Search

AMAÇ: Çalışmamızın hipotezini oluşturan SAK' lı hastalarda postoperatif dönemde yapılacak olan sempatik blokaj, vazospazmı önleyebilir ve vazospazmın yol açtığı oksidan enzimleri azaltarak ve antioksidan sistemleri harekete geçirerek postoperatif dönemde SAK'lı hastaların yaşam kalitesini artırabilir.YÖNTEM: Çalışmamızda toplam 35 adet, ağırlıkları 150-200 gr arasında değişen Wistar cinsi erkek sıçanlar kullanıldı. Ratlar 5 gruba ayrıldı: Grup 1: Kontrol (n=7), Grup 2: Sham kontrol (n=7), Grup 3: SAK (n=7), Grup 4: SAK + Sempatektomi (n=7), Grup 5: SAK + Sham opere (n=7). Deneysel oluşturulan SAK modeli sonrasında sempatektomi yapılarak bu uygulamanın oksidan/antioksidan düzeyleri üzerine etkisi perfüzyon sonrasında elde edilen beyin dokusu üzerinde ELISA yöntemi ile ve plazmada çalışılmıştır. ELISA yöntemi ile oksidan MDA ve antioksidan SOD, CAT, GPx moleküllerinin ve total oksidan (TOS) ve total antioksidan (TAS) düzeyleri ölçülmüştür. BULGULAR: Plazma TOS düzeylerini subaraknoid grupta sham kontrole göre önemli derecede arttı (p

Giriş ve amaç: Spinal kord hasarı (SKH) birçok vücut fonksiyonunu etkileyen kompleks ve yıkıcı bir durumdur. Spinal kord travmasından sonra, hasar oluşumunu takiben ilk 24 saatte serbest oksijen radikallerinin üretimi, mitokondri fonksiyonlarının bozulması ve hasarlı hücrelerdeki (mikroglia, astrosit, nöron) potasyum ve genetik materyalin hücre dışına çıkması ile omurilik dokusunun özelleşmiş makrofajları olan mikroglialar aktifleşir. Prostaglandin E2, cyclooxygenase 2 (COX2), nitrooksidase (İNOS) ve aktifleşen mikroglialar tarafından TNF-α, IL-1β, IL-6 gibi proinflamatuar sitokinler salgılanır. Özetle, inflamasyon sürecinde görevli moleküler yolaklar aktive olur. Günümüzde temel tedaviler, bu hastaların hastaneye başvurması, tanı konması ve tedavilerinin başlamasına kadar geçen süreçte, ikincil hasarın azaltılması üzerinedir.İzoalantolakton (IAL), geniş biyolojik aktiviteye sahip yeni nesil bir ilaçtır. Yapılan çalışmalarda izoalantolakton'un antibakteriyel, antiinflamatuar ve antiapoptotik etkiye sahip olduğu gösterilmiştir. Ayrıca sıçan travmatik beyin hasarı modelinde nöroprotektif etkisi gösterilmesine rağmen, travmatik spinal kord hasarında bu ilacın etki mekanizmasını açıklayan bir çalışma bulunmamaktadır.Bu çalışmada, spinal kord travması modelinde intraperitoneal olarak sıçanlara enjekte edilen İzoalantolakton (IAL)'un travmadan 24 saat sonra nöroinflamasyon üzerine etkilerinin incelenmesi ve sık kullanılan bir anti-inflamatuar ilaç olan metilprednizolon ile etkilerinin karşılaştırılması amaçlanmıştır. 24. saatin sonunda post travmatik nörolojik değerlendirme yapılıp sakrifiye edilmiştir. Daha sonra TNF-α, IL-6 gibi proinflamatuar sitokinler spinal kord dokusunda ELİSA yöntemi, IL-6, CD3, Mikroglia (Iba-1) ve Makrofaj (F4/80) antikorları, immünohistokimya yöntemi ile incelenip, kontrol gruplarıyla karşılaştırılmıştır. Ayrıca inflamatuar mediatörlerin sentezinden sorumlu olan transkripsiyon faktörü NF-κB'nin alt birimi olan NF-κB p65, immünohistokimyasal yöntem ile incelenmiştir. Gereç ve Yöntem: Çalışmada her grupta 8 adet (n=8) olacak şekilde toplam 32 adet erkek Wistar sıçan kullanılmıştır. Gruplar Sham grubu, travma