Search

Mετά τη στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2014, με κυριότερο σημείο την προσάρτηση της Κριμαίας η οποία αναμφίβολα κατέστη καθοριστικό γεγονός για την ιστορία της Ευρώπης, η εισβολή της Ρωσίας στα Ουκρανικά εδάφη στις 24 Φεβρουαρίου 2022 αποτελεί ορόσημο στην κρίση ειρήνης που για τόσα χρόνια προσπαθούσε να διατηρήσει η ευρωπαϊκή κοινότητα, μιας και αυτός ο πόλεμος αποτελεί την μεγαλύτερη απειλή για την ασφάλεια της Ευρώπης από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Στην παρούσα ερευνητική μελέτη, μέσω της χρήσης της ποιοτικής ανάλυσης με επισκόπηση κατά βάση ακαδημαϊκών πηγών, θεσμικών κειμένων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρακτικών συνεδριάσεων και δυο συνεντεύξεων, επιχειρείται να παρουσιαστεί η ανταπόκριση της ΕΕ στους τομείς της άμυνας και της ασφάλειας, με αφορμή την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2022 κατά την περίοδο Φεβρουαρίου 2022 – Φεβρουαρίου 2023. Λαμβάνοντας υπόψη τις προκλήσεις του σήμερα, η ΕΕ δημιουργώντας και ενεργοποιώντας εκ νέου υφιστάμενους μηχανισμούς – εργαλεία διαμορφώνει πολιτική σε παγκόσμιο επίπεδο, μετατρέποντας την σε έναν ισχυρότερο διεθνή δρώντα με αναμενόμενη σημαντική επίδραση. Συνεπώς, ίσως η άμεση ενεργοποίηση της ΕΕ σε αμυντικούς και στρατιωτικούς τομείς στον πόλεμο αυτό, μέσω κατάλληλα διαμορφωμένων μηχανισμών – εργαλείων να σηματοδοτεί μια στροφή στη διεθνή δράση της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία πλέον αποδέχεται ουσιώδεις ευθύνες στη διαχείριση μεγάλων διεθνών κρίσεων. Το ζήτημα που προκύπτει από την παρούσα μελέτη, σχετίζεται με την πρωτοφανή βοήθεια της ΕΕ στην Ουκρανία και συγκεκριμένα στον αμυντικό τομέα, δια μέσου της ενεργοποίησης και της δημιουργίας μηχανισμών – εργαλείων με «βαρύ» οικονομικό και πολιτικό αντίκτυπο στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, επεκτείνοντας έτσι τη συνεργασία της και με το ΝΑΤΟ και δημιουργώντας αναδράσεις σε παγκόσμιο επίπεδο.

Résumé : sauf quelques périodes courtes et exceptionnelles, la mer Noire est tout au long du xviiie siècle un enjeu de taille de concurrence et de conflits entre la Russie et l’Empire ottoman. Après deux siècles de domination ottomane, dès la signature du traité de paix d’Istanbul (13 juin 1700) le verrou de la porte du « harem » saute. Désormais la Russie de Pierre le Grand et de Catherine II connaitra une extension territoriale irrésistible vers le sud tout en modifiant radicalement le paysage géographique et humain pontique, créant villes, industries et flottes. Il a fallu cinq conflits armés entre les deux pays pour terminer finalement par une alliance contre-nature à cause de l’expédition d’Égypte de Napoléon Bonaparte. Mais ce n’est qu’un accident de parcours, la réalité crue reprendra ses droits. Abstract: Except for a few short and exceptional periods, the Black Sea was a major issue of competition and conflict between Russia and the Ottoman Empire throughout the 18th century. After two centuries of Ottoman domination, as soon as the Istanbul peace treaty was signed (June 13, 1700) the lock on the door of the «harem» jumped. From now on, the Russia of Peter the Great and Catherine II will know its irresistible territorial extension towards the south while radically modifying the Pontic geographical and human landscape, creating cities, industries and fleets. It took five armed conflicts between the two countries to finally end in an unnatural alliance because of Napoleon Bonaparte’s Egyptian expedition. But it is only an accident of course, the raw reality will take back its rights. Özet: Karadeniz, birkaç kısa ve istisnai dönem dışında, 18. yüzyıl boyunca Rusya ile Osmanlı İmparatorluğu arasında önemli bir rekabet ve çatışma konusudur. İki asırlık mutlak Osmanlı hakimiyetinden sonra, İstanbul Barış Antlaşması imzalanır imzalanmaz (13 Haziran 1700) «harem»in kapı kilidi yerinden fırlar. Bundan böyle, Büyük Petro ve II. Katerina’nın Rusya’sı, Pontik coğrafi ve insan manzarasını kökten değiştirir, şehirler, endüstriler ve filolar birbirini izler, güneye doğru karşı konulmaz toprak genişlemesini sağlar. İki ülke arasındaki beş silahlı büyük çatışmanın sonunda yüzyıl doğal olmayan bir ittifakla sonuçlanır. Ancak bu bir “kaza”dır ve çiğ gerçek göreceli bir çabuklukla geri döner.

