Search

Background: The treatment of hepatocellular carcinoma (HCC) in the era of individualized therapy mandates a multidisciplinary approach and therefore the cooperation of physicians from multiple medical specialties. Treatment selection is based on the stage of the disease. The most prominent staging system is the Barcelona Clinic Liver Cancer (BCLC) classification system. Methods: We conducted a retrospective cohort study of patients with HCC treated in our department. Patients were originally staged based on the BCLC classification system. However, a multidisciplinary team refined the BCLC classes, using clinical data and biomarkers to tailor an individualized course of treatment. Results: The study population was 63 patients who were BCLC staged at diagnosis as follows: very early (5 patients, 7.9%), early (38 patients, 60.3%), intermediate (14 patients, 22.2%), and advanced (6 patients, 9.5%). Thirty-two patients (50.8%) were treated with surgery and 31 patients (49.2%) with locoregional treatments. The 1-year, 3-year, and 5-year survival rates in the surgery group were 81.3%, 52.9%, and 18.9%, respectively, whereas in the locoregional treatment group, the 1-year, 3-year, and 5-year survival rates were 71.0%, 38.7%, and 19.0%, respectively. The mean overall survival was 35.42 ± 23.54 months for the surgery group and 28.42 ± 23.0 months for the locoregional treatment group. In the surgery group, the mean overall survival of the patients treated with surgery alone was 26.68 ± 21.97 months compared to 48.18 ± 20.26 months for the patients treated with surgery followed by locoregional treatment for recurrence. Conclusion: In this study, patients treated with hepatic resection had higher survival rates than patients treated with locoregional treatments. However, this superiority did not reach statistical significance (P=0.426). Thus, locoregional treatments are highlighted as a valuable alternative to surgery, particularly when hepatic resection is not feasible. Finally, patients who received locoregional treatment following surgery had significantly higher survival compared to patients treated with surgery alone (P=0.038).

Hepatosellüler karsinoma (Hepatocellular Carcinoma; HCC) primer karaciğer kanserin %90'ını oluşturur ve bütün dünyada en yaygın beşinci kanser ve kanserle ilişkili ölümün ikinci sebebidir. Hepatit B virus (HBV) enfeksiyonu HCC gelişimi için en önemli risk faktörlerinden biridir. mikroRNA'lar (miRNA'lar) tamamlayıcı mRNA'ların hem stabilitesini hem de translasyonunu etkileyerek transkripsiyon sonrası düzeyde gen ekspresyonunu düzenleyen 22 nükleotid uzunluğunda yüksek oranda korunmuş küçük kodlayıcı olmayan RNA'lardır. miRNA'lar düşük pH ve RNAaz'a direnç gibi koşullar altında önemli stabilite gösterdiğinden dolayı HCC'nin erken tespiti için yeni potansiyel biomarker olarak kullanılabileceğini göstermiştir. Bu çalışmanın amacı HBV ile ilişkili hepatosellüler karsinomada potansiyel biomarker olan miRNA'ların serum ve dokuda araştırılmasıdır. Mart 2016-Aralık 2019 tarihleri arasında HBV ile ilişkili 35 HCC hastası, 35 kronik HBV hastası (KHB) ve 30 sağlıklı bireylerden alınan serum ve doku örneklerinde miR-21-5p, miR-122a-5p, miR-182-5p, miR-221-5p ve miR-223-5p'nin ekspresyon seviyeleri kantitatif real-time PCR testi (miScript SYBR® Green PCR Kit, Qiagen, Germany) ile analiz edilmiştir. Serum miR-21-5p, miR-122a-5p, miR-182-5p ve miR-221-5p ekspresyon seviyesi HCC'li hastalarda KHB'li hastalar ve kontrol grubuna göre upregüle iken serum miR-223-5p ekspresyon seviyesi HCC'li hastalarda KHB'li hastalar ve kontrol grubuna göre downregüle bulunmuştur. Doku miR-21-5p, miR-182-5p ve miR-221-5p ekspresyon seviyesi HCC'li hastalarda KHB'li hastalar ve kontrol grubuna göre upregüle iken doku miR-122a-5p ve miR-223-5p ekspresyon seviyesi downregüle olarak tespit edilmiştir. İstatiksel olarak anlamlı bulunan serum ekspresyon seviyelerinin HCC'li hastalarda kontrol grubuna göre ROC (Reciever Operator Characteristic Curve; ROC) analizi ile tanısal değerlendirilmesinde miR-21-5p'nin AUC (Area Under Curve; AUC) değeri 0.763, miR-122a-5p AUC değeri 0.819, miR-221-5p'nin AUC değeri 0.721 ve miR-223-5p'nin AUC değeri 0.801 olarak tespit edilmiştir. İstatiksel olarak anlamlı bulunan doku ekspresyon seviyelerinin HCC'li hastalarında kontrol grubuna göre ROC analizi ile tanısal değerlendirilmesinde miR-21-5p'nin AUC değeri 0.801, miR-122a-5p AUC değeri 0.629, miR-221-5p'nin AUC değeri 0.706 ve miR-223-5p'nin AUC değeri 0.560 bulunmuştur. Sonuç olarak, HCC'yi KHB ve sağlıklı bireylerden doğrulukla ayıran miR-21-5p, miR-122a-5p, miR-221-5p ve miR-223-5p'nin HCC'li hastaların erken tanısı ve prognozunda potansiyel biomarker olarak kullanılabileceği gösterilmiştir. Bu miRNA'ların serum ve doku ekspresyon seviyeleri KHB'nin siroz ve HCC'ye ilerlemesinin bir göstergesi olarak kullanılabilir. Hepatocellular carcinoma (Hepatocellular Carcinoma; HCC) accounts for 90% of primary liver cancer and is the fifth most common cancer and the second cause of cancer-related death in the worldwide. Hepatitis B virus (HBV) infection is one of the most important risk factors for HCC development. microRNAs (miRNAs) are highly preserved small non-coding RNAs of 22 nucleotides in length, which modulate gene expression at the post-transcription level, affecting both stability and translation of complementary mRNAs. Since miRNAs show significant stability under conditions such as low pH and resistance to RNAase, it has shown that it can be used as a new potential biomarker for early detection of HCC. The aim of this study is to investigate of microRNAs as potential biomarkers in serum and tissue for hepatitis B virus related hepatocellular carcinoma. Between March 2016-December 2019, the expression levels of miR-21-5p, miR-122a-5p, miR-182-5p, miR-221-5p and miR-223-5p in serum and tissue samples from 35 HCC patients, 35 chronic HBV patients (CHB), and 30 healthy individuals were analyzed by quantitative real-time PCR test (miScript SYBR® Green PCR Kit, Qiagen, Germany). Serum miR-21-5p, miR-122a-5p, miR-182-5p and miR-221-5p expression levels were found to be upregulated in patients with HCC compared to the CHB and control group, while serum miR-223-5p expression level were downregulated in patients with HCC compared to the CHB and control group. While tissue miR-21-5p, miR-182-5p and miR-221-5p expression levels were upregulated in patients with HCC compared to the CHB and control group, the tissue miR-122a-5p and miR-223-5p expression levels were downregulated. In the diagnostic evaluation of serum expression levels found statistically significant in patients with HCC compared to the control group by ROC (Reciever Operator Characteristic Curve; ROC) analysis, miR-21-5p AUC (Area Under Curve; AUC) value of 0.763, miR-122a 5p AUC value of 0.819, miR-221-5p AUC value of 0.721 and miR 223-5p AUC value of 0.801 were detected. In the diagnostic evaluation of tissue expression levels found statistically significant in patients with HCC compared to the control group by ROC analysis, miR-21-5p AUC value of 0.801, miR-122a-5p AUC value of 0.629, miR-221-5p AUC value of 0.706 and miR-223-5p AUC value of 0.560 were found. In conclusion, the serum and tissue expression levels of miR-21-5p, miR-122a-5p, miR-221-5p and miR-223-5p, which differentiate HCC from CHB and healthy individuals with accuracy, have been shown to be used as potential biomarkers in the early diagnosis and prognosis of HCC patients. Serum and tissue expression levels of these miRNAs can be used as an indicator of the progression of CHB to cirrhosis and HCC. 123

Tümör metastazı kanser ile ilişkili ölümlerin en yaygın nedenidir. Bir tümörün metastaz yapabilmesi için primer tümörden ayrılarak dolaşıma geçmesi, dolaşımda sağ kalması, hedef organda yerleşerek çoğalması gerekmektedir. Solid tümörlerde kan akımı, doku ve lenf sıvılarına bağlı ortaya çıkan mekanik stres-sıvı teğetsel gerilme stresi (fluidic shear stress :FSS) tümör hücrelerinin proliferasyonunda, apoptoz, otafaji, invazyon ve metastaz gelişiminde önemlidir. Birçok klinikopatolojik çalışma, hepatoselüler karsinomada (HCC) intravasküler yayılımın kötü prognostik faktör olduğuna ve metastaz oluşumundaki önemine dikkati çekmektedir. Tümör hücreleri sinüzoidlere veya kan dolaşımına geçerek FSS ile karşılaştığında genelde anoikis veya mekanik travma nedeniyle ölmektedir. HCC'de intrahepatik metastazın yaygın olduğu, metastazın genelde invazyon bağımsız olarak gerçekleştiği, gerek intrahepatik gerekse ekstrahepatik metastaz için FSS'de sağkalımın kritik bir basamak olduğu bildirilmiştir. Ancak bu sürecin mekanizmaları ile açıklandığı yeterince çalışma bulunmamaktadırDaha önceki çalışmalarımız Hepatosit Büyüme Faktörü (HGF) /c-Met yolağının HCC'de hücre sağkalımı, invazyon ve metastazı düzenlediğini göstermiştir. Bu çalışmada, HGF/c-Met yolağının, FSS varlığında HCC hücrelerinin sağkalımındaki rolünü araştırdık. Bu amaçla mikroakışkan bir sistem kullanarak c-Met ekspresyonu yüksek (SNU-449) ve düşük olan (HuH-7 ve HepG2) HCC hücre hatlarında, c-Met'in aktive ve inhibe edildiği koşullarda, FSS uyguladık. c-Met ekspresyon ve aktivasyonu qRT-PCR ve WB, sağkalım ve proliferasyonu tripan mavisi, (3-(4,5-dimethylthiazol-2-yl)-2,5-diphenyltetrazolium bromide, a tetrazole) (MTT) ile zaman bağımlı olarak inceledik. Ayrıca FSS'nin koloni oluşumu ve epitelyal mezenşimal dönüşüme (EMT), motilite ve invazyonuna etkisini belirledik. Verilerimiz FSS koşullarının HCC hücrelerinde EMT fenotipini uyardığını; c-Met ekspresyon ve aktivasyon düzeyinin yüksek olduğu FSS varlığında sağkalımın, adhezyon ve proliferasyon kapasitesinin daha yüksek olduğunu; c-Met aktivasyonunun bu etkiyi artırdığını, buna karşın spesifik olarak c-Met yolağını inhibe eden küçük molekül inhibitör (SU11274) uygulamasının ise bu etkiyi tersine çevirdiği gösterilmiştir. Çalışmamız, HGF-Met sinyal yolağının insan HCC hücrelerinin FSS varlığında sağkalımında ve daha agresif karakter kazanmasında kritik bir role sahip olduğunu, c-Met'i bloklayan inhibitörlerinin, dolaşımdaki tümör hücrelerinin sağkalımının veya HCC de metastazın engellenmesinde kullanılabileceğini düşündürmektedir. Tumour metastasis is the most common reason of the cancer related death. Metastasis process requires cancer cells to detach primer tumour and intravasation to blood circulation and survive the shear stress in blood stream, homing and proliferation in the secondary organ. Fluidic shear stress (FSS) in blood circulation effects tumour cell's survival, apoptosis, invasion, metastasis and proliferation. Several clinic-pathological studies underline that in HCC intravascular invasion is poor prognosis factor and it is significantly important in metastasis. When tumour cells intravasate to sinusoidal capillaries, shear stress stimulate apoptosis. Frequency of intrahepatic metastasis is high in HCC and it occurs as invasion dependent manner indicating survival of tumour cells under FSS is crucial step for intrahepatic and extrahepatic metastasis. Nevertheless mechanisms behind process hasn't been illuminated adequately yet. Our previous studies showed that HGF/c-Met pathway plays crucial role in cell survival, invasion, metastasis during hepatocarcinogenesis. In this study we aimed to examine the role of HGF/c-Met pathway on survival and proliferation of HCC cells under FSS. In order to do this, we used peristaltic pump to apply FSS to HCC cells which have low (HuH-7 and HepG2) and high (SNU-449) c-Met levels. c-Met expression and activation levels were determined by RT-qPCR and Western blotting, cell survival and proliferation analysis by trypan blue and (3-(4,5-dimethylthiazol-2-yl)-2,5-diphenyltetrazolium bromide)(MTT) in HCC cells. The effect of FSS on colony formation, epithelial-mesenchymal transition (EMT) and invasion were determined by 3D microfluidic system. Our data showed that, FSS treatment increased the expression and activation of c-Met stimulating EMT phenotype, cell survival, proliferation and invasion in HCC cells and c-Met inhibitor (SU11274) reversed these effects suggesting HGF/c-Met pathway has critical role on the survival of HCC cells under FSS and induces aggressive phenotype and c-Met inhibitors could be used to inhibit survival of circulating tumour cells' metastasis in HCC. 67

Amaç: Anjiyogenez invaziv tümör büyümesi, metastazı ve kanser ilerlemesinin kontrolünde önemli bir nokta oluşturur. Bu amaçla en yaygın çalışılan gen susturma teknolojisi RNAi (RNA interference), gen ekspresyonunu inhibe edilebilmesi (susturma), yüksek spesifisite ve hedeflenme özellikleri nedeniyle tedavide denenmektedir. Anjiyogenez ve tümörle ilgili faktörlerin siRNA (small interfering RNA)' lar ile hücre kültürü ortamında inhibe edilmesiyle ilgili çalışmalar mevcuttur. siRNA' ların terapötik verimini artırmak için uygun taşıyıcı sistem olarak kullandığımız güvenli bir biyopolimer olan kitozan büyük önem taşımaktadır. Sunulan tez kapsamında hepatosellüler karsinomada (HCC) anjiyogenezi tetikleyen bir faktör olan PAI-1' i susturarak anjiogenezin durdurulması planlanmaktadır. Gereç ve Yöntem: PAI-1' in aşırı ekspresyonu, HCC' lı hastalarda tümör invazyonu ve metastazı gelişimine yol açar. Anjiyogenezde etkin olan PAI-1 ekspresyonunu engellemek için ticari olarak satılan siRNA spektroskopik ve elektroforetik kontrollerinden sonra kitozan ile kompleksleşme oranı belirlenmiştir. Komplekslerin karakterizasyonu HepG2C3a ve Hep3B hücrelerinde in vitro transfeksiyonu etkinliği incelenmiş ve PAI-1 ekspresyonu elisa yöntemi ile tayin edilmiştir. Hazırlanan komplekslerin TEM görüntüleri ile boyut/zeta ölçümlerinin uygun olduğu tespit edildi. Bulgular: HCC hücre hatlarında uygun komplekslern PAI-1 gen ekspresyonunu yaklaşık %50 oranında inhibe ettiği istatiksel oralara anlamlı azaldığı gözlenmiştir. Sonuç: Elde edilen sonuçlar kitozan siRNA-PAI-1 için uygun bir taşıyıcı sistem olduğu desteklenmiştir. Objective: Angiogenesis is an important factor in the control of invasive tumor growth, metastasis and cancer progression. For this purpose, the most widely studied gene silencing technology, RNAi (RNA interference), gene expression inhibition (silencing), high specificity and targeting properties are being tried in the treatment. There are studies on the inhibition of angiogenesis and tumor related factors with siRNA (small interfering RNA) in cell culture media. Chitosan, a safe biopolymer, which we use as a suitable carrier system, is of great importance to increase the therapeutic efficiency of siRNAs. In this thesis, it is planned to stop angiogenesis by silencing PAI-1 (plasminogen activator inhibitor-1), a factor that triggers angiogenesis in hepatocellular carcinoma (HCC). Materials and Methods: Overexpression of PAI-1 leads to tumor invasion and metastasis in patients with HCC. The rate of complexation with chitosan was determined after spectroscopic and electrophoretic controls of commercially available siRNA to inhibit PAI-1 expression, which is effective in angiogenesis. Characterization of complexes The efficacy of in vitro transfection in HepG2C3a and Hep3B cells was examined and PAI-1 expression was determined by elisa method. TEM images and zeta measurements of the complexes were found to be appropriate. Results: In the HCC cell lines, it was observed that suitable complexes inhibited PAI-1 gene expression by approximately 50% and decreased statistically. Conclusion: The results obtained were supported to be a suitable carrier system for chitosan siRNA-PAI-1. 132

Amaç: Kanser hücreleri glikolitik metabolizmalarına bağlı olarak asidik mikro-çevreye sahiptirler. Asidik mikro-çevre nedeniyle tümör hücreleri invazyon ve metastaz yapma gibi malign özellikler kazanırlar. Bu çalışmada insan hepatosellüler karsinom (HepG2) hücrelerinin medium pH'ları değiştirilerek asidik tümör mikro-çevresi taklidi ve alkali uygulamaların hücre canlılığına etkisinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır.Materyal ve Metot: Çalışmada HepG2 hücreleri farklı pH'lı mediumlarda çoğaltıldıktan sonra WST-1 ve tripan mavisi testleri ile hücre canlılık değerlendirmeleri yapıldı.Bulgular: WST-1 testi sonuçlarına göre medium pH'sı 6.6 ve 6.8 olan gruplar ile kontrol grubu (pH 7.2) karşılaştırıldığında hücrelerin proliferasyon yeteneklerinde bozulma olmadan çoğalabildikleri gözlemlendi. Medium pH'sı azaldıkça (pH 6.4, 6.2, 6.0) hücre canlılığında önemli oranda azalma saptandı (p0,05). Her iki alkali grupta da (pH 7.6 ve 7.8) hücre canlılığında azalma saptanmış olup bu azalma pH 7.8'de önemli bulundu (p0.05). In both alkaline groups (pH 7.6 and 7.8), cell viability decreased and this decrease was found to be significant at pH 7.8 (p

Amaç: Tez çalışmasında amaç; hepatosellüler karsinomada ekspresyonu downregüle olan miR-7'nin özellikleri incelerek katyonik bir biyopolimer olan kitozanla hazırlanan kompleks formlarının Hep 3B ve Hep G2 hepatosellüler karsinoma hücre hatlarındaki etkinliği ve hepatosellüler karsinoma tedavisindeki kullanılabilirliği in vitro olarak araştırmaktır.Gereç ve Yöntem: Hep 3B ve Hep G2 hepatosellüler karsinoma hücrelerinde mTOR geninin ekspresyonunu baskılayabilecek miR-7'nin etkin bir şekilde aktarılabilmesi için doğal kitozan polimerleri ile kompleksler hazırlanmıştır. Hazırlanan komplekslerin partikül boyutu ve yüzey yükü ölçülerek fizikokimyasal karakterizasyonları yapılmıştır. Taşıyıcı sistemlerin ise serum stabilitesi, sitotoksisitesi, transfeksiyon etkinliği, hepatosellüler karsinoma hücrelerinin migrasyonu üzerine etkisi değerlendirilmiştir.Bulgular: Farklı oranlarda kitozan kullanılarak hazırlanan kompleksler ile Hep 3B ve Hep G2 hepatosellüler karsinoma hücresine transfeksiyonu sağlanmıştır. Kitozan ile 1/1 ve 2/1 oranında hazırlanmış miR-7 tam kompleks oluşumu sağlamıştır.Sonuçlar: Çalışma sonucunda miR-7'nin kitozan kompleksleri ile hücrelere stabil olarak taşındığı, hücreye internalize olarak kanser hücrelerinde bozulan miRNA regülasyonunun tedavi edilmesi ile kanser hücrelerinin invazivliğini azalttığı gösterilmiştir.Anahtar Sözcükler: miR-7, hepatosellüler karsinoma, gen tedavisi, Hep 3B, Hep G2 Objective: The aim of this study is to investigate the properties of miR-7 which is downregulated expression in hepatocellular carcinoma and to investigate its efficacy in Hep 3B and Hep G2 hepatocellular carcinoma cell lines and its usefulness in hepatocellular carcinoma treatment in vitro.Material and Method: Complexes with natural chitosan polymers were prepared to efficiently transfer miR-7, which can suppress the expression of mTOR gene in Hep 3B and Hep G2 hepatocellular carcinoma cells. The particle size and surface charge of the prepared complexes were measured and physicochemical characterizations were made. The effects of carrier systems on serum stability, cytotoxicity, transfection efficiency, and migration of hepatocellular carcinoma cells were evaluated.Result: Transfection of Hep 3B and Hep G2 hepatocellular carcinoma cells was achieved with complexes prepared using chitosan in different ratios. MiR-7 prepared with chitosan in a ratio of 1/1 and 2/1 provided complete complex formation.Conclusion: As a result of this study, it was shown that miR-7 was transported to cells with chitosan complexes and decreased the invasiveness of cancer cells by treatment of miRNA regulation in cancer cells which were internalized to the cell.Key Words: miR-7, hepatocellular carcinoma, gene therapy, Hep 3B, Hep G2 84

Bu çalışmanın amacı palmitat ile non-alkolik yağlı karaciğer modeli oluşturulan HepG2 hücrelerinde vanilik asidin hücre canlılığına, yağlanmaya, oksidatif strese ve ısı şok proteini 70 düzeylerine etkisini araştırmaktır.Non-alkolik yağlı karaciğer modeli oluşturmak için HepG2 hücreleri 1 mM palmitat ile 24 saat inkübe edildi. Hücre canlılığı 3-(4,5-Dimetil-2-tiazolil)-2,5-difenil-2H-tetrazolium bromür testi ile ölçüldü. Yağlanma; trigliserit düzeyleri ticari kitler ile ölçülerek ve oil red O boyama ile mikroskopik olarak gösterildi. İleri oksidasyon protein ürünleri, ve katalaz aktivitesi spektrofotometrik olarak ölçüldü. Isı şok proteini 70 düzeyleri western blot yöntemi ile ölçüldü.1500 ve 2000 µM vanilik asit HepG2 hücrelerinde canlılığı anlamlı olarak azalttı (p

Amaç: HSK, dünyada kansere bağlı ölümlerin dördüncü önde gelen nedenidir vegenellikle siroz, kronik hepatit B virüsü veya hepatit C virüsü enfeksiyonu olan hastalarda gelişen karaciğerin primertümörüdür. HDV enfeksiyonu, HBV monoenfeksiyonu ile karşılaştırıldığında hepatosellüler karsinoma (HSK) riskini artırıp artırmadığı konusunda literatürde çelişkili sonuçlar mevcuttur. Bu çalışmadakronik KHBvirüsü enfeksiyonu tanılı hastalarda HSK gelişimini etkileyen faktörlerin araştırılması hedeflenmiştir.Yöntem: Çalışmaya 2002 ile 2019 yılları arasında İzmir Kâtip Çelebi Üniversitesi Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi Gastroenteroloji Kliniğinde HBV'ye sekonder siroz tanısı ile en az 6 ay takipli 353 hasta alınmıştır.Siroz tanısı laboratuvar testleri, görüntüleme yöntemleri ve biyopsi ile konulmuştur. Laboratuvar bulgularında APRI skoru 2 ve FIB-4 skoru 3,25 üstünde olanlar, karaciğer biyopsisinde fibrozis skoru ISHAK 5-6 olanlar ve radyolojik olarak; nodüler karaciğer varlığı, splenomegali ve assit varlığı ile kronik karaciğer hastalığı bulguları olanlar kabul edilmiştir. Çalışma verileri istatistiksel analizi IBM SPSS 24 istatistik programı ve propensity skor eşleştirme eklentisi ile yapılmıştır.Bulgular: Çalışmaya dâhil edilen 353 hastanın 107'si (%30,3) kadın, 246'sı (%69,7) erkektir.Hastaların takip süreleri 4,60 ± 3,60 yıl olupyaş ortalaması 53,05 ± 13,71 olarak bulundu. Yaş ve cinsiyet değişkeni ile benzer gruplar elde etmek için eğilim skoru kullanılmıştır. Rastgele tabakalı örneklem yöntemi ile 185 kişilik çalışma grubu elde edilmiştir. Yapılan multivaritere cox regresyon analizindeHSK olma ve süresini istatistiksel olarak anlamlı biçimde etkileyen değişkenlerin; cinsiyet, yaş ve HDV durumu olduğu belirlenmiştir. Bu değişkenlerin `p` değerleri sırasıyla 0,011

