Search

Purpose: In this study, we aimed to examine the relationship between depression level, emotion regulation difficulties and social support in individuals with epilepsy. Materials and Methods: Neurological Disorders Depression Inventory-Epilepsy (NDDI-E), Difficulties in Emotion Regulation Scale (DERS), and Two-Way Social Support Scale (2- WSSS) were filled out by the patients followed up with a diagnosis of focal epilepsy. Results: One hundred nine patients were included in the study. Depression was found in 25% of the patients. The median DERS value of the patients with depression was 45 (28-55), and the group without depression was 24 (1833.5). It was determined that the DERS score of the depressed group was significantly higher than the group without depression. There is a negative correlation between social support scale (92 (69.5-102.5)) and emotion regulation difficulties scale (27 (19-41)) in the correlation analysis of the entire study population. According to the regression analysis, difficulties in emotion regulation are the main determinant of depression and explain depression at a rate of 16.8%. Conclusion: Emotion regulation difficulties are one of the main determinants of depression in individuals with epilepsy and inadequate social support is associated with emotion regulation difficulties. In order to reduce the frequency of depression in individuals with epilepsy, rehabilitation programs are needed to strengthen emotion regulation strategies.

Introduction: Fingolimod is the first oral immunomodulatory treatment used as secondary care therapy in the treatment of multiple sclerosis for the last 10 years. The objective of our study is to reveal the experiences of the first generic fingolimod active ingredient treatment in different centers across Turkey. Method: The first generic fingolimod efficacy and safety data of patients followed-up in 29 different clinical multiple sclerosis units in Turkey were analyzed retrospectively. Data regarding efficacy and safety of the patients were transferred to the data system both before the treatment and on the 6th, 12th and 24th month following the treatment. The data were analyzed using the IBM SPSS 20.00. P value of

INTRODUCTION: Fingolimod is the first oral immunomodulatory treatment used as secondary care therapy in the treatment of multiple sclerosis for the last 10 years. The objective of our study is to reveal the experiences of the first generic fingolimod active ingredient treatment in different centers across Turkey. METHOD: The first generic fingolimod efficacy and safety data of patients followed-up in 29 different clinical multiple sclerosis units in Turkey were analyzed retrospectively. Data regarding efficacy and safety of the patients were transferred to the data system both before the treatment and on the 6th, 12(th) and 24(th) month following the treatment. The data were analyzed using the IBM SPSS 20.00. P value of

