Search

Since the total of 150,000 doses of attenuated cell culture vaccine doses produced anually in Turkey does not meet the requirements of the country, by reducing the number of vaccine cells in a single dose, an increased number of vaccine doses was obtained for cattle, and doses consisting of different numbers of vaccine cells were tested according to their protective efficiency against tropical theileriosis in cattle. Fifty Holstein calves aged 2.5-3 months were used: 42 of them were used in vaccine dose trials while 8 were used in the determination of pathogenicity of the challenge material. In order to examine doses consisting of different numbers of vaccine cells, 3 experiments were carried out. Three groups (including 1 control) consisting of 4 calves were formed in the first experiment while 5 groups (including 1 control) consisting of 3 calves were formed in the second experiment and 2 groups consisting of 10 and 5 (control) calves were formed in the third experiment. Calves in the first experiment groups were vaccinated with 106 and 107 vaccine cells, whereas calves in the second experiment groups were vaccinated with 103, 104, 105 and 106 and calves in the third experiment groups were vaccinated with 106 cells. Animals in the control groups were not vaccinated. Generally, significant reactions were not observed in vaccinated calves and neither schizonts in lymph node smears nor piroplasm forms in blood smears were detected in any of them. No difference was observed in blood cell levels. Thirty-five days after vaccination, animal groups including the control groups were challenged with Theileria annulata Sarıoba Hyalomma detritum tick stabilate (4 t.e.) in the first experiment, T. annulata Akdere H. detritum tick stabilate (4 t.e.) in the second experiment and T. annulata AKSA H. anatolicum anatolicum (4 t.e./1 ml T. annulata Akdere + 4 t.e./1 ml T. annulata Sarıoba) tick stabilate (prepared from 8 ticks) in the third experiment. Infection developed in both vaccinated and non-vaccinated calves following challenge and schizonts, piroplasms and fever were observed. When compared to vaccinated calves, parasitaemia and schizont levels and body temperatures were higher and clinical reactions were more severe in non-vaccinated calves. Vaccinated and non-vaccinated calves in the third experiment groups, which were challenged with higher material levels, exhibited more severe infection symptoms compared to the first 2 experiment groups. Higher levels of schizont and piroplasms were detected in the animal groups in the third experiment, and 4 of the vaccinated calves (40%) and all control calves (100%) died from tropical theileriosis. In conclusion, vaccines applied at 103, 104, 105, 106 and 107 cell doses were found to protect cattle from infection in this research. No significant difference was detected between the protective efficiacy of vaccine doses. However, in cases in which tick challenge was higher, the 106 cell vaccine dose was found to be insufficient regarding protection.

A sterile-male technique was studied on the tick Hyalomma excavatum and its applicability was discussed. The adult unfed male Hyalomma excavatum ticks were exposed to gamma irradiation at the dose of 15 Gray (Gy). The effects of irradiation on the male Hyalomma excavatum ticks were evaluated by the fertility performances of the untreated Hyalomma excavatum females which they were paired with. At the dose of 15 Gy, irradiated males were proved to be effective in competing with untreated males. Feeding times were prolonged, engorged weights and egg production were reduced, and egg viability and hatchability were significantly decreased. Since the results are expressive and promising, a sterile male release, in spite of obvious difficulties, could be considered feasible. However, further trials are needed to investigate if the sterility is transmitted from generation to generation without recovery of fertility, üzerinde steril erkek tekniğine uygun çalışmalar yapılarak tekniğin sahaya uygulanabilirliği araştırılmıştır. Gama radyasyonun Hyalomma excavatum üzerindeki etkisi, ışınlanmış erkek kenelerle çiftleşen ışınlanmamış dişi Hyalomma excavatum kenelerinin üreme performansları izlenerek incelenmiştir. 15 Gray (Gy) dozda ışınlanan erkek kenelerin ışınlanmamış kenelerle rekabet edebildiği görülmüştür. Kenelerin beslenme süreleri uzamış, düşme ağırlıkları ve yumurta verimleri azalmış, yumurtaların canlılığı ve yumurtalardan çıkan larva sayısı önemli oranda düşmüştür. Elde edilen sonuçlar steril erkek tekniğinin, uygulamadaki tüm güçlüklere rağmen kene kontrolü amacıyla kullanılabileceğini göstermektedir. Yine de, bu tekniğin sahaya uygulanmasından önce, gama ışınlamanın kenelerin üreme performansları üzerindeki etkisinin izleyen nesillere aktarılıp aktarılmadığı konusunda çalışmalar yapılması uygun olacaktır

This study was conducted to determine the prevalence of cryptosporidiosis and to identify Cryptosporidium species found in preweaned calves, in Erzurum, Turkey. Fecal samples were collected from 307 calves up to one month old from 5 dairy farms. Genomic DNA was obtained by DNA extraction (QIAamp DNA Stool kit). The prevalence of cryptosporidiosis was determined based on identification through a nested PCR protocol to amplify fragments of the Cryptosporidium SSU rRNA gene. 3.9% of calves were positive for Cryptosporidium. Calves that were subjected to traditional herd management, were female, aged 2 weeks, and had watery feces were affected by the disease at a greater incidence than those were subjected to planned herd surveillance program, were males, were older than 3 weeks, and had firm feces. DNA sequence analysis of the SSU rRNA gene on all of the PCR positive samples ascertained that C. parvum was the only species present. Further studies should be performed comprehensive fecal analysis for other causative agents for association Cryptosporidium species in calf diarrhea and mortality resulting in economic loss in the region. Ataturk University Scientific Researches ProjectsAtaturk University [BAP-2008-186] This study was supported by Ataturk University Scientific Researches Projects (Project number: BAP-2008-186)

