Search

Η σχέση του ανθρώπου και του ζώου φαίνεται να έχει αποκτήσει πολλές, διαφορετικές και συχνά αντιθετικές εκφάνσεις, από την εποχή που η σφαγή του δεύτερου είχε συμβολική και κεντρική σημασία για τον πρώτο. Η προετοιμασία της κοινωνίας του Δυτικού κόσμου για τη νεωτερικότητα, φαίνεται να δημιούργησε κυριολεκτική και μεταφορική απόσταση σε αυτή τη σχέση, καθιστώντας το ζώο ως, κυρίως, ένα μέσο εκμεταλλεύσιμο για την κάλυψη των διατροφικών αναγκών της κοινωνίας. Στο αποκορύφωμα αυτής της σταδιακής απομάκρυνσης, παρατηρούμε τον εκτοπισμό της παραγωγής του κρέατος στα κεντρικά Σφαγεία, μακριά από την πόλη και το δημόσιο βλέμμα. Από τη δεκαετία του ‘60 και έπειτα, κατά τη μετάβαση προς τη μετα-νεωτερική εποχή, παρατηρείται μια κοινωνική ανάγκη νομιμοποίησης του κρέατος και της σφαγής, ως θέαμα, μέσω της τέχνης στα Μουσεία. H παρούσα ερευνητική εργασία εξετάζει τα αίτια και τον τρόπο με τον οποίο έχει μεταβληθεί η τυπολογία του χώρου που σχετίζεται με τη σχέση ανθρώπου και ζώου, στις τρεις αυτές φάσεις. Αξιοποιείται ως περίπτωση μελέτης η πόλη του Παρισιού, ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αστικής ανάπτυξης που αποσκοπούσε μεθοδικά στην εξυγίανση της πόλης, και συγκεκριμένα ο εκμοντερνισμός των σφαγείων, από τις ιδιωτικές εγκαταστάσεις έως το κεντρικό σφαγείο της Βιλέτ. Στη συνέχεια, από την ανάλυση τριών χαρακτηριστικών παραδειγμάτων, αναδεικνύεται ο τρόπος με τον οποίο το κρέας από διατροφικό αντικείμενο γίνεται αντιληπτό ως σάρκα, αποκτώντας πίσω της συμβολικές του προεκτάσεις, στο χωρικό πλαίσιο του μουσείου. Έτσι, γίνεται λόγος για την ανάγκη και τον τρόπο που ο μεταμοντέρνος άνθρωπος, αναζητά, πλέον ωμά και κυριολεκτικά, την υλικότητα του σώματός του, μέσω του επαναπροσδιορισμού της εγγύτητάς του με το βίαιο θέαμα της σφαγής του σώματος. The relationship between human and animal seems to have acquired many different and often contradictory manifestations, since the time when the slaughter of the latter had a symbolic and central meaning for the former. The preparation of Western society for modernity seems to have created a literal and metaphorical distance in this relationship, making the animal primarily an exploitable means of meeting the nutritional needs of society. At the culmination of this gradual withdrawal, we see the displacement of meat production to the central Slaughterhouses, away from the city and the public eye. From the 1960s onwards, during the transition to the postmodern era, there is a social need to legitimize meat and slaughter as a spectacle through art in Museums. This research paper examines the causes and the way in which the typology of space related to the relationship between human and animal has changed in these three phases. The city of Paris is used as a case study, as an important example of urban development aimed at the methodical purification of the city, and in particular the modernization of the slaughterhouses from the private establishments to the central slaughterhouse of Villette. Moreover, the analysis of three important examples highlights the way in which meat as a dietary artifact gradually comes to be perceived as flesh, acquiring back its symbolic implications within the spatial context of the museum. Subsequently, this research paper speaks of the need and the way in which the postmodern human seeks, crudely and literally, the materiality of their body, through the redefinition of their proximity to the violent spectacle of the slaughter of the body. 56 σ.

Οι διαιτητικές συνήθειες αντικατοπτρίζουν τις πολιτισμικές καταβολές ενός πληθυσμιακού συνόλου, καθώς αποτελούν αναπόσπαστο συστατικό της ταυτότητάς του, διακρίνοντάς το από «τους άλλους». Εγγράφουν τα βιώματα που την έπλασαν, τις συγκυρίες που διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο, τις πεποιθήσεις, τις αξίες, την κοινωνική δομή. Παράλληλα, επηρεάζονται από κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες. Αν το πιάτο είναι μία οθόνη τότε επάνω του προβάλλονται μνήμες, αξίες, αισθήματα. Πρόκειται όμως για μία οθόνη διαδραστική που απευθύνεται σε δρώντες κι όχι απλούς παθητικούς δέκτες. Επιζητά και διεκδικεί την συμμετοχή όλου του φάσματος των αισθήσεων και το γόνιμο διάλογο του παρελθόντος με το παρόν. H συγκεκριμένη μεταπτυχιακή εργασία πραγματεύεται την ανάδειξη της διατροφής ως πολυσήμαντης δομής της καθημερινής ζωής σύμφωνα με τα προστάγματα της μικροϊστορίας. Επιχειρείται η προσέγγιση των διατροφικών συνηθειών - και των καταστασιακών συστατικών που τις “μαγείρεψαν” με έμφαση στην ιδιαίτερη περίπτωση της κοινότητας των Σεφαραδιτών Εβραίων της Θεσσαλονίκης, ενός συνόλου με ξεχωριστή ιστορική και δημογραφική παρουσία και σημασία στην πόλη, ειδικότερα κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα και συγκεκριμένα από το 1900 ως τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο., Dietary habits reflect the cultural background of a population, as they are an integral part of its identity, distinguishing it from the "others". They function as the record of the experiences that created the identity, the circumstances that played a decisive role, the beliefs, the values, the social structure. At the same time, they are influenced by social and environmental factors. If the plate is seen as a screen then memories, values, feelings are all projected on it. Nonetheless, an interactive screen aimed at actors and not just passive receivers. Dietary habits seek and claim the participation of the entire spectrum of the senses and the constructive dialogue of the past with the present. The present postgraduate dissertation examines the highlighting of nutrition as a multifaceted structure of daily life according to the precepts of microhistory. An attempt is made to approach the eating habits - and the conditional ingredients that "cooked" them with emphasis on the particular case of the Sephardic Jewish community of Thessaloniki, one with a special historical and demographic presence and importance in the city, especially during the first decades of the 20th century and more precisely from 1900 until the World War II.

