Search

Giriş ve Amaç: Bu çalışmanın amacı 7 yıl boyunca aynı merkezde karaciğer biyopsisi yapılan hastaların tanılarını ortaya koymak ve Fibroscan® kullanıma girdikten sonra karaciğer biyopsisi yapılma endikasyonlarında bir değişiklik olup olmadığını araştırmaktır. Gereç ve Yöntem: Haziran 2014 - Aralık 2020 tarihleri arasında tek bir merkezde perkütan olarak yapılmış olan karaciğer biyopsileri retrospektif olarak taranmıştır. Bulgular: Toplam 1783 hastaya karaciğer biyopsisi yapılmıştır. Bu hastaların yaş ortalaması 48.7 ± 14.4 olup ortanca yaş 50’dir. Hastaların 996’sı kadın (%55.9); 787’si erkektir (%44.1). En fazla karaciğer biyopsisi yapılan hastalık hepatit B virüs enfeksiyonu (n: 400) olurken bunu non-alkolik yağlı karaciğer hastalığı (n: 298) izlemektedir. Karaciğer biyopsisi yapılan tüm biyopsi hastalarının; 2014 yılında %31.8’ini hepatit B virüsü; %11.1’ini non-alkolik yağlı karaciğer hastalığı; %5’ini hepatit C virüsü; %18.4’ünü etiyolojisi net olarak ortaya konulamayan hastalıklar; %3.1’ini otoimmün hepatit oluştururken, 2020 yılında bu oranlar sırasıyla hepatit B virüsü için %17.1; non-alkolik yağlı karaciğer hastalığı için %23.7; hepatit C virüsü için %0; etiyolojisi bilinmeyen bilinmeyen hastalıklar için %6.6; otoimmün hepatit için %11.8 bulunmuştur. Sonuç: Tek bir merkezin 7 yıllık verisine göre, karaciğer biyopsisi yapılma endikasyonları ve histopatolojik tanılar içinde hepatit B virüsü ve hepatit C virüsü sayısal ve oransal giderek azalmakta, non-alkolik yağlı karaciğer hastalığı sayısal ve oransal olarak artmakta, bilinmeyen etiyolojiler sayısal ve oransal olarak azalmakta, otoimmün hepatit ise sayısal olarak artmayıp oransal olarak artmaktadır.

GİRİŞ: Minimal hepatik ensefalopati (mHE), HE’nin en hafif formu olmakla birlikte aşikar HE ve karaciğer hastalığı ilişkilimortaliteyi öngörebilmektedir. Amerikan Karaciğer Derneği üyelerinin %84’ü mHE’yi önemli bir sağlık problemi olarakgörmekte, ancak %38’i hiç mHE taraması yapmadığını, çünkü bunun hem zor hem de çok zaman aldığını söylemektedir.Psikometrik Hepatik Ensefalopati Skoru (PHES), mHE için sık kullanılan ancak zaman alan bir testtir. PHES testlergrubunun Türk toplumuna özgü eşik değerlerini daha önce belirlemiştik. Bu çalışmada amacımız, PHES’in kısa birversiyonun uygulanabilirliğini araştırmaktı.METOD: 124 sirotik hastaya PHES testi uygulandı. mHE tanısı için eşik değer ≤-5, olarak belirlendi. PHES subtestlerintanısal kapasitesini değerlendirmek için ROC eğrileri oluşturuldu.SONUÇLAR: MHE prevalansı PHES ile %29.8 (37/124) olarak hesaplandı. PHES ile karşılaştırıldığında, PHES subtestlerindenen yüksek AUROC değerleri sırasıyla digit sembol testinde (DST) (0.925), numara birleştirme-A testinde (NBT-A) (0.894)ve seri noktalama testinde (SNT) (0.876) olarak belirlendi. 2’li subtest kombinasyonlarından ise en yüksek AUROC değeriDST+SNT kombinasyonunda (0.974) elde edildi (mHE tanısı için eşik değer-1.5 alındığında sensitivite/spesifite sırasıyla%97.3 ve %86.2 olarak bulundu) (Cohen’in kappa katsayısı 0.769). Basitce, PHES testler grubuyla mHE tanisi konmuş 37hastanın 36’si DST + SNT kombinasyonuyla da saptandı.SONUÇ: PHES testler grubu mHE tanısı için valide edilmiş altın standard psikometrik testler grubudur, ancak yapılmasıve değerlendirilmesi uzun zaman almaktadır. Klinik perspektiften bakıldığında, mHE taraması için kabul edilebilir birspesifisitenin olduğu yüksek duyarlıklı bir test yeterli olabilir. Yapılan bu çalışmada DST ve SNT’nin kombine kullanımıbu amaç için uygun görünmektedir ve bu nedenle mHE tanısındaki yerinin yeni çalışmalarla valide edilmesi gerektiğinidüşünüyoruzAnahtar Kelimeler: Minimal Hepatik ensefalopati, Portosistemik hepatik ensefalopati skor