Τα τελευταία χρόνια χαρακτηρίζονται από μια συνεχόμενη ροή πληροφοριών και ανακαλύψεων στον τομέα της Ναυτιλίας. Όλο και περισσότεροι επαγγελματίες του κλάδου καταβάλουν προσπάθειες ώστε να προσφέρουν υπηρεσίες υψηλής ποιότητας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έχει προκληθεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μία θαλάσσια διαδρομή, η οποία ενώνει τον Ειρηνικό με τον Ατλαντικό ωκεανό, την Ευρώπη με την Ασία μειώνοντας το χρόνο ταξιδίου σχεδόν κατά το ήμισυ. Πρόκειται για το Βόρειο θαλάσσιο πέρασμα, το οποίο μέχρι το έτος 2050 εκτιμάται ότι δεν θα έχει εξελιχθεί σε μια ανοιχτή δίοδο, διαθέσιμη στη ναυσιπλοΐα για όλο το χρόνο παρά το επιχείρημα της μείωσης του πάγου στην Αρκτική. Τα τυπικά φορτηγά πλοία μπορούν να κάνουν χρήση του περάσματος με συνοδεία παγοθραυστικού και έχοντας απαραιτήτως ice class notation, αφού ο όγκος του πάγου σε ορισμένα σημεία του περάσματος μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα. Αυτά μπορεί να αναγκάσουν το πλοίο είτε να επιμηκύνει το ταξίδι του, αυξάνοντας τα λειτουργικά έξοδα και αθετώντας όρους του ναυλοσυμφώνου, είτε να κάνει αναστροφή και να μην φτάσει στον τελικό του προορισμό. Σύμφωνα με μελέτες, θα παραμείνει έως το 2050 μια εποχική θαλάσσια λωρίδα που είναι επικίνδυνη για πλοία με χαμηλές κατηγορίες πάγου και θα είναι διαθέσιμη για πλοήγηση μόνο για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Για τα φορτηγά πλοία είναι απίθανο να ανταγωνιστεί επιτυχώς την παραδοσιακή ναυτιλιακή διαδρομή μέσω της Διώρυγας του Σουέζ που συνδέει την Ευρώπη με τις χώρες της Άπω Ανατολής καθώς είναι πολλά τα θέματα που χρήζουν επίλυσης. Το 2030 η αναμενόμενη προσβασιμότητα στο πέρασμα προβλέπεται να διαρκέσει από ένα έως δύο μήνες, ενώ το 2090 εκτιμάται να φτάσει τους πέντε μήνες. Επιπλέον, τα πλοία που πλέουν στο NSR θα πρέπει να συμμορφώνονται με τα συνιστώμενα τμήματα διαδρομής αλλά και με τη νομοθεσία που ορίζει η Ρωσία, καθώς βρίσκεται υπό τον έλεγχο της. Μέχρι το τέλος του 21ου αιώνα αναμένεται η αύξηση του όγκου των εμπορευμάτων που διακινούνται μεταξύ Κίνας και Ευρωπαϊκής Ένωσης και το NSR είναι πιθανό να αποτελέσει εναλλακτική δίοδο για την αποσυμφόρηση των παραδοσιακών θαλάσσιων διαδρομών. Παρά ταύτα, η συγκεκριμένη διαδρομή αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα (κλιματολογικά, οικονομικά κ.α) που την καθιστούν μη λειτουργική και σίγουρα μη επιλέξιμη., The recent years have been characterized by a continuous flow of information and discoveries in the Shipping. More and more industry professionals are making endeavors to offer high quality services to their clientele. In this context, there has been a particular interest in a sea route, which connects the Pacific with Atlantic ocean, Europe with Asia, reducing distance resulting lower voyage time by almost half. It is estimated that the Northern Sea Route will not turn into a year-round shipping route by 2050. The typical cargo ships cannot currently navigate into the NSR without an icebreaker and ice class and they won't be able to do it. The Northern Sea Route is currently and will continue to be a seasonal sea route until the year 2050. The navigation is hazardous for ships with low or no ice class notation. These challenges might lead to an extended voyage, increasing operating costs and breach the terms of the charter or even necessitate a ship's U-turn before arriving at its destination. The passage cannot compete the traditional shipping route that connects Europe to the Far East via the Suez Canal. In the 2030, the expected NSR accessibility is predicted to last between one and two months for a high-ice class ship sailing without icebreaker assistance and up to five months in 2090. Ships that are going to cross the NSR should also to comply with the legislation and to navigate in specific districts that Russia recommends. Also, it is provided that the trade volume between China and the European Union will be increased by the end of the 21st century and the passage is likely to become an alternative route in order to decongest the traditional ones. Ηowever, the passage faces serious problems (operational , climatic, financial etc.), which make it a non- preferred route.

Οι ειδικοί επιστήμονες, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς των χαρισματικών παιδιών στην Ελλάδα προβληματίζονται έντονα σχετικά με τις μεθόδους εκπαίδευσης των χαρισματικών μαθητών. Στόχος του παρόντος κεφαλαίου είναι να παρουσιαστούν συγκριτικά οι εκπαιδευτικές στρατηγικές που ακολουθούνται σε Αυστραλία, Ρωσία, Ουγγαρία και Ελλάδα. Με αυτόν τον τρόπο, θα διερευνηθούν τρόποι εκπαίδευσης των χαρισματικών παιδιών σε χώρες με μεγάλη παράδοση στο συγκεκριμένο ζήτημα, με απώτερο σκοπό να εξεταστούν οι προοπτικές ανάπτυξης αυτών των στρατηγικών στην χώρα μας. Η Ουγγαρία ήδη από το 1980 έχει μεριμνήσει για τους χαρισματικούς μαθητές, μέσω του δημόσιου εκπαιδευτικού της συστήματος. Η Ρωσία είναι μια χώρα που πάνω από μισό αιώνα υποστηρίζει προγράμματα ενίσχυσης των χαρισματικών μαθητών, ειδικότερα στις θετικές επιστήμες, ενώ η Αυστραλία είναι πρωτοπόρος χώρα στις εκπαιδευτικές στρατηγικές των χαρισματικών παιδιών. Τέλος, στην Ελλάδα γίνονται διάφορες προσπάθειες τόσο για την αξιολόγηση όσο και για την εκπαίδευση των χαρισματικών παιδιών, οι οποίες όμως είναι ακόμα σε πρώιμο στάδιο και στηρίζονται κατά κύριο λόγο σε ιδιωτικές πρωτοβουλίες., Greek experts, teachers and the gifted children’s parents are highly concerned about the teaching methods that are employed for the gifted students’ education. The aim of this article is to provide a comparative presentation of the educational strategies adopted in Hungary, Russia, Australia and Greece. In this way, we will be in position to look into the teaching methods that are deployed for the gifted children’s education in countries with a long tradition on this issue, with the ultimate goal of examining the prospects for the development of such strategies in our country. Hungary has already made relevant provisions for gifted students through its public education system since 1980.Russia is a country that for more than half a century promotes support schemes for gifted students, especially in science, while Australia is regarded as a pioneer in the educational strategies for gifted children. Finally, in Greece, various efforts are made in relation to the gifted children’s evaluation as well as education, which, nevertheless, are still at an early stage and depend primarily on private initiatives.

