cycle, and followed up for 3 month. Groups 4, 5 and 6 underwent 0.2, 0.4, 0.8 mg/ml topical MMC drops 4x1, 7 consecutive days for 12 cycle, and followed up for 12 month. The control group underwent topical isotonic saline application. After the termination of applications, enucleation was performed and all the rabbits were sacrified. Results: We observed statistically significant decrease in IOP in high dose and long term MMC applied groups (group 3, group 6). Histopathological examination revealed some degree of changes on the ciliary body in concordance with dose and application period. Conclusions: Topical MMC has toxic effects on the ciliary body which is related with dosage and application period. This may support the toxic effect of MMC on the ciliary body as an IOP lowering mechanism. Our study might be instructive in determining the duration and topical dose of MMC without side effects.

In this study, we aimed to investigate the structural changes seen in the endometrium in experimental PCOS rat model and the effects of vitamin D treatment on these changes at immunohistochemical and electron microscopic levels. 24 prepubertal female rats were divided into three groups. Two groups were injected with dehydroepiandrosterone and one of them was treated with 1,25(OH)2 D3 at the same time. The control group was injected with sesame oil. At the end of the 28th day, the blood samples were collected. Uterus tissues were prepared for light and electron microscopic examinations. Epithelial, stromal and endometrial thickness measurements were investigated. Immunohistochemical staining was applied against caspase-3 and Ki-67. Serum AMH and estradiol levels were higher in PCOS group compared to the control group. Serum progesterone levels were similar in all groups. Endometrial, epithelial and stromal thickness measurements were increased in PCOS group compared to the control group, and decreased in the vitamin D treatment group compared to the PCOS group. Light and electron microscopic results of PCOS group showed an increase in apoptosis and proliferation. In the PCOS group, immunohistochemical staining of caspase-3 and Ki-67 were found to be higher than in the control group, but stainings were decreased with vitamin D treatment compared to PCOS group. Structural changes observed in endometrium may be related to implantation problems seen in patients with PCOS. Our studies suggest that vitamin D therapy may be beneficial in these patients.

Bu çalışmada deneysel Polikistik Over Sendromunda D vitamini Tedavisinin Over Üzerine Etkilerinin Elektron Mikroskobik ve İmmunohistokimyasal Olarak İncelenmesi amaçlanmıştır.

Normal female fertility depends on normally occuring oogenesis and maturation progress. Oogenesis and folliculogenesis are different progresses but occure in a harmony and at the same time. Oogenesis includes the events that take place matur ovum produced from primordial germ cells. Although folliculogenesis includes the stages primordial, primary, secondary, matur (Graaf) follicules in the influece of gonadotropines and local growth factors. During oocyte maturation meiosis is distrupted till the puberty. Under LH influence it starts again and first meiosis completes before ovulation. Oocyte maturation can be regarded as the process of coming metaphase II from prophase I of oocyte at the puberty and can be studied as nuclear and cytoplasmic maturation. Meiosis is completed when fertilization occures and zygot is formed. In this article oogenesis, folliculogenesis and oocyte maturation process are summerized with related studies and reiews are revised., Normal dişi fertilitesi, oosit gelişim ve olgunlaşmasının doğru şekilde gerçekleşmesine bağlıdır. Oogenezis ve follikülogenezis farklı olaylardır ancak uyumlu ve eşzamanlı oluşurlar. Oogenezis, primordiyal germ hücrelerinden olgun ovum meydana gelinceye kadar süren olayları kapsar. Follikülogenezis ise gonadotropin ve lokal büyüme faktörleri etkisi altında oluşan primordiyal, primer, sekonder, olgun (Graaf) follikül evrelerini içerir. Oosit maturasyonu sırasında mayoz bölünme, puberteye kadar kesintiye uğramaktadır . LH etkisi ile tekrar ilerlemeye başlayarak ovulasyon öncesinde I. mayoz bölünme tamamlanır. Oosit maturasyonu pübertede profaz I aşamasındaki oositin metafaz II aşamasına gelmesi olarak kabul edilebilir ve nüklear ve sitoplazmik maturasyon olarak incelenmektedir. İkinci mayoz bölünme fertilizasyonun gerçekleşmesi ile birlikte tamamlanır ve zigot oluşur. Bu makalede oogenezis, follikülogenezis ve oosit maturasyon süreci, ilgili çalışma ve derlemeler gözden geçirilerek, özetlenmiştir.