Amaç: Hepatit C virüs (HCV) ile enfekte hastalardaMALAT1 veHOTAIRekspresyon seviyelerinin ve interlökin-6 (IL-6) seviyelerinin direk etkiliantiviraller ile tedavi öncesi ve sonrası karşılaştırılarak bu seviyelerin değişipdeğişmediğinin değerlendirilmesi ve elde edilen veriler doğrultusunda HCVenfeksiyonun ve kronik karaciğer inflamasyonun önlenmesi konusunda yeni tedaviyöntemlerinin geliştirilebilmesine katkı sağlayacak klinik verilerin toplanmasıçalışmamızın amacını oluşturmaktadır.Gereç ve Yöntem: Çalışmamıza Mustafa Kemal Üniversitesi Tıp FakültesiHastanesi Gastroenteroloji Kliniği'ne başvuran 32 kronik hepatit C hastası dahiledilmiştir. Hastalardan dört tüp kan alınarak santrifüj edilen örnekler 80C'desaklanmıştır. Daha sonra RNA izolasyonları ve PCR yöntemi ile kantitatif uzunkodlanmayan RNA ölçümleri ve ELISA yöntemi ile IL-6 ölçümleri yapılmıştır.Bulgular: Hastaların tedavi öncesi HCV RNA'ları pozitif idi. Tedavi sonrası 32hastanın 31'unda HCV RNA negatif, 1 hastada pozitif idi. Tedavi öncesi ve sonrasıIL-6 seviyeleride istatistiksel olarak anlamlı azalma vardı (p0,05). Tedavi öncesi ve sonrası ACBTseviyelerinde istatistiksel olarak anlamlı azalma vardı (p0,05). There was a statisticallysignificant decrease in ACBT levels before and after treatment (p=0,0001).Conculusion: In our study, pre- and post-treatment values of HOTAIR,MALAT1 and IL-6 were compared in patients with chronic hepatitis C, but there wasno statistically significant difference in MALAT1 and HOTAIR levels. In contrast, astatistically significant decrease was found in IL-6 levels after treatment compared topre-treatment.XIKeywords: HCV; Hepatocellular Carcinoma; HOTAIR; MALAT1; IL-6 104

AMAÇ: Bu çalışmada amacımız LİRADS v2018 (the lıver ımagıng reportıng and data system) raporlama sisteminin gözlemciler arası uyumunu belirleme ve geçerlilik ölçütlerini saptamaktır. GEREÇ VE YÖNTEM: Çalışmamız tek merkezli ve retrospektif olarak Sağlık Bilimleri Üniversitesi Etik Kurulu onayı sonrası başladı. Kronik hepatit (HBV, HCV) ya da siroz tanıları ile hepatosellüler karsinom ön tanısı olan 135 olgunun 94 BT ve 41 MR tetkiki çift kör olarak iki gözlemci tarafından LI-RADS raporlama sistemine göre değerlendirildi. LI-RADS raporlama sisteminin ve major özelliklerinin gözlemciler arası uyumu ve korelasyonu Kendall's sıralı korelasyon analizi ve Cohen's κ analizi ile değerlendirildi. Patolojik tanısı olan 16 olgu için sensitivite, spesifite, pozitif ve negatif prediktif değerler ile doğruluk değerleri hesaplandı. BULGULAR: Gözlemciler arası tüm LI-RADS kategorilerine göre korelasyon Kendall Tau b ve Cohen Kappa katsayıları sırasıyla 0,898 ve 0,791 olarak saptandı. LR-1 ve LR-5 kategorilerinde uyum daha yüksekken LR-2 kategorisi için uyum daha düşük tespit edildi. LI-RADS raporlama sisteminin major özelliklerinden arteryel kontrastlanma, washout, psödokapsül ve ven içi tümör varlığı için iki gözlemci arasındaki korelasyonu gösteren `Kendall tau-b` katsayıları sırasıyla tau-b=0,785, tau-b=0,755, tau-b=0,542 ve tau-b=0,820 olarak bulundu. Major özelliklerden en düşük uyum psödokapsül bulgusu için saptandı. Sensitivite, spesifite, pozitif prediktif değer, negatif prediktif değer, doğruluk oranları sırasıyla gözlemci 1 için %100, %33,3, %86,6, %100 ve %87,5 ve gözlemci 2 için %100, %66,6, %92,8, %100 ve %93,75 olarak hesaplandı. SONUÇ: LI-RADS raporlama sisteminin gözlemciler arası uyumu ve sensitivitesi yüksektir. LR-1/LR-2 ve LR-4/LR-5 gruplarının bir arada değerlendirilmesinin doğruluğu ve tutarlılığı arttıracağını düşünüyoruz. LI-RADS kriterlerinin net olarak tanımlandığı ve görsel olarak açıklandığı bir atlas mevcut olup standart bir eğitim programı oluşturularak yapılacak raporlamanın ve tarama yapılan grupta atlasta belirtilen teknik gerekliliklerin tüm merkezlerce karşılanmasının, uyum ve geçerlilik değerlerini daha da artıracağını, merkezler arası değerlendirme ve raporlama farklılıklarını ortadan kaldıracağını ve klinisyenler ile iletişimi güçlendireceğini düşünüyoruz.Anahtar Kelimeler: Hepatosellüler karsinom, HSK, LİRADS, siroz, HBV PURPOSE: In this study, our aim is to determine the interobserver compatibility of LIRADS v2018 (the liver imaging reporting and data system) reporting system and to determine the validity criteria.METHOD: Our study was single-center and retrospectively started after approval of the Ethics Committee of the University of Health Sciences 94 CT and 41 MRI examinations of 135 cases with chronic hepatitis (HBV, HCV) or cirrhosis diagnosis and hepatocellular carcinoma pre-diagnosis were evaluated by two observers according to the Lİ- RADS reporting system. The interobserver agreement and correlation of the LI-RADS reporting system and its major features were assessed by Kendall's sequential correlation analysis and Cohen's analysis. Sensitivity, specificity, positive and negative predictive values and accuracy values were calculated for 16 cases with pathologic diagnosis.RESULTS: Correlation between all LI- RADS categories was found to be Kendall Tau b and Cohen Kappa coefficients were 0.898 and 0.791, respectively. In the LR-1 and LR-5 categories, while compliance was higher, the compliance for the LR-2 category was lower. The LI-RADS reporting system of the major characteristics of the arterial enhancement, washout , pseudocapsul and tumor within lumen of vein, the coefficients of Kendall tau-b were determined tau-b = 0,785, tau-b = 0,755, tau-b = 0,542 and tau-b = 0,820, respectively. The lowest compliance with the major features was detected for pseudocapsule sign. Sensitivity, specificity, positive predictive value, negative predictive value, accuracy rates were calculated for observer 1 were 100%, 33.3%, 86.6%, 100% and 87.5%, and observer 2 100%, 66.6%, 92.8%, 100% and 93.75%, respectively.CONCLUSION: Interobserver compliance and sensitivity of the LI-RADS reporting system is high. We believe that it will increase accuracy and consistency after evaluation of LR-1 / LR-2 and LR-4 / LR-5 groups by merging. There is an atlas where LI-RADS criteria are clearly defined and explained visually. We believe that compliance and validity values will further increase, between centers evaluation and reporting differences will eliminate and communication with clinicians will be strengthened after the establishment of a standard training program and meeting the technical requirements in the LI-RADS atlas.Keywords: Hepatocellular carcinoma, HCC, LIRADS, cirrhosis, HBV 70

Hepatosellüler karsinoma (HSK), dünyada erkeklerde beşinci, kadınlarda ise yedinci sırada görülen yaygın malignitelerden birisi olup primer karaciğer kanser olgularının %70-90'ını oluşturur. Kronik Hepatit B Virüsü (HBV) enfeksiyon prevalansı ve yüksek aflatoksin maruziyeti, HSK'nın önemli risk faktörlerini oluşturmaktadır.Diğer taraftan özellikle gıda menşeili aflatoksin ve metabolitlerinin karaciğerde neoplastik değişikliklere yol açtığı veya ko-faktör olarak katkı sağladığı uzun süreden beri speküle edilmektedir. Çalışmamızda, özellikle iklim ve beslenme tipi sebebi ile gıda menşeili Aflatoksin maruziyetine açık olan bölgemizde HSK gelişimi üzerinde Aflatoksin B1 (AFB1)'in ve kronik HBV'li hastalarda HBx geninin rolleri değerlendirilecektir. HBV ve Aflatoksinin hepatotoksisitede önemli olduğu düşünülen P53 gen bölgesindeki mutasyonlar üzerinde sinerjistik ilişkisi sorgulanacak ve moleküler mekanizmaları araştırılacaktır. Bu amaçla kronik HBV taşıyıcısı HSK'li hastaların parafine gömülü karaciğer biyopsi örneklerinden deparafinizasyon sonrasında AFB1 seviyesi ve Hbx onkoproteinini kodlayan gen bölgesinin varlığı araştırılacaktır. HBV ve AFB1'in HSK riski üzerindeki sinerjistik etkisi, tümör supresör p53 geninin kodon 249'da hotspot mutasyon sıklığı DNA dizi analizi veya B planı olarak RFLP yöntemi kullanılarak tespit edilecektir. Çalışmamız sonucunda bölgemizdeki HSK hastalarında Aflatoksine maruziyet durumu ile HSK gelişiminde bir risk faktörü olarak Aflatoksin B1'in önemi belirlenecek ve kronik HBV enfeksiyonlu HSK hastalarının tedavisinde göz önünde bulundurulacak önemli bir veri sağlanacaktır. Çalışmamız sonucunda çalışmaya dahil edilen HSK+HBV'li hasta grubunda yer alan bireylerin ortalama idrar AFM1 konsantrasyon seviyeleri, kontrol grubunda yer alan bireylerin ortalama konsantrasyon seviyeleri ile kıyaslandığında, hasta idrarlarında 0.130absorbans/2600pg/ml, kontrol grubunda ise 0,179 absorbans/1600 pg/mL değerleri ile hasta grubundaki AFM1 konsantrasyonunun daha yüksek olarak bulunmuş, kontrol grubu bireylerden 3 (%14.2)'ünün, hasta grubunda ise 4 (%11.4)'ünün idrar AFM1 tespit seviyesi altında kalmıştır. R249S mutasyon varlığının belirlendiği DNA örneklerinde HSK'lı hastalara ait örneklerin 6/35 (%17.1)'sında ve 5'inde (%14.3), kontrol grubu bireyleri arasında ise her iki yöntem ile yalnızca 2'sinde (%9.6) tümör supresör geni p53'de ilgili kodonda AGG>AGT mutasyon varlığı tespit edilmiştir. DNA dizi analizi yöntemi ile p53 geninde R249S mutasyonu tespit edilen 5'i HSK'lı 6 bireyin tamamında da PCR-RFLP ile mutasyon tespit edildiği görüldü.Hasta grubunda AFM1 konsantrasyonu en düşük 1340pg/ml ve en yüksek 5015pg/ml,DNA dizi analizi yöntemi ile mutasyon belirlenen 5bireyin ortalama AFM1 miktarı ise 3139 pg/ml olarak belirlendi. Hepatocellular carcinoma (HCC) is one of the most common malignant tumors in the world, as fifth in males and seventh in females, accounting for 70-90% of primary liver cancer cases. Chronic Hepatitis B Virus (HBV) infection prevalence and high aflatoxin exposure are important risk factors for HCC. On the other hand, it is speculated, especially since the long time that food-derived aflatoxin and its metabolites contribute neoplastic changes in the liver or contribute as a cofactor. Our study will evaluate the roles of Aflatoxin B1 (AFB1) and HBx in patients with chronic HBV, especially on the development of HCC in our region, which is open to food and aflatoxin exposure due to climate and nutritional type. The synergistic relationship between HBV and Aflatoxin which are thought to be important in hepatotoxicity, for mutations in the P53 gene region, will be questioned and molecular mechanisms will be investigated. For this purpose, we will investigate the presence of the gene region encoding Hbx oncoprotein and AFB1 level in the paraffin-embedded liver biopsy specimens of HCC patients with chronic HBV after deparafinization. The synergistic effect of HBV and AFB1 on HCC risk will be determined using the hotspot mutation frequency by DNA sequence analysis of the tumor suppressor p53 gene at codon 249 or by PCR-RFLP method as B plan. As a result of our study, aflatoxin exposure status in the HCC patients in our region and the importance of Aflatoxin B1 as a risk factor in the development of HCC will be determined. Significant data to be considered in the treatment of HCC patients with chronic HBV infection will be provided.The mean urine AFM1 concentration levels of the individuals in the HSK + HBV patient group were 0.130absorbance / 2600pg / ml in the patient urine and 0.1799 absorbance / 1600 pg / mL in the control group compared to the mean concentration levels in the healthy subjects, 3 (14.2%) of the individuals in the control group and 4 (11.4%) in the patient group remained below the AFM1 detection level. DNA samples in which R249S mutation was detected, 6/35 (17.1%) and 5 (14.3%) samples of HCC patients, among the healthy individuals, only two (9.6%) were found to have AGG> AGT mutations at the relevant codon in tumor suppressor gene p53 with both method.PCR-RFLP mutation was detected in all 6 individuals, 5 of whom had HCC, whose DNA sequence analysis method detected R249S mutation in the p53 gene.In the patient group the lowest and highest AFM1 concentration was 1340pg / ml and 5015pg / ml, respectively. 58

Giriş ve Amaç: Karaciğer kanseri, kansere bağlı ölümlerde 2. sıradadır ve hepatoselüler karsinom (HCC), karaciğerin en sık görülen primer tümörüdür. Hepatoselüler karsinom, sirotik karaciğerde inflamasyon zemininde gelişmektedir. Çalışmamızın amacı, rezolüsyonda görevli lipid mediyatörü olan resolvin D1'in azalması ile hepatokarsinogenez ilişkisini saptamaktır.Gereç ve Yöntem: Çalışmaya Mart 2018 ile Haziran 2019 tarihleri arasında kliniğimizde takipli olan 30 HCC hastası, 30 sirozlu hasta, 30 sağlıklı kişi alındı. Hastaların rutin tetkikleri hastane sisteminden kaydedildi. Serum resolvin D1 ölçümü için alınan kan örnekleri -80 C'de buzdolabında saklandı. Toplanan bu kanlardan ELİSA tekniği kullanılarak resolvin D1 düzeyleri ölçüldü.Bulgular: Çalışmamızda resolvin D1 düzeyi HCC'li grupta 1.71±1.46, sirozlu grupta 3.63±2.92 ve sağlıklı kontrol grubunda 6.24±3.18 ölçüldü. 3 grup arasında anlamlı düzeyde fark saptandı. HCC'li grupta sirozlu gruba göre, sirozlu grupta sağlıklı kontrol grubuna göre resolvin D1 düzeyi daha düşük bulundu. Çalışmamızda resolvin D1 düzeyi, α-fetoprotein (AFP) düzeyi ve tümör evresi ile negatif korelasyon gösterdi.Sonuç: Rezolüsyonda görevli lipid mediyatörlerinin azalması hepatoselüler karsinom patogenezinde rol oynayan pro-inflamatuar sitokinleri artırmaktadır. Resolvin D1'in azalması kronik inflamasyon ve hepatokarsinogenezi tetikleyebilir. Resolvin D1, sirotik hastaların HCC'ye progresyonunu öngörmede klinik pratikte önemli tanısal katkı sağlayacaktır.Anahtar Kelimeler: Hepatoselüler karsinom, siroz, pro-inflamatuar sitokinler, AFP, resolvin D1 Introduction and Aims: Liver cancer is the second most common cause of cancer death and hepatocellular carcinoma (HCC) is the most common primary tumor of the liver. Hepatocellular carcinoma develops on the basis of inflammation in cirrhotic liver. The aim of our study was to determine the relationship between the decrease in resolvin D1, the mediator of the lipid mediator, and hepatocarcinogenesis.Materials and Methods: Thirty patients with HCC, 30 patients with cirrhosis and 30 healthy subjects followed in our clinic between March 2018 and June 2019 were included in the study. Routine examinations of the patients were recorded from the hospital system. Blood samples for serum resolvin D1 measurement were stored in the refrigerator at -80 ° C. Resolvin D1 levels were measured by ELISA technique.Results: Resolvin D1 levels were 1.71 ± 1.46 in the HCC group, 3.63 ± 2.92 in the cirrhosis group, and 6.24 ± 3.18 in the healthy control group. There was a significant difference between the 3 groups. Resolvin D1 levels were lower in the HCC group than in the cirrhotic group and in the cirrhotic group compared to the healthy control group. In our study, resolvin D1 level was negatively correlated with α-fetoprotein (AFP) level and tumor stage.Conclusion: Reduction of lipid mediators involved in resolution increases the pro-inflammatory cytokines involved in the pathogenesis of hepatocellular carcinoma. Decrease in resolvin D1 may trigger chronic inflammation and hepatocarcinogenesis. Resolvin D1 will provide an important diagnostic contribution in clinical practice to predict the progression of cirrhotic patients to HCC.Keywords: Hepatocellular carcinoma, cirrhosis, pro-inflammatory cytokines, AFP, resolvin D1 72

Giriş ve Amaç: HSK, genellikle altta yatan bir kronik hepatit veya sirozzemininde gelişen tek veya çok sayıda nodüllerle seyreden primer malign karaciğer hastalığıdır. HSK moleküler patogenezi oldukça kompleks ve heterojen bir kanserdir. HSK moleküler patogenezi genetik ve epigenetik değişikliklerin katıldığı çok basamaklı bir süreçtir. HSK henüz patogenezi tam olarak aydınlatılmamış bir malignitedir. Patogenezini anlayabilmek için çok sayıda epigenetik ve genetik çalışmalar yapılmaktadır. Biz de EZH2 ve SMARCB1/INI-1 ekspresyon düzeyinin HSK epigenetiğindeki önemini anlamayı amaçladık.Gereç ve yöntem: 2011-2019 yılları arasında ÇÜTF' nde takip edilenpatolojik tanısı bulunan 103 HSK' li vaka seçildi. EZH2 ve SMARCB1/INI-1 immunohistokimya yöntemi ile değerlendirildi. Sorafenib ve/veya lokal ablatif işlem yapilmis hastalarin EZH2 ve SMARCB1/INI-1 ekspresyon düzeyine göre alt grup analizi ile değerlendirildi. Daha sonra istatiksel olarak hastaların sagkalım ve tedaviye yanıt analizi yapıldı.Bulgular: Çalışmamıza alınan hastaların 89' u (% 86,4) erkek, 14' ü (%13,6) kadındı. Hastaların median yaşı 68 (min17- max 89) idi. İmmunohistokimya yöntemi ile bakılan EZH2, 45 (% 43,7) hastada pozitif boyanma gösterdi, 58 (% 56,3) hastada boyanma gözlenmedi. INI-1 ise 92 (%89. 3) hastada pozitif boyanma gösterdi, 11 (% 10. 9) hastada boyanma gözlenmedi. Çalışmamızda progresyonsuz sağkalım ve toplam sağkalım için EZH2' nin prognostik önemine değindik. Prediktif değer için yeterli hasta sayısına ulaşılamadı. INI1 için sonuçlar istatistiksel olarak anlamlılığa yakın bulundu.Sonuç: HSK patogenezinde epigenetik faktörlerin rolü hâlâ araştırılmaaşamasında olup EZH2' nin HSK için prognostik önemini vurgulamaya çalıştık. Anahtar Kelimeler: EZH2, SMARCB1/INI1, HSK Introduction and Goal: HCC is a primary malignant liver disease usuallypresenting with single or multiple nodules developing on the basis of an underlying chronic hepatitis or cirrhosis. HCC molecular pathogenesis is a highly complex and heterogeneous cancer. HCC molecular pathogenesis is a multi-step process involving genetic and epigenetic changes. HSK is a malignancy whose pathogenesis is not yet fully elucidated. Numerous epigenetic and genetic studies have been conducted to understand its pathogenesis. We aimed to understand the importance of EZH2 and SMARCB1 / INI-1 expression levels in HCC epigenetics.Materials and Methods: 103 patients with pathological diagnosis followedby CUTF between 2011-2019 were selected. EZH2 and SMARCB1 / INI-1 were evaluated by immunohistochemistry. Sorafenib and/or local ablative procedures were evaluated by subgroup analysis according to EZH2 and SMARCB1 / INI-1 expression levels. Then, survival and treatment response analysis were performed statistically.Results: 89 (86,4 %) patients were male and 14 (13,6 %) were female.The median age of the patients was 68 (min17- max 89). Immunohistochemically, EZH2 showed positive staining in 45 (43,7 %) patients and no staining was observed in 58 (56,3%) patients. INI-1 showed positive staining in 92 (89,3 %) patients and no staining was observed in 11 (10,9 %) patients. In our study, EZH2 had prognostic significance for progression-free survival and overall survival. The number of patients for predictive value could not be reached. Results for INI-1 were found to be statistically near meaningfulness.Conclusion: The head of epigenetic factors in the pathogenesis of HCC isstill under investigation, and it is established to emphasize the prognostic significance of EZH2 for HCC.Keywords: EZH2, SMARCB1/INI-1, HCC 104

Bu çalışmanın amacı, palmitat ile non-alkolik yağlı karaciğer hastalığı modeli oluşturulan insan kaynaklı hepatoma hücrelerinde rosmarinik asidin, hücre canlılığına, yağlanmaya, paraoksonaz-1 ve paraoksonaz-3 protein ekspresyonlarına etkisini araştırmaktır.Deneysel yağlanma modeli oluşturmak için; HepG2 hücreleri 1 mM palmitat ile 24 saat inkübe edildi. Tedavi olarak palmitat ile aynı anda hücre kültürü medyumuna HepG2 hücrelerine toksik olmayan rosmarinik asit konsantrasyonları eklendi. Hücre canlılığı 3-(4,5-Dimetil-2-tiazolil)-2,5-difenil-2H-tetrazolium bromür testi ile değerlendirildi. Yağlanmanın değerlendirilmesi için hücre içi trigliserit düzeyleri ölçüldü ve hücreler Oil-Red O ile boyandı. Paraoksonaz-1 ve paraoksonaz-3 protein düzeyleri western blot yöntemiyle ölçüldü.1 mM palmitat hücre canlılığında anlamlı bir azalmaya ve trigliserit düzeylerinde anlamlı bir artşa yol açtı ancak paraoksonaz-1 ve paraoksonaz-3 protein düzeylerini anlamlı olarak değiştirmedi. Palmitat ile oluşturulan deneysel non-alkolik yağlı karaciğer hastalığı modelinde rosmarinik asit 50 µM, 100 µM ve 200 µM konsantrasyonlarda, hücre canlılığını anlamlı olarak arttırdı ve trigliserit düzeylerini anlamlı olarak azalttı. Oil-Red O ile boyanan hücrelerin mikroskopik incelenmelerinde hücrelerin trigliserit düzeylerindeki değişimleri ile benzer bulgular görüldü. Palmitat ile oluşturulan non-alkolik yağlı karaciğer hastalığı modelinde hücre canlılığını en fazla arttırması ve yağlanmayı en fazla azaltması nedeniyle seçilen 100 µM ve 200 µM rosmarinik asit hem palmitat uygulanmayan hem de palmitat uygulanan hücrelerde paraoksonaz-1 ve paraoksonaz-3 protein düzeylerini anlamlı olarak değiştirmedi.Sonuç olarak çalışmamız, rosmarinik asidin palmitat ile non-alkolik yağlı karaciğer hastalığı modeli oluşturulan insan kaynaklı hepatoma hücrelerinde, hücre canlılığını arttırdığını, yağlanmayı azalttığını, ancak paraoksonaz-1 ve paraoksonaz-3 protein ekspresyonlarını değiştirmediğini gösterdi.Anahtar Kelimeler: Non-alkolik yağlı karaciğer hastalığı, rosmarinik asit, palmitat, paraoksanaz-1, paraoksonaz-3. The aim of this study is to investigate the effect of rosmarinic acid on cell viability, steatosis, paraoxonase-1 and paraoxonase-3 protein expressions in palmitate-induced non-alcoholic fatty liver disease model in human-derived hepatoma cells.To induce experimental steatosis model; HepG2 cells were incubated with 1 mM palmitate for 24 hours. For the treatment, non-toxic rosmarinic acid concentrations were added to cell culture medium simultaneously with the palmitate. Cell viability was evaluated by 3-(4,5-Dimethyl-2-thiazolyl)-2,5-diphenyl-2H-tetrazolium bromide assay. To evaluate steatosis, intracellular triglyceride levels were measured and cells were stained with Oil-Red O. Paraoxonase-1 ve paraoxonase-3 protein levels were measured by western blotting.1 mM palmitate caused a significant decrease on cell viability and a significant increase on triglyceride levels but it did not significantly change paraoxonase-1 ve paraoxonase-3 protein levels. Rosmarinic acid at 50 µM, 100 µM and 200 µM concentrations significantly increased cell viability and significantly decreased triglyceride levels in palmitate-induced non-alcoholic fatty liver disease model. The similar findings with the triglyceride levels of cells were shown in microscopic examination cells which were stained with Oil-Red O. 100 µM and 200 µM rosmarinic acid concentrations, which are choosen because of they are the most increasing cell viability and the most decreasing steatosis in palmitate-induced non-alcoholic fatty liver disease model, did not significantly change paraoxonase-1 ve paraoxonase-3 protein levels neither non-treated cells or treated cells with palmitate. As a result, our study showed that rosmarinic acid increases cell viability and decreases steatosis but it dose not change paraoxonase-1 ve paraoxonase-3 protein expressions in palmitate-induced non-alcoholic fatty liver disease model in human-derived hepatoma cells.Key words: Non-alcoholic fatty liver disease, rosmarinic acid, palmitate, paraoxonase-1, paraoxonase-3. 50