Στη μελέτη αναλύεται το έργο δύο ουσιαστικά άγνωστων ελλήνων ζωγράφων των μέσων του 17ου αιώνα, των αδελφών Ιωάννη και Γεωργίου, τα ονόματα των οποίων έγιναν γνωστά από επιστολή τους, με ημερομηνία 25 Ιουλίου 1655, προς τον πατριάρχη της Μόσχας Νίκωνα, στην οποία απαριθμούνται αρκετές εκκλησίες που τοιχογραφήθηκαν από αυτούς στο Κίεβο και στη Βλαχία. Συμπεραίνεται ότι οι δύο ζωγράφοι εκπαιδεύθηκαν στη σημερινή δυτική Μακεδονία και διερευνώνται οι δεσμοί τους με τους πάτρονές τους και τον γνωστό θεολόγο Μελέτιο Συρίγο, The study analyses the works of two virtually unknown Greek painters from the mid-seventeenth century. The names of the two painters, the brothers Ioannis and Georgios, are known from a letter addressed to Patriarch Nikon of Moscow, dated July 25 1655, in which they enumerate several churches they painted in Kiev and Wallachia: Berestovo, Căldărușani, Brebu, Strehaia, Cornățel, Plumbuita, Plătărești, Soveja. The study concludes that the two painters were trained in (nowadays) Western Macedonia. It also discusses the connections between the two painters, their patrons and the theologian Meletios Syrigos.

Η ενέργεια αποτελεί το φυσικό µέγεθος το οποίο έχει άµεση σχέση µε όλες τις αλλαγές που υφίστανται στο φυσικό κόσµο, απλή είτε πιο σύνθετη και σχετίζεται µε την εξέλιξη των ανθρώπων. Η παραγωγή ενέργειας αποτελεί την πιο γνωστή και κυριότερη χρήση των υδρογονανθράκων. Το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο αποτελούν τα 2/3 της ενέργειας που χρησιµοπούµε, ενώ µαζί µε την καύση του άνθρακα ανέρχεται στο 90%. Άρρηκτη σχέση µε την ενέργεια, όµως, έχει και ο όρος της ενεργειακής ασφάλειας που συνίσταται στην επαρκή, προσιτή αλλά και οικολογική κάλυψη όλων των ενεργειακών απαιτήσεων. Το ζήτηµα της ασφάλειας αυτής της µορφής αποτελεί έναν από τους κυριότερους παράγοντες σε ό,τι έχει να κάνει µε την χάραξη µιας ενεργειακής πολιτικής είτε εκείνη σχετίζεται µε ένα κράτος είτε µε µια περιφέρεια είτε ακόµα και µε ένα σύνολο κρατών. Η ικανότητα διασφάλισης αδιάλειπτης παροχής ενέργειας, είτε αυτό σχετίζεται µε τον ηλεκτρισµό είτε µε το φυσικό αέριο κλπ αποτελεί καθοριστικό κριτήριο µε στόχο την απρόσκοπτη δράση διαφοροποιηµένων ενεργειακών µηχανισµών όπου επικεντρώνεται στη σύγχρονη εποχή η τεχνολογικά εστιασµένη κοινωνία και οικονοµία. Στη σηµερινή εποχή, η ΕΕ σαν οργανισµός ο οποίος ενδιαφέρεται για την ευηµερία των ανθρώπων της από τη µια και διεκδικεί ρόλο στα διεθνή δρώµενα από την άλλη, έχει σαν κυριότερο σκοπό της την ενεργειακή ασφάλεια. Λόγω της τεράστιας έλλειψης ενεργειακών πηγών στην επικράτειά της, έχει άρρηκτη σχέση µε τις προµήθειες ενεργειακών πόρων από διάφορους εξωτερικούς φορείς. Χαρακτηριστικό παράδειγµα αποτελεί η περίπτωση της Ρωσίας, που έχει υπέρ-επάρκεια ορυκτών καυσίµων και αποτελεί τον βασικότερο προµηθευτή της ΕΕ. Η προσφορά υδρογονανθράκων στην ΕΕ αποτελεί την κυριότερη παράµετρο της διαµόρφωσης του ΑΕΠ αυτής της χώρας. Η οικονοµία του εν λόγω κράτους έχει άµεση σχέση µε τις χρηµατοοικονοµικές σχέσεις της µε την ΕΕ. Υπάρχει, εποµένως, µια αλληλεξάρτηση ανάµεσα στην ΕΕ και σε αυτήν την χώρα.

Η ενέργεια ως γεωπολιτικός παράγοντας έχει ιδιαίτερη θέση στην παγκόσμια σκηνή και επηρεάζει τη σχέση μεταξύ των κρατών και το επίπεδο ισχύος που αυτά απολαμβάνουν. Στο πλαίσιο αυτό η παρούσας διπλωματική εργασία αξιοποιώντας την μέθοδο της συγκριτικής μελέτης επιχειρεί μια σύγκριση ανάμεσα στην ασκούμενη ενεργειακή διπλωματία φυσικού αερίου της Ρωσίας και του Ιράν και εξετάζει το βαθμό στον οποίο το Ιράν θα μπορούσε να εξάγει διδάγματα από την Ρωσία στο πεδίο αυτό της εξωτερικής πολιτικής. Ειδικότερα, αρχικά παρουσιάζονται ζητήματα που άπτονται της ενεργειακής διπλωματίας και της αγοράς ενέργειας. Συγκεκριμένα, συζητείται η σχέση ανάμεσα στην ενέργεια και στις διακρατικές σχέσεις καθώς και στην γεωπολιτική, ενώ παράλληλα αναδεικνύεται η έννοια της ενεργειακής διπλωματίας. Επιπρόσθετα, παρουσιάζονται τα βασικά γνωρίσματα που αφορούν την αγορά φυσικού αερίου στη Ρωσία και το Ιράν. Στη συνέχεια η διπλωματική εργασία εξετάζει την ενεργειακή διπλωματία της Ρωσίας και διερευνά τον τρόπο με τον οποίο η Μόσχα αξιοποιεί τους ενεργειακούς της πόρους εργαλειοποιώντας τους στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής. Επίσης γίνεται μία συνοπτική αναφορά στους βασικούς ρωσικούς αγωγούς φυσικού αερίου. Έπειτα, η εργασία επικεντρώνεται στην ενεργειακή διπλωματία του Ιράν και στην προσπάθειά της χώρας να αναπτύξει τις απαραίτητες υποδομές στον τομέα της ενέργειας προκειμένου να μπορέσει να αξιοποιήσει το φυσικό αέριο που διαθέτει και να προωθήσει τις οικονομικές αλλά και πολιτικές της επιδιώξεις. Επιπρόσθετα, γίνεται μία αναφορά στους κυριότερους αγωγούς φυσικού αερίου του Ιράν. Στη συνέχεια η εργασία διερευνά τις σχέσεις μεταξύ Ιράν και Ρωσίας στο ασταθές και ευμετάβλητο περιβάλλον της Μέσης Ανατολής. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στα ζητήματα που άπτονται της Κασπίας Θάλασσας και των ενεργειακών της πόρων. Η διπλωματική εργασία καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, παρά το γεγονός ότι η Ρωσία και το Ιράν έχουν ποικίλα κοινά χαρακτηριστικά, οι διαφορές τους σε γεωγραφικό, ενεργειακό, γεωπολιτικό και οικονομικό επίπεδο δεν επιτρέπουν στο Ιράν να αντιγράψει τον τρόπο με τον οποίο η Μόσχα κατέστησε το εμπόριο φυσικού αερίου βραχίονα της εξωτερικής της πολιτικής.