AMAÇ: Vezikoüreteral reflü (VUR), çocukluk çağında %1 oranında görülen, hipertansiyon ve renal yetmezlik gibi ciddi komplikasyonlara yol açabilen ancak etiyopatogenezi tam olarak açıklanamamış bir anomalidir. Bu çalışmada, primer VUR’lu çocukların intravezikal üreter duvarında meydana gelen histopatolojik değişikliklerin ışık ve elektron mikroskopik olarak değerlendirilmesi amaçlanmıştır. GEREÇ VE YÖNTEM: Primer VUR nedeniyle üreteral reanastomoz yapılan 28 çocuk ve VUR nedeniyle daha önce STİNG (Submukozal transuretral ureterik implantasyon) prosedürü uygulanmış ancak sonrasında üreteral reanastomoz yapılan 7 çocuğun üreterovezikal bileşkelerinden elde edilen dokular ışık ve elektron mikroskobik incelemeler için uygun yöntemlerle hazırlandı. BULGULAR: Her iki gruba ait dokuların elektron mikroskobik olarak incelenmesinde intravezikal üretere ait yüzey epiteli ve lamina propriya normal olarak gözlendi. Her iki grupta da kas tabakasında histopatolojik değişikliklerin bulunduğu gözlendi. STİNG prosedürü uygulanmayan grupta yüksek grade'li VUR'lu olan intravezikal üreter dokularının kas tabakalarında intersellüler aralıkta ödem varlığı, kas hücrelerinin çekirdeğinde heterokromatin artışı, perinüklear sisternalar ve granüler endoplazmik retikülüm sisternalarında genişlemeler, ayrıca sitoplazma içerisinde yer yer membranöz yapılar içeren vakuollerin bulunduğu görüldü. Düşük grade VUR'lü üreterlerde ise kas hücrelerinin normal olduğu izlendi. STİNG prosedürü uygulanan tüm hastalara ait intravezikal üreter dokularında (Grade 1-4), STİNG prosedürü uygulanmayan yüksek derecede VUR'lu (Grade 4-5) grup ile benzer bulgular izlendi.

AMAÇ: Bu çalışmada, konjonktivokalazis hastalarında, konjonktival eksizyon ve amniyon zar uygulamasının etkinliğini araştırmak, konjonktivokalasizte konjonktival dokuda meydana gelen yapısal değişikliklerin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. GEREÇ VE YÖNTEM: Konjonktivokalasiz saptanan 19 hastanın 19 gözü çalışma kapsamına alındı. Korneal ve konjonktival boyanma Oxford şemasına göre derecelendirildi. Cerrahi tedavide konjonktival eksizyon sonrası amniyon zar 12 göze fibrin doku yapıştırıcısı ile (grup I), 7 göze ise sutür ile (grup II) uygulandı. Cerrahi işlem sırasında elde edilen doku örnekleri ışık ve elektron mikroskopik olarak incelendi. 1. ay takiplerinde değerlendirilen semptom skorları, OSDI değerleri, gözyaşı kırılma zamanı ölçümleri, korneal ve konjoktival boyanma skorları cerrahi öncesindeki değerler ile karşılaştırıldı. BULGULAR: Çalışmaya alınan 13'ü kadın 6'sı erkek, 19 hastanın 12'si Grup I'de, 7'si Grup II'de olmak üzere, Grup I'deki hastaların yaş ortalaması 66,8±6,9 yıl ve Grup II'deki hastaların yaş ortalaması 58±20,5 yıl olarak bulundu. Grupların cerrahi öncesine göre cerrahi sonrası 1. aydaki oküler yüzey hastalığı indeksi skorlarının her iki grupta da düşüş gösterdiği saptandı (p=0,019 ve p=0,001). Cerrahi tedavi sonrası her iki grupta da cerrahi öncesi farklı evrelerde saptanan korneal ve konjonktival boyanmanın tamamen ortadan kalktığı ve cerrahi öncesi döneme göre semptomların önemli oranda azaldığı görüldü. Işık mikroskopisi ile konjonktival doku örneklerinin 