Amaç: Performans ve verimliliğe en fazla hastalığa bağlı presenteeism etki etmektedir. Buradaki hastalık kavramı diyabet,hipertansiyon gibi kronik sağlık sorunlarına ek olarak baş ağrısı, baş dönmesi gibi akut sağlık sorunlarını da kapsamaktadır.Hastalığa bağlı presenteeism’in hemşirelerin performans ve verimlilikleri üzerindeki etkisinin değerlendirilmesi hastagüvenliği ve sağlık bakım hizmeti kalitesi için çok önemlidir. Ancak var olan bazı araçlar hastalığa bağlı presenteeim’inhemşirelerin hasta güvenliği uygulamalarını da içerecek şekilde genel iş performansı üzerindeki etkisinindeğerlendirilmesinde yetersiz kalmaktadır. Araştırmanın amacı Hastalığa Bağlı Presenteeism Ölçeği – Hemşire (HBPÖH)’nin geliştirilmesi ve psikometrik özelliklerinin incelenmesidir.Yöntem: Araştırma metadolojik tasarıma sahiptir. İlk aşamasında detaylı literatür taraması ve 35 deneyimli hemşire ilegerçekleştirilen kalitatif araştırmanın bulguları doğrultusunda 76 aday madde oluşturulmuştur. Sonrasında 23 uzmanıngörüşleri ile yüzey geçerliği değerlendirilmiş, 10 uzmanın görüşleri doğrultusunda içerik geçerliği hesaplanmış, 30hemşirenin katılımıyla ise pilot araştırma gerçekleştirilmiştir. Tüm bu süreçler sonucunda 44 aday madde çıkartılmış,bazılarıysa revize edilmiştir. Psikometrik analizler için toplam 619 hemşireye ölçek uygulanmış ve sonrasında örneklemrandom olarak iki yarıya ayrılmıştır. Böylelikle ölçeğin faktör yapısı birbirinden farklı örneklem grubunun verileriylegerçekleştirilen Açıklayıcı ve Doğrulayıcı Faktör Analizi’yle belirlenmiştir. Ölçeğin yapı geçerliğinin değerlendirilmesinde‘birleşim ve ayrışım geçerliği’ hesaplanmış, ‘eş zaman geçerliği’ kapsamında Algılanan Stres Ölçeği(ASS)’yle arasındakikorelasyon incelenmiştir. Güvenirlik, Cronbach’s alpha katsayısı, düzeltilmiş madde-toplam puan korelasyonu, kompozitgüvenirlik ve iki eşdeğer yarıya bölme yöntemi ile değerlendirilmiştir.Bulgular: Uzman görüşleri doğrultusunda HBPÖ-H’nin içerik geçerliğinin yüksek olduğu saptanmıştır (I-CVI = 0.90–1.00, S-CVI Ave = 0.963). Açıklayıcı faktör analizi sonucunda HBPÖ-H’nin dört alt boyut ve 21 maddeden oluştuğu vetoplam varyansın 57.9’unu açıkladığı belirlenmiştir. Doğrulayıcı faktör analizi ile belirlenen bu faktör yapısıdoğrulanmıştır. Eş zaman geçerliği kapsamında HBPÖ-H ile ASS arasında orta düzeyde korelasyon saptanmış, birleşim veayrışım geçerliğinin ise kısmi olarak karşılandığı belirlenmiştir. Ölçeğe ait genel Cronbach’s a katsayısı 0.928, alt boyutlaraait Cronbach’s a katsayıları 0.815–0.903 arasında, kompozit güvenirlik değerleri ise 0.804–0.903 arasında hesaplanmıştır.İki eşdeğer yarıya bölme yöntemi kapsamında Cronbach’s alpha değerli 0.852–0.867, Spearman-Brown Katsayısı (EşitOlmayan Uzunluk) 0.955 olarak bulunmuştur.Sonuç ve Öneriler: HBPÖ-H hemşirelerin hastalığa bağlı presenteeism davranışının iş performansı üzerindeki etkisinindeğerlendirilmesinde kullanılabilecek geçerli ve güvenilir bir ölçüm aracıdır. Ölçekten elde edilecek veriler hemşirelerinperformansını artırmaya yönelik stratejilerin geliştirilmesinde yol gösterici olabilir Aims and Objectives: Sickness presenteeism affects performance and productivity the most. The concept of sicknessincludes acute health problems such as headache and dizziness, in addition to chronic health problems such as diabetes andhypertension. Evaluation of the effect of sickness presenteeism on nurses' performance and productivity is very importantfor patient safety and health care service quality. However, some existing tools are insufficient to evaluate the impact ofsickness presenteeism on nurses' overall work performance, including patient safety practices. Aim of this study to developSickness Presenteeism Scale–Nurse (SPS-N) and test its psychometric properties.Method: The study has a methodological design. In the first phase, 76 candidate items were created in based on the findingsof detailed literature review and qualitative research conducted with 35 experienced nurses. In the next phase, face validitywas evaluated with the opinions of 23 experts, content validity was calculated based on the opinions of 10 experts, and apilot study was conducted with the participation of 30 nurses. In all these processes, 44 candidate items were removed andsome were revised. The scale was administered to a total of 619 nurses for psychometric analyses, and then the sample wasrandomly divided into two halves. Thus, the factor structure of the scale was determined by Explanatory and ConfirmatoryFactor Analysis, which was carried out with the data of different sample groups. In the evaluation of the construct validityof the scale, 'convergent and discriminant validity' was calculated and its correlation with the Perceived Stress Scale (PSS)was examined for the 'concurrent validity'. Reliability was evaluated using Cronbach's alpha coefficient, corrected itemtotal score correlation, composite reliability, and split-half relability.Results: According to expert opinions, SPS-N has a good Content Validity (I-CVI = 0.90–1.00, S-CVI Ave = 0.963). Asa result of the exploratory factor analysis, it was determined that the SPS-N consisted of four factors and 21 items andexplained 57.9 of the total variances. This factor structure was confirmed by confirmatory factor analysis. Within the scopeof concurrent validity, a moderate correlation wasfound between SPS-N and PSS, and it was determined that the convergentand discriminant validity was partially confirmed. Cronbach's a coefficient of overall the scale was calculated as 0.928, theCronbach's a coefficient of the factors was between 0.815 and 0.903, and the composite reliability values were between0.804 and 0.903. Cronbach's alpha value was found to be 0.852–0.867 and Spearman-Brown Coefficient (Unequal Length)0.955 within the scope of the split-half reliability.Conclusion: SPS-N is a valid and reliable tool that can be used to evaluate the effect of nurses' sickness presenteeism onjob performance. The data to be obtained from the scale can guide the development of strategiesto increase the performanceof nurses.

