Search

This study analyses the evolution of narrative from the fin-de-siécle to postmodern period within the context of narratology. To do so, the evolution of prose narrative and the general approaches of narratology is closely examined in the first chapter. The second focal point is to show the representation of time and memory through the transformation of the prose narrative. While time and memory in the postmodern period is widely discussed by many scholars, the fin-de-siécle has not received much critical attention. In this regard, this study shows the representation of time and memory from the fin-de-siécle to postmodern era. While doing this examination, the main point of departure is to demonstrate the state of paranoia in the fin-de-siécle and schizophrenia in the postmodern period. What this study also seeks to examine is to show the interrelation of paranoia and schizophrenia with time and memory. In this sense, Daniel Deronda by George Eliot and Sexing the Cherry by Jeanette Winterson are chosen as the literary works to be examined. In Daniel Deronda, the reader can experience the psychological and metaphysical dimensions of time and memory. While experiencing these dimensions, it is shown that paranoia is a state of mind that transgresses the borders of rational thinking about time and memory. In Sexing the Cherry, the focal points are how time is represented as cyclical and fluid in a schizophrenic condition and what is the role of memory in this regard. Thus, this thesis analyses the selected literary works by regarding the evolution and breaking point of the prose narrative. While doing this analysis, this study traces paranoia and schizophrenia in the narrative. In this way, it is shown how time and memory functions in the narrative in the context of paranoia and schizophrenia., Bu çalışma, anlatı bilim bağlamında anlatının yüzyıl dönümünden postmodern döneme olan evrimini incelemektedir. Bunu yaparken, düz yazı anlatısının evrimi ve anlatı bilimin genel yaklaşımları birinci kısımda inceden inceye ele alınılmıştır. İkinci odak noktası düz yazı anlatısının evriminde zaman ve hafızanın oynadığı rolü göstermektir. Zaman ve hafızanın postmodern dönemdeki yansımaları birçok akademisyen tarafından geniş çapta incelenmiş olsa da, yüzyıl dönümünün bu noktada yeterince ilgi görmediği ortadadır. Bu açıdan, bu çalışma zaman ve hafızanın yüzyıl dönümünden bu yana postmodern döneme kadar nasıl temsil edildiğini göstermektedir. Bu incelemeyi yaparken, asıl çıkış noktası yüzyıl dönümünde paranoyanın ve postmodern dönemde şizofreninin durumunu göstermektir. Bu çalışmanın incelediği bir diğer nokta paranoya ve şizofreninin zaman ve hafızayla olan yakın ilişkisidir. Bu bağlamda, George Eliot'ın Daniel Deronda ve Jeanette Winterson'ın Vişnenin Cinsiyeti adlı romanlarının incelenmektedir. Daniel Deronda'da okuyucunun zaman ve hafızayı psikolojik ve metafiziksel uzamda da tecrübe ettiği görülür. Bu uzamları tecrübe ederken, paranoyanın zaman ve hafızanın sınırlarını aşan bir bilinç hali olduğu gösterilir. Vişnenin Cinsiyeti'nde zamanın şizofrenik bir durumda, döngüsel ve değişken olduğu gösterilmektedir ve bu bağlamda hafızanın rolü netleştirilmektedir. Böylece, bu tez, seçilen eserleri düz yazı anlatısının evrimini ve kırılma noktasını da göz önünde bulundurarak analiz etmektedir. Bu analiz yapılırken, bu çalışma paranoya ve şizofreniyi saptamaktadır. Bu şekilde, zaman ve hafızanın anlatıda paranoya ve şizofreni bağlamında nasıl işlediği gösterilmektedir.