Στη διατριβή εξετάζεται η ρωσική εξωτερική πολιτική στην ευρύτερη περιοχή της Ευρασίας, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Αναλύονται οι σημαντικότερες πρωτοβουλίες που έχουν ληφθεί από τη σύγχρονη Ρωσία σε αυτή την εξαιρετικής γεωπολιτικής σημασίας περιοχή του πλανήτη και αξιολογείται η σημασία τους, τόσο για την ίδια τη Ρωσία, όσο και για το διεθνές σύστημα συνολικά., This thesis examines the present-day foreign policy of the Russian Federation in the greater region of Eurasia.

Το αντικείμενο της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι ο εισερχόμενος τουρισμός από την Ρωσία και η πρόβλεψη των αφίξεων για τα έτη 2018-2019. Η Ρωσία και η Ελλάδα είναι δύο χώρες με έντονη σχέση σε όλους τους τομείς. Μακροπρόθεσμος στόχος είναι η ισχυροποίηση των μεταξύ τους δεσμών και συγκεκριμένα η προσέγγιση περισσότερων Ρώσων τουριστών στην χώρα μας. Το πρώτο κεφάλαιο ξεκινάει με την ανάλυση της έννοιας του τουρισμού μέσα από ορισμούς και στη συνέχεια, με την αναφορά σε διακρίσεις και μορφές του τουρισμού, έτσι διαμορφώνεται μια συνολική εικόνα, η οποία μας επιτρέπει να προχωρήσουμε στην ανάλυση του τουριστικού προϊόντος της Ελλάδας. Στο συγκεκριμένο σημείο γίνεται αναφορά στα τουριστικά προϊόντα: «Ήλιος και Θάλασσα», «City Break» και «Πολιτισμός και Θρησκεία», αλλά και ποιες είναι οι προοπτικές τους. Τέλος, η αναφορά των ανταγωνιστών της Ελλάδας στον τουριστικό τομέα εξυπηρετεί την όσο το δυνατόν καλύτερη προσέγγιση της εικόνας που προσφέρουμε στην τουριστική βιομηχανία. Στο δεύτερο κεφάλαιο ξεκινάει μια πρώτη γνωριμία με την Ρωσία, καθώς γίνεται αναφορά σε διάφορα χαρακτηριστικά της χώρας όπως η οικονομία, η γεωγραφία, η κοινωνία και άλλα συστατικά που συνθέτουν την έννοια της χώρας. Η ιστορία καταλαμβάνει σημαντικό κομμάτι στην γνωριμία με την χώρα, όπως και η κουλτούρα. Στο συγκεκριμένο κεφάλαιο, επίσης, γίνεται αναφορά και στις οικονομικές Ελληνορωσικές σχέσεις, κυρίως στις εμπορικές και τις επενδυτικές σχέσεις. Στο τρίτο κεφάλαιο η γνωριμία μεταφέρεται στον ίδιο τον Ρώσο τουρίστα. Η αναφορά σε ορισμένα γνωρίσματα που διαμορφώνουν το προφίλ του Ρώσου τουρίστα, ο διαχωρισμός ανάλογα με τον σκοπό του ταξιδιού και η ανάλυση του τουρισμού πολυτελείας, ως σύνηθες τουριστική δραστηριότητα, απαρτίζουν το συγκεκριμένο κεφάλαιο. Επιπροσθέτως, στο τρίτο κεφάλαιο αναλύεται η σχέση των Ρώσων τουριστών με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κατά πόσο συμβάλλουν στην διαμόρφωση του τουριστικού τους πακέτου. Τέλος, η γνωριμία εξελίσσεται με τους Ρώσους tour operator, οι οποίοι θεωρούνται από τα πιο βασικά κανάλια στο ρωσικό τουρισμό, και έπειτα αναλύεται ο ρόλος που διαδραματίζουν στην προσέλκυση Ρώσων τουριστών μέσω του ετήσιου προγράμματος πτήσεων προς την Ελλάδα. Στο τέταρτο και τελευταίο κεφάλαιο της συγκεκριμένης εργασίας γίνεται μια σύντομη αναφορά στην θεωρία των χρονοσειρών. Έπειτα ακολουθεί μέσω του στατιστικού προγράμματος “Statgraphics”, η προσπάθεια εξαγωγής προβλέψεων για τις αφίξεις Ρώσων τουριστών στην Ελλάδα για τα έτη 2018 και 2019.

Υπό το φως της πρόθεσης της Ρωσίας να καταστεί περιφερειακή δύναμη και των γεωστρατηγικών επιδιώξεών της στην Ανατολική Μεσόγειο, η παρούσα εργασία στη βάση των θεωρητικών αρχών του ρεαλισμού, επιχειρεί να αναλύσει την εξωτερική πολιτική και στρατηγική της Ρωσίας σε σχέση με την Κύπρο και τον ρόλο που δύναται να διαδραματίσει η Κύπρος σε αυτές. Κύρια εξετάζεται το εάν η γεωστρατηγική θέση της Κύπρου, τα ενεργειακά κοιτάσματά της και οι οικονομικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, είναι κρίσιμα στοιχεία για το ρωσικό εθνικό συμφέρον, ούτως ώστε να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον της Ρωσίας σε σχέση με το νησί.

