Search

Argan, Onur (Balikesir Author), GİRİŞ ve AMAÇ: Kalp yetersizliği (KY) hastalarında sık karşılaşılan demir eksikliği (DE) ve demir eksikliği anemisi (DEA) artmış mortalite ve morbidite ile ilişkili komorbiditelerdir. KY hastalarında demir eksikliği iyi bilinen hastalıklardan olmasına rağmen ülkemizde KY hastalarında DE ve DEA ile ilgili yeterli epidemiyolojik çalışma bulunmamaktadır. Bu çalışmanın ilk amacı KY hastalarında DE ve DEA anemisi prevalansını değerlendirmek; ikinci amacı ise, KY hastalarında DE’nin DEA’ne ilerlemesini hızlandıran faktörleri saptamaktır. YÖNTEM ve GEREÇLER: 288 kalp yetersizliği hastasında serum demir, ferritin, total demir bağlama kapasitesi (TDBK) ve transferrin saturasyonu (TS) çalışıldı. DE serum ferritin, INTRODUCTION: Iron deficiency (ID) and iron deficiency anemia (IDA) are common comorbidity in heart failure (HF). Although ID is well-known subject in HF patients, there are not enough epidemiological studies examining the prevalence of ID and IDA in HF patients in our country. The aim of this study is to evaluate the prevelance of ID and IDA in Turkey and to detect a marker for progression of ID to IDA in HF patients. METHODS: ID was described as serum ferritin

Amaç: Kalp yetersizliği (KY) temel bir halk sağlığı problemi olup önemli derecede mortalite ve morbiditeye neden olmaktadır. Bu nedenle sağkalım belirteçlerinin KY tedavisini yönlendirmedeki önemleri giderek artmaktadır. Son zamanlarda yayımlanan bazı çalışmalarda, kan homosistein düzeyleri KY gelişimi için yeni bir risk faktörü olarak bildirilmektedir. Çalışmamızda serum homosistein düzeyinin KYli hastaların sağkalımını öngörmedeki değerini araştırdık. Çalışma planı: Çalışmaya, sol ventrikül ejeksiyon fraksiyonu %35 olan KYli 70 hasta (44 erkek, 26 kadın; ort. yaş 6012; dağılım 28-83 yıl) alındı. Klinik, ekokardiyografik ve biyokimyasal parametreler çalışma başlangıcında ölçüldü ve tüm hastalar izlemeye alındı. Kardiyak nedenli ölüm çalışmanın sonlanım noktası olarak kabul edildi. Bulgular: On iki aylık izlem süresi sonunda hastaların 14ü (%20) öldü. Ölen hastaların serum homosistein düzeyi sağ kalan hastalara kıyasla anlamlı düzeyde yüksekti (20.85.8 ve 16.95.1 ?mol/l, p0.029). Serum homosistein düzeyinin 17.45 ?mol/l olması %71.4 özgüllük ve %67.9 duyarlılık oranları ile 1 yıl sonunda gelişen ölümleri uygun kestirim değeri ile saptadı (ROC eğrisi altındaki alan: 0.855, %95 GA 0.792-0.965, p0.001). Çok değişkenli Cox regresyon analizinde serum homosistein düzeyi sağkalımın tek belirteci olarak saptandı. Sonuç: Serum homosistein düzeyi KY bulunan hastalarda orta dönemde mortalitenin önemli bir belirteci olabilir. Objectives: Heart failure (HF) is a major public health problem responsible for high morbidity and mortality rates. Thus, the importance of survival predictors in directing the treatment of HF is gradually increasing. In some recently published studies, plasma homocysteine has been presented as a newly recognized risk factor for development of HF. In the present study, we investigated the value of serum homocysteine levels in predicting the survival of patients with HF. Study design: Seventy HF patients (44 males, 26 females; mean age 60±12; range 28 to 83 years) with left ventricle ejection fractions 17.45 μmol/l predicted death at the end of the first year with 71.4% specificity and 67.9% sensitivity (ROC area under curve: 0.855, CI 95% 0.792-0.965, p

ÖZET Ülkemizde an türlerine karşı oluşan antikorların toplumda görülme sıklığı, dağılımı ve bu konunun değerlendirilmesinde kullanılan cilt testleri ile ilgili çok az araştırma bulunmaktadır. Türkiye'de an sokması reaksiyonlannın dağılımı ve venoma karşı duyarlanma sıklığı bilinmemektedir. Çalışmamıza yaş ortalamaları 32,967 ±10,48 olan 55'i erkek, 83'ü kadın 138 olgu alınmıştır. Bütün olgularda an sokması sonucu oluşan reaksiyonlar dikkatli bir şekilde sorgulanmıştır. Tüm olgulara her 3 venom türü (apid, vespid,polistes), 10`2 konsantrasyonda epidermal ve 10`3, 10`2, 10`1, 1:1 konsantrasyonlarda intradermal olarak uygulanmıştır. Bütün