Search

espanolEl Joven Carlos Acutis, fallecio en el 2006 a causa de una leucemia y su santidad el Papa Francisco aprobo el 22 de febrero del 2020 el milagro atribuido a Carlos que lo ha puesto a un paso mas cerca de recibir uno de los titulos mas honorables dentro de la iglesia catolica como es la de santo ya que ya actualmente ocupa el grado de beato sin embargo no llama mucho la atencion su juventud un mucho menos el tiempo corto de su documentacion a los altares si no por el contrario su forma muy poco comun de evangelizar logrando un impacto en mundo de hoy ya que no solo es un beato moderno sino que logro evangelizar haciendo uso de las nuevas tecnologias dando un nuevo rostro a la iglesia generando su beatificacion un fuerte impacto. EnglishYoung Carlos Acutis, died in 2006 due to leukemia and his holiness Pope Francis approved on February 22, 2020 the miracle attributed to Carlos that has put him one step closer to receiving one of the most honorable titles in of the Catholic Church such as that of Saint, since he currently occupies the degree of blessed, however, his youth does not attract much attention, much less the short time of his documentation to the altars, if not on the contrary his very unusual form of evangelize achieving an impact in today's world since he is not only a modern blessed but he managed to evangelize using new technologies giving a new face to the church generating a strong impact on his beatification.

El anuncio de la beatificación de Teresa de Jesús trajo consigo la organización de diversos festejos por todos los rincones de España. El Compendio de las solemnes fiestas que en toda España se hicieron en la beatificación de N. B. M. Teresa de Jesús, de Diego de San José, constituye un testimonio excepcional del fervor con el que el pueblo español celebró la noticia. En este artículo, trataremos de demostrar cómo el Compendio fue concebido como una obra que pretende ir más allá de mera relación de fiestas, de manera que, gracias a la inclusión de una serie de relatos sobre los milagros y prodigios que tuvieron lugar durante las fiestas, el padre carmelita construye un espacio literario propagandístico que busca claramente ofrecer una imagen de Teresa de Jesús cercana a la santidad, preparando así el camino a su futura canonización., The announcement of the beatification of Teresa de Jesús brought with it the organization of various celebrations throughout Spain. The work titled Compendio de las solemnes fiestas que en toda España se hicieron en la beatificación de N.B.M. Teresa de Jesús, written by Diego de San José, is an outstanding evidence of the enthusiasm with which the Spanish people celebrated the announcement. The aim of this paper is to demonstrate how the Compendio is more than a simple news pamphlet, so that, thanks to the account of some miracles and wonders that took place during the festivities, the carmelite father builds a propaganda literary space that clearly seeks to offer an image of Teresa of Jesus close to holiness, in order to pave the way for her future canonization.

Este trabajo tiene como objetivo reforzar el estudio del catolicismo global moderno, observado como un poder ideológico, con pretensiones de alcanzar una uniformidad cultural a lo largo del imperio hispánico. Para ello, se han analizado las múltiples fiestas de beatificación y canonización de Rosa de Lima, desarrolladas entre 1668 y 1671, desde una perspectiva global. La clave del análisis reside en observar la circulación y movilidad, tanto humana como material, que permitieron la expansión de una devoción criolla limeña y el desarrollo exitoso de las respectivas ceremonias, en el orbe católico del siglo XVII.

According to Thomas Aquinas, a miracle had to surpass the whole of the created nature, which meant the visible and corporeal, as well as the invisible and incorporeal nature. Prospero Lambertini (1675–1758), the future Pope Benedict XIV, when he was promoter of the faith, noticed that it was impossible to distinguish a cure that occurred beyond the boundaries of incorporeal and invisible nature (the whole nature) from one that exceeded just corporeal and visible nature. The issue was of utmost importance since it risked delegitimizing the whole system of miracle verification. Consequently, Lambertini, in the fourth book of his magnum opus De servorum Dei beatificatione et beatorum canonizatione (On the Beatification of the Servants of God and the Canonization of the Blessed, 1734–1738), developed a new classification of miracles, which included the works of angels, with the aim of solving the problem. Furthermore, to counteract Spinoza's denial of miracles, he claimed that miracles were not contrary to the laws of nature.