13'ünde artmış enflamasyon bulguları, 12'sinde lenfatik ektazi, 17'sinde goblet hücre kaybı ve tamamında elastik lif harabiyeti saptanırken, elektron mikroskobik inceleme ile konjonktivokalasiz grubuna ait konjonktiva dokularında çok katlı prizmatik yüzey epitel hücreleri arasında bulunan hücreler arası aralıkların genişlediği, hücrelerde elektron densite artışı, intrasitoplazmik vakuollerin varlığı ve çekirdeklerde heterokromatin birikimi gözlendi. Lamina propriyada kollajen liflerin arasında kümeler halinde düzenlenen elastik liflerin varlığı izlendi. SONUÇ: Konjonktivokalasis gelişiminde mekanik ve enflamatuvar etkenler rol oynamaktadır. Konjoktivokalasizin cerrahi tedavisinde fibrin doku yapıştırıcısı veya sütur ile amniyotik zar transplantasyonu etkin bir yöntem olarak kullanılabilir.

En aktif fitoöstrojenlerden olan Genistein'in sıçanlarda over ve uterusun postnatal geliĢimi üzerine olan etkilerinin ıĢık ve elektron mikroskobik düzeyde araĢtırılması amaçlanmıĢtır. Wistar albino cinsi 5 eriĢkin, diĢi sıçanın süperovulasyonu sağlanarak erkek sıçanlarla çiftleĢtirildi. Doğan yavruların diĢileri, her grupta 5'er yavru olacak Ģekilde 4 gruba ayrıldı. 1. gruptaki yavrulara (kontrol grubu) hiçbir madde verilmedi. 2. gruptaki yavrulara DMSO ve mısır yağı, 3. gruptakilere 4 mg/kg Genistein, 4. gruptakilere ise 40 mg/kg Genistein DMSO içerisinde çözülerek, mısır yağı ile birlikte verildi. 22. günde anestezi altındaki tüm sıçanlardan kan örnekleri alındı. Alınan over ve uterus dokuları ise elektron ve ışık mikroskobik incelemeler için hazırlandı. IĢık mikroskobik incelemeler için hazırlanan overler ER-β'nın gösterilmesi amacı ile immünohistokimya ve H&E ile boyama yöntemi uygulanırken, uteruslar ise Masson trikrom yöntemi ile boyandı. IĢık mikroskobik incelemeler sırasında overlerde primordiyal, primer, antral ve atretik folliküller sayılırken, uterusun duvar kalınlıkları Image J programı ile ölçüldü ve istatistiksel olarak değerlendirildi. Tüm gruplarda geliĢimin farklı evrelerinde normal yapıda folliküllerin yanı sıra yer yer atretik değiĢiklikler gösteren folliküllerin de varlığı gözlendi. Yüksek dozda Genistein verilen grupta bazı primordiyal folliküller içerisinde iki oositin olduğu ve bu oositlerin geniĢ bağlantılar aracılığı ile birbirleri ile iliĢkili oldukları saptandı. Ayrıca geliĢme sürecine girmiĢ folliküllerde de iki veya daha fazla sayıda oosit içeren folliküllerin bulunması dikkat çekiciydi. GeliĢen folliküllerin granüloza hücrelerindeki ER-β reseptörlerinin dağılım ve yoğunluğu ise gruplar arasında bir fark göstermemekteydi. Uterusların değerlendirilmesi sonucunda ise Genistein verilen gruplarda endometriumu döĢeyen epitel hücrelerinin, stromal hücrelerin ve stromanın belirgin yapısal değiĢiklikler gösterdiği, myometrium tabakasının kalınlığının artttığı saptandı. Yüksek dozda Genistein'in overlerde follikül geliĢimini etkileyerek çok oositli folliküllerin geliĢimine neden olduğu, endometriumun epitel ve stromasında zamanından önce geliĢime, miyometriumda ise hiperplaziye neden olduğu saptandı. Dolayısı ile bu yapısal değiĢikliklerin ileri dönemlerde üreme fonksiyonununetkileyebileceği sonucuna varıldı.

