Search

Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Vol 9 No 1 (2015)

Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Vol 9 No 1 (2015)

Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Vol 6 (2012)

Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Tom 8 Nr 2 (2014)

Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Vol 6 (2012)

Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Vol 6 (2012)

Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Vol 6 (2012)

Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Vol 7 (2013)

Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Vol 7 (2013)

Artykuł stanowi próbę omówienia i oceny ataku terrorystycznego na Bombaj, który miał miejsce w listopadzie 2008 roku. Mimo, że sprawcy zaprezentowali zupełnie nową taktykę walki wydarzenia te nie stały się przedmiotem pogłębionej refleksji. Tymczasem wyciąganie wniosków z wydarzeń bieżących jest podstawowym zadaniem ośrodków analityczno prognostycznych, zwłaszcza zaś tych funkcjonujących w strukturach państwa. Intencją autora jest – częściowa choćby – zmiana tego stanu rzeczy. Ponadto wydarzenia w Bombaju po raz kolejny potwierdziły, że organizacje terrorystyczne mogą stać się użytecznym instrumentem w rękach służb państwowych lub poszczególnych frakcji i grup nacisku, a szczególnie prawdopodobne jest to w państwach o słabej strukturze wewnętrznej, gdzie nominalni przywódcy polityczni nie są w stanie zapewnić sobie efektywnej kontroli nad biurokracją, zwłaszcza resortami siłowymi. Tym samym na scenie międzynarodowej pojawił się kolejny „gracz niepaństwowy” zdolny w sposób znaczący wpływać na regionalną architekturę bezpieczeństwa., Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Vol 4 (2010)

Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Vol 4 (2010)

Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Vol 5 (2011)

Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Vol 5 (2011)

Autor stawia tezę, że Sojusz Północnoatlantycki znalazł się w jednym z najtrudniejszym momentów w swojej historii. Organizacja rozdarta jest między paradygmat wojen minionych a potrzeby współczesności i przyszłości, w sytuacji gdy większość państw członkowskich zainteresowana jest raczej redukcją niż zwiększaniem wydatków wojskowych. Ponadto organizacja przyjęła na siebie ogromną liczbę zadań związanych ze skokowym rozszerzeniem obszaru ich realizacji, nie posiadając wystarczających możliwości w zakresie transportu strategicznego. Największym wyzwaniem stojącym przed Sojuszem jest jednak nader ograniczony poziom przyzwolenia politycznego na posługiwanie się siłą, wyrażanego przez społeczeństwa największych krajów wchodzących w skład organizacji, oraz brak spójności (na płaszczyznach wojskowej, politycznej, ekonomicznej, społecznej, mentalnej) będący naturalną konsekwencją szybkiego rozszerzania., Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Vol 5 (2011)

Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Vol 2 (2007)

Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Vol 2 (2007)

Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Vol 3 (2008)

W artykule omówiono aktualną sytuację w Tybecie na tle historycznych relacji tego kraju z Chinami. Autor przedstawił w skróconej formie stosunki chińsko -tybetańskie do roku 1951, proces „wyzwalania” Tybetu oraz politykę prowadzoną tam obecnie przez władze Chińskiej Republiki Ludowej. Szczególna uwaga zwrócono została na geostrategiczne korzyści, które Chinom przynosi kontrola nad tym obszarem: rolę podnóża Himalajów jako swoistej platformy projekcji siły, możliwości kontroli zasobów wodnych regionu, rolę Tybetu jako rezerwuaru surowców i potencjalnej przestrzeni osadniczej., Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Vol 3 (2008)

Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Vol 3 (2008)

Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Vol 3 (2008)

W artykule omówiono szeroki wachlarz zagrożeń generowanych dla bezpieczeństwa państw nadbrzeżnych przez przemyt niedozwolonych substancji psychotropowych drogą morską. Autor przedstawia czynniki, które powodują, że morskie szlaki przemytnicze są szczególnie atrakcyjne dla zorganizowanych grup przestępczych. Skalę zagrożenia zilustrowano poprzez omówienie problemów ze zwalczaniem przemytu narkotyków, z którymi boryka się Hiszpania. Autor eksponuje przy tym olbrzymią elastyczność gangów przemytniczych, które na zmieniające się warunki reagują znacznie bardziej dynamicznie niż służby państwowe, oraz uwarunkowania społeczno-ekonomiczne skłaniające lokalne społeczności do podejmowania zakrojonej na szeroką skalę współpracy z grupami przestępczymi., Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Vol 1 (2006)