Giriş ve Amaç: Gastrik polip lümene doğru çıkıntı oluşturan, mukoza veya submukozadan köken alan sesil ya da saplı lezyonlar olarak tanımlanır. Bu çalışmanın amacı, gastroskopi işlemi sırasında tespit edilen poliplerin görülme sıklığının, gastrik polip saptanan hastaların demografik özelliklerinin, poliplerin endoskopik ve histopatolojik özelliklerinin, eşlik eden diğer endoskopik bulguların ve tedavi şekillerinin değerlendirilmesidir. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmaya, Haziran 2017 ile Haziran 2020 tarihleri arasında üniversite hastanemiz gastroenteroloji bölümü endoskopi ünitesinde yapılan 13280 gastroskopi işleminde, polip saptanan 80 hasta dahil edildi. Seksen hastada toplam 125 polip saptandı ve retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların yaşı ve cinsiyeti, gastroskopi yapılma nedeni, polip sayısı, poliplerin midedeki lokalizasyonu, polipektomi yöntemi, polip histopatolojisi, Helicobacter pylori pozitifliği, intestinal metaplazi varlığı, atrofik gastrit varlığı, polipektomi sonrası komplikasyon gelişip gelişmediği tarandı. Bulgular: Seksen (%0.6) hasta ve bu hastalarda saptanan toplam 125 polip sonucu değerlendirildi. Hastaların 54’ü (%67.5) kadın ve yaş ortalaması 57.5 ± 12.5 yıldı. Hastaların %51.2’sinde endoskopi yapılma nedeni, başka merkezlerden kliniğimize polipektomi amacıyla yönlendirilmeleriydi. Mide mukoza örneklemesinde hastaların %11.3’ünde Helicobacter pylori pozitifliği, %20’sinde intestinal metaplazi, %21.2’sinde atrofik gastrit mevcuttu. Poliplerin %65.6’sında polip boyutu 10 mm’nin altındaydı. Polipler sırasıyla; en sık korpusta (%54.4), antrumda (%22.4) ve fundusta (%20 .8) saptandı. Poliplerin histopatolojisi en sık fundik gland polip (%42.4), hiperplastik polip (%30.4) ve nöroendokrin tümördü (%20.8). En sık uygulanan polipektomi yöntemi poliplerin %51.2’sinde biyopsi forsepsi ile polipektomidir. Hastaların 5’inde (%4) polipektomi komplikasyonu olarak postpolipektomi interprosedürel kanama gelişti. Sonuç: Çalışmamızda mide polip saptanma oranı literatür ile uyumlu bulunmuştur. Endoskopik olarak bazen poliplerin birbirinden ayırt edilmesi zor olabildiğinden mümkün olan her polibe güvenli bir şekilde polipektomi yapılmalı ve komşu mide mukozasından örnekler alınmalıdır

The occurrence of colon cancer typically depends on the presence or absence of adenomatous polyps. Hence, performing colonoscopy and polypectomy can aid in cancer prevention. This study aimed to retrospectively investigate demographic, endoscopic, and histopathological data of patients who presented with colorectal polyps and underwent endoscopic resection at our center. In this single-center retrospective study, we collected the data of 1058 colorectal polyps that were excised from 498 cases between September 2019 and September 2020. We reviewed patient’s information, including patient age and sex, indications for colonoscopy, polyp characteristics (localization, size, number, and histopathology), endoscopic resection techniques, and presence of related complications. Mean age of the 498 cases included in this study was 62.44 ± 11.77 years (21–90 years); among these patients, 296 (59.4%) were females. The age group of 60–69 years had the highest number of cases (150 cases) presenting with polyps (30.1%). The most common indication for colonoscopy was polyp surveillance in 100 cases (20.1%). The polyps were most commonly localized in the sigmoid colon (26%). Histopathologically, the most common type of polyp was tubular adenoma. Furthermore, 54.3% of the polyps were diminutive. Polyps with dysplasia were significantly different from those without dysplasia in terms of polyp size, polyp localization, and post-polypectomy complications (p < 0.001, p = 0.006, and p < 0.001, respectively). In people aged >50 years, colon polyps were more common in the left colon, especially in the rectosigmoid region. Endoscopic polypectomy is a safe method for resecting precancerous lesions. Polypectomy should be performed immediately after identifying polyps in colonoscopy screenings to determine their histology and prevent progression to malignancy. Additionally, these patients should be included in a polyp surveillance program.