Η νόσος Αλτσχάιμερ (AD) αποτελεί μία από τις κύριες αιτίες πρόκλησης άνοιας. Ο επιπολασμός της AD εκτιμάται ότι μπορεί να ξεπεράσει τα 152 εκατομμύρια ως το έτος 2050. Σε προηγούμενες μελέτες έχει αναφερθεί ότι η Μεσογειακή διατροφή (MeDi) μπορεί να αποτελέσει τροποποιήσιμο παράγοντα μείωσης της συχνότητας εμφάνισης της AD και της εξέλιξής της. Σκοπός της μελέτης: Η συστηματική ανασκόπηση της βιβλιογραφίας σχετικά με την επίδραση της MeDi στην ανάπτυξη της νόσου Αλτσχάιμερ (AD). Μέθοδος: Πραγματοποιήθηκε συστηματική ανασκόπηση της βιβλιογραφίας. Ελήφθησαν υπόψη μελέτες που δημοσιεύτηκαν κατά το χρονικό διάστημα Ιανουαρίου 2011 - Οκτωβρίου 2021. Η αναζήτηση ολοκληρώθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021. Πραγματοποιήθηκε μέσω hand searching (δια χειρός ηλεκτρονική αναζήτηση) συστηματική βιβλιογραφική ανασκόπηση των μελετών που είχαν δημοσιευτεί στις βάσεις δεδομένων PubMed και ScienceDirect. Επιπροσθέτως πραγματοποιήθηκε μέσω Google Scholar δια χειρός αναζήτηση για τον εντοπισμό επιπλέον μελετών που ενδέχεται να μην εντοπίστηκαν κατά την αναζήτηση στις βάσεις δεδομένων με τις λέξεις – κλειδιά. Η διαδικασία αναζήτησης και επιλογής των μελετών πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με το Διάγραμμα Ροής Prisma 2009. Η διαχείριση των μελετών που προέκυψαν από τη βιβλιογραφική αναζήτηση πραγματοποιήθηκε με το πρόγραμμα ελεύθερου λογισμικού Mendeley. Αποτελέσματα: Είκοσι μία μελέτες ικανοποιούσαν τα κριτήρια εισαγωγής στην συστηματική ανασκόπηση. Το 66,7% των μελετών ήταν συγχρονικές μελέτες. Στο 81,0% των μελετών έγινε χρήση διαφόρων εκδόσεων ερωτηματολογίων μέτρησης συχνότητας κατανάλωσης τροφίμων (Food Frequency Questionnaire - FFQ). Αν και παρατηρήθηκε ανομοιογένεια αναφορικά με τα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν για την αξιολόγηση της AD, εντούτοις στο 47,6% έγινε χρήση βιοδεικτών. Στο 85,7% των μελετών εντοπίστηκε στατιστικά σημαντική αρνητική συσχέτιση μεταξύ MeDi και AD. Η πλειοψηφία των μελετών περιλάμβανε δείγμα ατόμων χωρίς γνωστική έκπτωση ή διάγνωση άνοιας κατά την έναρξη της μελέτης. Η ανασκόπηση έδειξε ότι η υψηλότερη συμμόρφωση στη MeDi σχετίζεται με μειωμένο κίνδυνο ανάπτυξης AD. Συμπεράσματα: Τα αποτελέσματα ενισχύουν την ανάγκη άσκησης δημόσιων πολιτικών υιοθέτησης της MeDi ως μέσο μείωσης του κινδύνου ανάπτυξης AD. Λέξεις-κλειδιά: Μεσογειακή διατροφή, διατροφικοί παράγοντες, πρότυπα θρεπτικών συστατικών, διατροφή, τροφή, νόσος Alzheimer, Alzheimer's disease (AD) is one of the leading causes of dementia. The prevalence of AD is estimated to exceed 152 million by 2050. Previous studies have suggested that the Mediterranean diet (MeDi) may be a modifiable factor in reducing the incidence of AD and its progression. Aim of the study: A systematic review of the literature on the effect of MeDi on the development of Alzheimer's disease (AD). Method: A systematic review of the literature was performed. Studies published during the period January 2011 - October 2021 were taken into account. The search was completed on October 28, 2021. A systematic bibliographic review of the studies published in the PubMed and ScienceDirect databases was performed through hand searching. Additionally, Google Scholar manually searched for additional studies that may not have been detected when searching keyword databases. The search and selection process of the studies was carried out according to the Prisma 2009 Flowchart. The management of the studies resulting from the literature search was carried out with the Mendeley free software program. Results: Twenty-one studies met the criteria for inclusion in the systematic review. 66.7% of the studies were synchronous studies. In 81.0% of the studies, different versions of Food Frequency Questionnaire (FFQ) were used. Although heterogeneity was observed regarding the tools used to assess AD, in 47.6% biomarkers were used. In 85.7% of the studies, a statistically significant negative correlation was found between MeDi and AD. The majority of studies included a sample of individuals without cognitive impairment or diagnosis of dementia at the start of the study. The review showed that higher compliance with MeDi is associated with a reduced risk of developing AD. Conclusions: The results reinforce the need to pursue public policies for the adoption of MeDi as a means of reducing the risk of developing AD