grubu, travma ve Metilprednizolon uygulanan grup, travma ve İzoalantolakton uygulanan grup olmak üzere 4 gruba ayrılmıştır. Sıçanlara ketamin / xylazine anestezisi altında 10 cm yükseklikten 15 gr serbest ağırlık düşürülerek spinal travma modeli oluşturulmuştur. Travmadan yarım saat sonra bir gruba tek doz intraperitoneal 20 mg/kg İzoalantolakton , kontrol gruplarına ise intraperitoneal yolla serum fizyolojik veya 60 mg/kg Metilprednizolon intraperitoneal uygulanmıştır. Tüm grupların sakrifiye edilmesinden önce davranış deneyleri yapılmış, 24. saatin sonunda sıçanlar sakrifiye edilerek gruplar arasında spinal dokularındaki histopatolojık ve immunhistokimyasal bulgular karşılaştırılmıştır.Bulgular: Izoalantolakton (IAL), travmatik spinal kord hasarında inflamasyonu ceşitli yollarla azaltmaktadır, bunlardan birisi NF-κB yolağıdır. IAL kullanarak spinal kord hasarında nörolojik olarak anlamlı bir iyileşme ve düzelme sağlandığı (p

Amaç: IL-6 inhibitörü olan tocilizumab hem romatoid artrit hem de Behçet hastalığı gibiotoimmün rahatsızlıklarda anti-inflamatuvar etkili bir ilaç olarak kullanılmıştır. Bunun yanındapatofizyolojisinde inflamasyonun da yer aldığı serebral iskemide de aynı şekildekullanılmıştır.Ancak SAK sonrası gelişen vazospazm da etkisi bilinmemektedir. Bu çalışmanınamacı tocilizumabın SAK sonrası gelişen vazospazm üzerine etkilerini biyokimyasal,histopatolojik ve fonksiyonel etkilerini olarak incelemektir.Yöntem:Bu çalışmada 48 adet erişkin 300-350 gr ağırlığında erkek Wistar albino ratkullanılmıştır. Ratlar 4 gruba ayrılmıştır: grup 1 (kontrol), grup 2(SAK), grup 3(SAK+salin), grup4(SAK+tocilizumab). Tocilizumab tedavisi (8mg/kg/gün ip) olarak verilmiş ve tedaviye SAKoluşturulduktan sonra başlanarak tedavi 72 saat sürdürülmüştür. Ratlar sakrifiye edildikten sonraratların beyin dokularında bcl-2(bax), caspase-3, STAT-3, IL-6, IL-1, TNF- ve VEGFdüzeyleri ve beyin sapından elde edilen baziller arter kesitlerinde Hemotoksilen-Eozin ve Tunelyöntemleri ile nöronal hasar, baziller arter çapı ve apopitozis skoru hesaplanacaktır Çalışmasonrası elde edilen değerler SPSS 21.0 (Windows için SPSS, version 21.0; SPSS, Chicago,ABD) programı ile değerlendirilmiştir.Verilerin gruplar arası karşılaştırılmasında KruskalWallis varyans analizi kullanıldı. Gruplar arası veri farkları bulunduğunda gruplararası hangiverilerin farklı olduğunu belirlemek için Mann Whitney U kullanıldı. İstatistiksel olarak p

Spinal kord yaralanması birçok farklı travmalar sonrası ortaya çıkan ve kişide fiziksel olduğu kadar psiko-sosyal, ekonomik problemlere yol açan karmaşık ve önemli bir durumdur. Bu deneysel çalışma spinal kord iskemi reperfüzyon yaralanmasında selektif olmayan beta-adrenerjik ve β1 -reseptör antagonisti metoprolol'un etkinliği malonildialdehid (MAD), Tarlov skalası ve histopatolojik kesitlerle değerlendirildi. Ağırlıkları 220 gr - 280 gr. arasında değişen 24 (yirmidört) adet Sprague-Dawley dişi rat deney için kullanıldı ve üç eşit parçaya ayrıldı. Birinci grup kontrol grubu olarak belirlendi. Kontrol grubunda yalnızca laparatomi yapılarak aorta abdominalis ortaya kondu. Kontrol grubu dışındaki gruplara aorta abdominalis 45 dakika klip kompresyonu uygulandı. İskemi grubuna herhangi