Η παρούσα εργασία αποτελεί διπλωματική μελέτη της ρωσικής υψηλής στρατηγικής και του σημαίνοντα ρόλου της ενέργειας σε αυτή. Θα αναφερθούμε στα Κρατικά Επενδυτικά Ταμεία και το πώς αυτά επηρεάζουν το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, έχοντας σημαντικό αντίκτυπο και στη γεωπολιτική. Μελετώντας τη μεγαλύτερη ενεργειακή εταιρεία του κόσμου, την GAZPROM, θα δούμε πως αυτή λειτουργεί όχι μόνο ως μία κερδοφόρος επιχείρηση, αλλά κυρίως ως μέσο προώθησης των εθνικών συμφερόντων, καθώς και ως μοχλός πίεσης για την επίτευξη των στόχων της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσίας. Ο Vladimir Putin με την άνοδό του στην εξουσία κατέστησε σαφές πως η Ρωσία διεκδικεί μία κυρίαρχη θέση στο διεθνές σύστημα. Οι προσπάθειες της χώρας επικεντρώνονται στην ενεργειακή διπλωματία, η οποία έχει άμεσες συνέπειες και στις οικονομικές και πολιτικές της σχέσεις. Σκοπός της μελέτης είναι να δείξει πώς η Ρωσία, όντας ο μεγαλύτερος προμηθευτής φυσικού αερίου παγκοσμίως, εκμεταλλεύεται τον φυσικό της πλούτο, ώστε να επιτύχει τους στόχους της εξωτερικής της πολιτικής, πώς ο Vladimir Putin μέσω του κρατικού καπιταλισμού επιτυγχάνει την παραμονή του στην εξουσία, και κατά πόσο αυτή η πολιτική θα εξακολουθήσει να ευδοκιμεί μακροπρόθεσμα., This paper is a master thesis on the Russian grand strategy and the important role of energy in it. We will refer to the Sovereign Wealth Funds and how they affect the international financial system, having a significant impact on geopolitics as well. By studying the largest energy company in the world, GAZPROM, we will see that it operates not only as a profitable business, but also as a means of promoting national interests, as well as a leverage for achieving Russia's foreign policy goals. Vladimir Putin, with his rise to power, made it clear that Russia is claiming a dominant position in the international system. The country's efforts are focused on energy diplomacy, which has direct consequences regarding economic and political relations. The purpose of the study is to show how Russia, being the world's largest natural gas supplier, exploits its wealthy natural resources in order to achieve its foreign policy goals, how Vladimir Putin achieves his stay in power through state capitalism, and whether this policy will continue to thrive in the long run.

Η μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης εποχή χαρακτηρίστηκε ως η περίοδος της πτώσης του ίδιου του διπολικού διεθνούς συστήματος και η απαρχή μιας αμερικανικής παγκόσμιας ηγεμονίας. Διανύοντας την τρίτη δεκαετία έπειτα από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η ηγεμονία των Η.Π.Α. έχει αρχίσει να αμφισβητείται στους διαλόγους των Διεθνών Σχέσεων καθώς νέες δυνάμεις αναδύονται στο παγκόσμιο σκηνικό. Μεταξύ αυτών, η πρώην υπερδύναμη Ρωσία και ο αναπτυξιακός γίγαντας του 21ου αιώνα, η Κίνα. Η άνοδος των νέων δυνάμεων στο διεθνές σύστημα αναμένεται να φέρει μικρές ή μεγάλες ανατροπές στην ισορροπία ισχύος, κάνοντας πολλούς να μιλούν ήδη για το πέρας σε ένα νέο πολυπολικό διεθνές σύστημα. Πολλά έχουν ειπωθεί για την αναζωπύρωση των σχέσεων Ρωσίας και Κίνας κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Οι δύο αναδυόμενες δυνάμεις μοιράζονται τα ίδια οράματα σχετικά με ένα πιο δίκαιο διεθνές σύστημα, στο οποίο δεν θα είναι περιθωριοποιημένες αλλά θα λάβουν τη θέση που τους αναλογεί στη νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Στο πλαίσιο αυτών των εξελίξεων, η παρούσα εργασία επιχειρεί να εξετάσει το δυναμικό της Στρατηγικής Συνεργασίας μεταξύ των δύο μεγάλων αναδυόμενων δυνάμεων, της Ρωσίας και της Κίνας. Η ανάλυση επιχειρείται να γίνει κυρίως γύρω από τους δύο βασικούς πυλώνες της Στρατηγικής Συνεργασίας των δύο, τον τομέα της ενέργειας και τον τομέα της άμυνας. Οι δύο τομείς θεωρούνται σημεία-κλειδιά για την ισχύ των παικτών του διεθνούς συστήματος, οπότε η συνεργασία σε αυτό το επίπεδο δύο μεγάλων δυνάμεων μπορεί να φέρει ανατροπές στην ισορροπία της διεθνούς τάξης.

History of Writing: Transformations of the Slavic Alphabet in Russia As culture appears to be a set of ideas, values, customs and rules that define the life of a person and society as a whole, the main means for its transmission through time is language, in its oral and written form. The paper presents a brief survey and chronicle of the major changes that the Slavic alphabet has undergone from its genesis to the present day, aiming to reveal certain aspects of the historical / sociocultural interaction as it performs at the institutive level of a writing system., Fragmenta Hellenoslavica, Vol 4 (2017)