Bu çalışma gerçekliğin yeniden üretimini, sinemadaki anlatı kavramı ekseninde ele alarak, Ken Loach’un I, Daniel Blake (Ben, Daniel Blake, 2016) filmi örneğinde tartışmaya çalışmıştır. Çalışmada, sinemasal anlatıların, siyasi ya da ideolojik fikirler doğrultusunda biçimlenişi üzerinde durulmaktadır. Loach sinemasının bu çalışmaya konu edilmesinde, dünyanın en zengin ülkelerinden biri olan İngiltere vatandaşı olması ve temalarını kapitalist sistemin ve politikalarının emek üzerindeki adaletsizliklerinden seçmesi etkili olmuştur. Çalışmanın nihai amacı sinemasal anlatı yapılarının özelliklerini saptamak, incelenen film örneğinde birinci ve ikinci sinema anlatısından üçüncü sinema anlatısına geçişin olup olmadığını tespit etmektir. Bu doğrultuda Brechtyen unsurlar, katharsis ve yabancılaştırma gibi kavramlar; kamera, kurgu, ses ve oyunculuk açısından ele alınmıştır. Çalışmada, yönetmenin, Ben, Daniel Blake filmiyle bir kez daha muhalif yönünü gösterdiği, gerçekçi bir üslup kullanarak, seyirciye sorgulama imkânı tanıdığı tespit edilmiştir. Film, ikinci sinemanın özelliği olan bireysel bir hikâye etrafında şekillenmiş görünse de filmin başkarakteri olan Daniel Blake’in kolektif duruşu ve muhalif tavrı, üçüncü sinemacıların anlatısından izler taşımaktadır. Loach, Ben, Daniel Blake filmi özelinde bir kez daha kolektif mücadelenin ahlaki bir sorumluluk olduğunu ve liberal politikaların rekabetçi anlayışının insani olmadığını göstermiştir., This study attempts to discuss the reproduction of reality in the context of the narrative concept in cinema, in the example of Ken Loach's I, Daniel Blake (I, Daniel Blake, 2016). The study focuses on the formation of cinematic narratives in line with political or ideological ideas. Being a citizen of England, one of the richest countries in the world, and choosing its themes from the injustices of the capitalist system and its policies on labor were effective in the subject of Loach cinema. The main purpose of the study is to discuss the properties cinematic narrative structure. In this scope it is aimed to discuss the possible transition among first, second and third cinema. Concepts such as Brechtian elements, catharsis and alienation are taken into consideration in terms of camera, editing, sound and acting. In the study, it was determined that once again the Ken Loach has depicted in I, Daniel Blake his opposing side through realistic style challenging the audience to question. Although the film seems to portray an individual story which is the characteristic of the second cinema, the protagonist Daniel Blake’s collectivist and opposing attitude reminds the elements of third cinema. Loach reveals once again that collective struggle is a moral responsibility and the competitive aspects of liberal policy is not humane.

Teknoloji ve toplum arasında yaşanan etkileşim toplumun doğasını değiştirmiştir. Günümüzde, insanın kendisini ifade etme biçimi dijital kodlardan oluşmaktadır. Kelimeler, sesler, görüntülerin bir arada kullanıldığı, kişinin kendi hayatını bu medya araçları üzerinden anlattığı dijital platformlarda yürütülen pazarlama faaliyetlerinde hikâye anlatmak stratejik hale gelmiştir. En temel iletişim biçimlerinden biri olan hikâye anlatıcılığı dünyada sözlü olarak başlamış, yazılı ve görsel olmak üzere pek çok aşamadan geçerek bugünkü halini almış ve dijital hikâye anlatıcılığına dönüşmüştür. İnteraktif yapısı nedeniyle dijital ortamlarda sıkça kullanılan bir anlatı türü haline gelmiştir. Ancak, hikâye anlatıcılığının altında yatan bir sistem bulunmaktadır. Bu sistemin, geleneksel ve dijital anlatılarda hem farklı hem ortak yönleri olduğu görülmektedir. Araştırmanın amacı, dijital hikâye anlatıcılığı uygulamasının reklamcılık sektörü tarafından stratejik olarak kullanımını içerik analizi kapsamında analiz etmektir. Bu bağlamda, Apple markasından 1, Nike markasından 2, Lego markasından 1 ve LeasePlan markasından 1 reklam olmak üzere toplam 5 reklam incelenmiştir. Reklamlarda dijital hikâye anlatıcılığı uygulaması tespit edilmiş, geleneksel hikâye anlatıcılığı unsurları ile entegre edilerek analiz edilmiştir. Reklamlar, anlattıkları hikâye ve ilettikleri mesaj doğrultusunda global ve glokal ölçekteki kullanımlarına göre sınıflandırılmıştır. Ulaşılan sonuca göre, reklamcılık alanındaki uygulaması tasarım olarak multimedya araçlarının yanı sıra, bir anlatıcıya, markanın kimliğini ve kişiliğini yansıtan bir ideolojiye, bu ideolojinin etrafında dönen bir olaya ve tüketicilere ihtiyaç duymaktadır. Reklamcılıkta dijital hikâye anlatıcılığı uygulaması tüketici ve marka arasındaki ilişkiyi pekiştirmek temelinde ilerlemektedir. Ele alınan markalar kendi fikirlerini hikâye aracılığıyla tüketiciye anlatmaktadır. Tüketiciyi motive eden, ona umut veren, onlarla ortak değerlere ve deneyimlere sahip olduğunu iddia eden reklam anlatıları ürettikleri görülmüştür., The interaction between technology and society has changed the nature of society. Today, the digital codes are how people express themselves. Storytelling has become strategic in marketing activities carried out on digital platforms, where words, sounds and image are used together and where the person tells their life through these media tools. Storytelling, which is one of the most basic forms of communication, started verbally in the world, passed through many stages, including written and visual, and turned into digital storytelling. Due to its interactive nature, it has become a frequently use narrative genre in digital environments. However, there is a system underlying storytelling. This system has both different and common aspects in traditional and digital narratives. The aim of the research is to analyze the strategic use of digital storytelling by the advertising industry within the scope of content analysis. In this context, a total of 5 advertisements were examined, which consist of 1 from Apple, 2 from Nike, 1 from Lego and 1 from LeasePlan. Digital storytelling practice was identified in advertisements and analyzed by integrating with traditional storytelling elements. Advertisements have been classified in line with the story they tell and the message they convey, according to their use on a global and glocal scale. By the result achieved, its practice in the field of advertising needs a narrator, an ideology that reflects the brand identity and personality, an event associated with this ideology, and consumers, as well as multimedia tools as design. The practice of digital storytelling in advertising is based on reinforcing the relationship between the consumer and the brand. The brands discussed tell their own ideas to the consumer through stories. It has been seen that they produce advertising narratives that motivate the consumer, give them hope, and claim the have common values and experiences with them.