INTRODUCTION: The aim of this study was to form the Turkish adaptation of the SCOPA-SleepScale to be used in evaluating sleep quality in individuals with Parkinson’s disease and to test its psychometric properties. METHOD: Data for this methodological study was collected between May and December 2017 in the neurology outpatient clinic of a hospital through face to face interviews with patients with a diagnosis of Parkinson’s disease. The sample of the study consisted of 105 patients of 18 years of age and above with no additional neurological diseases who volunteered for the study. The SCOPA Sleep Scale was translated into Turkish through translation and back translation, and expert views were taken to test content validity. The reliability analyses of the scale were performed using item- total score correlations, test-retest correlations, and internal consistency. Exploratory factor analyses were conducted for construct validity and the Pittsburgh Sleep Quality Index (PSQI) and Epworth Sleepiness Scale (ESS) were applied for criterion validity. The appropriateness of data for factor analysis was examined using the Kaiser-Meyer-Olkin (KMO) and Bartlett’s tests. RESULTS: The factor loads of the SCOPA Sleep Scale varied between 0.743 and 0.901, and the Turkish version of the scale exhibited a two factor structure in compliance with the original scale. The Cronbach`s alpha coefficient was found 0.907 for the nighttime sleep sub-dimension and 0.906 for the daytime sleepiness sub-dimension. In the test-retest evaluation, a correlation of 0.948 was obtained in the nighttime sleep sub-dimension of the scale and a correlation of 0.956 was obtainedin the daytime sleepiness sub-dimension of the scale. The nighttime sleep sub-dimension of the scale showed a positive correlation with PSQI, while the daytime sleepiness sub-dimension showed a positive correlation with ESS. CONCLUSION: The Turkish form of the SCOPA Sleep Scale is a valid and reliable tool to evaluate the sleep quality of individuals with Parkinson’s disease

Aim: Silent brain ischemia (SBI), defined as ischemic changes and infarcts without neurologic signs, is an established marker of poor survival. Magnetic resonance imaging (MRI) is useful to define SBI and white matter hyperintensities that correspond to microangipathic ischemic disease. This study aimed to investigate the relationship among SBI, white matter lesions and the extent of coronary artery disease (CAD), and to determine possible predictors of SBI.Material and Methods: A total 10640 patients who underwent coronary angiography were retrospectively screened to reveal 312 patients who had been evaluated with a subsequent cranial MRI within 6 months. CAD severity was established with Gensini score and MRIs were evaluated to determine presence of SBI and white matter hyperintensities scored by Fazekas. Finally, 58 patients with SBI and 254 without SBI consisted SBI and non-SBI groups.Results: Patients with SBI were significantly older with higher prevalence of male gender than the non-SBI patients. Both Gensini and Fazekas scores were higher in SBI-group (p, Amaç: Nörolojik bulgu göstermeyen iskemik değişiklikler ve enfarktlar olarak tanımlanan sessiz beyin iskemisi (SBI), kötü sağ kalımın bilinen bir göstergesidir. Manyetik rezonans görüntüleme (MRG), SBI ve mikroanjiopatik iskemik hastalığa karşılık gelen beyaz madde hiperintensitelerini göstermede yararlı bir yöntemdir. Bu çalışmada SBI, beyaz madde lezyonları ile koroner arter hastalığı (KAH) arasındaki ilişkiyi araştırmak ve SBI'nın olası belirleyicilerini belirlemek amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntemler: Koroner anjiyografi yapılan toplam 10640 hasta retrospektif olarak taranarak 6 ay içerisinde müteakip olarak kranial MRG ile değerlendirilmiş 312 hasta belirlendi. KAH ciddiyeti Gensini skoru ile tespit edildi ve MRG’ler SBI varlığı ile Fazekas skoru ile ölçülen beyaz madde hiperintensiteleri açısından değerlendirildi. Bunun sonucunda SBI olan 58 ve SBI olmayan 254 hasta, SBI ve SBI olmayan hasta gruplarını oluşturdu.Bulgular: SBI olan hastalar, SBI olmayan hastalardan anlamlı şekilde daha yaşlı ve daha yüksek prevalansta erkek cinsiyette idi. SBI grubunda hem Gensini hem de Fazekas skorları daha yüksekti (p