Artykuł jest pierwszą w literaturze polskiej próbą nakreślenia roli odgrywanej we współczesnym, informacyjnym, świecie przez podmorskie kable telekomunikacyjne. Autor kreśli syntetyczną historię rozwoju kabli podmorskich oraz przedstawia ich aktualną sieć. W artykule omówiono ponadto najczęściej występujące przyczyny skutkujące przerwaniem kabli oraz zaprezentowano przykłady takich zdarzeń oraz ich następstwa. Autor podkreśla ponadto, że w świetle obowiązującego prawa morza kable telekomunikacyjne nie są objęte szczególną ochroną. Mimo, że są one ważnym elementem infrastruktury krytycznej, to kwestia ta nie budzi zainteresowania państw, gdyż w znakomitej większości stanowią one własność podmiotów prywatnych. Rozwój komunikacji opartej o kable jest niezwykle dynamiczny. W okresie krótszym niż życie jednego pokolenia przeistoczyły się one ze „środka łączności”, przydatnego i użytecznego, ale nieposiadającego krytycznego znaczenia w prawdziwy „system nerwowy” zglobalizowanej gospodarki funkcjonującej głównie w oparciu o rzeczywistość wirtualną. Kable podmorskie, zarówno z uwagi na swe znaczenie ekonomiczne, polityczne i społeczne, jak i fizyczne charakterystyki są potencjalnie silnie eksponowane na destrukcyjne oddziaływania. Mogą być one następstwem katastrof naturalnych, ale również kroków podejmowanych intencjonalnie przez pojedynczych ludzi, organizacje o charakterze ekstremistycznym lub państwa., Świat Idei i Polityki, Tom 18 (2019): Świat Idei i Polityki

Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Vol 2 (2007)

W niniejszym artykule autor stara się sklasyfi kować źródła współczesnego terroryzmu. Uważa, że pełne ich przedstawienie wymaga przeprowadzenia wielowątkowej analizy przy wykorzystaniu dorobku różnych dziedzin wiedzy, od filozofii poczynając, a na ekonomii, demografii i i naukach politycznych kończąc. Przeciwstawia się także różnym stereotypom, stawiającym znak równości pomiędzy terroryzmem a fundamentalizmem islamskim. Jego zdaniem współczesny terroryzm islamski jest konsekwencją długoletnich przemian polityczno-gospodarczych, społecznych i demograficznych, wręcz swoistą egzemplifikacją najbardziej radykalnego nurtu islamskiego odrodzenia., Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Vol 2 (2007)

Zinstytucjonalizowana edukacja wojskowa jest na przestrzeni dziejów naszego kontynentu zjawiskiem relatywnie młodym. W postaci, która doprowadziła ją do kształtu obecnego, powstała około 200–250 lat temu. Było to konsekwencją głębokich zmian w strukturze społeczeństw, a także daleko idących przeobrażeń kulturowych, wpływających pośrednio i bezpośrednio na charakter, rolę, funkcję, zadania i kompetencje państw. Autor przedstawia rys historyczny edukacji wojskowej od czasów najdawniejszych po okres uzyskiwania przez armię instytucjonalnej, protowspółczesnej dojrzałości. Szczególną uwagę zwraca na zależność między kulturowo-społecznymi uwarunkowaniami działania państwa posiadającego armię a sposobami wyposażania kadry dowódczej w niezbędne kompetencje. Institutionalised military education is a relatively recent phenomenon against the backdrop of the long and complex history of our continent. It began approximately 200–250 years ago in the form that has led it to its current shape. This was the effect of the profound changes that reshaped the structure of societies, and triggered a number of farreaching cultural transformations that have had both a direct and an indirect impact on the character, role, function, tasks and competences of states. This paper presents a historical overview of military education since ancient times up to the period when the army developed its institutional proto-modern maturity. Particular emphasis has been placed on the connections and correlations between the cultural and/or social setting of a state which has its own defence force and the ways of equipping the commanding military staff with the necessary skills and competences.

Additional file 1. The pre-biopsy weight of the guinea pigs and the body weights at the first 3 measurements after the biopsy.

Zeszyty Naukowe Politechniki Poznańskiej. Organizacja i Zarządzanie, 80, 179-188

O indyjskim Połączonym Dowództwie Andamanów i Nikobarów (ang. Andaman and Nicobar Command) światowa opinia publiczna dowiedziała się po zaginięciu w marcu 2014 roku malezyjskiego samolotu komunikacyjnego (lot 370). Wtedy to przez agencyjne serwisy przemknęła informacja, że całością niebagatelnych sił indyjskich wydzielonych do akcji poszukiwawczej (sześć okrętów, trzy jednostki Straży Wybrzeża, cztery samoloty, w tym najnowocześniejsze indyjskie morskie maszyny patrolowe Boeing P-8I Neptune i kilka śmigłowców Mi-8) prowadzonej na rozległych akwenach południowo-wschodniej części Oceanu Indyjskiego Surface dowodzi właśnie Commander-in-Chief Andaman and Nicobar Command (czyli Dowódca Andamanów i Nikobarów, CICNAC). Dla większości odbiorców wiadomość ta nie miała zgoła żadnego znaczenia, gdyż świat frapował się losem zaginionej maszyny i jej pasażerów, w związku z czym nie wywołała żadnego echa. Z kolei profesjonaliści zajmujący się sytuacją polityczno-wojskową basenu Oceanu Indyjskiego zaskoczeni nią nie byli, gdyż już od kilkunastu lat obserwowali (i obserwują) konsekwentne i uporczywe wysiłki Indii ukierunkowane na rozbudowę potencjału wojskowego w rejonie owych grup wysp., Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Tom 12 Nr 2 (2018)