Υπάρχει η τάση ανάμεσα στους κριτικούς να επισημαίνουν ασυνέχεια μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου μυθιστορήματος που έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης στη δεκαετία του ’40, δηλαδή ανάμεσα στο Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά και το Ο Χριστός ξανασταυρώνεται. Η εργασία υποστηρίζει ότι τα δύο μυθιστορήματα μοιράζονται κοινά θέματα, όπως τα εξής: τη λειτουργία και τη σπουδαιότητα της τροφής· το θέμα των προσφύγων που έρχονται από την Ανατολή, το οποίο απαντά και σε άλλα έργα του Καζαντζάκη και που ο συγγραφέας το χειρίζεται από διαφορετική οπτική γωνία κάθε φορά και με διαφορετική έμφαση στα στοιχεία που το συγκροτούν· την υπαινικτική σύνδεση των προσφύγων και του ταξιδιού τους με τους Εβραίους, την Έξοδο από την Αίγυπτο και την πορεία προς τη Γη της Επαγγελίας· τον χωροχρονικό ορίζοντα του ετήσιου εορτασμού των Παθών, την αντίθεση ανάμεσα στην ακινησία και την αλλαγή κ.ά. Όσον αφορά τα κοινά στοιχεία ανάμεσα στους χαρακτήρες, η εργασία πραγματεύεται τη σχέση ανάμεσα στον Ζορμπά και τον παπα-Φώτη και ειδικά ανάμεσα στον αφηγητή και τον Σταυριδάκη στον Αλέξη Ζορμπά και τον Μανωλιό στον Χριστό. Ένα άλλο θέμα είναι η ευρέως διαδεδομένη, αν όχι καθολική, άποψη ότι τα μυθιστορήματα του Καζαντζάκη συνιστούν απλές εφαρμογές ιδεών που απαντούν στην Ασκητική. Σε αυτές συμπεριλαμβάνουν την προγραμματική θεωρία για τα «δυο ρέματα της ζωής»: α) τον ανήφορο, που οδηγεί προς τη σύνθεση, τη ζωή, την αθανασία και β) τον κατήφορο, που οδηγεί προς τη διάλυση, την ύλη, τον θάνατο. Στην ανακοίνωση υποστηρίζεται ότι, ναι μεν ο ανήφορος και ο κατήφορος παίζουν ρόλο και στα δυο μυθιστορήματα, αλλά η μυθοπλασιακή τους «αξία» διαφέρει, καθώς έχει υποστεί μείζονες νοηματικές αλλαγές και ριζικές ανατροπές., Επιστήμες Αγωγής, Vol. 2017 No. 4 (2017): Special Issue 2017

Paradoxalement, depuis un certain temps déjà, on assiste en Grèce et dans le Sud-Est européen à une augmentation parfois spectaculaire du nombre d’individus suprapondéraux. Selon certaines enquêtes, la Grèce serait le pays d’Europe le plus frappé par le surpoids et même l’obésité.Suivant une approche comparative, notre étude s’interroge d’abord sur les représentations et la réalité historiques de l’alimentation en Grèce et en Roumanie. Elle examine ensuite quelques données relatives aux habitudes nutritionnelles actuelles en faisant ressortir des particularités du marché du fast-food en Grèce, mises en parallèle avec la plupart des pays environnants. Une évocation d’autres facteurs susceptibles d’expliquer ce paradoxe alimentaire et des tableaux statistiques en annexe complémentent le propos. The Cretan diet – as well as the so-called « Mediterranean diet » in general – has long been promoted as a nutritional model healthier than the culinary habits of the North. Therefore, it is all the more striking to witness, over the last few decades, a dramatic increase of overweight and obesity especially in Greece and the neighbouring regions. We shall first have a glance at the history of nutrition, its « national » perception and reality in Greece and Romania. Subsequently we shall focus on some peculiarities of the fast-food market in Greece compared to other countries. A brief discussion of other socio-cultural factors and some statistical tables will round off the study. Η κρητική δίαιτα χαίρει από καιρό ιδιαίτερης εκτίμησης στην Βόρεια Ευρώπη και Αμερική. Έχει προωθηθεί εκεί ως πρότυπο υγιεινής διατροφής ανώτερο των τοπικών διατροφικών παραδόσεων. Θεωρείται ότι παίζει σημαντικό ρόλο στην προφύλαξη καρδιαγγειακών νόσων, ότι μειώνει επίσης τα κρούσματα διαβήτη, και επιπλέον η δίαιτα αυτή φαίνεται να συμβάλλει στην διατήρηση μιας λεπτής σιλουέτας. Προκαλεί επομένως μεγάλη έκπληξη η διαπίστωση, εδώ και 2-3 δεκαετίες μιας αλματώδους αύξησης παχυσαρκίας – και μάλιστα στην περίπτωση παιδιών σχολικής ηλικίας – κυρίως στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες της νότιας και νοτιοανατολικής Ευρώπης. Ξεκινώντας από μια συγκριτική εστίαση στις περιοχές αυτές, θα ρίξουμε πρώτα μια ματιά στην ιστορία της διατροφής, στις σχετικές εθνικές αντιλήψεις και πραγματικότητες. Εν συνεχεία θα αναρωτηθούμε για τις κοινωνικο-οικονομικές αλλαγές που προκάλεσαν την επιδημία υπέρβαρων στην Ελλάδα. Στο πλαίσιο αυτό θα επιστήσουμε την προσοχή στον ρόλο των αλυσίδων « ταχυφαγίας », χωρίς να παραβλέψουμε και άλλους παράγοντες κοινωνικού και πολιτισμικού τύπου.