vakalann 53 'ünde cilt testi pozitifliği saptanmış, 32 olguda her 3 türe karşı duyarlanma gözlenmiştir. Arı sokmasına karşı gelişen reaksiyonların sorgulanması sonucunda normal reaksiyon tarif eden olgulann %39, BLR tarifleyen olguların %43.8, ürtiker/anjioödem tarifleyen olgulann %10, anafilaktik reaksiyon tarifleyen olgulann %27,8'sinde cilt testi pozitifliği bulunmuştur. Pozitif reaksiyonlara %75'i ilk 10 yıl içinde oluşan sokmalarda gözlenmiştir. Düşük konsantrasyonlardan başlanarak yapılan cilt testlerinde elde edilen pozitifliklerin %32,2'si epidermal testlerde, %42,4'ü intradermal 10`3 dilüsyonda, %4,8'i intradermal 10`2 dilüsyonda, %14,4'ü intradermal 10`1 dilüsyonda ve %5,6'sı intradermal 1:1 dilüsyonda ilk defa görülmüştür.. Cilt testi yapılan bireylerde her 3 venom türüne karşı çoklu duyarlanma saptanmasının nedeninin ülkemizin bulunduğu coğrafi konum, iklim ve yaşam şartlanna bağlı olabileceği düşünülmüştür. 72 SUMMARY There are limited investigations and studies in our country about the frequency of bee -hypersensitivity, the level of antibody formation against different kinds of bee venom and clinic value of skin tests to investigate the bee- hypersensitivity. Also it is not known yet the sensitization level towards the different bee-venoms and the incidence of bee-sting in our population. In our study we investigated 55 male, 83 female; 138 people with mean age of 32,967+10,48 years. Clinical history of people about bee-sting and reactions to bee-sting were recorded. Three different kind of bee- venoms (apid, vespid,polistes) were injected epidermally at 10`2 concentration, and intradermally at 10`3, 10`2, 10`l,l:l concentrations. Skin test positivity were recorded in 53 people, 32 of whom were sensitive towards to all three kind of bee-venoms. Patients with history of normal reactions towards bee-sting had 39 % skin test positivity while LLR group had 43.8%, urticeria/angioedema group 10% and anaflactoid reactions group 27.8% skin test positivity. 75 % of skin test positivity were observed in patients who had been bee-stung during last 10 years.The distribution of first positive reactions optained during test procedure, begining with low concentrations of bee-venom were as follows: 32,2 % were at epidermal injections, 42.4% were at intradermal injections at 10`3 dilution,4.8% were at intradermal injections at 10`2 dilution, 14.4% were at intradermal injections at 10`1 dilution and 5.6% were at intradermal injections at 1:1 dilution of venom. Depending on our study results, we tought that ; multi-sensitization against all three kinds of bee-venom in our population could be explained by life styles of people and geographic and seasonal factors of country. 73 82

Hiperkolesterolemisi olan diabetik hastalarda koroner arter hastalığı ve diabetik nefropati insidansının daha yüksek olduğu bilinmektedir, diabetik hastalarda hiperkolesterolemi ilerleyici glomerüler hasar için bir risk faktörü olabilir. Biz 40 tane tip II diabetik hastada hiperkolesterolemi ve diabetik nefropati arasındaki ilişkiyi araştırdık. Hastaları kolesterol düzeylerine göre iki gruba ayırdık. 20 hiperkolesterolemik hasta grup I' e, 20 normokolesterolemik hasta grup II'ye dahil edildi. Son dönem böbrek yetmezliği, kardiak hastalığı, üriner enfeksiyonu, malign hipertansiyonu olanlar, gebeler, angiotensin konverting enzim inhibitörü ile tedavi görenler çalışmaya alınmadı. Hastaların serum kolesterol, trigliserid, albümin ve kreatinin düzeyleri, 24 saatlik idrarda protein miktarları ölçüldü. Hiperkolesterolemisi olan grupta makroalbuminüri (9 hasta) ve mikroalbuminüri (4 hasta) insidansı daha yüksekti, buna rağmen normokolesterolemik grupta makro veya mikroalbuminürisi olan hastaya rastlanmadı. Grup I'de %25 hastada hipertansiyon, %15 hastada koroner damar hastalığı mevcuttu. Grup II'de ise %2.5 hastada koroner damar hastalığı mevcuttu, hipertansiyonu olan hasta saptanmadı. Bu çalışma hiperkolesteroleminin diabetik nefropati gelişimi ve ilerlemesi için önemli bir risk faktörü olduğunu düşündürmektedir.