Proteinlerin sentezinin, katlanmasının, taşınmasının ve yıkımlarının kontrolü proteostazın sürdürülmesi için şarttır. Hücre içi protein yıkımı ubikitin-proteazom sistemi ve otofaji sistemi tarafından gerçekleştirilmektedir. Mikrotübül-ilişkili protein 1A/1B-hafif zincir 3B protein otofaji markırlarından biridir ve fosfatidiletanolamin ile konjuge olarak mikrotübül-ilişkili protein 1A/1B-hafif zincir 3B-II olarak adlandırılan formda otofagazom yapısına girer. Isı şok proteini 70; proteinlerin katlanma, disagregasyonunda ve yıkımında rol oynayan önemli bir şaperondur. Literatürde karaciğerde akrilamidin ısı şok proteini 70 düzeylerine, ubiquitin-proteazom sistemine veya otofajiye etkisini araştıran bir çalışmaya rastlamadık. Bu çalışmada, insan kaynaklı hepatoma hücrelerinde akrilamidin protein yıkım yolları üzerine etkilerini araştırmayı amaçladık. Akrilamidin etkisinin araştırılması amacıyla HepG2 hücreleri 24 saat boyunca 10 1 , 10 2 , 10 3 ve 10 4 µM konsantrasyonlarda akrilamid ile inkübe edildi. Hücre canlılığı 3-(4,5Dimetil-2-tiazolil)-2,5-difenil-2H-tetrazolium bromür testi ile değerlendirildi. Isı şok proteini 70, ubikitinlenmiş protein ve mikrotübül-ilişkili protein 1A/1B-hafif zincir 3B-II protein düzeyleri western blot yöntemiyle ölçüldü. Akrilamid, 10 2 , 10 3 ve 10 4 µM konsantrasyonlarda hücre canlılığını anlamlı olarak azalttı. 10 4 µM akrilamid; ısı şok proteini 70, ubikitinlenmiş protein ve mikrotübül-ilişkili protein 1A/1B-hafif zincir 3B-II protein düzeylerinde anlamlı azalmaya yol açtı. Sonuç olarak, çalışmamız akrilamidin HepG2 hücrelerinde; hücre canlılığını azalttığını, ısı şok proteini 70, ubikitinlenmiş protein ve mikrotübül-ilişkili protein 1A/1Bhafif zincir 3B protein düzeylerini arttırdığını gösterdi. Bu çalışma ile insan kaynaklı hepatoma hücrelerinde akrilamidin özellikle yüksek konsantrasyonlarda protein yıkım yollarının çalışmasını bozduğu gösterilmiştir. The control of synthesis, folding, transporting and degradation of proteins is essential for maintaining proteostasis. The degradation of intracellular proteins are performed by ubiquitin-proteasome system and autophagy. Microtubule-associated protein 1A/1B light chain 3B is an autophagy marker and enters to autophagasome structure by its conjugated form with phosphatidylethanolamine which is called as microtubule-associated protein 1A/1B light chain 3-II. Heat shock protein 70 is an important chaperone which plays role on the folding, dissagregation and degradation of proteins. In literature, we did not encounter any study which investigates the effect of acrylamide on heat shock protein 70 levels, ubiquitinproteasome system or autophagy in liver. In present study, we aimed to investigate the effect of acrylamide on protein degradation pathways in human-derived hepatoma cells. In order to investigate the effects of acrylamide, HepG2 cells were incubated with acrylamide at 10 2 , 10 3 ve 10 4 µM concentrations for 24 hours. Cell viability was evaluated by 3-(4,5-Dimethyl-2-thiazolyl)-2,5-diphenyl-2H-tetrazolium bromide assay. Heat shock protein 70, ubiquitinated protein and microtubule-associated protein 1A/1B light chain 3B protein levels were measured by western blotting. Acrylamide at 10 2 , 10 3 ve 10 4 µM concentrations significantly decreased cell viability. 10 4 µM acrylamide caused a significant increase on heat shock protein 70, ubiquitinated protein and microtubule-associated protein 1A/1B light chain 3B-II protein levels. As a result, our study showed that acrylamide decreases cell viability and increases heat shock protein 70, ubiquitinated protein and microtubule-associated protein 1A/1B lightchain 3B-II protein levels in HepG2 cells. With the present study, it has been shown that acrylamide, especially at high concentrations, disrupts protein degradation pathways in human-derived hepatoma cells.

Hepatoselüler karsinom (HSK) altıncı en sık kanserdir. Kanser ölümlerinin üçüncü en sık sebebidir (1). HSK hastalarının yarısından fazlasını kronik hepatit B (KHB) hasta-la-rı oluşturur. HSK hastalarının ana ölüm nedeni geç tanıdır. Bu nedenle erken tanı ölüm oranı başarılı nakil sonucu gibi klinik sonuçları iyileştimek için çok önemlidir (133). Bizim çalışmamızda Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesinde takip edilen 2003 Ocak-2013 Aralık tarihleri arasında Ishak skorlama sistemine göre fibrozis skoru 4 ve üzerinde karaciğer patolojisi olan KHB tanısı almış ve HSK gelişmiş hastalar çalı-şıldı. Çalışmaya bu şartlarda 31 hasta dahil edildi. Ayrıca karaciğer patolojisi olan KHB tanısı almış, fibrozis skoru 3'den küçük, HSK gelişmemiş 10 tane kontrol hasta grubu belirlendi. Hastaların hem HSK'ya hem de KHB'ye ait olan biyopsi materyalle-ri erken HSK tanısında kullanılan glutamin sentetaz (GS), Heat Shock Protein-70 (HSP-70), CD 34 ve glipikan-3 (GLP-3) doku belirteçleri kullanılarak değerlendirildi. Değerlendirme bu konuda deneyimli tek bir patolog tarafından yapıldı. Bu belirteç-lerle boyamadaki amaç, hastalarda HSK gösterilmeden hücresel düzeyde bir bozuk-luğun olup olmadığının test edilmek istenmesidir. Non-neoplastik dokuda bir bo-yanma saptanmasının ve bu hastalarda HSK'nın gelişmesinin, tarama algoritmasını kökten değiştirebileceği düşünüldü.Biyopsiyle gösterilmiş HSK'sı olan hastalarda, GS bütün non-neoplastik dokularda zayıf boyandı. Neoplastik dokuların ise çoğunda (%87,5) GS kuvvetli boyandı. HSP-70 non-neoplastik dokuların yarısında, neoplastik dokuların ise %87,5'unda kuvvetli boyandı. CD34 ise non-neoplastik dokuların çoğunda (%87,5) zayıf, neoplastik doku-ların tamamında kuvvetli boyandı. GLP-3 hem non-neoplastik hem de neoplastik dokuların %87,5'unda kuvvetli boyandı. GLP-3 boyanma patterni hem non-neoplastik hem de neoplastik dokularda benzerdi. Sonuç olarak, KHB'ye bağlı sirozu olan hasta-larda, karaciğer biyopsisinde güçlü GLP-3 boyanması, ileride bu hastalarda HSK geli-şimini tahmin edebilir. Hepatocellular carcinoma (HCC) is the sixth most common cancer. It is the third most common cause of cancer death (1). Chronic hepatitis B (CHB) patients consti-tute more than half of HCC patients. The main cause of death in HCC patients is to diagnose these patients in advanced stage. Therefore early diagnosis is very impor-tant to improve clinical outcomes such as mortality rate, successful transplantation outcome. (133). CHB patients followed in Hacettepe University Hospital between January 2003 and December 2013 with advanced fibrosis or cirrhosis (fibrosis ac-cording to Ishak scoring ≥4) were included in our study. In addition, 10 patients with CHB with fibrosis score

Amaç:Barcelona Clinic Liver Cancer (BCLC) sınıflandırmasının hepatoselüler karsinom hastalarının tedavilerinin planlanmasında kullanımı ve sonuçlarının incelenmesi amaçlanmıştır. Gereç ve yöntem:2007 ile 2016 yılları arasında Karadeniz Teknik Üniversitesi Tıp Fakültesinde hepatoselüler karsinom (HSK) tanısı ile takip edilen 102 hasta retrospektif olarak değerlendirildi ve BCLC kriterlerine göre sınıflandırıldı. Bulgular:Erkek/kadın oranı 4.36 (83/19), yaş ortalaması 61.3 (18-88), ortalama VKİ (Vücut kitle indeksi) 26.19 Kg/m² (17-39 Kg/m²) idi.23 hasta HCV, 51 hasta HBV, 5 hasta ise HBV ve HCV pozitifti. Ortalama tümör boyutu 5,8 cm (0.8-20 cm) saptandı. 67 hastada tümör tek iken ,35 hastada multisentrikti.Çok erken evrede (evre 0) 4 hasta,erken evrede (evre A) 20 hasta, ara evrede (evre B) 35 hasta, ileri evrede (evre C) 38 hasta, son evrede (evre D) 5 hasta vardı.Evre0 ve evre A'daki 24 hastanın 3'üne karaciğer nakli, 15'ine rezeksiyon, 6'sına TAKE (Transarteriyel Kemoembolizasyon) yapıldı. 3 hasta takiplerinde Sorafenib aldı. Evre B'deki 35 hastanın 29'una rezeksiyon, 6'sına TAKE yapıldı. 5 hasta takiplerinde Sorafenib aldı. Evre C'deki 38 hastanın 10'una rezeksiyon, 23'üne TAKE, 5'ine RFA (Radyofrekans Ablasyon) yapıldı. 17 hasta takiplerinde Sorafenib aldı. Evre D'deki 5 hastanın 2'sine TAKE yapıldı, 3'ü inoperable olarak değerlendirildi ve palyatif tedavi aldı.Sonuç:BCLC Sınıflamasında B ve C evresinde karaciğer rezeksiyonu önerilmemesine rağmen, BCLC sınıflandırmasını kullanan grupların son yıllarda değişen yaklaşımlarına benzer şekilde, çalışmamızda B evresinde olan hastaların %82.8'sine ve C evresinde olan hastaların % 26,3'üne rezeksiyon yapıldıÖzellikle B evresindeki hastalarda karaciğer rezeksiyonu hastalıksız sağ kalımı ve yaşam süresini olumlu etkilemiştirBu gruptaki hastalarda karaciğer rezeksiyonu öncelikli tedavi seçeneği olmalıdır. Objective: The aim of this study was to investigate the application of Barcelona Clinic Liver Cancer (BCLC) in the planning of treatment of hepatocellular carcinoma.Materials and Methods: Between 2007 and 2016, 102 patients treated with the diagnosis of hepatocellular carcinoma (HCC) at Karadeniz Technical University Faculty of Medicine were retrospectively evaluated and classified according to BCLC criteria. Results: Male to female ratio was 4.36 (83/19), the average of age was 61,3 (18-88), the average of BMI (body mass index) was 26,19 kg/m2 (17-39 kg/m2). Twenty-three patients were HCV, 51 patients were HBV, and 5 patients were HBV and HCV positive. Mean tumor size was 5,8 cm (0,8-20 cm). In 67 patients, the tumor was single, while in 35 patients multicentric. There were 4 patients in the very early stage (stage 0), 20 patients in the early stage (stage A), 35 patients in the intermediate stage (stage B), 38 patients in the advanced stage (stage C), 5 patients in the last stage (stage D). Of 24 patients in stage 0 and stage A, 3 had liver transplantation, 15 had resection, 6 had TACE (Transarterial Chemoembolization). Three of patients were received Sorafenib in this group. Twenty-nine of 35 patients in stage B underwent resection, and 6 patients underwent TACE. Five of patients received Sorafenib in this group. In stage C, resection was performed in 10 patients, TACE in 23 patients and RFA (Radiofrequency ablation) in 5 patients. Seventeen of patients received Sorafenib in this group. Two of 5 patients in stage D were performed TACE, 3 were considered inoperable and received palliative treatment. Conclusion:Regarding to original description of BCLC classification, liver resection was not recommended in B and C stage.Similar to recent advancementsin groups using BCLC classification, we preferred liver resection as an initial treatment optionfor patients with stage B. In accordance to our results, liver resection improves disease-free survival and over-all survival in BCLC stage B. Liver resection should be the primary treatment option in this group of patients. 68

Hücrelerin kontrolsüz ve düzensiz çoğalması sonucu doku veya organlarda meydana getirdiği anormallikler kanser olarak tanımlanır. Primer karaciğer tümörlerinin %80-90'ını oluşturan Hepatoselüler karsinoma, özellikle kronik Hepatit B (%80) ve kronik Hepatit C enfeksiyonundan kaynaklanır. Günümüzde, araştırmacılar tarafından hastalıkların erken teşhisi için biyo-belirteç analizleri gerçekleştirilmektedir. Bunlardan birisi de serbest DNA analizleridir. Serbest DNA'lar hücre nekrozu veya apoptoz sonucu vücut sıvılarına salınırlar. Hücre nekrozu sonrası vücut sıvılarına salınan DNA, tümör dokuyu temsil etmektedir. Serbest DNA'lar genomik DNA parçaları olduğu gibi mtDNA da olabilmektedir. Tamir mekanizması zayıf olan mtDNA çevresel etmenlere karşı aşırı duyarlı olduğundan kanserin moleküler mekanizmasında önemli rol aldığı bilinmektedir. mtDNA kopya sayısının bazı hastalıklarda artarken bazı hastalıklarda azaldığı bildirilmiştir. Prognostik ve prediktif biyobelirteçler olabileceği düşünülen MikroRNA'lar, kodlayıcı özelliği olmayan küçük RNA parçacıklarıdır. Hücrede meydana gelen birçok olayda rol alırlar. İmmünolojik aktivasyonda önemli role sahip olan PD-1 proteinin ligana sahip tümörler, T hücrelerindeki PD-L1 ile etkileşime girerek kendilerine karşı gelişen immünolojik savunmayı inhibe eder. Bu özelliğinden dolayı PD-L1 çeşitli kanser türlerinde etkin rol aldığı bilinmektedir.Bu tez çalışmasında, Hepatoselüler karsinomada mtDNA kopya saysının değişimini belirlemek için 34 hasta ve 34 sağlıklı gönüllüden izole edilen DNA örneklerinde, ilk defa dijital PCR ile ve qPCR ile kesin miktar tayini yapılmıştır. Dijital PCR sonucuna göre hasta ve kontrol grubu arasındaki oranın 2,8 kat olduğu, qPCR analizi sonucu ise 1,7 kat olduğu belirlenmiştir. Aynı hasta ve kontrol grubunda (hsa-mir-33a'nın 7,3 kat, hsa-mir-203b'nin 4,6 kat, hsa-mir361-3p'nin 5,1 kat daha az eksprese olduğu ve hsa-mir-424'ün eskpresyon seviyesinin ise hasta ve kontrol grubu arasında anlamlı bir değişim göstermediği belirlenmiştir. Bu çalışmada ayrıca PD-L1 geni ile Beta Aktin geni arasında kopya sayısı değişimi analizi gerçekleştirilmiştir., Hasta ve kontrol grubunda iki gen arasındaki kopya sayısı oran farkı anlamlı bulunmamıştır. Ayrıca, serum/plazma örneklerinden serbest DNA izolasyonu için yöntem geliştirilmesi yapılmıştır. Bu amaçla ikisi ticari kit olmak üzere 9 farklı izolasyon yönteminin hem nükleer DNA hem de mtDNA referans alınarak qPCR ile karşılaştırılması yapılmıştır.Bu çalışma sonucunda HCC hastalarında, mtDNA kopya sayısının, hsa-mir-33a'nın, hsa-mir-203b'nin ve hsa-mir361-3p'nin sağlıklı bireylere göre anlamlı farkı ortaya konulmuştur. Abnormalities of tissues or organs caused by uncontrolled and irregular proliferation of cells are defined as cancer. Hepatocellular carcinoma, which constitutes 80-90% of primary liver tumors, is caused by chronic Hepatitis B (80%) and chronic Hepatitis C infection. Nowadays, biomarker analyzes are conducted by the researchers for early diagnosis of diseases. One of them is cell free DNA analysis. Cell free DNAs are released into body fluids as a result of cell necrosis or apoptosis. DNA that is released into body fluids after cell necrosis represents the tumor tissue. Cell free DNAs can be genomic DNA fragments as well as mtDNA. It is known that mtDNA, which has a weak repair mechanism, is hypersensitive to environmental factors and has an important role in the molecular mechanism of cancer. It has been reported that the number of mtDNA copies increased in some diseases and decreased in some diseases.MicroRNAs, which are considered to be prognostic and predictive biomarkers, are small RNA fragments without coding. They are involved in many events in the cell.Tumors with PD-1 ligand can interact with PD-L1 in T cells to inhibit immunological defenses that develop against them. Because of this feature, PD-L1 is known to play an active role in various types of cancer.In this thesis, to determine the change of mtDNA copy number in hepatocellular carcinoma, DNA samples isolated from 34 patients and 34 healthy volunteers were quantified by digital PCR and qPCR for the first time. According to the results of digital PCR, the ratio between the patient and the control group was 2.8 times, and the result of qPCR analysis was 1.7 times. In the same patient and control group (hsa-mir-33a 7.3 times, hsa-mir-203b 4.6 times, hsa-mir361-3p 5.1 times less expressed and it was determined that the level of expression of hsa-mir-424 did not show any significant change between the patient and control group. In this study, copy number change analysis was performed between PD-L1 gene and Beta Actin gene. There was no significant difference in the number of copies between the two genes in the patient and control groups. In addition, new method was developed for cell free DNA isolation from serum / plasma samples. For this purpose, 9 different isolation methods, two of which are commercial kit, were compared with qPCR by reference to both nuclear DNA and mtDNA.As a result of this study, significant difference was found between the number of mtDNA copies, hsa-mir-33a, hsa-mir-203b and hsa-mir361-3p in HCC patients compared to healthy individuals. 130

ÖZETSorafenibin Hepatoselüler Karsinomada PD-L1 Üzerine EtkisiHepatoselüler karsinoma kansere bağlı ölümlerde başta gelen nedenlerden biridir. HCC'nin tedavisinde en sık kullanılan sistemik ilaç sorafenibtir. Sorafenib, hasta sağkalımını yalnızca birkaç ay uzatabilmekte ve zamanla gelişen direnç sebebi ile etkisiz hale gelmektedir. HCC'de artmış PD-L1 düzeyleri kötü prognozla ilişkilendirilmiştir. Bu çalışmada sorafenibin, immün kontrol noktalarında önemli bir yeri olan PD-L1 üzerine etkisinin araştırılması amaçlanmıştır. Çalışmada 2 farklı insan hepatoselüler karsinoma hücre hattı (HEPG2 ve HUH7) kullanılmıştır. Hücrelere 1, 5, 10 ve 20 μM olmak üzere farklı dozlarda sorafenib, 24 saat ve 72 saat boyunca uygulanmıştır. İnkübasyon sonrasında toplanan hücrelerde eş zamanlı PZR yöntemiyle PD-L1 düzeylerine bakılmıştır. Ayrıca 72 saat inkübasyon sonrasında, yüzeylerinde PD-L1 eksprese eden hücre oranları akım-sitometri ile tayin edilmiştir.Eş zamanlı PZR sonuçlarına göre; HEPG2 hücrelerinde 24 saat sonrasında kontrole göre sorafenibin tüm dozlarında PD-L1 ekspresyonunda azalma görülürken; 72 saat sonrasında yalnız 20μM dozda kontrole göre istatiksel olarak anlamlı bir artış izlenmiştir. HUH7 hücrelerinde de benzer olarak 1-10μM dozlarında24 ve 72 saat sonrasında kontrole göre anlamlı olmamakla birlikte bir azalma izlenmiştir. Benzer olarak akım-sitometrisinde de PD-L1 eksprese eden hücre oranları, HEPG2 hücrelerinde sorafenibin düşük dozlarında (1 ve 5 μM) kontrole göre azalırken; yüksek dozlarda artış görülmüştür. HUH7 hücrelerinde ise sorafenibin 1 μM dozunda belirgin bir fark izlenmezken diğer dozlarında PD-L1 ifadesinde belirgin bir artış izlenmiştir. Bu sonuçlar, sorafenibin düşük dozlarında ve kısa süreli uygulanmasında PD-L1 ifadesini azalttığını; uzun süre veya yüksek dozda uygulamanın arttırdığını göstermektedir. Ayrıca düşük dozlarda sorafenibin immün denetim noktasını hedefleyen anti-PD-1 veya anti-PD-L1 monoklonal antikorlarla birlikte kullanımının daha ileri modellerde test edilmesinin yararlı olabileceğini düşündürmektedir. SUMMARYThe Effects of Sorafenib on PDL1 Expression in Hepatocellular CarcinomaHepatocellular carcinoma is one of the leading cause of cancer-related deaths. The most common systemic therapy for HCC is the sorafenib therapy. Although sorafenib therapy increases the median survival for a couple of months and it becomes ineffecitve after a while due to durg resistance. Elevated PD-L1 levels on HCC is associated with poor prognosis. In this study we investigated the effect of sorafenib on PD-L1 expression on HCC cell lines.In order to accomplish our purpose we studied PD-L1 levels in two different cell lines (HEPG2 ve HUH7). The cells were treated with certain doses of sorafenib (1, 5, 10 and 20 μM) for 24 hours and 72 hours. The cells were collected after the incubation and analyzed by qPCR to determine the expression of the PD-L1 gene. In additon, PD-L1 protein expression on the cell surface at 72 hours was analyzed by flow-cytometry.According to the results of qPCR, HEPG2 cells incubated by all doses for 24 hours showed less PD-L1 comparing to control, yet after 72 hours incubation there was only one statistically significant increase of PD-L1 at the dose of 20μM. Similarly HUH7 cells showed decrease of expression in cells treated with 1-10μM doses of sorafenib both after 24 and 72 hours incubation. Furthermore the results of flow-cytometry shows in HEPG2 cells, lower doses of sorafenib (1 and 5μM) induced lower PD-L1 expression compared to higher doses of sorafenib (10 and 20μM). In HUH7 cells there was no significant difference for the 10 μM dose of sorafenib, however forthe other doses there were clear increasingof the PD-L1 expressions. In conclusionour results show that short-term and small doses of sorafenib may decrease PD-L1 expression and long-term exposure to sorafenib induce the ligand expression. It could be reasonable to study sorafenib in combination with anti-PD-1 and anti-PD-L1 mAb. 94