Στο πρώτο κεφάλαιο, θα παρουσιάσουμε το μεθοδολογικό πλαίσιο και το θεωρητικό υπόβαθρο στο οποίο θα στηριχθούμε. Στη συνέχεια του κεφαλαίου θα δούμε πώς το πλαίσιο που ορίσαμε ερμηνεύει τα κύρια χαρακτηριστικά της Ρωσικής Εξωτερικής Πολιτικής, ιστορικά αλλά και κατά τη μετασοβιετική περίοδο (1991-2008). Ζητούμενο εδώ είναι η αναζήτηση συνεχειών και ασυνεχειών σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας (με έμφαση στη μεταψυχροπολεμική περίοδο). Η ανάλυση των βασικών χαρακτηριστικών και κατευθύνσεων της τελευταίας κρίνεται έτσι αναγκαία, καθώς οι πολιτικές του ρωσικού κράτους στον Καύκασο δεν είναι δυνατό να εξεταστούν αποκομμένες από το ευρύτερο πλαίσιο που σχετίζεται με τη θέση της Ρωσίας στο διεθνές σύστημα και ιδιαίτερα τις σχέσεις της με τη Δύση. Στο δεύτερο κεφάλαιο, θα εξετάσουμε το πώς ο Καύκασος εντάσσεται στο πλαίσιο που ορίσαμε στο πρώτο και ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη γεωπολιτική της Ρωσίας.5 Θα δούμε ποια η σημασία της εν λόγω περιοχής για την τελευταία, ποια συμφέροντα διακυβεύονταν για αυτήν, ποια εμπόδια καλείται να αντιμετωπίσει και ποια τα συμφέροντα και οι πολιτικές των βασικών της ανταγωνιστών. Θα επιχειρηθεί η ανάδειξη συνεχειών και ασυνεχειών μεταξύ του ιστορικού παρελθόντος και της μετασοβιετικής περιόδου, στη βάση πάντοτε όσων ορίζει το θεωρητικό σχήμα που επιλέξαμε. Όπως προαναφέραμε, οι θέσεις και τα συμφέροντα της Ρωσίας στον μετασοβιετικό Καύκασο θα εξεταστούν στη βάση τριών παραμέτρων, τις οποίες αναπτύξαμε προηγουμένως. Θα επιχειρηθεί, τέλος, σύγκριση των πολιτικών της Ρωσίας με αυτές άλλων παγκόσμιων και περιφερειακών παικτών, ώστε να διαπιστωθεί αν υπάρχει σύγκλιση ή απόκλιση συμφερόντων. Στο τρίτο κεφάλαιο, θα αναφερθούμε στις ελληνορωσικές σχέσεις και στον τρόπο που αυτές εξελίχθηκαν ιστορικά. Θα εξεταστεί η σημασία της Ελλάδας για τη Ρωσία, οι πολιτικές που η τελευταία ακολούθησε απέναντί της και ο ρόλος άλλων δυνάμεων στη διαμόρφωση και εξέλιξή τους. Θα επιχειρηθεί σύνδεση και σύγκριση με τη μετασοβιετική περίοδο, μετά δηλαδή το κοσμογονικό γεγονός της πτώσης της ΕΣΣΔ, η οποία μετέβαλε άρδην το πλαίσιο εντός του οποίου εξελίσσονται οι σχέσεις των δύο κρατών. Το κεφάλαιο θα κινηθεί με βάση την πραγματικότητα της ύπαρξης ισχυρών περιορισμών ως προς την ουσιαστική αναβάθμιση των ελληνορωσικών σχέσεων (ενσωμάτωση Ελλάδας σε Δύση), τους οποίους και θα αναλύσει. Θα επιχειρήσει, επίσης, να εξετάσει τις προϋποθέσεις υπέρβασης των δεδομένων κατά τρόπο που δε θα οδηγούσε σε αλλαγή του γεωπολιτικού προσανατολισμού της Ελλάδας. Στο τέταρτο και τελευταίο κεφάλαιο, θα εξετάσουμε τη σημασία του Καυκάσου για την Ελληνική Εξωτερική Πολιτική, τις πολιτικές που η τελευταία ακολούθησε κατά τη μετασοβιετική περίοδο και το κατά πόσο (και πού) διαπιστώνεται σύγκλιση ή απόκλιση συμφερόντων με τη ρωσική πλευρά. Η σύγκριση θα λάβει υπόψη της τον καθοριστικό ρόλο που διαδραματίζουν οι επιλογές άλλων παικτών στην περιοχή, ιδιαίτερα της Δύσης (ως του έτερου βασικού πόλου δράσης στην περιοχή). Ειδική αναφορά θα υπάρξει στο ρόλο και τις πολιτικές της Τουρκίας λόγω της σημασίας της για την Ελλάδα. Ωστόσο και η παράμετρος Τουρκία θα αξιολογηθεί στο πλαίσιο του κεντρικού δίπολου Δύση-Ρωσία, το οποίο αποτελεί τη βάση της διαμόρφωσης των στρατηγικών αξόνων στην περιοχή. Τέλος, θα καταθέσουμε έναν αριθμό συγκεκριμένων θέσεων για την Ελληνική Εξωτερική Πολιτική στον Καύκασο, λαμβάνοντας υπόψη τα συμφέροντά της, το δεδομένο της συμμετοχής της στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, τις θέσεις και τις πολιτικές της Ρωσίας, όπως και αυτές της Τουρκίας. Σκοπός των θέσεων αυτών είναι η αναζήτηση ενός πλαισίου που θα οδηγήσει σε αναβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας στην περιοχή. Μετά το τέλος του τετάρτου κεφαλαίου, θα υπάρξει ειδικό παράρτημα με χάρτες, οι οποίοι θα βοηθήσουν στην καλύτερη κατανόηση και εξειδίκευση ορισμένων δεδομένων στα οποία θα αναφερθούμε στο κυρίως κείμενο της διατριβής.

Ο σκοπός της παρούσης μελέτης είναι να εξετάσει και να αναλύσει την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας, υπό το πρίσμα τριών πτυχών: της πίστης (Ορθοδοξία), τον ενεργειακό τομέα, και την οπλική τεχνολογία και να τεκμηριώσει για ποιόν λόγο οι τρεις συγκεκριμμένες πτυχές είναι τόσο σημαντικές για να αναλυθούν.

Ο προσδιορισμός των σχέσεων ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και την Ευρώπη και η ερμηνεία των εκάστοτε στρατηγικών τους αποτελεί ένα βασικό κομμάτι έρευνας που πολλοί μελετητές προσπάθησαν να ερευνήσουν κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Η δομή της εργασίας μας αναδεικνύει, από τη μία πλευρά, το ζήτημα του ρόλου της γεωπολιτικής ανάλυσης ως μέσο ερμηνείας και πληρέστερης κατανόησης των πολιτικών και θεσμικών σχέσεων μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας. Από την άλλη πλευρά, μας επιτρέπει να ερευνήσουμε κατά πόσο η θεωρία του πολιτικού ρεαλισμού αποτελεί πυξίδα χάραξης πολιτικών αποφάσεων και στρατηγικών, όχι μόνο για την Ευρώπη και τη Ρωσία, αλλά και για τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής στον ευρωπαϊκό χώρο. Βασικός στόχος της έρευνάς μας είναι η μελέτη της σχέσης ανάμεσα στην Ευρώπη και τη Ρωσία μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Προκειμένου να ερευνήσουμε όμως αυτή τη σχέση, αναπόφευκτα πρέπει να κατανοήσουμε την ιστορικότητά της. Παρατηρώντας την ιστορικότητα αυτής της σχέσης είναι σημαντικό να θέσουμε ένα βασικό ερώτημα : « Σε ποιο βαθμό οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής επηρέασαν και εξακολουθούν να επηρεάζουν τη χάραξη των στρατηγικών που λαμβάνουν χώρα στον ευρωπαϊκό χώρο;» Θα επιχειρήσουμε λοιπόν να μελετήσουμε το ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών στη σχέση Ρωσίας και Ευρώπης καθώς και να ερμηνεύσουμε την αμερικανική στρατηγική στον ευρωπαϊκό χώρο. Η ενεργειακή σχέση Ρωσίας και Ευρώπης αποτελεί αυτόνομα ένα ιδιαίτερο θέμα μελέτης και έρευνας. Στη μελέτη μας, θα επιχειρήσουμε να ερευνήσουμε κατά πόσο αυτή η σχέση αποτελεί μία σχέση αλληλεξάρτησης ανάμεσα στις δύο πλευρές καθώς και σε ποιο βαθμό μπορεί ενδεχομένως από μόνη της να καθορίσει στρατηγικές και πολιτικές αποφάσεις μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο. Μέσα σε αυτήν την εργασία βασική μας επιδίωξη είναι η ανάλυση και η ερμηνεία της ρωσικής και της ευρωπαϊκής στρατηγικής μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο καθώς και ο αμερικανικός ρόλος στη διαμόρφωση αυτής της σχέσης. Σε ποιο βαθμό εν τέλει η σχέση ανάμεσα στη Ρωσία και την Ευρώπη βασίζεται στους δεσμούς συμφέροντος ανάμεσά τους; Αφετηριακό σημείο της έρευνάς μας, που αποτελεί μία περιπτωσιολογική μελέτη, αποτελεί η περίοδος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, κατά την οποία επιδιώκουμε να προσδιορίσουμε τις πολιτικές και θεσμικές σχέσεις της Ευρώπης με τη Ρωσία.