Komplike olmayan hipertiroidide QT intervali ve dispersiyonunda değişiklik olup olmadığını araştırmak amacı ile başka bir hastalığı olmayan 21 hipertiroidili olgu (13 kadın, ortalama yaş 36,0±12,0) ile yaş ve cinsiyetleri onlarla uyumlu 20 sağlıklı gönüllü olgu (12 kadın, ortalama yaş, 35,0±13,0) 12 kanallı yüzey elektrokardiyografileri alınarak çalışıldı. Hipertiroidili olguların RR intervali kontrol grubuna göre kısa (710,66±118 msn'ye 859,86±97,49 msn, p=0,0001), kalp hızları yüksek (86,71±14,56 atım/dk'ya 70,33±8,43 atım/dk, p=0,001) idi. Minimum QT süresi hipertiroidili grupta kısa (0,29±0,03 sn'ye 0,31±0,01 sn, p=0,009), maksimal düzeltilmiş QT süresi (0,41±0,02 sn'ye 0,38±0,02 sn, p=0,0001), QT dispersiyonu (0,06±0,02 sn'ye 0,04±0,01 sn, p=0,001) ve düzeltilmiş QT dispersiyonu (0,07±0,02 sn'ye 0,04±0,01 sn,p=0,0001) daha uzundu. Sonuç olarak komplike olmayan hipertiroidili olgularda tiroid hormonlarının kardiyak beta reseptörlerin dolaşımdaki katekolaminlere yanıtını artırıp kalp hızında artışa ve bölgesel QT sürelerinde artmış farklılığa yol açtığını söyleyebiliriz.

WOS: 000434357200002, PubMed: 29922067, Background: Elevated vitamin B12 is a sign for liver damage, but its significance in chronic stable heart failure (HF) is less known. The present study investigated the clinical correlates and prognostic significance of vitamin B12 levels in stable systolic HF. Methods: A total of 129 consecutive patients with HF and 50 control subjects were enrolled. Data regarding demographics, clinical signs, therapeutic and conventional echocardiographic measurements were recorded for all patients. Right-sided HF was defined as the presence of at least one of the typical symptoms (ankle swelling) or specific signs (jugular venous distention or abdominojugular reflux) of right HF. Cox proportional hazards regression analyses were performed to determine the independent prognostic determinants of mortality. Results: Baseline B12 levels in HF patients (n=129) with and without right sided HF were significantly higher compared to healthy controls (n=50): Median 311 pg/mL and 235 pg/mL vs 198 pg/mL, respectively (P=0.005). Folic acid levels were similar between the study groups. Age, ejection fraction, left atrial size, estimated glomerular filtration rate, and direct and indirect bilirubin levels were significantly correlated to serum B12 level in univariate analysis. In multivariate analysis, independent correlates of B12 were direct bilirubin (R=0.51, P= 270 pg/mL had 80% sensitivity and 58% specificity for predicting all-cause mortality (area under the curve=0.672, 95% CI=0.562-0.781; P=0.003). However, in Cox regression analysis, only left atrial diameter, level of direct bilirubin, and the presence of abdominojugular reflux were independent predictors of death. Conclusion: Increased B12 in stable HF patients is associated with increased direct bilirubin due to right HF, indicating a cardiohepatic syndrome, but neither B12 nor folic acid are independently associated with mortality.