AMAÇ: Bu çalışmada amacımız, LI-RADS evreninde hazırladığımız yapılandırılmış rapor şablonunu tanısal doğruluğa katkısını araştırmaktır.GEREÇ ve YÖNTEM: Hepatoselüler kanser risk grubunda olan 272 olguya ait 272 inceleme, hazırlanan yapılandırılmış rapor şablonu ile tekrar değerlendirildi. Her iki raporlama sistemi ile tanımlanan ana bulgular ve yardımcı bulgular tanımlanmıştır. Bulgular arası farklılığın anlamlılığı bağımlı örneklerde ki kare testi olan Mc-Nemar testi ile değerlendirildi. Gözlenen alanların boyutların aralarındaki ilişki de bağımlı örneklemlerde t testi ile değerlendirildi.BULGULAR: Yapılandırılmış raporlama ile serbest metinlere göre ana bulgulardan olan arteryel kontrastlanma, wash-out, kontrastlanan kapsül yapısının daha fazla bildirildiği saptanmıştır (p

Kanser, kalp-damar hastalıklarından sonra dünyadaki ikinci ölüm sebebidir ve tüm dünyada önemli bir sağlık problemi olmaya devam etmektedir. Daha önce araştırma ekibimiz tarafından sitotoksik etkinliği belirlenen öncü bileşik EK101'den yola çıkarak daha etkili bileşiklere ulaşmak amacıyla 1,2,4-triazolün 4. konumundaki azot grubu üzerinde farklı türevlendirmeler yaparak, yeni kimyasal bileşik kütüphanesi oluşturulması amaçlanmıştır. Bu amaçla tasarladığımız tez çalışmamızda indol-triazol yapısı taşıyan türevler sentezlenmiştir. Yapılan testler ile bileşiklerin sitotoksik etkilerinin belirlenmesi hedeflenmiş ve daha sonra etkili bulunan bileşiklerle ileri deneylere devam edilmiştir. Sentezlenen bileşiklerin çoğunun Huh7, HCT116 ve MCF7 hücre hatlarına karşı antikanser aktivitiye sahip olduğu gösterilmiştir. Bileşiklerin antikanser aktiviteleri değerlendirildiğinde bileşik 21, 23, 25, 27, 28, 29 ve 30'un Huh7, HCT116, MCF7 hücre hatlarına karşı IC50 değerleri 10 µM'ın altında bulunmuştur. Huh7 hücre hattına karşı en etkili iki bileşik olan 23 (IC50: 4.3 µM) ve 30 (IC50: 4.5 µM) karaciğer kanseri hücre hatlarına karşı ileri deneylere alınmıştır.Anahtar Kelimeler : Kanser, Antitümör, İndol-triazol hibrit, Hepatosellüler karsinoma Cancer is one of the most important health conditions in the World. Main purpose of this study is to generate a new coming chemical compound library by obtaining different derivatives to the nitrogen group located at 4th position of the 1,2,4-triazole by making modification on lead compound EK101. Then, cytotoxic effects of the synthesized compounds are aimed to test. Having this aim, 10 different derivatives structured of indole-trizole is synthesized. In this study, it is observed that the most of the synthesized final compounds have anticancer activities for the cancer cell lines of Huh7, HCT116 and MCF7. Conciderly the anticancer activities of products labeled 21, 23, 25, 27, 28, 29 and 30 are observed to have IC50 values less than 10 µM against specified cancer cell lines. The bioactivity findings of synthesized indole-triazole hybrid derivatives showed that the most effective products against Huh7 cell line are labeled as 23 (IC50 value of 4.3 µM), and 30 (IC50 value of 4.5 µM). Both of the compounds were tested against liver cancer cell lines.Key Words : Cancer, Antitumor, İndole-triazole hybride, Hepatocellular 105

Karaciğer kanseri, dünyada kansere bağlı ölümlerde üçüncü sırada yer almaktadır. HCC, karaciğerin primer malign tümörlerinin %70-85'ini oluşturmaktadır. Bu çalışmada ratlarda DEN uygulaması yapılarak oluşturulan deneysel karaciğer kanser modelinde, Silimarin'in koruyucu etkileri biyokimyasal ve immunohistokimyasal yöntemlerle araştırıldı. Bu amaçla 50 adet Wistar Albino Cinsi erkek rat 10'arlı olarak 5 gruba ayrıldı. Kontrol grubundaki ratlara 20 hafta boyunca pelet yem ve içme suyu verildi. Sham grubundaki hayvanlara % 0.9 NaCl içerisinde çözdürülmüş propilen glikol intraperitoneal yolla haftada 3 kez olmak üzere 20 hafta boyunca verildi. DEN grubundaki hayvanlara 50 mg/kg dozunda haftada 1 kez olmak üzere 20 hafta boyunca DEN uygulaması yapıldı. DEN+Silimarin grubundaki ratlara DEN uygulamasından 1 hafta önce başlayacak şekilde 100 mg/kg dozunda haftada 3 kez olmak üzere 21 hafta boyunca intraperitoneal yolla Silimarin uygulandı. Silimarin grubundaki ratlara 100 mg/kg dozunda 20 hafta boyunca intraperitoneal yolla haftada 3 kez olmak üzere Silimarin uygulandı. 21 hafta sonunda hayvanların sistemik nekropsileri yapılarak kan ve karaciğer doku örnekleri alındı. DEN grubunda makroskobik olarak farklı büyüklük ve sayıda nodüler yapılar tespit edildi. DEN ile birlikte Silimarin uygulanan grupta da benzer durum hakimdi. Biyokimyasal parametrelere (ALT, AST, ALP ve TOS) göre DEN+Silimarin grubunda DEN grubuna kıyasla istatistiki olarak anlamlı düşüş gözlendi. Mikroskobik incelemeler sonucunda DEN ve DEN+Silimarin gruplarında HCC'nin trabeküler ve asiner paternini içeren miks tipi tespit edildi. iNOS, Nitrotirozin, PCNA, GSTPi, MMP-9, HPIP ve TUNEL boyamaları sonucunda DEN ve DEN+Silimarin grupları arasında istatistiki karşılaştırmada anlamlı sonuç bulunamadı. Liver cancer is the third most common cancer-related death in the World. HCC constitutes %70-85 of liver malignant primary tumors. In this study, in experimental liver cancer model that have formed by applying DEN to rats, the protective effects of Silymarin were investigated by biochemical and immunohistochemical methods. For this purpose, 50 Wistar Albino male rats were divided into 5 groups with 10 rats. The rats in the control group were fed pellet feed and drinking water for 20 weeks. Animals in Sham group were treated with propylene glycol dissolved in 0,9 % NaCl intraperitoneally 3 times a week for 20 weeks. Animals in DEN group received DEN at a dose of 50 mg/kg once a week for 20 weeks. The rats in the DEN +Silymarin group were Silymarin intraperitoneally for 21 weeks 3 times a week at a dose of 100 mg/kg, starting 1 week prior to the administration of DEN. Silymarin was administered to rats in the group of Silymarin 3 times a week intraperitoneally for 20 weeks at a dose of 100 mg/kg. At the end of 21 weeks, systemic necropsy of the animals was performed and blood and liver tissue samples were taken. Macroscopically different size and number of nodular structures were detected in the DEN group. A similar situation in the group treated with Silymarin with DEN. A statistically significant decrease was observed compared to the DEN+Silymarin group according to biochemical parameter (ALT, AST, ALP and TOS). As a result of microscopic examination, the type of mixture containing HCC trabecular and acinar pattern was determined in DEN and DEN+Silymarin groups. Statistically significant differences weren't found between the DEN and DEN+Silymarin groups as a result of iNOS, Nitrotyrosine, PCNA, GSTPi, MMP-9, HPIP and TUNEL staining. 195

Glifosat yabancı otları yok etmenin yanı sıra suda çözünürlüğünün yüksek olması nedeni ile toprak ve su ekosistemini kolaylıkla kirletmektedir. Bu nedenle, çevre kirliliğine neden olmakta ve canlı sağlığını tehdit etmektedir. Ksenobiyotiklerin risk değerlendirmesinde oluşabilecek tehlikelerin öngörülmesi açısından toksisite mekanizmalarının aydınlatılması önem arz etmektedir. Yüksek lisans tezi kapsamında insan hepatoselüler kanseri (HepG2) hücre dizisinde glifosat aktif bileşiği ve formülasyon ürününe (Roundup® Star) maruziyetin toksik etkilerinin incelenmesi amaçlanmıştır. Bu amaçla, glifosatın HepG2 hücrelerinde sitotoksisite, hücre çoğalması, reaktif oksijen türleri seviyeleri ve MAPK/ERK sinyal yolağı ile ilişkili genlerin ekspresyonları üzerine etkileri araştırıldı. MTT ve NRU testlerine göre; HepG2 hücrelerinde Roundup®'ın IC50 değerleri sırası ile 219 ve 122 M olarak belirlendi. Glifosatın ise çalışılan konsantrasyonlarda IC50 değeri belirlenemedi. HepG2 hücrelerinde 50 ve 100 µM Roundup® maruziyeti sırasıyla %39,58 ve % 52 oranında ve 200 µM glifosat maruziyeti %35,38 oranında BrdU hücre çoğalmasını anlamlı derecede arttırdı. Reaktif oksijen türleri seviyelerini 25-100 µM Roundup® maruziyetinin %27,97-%44,77 oranında ve 100 ve 200 µM glifosat maruziyetinin ise sırasıyla %32,74 ve % 38,63 oranlarında anlamlı derecede arttırdığı tespit edildi. HepG2 hücrelerinde Roundup® ve glifosat maruziyerinin Keap1, Nrf2 ve HO-1 gen ekspresyonlarını anlamlı derecede arttırdığı gösterildi. Glifosat toksisitesinde reaktif oksijen türleri oluşumunun ve oksidatif hasarla ilişkili yolakların rolünün olabileceği öne sürülmektedir.Anahtar Kelimeler: Glifosat; Reaktif oksijen türleri; Brdu testi; Keap1, Nrf2,HO-1, HepG2 hücreleri Glyphosate easily pollutes soil and water ecosystems due to the high water solubility as well as eliminating weeds. For this reason, it causes environmental pollution and threatens the health of living. It is important to elucidate the toxicity mechanisms in terms of predicting the hazards that may arise in the risk assessment of xenobiotics. The aim of the master's thesis is to examine the toxic effects of glyphosate active compound and its formulation (Roundup® Star) exposure on human hepatocellular carcinoma (HepG2) cell line. For this purpose, the effects of glyphosate on the cytotoxicity, cell proliferation, reactive oxygen species levels and expression of genes associated with MAPK / ERK signaling pathway in HepG2 cells were investigated. According to MTT and NRU tests; The IC50 values of Roundup® in HepG2 cells were 219 and 122 M, respectively. Glyphosate did not determine the IC50 value at the concentrations studied. The IC50 value for glyphosate could not be determined at working concentrations. In HepG2 cells, 50 and 100 μM Roundup® exposure by 39.58% and 52% respectively and 200 μM glyphosate exposure by 35.38% significantly increased BrdU cell proliferation. Reactive oxygen species levels were significantly increased by 27.97% -44.77% for 25-100 μM Roundup® exposure and 32.74% and 38.63% for 100 and 200 μM glyphosate exposure. Roundup® and glyphosate exposure in HepG2 cells significantly increased Keap1, Nrf2 and HO-1 gene expressions. It is suggested that the formation of reactive oxygen species and pathways associated with oxidative damage may be a role in glyphosate toxicity. 91

ÖZET Kanser, Türkiye ve dünyada ölüm oranı yüksek olan bir hastalıktır. Hepatoselüler karsinoma (HSK), hepatositlerden köken alır, kanser bağlantılı ölümlerde 3. sıradadır. Son yıllarda yeni tedavi yöntemleri ve anti kanser ilaçlar geliştirmek amacıyla birçok çalışma yapılmaktadır. Hücre bölünmesini ve kontrol noktalarında düzenleyici görevi olan siklin bağımlı kinaz (CDK) inhibitörleri de bu yönüyle kanser araştırmalarında yol gösterici fikirler vermektedir.Çalışmamızda, apoptoz mekanizmaları ve hücre canlılığı üzerine etkileri bulunan CDK inhibitör sınıfına ait R-547 isimli ilacın, HSK'lı hücre soylarında hücre canlılığı ve hücre ölümüne olan etkisini detaylı olarak ortaya koymak amaçlandı. Bu sebeple insan karaciğer dokusu kaynaklı hepatosellüler karsinomalı HepG2 hücre soyu ve sıçan karaciğer dokusu kaynaklı hepatosellüler karsinomalı hücre soyu olan H-4-IIE kullanıldı. Her iki hücre soyu da (Hep G2 ve H-4-IIE) 24 ve 48 saat boyunca 0,1, 1, 10, 50, 100 µM'lık dozlarda R-547 ilacı ile muamele edildi ve hücre canlılıkları MTT testi ile belirlendi. Sonuçlar pozitif kontrol olarak alınan antikanser ilaç olan Cisplatin'in etkileri ile karşılaştırıldı. Hep G2 hücre soyunda R-547 ilacı uygulanan doz ve zaman aralıklarında beklenen etki görülemediği için deneylere H-4-IIE hücreleri ile devam edildi. Etkili olduğu düşünülen dozlar ile akım sitometri, hücrelerde meydana gelen morfolojik değişimlerin tespiti için konfokal mikroskobi ve geçirimli elektron mikroskobi yöntemleri uygulandı. Hep G2 hücrelerinde 24 saat boyunca uygulanan 0,1, 1, 10, 50, 100 µM R-547 ilaç dozlarında hücrelerin yaşam oranı sırası ile %101, %94, %93, %89, %79 (p

Hepatoselüler karsinoma (HSK) karaciğer tümörünün en yaygın olan tipidir ve dünyada kanser ilişkili ölümler arasında üçüncü sıradadır. HSK, heterojen yapısı ve günümüzde tedavi için kullanılan tek kemoterapotik ilaç sorefenib olduğu için tedavi başarısında kısıtlamalar yaşanmakta ve bu sebeple başarı oranı düşmektedir.Son zamanlarda birçok hastalıkta olduğu gibi kanser tedavilerinde mevcutta kullanılan ajan ile birlikte kombine ilaç veya bitkisel etken maddeler üzerine yoğun çalışmalar yapılmaktadır. Bu tez kapsamında ise HSK tedavisine yeni bir yaklaşım sunmak ve HSK tedavisi için kullanılmakta olan sorafenibin etkinliğini arttırmak ve sağlıklı hücreler üzerindeki sitotoksik etkilerini en aza indirmek amacıyla ilk kez HSK hücre hattı olan HepG2 hücrelerinde kombine terapotik etkileri araştırılmıştır. Bu tez çalışmasında sorafenib ve apigeninin belirlenen doz ve sürelerde tek ve kombine olarak HepG2 hücrelerine uygulanmış ardından XTT analizi ile hücre canlılığı üzerine etkileri belirlenmiştir. Apoptotik etkilerinin belirlenmesi için TUNEL testi yapılmıştır. Migrasyon ve invazyon üzerindeki etkilerinin belirlenmesi için sırasıyla yara-iyileşme ve Matrigel invazyon analizleri gerçekleştirilmiştir. Hücre döngüsü ve apoptoz ile ilişki genlerin mRNA seviyesindeki değişimleri ise gerçek zamanlı PZR ile analiz edilmiştir. XTT analizi sonuçlarına göre sorafenib + apigenin kombine uygulanan grupta tekli dozlarla karşılaştırıldığında hücre canlılığındaki azalmanın daha fazla olduğu görülmüştür. Ayrıca sorafenib + apigenin kombine uygulamasının apoptotik hücre sayısında belirgin bir artışa sebep olduğu görülmektedir. Yara- iyileşme ve Matrigel analizleri sonucunda kombine grupta tekli dozlara göre hücrelerin migrasyon ve invazyon yeteneklerinin daha fazla baskılandığı görülmüştür. Son olarak gerçek zamanlı PZR sonuçlarında belirlenen kaspaz-3, kaspaz-8, kaspaz-10, p21 ve p53 ekspresyon seviyelerindeki anlamlı artış kombine uygulamanın tekli gruplara göre hücre döngüsünü durdurarak apoptozu daha fazla indüklediğini kanıtlar niteliktedir. Sonuç olarak sorafenib ve apigeninin kombine uygulamasının HepG2 HSK hücre hattındaki sitotoksik etkileri, hücre döngüsü ve apoptoz üzerindeki etkileri in vitro olarak araştırılmış ve sorafenib ve apigeninin sinerjik etkiye sahip olduğu tespit edilmiştir.Anahtar kelimeler: HSK, hepatoselüler karsinoma, sorafenib, apigenin, kombine etki Hepatocellular carcinoma (HCC) is most common type of liver tumors and it is the third most common cause of cancer-related death in the world. HCC curative therapies have some problems because of the heterogen structure of the tumor and there is only one chemodrug called sorafenib for this patients. Thus, there is a limitation for treatment of HCC that decrease the treatment success rate. Nowadays, most disease tretment including cancer, combination therapies with other chemodrugs and herbal extracts beside current drugs are very popular and promising.The aim of this study to offer a new approach for HSK treatment, increase the anticancer activity of sorafenib and decrease its cytotoxic effects on normal cells investigated therapeutic effects of sorafenib and apigenin combined treatment on HepG2 HCC cell line for the first time. In this study, sorafenib and apigenin added to cells with determinated doses and times alone and combined. Cytotoxic effects of sorafenib, apigenin and combined treatment indicated with XTT analysis. Effects of alone and combine treatment of sorafenib and apigenin on apoptosis were calculated by TUNEL Analysis. Treatment with alone and combined effects on cell migration and invasion determined by wound-healing and and Matrigel invasion assays respetively.The effects of expression changes of apoptosis and cell cycle genes were analyzed by real-time PCR. According to XTT analysis results, sorafenib + apigenin combined group has more decreasing effect on cell viability than control and alone tretment groups. Also, sorafenib + apigenin combined group caused significant increase of apoptotic cell numbers. Wound-healing and Matrigel invasion assays indicated that migration and invasion capability of cells in combined group inhibited more than cells in alone treatment groups. Lastly, real-time PCR results showed that significant increase of caspase-3, caspase-8, caspase-10, p21 and p53 expression levels in combined group in comparison with alone tretment group prove that combined treatment stops cell cycle and induct more apoptosis than alone treatment groups. These results showed that cytotoxic effects of sorafenib and apigenin combine treatment, and effects on cell cycle and apoptosis in HepG2 HCC cell line investigated in vitro and suggest that sorafenib and apigenin have synergitic effect.Keywords: HCC, heparocelular carcinoma, sorafenib, apigenin, combined effects 89

Karaciğer kanseri ülkemizde ve dünyada sık görülen, tedavisi zor kanser türlerindendir. Kanserli hücreleri yok etmeyi amaçlayan kemoterapi ve radyoterapi uygulamaları yeterli ve verimli olmadığı için yeni kimyasal ilaçlar arama çalışmaları devam etmektedir. Tolfenamik asit (TA) non-steroid antienflamatuvar ilaç sınıfının bir üyesidir ve siklooksijenaz enzimini inhibe etmektedir. Yapılan çalışmalarda prostattan akciğer kanserine kadar pek çok kanser tipinde apoptozu tetikleyerek kanserli hücreleri öldürdüğü saptanmıştır. Çalışmamızda karaciğer kanseri olarak yüksek insidansı nedeniyle kastedilen hepatosellüler karsinomadır (HSK). Bu çalışmada insan HSK (HepG2) ve sıçan HSK (H4IIE) hücre dizilerinde TA'nın 5, 10, 25, 50 ve 100 µM'lık dozları 24, 48 ve 72 saat uygulanmış ve 3-4,5-dimetil-tiazolil-2,5-difeniltetrazolium bromid (MTT) ile canlılıkları belirlenmiştir. Etkili bulunan 50 ve 100 µM dozları H4IIE hücrelerine 24 saat süreyle uygulandıktan sonra tümör nekroz faktör (TNF-α), NF-ĸB, interlökin 1-β ve kaspaz-3 gen ifadelenmesi Polimeraz Zincir Reaksiyonu (PCR) ile değerlendirilmiştir. HepG2 hücrelerine 24 saat süreyle 5, 10, 25, 50 ve 100 µM TA uygulaması sonucu elde edilen yaşayan hücre oranları %100, %106, %95, %89, %59 olarak hesaplanmıştır. 48 saat süreyle aynı dozlarda elde edilen yaşam oranları %120, %116, %110, %89, %50 olarak belirlenmiştir. 72 saat süreyle aynı dozlarda elde edilen yaşam oranları ise %108, %110, %103, %95, %51 olarak belirlenmiştir. H4IIE hücrelerine 24 saat süreyle 5, 10, 25, 50 ve 100 µM TA uygulaması sonucu elde edilen yaşayan hücre oranları %94, %92, %92, %90, %74 olarak belirlenmiştir. 48 saat süreyle aynı dozlarda elde edilen yaşam oranı %90, %92, %91, %77, %53 olarak belirlenmiştir. 72 saat süreyle aynı dozlarda elde edilen yaşam oranları ise %88, %82, %81, %75, %46 olarak belirlenmiştir. PCR sonuçlarına göre TNF-α gen ifade düzeyinde 50 ve 100 µM TA uygulanan gruplarda kontrol grubuna göre katlı artış gözlenmiştir. Ancak NF-ĸB, interlökin 1-ß ve kaspaz-3 gen ifadesinde gruplar arasında istatistiksel bir fark görülmemiştir. Bu sonuçlara göre artan TA dozuna zamana bağlı olarak hücre ölümünün arttığı ve TA'nın TNF-α gen ekspresyonunu arttırarak apoptoza neden olduğu gösterilmiştir. Ayrıca düşük dozdaki 5 ve 10 µM TA'nın sadece HepG2 hücre sayısında bir artışa neden olduğu gözlendi. TA'nın HepG2 ve H4IIE hücrelerinde çoğalmayı baskılayıcı ve apoptozu uyarıcı etkilerinin tespit edilmesi açısından önemlidir. Liver cancer is a common type of cancer that is common in our country and in the World and treatment of this disease is very difficult. Since chemotherapy and radiotherapy applications aiming at destroying cancerous cells are not sufficient and productive, studies for finding new chemicals go on. Tolfenamic acid (TA) is a member of the non-steroidal antiinflammatory drug class and inhibits the cyclooxygenase enzyme. Studies have shown that many cancer types, from lung cancer to prostate cancer, have been shown to kill cancer cells by stimulate appoptosis. Because of the high incidence in liver cancers, hepatocellular carcinoma is referred, in our study. In the present study, at the doses of 5, 10, 25, 50 and 100 μM TA were administered on human HSK (HepG2) and rat HSK (H4IIE) cell lines for 24, 48 and 72 hours and subsequent cell viabilities were tested by 3-4,5-dimetil-tiazolil-2,5-difeniltetrazolium bromid (MTT) analyse. Tumor necrosis factor (TNF-α), NF-κB, interleukin 1-β and caspase-3 gene expressions were assessed by Polymerase Chain Reaction (PCR) after effective concentrations (50 and 100 μM) of TA were applied to H4IIE cells for 24 hours. When HepG2 cells were exposed to 5, 10, 25, 50 and 100 µM doses of TA for 24 hours, the rates of living cells were determined as 100%, 106%, 95%, 89% and 59%, respectively. When, the same doses were applied for 48 hours, the living cell rates were %120, %116, %110, %89, %50, respectively. When, the same doses were applied for 72 hours, the living cell rates were %108, %110, %103, %95, %51 respectively. When H4IIE cells were exposed to 5, 10, 25, 50 and 100 µM doses of TA for 24 hours, the rates of living cells were determined as 94%, 92%, 92%, 90% and 74%, respectively. When, the same doses were applied for 48 hours, the living cell rates were %90, %92, %91, %77, %53, respectively. When, the same doses were applied for 72 hours, the living cell rates were %88, %82, %81, %75 and %46, respectively. According to PCR results, TNF-α gen expression level was observed to increase when compared to the control group in 50 and 100 μM TA groups. However, NF-ĸB, interleukin 1 ß and caspase-3 gen expressions were not statistically significant between the groups. These results show that TA increases dose and time dependent cell death and leads to apoptosis by increasing gene expression of TNF-α. It was also observed that 5 and 10 μM TA caused an increase in HepG2 cell count only. It is important that TA inhibits proliferation and stimulates apoptosis on HepG2 and H4IIE cells. 46

