Search

Amaç: İnsan immün yetmezlik virüsü (human immunodeficiency virus; HIV)enfeksiyonu tedavisinin başarısındaki önemli sorunların başında hastaların antiretroviral tedaviye (ART) uyum güçlüğü gelmektedir. Tedaviye uyumun tüm bu avantajlarına rağmen tüm dünyada ART uyum oranı %50 ile %70 arasında değişmektedir. Hâlbuki HIV ile uzun bir süre yaşamak için en az yüzde 95 oranında tedaviye uyum gösterilmesi gerekmektedir. Bu çalışmada HIV tedavisi alan bireylerde tedavi uyumunu etkileyen faktörler arasından psikososyal faktörlerin araştırılması amaçlandı.Yöntem: 15.10.2019 ile 01.03.2020 tarihleri arasında Hastanemizin Enfeksiyon Hastalıkları Polikliniğinde izlenen ve HIV'e yönelik ilaç tedavisi uygulanan 50 hasta çalışmaya dahil edildi. Katılımcılara; sosyodemografik ve biyolojik faktörler veri formu, Beck depresyon ölçeği, Beck anksiyete ölçeği, Rosenberg benlik saygısı ölçeği, çok boyutlu algılanan sosyal destek ölçeği uygulanarak elde edilen veriler modifiye Morisky tedavi uyum ölçeği (MMAS) ile karşılaştırıldı.Bulgular: Hastaların yaş ortalaması 40,22±13,13 yıl olup %82'si erkeklerden oluşmuştu.Ölçek sonuçlarına göre; çok boyutlu algılanan sosyal destek, Beck depresyon, Beck anksiyete ve Rosenberg benlik saygısı ölçeklerinin ortalamaları sırasıyla 60,22±18,07, 10,58±10,53, 8,4±8,87 ve 1,016±0,90 olarak bulundu. Motivasyonu yüksek (n=27) ve düşük (n=23) olan gruplar arasında Beck depresyon, Beck anksiyete ve çok boyutlu algılanan sosyal destek ölçeklerinde anlamlı farklılıkların olduğu belirlendi (p değerleri sırasıyla, 0,003, 0,007 ve 0,018). Korelasyon analizi sonuçlarına göre; Beck depresyon ve Beck anksiyete ölçekleri arasında pozitif yönlü ve yüksek düzeyde; Beck depresyon ve Rosenberg benlik saygısı ölçekleri arasında pozitif yönlü ve zayıf düzeyde; Beck depresyon ile çok boyutlu algılanan sosyal destek ölçekleri arasında negatif yönlü ve zayıf düzeyde bir ilişki olduğu saptandı. Beck anksiyete ölçeği ve Rosenberg benlik saygısı ölçeği arasında ise pozitif yönlü ve zayıf düzeyde bir ilişki gözlendi. Sonuç:Türk popülasyonunda HIV enfeksiyonu için ART uyumu beklenenden düşüktür. Depresyon ve anksiyete bozukluğu gibi psikososyal bozukluklar, HIV/AIDS için ART uyumunu olumsuz olarak etkilemektedir. HIV tedavisinde hastaların tedaviye uyumsuzluğunu etkileyen faktörlerin klinisyenler tarafından bilinmesi, klinisyenlerin tedaviye uyumsuz olabilecek kişileri tespit edip bu kişilere daha fazla önem vermesini ve hastalara tedaviye uyumunun önemini anlatmasını sağlayacaktır. Bu aşamada ART uyumu desteği için konsültasyon liyezon psikiyatristlerinden ya da psikiyatri uzmanlarından destek alınabilir.Tedaviye uyum arttırma adına bireysel terapi veya grup terapileri uygulanması yararlı olabilir. Objective: Difficulty in patients' adherence to antiretroviral therapy (ART) is one of the most important problems in the success of the human immunodeficiency virus (HIV) infection treatment. Despite all these advantages of treatment compliance, the rate of ART adherence varies between 50% and 70% all over the world. However, to live with HIV infection for a long time, at least 95% of medication adherence is required. This study aimed to investigate psychosocial factors among the factors affecting treatment compliance in individuals receiving HIV treatment. Methods: Fifty patients who were treated for HIV and followed up at the Infectious Diseases Polyclinic of our hospital between October 15th, 2019 and March 1st, 2020 were included in the study. The data obtained by applying sociodemographic and biological factors data form, Beck depression scale, Beck anxiety scale, Rosenberg self-esteem scale, multidimensional perceived social support scale to participants were compared with the modified Morisky medication adherence scale (MMAS).Results: The average age of the patients were 40.22±13.13 years and 82% were male.According to the survey results, the means of multidimensional perceived social support, Beck depression, Beck anxiety, and Rosenberg self-esteem scales were found as 60.22±18.07, 10.58±10.53, 8.4±8.87, and 1.016 ± 0.90, respectively. There were significant differences in Beck depression, Beck anxiety and multidimensional perceived social support scales between groups with high motivation (n=27) and low (n=23) (p values, 0.003, 0.007 and 0.018, respectively). According to the results of the correlation analysis, there were a positive and high correlation between Beck depression and Beck anxiety scales, a positive and weak correlation between Beck depression and Rosenberg self-esteem scales,and a negative and weak correlation between Beck depression and perceived multidimensional social support scales. A positive and weak correlation was observed between the Beck anxiety and Rosenberg self-esteem scales.Conclusion: The adherence to ART for HIV infection is lower than expected in the Turkish population. Psychosocial disorders such as depression and anxiety negatively affect ART adherence. In HIV treatment, clinicians should know the factors that affect patients' non-conformity to treatment, identify people who may be incompatible with treatment, give more importance to these people, and explain to patients the importance of adherence to treatment. At this stage, assistance from consultation liaison psychiatrists or psychiatrists should be obtained to ART compliance support. Individual therapy or group therapies should be beneficial to increase medication adherence. 81

Background: Immunotherapy has drastically changed the outlook for melanoma patients over the past decade. Specifically, the dual blockade of immune checkpoints using ipilimumab and nivolumab has shown unprecedented response rates and survival outcomes. This immense achievement, though, is at the cost of toxicity, with 60% of the patients experiencing high-grade adverse events (AEs). Our study aims to report the efficacy and toxicity outcomes of an out-of-trial, real-life population. Methods: Data on metastatic melanoma patients treated with ipilimumab and nivolumab were retrieved from our melanoma database&mdash, a single-center prospectively updated, medical-records based oncologic registry. Data included demographics, clinical and pathological information, as well as tumor responses and survival. Associations between patient or treatment characteristics and outcomes were also evaluated. Results: We identified 172 metastatic melanoma patients, of whom 64% were treatment-na&iuml, ve. The median follow-up was 12 months. The response rates for treatment-na&iuml, ve and previously-treated patients were 61% and 25%, respectively, median progression-free survival (PFS) were 12.2 and 2.6 months, and median overall survival (OS) were not-reached (NR) and 6.1 months, respectively. The estimated three-year OS for treatment-na&iuml, ve patients was 58% (95% CI 42&ndash, 65). At data cutoff, 22% were still on-treatment. Grade 3&ndash, 4 adverse events (AEs) were reported in 60% of the patients, almost all of whom were exposed to steroid treatments (59%), AEs were fatal in 4 patients, and led to permanent treatment discontinuation in 31%. Factors significantly associated with outcome were cutaneous histology, low lactate dehydrogenase (LDH), low number of metastatic sites, performance status, first line of treatment and number of combinations administered during the induction phase. Conclusions: Despite the profoundly different baseline patient characteristics, the combination of ipilimumab and nivolumab is as effective in the real-world population as it was in clinical trials, including long-term outcomes. In addition to confirming the significance of baseline prognostic factors, our study reveals that the number of combinations effectively administered may also be correlated with good outcome.

Kanser hücreleri, Warburg etkisi olarak bilinen durum altında proliferasyonlarını ve büyümelerini desteklemek için metabolizmalarını yeniden programlayarak oksidatif fosforilasyon yerine, pirüvat üzerinden laktat oluşumunu destekler. Kanserde laktat dehidrogenaz A aktivasyonuyla değişim gösteren metabolik fenotipin hücrenin sağkalımına, kemoterapi direncine ve metastazına etki edebileceği gösterilmiştir. Bu doğrultuda kanser metabolizmasının yeniden programlanması ve kemoterapi etkinliğinin arttırılması için metabolizmanın modülasyonu üzerine olan çalışmalar artmaktadır. Bu çalışma, laktat dehidrogenazın sodyum okzamat ile inhibe edilmesinin güncel kolorektal kanser tedavi seçenekleri olan 5-fluorourasil ve irinotekan kullanımı üzerindeki etkisini göstermek üzere planlanmıştır. Bu amaç doğrultusunda, gerçek zamanlı hücre analiz sistemleri ile hücre canlılığı ve migrasyonu değerlendirilmiştir. Metabolik değişimi desteklemek amacıyla kolorimetrik kit aracılığıyla laktat, eliza tabanlı kit aracılığıyla asetil KoA, ve kantitatif polimeraz zincir reaksiyonu ile laktat dehidrogenaz ekspresyon düzeyleri ölçülmüştür. Ayrıca oksidatif stress indeksi değerleri de ölçülmüştür. Sonuçlarımıza göre, sodyum okzamatın 5-fluorourasil ve irinotekan ile birlikte kullanılması durumunda kanser hücresinin canlılığı ve migrasyonu anlamlı olarak azalmaktadır (p≤ 0.05). Bu koşullar altında laktat seviyelerinin anlamlı olarak azaldığı saptanmıştır (p≤ 0.05). Ayrıca sodyum okzamatın kemoterapötiklerler ile birlikte kullanılması asetil KoA düzeylerini arttırmaktadır (p≤ 0.05). Bu, laktat oluşumuna gitmeyen pirüvatın krebs döngüsü üzerinden oksidatif fosforilasyonunun artışına sebep olabileceğini düşündürmektedir. Çalışmamızda sodyum okzamat kullanımı ile birlikte oksidatif stres, laktat dehidrogenaz A ve B ekspresyon düzeylerinde anlamlı değişim saptanmamıştır. Özetle, laktat dehidrogenazı inhibe ederek laktat oluşumunu azaltan sodyum okzamatın, kemoterapötiklerle kombinasyonu kanser hücresinin canlılığını ve migrasyonunu azaltmaktadır; ayrıca sodyum okzamat kullanımı laktat düzeylerini azaltıp, asetil KoA düzeylerinin arttırarak metabolik fenotipi değiştirmektedir.Anahtar kelimeler: Kolorektal kanser, tümör metabolizması, Warburg etkisi, laktatdehidrogenaz, laktat Cancer cells promote lactate formation via pyruvate rather than oxidative phosphorylation by programming their metabolism to maintain proliferation under the condition known as Warburg effect. It has been shown that the altered metabolic phenotype with activation of lactate dehydrogenase-A in the cancer cell, may affect cell survival, chemotherapy resistance and metastasis. In this direction, studies on modulation of metabolism are increasing to reprogramme cancer metabolism and increase the effectiveness of chemotherapy. This study was planned to demonstrate the effect of lactate dehydrogenase inhibition with the combination of sodium oxamate and current colorectal cancer treatment options such as 5-fluorouracil and irinotecan. Viability and migration were evaluated with real time cell analysis systems. Lactate levels were measured by colorimetric kit, acetyl CoA levels were measured by elisa, and lactate dehydrogenase expression levels were measured by a quantitative polymerase chain reaction. According to the results, the viability and migration of cancer cells were significantly decreased with the combination of sodium oxamate and chemotherapeutics (p≤ 0.05). Under these conditions, lactate levels were significantly decreased (p≤ 0.05). The use of sodium oxamate with chemotherapeutics increased the levels of acetyl-CoA. This result indicates that pyruvate, which does not form lactate, may cause increased oxidative phosphorylation. There was no significant change in oxidative stress, lactate dehydrogenase expression levels with sodium oxamate. In summary, the combination of chemotherapeutics and sodium oxamate which inhibits lactate dehydrogenase, decrease cancer cell viability and migration; the use of sodium oxamate changes metabolic phenotype by decreasing lactate and increasing acetyl CoA levels.Key words: Colorectal cancer, tumor metabolism, Warburg effect, lactatedehydrogenase, lactate 118

Kanser tedavisinde önemli derecede etkinlik gösteren proteazom inhibitörleri ile gelişen periferal nöropati nedeniyle doz azaltılması gerekmekte, dolayısıyla etkin tedaviden vazgeçilmek zorunda kalınmaktadır. Klinik verilerin yaygınlığına karşın periferal nöropatinin gelişmesinde rol oynayan mekanizmalar tam olarak aydınlatılamamıştır.Bu tez çalışmasında; klinikte kullanılan proteazom inhibitörlerinden Bortezomib ve Carfilzomib ile gelişen periferal nöropati insan nöronal hücreleri ile modellenmiş ve nöropatik etkilerin altında yatan mekanizmalar karşılaştırmalı olarak moleküler seviyede araştırılmıştır. 3 ve 24 saatlik 100 nM Bortezomib ve Carfilzomib maruziyeti sitotoksik etkiye neden olmamış ancak proteazom aktivitesini anlamlı şekilde inhibe etmiştir. Bortezomib 24 saat sonunda mitokondri membran potansiyelinde anlamlı düşüşe neden olmuştur. Bortezomib Cafilzomib'den daha fazla olmak üzere iki ilaç da mitokondri kütlesinde anlamlı düşüşe neden olmuştur. LONP1 ve HSP90 protein seviyesinde herhangi bir anlamlı değişiklik gözlenmemiştir. Bortezomib ısı şok proteinlerinden HSP70, HSP60 ve HSP32'nin seviyesinde 24 saat sonunda Carfilzomib'e oranla daha fazla artışa neden olmuştur. Bortezomib 24 saat sonunda UCP2 ve Kompleks V proteininde anlamlı, Kompleks I-IV proteinlerinde anlamsız düşüşe neden olmuştur. VDAC1 proteini 24 saatlik Bortezomib ve Carfilzomib maruziyeti ile anlamlı şekilde düşmüştür. Bortezomib K48'e bağlı übikitin ve protein karbonilasyon seviyesini 24 saat sonunda anlamlı olarak artırmıştır. Mitokondri dinamikleri ile ilgili genlerden MFN1, MFN2 ekspresyon seviyesi 3 saat sonunda, FIS1 seviyesi 24 saat sonunda anlamlı olarak düşmüştür. Konfokal mikroskop ile değerlendirilen mitofaji seviyesinde herhangi bir anlamlı değişiklik gözlenmemiştir.Sonuç olarak, Bortezomib'in gösterdiği mitotoksisite ve protein homeostazına olan etkileri Carfilzomib'e oranla daha fazla periferal nöropati gelişimine neden olmasının altında yatan mekanizmalardan olabilir. Tez çalışmasından elde edilen sonuçların, proteazom inhibisyonuna bağlı olarak ortaya periferal nöropatinin moleküler mekanizmalarının daha iyi anlaşılmasına katkı sağlaması beklenmektedir.Anahtar Kelimeler: Bortezomib; Carfilzomib; Mitotoksisite; Periferal nöropati Development of peripheral neuropathy with proteasome inhibitors that show significant activity in cancer treatment is the reason for dose reduction, thus effective treatment must be discontinued. Despite the prevalence of clinical data, the mechanisms involved in the development of peripheral neuropathy have not been fully elucidated.In this thesis, clinically used proteasome inhibitors bortezomib and carfilzomib induced peripheral neuropathy have been modeled with human neuronal cells and the mechanisms underlying neuropathic side effects have been investigated at the molecular level comparatively. 100 nM bortezomib and carfilzomib exposure for 3 and 24 hours did not cause cytotoxic effect but significantly inhibited proteasome activity. After 24 hours bortezomib caused significant decrease in the mitochondrial membrane potential. Both drugs, bortezomib in a greater extend than carfilzomib, caused significant decrease in mitochondrial mass. There were no significant change in LONP1 and HSP90 protein levels. Bortezomib increased the heat shock proteins HSP70, HSP60 and HSP32 more than Carfilzomib following 24 hours. Bortezomib caused significant decrease in UCP2 and Complex V protein and insignificant decrease in Complex I-IV proteins following 24 hours. VDAC1 protein was significantly reduced following 24 hours bortezomib and carfilzomib exposure. K48 ubiquitination and protein carbonylation levels were increased significantly following 24 hours bortezomib treatment. Expression levels of the genes related to mitochondrial dynamics MFN1, MFN2 were decreased following 3 hours and FIS1 level was decreased following 24 hours. No significant change was observed in the level of mitophagy by confocal microscopy. In conclusion, the greater effects of bortezomib than carfilzomib on mitotoxicity and protein homeostasis may be the underlying mechanisms of the peripheral neuropathy development. The results obtained from the thesis study are expected to contribute to a better understanding of the molecular mechanisms of peripheral neuropathy due to proteasome inhibition.Key Words: Bortezomib; Carfilzomib; Mitotoxicity; Peripheral neuropathy 136

Şahin Kaya A., Evaluation of Nutritional Status, Some Biochemical Parameters and Quality of Life in Breast Cancer Patients During Chemotherapy. Hacettepe University Graduate School of Health Sciences, Nutrition and Dietetics Program PhD Thesis, Ankara, 2019. The aim of this study was to evaluate the nutritional status, biochemical parameters and quality of life of breast cancer patients in different stages of chemotherapy and to determine these parameter’s possible relationships. 50 women aged 30-65 years who were admitted to Medical Oncology Department of Health Research and Application Center of Namık Kemal University, Tekirdağ, were included in this study. At the beginning, middle and end of the chemotherapy; a questionnaire was used to evaluate general characteristics and health status, food consumption frequency and quality of life. At the same time, height and body weight, body mass index (BMI), waist and hip circumference were recorded. Blood samples were taken from individuals and oxidative stress parameters (total antioxidant status-TAS, total oxidant status-TOS, nitric oxide-NO, superoxide dismutase-SOD, glutathione peroxidase-GPx, 8-hydroxy-2'-deoxyguanosine) were analyzed by ELISA method. Catalase and malondialdehyde (MDA) were analyzed by manual method. Body weight, BMI, waist circumference measurements and hip circumference measurements were significantly different between different chemotherapy stages (p 0,05). A significant and inverse correlation was found between body weight and TAS and TOS at the beginning of chemotherapy (r=-0,384 p=0,006 and r=-0,373 p=0,008, respectively). At the beginning of chemotherapy, there was no significant correlation between macro and micro nutrient uptake levels and oxidative parameters (p>0,05). There was a significant and inverse correlation between monounsaturated fatty acid intake and MDA level in the middle of chemotherapy (r=-0,359 and p=0,010). At the beginning of chemotherapy, there was an inverse correlation between symptom score and vitamin C intake level, functional score at mid-treatment, and general health score and vitamin E intake level (r=0,345 and r=0,469, respectively). According to the results of this study, anthropometric measurements, oxidative parameters and quality of life of individuals change according to nutritional status during chemotherapy. For this reason, individuals should be monitored from the moment of diagnosis in order to establish an adequate and balanced nutrition pattern and assessment of nutritional status should be continued during treatment. Furthermore, there is a need for more research and application on adequate and balanced nutrition during and after the treatment of breast cancer. Şahin Kaya A., Meme Kanseri Hastalarının Kemoterapi Sürecinde Beslenme Durumu, Bazı Biyokimyasal Parametreler ve Yaşam Kalitesinin Değerlendirilmesi. Hacettepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Beslenme ve Diyetetik Programı Doktora Tezi, Ankara, 2019. Meme kanseri hastalarının kemoterapi tedavisinin farklı aşamalarında beslenme durumunun, biyokimyasal parametrelerinin ve yaşam kalitesinin değerlendirilmesi ve bunların olası ilişkilerini saptamak amacıyla yapılan bu araştırmaya, Tekirdağ Namık Kemal Üniversitesi Sağlık Araştırma ve Uygulama Merkezi, Tıbbi Onkoloji bölümüne başvuran, 30-65 yaş arası meme kanseri tanısı almış 50 kadın hasta dahil edilmiştir. Kemoterapinin başlangıcında, ortasında ve sonunda; bireylere genel özelliklerini ve sağlık durumlarını, besin tüketim sıklıklarını, yaşam kalitesini değerlendirmeye yönelik anket formu uygulanmış, bireylerin boy uzunluğu, vücut ağırlığı, bel ve kalça çevresi ölçümleri alınarak ve beden kütle indeksleri (BKİ) hesaplanarak kaydedilmiştir. Bireylerden kan örnekleri alınmış ve bu kan örneklerinde ELISA yöntemi ile bazı oksidatif stres parametrelerin (total antioksidan durum-TAS, total oksidan durum-TOS, nitrik oksit-NO, süperoksid dismutaz-SOD, glutatyon peroksidaz-GPx, 8-hidroksi-2'-deoksiguanozin-8-OHdG) analizi yapılmıştır. Katalaz ve malondialdehid (MDA) manuel yöntemle analiz edilmiştir. Bireylerin kemoterapi aşamalarında; vücut ağırlığı, BKİ, bel çevresi ölçümleri, kalça çevresi ölçümleri arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur (p0,05). Kemoterapi başlangıcında vücut ağırlığı ile TAS ve TOS arasında anlamlı ve ters yönlü korelasyon saptanmıştır (sırasıyla r=-0,384 p=0,006 ve r=-0,373 p=0,008). Kemoterapi başlangıcında makro ve mikro besin ögeleri alım düzeyleri ile oksidatif parametreler arasında anlamlı herhangi bir korelasyon bulunmamıştır (p>0,05). Kemoterapinin ortasında tekli doymamış yağ asidi alım düzeyi ile MDA arasında anlamlı ve ters yönlü korelasyon bulunmuştur (r=-0,359 ve p=0,010). Kemoterapi başlangıcında semptom skoru ile C vitamini alım düzeyinde ters yönlü, tedavi ortasında fonksiyonel skor ve genel sağlık skoru ile E vitamini alım düzeyinde aynı yönlü korelasyon bulunmuştur (sırasıyla r=0,345, p=0,014 ve r=0,469, p

Bu araştırma kemoterapi alan çocuklara verilen planlı temel ağız bakımı eğitiminin oral mukozitin önlenmesine etkisinin incelenmesi amacıyla yapılmış kendine kontrol gruplu deneysel bir çalışmadır.Araştırmaya 15 Şubat 2018 ve 15 Kasım 2018 tarihleri arasında Çocuk Hematoloji-Onkoloji kliniğinde yatarak kemoterapi tedavisi alan, araştırmanın kriterlerine uyan 3-17 yaş grubu 30 çocuk dahil edilmiştir. Veri toplama aracı olarak Çocuk ve Ebeveyn Tanıtıcı Bilgi Formu, Temel Ağız Bakımı Takip Çizelgesi ve Dünya Sağlık Örgütü Mukozit Değerlendirme İndeksi kullanılmıştır. Araştırma verileri çocuk ve ebeveynlerinden yüz yüze görüşme tekniği ile toplanmıştır. Araştırmadan elde edilen veriler SPSS 23.0 paket programında; sayı, yüzde, medyan, min-max değerleri kullanılmıştır. Verilerin normal dağılıma uygunluğu Shapiro Wilk ile incelenmiştir. Normal dağılıma uymayan verilerin eğitim öncesi ve eğitim sonrası karşılaştırmalarında Wilcoxon Testi kullanılmıştır. Çocukların yaş ortalamasının 7.8±4.42 olup, %56.7'si erkek, %43.3'ünün kız olduğu saptanmıştır. Çocukların %56.7'sinin lösemi/lenfoma tanısı ile izlendiği, %93.4'ünün tedavi süresinin 6 ayın üzerinde ve %63.3'ünün 3. evrede olduğu belirlenmiştir. Araştırmada çocukların eğitim öncesi ve eğitim sonrası temel ağız bakımı uygulamaları ve oral mukozit dereceleri arasındaki farkın istatistiksel olarak anlamlı olduğu saptanmıştır (p