AmaçKalp yetersizliği patogenezinde önemli rolü olan D vitamini ve parathormon ile kalp hızı değişkenliği ve kalp hızı türbülansı arasındaki ilişkiyi araştırmak amaçlanmıştır.Hastalar ve YöntemKocaeli Üniversitesi Tıp Fakültesi Kardiyoloji Kliniğinde Kasım 2009 ve Mayıs 2011 tarihleri arasında kalp yetersizliği tanısı ile yatırılarak tedavi gören dilate kardiyomiyopati hastaları çalışmaya alınmıştır. 25 (OH) D vitamini, Kalsitriol, Parathormon seviyeleri ile kalp hızı değişkenliği zaman bağımlı parametreleri (SDNN, SDANN, RMSSD, Triangular indeks) ile kalp hızı türbülansı parametreleri (türbülans başlangıcı ve türbülans eğimi) parametreleri arasındaki ilişki incelenmiştir.BulgularÇalışmaya 36 iskemik olmayan dilate kardiyomiyopati (NİDKMP), 35 iskemik dilate kardiyomiyopati (İDMKP) hastası ve 25 kontrol olmak üzere 96 kişi alınmıştır. Üç grup arasında yaş ve cinsiyet dağılımı açısından benzer özellikler saptanmıştır (NİDKMP; ortalama yaş 59 ± 14 yıl, 22 erkek, 14 kadın, İDKMP; ortalama yaş 62 ± 10 yıl, 26 erkek, 9 kadın, kontrol grubu; otalama yaş 56 ± 9 yıl, 12 erkek, 13 kadın). NİDKMP hastalarında TB ve TE anormal olanlarda normal TB (17.1 ± 11.3 pg/ml'ye karşılık 27.6 ± 15.5 pg/ml, p = 0.05) ve normal TE (16.6 ± 9.1 pg/ml'ye karşılık 29.4 ± 16.9 pg/ml, p = 0.018) olanlara göre Kalsitriol seviyeleri anlamlı olarak daha düşük saptanmıştır. NIDKMP hastalarında 25 (OH) D vitamini seviyeleri kalp hızı değişkenliği parametrelerinden SDNN (r = 0.368, p = 0.027) ve SDANN (r = 0.360, p = 0.031) ile pozitif korelasyon göstermiştir. Parathormonun kalp hızı değişkenliği ve kalp hızı türbülansı üzerine üç grupta da bir etkisi saptanamamıştır.SonuçD vitamini yetersizliğinin NIDKMP hastalarında kardiyak otonom fonksiyonlar üzerinde etkili olduğu ve ani ölüm riskini ön görebileceği sonucuna varılmıştır.Anahtar kelimeler: D vitamini, Parathormon, Dilate kardiyomiyopati, Kalp hızı değişkenliği, Kalp hızı türbülansı BackgroundWe aimed to investigate association between vitamin D and parathyroid hormone with heart rate variability and heart rate turbulence in heart failure patients.Patients and methodWe enrolled dilated cardiomyopathy patients who were hospitalized because of decompansated heart failure between November 2009 - May 2011 in the wards of Cardiology section of Kocaeli University. It was evaluated association between 25 hydroxyvitamin D, calcitriol, parathyroid hormone levels with heart rate variability time domain (SDNN, SDANN, RNSSD, Triangular index) and heart rate turbulence (turbulence onset, turbulence slope) parameters.ResultsOur study comprised thirty six non-ischemic dilated cardiomyopathy (NIDCMP), thirty five ischemic dilated cardiomyopathy (IDCMP) patients and twenty five control subjects. There was no difference with age and sex within three groups (NIDCMP group; mean age 59 ± 14 years, 22 male, 14 female, IDCMP group; mean age 62 ± 10 years, 26 male, 9 female, control group; mean age 56 ± 9 years, 12 male, 13 female). Calcitriol levels in NIDCMP patients with abnormal TO and TS were significantly lower than NIDCMP patients with normal TO (17.1 ± 11.3 vs. 27.6 ± 15.5 pg/ml, p = 0.05) and TS (16.6 ± 9.1 vs. 29.4 ± 16.9 pg/ml, p = .018). There was a positive correlation between 25 hydroxy vitamin D with heart rate variability parameters SDNN (r = 0.368, p = 0.027) and SDANN (r = 0.360, p = 0.031). Parathyroid hormone had no effects on heart rate variability and heart rate turbulence in all groups.ConclusionVitamin D insufficiency could be effective on cardiac autonomic functions and could predict sudden cardiac death in NİDCMP patients.Key words: Vitamin D, Parathyroid hormone, Dilated cardiomyopathy, Heart rate variability, Heart rate turbulence 97

