Search

This article aims to provide a semiotic analysis of environmental law and youth protests. More precisely, drawing on speech act theory this article regards both as types of communication and teases out the inherent voice and message, specifically with regard to the interests of future generations. The argument unfolds in three steps. First, the article looks into speaker and speech of environmental law and argues that it speaks, as legislation does, in the first-person plural voice of a ‘we’. Second, the article examines a speech of Greta Thunberg through the lens of Stanley Cavell’s theory of passionate utterances. This interpretation will unlock the political stakes of Thunberg’s speech as she claims standing with those responsible for enacting environmental law. Finally, the consequences of this reading will be analysed by relating message and voice of environmental law. As youth protests question ordinary forms of political representation, new ways of safeguarding the interests of future generations are called upon.

The disproportionate use of remand detention (i.e. pre-trial detention) for vulnerable and marginalized youth is an issue of concern globally and demographic disparities in youth remand decision outcomes have been found in many jurisdictions, including England and the Netherlands. This article aims to explore and identify potential catalysts of disparity in the collective process of remand decision-making in youth courts. Drawing from Ulmer’s ‘inhabited institutions’ perspective, and the related ‘court community model’ and ‘focal concerns model’, and empirical findings from research in Dutch and English youth remand courts, this article suggests that several distinctive mechanisms and features of the youth remand decision-making process might function as catalysts of disparity. The findings indicate that the focus on ‘risk’ and ‘welfare needs’, the distinctive context defined by time constraints, limited information, shortages of readily available services, interdependency and interdisciplinary, and high stakes, combined with the profoundly human nature of courtroom workgroup decision-making, make the remand decision-making process in youth courts particularly prone to producing unwarranted disparities. Ultimately, informed by the theoretical perspectives and empirical findings, the article provides insights into how and why disparities might occur in youth remand decisions and offers suggestions for policy, practice and future research.

One of the objectives of Directive 2014/24/EU is to facilitate the participation of SMEs in public procurement. Although the realisation of this objective very much depends on the decisions taken by contracting authorities when designing their procurement procedures, the provisions of the Directive offer them little guidance in that regard. This article explains how the Dutch legislator has tried to fill that gap by means of a Proportionality Guide based on the Dutch Public Procurement Act. The Guide provides contracting authorities with best practices and rules explaining how to act in a proportionate manner when deciding on important topics such as time limits, selection criteria, contract terms and conditions, aggregation of contracts, and the type of procurement procedure to apply. This article argues that, in doing so, both the Act and the Guide give a (too) broad interpretation to the proportionality principle. Although this interpretation raises questions from an EU law perspective, it is submitted that it does not conflict with EU law, nor does it lead to significant problems in Dutch procurement practice.

Ideally, online contracts are concluded by informed consumers. For 25 years the European Union is issuing an abundance of information requirements providers of online services have to comply with. We briefly touch upon the previously existing information requirements, and findings on the intersection of behavorial studies and consumer law, but primarily focus on new information requirements against the background of an online platform offering space for businesses to provide their service to consumers. We critically discuss new information requirements from the so-called Omnibus Directive 2019/2161 primarily regarding changes in Directive 2011/83/EU on consumer rights. Also, we analyze amendments to the Directive 2000/31/EC on e-commerce as proposed late 2020 in the Digital Services Act. We focus on what information should be communicated, how this information should be communicated, and at what moment. In our analysis our doubts about the value of all this information is apparent, and we question the need for and interest of consumers for all information. In the end we suggest of what we believe should be directly communicated to the consumer, and what could be available only to those consumers, probably quite few, who are really interested. Online platforms, consumer protection, information requirements, Digital Services Act

De onlangs door de Tweede Kamer aangenomen wetsvoorstellenintroduceren een vaststellingsprocedure voor staatloosheiden een optierecht op Nederlanderschap voor in Nederlandgeboren staatloze kinderen zonder rechtmatig verblijf.Katja Swider bespreekt de politieke achtergrond die tot dehuidige wetsvoorstellen heeft geleid en analyseert de voorstellenin het licht van internationale verplichtingen. De nieuwestaatloosheidsvaststellingsprocedure blijkt de meest benadeeldestaatlozen – degenen zonder rechtmatig verblijf – zoveel mogelijk uitte sluiten. En het nieuwe optierecht kent een te lange wachttijd, gaatte ver met de eis dat geen andere nationaliteit kan worden verkregenen discrimineert tussen kinderen met en zonder wettig verblijf.