Amaç: Bu çalışma ile 1-12 aylık bebeklerde sık karşılan ağrı durumları ve annelerin bebeklerinin ağrı durumlarına yönelik geleneksel uygulamalarının belirlenmesi amaçlanmıştır. Gereçler ve Yöntem: Kesitsel tipte olan bu araştırmaya bir devlet hastanesinin çocuk polikliniğine herhangi bir nedenle başvuran 140 anne alınmıştır. Veriler araştırmacılar tarafından literatüre temellendirilerek hazırlanan soru formu ile toplanmıştır. Çalışma sonucunda elde edilen veriler SPSS 22.0 programında ve tanımlayıcı istatistikler (yüzde, frekans ve ortalama) kullanılarak değerlendirilmiştir. Bulgular: Annelerin yaş ortalaması 28.40±5.67 ve %28.6’sı lise mezunudur. Bebeklerin yaş ortalaması 6.99±3.31 ay ve %52.1’i erkektir. Bebeklerin %81.4’ünün ağrı yaşadığı, en sık karşılaşılan ağrının %67.1 ile karın ağrısı olduğu belirlenmiştir. Bebeklerinin ağrı durumunda annelerin %71.4’ü doktora gitmenin yanı sıra, %74.3’ü ağrıyı azaltmaya yönelik geleneksel bir uygulamaya başvurduğunu belirtmiştir. Bebeklerinin karın ağrısında anneler en sık karına masaj yapma (%84.5), aşı ağrısında ağrı kesici ilaç verme (%88.2), diş ağrısında ağrı kesici ilaç verme, boğaz ağrısında antibiyotik verme (%63.6), göz ağrısında göze anne sütü damlatma (%41.7) uygulamasına başvurdukları belirlenmiştir. Anneler evde kullandıkları tüm bu uygulamaların ağrıyı azaltmada etkisinin yüksek olduğunu belirtmişlerdir. Sonuç: Annelerin bebeklerinin ağrı deneyiminde evde birçok geleneksel uygulamaya başvurdukları belirlenmiştir. Ailelerin akut ağrı yönetimi ile ilgili bilgilendirilmesi, kültürel yaklaşım, yanlış bilgi ve uygulamalara yönelmesini engellemektedir. Ailelerin bu konuda desteklenmesi önemlidir.

Objectives: Interictal electroencephalography (EEG) is an electrophysiological test used in daily practice and important in the diagnosis and treatment process for epileptic patients. Accurate assessment of the interictal epileptiform discharges (IEDs) and recognition of secondary bilateral synchrony (SBS) are important for the evaluation of appropriate treatment options. In this study, we investigated whether the presence of SBS is a risk factor for seizure frequency, treatment response, and localization. Methods: In this study, the data of 126 patients who were followed up with the diagnosis of epilepsy in the Neurology Outpatient Clinic of Namk Kemal University Education and Research Hospital were analyzed retrospectively. Demographic characteristics, seizure frequency, localization, treatment response and EEG characteristics of the patients were investigated and the results of 122 patients were obtained. Results: Fifty-eight (46%) of the patients were female, and 68 (54%) were male. The mean age was 36.5 +/- 16.4 (15-78) years. EEG of 15 patients (12.2%) was reported as SBS. Focal epileptiform abnormality was detected in 54 patients (44.2%) and focal irregular background activity (non-epileptic findings) was found in 12 patients (9.8%). When semiological features and EEG findings were evaluated together, 44 patients (34.9%) were classified as frontal lobe seizures, 66 patients (52.4%) as temporal lobe seizures, 16 patients (12.6%) as the others. Forty-six patients (36.5%) had no seizures, while 15 (11.9%) had one seizure per year, 46 (36.5%) had one seizure in one to six months, and 19 (15.1%) had daily or weekly seizures. Twenty-nine (23%) of the 46 seizure-free patients became seizure-free in an early stage, 17 patients (13.5%) became seizure-free after the sixth month of the treatment. Conclusion: Although the presence of IED and SBS in interictal EEG is not a risk factor for seizure frequency and treatment response, and the rate of SBS is higher in frontal lobe seizures. The presence of IED and SBS in the management of treatment may lead to false results.