AmaçKY hastalarında artan adiponektin düzeyi mortalitenin bağımsız bir öngördürücüsüdür. EECP tedavisinin adiponektin düzeylerine olan etkisi daha önce hiç araştırılmamıştır. Çalışmamızda kronik KY ve revaskülarizasyona uygun olmayan KAH hastalarında, EECP tedavisinin hastaların klinik, ekokardiyografik, biyokimyasal ve hematolojik parametrelere, fonksiyonel ve anginal sınıflamaya olan etkilerine, ayrıca serum adiponektin düzeylerine olan etkisini araştırmayı amaçladık.Hastalar ve YöntemNisan 2009 ? Mayıs 2010 tarihleri arasında başvuran, KAH saptanan ancak PKG veya KABG uygulanamayan 15 hasta EECP tedavi grubuna, benzer klinik özelliklere sahip aynı sayıdaki hastalar da medikal tedavi grubuna alındı. EECP tedavi grubuna, seanslara başlamadan önce ve toplam 35 seans sonunda, medikal tedavi grubuna ise çalışmaya alınınca ve yaklaşık 7 hafta sonrasında vizit yapılarak fizik muayeneleri ile laboratuvar ve ekokardiyografik tetkikleri yapıldı.BulgularGrupların temel klinik özellikleri birbirine benzerdi. Sadece PKG öyküsü EECP tedavi grubunda %57 iken, medikal tedavi grubunda %13 `tü (p=0.02). Kontrollerde EECP tedavisi grubunda SVEF %27.03 ± 14.2'den %31.74 ± 12.6'ya çıktı (p=0.004). Ancak SV diyastolik fonksiyonda EECP grubunda istatiksel olarak anlamlı değişiklik saptanmadı. Medikal tedavi grubunda hem SV sistolik, hem de SV diyastolik fonksiyonda anlamlı değişiklik izlenmedi. BNP değeri EECP tedavi grubunda 694 ± 857 pg/ml'den 436 ± 692 pg/ml'ye düştü (p=0.001) Medikal tedavi grubunda anlamlı değişiklik gözlenmedi. EECP tedavisi grubunda serum adiponektin değeri 644 ± 572 pg/ml'den 487 ± 375.6 pg/ml'ye düştü (p=0.02) Medikal tedavi grubunda anlamlı fark saptanmadı. EECP tedavi kolunda başvuru esnasındaki NYHA sınıflaması 2.33 ± 0.62 iken, tedavi sonrasında 1.46 ± 0.51 ` e düştü (p=0.001). Medikal tedavi grubunda ise başvuru esnasındaki NYHA sınıflaması 2.06 ± 0.59'dan 2.00 ± 0.38'e düştü.(p>0.05) İki grup arasındaki değişim farkı ise anlamlı saptandı (p=0.01) EECP tedavisi kolunda başvuru esnasındaki CCS sınıflaması 2.08 ± 0.74 iken 1.29 ± 0.61'e düştü (p=0.01). Medikal tedavi grubunda ise başvuru esnasındaki 1.60 ± 0.74'den 1.27 ± 0.59'a düştü. (p=0.06) İki grup arasındaki değişim anlamlı saptanmadı. Medikal tedavi grubunda adiponektin seviyesi total kolesterol ve trigliseridle negatif korelasyon göstermiştir (p değerleri sırasıyla 0.01, 0.003) EECP tedavisi grubunda ise bazal NYHA sınıflaması ve homosistein düzeyleri ile pozitif korelasyon göstermiştir (p değerleri 0.046 ve 0.03)Sonuçlar:EECP tedavisi hastaların fonksiyonel kapasitelerinde iyileşme, NYHA ve CCS sınıfı değerlerinde anlamlı gerileme sağlamakta, BNP düzeylerini etkili biçimde düşürmektedir. Diğer taraftan EECP tedavisi ile SVEF anlamlı şekilde artmaktayken SV diyastolik fonksiyonlarda değişiklik gözlenmemektedir. KY hastalarında artmış mortalitenin bağımsız bir öngördürücüsü olan serum adiponektin düzeylerinde EECP tedavisi, medikal tedavi grubuna göre anlamlı şekilde azalma sağlamaktadır. Medikal tedavi grubunda serum adiponektin düzeyleri ile total kolesterol ve trigliserid miktarı negatif korele iken, EECP tedavisi grubunda NYHA sınıfı ile homosistein değerleri pozitif korele olarak saptanmıştır.Anahtar kelimeler: EECP, adiponektin, dirençli angina pektoris, kalp yetersizliği Background:Increased adiponectin level is an independent predictor of mortality in patient