Amaç: Bu çalışmada, Ocak 2001- Aralık 2014 tarihleri arasında Kocaeli Üniversitesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı Çocuk Hematoloji Bölümü'ne başvurmuş ALL tanılı hastaların tedavi sonuçlarının kronolojik olarak uygulanan üç farklı kemoterapi protokolüne göre değerlendirilmesi, ülkemiz ve Avrupa sonuçlarıyla karşılaştırılması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: BFM-TRALL-2000, BFM-95 ve BFM-ALLIC-2009 protokolleri ile tedavi edilen, tanısı üzerinden en az 4 yıl geçmiş olan 18 yaş altı 207 hasta geriye dönük olarak değerlendirildi. TRALL-2000 protokolü 2001-2010 yılları arasında, BFM-95 protokolü 2010-2012 yılları arasında, ALLIC-2009 protokolü ise 2012-2014 yılları arasında uygulanmıştır. Bulgular: Olguların 117'si (%56,5) TRALL-2000, 31'i (%15) BFM-95, 57'si (%27,5) ALLIC-2009 protokolü ile tedavi edildi. Risk grupları SR %27, MR %56,4, HR %16,7 idi. İmmunfenotiplemede, olguların 174'ü B-ALL (%84,1), 28'i T-ALL (%13,5), 2'si bifenotipik (%1) idi. Hastaların 5'i (%2,4) t(4;11) pozitif, 5'i (%2,4) t(9;22) pozitif saptandı. Sekizinci günde yaşayan 206 hastanın 188'inde (%90,8) prednizolon cevabı iyi idi. On beşinci gün kemik iliği 41 hastada (%19,8) M2, 24 hastada (%11,6) M3 olarak belirlendi. Otuz üçüncü günde 195 hastada (%94,2) remisyon sağlandı; 8 hasta indüksiyon sırasında (6 hasta enfeksiyon, 1 hasta toksisite, 1 hasta lökostazise bağlı beyin kanaması nedeniyle) kaybedildi. Takip edilen olgulardan 41'i (%19,8) kaybedildi, 40'ında (%19,3) relaps oldu,1 hastada sekonder malignite (Hodgkin lenfoma) gelişti, 2 hasta tedaviyi terk etti. Kaybedilen 41 hastanın 8'i indüksiyon ölümü, 1'i rezistan hastalık, 13'ü tedavi ilişkili (n:10 enfeksiyon, n:2 toksisite), 17'si refrakter relaps, 2'si nakil ilişkili nedenlerle kaybedildi. Hastaların %3,8'ine (n:8) 1. remisyonda, %4,8'ine (n:10) 2. remisyonda hematopoetik kök hücre transplantasyonu yapıldı. Bir hastaya ikinci nakil sonrası ulaşılamadı. Ortalama takip süresi 14,56 ± 0,45 yıl; EFS %72,5, RFS %79,5, OS %80,2 saptandı. Protokollere göre TRALL-2000, BFM-95, ALLIC-2009 EFS sırasıyla %70,9, %67,7 ve %78,9 iken OS sırasıyla %81,2, %71 ve %84,2 olarak hesaplandı. Tüm hastalarda RFS %79,3 olup BFM-TRALL-2000'de RFS %77,6 iken ALLIC-2009'da %84,9'a yükselmiştir. BFM-TRALL-2000 protokolünde koruyucu kranyal RT oranı %54,7 iken ALLIC-2009'da bu oran %36,8'e düşmüştür. Sonuç: Tedavi sonuçlarımız ülkemizin batısındaki üniversite hastanelerinin çocukluk çağı ALL sonuçları ile benzerdir ancak batı Avrupa ve ABD sonuçlarına göre biraz daha düşüktür. ALLIC protokolünde MRD ile daha güvenilir risk sınıflaması yapılması ve remisyon sonrası tedavi yoğunluğunun daha iyi belirlenmesi ile standart risk grubu küçülmüş, kranyal RT oranı azaltılmış, EFS, RFS ve OS'de iyileşme sağlanmıştır. İndüksiyon ölümleri ve tedavi ilişkili ölümlerin azaltılması, tedavi terklerin ortadan kalkması, hastanelerin oda şartlarının iyileştirilmesi (tek kişilik, HEPA filtreli odalar), MRD'nin daha hassas yöntemlerle değerlendirilmesi ile sonuçlarımız iyileştirilebilir. Objective:The aim of this study was to evaluate the treatment results of patients diagnosed with ALL in the Division of Pediatric Hematology of Kocaeli University, between January 2001 and December 2014, with three different BFM-ALL chemotherapy protocols administered chronologically, and to compare them with the results of centers from our country and Europe. Material and method: Two-hundred-seven patients under 18-years-of age who were diagnosed at least 4 years ago and treated with BFM-TRALL-2000, BFM-95 and BFMALLIC-2009 protocols were evaluated retrospectively. TRALL-2000 protocol was implemented between 2001-2010, BFM-95 protocol was implemented between 2010-2012 and ALLIC-2009 protocol was implemented between 2012-2014. Results: One-hundred-seventeen (56.5%) of the cases were treated with TRALL-2000, 31cases (15%) with BFM-95 and 57 cases (27.5%) were treated with ALLIC-2009 protocol. Risk groups were SR 27%, MR 56.4%, HR 16.7%. In immunophenotyping, 174 of the cases were B-ALL (84.1%), 28 were T-ALL (13.5%), and 2 were biphenotypic (1%). Five (2.4%) patients were detected as (4;11) positive and 5 (2.4%) of them as t(9;22) positive. Prednisolone response was good in 188 (90.8%) out of 206 patients alive on the 8th day. In the 15th day, bone marrow was identified mostly as M1, 41 patients (19.8%) as M2 and in 24 patients (11.6%) as M3.On the thirty-third day, remission was achieved in 195 patients (94.2%); 8 patients died during induction (6 patients had infection, 1 had toxicity, 1 had cerebral hemorrhage due to leukostasis). Forty-one (19.8%) cases were died, 40 (19.3%) cases relapsed, 1 patient developed secondary malignancy (Hodgkinlymphoma), 2 patients abondened treatment. Eight patient died in the induction, 1 died due to resistant disease, 13 died due to treatment complications (n:10 infection, n:2 toxicity), 17due to refractory relapse, 2 due to transplant-related complications. Eight patients (3.8%) underwent hematopoietic stem cell transplantation in the first remission and 10 patients (4.8%) in the second remission. The mean follow-up period was 14.56 ± 0.45 years; EFS, RFS and OS were 72.5%, 79.5% and 80.2%, respectively. Event free survival were 70.9%, 67.7%,78.9% in TRALL-2000, BFM-95, ALLIC-2009 respectively, and OS were 81.2%,71%, 84.2% respectively. Relaps free survival was 79.3% in all the patients, it was 77.6% in BFM-TRALL-2000 but improved ~ 83 ~ to 84.9% in ALLIC-2009. In the BFM-TRALL-2000 54.7% of the patients received prophylactic cranial RT but this treatment decreased to 36.8% in the BFM-ALLIC-2009. Conclusion: Our treatment results are similar to the results of childhood ALL treatment of University hospitals from west of Turkey, but are slightly less succesful than results from West Europe and USA results. In the BFM-ALLIC-2009 protocol, with MRD-based more sensitive risk classification and beter determination of post-remission therapy intensity, standard risk group was reduced, cranial RT treatment frequency was reduced, and EFS, RFS and OS were improved. Our results can be more satisfactory by reducing induction and treatment-related deaths, reducing treatment abandonments, improving hospital conditions (single room, HEPA filtered rooms), and determining MRD with more sensitive methods. 94

Amaç: İstanbul Üniversitesi Onkoloji Enstitüsü Çocuk Hematoloji-Onkoloji Bilim Dalı nda tedavi gören çocuk hastalarin ailelerinin çocuklarının ağız sağlığı durumları konusundaki farkındalığıni değerlendirmektir Gereç ve Yöntem: 6 ile 17 yaş arasında 50 çocuk hasta muayene edildı. DMFT/dmft,OHI-S indeksleri ve günlük ağız bakımı not edildi. Aynı yaş ve cinsiyetten 50 sağlıklı okul çocuğu kontrol grubu olarak belirlendi. Kanser hastası çocukların aileleri Türkçe hazırlanan anketi dolduruldu.Ankette sorulan konular: Kanser türleri ve görülen tedavinin genel bilgileri, tedaviden kaynaklanan ağızdaki komplikasyonlar ve tedavi sürecinde ağız hijyeni sağlama yöntemlerinin bilgileri Bulgular: Hastaların 42%i kemoterapi tedavisine başlamadan önce diş hekimine danışmıştır, 70%i tedaviden kaynaklanan komplikasyonlar ile ilgili bilgilendirildiğini belirtmiştir, 39(%78) hasta tedavi sırasında tedavinin ağız komplikasyonlarını yaşamışlar ve o komplikasyonlar nedeniyle %12 ini tedavisi ertelenip ya da dozu düşürülmek zorunda kalınmıştır. En çok karşılaşılan komplikasyon oral mukozit ve enfeksiyon(%46), tat alma değişikliği (%38), yutkunma güçlüğü (%34), ağız kuruluğu (%28) idi. 12 yaş üzerindeki çocuk hastaların OHI-S değerleri daha yüksek bulunmuştur.Sonuçlar: Kemoterapi gören çocukların ağız sağlığı tedavi komplikasyonlarına bağlı olarak olumsuz etkilenmiştir. Ancak aileler ağız sağlığı ve hijyeni öncelikli sorun olarak görülmemektedir. Çocuk onkoloji hastalarında çocuk onkolog, pedodontist, yardımcı personel ekip çalışması ve protokolların gerekliliğini göstermektedir ve bu konuda aileler bilgilendirilmeli ve gerekli aile eğitimi verilmelidir.Anahtar kelimeler: Kanser, Kemoterapi, Radioterapi, Ağız sağlığı Aim: To assess the oral health awareness in parents of pediatric patients receiving chemotherapy/radiotherapy at Istanbul University, Oncology Institute, Division of Pediatric Hematology-Oncology.Materials-Methods: 50 patients aged between 6 and 17 years were examined. DMFT/dmft index and (OHI-S) scores were noted. A control group of 50 healthy school children was obtained to match the cancer children with respect to age and sex. Parents of the cancer group were surveyed by a questionnaire written in Turkish to assess the following points: general information about the malignancy and the treatment type, oral complications that occurred during the treatment, their knowledge of the ways to maintain oral hygiene of their child.Results: 42% of the patients have visited the dentist before starting chemotherapy, 70% said that they've been informed about the oral complications. 39 (78%) patients have experienced oral complications during treatment. The most encountered oral complications were: mucositis and infections (46%), change in taste (38%), discomfort in swallowing (34%), dry mouth (28%), OHI-S scores were higher in the cancerous group than the control group in the children aged between 12 and 17.Conclusion:Oral complications can cause significant impairments to oral health. However, the findings revealed that oral hygiene was not a priority for most of the families. Oral health can be maintained by the combined efforts of pediatric hematologist-oncologists, nursing staff, and pediatric dentists. Keywords: Oral Health, Chemotherapy, Radiotherapy, Cancer 70

Amaç: Bu araştırma, Reiki uygulamasının kemoterapi alan meme kanserli hastalarda yaşam kalitesi ve yorgunluk düzeyine etkisini belirlemek amacıyla yapılmıştır.Materyal ve Metot: Bu araştırma; ön-son test, kontrol gruplu ve yarı-deneysel olarak, Şubat 2018- Eylül 2019 tarihleri arasında yapılmıştır. Araştırmanın evrenini, Temmuz 2018-Mart 2019 tarihleri arasında Atatürk Üniversitesi Sağlık Araştırma ve Uygulama Hastanesi Ayaktan Kemoterapi Ünitesi'ne başvuran, kemoterapi alan meme kanserli kadın hastalar oluşturmuştur. Örneklem grubunu, araştırmaya alınma kriterlerini taşıyan, güç analiziyle belirlenmiş 35 girişim ve 35 kontrol grubu olmak üzere toplam 70 hasta oluşturmuştur. Verilerin toplanmasında; `Hasta Bilgi Formu`, `Piper Yorgunluk Ölçegi` ve `EORTC QLQ C-30 Yaşam Kalitesi Ölçeği` kullanılmıştır. Girişim grubundaki hastalara toplamda 6 seans Reiki uygulanmıştır. Verilerin değerlendirilmesinde ki-kare testi, bağımsız gruplarda t testi, Mann Whitney-U testi, bağımlı gruplarda varyans analizi ve Friedman testi kullanılmıştır.Bulgular: Reiki uygulaması yapılan kemoterapi alan meme kanserli hastaların; EORTC QLQ-C 30 Yaşam Kalitesi Ölçeği genel iyilik, genel fonksiyon, genel semptom alt ölçek puan ortalamaları ön testte sırasıyla; 31.90±15.32, 44.57±15.41, 48.35±11.24 iken; son testte puan ortalamaları sırasıyla; 79.04±7.92, 3.17±3.62, 13.18±1.09 bulunmuştur ve puan ortalamaları kontrol grubu ile karşılaştırıldığında; genel iyilik puan ortalamaları girişim grubunda artmış, kontrol grubunda azalmıştır; genel fonksiyon ile genel semptom puan ortalamaları ise girişim grubunda azalmış kontrol grubunda artmıştır ve gruplar arası farkın istatistiksel olarak anlamlı olduğu belirlenmiştir (p

Amaç: GheOP3S aracı (Community Ghent Older People's Prescriptions Community Pharmacy Screening) kullanarak yaşlı hastaların ilaçlarını incelemek ve potansiyel uygunsuz reçeteleme varlığı ile ilaç rejim karmaşıklığı arasındaki ilişkiyi tespit etmek.Gereç ve Yöntem: Bu kesitsel çalışma Aralık 2018 ve Nisan 2019 tarihleri arasında serbest eczanede yürütülmüştür. Herhangi bir nedenle eczaneye gelen ve en az bir ilaç kullanan yaşlı hastalar (>65 yaş) çalışmaya dahil edilmiştir. Eczacı tarafından GheOP3S aracı kullanılarak ilaç incelemesi yapılmıştır. İlaç rejim karmaşıklığı, İlaç Tedavi Rejim Karmaşıklık İndeksi'nin (İTKÖ) Türkçe versiyonu ile hesaplanmıştır.Bulgular: 158 hastanın ortalama yaşı 72,96±6,04 idi. %59,50'si (n=94) erkek idi. %81,60'ında polifarmasi gözlenmiştir. İTKÖ puanı medyan değeri 12,50' (7,00-19,60) dir. Çalışmaya dahil edilen 158 hastanın 132'sinde (%83,50) toplam 398 GheOP3S maddesi tespit edilmiştir. 119 hastada (%75,30) toplam 245 potansiyel uygunsuz ilaç reçetelemesi tespit edilmiştir. Daha fazla potansiyel uygunsuz ilaç sayısı daha yüksek İTKÖ puanıyla korele bulunmuştur (r=0,520, p8 hafta kullanımı` (n=57), en sık gözlenen potansiyel reçeteleme ihmali `osteoporoz için hastanın yüksek riske sahip olması (FRAX aracı kullanılarak belirlenen) ve kalsiyum/D vitamini takviyesi reçete edilmemesi` (n=25), en sık görünen ilaç-ilaç etkileşim tipi `herhangi bir antikolinerjik ilaç kombinasyonunun kullanımı` (n=43) olarak belirlenmiştir.Sonuç: Çalışmamızın sonucunda serbest eczanede potansiyel uygunsuz reçeteleme ile ilaç karmaşıklığı arasında ilişki olduğu görülmüştür.Anahtar Sözcükler: İlaç İnceleme, Yaşlı Hastalar, İlaç Karmaşıklığı Objective: To evaluate medications in elderly patients at community pharmacy setting by using Community Ghent Older People's Prescriptions Community Pharmacy Screening (GheOP3S) tool and examine the association between occurrence of potentially inappropriate prescribing (PIP) and medication regimen complexity.Methods: This cross sectional study was conducted between December 2018 and April 2019 in a community pharmacy setting. Elderly patients (>65 years old) who are regularly using at least one medication and admitted community pharmacies for any reasons were included. Clinical pharmacist led medication review was performed by using GheOP3S tool. Medication regimen complexity was calculated by using Turkish version of Medication regimen complexity index (MRCI).Results: 158 patients' mean age was 72.96±6.04 and 59.50% (n=94) was male. Polypharmacy was observed in 81.60%. The median MRCI scores was calculated as 12.50 (7.00-19.60). It was determined 398 GheOP3S items in 132 of 158 included patients (83.50%). Two hundred forty five PIPs were detected in 119 patients (%75.3). Higher number of PIPs was correlated with greater MRCI score. (r=0.520, p8 weeks use` (n=57), the most common potential prescribing omission (PPO) is `the patient has an elevated risk for osteoporosis (determined via FRAX tool) and is not prescribed calcium/Vitamin D supplementation` (n=25) and the most common type of drug-drug interaction is any combination of anticholinergic drug use (n=43).Conclusion: It is concluded that there is association between occurrence of PIP and medication regimen complexity in elderly patient at community pharmacy.üKey words: Medication review, Older Patients, Medication Complexity 95

Araştırmaya Haziran 2019 - Ağustos 2019 tarihleri arasında Ege Üniversitesi Hastanesi Sağlık Uygulama ve Araştırma Merkezi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı Hematoloji Kliniği'nde bakım ve tedavisi devam eden, lösemi tanısı almış, araştırmanın sınırlılıklarına uyan 2-18 yaş grubu 30 çocuk ve ebeveynleri dahil edilmiştir. Veri toplama aracı olarak "Çocuk ve Ebeveyn Bilgi Formu" ve "Çocuklar ve Gençler İçin Ağız Bakım Rehberi ve Oral Bakım Protokolü" kullanılmıştır. Verilerin toplanması çocuğa kemoterapi tedavisi başlanmadan bir gün önce başlayıp 21 gün boyunca sürmüştür. Çocuk ve ebeveynden her sabah çocuğun ağız içini araştırmacı tarafından temin edilen abeslang ve bir ışık kaynağı ile rehbere göre değerlendirmesi istenmiştir. Rehberden alınan toplam puana göre ağız bakımı yapma sıklığı belirlendikten sonra ağız bakım protokolündeki adımları takip etmesi istenmiştir. Araştırmadan elde edilen verilerin analizi SPSS 25.0 programında; sayı, yüzde, ortalama, standart sapma, Shapiro-Wilk, Spearman korelasyon analizi ile incelenmiştir. Çocukların %86,7'sinin akut lenfoblastik lösemi tanısı ile izlendiği, %33,3'ünün tedavi süresinin 0-1 ay olduğu, %76.7'sinin aldığı kemoterapi kür sayısının 1-5 kür arasında değiştiği görülmüştür. Çocukların %86,7'si ağız içini her gün kontrol ettiği ancak %80'nin düzenli olarak ağız bakımı yaptığı saptanmıştır. Ağız bakımını düzenli yapmama nedeni olarak %16.7 oranında ağız bakımını yapmayı sevmedikleri belirlenmiştir. Oral mukozit oluşumunda en şikayetçi oldukları durum %53,3 oranında ağrının olması olarak saptanmıştır. Çocukların kemoterapi tedavisi süresine göre oral mukozitin 0-6 ay tedavi görenler için 6.40±6.58 gün, 6 ay ve üzeri tedavi alanlar için 10.75±5.03 gün sürdüğü belirlenmiştir. Çocukların 'Çocuklar ve Gençler İçin Ağız Bakım Rehberi'nden aldıkları puanlar ile; mukozit evresi, ağrı puanı, nötrofil sayısı ve trombosit sayısı arasındaki ilişki anlamlı bulunmuştur (p, The study included 30 2-18-year-old children who were diagnosed with leukemia and whose healthcare and treatment continued in the Hematology Clinic of Ege University Hospital Health Application and Research Center Child Health and Diseases Department between June 2019 and August 2019 and their parents. Data collection tools used in the study were the "Child and Parent Information Form" and "The Oral Assessment Guide for Children and Adolescent and Oral Care Protocol". Data collection started one day before the onset of chemotherapy and lasted for 21 days. The children and parents were asked to evaluate the child's mouth in accordance with the guidelines every morning using the abeslang and a light source provided by the researcher. After the frequency of oral care was determined based on the total score obtained from the guidelines, they were asked to follow the steps described in the oral care protocol. The data obtained from the study were analyzed using the SPSS 25.0. In the analysis, numbers, percentages, arithmetic mean, standard deviation, Shapiro-Wilk and Spearman correlation analysis were used. Of the children, 86.7% were followed up due to the diagnosis of acute lymphoblastic leukemia, and 33.3% had a treatment period of 0-1 months. The number of chemotherapy sessions ranged from 1 to 5 in 76.7% of them. Of the children, although 86.7% checked the inside of the oral cavity every day, the rate of those who performed oral care regularly was 80%. When those who did not perform oral care regularly were asked why they did not, 16.7% said that they did not enjoy performing oral care. The point 53.3% of the patients complained during oral mucositis formation was that they suffered pain. Oral mucositis lasted 6.40±6.58 days in those who had chemotherapy for 0-6 months and 10.75±5.03 days in those who had chemotherapy for 6 months or more. There was a significant relationship between the scores the children obtained from the "The Oral Assessment Guide for Children and Adolescent", and mucositis stage, pain score, neutrophil count and platelet count (p

Meme kanserinde tarama ve tedavideki gelişmeler, tedavi ilişkili infertilite ile karşılaşan genç hasta grubunda artışa yol açmamıştır. Ülkemizde kemoterapi uygulanan meme kanserli genç kadın hastaların çocuk sahibi olmak, doğurganlık ile ilgili istekleri, görüşleri, bilgilenme durumları ve yaşadıkları sorunlar hakkında yeterli araştırma bulunmamaktadır. Çalışmada amaç, çoğu zaman günlük pratiğimizde hastaların şikayet olarak bildirmekten kaçındığı fertilite ile ilgili görüşlerinin belirlenmesi, ayrıca bunun anksiyete ve depresyon durumu üzerindeki etkilerini analiz etmektir. Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Tıbbı Onkoloji Bilim Dalı Gündüz Tedavi Ünitelerine başvuran 18-45 yaş aralığındaki 63 meme kanserli kadın hastaya anket uygulandı. Anket içeriğindeki sorularda fertilite ile ilgili görüşler ve demografik bilgiler yanında, anksiyete ve depresyonu değerlendirmek amacıyla da HADS uygulandı.Erken evre ve metastatik meme kanserli hastalar arasında anksiyete ve depresyon skorları açısından istatistiksel anlamlı farklılık saptanmadı (p=0,094). Evli olanların anksiyetesi evli olmayanlara göre daha fazla saptandı (p=0,006). Çalışan hastaların anksiyete ve depresyon riski çalışmayanlara göre anlamlı olarak daha az saptandı (p=0,017).Çalışmamızda çocuk sahibi olmanın hastalığı açısından tehlike yaratacağını düşünenlerin HADS'ı anlamlı olarak yüksek saptandı (p=0,009). Hastalık tanısından sonra çocuk sahibi olmanın hastalık nüksünü arttıracağı endişesi ile önemini yitirdiği belirlendi. Hastalarımız arasında fertilite ile ilgili bilgilendirmenin yeterli olduğu belirlendi.Anksiyete ve depresyon riskini arttıran faktörlerin; genç yaşta olmak (40 yaş altında olmak), evli olmak, herhangi bir işte çalışmamak, çocuk sahibi olmak, nüks korkusu olduğu saptandı. Ayrıca ileri evre hastalığın anksiyete ve depresyonu anlamlı olarak arttırmadığı görüldü.Anahtar Sözcükler: meme kanseri, fertilite, HADS, anksiyete, anksiyete riskini arttıran faktörler As screening and treatment for breast cancer improve, a growing population of young patients are facing treatment-related infertility. In Turkey, there is not enough research about having a child, requests for fertility, opinions and information of young women with breast cancer. The aim of the study is to analyze the opinions of the patients about fertility which they are avoid speaking of as well as the effects of these opinions on their depression and anxiety status. Thequestionnaire was applied to 63 women between the age of 18-45 with breast cancer and treated at Outpatient Units of Medical Oncology Department of Ankara University, Faculty of Medicine. While the opinions of the patients about fertility and their demographic information were evaluated in the questionnaire, HADS was applied to evaluate anxiety and depression.There were no statistically significant differences in anxiety and depression scorebetween patients with metastatic and early stage breast cancer (p=0,094). The anxiety score was higher in married patients than non-married patients (p=0,006). The risk of anxiety and depression was remarkably identified lesser in employed patients than unemployed patients (p=0,017).HADS score of patients who think that having a child is dangerous for their disease was significantly higher (p=0,009). Afterdiagnosishaving a childlostitsimportanceduetothe risk of a diseaserecurrenceorprogress.Accordingtoourpatients, whoparticipated in questionnaire, they had acquired enoughinformationaboutfertility.Factors that increase the risk of anxiety and depression were identified as being young (below 40 years old), being married, not working in any job, having a child, the fear of disease recurrence. On the other hand, it was observed that differences in education level and a more advanced disease stage does not increase anxiety and depression.Key Words: breast cancer, fertility, HADS, anxiety, factors which increases the risk of anxiety 46

