Search

Ramazan Emre Yiğit 1 , Gülser Esen Besli 2 , Özlem Cavkaytar 3 , Mustafa Arga 41 İstanbul Medeniyet Üniversitesi Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi ÇocukSağlığı ve Hastalıkları ABD, İstanbul2 İstanbul Medeniyet Üniversitesi Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi ÇocukAcil BD, İstanbul3 İstanbul Medeniyet Üniversitesi Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi ÇocukAllerji ve İmmünoloji BD, İstanbulAmaç:Ürtiker tedavisinde hekimlerin klinik pratik yaklaşımları güncel rehberönerilerinden önemli farklılıklar taşımaktadır. Güncel ürtiker rehberlerinin tamamı ilktedavi basamağı olarak antikolinerjik ve santral sinir sistemini baskılayıcı etkileriolmayan ikinci nesil H 1 antihistaminlerin kullanılmasını önermektedir. Ancak güncelpratik uygulamalarda hekimlerin halen önemli bir kısmın birinci nesil H 1antihistaminleri ilk tercih olarak kullanılmaktadır. Bu çalışmanın amacı çocuk acilservisinde çalışmakta olan hekimlere ürtiker tanı ve tedavisi konusunda verileneğitimin, hekimlerin pratik uygulama yaklaşımları üzerine etkisini değerlendirmektir.Metod: Bu çalışmada ürtiker tanı ve tedavisi konusunda hekimlere verilen eğitimöncesi altı aylık dönemde (Temmuz-Aralık 2017) ve eğitim sonrası bir yıllık dönemde(Ocak-Aralık 2018) İstanbul Medeniyet Üniversitesi Göztepe Eğitim ve AraştırmaHastanesi Çocuk Acil Bilim Dalına başvuran ve hastane kayıt sistemine (ICD-10)göre ürtiker tanısı alan hastalara uygulanan tedavi yaklaşımları değerlendirilmiştir.Çocuk Acil başvurusunda uygulanan tedavi acil servis kayıt defterinden ve eveönerilen tedaviler ise elektronik reçete sisteminden her sabah bir araştırmacıtarafından (R.E.Y) kaydedilmiştir. Eğitim toplantısı öncesinde hekimlerin ürtikerkliniği, sınıflaması, tanısı ve tedavisi konusundaki yaklaşımlarını değerlendirmeküzere toplam dokuz sorudan oluşan anket uygulanmış, ardından hekimlere çocukalerji uzmanı (M.A) tarafından güncel rehber önerilerine göre ürtiker8tanı ve tedavisi konusunda pratik ve teorik eğitim verilmiştir. Çalışma sürecinde acilservisimizde birinci ve ikinci nesil H 1 antihistaminlerin tüm uygulama formlarınınbulunması sağlanmış ve seçim kararı hekimlere bırakılmıştır.Bulgular: Çocuk Acil Servisinde çalışan 10 pediatri uzmanı 38 pediatri asistanıtoplam 48 hekime eğitim toplantısına ve ankete katılmıştır Çalışma süresinde eğitimöncesi 417 ve eğitim sonrası 1085 çocuk ürtiker tanısıyla tedavi edilmiştir. Eğitimöncesi ve sonrası hastalara ait demografik özellikler benzer bulunmuştur (p>0.05).Bu hastaların acil servis tedavilerinde birinci nesil H 1 antihistamin kullanım sıklığıeğitim sonrası grupta (%30,3) eğitim öncesi gruba (%67,9) göre anlamlı orandaazalmış ve ikinci nesil H 1 antihistamin kullanım sıklığı eğitim sonrası grupta (%69,7)eğitim öncesi gruba (%31.7) göre anlamlı oranda artmıştır (her iki parametre içindep 0.05). Thefrequency of first-generation H1 antihistamine use in emergency treatment of thesepatients decreased significantly in the post-instruction group (30.3%) compared tothe pre-instruction group (67.9%). The frequency of second generation H1antihistamine use increased significantly in the post-instruction group (69.7%)compared to the pre-instruction group (31.7%) (p

42 ÖZET Mayıs 1999-Haziran 1999 tarihleri arasında Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Göğüs Hastalıkları Anabilim Dalı Polikliniğine başvuran ve Uluslararası Astım Konsensüs raporuna göre hafif veya orta persistan astım tanısı alan, önceden tedavi almayan 34 olgu çalışmaya alınmıştır. Randomize olarak iki gruba ayrılan olgularda bir gruba Zafirlukast 40 mg/gün ve Budesonid 800 mcg/gün (grup 1, n:17), diğer gruba Montelukast 10 mg/gün ve Budesonid 800 mcg/gün (grup 2, n:17) tedavisi 12 hafta boyunca uygulanmıştır. Her iki gruptaki hastalara tedaviye başlamadan önce metakolinle nonspesifik bronş provokasyon testi yapılıp, serum ECP düzeyleri bakılmıştır. Yaş ortalaması grup 1'de 33 ± 12 olup 7 erkek 10 bayan hastadan oluşmaktaydı. Grup 2 ise yaş ortalaması 39 ± 13 olup 6 erkek 11 bayan hastadan oluşmaktaydı. Her iki gruba da 12 haftalık tedavi sonrasında bronş provakasyon testi yapılmış, serum ECP düzeyleri saptanmıştır. 3. ayın sonunda ölçülen ECP düzeyleri Zafirlukast grubunda 31,40 ± 31,45 ng/ml'den 25,81 ± 23,58 ig/ml değerine, Montelukast grubunda 22,88± 17,52 xg/ml'den 17,63± 18,13 p.g/ml düzeyine değişmiş iken her iki grupta da fark anlamlı değildir Başlangıç PD20 değeri grup 1'de 0.63 ± 0.69 mg/ml iken tedavi sonrası PD20 değeri 1.80 ± 2.51 'e çıkmış ancak aradaki fark anlamlı bulunamamıştır. Grup 2'de ise başlangıç PD2o değeri 1.02 ± 0.92 mg/ml iken tedavi sonrası kontrol PD2o değeri 3.20 ±3.32 mg/ml olup fark anlamlı bulunmuştur (p