Hafif Kognitif Bozukluk (HKB) normal yaşlanma ile demans arasında kalan bir süreç olarak tanımlanır. HKB'li bireylerde bellek, dil ve yargılama problemleri sıklıkla görülür. HKB, bellek bozulmasının eşlik ettiği amnestik ya da bellek dışındaki alanlarda bozulmanın olduğu amnestik olmayan tip olarak 2'ye ayrılmaktadır. Bu çalışmanın katılımcı grubunu oluşturan Amnestik HKB'li katılımcıların baskın özellikleri bellek bozulmalarının yoğunlukla görülüyor olmasıdır. Bu çalışmanın amacı aHKB'li bireylerin dil ve anlatı becerilerinin belirlenmesi ve sağlıklı katılımcılar ile karşılaştırılmasıdır. Bu amaçla 60-85 yaş aralığındaki 30 aHKB'li ve 30 sağlıklı olmak üzere toplam 60 katılımcıya Türkçe Bellek Testi (TYM-TR), Türkçe Resim Adlandırma Testi (T-RAT), Afazi Dil Değerlendirme Testi (ADD)-Tekrarlama Alt Testi, Türkçe Anlamsız Sözcük Tekrarı Testi (TAST), Piramit ve Palmiye Ağaçları Testi (PPTT) ve Anlatıda Çok dilliliği Değerlendirme Aracı-Türkçe Uyarlaması (MAIN-TR) Köpek Öyküsü tekrar anlatımı uygulanmıştır. Verilerin dağılımı normallik açısından değerlendirildikten sonra normal dağılım gösteren veriler bağımsız gruplar t testi ile normal dağılım göstermeyen veriler ise Mann- Whitney U testi ile gruplar arasında karşılaştırılmıştır. Analiz sonucunda, dil becerileri açısından incelendiğinde gruplar arasında anlamsız sözcük tekrarının anlamlı olarak farklılık gösterdiği belirlenmiştir. MAIN-TR tekrar anlatım açısından değerlendirildiğinde öykü yapısı ve anlama açısından gruplar arasında farklılık olduğu belirlenmiştir. Diğer parametreler incelendiğinde sağlıklı kişilerin ortalamaları daha yüksek olsa da gruplar arasında anlamlı bir fark belirlenememiştir. Bu çalışma Türkçe için aHKB'li katılımcıların dil ve anlatı becerilerine yönelik ilk çalışma niteliği taşımakta olup nörodejenerasyon sürecinde aHKB'li bireylerin dil becerilerine ışık tutacağı düşünülmektedir.

Çoğuedebiyat eleştirisi alanından gelen postmodernist teorisyenler; tarihçiliği (yada tarihyazımını), bir anlatı sanatı olarak ele aldılar ve kanıtı retoriğin birparçası olarak değerlendirdiler. Buna göre, “tarihyazımı”, bir metnikurgulamak-sahnelemek-sunmak gibi görecelik üzerine inşa-icat edilen biranlatı/metin kurgusudur. Buna karşı verilen cevap; “tarih”in, bir kurgu türüolarak düşünüldüğünde, geçmiş üzerine bilimsel bir çalışma yapmanın da imkânıkalmadığına dairdir. Bir sosyalbilim alanı olan “tarihçilik” mesleğinin kendineözgü bilimsel araştırma yöntemleri vardır. Tarihçi, metin kategorilerini kendikeyfine göre değil, bir kuramsal perspektiften beslenerek ve kanıtlarlailişkilendirerek metinlerarası ilişkiler, bağlamsal değerlendirmeler vb. içindesorgulardan geçirdikten sonra metni inşa eder. Bu metin “gerçeklik etkisi”niamaçlayan, “retorik”sel bir metin değil, tarihsel gerçekliği bulmayı hedefleyen“kanıt”sal bir metindir. Bu makalede, tarih, tarihçilik ve tarihyazımı üzerine;ilgili literatürün kavram havuzunu oluşturan “anlatı”, “retorik” ve “kanıt”terimleri ile ilişkili olarak, genel bir değerlendirme yapacağız., Postmodernisttheorists, mostly from the field of literary criticism, considered historiographyas a narrative art and regarded the proof as part of the rhetoric. According tothis view, historiography is a narrative/text fiction based on relativitythrough constructing- staging – presenting a text. The answer given to this isthat if history is regarded as a type of fiction, then there will be nopossibility to do a scientific study on the past. As a field of socialsciences, the profession of history writing has its own scientific researchmethods. Historian constructs the text by benefiting from theoreticalperspective. They link proof with the text after questioning it in the contextof intertextual relations, contextual evaluations etc. This text is not arhetorical one aimed to the effect of reality, but an evidential text that aimsto find historical reality. In this article on history and historiography; wewill make a general evaluation in relation to the terms of the narrative,rhetoric and evidence that constitute the concept pool of the relatedliterature.