Veel werkenden hadden de afgelopen twee coronajaren weinig te zeggen over hun werkplek. Anderen lukte het prima hun werk naar eigen inzicht corona-proof te organiseren. Als we niet uitkijken verdiept deze ongelijkheid in zeggenschap over de werkplek zich alleen maar verder, wanneer straks het hybride werken de norm wordt.

Purpose The authors investigate whether the individual “completion contributions” that enable online crowdfunding campaigns to meet or exceed their targets tend to be larger in relative terms when made nearer to the funding deadline. As these contributions are likely to have a disproportionate impact upon campaign outcomes, the authors assess whether the investment patterns they observe are consistent with the theory of impact philanthropy.Design/methodology/approach The authors use campaign-level data incorporating observations on campaigns from reward (both all-or-nothing, AoN and keep-it-all, KiA), donation and equity-based platforms. To the knowledge of the authors, the coverage of the data is unparalleled elsewhere in the crowdfunding literature. Using these data, the authors analyze whether completion contributions tend to vary contingent upon both the proximity of the deadline and form of crowdfunding.Findings The authors find that completion contributions tend to vary significantly and positively with proximity to funding deadlines. The authors also find that this relationship tends to be more pronounced among AoN than for KiA campaigns, as well as for donation-based platforms compared with equity-based platforms. Altogether, the patterns of behavior observed are consistent with the theory of impact philanthropy.Originality/valueThe authors help develop a better understanding of the behaviors of contributors to online crowdfunding campaigns and whether those behaviors are consistent with altruistic motivations. The findings also have considerable value in understanding the non-financial factors associated with the informal financing of business startups.

Bulkbevoegdheden, zoals bulkinterceptie van communicatie en bulk-hacking, worden steeds vaker gebruikt, niet alleen in zaken van nationale veiligheid, maar ook in strafrechtelijke onderzoeken naar zware criminaliteit. De EncroChat-hack is daar een recent voorbeeld van. De vraag die echter nog moet worden beantwoord is: hoe moeten deze bevoegdheden die tot grootschalige data-analyse in strafrechtelijke onderzoeken leiden worden genormeerd zodat zij in overeenstemming zijn met artikel 8 EVRM? Twee recente arresten van het EHRM met betrekking tot bulkinterceptie bieden enkele lessen. Zij laten zien dat bulkbevoegdheden moeten worden beschouwd als een proces dat ‘end-to-end-waarborgen’ vereist en een gedetailleerde regulering van alle verwerkingsfasen: te weten de verzameling, de selectie, de analyse en het gebruik (waaronder het delen) van de data.

The data retention discussion in the EU is becoming ever more complex. In La Quadrature du Net and others and Privacy International, the CJEU applied its data retention standards to a wide variety of new facts, including data retention, transmission, and automated analysis, both for law enforcement and national security goals. Moreover, the CJEU identified a diverse range of situations in which EU law permits data retention and similar measures on a general and indiscriminate basis. The two judgments provide new opportunities for large scale data retention but raise novel questions about the scope of EU law over national security issues, and the CJEU’s reasoning is too brief in some respects.