TENMAK D.N.. 10007 Bu rapor Kırım Kongo Kanamalı Ateşi’nin vektörü olarak bilinen Hyalomma türü keneler üzerinde gama ışınlamanın etkisini inceleyen bir dizi denemeyi kapsamaktadır. Bu çalışma aynı zamanda steril böcek tekniğinin kene kontrolü için uygunluğunu araştırmayı amaçlamaktadır. İlk olarak, aç, erkek Hyalomma anatolicum anatolicum kene grupları 5, 10, 15, 20 ve 50 Gy dozda ışınlandılar. 10 Gy dozun altında ışınlanan kenelerde hiçbir değişim görülmedi. 10 Gy ve üstü dozlarda ışınlanan erkek kenelerle çiftleşen dişilerin düşme ağırlıklarının azaldığı ve yumurtalarının canlılık oranının düştüğü belirlendi. 10 ve 15 Gy dozda gama ışını alan erkek kenelerin çiftleşme için normal kenelerle rekabet edebildiği anlaşıldı. 50 Gy dozda ışınlanan erkek kenelerin steril oldukları ve rekabetin azaldığı görüldü. Bu çalışmaları izleyen, Hyalomma marginatum marginatum ve Hyalomma anatolicum excavatum üzerinde yapılan çalışmalarda 10 ve 15 Gy gama ışınlama dozları kullanıldı. Bu dozlarda ışınlanan erkek kenelerle çiftleşen dişilerin beslenme ve üremeye ilişkin parametreleri incelendi. 15 Gy dozda ışınlanan gruplarda yumurta üretiminin ve larva veriminin önemli oranda düştüğü görüldü. Elde edilen sonuçlar steril böcek tekniğinin kenelerin kontrolü amacıyla kullanılabileceğini göstermektedir. Yine de, bu tekniğin sahaya uygulanmasından önce, gama ışınlamanın keneler üzerindeki etkisinin izleyen nesillere aktarımı konusunda çalışmalar yapılması yararlı olacaktır. This report describes a series of experiments to study the effects of gamma irradiation on Hyalomma spp., the genus known to be biological vector of Crimean Congo Haemorrhagic Fever . It was also intended to find out the possibility of the sterile male technique for tick control. First, groups of unfed male ticks of Hyalomma anatolicum anatolicum were exposed to gamma radiation doses of 5, 10, 15, 20 and 50 Gy to define the tolerance limits. Ticks were unaffected at irradiation doses below 10 Gy, but at this level and above, mean engorged weights, and viability of eggs were reduced. Males receiving 10 and 15 Gy doses of irradiation were proved to be effective in competing with normal males. Males irradiated at 50 Gy were all sterile and competitiveness was low. Irradiation doses of 10 and 15 Gy were chosen for further investigations on Hyalomma marginatum marginatum and Hyalomma anatolicum excavatum groups to examine the subsequent behaviour, feeding, and reproductive capacities of the ticks for the application of sterile male technique. The effects of irradiation on the male ticks were evaluated by the performances of the normal females which they were mated with. At the dose of 15 Gy egg production and fertility of resultant egg hatches were significantly low.Since the results are expressive and promising, a sterile male release could be considered feasible, however, further trials are needed to investigate if the sterility is transmitted from generation to generation without recovery of fertility.

WOS: 000290955200025 Scorpion envenomation still remains a major health problem in many tropical and subtropical countries. Antivenom is still widely administered in the treatment of envenomation. Scorpion venoms is used as source of antigen to the production of antivenom. Therefore, quality control and homogeneity of venom are a crucial point. In this study, adult Mesobuthus gibbosus and Mesobuthus eupeus scorpions were collected from Osmaniye and Nigde provinces in Turkey. After extraction, the venom composition was analyzed using one-dimensional gel electrophoresis (1-DE). Only one common protein (70 kDa) band was found in all venom samples. Three protein bands (70, 87 and 100 kDa) were also detected in the venom of female scorpions in Osmaniye and Nigde provinces.

Encephalitozoon cuniculi is a small protozoan parasite in the phylum Microspora. It has been shown to naturally infect several host species, including humans. Encephalitozoonosis is routinely diagnosed in vivo by serological examination or post mortem by histopathology. In a conventional rabbit colony, two animals suddenly showed clinical signs (torticollis and asthenia of limbs). Serum samples of these rabbits were seropositive for E. cuniculi after definitive diagnosis (Toxoplasma gondii and Listeria monocytogenes). The animals in the same breeding facility were also clinical examined, and the present study evaluated the prevalence of specific anti-E. cuniculi antibodies using serological testing, both in animals and in people working with animals, after two clinical cases. The rabbits showed no clinical symptoms of the disease. Blood samples were taken for E. cuniculi infection from 50 clinically healthy rabbits. Anti-E. cuniculi antibodies were found in two asymptomatic and two clinically affected animals belonging to the same rabbit colony. Finally, the present study found that the 7.7% (4/52) prevalence of CIA, test positive in rabbits. E. cuniculi spores were detected in the urine of one clinically affected rabbit, and one seropositive animal caretaker after staining with the modified trichrome stain. In conclusion, the presence of seropositive, but apparently healthy rabbits indicates the need for screening examinations to detect the anti-E. cuniculi antibody in rabbits, especially considering the potential zoonotic risk. Therefore, persons should avoid contact with the urine of infected or healthy animals, and always use good personal hygiene when handling animals.