Amaç: Bu çalışmada mide kanserinin (MK) epidemiyolojik ve genel sağkalım (GSK) özelliklerininaraştırılması amaçlanmıştır.Gereç Yöntem: Ege Üniversitesi Kanserle Savaş Uygulama ve Araştırma Merkezine (EÜKAM) 1992-2017 yıllarında kayıtlı Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi kanser verileri retrospektif olaraktaranmıştır. CAN-REG-4 bilgisayar programına kayıtlı veriler, Dünya Sağlık Örgütü ve Surveillance,Epidemiology, and End Results sistemlerinde gruplanarak analizler yapılmıştır. İstatistik analizlerde ki-kare, General Linear Model (GLM), Kaplan Meier sağkalım analizleri uygulanmıştır. Etik kurul onayıalınmıştır.Bulgular: EÜKAM veri tabanına kayıtlı toplam 117.139 kanserden 4.212’si (%3,6) MK’dir.Gastrointestinal sistem kanserler içinde kolorektal kanserlerden sonra ikinci sıklıkta MK (%21,6) yeralmıştır. Olguların 2.692’si (%63,9) erkek, 1.520’si (%36,1) kadındır, arasındaki fark istatistiksel olarakanlamlıdır (p, Aim: The aim of this study was to determine the epidemiologic and survival characteristics of gastriccancer (GC) patients.Materials and Methods: Data of Ege University Cancer Control and Research Center (EÜKAM)between 1992-2017 were screened retrospectively. Data recorded in computer program CAN-REG-4were categorized according to the World Health Organisation and Surveillance, Epidemiology, andEnd Results systems and analyzed. Chi-square test, General Linear Model, and Kaplan-Meier survivalanalysis were used for statistical analysis. Ethical approval was obtained.Results: Out of a total of 117,139 cancers registered in the EÜKAM database, 4,212 (3.6%) were GC.Among the gastrointestinal cancers, GC (21.6%) was the second most frequent after colorectalcancers. 2,692 (63.9%) of the patients were male, 1,520 (36.1%) were female, the difference wasfound significant (p

Giriş ve Amaç: Nonalkolik steatohepatit nonalkolik yağlı karaciğer hastalı-ğının ilerleyici bir formudur. Nonalkolik steatohepatit, zamanla siroz ve he-patosellüler karsinomaya sebep olabilir. Bu çalışmada nonalkolik yağlı karaci-ğer hastalığı tanılı olgularda zamanla karaciğer histolojisindeki değişikliklerin araştırılması ve histolojik progresyonla ilişkli klinik ve laboratuvar değişkenle-rin saptanması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada 1994-2009 yılları arasında hepatoloji veri tabanına kayıtlı toplam 783 nonalkolik yağlı karaciğer hastalıklı olgu retrospektif olarak tarandı. En az 2 yıl arayla yapı-lan 2 karaciğer biyopsisi olan 29 hasta çalışmaya alındı. Vücut kitle indeksi, glukoz intoleransı veya diyabetes mellitus varlığı, karaciğer fonksiyon testi dahil biyokimyasal parametreler kaydedildi. Nonalkolik yağlı karaciğer hasta-lığı aktivite skoru steatoz, lobüler inflamasyon ve hepatosellüler balonlaşma skorlarının toplamı ile hesaplandı. Fibroz skorları ayrı rapor edildi. Bulgular:Ortalama yaş 45.2±11 yıl, olguların 17’si (%58.6) erkekti. Başvuruda ortala-ma vücut kitle indeksi 29.5±4 kg/m2, 15’i (%51.7) fazla kilolu, 12’si (%41.4) obezdi. Toplam 11’inde (%37.9) diyabetes mellitus, 6’sında (%20.7) glukoz intoleransı vardı. Aspartat aminotransferaz düzeyi ortalama 51±36 IU/ml, alanin aminotransferaz düzeyi ortalama 79±50 IU/ml, albümin ortalama 4.5±0.4 gr/dL, trigliserit ortalama 197±106 mg/dL saptandı. Hastaların 14’ünde (%48.3) “nonalkolik steatohepatit” ve 6’sında (%20.6) basit stea-toz vardı. Egzersiz ve diyet önerisiyle kontrol biyopsi için medyan takip aralığı 4.8 yıl (2-9 yıl) saptandı. Kontrol biyopsi anında vücut kitle indeksi ortalama 29.6±4 kg/m2, aspartat aminotransferaz ortalama 38.8±14 IU/ml, alanin aminotransferaz ortalama 59.2±32 IU/ml, 13’ünde (%44.8) diyabetes mel-litus ve 7’sinde (%24.1) glukoz intoleransı saptandı. İkinci karaciğer biyop-silerinde nonalkolik yağlı karaciğer hastalığı aktivite skoru; 9 (%31) hastada ilerlemiş, 17’sinde (%58.6) gerilemiş, 3’ünde (%10.3) aynı bulundu. Fibrozis