Insan populasyonunda en sık görülen kanser tiplerinden biri olan hepatosellüler karsinoma (HCC) klinik olarak kullanılan kemoterapötik ve radyoterapötik ajanlara direncin gözlendiği ve tedavi seçeneklerinin kısıtlı olduğu kanser türlerinden biridir. Son yıllarda kullanılan ilaçların büyük bir kısmı bitki türevlidir. Düşük toksisiteli doğal ürünlerin antikanserojenik etkilerinin araştırılması, kansere karşı yeni tedavi stratejilerinin geliştirilmesinde oldukça önemlidir. Ginnalin A (GA), Acer cinsinin önemli fenolik bileşenlerinden biridir. Çeşitli hücre hatları ile yapılan çalışmalarda GA'nın antikanserojenik etkiye sahip olduğu gösterilmiştir. Bir primidil imidazolü olan SB203580, p38 mitojenle aktive olan protein kinaz (MAPK) inhibitörüdür ve çeşitli biyolojik süreçlerde p38-MAPK'ın rolünü aydınlatmak için kullanılmaktadır. Bununla birlikte, bazı çalışmalarda SB203580'in, p38-MAPK'den bağımsız olarak hücre proliferasyonunu inhibe edebildiği rapor edilmiştir. Bu çalışmada, Hep-3B HCC hücre hattında GA ile SB203580 kombinasyonunun sitotoksik etkisinin belirlenmesi, Kaspaz-3 aktivitesi analizinin yanı sıra apoptoz, hücre döngüsü ve nekrozda önemli genlerin ekspresyon seviyelerinin değerlendirilmesi ile antikanser etkinliğinin araştırılması hedeflenmiştir. GA ve SB203580'nin hücre canlılığına etkisi XTT yöntemi ile belirlenmiştir. Kombinasyon uygulamasının etkinliği CompuSyn Version 1.0 yazılımı kullanılarak değerlendirilmiştir. GA ve SB203580 uygulamaları sonrasında Kaspaz-3 aktivitesi, Kaspaz-3 analiz kit ile belirlenmiştir. Apoptoz, nekroz ve hücre döngüsü ile ilişkili genlerin ifadesindeki değişiklikler kantitatif gerçek zamanlı PZR (qPZR) ile analiz edilmiştir.XTT sonuçlarına göre, GA ve SB203580'in Hep-3B hücre hattında, 72 saat için IC50 değerleri sırasıyla 155 µM ve 32,5 µM olarak bulunmuştur. GA ve SB203580'in birlikte hücre canlılığının %50'sini inhibe eden konsantrasyonlarda (GA:86,22 μM, SB203580:17,24 μM) additif etki gösterdiği saptanmıştır (CI=1). SB203580 ve kombinasyon uygulaması sonrasında Kaspaz-3 aktivitesinde kontrol grubuna kıyasla sırasıyla 7,8 ve 8,2 kat artış tespit edilmiştir. qPZR sonuçlarına göre, GA uygulaması sonrasında CASP3, CASP9 ve CYCS gen ekspresyonlarında anlamlı artış, CCND1 gen ekspresyonunda anlamlı azalış tespit edilmiştir. Hücreler SB203580 ile muamele edildiğinde ise CASP3 ve BAX gen ekspresyonlarında anlamlı artış, CCND1 ve CDK4 gen ekspresyonunda anlamlı bir azalış gözlenmiştir. GA ve SB203580 kombinasyonunun ise CASP3, CASP9, BAX ve CYCS gen ekspresyonlarında anlamlı artışa, BCL2, CCND1 ve CDK4 gen ekspresyonunda anlamlı azalışa neden olduğu saptanmıştır. Bu çalışmanın sonuçlarına göre, GA ve SB203580'nin hücre canlılığının %50'sini inhibe ettikleri dozlarda kombine kullanımları Hep-3B hücrelerinde additif etkiye neden olmaktadır. Ayrıca, Kaspaz-3 aktivitesinde artışa ek olarak, apoptoz ve hücre döngüsü ile ilişkili önemli genlerin ekpresyonlarını etkileyerek antikanser etki göstermektedir. Anahtar Kelimeler: Apoptoz, Ginnalin A, Hepatosellüler karsinoma, Hücre döngüsü, SB203580 Hepatocellular carcinoma (HCC), one of the most common types of cancer in human populations, is one of the cancer types in which chemotherapeutic and radiotherapeutic agents used clinically are resistant and treatment options are limited. Most of the drugs used in recent years are plant derivatives. The search for anticarcinogenic effects of low toxicity natural products is crucial in the development of new treatment strategies for cancer. Ginnalin A (GA) is one of the major phenolic components of the Acer genus. Studies with various cell lines have shown that GA has anticarcinogenic effect. SB203580, a pyridinyl imidazole, is a p38 mitogen-activated protein kinase (MAPK) inhibitor and is used to elucidate the role of p38-MAPK in various biological processes. However, in some studies SB203580 has been reported to be able to inhibit cell proliferation independent of p38-MAPK. In this study, it was aimed to determine the cytotoxic effect of the combination of GA and SB203580 in the Hep-3B HCC cell line, the assay of caspase-3 activity as well as the evaluation of expression levels of important genes in apoptosis, cell cycle and necrosis, and anticancer activity.The effect of GA and SB203580 on cell viability was determined by the XTT method. The effectiveness of the combination applications was evaluated using CompuSyn Version 1.0 software. After GA and SB203580 applications, the activity of caspaz-3 was determined by the Caspaz-3 assay kit. Changes in the expression of genes associated with apoptosis, necrosis and cell cycle were analyzed by real-time PCR (qPZR).According to the XTT results, the IC50 values for 72 hours in the Hep-3B cell line of GA and SB203580 were found to be 155 μM and 32.5 μM, respectively. GA and SB203580 showed an additive effect (CI = 1) at concentrations inhibiting 50% of cell viability (GA: 86,22 μM, SB203580: 17,24 μM). After SB203580 and combination applications, Caspase-3 activity was 7.8 and 8.2 fold increased compared to the control group, respectively. qPCR results showed a significant increase in CASP3, CASP9 and CYCS gene expressions and a significant decrease in CCND1 gene expression after GA applications. When cells were treated with SB203580, a significant decrease in CASP3 and BAX gene expression, a significant decrease in CCND1 and CDK4 gene expression was observed. GA and SB203580 resulted in a significant increase in CASP3, CASP9, BAX and CYCS gene expressions, a significant decrease in BCL2, CCND1 and CDK4 gene expression.According to the results of this study, the combined use of GA and SB203580 at doses that inhibited 50% of cell viability caused additive effect in Hep-3B cells. Also, in addition to an increase in Caspase-3 activity, anticancer effects by affecting the expression of important genes associated with apoptosis and cell cycle.Key words: Apoptosis, Cell cycle, Ginnalin A, Hepatocellular carcinoma, SB203580 77

Endokrin bozucular, hormonları taklit ederek veya engelleyerek vücudun normal işleyişini bozan sentetik veya doğal kimyasal maddelerdir. Büyüme, stres yanıtı, cinsiyet gelişimi, üreme yeteneği, insülin yapımı ve kullanımı ve metabolik hız gibi birçok temel süreci ve özelliği etkiledikleri düşünülmektedir. Bisfenol A (BPA) plastikleri, epoksi reçineleri ve polikarbonatları sertleştirmek için kullanılan bir plastizerdir. Ftalatlar ise özellikle polivinil klorür içeren plastiklere esneklik vermek için kullanılan yumuşatıcı plastizerlerdir. En yaygın kullanılan ftalat türevi di-(2-etilhekzil) ftalat (DEHP)'tir. DEHP'in ana metaboliti olan mono- (2-etilhekzil) ftalat (MEHP)'tir ve ana bileşikten daha toksiktir. Bu maddelerin endokrin bozucu etkilerinin olduğuna dair literatürde birçok çalışma bulunmaktadır. Diğer taraftan, hem BPA'nın, hem de fltalatların peroksizom proliferatörleri oldukları ve kemiricilerde bu mekanizma ile hepatokarsinojeneze yol açtıkları belirtilmektedir. İnsanlar bu kimyasal maddelere fötal dönem dahil tüm hayatları boyunca farklı yollardan maruz kalmaktadır. Ayrıca, günlük hayatta bu kimyasal maddelere maruziyet tek tek değil, bir arada, kombine olarak gerçekleşmektedir. Literatürde bu maddelerin endokrin bozucu etkilerini gösteren çalışmalar mevcuttur; ancak bu maddelerin kombine etkilerini gösteren sınırlı sayıda çalışma bulunmaktadır. Bu bilgiler ışığında gerçekleştirilen bu tez kapsamında, HepG2 hücre hattında BPA ve/veya MEHP'in toksik etkileri araştırılmıştır. Tez kapsamında bu plastizerlere ayrı ayrı ya da bir arada maruziyet sonucu oluşabilecek sitotoksik etkiler, sitopatolojik ve apoptotik değişiklikler incelenmiş; maruziyet ile oluşabilecek istenmeyen etkilerin altında yatan mekanizmalardan biri olarak oksidatif stres, oksidan/antioksidan statü değişiklikleri ve endoplazmik retikulum (ER) stresi detaylı olarak değerlendirilmiştir. Elde edilen sonuçlar doğrultusunda, özellikle kombine BPA ve MEHP uygulamasının oksidatif streste önemli artışlara neden olduğu, ER stres markör protein ekspresyonlarında önemli artışlar görüldüğü ve daha belirgin apoptoz oluştuğu izlenmiştir. Kombine maruziyetin birçok farklı mekanizmayla hücre içi homeostazı bozduğu söylenebilir. Özellikle ER stresi konusunda elde edilen sonuçlar, tekli ve kombine maruziyetlerin neden olduğu toksisitenin altında yatan mekanizmalardan birinin hem sitoplazmik, hem de nükleer hücre fraksiyonlarında ER markör proteinlerinde değişimler olduğunu göstermektedir. Diğer taraftan, özellikle kombine maruziyet ile birincil olarak apoptozun tetiklendiği, ayrıca nekrotik ve otofajik hücre ölümlerinin de gözlenebileceği belirlenmiştir. Sonuç olarak, endokrin bozucu maddelere bir arada maruziyetin daha ciddi toksikolojik sonuçlar doğurabileceği gözlenmiştir ve bu verilerin endokrin bozucularla ilgili olarak literatüre önemli derecede katkı yapacağı ifade edilebilir. Endocrine disruptors are synthetic or natural substances that disrupt the normal functioning of the body by mimicking or blocking hormones. They are suggested to affect many basic periods and characteristics like growth, stress response, sexual development, reproduction ability, insulin production and utility. Bisphenol A (BPA) is a plasticizer used for the hardening plastics, epoxy resins and polycarbonates. Phthalates are softening plasticizers that give flexibility to polyvinyl chloride containing plastics. The most widely used phthalate derivative is di(2-ethylhexyl)phthalate (DEHP). Its main metabolite is mono(2-ethylhexyl)phthalate (MEHP) and it is more toxic than the parent compound. There are several studies in literature on their endocrine disrupting properties. On the other hand, it has been denoted that both BPA and phthalates are peroxisome proliferators and they cause hepatocarcinogenesis in rodents. Humans are exposed to these chemicals by different routes through their whole life starting from fetal period. In addition, exposure to these chemicals actualize not by one by one, by in a combination in everyday life. There are studies in literature on the endocrine disrupting effects; however there are very limited number of studies showing their combined effects. In light of this information, the toxic effects of BPA and/or MEHP are investigated in HepG2 cell line. In this thesis, cytotoxic properties as well as cytopathological and apoptotic changes were studied when cells were exposed to these plasticizers separately or in combination; oxidative stress, oxidant/antioxidant status alterations and endoplasmic reticulum (ER) stress were evaluated as possible underlying mechanisms for their unwanted effects after exposure. The results showed that particularly combined exposure to BPA and MEHP caused substantial increases in oxidative stress, ER stress marker protein expressions and also caused significant apoptosis. It can be suggested that combined exposure disrupts intracellular homeostasis by many different mechanisms. The results of ER stress studies indicate that one of the toxicity mechanisms underlying both single and combined exposures is the alterations of ER marker proteins in both cytoplasmic and nuclear cellular fractions. Moreover, combined exposure triggers apoptosis as well as necrotic and autophagic cell death. As a result, combined exposure to endocrine disrupting chemicals can cause serious toxicological outcomes and the data obtained herein can contribute significantly to the literature on endocrine disruptors. 190

Bu çalışma kapsamında antikanser bileşik olarak 24 adet pürin nükleozit türevi ve 13 adet pirimidin nükleozit türevi olmak üzere toplamda 37 adet orijinal sonuç bileşik sentezlenmiştir. 6-(4-Sübstitüe fenilsülfonilpiperazin)-9-(β-D-ribofuranozil)pürin-5'-(4-sübstitüe fenil sülfonat) (45-68) türevleri inozin'den hareketle yedi basamakta ve 4-(Sübstitüe fenilpiperazin)-1-(2,3,5-tri-O-asetil-β-D-ribofuranozil)-2(1H)-pirimidinon (88-100) türevleri ise urasil ve timinden hareketle dört basamakta sentezlenmiştir. Sentezlenen bileşiklerin sitotoksik aktiviteleri SRB yöntemi ile üçlü kanser hücre hattında (Huh7 karaciğer, HCT116 kolon, MCF7 meme) çalışılmış ve bu bileşiklerin IC50 değerleri belirlenmiştir. 72 saatlik inkübasyon sonunda uygulanan bileşiklerin yarattığı inhibisyon yüzdeleri, kanserli hücre hatlarında sitotoksik etkisi önceden bilinen (S)-(+)-kamptotesin, (CPT) nükleobaz analoğu 5-florourasil (5-FU) ve nükleozit türevleri kladribin, pentostatin ve fludarabine karşı hesaplanmıştır.Sentezlenen pürin nükleozit türevlerinden (45-68) en aktif bileşiğin 6. konumda 4-bromofenil sübstitüenti taşıyan ve Huh7 karaciğer kanser hücre hattında IC50= 1.5 µM değeri ile 66 no'lu bileşik olduğu gözlenmiştir. Ayrıca aynı hücre hattında (Huh7) sentezlenen pürin nükleozit analoglarının tamamına yakını nükleobaz analoğu 5-FU ve nükleozit türevleri fludarabin, pentostatinden daha iyi sitotoksisite gösterdiği tespit edilmiştir. HCT116 kolon kanser hücre hattında bileşikler 50, 55 ve 56 en iyi aktivite gösteren bileşikler olmuştur. MCF7 meme kanser hücre hattında ise en aktif bileşikler 56 ve 66 olmuştur. Aynı zamanda MCF7 hücre hattında bileşikler 47, 51-56, 61, 66-68 nükleozit türevi olan fludarabinden daha fazla sitotoksisite göstermiştir. Pirimidin nükleozit türevlerinden (88-100) timin bazı içeren ve 4-(3,4-diklorofenil)piperazin yapısı taşıyan bileşik (100), MCF7 hücre hattında IC50= 17.5 µM değeriyle bilinen antikanser nükleozit türevi fludarabine yakın sitotoksik aktivite göstermiştir. En aktif nükleozit analoğu olan bileşik 66 için genişletilmiş karaciğer kanseri hücre panelinde (Huh7, Hep3B, HepG2, PLC, Mahlavu, FOCUS, SNU475, SNU182, SNU387, SNU398, SNU423, ve SNU449) ileri sitotoksisite çalışmaları yapılmıştır. Elde edilen sonuçlara göre pürin nükleozit analoğu 66, karaciğer kanseri hücre hatlarından Huh7, HEP3B, SNU475 ve SNU423'e karşı nükleozit analoğu fludarabin ve pentostatine göre daha iyi sitotoksik aktivite göstermiştir (IC50= 15.5 - 40.7 µM). In this study, 24 novel purine and 13 pyrimidine nucleoside analogs were synthesized as putative cytotoxic agents. The 5', 6-disubstituted 9-(β-D-ribofuranosyl)purine derivatives (45-68) were readily obtained from commercially available inosine in seven steps and the 4-substituted-1-(β-D-ribofuranosyl)-2(1H)-pyrimidinone (88-100) derivatives were prepared from uracil/thymine in four steps in very cost effective synthesis approach. The newly obtained compounds were characterized for their cytotoxicity in human cancer cell lines. The cytotoxicities of the compounds were initially analyzed on liver (Huh7), colon (HCT116) and breast (MCF7) carcinoma cell lines by SRB assay for determining the IC50 values. The IC50 values after 72 hours of treatment with each molecule were also calculated in comparison with DNA topoisomerase inhibitor camptothecin (CPT), the nucleobase analog 5-fluorouracil (5-FU) and nucleoside analogs fludarabine, cladribine, pentostatine.Among the purine nucleoside analogs N6-bromophenyl derivative (66) demonstrated the best cytotoxic activity with IC50 value of 1.5 μM against the Huh7 (liver) cell lines. In addition most of the compounds showed higher anticancer activitiy compared with 5-FU and known nucleoside drug fludarabine, pentostatine against Huh7 (liver) cancer cell line. Furthermore, compounds 50, 55 and 56 exhibited better cytotoxicity against HCT116 (colon) cancer cell line. When compared with fludarabine, compounds 47, 51-56, 61, 66-68 displayed more potent activity on MCF7 breast cell line. For the pyrimidine nucleoside analogs, we observed, compound 100 bearing a 4-(3,4-dichlorophenyl)piperazine substituent at C-4 position of the pyrimidine/thymine, had showed nearly similar IC50 value (17.5 μM) against MCF7 cell line than fludarabine (15.2 μM).We then tested the cytotoxic effect of the most potent nucleoside derivative on additional hepatocellular carcinoma (HCC) cell lines: Huh7, Hep3B, HepG2, PLC, Mahlavu, FOCUS, SNU475, SNU182, SNU387, SNU398, SNU423 and SNU449. Compound 66 displayed the best cytotoxic activity, with IC50 values of 15.5 - 40.7 μM against Huh7, Hep3B SNU475 and SNU423 cell lines and had a better cytotoxic activity than fludarabine and pentostatine. 385

Süleyman Demirel Üniversitesi Gastroenteroloji ve Onkoloji Bilim Dalı'na2002-2018 tarihleri arasında baĢvuran ve HSK tanısı alan 110 hasta değerlendirmeyealındı. Hastaların demografik, klinik, laboratuvar bulgularının, hastalığa aitfaktörlerin, tedavi seçeneklerinin genel sağkalıma etkisi araĢtırıldı.Hastaların 32'sinde (%29,9) ECOG PS 0, 28'inde (%29,9) PS 1, 26'sında(%23,63) PS 2, 12'sinde (%10,9) PS 3, 10'unda (%9,09) PS 4'tü. 42'si (%38,18)Child A, 22'si B (%20), 7'si C (%6,3) idi. 29'unda (%30) portal ven trombozu vardı.64'ünde (%58,18) tek, 16'sında (%14,54) 2, 10'unda (%9.09) 3, 19'unda (%17,27)≥4 nodül saptandı. Toplam tümör çapı 17 hastada (%15,8) < 20 mm, 22'sinde (%20)20-49 mm, 39'unda (%35.5) 50-100 mm, 31'inde (%28) >100 mm idi. 41 hasta(%37,3) metastatikti. 49'unda AFP (% 44,55) 100 mm in 31 patients (28%) . Forty-onepatients (37.3%) were metastatic. In 49 of them, AFP (44,55%) was

Amaç: Bu retrospektif çalışmada amaç, karaciğerin primer ve sekonder malign tümörlerinde cerrahiye alternatif olarak kullanılan mikrodalga ablasyon ve radyofrekans ablasyon gibi termal ablasyon yöntemlerinin lokal terapotik etkinliğini belirlemeyi, lokal nüks oranlarını ve sürelerini belirlemeyi, klinik ve radyolojik sonuçlarını değerlendirmeyi ve işleme sekonder gelişen komplikasyonları ve oranlarını belirlemeyi amaçladık.Gereç ve Yöntem: Kasım 2011 ve Mayıs 2018 tarihleri arasında, termal ablasyon işlemi uygulanmış, primer veya metastatik karaciğer tümörü bulunan hastalar retrospektif olarak tarandı. Tedavi sonrası işlemin etkinliği, ortalama nüks süresi ve işleme sekonder gelişen komplikasyonlar değerlendirildi.Grupların sonuçları karşılaştırılmasında Pearson'un Ki-Kare Testi uygulandı.Bulgular: 230 hastanın 321 lezyonuna termal ablasyon işlemi uygulandı. Hastaların yaşları 28-85 arasında değişmekte olup ortalama hasta yaşı 61.1 yıl idi. Lezyon boyutları 8-50 mm arasında değişmekte olup ortalama 24.6 mm'ydi. (ortanca; 20mm). Takip süreleri 1-62 ay arasında değişmekte olup ortalama takip süresi 18 aydı. Olguların 37'sinde(%16.1) radyofrekans ablasyon, 193'ünde(%83.9) mikrodalga ablasyon işlemi uygulanmıştı.İşlem yapılan hastaların 96(%41.7) tanesi hepatoselüler karsinom, 134(%58.3) tanesi metastazı olan olgulardı. Takiplerine gelen 167 hastanın 13 (%7.8) ünde ilk kontrolünde tedavi edilen alanda rezidü saptandı. Bunun dışında takip süresi boyunca 41(%24.6) hastada tedavi edilen alandalokal nüks saptandı.Sonuç: Primer veya metastatik karacier tümörü bulunan uygun hastalarda radyofrekans ablasyon ve mikrodalga ablasyon tedavisi tedavisi güvenli, kolay uygulanabilir, etkili yöntemlerdir.Anahtar Kelimeler: hepatoselüler karsinom, ablasyon teknikleri, metastazlar, karaciğer tümörleri Aim: The aim of this retrospective study was to determine the efficacy of the local thermal ablation techniques such as microwave ablation and radiofrequency ablation as an alternative to surgery in primary and secondary malignant tumours of the liver.Materials and Methods: We retrospectively browsed patients who underwent thermal ablationtreatment due to primary or metastatic liver tumour between November 2011 and May 2018. The efficacy of procedures, mean local recurrence times and complications were evaluated. The results of two groups were compared by chi-square test.Results: Thermal ablation was performed to 321 lesions of 230 patients. The age of the patient ranged from 28 to 85 years (mean: 61.1 years). Lesion size varied between 8-50mm (mean:24.6 mm). The follow-up period was ranged between 1-65 months (mean: 18 months).Radiofrequency ablation was performed in 37 (16.1%) of the patients and microwave ablation was performed in 193 (83.9%) of the patients. Of the 167 patients who were followed up, 13 patients (7.8%) had residual tumour at the first control. In addition, 41patients (24.6%) had recurrens in the treated area during the follow-up.Conclusion: Thermal ablation tecniques including microvawe ande radiofrequency ablation are safe and effective methods for management of primary or secanday malignant liver tumours.Key Words: carcinoma, hepatocellular, liver neoplasms, ablation tecniques, neoplasm, metastasis. 69

Amaç: Üçüncü basamak tedavi merkezi olan hastanemizde gerek dışmerkezlerden gönderilen gerek bizde tanı alan HSK olgularının demografik, klinik,laboratuvar özellikleri ile aldıkları tedavilerin incelenmesini ve literatürlerkıyaslanmasını amaçladık. Yöntem: 2006-2016 yılları arasında takip edilen toplam 261 hasta çalışmayaalınarak verileri retrospektif incelendi. Klinik ya da patolojik olarak tanı alanhastaların etiyolojik faktörleri belirlendi. HBV enfeksiyonu 130 hasta ile %50,2oranında en sık neden olarak bulundu.228 hasta erkek (%87.3), 33 hasta (%12.7)kadın saptandı. Erkek/kadın oranı 7:1 idi. 261 HSK hastasının 83'ünde (%31.8) tanısırasında önceki karaciğer hastalık durumu bilinirken geriye kalan 178 hastada(%68.2) ise HSK ile eş zamanlı saptandı. Siroz hastaların CPS evrelemesi 139 hastaile A grubunda %62.9, 6 hasta ile B grubunda %29.9, 16 hasta ile C grubunda %7.2oranında bulundu. BCLC evrelemesinde; 76 hasta ile (%29) en fazla BCLC evreC'de, 37 hastanın (%28.5) BCLC evre D'de tanı aldığı görüldü. BCLC evre 0'da birhasta (%0.8), evre A ve B'de sırasıyla 9 (%6.9) ve 7 hasta (%5.4) saptandı. 64hastada (%25) tanı anında metastaz saptandı. Tek değişkenli lojistik regresyonanalizi ile metastaz varlığına etkiyen parametreler incelendiğinde ileri BCLCevrelemesi (p:0.01), üç ve üzeri tümör sayısı (p200ng/dl olan HSK'lı hastalarda PVT riskinin, serum AFP 200 ng / dl, the PVT risk was 4.7times higher than the group with sAFP