Kanser dünya çapında kalp hastalıklarından sonra ikinci sırada yer alan ölüm sebebidir. Dünya Sağlık Örgütü'nün (WHO), 2018'deki raporlarına göre; altı ölümden biri kanser ile ilişkilidir. Onkoloji alanında çok fazla araştırma olmasına ve yatırım yapılmasına rağmen, mevcut kemoterapötik ilaçlar, hastalarda kanserlerin heterojenitesini karşılamak için beklentilerin gerisindedir. Bu nedenle, anti-kanser tedavisinde yeni küçük moleküller bulmak önemlidir. Son yıllarda, hücre döngüsü inhibitörleri, kanser hücrelerine karşı sitotoksik ajanlardan daha seçici olduklarından, kanserle mücadele yaklaşımında ana stratejiler olarak yerlerini almaktadırlar. Bu küçük moleküller, G1/S, G2 veya mitotik iğ iplikleri kontrol noktalarında kanser hücrelerinin bölünmesini durdurarak, apoptozunu sağlayıp tümör dokusunun büyümesinin önlenmesini hedeflemektedir. Hücre bölünmesinin, hücre döngüsündeki G2/M fazı tutulması ile baskılanması, kanser hücrelerini tedavi etmek için yaygın olarak kullanılan bir yaklaşımdır. Bu ajanlar genellikle hücre bölünmesi sırasında mikrotübül instabilitesine ve DNA hasarına neden olarak onarılmaz hasarlarla hücreleri bölünme sırasında tutuklamak için sinyaller üretilmesini sağlamaktadır. Paklitaksel (PTX), akciğer, yumurtalık, meme ve boyun kanserleri de dahil olmak üzere çeşitli tümör tipleri için yaygın olarak kullanılan G2/M fazı anti-mitoz ajanlarından biridir. Bu çalışmada, çeşitli kanser ve sağlıklı hücre hatlarında G2/M tutukluğuna neden olan yeni anti-mitotik imidazolon bazlı molekül olan 19D'nin etkileri keşfedilmiştir. 19D'ye maruz kalan hücrelerdeki aktiviteleri değerlendirmek için, hücre döngüsü, anti-proliferatif etkiler, apoptoz ve nükleer bozulmalar üzerine odaklanmış birçok in vitro analiz gerçekleştirilmiştir. Sonuçlar 19D'nin G2/M tutuklayıcılığının PTX kadar güçlü olduğunu ve DNA hasar mekanizmasını aktive ettiğini göstermektedir. Sonuç olarak, spesifik mekanizmayı anlamak için daha fazla araştırmaları gerektiren yeni kemoterapötik ilaç adayı bu çalışma ile bulunmuştur. Cancer is the second cause of death after heart diseases among worldwide. According to World Health Organization (WHO) reports in 2018, one in six deaths is due to the cancer. Despite the fact that, there are a lot of researches and investments in oncology, current chemotherapeutic drugs are below the expectations to meet phenotypic and functional heterogeneities of cancers in patients. Therefore, finding new small molecule structures which can provide alternative approaches in anti-cancer treatment is important. In recent years, cell cycle inhibitors take place as hallmark strategies against cancer cells due to their relative selectivity to cancer cells compared to cytotoxic agents. These small molecules target dividing cells in G1/S, G2 or mitotic spindles checkpoints to arrest cell cycle and eventually cause apoptosis of cancer cells and inhibition of tumor growth. Suppression of cell division by G2/M arrest in cell cycle is widely used approach to treat cancer cells. These agents generally cause microtubule instability and DNA damage during cell division and cause irreversible damages which produce signals to arrest cells. Paclitaxel (PTX) is one of the anti-cancerous agent causing cell cycle arrest at mitosis, widely for various range of tumor types including lung, ovarian, breast and neck cancers. In this study, we discovered the anti-cancerous effects of a new imidazolone based small molecule that we call it as `19D`. It causes G2/M phase cell cycle arrest in various cancer and healthy cell lines. To evaluate activities in cells treated with 19D, we performed many in vitro assays focused on cell cycle disruptions, anti-proliferative effects, apoptosis and nuclear deteriorations. The results showed that, 19D causes cell cycle G2/M phase arrest as much as PTX and activate DNA damage mechanism. In conclusion we found new chemotherapeutic drug candidate which is potential to become a novel therapeutic compound. 57

Gastro intestinal sistem (GİS), çok sayıda organın bulunduğu, başlıca görevin sindirim olduğu sistemdir. Çiğneme, yutma, sindirim, emilim gibi pek çok işlem bu sistemde gerçekleşmektedir. GİS'te yaşanan değişimler beslenme bozukluklarına sebebiyet vermektedir. Çok sayıda organın yer aldığı bir sistem olması sebebiyle pek çok görevi bulunan bu sistemde buna paralel olarak birçok hastalıkta görülmektedir. GİS kanserleri, bu araştırmanın temel konusunu oluşturmaktadır. Kemoterapi, kanserli hastalarda yaygın biçimde uygulanan bir tedavi türü olarak kullanılmaktadır. Bu çalışmanın amacı GİS kanserli hastalarda kemoterapi tedavisinin beslenmeye olan etkisini belirlemektedir. 2019 yılı Nisan-Mayıs aylarında yapılan araştırmada, GİS kanseri tanısı almış 57 kişiye anket uygulaması ile sorular sorularak yapılmıştır. GİS kanserli hastalarda Kemoterapi tedavisinin beslenme durumlarını olumsuz yönde etkilediği görülmektedir. Kemoterapi, GİS kanserli hastalarda sıklıkla bulantı, iştahsızlık, mide ağrısı, yutma güçlüğü, ağız sorunları gibi beslenme sorunlarına neden olduğu tespit edilmiştir.Çalışmada kanserli hastalarda beslenmenin yaşam süresini uzatma, yaşam kalitesini yükseltme, hastanın tedaviye güçlü yanıt vermesini sağlama gibi etkileri olduğu görülmüştür. Araştırma sonuçlarına göre GİS kanserli hastalarda kemoterapi öncesinde iştahsızlık sorunu olmamasına rağmen kemoterapi sonrasında %38,6 oranında iştahsızlık sorunu gözlenmeye başlamıştır. GİS kanserli hastalarda kemoterapi tedavisinin etkilerini incelemek amacıyla yapılan bu araştırmada hastalarda kemoterapi tedavisinin başlaması ile birlikte ortaya çıkan GİS şikayetlerinin beslenme alışkanlıklarını değiştirdiği ya da etkilediği ortaya çıkmıştır. GİS kanserli hastalarda kemoterapi ile birlikte bulantı (%28,1), iştahsızlık (38,6), mide ağrısı (%1,8), yutma güçlüğü (%1,8), ağız sorunları (%1,8) gibi beslenme sorunlarının gözlendiği sonucuna ulaşılmıştır. Anahtar Kelimeler: Kemoterapi, Beslenme, Gastro instestinal sistem kanserli hastalar. Gastro-intestinal system (GIS) is a system in which a large number of organs are present and the main task is digestion. Many processes such as chewing, swallowing, digestion, absorption are performed in this system. Changes in GIS cause nutritional disorders. Due to the fact that it is a system that has many organs, it is seen in many diseases in parallel with this system, which has many tasks. GIS cancers present the main subject of this research.Chemotherapy is a widely used method in the treatment of cancer. The aim of this study is to determine the effect of chemotherapy treatments in patients of GIS cancer. In the survey conducted in April-May 2019, 57 people diagnosed with GIS cancer were questioned by using questionnaire methods Chemotherapy treatment in patients with GIS cancer seems to negatively affect their nutritional status. Chemotherapy has been found to cause nausea, anorexia, stomach pain, difficulty in swallowing and feeding problems in patients with GIS cancer.In the study, it was found that nutrition in cancer patients had effects such as prolonging life expectancy, improving quality of life, and providing patient with strong response to treatment. According to the results of the study, although there was no anorexia problem in chemotherapy rooms, 38.6% anorexia problem was observed in the treatment of GIS cancer. To investigate the effects of chemotherapy in the treatment of GIS cancer, research in this area begins and researches are on the subject of GIS. Nutrition such as nausea (28.1%), loss of appetite (38.6%), moderate (1.8%), difficulty in swallowing (1.8%), feeding problems (1.8%) with chemotherapy in the treatment of GIS cancer problems were observed.Key Words: Chemotherapy, Nutrition, Patients with gastro-intestinal system cancer. 80

Bu araştırma; sindirim sistemi kanseri tanısıyla cerrahi girişim geçirmiş hastalarda kemoterapinin (5-Florourosil) neden olduğu OM'in önlenmesinde karadut şurubunun ve Hyalüronik asitin (Gelclair) etkinliğini değerlendirmek amacıyla planlanmış randomize, kontrollü deneysel bir çalışmadır. Araştırma öncesi gerekli izinler alındı. Araştırmanın yürütülmesi esnasında Ege Üniversitesi Bilimsel Araştırma Projeleri (BAP) Koordinatörlüğü'nce finansal destek sağlandı. Araştırma Muğla'da bir Eğitim Araştırma Hastanesinin Kemoterapi Ünitesi ve Onkoloji servisinde 22 Ocak-29 Ağustos 2019 tarihleri arasında yapılmıştır. Hasta sayısını belirlemek için power analizi yapıldı. Birinci gruba karadut şurubu (36 hasta), ikinci gruba (36 hasta) Hyalüronik asit (Gelclair) ve üçüncü gruba kliniğin standart protokolü (34 hasta) uygulandı. Veriler bireylerin sosyo-demografik ve hastalığa ilişkin özelliklerini içeren soru formu, DSÖ'nün Mukozit Evreleme Ölçeği, Orofaringeal Mukozitli Hastalarda Yaşam Kalitesi Ölçeği (Life Quality Scale in Patients with Oropharyngeal Mucositis–QMQoL) ve hastaların kullandıkları solüsyonlardan memnuniyetini değerlendirmek için memnuniyet değerlendirme skalası ile toplanmıştır. Araştırmacı tarafından her üç gruptaki hastalar gözlem süresinin 7., 14. ve 21. gününde değerlendirilerek Mukozit Evreleme Ölçeği ve Yaşam Kalitesi Ölçeği puanları kaydedildi. Verilerin değerlendirilmesinde frekans ve ortalama ± standart sapma, Ki Kare analizi, Kruskal Wallis, Post Hoc testlerden Bonferroni ikili karşılaştırma testi kullanılmıştır. Grupların 7., 14. ve 21. günlerde hiçbir grupta evre 3 ve 4 mukozite rastlanmamıştır. 7. günde Evre 0, 1 ve 2 açısından istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki olduğu 1. Grupta sadece evre 1 mukozit geliştiği saptanmıştır. 14. günde; üçüncü Grupta evre 1 mukozit %8,8 oranında görülürken, bu oranın ikinci Grupta %5.6 iken, birinci Grupta mukozite rastlanmamıştır. 21. günde Evre 0, 1 ve 2 açısından istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki olduğu 1. Grupta sadece evre 1 mukozit geliştiği, 3. Grubun %32'sinde evre 1, 2. Grubun %22.2'sinde ve 1. grubun %13.9'unda evre 1 mukozit geliştiği belirlendi. Araştırmanın bulguları doğrultusunda kemoterapi alan hastalarda ağız bakımı için karadut şurubu kullanımının oral mukozit sıklığını ve şiddetini azalttığı saptanmıştır., This study is a randomized, controlled experimental study designed to evaluate the efficacy of black mulberry syrup and hyaluronic acid (Gelclair) in the prevention of CT-induced OM (5-Florourosil) in patients undergoing surgery for the diagnosis of gastrointestinal cancer. Before study, permission was received. Financial support was provided by Ege University Scientific Research Projects (BAP) Coordinator. The research was performed in a chemotherapy unit and oncology service of a Training and Research Hospital in Muğla on 22 January-29 August. Power analysis was made in order to determine the number of patients. Black mulberry syrup were administered (36 patients) to the first group; hyaluronic acid (Gelclair) were administered (36 patients) to the second group, and the standard protocol of the clinic were administered (34 patients) to the third group. The data is structured questionnaire including socio-demographic and disease characteristics of the individuals, WHO's mucositis staging scale, WHO Quality of Life in Patients with Oropharyngeal Mucositis (QMQoL) and the satisfaction of the patients with the solutions to evaluate satisfaction. collected with. The patients were evaluated by the observer on the 7th and 14th and 21st days by the researcher and the scores of mucositis staging and quality of life scale were recorded. Frequency and mean ± standard deviation, Chi-square analysis, Kruskal Wallis and Bonferroni paired comparison tests were used to evaluate the data. Stage 3 and 4 mucositis were not observed in all groups on days 7, 14 and 21. On day 7, there was a statistically significant relationship between Stage 0, 1 and 2 and only stage 1 mucositis developed in group 1. ; In the third group, stage 1 mucositis was observed in 8.8% of the patients, whereas in the second group, 5.6% had no mucositis in the first group. On day 21, there was a statistically significant relationship between stage 0, 1 and 2, stage 1 mucositis, stage 1, stage 1, stage 1 in 32%, stage 2, stage 2 and stage 2 in 22.2%. mucositis was determined. According to the findings of the study, it was found that the use of black mulberry syrup for oral care in patients receiving chemotherapy reduced the frequency and severity of oral mucositis.

Meme kanseri dünya genelinde kadınlarda en sık görülen kanser türüdür. Günümüzde çalışmalarda neoadjuvan tedavi almış meme kanserli hastalarda tedaviye yanıtın moleküler alt tiplere göre farklılık gösterdiği, bunun tedavi ve prognoz üzerine etkili olabileceği gösterilmiştir. Çalışmamızda neoadjuvan kemoterapi alan lokal ileri meme kanserli hastalarda moleküler alt tiplere göre yanıt oranları ile klinik sonuçlar üzerine etkili prediktif ve prognostik faktörlerin geriye yönelik gözden geçirilmesi, özellikle bu faktörlerin hastalıksız sağkalım (HSK) ve genel sağkalım (GSK) üzerine etkilerinin gösterilmesi amaçlandı. Çalışmaya İstanbul Medipol Üniversitesi Tıp Fakültesi, Tıbbi Onkoloji Kliniğinde takip ve tedavi edilen, lokal ileri meme kanseri tanısı konulup neoadjuvan kemoterapi almış ve sonrası cerrahi uygulanmış 139 kadın hasta dahil edildi. Hastaların klinikopatolojik özellikleri ve moleküler özellikleri hasta dosyalarından kaydedildi. Mevcut verilere göre hastaların HSK ve GSK'ları analiz edildi. Vakaların 13'ü (%9.4) luminal A, 47'si (%33.8) luminal B-HER2 negatif, 22'si (%15.8) luminal B-HER2 pozitif, 25'i (%18) HER2 eksprese eden, 32'si (%23) triple negatif alt tip olarak saptandı. Neoadjuvan kemoterapiye cerrahi sonrası histopatolojik değerlendirmede patolojik tam yanıt oranları luminal A alt tipte %38.5, luminal B HER(-) alt tipte %27.7, luminal B HER(+) alt tipte %68.1, HER2 eksprese eden alt tipte %56 oranında, triple negatif alt tipte ise %68.7 olarak saptandı. Diğer bir ifadeyle, HER2(+) alt tipler ve triple negatif alt tipte neoadjuvan kemoterapiye patolojik tam yanıt oranları luminal A ve HER(-) alt gruplara göre anlamlı olarak daha fazla bulundu (p=0.013). HSK için yapılan çok değişkenli analizde tümör lokalizasyonu (p=0.028, HR:9.84; %95 CI:1.27-21.3) ve patolojik tam yanıt varlığı (p=0.03, HR:0.54;%95 CI: 0.10-4.25) bağımsız prognostik faktörler olarak saptandı. Çok değişkenli analiz GSK için yapıldığında ise, yalnızca neoadjuvan kemoterapiye patolojik tam yanıtın bulunup bulunmaması bağımsız prognostik gösterge olarak bulundu (p=0.011, HR:0.34; %95 CI:0.09-2.13). Patolojik tam yanıtı predikte eden bağımsız faktörlerin saptanması için lojistik regresyon analizi yapıldığında; neoadjuvan kemoterapiye PET yanıtı değerlendirmesinde tam metabolik yanıt veya tam metabolik+anatomik yanıt bulunması patolojik yanıtı predikte eden bağımsız faktör olarak anlamlı bulundu (p

Özen G., In Vitro Analysis of Resistance to Chemotherapeutics in Colon Cancer by Metabolomic and Fluxomic Studies, Hacettepe University Graduate of Health Sciences, Analytical Chemistry Program, Ph.D. Thesis, Ankara, 2019. Today's innovative technologies permits to perform complex analyses like omics (genomics, transcriptomics, proteomics, metabolomics and fluxomics). Detailed information obtained from omics analysis has great potential to understand the mechanism of diseases, to facilitate early diagnosis, to choose individual treatment strategies and to assess their effectiveness. Characterization of metabolic phenotype requires simultaneous and comprehensive analysis of a large number of metabolites and their turnover rates. Within the scope of thesis studies, changes in phenotype of human colon adenocarcinoma cell lines (Caco-2) which are in vitro models of colorectal cancer and human fetal colon cell lines (FHC) based on resistance devolepment to chematoratpotics were investigated by metabolomic, lipidomic and fluxomic analyzes. 18O isotope were used as a marking agent in fluxomic analyses. GC-MS and LC-qTOF-MS analytical instruments were used in the analysis of metabolomics, lipidomic and fluxomic. As a result of these analyzes, the more than 300 metabolites / lipids and 18O labeling percentages of 38 metabolites were calculated. In thesis studies, incorporation 18O in to Krebs cycle’s metabolites, amino acids, fatty acids and oligophosphonucleotides were determined fort he first time. The pathways analyses based on the significantly altered metabolits (p

Amaç: Bu çalışmada alternatif tedavi seçenekleri tüketilmiş `karaciğer metastazı` bulunanhastalarda perkütan hepatik perfüzyon ile kemosaturasyon tedavisinin teknik özelliklerinin,etkinliğinin, yan etkilerinin ve sağ kalım üzerine etkisinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Çalışmaya Mart 2016 – Şubat 2017 tarihleri arasında HacettepeÜniversitesi Radyoloji Anabilim Dalı Vasküler Girişimsel Radyoloji bölümünde perkütan hepatikperfüzyon ile kemosaturasyon yapılan 2'si üveal melanom ve 1'i kolorektal karsinom tanılı 3 hastadahil edildi. Tedavi özellikleri, klinik bulgular ve tedavi öncesi ve sonrasında görüntülemebulguları ile laboratuvar sonuçları değerlendirildi.Bulgular: Her hastaya 2 seans olmak üzere toplam 6 seans perkütan hepatik perfüzyonişlemi yapılmış olup teknik başarı oranı 100%'dür. Ortalama melfalan dozu 190.8 mg oluportalama infüzyon süresi 29.8 dakikadır. İşlem sonrası hastanede yatış süresi ortalama 3.3 gün oluptedavi ilişkili mortalite görülmemiştir. Tedavi seansları sonrası 2 hastada kısmi yanıt ve 1 hastadastabil hastalık görülmüş olup ilk seans işlem sonrası ortalama karaciğer progresyonsuz sağ kalımsüresi 43 hafta ve genel sağ kalım ortalama 63.6 hafta idi.Sonuçlar: Perkütan hepatik perfüzyon ile kemosaturasyon karaciğer dominant metastazıbulunan üveal melanom ya da kolorektal kanserli hastalarda alternatif tedavi yolları tüketildiktensonra güvenle kullanılabilecek bir lokal-bölgesel tedavi yöntemidir. Çalışmamızda başka tedavişansı bulunmayan metastatik olgularda 63.6 hafta sağ kalımın düşük toksisite ile sağlanabildiğigösterilmiştir. Perkütan hepatik perfüzyon ile kemosaturasyonun tedavi basamaklarındaki yerininve diğer kanser türlerinin tedavisindeki etkinliğinin değerlendirilebilmesi için geniş prospektifçalışmalara ihtiyaç duyulmaktadır. Purpose: The aim of this study to evaluate technical specifications, efficacy, safety andimpact on survival of chemosaturation with percutaneous hepatic perfusion in patients with livermetastasis in whom all the alternative treatments were failed.Material and Method: Three patients with hepatic metastasis who underwentpercutaneous hepatic perfusion between March 2016 – February 2017 were included in this study.Two of the patients had uveal melanoma and other patient had colorectal carcinoma. Patient andtreatment characteristics, clinical findings, imaging and laboratory results were evaluated.Results: Three patients had a total of six procedures with two for each. The technicalsuccess rate was 100% and the mean melphalan dose was 190.8 mg. No procedural death wasobserved. Patients were hospitalized for a mean of 3.3 days after procedures. Grade 3 and 4complications were seen after 50% and 33.3% of procedures, respectively. Two patients showedpartial response and other patient showed stable disease after procedures, and mean hepaticprogression-free survival was 43 weeks. Overall survival from the first procedure was 63.6 weeksin our cohort.Conclusions: Our results show chemosaturation with PHP offers a promising minimallyinvasive treatment option in uveal melanoma or colorectal carcinoma patients with unresectableliver metastases. In our study, percutaneous hepatic perfusion had a survival of 63.8 weeks insalvage therapy of advanced stage metastatic disease which progressed after all other alternativetreatments. It is a relatively safe procedure and its toxicities can be manageable with closesurveillance and appropriate medical therapies. 66