The free movement protocols of the Economic Community of West African States (ECOWAS) have never been fully implemented, yet within the region people have continued to move relatively freely. At the same time, the original aim to improve mobility appears to be changing to one of control over mobility. Drawing on fieldwork data as well as a collaborative, deliberative process of uncovering what free movement means in conversations with a group of West African scholars and activists, this article seeks to better understand free movement in the region, despite all its paradoxes. It shows how formal free movement is undermined by several regional and national impediments, including weak ECOWAS institutions, divergent national interests among individual member states and infrastructural challenges like accessing ID cards, as well as external influence from the EU. These however work in convergence with a practice of everyday mobility within socio-political spaces that cross borders.

Een wettelijk recht op toegang tot de werkvloer voor vakbonden kent de Nederlandse wetgeving niet. Het is wel in ILO-verdragen verankerd en de toezichtsorganen hebben een uitgebreide jurisprudentie ontwikkeld inzake vakbondsfaciliteiten. Naast publiekrechtelijke handhaving door inspectiediensten van de overheid, is privaatrechtelijke naleving van de arbeidsvoorwaarden en -omstandigheden in wet en cao door vakbonden onontbeerlijk voor de belangenbehartiging van vaak kwetsbare arbeidsmigranten. De regering heeft aangekondigd de aanbevelingen van de Commissie Roemer voor arbeids- migranten over te nemen. De uitspraken van de ILO-toezichtorganen bieden een goede leidraad om dit voornemen uit te voeren.

Het aandeel in de totale Nederlandse loonsom van eigenrisicodragers ligt in 2021 rond de 50%. Dit forse aandeel onderstreept het belang van helderheid over de aard van de op de eigenrisicodrager rustende re-integratieverplichtingen. In deze bijdrage staat de vraag centraal of de wettelijke verplichting van de eigenrisicodrager zijn voormalige (uitzend)werknemers te re-integreren ‘alsof nog een dienstbetrekking met hem bestaat’ meebrengt dat hij hen een (vast) dienstverband moet aanbieden.

Hoewel de KMar inmiddels heeft laten weten niet door te zullen gaan met etnisch profileren in het kader van MTV-controles, is zulk profileren volgens de Nederlandse rechter niet in strijd met internationale discriminatie- verboden. Dat strookt echter niet met de rechtspraak van het EHRM: als huidskleur, ook al is dat in een optel- som van criteria, beslissend is voor de vraag of iemand wordt staande gehouden is er steeds sprake van een onderscheid in strijd met artikel 1 Protocol 12 EVRM. Tegelijkertijd valt niet te ontkennen dat ras historisch steeds in grote mate bepalend is geweest, en nog steeds is, voor het antwoord op de vraag wie zich relatief vrij over de wereld kan bewegen, en wie niet. Die ongelijke toegang tot legale migratie komt voort uit het koloniale verleden en heeft tot gevolg dat mensen zonder rechtmatig verblijf vooral mensen van kleur zijn. Het verbod om expliciet onderscheid te maken op grond van ras maakt het echter onmogelijk om het structurele verband tussen huidskleur en verblijfsstatus juridisch te erkennen.

Het opstellen van regels ter bescherming van burgers tegen de schadelijke gevolgen van klimaatverandering is een taak van de wetgever. De civiele rechter heeft op dat terrein in beginsel geen rol. Als echter sprake is van reguleringsfalen en de overheid daardoor tekortschiet in de bescherming van de burger kan dat anders zijn. Nu de doelen uit de Klimaatwet stelselmatig niet worden gehaald kan betoogd worden dat er, zeker op het moment dat de Shell-zaak speelde, sprake was van zo’n reguleringsfalen. Aan het daaropvolgende civiele oordeel kan echter wel de eis worden gesteld dat het feitelijk de mensenrechtelijke positie van de (toekomstige) bewoners van Nederland dient. Want als het optreden van de civiele rechter niet effectief is, corrigeert het dat reguleringsfalen niet. Die effectiviteit is in de Shell-zaak op voorhand niet evident.