Giriş Hepatoselüler karsinom (HCC) karaciğerin en sık görülen primer tümörüdür ve kanser nedenli ölümlerde dördüncü sıradadır. Transarteriyel kemoebolizayon (TAKE) tedavisi günümüzde ileri evre HCC tedavisinde önerilen lokal ablatif tedavilerdendir. Çalışmamızın amacı ileri evre HCC nedeni ile DEB (Drug eluting beads)-TAKE uygulanmış hastalarda tedavinin etkinliğini, güvenirliğini ve prognoza etkili faktörleri retrospektif olarak değerlendirmektir.Gereç ve YöntemKliniğimizde takipli olan ve Girişimsel Radyoloji tarafından Ocak 2011-Mart 2018 tarihleri arasında HCC nedeniyle TAKE uygulanan 133 hasta retrospektif olarak değerlendirildi. DEB-TAKE uygulanması sonrası yanıt değerlendirmesi 30 ve 90. günler arasında çekilen batın görüntülemelerinde (BT veya MRG ile) mRecist kriterlerine göre yapıldı. Tedaviye yanıt oranları, progresyonsuz ve genel sağkalım süreleri, yan etki profili ve prognostik faktörler araştırıldı. BulgularTanı anında ortalama yaş 65,4'tü ve hastaların %77,4'ü erkekti. En sık etyolojik faktör Kronik Hepatit B enfeksiyonuydu (%57,1). Hastaların 122'sinde (%91,7) siroz vardı. Barcelona evreleme sistemine göre 16'sı (%13) erken evre, 58'i (%48) intermediate, ve 48'i (%39) ileri (advanced) evreydi. 78 (%64) hasta Child A evresindeydi. Medyan takip süresi 14 aydı (min 1 ay -maks 77 ay). Medyan progresyonsuz ve genel sağ kalım sırasıyla 4 ve 11 ay bulundu. Komplet yanıt (CR) 20 (%17), parsiyel yanıt (PR) 36 (%32), stabil hastalık (SD) 24 (%21) ve progrese hastalık (PD) 35 (%30) hastada vardı. Hastalık kontrol oranı %70 ve objektif yanıt oranı %49 bulundu. En sık görülen yan etki karaciğer enzim yüksekliği ve karın ağrısıydı. Tek ve çok değişkenli analizde tedavi sonrası AFP ≥ 400 ng/ml olması hem progresyonsuz hem de genel sağ kalım üzerinde etkili bağımsız prognostik faktör olarak bulundu. Child-Pugh sınıflaması ve tümör boyutu >7cm olması ise sadece genel sağkalıma etkili bağımsız prognostik faktörlerdi.Sonuç DEB-TAKE unrezektabl HCC tanılı hastalarda etkili ve kolay tolere edilebilen bir tedavi yöntemi olarak karşımıza çıkmaktadır. Child-Pugh sınıflaması ve tümör boyutu genel sağ kalım üzerine etkili bağımsız prognostik faktörler, tedavi sonrası AFP> 400ng/ml olması ise progresyonsuz ve genel sağ kalım üzerine etkili prognostik faktörler olarak bulundu. Prospektif çalışmalar tedavi etkinliğini ve prognostik faktörleri daha iyi değerlendirmek için aydınlatıcı olacaktır. Introduction Hepatocellular carcinoma (HCC) is the most common primary liver malignancy and fourth most common cause of cancer-related deaths in the worldwide. Transarterial chemoembolization (TAKE) therapy is currently recommended in the treatment of unresectable HCC. The purpose of our study is to assess the efficacy, safety and prognostic factors of the treatment retrospectively in patients who have undergone DEB (Drug Eluting Beat) -TAKE. Material and Method Retrospective analysis of data from 133 patients with unresecetabl HCC who treated with DEB- TAKE and followed in Marmara University Pendik Training and Research Hospital Gastroenterology Science Department between January 2011- March 2018 was performed. Control images were performed between thirty and ninety days after DEB-TAKE. We evaluated response according to mRecist criteria. Response rates, progression-free and overall survival, side effect profile and prognostic factors were investigated.Results At the time of diagnosis, the mean age was 65,4 years and 77,4% of the patients were male. Hepatitis B infection was the most common etiologic risk factor (57.1%). 122 patients had cirrhosis. According to the Barcelona staging system, 16 patients (13%) were in the early stage, 58 patients (48%) were in the intermediate stage and 48 patients (39%) were in the advanced stage. 78 (64 %) patients were Child-pugh stage A. Median follow-up duration was 14 months (min 1 month-max 77 months). Median progression-free survival and overall survivals were 4 and 11 months, respectively. There were complete response (CR) in 20 patients (17%), partial response (PR) in 36 patients (32%), stable disease (SD) in 24 patients (21%) and progressed disease (PD) in 35 (30%) patients. The disease control rate was 70% and the objective response rate was 49%. The most common side effects were liver enzyme elevation and abdominal pain. In the univariate and multivariate analysis, posttreatment AFP ≥ 400 ng/ml was found to be an independent prognostic factor on both progression-free survival and overall survival. Child-Pugh classification and tumor size >7 cm were independent prognostic factors on overall survıval.Conclusion DEB-TAKE is effective and a tolerable treatment method for unresectable HCC patients. Child-Pugh classification and tumor size> 7 cm were found to be independent prognostic factors on overall survival. Posttreatment AFP> 400ng / ml had a prognostic factor on progression-free survival and overall survival. Prospective studies are needed to better evaluate the efficacy and prognostic factors of treatment.Keywords: Hepatocellular carcinoma, DEB-TAKE, prognostic factor 71

Zeytin ağacı dünyadaki en dayanıklı ağaçlardandır. Yaprağı asırlardır yeryüzünde halk tarafından çeşitli hastalıkların tedavilerinde kullanılmaktadır. Zeytin yaprağının içerdiği, antioksidan özelliklere sahip olan yüz kadar farklı kimyasal madde günümüzde çeşitli kanser tiplerine sahip olan hastalarda ve Tip II diyabet hastalarında medikal tedaviye destek amaçlı kullanılmaktadır. Diyabetli bireylerde hipergliseminin karsinogenezde rol oynayan moleküller, antiapoptotik mekanizmalar, hücresel migrasyon ve invazivlik aracılığıyla kanser biyolojisine katkıda bulunduğu düşünülmektedir. İnsülin direnci sonucu ortaya çıkan inflamatuvar sitokinler hepatosteatoza yol açarak hepatoselüler karsinomlara zemin hazırlamaktadır. Tip II Diyabet, toplumun giderek yaşlanmasına ve sağlıksız beslenme tarzına bağlı olarak hızla artan, tedavi edilmediğinde morbidite, mortalitenin yükselmesine neden olan yaygın kronik bir hastalıktır. Günümüzde tedavisi için kimyasal kökenli ilaçların yanında bitkisel ürünler de kullanılmaktadır. Diyabetin bitkisel tedavisinde yaygın olarak kullanılan zeytin yaprağının önemli etken maddesi olan 'oleuropeinin' diyabetli bireylerde sıkça görülen kalp yetmezliği, damar tıkanıklığı gibi komplikasyonları önlediği; ayrıca zeytin yaprağında bulunan fenolik bileşiklerin damar içi plak oluşumunu engellediği ve bireylerde kan glukoz seviyesinde anlamlı düşüş sağladığı çeşitli çalışmalarla gösterilmiştir. Ancak etki mekanizmaları ile ilgili yeterince bilgi mevcut değildir. Bu proje ile amacımız zeytin yaprağı ekstresinin in vitro hücre kültürü ortamında insan hepatoselüler karsinoma (HepG2) hücreleri üzerinde insülin reseptör protein (Irs-1), tirozin kinaz reseptörlerinin, GLUT-4 ve GLUT-2 transport proteinlerinin ekspresyonları üzerine etkilerini araştırmaktır. Bu amaçla, zeytin yaprağı %70 metanol, %30 su karışımı ile ekstrakte edildi ve liyofilizatörde liyofilize edildikten sonra %0.1 dimetilsüfoksit (DMSO) ile çözülerek, total fenol ve flavonoid içerikleri fotometrik yöntem ile belirlendi. Oleuropein konsantrasyonları HPLC (yüksek performanslı sıvı kromatografisi) metoduyla analiz edildi. Analiz sonuçlarından sonra farklı konsantrasyonlarda dilüe edilen zeytin yaprağı ekstraktının farklı konsantrasyonları hücre kültürü ortamında Hepg2 hücreleriyle muamele edilip 24 saat inkübe edildi. Ardından sitotoksisite testi luminometrik ATP seviyesi tayini ile, reaktif oksijen türleri (ROS) florometrik yöntem ile analiz edildi. Elde edilen hücre lizatlarından IRS-1, Tirozin kinaz, GLUT-4 ve GLUT-2 protein ekspresyon seviyeleri Western Blot tekniği ile analiz edildi. İstatistiksel analizle de deney ve kontrol hücre gruplarının değerlendirilmesi yapıldı.Zeytin yaprağı ekstraktının düşük konsantrasyonlarda (10µg/ml'ye kadar) proliferatif etki gösterdiği, 10 µg/ml'nin üzerinde doza bağımlı olarak sitotoksik etkinin arttığı, aynı şekilde 10 µg/ml'ye kadar ROS seviyelerinin düştüğü, 10 µg/ml üzerinde doza bağımlı arttığı, ROS ile hücre canlılığı arasında negatif güçlü ilişkinin olduğu tespit edildi. Protein ekspresyon analizi sonucunda zeytin yaprağı ekstresinin glukozun hücre içine girişini sağlayan reseptörlerin ve transport proteinlerin ekspresyonunu artırdığı, maksimum artışın 10 µg/ml dozunda gerçekleştiği görüldü. Sonuçta, geleneksel olarak kullanılan zeytin yaprağı ekstresinin, hücre içine glukoz girişini sağlayan reseptörler ve transport proteinlerin ekspresyonunu artırdığı, dolayısıyla Tip II Diyabet'in de tedavisinde kullanılabileceği kanaatine varıldı. Anahtar kelimeler: Tip 2 Diyabet, zeytin yaprağı, insan karaciğer kanser hücresi, GLUT-2, GLUT4, tirozin kinaz, IRS-1 Olive tree is one of the most durable tree on earth. The leaf of olive tree have been used by folks in the treatment of various diseases. The reason why olive leaf is commonly used as a supplement in the recovery process of Type II Diabetes and various cancers is because it involves hundreds of antioxidant chemicals. Hyperglycemia in individuals with Diabetes is considered to be beneficial for cancer biology thanks to the molecules in carcinogenes, antiapoptothic mechanisms, cell migration and invasion. Inflammatuar cytokines, which formed due to insulin resistance, leads to hepatosteatosis which may cause hepatocelular carcinom after.Type II Diabetes is a widespread chronic disease that leads morbidity and mortality to rise when the population is getting untreated, increasing rapidly due to the age of the population and the unhealthy diet. Today, both chemical and herbal products are widely used for treatment. 'Oleuropeinin', an important ingredient of olive leaf, prevents complications such as heart failure, vascular occlusion, which are common in diabetic individuals; also phenolic compounds existing in the olive leaf block the formation of intravenous plaque and result in a significant decrease in blood glucose levels of individuals. However, there is insufficient information on the mechanisms of action.The aim of this project is to investigate the effects of olive leaf extract on the expression of insulin receptor protein (Irs-1), tyrosine kinase, GLUT-4 and GLUT-2 receptor proteins on human hepatocellular carcinoma (HepG2) cells on in vitro cell culture medium.For this purpose, olive leaf was extracted with 70% methanol / 30% water mixture and lyophilized in lyophilizer and then dissolved with 0.1% dimethylsulfoxide (DMSO), total phenol and flavonoid contents were determined by photometric method. Oleuropein concentrations were analyzed by HPLC (viability test). After the analysis results, different concentrations of the olive leaf extract diluted and they were treated in HepG2 cell culture medium and incubated for 24 hours. The cytotoxicity test was then analyzed by luminometric ATP level assay and reactive oxygen species (ROS) were analyzed by fluorometric assay. Within the obtained cell lysates; IRS-1, tyrosine kinase, GLUT-4 and GLUT-2 protein expression levels were analyzed by Western Blot technique. Statistical analysis also assessed the experimental and control cell groups.It was determined that the olive leaf extract has a proliferative effect at low concentrations (up to 10 mg / ml) and it has an increase in cytotoxicity proportionally with dose (after 10mg/ml). Also, ROS levels were decreased until 10mg/ml and then proportionally increases proportionally (after 10 mg/ml) with dose. There was a strong negative correlation between ROS and cell viability. Protein expression analysis revealed that olive leaf extract promoted the expression of glucose receptors and transport proteins, with a maximum increase of 10 μg / ml.As a result, it has been concluded that the conventionally used olive leaf extract can be used in the treatment of diabetes mellitus. It also increases the expression of receptors and transport proteins that provide glucose entry into the cell.Key Words: Type 2 diabetes, olive leaf, human hepatocellular carsinoma, GLUT-2, GLUT-4, tyrosine kinase, IRS-1 90

Günümüzde hepatasellüler karsinomanın (HSK) tümörün heterojen yapısı ve tedavide tek bir kemoterapik ajan olarak sorafenibin (SOR) kullanılması, HSK tedavisinde başarıyı kısıtlamakta olup güncel tedavi sorunlarını oluşturmaktadır. Bu nedenle HSK'da mevcut kemoterapik ajanlar ile birlikte çeşitli kemoterapik ilaç kombinasyonlarının, bitkisel özütlerin ve etken maddelerinin terapötik etkilerinin araştırıldığı çalışmalar önem kazanmaktadır. Bu nedenle, mevcut tez kapsamında HSK'da güncel tedavi sorunlarına çözüm getirmek, SOR'un kontrol hücrelerinde sitotoksik etkisi azaltmak ve HSK hücrelerinde terapötik etkisini arttırmak amacıyla ilk kez üsnik asit (UA) ile SOR'un kombin terapötik etkisinin belirlenmesi hedeflenmiştir. Mevcut tez kapsamında belirlenen süre ve konsantrasyonlarda UA ve SOR'un ayrı ayrı ve kombin uygulamalarının HSK ve kontrol hücre hatlarında hücre proliferasyonu üzerindeki etkileri WST-1 analizi ile belirlenmiş olup, apoptotik etkilerinin ve hücre siklusu üzerindeki etkilerinin belirlenmesi için Annexin V ve hücre siklusu analizleri gerçekleştirilmiştir. Ayrıca, hücrelerde meydana gelen morfolojik değişimler akridin oranj-etidyum bromür floresan boyaması ile görüntülenmiştir.WST-1 analizi sonuçlarına göre, UA ve SOR kombin uygulanan HSK hücrelerinde canlılık oranının tek SOR ve UA uygulanan hücrelere göre daha fazla oranda azaldığı ve HUVEC kontrol hücrelerinde SOR'un toksik etkisinin azaldığı belirlenmiştir. Ayrıca, kombin SOR ve UA'nın HSK hücrelerinde geç apoptotik ve nekrotik ölüme neden olarak, HSK hücrelerinin özelliklerine göre G0/G1 ve G2/M evresinde hücre miktarında artış tespit edilmiştir. Son olarak, SOR ve UA kombin uygulanan HSK hücrelerinde geç apoptotik ve nekrotik ölümün yanı sıra vakuol sayısında belirgin seviyede artış görüntülenmiştirSonuç olarak, mevcut tez çalışmasında ilk kez SOR ve UA'nın HSK hücrelerinde sitotoksik ve apoptotik etkileri in vitro olarak değerlendirilerek sinerjik etkiye sahip oldukları belirlenmiştir.Anahtar kelimeler: HSK, Sorafenib, Üsnik Asit, Kombin etki The heterogeneous structure of hepatocellular carcinoma (HCC), the use of sorafenib (SOR) as a single chemotherapeutic agent have been limited the success of treatment of HCC and have been linked to current treatment problems. Thus, the studies investigating therapeutic effects of various chemotherapeutic drug combinations, herbal extracts and active ingredients together with existing chemotherapeutic agents in HCC has recently gained importance. In the present thesis, we aimed to determine the combinational therapeutic effect of SOR with usnic acid (UA) for the first time in order to solve the current treatment problems in HCC, to reduce the cytotoxic effect of SOR in normal cells and to increase the therapeutic effect in HCC cells. The effects of SOR or UA or their combination on cell proliferation in HCC and HUVEC normal cell lines were determined by WST-1 assay at specified times and concentrations, and then Annexin V and cell cycle analyses were performed to demonstrate the effects on apoptosis and cell cycle in the present thesis. In addition, the morphological changes in the treated cells were visualized by acridine orange-ethidium bromide staining.According to the results of WST-1 analysis, we determined that the viability ratio of HCC cells treated with a combination of UA and SOR was more decreased than SOR and UA alone treated cells and the toxic effect of SOR was reduced in HUVEC control cells. In addition, a increase in the percentage of cells in the G0/G1 and G2/M phase according to HCC cells characteristics was analyzed by inducing to late apoptotic and necrotic death in HSC cells treated with a combination of SOR and UA. Finally, in addition to late apoptotic and necrotic death, a significant increase in the number of vacuole was observed in HCC cells treated with a combination of SOR and UA.In conclusion, we determined for the first time the synergistic effect of a combination of SOR and UA on HCC cells by evaluating in vitro the cytotoxic and apoptotic effects in the present thesis. 125

Amaç: Hepatosit Büyüme Faktörü (HGF), diğer kanser tiplerinde olduğu gibi ekspresyonu arttığı bilinmektedir. Bu çalışmada HGF ekspresyonun transkripsiyonel düzeyde ekspresyonunu incelemeyi amaçladık. Bu nedenle HGF promötöründe 30 deoksiadenozin tekrarından oluşan bölgede hepatoselüler karsinoma hücrelerinde mutasyon varlığını inceledik ve HGF düzeylerinin yüksek olması ile ilişkisi olup olmadığını araştırdıkYöntem: adet hücre hattı, iki adet sorafenib direnci geliştirilmiş olan iki hepatoselüler karsinoma hücre hattı ve 1 adet insan genomik DNA sı bu çalışmada kullanıldı. Genomik DNA'lar kit yardımı ile elde edildi ve bölgeye özgü primerler dizayn edildi ve çoğaltıldı. Ardından promotör bölgesi için çift yönlü sekanslama yapıldı. Kromatogram verileri ile bölgedeki deoksi adenozin sayısı saptandı. Ardından bu hücrelerdeki mevcut HGF ekspresyonları verilerimiz ile karşılaştırıldıBulgular: HGF mutasyonları bazı hepatoselüler karsinomalı hücrelerde normal saptanırken nbazı hücre hatlarında DATE bölgesinde kısalma olduğu saptandı, otokrin HGF ekspresyonu yüksek olan hücrelerde DATE bölgesinde normal sayıda deoksidenozin sayısı olduğu belirlendiSonuç: HGF DATE bölgesi bazı kanser tiplerinde transkripsiyonu etlkilediği için ekspresyonun artmasına otokrin HGF aktivasyonuna neden olmaktadır. Sonuçlarımız HGF DATE bölgesinin ekspresyonda rolünün anlaşılması için DATE bölgesinin normal ve kısalmış olduğu hücre hatlarında metilasyon seviyelerinin incelenmesi gerektiği yönündedir Objective: Hepatocyte Growth Factor (HGF) is known to increase expression as in other cancer types. This study aimed to investigate expression at the transcriptional level of HGF expression. Because of this, we examined the presence of mutation in the hepatocellular carcinoma cells in the region of 30 reprocessed deoxyadenosine in the HGF promoter and found that it was related to high HGF levelsMethod: Two hepatocellular carcinoma cell lines and two human genomic DNA lines were used in this study. Genomic DNAs were obtained with the aid of kit and region specific primers were designed and amplified. Next, bi-directional Sequencing was done. Chromatogram data showed deoxy adenosine levels in the region. Subsequently, the present HGF expressions in these cells were compared with our dataResults: When HGF mutations were normal in some hepatocellular carcinoma cells, shortening in DATE region was observed in nascent cell lines, and it was determined that the number of deoxyadenosine in the DATE region was normal in cells with high autocrine HGF expressionConclusion: HGF is responsible for the activation of autocrine HGF in the DATE region due to its transcription in some cancer types. Our results suggest that methylation levels should be examined in cell lines where the DATE region is normal and shortened in order to understand the role of HGF DATE region in expression 87

Karaciğer kanseri dünya çapında en sık görülen beşinci kanser olup kansere bağlı ölümlerde ikinci sırada yer almaktadır. Uzun bir süre boyunca, Hepatosellüler Karsinoma (HCC)'nın tedavisinde FDA onaylı tek ilaç olarak bilinen Sorafenib'in, hasta ömrünü plaseboya karşı sadece 3 ay uzatılabildiği yine hastaların büyük bir çoğunluğunda zamana bağlı ya da başlangıçtan itibaren sırasıyla ilaca direnç geliştirdikleri ya da başlangıçtan itibaren dirençli oldukları bildirilmiştir. Floro-sorafenib olarak da bilinen ve yapısal olarak Sorafenib'den yalnızca bir flor eki farkı olan Regorafenib ise, 2017 Nisan ayında, yalnızca Sorafenib'e direnç gösteren hastalarda kullanılmak üzere FDA onayı almıştır. Ancak bu yeni ilacın etki mekanizmaları ve ilintili sinyal yolakları henüz tam olarak bilinmemektedir.Bu tez kapsamında, ilk olarak, MTT ve Xcelligence analizleri kullanılarak, 9 farklı HCC hücre hattında Regorafenib'in hücre proliferasyonu üzerine etkileri araştırıldı. Buna göre, mezenkimal fenotip gösteren SNU398, SKHep1, SNU182, MV, SNU387 ve SNU449 HCC hücre hatlarında Regorafenib IC50 değerlerinin 10 uM ve üzerinde olmasına rağmen, epitelyal fenotip gösteren HepG2, Hep3B ve HuH-7 HCC hücre hatlarında IC50 değerinin 5 uM'ın altında olduğu bulunmuştur. Destekleyici şekilde, mezenkimal karakter kazandığı hali hazırda grubumuza ait önceki çalışmalarda (Fırtına Karagonlar, 2016) gösterilmiş olan sorafenib dirençli HuH-7 SorR hücrelerinin, atasal HuH-7'a göre, Regorafenib IC50 değerinin 10 uM üzerine çıktığı belirlenmiştir. Daha sonra, ikincil olarak, HuH-7 atasal ve Sorafenib dirençli hücrelerde Regorafenib'in kanser kök hücre altgrupları üzerine etkisi incelendiğinde atasal HuH-7 hücrelerine 48 saatlik Regorafenib uygulamasının EpCAM+ hücre popülasyonunu anlamlı oranda arttırdığı, buna karşın, CD44+ ve CD133+ hücre popülasyonlarında anlamlı bir değişikliğe neden olmadığı gösterilmiştir. Son olarak, HuH-7 hücrelerinde, Regorafenib'e bağlı EpCAM+ hücre popülasyonundaki artışda, Wnt/b-katenin sinyal yolağının etkisi incelenmiştir. Buna göre, Regorafenib'in tek başına bazal Tcf/Lef aktivitesini etkilemediği, buna karşın Wnt3a/R-spondin ile indüklendiğinde yalnızca yüksek doz Regorafenib uygulamasında Tcf/Lef aktivitesini artırdığı bulunmuştur. Yine Wnt3a/R-spondin indüksiyonunun atasal HuH-7 hücrelerinde, Regorafenib bağımlı apoptoza karşı hücreleri koruduğu gösterilmiştir.Sonuç olarak, epitelyal fenotipe sahip, EpCAM+ KKH içeren HCC hücre hatlarının Regorafenib'e daha duyarlı oldukları ve bu hücrelerde Wnt/b-katenin sinyal yolağının ilaç bağımlı apoptoza direnci, bunun yanısıra EpCAM+ KKH'lerin popülasyonda baskın hale geçmelerini sağladığı gösterilmiştir. Liver cancer is the fifth most common cancer worldwide and is the second most common cause of cancer-related deaths. Over a long period of time, with the treatment of Sorafenib, the only FDA-approved drug in the treatment of Hepatocellular Carcinoma (HCC), patient life can be extended by only 3 months versus placebo. Many of the patients either have the drug resistance from the onset of the disease or they are devolop drug resistance over time. Regorafenib, also known as fluoro-sorafenib, structurally different from Sorafenib only in one fluoride, and received FDA approval in April 2017 for use in patients with only Sorafenib resistance. However, the mechanisms of action and associated signaling pathways are not yet fully understood.In this thesis, firstly the effects of Regorafenib on cell proliferation were investigated in 9 different HCC cell lines using MTT and Xcelliganence analyzes. Accordingly, it was found that the IC50 value was lower than 5 μM in the HepG2, Hep3B and HuH-7 HCC cell lines showing the epithelial phenotype even though Regorafenib IC50 values were 10 μM or higher in the SNU398, SKHep1, SNU182, MV, SNU387 and SNU449 HCC cell lines showing the mesenchymal phenotype. Supportingly, sorafenib-resistant HuH-7 SorR cells, which have already been shown in previous studies of our group to gained mesenchymal phenotype (Fırtına Karagonlar, 2016), it was determined that Regorafenib IC50 value exceeded 10 uM according to parental HuH-7. Secondly, when the effect of Regorafenib on cancer stem cell subpopulations in HuH-7 parental and Sorafenib-resistant cells was examined, it was found that administration of Regorafenib 48 hours to parental HuH-7 cells significantly increased the EpCAM+ cell population, whereas CD44+, CD133+ cell population does not change significantly. Finally, the effect of Wnt/b-catenin signaling pathway on the enhancement of EpCAM+ cell population after Regorafenib treatment was analysed. As a result, treatment of Regorafenib only was shown not to effect on the basal level of tcf/lef transcriptional activity while this activity was increased significantly after Wnt3a / R-spondin induction in paralel to high doses of Regorafenib. Also, we showed that Wnt3a / R-spondin induction protects cells against Regorafenib-dependent apoptosis in parental HuH-7 cells.In conclusion, it has been shown that HCC cell lines including EpCAM+ CSC (cancer stem cell) with epithelial phenotype are more sensitive to Regorafenib and that the Wnt / b-catenin signaling pathway makes cells to resistant against drug-dependent apoptosis as well as provides EpCAM+ CSC to become dominant in the populations. 76