W okresie zimnej wojny posiadanie baz wojskowych poza granicami było jednym z oznak mocarstwowości państwa, bądź też pretendowania przez nie do roli przynajmniej regionalnej potęgi. Instalacje wojskowe na granicą były z jednej strony soczewką, w której koncentrowały się najważniejsze trendy światowej polityki z drugiej zaś niezwykle dokładnie odbijającym je zwierciadłem, w na swój sposób także fenomenem uwiarygadniającym bądź falsyfikującym międzynarodowe prognozy. W latach dziewięćdziesiątych poprzedniego wieku, na fali euforii wywołanej zwycięstwem Zachodu w rywalizacji z blokiem komunistycznym wzniosła się, wykreowana przez zdolnego publicystę strojącego się w szaty proroka geopolityki, ułuda „końca historii”. Stan ów oznaczać miał stan globalnego pokoju, zbudowanego na fundamencie wolnego rynku w płaszczyźnie ekonomicznej i liberalnej demokracji modelu euroatlantyckiego w sferze politycznej. Gdy tak zdefiniowany „raj” zdawał się znajdować zaledwie o krok odrzucono, jako zbyteczną, anachroniczną i obciążającą, dużą część zimnowojennego szafarzu, w tym przywiązanie do idei posiadania w różnych miejscach globu punktów militarnego zaczepienia tudzież projekcji siły. Błędu tego nie popełniły Indie. Państwo to sukcesywnie rozbudowuje sieć swoich instalacji wojskowych poza granicami. Służbą wiodącą w tej materii jest marynarka wojenna. W artykule omówiono indyjskie bazy i placówki morskie poza granicami. Autor skoncentrował się na ich genezie i bieżącym znaczeniu, sygnalizując jednocześnie ich wpływ na regionalną równowagę sił., Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego, Tom 12 Nr 2 (2018)

Publikacja recenzowana / Peer-reviewed publication Chińska Republika Ludowa od co najmniej dwóch dziesięcioleci intensywnie rozwija swoje siły morskie. Charakterystyczny dla epoki Mao Zedonga obraz floty składającej się z bardzo licznych, ale de facto pozbawionych większych możliwości bojowych zespołów lekkich okrętów odszedł zdecydowanie w przeszłość, podobnie jak strategiczna koncepcja zakładająca prowadzenie przez marynarkę „wojny ludowej” na wodach przybrzeżnych. Obecnie Państwo Środka buduje ewidentnie „flotę antydostępową”, której zasadniczym zadaniem jest odebranie potencjalnemu przeciwnikowi (w tej roli obsadzana jest US Navy) możliwości skutecznego działania w północno-zachodniej części Pacyfiku, przede wszystkim w obrębie „pierwszego łańcucha wysp” (od północnego Borneo, przez Tajwan i Okinawę, do południowej wyspy japońskiego „mainlandu”, czyli Kiusiu). Rozbudowując swoje siły morskie, Pekin nie ogranicza się bynajmniej do wód przylegających do chińskich wybrzeży. W styczniu 2009 r., nader udatnie wykorzystując pretekst zagrożenia stwarzanego dla chińskich statków przez piratów somalijskich, Pekin rozpoczął utrzymywanie zespołu okrętów w zachodniej części Oceanu Indyjskiego. Państwo Środka zdecydowało się więc na przyjęcie zasadniczo innego kursu – w styczniu 2016 r. ogłoszono, że Chiny zbudują „instalację wsparcia logistycznego” w Dżibuti. Tekst omawia szerokie spectrum następstw tej decyzji. During the last two decades the People’s Republic of China has been extensively developing its naval forces. The fleet characteristic for the Mao Zedong era – which consists of very numerous, but de facto deprived of serious combat capabilities, small ships and craft, has definitely become a thing of the past, as well as the strategic concept that the navy will lead a „people war” on coastal waters. Currently, the Middle Kingdom is evidently building an „anti-access fleet” whose main task is to deprive the potential opponent (US Navy is being deployed) of the possibility of effective operation in the northwestern part of the Pacific (primarily within the so-called „first chain of islands” from the northern Borneo, through Taiwan and Okinawa, to the southern island of Japanese „mainland”, or Kyushu). In addition to expanding its naval forces, Beijing is not limited to the waters adjacent to the Chinese coasts. In January 2009, Beijing, making great use of the pretext of threats posed to Chinese ships and sailors by Somali pirates, began maintaining a team of ships in the western Indian Ocean. The Middle Kingdom decided to take a substantially different course: in January 2016 it was announced that China would build an „installation of logistic support” in Djibouti. The paper discusses a wide spectrum of consequences of this decision.