La giovane Chicaba fu catturata sulla costa africana in una razzia, per diventare più tardi suor Teresa Juliana di Santo Domingo presso il convento domenicano di Salamanca. Dopo la sua morte nel 1749, il teatino Juan Carlos Miguel Paniauga (Pan y Agua) pubblicò il Compendio della vita nel 1752. Questo primo scritto fu redatto nell’intento di avviare presso l’autorità ecclesiastica locale il processo di beatificazione della monaca che, però, cadde nell’oblio. Si dovette aspettare il 1996 perché i domenicani africani riproponessero la causa, che due anni dopo ottenne l’appoggio dei vescovi africani, e nel 2002 tutta la documentazione sarà inviata alla Sacra Congregazione per le cause dei santi. Il presente studio analizza la bibliografia su Teresa come prima monaca africana a scrivere in spagnolo, ed esamina la qualità della sua scrittura mistica, sulla base della sua condizione di schiava, sulle sue caratteristiche etniche e, dunque, sulla rivendicazione di una santità afro-cattolica e di una scrittura influenzata dalla cultura africana. Così, il contributo intende mostrare come gli scritti del padre Pan y Agua manipolino e snaturino gli aspetti relativi alla schiavitù per trasferirli nel linguaggio di un percorso penitenziale, finalizzato dalla provvidenza alla salvezza spirituale. Nel fare ciò stravolge i criteri canonici della scrittura agiografica e con ciò probabilmente rende più difficile – qualora questo sia stato il suo intento – l’avvio di un processo di canonizzazione. The young Chicaba was captured on the African coast in a raid, to become later Sister Teresa Juliana of Santo Domingo at the Dominican convent of Salamanca. After her death in 1749, the Theatine Juan Carlos Miguel Paniauga (Pan y Agua) published the Compendium of Life in 1752. This first document was written with the intention of initiating the process of beatification of the nun at the local ecclesiastical authority, however, it fell into oblivion. It will not be until 1996 that the African Dominicans will re-propose the cause, which two years later obtained the support of the African bishops, and in 2002 all the documentation was sent to the Sacred Congregation for the Causes of Saints. The present study analyzes the bibliography on Teresa as the first African nun to write in Spanish, and examines the quality of her mystical writing, on the basis of her status as a slave, on her ethnic characteristics and, therefore, on the claim of an Afro-Catholic sanctity and a writing strongly influenced by African culture. The contribution intends to show how the writings of father Pan y Agua manipulate and distort the aspects relating to slavery to transfer them into the language of a penitential path, aimed from providence to spiritual salvation. In doing this, it distorts the canonical criteria of hagiographic writing and with this probably makes it more difficult - if this was his intention - to initiate a process of canonization. La jeune Chicaba fut capturée sur la côte africaine lors d'une razzia. Elle devint plus tard sœur Teresa Juliana de Santo Domingo au couvent dominicain de Salamanque. Après sa mort survenue en 1749, le théatin Juan Carlos Miguel Paniauga (Pan y Agua) publia le Compendium de sa vie en 1752. Ce premier texte fut écrit dans le but de lancer le procès en béatification de la religieuse et de promouvoir sa cause auprès des autorités ecclésiastiques locales. Cependant, Teresa tomba dans l'oubli. Ce n’est qu’en 1996 que les dominicains africains soumirent à nouveau la cause qui, deux ans plus tard, obtint le soutien des évêques africains et, en 2002, toute la documentation fut envoyée à la Sacrée Congrégation pour les Causes des Saints. Cette étude analyse la bibliographie sur Thérèse en tant que première religieuse africaine à écrire en espagnol et examine son écriture mystique, fondée sur sa condition d'esclave, sur ses caractéristiques ethniques et, par conséquent, sur la revendication d'une sainteté afro-catholique et d'une écriture influencée par la culture africaine. Ainsi, cette contribution entend montrer comment les écrits du père Pan y Agua manipulèrent et déformèrent les aspects relatifs à l'esclavage pour transformer celui-ci en un parcours pénitentiel voulu par la providence et conduisant au salut. Ce faisant, il déforma les critères canoniques de l'écriture hagiographique et rendit probablement plus difficile – si telle était son intention – le lancement d'un procès en canonisation.