bir ilaç verilmedi. Metoprolol grubuna intraperitoneal olarak 0.5 mg/kg Metoprolol intraperitoneal yoldan uygulandı. Tüm gruplara 1. ve 24. saatte Tarlov skalasına göre motor muayene yapılarak 24 saat sonra tüm rat modellerinin spinal kordları çıkartıldı. Histopatolojik inceleme ve MAD düzeyi tayini için spinal kord doku örnekleri alındı. Sonuç olarak; Metoprolol'un spinal kord iskemi-reperfüzyon hasarlanmasını azaltmada veya önlemede istatistiksel olarak yeterli etkinliğe sahip olduğu anlaşılmıştır. Spinal cord injury is a complex situation that results from many types of trauma and causes physical problems as well as psychosocial and economic problems. This experimental study is performed to examine the effects of Metoprolol which is non-selective beta-adrenergic and β1 -receptor antagonist, on the spinal cord ischemia reperfusion injury by evaluating malondialdehyde (MAD), Tarlov scale and histopathological examinations. Thirty two Sprague-Dawley female rats weighting from 220 - 280 gr. were used for the experiment and they were divided into four equally sized groups. In the control group, the aorta abdominalis was shown by only using a laparotomy. All groups excepting the control group were subjected to aorta abdominalis compression clips about 45 minutes. No drugs were applied to the Ischemia group. 0.5 mg/kg Metoprolol intraperitoneally injected. Motor examinations using the Tarlov scale were performed for all groups at 1st hour and 24th hour and then, the spinal cords of the rats were removed. Spinal cord tissue samples were obtained for the histopathological examinations and MAD level determinations. Consequently, it is revealed that Metoprolol on reducing or preventing spinal cord ischemia-reperfusion injury has statistically enough efficiency. 62

Amaç: Geçici beyin iskemisi oluşturulan ratlardaki iskemi ve reperfüzyon hasarı üzerine seftriakson'un hipokampal bölgede malondialdehid düzeylerine ve nörolojik muayene üzerine olan etkilerinin araştırılması amaçlanmıştır. Materyal ve Metod: Çalısmamızda 220–280 g ağırlığında olan 38 adet spraque dawley sıçanı deneye alındı. İki damar oklüzyon + hipotansiyon iskemi-reperfüzyon modeli uygulaması için, bilateral karotis arterler geçici olarak (30 dk) kliplenip intrakardiak 3 cc kadar kan alındıktan sonra hipotansiyon yaratılmıştır. 30 dk sonunda klipler çıkarılıp reperfüzyon ortamı oluşturulmuştur. 12 sıçandan oluşan bir gruba 30 dk bilateral karotis kliplemesi + hipotansiyon (10ml/kg) yapıldıktan sonra her gün seftriakson 200 mg/kg/gün intraperitoneal verildi. 1., 4., 7. ve 10. günlerde nörolojik muayeneleri yapıldı. 10.günün sonunda sakrifiye edildi ve beyin dokusu çıkarıldı. 12 sıçandan oluşan diğer guruba 30 dk bilateral karotis kliplemesi+hipotansiyon (10ml/kg) oluşturularak sadece iskemi yapıldı (2016/54 nolu çalışma ile ortak grup). 1., 4., 7. ve 10. günlerde nörolojik muayeneleri yapıldı. 10. günün sonunda sakrifiye edildi ve beyin dokusu çıkarıldı. 7 rattan oluşan bir guruba sadece cilt laserasyonu yapıldı ve 200 mg/kg/gün intraperitoneal seftriakson verildi. 1., 4., 7. ve 10. günlerde nörolojik muayeneleri yapıldı. 10.günün sonunda sakrifiye edildi ve beyin dokusu çıkarıldı. 7 rattan oluşan son gruba sadece 15 dakika anestezi verildi. 