Het Nederlandse Klimaatakkoord en overig klimaat- en energiebeleid formuleren het streven dat de eigendom van duurzame elektriciteitsprojecten, en zon- en windprojecten op land in het bijzonder, in 2030 voor tenminste 50% in handen is van lokale bedrijven en omwonenden (‘de 50%-doelstelling’). Deze lokale mede-eigendom wordt ook wel aangeduid als (een vorm van) financiële participatie.

Op 7 september 2021 ben ik gepromoveerd aan de VU Amsterdam op een proefschrift met de titel ‘ De redelijk handelende aanbesteder . Over de wisselwerking tussen het Europees aanbestedingsrecht en het Nederlands verbintenissenrecht bij een aanbestedingsprocedure’. In dit proefschrift heb ik een antwoord geprobeerd te geven op de vraag wat de rol is van het Nederlands verbintenissenrecht in de verhouding tussen een aanbestedende dienst die een Europese aanbestedingsprocedure toepast en een deelnemer aan die procedure. In dit artikel geef ik in grote lijnen de bevindingen van mijn onderzoek weer.

Het strafrecht is ultimum remedium of het laatste redmiddel. Vanuit die gedachte bestaat er een zekere mate van hiërarchie tussen de verschillende rechtsgebieden. Met de ontwikkeling van de klassieke rechtspleging naar hybride rechtspleging wordt het strafrecht steeds vaker ingezet als optimum remedium en dus als het beste rechtsmiddel. De onderlinge hiërarchie tussen de rechtsgebieden vervaagt daardoor steeds meer. De angst bestaat dat met de inzet van het strafrecht als optimum remedium ook de reikwijdte van het materiële strafrecht steeds verder uitbreidt. De vraag is echter of die angst ook terecht is.

Over the past decade, the creative and cultural industries (CCI) have embraced Direct-to-Fan (D2F) crowdfunding as a new and innovative mechanism to finance their independent creative endeavours. We analyse a private dataset of crowdfunding campaigns, comprising ex-ante community metrics and rich qualitative measures to determine how the social ties embedded within multiple coexisting online creator-fan communication channels impact the conversion of fans into campaign funders. Using a combination of negative binomial and logistic regressions, we find evidence of a clear hierarchy of importance of online communication channels, with email representing the most effective medium, followed by Facebook, and Twitter is the least important. This finding both supports the contention that stronger social ties are better relied upon for financial support, and shines a light on the importance of email, an otherwise under-considered factor in crowdfunding performance. A quantile regression analysis further demonstrates that the importance of social ties maintained through email tends to be relatively greater among better-performing campaigns, while for poorly performing campaigns the importance of the length of the written campaign description is greater. We conclude by offering several thoughts on how CCI creators can manage their online fan networks to develop stronger social ties and thus maximise the results of future D2F activities.

Asielzoekers mogen onder bepaalde voorwaarden in Nederland werken. Dit onderzoeksrapport gaat in op de belemmeringen waar asielzoekers mee te maken krijgen bij hun toetreden tot de Nederlandse arbeidsmarkt. In opdracht van het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid hebben wij dit vraagstuk bestudeerd met behulp van een bestandsanalyse, interviews met asielzoekers en sleutelfiguren, een vignettenstudie onder statushouders en een juridische analyse. Hierbij hebben wij in het bijzonder aandacht besteed aan de ‘24-weken-eis’. Deze eis bepaalt dat asielzoekers – als aan bepaalde aanvullende voorwaarden is voldaan – binnen een tijdsbestek van 52 weken maximaal 24 weken betaald werk mogen uitvoeren. Er is al jarenlang discussie gaande over de vraag of met deze eis aan asielzoekers nog wel ‘effectieve toegang’ tot de arbeidsmarkt wordt verleend, zoals vereist door de Europese Opvangrichtlijn.