Bu çalışma, Ankara’nın Eryaman yöresinden yakalanan 23 Spalax leucodon türü kör farede coccidian oocystlerinin tespiti amacıyla yapılmıştır. Muayene edilen 23 kör farenin tamamı (%100) 2-8 türle, 10 farklı Eimeria ve 1 İsospora oocysti ile enfekte bulunmuştur. Kör farelerden elde edilen dışkı örneklerinde %78.2 Eimeria elliptica, %73.9 E.maralikiensis, %65.2 E.spalacis, %52.1 E.torosicum, %47.8 E.turkmenica, %43.4 E.lalahanensis, %30.4 E.talikiensis, %21.7 E.oytuni, %13 E.celebii, %4.3 E.tuzdili, %4.3 Isospora anatolicum rapor edilmiştir. Sonuç olarak S.leucodon’da daha önce Türkiye’den bildirilen E.lalahanensis, E.tuzdili, E.spalacis, E.elliptica, E.turkmenica ve I.anatolicum türleri ile ülkemizde henüz bildirilmemiş olan E.maralikiensis ve E.talikiensis türleride bulunmuştur. Ayrıca yine bu çalışmada S.ehrenbergi’de bulunan E.oytuni, E.celebii, E.torosicum türleri S.leucodon’da ilk defa tespit edilmiştir, Twenty-three mole-rats of the Spalax leucodon Nordmann superspecies were collected from Eryaman district of Ankara in Turkey. Faeces samples were examined for coccidian oocysts and the 23 examined animals (100%) were determined to be infected with 2-8 species representing 10 species of eimerians and 1 species of isosporan. The prevalence of coccidian in the population of herbivorous mole-rats sampled is reported as 78.2% Eimeria elliptica, 73.9% E.maralikiensis, 65.2% E.spalacis, 52.1% E.torosicum, 47.8% E.turkmenica, 43.4% E.lalahanensis, 30.4% E.talikiensis, 21.7% E.oytuni, 13% E.celebii, 4.3% E.tuzdili, 4.3% Isospora anatolicum. As a result, E.lalahanensis, E.tuzdili, E.spalacis, E.elliptica, E.turkmenica, I.anatolicum, as well as E.maralikiensis, E.talikiensis, E.oytuni, E.celebii, E.torosicum were determined in S.leucodon in Turkey. In addition, E.maralikiensis and E.talikiensis were reported from S.leucodon for the first time in Turkey. Furthermore the species which were found in S.ehrenbergi such as E.oytuni, E.celebii, E.torosicum were also reported from S.leucodon for the first time in this study

Daha önce yapmış olduğumuz bir çalışmada, irradie Hyalomma anatolicum anatolicum erkeklerinin, aynı sayıdaki irradie edilmemiş erkeklerle, dişi keneleri dölleme faaliyetinde rekabet edemedikleri görülmüştür. Bu çalışmada ise, irradie H. marginatum erkeklerinin döllemede rekabet gücü sınırlarının sayısal üstünlüklerine göre saptanması ve sahada yararlanılabilecek olası uygulama oranlarının ve esaslarının belirlenmesi amaçlanmıştır. Bu çalışmada, erkek keneler caesium137 kaynaklı Gamma radyasyon ile 10 Gy’lik dozda ışınlanmıştır. İstatistiksel farklılıkları ortaya koyabilecek sayısal oranlarda ışınlanmış ve ışınlanmamış erkekler ile aynı tavşan kulağına konan 34 dişinin ağırlıkları, dişilerin doyma süreleri, yumurta sayısı ve yumurtadan çıkan larva sayısı gibi biyolojik parametreler kaydedilmiştir. Sonuç olarak, gerçekleştirilen istatistiksel analizler, irradie H. marginatum erkeklerinin de sayısal eşitlik söz konusu olduğu taktir de ışınlanmamış erkeklerle belli bir rekabet gücüne sahip olmadıklarını göstermiştir. Ancak, eşitliğin erkekler lehine bozulduğu gruplarda yumurtasından larva çıkan dişi sayısı ile yumurta ve larva sayılarının azaldığı görülmüş, bu durumun istatistiksel olarak da önemli olduğu tespit edilmiştir. Elde edilen bu verilerin de olası saha denemelerinde göz önünde bulundurulması gereken parametrelerden biri olduğu sonucuna varılmıştır. We had previously reported in one of our studies that the irradiated males of Hyalomma anatolicum anatolicum were not able to compete with the normal males while mating with the females. In this study, it is aimed to determine the limitations of the competitiveness of irradiated males of H. marginatum in copulation in accordance with their numerical superiority over the nonirradiated males. We also intend to assign the applicable propotions and furthermore we would like to identify the main principles and conditions of possible field examinations. In this study, the male ticks were subjected to gamma radiation with a dose of 10 Gy emitted by a gamma-ray source of Caesium 137. Biological parameters such as feeding periods, weight, number of eggs and larvae hatching from the eggs of female 34 ticks that were placed in rabbit ears together with different numbers of irradiated, nonirradiated or a combination of both irradiated and nonirradiated male ticks were recorded. Reasonable numbers of ticks were employed in order to reach statistically reliable results. In conclusion, statistical analyses showed that the irradiated males of H. marginatum could not compete with the nonirradiated males in the case where these two groups had equal numbers of males. However, data analyzed from the study also deduced that the average number of eggs and larvae of females showed a reduction in trials for cases in which there were more irradiated males and this incident was found to be statistically significant. Finally, we came to the conclusion that our presented results have to be one of the key parameters which must be considered for field applications.