En 1609, Pantoussa Mezeri, veuve appartenant à la noblesse de la ville, commence à enregistrer dans un livre de comptes – recouvrant la période 1609-1620 –, les dépenses quotidiennes de son ménage. Pendant les onze années qui suivent, cinq célébrations de mariage ont lieu, celles de ses cinq filles. La veuve Mezeri note de manière détaillée les achats effectués pour chaque table de cérémonie. Le registre en question (à paraître bientôt par l’écrivaine de cet article), représente une source inestimable pour l’histoire culinaire et la culture de table. Il comporte le type, la provenance, la qualité et le coût des denrées, tout en restituant les mœurs de table locales et leur symbolisme dans le contexte social régnant, ainsi que les mentalités et les habitudes de cet environnement multiculturel bourgeois de la capitale du royaume crétois. In 1609, noblewoman Pandoussa Mezeri, widow of the Cretan physician Victor Mezeris, began to keep records of the daily management of her household. The librο dei conti, written in first person singular, in the form of a journal, is located at the State Archives of Venice and represents a valuable source of information on daily life in Candia during the first half of the 17th century. During the 11 years that followed, the weddings of the five daughters of the Mezeri family took place and Mezeri recorded in great detail the preparations, including shopping for a variety of ingredients, local as well as imported from other areas under Venetian rule and from Venice itself. This “journal”, is a unique source of information on the history of food and cuisine culture, in that it describes the kinds, the origins the quality and the prices of foodstuffs, but also the local nutrition traditions and customs with their symbolic meaning in the social context, as well as the mindset and habits marking the multicultural urban civilization in the capital city of the Regno di Candia. Το 1609, η ευγενής χήρα Παντούσα Μεζέρη ξεκινά να καταγράφει σε κατάστιχο τα έξοδα της καθημερινής διαχείρισης του νοικοκυριού της. Κατά τη διάρκεια των 11 ετών που ακολουθούν, πραγματοποιούνται οι γάμοι των πέντε θυγατέρων της και η Μεζέραινα σημειώνει με λεπτομέρειες τις αγορές της για την παρασκευή των εδεσμάτων. Το κατάστιχο, το οποίο τελεί υπό έκδοση από την γράφουσα, αποτελεί μοναδική πηγή για την ιστορία της διατροφής και τον πολιτισμό της εστίασης, περιγράφοντας όχι μόνο το είδος, την προέλευση, την ποιότητα και τις τιμές των προϊόντων αλλά και αποτυπώνοντας τα διατροφικά τοπικά έθιμα και τους συμβολισμούς τους μέσα στα κοινωνικά συμφραζόμενα, τις νοοτροπίες και τις συνήθειες του πολυπολιτισμικού αστικού περιβάλλοντος της πρωτεύουσας του Βασιλείου της Κρήτης.

Cette communication, à travers un corpus de pièces écrites entre 1996 et 2008, de Maria Laïna, Akis Dimou, Vassilis Katsikonouris, Sakis Serefas, essaye d’associer l’écriture dramatique des dernières années avec les changements des pratiques sociales, culinaires et culturelles. La nourriture se présente dans les pièces en question en tant que besoin vital, besoin de communication avec l’autre, besoin d’auto affirmation. « Apprendre à manger » ou « apprendre à préparer son repas » devient quelquefois synonyme d’apprendre la vie et soi-même. Manger ne figure pas seulement dans le texte et les paroles des personnages, cela devient spectacle, avec la préparation du dîner sur scène, son partage avec les spectateurs, point de départ et prétexte pour parler de la politique et l’exposer sur scène. L’Hymne national de Michael Marmarinos en 2001 nous offre, indirectement, une vue différente de ce que « manger » et se réunir autour d’une table peuvent connoter, comme la quête de l’identité nationale et de la mémoire collective. Scenes and acts of eating as well as speech about food and culinary are very common in Greek theatre since antiquity. Modern Greek drama continues to offer a variety of similar paradigms, but from a new point of view, emphasizing social, cultural and psychological needs and changes. Plays of Maria Laïna, Akis Dimou, Vassilis Katsikonouris, Sakis Serefas enable us to study the reflections between food, feelings and memory, and to understand how “learn to cook” or “learn to eat” are synonyms to “learn about life” and “learn about themselves”. Cooking on stage and inviting the spectators to eat, as in Michael Marmarinos’ National Anthem (2001), is also associated with national identity, collective memory and political meaning. Το φαγητό, μέσα από το λόγο ή ακόμη και τη σκηνική του απεικόνιση, ήταν παρόν στο ελληνικό θέατρο. Στη σύγχρονη ελληνική δραματουργία, το φαγητό είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το κοινωνικό και πολιτισμικό γίγνεσθαι, αντανακλά άμεσα το περιβάλλον, τις όποιες κοινωνικοπολιτικές μεταβολές και ενίοτε καθίσταται ο μοχλός της δράσης, πυροδοτώντας ένταση και πάθος. Συχνά, μέσω της μεταφοράς ή της αλληγορίας αποκαλύπτει την εσωτερικότητα των προσώπων, τους φόβους ή τις προσδοκίες τους.Τα έργα των Μαρία Λαϊνά, Άκη Δήμου, Βασίλη Κατσικονούρη, Σάκη Σερέφα, γραμμένα ανάμεσα στο 1996 και το 2008, στα χρόνια της ευμάρειας στο εσωτερικό, αλλά και των πολιτικών και οικονομικών αλλαγών στο εξωτερικό, αποκαλύπτουν αφενός τις αλλαγές στις διατροφικές επιλογές των νεοελλήνων και τις νέες τάσεις της γαστρονομίας που επικρατούν, αφετέρου προβληματίζονται με το νέο οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο, οπότε το φαγητό καθίσταται τόσο ανάγκη βιολογικής επιβίωσης όσο και συναισθηματικής, καθώς επίσης και πηγή αυτογνωσίας.Η «πολιτική» όψη της τροφής, παρούσα σε όλα σχεδόν τα έργα που εξετάζουμε, πρωταγωνιστεί με ξεχωριστό τρόπο στην παράσταση Εθνικός Ύμνος του Μιχαήλ Μαρμαρινού, όπου το τραπέζι γίνεται ο τόπος προβληματισμού και αναζήτησης της εθνικής ταυτότητας και συντήρησης της εθνικής μνήμης.