Death seems still to be a taboo in contemporary society, and in Psychology as well. Crucial debates around the end of life are emerging in a variety of clinical, cultural, and philosophical realms in relation to the meaning of consciousness and near-death experiences. After the advent of quantum physics, the very notion of ‘evidence-based science’ has profoundly changed and new markers on the entanglements of matter and meaning are now available. The present contribution aims at questioning Psychology in its core empirical split between body and mind and at getting familiar with different thanatological perspectives, such as Eternalism. More specifically, it tries to address the epistemological and ontological entanglements in Psychology in order to propose an enlarged notion of mental life able to counter any neuroscientific reductionism. My arguments will be interrelated through the discussion of a case study about Santa Scorese, a young Catholic woman assassinated in Italy in 1991 by a stalker and in the process of beatification since 1998. Santa Scorese has been described as a unique example of martyr for women’s dignity of the present era and I am going to argue how she was passionately in love with God and with beauty while repressing her own body at the same time. The foci of analysis will be her original post-mortem published diary, her killer’s letters, and an interview I recorded with her sister (currently highly committed in the complex Catholic process of beatification).

Papież Franciszek w swoim nauczaniu podkreśla, że powołanie do święto­ści jest powołaniem normalnym. Bardzo mocno akcentuje uświęcanie się w zwy­czajnych okolicznościach codziennego życia, co wyraził w adhortacji apostolskiej Gaudete et exsultate o powszechnym powołaniu do świętości w świecie współ­czesnym. Franciszek pisze w niej o „świętych z sąsiedztwa”, czyli ludziach ży­jących wokół nas, którzy z wielką miłością realizują swoje obowiązki. Zachęca, by czerpać wzory do naśladowania ze świętych i błogosławionych. Wśród nich zwraca szczególną uwagę na „«geniusz kobiecy» przejawiający się w kobiecych stylach świętości, niezbędnych do odzwierciedlenia świętości Boga na tym świe­cie”. Dopełnieniem artykułu jest charakterystyka wybranych portretów niewiast beatyfikowanych z mandatu papieża Franciszka. In his teaching, Pope Francis stresses the fact that the call to holiness is universal. As emphasized in his apostolic exhortation Gaudete et exsultate on the call to holiness in today’s world, sanctification can be gained through performing the ordinary daily duties of life. The pope refers to the saints “next-door,” that is, people who live among us and fulfil their duties with great love. He encourages us to follow the example of saints and the blessed and points to the “genius of woman” observable in “feminine styles of holiness, which constitute essential means of reflecting God’s holiness in this world.” The article is complemented by a characteristics of selected lay women who were beatified by the mandate of Pope Francis В своем учении Папа Франциск подчеркивает, что призыв к святости – это естественное призвание. Особо подчеркивает достижение святости в обычных обстоятельствах повседневной жизни, что он выразил в Апостольском увещевании Gaudete et exsultate о всеобщем призвании к святости в современном мире. Франциск пишет в ней о «святых по соседству», то есть о людях вокруг нас, которые с большой любовью исполняют свои обязанности. Папа побуждает следовать примеру святых и блаженных. Среди них особое внимание обращает на «”гений женщины”, который также проявляется в женских формах святости, необходимых для отражения Божьей святости в этом мире». Статья дополнена характеристиками избранных портретов женщин, беатифицированных Папой Франциском.

Conceptos de amor de Dios fue una obra publicada en 1611, en pleno proceso de beatificación de Teresa de Jesús, y por un cercano confesor: Jerónimo Gracián de la Madre de Dios. Este ex carmelita la editó fuera de España con el objetivo de revelar los comentarios e interpretaciones que hizo la monja al Cantar de los cantares, que por desgracia no se conservaron en su totalidad. Al mismo tiempo, el fraile aprovechaba el derecho de la monja a poner por escrito las revelaciones que Dios le había hecho, para no desobedecer al Divino Maestro, quien lo permitió para beneficio de las almas. Para este propósito, el religioso empleará el género demostrativo, centrado en particular, en la alegoría mística, tan cultivada en el Barroco.