Çalışmada, kanatlı coccidiosisine neden olan Eimeria türlerinin farklı yoğunluktaki enfeksiyonlarda gösterdiği atılım karakteristiklerini ortaya koymak amacıyla, her birinde 14 günlük 14 civciv bulunan 8 grup sırasıyla 25 bin, 50 bin, 100 bin, 200 bin, 350 bin, 500 bin, 750 bin ve 1 milyon ookist ile enfekte edilmiştir. Kontrol grup olarak ayrılan 9. grup ise enfekte edilmemiştir. Sahadan elde edilmiş olan ve farklı Eimeria türlerini barındıran inokulum ile gerçekleştirilen enfeksiyonu takiben, günlük olarak civcivlerin dışkıları modifiye McMaster yöntemi ile ookist yoğunluğu yönünden irdelenmiştir. Numunelerdeki E. maxima’ nın oransal yoğunluğu, morfolojik kriterler esas alınarak belirlenmiş ve aynı oransal değer üzerinden sayısal yoğunlukları hesaplanmıştır. Hayvanların takibine enfeksiyonun 30. gününde son verilmiştir. Elde edilen veriler, saha koşullarına benzer ortamlarda barındırılan ve farklı dozlarda karışık oocyst ile enfekte edilen civcivlerde, Eimeria spp ve E. maxima oocyst atılım seyrinin belli derecede enfeksiyon dozu ile ilişkili olduğunu, dönem boyunca atılan oocyst miktarının ise, gram dışkı üzerinden ele alındığında, doz ile doğrusal bir ilişkiye sahip olmadığını göstermiştir. The aim of this study was to expose shedding characteristics of different Eimeria spp cause coccidiosis. For this purpose, 8 groups of 14 days-old 14 birds were infected respectively with 25x103, 50x103, 100x103, 200x103, 350x103, 500x103, 750x103 and 1000x103 Eimeria spp oocysts and 9th group was determined as control. The infection carried out with the inoculum consist of different field based Eimeria spp Following the infection faecal samples were taken and examined by using the modified McMaster method in terms of oocyst density. Proportional density of E. maxima in stool samples determined base on morphological criterions and quantitative densities also calculated by using same proportional density. The data of our study showed that Eimeria spp and E. maxima dropping progress was releated with infection dose to a certain extent and discarded oocyst amount during the period was not have a linear relationship with the infection dose.

This study has been carried out to detect Theileria infection in sheep and goats in different geographical regions of Turkey such as Central Anatolia, Eastern Anatolia and Southern Anatolia. Many visits were made to these locations in different periods and a total of 687 sheep and 89 goats, suspected to have Theileria infection, were examined. The prevalance of infection with T. ovis was 64.19 % in sheep and 12.36 % in goats. Microscopical examination showed that the percentage of parasite carriers was 37.55 % in sheep and 5.62 % in goats. Its seroprevalance was 60.26 % in sheep and 8.99 % in goats by IFAT. Theileria lestoquardi, which is very pathogenic for sheep and goats, is not present in Turkey. A total of 709 ticks were collected from sheep and goats, Bu çalışmada, Orta Anadolu, Güney Anadolu ve Doğu Anadolu gibi Türkiye'nin değişik coğrafik bölgelerinde, koyun ve keçilerde Theileria enfeksiyonu incelenmiştir. Değişik zamanlarda bu farklı bölgelerden Theileria şüpheli 687 koyun ve 89 keçi muayene edilmiştir. Theileria ovis'in hem serolojik, hem de mikroskopik muayenesiyle saptanan prevalans oranları koyunlarda % 64.19 ve keçilerde % 12.36 olarak tespit edilmiştir. Mikroskopik muayenede koyunların % 37.55 ve keçilerin % 5.62'sinde piroplasm şekli görülmüştür. Serolojik muayenede ise IFA testi ile koyunlarda % 60.26 ve keçilerde % 8.99 pozitiflik tespit edilmiştir. Keçi ve koyunlarda yüksek oranda hastalık ve ölüm meydana getirdiği belirtilen patojen T. lestoquardi türüne Türkiye'de rastlanmamıştır. Muayene edilen koyun ve keçiler üzerinde toplam 709 adet kene bulunmuştur

Bu çalışmada, tavuk coccidiosisine neden olan Eimeria ookistlerinin, toplanan dışkı numunelerinden laboratuvar ortamında kantitatif izolasyonu ve etkili bir şekilde sporlandırılması için kullanılabilecek ideal yöntem belirlenmiştir. Çok sayıda hayvanın bir arada bulunduğu broyler kümeslerinden toplanan dışkılardaki ookist varlığının sayısal olarak belirlenmesi konusunda, altlık ilişkili kontaminasyonun, sonucu önemli derecede etkileyebildiği fark edilmiştir. Söz konusu olumsuzluğun, yeni toplanan dışkılarda uygulanacak ön bir separasyon işlemi ile ortadan kaldırılabileceği anlaşılmış ve denenen yeni yöntem ile ilgili soruna belli derecede de olsa çözüm bulunabileceği görülmüştür. Ookistlerin sporlandırılması konusunda ideal yaklaşımı bulmak amacıyla yapılan denemelerde, oksijen, hareket ve potasyum dikromat (K2Cr2O7) etkisi üzerinde durulmuş olup, özellikle potasyum dikromatın önemi bir kez daha anlaşılmıştır. Ayrıca elde edilen veriler, ilgili kimyasalın etki mekanizması konusunda farklı nedenlerin de, direkt veya indirekt olarak sporlanmada rol alabiliyor olabileceğini göstermiştir. The objective of this study was to evaluate a standard method for quantitative isolation of Eimeria oocysts from feces samples and effective sporulation. It’s realized that contamination related with litter can effectively impress the result about quantitative determination of oocyst existance in faeces taken from hencoops that lots of chickens live together. This negativity can be arranged by performing pre-separation process for newly collected samples and with this process related problem could be solved to a certain degree. In the experiments made for determining the ideal perspective about oocyst sporulation, oxygen, motion and potassium dichromate (K2Cr2O7) were emphasized and the importance of potassium dichromate understood again. Moreover the obtained data showed that different reasons about potassium dichromate’s action mechanism directly or indirectly could take part in sporulation.