Amaç: İnteriktal elektroensefalografi (EEG) epilepsi hastaları için günlük pratikte sıklıkla kullanılan, tanı ve tedavi sürecinde önemli olan elektrofizyolojik bir testtir. İnteriktal epileptiform deşarjların (İED) doğru değerlendirilmesi ve sekonder bilateral senkroninin (SBS) tanınması uygun tedavi seçeneklerinin değerlendirilmesi için önemlidir. Bu çalışmada, SBS varlığının nöbet sıklığı, lokalizasyon ve tedavi yanıtında rolü olup olmadığının araştırılması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada, Namık Kemal Üniversitesi Uygulama ve Araştırma Hastanesi Nöroloji Polikliniği’nde epilepsi tanısı ile takip edilmekte olan 126 hastanın verileri geriye dönük olarak incelenmiştir. Hastaların demografik özellikleri, nöbet sıklığı, lokalizasyonu, tedavi yanıtı ve EEG özellikleri incelenmiş ve 122 hastanın sonuçlarına ulaşılmıştır. Bulgular: Olguların 58’i (%46) kadın, 68’i (%54) erkektir. Yaş ortalaması 36.5±16.4 (15–78) olarak saptanmıştır. On beş hastanın (%12.2) EEG’sinin SBS olarak raporlandığı tespit edilmiştir. Elli dört hastada (%44.2) fokal epileptiform anomali, 12 hastada (%9.8) fokal zemin ritmi düzensizliği (non-epileptik bulgular) saptanmıştır. Semiyolojik özellikler ve EEG bulguları ile birlikte değerlendirildiğinde 44 hasta (%34.9) frontal lob nöbet, 66 hasta (%52.4) temporal lob nöbet ve 16 hasta (%12.6) diğerleri olarak sınıflandırılmıştır. Yüz yirmi altı hastanın 46’sı (%36.5) nöbetsiz iken 15 hastada (%11.9) yılda bir nöbet, 46 hastada (%36.5) 1–6 ayda bir nöbet ve 19 hastada (%15.1) günlük ya da haftalık nöbetler olduğu saptanmıştır. Kırkaltı nöbetsiz hastanın 29’unda (%23) erken dönemde, 17’sinde (%13.5) tedavinin başlanmasından altı ay sonra nöbetsizlik elde edilebilmiştir. Sonuç: İnteriktal EEG’de, İED ve SBS varlığı nöbet sıklığı ve tedavi yanıtı açısından risk faktörü olmamakla birlikte frontal lob nöbetlerde SBS oranı daha yüksektir. Tedavi düzenlenmesinde, İED ve SBS varlığının göz önünde bulundurulması yanlış sonuçlara neden olabilir Objectives: Interictal electroencephalography (EEG) is an electrophysiological test used in daily practice and important in the diagnosis and treatment process for epileptic patients. Accurate assessment of the interictal epileptiform discharges (IEDs) and recognition of secondary bilateral synchrony (SBS) are important for the evaluation of appropriate treatment options. In this study, we investigated whether the presence of SBS is a risk factor for seizure frequency, treatment response, and localization. Methods: In this study, the data of 126 patients who were followed up with the diagnosis of epilepsy in the Neurology Outpatient Clinic of Namık Kemal University Education and Research Hospital were analyzed retrospectively. Demographic characteristics, seizure frequency, localization, treatment response and EEG characteristics of the patients were investigated and the results of 122 patients were obtained. Results: Fifty-eight (46%) of the patients were female, and 68 (54%) were male. The mean age was 36.5±16.4 (15–78) years. EEG of 15 patients (12.2%) was reported as SBS. Focal epileptiform abnormality was detected in 54 patients (44.2%) and focal irregular background activity (non-epileptic findings) was found in 12 patients (9.8%). When semiological features and EEG findings were evaluated together, 44 patients (34.9%) were classified as frontal lobe seizures, 66 patients (52.4%) as temporal lobe seizures, 16 patients (12.6%) as the others. Forty-six patients (36.5%) had no seizures, while 15 (11.9%) had one seizure per year, 46 (36.5%) had one seizure in one to six months, and 19 (15.1%) had daily or weekly seizures. Twenty-nine (23%) of the 46 seizure-free patients became seizure-free in an early stage, 17 patients (13.5%) became seizure-free after the sixth month of the treatment. Conclusion: Although the presence of IED and SBS in interictal EEG is not a risk factor for seizure frequency and treatment response, and the rate of SBS is higher in frontal lobe seizures. The presence of IED and SBS in the management of treatment may lead to false results.

Objective: The purpose of this quasi-experimental study was to developing web-based, anonymous reporting system to increase reporting of medication errors, blood transfusion errors and patient falls in pediatric units and to compare the computerized system with the written system already in use at the institution.