As part of the promotion of the cause of the canonisation of John Henry Cardinal Newman and in response to Newman’s beatification in 2010 (by Pope Benedict XVI) and his canonisation in 2019 (by Pop...

Saint Bernard d'Aoste, Saint François de Sales, Saint Maurice d'Agaune, Saint Marcel… le long cortège des saints savoyards fait partie du patrimoine d'une région encore aujourd'hui marquée par la religion catholique. Certains de ces personnages emblématiques sont issus de la maison de Savoie qui, soucieuse de développer le culte de ses ancêtres, a été productrice de figures de sainteté. En effet, plusieurs princes médiévaux sont considérés comme de véritables saints par les populations alpines, par les historiographes de l'époque moderne, ainsi que par des historiens et divers auteurs postérieurs qui écrivent à leur sujet. Pourtant, tous ne sont que Bienheureux aux yeux de l'Église romaine. En effet, cette dernière les a béatifiés sans leur permettre d'être candidats à la canonisation. L'exemple le plus connu est celui d'Amédée IX, duc de Savoie de 1465 à 1472, qui fait l'objet d'un culte en Piémont et en Savoie depuis la fin du XVe siècle. Pendant deux cents ans, la maison de Savoie s'est préoccupée par intermittence de faire reconnaître la sainteté – admise alors par un grand nombre – de cet illustre aïeul reconnu comme Bienheureux par Rome en 1677 sans être canonisé par la suite : Amédée IX n'est donc pas un saint au sens strict du terme. Il s’agit ici de réinterroger cette figure à travers la question de son impossible accession au catalogue des saints afin d'en comprendre les enjeux politiques. Il faut dire, lors de la première modernité, les procédures de canonisation sont une ressource non négligeable pour les États qui cherchent à s'approprier, voire à monopoliser la sainteté. Cette dernière devient est un levier pour une maison souveraine en quête d'affirmation et de royauté qui peut se prévaloir d'être l’une des rares dynasties européennes à avoir plusieurs ancêtres Bienheureux. Comment les Savoie s'efforcent-ils de justifier et de faire reconnaître la sainteté d'Amédée IX ? Descendre d'un Bienheureux peut-il réellement apporter à une maison de second rang un prestige susceptible de pallier l'absence d’une couronne royale ? Cet article s'appuie sur des sources de diverses natures : récits d'historiographes français comme piémonto-savoyards, hagiographies destinées à convaincre Rome de canoniser l'illustre duc ou encore correspondances politiques. Après être revenu sur les raisons qui amènent les Piémontais et les Savoyards à rendre un culte à leur défunt duc Amédée, il est question d'analyser la « politique de canonisation » que mène la maison de Savoie au XVIIe siècle dans le but d'accroître son prestige et de renforcer sa légitimité au titre royal. Enfin, sont interrogés les enjeux de la béatification d'Amédée IX qui révèle finalement l'impossibilité de la maison de Savoie d'intégrer le microcosme des dynasties saintes.

Řešitel: Bc. Tereza Peltanová Studijní program: Německá a středoevropská studia Název práce: Beatified Gerhard Hirschfelder - the contribution of a religious figure to the creation of a transnational site of memory Abstract The diploma thesis deals with the origin and development of the cult of the German priest Gerhard Hirschfelder. In the 1930s he worked as a popular chaplain and youth pastor, first in the border village of Czermna and then in Bystrzyca Kłodzka. He disagreed with limiting the power of the Roman Catholic Church by national socialists. He paid for his attitude with his life in the Dachau concentration camp. After the end of the war, the original German and Czech population of the area of Kłodzko was expelled and replaced by Polish people. Since the late 1990s, Hirschfelder has been worshiped by all three nations. He was beatified in 2010. The thesis is a case study of a transnational site of memory (lieu de mémoire). It examines under what circumstances, thanks to which actors and in what form the cult of the German martyr arose on Polish territory. Based on that information, the thesis tries to deduce what symbolism the figure of the priest currently carries for individual national groups.