Giriş: Meme kanseri, kadınlarda görülen en sık kanser olmakla birlikte kadınlarda kanser ilişkili ölümlerin de en sık nedenidir. Son dönemlerde erken tanı ve tedavi ile mortalitede azalma izlenmektedir. Kullanılan kemoterapi ilaçlarının kanser hücrelerine selektivitesi düşüktür, büyük bir kısmının ciddi sitotoksik yan etkileri mevcuttur. Meme kanserinde uzun süredir kullanılan doksorubisinin de bazı yan etkileri bulunmaktadır. Bu yan etkiler içinde, uzun dönemde kognitif fonksiyonların bozulmasıyla kendisini gösteren kemobeyine pratikte sıklıkla karşılaşılmaktadır. Deneysel çalışmalarda kemobeyin üzerine etkisi araştırılan birçok molekül bulunmaktadır. Antioksidan özelliğe sahip Nigella sativa (çörekotu)'nın birçok hastalıkta olumlu etkisinin olduğu çeşitli çalışmalarda ortaya konulmuştur. Nigella sativa'nın doksorubisine bağlı oluşan kemobeyin üzerine etkisinin araştırıldığı çalışma bulunmamaktadır.Amaç: Çalışmamızda deneysel hayvan modelinde doksorubisin ilişkili kemobeyin üzerine Nigella sativa'nın etkisinin araştırılması amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Çalışmada 24 adet dişi Wistar Albino cinsi rat kullanıldı. Ratlar, her grupta 8 hayvan olacak şekilde rastgele kontrol, doksorubisin ve doksorubisin+Nigella sativa gruplarına dağıtıldı. Kemobeyin indüksiyonu doksorubisin ile yapıldı. Doksorubisin, intraperitoneal olarak 5 miligram/kilogram/gün dozunda, 1. 8. ve 15. günler olmak üzere 28 gün boyunca toplamda 3 defa verildi. Nigella sativa ekstraksiyonu etanol metoduyla yapıldı. Nigella sativa özütü oral olarak gavaj ile 400 miligram/kilogram/gün dozunda 28 gün boyunca hergün verildi. Ratlar, 1. 2. 3. 4. ve 5. haftalarda haftada bir defa tartıldı. Kemobeyin şiddeti 29. günde açık alan testi, 30. ve 31. günlerde pasif sakınma testi ile değerlendirildi. Açık alan testinde toplam aldıkları mesafe, hareketli ve hareketsiz süreler ile epizot sayıları, ortalama ve maksimum hızları, geçtikleri çizgi sayısı, merkez ve kenar alana giriş sayıları, bu alanlarda geçirdikleri toplam süre ile hareketli ve hareketsiz süreler, ortalama hızları ve aldıkları mesafeler kaydedildi. Pasif sakınma testinde birinci gün karanlık odada elektrik uyarısı verildi. İkinci gün karanlık odaya geçme süresi test edildi. Karanlık odaya geçmeyenler öğrenmiş kabul edildi. Ratlarda öğrenme oranları hesaplandı. Elde edilen sonuçlar istatistiksel olarak karşılaştırıldı. Anlamlı (p) değeri ˂0,05 olarak kabul edildi. Bulgular: Doksorubisin grubunda hareketli ve hareketsiz epizot sayıları ile aktif ve inaktif epizot sayıları kontrol grubuna göre anlamlı derecede azalmış (herbiri için p˂0,05), kenar ve merkez alanlara giriş sayıları ile merkez alanda alınan mesafe kontrol grubuna göre anlamlı derecede artmıştı (herbiri için p˂0,05). Kenar alanda alınan süre kontrol grubuna göre doksorubisin grubunda daha az, merkez alanda geçirilen toplam süre ile hareketli süre daha fazla olmasına rağmen fark anlamlı değildi (herbiri için p˃0,05). Doksorubisin+Nigella sativa grubunda kenar ve merkez alanlara giriş sayıları, merkez alanda alınan mesafe, merkez alanda geçirilen toplam süre ile hareketli süre doksorubisin grubuna göre anlamlı derecede azalmış (herbiri için p˂0,05), aktif ve inaktif epizot sayıları ile kenar alanda geçirilen süre ise anlamlı derecede artmıştı (herbiri için p˂0,05). Hareketli ve hareketsiz epizot sayıları doksorubisin grubuna göre doksorubisin+Nigella sativa grubunda daha fazla olmasına rağmen aradaki fark anlamlı değildi (p˃0,05). Doksorubisin+Nigella sativa grubu ile kontrol grubu arasında hiçbir parametrede anlamlı fark yoktu (p˃0,05). Bütün gruplarda, kenar alanda geçirilen süre ve alınan mesafe, merkez alandaki süre ve mesafeye göre anlamlı derecede daha fazlaydı (p˂0,05). Bütün gruplarda merkez alandaki ortalama hız, kenar alandaki ortalama hızdan, merkez alandaki hareketli süre merkez alandaki hareketsiz süreden, toplam aktif epizot sayısı da inaktif epizot sayısından anlamlı derecede daha fazlaydı (p˂0,05). Toplam hareketli ve hareketsiz süreler, alınan toplam mesafe ve baş mesafesi, ortalama ve maksimum hızlar, çizgiyi geçme sayıları, kenar alandaki hareketli ve hareketsiz süreler, merkez alandaki hareketsiz süre, kenar ve merkez alanlardaki ortalama hızlar ile kenar alanında alınan mesafe açısından gruplar arasında anlamlı fark yoktu (herbiri için p˃0,05). Bütün gruplarda toplam hareketli süreler ile hareketsiz süreler, kenar alandaki hareketli süreler ile hareketsiz süreler, toplam hareketli epizot sayılar ile hareketsiz epizot sayıları ve kenar alana giriş sayıları ile merkez alana giriş sayıları benzerdi (herbiri için p˃0,05). Tartışma: Doksorubisin uygulanan ratlarda anksiyete azaltmaktadır. Doksorubisinin, normal ratlarda korunma içgüdüsü gereği doğal olarak belli düzeyde olması gereken anksiyeteyi daha düşük seviyelere indirmesi, doksorubisinin anksiyeteyi düzenleyen santral mekanizmaları bozucu etki gösterdiğini düşündürmektedir. Nigella sativa, bu hasara engel olarak anksiyete seviyesini korunma için hayvanların ihtiyaç duyduğu seviyede tutmaktadır. Doksorubisin ile kısa süreli indüksiyon ile bilişsel fonksiyonlarda bozulma oluşmamıştır. Bunun olması için doksorubisin ile uzun süreli uygulanması veya daha uzun süre geçtikten sonra ratlarda bu testlerin tekrarlanması gerekiyor olabilir. Bu nedenle, Nigella sativa'nın bilişsel fonksiyonlar üzerine etkisinin değerlendirilmesi için daha uzun süreli çalışmaların yapılmasının gerekli olduğu sonucuna varıldı. Sonuç: Nigella sativa, doksorubisinin neden olduğu emosyonel davranış değişiklikleri üzerine koruyucu etkiye sahiptir. Fakat bilişsel fonksiyonlar üzerine etkisinin gösterilebilmesi için uzun dönem doksorubisin kullanıldığı ve ratların uzun süreli takip edildiği çalışmalara ihtiyaç vardır.Anahtar Kelimeler: Doksorubisin, Kemobeyin, Nigella sativa, Rat Introduction: Breast cancer is the most common cancer and the most common reason of cancer related mortality in women. Recently, the decrease in the mortality has been seen along with the early diagnosis and treatment. But, most of the chemotherapeudic drugs used in the treatment of breast cancer have severe cytotoxic side effects and have low selectivity to cancer cells. Doxorubicin used in the treatment of breast cancer for a long time, has also severe side effects. In these side effects, chemo-brain is frequently encountered in clinical practice. Chemo-brain manifests itself with the impairment of cognitive functions in the long term. In experimental studies, several molecules had been investigated their effects on the chemo-brain. Favourable effects of Nigella sativa on many diseases, that has an antioxidant property, have been revealed with the various studies. There is no study showing the efficacy of Nigella sativa, with proven effects on some diseases, on the doxorubicin induced chemo-brain. Objective: In our study we planned to research the efficacy of Nigella sativa on the doxorubicin induced chemo-brain in a murine model.Material and method: The study included 24 female Wistar Albino rats, randomly divided into control group, doxorubicin group and doxorubicin+Nigella sativa group, each containing eight rats. Chemo-brain induction was performed with doxorubicin. Doxorubicin was given intraperitoneally at the dose of 5 miligram/kilogram/day at the 1. 8. and 15. days, with totally three times during 28 days. Nigella sativa extraction was performed with ethanol methods. Nigella sativa extract was given with gavage everyday at the dose of 400 miligram/kilogram/day during 28 days. The severity of chemo-brain was assessed with open-field test at 29. day in terms of anxiety and passive-avoidence test at 30. and 31. days in terms of cognitive functions. In the open-field test, total distance travelled, mobil and immobile time, mobile and immobile episodes, mean and maximum speeds, crossed lines, number of enterance into center and border zones, total, mobile and immobile time spent, mean speeds and distance travelled in center and border zones were recorded. In the passive avoidance test, electrical stimuli was given to rats in the dark chamber at the first day. Latency time to first enterance into the dark chamber were recorded at the second day. The rats that did not enter the dark chamber assumed that it has learned. The rates of learning were recorded. The weight of the rats were evaluated at 1. 2. 3. 4. and 5. weeks. Data were statistically compared. The difference was assumed significant when p-value was

Amaç: Bu çalışma taksan ve platin grubu kanser ilaçları ile tedavi edilirken periferik nöropati (PN) semptomları gelişen ya da tedaviden sonraki dönemlerde nöropati şikayetleri devam eden kanser hastalarında nöropati sıklığı/şiddeti ile obezite ve vücut yağ dağılımı arasındaki ilişkinin değerlendirilmesi amacıyla yapılmıştır. Çalışma toplumumuzda kanser hastalarında kemoterapiye bağlı PN sıklığı/şiddeti ile obezite ve vücut yağ dağılımını beraber araştıran ilk çalışma niteliği taşımaktadır.Yöntem: Çalışmaya Mart 2017 ile Kasım 2018 tarihleri arasında periferik nöropati semptomları olan yüz kanser hastası dahil edildi. Hastaların periferik nöropati şikayetleri Ulusal Kanser Enstitüsü Ortak Toksisite Kriterleri (CTCAE) versiyon 4.0' a göre derecelendirildi. Hastaların boy, kilo, tansiyon, göbek çevresi ölçümleri ve biyoimpedans cihazı ile vücut kompozisyon ölçümleri yapıldı. Hasta verileri hastane sisteminden toplandı. Veriler SPSS versiyon 24 programı kullanılarak analiz edildi. ulgular: Çalışmaya katılan yüz hastanın ortalama yaşı 59,16 ± 10,84, medyanı ise 61'dir. Hastaların 45'i (% 45) erkek, 55'i (% 55) kadındır. Hastaların 37'sinde (% 37) grade 1, 45'inde (% 45) grade 2, 17'sinde (% 17) grade 3 ve 1'inde (% 1) ise grade 4 periferik nöropati geliştiği tespit edilmiştir. Hastalar vücut kitle indeksine ve biyoimpedans cihazı ölçümlerine göre normal kilolu, fazla kilolu ve obez olarak sınıflandırılmıştır. Hastaların verileri incelendiğinde PN şiddeti ile alınan kür sayısı, kemoterapi süresi ve periferik nöropati şikayetlerin devam ettiği toplam süre arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki tespit edilmiştir (p0,05).Sonuç: Kemoterapiye bağlı periferik nöropati sıklığı/şiddeti ile obezite ve vücut yağ dağılımı arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki bulunamamıştır. Bu parametreler arasındaki ilişkiyi belirleyebilmek için daha fazla çalışmaya ihtiyaç duyulmaktadır.Anahtar Kelimeler: kanser, periferik nöropati, obezite, vücut kompozisyon analizi Objective: This study aims to evalute the association between neuropathy frequency/severity with obesity and body fat distribution in cancer patients who have peripheral neuropathy (PN) symptoms when receiving taxane and/or platinum based chemotherapy or they have neuropathy symptoms after treatment. This is the first study examined the chemotherapy induced PN frequency/severity with obesity and body fat distribution in cancer patients in our society.Method: Between March 2017 and November 2018, one hundred cancer patients who have peripheral neuropathy symptoms were included in the study. Peripheral neuropathy complaints were graded according to the National Cancer Institute Common Toxicity Criteria (CTCAE) version 4,0. The patients' weight, height, blood pressure, umbilical measurements and body composition measurements using by bioimpedance device were recorded. Patient data was collected from hospital system. Data were analyzed using SPSS v.24 program.Results: One hundred patients had an age average of 59,16 ± 10,84 and the median was 61 years. 45 % were male and 55 % were female. 37 % of the patients have stage 1, 45 % have stage 2, 17 % have stage 3 and 1 % have stage 4 peripheral neuropathy was determined. The patients were classified as normal weight, overweight and obese according to body mass index and bioimpedance measurements. According to data, a statistically significant correlation was found between the PN grade with the number of taken cure, the duration of chemotherapy, and the duration of the complaints (p

Amaç: Bu çalışma Tıbbi Onkoloji Kliniği'nde yatan kanserli hastaların yaşadıkları semptomların sıklığı, şiddeti ve etkileyen faktörlerin incelenmesi amacıyla yapılmıştır.Yöntem: Tanımlayıcı nitelikteki araştırma, Ocak 2019-Mart 2019 tarihleri arasında Akdeniz Üniversitesi Hastanesi Tıbbi Onkoloji Kliniği'nde yürütülmüştür. Çalışmaya dahil edilme kriterlerini karşılayan 91 hasta araştırma kapsamına alınmıştır. Verilerin toplanmasında; Hasta Tanıtım Formu, ECOG performans skalası, Braden skalası, İtaki düşme riski ölçeği ve MD Anderson Semptom Envanteri kullanılmıştır. Verilerin değerlendirilmesinde ortalama, yüzdelik, Ki-kare, Mann Withney U, Kruskal Wallis ve Korelasyon analizi kullanılmıştırtır. Tüm veriler SPSS paket programının 22.0 sürümü kullanılarak analiz edilecektir ve p

Giriş: Çocukluk çağında en sık görülen malignite akut lösemidir. Akut lösemi izleminde gelişen febril nötropeniler (FN) yaşamı tehdit edebilen acil klinik durumlardır. Literatürde febril nötropenide klinik gidişi ve prognozu etkileyen çok sayıda farklı etkenin değerlendirildiği çalışmalar mevcuttur.Amaç: Febril nötropeni ataklarında elektrolit bozukluklarının sıklığı ve klinik gidişe etkisini değerlendiren az sayıda çalışma olduğu görülmüş ve çocuk hastalarda yapılmış bir çalışmaya rastlanmamıştır. Çalışmamızda FN gelişen akut lösemili çocuklarda FN'nin saptandığı zamanda elektrolit bozukluklarının sıklığının, bozuklukların derecesinin ve elektrolit bozukluklarının lösemi tipi, başvuru özellikleri, kemoterapi fazı, yatış süresi ve prognoz ile ilişkisinin incelenmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Çalışmaya Eylül 2016 ve Eylül 2018 arasında Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Hematoloji Bilim Dalı tarafından izlenen, FN nedeniyle çocuk acil servisi veya çocuk hematoloji polikliniğine başvuran, hematoloji servisi ya da kemik iliği nakil ünitesindeki yatışı sırasında FN gelişen akut lösemi hastaları alındı. Aynı hastanın farklı zamanlarda gelişen birden fazla FN atağı geliştiyse bunlar da ayrı ayrı çalışmaya dahil edildi. Tanı anında, kemoterapi tedavisi sırasında ya da kemik iliği nakli sonrasında 36 hastada gelişen 118 FN atağı prospektif olarak değerlendirildi. Hastaların FN gelişim zamanındaki klinik özellikleri, elektrolit düzeyleri ve diğer laboratuvar verileri veri toplama formlarına kaydedildi.Bulgular: Çalışmanın yapıldığı süre içinde hasta başına ortalama 2,9±2,1 (1-11) FN atağı geliştiği saptandı. Febril nötropeni tanılarının %42,4'ü servis yatışı sırasında, %32,2'si çocuk hematoloji polikliniğinde, %25,4'ü çocuk acil servisinde kondu. Hastaların %60,2'sinde FN atağının geliştiği zamanda elektrolit bozukluğu olduğu saptandı. Atakların %31,4'ünde hipofosfatemi, %16,9'unda hiponatremi, %16,1'inde hipokalsemi, %11,9'unda hipopotasemi, %5,1'inde hipokloremi ve %3,4'ünde hipomagnezemi saptandı. Atakların büyük bir kısmında elektrolit düşüklükleri birinci derecede olacak şekilde hafifti. Febril nötropeni ataklarının %33,1'ine intravenöz elektrolit replasmanı yapıldı. Hiponatremi akut lenfoblastik lösemili hastalarda, hipofosfatemi ise akut miyeloid lösemili olguların ataklarında daha sık saptandı. Ataktaishali olan hastaların %89,5'inde, bulantı-kusması olan hastaların %79,1'inde ve beslenme bozukluğu olan hastaların %73,7'sinde elektrolit bozukluğu saptandı ve bu özellikleri taşımayan hastalara göre bozuklukların sıklığı istatistiksel olarak anlamlı şekilde yüksek bulundu. Elektrolit bozukluğu olan hastaların hastanedeki kalış süreleri 31,7±27,9 gün (4-174 gün) iken, elektrolit bozukluğu olmayan hastalarınki 16,4±15,8 gün (3-64 gün) ile anlamlı şekilde daha uzun saptandı. Kurtarma tedavisi alan hastalarda gelişen FN ataklarında elektrolit bozukluklarının daha sık olduğu görüldü. Yoğun bakım ihtiyacı gelişen iki hastada da intravenöz replasmanı gerektiren elektrolit bozukluğu mevcuttu. Çalışma süresince febril nötropeni atağı sırasında kaybedilen hasta olmadı.Sonuç: Bu çalışmada akut lösemili çocuk hastalarda FN atağı gelişimi zamanında elektrolit bozukluklarının ve elektrolit replasmanı uygulanmasının sık olduğunu saptadık. Gastrointestinal sistem yakınmaları olan febril nötropeni hastalarında elektrolit bozukluklarının daha sık olduğunu gördük. Elektrolit bozukluğunun olduğu ataklarda hastanede kalış süresinin de daha uzun olduğu saptandı. Elektrolit bozukluklarının bu hasta grubunda prognoza ve tedavi maliyetine olan etkilerinin saptanması için daha ileri çalışmalara gereksinim olduğu düşünülmüştür.Anahtar Kelimeler: Febril nötropeni, akut lösemi, elektrolit bozukluğu Introduction: The most common malignancy in childhood is acute leukemia. Febrile neutropenia (FN) is a life threatening emergency condition in patients with acute leukemia. There are many studies evaluating a number of different factors affecting the clinical course and prognosis of febrile neutropenia.Aim: There are very few studies evaluating the effect of electrolyte disturbances on febrile neutropenia episodes and their impact on clinical outcome, and no studies have been found in pediatric patients. The aim of this study is to investigate the frequency of electrolyte disturbances, the relationship between electrolyte disturbances and the disease type, clinical presentation features, chemotherapy phase, length of stay in hospital and prognosis in children with acute leukemia and febrile neutropenia.Methods: Our study included patients with acute leukemia who were followed-up by the Department of Pediatric Hematology of the Faculty of Medicine of Dokuz Eylul University between September 2016 and September 2018, who were admitted to the pediatric emergency department or the pediatric hematology outpatient clinic, or who developed FN during hospitalization in the hematology service or the bone marrow transplantation unit. If more than one FN episode developed at different times in the same patient, all episodes were included in the study separately. On hundred eighteen FN episodes, developed in 36 patients at the time of initial diagnosis or after chemotherapy or during bone marrow transplantation were evaluated prospectively. Clinical features, electrolyte levels and other laboratory data of patients at the time of development of FN were recorded in data collection forms.Results: During the study period, an average of 2,9±2,1 (1-11) FN episodes were observed per patient. Febrile neutropenia diagnoses were made 42,4% at the inpatient clinic, 32,2% at the pediatric hematology outpatient clinic and 25,4% at the pediatric emergency department. In 60,2% of the patients, electrolyte disturbance was detected at the time of a FN episode. Hypophosphatemia was found in 31,4% of the episodes, hyponatremia in 6,9%, hypocalcemia in 16,1%, hypopotassemia in 11,9%, hypochloremia in 5,1%, and hypomagnesemia in 3,4%. In most of the episodes, low electrolyte levels was mild as in the grade 1. Intravenous electrolyte replacement wasperformed in 33,1% of febrile neutropenia episodes. Hyponatremia was more frequent in patients with acute lymphoblastic leukemia and hypophosphatemia in patients with acute myeloid leukemia. During FN episodes electrolyte abnormalities were found in 89,5% of patients with diarrhea, 79,1% of patients with nausea and vomiting and 73,7% of patients with decreased oral intake and the frequency of electrolyte abnormalities was significantly higher than patients without these conditions. The duration of hospital stay in patients with electrolyte abnormality was 31,7±27,9 days (4-174 days), while it was significantly shorter with 16,4±15,8 days (3-64 days) in patients without electrolyte abnormality. Electrolyte abnormalities were more frequent in patients with FN episodes at salvage chemotherapy. Two patients who required intensive care had electrolyte abnormalities necessitating intravenous replacement. There was no mortality due to febrile neutropenia in our patients during the study period.Conclusion: In this study, we found that electrolyte abnormalities and the need for electrolyte replacement were common in children with acute leukemia at the time of FN episodes. We found that electrolyte abnormalities were more frequent in patients with febrile neutropenia with gastrointestinal complaints. The duration of hospital stay was longer in episodes with electrolyte abnormalities. Further studies are needed to determine the effects of electrolyte abnormalities on prognosis and treatment costs in this patient group.Keywords: Febrile neutropenia, acute leukemia, electrolyte abnormalities 88

Ramazan Emre Yiğit 1 , Gülser Esen Besli 2 , Özlem Cavkaytar 3 , Mustafa Arga 41 İstanbul Medeniyet Üniversitesi Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi ÇocukSağlığı ve Hastalıkları ABD, İstanbul2 İstanbul Medeniyet Üniversitesi Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi ÇocukAcil BD, İstanbul3 İstanbul Medeniyet Üniversitesi Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi ÇocukAllerji ve İmmünoloji BD, İstanbulAmaç:Ürtiker tedavisinde hekimlerin klinik pratik yaklaşımları güncel rehberönerilerinden önemli farklılıklar taşımaktadır. Güncel ürtiker rehberlerinin tamamı ilktedavi basamağı olarak antikolinerjik ve santral sinir sistemini baskılayıcı etkileriolmayan ikinci nesil H 1 antihistaminlerin kullanılmasını önermektedir. Ancak güncelpratik uygulamalarda hekimlerin halen önemli bir kısmın birinci nesil H 1antihistaminleri ilk tercih olarak kullanılmaktadır. Bu çalışmanın amacı çocuk acilservisinde çalışmakta olan hekimlere ürtiker tanı ve tedavisi konusunda verileneğitimin, hekimlerin pratik uygulama yaklaşımları üzerine etkisini değerlendirmektir.Metod: Bu çalışmada ürtiker tanı ve tedavisi konusunda hekimlere verilen eğitimöncesi altı aylık dönemde (Temmuz-Aralık 2017) ve eğitim sonrası bir yıllık dönemde(Ocak-Aralık 2018) İstanbul Medeniyet Üniversitesi Göztepe Eğitim ve AraştırmaHastanesi Çocuk Acil Bilim Dalına başvuran ve hastane kayıt sistemine (ICD-10)göre ürtiker tanısı alan hastalara uygulanan tedavi yaklaşımları değerlendirilmiştir.Çocuk Acil başvurusunda uygulanan tedavi acil servis kayıt defterinden ve eveönerilen tedaviler ise elektronik reçete sisteminden her sabah bir araştırmacıtarafından (R.E.Y) kaydedilmiştir. Eğitim toplantısı öncesinde hekimlerin ürtikerkliniği, sınıflaması, tanısı ve tedavisi konusundaki yaklaşımlarını değerlendirmeküzere toplam dokuz sorudan oluşan anket uygulanmış, ardından hekimlere çocukalerji uzmanı (M.A) tarafından güncel rehber önerilerine göre ürtiker8tanı ve tedavisi konusunda pratik ve teorik eğitim verilmiştir. Çalışma sürecinde acilservisimizde birinci ve ikinci nesil H 1 antihistaminlerin tüm uygulama formlarınınbulunması sağlanmış ve seçim kararı hekimlere bırakılmıştır.Bulgular: Çocuk Acil Servisinde çalışan 10 pediatri uzmanı 38 pediatri asistanıtoplam 48 hekime eğitim toplantısına ve ankete katılmıştır Çalışma süresinde eğitimöncesi 417 ve eğitim sonrası 1085 çocuk ürtiker tanısıyla tedavi edilmiştir. Eğitimöncesi ve sonrası hastalara ait demografik özellikler benzer bulunmuştur (p>0.05).Bu hastaların acil servis tedavilerinde birinci nesil H 1 antihistamin kullanım sıklığıeğitim sonrası grupta (%30,3) eğitim öncesi gruba (%67,9) göre anlamlı orandaazalmış ve ikinci nesil H 1 antihistamin kullanım sıklığı eğitim sonrası grupta (%69,7)eğitim öncesi gruba (%31.7) göre anlamlı oranda artmıştır (her iki parametre içindep 0.05). Thefrequency of first-generation H1 antihistamine use in emergency treatment of thesepatients decreased significantly in the post-instruction group (30.3%) compared tothe pre-instruction group (67.9%). The frequency of second generation H1antihistamine use increased significantly in the post-instruction group (69.7%)compared to the pre-instruction group (31.7%) (p

