Search

This thesis focuses on the new-build gentrification of Dublin's North Lotts Docklands and its knock-on effects on its bordering neighbourhood East Wall and its residents. The research considers whether the redevelopment has had socio-economic or physical changes in East Wall, if government planning policies or other financial processes have been involved in the process, and whether the long-term local residents perceive any impacts in their neighbourhood in the years during development. The successful regeneration of the North Lotts Dublin Docklands has continued further state-led planning policies, incentives and international investment in the adjacent neighbourhood. There has been different forms of buildings and tenancy taking place in the neighbourhood with the addition of high-density buildings and rental tenancies. Alongside this, there has been an increasing population growth that has resulted in an inward migration of different nationalities and mixed socio-economic groups. However, the focus of developing accommodation has resulted in pressure on East Wall's resources and services.

Er bestaan veel verschillende opvattingen over de integratieprocessen van statushouders en hoe deze processen worden beïnvloed door verschillende aspecten van. Met dit onderzoek werd getracht de bestaande kennis over de ervaringen van statushouders met de invloed van wonen op hun integratieproces aan te vullen. De kennis is getoetst met kwalitatieve diepte-interviews, toegespitst op de specifieke casus 'wonen in de gemeente Utrecht’. Hierbij zijn de essentiële elementen van ‘integratie’ gedefinieerd en is ingezoomd op de woongeschiedenis van de deelnemers. Bovendien is aandacht besteed aan de verwachtingen van - en ervaringen met - het huisvestingsproces, begeleiding bij het integratieproces en de huidige woonsituatie. Hoewel sterk specifiek, zijn er grote overeenkomsten tussen de participanten, en tevens tussen de resultaten en de bestaande literatuur. Deze conclusies leiden zowel tot aanbevelingen voor het uitvoeren van dit onderzoek onder andere omstandigheden, als tot praktische aanbevelingen. De overkoepelende aanbeveling is: meer plek en aandacht voor het belang van persoonsafhankelijkheid.

Bloemkoolwijken zijn gebouwd in een periode van grootschalige stedelijke groei in Nederland (1970-1985). Hoewel schattingen over het exacte aantal uiteenlopen, kan gesteld worden dat een aanzienlijk aantal Nederlanders in een bloemkoolwijk woont. Bewoners lijken redelijk tevreden over hun woonomgeving, maar beweringen van stedenbouwkundigen, beleidsmakers en onderzoekers dat de leefbaarheid achteruit gaat in deze wijken moeten serieus genomen worden. Omdat het begrip leefbaarheid erg abstract is, kan de relatie tussen stedenbouwkundig ontwerp en leefbaarheid worden onderzocht door niet alleen te kijken naar leefbaarheid als geheel, maar door te focussen op enkele indicatoren van leefbaarheid. Ontwerpers van bloemkoolwijken hebben geprobeerd om een aantal aspecten van leefbaarheid direct te beïnvloeden. In theorie zouden bloemkoolwijken dus beter scoren dan wijken waar niet geprobeerd werd deze aspecten bewust te beïnvloeden. Maar is dit ook zo? En welke ontwerpkenmerken zorgen hier dan voor? Dit is onderzocht aan de hand van de vraag: Wat is de invloed van stedenbouwkundige kenmerken van bloemkoolwijken op indicatoren van leefbaarheid en hoe kunnen verschillen in leefbaarheid, zowel met andere wijken als tussen bloemkoolwijken onderling, worden verklaard? Om data te verzamelen en onderzoeksgroepen te maken zijn ruim zevenhonderd wijken uit de periode 1970-1985 individueel getoetst op zes stedenbouwkundige kenmerken van bloemkoolwijken. Deze zijn: organisatie rondom woonerven; woonerven onderling verbonden middels voet- en fietspaden; slingerende wegenstructuur; doorgaand verkeer via ringweg of hoofdontsluiting; vertakkingen met doodlopende straten; integratie van groen. Deze toetsing resulteerde in drie groepen: bloemkoolwijken (met vijf of zes kenmerken), controlewijken (met drie of minder kenmerken) en een tussencategorie (met exact vier kenmerken). Bij een vergelijking van wijken uit dezelfde bouwperiode zijn een aantal eigenschappen overeenkomstig, zoals bouwkwa