with heart failure. Effect of EECP treatment on adiponectin level has not been investigated previously. The aim of this study is to investigate the effect of EECP treatment on adiponectin level, NYHA class, CCS class, echocardiographic, hematological and biochemical parameters in patients with chronic heart failure and who are not appropriate to revascularization.Patients and method:Between April 2009 and May 2010 fifteen patients who were not appropriate to PCI and CABG were included to EECP treatment group and 15 patients with simila clinical properties included to medical treatment group. Baseline physical examination, hematological, biochemical and echocardiographic parameters of all patients were evaluated at the beginning and re-evaluated after 35 sessions in EECP group, aproximately after 7 weeks in medical treatment group.Results:Baseline clinical, hematological, biochemical and echocardiographic characteristics of the groups were similar. Only prior PCI history rate was 57% in EECP group and 13% in medical treatment group (p=0.02). In EECP group LVEF increased from 27.03% ± 14.2 % to 31.74% ± 12.6% (p=0.004), but statistically significant improvement was not detected in LV diastolic functions. In medical treatment group both LV sistolic and diastolic functions did not improve. In EECP group, BNP levels decreased from 694 ± 857 pg/ml to 436 ± 692 pg/ml (p=0.001) and adiponectin level decreased from 644 ± 572 pg/ml to 487 ± 375.6 pg/ml (p=0.02 ). However in medical treatment group significant decrease was not detected in BNP and adiponectin levels. Average baseline NYHA classification of EECP group was 2.33 ± 0.62 and decreased to 1.46 ± 0.51 after 35 sessions (p=0.001). Average baseline NYHA classification of medical treatment group was 2.06 ± 0.59 and decreased to 2.00 ± 0.38 (p>0.05). Difference of change between two groups were found to statistically significant (p=0.01). Average CCS classification decreased from 2.08 ± 0.74 to 1.29 ± 0.61 (p=0.01) in EECP group and decreased from 1.60 ± 0.74 to 1.27 ± 0.59 in medical treatment group (p=0.06). Difference of change between two groups were not found to statistically significant. Adiponectin level showed negative correlation with total cholesterol and triglyceride (p values 0.01 and 0.003) in medical treatment group. In EECP group it showed a positive correlation with basal NYHA class and homocysteine levels (p values 0.046 and 0.03).Conclusion:EECP treatment supplies improvement in functional capacity of the patients, downgrades NYHA, CCS class and effectively decreases BNP levels. On the other hand EECP treatment increases LVEF but does not improve LV diastolic functions. EECP also significantly decreases adiponectin level which is independent predictor of mortality in patient with heart failure, when compared with medical treatment. Serum adiponectin levels show negative correlation with total and VLDL cholesterol, triglyceride in medical treatment group and show positive correlation with NYHA class and homocysteine levels. in EECP group.Key words: EECP, adiponectin, resistant angina pectoris, heart failure 93