Amaç: Retinoblastoma çocukluk çağının en sık görülen malign göz içi tümörüdür. Uzun yıllar boyunca ileri evrelerde tanı alması nedeni ile retinoblastoma tedavisi için ilk basamak tedavi seçeneği olarak enükleasyon kullanılmıştır. Sistemik kemoterapi ve lokal tedavilerin yaygınlaşması ile birlikte hem gözün hem de görme fonksiyonunun olabildiğince korunması amaçlanmaya başlanmıştır. Özellikle bilateral tutulumu olan olgularda enükleasyonsuz sağaltımın öne çıkması diğer gözün de korunabilmesi adına önem taşımaktadır. Bu tez çalışmasında pediatrik onkoloji bölümümüzde izlenen retinoblastomalı olguların 20 yıllık süreç içinde enükleasyon oranlarını tespit etmek, retinoblastoma yönetiminde, tedavi sonuçlarının iyileştirilmesine katkıda bulunan son gelişmelerin altını çizmek amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Çalışmaya Haziran 1998 ve Aralık 2018 yılları arasında Ankara Üniversitesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı Çocuk Onkoloji Bilim Dalı'nda retinoblastoma tanısı ile izlenen 262 hasta dahil edilmiştir. Hastalara ait demografik ve klinik bilgiler, hastalara uygulanan tedaviler ve takip süresince sağkalım, hasta dosyaları ve hastanede kullanılan bilgi işlem sistemi olan Avicenna taranarak elde edildi. Avicenna sistemine kayıtlı telefon numarası olan ve ulaşılabilen hastalarda takip dışında sağkalım konfirme edildi. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen hastaların erkek/kadın oranı 1.2'ydi. Hastaların ortalama tanı yaşı 19,39 ay, unilateral tutulumu olan hastaların tanı yaşı ortalama 22,7 ay iken, bilateral tutulumu olan hastaların ortalama tanı yaşı 14 aydı. Hastaların %61,8'i unilateral retinoblastoma, %38,2'si bilateral retinoblastoma tanısı ile izlenmekteydi. Çalışmada değerlendirilen göz sayısı 362 idi. Bilateral RB tanısı alan hastaların ise %3'ünde pineal bez tutulumu vardı. Hastaların %12,5'inde ailede RB öyküsü vardı. Bu hastalarda bilateral tutulum daha sık gözlenmişti ve aile öyküsü olmayan hastalara göre daha erken tanı almışlardı. Anne baba arasında akrabalık ile hastalık tutulumu arasında ilişki bulunamamıştı. Hastalarda ilk farkedilen bulgu literatür ile uyumlu olarak %58 hastada lökokori, %27,9 hastada strabismustu. ICRB'ye göre hastaların %6'sı Grup A, %22'si Grup B, %19'u Grup C, %22'si Grup D ve %31'i Grup E'de tanı almıştı. Bilateral tutulumu olan hastaların daha erken evrelerde tanı aldıkları saptandı. Çalışmada analiz edilen 362 gözün %50,5'ine enükleasyon uygulanmıştı. Grup A'da enükleasyon uygulanan göz yoktu. Grup B'deki gözlerin %10,1'i enükleasyon yapılmıştı. Bu gözlerin hepsinde enükleasyon nedeni tedavi sonrası gelişen nükstü. Grup C'deki gözlerin %32,3'ü, Grup D'deki gözlerin %60,7'si, Grup E'deki gözlerin %92,9'u enüklee edilmişti. Çalışmaya dahil edilen gözlerin %25,4'üne tanı konulduktan sonraki ilk 1 ay içerisinde enükleasyon uygulanmıştı. Tanı anında enükleasyon yapılmayan gözlerin %33,7'i izlemde enükleasyon gerektirmişti. Bu hastalarda en sık enükleasyon nedenleri tedavi sırasında gelişen tümör nüksleri, total retina dekolmanı, vitreus kanamasıydı. Hastalara enükleasyon dışında uygulanan tedavi yöntemleri sistemik kemoterapi, radyoterapi, lokal tedaviler ise; kriyoterapi, termoterapi, episkleral brakiterapi, intravitreal kemoterapi ve intraarteriyel kemoterapiydi. Sistemik kemoterapi hastaların %77'sine uygulanmıştı. En sık kullanılan kemoterapi protokolü VEC, ikinci sıklıkla ICE idi. Radyoterapi hastaların %17,1'ine uygulanmıştı. 2012 yılından sonra sadece sistemik tutulumu olan 2 hastaya kullanılmıştı. Çalışmaya dahil edilen gözlerin %48,3'üne kriyoterapi, %38,6'sına termoterapi, %3,8'ine episkleral brakiterapi uygulanmıştı. Merkezimizde 2004 yılından sonra kullanılmaya başlayan intraarteriyel KT bu yıldan sonra tanı alan gözlerin %16,6'sına, 2009 yılından sonra kullanılmaya başlayan intravitreal KT bu yıldan sonra tanı alan gözlerin %13,2'sine uygulanmıştı. Bu iki tedavi modalitesinin birlikte uygulandığı gözlerde %84,6 enükleasyonun engellendiği görüldü. İntraarteriyel ve intravitreal kemoterapötiklerin aktif kullanımı ile birlikte 1998-2004 ve 2004-2009 yılları arasında sıra ile %56,3 ve %61,2 olan enükleasyon oranlarının, 2009-2018 yılları arasında %40,2'ye indiği görüldü. Sağkalım oranları ise 2004 yılı sonrasında %92,7 olarak saptandı.Sonuç: Çalışmamızda yıllar içerisinde yaygınlaşan lokal tedavi yöntemleri ve lokal olarak uygulanan kemoterapötikler ile enükleasyon oranlarının ve RT kullanımının gittikçe azaldığı görülmüştür. Purpose: Retinoblastoma is the most common malignant intraocular tumor of childhood. Enucleation has been used as the first-line treatment option for retinoblastoma treatment for many years cause it was diagnosed in advanced stages. With the widespread use of systemic chemotherapy and local therapies, it is aimed to protect both the eye and visual function as much as possible. Especially in cases with bilateral involvement, enucleation-free treatment is important for the protection of the other eye. The aim of this thesis is to determine the enucleation rates of retinoblastoma cases in our pediatric oncology department in 20 years period and to emphasize the recent developments in the management of retinoblastoma that contribute to the improvement of treatment outcomes.Materials and Methods: The study included 262 patients who were followed up with the diagnosis of retinoblastoma at AUTF Pediatric Oncology Department between June 1998 and December 2018. Demographic and clinical data of the patients, treatments and survival during follow-up were obtained by scanning patients files and Avicenna which is the information processing system used in the hospital. Survival was confirmed in patients with telephone numbers in the Avicenna and patient files. Results: The male / female ratio of the patients included in the study was 1.2. The mean age at diagnosis was 19.39 months. The mean age at diagnosis was 22.7 months for patients with unilateral involvement and the mean age at diagnosis was 14.1 months for patients with bilateral involvement. 61.8% of the patients were diagnosed with unilateral retinoblastoma and 38.2% with bilateral retinoblastoma. The number of eyes evaluated in the study was 362. Pineal gland involvement was present in 3% of patients with bilateral RB. 12.5% of the patients had a family history of RB. Bilateral involvement was more frequent in these patients and they were diagnosed earlier than patients without family history. There was no relationship between kinship and disease involvement. The initial findings of the patients were leucocori in 58% and strabismus in 27.9%, similar to the literature. According to ICRB, 6% of the patients were diagnosed in Group A, 22% in Group B, 19% in Group C, 22% in Group D and 31% in Group E. Patients with bilateral involvement were diagnosed at an earlier stage. Enucleation was performed in 50.5% of 362 eyes analyzed in the study. There was no enucleated eye in Group A according to intraocular stages. In group B, 10.1% of the eyes were enucleated. In all of these eyes, the reason for enucleation was recurrence. 32.3% of eyes in Group C, 60.7% of eyes in Group D and 92.9% of eyes in Group E were enucleated. Enucleation was performed in 25.4% of the eyes included in the study within the first month after diagnosis. 33.7% of the eyes who did not have enucleation at the time of diagnosis required enucleation at follow-up. The most common causes of enucleation in these patients were tumor recurrence, total retinal detachment and vitreous hemorrhage during treatment. The treatment methods other than enucleation are systemic chemotherapy, radiotherapy and local treatments; cryotherapy, thermotherapy, episcleral brachytherapy, intravitreal chemotherapy and intraarterial chemotherapy. Systemic chemotherapy was applied to 77% of the patients. The most commonly used chemotherapy protocol was VEC and ICE was the second. Radiotherapy was applied to 17.1% of the patients. After 2012, radiotherapy was used only in 2 patients with systemic involvement. Cryotherapy was performed in 48.3% of the eyes, thermotherapy in 38.6%, and episcleral brachytherapy in 3.8% of the eyes included in the study. In our center, intraarterial chemopterapy which was started to be used after 2004 was applied to 16.6% of eyes diagnosed after this year and intravitreal chemotherapy which was used after 2009 was applied to 13.2% of eyes diagnosed after this year. It was seen that enucleation was prevented in 84.6% of eyes in which these two treatment modalities were applied together. Enucleation rates of 56.3% and 61.2% between 1998-2004 and 2004-2009, respectively, with active use of intraarterial and intravitreal chemotherapeutics, it was seen that it decreased to 40.2% between 2009-2018. Survival rates in the last 14 years were 92.7%.Results: In our study, it was observed that enucleation rates and radiotherapy use were gradually decreased with using systemic chemotherapy and local treatment methods. 112

Amaç: Bu çalışmada takip ve tedavi ettiğimiz tedaviye refrakter ve nüks etmiş DBBHL hastalarının kurtarma tedavisi sonrası ortanca sağkalım sürelerini incelemeyi, bunun yanında bulgularımızın mevcut literatür ile farkının olup olmadığını ve fark bulunursa, bunun olası sebeplerinin araştırılmasını hedefledik.Gereç ve Yöntem: Kocaeli ÜniversiteTıp Fakültesi hematoloji arşivinde 2007-2018 yılları arasında takip edilen DBBHL tanısı almış ilk kemoterapi sonrası refrakter ve nüks edip kurtarma tedavisi verilen 31 erkek 20 kadın toplam 51 hasta çalışmaya alınmıştır. Çalışma, geriye dönük inceleme yöntemi ile dosya taraması şeklinde yapılmıştır. Hastaların verilen kurtarma tedavilerine göre yanıtları karşılaştırılmış, bunun yanında genel sağkalım analizi yapılmıştır. Tedaviye yanıtsızlık, tedaviye kısmi yanıt, hastalığın ilerlemesi, tedavi sırasında ölüm ve tedavi sonrası nüks olay olarak kabul edilmiştir. Sağkalım analizi Kaplan Meiyer yöntemi ile hesaplanmıştır. Gruplar arasındaki sağkalım arasındaki farklar univariant analiz içinde long-rank testi kullanılarak yapılmıştır ve p değeri

Giriş ve Amaç: Malignite ve tromboz gelişimi arasındaki bağlantı iyi bilinmektedir. Malignitesi olan hastalarda trombotik komplikasyonların ortaya çıkması, ilgili kanama riski ile birlikte kronik antikoagülasyona gereksinim, kemoterapinin verilmesinde olası gecikmeler, tekrarlayan tromboz riskinin yüksek olması gibi önemli etkilere sahiptir. Bu çalışmanın amacı Non-Hodgkin Lenfomada tromboz riski ve sıklığını göstermek,tesadüfen saptanan tromboz olaylarını tespit etmek, tromboz olaylarının cinsiyet, yaş, altta yatan hastalık ve komorbiditeler, Non-Hodgkin Lenfomanın tipi, Non-Hodgkin Lenfoma hastalığının evresi, hastaların aldığı kemoterapi çeşitleri, ECOG performansı arasındakı ilişkiyi göstermek idi.Gereç ve Yöntemler: Çalışmada 220 NHL hastasının tıbbi bilgileri retrospektif olarak incelendi. Alınan sonuçlar ile hastaların demografik özellikleri Microsoft Office Excel programı kullanılarak analiz edildi. Hasta grubunun genel özellikleri ayrı-ayı hesaplandı. Bütün analizler SPSS 20.0 paket programında yapılırken,anlamlılık kriteri olarak (p) 0,05 değeri kriter olarak kullanılmıştır. Çalışmada yer alan bireylerin, toplam tromboz olaylarının, tesadüfi radyolojik görüntüleme ile saptanan tromboz olaylarının, venöz ve arteriyel tromboz sıklığının frekans ve yüzde hesaplamaları gerçekleştirilmiştir. Frekans ve yüzde hesaplamalarının ardından tromboz olayı, cinsiyet, yaş, ek hastalık, tanı tipi, evre, kemoterapi, ECOG değişkenleri kullanarak tüm bireylerin verileri üzerinden bağımsızlık (ki-kare) testlerinden gerçekleştirilmiştir. Cinsiyet, yaş, tanı tipi, evre, ECOG değişkenlerinin tümünde Yates ki-kare değerleri incelenmiştir. Bunun yanı sıra kemoterapi değişkeninde ise Fisher'ın Kesin ki-kare testi dikkate alınmıştır.Bulgular: 220 NHL tanılı hastanın 31'inde (% 14) tromboz olayı görüldü. En sık tromboz olayı 8 bireyde görülen DVT, 2. sık görülen tromboz olayı ise 6 kişide saptanan PTE oldu. 2 hastada PTE ve DVT eş zamanlı saptandı. Tesadüfi olarak radyolojik görüntüleme ile toplam 15(% 6,8) hastada tromboz görüldü ve en çok saptanan olay herbiri 3 kişide olduğu belirlenen portal ven trombozu ve dalak enfarktıdır. Bireylerden 15'inde (% 6,8) arteriyel; 17'inde (% 7,7) ise venöz tromboz olduğu görüldü. NHL tanı tipi ile trombozun bir-birinden istatiksel olarak bağımsız olduğu saptandı (p=1.000; p>0,05). DBBHL tanılı 77 bireyin 11'inde diğer alt tanı tiplerine sahip 143 NHL tanılı bireyin 20'sinde tromboz olayı tespit edildi. İleri ECOG performansı ( p=0,000; p 0.05). Thrombosis was detected in 11 of 77 subjects with DBBHL and in 20 of 143 NHL subjects with other subtypes. The ECOG performance (p = 0,000; p

Kesitsel ve tanımlayıcı tipteki bu araştırmanın amacı, kemoterapi alan hastaların yaşadıkları semptomların şiddetini ve hemşirelik bakımından memnuniyetlerini belirlemek ve aralarındaki ilişkiyi incelemektir.Araştırma; Ocak 2015 – Kasım 2015 tarihleri arasında bir üniversite hastanesinin onkoloji kliniklerinde kemoterapi tedavisi alan 141 hasta ile yürütüldü. Veriler, `Hasta Bilgi Formu`, `'Kanserli Hastalarda Edmonton Semptom Tanılama Ölçeği`, ve `Kemoterapi Hastalarında Hemşirelik Bakımından Memnuniyet Ölçeği` kullanılarak toplandı.Araştırmaya katılan hastaların yaş ortalamasının 53,35±10,24, %53,9'unun erkek, %79,4'ünün evli, %64,5'inin ilköğretim ve altı eğitim seviyesinde, %62,4'ünün gelirinin giderine eşit olduğu, %44'ünün ilçede yaşadığı belirlendi. Hastaların %39'unun klinik tanısının gastrointestinal sistem kanserleri ile ilgili olduğu, %64,5'inin kanser evresinin ikinci evrede, %74,5'inin kemoterapi tedavisine başlama süresinin 0-1 yıl arasında ve %30,4'ünün beş kür ve üzerinde kemoterapi aldığı belirlendi.Hastaların Edmonton Semptom Tanılama Ölçeği'nden aldıkları toplam puan ortalamalarına göre en şiddetli yaşadıkları ilk üç semptomun, yorgunluk (6,02±3,8), endişe (4,97±3,3) ve üzüntü (4,75±3,27), Kemoterapi Hastalarında Hemşirelik Bakımı Memnuniyet Ölçeği toplam puan ortalamasının 102,91±25,33 olduğu bulundu.Hastaların Kemoterapi Hastalarında Hemşirelik Bakımından Memnuniyet Ölçeği toplam puan ortalamalarının, hastaların eğitim durumu, aylık gelir durumu, yaşanılan yer, klinik tanı, hastalık evresi, kemoterapi kür sayısı, tedavi süresi ve şekline göre istatiksel olarak anlamlı farklılık gösterdiği belirlendi (p

AMAÇ: Anti-CD20 monoklonal antikoru rituksimab, B hücreli hematolojik malignitelerde yaygın olarak kullanılmakta olup, yüksek hepatit B virüs (HBV) reaktivasyonu riski barındırmaktadır. Bu nedenle tedavi öncesinde hastalar HBV açısından mutlaka değerlendirilmeli ve gerekli hastalara HBV profilaksisi verilmelidir. Çalışmamızda rituksimab kullanan B hücreli lenfoproliferatif hastalığı olan olguların HBV enfeksiyonu tarama ve profilaksi verilerini elde etmeyi amaçladık.HASTALAR VE METOD: B hücreli lenfoproliferatif hastalığı olan ve 2000-2017 yılları arasında rituksimab ile kombine kemoimmunoterapi almış hastalar retrospektif olarak incelendi. Demografik veriler, tedaviler, tedavi öncesi HBV serolojisi, HBV profilaksi verileri ve HBV reaktivasyonu açısından takipleri kaydedildi. Elde edilen sonuçlar ile oluşan hasta grupları arasında istatistiksel değerlendirmeler yapıldı.BULGULAR: 577 hastanın 30'u HBsAg, 147'si anti-HBs, 105'i anti-HBc IgG, 22'si HBV-DNA pozitif bulunmuştur. Anti-HBs ve anti-HBc IgG pozitif 55 hasta mevcut olup, izole anti-HBs 39, izole anti-HBc IgG 22 hastada pozitif bulunmuştur. Kemoimmunoterapi öncesi HBV taraması 2010 ve öncesine göre 2011 ve sonrası anlamlı olarak iyileşmiştir(p

Febril nötropeni, kemoterapinin en önemli doz kısıtlayıcı yan etkisidir. Uluslararası tedavi kılavuzları febril nötropeni riski >%20 olan protokollerde profilaktik olarak granülosit koloni stimüle edici faktör (G-CSF) kullanımını önerirken; riskin %10-20 olduğu protokollerde hastaların bireysel risk faktörlerine göre hekim tarafından değerlendirilmesi ve gerek duyulduğunda tedaviye başlanılmasını önermektedir. Bu çalışmanın amacı; kemoterapi alan hastalarda febril nötropeni riskinin Hasta Risk Skoru (PRS) ile belirlenmesi ve belirlenen yan etkilerin her tedavi küründe klinik eczacı tarafından değerlendirmesini sağlamaktır. Çalışma, 15 Mayıs- 15 Kasım 2017 tarihleri arasında Hacettepe Üniversitesi Onkoloji Hastanesi Medikal Onkoloji Polikliniği ve Gündüz Tedavi Ünitesi'nde yürütülmüştür. Çalışmaya febril nötropeni riski > %20 ve %10-20 olan kemoterapi protokollerini alan, hekim tarafından G-CSF tedavisi başlanmış olan hastalar dahil edilmiş ve klinik eczacı tarafından her hasta 3 ay boyunca takip edilmiştir. Çalışmaya 118 hasta dahil edilmiş ve toplam 286 görüşme gerçekleştirilmiştir. Hastaların ilk görüşme ve 2. takip sırasında PRS skorları arasında istatiksel olarak anlamlı bir artış bulunmuştur (p= 0,034). G-CSF kullanımı değerlendirildiğinde; hastaların %34,7'sinde 'yetersiz', %22,8'inde 'gereksiz' ve %42,3'ünde 'uygun' profilaksi sağlandığı saptanmıştır. Yan etki izlemi ile G-CSF ilişkili kas-iskelet sistemi ağrısının tedavinin 2. ve 3. gününde artış gösterdiği belirlenmiştir. Sonuç olarak, PRS klinikte kolay uygulanabilen ve özellikle 'yetersiz' veya 'gereksiz' G-CSF profilaksisi olan hasta gruplarının belirlenmesinde kullanılabilecek uygun bir değerlendirme sistemidir. Klinik eczacı tarafından sürdürülecek ve hastanın raporlayabildiği bir yan etki takip sisteminin hayata geçirilmesi, onkoloji alanında hasta-odaklı ve multidisipliner bakım hizmetlerinin başarısının devamlılığını sağlayacaktır. Febrile neutropenia is the most important dose-limiting side effect of chemotherapy. Although the international treatment guidelines recommend prophylactic use of G-CSF in chemotherapy protocols with a risk of febrile neutropenia (FN) is >20%; the guidelines indicate that physicians should evaluate the patients according to the individual risk factors and G-CSF therapy should be initiated if needed in protocols with a risk of FN is 10-20%. The aim of this study is; to assess the FN risk by the PRS in patients and monitor specificed side effects by a clinical pharmacist on each chemotherapy cycle. The study was conducted between May 15th-November 15th 2017 at the Hacettepe University Oncology Hospital Medical Oncology outpatient clinic. The patients who received chemotherapy protocols of a FN risk is 10-20% and >20% and initiated G-CSF by physicians were included in the study and each patient was followed for 3 months by a clinic pharmacist. A total of 118 patients were included and 286 interviews were conducted in the study. There was a statistically significant increase found between the first interview and the second follow-up on the PRS scores of patients (p=0.034). According to the guidelines, 34.7% of patients were classified as 'under/ insufficient', 22.8% as 'over / unnecessary' and 42.3% as 'correct / proper' prophylaxis for the G-CSF use. It was observed that G-CSF-related musculoskeletal pain was increased on the 2nd and 3rd days of treatment. As a result, the PRS is easy to use and an appropriate assessment system in term of identifying particularly inadequate or unnecessary G-CSF prophylaxis in clinical practice. Assessment of monitoring of patient-reported side effects by clinical pharmacists will maintain the success of patient-focused and multidisciplinary care services in oncology practices. 106