Cet article propose d’explorer les dimensions sociales des pratiques qui sont liées à l’alimentation dans une série d’œuvres romanesques féminocentriques provenant des cultures grecque, serbe et roumaine du tournant du xixe au xxe siècle. Il conçoit la nourriture en tant que marqueur des transformations qui ont lieu au niveau des structures économiques et sociales des sociétés en question, ainsi que de la position sociale que la figure féminine occupe au sein de celles-ci. This article aims to explore the social dimensions of the practices that are related to food, in a number of feminocentric prose works from the Greek, Serbian and Romanian cultures at the turn of the nineteenth to the twentieth century. It conceives of food as a marker of the transformations that take place at the level of the economic and social structures, as well as of the social position of women, within the societies under discussion. Στο παρόν άρθρο εξετάζονται οι κοινωνικές διαστάσεις ορισμένων πρακτικών που συνδέονται με την τροφή σε μια σειρά γυναικοκεντρικών μυθιστορημάτων που προέρχονται από την ελληνική, σερβική και ρουμανική λογοτεχνία του τέλους του δέκατου ένατου και των αρχών του εικοστού αιώνα. Στην μελέτη αυτή, η τροφή λαμβάνεται ως δείκτης των μετασχηματισμών που σημειώνονται στο επίπεδο των οικονομικών και κοινωνικών δομών των υπό συζήτηση κοινωνιών, καθώς και της κοινωνικής θέσης που κατέχει μέσα σε αυτές η γυναικεία μορφή.

Sans être un plat caractéristique de la cuisine grecque, les pâtes révèlent à l’écran les principales tensions qui traversent la société grecque. Des Aventures de Vilar (1924) à Xenia (2014), les personnages, en mangeant des pâtes, expriment, en lien avec le contexte politique, leur désir de changer de vie. Pasta is not a typical Greek dish, but its presence on screen reveals the main tensions of Greek society. From The Adventures of Vilar (1924) to Xenia (2014) the characters eating pasta express, in relation with the political context, their desire for another life. Παρόλο που η μακαρονάδα δεν αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα ελληνικής μαγειρικής, η παρουσία της στη μεγάλη οθόνη αποκαλύπτει έμμεσα τις κύριες εντάσεις που διαπερνούν την ελληνική κοινωνία. Από τις Περιπέτειες του Βιλάρ (1924) μέχρι την Ξενία (2014) η μακαρονάδα εκφράζει, σε σχέση με τα πολιτικά συμφραζόμενα, την επιθυμία των προταγωνιστών για να αλλάξουν ζωή.

Fondé sur des données ethnographiques recueillies depuis 2009, cet article analyse les représentations, les activités commerciales et les pratiques alimentaires des migrants grecs à Bruxelles. Les Grecs ont contribué à développer et réorienter les choix alimentaires et le goût de leur clientèle à laquelle ils proposent des produits qui paraissent exotiques avant de devenir, progressivement, des éléments à part entière de la gastronomie locale. En s’opposant à cette tendance de banalisation, la nouvelle génération essaie de réinventer la cuisine grecque et de remplacer des produits grecs devenus transculturels par d’autres éléments, moins connus et moins industrialisés. Based on ethnographical data collected since 2009, this article analyzes the representations, the commercial activities and the food practices of Greek migrants in Brussels. Greeks have contributed to develop and to re-orient the food choices and the taste of their clientele, to whom they propose products that seemed exotic before progressively becoming part of the local gastronomy. Through its opposition to this tendency to banalization, the new generation tries to reinvent Greek cuisine and to replace Greek products that became transcultural by other elements, less known and less industrialized. Το άρθρο αυτό, το οποίο βασίζεται σε εθνογραφικά δεδομένα που συγκεντρώθηκαν από το 2009 μέχρι σήμερα, αναλύει τις αναπαραστάσεις, τις εμπορικές δραστηριότητες και τις διατροφικές συνήθειες των Ελλήνων μεταναστών στις Βρυξέλλες. Οι Έλληνες συνεισέφεραν στην ανάπτυξη και τον επαναπροσανατολισμό των διατροφικών επιλογών των πελατών τους, στους οποίους προτείνουν προϊόντα που φαίνονται εξωτικά πριν κατοχυρωθούν, σταδιακά, ως αναπόσταστα στοιχεία της τοπικής γαστρονομίας. Η νέα γενιά προσπαθεί να ξαναεφεύρει την ελληνική κουζίνα και να αντικαταστήσει τα ελληνικά προϊόντα που θεωρούνται πια κοινότυπα και τυποποιημένα με άλλα, λιγότερo γνωστά και λιγότερο βιομηχανοποιημένα.