ÖZET Ocak 1999-Mayıs 1999 tarihleri arasında Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Göğüs Hastalıkları Anabilim Dalı Polikliniğine başvuran ve uluslarası astım konsensüs raporuna göre hafif veya orta persistan astım tanısı alan, yeni tanı konmuş yada en az 1 yıldır ilaç kullanmayan yada yalnızca inhaler beta-2 kullanan 100 olgudan, 4-6 hafta 400 ug/gün budesonid tedavisine karşın en az haftada bir semptomu olan 21 olgu çalışmaya alınmıştır. Random olarak iki gruba ayrılan olgularda bir gruba budesonid yanında 6 hafta 40 mg/gün zafirlukast (Grup 2,n=l 1), diğer gruba ise plasebo eklenmiştir (Grup l,n=10) Yaş ortalaması 29,04 ± 8,9 olan 8'i erkek 21 hastaya metakolinle bronş provokasyon testi yapılıp serum ECP düzeyleri bakılmıştır. Budesonid kullanım sonrasında her hastaya bronkoprovokasyon testi ve serum ECP düzeyleri ile beraber serum TAK düzeyleri de incelenmiştir. 6 haftalık zafirlukast yada plasebo tedavisi sonrasında bu testler tekrarlanmıştır. Zafirlukast sonrası 11 olgudan 3'ü haftada en az bir kez semptom tarif ederken, plasebo eklenen grupta 10 olgunun 8'i semptomatik olarak saptanmıştır, semptom açısından karşılaştırıldıklarında aralarındaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur (p=0,016). Başlangıç PD20 değerleri 1. grupta 0,77 ± 0,75 mg/dl iken 2. Grupta 0,22 ±0,19 mg/dl idi. İkinci grupta zafirlukast sonrası 0,4953± 0,4971 mg/dl bulunan PD20 değerleri birinci gruba oranla anlamlı derecede yükselme göstermiştir (p=0,022). Başlangıçta her iki grup arasında serum TAK ve ECP değerleri açısından anlamlı fark yok iken tedavi sonrasında da başlangıç değerlerine göre anlamlı fark saptanmamıştır. Budesonid tedavisine eklenen zaftriukastın semptom ve bronş hiperreaktivitesine olumlu etkileri olduğunu ve inhaler steroid tedavisine rağmen semptomları devam eden hastalarda tedaviye zafirlukastın eklenmesinin, steroid dozunu arttırmaya iyi bir alternatif olabileceği düşünülmüştür. SUMMARY Patients with mild or modarete persistent asthma diagnased by using the international asthma consensus report, were recruited from the Division of Respiratory Disease Outpatient Clinic of the Cerrahpaşa Medical Faculty between January 1999 and May 1999. 100 patients with new diagnosis of asthma or no history of medication or only inhaled P2 use over the preceding one year and 21 patients with at least one symptom in one week under 400 ug/day budesonide treatment for 4-6 weeks were enrolled onto the study..The patients were randomly divided into two groups. Group 2 (n=ll) received budesonide and zafirlukast 40 mg/day for six weeks. Group 1 (n=10) received budesonide and placebo. 21 patients, 8 male and 18 female, with a median age of 29,04 ± 8,9 initially had methacholine induced bronchoprovocation tests done and serum ECP levels measured. After budesonide treatment, bronchoprovocation tests, serum ECP and in addition serum TAK measurements were done. After six weeks use of zafirlukast or placebo, the same tests were repeated. Of the 11 patients taking zafirlukast, 3 had at least one symptom in one week whereas of the 10 patients given placebo, 8 were symptomatic (p=0,016). Basaline PD20 levels of group 1 and 2 were 0,77 ± 0,75 mg/dl and 0,22 ± 0,19 mg/dl respectively. The increase in PD20 level to 0,4953 ± 0,4971 mg/dl of group 1 after zafirlukast treatment was found statistically significant in comparisan to group 1 (p< 0,05). Initially there was no statistically significant difference of the serum TAK and ECP levels of group 1 and 2. No statistically significant difference was detected at the end of the treatment. It is thought that zafirlukast added to budesonide provides positive results in symptom control and bronchial hyperreactivity. Therefore in symptomatic patients using inhaler steroids, zafirlukast may be a good alternative to reduce the steroid doses. 63 72