Autorka, przyjmując za punkt wyjścia nauczanie papieża Franciszka w czasie pandemii COVID-19 na temat doświadczenia choroby, cierpienia i śmierci oraz zachętę, by w tym trudnym czasie czerpać wzory do naśladowania z przykładów świętych i błogosławionych, postawiała tezę: czy w prowadzonych aktualnie przez Kongregację Spraw Kanonizacyjnych procesach kanonizacyjnych odnajdziemy postaci, które mogą inspirować osoby dotknięte chorobą i cierpieniem? Czy Kongregacja prowadzi jakieś procesy kanonizacyjne lekarzy, pielęgniarek i personelu medycznego? Spośród ponad 3,5 tysiąca męczenników i wyznawców dokonała wyboru kilkudziesięciu postaci czasowo najbliższych współczesnemu człowiekowi (z XX i XXI w.), aby ukazać walor eklezjalny (momentum ecclesiale) ich spraw. Posługując się metodą dogmatyczno-prawną oraz teologiczno-prawną, Autorka wykazała, że w orzecznictwie Kongregacji wzory do naśladowania odnajdą ludzie w każdym wieku i stanie, dotknięci nieuleczalną chorobą (jak bł. Carlo Acutis, Alexia González-Barros, czy bł. Nuncjusz Sulprizio), niepełnosprawnością (jak ks. Alojzy Schwartz), różnorakim cierpieniem (Benedetta Bianchi Porro). Wśród czcigodnych sług Bożych, świętych i błogosławionych są twórcy dzieł służących ochronie zdrowia (św. Matka Teresa z Kalkuty, św. Maria Teresa Chiramel Mankidiyan, bł. ks. Luigi Novarese, bł. Matka Róża Czacka, Urszula Mezzini, bł. bp Álvaro del Portillo), lekarze (np. Mariano Mullerat i Soldevila) i pielęgniarki różnych specjalizacji (Hanna Chrzanowska), położne, pielęgniarz Luigi Bordino, studenci medycyny (np. bł. Sandra Sabattini), ochotniczki Czerwonego Krzyża (María Pilar Gullón Yturriaga, Octavia Iglesias Blanco, Olga Pérez-Monteserín Núñez), profesorowie medycyny (bł. José Gregorio Hernández Cisneros, Jérôme Lejeune), pracujący w warunkach epidemii (bł. Irene Stefani, ks. Saturnino López Novoa i in.). Są to osoby bardzo nowoczesne, zasłużone dla współczesnej nauki, kandydaci do Pokojowej Nagrody Nobla (Alojzy Schwartz) oraz jej laureaci (Jan Paweł II, Matka Teresa z Kalkuty). Wszyscy wyróżniali się głęboką wiarą, praktyką cnót w stopniu heroicznym, zwłaszcza triadą nadziei, miłości i wiary. Z zapałem wychodzili na peryferie, by nieść ulgę cierpiącym. W ich osobach Kościół świętuje „kreatywność chrześcijańskiego miłosierdzia”. The starting point of this article is Pope Francis’s teaching on the experience of illness, suffering and death in the COVID-19 pandemic, as well as his encouragement to follow the examples of saints and the blessed in these difficult times. The Author examines the following hypothesis: do the canonization processes, currently conducted by the Congregation for the Causes of Saints, include figures who can inspire people experiencing illnesses and suffering? Does the Congregation conduct any canonization proceedings of doctors, nurses and medical personnel? The Author, in order to show the ecclesial value (momentum ecclesiale) of saints’ causes, has selected several dozen figures closest to the modern man (i.e. from the 20th and 21st centuries) from among more than 3,500 martyrs and believers. Using the dogmatic-legal and theological-legal methods, the Author shows that in the jurisprudence of the Congregation people can find numerous examples to follow, regardless of their age and state or whether they have been affected by incurable diseases (e.g. Blessed Carlo Acutis, Alexia González-Barros or Blessed Nunzio Sulprizio) or disabilities (e.g. Fr. Aloysius Schwartz), or experiencing any other suffering (e.g. Benedetta Bianchi Porro). Among the venerable, holy and blessed servants of God there are authors of works on protection of health (St. Mother Theresa of Calcutta, St. Mariam Thresia Chiramel Mankidiyan, Blessed Fr. Luigi Novarese, Blessed Mother Róża Czacka, Ursula Mezzini, Blessed bp. Álvaro del Portillo), doctors (e.g. Mariano Mullerat i Soldevila) and nurses of different specialties (Hanna Chrzanowska), midwives, the male nurse Luigi Bordino, medical students (e.g. Blessed Sandra Sabattini), Red Cross volunteers (María Pilar Gullón Yturriaga, Octavia Iglesias Blanco, Olga Pérez-Monteserín Núñez), professors of medicine (Blessed José Gregorio Hernández Cisneros, Jérôme Lejeune), as well as people working during the pandemic (Blessed Irene Stefani, Fr. Saturnino López Novoa and others). They are regular modern people, merited in the field of science, candidates to the Peace Nobel Prize (Fr. Aloysius Schwartz) or their laureates (John Paul II, Mother Theresa). They are all distinguished by their deep faith and practicing virtues to a heroic degree, especially the virtues of hope, love and faith. These people were willing to