Babanın aile içerisindeki varlığının ve rollerinin önemi, “doğru erkek” olarak hegemonik erkeklik değerlerinin aktarılmasında somutlanmaktadır. Bu nedenle ‘babalık’; eril toplumsal düzen ve cinsiyet rejimleri içerisinde hegemonik erkeklik idealinin yeniden üretilmesinde, erkeklik deneyimlerinin aktarılmasında ve erkek özneliğinin inşasında önemli bir kesişim alanında durmaktadır. Feminist tartışmalar ve eleştirel erkeklik çalışmaları çerçevesinde günümüzde “erkekliklerin bir değişimde mi yoksa bir krizde mi olduğu” tartışmalarından beslenerek hegemonik erkeklik ve idealinin çoklu/farklı görünümleri olabileceği yaklaşımını benimseyen bu çalışmanın temel aksını; günümüzde erkekliklerin değişen yönünü ve niteliğini kavramak adına ‘erkek özneliğinin’ ve ‘(hegemonik) erkeklikler’in kurulduğu/performanslar sergilendiği ‘babalık deneyimleri’ oluşturmaktadır. Buna bağlı olarak da bu çalışmanın temel amaçları: erkek özneliğinin ‘baba konumu’, ‘babalığın anlamı’ ve ‘babalık pratikleriyle’ nasıl (yeniden) üretildiğini, nasıl anlamlandırıldığını anlamak; “iyi bir erkek” ve “iyi bir baba olma” yolunda hegemonik erkeklik(ler) ve ideal(ler)inden nasıl beslenildiğini tartışmaya açmak; babalık deneyimlerinin, ‘annelik’ ve ‘annelik deneyimleri’ üzerinden kurulmasında heteronormatif ataerkilliğin ne tür (yeniden) görünümler aldığını incelemek ve tartışmaktır. Bu doğrultuda çalışmanın sorgulamaları, “evin geçimini sağlamak”la yükümlü olan ve “ailenin reisi” konumunda bulunan ancak çocuk bakımından sorumlu olmayarak çocukla mesafeli ilişkiler kuran hâkim babalık algısından farklı olarak çocuk bakımına eşit sorumluluk ilkesi üzerinden bakan, kendi ifadeleriyle “hamilelik ve anne sütü dışında her şeyi yapabilen”, “yedek ebeveyn, ailenin üçüncüsü ve köşe yastığı olmayı reddeden”, “ben de eşit miktarda ebeveynim” diyerek “katılımcı baba” tanımlamalarını reddeden blogger babaların anlatıları üzerinden yapılmıştır. Bu çerçevede, erkeklerin kendi babalık deneyimlerini aktardıkları beş blogger babanın anlatıları üzerinde söylem analizi yürütülmüş ve sorgulamalarla birlikte tartışmaya açılmıştır.

The study of the world’s verbal arts offers an opportunity to consider ways that computational analysis and modeling of narratives may lead to new understandings of how they are constructed, their dynamics and relationships. Similarly, as corpus linguistics operations must define metrics, it offers an occasion to review basic interpretive concepts such as “units of analysis, context, and genre." My essay begins with an admittedly cursory overview from a novice perspective of what capabilities corpus linguistics currently possesses for the analysis and modeling of narratives. Consideration is given to the epistemological issue in the social sciences with the positivistic prescription or empiricist description of units of analysis and the potential pitfalls or advantages corpus linguistics encounters in searching for adequate equivalent terms. This review leads naturally to reflection on the crucial determinative action of context on meaning and the extent to which current computational interfaces are able to account for and integrate into global analysis of linguistic and performance dimensions such as performer, intonation, gesture, diction, idioms and figurative language, setting, audience, time, and occasion. As a tentative conclusion from this review, it can be stated that artificial intelligence for modeling narratives or devising narrative algorithms must develop capacities to account for performance dimensions in order to fulfill their analytical potential., Dünya söz sanatları çalışması anlatıların sayısal analiz ve örneklemelerinin oluşturulması, dinamiklerinin ve birbirleriyle bağlantılarının yeniden anlamlandırılmaları için imkân sağlar. Aynı şekilde, bütünce dilbilim çalışmaları ölçü bilimi tanımlarken, ‘‘birim analizi, bağlam ve tür’’ gibi temel yorumsal kavramları gözden geçirmeye imkan sunar. Makalem anlatıların analizi ve örneklemleri için bütünce dilbilimin hâlihazırda sahip olduğu yeni bir bakış açısıyla aslen yüzeysel bir incelemeyle başlamaktadır. Bütünce dilbilimin yeterli ve eşdeğer terimleri aramayla uğraşırken karşılaştığı birimlerin analizi ve olası güçlükler ya da avantajları pozitivist kurallar ya da ampirisizm tanımlamalarıyla birlikte sosyal bilimlerdeki epistemolojik (bilgikuramsal) mesele göz önüne alınmıştır. Bu inceleme doğal olarak bağlamın anlam üzerindeki önemli belirleyici etkisine ve halihazırdaki sayısal arabilimleri hesaplama, küresel dilbilim analiziyle ve konuşmacı, tonlama, el hareketleri, diksiyon, deyimler, mecazi söyleyişler, yer, seyirci, zaman ve olay gibi uygulama boyutlarıyla birleşmeye yol açmaktadır. Bu incelemeden çıkan kesin olmayan sonuç şudur: örnekleme anlatılar için olan yapay zeka ya da düzenleyici anlatı algoritmaları kapasitelerini analitik yeterliliklerini yerine getirebilmek amacıyla performans boyutlarını hesaplamak için geliştirmelidir.