skorunda ise 6 (%20.1) hastada ilerleme, 3 (%10.3) hastada ise iyileşme gö-rüldü. Nonalkolik yağlı karaciğer hastalığı aktivite skoru ilerlemesiyle başlan-gıç yaşı arasında negatif, başlangıç vücut kitle indeksi ile pozitif korelasyon saptandı, sırasıyla (r=-0.370, p=0.047 ve r=0.485, p=0.007). Fibrozis skoru ilerlemesiyle, başlangıç yaşı arasında negatif, başlangıç vücut kitle indeksi ile pozitif ve kontrol biyopsileri anındaki aspartat aminotransferaz düzeyiyle pozitif korelasyon saptandı, sırasıyla (r=-0.503 p=0.005; r=0.382 p=0.04 ve r=0.546 p=0.007). Sonuç: Basit yağlanma yaşla ve yüksek vücut kitle indeksi ile ilişkili olarak nonalkolik steatohepatite progrese olabilir. Genç yaştakiler, yüksek vücut kitle indeksi ve aspartat aminotransferaz düzeyinde yükseklik olanlar fibrozis progresyonu açısından daha riskli bulunmuştur.

Amaç: Ege Üniversitesi Hastanesinde 1992-2017 arası kanser tanı ve tedavisi yapılan 3791karaciğer, safra kesesi ve safra yolu kanseri hastasının epidemiyolojik ve sağ kalım özelliklerininkarşılaştırılmasıdır.Gereç ve Yöntem: Ege Üniversitesi Kanserle Savaş Araştırma ve Uygulama Merkezi tarafındantoplanan hepatosellüler kanser, intrahepatik ve ekstrahepatik kolanjiosellüler karsinom, safra kesesi veampulla Vater tümörleri verileri DSÖ ve SEER sistemleri temelinde gruplanarak analizler yapılmıştır.Tümörlerin yaşam süreleri, farklı evrelerdeki yaşam süreleri ve yaşam süresi farkları, cinsiyet, yaş veuygulanan tedavilerin yaşam süresi ile ilişkileri araştırılmıştır.Bulgular: 3791 hastadan 1832 hasta hepatosellüler kanser (HSK), 440 hasta intrahepatikkolanjiokarsinoma, 447 hasta ekstrahepatik kolanjiokarsinoma, 540 hasta safra kesesi kanseri ve 532hasta ampulla Vater kanseri tanısı almıştı. HSK, kolanjiokarsinomlar ve ampulla Vater kanserierkeklerde, safra kesesi kanseri ise kadın olgularda daha fazla idi. TNM sınıflanmasına göre tümgruplarda hastaların daha çok ileri evrede olduğu görülmüştür ve en fazla ileri evre hasta olan grupsafra kesesi kanserleriydi.Ortalama yaşam süreleri HSK için 15 ay, intrahepatik kolanjiokarsinom için sekiz ay, ekstrahepatikkolanjiokarsinom için 10 ay, safra kesesi kanseri için sekiz ay ve ampulla Vater kanseri için 19 aybulunmuştur. Tedavi modalitelerine göre yaşam süresine bakıldığında tüm kanser gruplarında cerrahitedavi uygulanan hastalarda yaşam süresi daha uzundu. Radyoterapi (RT) uygulamasının sadecesafra kesesi kanseri olan hastalarda hayatta kalma üzerine olumlu etkisi bulunmuştur. Kemoterapi(KT) verilmesi intra/ekstrahepatik kolanjiokarsinom ve safra kesesi kanserlerinde hayatta kalmadauzama ile ilişkili bulunurken, HSK ve ampulla Vater kanseri olan hastalarda KT verilen ve verilmeyenhastalar arasında yaşam süresi açısından fark bulunmamıştır.Sonuç: Bu seri 3791 hasta ile hepatobiliyer kanserlerle ilgili Türkiye’de yayınlanmış olan en genişseridir. Hastalar genelde ileri evrede tanı almaktadır. Cerrahi tedavi tüm gruplarda, RT ve KT ise bazıgruplarda yaşam süresinde uzama ile ilişkilidir., Aim: The aim of this study was to compare the epidemiological and survival features of 3791 liver,gallbladder, and biliary tract cancer patients who were diagnosed and treated between 1992 and 2017at Ege University Hospital.Materials and Methods: The database of Ege University Cancer Research for liver, gallbladder, andbiliary tract cancers were grouped and analyzed based on DSO and SEER systems. Survival time foreach tumor, survival times and survival differences for different stages of tumors, and the associationsbetween survival times and the sex, age, and treatment modalities were investigated.Results: Among 3791 cases, 1832 were hepatocellular carcinoma (HCC), 440 were intrahepaticcholangiocarcinoma, 447 were extrahepatic cholangiocarcinoma, 540 were gallbladder cancer, and532 were ampullary cancer. HCC, cholangiocarcinomas, and ampullary cancer were more common