Σε πολλές χώρες, οι φυσικοί πόροι δεν έχουν πάντα θετική επίδραση στην οικονομική μεγέθυνση και την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων τους. Η βιβλιογραφία σχετικά με την «κατάρα των πόρων» παρουσιάζει μια ζοφερή σχέση: οι χώρες με μεγάλα αποθέματα φυσικών πόρων βιώνουν γενικά χαμηλότερη οικονομική μεγέθυνση σε σχέση με άλλες χώρες. Ωστόσο η κατοχή φυσικών πόρων μπορεί να είναι είτε ευλογία είτε κατάρα για μια χώρα, ανάλογα με τον τρόπο που θα υλοποιηθεί η εκμετάλλευση τους καθώς και το γενικότερο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον που θα διαμορφωθεί. Συχνά η κατοχή και διαχείριση φυσικών πόρων συνδέεται με αυξημένα επίπεδα διαφθοράς, έλλειψη δημοκρατικών θεσμών, χαμηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης. Στην συγκεκριμένη εργασία πραγματοποιείται μια μελέτη για την ύπαρξη ή μη της κατάρας των πόρων και της ολλανδικής ασθένειας υπό το πρίσμα της Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας σε δυο τελείως διαφορετικές περιπτώσεις, της ρωσικής οικονομίας και της νορβηγικής οικονομίας. Μελετώνται τα βασικά μακροοικονομικά οικονομικά μεγέθη των δύο χωρών, η διαχείριση των πόρων και των εσόδων που προέρχονται από αυτούς καθώς και οι επιπτώσεις που προκαλούν οι αλλαγές των τιμών του πετρελαίου και ειδικότερα οι μειώσεις. Σε συνέχεια της μελέτης και της έρευνας διατυπώνονται συμπεράσματα για την επίδραση της κατάρας των πόρων σε κάθε μία οικονομία, εντοπίζονται τα κοινά τους στοιχεία και επισημαίνονται οι διαφορές που υπάρχουν στα δυο οικονομικά μοντέλα. Τέλος παρουσιάζονται προτάσεις αντιμετώπισης των αρνητικών συνεπειών της κατοχής φυσικών πόρων., Worldwide, natural resources have an effect on economic growth and improving the standard of living of their inhabitants. In some occasions this effect could be negative. More specifically, the "resource curse" as it is referred to the literature, presents the following grim relationship: countries with large reserves of natural resources generally experience lower economic growth than other countries. The possession of natural resources can be either a blessing or a curse for a country, depending on the way they implemented their exploitation as well as the general economic, social and political environment to be configured. We often notice that the ownership and the management of natural resources is associated with elevated levels of corruption, lack of democratic institutions and low economic growth. This thesis examines if the resource curse and Dutch disease exists at two completely different economies, the Russian and the Norwegian, in the light of International Political Economy. Moreover, we perform a study about the key macro-economic figures of the two countries, the resource management, the revenue derived from them, as well as the effects caused by changes in oil prices, particularly the reductions. Furthermore, we present the conclusions about the effect of the curse of resources in each economy, considering their similarities and highlighting the differences in the above economic models. Finally, we present some proposals to address the negative consequences of the natural resources.

La compréhension de la mobilisation patriotique des Russes en faveur de la libération des Slaves du Sud au cours de la crise balkanique et de la guerre russo-turque de 1876-1878 nécessite la prise en compte des récits de cruautés relayés par la presse et par d’autres vecteurs d’information qui aboutissent à la cristallisation d’une représentation de l’ennemi à la fois barbare et infidèle. Pendant plus de deux ans, la population russe est soumise à une véritable surenchère d'images et de récits qui ont la violence pour thème majeur. La dénonciation des atrocités débouche sur la justification d’un conflit de nature essentiellement religieux et justifié par des conceptions antagonistes du monde. La construction de l’image de l’ennemi associe des thèmes traditionnels et modernes et s’appuie sur un système de représentations déjà solidement enracinés.The author argues that the patriotic mobilization of the Russians in favor of their Slavic brethrens during the Balkan crisis and the Russian-Turkish war of 1876-1878 was to a large extent based on various stories of atrocities committed by the Turks against the Slavs propagated by the press and other medias. For over two years, the Russians were exposed to an avalanche of images and stories with gruesome violence as their main theme. The Turks were represented as “barbarians” and “uncivilized” on the one hand, and as “enemies of Christianity” on the other. The denunciation of atrocities led to the justification of an essentially religious conflict based on mutually exclusive world-views. The image of the enemy thus created associates both traditional and modern themes, and is based on the bedrock of shared representations.