Sinemanın ilk dönemlerinde George Méliès tarafından tesadüfi bir şekilde keşfedilen kurguyla ilgili pek çok yönetmenin çalışmalar yaparak bu konuda kuramlar geliştirmesi, bu ögenin sinemada önem kazanmasını sağlamıştır. Sinema dilinin oluşumunda, temel unsurlardan biri olarak görülen kurgu ve anlatı kavramlarının, hikâyenin anlamını güçlendirdiği görülmektedir. Bu bağlamda, sinemada özgün bir üslup oluşturabilmek için, kurgu ve anlatı arasında dramatik yapıyı belirleyecek bir ilişkinin kurulması gerekmektedir. Bu çalışma, Ümit Ünal’ın yönetmenliğini yaptığı filmlerdeki kurgu ve anlatı ilişkisini, yönetmenin sinemasında tekrarlanan temalar üzerinden ayrıntılı şekilde incelemeyi amaçlamaktadır. Ünal’ın yönetmenliğini yaptığı; 9, Ara, Nar ve Sofra Sırları filmleri “Oda Filmleri, Toplumsal Cinsiyet, Sorgulama ve Yüzleşme, Gerçekliğin Kurgulanması” şeklinde belirlenen temalar üzerinden incelenerek bu filmlerdeki kurgu anlatı ilişkisi ele alınmıştır. Filmlerde yer alan ortak kaygılar ve konular, bu temaların belirlenmesinde etkili olmuştur. İncelenen filmlerde, yönetmenin kurgu ve anlatı yapıları arasında güçlü bir ilişki oluşturarak özgün bir anlayışı benimsediği görülmektedir. Kurgu-anlatı ilişkisi temelinde çözümlenen bu çalışma, betimsel bir analiz içermektedir. Amaçlı örnekleme yönteminin kullanıldığı çalışmada, Ünal’ın yönetmenliğini yaptığı, 9, Ara, Nar ve Sofra Sırları filmlerini, baştan sona kendisinin tasarladığı ve sinemasal bir yaklaşımla bu filmleri ele aldığı gözlenmiştir. İncelenen filmlerde, Ünal’ın kurguyu sadece teknik bir unsur olarak ele almadığı, aynı zamanda söz konusu öge aracılığıyla anlatıyı güçlendirerek belirgin bir film dili oluşturduğu görülmektedir., In the early stages of cinema, many directors developed theories about editing, which was coincidentally discovered by George Méliès, by making studies and made this factor significant in cinema. It is seen that the notions of editing and narrative, which are seen as one of the basic factors in the formation of the language of cinema, strengthen the meaning of the story. In this context, in order to create an original style in cinema, it is necessary to establish a relationship between editing and narrative that will determine the dramatic structure. This study aims to analyze detailed relationship between editing and narrative in the films directed by Ümit Ünal, through the themes repeated in the director's cinema. 9, Ara, Nar and Sofra Sırları films directed by Unal, were analyzed through the determined themes which are “Room Films, Gender, Questioning and Confrontation, Editing of Reality” and the relation between editing and narrative in these films are discussed. Common concerns and issues in the films have been effective in determining these themes. In the analyzed films, it is seen that the director adopts an original understanding by creating a strong relationship between editing and narrative structures. This study, which is analyzed on the basis of the relationship between editing and narrative, includes a descriptive analysis. Purposive sampling method was used in this study. It was observed that, Ünal designed throughout the whole process of all the films namely; 9, Ara, Nar and Sofra Sırları and analyze them with a cinematic approach. In the analyzed films, it is seen that Ünal does not only approach editing as a technical factor, but also creates a distinctive film language by strengthening the narrative through this factor.