De overheid is verantwoordelijk voor het realiseren van publieke belangen, zoals veiligheid, gezondheid, duurzame ontwikkeling of een leefbare omgeving. Maar zij kan dat niet alleen. Daarbij heeft zij de hulp van anderen nodig. Dit geldt zeker als het gaat om het bewaken van kwaliteit en veiligheid van producten: van staafmixers tot windturbines en van liften tot speelgoedauto’s. Normalisatie en conformiteitsbeoordelingen zijn belangrijke vormen van zelfregulering. Overheden maken er in regelgeving en besluitvorming gebruik van om publieke belangen te realiseren. Dat is niet zonder risico’s. De kwaliteit van normen of conformiteitsbeoordeling kan onder druk staan door perverse marktprikkels. Kenbaarheid van de normen kan onvoldoende zijn verzekerd, nu voor inzage vaak moet worden betaald. Het is de vraag of burgers en bedrijven in de praktijk voldoende mogelijkheden hebben om rechtmatigheid van normen of conformiteitsbeoordelingen bij de rechter aan te kaarten. Het democratisch gehalte is op zijn minst kwetsbaar: vooral grote partijen lijken hun stempel te drukken op de normen. De overheid kan niet zonder normen en conformiteitsbeoordelingen, maar alertheid blijft in een democratische rechtstaat geboden

This dissertation researches how and why interracialised intimacies between the white French population and (post)colonial migrants from the African continent were regulated during and after the decolonisation of French departments and territories on the African continent (1956-1979). Examining the regulation of different types of interracialised intimacies in the postcolonial French metropolitan context allows for a contextualised and historicised analysis of how and why the French government and society constructed and protected racial boundaries, at their intersection with class, gender and sexuality. Primarily based on critical archival research and complemented by testimonial biographies and interviews with individuals and couples about their interracialised relationships, this dissertation shows how interracialised intimacies were not regulated through direct and explicit legislation and regulation per se, but rather, by turning certain intimacies into problems by defining, categorising and regulating them as such. This justified, and was motivated by, the administration’s desire to exclude postcolonial migrants from the French community.

Dit artikel bespreekt de wijziging van de pensioenregeling en de betekenis voor de waardeoverdracht van opgebouwd pensioen naar de nieuwe pensioenregeling volgens de Wet toekomst pensioenen

De Hoge Raad heeft in zijn uitspraak van 9 april 2021 (Van Dooren q.q./Holding) art. 3:262 BW, dat betrekking heeft op de rangwijziging van hypotheekrechten en beperkte genotsrechten op hetzelfde registergoed, analoog van toepassing verklaard ten aanzien van pandrecht. In dit artikel wordt ingegaan op de inhoud en strekking van art. 3:262 BW, de discussies in de literatuur over de mogelijke analoge toepassing van dit wetsartikel op pandrecht vóórdat dit arrest in 2021 door de Hoge Raad werd gewezen, alsmede op enkele juridische en praktische kwesties naar aanleiding van dit arrest. Aan de orde komen de vraag of voor de (goederenrechtelijke) rechtsgeldigheid van een rangwijziging medewerking van de pand- of hypotheekgever is vereist, de problematiek van de vaak geringe kenbaarheid van stille pandrechten op niet-registergoederen, de (on)mogelijkheid van rangwijziging tussen beperkte genotsrechten onderling, en herverpanding. Tenslotte wordt in dit artikel kort aandacht besteed aan de opmerkingen van de Hoge Raad ten aanzien van de wijze en reikwijdte van parate executie van pandrechten op vorderingen door de hoogst gerangschikte pandhouder.

Het BW van 1992 was dertig jaar oud in 2022. Tijd voor gedenken, maar ook vooruitdenken. Dit boek doet allebei. Hoe heeft dat BW de tijd doorstaan? Denk aan de ontwikkelingen in de wereld om ons heen, in de wetenschap, in de maatschappij en in ons Koninkrijk. En hoe heeft de veranderende plaats van ons land binnen bijvoorbeeld de Europese Unie onze blik op het BW veranderd, verruimd, verlegd en verrijkt? En waar gaan we naartoe met de dertigjarige in een snel veranderende wereld? Een vooruitgedenkboek dus.