Çalışmada, her birinde 14 günlük 14 civciv bulunan 8 grup sırasıyla 25 bin, 50 bin, 100 bin, 200 bin, 350 bin, 500 bin, 750 bin ve 1 milyon oocyst ile enfekte edilmiş, bir grup ise negatif kontrol olarak ayrılmıştır. Kullanılan inokulum, sahadan elde edilen ve farklı türlerden oluşan Eimeria oocystlerinden hazırlanmıştır. Enfeksiyonu takip eden dönemde gruplarda görülen klinik bulgular düzenli olarak kaydedilmiştir. Ölen ve enfeksiyonun 10 ve 30uncu günü gruplardan seçilen civcivlerde nekropsi uygulanmış, görülebilen bütün makroskobik değişiklikler ve bağırsak bölümlerine ait uzunluklar kaydedilmiştir. Civcivlerde görülen canlı ağırlık (CA) değişimini belirlemek amacıyla da gruplardaki bütün civcivler enfeksiyonun 0, 5, 10, 15, 20, 25 ve 30 günlerinde tartılmışlardır. Elde edilen veriler, enfeksiyon dozu, klinik bulgular, bağırsak değişiklikleri ve CA kazanımı arasında belli bir ilişki olduğunu, ancak söz konusu ilişkinin basit aritmetiksel bir karakter taşımadığını, farklı bir çok etmenin kontrolü altında olduğunu veya olabileceğini göstermiştir. At this study, 8 groups of 14 days-old 14 birds were infected respectively with 25x103, 50x103, 100x103, 200x103, 350x103 , 500x103, 750x103 and 1000x103 Eimeria spp oocysts and 9th group was determined as control. The inoculum consist of different types of field oocysts. Clinical findings of groups were registered in sequent period. Necropsical examinations were applied to the birds choosen at the days of 10th and 30th of the inoculation and also dead ones. The data of macroscopic changes and lenghts of gut parts were recorded. For the purpose of determining live weight changes, all of the birds were weighted at 0, 5th, 10th, 15th, 20th, 25th and 30th day of the infection. Although the data shows a relationship between the dose of infection, clinical findings, gut changes and live weight changes but it also shows that relationship isn t arithmetical and/or may be under control of lots of factors.

Araştırma, Kırıkkale Belediye Mezbahası'nda kesilen koyunlarda Sarcocystis türlerini belirlemek amacıyla yapılmıştır. Ekim 2005-Mayıs 2006 tarihleri arasında kesimi yapılan 1131 hayvanın (814 koyun ve 317 kuzu) rastgele seçilen 112'sinden özofagus, diyafram, interkostal kas alınarak Sarcocystis türlerinin makro ve mikrokist bakımından muayeneleri yapılmıştır. Örneklerin %58,92'sinde Sarcocystis türlerinin makro ve mikrokistleri tespit edilmiştir. İncelenen koyunların %47,32'sinde mikrokistler, %20,53'ünde makrokistler tespit edilmiştir. Mikrokistlerin yaş durumuna göre dağılım oranlarının, bir yaşına kadar olan koyunlarda %16,12 (31 kuzunun 5'inde), bir yaş ve üstündekilerde ise %59,25 (81 koyunun 48'inde) olduğu görülmüştür. Sarcocystis mikrokistlerinden en çok S. ovicanis'e (%47,32), en az S. arieticanis'e (%1,23) rastlanmıştır. Makrokistlerin yaşa göre dağılımına bakıldığında, tamamının bir yaş üstünde bulunduğu görülür. Ayrıca makrokist saptanan ve rastgele seçilen özofaguslarda histopatolojik muayeneler yapılmıştır. Köpek dışkılarında, Sarcocystis sporocystlerine raslanmamıştır. This study was undertaken for the determination of Sarcocysts species in sheep slaughtered in Kirikkale Municipality Slaughterhouse. For this study, oesophageal, diaphragm and intercostal muscles were collected from randomly selected 112 sheep out of 1131 sheep (814 sheep and 317 lambs) that were slaughtered from October 2005 to May 2006. The samples were examined for macro and microcyst of Sarcocysts spp. Macrocysts and microcysts were found in 58.92% of the overall samples. Microcysts were found in 47.32% and macrocysts were perceived in 20.53% of the sheep that were under examination. The distribution of the microcysts with respective to the age of the sheep was studied and it has been observed that 16.12% (5 in every 31 lambs) of the lambs under 1 year old and 59.25% (48 in every 81 sheep) of the sheep equal or older than 1 year old had possessed microcysts. Sarcocystis ovicanis (47.32%) and S. arieticanis (1.23%) were the species with the highest and lowest number of recurrences respectively. Macrocysts were observed in every sheep over one age. In addition, randomly selected oesophagi with macrocyst were examined histopathologically. Sarcocystis sporocysts were not found in dog feces.

This study was carried out to diagnose Theileria species in cattle by using, RLB, IFA and microscopic examination; to compare the diagnosis methods; in addition to detect the value of the usage of RLB, that can detect more species belong to the same family, routinliy in laboratory and particularly in epidemiological studies in Ankara region between 2001-2002. For this purpose the blood samples were randomly collected from 250 cattle from the village of 9 towns of Ankara province. At the end of the examination of the samples according to the tests, 29,6%positivity was detected by microscopic examination, 28,8% by IFA and 47,6 by RLB. When the tests used were compared according to RLB regarding to their sensitivity and specifity, th esensitivity of microscopic examination was detected to be 59,8% and IFA 64,6%. The differences among the three tests were statistically found to b significant and it is cancluded that RLB was more sensitiv and specific compared to the other two tests. By this study, Theileria buffeli was firstly detected in cattle in Turkey., Bu çalışma, 2001-2002 tarihleri arasında Ankara bölgesinde RLB(Reverse Line Blotting), IFA (Indirek Floresan Antikor testi)testleri ve mikroskobik bakı ile sığırlarda Theileria türlerinin tanısını yapmak, tanı yöntemlerinin karşılaştırmalı geçerliliğini tespit etmek, ayrıca eşzamanlı, yani bir örnekle aynı soya bağlı birden fazla türün saptanabildiği RLB testinin rutin olarak laboratvarlarda ve özellikle epidemiyolojik çalışmalarda kullanılabilirliğini ortaya koymak amacıyla yapılmıştır. Bu amaçla, Ankara İline bağlı 9 ilçeye ait köylerde meraya çıkan hayvanlardan, rastgele seçilen 250 sığırdan IFAT ve RLB testlerinde kullanılmak üzere kan alınmıştır. Sonuç olarak, mikrsokobik bakıda %29,6; IFA testinde (t. annulata) %28.8; RLB yöntemlerinde ise %47,6 oranında pozitiflik tespit edilmiştir. Kullanılan yöntemler duyarlılık ve özgüllük bakımından karşılaştırıldığında RLB'ye göre mikroskobik bakının %59,8; IFAT (T.annulata)ın ise %64,6 oranında duyarlı olduğu görülmüştür. Bu çalışma ile Türkiye'de ilk defa sığırlarda Theileria buffeli tespit edilmiştir.