Salman, Semih (İzmir Kavram Meslek Yüksekokulu), Kurgu, filme dair planlanan pek çok unsuru içermektedir. Bir hikâyeyle ilgili fikrin ortaya çıkma sürecinde önce senaryo kurgulanır. Senaryoyu yazan kişi, sahneleri hayâlinde canlandırarak yazar ve kurgular. Yönetmen, senaryoyu okuyup çekim için hazırlıklara başladığında, plan, sahne, sekans, ışık, mekân gibi pek çok unsuru zihninde tasarlar. Bu bağlamda kurgulamak sadece kurgucunun işi değil, film ekibinde görev alan her bir kişinin sorumluluğundadır. Kurgu kavramına teknik açıdan bakıldığında, çok katmanlı bir yapıya sahip olduğu söylenebilir. Ses, müzik, renk ve görsel efekt gibi pek çok öge kurgunun önemli birer parçalarıdır. Homojen bir yapıya sahip olan kurgunun içinde bulunan parçalardan birinin dahi sorunlu olması, anlatıyı olumsuz etkileyebilmektedir. Bu nedenle kurgunun, film içinde yaratılan atmosferden bağımsız olarak düşünülmesi mümkün değildir. Sinema dilinin oluşumunda, temel unsurlardan biri olarak görülen kurgu ve anlatı kavramlarının, hikâyenin anlamını güçlendirdiği görülmektedir. Bu bağlamda, sinemada özgün bir üslup oluşturabilmek için, kurgu ve anlatı arasında dramatik yapıyı belirleyecek bir ilişkinin kurulması gerekmektedir. Bu kitapta, Türk sinemasında kurgu ve anlatıyı etkili bir şekilde kullanarak kendine özgü dil yarattığı bilinen Ümit Ünal’ın filmleri, ayrıntılı şekilde analiz edilerek, yönetmenin sinemasal yaklaşımı ele alınmıştır.

Bu çalışma, haber metinlerini bir anlatı alanı olarak tanımlayarak, gazeteci ile hikâye anlatıcısı arasında ilişki kurmakta ve ana akım medyadaki ilk üç tiraja sahip gazetelerde yer alan göktaşı/meteor/asteroid tehdidi içeren haberleri, Jung’un kolektif bilinçdışı ve arketip kavramları bağlamında incelemektedir. Jung’a göre; tüm insanlığın psikolojisi ile bireylerin psikolojisi arasında bir ilişki vardır. Çünkü tüm insanlık bireylerden oluştuğu için ve birey tüm insanlığın içine doğduğu için arada kalan kesişim noktası kolektif bilinçdışını oluşturmaktadır. Kolektif bilinçdışında ise ilksel imgeler olarak tanımlanabilecek arketipler bulunmaktadır. Bu arketipler insanlığın düşünsel çıktılarının en başından beri, durumları ve olguları kodlayan bir yapıya sahiptir. Çalışma kapsamında bir anlatı alanı olduğu açıklanan haber metinlerinde de, anlatılan olayın kurulduğu söylemde bu arketipsel unsurların nasıl kullanıldığı ele alınmıştır. Çalışmada örnekleme dahil edilen 197 haber, meta-tematik analiz yöntemi kullanılarak doküman incelemesine tabii tutulmuş, eskatolojik söylemin inşası sürecinde kullanılan temalar, haber metinlerinin MAXQDA 2020 programı aracılığıyla kodlanması sonucu tespit edilmiştir. Kodlama sonucunda elde edilen verilere dair bulgular, aynı program aracılığıyla görselleştirilmiştir. Dünyanın sonuna dair anlatıları içeren eskatolojik mitlere benzer söylemlerin, göktaşı/meteor/asteroid tehdidi içeren haber metinlerinde inşa edildiği ve bu inşa sürecinde etkinin artırılması için arketipsel temsillere başvurulduğu sonucuna ulaşılmıştır. Eskatolojik mitler çerçevesinde dünyanın sonuna ilişkin söylem üreten haber metinlerinde kahraman, seküler kâhin, dev, hilebaz, kıyamet ve gölge arketipi altında yer alan cüce, canavar ve demonik arketipleri tespit edilmiştir., This study defines the news text as a narrative space, and relates the journalist to the story-teller. Within the context of Jung’s concepts of collective unconscious and archetype, it examines the news reports about threats of aerolite/meteor/asteroid, published by the three newspapers with the widest circulations. According to Jung, there is a relationship between the psychology of humanity as a whole and the psychology of individuals. As humanity comprises of individuals, and the individual is born into humanity; their junction point constitutes the collective unconscious. Within the collective unconscious exist archetypes which can be defined as primary images. Since the beginning of humanity’s intellectual output, these archetypes structurally codify situations and facts. The study, which declares news texts as narrative spaces, investigates how the archetypal elements are utilized by the discourse establishing the narrated event. 197 news reports are included in the sample of the study, and are subjected to document review through the method of meta-thematic analysis. The themes, which are used in the process of the establishment of eschatological discourse, are detected as a result of the coding of the news texts through the MAXQDA 2020 program. The findings about the data obtained through the coding are visualized through the same program. It is concluded that the discourses which resemble eschatological myths with the narratives of the end of the world are constructed in the news texts which include aerolite/meteor/asteroid threats, and that archetypal representations are referenced in the process of this construction for increased impact. It is detected that news texts which produce the discourse about the end of the world within the framework of eschatological myths include the archetypes of hero, secular oracle, giant, trickster, apocalypse; and dwarf, monster and demonic archetypes which fall under the shadow archetype.