In the field of refugee law, ‹discretion› reasoning – that is, the assumption that asylum seekers can be returned to their countries of origin on the basis that they can avoid persecution by behaving ‹discreetly› and thus escaping the attention of the persecutors – is a legal problem where legal analysis seems to get stuck. Once there appears to be a doctrinal solution to settle the problem, it reappears in a different form. This Forumsbeitrag introduces ‹legal discourse analysis› as an approach to tackle such perennial legal problems. Inspired by critical legal and queer scholars, and drawing on elements of deconstruction and discourse analysis, legal discourse analysis does not try to find the solution to the puzzle. Instead, it has the distinct aim of tracing how doctrine is constructed, or how ‹right› answers are created. On that basis, it draws out the underlying tensions that enable these answers. The Forumsbeitrag first retraces the steps developed to address ‹discretion› reasoning in refugee law, and then extrapolates and generalises ‹legal discourse analysis› as an approach to explore its usability for other perennial doctrinal problems, both within refugee and migration law, and beyond.

Kansengelijkheid bij de toelating tot het onderwijs moet gerealiseerd worden door verandering van wetgeving. Uitsluiting van studenten moet worden beperkt

De menselijke soort bestaat al honderdduizenden jaren, maar het inzicht dat we kunnen klussen aan onze moraal is relatief nieuw. We zijn er nog niet zo handig in. Bovendien hebben we alleen gammel gereedschap: ons feilbare verstand. Toch kunnen we onze opvattingen over goed en kwaad aanscherpen. In dit boek zet Klaas Rozemond de beste verbeterideeën uit de filosofie op een rij. Via Socrates, Plato, Hobbes, Kant, Hegel, Rawls en anderen ontdekken we dat morele verbetering nodig en mogelijk is. Wie de morele lat hoger legt, wordt bovendien gelukkiger.

The study of the regulation of "mixed" intimacies between Italian settlers and people that fell under Italian colonial rule can clarify processes of racialization of subaltern social groups while pointing at the construction of Italian whiteness in the colonial environment. However, research on mixed intimacies during Italian colonialism has focused solely on the Eastern African colonial contexts, namely, how such relationships unfolded and were regulated in Eritrea, Somalia and Ethiopia during Italian colonial rule. With this research, I aim to add to this research landscape the context of the Italian colonization of Libya (1911-1942), to assess whether Italian colonial administrators regulated intimacies between Italians and Libyans and to ascertain whether these regulations played a role in the racialization of Libya and the identification of Italians as white. In order to do so, I deployed a socio-legal and cultural analysis approach to the examination of official archival sources collected in the Italian state, Vatican, and Missionary congregations' archives. Through such an analysis, the regulations of mixed intimacies collected in the archives are juxtaposed with the social changes that influenced and were influenced by the policing of intimacy in the Libyan colonial context. The main finding of this research is that Italian colonial administrators regulated mixed intimacies throughout their colonial presence in Libya to establish the category of whiteness on the settler population while racializing Libyans as Others. In particular, this research found that the racialization of the colonial Other through the regulation of mixed intimacies was a significant factor that allowed a modern, white, European subjectivity to emerge and represent itself as a signifier of Italian identity in the empire. Regulating mixed intimacies coincided with keeping control of categorization processes that affected both colonizing and colonized societies, therefore representing an untapped resource in understanding the historical production of racial categories in the Italian colonial context.

Complexity science permeates the policy spectrum but not antitrust. This is unfortunate. Complexity science provides a high-resolution screen on the empirical realities of markets. And it enables a rich understanding of competition, beyond the reductionist descriptions of markets and firms proposed by neoclassical models and their contemporary neo-Brandeisian critique. New insights arise from the key teachings of complexity science, like feedback loops and the role of uncertainty. The present article lays down the building blocks of a complexity-minded antitrust method.