Si la nourriture détermine les relations humaines et se transforme en code pour ensuite les représenter, dans quelle mesure les carêmes et le jeûne en général, contribuent-ils à la formation d’une identité sociale, sinon nationale ? Puisque toute pratique gastronomique se construit à la fois dans le discours social et dans le cadre sociétal, quelle est la place de l’alimentation à travers les pratiques religieuses dans les sociétés orthodoxes grecques ?Dans notre communication, nous tâcherons d’apercevoir la réception de l’interdit alimentaire dans la société grecque telle qu’elle se reflète dans la littérature et se cristallise dans la tradition populaire pour caractériser une région, un espace, une culture. Nous étudierons comment dans le monde grec, différents types de nourriture réactualisent constamment la complexité des formes de stratification sociale à travers les enjeux culturels et fixent les rapports sociaux ainsi que les jeux de pouvoir. If nutrition determines human relationships and transforms into a code to then represent them, to what extent do Lent and fasting in general, contribute to the formation of a social or even a national identity? Since any gastronomic practice is built both by social discourse and the societal framework what is the place of food across religious practices in the Greek Orthodox societies?Having as a starting point the new-Testament texts and patristic writings, in our communication we will try to see the reception of the food ban in the Greek society as it is reflected in the literature and is solidified in the popular tradition to characterize a region, a space, a culture. We will study how in the Greek world, different types of food constantly re-actualize the complex forms of social stratification through cultural issues and establish social relations and power games. Αν η διατροφή καθορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις, μετατρέπεται σε κώδικάς τους και εν τέλη τις αντιπροσωπεύει, σε ποιο βαθμό οι περίοδοι της σαρακοστής και των νηστειών γενικά, συμβάλουν στη διαμόρφωση κοινωνικής, αν όχι και εθνικής, ταυτότητας; Αφού κάθε γαστρονομική πρακτική δημιουργείται με βάση τον κοινωνικό λόγο και το κοινωνικό πλαίσιο, ποια είναι η θέση της διατροφής έτσι όπως διαμορφώνεται μέσα από τις θρησκευτικές πρακτικές στις ορθόδοξες ελληνικές κοινωνίες;Στην ανακοίνωσή μας αυτή θα προσπαθήσουμε να δούμε πώς οι διατροφικές απαγορεύσεις εγγράφονται στην ελληνική κοινωνία μέσα από την λογοτεχνία και την λαϊκή παράδοση για να χαρακτηρήσουν μια περιοχή, ένα χώρο, μια κουλτούρα. Θα μελετήσουμε πώς διαφορετικά είδη διατροφής καθορίζουν διαρκώς την κοινωνική διαστρωμάτωση μέσα από πολιτιστικά δεδομένα και οριοθετούν τις κοινωνικές σχέσεις καθώς και τις σχέσεις εξουσίας.

La présente étude vise à examiner la dimension symbolique de l’alimentation dans la poésie grecque contemporaine. La nourriture nous rappelle notre condition corporelle et les limites de la substance matérielle. Les poètes mettent en relation la nourriture et la mort tout en soulignant la valeur de la convivialité dans les années de la crise économique. The present study aims to detect the symbolic dimension of food in contemporary Greek poetry. Nourishment reminds us of our corporeal condition and defines the limits of material substance. The poets relate food to death by underlining the culpability of existence. They also reveal the value of sharing in the years of crisis and individualism. Η παρούσα μελέτη εστιάζει στη συμβολική διάσταση της τροφής σε κείμενα της νεότερης και σύγχρονης ελληνικής ποίησης. Η τροφή είναι ο ομφάλιος λώρος που μας συνδέει με τη ζωή υπενθυμίζοντας τα δεσμά της φυσικής ύπαρξης. Συνδέεται, όμως, ταυτόχρονα, με τις αισθήσεις και την απόλαυση. Οι ποιητές συσχετίζουν την τροφή με το θάνατο υπογραμμίζοντας την ενοχή της ύπαρξης. Ταυτόχρονα όμως προβάλλουν την αξία του μοιράσματος γύρω από ένα τραπέζι, στην εποχή της κρίσης και του ατομικισμού.