Deneysel olarak sıçan overinde oluşturulmuş torsiyon/detorsiyon (iskemi/reperfüzyon) hasarında Edaravon'un koruyucu etkisinin araĢtırılması amaçlanmıştır.

Ġmatinib bazı kanser türlerinde antikanserojen ilaç olarak kullanılan bir protein-tirozin kinaz inhibitörüdür. Ġmatinib, karaciğerde p450 enzim sistemi ile metabolize edilmektedir. Ancak kullanımı sırasında karaciğer fonksiyon testlerinde bozulmalara neden olduğu için bazen tedaviye ara verilmekte veya ilaç tamamen kesilmektedir. Birçok çalıĢmada imatinibin karaciğer transaminazları, bilirubin, alkalen fosfataz değerlerinde değiĢikliklere neden olduğu rapor edilmekle birlikte karaciğer ince yapısı üzerine etkileri bugüne kadar gösterilmemiĢtir. ÇalıĢmamızda imatinibin farklı dozlarda, sıçan karaciğeri üzerine olan etkilerinin biyokimyasal ve elektron mikroskobik düzeyde incelenmesi amaçlanmaktadır. ÇalıĢmamızda 8-12 haftalık Wistar cinsi 30 olgun erkek sıçan kullanılmıĢtır. Sıçanlar 5 gruba ayrıldıktan sonra, deney gruplarına sırasıyla 10, 50, 100 ve 200 mg/kg dozlarında imatinib gavaj yoluyla 21 gün, günde tek doz uygulanmıĢtır. 5. grup kontrol grubu olup aynı doz ve sürede gavaj yolu ile serum fizyolojik verilmiĢtir. Deney ve kontrol gruplarından alınan kan örneklerinde karaciğer transaminazları, bilirubin, alkalen fosfataz değerlerine bakılmıĢ, karaciğer üzerine olan morfolojik etkileri ise rutin yöntemlere göre takip edilerek elde edilen kesitlerde elektron mikroskobik düzeyde incelenmiĢtir. 10 mg/kg ve 50 mg/kg imatinib uygulanan deney gruplarındaki sıçanların karaciğer kesitlerinde hepatositlerin çekirdek ve sitoplazmik yapılarının, perisinuzoidal ve sinuzoidal alanların kontrol grubunda olduğu gibi normal histolojik görünüme sahip oldukları izlenmekteydi. 100 mg/kg imatinib uygulanan deney grubunda ise bazı hepatositlerin sitoplazmik densitelerinin attığı, sitoplazmada yer yer litik alanların oluĢtuğu ve bu hücrelerin sitoplazmalarında lipid birikimi olduğu gözlendi. 200 mg/kg imatinib uygulanan grupta ise hücrelerin sitoplazmasında litik değiĢikliklerin belirginleĢtiği ve lipid birikiminin arttığı dikkati çekmekteydi. Protein-tirozin kinaz inhibitörü olan imatinibin dozla bağlantılı olarak karaciğerde dejeneratif değiĢikliklere neden olabileceği ve tedavi sürecinde hastaların karaciğer fonksiyonlarının izlenmesi gerektiği sonucuna varılmıĢtır.

İnsanda normal endometriyum ve endometriyotik dokuların ince yapı özellikleri ile TNF- ve MCP-2nin hücresel ekspresyonlarının araştırıldığı bu çalışmada ultrastrüktürel olarak proliferatif evrede yüzey ve bez epitelinde yalnızca mikrovilluslu ve silyalı hücrelerin bulunduğu, kontrol, ötopik ve ektopik endometriyumda TNF- ve MCP-2 immünreaktivitesinin epitel hücrelerinde belirgin olarak artış gösterdiği, ötopik endometriyumda yüzey ve bez epitelinde TNF- ve MCP-2 ekspresyonunun kontrol grubuna göre belirgin olarak arttığı, ayrıca endometriyotik dokularda, makrofajların stromadaki sayılarının anlamlı olarak yükseldiği gösterildi. Bütün bu sonuçlar birlikte değerlendirildiğinde, TNF- ve MCP-2nin normal endometriyum biyolojisi yanında, endometriyozis gelişimi ve patogenezinde rol alabilecekleri sonucuna varıldı.