Recente ontwikkelingen op het gebied van het Europees strafrecht, in de periode van 1 maart t/m 1 juli 2022.

De bijstand van slachtoffers in het strafproces is steeds meer omvattend. De positie van het slachtoffer is door de jaren heen sterk veranderd, van een passieve toeschouwer tot een procesdeelnemer en soms zelfs procespartij, wiens rechten steeds meer zijn uitgebreid. In dat kader is ook de rol van de slachtofferadvocatuur groter geworden. Met de term ‘slachtofferadvocaat’ wordt in dit hoofdstuk gedoeld op de advocaat die slachtoffers van ernstige gewelds- en/of zedenmisdrijven bijstaat in het strafproces. Voor het verzamelbegrip ‘Ernstige Gewelds- en Zedenmisdrijven’ wordt de afkorting EGZ-misdrijven gebruikt, er wordt in het werkveld ook wel gesproken over EGZ-zaken. In de praktijk wordt een advocaat die een slachtoffer van bijvoorbeeld een verkeersongeval of een medische fout bijstaat ook wel eens ‘slachtofferadvocaat’ genoemd in plaats van ‘letselschadeadvocaat’. In dit hoofdstuk doelen we met de begrippen ‘slachtofferadvocaat’ en ‘slachtofferadvocatuur’ telkens op die advocaten die slachtoffers van EGZ-misdrijven bijstaan en die ook voldoen aan de voorwaarden van de Raad voor Rechtsbijstand om in deze zaken kosteloos aan het slachtoffer te worden toegevoegd. Sinds 2006 heeft de overheid middelen beschikbaar gesteld voor de slachtofferadvocatuur, in de vorm van steun voor de specialisatieopleiding van advocaten getiteld Rechtsbijstand van EGZ-slachtoffers die slachtoffers bijstaan in het strafproces. Onder bepaalde voorwaarden hebben slachtoffers van EGZ-zaken recht op door de overheid gesubsidieerde, kosteloze bijstand voor een advocaat. Welke voorwaarden dat zijn, komt later in dit hoofdstuk aan bod. In dit hoofdstuk zetten we uiteen welke rol de slachtofferadvocatuur vervult in Nederland, aangevuld met literatuur uit het buitenland. De vraag die centraal staat is: wat is de toegevoegde waarde van de slachtofferadvocatuur? We bespreken de toegevoegde waarde voornamelijk met betrekking tot de uitvoering van en toegang tot de slachtofferrechten, aangevuld met buitenlandse literatuur die vooral heeft gekeken naar hoe de advocatuur kan bijdragen aan het voldoen aan (psychologische) slachtofferbehoeften. We komen tot de conclusie dat de slachtofferadvocatuur een positieve invloed kan hebben, maar dat het tegelijk ook een mogelijk negatieve invloed op de ervaring van slachtoffers kan betekenen. Alvorens tot het effect van de slachtofferadvocatuur op slachtofferrechten en slachtofferbehoeften te komen, bespreken we de ontwikkeling van het recht op juridische bijstand, het recht op rechtsbijstand in Nederland en Europa, en de ‘praktische’ zaken rondom de slachtofferadvocatuur, zoals aantallen, opleiding, doorverwijzing en vergoeding. Dit hoofdstuk is deels gebaseerd op een eerder verschenen rapport over de rol van de slachtofferadvocatuur (Elbers, Meijer, Becx, Schijns, Akkermans, 2018). In dat onderzoek zijn 20 professionals geïnterviewd (Politie, Slachtofferhulp Nederland, Openbaar Ministerie, Zittende Magistratuur, en de slachtofferadvocatuur) en is er een vragenlijstonderzoek uitgevoerd onder 148 slachtofferadvocaten. Het doel van het onderzoek was het onderzoeken van de rol van de slachtofferadvocatuur voor de uitoefening van de slachtofferrechten die in zijn opgenomen in het Wetboek van Strafvordering. De inhoud van het huidige hoofdstuk is in zoverre anders dat we hier focussen op de empirische uitkomsten van dat onderzoek, aangevuld met internationale literatuur en nieuwe (rechtssociologische) inzichten en recentere gegevens ten behoeve van het doel van het boek What works voor slachtoffers.