Hepatoselüler Karsinoma'nın (HCC) ölüm oranı en yüksek kanser türlerinden biri olmasının en önemli sebeplerinden biri tedaviye karşı gelişen dirençtir. Sorafenib tedavide kullanılan FDA onaylı ilk multikinaz inhibitörüdür; fakat uzun süreli sorafenib uygulanması tedavi direnci gelişmesine sebep olmaktadır ve bu direncin mekanizması henüz tam olarak bilinmemektedir. Direnç gelişiminde sorafenib hedefi olmayan diğer reseptör tirozin kinazların aktivasyonunun önemli olabileceği düşünülmektedir. Bu görüşü destekleyecek bir şekilde daha önce yaptığımız çalışmalarda HCC hücre dizilerinde sorafenibe dirençli hücre klonları elde ettik ve bu hücrelerde yapılan çalışma sonucu, hepatosit büyüme faktörü (HGF) reseptörü tirozin kinaz c-Met'in sürekli aktive olduğu gösterildi. Ancak bu aktivasyonun nasıl gerçekleştiği henüz bilinmemektedir.Met tirozin kinaz epitelyal hücrelerin büyüme, sağ kalım, migrasyon ve farklılaşmasında görev alan bir reseptördür. Hepatokarsinogenez sürecinde sürekli aktif hale gelerek hücrelere daha agresif bir fenotip kazandırmakta rol alır. c-Met aktivasyonu ligandı HGF'den bağımlı veya bağımsız olarak gerçekleşebilir. Grubumuzca yapılan bir başka çalışmada c-Met ve Kaveolin-1 (Cav-1) molekülleri arasında karşılıklı haberleşmeyle aktivasyonun gerçekleştiği ve kanser hücrelerine daha agresif fenotip kazandırdıkları tanımlanmıştır. Küçük plazma zarı girintileri olan kaveoleler, endositoz, transsitoz ve kolesterol transportunun yanı sıra sinyal iletiminde de önemli roller oynamaktadır. Kaveolelerin çeşitli sinyal molekülleri için özelleşmiş membran bölgeleri oluşturdukları ve birçok sinyal molekülü ile ilişkiye girerek onların regülasyonunda rol aldığı bilinmektedir.Ancak literatürde sorafenib direnci gelişiminde HCC hücrelerinde gözlenen c-Met aktivasyonunda Kaveolin-1 ilişkisi tanımlanmamıştır. Bu çalışmada hedeflenen, sorafenib direnci gelişiminde sürekli aktif olan c-Met aktivasyonunun moleküler mekanizmasında Kaveolin-1'in rolünün aydınlatılmasıdır. Hipotezimiz farklı sinyal moleküllerini bir araya getiren kaveola yapılarının farklı tirozin kinazları bir araya getirerek tirozin kinaz aktivasyonuna ve sorafenib direnci gelişimine sebep olduğu şeklindedir. Bu çalışma ile Kaveolin-1 aktivasyonunun c-Met reseptörünün aktivasyonunda ve sorafenib direnci gelişiminde rol oynadığı literatürde ilk kez tanımlanmıştır. Bu nedenle ilaç direncini kırmada c-Met'e ek olarak Kaveolin-1'in de hedef alınması daha etkili bir tedavi alternatifi sağlayabilir. One of the major reasons why Hepatocellular Carcinoma (HCC) has one of the highest death rate among all cancer types is drug resistance. Sorafenib is a first multikinase inhibitor that has been approved by FDA and using for HCC treatment. The molecular mechanism of the resistance that has been occurred after the long term therapy of sorafenib is not been elucidated, yet. But it has been thought that the activation of other tyrosine kinases that are not targeted by sorafenib are important in resistance progression. In our group, we generated sorafenib resistant cells from HuH-7 and Mahlavu HCC cell lines and we showed that in resistant cell lines c-Met which is a tyrosin kinase and receptor of hepatocyte growth factor (HGF) is constitutively active. But the activation mechanism has not been elucidated, yet. Met receptor tyrosine kinase plays a crucial role in proliferation, survival, migration and differentiation of epithelial cells. During hepatocarcinogenesis it becomes constitutively active and brings aggressive phenotype to cancer cells. c-Met activation can be occurred by both ligand dependent or independently. In our group, we showed there is a crosstalk between caveolin-1 and c-Met and this brings more aggressive phenotype to cancer cells.Caveolae which are small invaginations of the plasma membrane not only have roles on endocytosis, transcytosis and cholesterol transport but also on the signal transmission. It is known that caveolae have special membrane regions for different signal molecules and have roles on their regulations. The activation of c-Met during sorafenib resistance in HCC cells has not been defined in literature associated with Caveolin-1. In this study our aim is to investigate the role of Caveolin-1 in constitutive activation mechanism of c-Met in sorafenib resistance. Our hypothesis is caveolae structures which recruit different sort of signaling molecules also recruit different tyrosine kinases and cause tyrosine kinase activation that leads sorafenib resistance. In this study, for the first time we showed that Caveolin-1 activation has a role on c-Met activation and sorafenib resistance. Thus, for more effective resistance therapy, Caveolin-1 may be targeted besides c-Met. 97

Amaç: Çalışmamız, HSK olgularında `Dual faz 18F-FDG PET/BT` görüntülemenin standart görüntülemeye katkısını değerlendirmek amacıyla planlanmıştır.Materyal ve Metod: Çalışma, HSK tanısı ile takip edilirken dual faz 18F-FDG PET/BT tetkiki ile değerlendirilen toplam 52 olgu ile gerçekleştirildi. HSK tanısı 16 olguda histopatolojik olarak konulurken, 36 olguda ise AASLD'nin noninvaziv tanı kriterleri kullanıldı. 52 olgunun 37'si 18F-FDG PET/BT öncesi herhangi bir tedavi almamıştı. 15 olgu ise 18F-FDG PET/BT tetkikinden en az 10 hafta önce transarteryel embolizasyon (TAKE/TARE) tedavisi almıştı. Erken görüntüler enjeksiyondan 60±10 dk sonra kafa tabanından-uyluk orta kesime değin, geç görüntüler ise karaciğeri içine alacak şekilde, enjeksiyondan 135±15 dk sonra elde edildi. Görüntüler görsel ve sayısal olarak değerlendirildi. Erken ve geç görüntülerde tümör ve geri plan SUV değerleri hesaplandı.Bulgular: Bütün hastalar değerlendirildiğinde (n=52); erken görüntülerle karşılaştırıldığında geç görüntülerde tümör SUVmax ve SUVmean değerleri anlamlı derecede arttı (p

Giriş ve Amaç: Hepatit B enfeksiyonu tüm dünyada yaygın ve önemli bir sağlık sorunu oluşturmaktadır. Kronik hepatit B hastalarının %15‐45'inde yaşamları boyunca ciddi sekeller; fulminan karaciğer yetmezliği, siroz ve HCC oluşturabilmektedir. Kronik HBV enfeksiyonunda tedavinin amacı siroz ve/veya hepatosellüler karsinom gibi geriye dönüşümsüz hasarların oluşmasını engellemektir. Günümüzde bu amaca yönelik iki grup ilaç kullanılmaktadır: I.İmmun modülatörler (alfa interferon ve pegillenmiş formları) II.Viral polimeraz inhibitörleri (nükleozid ve nükleotid analogları). Çalışmamızda KHB hastalarında tedavi yanıtı ve yanıta etki eden faktörleri araştırmayı hedefledik. Gereç ve Yöntem: Gastroentroloji Polikliniği'nimizde izlenen Kronik Heptit B hastalığı tanısı bulunan yaşları 21-87 arasında olan, HBeAg pozitif ve negatif olup gözlem süresi en az 2 yıl olan toplam 445 hasta çalışmaya dahil edilmiştir. Hastaların dosya kayıtlarından retrospektif olarak demografik ve laboratuvar verileri elde edilmiştir. Başlangıçta hastalar tedavi etkinliğini değerlendirmek için HBV DNA >2000 ve HBV DNA 2000 grubunda ve %27.2'si (n=121) HBV DNA 2000 grubunda tedavi öncesi ALT ve HBV DNA düzeyleriyle tedavi sonrası 48. aydaki düzeyler karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı düşüş sağlanmıştır (p45 yaş ve tedavi türü bağımsız risk faktörler olarak bulundu.Tartışma ve Sonuç: Antiviral tedavisi alan kronik hepatit B tanılı hastaların, 48. ay tedavi sonrası etkin virolojik (IFN6 log10), over 48 month of time. Material & Methods: A total of 445 patients diagnosed with CHB, who were positive & negative for HBeAg, between the ages of 21-87 were followed-up for at least 2 years in Gastroenterology Outpatient Clinic of Marmara University Pendik Education & Research Hospital were included in the study. Demographic and laboratory data were obtained retrospectively from the medical records of the patients. Patients were preliminarily divided into two groups as HBV DNA >2000 and HBV DNA 2000 and 27.2% (n=121) in HBV DNA 2000 gruop, serum ALT and HBV DNA levels before and at month 48 of treatment were compared for biochemical and virological responses and were found statistically significant difference between them (p45 and antiviral type were independent predictors for one year virologic response. Discussion & Conclusions: All of the patients with CHB were follow-up to 48 months. As most of the patients achieved virological (except IFN

HSK tüm dünyada 6. sıklıkta görülen kanserdir. HSK ayrıcı tanısında displastik lezyonlar önemli bir tanı sorunu oluşturmaktadır. KK karaciğerin 2. sıklıkta görülen primer kanseridir. Bu çalışmada İnönü Üniversitesi Tıbbi Patoloji Anabilim Dalı'nda 2010-2015 yılları arasında tanı almış HSK(69), KK(15), DDDO(31) ve YDDO(6) olgularında immünhistokimyasal olarak Spink1(TATI) çalışılmıştır. Spink1 ile HSK-KK ve HSK-YDDO vakaları arasında boyanma sıklığı açısından istatistiksel anlamlı fark izlenmemiştir (p=0.394, p=1). Spink1'in HSK, KK ve YDDO ayırıcı tanısında yardımcı olamayacağı sonucuna varılmıştır. Spink1 boyanmasının HSK'un DDDO (p=0,0001) ile normal karaciğer dokusuyla (p=0,0001) ayrımında ve DDDO ile YDDO ayrımında istatistiksel anlamlı farklılık gösterdiği (p=0,031) saptanmıştır. Anahtar Kelimeler: Hepatoselüler Karsinom, Kolanjiyokarsinom, yüksek dereceli displastik odak, düşük dereceli displastik odak, Spink1 HCC(hepatocellular carcinoma) is the most common 6th cancer seen in all around the world. Dysplastic lesions are a source of diagnostic difficulty in HCC differential. CC is 2nd most commonly seen primary liver cancer.In this study, Spink1(TATI) is used immunochemically for patients who were diagnosed with HCC(69), CC(15), LGDF(31) and HGDF(6) at Inonu University Pathology Department between 2010 and 2015.There is no significant statistical difference seen between HCC - CC and HCC - HGDN in terms of staining rate(p=0.394, p=1). It is concluded that Spink1 does not help with the differential diagnosis of HCC, CC and HGDN. It is shown that Spink1 stain makes a significant distinction(p=0.031) of HCC with LGDN(p=0.0001) and normal liver tissue(p=0.0001), and also with LGDN and HGDN.Key words: Hepatocellular carcinoma, Cholangiocarcinoma, High grade dysplastic focus, Low grade dysplastic focus, Spink1 35

Amaç: Bu çalışmanın amacı; KHB ve KHD enfeksiyonuna sekonder HSK hastalarında rs17401966 tek nükleotid polimorfizminin anlamlı olup olmadığının saptanması ve bu polimorfizmin hepatoselüler karsinom gelişmesine etkisinin yanı sıra hastalığın seyrinde morbidite (kompanse/dekompanse karaciğer sirozu) ve mortalite üzerine etkisinin belirlenmesidir.Materyal ve metod: Bu çalışma tek merkezli retro-prospektif bir çalışmadır. Çalışmaya 31'i(%13,1) Delta hepatite bağlı, 56'sı(%23,7) B hepatite bağlı olmak üzere toplam 87 HSK hastası(%36,9) ve 77'si(%32,6) KHD, 72'si(%30,5) KHB olmak üzeri toplam 149(%63,1) kronik hepatit(KH) hastası dahil edildi. Hastaların KİF1B genindeki rs17401966 tek nükleotid polimorfizmini saptamak amacıyla DNA dizi analizleri yapıldı.Sonuç: Hastalardan elde edilen sonuçlar hem HSK ve KH grupları arasında hem de HBV ve HDV grupları arasında olacak şekilde karşılaştırıldı. Genotip dağılımları arasında alt gruplar arasında istatistiki olarak anlamlı bir farklılık saptanmadı(p:0,984). HBV DNA düzeyleri açısından gruplar arasında genotipik farklılık saptanmadı. HDV RNA açısından ise HSK grubunda KHD grubuna göre HDV RNA seviyesi pozitif olan hastalarda AG genotipinde artış ve GG genotipinde azalma saptandı(p:0,028, p:0,04). Hastaların biyokimyasal değerleri karşılaştırıldığında(ALT, AST, GGT, ALP, AFP, Bilirubin, Albumin, INR, Kreatinin, Hemoglobin, WBC); ortalamaları anormal(yüksek veya düşük) saptanan hastalarda normal hastalara göre anlamlı genotip farklılığı saptanmadı. Sadece KHD grubunda trombositopenisi(PLT

HEPATOPANKREATİKOBİLİYER KANSERLİ HASTALARIN SERUMLARINDA TFPI2 GEN METİLASYON PROFİLİNİN ARAŞTIRILMASIGiriş-Amaç: TFPI2'nin çeşitli kanserlerde tümör supresör gen olduğu ve promotor metilasyonu içeren epigenetik değişimler yoluyla sessizleştirildiği bulunmuştur (20). Bu araştırmada hepatopankreatikobiliyer kanser hastalarının serum örneklerinde TFPI2 metilasyon profilini araştırarak girişimsel olmayan tanısal veya prognostik belirteç olarak kullanılabilirliğini tartışılmıştır.Gereç-Yöntem: Çalışmaya katılan 70 hepatopankreatikobiliyer kanserli hastanın ve üst gastrointestinal yakınması olup, hepatobiliyer kanser saptanmayan 28 sağlıklı bireyin serum örnekleri alınarak -80oC'da saklanılmıştır. Hasta grubundaki bireylerin uzak metastazları kaydedilmiş ve sağkalım açısından takip edilmiştir. DNA izolasyonu bisülfit uygulanması yapılmış ve realtime PCR ile metilasyon durumları değerlendirilmiştir. Sonrasında bisülfit sekans analizleri yapılarak metile bölgeler belirlenmiştir.Bulgular: Kontrol grubunda üç hastada DNA izolasyonu sağlanamadığı için istatistiksel analize katılmamıştır. Tanısal açıdan HCC grubunda metilasyon ile anlamlı ilişki saptanırken, kolanjiosellüler ve pankreas kanserlerinde anlamlı ilişki saptanmamıştır. Metastaz ile metilasyon profili arasında anlamlı ilişki saptanamamıştır. Sağkalım açısından ise pankreas kanser grubunda, metilasyon profili ile anlamlı ilişki saptanmıştır ve unmetile hastalarda sağkalım daha uzun olarak saptanmıştır. Fakat HCC ve kolanjiosellüler kanser grubunda anlamlı farklılık saptanmamıştır.Sonuç: Çalışmamızın sonucunda, TFPI2'nin tanısal açıdan HCC için, sağkalım açısından değerlendirildiğinde ise pankreas grubunda anlamlı olabileceği saptanmıştır. Fakat kesin sonuçlar için, daha geniş hasta popülasyonları ile yapılacak çalışmalara ihtiyaç vardır.Anahtar Kelimeler: TFPI2, metilasyon, hepatopankreatikobilier, sağkalım Introduction: Recent studies have shown tumour suppressor function of TFPI2 in various cancers and epigenetic silencing with promoter methylation (20). We aimed to investigate the methylation profile of TFPI2 in patients with hepatopancreaticobiliary cancer and discuss the use of TFPI2 as a non-invasive diagnostic or prognostic marker.Material and Methods: 70 patients with hepatopancreaticobiliary cancer and 28 healthy individuals with upper gastrointestinal complaints and without cancer were included in this study. Serum samples were collected from patient groups and control group and stored in -80°C. Distant metastases of patients were recorded and patients were monitored for survival. DNA was extracted from each serum sample and extracted DNA was treated with bisulfide. Methylation-Specific Polymerase Chain Reaction was performed to evaluate the methylation status. Bisulfide sequencing analysis was also performed to determine the methylated regions.Results: Three patients were excluded from statistical analysis due to failure in DNA extraction. We found significant correlation between methylation profile and diagnosis in HCC group but not in cholangiocellular and pancreas groups. There was no significant correlation between methylation profile and metastasis. We found significant correlation between methylation profile and survival in pancreas group but not in cholangiocellular and HCC groups.Conclusion: In conclusion, our study demonstrated that serum TFPI2 methylation could be used as a potential marker for non-invasive detection of HCC. It is also demonstrated that survival and TFPI2 methylation can be significantly correlated. Further studies with larger populations are needed.Keywords: TFPI2, methylation, hepatopancreaticobiliary, survival 107

Giriş ve Amaç: Hepatoselüler karsinomanın erken evrede saptanması prognoz ve hasta yönetimi açısından çok önemlidir. Hepatoselüler karsinomayı erken aşamada tespit edecek ideal bir marker henüz yoktur. MikroRNA-26, mikroRNA-192 ve mikroRNA-122 Hepatoselüler karsinoma'da anlamlı olabilecek yeni bir biyomarker olabilir. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada, Gaziantep Üniversitesi Tıp Fakültesi, Şahinbey Hastanesinde 2014-2016 yıllarında yeni tanı konulan 42 hepatoselüler karsinoma hastalarının ve 45 kontrol grubu olarak aldığımız hepatosteatozu olan hastalarının serumunda real-time PCR metodu kullanılarak mikroRNA-26, mikro-192 ve mikroRNA-122 düzeyleri saptandı. Bulgular: Hepatoselüler karsinoma hastaların serum miR-26 değeri kontrol grubuna göre istatistiki olarak anlamlı düzeyde yüksek saptanmıştır (p

Hepatoselüler karsinoma (HCC) dünya genelinde altıncı en yaygın görülen kanser türüdür. Dünya çapında kanser nedenli ölümler içerisinde ise ikinci sırada yer almaktadır. Hepatoselüler karsinoma progresyonu ve patogenezinde oksidatif stres kritik rollere sahiptir. Nükleik asitlerin, lipidlerin, proteinlerin hasarına sebep olur ve büyüme ve sağ kalım gibi hücresel yolaklara etki eder. Sestrin2 (hypoxia-inducible gene 95 (Hi95)) hipoksi tarafından indüklenen gen olarak tanımlanmış olup, genotoksik ve oksidatif stress koşullarında aktive olduğu gösterilmiştir. Ancak Sestrin2'nin hepatoselüler karsinoma progresyonunda oynadığı fonksiyonlar bilinmemektedir. Bu çalışmada; Sestrin2 ekspresyonu ve hepatoselüler karsinoma progresyonu arasındaki olası ilişkinin araştırılmasını amaçladık.Çalışmamızda HCC hücre dizilerinde western blot yöntemi ile, primer hasta dokularında (Normal, HCC, HCC tümöre komşu normal doku) immünohistokimya (IHC) yöntemi ile Sestrin2 ekspresyonu düzeylerini belirledik. Sestrin2'nin susturulduğu , aşırı eksprese ettirildiği ve hidrojen peroksit ile uyarıldığı HCC hücre dizilerinde Sestrin2'nin proliferasyon, apoptoz, otofaji, senses, ROS, motilite, invazyon üzerine etkilerini araştırdık. Sonuçlarımız HCC hücre dizilerinde bazal koşullarda Sestrin2 ekspresyonu olmadığını, ancak H2O2 uyarımı ile Sestrin 2 protein ekspresyonunu doz ve zaman bağımlı olarak indüklendiğini gösterdi. Sestrin 2 ekspresyon düzeyinin HCC tümör dokularında, tümöre komşu normal doku ve normal karaciğer dokusu ile kıyaslandığında daha yüksek olduğunu belirledik (sırasıyla %53, %16 ve %0 ). Sestrin2 protein düzeylerindeki artışın HCC hücre dizilerinde ROS düzeyinin azalmasına, proliferasyonun minimal inhibisyonuna, buna karşın apoptoz, otofaji ve senesens düzeylerinin azalmasına neden olduğunu saptadık. Sonuç olarak çalışmamızda ilk kez Sestrin2 nin HCC dokularında aşırı eksprese olduğunu ve HCC hücrelerinde Sestrin2'nin aşırı eksprese ettirilmesinin HCC hücrelerini ROS ile uyarılan apoptoz, otofaji ve senesense karşı koruduğunu gösterdik. Sonuçlarımız Sestrin2'nin hepatokarsinogenezde önemli bir oyuncu olduğu sonucunu desteklemektedir. Hepatocellular carcinoma (HCC) is the sixth most common cancer in worldwide. It is the second most common cause of death from cancer worldwide. Oxidative stress has a crucial role in patogenesis and progression of hepatocellular carcinoma. It leads to damage of nucleic acids, lipids, proteins and affects cellular pathways such as growth and survival pathways. Sestrin 2 (hypoxia-inducible gene 95 (Hi95)) which was identified as an inducible gene by hypoxia, has also been shown to be activated under genotoxic stress and oxidative stress conditions. However, the function of Sestrin2 in the hepatocellular carcinoma progression remains unknown. In this study, we aimed to investigate a possible relationship between Sestrin2 expression and progression of hepatocellular carcinomaIn our study, we determined Sestrin2 expression levels in HCC cell lines by western bloting, and immunohistochemistry (IHC) in primer liver tissues (normal, HCC tumor and HCC tumor neighbor tissues). We examined the effects of Sestrin2 expression in proliferation, apoptosis, autophagy, senescence, ROS levels, motility and invasion of HCC cells by using silencing and overexpression studies. Our results shown that H2O2 induced Sestrin2 protein levels in a dose and time dependent manner in HCC cell lines. It was determined that Sestrin2 expression is higher in HCC tumor tissues compared to non-tumor counterparts and normal liver tissues (respectively %53, %16 ve %0). Also, it was shown that incresed Sestrin2 levels caused a minimal inhibition in cell proliferation, whereas it was decreased ROS levels and apoptosis, autophagy and senescence levels in HCC cell lines.In conclusion, here we reported for the first time that Sestrin2 is overexpressed in HCC tissues and Sestrin2 overexpression protects HCC cells from ROS induced apoptosis, autophagy and senescence. Our results supports that Sestrin 2 is one of the critical player of hepatocarcinogenesis. 133