cross peripheries to bring relief to the suffering, and the Church celebrates the “creativity of Christian charity” in them. Взяв за отправную точку наставления Папы Франциска во время пандемии COVID-19 о переживании болезни, страданий и смерти, а также призыв черпать образцы для подражания из примеров святых и блаженных в это трудное время, автор настоящей статьи поставила вопрос: находим ли мы лица, которые могут вдохновить тех, кто страдает от болезни и страданий в текущих процессах канонизации, проводимых Конгрегацией по канонизации святых? Проводит ли Конгрегация процессы канонизации врачей, медсестер и медицинского персонала? Из более чем 3,5 тысяч мучеников и исповедников выбрала несколько десятков людей, наиболее близких по времени к современному человеку (из 20 и 21 веков), чтобы показать значимость их дел для Церкви (momentum ecclesiale). Используя догматико-правовой и богословско-правовой методы, автор показала, что в решениях Конгрегации можно найти образцы для подражания у людей любого возраста и состояния, страдающих от неизлечимой болезни (таких как Блаженный Карло Акутис, Алексия Гонсалес-Баррос или Блаженный Нунцио Сульприцио), инвалидности (как Отец Алоизий Шварц) или различных страданий (Бенедетта Бьянки Порро). Среди подвижников, святых и блаженных есть создатели трудов по охране здоровья (св. мать Тереза Калькуттская, св. Мария Тереза Чирамель Манкидиан, блаженный отец Луиджи Новарезе, блаженная мать Роза Чацкая, Урсула Меццини, блаженный епископ Альваро дель Портильо), врачи (например, Мариано Муллерат и Солдевила) и медсестры различных специальностей (Ханна Хжановская), акушерки, медбрат Луиджи Бордино, студенты-медики (например, блаженная Сандра Сабаттини), волонтеры Красного Креста (Мария Пилар Гуллон Итурриага, Октавия Иглесиас Бланко, Ольга Перес-Монтесерин Нуньес), профессора медицины (блаженный Хосе Грегорио Эрнандес Сиснерос, Жером Лежен), те, кто работает в условиях эпидемии (блаженная Ирене Стефани, о. Сатурнино Лопес Новоа и другие). Это очень современные личности, заслуженные перед современной наукой, кандидаты на Нобелевскую премию (Алоизий Шварц) и ее лауреаты (Иоанн Павел II, мать Тереза Калькуттская). Все они отличались глубокой верой, исполнением героических добродетелей, особенно отличались триадой: надеждой, любовью и верой. Они с усердием отправились на периферию, чтобы принести помощь страждущим. В их лице Церковь отмечает «творческий потенциал христианской благотворительности». Автор, беручи за початкову точку навчання Папи Франциска під час пандемії COVID-19 про досвід хвороби, страждань і смерті, а також заохочення наслідувати приклад святих і блаженних у цей важкий час, висунув наступну тезу: чи у актуально ведених Конгрегацією у справах канонізації Святих процесах канонізаційних можна віднайти персонажів, які можуть надихнути людей постраждалих від хвороб та страждань? Чи проводить Конгрегація якісь процеси канонізації лікарів, медсестер та медичного персоналу? З поміж понад 3500 мучеників і віруючих Конгрегація відібрала кілька десятків найближчих до сучасної людини (XX–XXI ст.) персонажів, щоб показати суспільну цінність (momentum ecclesiale) їхніх справ. Використовуючи догматично-правовий та теологічно-правовий метод, автор показав, що в юриспруденції Конгрегації взірці для наслідування знайдуть люди різного віку та стану, які страждають від невиліковних хвороб (так як блаженний Карло Акутіс, Алексія Гонсалес-Баррос або Блаженний Нунцій Сульпріціо), інваліднoстi (як о. Алойзі Шварц), різного роду страждання (як Бенедетта Бьянкі Порро). Серед поважних служителів Божих, святих і блаженних є автори творів для охорони здоров’я (Св. Мати Тереза Калькуттська, св. Марія Тереза Хірамель Манкідіян, блаженний о. Луїджі Новарезе, блаженна мати Роза Чака, Урсула Мецціні, блаж. Альваро дель Портільйо), лікарі (наприклад Маріано Мюллерат і Солдевіла) та медсестри різних спеціалізацій (Ганна Хжановска), акушерки, медбрат Луїджі Бордіно, студенти медицини (наприклад блаженна Сандра Сабаттіні), волонтери Червоного Хреста (Марія Пілар Гульон Ітурріага, Октавія Іглесіас Бланко, Ольга Перес-Монтесерін Нуньес), професори медицини (бл. Хосе Грегоріо Ернандес Сіснерос, Жером Лежен), ті, що працюють в умовах епідемії (бл. Ірен Стефані, о. Сатурніно Лопес Новоа та інші). Це дуже сучасні люди, заслужені для сучасної науки, кандидати на Нобелівську премію миру (Алозі Шварц) та її лауреати (Іван Павло II, Мати Тереза Калькуттська). Усі вони відзначалися глибокою вірою, героїчною практикою чеснот, особливо тріади надії, любові та віри. Вони з нетерпінням виходили нa периферії, щоб полегшити страждання. В них Церква оспівує «творчість християнського милосердя».