Σε ένα από τα ποιήματά του ο Γ. Σεφέρης αναφέρει: "Ο κόσμος ήταν εύκολος, ένας απλός παλμός". Ο κόσμος, στη σημερινή εποχή έχει αλλάξει, εξελίχθηκε σε ένα "παγκόσμιο χωριό". Το λιανικό εμπόριο καλείται να ακολουθήσει την αλλαγή αυτή αφού πια δεν απευθύνεται μόνο στο τοπικό καταναλωτικό κοινό. Αντιθέτως, οφείλει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της διευρυμένης, διεθνής αγοράς. Συνεπώς, η προσθήκη του προσδιορισμού "διεθνές", στο λιανικό εμπόριο, δεν είναι απλώς επιθυμητός αλλά αναγκαίος. Η παρούσα διπλωματική εργασία έχει ως αντικείμενο την μελέτη των παραγόντων που συνθέτουν το διεθνές λιανικό εμπόριο και το ποσοστό εφαρμογής τους σε ένα κατάστημα καλλυντικών στη Μόσχα. Το παράδειγμα που επιλέχθηκε είναι χαρακτηριστική περίπτωση του παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος που λειτουργούν οι σύγχρονες επιχειρήσεις. Μία πολυεθνική εταιρεία, με έδρα τις Η.Π.Α., μετέφερε μέρος των δραστηριοτήτων της στη Γαλλία. Το ευρωπαϊκό παράρτημα είναι υπεύθυνο για την εξάπλωση του δικτύου καταστημάτων στην Ευρώπη, Αφρική, Μέση Ανατολή και Ινδία. Η Ρωσία, ως μία από τις αναδυόμενες αγορές, αποτελεί το βασικό στόχο. Για την πρωτεύουσα της χώρας, τη Μόσχα, η εταιρεία σύνηψε συμφωνία με ένα τοπικό όμιλο επιχειρήσεων. Ένα από τα αποτελέσματα της συνεργασίας αυτής αποτελεί το κατάστημα που θα εξετασθεί.

La compréhension de la mobilisation patriotique des Russes en faveur de la libération des Slaves du Sud au cours de la crise balkanique et de la guerre russo-turque de 1876-1878 nécessite la prise en compte des récits de cruautés relayés par la presse et par d’autres vecteurs d’information qui aboutissent à la cristallisation d’une représentation de l’ennemi à la fois barbare et infidèle. Pendant plus de deux ans, la population russe est soumise à une véritable surenchère d'images et de récits qui ont la violence pour thème majeur. La dénonciation des atrocités débouche sur la justification d’un conflit de nature essentiellement religieux et justifié par des conceptions antagonistes du monde. La construction de l’image de l’ennemi associe des thèmes traditionnels et modernes et s’appuie sur un système de représentations déjà solidement enracinés. The author argues that the patriotic mobilization of the Russians in favor of their Slavic brethrens during the Balkan crisis and the Russian-Turkish war of 1876-1878 was to a large extent based on various stories of atrocities committed by the Turks against the Slavs propagated by the press and other medias. For over two years, the Russians were exposed to an avalanche of images and stories with gruesome violence as their main theme. The Turks were represented as “barbarians” and “uncivilized” on the one hand, and as “enemies of Christianity” on the other. The denunciation of atrocities led to the justification of an essentially religious conflict based on mutually exclusive world-views. The image of the enemy thus created associates both traditional and modern themes, and is based on the bedrock of shared representations.

147 σ.

σ. [103]-128 Περιλαμβάνει δύο έγγραφα-επιστολές Περιέχει πίνακα ονομάτων απόδημων Ηπειρωτών στη Ρωσία Κείμενο στα ελληνικά με περίληψη στα αγγλικά με τον τίτλο: Epirotes immigrants in Russia during the 19th century and their contribution in the development of Epirus "Ανακοίνωση που έγινε στο Β' Ελληνορωσικό συμπόσιο (Μόσχα, 1-7 Οκτωβρίου 985)"--παρέχεται από τη συγγραφέα The struggles of the Greeks for independence during the Ottoman rule was affected by the intentions of the Great Powers. The Greeks firstly had leaned toward the West, but later, dissapointed, turned towards Russia, with the hope that it was the only force, which could oppose tp Ottoman Empire. Among the relations, which were developed between the Greeks and Russia, we can include the immigration of Greeks to Russia, especially after the Russian-Turkish Wars of 1770 and 1787. It is difficult to fix the exact chronological limits within in which the immigrants from Epirus went to Russia, as well as their number. According to the pertinent bibliography, we can assume that the immigration of the Epirotes began during the 10th century, with the people from Ioannina and Zagori pioneering, and this number was considerable. The immigrants from Epirus were prospering mainly in Moscow, Nizna, Odessa and Saint Petersburg. It is also difficult to define the exact place of their origin. However, the greatest part of these immigrants was from the regions of Ioannina, Zagori, Grammenochoria, Metsovo etc. The most known benefactors from Epirus are the following: George, and Anastassios Gorgolis, Triantaphyllos and John Dobolis, George Theophanis, Constantin and Paul Paschalis, Zosimades, Zois Kaplanis, Rizarides, George and Anastasios Hatzikostas etc. Many of them involved actively in the struggles of the Greek nation and contributed in the financial, intellectual, culture, and social development of Epirus. Indicatively we mention that by their contributions they helped for the building, repairing and preservation of churches; for the foundation, preservation and operation of schools; for granting scholarships and publication of books; for the operation of hospitals, asylums for the poors, orphan’s homes, marriage of poor girls etc. The sum of money, which was donated for the above mentioned put*- · poses it is impossible to be calculated. An approximate estimation can be made, if we convert the rubles in todays Greek drachmas. So we have the following amounts: the amount of 4.263.725 rubles, which calculated that they were the deposits of the Epirotes benefactors in Russia during the middle of the 19th century, corresponds to 293 billion 1985 drachmas. Russia was a hospitable place for the immigrants from Epirus. A number are still buried in the grounds of the historical monastery of Donskoi in Moscow, with the inscriptions in Greek language on their tombe stones. 1. Επιστολή του μητροπολίτη Ουγγροβλαχίας Ιγνατίου προς τους Ζωσιμάδες από την Πίζα 10/22 Ιουλίου 1821 (Κεντρικό Κρατικό Αρχείο παλαιών εγγράφων, Μόσχα, Φ.3/83 2. Επιστολή του μητροπολίτη Ουγγροβλαχίας Ιγνατίου προς τους Ηπειρώτες της Ρωσίας, από την Πίζα 10/22/Ιουλίου 1821 Δωδώνη: Τεύχος Πρώτο: επιστημονική επετηρίδα του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων; Τόμ. 15 (1986)

654 σ.