Giriş: Mitomisin C (MMC) antineoplastik bir ajan olup, hücreler için ileri derecede toksik bir maddedir. Hücre proliferasyonunu azaltıcı etkilerinden dolayı oftalmolojide oldukça yaygın bir kullanıma sahiptir. MMC’nin topikal olarak kullanımı sonrasında oluşturduğu hücresel etkilerin mekanizması tam açık değildir. Bu çalışmada, topikal olarak kısa ve uzun süreli uygulanan MMC’nin kornea ve korpus siliare yapısı üzerine etkilerinin ışık ve elektron mikroskobik düzeyde incelenmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Çalışmada Yeni Zelanda cinsi 35 dişi albino tavşan yedi gruba ayrıldı. Her grupta 5 tavşan bulunmaktaydı. 1. grup tavşanlar kontrol grubu olarak kullanıldı ve serum fizyolojik damlatıldı. 2, 3, 4. gruplara 0,2, 0,4, 0,8 mg/ml MMC 3 ay boyunca 6 kür damlatıldı. 5, 6 ve 7. gruplara ise 0,2, 0,4, 0,8 mg/ml MMC 6 ay boyunca 12 kür olacak şekilde uygulandı. Her kür 7 günden oluşmaktaydı. Kür boyunca her tavşanın gözüne MMC 4x1 damla/gün şeklinde uygulandı. Tavşanların göz içi basınçları aylık olarak ölçüldü. Kürler arası 1 hafta beklendi. Sonrasında anestezi altında hayvanlar sakrifiye edildi. Elde edilen kornea ve korpus siliare dokuları ışık ve elektron mikroskobik incelemeler için hazırlandı. Bulgular: Doz ve süre artışına paralel olarak kornea yüzey epitel hücrelerinde mikrovillus kaybı, intersellüler alanlarda ödemi temsil eden genişlemeler, epitel hücre tabakasında incelme, çekirdekte derin indentasyonlar, sitoplazma içerisinde elektron densite artışı ve vakuolizasyonlar izlendi. Stroma yapısı normal görünümdeydi. Kornea endotelinde incelme, Descement membranına yakın kısımlarda vakuolizasyon ve ödem alanlarını temsil eden hücrelerarası genişlemeler ve yer yer litik alanların varlığı kaydedildi. Korpus siliare yapısında özellikle 0,8 mg/ml MMC damlatılan grupta epitelde incelme, mikrovillus kaybı, hücrelerarası aralıkta genişleme, mitokondriyonlarda yapısal harabiyet, membranöz whorl yapılarının varlığı ve iç sınırlayıcı membranda dejenerasyon belirgindi. Tartışma: Topikal MMC uygulanmasının endotel tabakasında daha belirgin yapısal değişikliklere neden olduğu görülmektedir. Ayrıca, MMC doz ve süre ile ilişkili olmak üzere siliyer cisme toksik etkiler göstermekte ve göz içi basıncını düşürmektedir. Doz ve süre artımına paralel olarak hücresel değişikliklerin belirgin olması, MMC’nin direkt hücresel toksik etkiye sahip olabileceğini düşündürmektedir.