The process of the canonization and beatification of John Nepomucene Neumann began in 1886 in the Archdiocese of Philadelphia and the Diocese of Budweis. His canonization was completed in 1977. The study presents the as yet uncharted topic of the informative process in the Diocese of Budweis in 1886-1888, including a follow-up examination of John Nepomucene Neumann’s written estate in 1891 and other activities and events related to the Neumann’s process of beatification and canonization up to the beginning of the so-called Apostolic process in December 1896. This study seeks to describe in more detail the ecclesiastical legal process of the whole case; in addition to the context, it seeks to show in a broader horizon the so-called second life of John Nepomucene Neumann in the Diocese of Budweis, which was associated with the spread of his spiritual legacy. Proces prowadzący do beatyfikacji i kanonizacji Jana Nepomuckiego Neumanna rozpoczął się w 1886 r. zarówno w archidiecezji filadelfijskiej, jak i w diecezji budziejowickiej. Proces zakończył się uroczystą kanonizacją w 1977 r. W opracowaniu przedstawiono niezbadany dotąd temat procesu informacyjnego w diecezji budziejowickiej w latach 1886-1888, w tym późniejsze badanie spuścizny pisemnej Neumanna w 1891 r. oraz inne działania i wydarzenia związane z procesem Neumanna, aż do okresu inicjacji procesu apostolskiego w grudniu 1896 r. Niniejsze opracowanie próbuje przede wszystkim opisać procedurę kościelno-prawną całej sprawy. W swoim kontekście ukazuje również tzw. drugie życie Jana Nepomuckiego Neumanna w diecezji budziejowickiej, co wiązało się z rozpowszechnianiem spuścizny jego życia.

Partant d’une situation paradoxale de la Compagnie de Jésus au xixe siècle - contraste d’un certain silence historiographique et d’une prolifération hagiographique - notre démarche vise, à travers les figures des trois jeunes saints jésuites, à montrer les distorsions imposées aux carrières posthumes de ces figures au départ contemporaines par les réformes pontificales successives et leurs effets sur les transformations de l’espace-temps liturgique au sein de l’église romaine de Sant'Ignazio.