inmen; gallbladder cancers were more common in women. According to TNM classification, the patientswere in advanced stages in all groups and the most advanced stage patients were in gallbladdercancer group. Ortalama survival times were 15 months for HCC, 8 months for intrahepaticcholangiocarcinoma, 10 months for extrahepatic cholangiocarcinoma, 8 months for gallbladder cancer,and 19 months for ampullary cancer. When survival was evaluated according to treatment modalities,survival was longer in patients treated with surgery in all cancer groups. Radiotherapy (RT) had apositive effect on survival only in patients with gallbladder cancer. Whereas chemotherapy (CT) wasassociated with survival prolongation in intra/extrahepatic cholangiocarcinoma and gallbladdercancers, there was no survival difference favoring CT administration in patients with HCC andampullary cancer.Conclusion: This series is the largest of hepatobiliary cancers that was published in Turkey. Patientsare usually diagnosed at an advanced stage. Surgical treatment is associated with prolongation ofsurvival in all groups and RT and CT in some groups.

…

Background and aim: Hepatocellular carcinoma (HCC) is one of the most common and most lethal cancers worldwide. The objective of this study was to investigate the relationship between basal parameters and survival characteristics in patients with HCC. Materials and methods: the records of 1447 HCC patients of a tertiary center during the period 2000-2017 were screened retrospectively. The demographic details; basal clinical, laboratory, and radiological characteristics; treatments; and survival time were recorded and prognostic scores were calculated. Results: a total of 788 patients with HCC (male/female: 623/165; mean age: 60.5±10.9 years) were included in the study. The median length of survival was 26.3 months (95% confidence interval [CI], 22.3-30.4 months). The 5-year survival rate was 28.1%. The number and diameter of the tumors; platelet count; platelet-to-lymphocyte ratio; level of aspartate aminotransferase, alanine aminotransferase, and gamma-glutamyl transferase; portal and hepatic vein involvement; and an alpha-fetoprotein level of, NA

Amaç: Bu çalışmada amacımız fonksiyonel dispepsi tanısı almış hastaların dispepsisi ile oral ve dental durum ilişkisini araştırmaktır.Yöntem: Bu çalışma Şubat -Temmuz 2018 tarihleri arasında prospektif olarak gerçekleştirilmiştir. Roma III kriterine göre fonksiyonel dispepsi(FD) tanısı konmuş 40 kişi hasta grubu olarak alınmıştır. Dispepsi şiddetini objektif olarak ölçmek için FD hastalarına Glasgow dispepsi şiddet skorlaması uygulanmıştır. Ege Üniversitesi Diş Hekimliği Oral Diagnoz Bilim Dalına başvuran 159 kişi midede ağrı, yanma, erken doyma, dolgunluk açısından sorgulanmış, tümüne hayır yanıtı veren 109 kişi kontrol grubu, herhangi birine evet yanıtı veren 50 kişi araştırılmamış dispepsi(AD) grubu olarak alınmıştır. Tüm katılımcıların orodental muayeneleri aynı diş hekimi tarafından yapılmış, aynı kişi tarafından hastalara anket uygulanmıştır. Bulgular: 40'ı fonksiyonel dispepsi (%26,8) 109'u kontrol grubu olmak üzere (%73,2) 149 kişi incelediğinde her iki grup arasında yaş, cinsiyet, medeni durum, VKİ, sigara, alkol kullanımı, yeme hızı, diş fırçalama sayısı, oral mukozal inflamasyon, dental erozyon, çürük, dolgulu, eksik diş sayısı ve diş mobilitesi açısından istatistiksel anlamlı fark saptanmamıştır (p>0,05). Fonksiyonel dispepsi grubunun %45'inde eğitim düzeyi ilkokul iken kontrol grubunda %23,9 olarak saptanmıştır. Düşük eğitim durumu ile fonksiyonel dispepsi arasında istatiksel anlamlı ilişki saptanmıştır (p=0,012). Kontrol grubunda diş ipi kullanımı %22, fonksiyonel dispepsi grubunda %2 olarak saptanmıştır, iki grup arasında istatiksel olarak anlamlı fark saptanmıştır (p:0,005). Glasgow dispepsi şiddeti skoru FD'de dispepsi şiddetini objektif