Sovyetler Birliği'nin çöküşünden sonra demokrasi teşviki önemli bir uluslararası politika aracı haline gelmiştir. Bu çalışma Mısır'daki AB ve ABD'nin farklı demokrasi teşviki politikalarını incelemektedir. Mısır taşıdığı önemden dolayı bu iki gücün ortak ilgi alanına girmektedir. Mısır için demokrasi teşviki bağlamındaki söylem güçlü olmasına rağmen, AB ve ABD'nin Mısır'daki diğer çıkarları, Mısır'ın demokratikleştirilmesi çabasının önüne geçmiştir. Democracy promotion has become a prominent international policy tool after the collapse of the Soviet Union. This study evaluates the core values of the different democracy understandings and compares the substance and styles of democracy promotion of the EU and the USA in Egypt. While the policy tools and target countries of the both have varied, Egypt is one of the common interest area of these two powers due to its importance. While the democracy promotion discourse on Egypt was too strong, democratization of Egypt has been overshadowed by the other interests of the EU and the U.S. 135

Amaç: Diyabetik ve non-diyabetik kişilerde anksiyete vedepresyon prevalansının sosyo-demografik ve klinik risk faktörleri ile ilişkiliolarak belirlenmesi Yöntemler: Bu kesitsel ankete dayalı çalışmaya toplam 217 tip 2diabet hastası (ortalama (SS) yaş: 53.7(8.1) yıl, %56.7’si kadın) ve non-diyabetik100 sağlıklı kontrol (ortalama (SS) yaş: 36.9(10.6) yıl, %67.0’si kadın) dahiledildi. Hastane Anksiyete ve Depresyon Ölçeği (HADS) için anksiyete (HADS-A) vedepresyon (HADS-D) alt ölçek skorları sosyo-demografik ve diyabete ilişkinözellikler bağlamında diyabetik ve non-diyabetik hastalarda, değerlendirildi. Bulgular: Sınırda veya anormal anksiyete ve depresyonprevalansları açısından diyabetik (sırasıyla %42.4 ve %35.5) ve non-diyabetik(sırasıyla %49.0 ve %39.0) gruplar arasında anlamlı bir farklılık saptanmadı. Diyabetikgrupta, kadın cinsiyeti (sırasıyla, p, Objective: To determine theprevalence of anxiety and depression in diabetic versus non-diabetic persons inrelation to socio-demographic and clinical risk factorsMethods: A total of 217 patientswith type 2 diabetes mellitus (mean(SD) age: 53.7(8.1) years, 56.7% werefemales) and 100 age-matched non-diabetic control subjects (mean(SD) age:36.9(10.6) years, 67.0% were females) were included in this cross-sectionalquestionnaire based survey. Hospital Anxiety and Depression Scale (HADS)subscale scores for anxiety (HADS-A) and depression (HADS-D) were evaluated indiabetic patients in comparison to non-diabetics as well as in relation tosocio-demographic and diabetes related characteristics.Results: Similar prevalence of anxiety and depression was noted in diabetic(42.4% and 35.5%, respectively) and non-diabetic (49.0% and 39%, respectively)groups. In the diabetic group, female gender (p

İnterosseoz kas atrofisi, farklı nedenlere bağlı gelişen klinik bir tablodur. Tanıda öykü, nörolojik muayene, görüntüleme ve elektrofizyolojik bulgular önemlidir. Bu yazıda interosseoz kas atrofisi olan ve farklı etyolojik nedenlerin saptandığı olguları sunmak ve interosjeoz kas atrofisi nedenlerini gözden geçirmeyi amaçladık. Interosseous muscle atrophy, is a clinical entity due to different reasons. The medical history, neurologic examination, neuroimaging and electrophysiological findings are important in diagnosis. In this article, we aimed to present patients with interosseous muscle atroph y with different etiologic factors and to review the causes of interosseous muscle atrophy.