Bu çalışma hem yavru hem de ergin bal arılarında (Apis mellifera) varroa (varroa destructor) bulaşıklık oranını, yapılan mücadelenin etkinliğini ve kolonilerin verimliliğine etkilerini belirlemek amacıyla yürütülmüştür. Hem çalışma başlangıcında hem de çalışma süresince 24 günlük periodlarla üç arılıktan 15 arı kolonisinde (ergin arılarda, işçi arı gözlerinde ve erkek arı gözlerinde) varroa bulaşıklık oranları belirlendi. İlk ilaç uygulamasına (26 Temmuz 2004) kadar tüm gruplarda varroa bulaşıklık oranı sürekli olarak artış, ilaç uygulamasını takiben ise ani bir düşüş eğilimi göstermiştir. İkinci ilaç uygulamasına (25 Ekim 2004) kadar gerek işçi arı üzerindeki gerekse işçi arı ve erkek arı gözlerindeki pupalar üzererindeki varroa miktarı yine sürekli bir artış göstermiştir. Tüm gruplarda, erkek arı gözlerindeki ortalama varroa bulaşıklığının (grup I’de %24.14, group II’de %59.08 ve group III’te %81.72) hem işçi arı gözlerindeki varroa bulaşıklığından (grup I’de %1.44, grup II’de %3.52 ve grup III’te %4.76) hem de işçi arılar üzerindeki varroa bulaşıklığından (grup I’de %8.88, grup II’de ,%12.54 ve grup III’te %17.32) daha yüksek olduğu belirlenmiştir. Tüm kolonilerde erkek arı gözlerinin artmasıyla birlikte varroa bulaşıklık oranı da artmış, erkek arı gözlerinin maksimum olduğu dönemden sonraki dönem ise varroa oranı da maksimum olmuştur. Varroa bulaşıklık oranı kolonilerin işçi arı populasyonunu ve bal verimini olumsuz etkilemiştir. Varroa bulaşıklığı yüksek olan kolonilerin (Grup II and III) ergin arı gelişimi (10.16±0.46 ve 10.10±0.47 adet arılı çerçeve /coloni) ve bal verimi (24.20±2.68 and 26.20±3.70 kg/coloni) varroa bulaşıklığı düşük olan kolonilerin(Grup I) ergin arı gelişiminden (12.80±0.47 adet arılı çerçeve /coloni) ve bal veriminden (34.20±8.83 kg/coloni) daha düşük olmuştur, This study was carried out to determine the rate of Varroa (varroa destructor) infestation of both brood and adult honeybees (Apis mellifera anatoliaca), struggle with it and effect on the productivity of the colonies. The rate of varroa infestation, on 15 honeybee colonies in three apiaries, was investigated both at the beginning of the study and during the control period (every 24 days on worker bees, within closed worker and drone brood cells). Varroa infestation rate has continually increased in all groups until the first chemical treatment (26 july 2004). Following chemical treatment, infestation level of Varroa has clearly decreased. Until the second chemical application (25th October 2004), Varroa infestation level kept increasing on adult worker bees, within closed worker and drone brood cells. After the second chemical application, Varroa infestation rate has decreased remarkably in all experimental colonies. The average rate of varroa infestation in drone brood cells (24.14% in group I, 59.08% in group II, 81.72% in group III ) was found higher than both in Worker brood cells (1.44% in group I, 3.52% in group II, 4.76% in group III) and on adult worker bees (8.88% in group I, 12.54% in group II, 17.32% in group III). The number of Varroa has reached the maximum level after the number of drone cells were the highest. Level of varroa infestation had a negative effect on population growt and honey production of the colonies. Much infested colonies (Group II and III) had lower adult bee populations (10.16±0.46 and 10.10±0.47 number frame/colony) and produced less honey(24.20±2.68 and 26.20±3.70 kg/colony) than Less infested (Group I). colonies (12.80±0.47 number frame adult vorkerbees/colony, and 34.20±8.83 kg/colony honey).