AMAÇ: Mitomisin C (MMC) antineoplastik bir ajan olup, hücreler için ileri derecede toksik bir maddedir. Hücre proliferasyonunu azaltıcı etkilerinden dolayı, oftalmolojide oldukça yaygın bir kullanıma sahiptir. MMC’nin ekstraoküler olarak kullanımı sonrasında oluşturduğu hücresel etkilerin mekanizması tam olarak açık değildir. Bu çalışmada ekstraoküler olarak uygulanan MMC’nin korpus siliare yapısı üzerine etkilerinin elektron mikroskobik düzeyde incelenmesi amaçlanmıştır. MATERYAL VE METOD: Çalışmada Yeni Zelanda cinsi 14 dişi albino tavşan dört gruba ayrıldı. 1. gruba 0,2 mg/ml MMC, 2. gruba 0,4 mg/ml MMC, 3. gruba 0,8 mg/ml MMC damlatıldı. 4. grup tavşanlar kontrol grubu olarak kullanıldı ve serum fizyolojik damlatıldı. MMC 3 ay boyunca 6 kür olacak şekilde uygulandı ve her kür 7 günden oluşmaktaydı. Kür boyunca her tavşanın gözüne MMC 4x1 damla/gün şeklinde uygulandı. Kürler arası 1 hafta beklendi. Sonrasında anestezi altında tavşanların sağ gözleri çıkarılarak hayvanlar sakrifiye edildi. Elde edilen dokular mikroskobik incelemeler için hazırlandı. BULGULAR: 0,2 mg/ml MMC damlatılan grupta yüzey epitelinde mikrovillus kaybı, lateral yüzeyde, hücrelerarası aralıkta genişleme ve hücre sitoplazmasında membranöz whorl yapıları izlendi. 0,4 mg/ml MMC damlatılan grupta, yüzey epitelinde apikal mikrovillus kaybı, lateral yüzeyde hücrelerarası aralıkta düzensizleşme, çekirdekte derin invaginasyonlar, endoplazmik retikülüm sisternalarında genişleme ve supranüklear yerleşimli membranöz whorl yapılarına sıklıkla rastlandı. 0,8 mg/ml MMC damlatılan grupta epitelde incelme, mikrovillus kaybı, hücrelerarası aralıkta genişleme, apikal yüzde belirgin olmak üzere, mitokondriyonlarda yapısal harabiyet ve membranöz whorl yapılarının varlığı izlendi. TARTIŞMA VE SONUÇLAR: Mitomisin C’nin uygulanan deney gruplarında doz artımına paralel olarak hücresel değişikliklerin arttığı dikkati çekmektedir. Yüksek dozda epitelde incelme ve sitoplazmada organel harabiyetinin belirgin olması, Mitomisin C’nin direkt hücresel toksik etkiye sahip olabileceğini düşündürmektedir.

AMAÇ: İnterstisyel Cajal hücreleri (İCH) ilk olarak gastrointestinal sistemde (GİS) tanımlanmış olup, bu hücrelerin düzenleyici (pacemaker) olarak görev yaptıkları kabul edilmektedir. Cajal hücrelerinin sayılarında meydana gelebilecek bir azalmada peristaltizmin bozulduğu, buna bağlı olarak da tıkanmaların oluşabileceği ileri sürülmüştür. Üriner sistemde İCH benzeri hücrelerin, üreter ve mesane duvarında yer aldıkları rapor edilmiştir. Bu çalışmada üreteropelvik darlığa sahip hastalardan elde edilen doku biyopsilerinde İCH benzeri hücrelerin yapı ve dağılımlarının mikroskopik düzeyde değerlendirilmesi amaçlandı. MATERYAL VE METOD: Üreteropelvik darlığı olan yedi hasta ve üreteropelvik darlığı olmayan ancak başka sebeplerle nefrektomi yapılan üç hastanın (kontrol) üreteropelvik bölgelerinden doku parçaları alındı. Elde edilen dokular, immünohistokimyasal ve elektron mikroskopik yöntemlerle incelendi. BULGULAR: Işık mikroskopik incelemede, lamina propria içerisinde ve musküler tabakada düz kas hücrelerinin aralarında c-kit pozitif İCH benzeri hücreler ve mast hücrelerinin varlığı gözlendi. Elektron mikroskobik incelemede, hem kontrol hem de hasta grubunda, İCH benzeri hücrelerin, çekirdek içeren gövde kısmında, organelden fakir ince bir sitoplazmaya sahip oldukları gözlendi. Hücrelerin çoğunlukla ince, uzun sitoplazmik uzantılarının, yer yer genişlemeler gösterdiği, bu alanlarda sitoplazma içerisinde az sayıda granüler endoplazmik retikülüm sisternaları ile mitokondriyonların yer aldıkları izlendi. Ayrıca sitoplazmik uzantılarda kaveollerin bulunduğu da dikkati çekmekteydi. TARTIŞMA VE SONULAR: İmmünohistokimyasal ve elektron mikroskobik incelemelerde, İCH benzeri hücrelerin kontrol ve hasta grubundaki yerleşimlerinin birbirine benzer olduğu gözlenmekle birlikte, hasta grubunda bu hücrelere daha az sıklıkta rastlanması, ayrıca sitoplazmada yer alan kaveollerin de azlığı, ureteropelvik darlığa sahip hastalarda, İCH benzeri hücrelerin dağılımı ve fonksiyonlarında bir yetersizliğin varlığını düşündürmektedir. Üreteropelvik bölgede İCH benzeri hücrelerin fonksiyonlarında meydana gelebilecek bir azalmanın, organ duvarlarında bir daralmaya neden olabileceği ileri sürülebilir.