AmaçBu çalışmanın amacı, bir üniversite hastanesinde pediatrik birimlerde çalışan hekim ve hemşirelerin tıbbi hata bildirimini artırmaya yönelik tutumlarının belirlenmesi, raporlamayı artırma stratejilerinin uygulanması ve etkinliğinin değerlendirilmesidir.YöntemYarı deneysel, tek grup öncesi-sonrası, tekrarlı ölçüm ve nitel tasarım kullanılan araştırma, Dokuz Eylül Üniversite Hastanesi'nde 2012-2016 yılları arasında yürütülmüştür. Bu araştırmada uygulanan girişimler, pediatrik birimlerde çalışan hekim ve hemşirelere hata raporlamayı artırmak üzere, elektronik olay raporlama sistemi ve uzaktan eğitim programı stratejilerinin uygulanmasıdır. Çalışmada veri toplama aracı olarak, Sosyodemografik ve Çalışma Özellikleri Formu ve Tıbbi Hata Tutum Ölçeği kullanılmıştır. Olay raporlama sisteminde raporlanan olayların kurumun yazılı sisteminde bildirilen olaylar ile karşılaştırılması, olay kayıt formu aracılığıyla yapılmıştır. Girişim öncesi, girişim sonrası 6. ve 12. aylarda üç ayrı ölçüm gerçekleştirilmiştir. Her üç ölçümde anketleri yanıtlayan 68 hemşire ve 35 hekim olmak üzere toplam 103 kişi araştırmanın örneklemini oluşturmuştur. Veriler tanımlayıcı istatistikler, tekrarlı ölçümlerde varyans analizi, iki ortalama arasındaki farkın önemlilik testi ile değerlendirilmiştir. Araştırmanın nitel aşamasında, olay raporlama sistemi ve uzaktan eğitim programını kullanan yedi hemşire ve altı hekimle, derinlemesine bireysel görüşme yapılmıştır. Veriler, içerik analizi yöntemiyle değerlendirilmiştir.BulgularÇalışmada, girişim öncesi hekim ve hemşirelerin tıbbi hata tutumlarının olumlu yönde olduğu, iki meslek grubu arasında istatistiksel olarak fark olmadığı belirlenmiştir. Yapılan üç ölçümde de olumlu tutumun devam ettiği saptanmıştır. Hekim ve hemşirelerin tıbbi hata tutum düzeylerinde girişim öncesi ile girişim sonrası 6. ve 12. ay izlemlerde, istatistiksel olarak zamana göre anlamlı fark bulunmuştur. Ancak, her üç ölçümde de gruplar arasında zamana göre anlamlı fark bulunmamıştır. Olay raporlama sisteminin kullanımıyla birlikte raporlama oranında %216 oranında artış sağlanmıştır. Olay raporlama sistemi ve uzaktan eğitim programının kullanımına yönelik yapılan nitel aşamada, olay raporlama sistemi için `teknik donanım ve kullanım` ve `farkındalık` olmak üzere iki ana tema, eğitim programı için `kapsam ve yeterlilik` ve `yeni bilgi` ana temaları belirlenmiştir.SonuçPediatrik birimlerde hata raporlamayı artırma stratejileri kapsamında uygulanan elektronik olay raporlama sistemi ve uzaktan eğitim programı, hekim ve hemşirelerin tıbbi hata tutumlarını olumlu yönde etkilemiş ve hata raporlama oranında artış sağlamıştır. Aynı zamanda katılımcıların olay raporlama sistemi eğitim programı hakkındaki görüşleri gelecek çalışmalar açısından yol gösterici olmuştur.Anahtar Kelimeler: Hemşirelik, tıbbi hata, tutum, hasta güvenliği, olay raporlama. ObjectiveThis study aimed to determine the attitudes of physicians and nurses in the pediatrics units of a university hospital towards increasing the reporting of errors, applying strategies to increase reporting and evaluating their effectiveness.MethodologyThis is a quasi-experimental and qualitative study using single group pretest-posttest design and a repetitive assessment. It was conducted at Dokuz Eylül University Hospital from 2012 to 2016. In the context of the study, the physicians and nurses in the pediatrics units used the electronic event reporting system and the distance education system to increase error reporting in pediatrics units. These initiatives implemented in research, working in pediatric units to improve error reporting physicians and nurses, is the implementation of electronic incident reporting system and distance education strategy. The study data were collected using a socio-demographic questionnaire and the Medical Error Attitude Scale. The study used an event registration form to compare the events reported in the event reporting system with the events reported in the hospital's written system. The researcher conducted three assessments: once before the initiative and in its sixth and twelfth months. In each assessment, 68 nurses and 35 physicians (103 participants) who responded to the surveys formed the study sample. The study data were analyzed using descriptive statistics, variance analysis in repetitive assessments and test for the significance of two mean scores. In the qualitative stage of the study, the researcher held interviews with seven nurses and six physicians who used the event reporting system and the distance education system. The researcher used content analysis to analyze these data.FindingsBefore the initiative, the study determined that the nurses and physicians had positive medical error attitudes, and there was no statistically significant difference between these groups. All three assessments found that they had positive attitudes. There was a significant difference between physicians' and nurses' medical error attitude levels before the initiative and the sixth and twelfth months of the initiative. However, there was no significant difference between the groups by time in all three assessments. After the use of the event reporting system, there was a 216% increase in the error reporting rate. The qualitative research about the event reporting system and the distance education program identified two main themes (technicalequipment and its use, and awareness) for the event reporting system, and two main themes (content and sufficiency, and new information) for the education program.ResultsThe electronic event reporting system and the distance education program that were used as strategies to increase error reporting in pediatrics units had a positive effect on physicians' and nurses' medical error attitudes and increased their error reporting rate. The participants' opinions about the event reporting system and the education program can also provide guidance for future studies.Key Words: Nursing, medical errors, attitude, patient safety, event reporting. 194