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και σημαντικά πεδία στη διοίκηση των επιχειρήσεων αποτελεί το στρατηγικό μάνατζμεντ, τόσο σε ακαδημαϊκό όσο και σε πρακτικό επίπεδο, καθώς επηρεάζει άμεσα την πορεία μιας επιχείρησης. Τα τελευταία χρόνια η σημασία του στρατηγικού μάνατζμεντ έχει γίνει αισθητή στον επιχειρηματικό κόσμο και αναγνωρίζεται η συμβολή του στην επίτευξη ανώτερης επίδοσης από μια επιχείρηση. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να διαμορφωθεί η στρατηγική για την επίτευξη διατηρήσιμου ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος ενός πιστοποιημένου εστιατορίου, που θα προσφέρει υγιεινά και θρεπτικά γεύματα ελεύθερα γλουτένης μέσω της χρήσης προηγμένης τεχνολογίας. Η παρούσα εργασία αποτελείται από έξι Κεφάλαια και ένα Παράρτημα. Στο πρώτο Κεφάλαιο παρουσιάζεται το νόσημα της Κοιλιοκάκης παραθέτοντας ιστορικά και ιατρικά στοιχεία, τρόπους διάγνωσης και αντιμετώπισης. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στη σημασία της διατροφής χωρίς γλουτένη για την αντιμετώπιση της νόσου. Στο δεύτερο Κεφάλαιο πραγματοποιείται έρευνα της διεθνούς αγοράς των χωρίς γλουτένη προϊόντων και παρουσιάζεται η συνεχώς αυξανόμενη τάση της συγκεκριμένης αγοράς στην Αμερική και την Ευρώπη, ενώ στο τρίτο Κεφάλαιο παρουσιάζεται η έννοια και η σημασία της Στρατηγικής και πραγματοποιείται εκτενής αναφορά στη Στρατηγική Γαλάζιου Ωκεανού. Στο τέταρτο Κεφάλαιο πραγματοποιείται ανάλυση του Κλάδου της Εστίασης και του Υποκλάδου των Εστιατορίων και ακολουθεί η ανάλυση του εξωτερικού περιβάλλοντος γενικευμένου και άμεσου, της επιχείρησης. Στο πέμπτο Κεφάλαιο αναλύεται το εσωτερικό περιβάλλον της επιχείρησης. Παρουσιάζεται το οργανόγραμμα του εστιατορίου και οι αρμοδιότητες των διαφόρων τμημάτων. Στο Κεφάλαιο αυτό παρατίθεται και ανάλυση VRIO του εστιατορίου. Στο έκτο Κεφάλαιο παρατίθενται του εστιατορίου, το όραμα και η αποστολή, σκοποί/στόχοι και στρατηγικές στα πλαίσια της Διαμόρφωσης Στρατηγικής του εστιατορίου. Το Κεφάλαιο ολοκληρώνεται με την παρουσίαση των εναλλακτικών στρατηγικών. Τέλος, στο Παράρτημα Ι γίνεται ανάλυση της μεθοδολογίας που ακολουθήθηκε για τη συλλογή και επεξεργασία των δεδομένων του ερωτηματολογίου, που συντάχθηκε στα πλαίσια της παρούσας εργασίας. Επίσης αναλύεται το ερωτηματολόγιο και παρουσιάζονται τα συμπεράσματα που διεξήχθησαν.

Objet de traitements extrêmement variés, le thème de la nourriture occupe une place centrale dans l’œuvre d’Athina Papadaki et revêt différentes significations métaphoriques. L’examen du thème alimentaire au fil de l’œuvre, en particulier dans le recueil Feuilles de nourriture, permet de suivre l’itinéraire créatif de cette poétesse gastrosophe. Subject of extremely varied treatments, food is of central importance in the work of Athina Papadaki and it holds different metaphorical meanings. Analyzing the theme of food throughout the work, with a special focus on the collection Food leaves, allows one to follow the whole creative itinerary of this gastrosoph poet. Tο θέμα της τροφής κατέχει κεντρική θέση στο έργο της Αθηνάς Παπαδάκη όπου, μέσω περίπλοκων προσεγγίσεων, αποκτά διάφορες μεταφορικές έννοιες. Η εξέταση του θέματος σ΄όλο το ποιητικό έργο της και ακομή περισσότερο στη συλλογή Φύλλα τροφής μας επιτρέπει να παρακολουθήσουμε τη δημιουργική πορεία αυτής της ποιήτριας-γαστροσόφου.

253 σ.: εικ. Σκοπός του κύκλου των είκοσι ομιλιών – ο οποίος και αποτελεί το περιεχόμενο της παρούσας έκδοσης – με τον γενικό τίτλο «Κοινωνία και Υγεία III: από τη βασική έρευνα στην κλινική εφαρμογή» είναι να αναδείξει την προσφορά της βασικής βιοϊατρικής έρευνας στην κλινική πράξη, παραθέτοντας παραδείγματα παθήσεων των οποίων η αιτιοπαθογένεια και η θεραπευτική αντιμετώπιση έχουν ιδιαιτέρως ωφεληθεί από τα ερευνητικά επιτεύγματα. Τα θέματα που διαπραγματεύεται ο παρών τόμος καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα επίκαιρων ιατρικών θεμάτων, όπως: γήρανση και ευ ζην, η ρύπανση του αέρα και η υγεία, επιδημίες λοιμώδους αιτιολογίας στη σύγχρονη εποχή, τα αυτοάνοσα νοσήματα, τα «έξυπνα» φάρμακα και τα λειτουργικά τρόφιμα.