Asinetobakter türleri yoğun bakım ünitelerinde veya servislerde yatan immun sistemi baskılanmış hastalarda nozokomiyal enfeksiyonlara neden olmaktadır. A. baumannii, birçok antibiyotiğe intrensek direçli olması yanında kullanılan antibiyotiklere karşı sonradan direnç geliştirebilmesi nedeniyle enfeksiyonlarının tedavisinde zorluk yaşanmaktadır. Bu durum mevcut antibiyotiklerin kullanımını kısıtlamakta, klinisyeni yeni ajanlara, farklı tedavi seçeneklerine ve çeşitli antibiyotik kombinasyonlarının kullanımına yönlendirmektedir. Çalışmamızda, yoğun bakım ünitelerinde yatan hastalardan izole edilen A. baumannii suşlarında, yeni geliştirilen bir ajan olan seftolozan/tazobaktamın (C/T); kolistin (CS), doripenem (DOR), tigesiklin (TGC), minosiklin (MIN) ve amikasin (AK) ile yapılan ikili kombinasyonlarının in vitro etkileşimleri E-test yöntemiyle araştırılmıştır. Prospektif olarak yapılan bu çalışma; Ocak 2017 - Temmuz 2017 tarihleri arasında Yüzüncü Yıl Üniversitesi Mikrobiyoloji Laboratuvarı'nda yürütülmüştür. Çalışmaya yoğun bakım ünitelerinde yatmakta olan hastaların çeşitli klinik örneklerinden (kan, idrar, balgam, trakeal aspirat, yara, abse ve kateter) izole edilen ve en az üç antibiyotik sınıfına direnç gösteren toplam 35 adet A. baumannii suşu dâhil edilmiştir. A. baumannii izolatlarının identifikasyonu ve antibiyotik duyarlılık profilinin belirlenmesi için BD Phoneix 100 (Becton Dickinson, Amerika) otomatize sistemi kullanılmıştır. Antibiyotik kombinasyonlarının etkileşimlerinin in vitro olarak belirlenmesinde fraksiyonel inhibitör konsantrasyon (FİK) indeksi kullanılmıştır. Elde edilen ? FİK indeksi verilerine göre; ? 0.5 ise sinerji, > 0.5 ve ? 1 arası aditif, > 1 ve < 2 arası indiferan (tanımlanamayan etkileşim) ve ? 2 ise antagonist etkileşim olarak değerlendirilmiştir. A. baumannii klinik izolatlarında EUCAST tarafından önerilen antimikrobik ilaç gruplarından siprofloksasin, gentamisin, imipenem ve meropeneme % 100, netilmisine % 96.6, amikasine % 85.7, trimetoprim/sulfometoksazole % 48.5 ve kolistine % 2.8 oranında direnç saptanmıştır. Antibiyotik kombinasyonlarının FİK indeksi sonuçlarına göre en yüksek sinerjik etkileşim % 11.4 oranla C/T - TGC arasında gözlenmiştir. C/T - CS ve C/T - DOR antibiyotikleri arasında ise sinerjik etkileşim gözlenmemiştir. En yüksek aditif etkileşim oranları C/T - AK (% 60) ve C/T - MIN (% 45.7) arasında görülürken C/T - DOR arasında aditif etkileşim gözlenmemiştir. Antagonist etkileşim C/T - DOR (% 71.4) ve C/T - CS (% 20) kombinasyonlarında gözlenmiştir. C/T - AK, C/T - MIN ve C/T - TGC kombinasyonlarında antagonist etkileşime rastlanmamıştır. Sonuç olarak çalışmamızda; yeni bir ß-laktam/ß-laktamaz inhibitörü olan seftolozan/tazobaktamın, tek başına asinetobakterlere yeterli etki etmediği ancak amikasin, minosiklin ve tigesiklin ile kombine halde sinerjik etkileşim oluşturabildiği görülmüştür. Seftolozan/tazobaktamın doripenem ve kolistin ile saptanan antagonist etkileşimi nedeniyle klinik kullanımda dikkatle izlenmelidir. Anahtar Kelimeler: Acinetobacter baumannii, Direnç, Seftolozan/tazobaktam, Antibiyotik Kombinasyonu Acinetobacter species leads nosocomial infections in immunocompromised patients hospitalized in intensive care units (ICU) or services. Treatment of infections is difficult because A. baumannii is intrinsic resistant to many antibiotics and also it can develop resistance to the antibiotics used later. This limits the use of existing antibiotics, directs the clinician to new agents, different treatment options and the use of various antibiotic combinations. In our study, the in vitro interactions of bilateral combinations of colistin (CS), doripenem (DOR), tigecycline (TGC), minocycline (MIN) and amikacin (AK) with a newly developed agent ceftolozane/tazobactam; were investigated by E-test method in A. baumannii strains isolated from patients hospitalized in ICU patients. This prospective study was conducted in the Microbiology Laboratory of Yüzüncü Yıl University between January 2017 and July 2017. A total of 35 A. baumannii strains isolated from various clinical specimens (blood, urine, sputum, tracheal aspirate, wound, abscess and catheter) of patients hospitalized in ICU and resistant to at least three antibiotic classes were included in the study. The BD Phoneix 100 (Becton Dickinson, USA) automated system was used to identify the A. baumannii isolates and determine the antibiotic susceptibility profile. The fractional inhibitor concentration (FIC) index was used to determine the interaction of antibiotic combinations as in vitro. According to the data obtained from ? FIK index; ? 0.5 was considered as synergy, > 0.5 and ? 1 aditif, > 1 and < 2 indifferent (unidentified interaction) and ? 2 was considered as antagonistic interaction. In A. baumannii clinical isolates, resistance to ciprofloxacin, gentamicin, imipenem and meropenem 100 %, netilmicin 96.6 %, amikacin 85.7 %, trimethoprim/sulfamethoxazole 48.5 % and colistin 2.8 % were found in antimicrobial drug groups recommended by EUCAST. The highest synergistic interaction was observed in C/T - TGC with 11.4 % according to the FIC index results of antibiotic combinations. There was no synergistic interaction between C/T - CS and C/T - DOR antibiotics. The highest additive interaction rates were found between C/T - AK (60 %) and C/T - MIN (45.7 %), but no additive interaction between C/T - DOR was observed. Antagonist interaction was observed in C/T - DOR (71.4 %) and C/T - CS (20 %) combinations. Antagonist interaction was not observed in C/T - AK, C/T - MIN and C/T - TGC combinations. In conclusion, our study showed that ceftolozane/tazobactam, a new ß-lactam/ ß-lactamase inhibitor, did not have enough effect on Acinetobacter alone but could produce synergistic interaction in combination with amikacin, minocycline and tigecycline. Ceftolozane/tazobactam should be carefully monitored in clinical practice due to the antagonist interaction with doripenem and colistin. Keywords: Acinetbacter baumannii, Resistance, Ceftolozane/tazobactam, Antibiotic Combination 81

Dünyada kadınlarda, en sık görülen kanser türlerinden biri serviks kanseridir. Serviks kanserinin olası tedavi yöntemlerinin araştırılması, bu hastalık süreci hakkındaki bilginin arttırılmasını sağlayarak hastalar için yeni, etkili tedavi seçeneklerinin keşfedilmesine yol açacaktır. Bundan dolayı bu tez çalışması kapsamında pitavastatinin insan serviks kanser hücre (HeLa) hattında antikanser etki potansiyellerinin araştırılması amaçlanmıştır. Ayrıca günümüzde serviks kanseri tedavisinde kullanılan sisplatinle pitavastatin kombinasyonunun olası sitotoksik etkisi değerlendirilmiştir. Pitavastatin ve sisplatinin hücre canlılığına olan etkisi 3-(4,5-dimetiltiyazol-2-il) 2,5-difenil tetrazolyum bromür (MTT) ve nötral kırmızı alım (NKA) yöntemleri ile belirlenmiş olup, farklı dozları 24, 48 ve 72 saatlik maruziyet sürelerinde temas ettirilmiş ve hücrelerin %50'sinin öldüğü inhibitör konsantrasyon (IC50) değerleri hesaplanmıştır. Ayrıca, HeLa hücresinde, pitavastatinin tek başına ve sisplatinle kombinasyonunun olası sitotoksik etkisi ilk kez bu tez çalışması ile ortaya konmuştur. MTT ve NKA yöntemlerinde pitavastatinin 2-200 µM konsantrasyon aralığında HeLa hücrelerinde belirgin bir sitotoksik etkisinin olduğu ve sisplatinin ise artan doza bağlı olarak hücre canlılığını azalttığı görülmüştür. Farklı dozlarda kombine pitavastatin ve sisplatin ile tedavi, tek başına uygulanmalarına kıyasla, önemli ölçüde proliferasyonun inhibisyonuna neden olmuştur. Elde edilen bulgular ışığında, pitavastatinin gerek tek başına gerekse sisplatin ile birlikte kombinasyonunun serviks kanser tedavisinde umut verici bir strateji olabileceği düşünülmektedir.Anahtar Kelimeler: Kombine tedavi, Pitavastatin, Serviks Kanseri, Sisplatin, Sitotoksisite Cervical cancer which is one of the most common cancer types in women throughout the world. Investigation of possible and alternative treatment methods of cervical cancer will lead to the discovery of new effective treatment options for patients by increasing knowledge about progress of this disease. Therefore, the aim of this thesis is to investigate the potential anticancer effect of pitavastatin in human cervical cancer cell line (HeLa). In addition, the possible cytotoxic effect of the combination of pitavastatin and cisplatin, which is conventional cervical cancer treatment drug, was assessed. In this study the effect of pitavastatin and cisplatin in cell viability were determined via 3-(4.5-Dimethylthiazol-2-yl)-2.5-Diphenyltetrazolium Bromide (MTT) test and neutral red uptake (NRU) assays. The action profiles of different concentrations on cell growth curves have been evaluated and the half maximal inhibitory concentration (IC50) values have been calculated. The possible cytotoxic effects of pitavastatin administered separately and in combination with cisplatin in HeLa cell line have been investigated by this thesis for the first time. It has been shown that pitavastatin has a marked cytotoxic effect in HeLa cells at a concentration range of 2 μM - 200 μM and cisplatin decreases cell viability due to increased dose by MTT and NRU assays. Treatment with combined pitavastatin and cisplatin at multiple doses resulted in significantly greater inhibition of proliferation than any other single dose. The findings suggest that, pitavastatin alone or in combination with cisplatin may be a promising strategy for cervical cancer treatment.Key Words: Cervical Cancer, Cisplatin, Cytotoxicity, Combination therapy, Pitavastatin 96

PPM1/DWip1 (Protein phosphatase 1D magnesium dependent/wild type p53 induced phosphatase) genotoksik stres üzerine DNA hasarıyla p53'e bağlı olarak indüklenen bir serin/treonin fosfatazdır. Ancak Wip1 fosfataz stres ve doku tipine bağlı olarak E2F, CREB, c-Jun ve NF-κB gibi diğer transkripsiyon faktörleriyle de indüklenebilir. Wip1 fosfataz indüklendiğinde p53, Chk1, Chk2, H2AX, ATM/ATR dahil çok sayıda proteini defosforilasyon yoluyla inaktive ederek stres cevaplarını azaltmakta ve sonuç olarak hücre döngüsü kontrol noktaları, senesens ve apoptoziside engellemektedir. Wip1'in özellikle wt-p53' e sahip insan solid tümörlerinde aşırı ifade edildiği, amplifiye olduğu ve mutasyona uğradığı ve böylece bir onkogen gibi davrandığı bilinmektedir. Wip1'in deregülasyonu solid tümörlerde kötü prognozla da ilişkililendirilmiştir. Ancak hematolojk kanserlerde ve özellikle mt-p53'e sahip olan akut lösemilerde Wip1'in aşırı ifade edildiğinde rolünü ve sonuçlarını gösteren kapsamlı bir çalışma henüz bulunmamaktadır. Bu nedenle bu çalışma da Wip1'i aşırı ifade eden ve mt-p53' e sahip olan akut T lenfoblastik lösemi hücre dizisi (Jurkat) kullanılarak Wip1'ın kemoterapi indüklü hücresel stres cevapları üzerine rolü araştırılmıştır. Öncelikle Jurkat hücrelerinde Wip1 fosfatazın aşırı ekspresse olduğu qRT-PCR ve Western blot analizleriyle konfirm edilmiştir. Wst-1 testi ile etoposid ve doxorubicinin metabolik aktivite üzerinde etkilerinin zamana ve doza bağlı olduğu tespit edilmiştir. Jurkat hücrelerinin etoposid ve doxorubicinle 24 saatlik muamelesi sonucunda apoptozise direnç gösterirken 72 saatlik muamele sonucunda apoptozis oranının arttığı Annexin V ve Caspase3/7 aktivasyon testleri ile belirlenmiştir. Benzer şekilde Jurkat hücrelerinin etoposid ve doxorubicinle 72 saatlik inkübasyon sonucunda senesens oranının da oldukça düşük olduğu tesbit edilmiştir. Sonrasında Jurkat hücrelerinde etoposid ve doxorubicine cevaben DNA hasarı cevabının önemli elemanlarının ATM, ATR, Chk1, Chk2 ve H2AX dahil fosforilasyon düzeyleri WB analiziyle test edildiğinde özellikle ATM ve ATR'nin fosforilasyon düzeylerinin çok düşük olduğu tesbit edilmiştir. Takiben Jurkat hücrelerinde RNA interferansı yöntemiyle Wip1 hedeflendiğinde ise etoposid ve doxorubicine cevaben DDR elemanlarının hepsinin ATM, ATR, Chk1, Chk2 ve H2AX dahil fosforilasyon düzeylerinin arttığı görülmüştür. Wip1'in Jurkat hücrelerinde RNA interferansı ile hedeflenmesi sürpriz bir şekilde AnnexinV ve Caspase 3/7 testi ile gösterildiği gibi apoptozis oranını azaltırken SA-β-gal testiyle gösteridiği gibi senesens oranını artırmıştır. Ayrıca Jurkat hücrelerinde Wip1'in knock-down edilmesinin hücre döngüsü tutuklanması üzerinde etkili olmadığı görülmüştür. Wild-type p53-induced phosphatase 1 (Wip1/PPM1D), is a serin/threonine phosphatase induced upon genotoxic stress by DNA damage in a p53-dependent manner. However depending on the type of stress or tissue Wip1 phosphatase can be also induced by other transcription factors such as E2F, CREB, c-Jun and NF-κB. Upon induction, Wip1 dampens the stress responses by inactivating multiple proteins via dephosphorylation including p53, Chk1, CHK2, H2AX, ATM/ATR consequently abrogates cell cycle checkpoints and inhibits senescence and apoptosis. Wip1/PPM1D is known to be overexpressed, amplified and mutated in human solid tumors hence displaying typical oncogenic properties. Deregulation of Wip-1 is also associated with poor prognosis in various types of human solid tumors. However, in hematological cancers, especially in acute leukemia containing mt p53, so far no data has shown the role of overexpression of Wip1 phosphatase and it's consequences. Hence, in this study Wip1 overexpressing acute T lymphoblastic leukemia cell line (Jurkat) containing mt p53 was used to investigate the role of Wip1 phosphatase on chemotherapy induced cellular stress responses. Firstly, overexpression of Wip1 was confirmed with q-RT-PCR and Western blot analyses in Jurkat cells. Metabolik activity of Jurkat cells in response to etoposid and doxorubicin was determined by Wst-1 test in a time and dose dependent manner. When analysed for apoptosis in response to doxorubicin and etoposide treatment by Annexin V and Caspase3/7 tests for 24 h Jurkat cells showed resistance to apoptosis whereas they were responsive after 72 h treatment. Similarly when Jurkat cells were tested for induction of senescence in response to etoposide and doxorubicin treatment the amount of senescencent cells were also little. As next, when Jurkat cells were analysed for phosphorylation status of the key lements of DNA damage response (DDR) ATM, ATR, Chk1 and Chk2 as well as H2AX, in response to etoposide and doxorubicin treatment by WB analysis, the results showed that phosphorylation levels of the DDR elements especially ATM and ATR were significantly low. Accordingly targeting Wip1 levels by RNA interference were increased the phosphorylation status of all DDR elements including ATM, ATR, Chk1, Chk2 and H2AX levels in Jurkat cells. Surprisingly, targeting Wip1 by RNA interference decreased the levels of apopotosis in Jurkat cells whereas it was increased the senescence levels as determined by AnnexinV and Caspase 3/7 and SA-β-gal tests, respectively. In addition knock down of Wip1 was not effective on cell cycle arrest in Jurkat cells. 126

Özellikle organ transplantasyonu sonrasında immünsüpresif tedavi alan hasta sayısının artmasıyla mantar enfeksiyonları da artmaktadır. Bu nedenle, immünsüpresif ilaç kullanılırken eş zamanlı antifungal kullanılması da gerekebilmektedir. Bu ilaçların birbiriyle etkileşimi hem organ sağkalımı hem de hastanın yaşam kalitesi için önemlidir. İmmünsüpresif olarak kullanılan kalsinörin inhibitörleri aynı zamanda antifungal etkinlik gösterebilmeleriyle de dikkat çekmektedirler.Bu çalışmada fırsatçı mantar enfeksiyonu etkeni olarak en sık karşımıza çıkan maya etkenlerinden Candida albicans (n=13), C. krusei (n=7) ve C. glabrata (n=10); küf etkenlerinden de Rhizopus spp. (n=3), Aspergillus spp. (n=4) ve Fusarium spp. (n=3) türlerinin öncelikle sıvı mikrodilüsyon metoduyla amfoterisin B, kaspofungin, itrakonazol, vorikonazol, flukonazol (sadece mayalarda), ve kalsinörin inhibitörlerinden siklosporin A (SsA) ve takrolimusun (TAC)minimum inhibitör konsantrasyon (MİK) değerleri belirlendi. Sonrasında antifungaller için saptadığımız MİK değerlerine göre kombinasyon çalışmasında kullanacağımız checkerboard yöntemine göre bir antifungal ve bir kalsinörin inhibitörü aynı plakta çaprazlanmış şekilde mikroplaklar hazırlandı. Kombinasyon sonuçları fraksiyonel inhibisyon konsantrasyonu indekslerine (FİKİ) göre sinerji (≤0,5), etkisizlik (˃0,5-≤4) ve antagonizma (˃4) olarak değerlendirildi. Ayrıca her Candida türünden birer suş ile mikrodilüsyonla belirlenen MİK değerlerinin ¼, ½, 1, 2 ve 4 katı konsantrasyonları 0., 2., 6., ve 24. saatte time-kill yöntemiyle çalışıldı. İlaçların tek başına gösterdikleri etki sonucu üreyen mikroorganizma sayısının 2log10'dan fazla azalması sinerji, artışı ise antagonizma olarak değerlendirildi.Checkerboard testiyle Candida suşlarıyla ve küflerlesırasıyla en fazla sinerji oluşturan kombinasyon kaspofungin+SsAvekaspofungin+TAC kombinasyonu, antifungallerle en fazla sinerjik etkileşim gösteren kalsinörin inhibitörü mayalar için SsA ve küfler içinse TAC olmuştur. Time-kill testi sadece mayalarda çalışıldı. Kaspofungin+SsA ve itrakonazol+TAC kombinasyonlarında sinerjik etki gözlendi.Anahtar Kelimeler:Antifungal, kalsinörin inhibitörleri, sinerji, antagonizma,kombinasyon tedavisi By increasing in the number of patients taking immunsuppressive therapy especially after organ transplantation, fungal infections have been increasing, too. So, in addition to immunsuppressives, use of antifungals simultaneously may become a necessity for the patients. The interaction of these drugs is quite impotant both for organ survival, and life quality of the patients.Calcineurin inhibitors (CI) which are used as immunsuppressive agents attract attention with their antifungal property.In this study,MICs of amphotericin B, caspofungin, itraconazole, voriconazole and fluconazole (only for yeasts) were evaluated by broth microdilution method forCandida spp. (n=30) as yeasts and molds (n=10) which are oppurtunistic fungal infection agents. MICs for calcineurin inhibitors were determined. We then prepared 96 well U-based microplates according to checkerboard method as one antifungal and one CI crossed on the same plate. Combination results were evaluated as synergism (≤0.5), ineffective (˃0,5-≤4) and antagonism (˃4) according to FICI. In addition, for yeasts ¼, ½, 1, 2, and 4-fold values of determined MICs were studied at 0., 2., 6., and 24 hours by time-kill. To evaluate, it was accepted as synergismwhen the number of microorganisms decreases 2log10 CFU/ml, and as antagonism when increases2log10 CFU/mlcomparing to the effect of antifungal alone.The combinations of caspofungin+Cyclosporine A, andcaspofungin+tacrolimusshowed the highest synergistic effect on yeasts, and molds, respectively by the checkerboard method. Cyclosporine Awas the most effective with antifungals against the yeasts, and tacrolimus against the molds. Time kill was used for only yeast species, and caspofungin+Cyclosporine A, and itraconazole+tacrolimus combinations were synergistic-effective.Key Words: Antifungal, calcineurin inhibitors, synergism, antagonism, combinationtherapy. 168

AMAÇLokal ileri rektum kanserinde (LİRK) preoperatif uzun dönem kemoradyoterapi ile postoperatif kemoradyoterapiyi karşılaştıran 2 prospektif randomize çalışma mevcut olup, lokoregional rekürrens (LR) ve sağ kalım sonuçları çelişmektedir. Çalışmanın temel amacı LİRK de preoperatif ve postoperatif kemoradyoterapinin hastalık rekürrensi ve sağkalımlara etkilerini karşılamaktır. MATERYAL METOD Klinik olarak LİRK tanısı alan 336 hasta prospektif olarak preoperatif veya postoperatif (177 vs 159 hasta) kemoradyoterapi gruplarına ayrıldı. Preoperatif gruptaki hastalara total 50.4 Gy (28 fraksiyon) radyoterapi ve eş zamanlı 2 siklus KT yi (5-florourasil- lökoverin) takiben küratif TME uygulandı. Postoperatif gruba operasyondan 4 hafta sonra benzer protokol verildi. Gruplara 4 kür adjuvant KT eklendi. BULGULAROrtalama 60,4 ay takip sonrası, LR'nin 5 yıllık kümülatif indeksi preoperatif grupta % 7.4 ve postoperatif grupta % 13.4 idi (p= 0.021). 5 yıllık kanser spesifik sağkalım preoperatif grupta % 87.5 ve postoperatif grupta % 80 idi (p= 0.022). Total sağkalım % 79.5 vs %74.7 (p= 0.064), hastalıksız sağkalım % 75.2 vs % 64.8 (p= 0.062), KRT ye bağlı geç toksisite % 7.4 vs % 13.2 (p= 0.002) idi. Tedaviye uyum preoperatif grupta yüksektir (p< 0.001). SONUÇPreoperatif kemoradyoterapi, postoperatif kemoradyoterapi ile karşılaştırıldığında lokal kontrol, tedavi uyumluluğu, kanser spesifik sağkalım ve geç toksisite açısından belirgin olarak iyileşme sağladı. Sonuçlar aynı zamanda, preoperatif tedavi için olası bir genel ve hastalıksız sağkalım fayda öneriyordu. Patolojik tam yanıt sağlanan hastalarda hastalıksız sağ kalım anlamlı oranda artmaktadır. 64

Amaç: Bu çalışmanın amacı, dahiliye servisinde yatan hastaların geçmişte evde kullandıkları reçeteli ve reçetesiz ilaçların ve hastanede yatışları esnasında kullandıkları ilaçların 'İlaç Tedavisi Karmaşıklık Ölçeği' (İTKÖ) kullanılarak hesaplanması ve olası ilaç-ilaç etkileşimlerinin araştırılmasıdır. Yöntem: Retrospektif olarak yapılan çalışmaya 18 yaş veya üzeri olup son 6 ay içerisinde dahiliye servisine başvuran hastalar dahil edildi. Hastaların evde ve hastanede kullandıkları ilaçlar, ilaç tedavisi karmaşıklık ölçeği ile ilaç etkileşimleri ise Micromedex İlaç Etkileşim Programı ile değerlendirildi. Bulgular: Son 6 ay içerisinde dahiliye servisine başvuran 360 hastadan 151'i (erkek %46.4, kadın %53.6; hastaların ortalama yaşı 69,01 ± 16,8) çalışmaya dahil edildi. Hastaların %45'i, bu yatıştan önceki son 6 ay içerisinde hastaneye yatmıştır. En sık karşılaşılan hastalıklar böbrek hastalıkları (%19.8), kardiyovasküler hastalıklar (%15.3) ve kanser (%13.2)'dir. Hastaların evde kullandıkları ilaç sayılarının ortalaması 5,64 ± 3,50 ve ortalama İTKÖ skoru 16,02 ± 10,89'dur. Hastaların sırasıyla %66.6'sında evde kullandıkları ilaçlarda ve %78.8'inde hastanede kullandıkları ilaçlarda en az bir olası ilaç-ilaç etkileşimi bulundu. Hastaların evde kullandıkları ilaçlarda ortalama olası ilaç-ilaç etkileşim sayısı 2,88 ± 3,62 iken hastanede kullandıkları ilaçlarda bu rakam 4,07 ± 4,06 olarak hesaplandı. Hastaların %53.6'sında evde kullandıkları ilaçlarda polifarmasi tespit edildi. Hastaların evde ve hastanede kullandıkları ilaçlar karşılaştırıldığında hastanede kullandıkları ilaçlardaki olası ilaç-ilaç etkileşim sayısının ve İTKÖ skorunun hastanede kullanılan ilaçlardakine göre daha yüksek olduğu görüldü. Sonuç: Eczacılar, polifarmasi ve olası ilaç-ilaç kaynaklı problemlerin tespiti için ilaç uzlaşısı ve ilaçların gözden geçirilmesi gibi görevler alarak; hastanede yatış esnasındaki akılcı ilaç kullanımını artırabilirler. Aim: The aim of the study to evaluate patients' home (prescribed and nonprescribed) and hospital medication during hospital admission by computing Medication Regimen Complexity Index and investigating possible drug-drug interactions. Methods: Patients (aged 18 and older) who applied internal service during six months (two days/a week) were included to the study. Their home medication and hospital medication were calculated with medication regimen complexity index and checked drug interactions with Micromedex Drug Interaction Program. Results: A total of 151 from 360 of patients who applied to the internal service (male 46.4 %, female 53.6 %; the mean age of patients was 69,01 ± 16,28) were included to this study during six months. Of them, 45 % hospitalized last six months before this hospital admission. The most prevalent diagnoses documented at admission were kidney disease (19.8 %), cardiovascular disease (15.3 %) and cancer (13.2 %). The mean of patients' home medication number was 5,64 ± 3, 50 and the mean of their MRCI scores was 16,02 ± 10, 89. At least one possible drug-drug interactions were found in 66.6 % of patients at home medication and in 78.8 % of patients at hospital medication, respectively. The mean number of possible drug-drug interactions at patients' home medications was 2,88 ± 3,62, while the mean number of possible drug-drug interactions at patients' hospital medications was 4,07 ± 4,06. Of them, 53.6 % had polypharmacy at home medication. The frequency of possible drug-drug interactions and the score of medication complexity index was found high among patients' hospital medications when compared with their home medications. Conclusion: Pharmacist can improve rational drug utilization during hospital admission by taking roles such as medication reconcilliation and medication review to determine potential drug-drug interactions and polypharmacy. 93