Dünya genelinde bal arılarının en önemli paraziti olarak bilinen Varroa destructor Anderson & Trueman ve V. jacobsoni (Asya bal arısı Apis cerena’ya özgüdür), arılardan hemolenf emerek kolonilerin zayıflamasına, hatta önlem alınmayan durumlarda bulaşmayı takiben birkaç yıl içerisinde sönmesine neden olabilmektedirler. Arıcılıkta önemli kayıplara yol açan parazit ile mücadelede ciddi programlara gereksinim duyulmaktadır ki bu noktada parazitin etkili bir şekilde teşhisi büyük önem taşımaktadır. Varroosis’in tanısı amacı ile geliştirilmiş birçok yöntem bulunmaktadır; bunlardan, uygulama kolaylığı ve iyi sonuç vermesinden dolayı % 70’lik etil alkol ile ergin arıların 30 dk çalkalanması esasına dayanan testler özel konuma sahiptir. Bu çalışmada, geliştirilen özel kap içerisine alınan arılar %70’lik etil alkolde el yardımıyla belli aralıklarla çalkalanmış ve kap dibine düşen parazitler çalkalamanın 1., 3. ve 5. dk’larında sayılmışlardır. Numunelerin ayrıntılı laboratuar muayeneleri sonucunda, incelenen 10 koloniden 8’inde 5 dk’lık çalkalama ile %100 başarıya ulaşıldığı anlaşılmıştır. Sonuç olarak, düzenlenen yeni teşhis kabı sayesinde, oldukça kısa bir sürede, pratik olarak etkili bir parazitemi saptamasının yapılabileceği görülmüştür, Varroa destructor Anderson & Trueman which is known as the most important parasite of the honey-bee throughout the World, may cause the weakening of the colonies by sucking haemolymph from the bees and even in the situations where the precautions are not taken, cause them to be collapsed within a few years following the infection. Serious programs are needed in the combat with the parasites which cause important losses in the apiculture and at this point effective identification of the parasite carries a large importance. There are many methods developed for the diagnosis of the Varroa. Among these the tests based on basis of shaking the adult bee within ethyl alcohol of 70% for 30 minutes has a special place because of its easy application and giving good results. In this study, the bees taken into the developed special pot were shaken by hand inside the ethyl alcohol of 70%, with definite intervals and the parasites which fell to the bottom of the pot were counted in the 1st, 3rd and 5th minutes of the shaking. As the result of the detailed laboratory examinations of the samples, it is understood that 100% success was reached in the 8 of the 10 colonies with a shaking for 5 minutes. As the result, with the help of the arranged new identification pot, it is seen that an effective parasitemia determination can be made practically within a rather short time.

This study was carried out in an endemic region of Central Anatolia to research the ep epidemiologyof tropical the theileriosis after vaccination from March 1996 to April 1999. The study was conductedin Kesikköprü, Köseli, Kerişli villages and TIGEM farm of Bala county, and Kabak, Güreş,Girmeç, Hıdırşeyh villages and TIGEM fann of Polatlı county where the presence of Theileria annulatawas detected by blood smear inspections. In these villages, 50 % of cattles was native, 30 %cross-breed and 20 % pure Holstein.The studies have showed that the prevalence of T.annulata was 39.8 % befare the vaccination.Cattle were vaccinated by T. annulata live macro-schizont vaccine that contained 107 cells perml (produced in Pendik Veterinary Research Institute). lnspections done 45 days later fallawing tothe vaccination showed that 58.5% of cattle became seropositive against T. amııtlata antigen. Theseropositivity percentage in unvaccinated control group cattle became 30.1% during one activeseason of the disease. In the same period, 48.5 % of vaccinated and 29.4 % of control group animalsbecame the port or of T. annulata.The vaccine was found to be partially effective on tropical theileriosis since the ineidence ofthe disease was detected to be 1.9% in the vaccinated animals and 10.5 %in the unvaccinated controlgroup animals. It was also confırmed with this study that theileriosis is endemic disease in certainregions of Ankara province.The sporoblasts of T.annulata were found in the saliva glands of Hyalomma anatolicum anatolcumand Hyalomma anatolicum excavatum. lt was concluded that tlıese ticks are the potantialvecfor of tropical the theileriosis in Turkey., Türkiye'de mevcut sığırların çoğunluğu,genetik yapı İtibarıyle, düşük verimli yerli ırklardanmeydana gelmiştir. Bu nedenle, tarımsalpotansiyeli yüksek bölgelerde bulunan yerliırk sığırların yerine batıdan kültür ırkı sığırlarithal edilerek, yıllardır sığırcılığın ıslahına çalışılmıştır.Ancak, Türkiye'de sığır yetiştiriciliğiniolumsuz yönde etkileyen, genetik yapıdışında diğer bazı faktörler de mevcuttur. Bufaktörler arasında viral, bakteriyel ve paraziterhastalıklar önemli yer tutarlar.

This study was performed for determining sand fly species in Afyon province between May and October 2002. Sand fly samples were collected with light traps from cow stable in three location (Çakır village, Küçük Çobanlar village, Sülün village) in the centre of Afyon. During this study, a total of 113 sandflies (69 males and 44 females) were collected. In consequence of microscopial examination, 8 species were identified as P.(A.) halepensis, P.(L.) neglectus, P.(A.) balcanicus, P.(L.) perfiliewi, P.(L.) syriacus, P.(A.) simici, P.(L.) tobbi and P.(P.) papatasi respectively. Except P.(A.) halepensis the other species were reported firstly from Afyon and large proportion of the sandflies was collected in July, Bu araştırma Mayıs 2002-Ekim 2002 tarihleri arasında Afyon yöresinde bulunan Phlebotomus türlerinin tespiti amacıyla yapılmıştır. Phlebotomus örnekleri Afyon iline bağlı 3 merkezde (Çakır köyü, Küçük Çobanlar köyü, Sülün kasabası ) sığır barınaklarına yerleştirilen ışık tuzakları ile toplanmıştır. Araştıma süresince 69’u erkek, 44’ü dişi olmak üzere toplam 113 Phlebotomus örneği yakalanmıştır. İnceleme sonucu 3 alt cinse (Adlerius, Phlebotomus, Larroussius) bağlı toplam 8 tür tespit edilmiştir. Bu türlerin yaygınlık sırasına göre P.(A.) halepensis, P.(L.) neglectus, P.(A.) balcanicus, P.(L.) perfiliewi, P.(L.) syriacus, P.(A.) simici, P.(L.) tobbi ve P.(P.) papatasi olduğu saptanmış ve bu türlerin en fazla Temmuz ayında aktif oldukları görülmüştür. Ayrıca P.(A.) halepensis dışındaki türlerin tamamı Afyon yöresinde ilk kez tespit edilmiştir