olarak ölçmektedir. Glasgow dispepsi şiddeti skoru ile yaş, cinsiyet, VKİ, sigara, alkol, diş fırçalama sayısı, diş ipi kullanımı, dental erozyon, oral mukozal inflamasyon, eksik diş, çürük diş ve dolgulu diş sayısı ve yeme hızı arasında istatistiksel anlamlı ilişki saptanmamıştır (p>0,05). Subgrup analizinde çürük diş (p=0,029), 20 dakikadan hızlı yemek yemek (p:0,043) ve oral mukozal inflamasyonla AD (n=50) arasında anlamlı ilişki saptanmıştır (p:0,007). Hastalar dispepsisi olan (araştırılmamış ve fonksiyonel dispepsi) ve olmayan olarak analiz edildiğinde sadece diş ipi ile dispepsi arasında anlamlı ilişki saptanmıştır (0,012), diğer tüm parametrelerle istatiksel anlamlı ilişki saptanmamıştır.Sonuç: Sonuç olarak bu çalışma ağız ve diş sağlığı ile dispepsi arasındaki ilişkiyi araştıran literatürdeki nadir prospektif çalışmalardan biridir. Çalışmamızda organik patolojiler dışlandıktan sonra FD tanısı almış hastalar hem dispepsi hem de ağız ve diş sağlığı objektif olarak skorlanarak araştırılmış; ilginç olarak FD ile ağız ve diş sağlığı arasında herhangi bir ilişki saptanmamıştır. Ayrıca AD grubunda aynı parametreler kullanılarak yaptığımız doğrulama çalışmasında da dispepsi ile çürük diş ve oral mukozal inflamasyon varlığı dışında herhangi bir ilişki saptanmamıştır. AİM: The aim of this study was to investigate the relationship between dyspepsia and orodental status of patients with functional dyspepsia.METHODS: This study was conducted prospectively between February and July 2018. 40 patients who diagnosed as functional dyspepsia (FD) according to Rome III criteria were taken as patient group. In order to measure the dyspepsia severity objectively, Glasgow dyspepsia severity score was applied to FD patients. 159 participant who were admitted to the Department of Oral Diagnosis of Ege University Faculty of Dentistry for orodental examine, questioned for stomach pain, burning, early saturation and fullness. 109 partcipant who responded negative to all of them were included as a control group and 50 participant who responded yes to any of them were taken as uninvestigated dyspepsia (UD) group in the study. Orodental examinations of all participants were performed by the same dentist, and a questionnaire was applied by the same person.RESULTS: When 149 participant examined; 40 of them were functional dyspepsia (26.8%), 109 of them were control group (73.2%), there was no statistically significant difference in terms of age, gender, marital status, BMI, smoking, alcohol use, and eating speed, number of daily teeth brushing , oral mucosal inflammation, dental erosion, number of missing teeth, decayed teeth, filled teeth and dental mobility (p> 0.05). In 45% of the functional dyspepsia group, the education level was elementary school, this rate was 23.9% in the control group. A statistically significant correlation was found between the low education level and functional dyspepsia (p = 0.012). In the control group, the use of dental floss percentage was found 22% and in the functional dyspepsia group was 2%, a statistically significant difference was found between the two groups (p: 0.005). Glasgow dyspepsia severity score is an objective measure of dyspepsia severity in FD. There was no statistically significant relationship between Glasgow dyspepsia severity score and age, gender, BMI, smoking, alcohol, number of teeth brushing, floss use, dental erosion, oral mucosal inflammation, missing teeth, decayed teeth and the number of filled teeth and eating speed (p> 0.05). In subgroup analysis, a significant relation was found between decayed teeth (p = 0.029), eating faster than 20 minutes (p: 0.043),oral mucosal inflammation (p: 0.007) and UD (n = 50). When the patients were analyzed with who had dyspepsia (uninvestigated and functional dyspepsia) and who had no dyspepsia, only a significant relationship was found between dental