Kolorektal kanserler en sık görülen kanserlerden biri olup tüm dünyada halen önemli bir mortalite nedenidir. Kolorektal kanser biyolojisindeki gelişmeler ile kemoterapötik ilaçlardaki son dönem gelişmeler sağkalımda uzama sağlamıştır. Çalışmamızda 2000-2016 tarihleri arasında Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Onkoloji Polikliniğinden takipli tanı anında ya da takip sırasında metastatik olan kolorektal kanser hasta grubunda birinci ve ikinci seri tedavide epidermal büyüme faktörü reseptör (EGFR) inhibitörü kullanan hastaların sağkalım analizleri ve sağkalım üzerinde etkili prognostik faktörleri belirlemeyi amaçladık.Çalışmaya Ocak 2000- Ağustos 2016 tarihleri arasında Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesinde kolorektal kanser tanısı almış ve Tıbbi Onkoloji Bilim Dalı'nda tedavi almış toplam 84 hasta alındı. Tüm hastalarda yaş, komorbid hastalık varlığı, tanı tarihi, evre, tümör lokalizasyonu, tümöre yönelik operasyon öyküsü, operasyon tarihi, neoadjuvant kemoterapi durumu, adjuvant kemoterapi rejimleri, adjuvant kemoterapide EGFR inhibitörü kullanımı ile ortaya çıkan yan etkiler, karaciğer ve akciğer metastazına yönelik metastazektomi durumu, karaciğer metastazı olması durumunda transarteriyel kemoemboliazasyon/ radyofrekans ablasyon işleminin yapılması, radyoterapi durumu, progresyonsuz sağkalım ve genel sağkalım süreleri gibi parametreler ve bu parametrelerin sağkalım ve nüks üzerine olan etkileri değerlendirildi. Hastaların son kontrol tarihleri ya da exitus tarihleri kaydedilerek median progresyonsuz ve genel sağkalımları hesaplandı.Hastaların tanı anında yaşları 23 ile 82 arasında değişmekte olup yaş ortalması 55,16, standart sapması ise 12,37'dir. Hastaların 29'u (%31,9) kadın, 55'i (%60,4) erkekti. Hastaların 26'sı (%28,6) tanı anında evre 1-3 iken takipleri sırasında progrese olan hasta grubudur. Hastaların 58'i (%63,7) tanı anında evre 4'tü. EGFR inhibitörü alan hastaların median progresyonsuz sağkalım (PFS) 11 ay; median genel sağkalım (OS) ise 30 ay olarak saptandı. Primer hastalık lokalizasyonuna göre sağkalım analizi yapıldığında sol kolon yerleşimli hastalarda PFS (12 ay) ve OS (32 ay); sağ kolon yerleşimli hastalara göre ( median PFS 7 ay ve OS 18 ay) anlamlı olarak yüksek bulundu (p=0,029; p

Amaç: Nörotoksik kemoterapi (KT) verilen kanser hastalarına uygulanan alt ekstremite güçlendirme ve denge egzersizlerinin denge, yaşam kalitesi, nöropatik ağrı ve sinir iletimi üzerine etkisini araştırmaktır.Gereç-Yöntem: Çalışmaya Medikal Onkoloji bölümü tarafından yönlendirilen nörotoksik KT ajanı kullanan ya da kullanması planlanan hastalar iki grup halinde dahil edildi. İlk grup henüz KT başlanmamış hastalar olup bu gruba alt ekstremite güçlendirme ve denge egzersizleri gösterildi, ev egzersiz programı verildi, 3. kür sonrası için kontrole çağırıldı. İkinci grup ise daha önceden görülmemiş, üç veya dört kür KT almış hastalardan oluşmaktaydı. Her iki grup 3./4. kür KT sonrası değerlendirildi. Nicel denge değerlendirmesi Neurocom Balance Master® cihazı ile 2 statik, 2 dinamik parametre kullanılarak, fonksiyonel denge değerlendirmesi Berg Denge Ölçeği (BDÖ) ile yapıldı. Yaşam kalitesi için Avrupa Kanser Araştırma ve Tedavi Birliği'nin geliştirdiği EORTC QLQ-C30 anketi, nöropatik ağrı için PainDETECT ağrı anketi (PD) kullanıldı; elektrofizyolojik açıdan değerlendirilme ise sinir iletim çalışmaları (SİÇ) ile yapıldı.Bulgular: Çalışmaya 24'ü egzersiz verilen hastalardan (14 kadın, 10 erkek), 36'sı ise egzersiz verilmeyen hastalardan (17 kadın, 19 erkek) oluşan 60 hasta katıldı. Egzersiz verilen hastaların yaş ortalamaları 52±10 olup diğer grubun 53,58±11,92 idi. Her iki grubun yaş, VKİ, cinsiyet dağılımları birbirine benzerdi (p>0,05). Tanı, hastalık evresi ve uygulanan tedaviler arasında fark yoktu (p>0,05). BDÖ puanı (p=0,005), EORTC QLQ-C30'da genel yaşam kalitesi, fiziksel işlev ve duygusal işlev (p0.05). BBS (p=0.005), EORTC QLQ-C30 global QoL, physical and emotional functioning (p

Amaç: Nöroblastom çocukluk çağı kanserleri arasında lösemiler ve beyin tümörlerinden sonra görülen en sık 3. kanser türü olup, en sık görülen ekstrakraniyal solid tümördür. Nöroblastom çocukluk çağındaki tüm kanser mortalitesinin %15'inden sorumlu olduğu bilinmektedir. Çocukluk çağının önemli sağlık problemlerinin başında gelen bu hastalığın tedavisi için ülkemizde Ekim 2002 tarihinden itibaren Türk Pediatrik Onkoloji Grubu Nöroblastom 2003 protokolü (TPOG-2003) uygulanmaya başlanmış, 2009 yılında yapılan revizyonlar ile TPOG-2009 protokolü kullanılmıştır. Bu çalışmanın amacı, 2000-2015 yılları arasında Ondokuz Mayıs Üniversitesi Pediatrik Onkoloji Bilim Dalı'nda izlenen nöral krest kökenli olguların önemli özellikleri yönünden retrospektif değerlendirilmesi, TPOG NB-2003 ve TPOG NB-2009 kemoterapi protokollerinin karşılaştırılması ve çizilecek yeni tedavi protokollerine yardımcı olunması olarak belirlenmiştir. Materyal ve Metod: Bu çalışmada Ağustos 2000 ile Aralık 2015 tarihleri arasında Ondokuz Mayıs Üniversitesi Pediatrik Onkoloji Bölümünde tanı konularak tedavi ve takipleri gerçekleştirilmiş olan nöroblastom, ganglionöroblastom ve ganglionörom tanılı 76 hastanın genel demografik ve klinik özellikleri retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Bulgular: Hasta grubunda cinsiyet dağılımının benzer olduğu ve ortalama tanı yaşının 38 ay olduğu belirlenmiştir. En sık başvurular Samsun ve Ordu illerinden gelmiştir. Başvuru anındaki başlıca yakınmalar karın ağrısı ve karın şişliği, ateş ve yürüme bozukluğudur; en sık şikâyet bölgeleri karın ve torakstır. Primer tanı yöntemleri olarak MR ve BT tercih edilmiş, MIBG ile %36 ve PET ile %77 oranında metastatik hastalık belirlenmiştir. Hastaların %46'sında evre 4 hastalık olduğu, en sık tümör lokalizasyonunun ise abdomen olduğu tespit edilmiştir. Hastaların %90'ında NSE, %74'ünde LDH, %33'ünde ferritin, %50'sinde VMA ve %61'inde HVA yüksekliği tespit edilmiştir. Hasta grubunun %29'unda MYCN pozitifliği belirlenmiş, %86'sında sitogenetik anomali tespit edilmiştir. Hastaların %55'inde metastatik hastalık mevcut olup bunların %32'sinde kemik metastazı, %42'sinde lenf nodu metastazı, %26'sında kemik iliği metastazı, %20'sinde organ metastazı, %18'inde ise SSS metastazı görülmüştür. Hastaların %22'sinde nüks gelişmiş, en sık nüks alanının sürrenal, karaciğer ve toraks olduğu belirlenmiştir. Primer cerrahi uygulanan hastaların %76'sında total, %21'inde subtotal eksizyon yapılmıştır. TPOG 2003 protokolüne göre 15, 2009 protokolüne göre 33 hasta kemoterapi almış, 2003 protokolü uygulanan hastaların %60'ına ve 2009 protokolü uygulanan hastaların %58'ine radyoterapi verilmiş, 2009 protokolü alan hastaların %30'una ise kök hücre nakli yapılmıştır. Hastaların %61'inde tedavi sürecinde komplikasyon gelişmiş, akut komplikasyonlardan en sık dermatit ve KCFT yüksekliği, subakut komplikasyonlardan en sık KCFT yüksekliği ve kronik komplikasyonlardan en sık tübülopati izlenmiştir. Hastalardan %71'i remisyona girmiş, bunlardan %54'ünde tam remisyon, %17'sinde çok iyi kısmi yanıt gelişmiştir. 2009 protokolü uygulanan hastalardaki tam yanıt oranları 2003 protokolü alanların iki katıdır. Hastalarda genel mortalite oranı %34'tür. Genel sağkalım değerlendirmelerinde 2009 protokolü uygulanan hastalarda tanı yaşı 18 ay altında olanların sağkalımları anlamlı derecede iyidir, 2003 protokolü verilen hastalarda kızların sağkalımları anlamlı derecede iyidir, diğer demografik, klinik ve prognostik faktörlerin genel sağkalımları anlamlı derecede etkilemediği görülmüştür. Olaysız sağkalım değerlendirmelerinde Demografik, klinik ve prognostik faktörlerin olaysız sağkalımları anlamlı derecede etkilemediği görülmüştür. Sonuç: Çalışmamız nöroblastomda 2003 ve 2009 tedavi protokollerinin karşılaştırmalı olarak değerlendirildiği lokal bir çalışmadır. Elde ettiğimiz bulguların daha geniş örneklem büyüklüğü olan ve daha uzun takip süreli çalışmalarla konfirme edilmesi gerekir. Çalışmamızın mevcut bulguları ile ülkemizde nöroblastom konusunda yapılacak araştırmalara kıymetli bir veri kaynağı olacağını düşünmekteyiz. Aim: Neuroblastoma is the 3rd most common cancer type following leukemia and brain tumors, and it is the most frequent extracranial solid tumor among children. Neuroblastoma is responsible for 15% of cancer mortality among children. Turkish Pediatric Oncology Group's Neuroblastoma 2003 protocol (TPOG-2003) was used for the treatment of these children after October 2002, and this was revised in 2009 (TPOG- 2009). The aim of this study is to compare the treatment results of TPOG-2003 and TPOG-2009 in children with tumor of neural crest origin. Material and Method: This study retrospectively evaluated the demographic and clinical data of 76 patients that diagnosed, treated, and followed-up between August 2000 and December 2015 at the Department of Pediatrics, Oncology Division of Ondokuz Mayis University. Results: Sex distribution was similar, and mean age at diagnosis was 38 months. Patients were most frequently referred from Samsun and Ordu provinces. Major complaints at admission were abdominal pain, bloating, fever, and gait disorders. Most frequent sites of complaints were abdomen and thorax. Primary diagnostic methods were MRI and CT, and metastatic disease was found in 36% of MIBG and 77% of PET scans. 46% of patients had stage-IV disease, and most frequent sites of tumor localization were abdomen. 90% of patients had elevated NSE levels, 74% had elevated LDH levels, 33% had elevated ferritin levels, 50% had elevated VMA levels, and 61% had elevated HVA levels. 29% of patients had MYCN positivity, 86% had cytogenetic abnormalities. 55% had metastatic disease, and bone, lymph node, bone marrow, organ, and CNS metastases were determined in 32%, 42%, 26%, 20%, and 18% of these patients, respectively. 22% of patients had recurrent disease, and most frequent sites of recurrence were adrenal, liver and thoracic regions. Total excision was performed in 76%, and subtotal excision was performed in 21% of patients. 15 patients took TPOG-2003 protocol, and 33 patients took TPOG-2009 protocol, and radiotherapy was performed in 60% and 58% of these protocols, respectively. 30% of patients that took TPOG-2009 protocol had also stem cell transplantation. 61% of study population had complications. Most frequent acute complications were dermatitis and liver enzyme elevations, most frequent subacute complications were liver enzyme elevations, and most frequent chronic complications were tubulopathies. 71% of patients had remission (54% complete remission, 17% very good partial response). Complete remission rates were two-fold higher in TPOG-2009. Overall mortality rate was 34%. Overall survival was significantly higher in patients under 18 months in TPOG-2009 group, and girls had better overall survival in TPOG- 2003 group. Remaining demographic, clinical and prognostic factors have not affected survival significantly. Event-free survival was not affected from demographic, clinical, and prognostic factors. Conclusion: This is a local study that compared TPOG-2003 and TPOG-2009 protocols. Nevertheless, these results should be confirmed with larger scaled studies with longer follow-up periods. Our results will contribute to the future research on this subject. 149

Amaç: Premenopozal meme kanserinde adjuvan endokrin tedavide GNRH analoglarının ve tamoxifen tedavisinin birlikte kullanımı tartışmalıdır. Bu çalışmada tamoksifen ve GNRH analoglarının birlikte kullanımının hastalıksız sağkalım ve genel sağkalıma katkısını araştırdık.Materyal ve Metod: Necmettin Erbakan Üniversitesi, Meram Tıp Fakültesi, Tıbbi Onkoloji Kliniğimize 2004 ile 2016 yılları arasında başvuran meme kanseri nedeniyle opere olan ve adjuvan tedavi olarak yalnız başına tamoksifen (n:95) (TAM) veya tamoksifen ve GNRH analoğu birlikte (n:138) (TAM-GNRH) kullanan toplamda 233 hasta çalışmaya dahil edildi. Hormonal tedavi başlangıcından metastaz ya da nüks gelişmesine kadar geçen zaman hastalıksız sağkalım (HSK) olarak hesaplandı. HSK ve genel sağkalım (GSK) analizleri kaplan-meier analizi ile değerlendirildi.Bulgular: Değerlendirmeye alınan 233 hastanın ortalama yaşı 40 (23-53) idi. Hastalarda ortalama takip süresi TAM grubunda 33 ay, TAM+GNRH grubunda 24 ay idi. Gruplar arasında anlamlı fark yoktu. TAM grubunun medyan HSK'sı 67.8 ay (GA: 49.9-85.8) olarak tespit edilirken, TAM+GNRH grubunun 110.6 ay (GA: 89.7-131.5) olarak tespit edildi (p=0.107). İstatiksel olarak anlamlı fark elde edilmedi. TAM grubunun medyan GSK'sı 95 ay (GA: 74-116) olarak tespit edilirken, TAM+LHRH grubunun medyan GSK değerine ulaşılamadı (p=0.041).Sonuç: Premenapozal meme kanserinin adjuvan hormonal tedavisinde, GNRH analoglarının tamoksifen tedavisine eklenmesinin genel sağ kalımda iyileşmeye neden olduğunu tespit ettik. Introduction and Aim: The use of concurrent LHRH analogues and tamoxifen as adjuvant endocrine therapy in premenopausal breast cancer is a controversial subject. This study explores the impact of concurrent use of tamoxifen and LHRH analogues on disease-free survival and overall survival.Material and Method: This study includes 233 patients who were admitted to Necmettin Erbakan University, Meram Faculty of Medicine, Medical Oncology Clinic between the years of 2004 and 2016, who were operated and received only tamoxifen as adjuvant therapy(TAM) (n=95) or received GNRh analogue as well as tamoxifen(TAM-GNRH)(n=138). The time period starting with the administration of endocrine therapy until metastasis develops or relaps occurs was considered as disease-free survival(DFS). DFS and overall survival (OS) were evaluated via kaplan-meier analysis.Results: The mean age of 233 patients who were taken into consideration was 40(23- 53). Mean follow-up time for TAM and TAM+GNRH were 33 and 24 months, respectively. Median DFS for TAM was 67.9 months(CI:49.9-85.8), whereas the median DFS for TAM+GNRH was found to be 110.6 months(CI:89.7- 131.5)(p=0.107). Groups did not show statistically significant difference. Furthermore, the OS of TAM was detected as 95 months(CI:74-116) however, the median OS for TAM+GNRH could not be ascertained(p=0.041).Conclusion: It was discovered that the use of GNRH analogues in addendum to tamoxifen in adjuvant endocrine therapy of the breast cancer improved the OS. 75

Amaç: Hematopoetik kök hücre nakli; akut lösemi ve myelodisplastik sendrom (MDS) tanılı hastalarda kür şansı sağlayan etkin bir tedavi yöntemidir. Ancak nakil sonrası nükslerde hala prognoz oldukça kötü seyretmektedir. Bu çalışmada nakil sonrası nüksleri ve sağkalımı etkileyen faktörleri değerlendirmeyi planladık.Hastalar ve Yöntem: Bu çalışmada Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi, İç Hastalıkları Anabilim Dalı, Hematoloji Bilim Dalı Erciyes Transplant Merkezi'nde Ocak 2001–Haziran 2016 tarihleri arasında alloHKHN sonrası nüks gelişen yeterli dosya verilerine ulaşılan 57 hastanın verileri geriye dönük olarak değerlendirildi. Çalışmamıza dahil edilen alloHKHN sonrası nüks ile takipli akut lösemi ve MDS tanılı hastalar kemik iliği ve extrameduller bölge nüksleri olarak 2 grupta incelendi. Gruplar nüks riskleri ve nüks sonrası toplam yaşam sürelerini etkileyecek faktörler açısından karşılaştırıldı.Bulgular: alloHKHN sonrası nüks gelişen hastaların prognozu kötü seyirli görülmüştür. Çalışmamızda alloHKHN sonrası extrameduller bölgeden nüks ile takipli hastalarda sağkalım oranları belirgin yüksekti (p:0.039). alloHKHN sonrası nüks gelişen hastalarda nakilden relapsa kadar geçen sürenin kısa olması, haploidentik nakil tipi, alloHKHN sonrası kemik iliği relapsı görülen ve birinci tam remisyon sağlanamayan (CR1) refrakter akut lösemide FLAG (Fludarabin, sitozin arabinosid (ARA-C), granulosit koloni stimulan faktör (G-CSF) ) dışındaki kemoterapiler ile ikinci tam remisyon (CR2) fazında nakle alınan hastalarda nüks sonrası mortalite göreceli riskinin anlamlı derecede daha yüksek olduğu tespit edildi. Çalışmada tanı, yaş, cinsiyet, HLA (İnsan lökosit antijen) uyumu, uygulanılan hazırlık rejimi, nakle girerken hastalık durumu, nakile girerken blast oranı, akut GVHH (graft versus host hastalığı) ve kronik GVHH varlığı, nüks öncesi kimerizm yüzdesi ve nakilden relapsa kadar CMV (sitomegalovirus) reaktivasyonu ile mortalite arasında anlamlı bir ilişki tespit edilmedi. Nakil ilişkili mortalite göreceli riski HLA uyumu 10/10-10/9 olan hastalara kıyasla 10/8-10/5 olan hastalarda 1.62 kat, indirgenmiş yoğunluktaki nakil rejimleri ile nakle alınan hasta grubunda myeloablatif nakil rejimi ile nakle alınan hastalara kıyasla 1.48 kat, nakil sonrası dönemde kronik GVHH gelişmeyen olgularda gelişenlere kıyasla 1.42 kat ve nakil sonrası relapsa kadar geçen sürede CMV reaktivasyonu olan hastalarda 1.25 kat daha yüksek bulundu. Nüks ilişkili mortaliteye anlamlı derecede katkı sağlayan faktörler çoklu değişkenli regresyon analizi (multivariate cox regresyon) ile değerlendirildiğinde mortalite gelişimi üzerinde en anlamlı parametrenin nakil tipi ve FLAG kemoterapisi ile hastanın ikinci tam remisyonda nakile girmesi olduğu gösterildi.Sonuç: Nakilden relapsa kadar geçen süre, nakil tipi, nüks bölgesi, birinci tam remisyon sağlanamayan refrakter akut lösemide FLAG kemoterapisi ile hastada ikinci tam remisyon sağlanması ve nüks tedavisinde 2.kez nakil uygulanması başta olmak üzere hasta, verici ve nakil kaynaklı faktörler alloHKHN sonrası nüks ile takip edilen hastalarda sağkalımla ilişkilidir.alloHKHN yapılan hastalarda nakil merkezlerinin nakil ilişkili mortalite, nüks gelişimi ve hastalıksız sağkalım üzerine etkili risk faktörlerini belirlemesi büyük önem taşımaktadır. Nakil merkezlerinin kendi merkezlerinde yaptığı değerlendirmelerin bir merkez altında toplanması, merkez sonuçlarının karşılaştırılması ve Türkiyedeki sonuçlar ile uluslararası sonuçların çok yönlü olarak karşılaştırılması nakilde büyük gelişmelere imkan verecektir. Bu sayede nakil merkezlerininin takip ve tedavideki yenilikleri uygulamaya geçirmeleri nakil başarılarını artıracaktır. Objective: Hematopoietic stem cell transplantation is the most effective treatment option for patients with acute leukemia and myelodysplastic syndrome. However, the prognosis of patients with post-transplant relapse was very poor. In this retrospective study, we are planned to evaluate the factors that affecting of post-transplant relapse and survival.Materials and methods: In this study, the data of 57 patients with adequate file access were evaluated retrospectively; who had relapse of allo-HSCT between January 2001 and June 2016 in the Erciyes Transplant Center of the Department of Internal Medicine, Department of Internal Medicine, Hematology Science Faculty of Erciyes University. Patients with myelodysplastic syndrome and acute leukemia followed by recurrent alloHKHN who were included in our study were studied in 2 groups as bone marrow and extramedullary sites relapses. Two groups were compared in terms of risk factors for relapse and survival after relapse.Results: The prognosis of patients with post-transplant relapse was poor. In this study, extrameduller relapse was also associated with a longer post-relapse survival (p:0.039). İt was found that relapses occuring earlier than 6 months after allo-HSCT, haploidentical transplantation, bone marrow relapse after allo-HSCT and induced complete remission before transplantation without FLAG (fludarabine, Cytosine arabinoside, Granulocyte colony stimulating factor (G-CSF)) chemotherapy in refractory acute leukemia without first complet remission (CR1) were strongly associated with increased risk of mortality after relapse. Although diagnosis, age, sex, disease status at transplantation, pre-transplant extramedullary disease status, blast ratio at transplant, developing GVHD before relapse, HLA compatibility, conditioning regimens, disease status at transplantation, reactivation of CMV from transplant to relapse and evaluated chimerism before relapse are determining risk factors for post-transplant relapse, these parameters did not appear to influence the outcome after relapse in our study. HLA compatibility 10/8-10/5 ( HR, 1,62; 95% Cl, 0.80 to 3.28; P=.177), reduced intensity conditioning for allo-HSCT (HR, 1.48;95 Cl, 0.55 to 3.98; P=.434), absence of chronic GVHD (HR,1.42; 95%Cl, 0.76 to 2.56) P= .282 reactivation of CMV from transplant to relapse HR,1.25; 95%Cl, 0.45 to 1.44 P=.459) associated with increased risk of mortality after relapse. The major finding of this study was that when confounding factors of transplant-related mortality were assessed using multivariate regression analysis, haploidentical transplantation (HR: 2.25; 95%CI: 1.02 to 4.96) P=.044) and induced second complete remission before transplantation without FLAG chemotherapy (HR: 3.99; 95%CI: 1.26 to 12.65; P=.019) shown to be the most significant factor affecting mortality.Comment: The patient, donor and transplantation-related factors, especially interval from transplantation, relapse type of transplantation, relapse sites and induced second complete remission before transplantation without FLAG chemotherapy in refractory acute leukemia is without first complete remission (CR1) and second transplantation in relapse treatment are all related to overall survival (OS) in patients with relapse after allo-HSCT. It is very important for each stem cell transplantation centers determine the risk factors for transplant-related mortality, relapse and disease-free survival in patients with allo-HSCT. The collection of transport centers assessments at their centers under a center, comparison of center results and multidimensional comparison of international outcomes with Turkish outcomes; this will allow the stem cell transplantation to greatly improve. In this respect, the implementation of transplant centers innovations in patient follow-up and care will increase their transplantation success. 109