This study seeks to explore how Turkey is represented in the most widely circulated Saudi Arabian and Turkish daily newspapers that cover Noor, one of the most popular Arabic dubbed Turkish television series. The study suggests that the Saudi and Turkish newspapers differ in framing their coverage of Noor to fit specific agendas resulting in markedly different images of Turkey. Ultimately, it is underlined that the frames used to construct Turkey’s image display the Turkish newspapers’ promotion of a positive self-image against a largely negative representation of the Turkish cultural Other in the Saudi newspapers that cover Noor.

Sanal gerçeklik, kullanıcıların bulundukları konumları ve eylemlerini 360 derece takip ederek duyusal geri bildirimler veren etkileşimli bir bilgisayar teknolojisidir. Arttırılmış gerçeklik ise gerçek görüntüler ile dijital olarak yaratılmış görüntülerin (CGI) bindirilerek kullanıldığı bir sistemdir. İlk ortaya çıktığı dönemlerde hantal ve pahalı olan sanal gerçeklik teknolojisinin dijital sinemanın gelişimi ile birlikte günümüzde gündelik kullanıcıların erişimine açılacak kadar küçülmesi ve ucuzlaması, bu teknolojinin olanaklarından daha fazla faydalanmaya başlayan alanların artmasına neden olmuştur. Temelde etkileşimli bir anlatı aracı olan sanal gerçeklik teknolojisini bu bağlamda en etkin olarak dijital oyun sektörü kullanmakla birlikte sinema anlatısının da daima hayal edilen etkileşim ve alternatif anlatı arayışları neticesinde sanal gerçeklik teknolojisinin teknik imkânlarından daha da fazla faydalanmaya başladığını söylemek yanlış olmayacaktır. Zaman ve mekân kurgusunun gerçekle olan bağı, sinemasal zaman ve mekânın kalitesi ve interaktive, bu üç temel çıkış noktasından ilk ikisi sinema anlatısının seyirciyle özdeşlik kurması ve amacına ulaşabilmesi noktasında çok büyük pay sahibidir. İnteraktivite noktasında ise sanal gerçekliğin tüm anlatıların ve sanatların hatta sinemanın da ötesinde bir noktada durduğu iddia edilebilir. Bu bağlamda şu soruların yanıtı aranmaktadır: Sanal gerçeklik teknolojisi ile sinemanın kesiştiği ve ayrıldığı noktalar? Benzerlikleri ve farklılıkları? Anlatı yapıları ve teknikleri? Yarattıkları gerçeklik algıları? Benzer soruların günümüzde daha da fazla akıllara gelmesinin temel nedeni olarak gelişen dijital teknoloji ile birlikte buna hızla adapte olan sinema teknolojisinin yaşadığı dijital dönüşüm gösterilebilir. Bu noktadan hareketle bu çalışmada öncelikle sanal gerçeklik teknolojisi ve sinemanın benzerlikleri ve farklılıkları üzerinde durularak ana akım ve büyük prodüksiyonlu yapımlara bir örnek olarak gösterilen Trinity VR (Boivin, 2018) isimli yapım ile yerli ve bağımsız yapımlara örnek olarak Selyatağı VR (Tortum, 2018) isimli sanal gerçeklik filmlerinin analizi yapılarak sanal gerçeklik teknolojisi ile değişen sinema anlatısının yapısı üzerine sorulara yanıtlar aranacaktır.

Bu yazının amacı sinema felsefesine dair yapılmış temel bazı tartışmaları ortaya koymak ve ”sinema felsefesi”nin imkanını göstermektir. Bunu yaparken ilk olarak ”sinema felsefesi”nin ortaya çıkışını ve onun ”film teorisi” ile olan ilişkisini aktarmaya çalıştık. Daha sonra, filmin ne tür bir ”anlatı”ya sahip olduğunu, Simetri ve Asitmetri Tezleri açısından incelemeye çalıştık. Yazının ikinci kısmında, sinemayı, onu oluşturan fiziksel öğeler üzerinden tanımlamaya ve tarihsel gelişimini kısaca ortaya koymaya çalıştık. Ardından, G. Deleuze’ün ”felsefe” anlayışını temele alarak sinema ile felsefe arasındaki ilişkiyi belirlemeye ve sinemanın yeni bir düşünce tarzı olduğunu fikrini desteklemeye çalıştık. Ayrıca sinemanın bir dil olup olmadığı ve sinemanın neliği hakkında kısa bir tartışma yapmayı denedik. The aim of this paper is to put forth the some of the main arguments about the philosophy of cinema and to show the possibility of “philosophy of cinema”. While doing this, at first we have tried to convey the emergence of “philosophy of cinema” and its relationship with “film theory”. Thereafter we have tried to investigate that what kind of “narrative” the film has in the aspect of Symmetry and Asymmetry Theses. In the second part of the paper, we have tried to define cinema over the physical elements of which it is consist of and set forth its historical development, briefly. Consequently, using G. Deleuze’s definition of cinema as base, we have tried to support the idea of that cinema is a new way of thinking. In addition we have tried to discuss whether cinema is a language or not and its quality, shortly.