floss and dyspepsia (p:0,012), no statistically significant relationship was found with all other parameters.CONCLUSİON: This study is one of the rare prospective studies in the literature investigating the relationship between oral and dental health and dyspepsia. In our study, patients who were diagnosed with FD after the exclusion of organic pathologies were investigated by scoring both dyspepsia and oral and dental health; interestingly, there was no association between FD and orodental health. In addition, the validation study using the same parameters in the UD group also showed no association with dyspepsia except decayed teeth and oral mucosal inflammation. 108

Bu çalışmada 2003-2013 yılları arasında Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Gastroenteroloji kliniğine korozif madde alımı nedeniyle yatırılan 18 yaş ve üzerindeki hastaların demografik verileri; adı, soyadı, cinsiyetleri, yaşadıkları yer, medeni durumları, yaşları; alınan korozif maddenin kimyasal yapısı, miktarı, alım nedeni; korozif madde alımı sonrası yapılan endoskopi bulguları; başvuru esnasında tansiyon, ateş, nabız ölçümleri; başvuru esnasında klinik semptom ve bulgular; başvuru sırasında fistül, perforasyon, striktür gibi komplikasyonların gelişimi; başvuru esnasında hematokrit, lökosit, sedimetasyon gibi laboratuvar verileri kaydedildi ve aralarında istatistiksel analiz ile korelasyon varlığı araştırıldı.Yapılan önceki çalışmalarla benzer şekilde bizim çalışmamamızda da intihar amaçlı korozif madde alımlarında alınan madde miktarının kazara alımlara göre daha fazla olduğu , bu nedenle morbidite ve mortalitesinin kazara ölümlere göre daha yüksek olduğu görülmektedir. Bundan dolayı intihar amaçlı gastrointestinal maruziyetlerin çok daha ciddi değerlendirilmesi gerekmektedir.ANAHTAR KELİMELER: Korozif madde, korozif özofajit, korozif gastrit, endoskopi This study was conducted on patients aged 18 and above who were hospitalized between 2003-2013 at the Gastroenterology Clinical of the Ege University Faculty of Medicine Hospital due to the ingestion of corrosive substances. Within the context of this study, the following data were obtained and recorded: the demographic data of the patients; the name, surname, gender, domicile, civil status and age of the patients; the chemical structure and quantity of the ingested substance, and the reason for its ingestion; the endoscopy findings following the ingestion of the corrosive substance; the blood pressure, body temperature and pulse of the patients at the time of admission; the clinical symptoms and findings at the time of admission; the development/presence of complications such as fistulas, perforations and strictures; and the laboratory values for hematocrit, leukocyte and sedimentation at the time of admission.The correlations between these factors were also investigated using statistical analyses.In parallel with previously conducted studies; our study has also demonstrated that cases of suicide generally involve the ingestion of larger quantities of chemical substances, and that these cases consequently have much higher morbidity and mortality rates. For this reason, suicide-related gastrointestinal exposures to corrosive substances must be considered and approached more seriously. 83

Amaç: Bu çalışmanın amacı Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi'ne başvurarakGastroenteroloji Kliniğine yatırılan akut pankreatit olgularının klinik ve laboratuvargöstergelerinin ayrıntılı olarak irdelenmesidir.Yöntem: Çalışmamızda 2002 ila 2008 yılları arasında Ege Üniversitesi Tıp FakültesiHastanesi Gastroenteroloji kliniğinin yatan hasta kayıtları incelenmiştir. Dosyasına ulaşılantoplam 428 hastanın dosyadaki bilgileri incelenmiş, 49 hasta çalışmadan çıkartılmış 379olgunun demografik özellikleri, pankreatit etiyolojisi, başvuru semptomları, klinik velaboratuvar verileri, standart