Η ευρεία χρήση των αντιμικροβιακών ουσιών στην ιατρική, την κτηνιατρική και τη γεωργία έχει οδηγήσει σε ανησυχητική αύξηση των ανθεκτικών στα αντιβιοτικά στελεχών βακτηρίων. Σκοπός της παρούσας διατριβής ήταν η απομόνωση και η μελέτη της ευαισθησίας στα αντιβιοτικά παθογόνων μικροοργανισμών από δείγματα τροφίμων ζωικής προέλευσης καθώς και η αξιολόγηση του κινδύνου για τη Δημόσια Υγεία. Στη διάρκεια της παρούσας 3ετούς μελέτης (Ιούλιος 2004 - Αύγουστος 2007) συλλέχθηκαν 870 δείγματα τροφίμων, τα οποία εξετάστηκαν μικροβιολογικά χρησιμοποιώντας τις αποδεκτές για τον έλεγχο των τροφίμων μεθόδους (ΙSO methods). Για τον έλεγχο της ευαισθησίας στα αντιβιοτικά των στελεχών που απομονώθηκαν χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος της διάχυσης σε άγαρ Bauer-Kirby. Απομονώθηκαν 252 στελέχη E.coli, 27 στελέχη Y. enterocolitica, 4 στελέχη σαλμονελλών, 383 στελέχη άλλων εντεροβακτηριοειδών, 6 στελέχη Listeria spp., 3 στελέχη C.jejuni,, 57 στελέχη εντερόκοκκων και 95 στελέχη Staphylococcus aureus, τα οποία εξετάστηκαν ως προς την αντοχή τους σε διάφορα αντιβιοτικά που χρησιμοποιούνται στην ιατρική πράξη. Δεν απομονώθηκαν παθογόνα βακτήρια από τρόφιμα που είχαν υποστεί θερμική επεξεργασία. Τα βακτήρια που απομονώθηκαν από το σύνολο των δειγμάτων με τη μεγαλύτερη συχνότητα ήταν τα στελέχη E.coli (29%), S. aureus (10,9%), Y.enterocolitica (3,1%), Listeria spp. (0,7%), Salmonella spp. (0,5%) και Campylobacter spp. (0,3%). Όσο αφορά τα άλλα εντεροβακτηριοειδή, το ποσοστό απομόνωσης ήταν 44%, και περιελάμβαναν 40 στελέχη Klebsiella spp. (4,6%), 138 στελέχη Enterobacter spp. (15,9%), 187 στελέχη Citrobacter spp (21,5%), 5 στελέχη Pantoea spp (0,6%), 10 στελέχη Hafnia alvei (1,1%), ένα στέλεχος Kluyvera spp (0,1%) και δύο στελέχη Serratia spp. (0,2%). Τα στελέχη E.coli εμφάνισαν αντοχή στην αμικασίνη (31,3%), το συνδυασμό αμοξυκιλλίνη/κλαβουλανικό οξύ (31%), την αμπικιλλίνη (57,5%), το συνδυασμό αμπικιλλίνη/σουλβακτάμη (25,4%), την καρμπενικιλλίνη (51,2%), την κεφτριαξόνη (10,7%), την κεφουροξίμη (43,3%), τη σιπροφλοξασίνη (17,1%), τη γενταμικίνη (29,4%), την ιμιπενέμη (9,9%), την τετρακυκλίνη (41,7%), την τικαρσιλλίνη (36,1%), το συνδυασμό τικαρσιλλίνη/κλαβουλανικό οξύ (23,8%). Το 54% των στελεχών που απομονωθήκαν έδειξαν αντοχή σε τρία τουλάχιστον αντιβιοτικά The overuse of antibiotics in human and veterinary medicine has been blamed for the development of resistant bacterial strains that can be spread through the food chain to the community. The objectives of the present thesis include: a) the isolation of food-borne pathogens from foods of animal origin, b) the susceptibility testing of the isolates in order to determine the prevalence of the antibiotic resistant food-pathogens and c) the assessment of the possible risk to Public Health. A total number of 870 food samples collected during a three year period (from July 2004 to August 2007) were examined. The antibiotic resistance of the isolates was determined using the Kirby-Bauer disk diffusion assay. The bacteria isolated were 252 strains of Escherichia coli, 27 strains of Yersinia enterocolitica, 4 strains of Salmonella spp., 383 strains of other Enterobacteriaceae, 95 strains of Staphylococcus aureus, 57 strains of Enterococcus spp., 6 strains of Listeria spp. and 3 strains of Campylobacter jejuni. No bacteria were isolated from thermally processed food samples. In the present study the prevalence of E.coli was 29%, of S.aureus 10.9%, of Yersinia enterocolitica 3.1%, of Salmonella spp. 0.5%, of Listeria spp. 0.7% and of Campylobacter spp. 0.3%. The prevalence of other Enterobacteriaceae was 44% and included strains of Klebsiella spp., Enterobacter spp., Citrobacter spp., Pantoea spp, Hafnia alvei, Kluyvera spp and Serratia spp. Escherichia coli strains were resistant to amikacin (31.3%), amoxycillin/clavulanic acid (31%), ampicillin (57.5%), ampicillin/sulbactam (25.4%), carbenicillin (51.2%), ceftriaxone(10.7%), cefuroxime (43.3%), ciprofloxacin (17.1%), gentamicin (29.4%), imipenem (9.9%), tetracycline (41.7%), ticarcillin (36.1%), ticarcillin/clavulanic (23.8%). Fifty four percent of the isolates showed resistance at least to three antibiotics. Staphylococcus aureus isolates showed resistance to penicillin-G (83.2%), ampicillin (65.3%), tetracycline (22.1%), amoxycillin/clavulanic acid (13.7%), to clindamycin (31.6%), ciprofloxacin (15.8%). 37.9% of S.aureus strains were resistant at least to 3 antibiotics. No methicilline or vancomycin resistant S.aureus was isolated. Yersinia enterocolitica was found resistant to ampicillin (96.3%), while 25.9% of the strains showed resistance at least to three antibiotics. Salmonella spp. strains were resistant to ampicillin (75%), amoxicillin/clavulanic acid (75%), ciprofloxacin (50%), ticarcillin/clavulanic acid (50%), ampicillin/sulbactam (25%), tetracycline (25%) and amikacin (25%). 162 σ.

H παρούσα διπλωματική εργασία, εκπονήθηκε με στόχο τη μελέτη σκοπιμότητας ίδρυσης μίας βιομηχανίας παραγωγής ζυμαρικών, με την επωνυμία «PASTA D’ ORO ΑΕ». Οι κυριότερες παράμετροι που λειτούργησαν ως καθοδηγητικές αρχές, κατά τη διάρκεια εκπονήσεως της μελέτης περιελάμβαναν, τόσο την επιτυχή πορεία του υποκλάδου των ζυμαρικών, όσο και το γεγονός ότι στις μέρες μας υφίσταται έντονη ανάγκη επενδύσεων. Ωστόσο, θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι η εργασία πραγματοποιήθηκε για εκπαιδευτικούς σκοπούς και πιθανόν, τα στοιχεία που παρουσιάζει να μην είναι ακριβή.