Stadsverandering is niets nieuws. Renoveren, slopen en herbouwen, het zogenaamde klassiek herstructureren, heeft al minstens vijftig jaar als doel om de fysieke kwaliteitsachterstand van de gebouwde omgeving te verbeteren in Rotterdam (Maandag, 2019). Tegenwoordig heeft herstructureren niet alleen als doel om de technische kwaliteitsachterstand van gebouwen en openbare ruimtes te verbeteren, maar ook het vergroten van de woondifferentiatie en het verbeteren van de sociaaleconomische achterstand in de wijk door het aantrekken van midden- en hogere-inkomensgroepen (van Beckhoven & van Kempen, 2002; Uitermark et al., 2007; Ouwehand, 2019; PBL, 2022). Er is veel kritiek geuit op herstructurering, met name omdat het kan leiden tot verdringing van de laagste sociaaleconomische klasse en niet leidt tot het oplossen van sociaaleconomische problematieken (Hochstenbach & Musterd, 2018). Vandaag de dag speelt een vergelijkbare discussie, nu over verdichten. Een stadsontwikkeling waarbij – in tegenstelling tot klassiek herstructureren – meer woningen bijkomen in plaats van verdwijnen. De recente toename van nieuwe woningen in bestaande buurten heeft onder wetenschappers de interesse gewekt naar verdringingsdruk bij gevestigde bewoners (Davidson en Lees, 2000; 2010). Verdringingdruk betreft een gevoel van vervreemding dat gevestigde bewoners kunnen ondervinden wanneer ze zich niet meer thuis voelen in de buurt door bijvoorbeeld buurtverandering (Davidson & Lees, 2010; Liu et al., 2017; Easton, et al., 2020). De effecten van klassieke herstructurering en verdichten zijn dus nauw met elkaar verbonden, hierdoor ontstaat de discussie of het gevolgen van verdichten vergelijkbaar zijn met die van een klassiek herstructureringsproces en of dit ten koste gaat van gevestigde buurtbewoners. Dit leidt tot de volgende hoofdvraag in dit onderzoek: “Hoe beleven gevestigde bewoners de buurtbinding na herstructurering? En is daarbij verschil tussen ‘klassiek’ herstructureren en verdichten?”....

De aanleiding van dit onderzoek is het ontbreken van een duidelijk beeld van de vraag naar collectief particulier opdrachtgeverschap (CPO) in Nederland. Dit onderzoek focust zich dan ook op het in kaart brengen van deze vraag, gecombineerd met een uiteenzetting van de afwegingen, kansen en belemmeringen die zich voordoen tijdens het voldoen aan de vraag. De hoofdvraag van dit onderzoek luidt als volgt: Wat is de omvang van de vraag naar CPO en hoe verschilt dat tussen de verschillende regio’s en doelgroepen? Welke afwegingen, kansen en belemmeringen zijn er om deze vraag te faciliteren? Deze hoofdvraag is onderzocht door middel van mixed methods. De kwalitatieve component van dit onderzoek bestaat uit interviews terwijl de kwantitatieve component bestaat uit een analyse van het WoOnderzoek 2021. Dit onderzoek heeft aangetoond dat de vraag naar CPO het grootst is onder 25 tot 34 jarigen en in de meest stedelijke gebieden. Dit terwijl uit de literatuur gebleken is dat het aandeel CPO juist afneemt naarmate de stedelijkheid toeneemt. Belangrijke afwegingen die een rol spelen bij het tot stand komen van CPO hebben te maken met een gebrek aan capaciteit bij gemeentes en de kleinschaligheid van CPO projecten. Een belemmering met betrekking tot het tot stand komen van CPO is de geringe aandacht die het in veel gemeentes krijgt in het coalitieakkoord. Kansen om meer CPO mogelijk te maken hebben vooral te maken met beleid gericht op burgerparticipatie en samenwerking tussen zowel gemeentes onderling als met CPO begeleidingsbureaus.