Acil Servise Başvuran Febril Nötropenili Hastaların Karakteristik ÖzellikleriAmaç: Günümüzde tıp alanındaki ilerlemeler sayesinde tanı olanaklarının da gelişmesi ile acil servislere başvuran kanser hastalarında artış gözlenmiştir. Daha yüksek KT dozların kullanılması ile ortaya çıkan immünsüpresyon kanser hastalarında febril nötropeni ve sonrasında ağır seyirli enfeksiyonlara yatkınlığa sebep olmaktadır. Çalışmamızda acil servise başvuran febril nötropenili hastalarda mortalite ve morbiditeyi azaltmak için erken tanı ve hızlı tedavi bilincini artırmayı amaçladık.Gereç ve Yöntem: İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Acil Tıp Kliniğine 03.12.2014-15.06.2015 tarihleri arasında başvuran Febril Nötropeni tanısı almış, 18 yaş üstü, travma dışı kanser hastaları prospektif olarak incelenmiştir. Çalışmamızda hastaların demografik özellikleri, vital bulguları, maligniteyle ilgili özellikler, yapılan tetkikler ve tetkik sonuçlarındaki anormal bulguları, yapılan tedaviler, acil serviste yatış süreleri ve taburculuk durumları değerlendirilmiştir.Bulgular: Ateş hikayesi ile acile servise başvuran 39 hastanın, %41,22'nde solid tümör, %36,4'nde hematolojik tümör saptanmıştır. Vital bulgulardan ortalama arteriyel kan basıncı, CRP, kreatinin, albumin ve MASCC skorlarının yoğun bakıma yatış açısından anlamlı ilişki saptanmadı (p>0,05). Ancak geliş nabız sayısı ve arteriyel kan gazında laktat ölçümleri ile mortalite ve yoğun bakım yatışı arasında istatiksel olarak anlamlı ilişki saptanmıştır (p0,05). However, statistical significant correction was determined between ICU admission mortality and pulse rate and lactate level of arterial blood gas measurement (p

Bu çalışma kemoterapi tedavisi alan kanser hastalarında kemoterapiye bağlı yan etkileri değerlendirmek ve bu semptomlara yönelik özbakım gereksinimlerinin belirlenmesi amacıyla yapılmıştır. Araştırma Temmuz 2015- Ağustos 2015 tarihleri arasında İstanbul'da bir kanser merkezinin kemoterapi ünitesinde kemoterapi tedavisi alan 97 hastada yapılmıştır. Verilerin toplanmasında hasta bilgi formu kullanılmıştır. Çalışmada kemoterapi tedavisi alan hastalarda; hastaların kişisel özellikleri, hastalık ile ilgili özellikleri, kemoterapi yan etkileri ve hastaların özbakım girişimlerini uygulama özellikleri değerlendirilmiş ve karşılaşılabilecek en önemli yan etkilerden ağız enfeksiyonları, cilt sorunları, bulantı, kabızlık, ishal, ağrı, yorgunluk gibi semptomlara yönelik özbakım girişimleri sorgulanmıştır. Çalışmamıza katılan hastaların çoğunlukla 48-61 yaş aralığında olduğu, çoğunluğunun yüksek eğitim görmüş kişiler olduğu belirlendi. Hastalar hastalık özellikleri açısından değerlendirildiğinde ise, akciğer, kolon ve meme kanseri oldukları, çoğunluğu en fazla bir yıl içerisinde tanı konulan hastalar oldukları belirlendi. Araştırmamızda çıkan sonuçlar doğrultusunda hastaların en çok mide bulantısı, ağız enfeksiyonları ve kabızlık sorunundan etkilendiği, çoğunluğunun orta derecede yorgunluk hissettiği, kemoterapi döneminde büyük ölçüde hijyenik önlemlere, enfeksiyondan korunmaya ve vücut ısısı kontrolüne önem verildiği görüldü. Hemşirelerin kemoterapi sürecinde yorgunluk ve mide bulantısı tanılama, izleme ve eğitim programlarını planlamaları konusunda önerilerde bulunuldu.Anahtar Kelimeler: Kemoterapi, kanser, özbakım, semptom değerlendirme, özbakım gereksinimleri. This study was aimed to elavuate the symptoms and to determine the self-care requirements on cancer patients who have received chemotherapy treatment. This research was applied on a total 97 cancer patients who have received chemotherapy treatment in chemotherapy unit of a oncology center in İstanbul between July 2015 and August 2015. The Patient Information Form was used to collect the data. In the study, personal properties of patients, properties of illness, side effects of chemotherapy treatment, properties of self-care applications were evaluated. Moreover,the approachings of self-care against to the most important side effects depending on the treatment; which are mucositis, skin problems, nausea, constipation, diarrhea, pain, fire, anorexia, neutropenia, alopecia; were explained. Patients were mostly between 48-61 years old, female, education degree in university but not working, medium salary level, having deal with maintenance of him/her. Lung, colon and breast cancers were most common. The diagnosis of their illness was mostly determined within a year. They had been informed about treatment, side effects of this treatment and period of discharge. They could survive at almost same life quality with before the disease depends on the self-care applications. According to our results, patients were effected from nausea, mucositis, constipation; most of them fall medium degree fatigue. Moreover, hygenic precautions, preventing from infection and controlling body temperature were noticed as a most important self-care applications. The suggestions were listed about assessing and controlling fatigue and nausea and planning to education programs.Keywords: Chemotherapy, cancer, self-care, symptom evaluation, self-care needs. 68

Amaç: Kemoterapi sırasında palyaço ile uygulanan terapötik mizahın ağrı ve anksiyeteye etkisini değerlendirmektir.Materyal ve Metot: Araştırma, ön test-son test kontrol gruplu yarı deneysel modelde yapıldı. Araştırmanın evrenini, Atatürk Üniversitesi Sağlık Araştırma ve Uygulama Hastanesi Çocuk Hematoloji Polikliniği'ne Temmuz 2013 - Ağustos 2015 tarihleri arasında, Akut Myeloid Lösemi ve Akut Lenfoblastik Lösemi tanısı alan intratekal kemoterapi almak için gelen, araştırmaya katılmayı kabul eden 7-12 yaş grubu çocuklar (S=78) oluşturdu. Örnekleme yöntemine gidilmeden, evrenin tümü ile çalışıldı. Araştırma, 36 kontrol, 38 palyaço grubu olmak üzere toplam 74 çocuk ile yapıldı. Verilerinin toplanmasında, Anket Formu, Visual Analog Skala, Yüz İfadelerini Derecelendirme Ölçeği kullanıldı. Palyaço grubundaki çocuklara palyaço ile terapötik mizah uygulandı. Kontrol grubundaki çocuklara da rutin klinik uygulamalar yapıldı. Elde edilen verilerin istatistikleri, yüzdelik dağılımlar, ortalama, ki-kare, t testi, varyans ve korelasyon analizi kullanılarak yapıldı. Araştırmada, etik ilkelere uyuldu.Bulgular: Araştırmada, palyaço grubundaki çocuklarda, kontrol grubundaki çocuklara göre ağrı ve anksiyetenin önemli düzeyde daha düşük olduğu belirlendi (p

Metformin, tip 2 diabetes mellitus tedavisinde yaygın olarak kullanılan, bir oral antidiyabetik ilaçtır. Diyabet hastalarında, kanser de dahil farklı patolojilerin gelişim riskinin sağlıklı kişilere oranla fazla olduğu belirtilmektedir. Yapılan çalışmalarda, farklı biyolojik özellikleri olduğu gösterilen metforminin kanser ilaçları ile birlikte alındığında ilaçların etkilerini arttırabildiği gibi azaltabileceğine ilişkin çelişkili çalışma verileri bulunmaktadır. Bu tez çalışmasında, metforminin farklı mekanizmalarla etki gösteren bazı kemoterapötik ilaçlarla (doksorubisin, sisplatin, ve gemsitabin) birlikte kullanıldığında meydana gelebilecek olası etkileşmelerin in vitro olarak iki farklı kanser hücre hattında (HepG2 ve Hep2) belirlenmesi amaçlanmıştır. Bu amaçla, metformin ve sitotoksik ilaçlar tek başlarına ve kombine halde hücre hatlarına uygulanmıştır. Hücrelerde, hücre canlılığı, apoptoz ve hücre çoğalmasının gerçek zamanlı izlemesi değerlendirilmiştir. Hücre canlılığı ve hasarı 3-(4,5-dimetiltiyazol-2-il)-2,5-difeniltetrazolyumbromür ve laktat dehidrogenaz salınımı testleri kullanılarak; apoptotik ve nekrotik hücre oranları floresans tarafından aktive edilmiş hücre sıralaması, akım sitometride ve gerçek zamanlı hücre hareketleri ise XCELLigence'ta değerlendirilmiştir. Yapılan ön çalışmalar ile sitotoksisitenin değerlendirilmesinde kullanılacak dozlar (Hep2 hücre hattında, doksorubisin 100-0,8 µM, sisplatin 100-0,8 µM, gemsitabin 100-0,8 µM, metformin 1-10 mM; HepG2 hücre hattında doksorubisin 0,08- 3,2x10-3 µM, sisplatin 2,0-0,08 µM, gemsitabin 0,4-0,016 µM, metformin 10-0,04 mM) ve maruziyet süresi (48 saat) belirlenmiştir. Elde edilen sonuçlar, kullanılan analiz yöntemi, hücre hattı ve kullanılan doza bağlı olarak farklılıklar gösterse de metforminin sitotoksik ilaçlarla olan kombinasyonunun, genel olarak ilaçların etkisini artırabildiği görülmüştür. Sonuç olarak, metformin kullanan diyabetli kanser hastalarında olası ilaç etkileşmelerinin iyi değerlendirilmesi insan sağlığı açısından önem taşımaktadır. Etkileşme mekanizmasının tam olarak ortaya konabilmesi için daha geniş mekanistik çalışmalar gerekmektedir. Metformin is an oral antidiabetic drug widely used in the treatment of type 2 diabetes mellitus. It is stated that diabetes patients have a higher risk of developing different pathologies including cancer than healthy individuals. There are conflicting studies about commonly used metformin that have different biological properties and when taken with cancer chemotherapeutics, it can increase or reduce the effects of them. In this thesis study, it was aimed to determine the possible interactions of metformin being used together with certain chemotherapeutic drugs [doxorubicin, cisplatin and gemcitabine] that have different mechanisms as in vitro in two different cancer cell lines (HepG2 and Hep2). For this purpose, metformin and cytotoxic drugs were applied to cell lines individually and together. In cells, real-time monitoring of cell viability, apoptosis and cell proliferation has been evaluated. Cell viability and damage was assessed using 3-(4,5-dimethylthiazol-2-yl)-2,5-diphenyltetrazolium bromide and lactate dehydrogenase release assays. Apoptotic and necrotic cell ratios were determined by fluorescence-activated cell sorting in flow cytometry and real-time cell motions were evaluated at XCELLigence. In the preliminary studies, the doses to be applied (in the Hep2 cell line doxorubicin 100-0.8 μM, cisplatin 100-0.8 μM, gemcitabine 100-0.8 μM, metformin 1-10 mM; in the HepG2 cell line doxorubicin 0.08-3.2x10-3 μM, cisplatin 2.0-0.08 μM, gemcitabine 0.4-0.016 μM, metformin 10-0.04 mM) and the duration of exposure (48 hours) was determined for cytotoxic evaluations. In general, it has been observed that the combination of metformin and cytotoxic drugs may increase the effect of the drugs, in spite of, the differences in the results depending on the method of analysis, the cell line and the dosage applied. In conclusion, the evaluation of the possible interactions between cancer chemotherapeutics and metformin in diabetic cancer patients is important for human health. More extensive mechanistic research is needed in order to demonstrate the exact mechanism of interaction. 124

Sisplatin birçok solid tümörün tedavisinde yaygın biçimde kullanılan güçlü bir antineoplastik ajandır. En sık görülen yan etkileri nefrotoksisite, nörotoksisite, ototoksisite ve kemik iliği süpresyonudur. En iyi bilinen doz sınırlayıcı yan etkisi yoğun intravenöz salin infüzyonuna rağmen görülebilen nefrotoksisitedir. Daha önceki çalışmalarda, ilk defa sisplatin kullanan hastaların bir kısmında geri dönüşümlü böbrek hasarı geliştiği, tekrarlayan dozların böbrek yetmezliği sıklık ve şiddetini arttırarak geri dönüşümsüz hasara ilerlediği, sisplatinin oluşturduğu toksisitenin sıklıkla kümülatif ve doza bağımlı olduğu belirtilmiştir. Bizim bu çalışmamızdaki amacımız, sisplatin bazlı kemaoterapi rejimi uygulanan malignite hastalarının tanı ve tedavi sırasındaki hemogram ve biyokimya parametreleri ile nefropati görülmesi üzerinde etkili olabilecek olası öngördürücü faktörlerin ve nefropati görülme sıklığının saptanmasıdır.Sisplatin bazlı kemoterapi rejimi uygulanan malignite hastalarının tanı ve tedavi sırasındaki hemogram ve biyokimya parametreleri ile nefropati görülmesi üzerinde etkili olabilecek olası öngördürücü faktörler ve nefropati görülme sıklığını retrospektif olarak araştırmak için Ocak 2014-Aralık 2014 tarihleri arasında Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi İç Hastalıkları Anabilim Dalı Onkoloji Bilim Dalı polikliniğine ve/veya servisine başvuran, başvuru anında yaşı 18 ve üzerinde olan 997 hastanın, sisplatin bazlı kemoterapi rejimi verilmesi planlanan 158'i çalışmaya dahil edildi. İstatistiksel olarak p

Akut lenfoblastik lösemi (ALL) hasta grupları arasında farklı seyreden biyolojik ve klinik olarak heterojen hastalıklar grubudur. Erişkin ALL hastalarında son tedavi rejimleri ile tam remisyon oranları %70-90 iken; uzun süreli sağkalım oranı %25-50 olarak bulunmuştur. Minimal toksisite ile yüksek kür oranlarının sağlanabilmesi için hasta gruplarına uygun tedavinin belirlenmesinde prognostik faktörlerin tanımlanması önemlidir. Klinik parametreler, immunfenotip, sitogenetik, tedavi yanıtı ve minimal rezidüel hastalık günümüzde akut lenfoblastik lösemi hastalarında risk sınıflamasında kullanılan temel göstergelerdir. Bu biyolojik ve klinik özellikleri hedef alan risk uyumlu tedavi stratejileri uzun süreli sağ kalım sonuçlarını olumlu yönde etkilemektedir.Çalışmamıza Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Hematoloji Bilim Dalı'nda takip edilen hiper CVAD (siklofosfamid, vinkristin, adriamisin, deksametazon) kemoterapi rejimi içeren tedavi protokolleri uygulanan akut lenfoblastik lösemi tanılı hastalar dahil edildi. Bu hastaların retrospektif olarak demografik verilerini, klinik ve prognostik faktör özelliklerini ortaya koymak; verilen farklı tedavi seçeneklerine yanıtı değerlendirmek; değişen tedavi seçimleri ile oluşan yan etkileri ortaya koymak ve genel sağkalım oranlarını değerlendirmek amaçlandı.Hastaların tanı ve tedavi esnasındaki özelliklerine merkezimizde kullanılan bilgisayar otomasyon sistemi taranarak ulaşılmıştır.Çalışmada değerlendirmeye alınan 44 hastanın yaş ortalaması 34 olup; %72,2'si erkek, %27,7'si kadın idi. Hastaların %61'inin B hücre immunfenotipinde olduğu görüldü. 44 hastanın 6'sında (%13,6) Ph(+)'liği saptandı; yüksek riskli hasta grubu oranı %81,8 olarak bulundu. Komplet remisyon oranı %72,7; toplam sağ kalım oranı %43,1 olarak saptandı.Çalışmamızda hiper CVAD kombine tedavi rejimine L-asparaginaz eklenen hasta gruplarında tedaviye bağlı sepsis ve tedaviye bağlı ölüm oranlarının arttığı saptanmış; komplet remisyon oranlarının düştüğü; total sağ kalım süresinin ise azaldığı görülmüştür. Sonuç olarak; çalışmamızda saptanan sonuçların, diğer çalışmalarla benzer olduğu görülmüş; lakin total sağ kalım oranı %27'lere kadar düşen erişkin ALL hastaları için mevcut tedavi seçeneklerinin yeterli olmadığı ve yeni tedavi protokollerinin gerekli olduğu kanatine varılmıştır.Anahtar kelimeler: ALL, Hiper CVAD Acute lymphoblastic leukemia (ALL) is a group of heterogeneous diseases in biological and clinical terms, with a different presentation among patient groups. While total remission ratio is 70-90% with recent treatment regimen in adult ALL patients, long-term survival ratio was found 25-50%. It is important to define prognostic factors for determining the treatment appropriate for patient groups to be able to provide high cure rates with minimal toxicity. Clinical parameters, immunophenotype, cytogenetics, respond to treatment and minimal residual disease are the main demonstrators used in risk classification in acute lymphoblastic leukemia patients today. Risk-compatible treatment strategies targeting these biological and clinical characteristics positively effect long-term survival results.Acute lymphoblastic leukemia diagnosed patients followed up in Uludağ University Faculty of Medicine Hematology Department were included in our study and treatment protocols containing Hyper CVAD chemotherapy regimen were applied in these patients. The aim was to present demographical data, clinical and prognostic factor characteristics retrospectively and to evaluate the respond given to different treatment options given, present side effects occurring with changing treatment options and evaluate general survival ratios.Characteristics present in the diagnosis and treatment of the patients were acquired by scanning the computer automation system used in our center.The average age of 44 patients taken in the evaluation in the study was 34 and 72,2% of the participants were male and 27,7% were female. It was observed that 61% of the patients were in B cell immunophenotype and in 6 out of 44 patients (13,6%), Ph(+) was detected and the ratio of patient group with a high risk was found 81,8%. Complete remission ratio was detected as 72,7% and total survival ratio was 43,1%.In our study, it was determined that sepsis and treatment-based exitus ratios increased in patient groups in which L-asparaginase was added to the treatment regimen combined with hypercvad and it was detected that complete remission ratios and total survival time decreased.As a result, it was observed that the results detected in our study were similar to other studies, but the conclusion that available treatments were not satisfactory for adult ALL patients in whom total survival ratio decreased down to 27% and new treatment protocols were necessary.Key words: ALL, Hyper CVAD 58

Cancer is defined as uncontrolled growth of cells, which can invade and spread to other organs and tissues of the body. The primary goal in cancer treatment is to eradicate the cancer. Cancer treatments can be classified as surgery, radiation, chemotherapy and biological therapy. The aim of this study is to determine, reduce and prevent drug therapy problems with targeted therapies in outpatient oncology clinic by the involvement of clinical pharmacist within a multidisciplinary healthcare team. According to the purpose of the study patients who receive bevacizumab, cetuximab, panitumumab, nivolumab, ipilimumab or pembrolizumab treatments were considered to be eligible. Fifty six patients who receive targeted therapies between October 2015 and March 2016 at the Hacettepe University Oncology Hospital Oncology Outpatient Clinic were included. A total of 274 pharmacist's follow-ups were completed for 54 patients. According to the PCNE V7.0 classification system, a total of 105 drugs related problems were determined and 149 recommendations were proposed, of those 92 recommendations were accepted giving the acceptance rate as % 95.65. Among 105 drug related problems, 68 were completely resolved. According to results of the study, drug related problems can be clearly determined and patient's drug treatment can be optimized by the active involvement of comprehensively skilled clinical pharmacist in monitoring process. For forthcoming studies, it can be suggested that patient‟s quality of life and treatment effectiveness can be improved in terms of time and cost by the development of a new model for patient care/treatment monitoring process. ONAY SAYFASI YAYIMLAMA VE FİKRİ MÜLKİYET HAKLARI BEYANI ETİK BEYAN SAYFASI TEŞEKKÜR ÖZET ABSTRACT İÇİNDEKİLER SİMGELER VE KISALTMALAR LİSTESİ TABLOLAR LİSTESİ 1. GİRİŞ 2. GENEL BİLGİLER 2.1. Kanserde Tedavi Yaklaşımları 2.2. Hedefe Yönelik Tedavi 2.3. Hedefe Yönelik Tedavide Kullanılan İlaçlar ve Etki Mekanizmaları 2.3.1. Bevasizumab 2.3.2. İpilimumab 2.3.3. Nivolumab 2.3.4. Panitumumab 2.3.5. Pembrolizumab 2.3.6. Setuksimab 2.4. Klinik Eczacılık ve Farmasötik Bakım 2.4.1. Onkolojide Klinik Eczacılık Uygulamaları 3. GEREÇ VE YÖNTEM 3.1. Çalışmanın Yürütüldüğü Ortam ve Hasta Seçimi 3.2. Hasta İzlem Süreci 3.3. İlaçla İlgili Problemlerin Belirlenmesi 3.4. Analiz 4. BULGULAR 5. TARTIŞMA 6. SONUÇ ve ÖNERİLER 7. KAYNAKLAR 8. EKLER EK-1: PCNE-DRP Classification V7.0 EK-2: Etik Kurul Onayı EK-3: Hasta Onam Formu EK-4: Hasta Ön Değerlendirme ve İzlem Formu 9. ÖZGEÇMİŞ Kanser, hücrelerin kontrolsüz büyümesi ve diğer organ veya dokulara yayılması olarak tanımlanmaktadır. Kanser tedavisinde öncelikli amaç, kanseri ortadan kaldırmaktır. Kanser tedavisi cerrahi, radyasyon, kemoterapi ve biyolojik tedavi şeklinde sınıflandırılabilir. Hastanın yaşam ve tedavi kalitesine katkı sağlamak amacıyla yapılan bu tez çalışmasında amaç; kanser hastalarının tedavisinde multidisipliner/interdisipliner ekip çalışması ile klinik eczacının tedavi sürecine aktif katılımıyla, ilaç tedavisi ile ilgili gözlenebilecek sorunların saptanması ve bu sorunların azaltılmasıdır. Bu kapsamda bevasizumab, setuksimab, panitumumab, nivolumab, ipilimumab ve pembrolizumab tedavisi alan hastaların izlemine klinik eczacının aktif katılımıyla ilaç ile ilgili problemlerin saptanması ve önlenmesi sağlanmıştır. Hacettepe Üniversitesi Onkoloji Hastanesi Medikal Onkoloji Polikliniği (Gündüz Tedavi Ünitesi)'nde Ekim 2015 - Mart 2016 tarihleri arasında tedavisi sürdürülen 56 hasta çalışmaya dahil edilmiştir. Takibi yapılan 54 hasta ile toplam 274 görüşme yapılmıştır. İlaç tedavisi ile ilgili problemler PCNE V7.0 sistemine göre sınıflandırılmış, ilaçlarla ilgili toplam 105 problem tespit edilmiş, bu problemlere yönelik 149 öneri planlanmış, teklif edilen 92 önerinin % 95,65'i kabul edilmiştir. Tespit edilen 105 problemin % 64,76'sı tamamen çözümlenmiştir. Çalışma sonuçları değerlendirildiğinde, ilaç konusunda eğitimli ve donanımlı olan klinik eczacılar tarafından hastaların tedavi izlemi sağlandığında ilaç kaynaklı problemlerin net olarak tespit edilip, hastanın tedavisinin optimize edilebildiği görülmektedir. Yapılacak olan diğer çalışmalarda, hasta bakım hizmetine yönelik yeni tedavi izlem modeli geliştirilmesi ile zaman ve maliyet açısından kazanç sağlanarak, hastanın yaşam kalitesi ve tedavi verimliliği arttırılabilecektir.