kayıt formlarına kaydedilmiştir.Sonuçlar: 65 ve üstü yaşlardaki akut pankreatitli olgular 65 yaş altı olgulara göre dahaşiddetli seyretmiştir. Yine 65 ve üstü yaş grubunda mortalite ve ABY gelişimi 65 yaş altıgruba göre daha yüksektir. Yaşlı hastalarda yoğun bakım yatış süreleride daha uzundur.Hastaların %90,5'inde ödematöz, %9,5'inde nekrotizan pankreatit gelişmiştir. Nekrotizanpankreatitli hastaların CRP değerleri ödematözlere göre daha yüksek saptandı.Komplikasyonların nekrotizan pankreatitlerde ödematözlere göre yüksek olduğu görüldü.Etiyolojide %58 biliyer, %7,6 alkol, %5,8 ERKP, %12,9 ilaca bağlı, %7,9 idiyopatik ve % 8,2diğer nadir görülen etkenler saptandı. İlaca bağlı pankreatitin daha şiddetli geliştiği görüldü.Biliyer pankreatitlerdeki 1. gün AST ve ALT değerleri alkol, idiyopatik ve ilaca bağlıpankreatit gruplarına göre yüksek saptandı. ABY gelişen hastalarda pankreatitin daha şiddetliseyrettiği ve mortalitenin diğer hastalara göre daha yüksek olduğu görüldü. Pulmonerkomplikasyonun daha şiddetli pankreatit olgularında geliştiğini gördük. Hastalara yüksekoranda antibiyoterapi verildiği görüldü. Toplam mortalitemiz %1.84 gibi düşük bir değerdegörülmektedir.Tartışma: Akut pankreatit seyrinde özellikle yaşlı hastalarda ve ABY gelişenhastalarda pankreatit çok daha şiddetli seyretmektedir. Bu hastaların daha yakından izlemigerekmektedir. Mortalitemizin düşük olması muhtemelen acil servise başvurmuş akutpankreatitli hastalardan şiddetli nekrotizan pankreatitin Genel Cerrahi kliniğinenakledilmesine bağlı olabilir. Daha iyi bir değerlendirme için Kliniğimiz ve Genel Cerrahikliniğinde izlenen hastaların ortak bir çalışmada değerlendirilmesi daha doğru olacaktır. Examination of 379 Cases in Acute PancreatitisObjective: The aim of this study was to investigate the clinical and laboratoryindicators of the acute pancreatitis cases who hospitalized in Ege University Medical FacultyHospital Gastroenterology Department in detail.Patients and Method: In our study we investigate clinical records of the patients whohospitalized in Ege University Medical Faculty Hospital Gastroenterology Departmentbetween the years 2002-2008. We reached 428 patients? files, 49 patients removed from thestudy and we recorded demographic characteristics, etiology of pancreatitis, symptoms,clinical and laboratory datas of 379 patients in the standard registration forms.Results: Acute pancreatitis cases whose age 65 and older were more severe than thepatients under 65 years of age. Also mortality and the development of ARF is higher in theelderly group. Moreover intensive care unit hospitalization was longer in this group. 90.5% ofthe patients' were mild and 9.5% developed necrotizing pancreatitis. When compared withmild cases CRP levels were significantly higher in patients with necrotizing pancreatitis. Alsocomplications were higher in necrotizing group. In the etiology 58% biliary, 7.6% alcohol,5.8% ERKP, 12.9% drug related, 7.9% idiopathic and 8.2% other rare factors wereresponsible. Drug related pancreatitis cases were more severe. AST and ALT values in firstday were higher in biliary pancreatitis when its compared with alcoholic, idiopathic and druginduced group. The pancreatitis was more severe and mortality was higher in the patients withARF. Pulmonary complications were developed in more severe pancreatitis cases. High doseof antibiotic therapy was administered to patients. Total mortality was a value as low as1.84%.Conclusion: Especially in eldery patients and patients with ARF the clinical course ofacute pancreatitis was much more severe. These patients need to follow more closely. Ourlow mortality rate may be due to transportation of severe necrotizing pancreatitis cases fromemergency department to the General Surgery Clinic. For a better assessment the patients inour and General Surgery Clinic must be evaluated in a joint study. 94