Amaç: Overlerde otokrin ve parakrin büyüme faktörleri arasında, inhibitör rolü olduğu bilinen AMH'nun follikül gelişimi ve oosit kalitesi üzerine olan muhtemel etkilerinin ışık ve elektron mikroskobik düzeyde değerlendirilmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Çalışmada kullanılan 20 erişkin dişi sıçan 4 gruba ayrıldı. Tüm sıçanlara deneyin 1. günü saat 0800de 10 IU PMSG intraperitoneal yolla uygulandı ve bu uygulamadan 48 saat sonra 10 IU hCG intraperitoneal yolla verilerek sıçanların östrus sikluslarının senkronizasyonu sağlandı. Kontrol grubuna deneyin 1. günü PMSG enjeksiyonundan sonra 0,5 ml serum fizyolojik intraperitoneal yolla uygulanırken 2., 3. ve 4. gruplara sırasıyla 1 µgr, 2 µgr ve 5 µgr recombinant human MIS/CF intraperitoneal olarak enjekte edildi. 3. gün, hCG enjeksiyonundan 8 saat sonra, tüm sıçanlara ketamin ve ksilazin intramüsküler verilerek anestezi sağlandı. Anestezi altındaki sıçanlardan biyokimyasal analizler için intrakardiyak kan alınarak, serum FSH, LH, östrojen ve progesteron analizleri yapıldı. Her bir sıçanın bir overi elektron mikroskobik, diğeri ışık mikrokobik inceleme için doku hazırlama yöntemlerine uygun olarak hazırlandı ve Jeol 1400 TEM ve Nikon ışık mikroskoplarında değerlendirilerek, mikrografları elde edildi. Işık mikroskobik incelemeler sırasında seri kesitler alınarak primordiyal folliküller, gelişen folliküller, kistik folliküller, atretik folliküller sayılarak gruplar arasındaki farklılıklar Kruskal Wallis testi kullanılarak istatistiksel olarak değerlendirildi.Bulgular: Işık ve elektron mikroskobik bulgular değerlendirildiğinde; Sekonder folliküllerin sayılarının AMH doz artışına paralel olarak azaldığı, atretik folliküllerin sayılarının ise arttığı, atrezinin granüloza hücreleri arasında apoptotik cisimler ile karakterize apoptozis ve granüloza hücre sitoplazmaları içerisinde vakuol artışı, granüler endoplazmik retikülüm sisternalarında ve perinüklear sisternalarda genişlemeler ile karakterize parapitozis aracılığı ile geliştiği saptandı. Bazı folliküllerde ise ovulasyon oluşmadan, granüloza hücre sitoplazması içerisine lipid damlacığı artışı, tübüler kristalı mitokondriyonların ve agranüler endoplazmik retikülüm sisternalarının gözlenmesi ile karakterize erken luteinizasyonun olduğu görüldü. AMH uygulanan deney gruplarında, geniş antrumu ve incelmiş granüloza tabakası ve yassılaşmış granüloza hücreleri ile kistik görünümlü folliküller izlendi. Korpus luteum ve stroma yapısı tüm gruplarda benzer özelliklerde izlendi.Sonuç: Artan dozlarda AMH uygulanması, özellikle gelişme sürecine girmiş follikülleri etkileyerek bunların apoptozis veya parapitozis yolu ile atreziye gitmelerine, bazı folliküllerde erken luteinizasyon gelişimine, ileri gelişme dönemindeki tersiyer folliküllerin ise kistik hal almasına neden olduğu sonucuna varıldı.Anahtar sözcükler: Anti Müllerian Hormon, Follikülogenez, Oosit, Over. Introduction: Evaluation of the probable light and electron microscopic effects of anti-Müllerian hormone that has an inhibitory role on follicular development among the autocrine and paracrine growth factors was aimed.Materials and Methods: Twenty adult female rats used in the research were divided in 4 groups. First day all rats in all groups were injected 10 IU PMSG intraperitonealy at 0800 o?clock and after 48 hours 10 IU hCG was injected intraperitonealy for estrus cycles