BackgroundIn the Netherlands, young offenders who have been convicted of a particularly serious offence may be subjected to a so-called ‘Placement in an Institution for Juveniles’ (PIJ) measure if they are considered to pose a high ongoing risk to public safety. They form a rarely studied distinct group. Treatment in specialist forensic custodial institutions for young people (FYCI) is an intervention of last resort and costly. The most serious young offenders tend to be the hardest to rehabilitate while preventing further offending. Treatment is focussed on reducing risk of harm as well as improving health and other protective factors.AimsTo explore the contribution of treatment in an FYCI under a forensic treatment order—the PIJ-measure—to the reduction of risk of reoffending.MethodsIn a pre–post intervention study, the Juvenile Forensic Profile (JFP) was used to score complete case files of 178 young offenders at the start and end of their placement in an FYCI under the PIJ-measure, 59% of those serving between the years 2013 and 2016 inclusive. The JFP covers risk and protective factors in seven domains encompassing criminal behaviour, family, environment, risk factors, psychopathology, psychology and behaviour during incarceration. Change or stability in scores was tested against reincarceration within 2 years of PIJ-measure completion.ResultsImpulse control and alcohol and drug use problems showed the greatest improvements. Behaviour that deteriorates during the stay is primarily related to obtaining more autonomy during reintegration efforts, including furlough. Reincarceration in the 2 years of community follow-up was unusual (13.5%). The two main variables associated with reincarceration were problematic behaviour during the pre-discharge year and lack of behavioural improvement during treatment.ConclusionsOutcomes of mandatory treatment in this group of serious young offenders have not previously been studied in a rigorous pre–post intervention study design. We found evidence of an overall tendency to improvement over time in mental state and social skills, reflected by risk assessment scale scores. Continued substance use problems while incarcerated and continuing social skills deficits were most strongly associated with reincarceration suggests a possible need for review of these areas in the PIJ-measure programme. Results contribute to knowledge about risk assessment, treatment and preventions of harms by serious young offenders and may inform evidence-based policies and practices in the Netherlands and beyond.

In dit artikel wordt de uitspraak van Hof ’s-Hertogenbosch 12 april 2022, ECLI:NL:GHSHE:2022:1171 besproken. Dit arrest is interessant omdat het hof hierin een aandeelhoudersovereenkomst gelijkstelt met een geldig genomen besluit buiten vergadering (art. 2:238 BW). Na een samenvatting, volgen ’s hofs overwegingen die op deze gelijkstelling betrekking hebben, voorzien van een beschouwing. De overwegingen die betrekking hebben op appellants vorderingen tot de aansprakelijkstelling en het ontslag van ‘geïntimeerde 3’ als bestuurder blijven buiten beschouwing omdat die naar de mening van schrijver niet van belang zijn voor de rechtsontwikkeling.

Computer-based communication (CBC) has become an inevitable aspect of our communication infrastructure and a lasting alternative to face-to-face conversations. Yet, CBC (e.g. video conferencing) is not common practice for victim-offender mediation (VOM). Based on eighteen semi-structured interviews with adult victims, offenders and mediators, we provide a heuristic assessment of CBC applicability in VOM. Interviewees associated CBC with higher environmental safety compared to face-to-face mediation, and with richer emotional information compared to indirect VOM (e.g., letter exchange). Risks comprised technical and privacy concerns. Our findings provide insight into stakeholder perceptions of the usability of CBC-VOM and thus directions for effective employment.