Gelenekli Türk anlatılarının kökeni mitlere kadar uzanır. Mitolojik dönemde Türk halkı kâinatın, dünyanın, insanların, diğer varlıkların yaratılışı ve sonları hakkında duyduklarını, düşündüklerini, algıladıklarını, inandıklarını mitlerle (mitos) anlatır. Anlatı (narration, tahkiye) geleneğinin başlangıcı sayılabilecek mitler insanların yaratılışla ve sona erişle (kıyamet) ilgili yorumlarından oluşmakla birlikte, bu yorumlar zamanla inanç kalıplarına dönüşür. Mitlerin özel anlatıcıları olmamakla birlikte kam, şaman, ozan gibi adlar verilen sanatçı-din adamları tarafından anlatılanlardan bir kısmı şiir diliyle dile getirilince daha etkileyici ve kalıcı olur. Halkın nesirle dile getirdiklerini nazım diliyle söyleyen sanatçı-din adamları “mitos” tan “epos” a geçişi sağlar. Mitlerin bir kısmı efsaneye dönüşürken, mitolojik efsaneler ve motiflerden bir kısmı da destanların oluşumunda önemli bir yer tutar. Mitolojik motifler yalnızca efsanelerde ve destanlarda değil, diğer anlatı türlerinden masallarda ve destan geleneğinin devamı olan hikâyelerde de yer alır. Anlatılar arası geçişler yalnızca destandan hikâyeye geçişle sınırlı kalmayıp diğer anlatı türleri arasında da geçişler olabilmektedir. Sözgelimi Dede Korkut anlatılarının mit, efsane, destan/hikâye, masal türlerinde örnekleri bulunması da anlatı türleri arasında geçişler olduğunu/olabileceğini gösterir. Elinizdeki kitapta halk hikâyeleri, efsaneler/ menkabeler, fıkralar, gelenekli Türk tiyatrosu hakkında ve anlatılardaki bazı motiflerle ilgili araştırmalara/incelemelere yer verilmektedir.

Ana akım Hollywood filmlerine karşı alternatif bir yaklaşım sergileyen İran filmleri, özellikle 1990’lı yıllarda film festivalleri aracılığıyla uluslararası platformda kendini göstermeye başlar. Batı’nın karşısında Doğu’nun oluşu, hiç kuşkusuz ki Doğu’nun anlamlandırılması konusunda temsiliyete ilişkin “oryantalizm ve ötekilik” gibi birtakım kavramları da beraberinde getirir. Bu çalışmada, alternatif İran filmlerinin anlatısının nasıl bir zemin üzerine kurulduğunun anlaşılması için öncelikle İran sinema tarihine değinilmiş, 90’lı yıllarda uluslararası festivallerle Batı’nın dikkatini çeken ve popülerleşen alternatif İran filmlerindeki genel anlatı yapısı Arkadaşımın Evi Nerede? (1987), Cennetin Çocukları (1997), Sarhoş Atlar Zamanı (2000) gibi örneklerle değerlendirilmiştir. Çalışmanın amacı ise yaklaşık olarak yirmi yıllık süreç içinde, İran filmlerindeki alternatif anlatının nasıl dönüştüğünün saptanmasıdır. Bu noktada uluslararası film festivallerinde Batı’nın takdirini kazanarak ödülden ödüle koşan, yönetmenliğini İranlı Samira Makhmalbaf’ın yaptığı İki Bacaklı At (2008) filmi, Edward Said’in oryantalizme ilişkin görüşleri çerçevesinde çözümlenmiş, Batı’nın önünde Doğu’nun “kendi kendini ötekileştirme” si bağlamında değerlendirilmiştir. Iranian films that form alternative approaches in the face of mainstream Hollywood films have started to be known in international platforms, especially by film festivals, since approximately 1990s. The existence of the East in the face of the West undoubtedly brings with it certain concepts such as “orientalism and otherness “ in the meaning of the East about representation. In this study, firstly, the history of Iranian cinema is mentioned in order to understand how the narrative of alternative Iranian films were based on. The general narrative structure in the Iranian films attracting the attention of the West in the 1990’s international film festivals are evaluated with examples of Where is My Friend’s House (1987), Children of Paradise (1997), Time of Drunken Horses (2000). The aim of the study is determining of transformation of narrative in the alternative Iranian films in approximately twenty years. At this point, award-winning film in international film festivals The Two-Legged Horse (2008), by Iranian director Samira Makhmalbaf is analyzed according to Edward Said’s views on orientialism, and evaluated in the context of “self-othering” of the East in front of the West