An epidemiological survey for Theileria annulata infection was conducted in 12 selected villages around Ankara in Central Anatolia, Turkey, during the period April 1990 to January 1993. During the survey, 198 cattle of 30 local breeds, 84 Holstein-Friesian x local breeds and 84 Holstein-Friesian breed were examined for antibodies to T annulata and the presence of the vector ticks. Four species of Hyalomma ticks were identified: Hyalomma anatolicum anatolicum, Hyalomma anatolicum excavtum, Hyalomma detritum and Hyalomma marginatum marginatum. Salivary gland staining indicated that infected adult ticks of all four species were present and, therefore, were implicated in the transmission of tropical theileriosis in the field. Generally, the Hyalomma infestation rate was low, with the heaviest infestations occurring on the older animals. Young adults and calves had very low infestation rates. Most ticks seen on cattle were adults, very few nymphs were found. The blood smear and serological examination of the 198 cattle conducted in March, before the start of the first disease season, showed that the prevalence of piroplasmosis was 11.1% (22 out of 198) and the seroprevalence of T annulata was 10.6% (21 out of 198). Forty-three animals were then excluded from the study because they were seropositive and/or harboured piroplasms. Ninety-two seronegative animals showed piroplasmosis (92 out of 155) and 34 seronegative animals became seropositive for T annulata (34 out of 155) during the three disease seasons. One animal became clinically ill with tropical theileriosis and required treatment. The incidence of cattle showing piroplasmosis and disease in the total study sample was 50.7% and 0.5% per disease season, respectively The seroconversion rate of new infection with T annulata in the total study was 14.3% per animal season. The number of cattle showing piroplasmosis was much greater than the number of seropositive cattle, which may indicate the presence of another species of Theileria. The two different management systems encountered in the study were considered to have influenced the tick infestation levels.

This sludy was cafried out in stray dogs in Elazığ. A tolal ol 53 dogs were examined lor the presence ol anli-Toxoplasma gondii antibodies using Sabin-Feldman ıesı (SF). Anli·Toxoplasma gondii anıibodies were detecled in 40 (75.4%) ol the dogs. Titers of 1/16, 1/64, 11256, 1/1024 were lound in 17 (42.5%), 12 (30%), 8 (20%) and 3 (7.5%) of the seropositive dogs respectively, Bu çalışma Elazığ yöresinde sokak köpeklerinde yapılmıştır. Toplam 53 köpek serumu Sabin-Feldman (SF) tesıi ile incelenmiş ve 40'ında (%75.4) anti·Toxoplasma gondii antıkoru saptanmıştır. Seropozitil köpeklerin 17'si (%42.5) 1/16, 12'si (%30) 1/64, 8'i (%20) 11256, 3'0 (%7.5) 1/1024 sulandırma basamaklarında pozitil bulunmuştur

This sludy was cafried out in stray dogs in Elazığ. A tolal ol 53 dogs were examined lor the presence ol anli-Toxoplasma gondii antibodies using Sabin-Feldman ıesı (SF). Anli·Toxoplasma gondii anıibodies were detecled in 40 (75.4%) ol the dogs. Titers of 1/16, 1/64, 11256, 1/1024 were lound in 17 (42.5%), 12 (30%), 8 (20%) and 3 (7.5%) of the seropositive dogs respectively., Bu çalışma Elazığ yöresinde sokak köpeklerinde yapılmıştır. Toplam 53 köpek serumu Sabin-Feldman (SF) testi ile incelenmiş ve 40'ında (%75.4) anti·Toxoplasma gondii antıkoru saptanmıştır. Seropozitil köpeklerin 17'si (%42.5) 1/16, 12'si (%30) 1/64, 8'i (%20) 11256, 3'0 (%7.5) 1/1024 sulandırma basamaklarında pozitil bulunmuştur.

Sera from 68 Angora goats over 2 age, were tested for Toxoplasma Gondii antibodies by Sabin-Feldman test in ANkara Vicinitier ( Beypazarı, Gölbaşı, Haymana, Nallıhan) 37 (%54) of 68 goats were found to be pozitive for Toxoplasma gondii antibodies . Antibody titers of SF test were found as, Ankara'nın Beypazarı, Gölbaşı, Haymana ve Nallıhan ilçesindek iki yaşının üzerinde toplam 68 tiftik keçisi seçilerek kanları alınmış ve serumları çıkarılmıştır. Bu serumlardan Sabin - Feldman testi ile anti-Toxoplasma antikorları aranmış ve %54 oranında seropozitiflik saptanmıştır. Bu testin sulandırma basamaklarından 1/16'da 30 pozitif serum 1/64'de 4 pozitif serum, 1/256'da ise 3 pozitif serum tespit edilmiştir.

The serum of 60 local horses with belong to Ministiry of Health RefikSaydam Hıfzısıhha Centre Serum Ranch and which are 1-17 years old w erechecked for Toxoplasma gondii antibody by test Sabin- Feldman (SF). Fivehorses (8.33 %) from 60 horses were found seropozitif. So T.gondii antibodieswere fixed in completely local horses for the first time in Türkiye., Sağlık Bakanlığı Hıfzısıhha Merkez Başkanlığı Serum Üretimçiftliğinde bulunan 1-17 yaşları arasındaki 60 yerli at'a ait serum Sabin -Feldman (SF) testi ile Toxoplasma gondii antikorları bakımından kontroledilmiştir . Toplam 60 atdan 5 (% 8.33)'i seropozitif bulunmuştur. BöyleceTürkiye'de ilk defa tamamen yerli olan atlarda T. gondii antikarlarının varlığısaptanmıştır .