ÖZETAmaç: Metabolik sendrom hastalarında kalp hızı değişkenliği ve kalp hızı türbülansı yöntemlerini kullanarak otonom sinir sistemi fonksiyonlarını değerlendirmek, yaşam tarzı değişikliği ve medikal tedavinin bu fonksiyonlar üzerindeki etkisini incelemektir. Gereç ve Yöntem: AHA/ NHLBI kılavuzuna göre metabolik sendrom hastalığı tanısı konan 101 hasta ile 36 sağlıklı bireyden oluşan kontrol grubu çalışmaya alındı. Metabolik sendrom hastalarından çalışma başlangıcında ve sonunda laboratuvar parametreleri için uygun kan ve idrar örnekleri alındı, kalp hızı değişkenliği ve kalp hızı türbülansı parametreleri ölçüldü. Kontrol grubundan çalışma başlangıcında laboratuvar parametreleri için uygun kan ve idrar örnekleri alındı, kalp hızı değişkenliği ve kalp hızı türbülansı parametreleri ölçüldü. Çalışmaya katılan tüm bireylere ekokardiyografik ölçümleri yapıldı. Tüm hastaların kılavuzlara uygun olarak medikal tedavisi düzenlendi. Bulgular: Metabolik sendrom hastalarında kalp hızı değişkenliği parametreleri sağlıklı bireylere göre anlamlı olarak bozulmuştur. Aradaki fark diyabetes mellitustan bağımsız olarak elde edilmiştir. Kalp hızı türbülansı parametreleri de olumsuz etkilenmekle birlikte istatistiksel olarak anlamlı değildir. Üç aylık tedavi sonrası 52 hasta kontrole gelmiş, bu hastalardan 26'sı yaşam tarzı değişikliklerini uygulamıştır. Yaşam tarzı değişikliği uygulayan hastaların kalp hızı değişkenliği parametreleri bazale göre anlamlı olarak düzelirken, uygulamayan hastalarda bozulma saptanmıştır. Kalp hızı türbülansı parametrelerinde değişiklik saptanmamıştır. Sonuç: Metabolik sendrom hastalarında otonom sinir sistemi bozukluklarını değerlendirmede yararlanılan kalp hızı değişkenliği ve kalp hızı türbülansı parametrelerinde bozulma mevcuttur. Yaşam tarzı değişikliği ise otonom sinir sistemi fonksiyonları üzerinde olumlu etkiye sahiptir. Kalp hızı değişkenliği parametreleri metabolik sendrom hastalarında otonom fonksiyonları değerlendirmede kullanılabilir. Bu yaklaşım tarzı otonom fonksiyonların düzelmesi açısından olumlu etkiye sahip görünmektedir. ABSTRACT Objective: The aim of this study is to evaluate the autonomic nervous system functions of the metabolic syndrome patients by using the heart rate variability and heart rate turbulence analyses and investigate the effects of the life style changes and medical theraphy on these functions. Materials and Methods: One hundred one patients diagnosed with metabolic syndrome according to the AHA/NHLBI statement and 36 healthy volunteers were included in the study. Appropriate blood and urine samples were taken for laboratory parameters, heart rate variability and heart rate turbulence parameters were analyzed of the metabolic syndrome patients and control subjects. After 3 months follow up period, all laboratory and Holter analyses were repeated in patients with metabolic syndrome. The echocardiographic measurements were done in all subjects. The medical theraphy off all patients was appropriate arranged according to the guidelines. Results: The heart rate variability parameters were significantly decreased in metabolic syndrome patients when compared to control subjects. The difference between the groups were independent from diabetes mellitus. Heart rate turbulence parameters were also blunted, but these findings were statistically insignificant. During 3 months follow-up period, 26 of 52 metabolic syndrome patients followed life style changes. While heart rate varibality were significantly improved when compared to baseline in patients following the life style changes, they decreased in patients who did not follow the life style changes. Heart rate turbulence parameters were not affected with life style changes. Conclusions: The heart rate variability and heart rate turbulence parameters, use to evaluate the autonomic nervous system functions in metabolis syndrome patients, were decreased. Life style changes have got positive effects on autonomic nervous system functions. 121