syncronisation. Control group was injected with only 0,5 ml saline, 2nd, 3rd and 4th groups were injected intraperitonealy 1 µgr, 2 µgr ve 5 µgr recombinant human MIS/CF respectively after PMSG injection in the first day. Third day, after the hCG injection anestesia was performed with intramuscular ketamine ve xylasine injection. The intracardiac blood samples were taken from the rats under anestesia for measurement of the serum FSH, LH, estrogen and progesteron levels. Ovarian samples were obtained for light and electron microscopic evaluations and micrographs were prepared by Jeol 1400 TEM and Nikon light microscopy. Morphometric analyses were made from serial sections for primordial follicules, developing follicules, cystic follicules, atretic follicules and statistical analyses were performed by using Kruskal Wallis tests.Results: When light and electron microscopic findings were evaluated; parallely with an increased dose of AMH, secondary follicle number decrease, atretic follicle number increase, atresia of granulosa cells developed by apoptosis of granulosa cells characterized by apoptotic bodies and paraptosis characterised by the vacuole formation in the cytoplasm, expansion of granular endoplasmic reticulum cisternas and perinuclear cisternas were seen. Premature luteinisation of the granulosa cells characterized by widespread lipid droplets, agranüler endoplasmic reticulum cisterna and mitochondria with tubular type cristae in some follicles which had not ovulated were occured. Cystic follicles chacterised with a large antrum, thinned stratum granulosum layer and flattened granulosa cells that faced with antral cavity were observed in the AMH injected experimental groups,. Structure of corpus luteum and stroma were similar in all groups.Conclusion: It is concluded that increasing doses of AMH caused atresia via apoptosis or paraptosis, premature luteinisation of granulosa cells in the developing follicles and cystic follicle formation in the tertiary follicules.Key words: Anti Müllerian Hormone, Folliculogenesis, Oocyte, Ovary. 78

PubMedID: 24126283 Purpose We used immunohistochemical methods and transmission electron microscopy to investigate the cytokine profiles and ultrastructural changes in the ureterovesical junction of children with primary vesicoureteral reflux. Materials and Methods A total of 39 distal intravesical ureters were obtained from 23 children who underwent ureteroneocystostomy for primary vesicoureteral reflux. Ureteral wall smooth muscle organization and transforming growth factor-ß1, vascular endothelial growth factor and CD34 were evaluated immunohistochemically and compared to controls, which consisted of 10 age matched autopsy specimens. Ultrastructural evaluations and morphological descriptions were performed semiquantitatively and compared to the published data. Results Of the patients 6 (26%) were male and 17 (74%) were female, and mean ± SD age was 73.2 ± 34.3 months (range 12 to 168). There was no correlation between reflux grade and age (p = 0.39). Smooth muscle disorganization score differed significantly between patients with intravesical ureters and controls (p = 0.01). Transforming growth factor-ß1 levels were significantly higher (p = 0.001) and vascular endothelial growth factor levels and microvessel densities were significantly lower in the patients with reflux compared to controls (both p