Amaç Bu çalışma huzurevinde yaşayan yaşlıların konstipasyon durumlarının tanılanması ve konstipasyonu etkileyen faktörlerin belirlenmesi amacıyla planlandı. Materyal ve Metot Tanımlayıcı tipteki çalışma 1-15 Temmuz 2015 tarihleri arasında Tekirdağ ili Süleymanpaşa ilçesindeki bir huzurevinde yaşayan ve çalışmayı kabul eden 56 birey ile yürütüldü. Veriler Kişisel Bilgi Formu, Konstipasyon Ciddiyet Ölçeği, Mini Nutrisyon Testi ve Modifiye Barthel Günlük Yaşam Aktiviteleri Ölçeği kullanılarak toplandı. Veriler tanımlayıcı (ortalama, standart sapma, yüzdelik hesapları) ve karşılaştırmalı (Mann Whitney U testi) istatistiksel araştırma yöntemleri kullanılarak analiz edildi. Bulgular Katılımcıların yaş ortalaması 79.32±8.62 yıl ve %66.1’i erkek idi. %44.6’sı günde 4 bardaktan az sıvı tükettiğini, %55.4’ü konstipasyon sorunu yaşamadığını ve %75’i ise konstipasyon için ilaç kullanmadığını ifade etti. Yaşlıların %57,1’i günlük yaşam aktivitelerinde bağımsız iken %35.7’sinin malnutrisyon riskinin olduğu belirlendi. Klozet/sürgü kullanan yaşlıların alaturka tuvalet kullanan yaşlılara göre konstipasyonu daha ciddi deneyimlediği saptandı. Konstipasyon sorunu yaşama, konstipasyon için ilaç kullanma, günlük yaşam aktivitelerinde bağımlı olma ve malnutrisyonun konstipasyon ciddiyetini olumsuz olarak etkilediği belirlendi. Sonuç Çalışmaya katılan yaşlıların, konstipasyon sorunu deneyimledikleri saptandı. Bu nedenle yaşlılarda konstipasyonun erken dönemde tanılanması, uygun barsak yönetimi programlarının oluşturulması ve düzenli beslenmenin sağlanması önerilmektedir. Aim This study is planned in order to diagnose constipation issues and the factors affecting constipation on the elderly living in nursing home. Materials and Methods This descriptive study was carried out on July 1-15, 2015 Süleymanpaşa district in Tekirdağ with 56 individuals who live in an nursing homes and agreed to involve the study. Data were collected with Personal Information Form, Constipation Severity Scale, Mini Nutrition Test, and Barthel Activities of Daily Living Scale. Data were analysed through descriptive (mean, standard deviation, percentage calculation) and comparative (Mann Whitney U Test) statistical analysis methods. Results The average age of participants was 79.32±8.62, and 66% of them were male. 44.6% of the participants stated that they consume less than 4 glasses of water, 55.4% of them stated that they had no constipation problems, and 75% of the participants pointed out that they do not use any medication for constipation. While 57.1% of the elderly were independent in their activities, 35.7% of the participants were determined to be under the risk of malnutrition. It has been determined that elderly using closets/bedpans instead of squat toilets experience constipation more severely. It has also been found out that having constipation problems, using medication against constipation, being dependent in daily activities, and malnutrition affects constipation severity negatively. Conclusion It has been determined that elderly participated in the study experience constipation. Therefore, it has been suggested that awareness should be levelled up through early diagnosis, and measures such as forming an appropriate bowel management programme and a balanced diet should be taken.