Bu çalışmada Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi'nde takip edilen hepatoselüler kanserli hastaların etiyolojik, demografik, klinik, radyolojik ve biyokimyasal özelliklerini inceleyerek yaşam süresine etki eden faktörleri belirlemeyi amaçladık. Çalışmamızda Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi Gastroenteroloji Bilim Dalı'nda takipli olan ve 2006-2015 yılları arasında histopatolojik ve/veya radyolojik kriterlerle hepatoselüler kanser tanısı almış olan 159 hasta retrospektif olarak incelendi.Hastaların %86.2'si erkek, %13.8'si kadın, yaş ortalaması 62,7±10,34 (24-90) yıldı. Etiyolojide %62.3 ile hepatit B virüs en sık izlenirken, %9.4 ile hepatit C virüs ve alkol diğer en sık etkenler olarak bulundu. Hastaların %42.1'ine biyopsi ile diğer hastalara radyolojik kriterlerle tanı konulduğu görüldü. Hastaların %35.8'inde tek, %11.9'unda iki, %7.5'inde üç, %34.6'sında dört kitle, %1.9'unda dörtten fazla kitle saptandı. Kitle hastaların %55.3'ünde sağ, %7.5'inde sol, %33.9'unda sağ+sol lobda yerleşmekteydi. Barselona evresine göre hastaların %26.4'ü A, %37.7'si B, %10.7'si C, %25.2'si D evresindeydi. Tanı sırasında hastaların %36.5'i child A (%36.5), %39'u child B, %24.5'i child C'ydi.Hastaların ortanca takip süresi 35.2 hafta, sağkalım süresi 38 (24-52, %95 güven aralığı) hafta,bir yıllık sağkalım oranı % 42, iki yıllık sağkalım oranı %21 saptandı. Tanı anında Barselona Klinik Kanser Evreleme sistemine göre Evre D hastalarda, Child Turcotte Pugh skorlamasında Child C hastalarda sağkalım süreleri daha düşük bulundu. Ablatif tedavi uygulanan hastalarda ortanca yaşam süresi 149, hiç tedavi uygulanmayanlarda 9.8 haftaydı. Sonuç olarak; bu çalışma ile bölgemizde hepatoselüler kanserin en sık nedeninin hepatit B virüs ve hepatit C virüs infeksiyonu olduğu, tanı sırasındaki siroz evresi ve tümör evresinin sağkalımı etkileyen en önemli faktör olduğu ve ablatif tedavilerin sağkalıma önemli etkilerinin olduğu ortaya çıkarılmıştır. In this study, we aimed to assess the factors on survival of patients with hepatocellular cancer who have been treated and followed up in Trakya University Faculty of Medicine by evaluating their etiology, demographical, clinical, radiological and biochemical features. 159 patients with hepatocellular cancer diagnosed according to histopathological and/or radiological criteria in Trakya University Faculty of Medicine Department of Gastroenterology between 2006-2015 were enrolled in our study in a retrospective manner. 86.2% of patients were male, while 13.8% were female. Mean age was 62,7±10,34 (24-90) years. Hepatitis B virus infections was observed to be the major etiological factor (62.3%) while hepatitis C infection and alcohol were observed in 9.4% patients. 42.1% of the patients were diagnosed by histopathological evaluation, while the remaining were diagnosed by radiological criteria. 35.8% of the patients showed single, 11.9% showed two, 7.5% showed three, 34.6% showed four and 1.9% of the patients showed more than four mass lesions. The mass was observed to be located on the right lobe of the liver in 55.3% of the patients while on the left lobe in 7.5% and on both lobes in 33.9% of the patients. According to Barcelona staging system, 26.4% of the patients were Stage A while 37.7% were stage B, 10.7% were stage C and 25.2% were stage D. At the time of diagnosis, 36.5% of the patients had Child A, 39% had Child B and 24.5% had Child C cirrhosis.Mean follow-up was 35.2 weeks and mean survival was 38 weeks ( 24-52, 95% confidence interval). 1 year survival was 42% and 2 years survival was 21%. Barcelona Clinical Cancer Stage D and Child Turcotte Pugh C patients showed significantly shorter survival periods. Mean survival of patients who have underwent ablative treatment was 149 weeks while in patients who have not received treatment, mean survival was 9.8 weeks.In conclusion, we have observed that HBV and HCV infections are the leading factors of HCC, the stage of cirrhosis and tumor at the time of diagnosis are the most important prognostic factors and ablative treatments show dramatic effects on survival. 64

ÖZET GİRİŞ VE AMAÇ: Hepatoselüler kanserde (HSK); D vitamini ile yaşam süresi arasındaki ilişkinin araştırılması amaçlanmıştır.GEREÇ VE YÖNTEM: Hastanemiz Gastroenteroloji polikliniğinden takipli;HSK tanılı 265 hastanın retrospektif olarak dosyaları ve bilgi işlem sistemi aracılığıyla;etyolojik ve epidemiyolojik verileri,laboratuar değerleri,tedavileri,takip ve yaşam süreleri kaydedildi. 85 hastanın 25 OH vitamin D değerine ulaşıldı.Hastaların yaşama ve exitus durumları https://obs.gov.tr adresinden öğrenildi. Veriler ortalama +/- standart sapma olarak belirtildi. Sağkalım analizi için Kaplan-Meier ve Cox regresyon testi kullanılmıştır.Cox regresyonda değişken seçimi Forward Likelihood Ratio yöntemi ile yapılmıştır.İkiden fazla grup karşılaştırılmasında Kruskal-Wallis testi uygulanmıştır.Analizler için SPSS 15 ve R programı kullanılmıştır. P değerinin 0.05 den küçük olması halinde veriler anlamlı kabul edilmiştir BULGULAR: HSK tanılı 265 hastadan 25-OH vitamin D değerleri olan 85 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların 66'sı erkek (%77,6) 19'u kadındı (%22,4). Ortalama yaş 62 (28-79) yıldı. Ortalama takip süresi 51±6.45 (1-100) aydı.32 (%37,7) hastanın takip süresi içinde ex olduğu tespit edildi. Ortalama yaşam süresi 15.62±12.93 (1-38) aydı.25-OH vitamin D değeri 9 ng/dl altında olan hastaların mortalitesinin yüksek (hazard ratio 2.37; %95 confidence interval; p=0.047) olduğu görüldü. Ayrıca siroz evresi ve HSK evresi ile vitamin D düzeyleri arasında negatif ilişki saptandı (sırasıyla p=0.035 ve p=0.043).SONUÇ: Hepatoselüler kanserli hastalarda düşük 25 OH vitamin D düzeyleri ile sağkalım arasında anlamlı ilişki bulunmaktadır. Çalışmamızda bu ilişkinin karaciğer hastalığının evresi ile bağlantılı olabileceği sonucuna varılmıştır. D vitamininin hastalık patogenezinde ve prognozu üzerine olan etkisi daha geniş serilerde ve prospektif çalışmalarla değerlendirilmelidir. ABSTRACTBACKGROUND AND AIMS: The purpose of this research is to investigate the relationship between vitamin D and life expectancy in Hepatocellular Cancer (HCC).MATERIALS AND METHODS: Monitored in our hospital Gastroenterology Clinic, HCC diagnosed 265 patients files and through data processing system; etiological and epidemiological data, their laboratory values, treatments, follow-up and life expectancy were recordedretrospectively. 85 patients reached 25 OH vitamin D values.The life status of the patients is learned from web at https://obs.gov.tr The data is shown as mean of +/- standard deviation. For survival analysis, Kaplan-Meier ve Cox regression tests are used.In Cox regression, variable selection is made with Forward Likelihood Ratio method. In comparing more than two groups,Kruskal-Wallis test is used. For analysis, SPSS 15 andR software is used. The data is considered significant when the P value is smaller than 0.05.RESULTS: Eighty five patients with vitamin D values from 265 patients were included in the research.66 of them were males (77.6%), 19 of them were women (22.4%).The mean age was 62 (28-79) years.The mean follow-up period was 51 ± 6.45 months. 32 (37.7%) patients were died.Life expectancy was 15.62±12.93 (1-38) months.Patients with 25 OH vitamin D levels below 9 ng / dl were found to have a higher mortality (hazard ratio 2.37; %95 confidence interval; p=0.047).In addition, negative correlation was found between cirrhosis and HCC and vitamin D levels (respectively p=0.035 ve p=0.043).CONCLUSION: There is a significant relationship between low 25 OH vitamin D levels and survival in patients with hepatocellular carcinoma.In our research this relationship may be associated with stage of liver disease.The effect of vitamin D on the pathogenesis and prognosis of the disease should be evaluated in extensive series and prospective research. 98

AMAÇ: Bu çalışmada amacımız, LIRADS raporlama sisteminin gözlemcilerarası uyumluluk derecesini ve geçerlilik ölçütlerini saptamaktır.GEREÇ ve YÖNTEM: Sirotik 132 olguya ait 132 lezyon/gözlenen alan çift kör olarak iki gözlemci tarafından LIRADS radyolojik raporlama sistemine göre değerlendirilmiştir. LIRADS raporlama sisteminin ve major özelliklerinin gözlemcilerarası uyumu ve korelasyonu Cohen's κ-testi ve Kendall's korelasyonu ile değerlendirilmiştir. Histopatolojik tanısı olan 37 olgu için sensitivite, spesifite, pozitif ve negatif prediktif değerler ile doğruluk değeri hesaplanmıştır.BULGULAR: LIRADS raporlama sisteminin major özellikleri olan arteryal kontrastlanma, washout, psödokapsül, eşik büyüme ve vende tromboz için Cohen's κ-değerleri sırasıyla 0,529, 0,567, 0,492, 0,682 ve 0,789 saptandı. Tüm LIRADS sınıfları için κ-değeri 0,578 saptandı. LR-2 ve LR-4 sınıflarında düşük uyum düzeyi saptandı. LIRADS raporlama sisteminin sensitivitesi her iki gözlemciye göre de yüksek saptandı. LR-4 sınıfının LR5/5V sınıfıyla birleştirilmesinin, LIRADS raporlama sisteminin sensitivitesini ve doğruluk değerini her iki gözlemci için arttırdığı saptandı.SONUÇ: LIRADS raporlama sisteminin tutarlılığı ve duyarlılığı oldukça yüksektir. BT'de kontrastsız görüntülerin de alınması, LIRADS raporlama sistemi eğitim programının oluşturulması ve uygulanması bu raporlama sisteminin tutarlılığı ve duyarlılığını daha da yükseltecektir. Çalışmamızın sonuçlarına göre LR-2 ve LR-4 sınıflarında sadeleştirilme önermekteyiz. Anahtar Kelimeler: Hepatoselüler karsinom, LIRADS, ACR, AASLD ABSTRACTPurpose: In this study, our aim was to determine the interobserver consistency and the validity of LIRADS reporting in liver lesions. Method: 132 lesions/observation in 132 cirrhotic patients were evaluated by two double blind observers retrospevtively utilizing LIRADS radiological reporting. The LIRADS reporting system and the major features of cohesion and interobserver correlation was evaluated by Cohen 's κ -test and Kendall's correlation. Sensitivity , specificity, positive and negative predictive value and accuracy were calculated in histopathologically proved 37 cases.Results: The LIRADS reporting system of the major characteristics of the arterial enhancement, washout , pseudocapsul threshold of growth and tumor within lumen of vein, Cohen 's κ - value were determined 0.529 , 0.567 , 0.492 , 0.682 and 0.789, respectively. κ - value was determined 0.578 for all of classes the LIRADS. LR-2 and LR-4 classes showed low levels of compliance. Sensitivity of the LIRADS reporting system was high according to each observer. LR- 4 class, LR5 / 5V class by merging, the sensitivity and accuracy of the LIRADS reporting system was found to increase for both observers .Conclusion: Consistency and sensitivity of the LIRADS reporting system is quite high. Unenhanced CT images , LIRADS reporting system training program and its utilization in practice will improve further the consistency and sensitivity of this reporting system. A simplification in LR-2 and LR-4 classes is also recommendedafter the study.Key Words: Hepatocelluler carcinom, LIRADS, ACR, AASLD. 77

Hepatoselüler karsinom (HCC), kanser kaynaklı ölümler bakımından üçüncü sırada yer almaktadır. HCC tedavisindeki kısıtlılık sebebi ile sıklıkla nüks gözlenmekte ve tedavi direnci gelişmektedir. HCC gelişimi ve ilerleyişinde karaciğer dokusu genelinde oksidatif stres uyarılmakta ve proliferasyon baskılanarak, hücreler durgun faz olan ''kanser dormansi''sine girmektedir. Tedavi direncinin temel mekanizması, hücrelerin ''Kanser dormansi'si ile gelişen stres bariyerine direnç göstermeleridir. Bu süreçte HGF/c-Met, PI3K/Akt ve mTOR gibi yolaklar aktive olmakta ve sonunda Epitelyal-Mezenşimal Dönüşüm (EMT) ile birlikte ve hücreler agresif karakter kazanmaktadır.Tümör baskılayıcı bir gen olarak tanımlanan Tiyoredoksin etkileşimli protein (TXNIP), oksidatif stresin ana regülatörüdür. TXNIP ekspresyonundaki artış oksidatif stresin artışına, hücre döngüsünün duraklatılmasına ve apoptotik yanıtın gelişmesine yol açmaktadır. Ancak TXNIP'in HCC gelişimi ve ilerleyişindeki rolü bilinmemektedir.Yüksek lisans tez projemiz kapsamında TXNIP gen ekspresyonunun agresif HCC hücre dizilerinde c-Met ile benzer şekilde yüksek olduğunu ve c-Met aktivasyonunun TXNIP'i aktive ettiğini gösterdik. Doktora tezimizin birinci kısmında oksidatif stresi hücrelerimizde model olarak oluşturduk. İkinci kısımda TXNIP eksprese etmeyen HuH-7 ve HepG2 hücrelerinde TXNIP'i aşırı eksprese edip, yüksek eksprese eden SNU-449 ve SK-HEP-1 hücrelerinde sessizleştirerek oksidatif stres üzerine etkisini inceledik. Ayrıca hücre canlılığı, proliferasyonu, ölümü, motilite, invazyon gibi biyolojik yanıtlar üzerine etkisi de incelendi. Elde edilen veriler, Zebrabalığı modelinde in-vivo tümör oluşumu ve metastaz analizleri ve normal, siroz ve HCC'li hasta karaciğer dokularındaki ekspresyon düzeyi incelenerek TXNIP'in prognostik belirteç potansiyeli olup olmadığı araştırıldı. Üçüncü kısımda tüm bu biyolojik süreçlerin düzenleyicisi olan c-Met'in TXNIP ekspresyonunu hangi moleküler mekanizmalar ile düzenlediğini araştırdık. TXNIP ekspresyonundaki artış/azalma ile c-Met aktivasyonu/inaktivasyonunun tanımlanan biyolojik yanıtlar üzerine etkisini inceledik.Bizim çalışmamız literatürde ilk kez TXNIP ekspresyonundaki artışın i) hücresel ROS miktarını artırdığını ancak HCC hücrelerinin bu yanıta dirençli olduğunu, ii) TXNIP aracılıklı olarak hücrelerin EMT benzeri fenotip kazandığını ve in-vitro motilite, invazyon ve anjiyogenez yeteneklerinin arttığını, iii) TXNIP ekspresyonunun düzenlenmesinde c-Met aktivasyonunun olduğunu, iv) TXNIP aşırı ekspresyonu ile gözlenen biyolojik yanıtların c-Met aktivasyonu ile daha da arttığını; v) Zebrabalığı modelinde TXNIP'in in-vivo metastaz sürecinde tetikleyici rol oynadığı; vi) HCC'li hasta dokularında TXNIP ekspresyonunun arttığını göstermiştir.Verilerimiz TXNIP'in c-Met hedef genlerinden biri olduğunu ve HCC'de agresif fenotipin gelişmesinde birlikte görev almalarından dolayı birleştirilmiş kemo- ve ilaç temelli terapi yaklaşımları için c-Met ve TXNIP'in iyi hedefler olabileceklerini desteklemektedir. Hepatocellular carcinom, is the third leading cause in cancer-related deaths. Due to the limited availability of options in HCC treatment, relapses are often observed and resistance to treatment is often acquired.As part of the course of HCC development, oxidative stress in liver tissue is stimulated and cell proliferation is inhibited, forcing cells into ¨cancer dormancy¨. The main mechanism of drug resistance involves cells acquiring resistance to the stress barrier that is involved in cancer dormancy. During this process, signaling pathways such as HGF/c-Met, PI3K/Akt, and mTOR are activated, allowing cells to become more aggressive as a result of the epithelial-mesenchymal transformation (EMT).Thioredoxin-interacting protein (TXNIP), a gene characterized as being tumor suppressant, is the main regulator of oxidative stress. Increase in the expression of TXNIP corresponds to an increase in oxidative stress, arrest of the cell cycle, and the activation of apoptotic responses; however, little is known about the role of TXNIP in HCC tumorigenesis and progression.As part of our doctoral thesis, we have demonstrated that similar to c-Met expression, TXNIP expression is high in aggressive HCC cell lines, and that c-Met activation causes activation of TXNIP. In the first part of this thesis, oxidative stress was used as a model in our cells. In the second part, we have ectopically overexpressed TXNIP in HuH-7 and HepG2 cells, and silenced it in SNU-449 and SK-HEP-1 cells and have then examined the effects of these transformations on oxidative stress. Other conducted assays where the effects of TXNIP expression and silencing were studied include cell survival, proliferation, death, motility, and invasion. The collected data, in vivo tumorigenesis and metastasis analysis in zebrafish models, and TXNIP expression levels in tissue samples from patients with cirrhosis and/or HCC were examined to show whether TXNIP could be a potential biomarker in HCC prognosis. In the third part of the thesis, we have investigated the molecular mechanism by which c-Met, the master-switch for the aforementioned biological processes, regulates TXNIP expression. We have also examined the effects of change in TXNIP expression as a result of c-Met activation or deactivation on the biological responses.Our research, for the first time in literature, has demonstrated that increase in TXNIP expression causes (i) an increase in ROS levels in HCC cells (although HCC cells are resistant to this response), (ii) cells to undergo the EMT due to the effects of TXNIP, accompanied by an increase in vitro motility, invasion, and angiogenesis abilities. Our research has also demonstrated that (iii) c-Met activation plays a role in the regulation of TXNIP overexpression, (iv) c-Met activation further increases the biological responses that TXNIP elicits, (v) in vivo metastasis in zebrafish is, to some extend triggered, by TXNIP and that (vi) TXNIP expression is increased in tissue samples originating from HCC patients.Our data show that c-Met and TXNIP could be effective targets for miRNA chemotherapy (and combinations of it with conventional chemotherapy), as TXNIP is a target gene of c-Met in HCC, and as they act together in causing biological effects. 142

Hepatoselüler karsinoma (HCC) kötü prognozu, ilaç direnci ve agresif karakteri ile, ölüm oranı sıralamasında tüm dünyada kanserlerin içinde ikinci sıradadır. Son yıllarda, tümör başlatıcı hücreler olarak kabul edilen EpCAM+ hepatik kanser kök hücrelerin (HpKKH), metastaz ve ilaç direncindeki önemi gösterilmiş olsa da, bu hücrelerde gerçekleşen epigenetik düzenlemelerin tümör gelişimindeki rolleri bilinmemektedir. PcG kompleksi ve onun katalitik altbirimi olan EZH2 gelişim sırasında, hücresel kimliğin belirlenmesi ve sürdürülmesinde görevli birçok genin düzenlenmesinde rol oynayan anahtar moleküllerdir. HCC'de ise EZH2'nin aşırı ekspresyonu agresif fenotip ile ilişkilendirilmiştir. Dolayısıyla, EZH2'nin kanser kök hücre davranışındaki rolü ve bu rolü hangi genleri kontrol ederek düzenlediğinin belirlenmesi, HCC tedavisinde yeni stratejilerin geliştirilmesi için önemlidir. Çalışmamızda, ilk olarak, lentiviral shRNA yöntemi ile kalıcı olarak EZH2 geni sessizleştirilen HuH-7 hücreleri ve/veya bunlardan ayrımlanan HpKKH altpopulasyonunda, proliferasyon, motilite, invazyon ve/veya tümörogenez aktivitelerindeki farklılıklar ve sonrasında bu hücrelerde EZH2 aracılıklı H3K27me3 modifikasyonunun transkripsiyonunu düzenlediği genler ChIP-sekanslama yöntemi ile belirlenmiştir. Buna göre, atasal HuH-7'de, EZH2 ekspresyonundaki azalmanın anlamlı şekilde EpCAM+ hücre sayısında azalmaya ve ayrımlanan EpCAM+ HpKKH'lerin proliferasyonunda artmaya, buna karşın, invaziv hücre sayısında azalmaya neden olduğu bulunmuştur. Sonrasında, bu koşullarda EZH2 aracılıklı histon kodu ile düzenlenen genler analiz edildiğinde, hücre farklılaşması, hücre sinyal iletimi ve hücre çoğalması gibi biyolojik süreçlerde görevli gen setlerine rastlanmıştır. Bunlar arasından seçilen ve kök hücrelerin potensisini kontrol ettiği bilinen KLF4'ün değişimi konvensiyonel yolla doğrulanmış olup, bu genin HpKKH'lerde EZH2 aracılıklı H3K27me3 modifikasyonu ile regüle edildiği ilk kez bu çalışmada gösterilmiştir. Çalışmamızda biyoinformatik analizlerini gerçekleştirdiğimiz, epigenetik olarak regüle edilen gen veya gen setlerinin ileride HCC tedavisinde hedeflenebilecek molekül ve/veya mekanizmalar olarak kullanılma potansiyellerinin yüksek olduğunu düşünmekteyiz. Hepatocellular carcinoma (HCC) is second of most fatal malignancy in all cancers worldwide because of its highly aggressive characteristics, poor prognosis and drug resistance. Although EpCAM+ hepatic cancer stem cells (HpCSC), which are accepted as tumor initiating cells, has recently been shown to be important for drug resistance and metastasis, the role of epigenetic regulations in these cells during tumorogenesis is still not clear. PcG complex and its catalytic subunit EZH2 are the key molecules with their roles in the regulation of the genes responsible for cell fate decision and maintenance during development. EZH2 overexpression is related to aggressive phenotype in HCCs. Thereby it is important to clearify the roles of EZH2 in HpCSCs, determine the genes it controls and how it regulates these roles in order to develop new treatment strategies.In our study, firstly, we stably silenced EZH2 by shRNA lentiviral system in HuH-7 cells and/or HpCSC that we sorted from these cells and we determined the differences in cell proliferation, motility, invasion and/or in vivo tumorogenesis. Then we specified the genes that are regulated by EZH2 mediated H3K27me3 in HpCSC by using ChIP sequencing technique. We showed that the number of EpCAM+ cells in parental HuH-7 are reduced and the sorted HpCSC are more proliferative, although the number of invasive cells are reduced due to EZH2 silencing. In the same conditions we analyzed the genes that are regulated by histone code and we determined the gene sets involved in biological processes such as cellular differentiation, cell signaling and cell proliferation. KLF4 gene that is critical for stem cell pluripotency is chosen from these gene sets and alterations in the expression of this gene is confirmed by a conventional method. In this study it has been shown for the first time that KLF4 is regulated by EZH2 mediated H3K27me3 modification in HpCSC.In conclusion, the molecules/mechanisms discovered in this project have the potential to be candidate targets in HCC treatment. 97