1., 4., 7. ve 10. günlerde nörolojik muayeneleri yapıldı. 10.günün sonunda sakrifiye edildi ve beyin dokusu çıkarıldı.Bulgular: Beyin dokusundaki MDA seviyesi kontrol grubu ve iskemi grubu ile kıyaslandığında doku MDA seviyesini önemli miktarda arttırdığı belirlenmiştir (p0.05), iskemi grubu ile kıyaslandığında seftriakson uygulamasının anlamlı şekilde doku MDA seviyesini düşürdüğü tespit edilmiştir (p0.05).Sonuç: Serebral iskemi ve reperfüzyon hasarlanmasında seftriaksonun serumda artan MDA'yı düşürmediği fakat serebral dokuda MDA'yı düşürerek nöroprotektif etkinliğinin olduğu çalışmamızda gösterildi.Anahtar Kelimeler: iskemi, malondialdehid, seftriakson Purpose: The aim of this study was to investigate the effects of ceftriaxone on malondialdehid in hypocampal region and the neurologic findings at rats with artificially maintained transient brain ischemia.Materials and Method: In our study, 38 spraque dawley rats weighing 220-280 g were tested. Two-vessel occlusion + hypotension for ischemia-reperfusion model application, bilateral carotid arteries were temporarily clipped (30 min) and 3 cc of blood was taken in to the intracardiac volume and hypotension was created.After 30 min, the clips were removed and a reperfusion medium was created. A group of 12 rats was done 30 min bilateral carotid artery clipping + hypotension (10 ml / kg) and after there was given intraperitoneal ceftriaxone 200 mg / kg / day dose every day. On the 1st, 4th, 7th and 10th days, neurological examinations were performed. At the end of the ten day, the rats was sacrificed and the brain tissue was removed. Other group consisting of 12 rats was done only 30 min bilateral carotid artery clipping + hypotension (10 ml / kg) and only was done ischemia (joint experiment group with the study of 2016/54). On the 1st, 4th, 7th and 10th days, neurological examinations were performed. At the end of the ten day, the rats was sacrificed and the brain tissue was removed. Other group consisting of 7 rats was done only skin laceration and received intraperitoneal ceftriaxone at 200 mg / kg / day. On the 1st, 4th, 7th and 10th days, neurological examinations were performed. At the end of the ten day, the rats was sacrificed and the brain tissue was removed. The last group consisting of 7 rats was given only 15 minutes anesthesia. On the 1st, 4th, 7th and 10th days, neurological examinations were performed. At the end of the ten day, the rats was sacrificed and the brain tissue was removed.Findings: It was determined that ischemia administration significantly increased brain MDA levels compared with brain tissue control group MDA level (p 0.05), it was determined that ceftriakson application decreased significantly MDA level compared to ischemia group (p 0.05), it was found that there was no significant decrease in ceftriakson serum MDA level in ischemia (p> 0.05).Results: In this study, statistically, it was determined that ceftriaxone has does not reduce level of MDA in the plasma, but the other hand statistically, it was determined that ceftriaxone has does reduce level of MDA in the brain tissue and it was showed neuroprotective effect.Key Words: ceftriaxone, ischemia, malondialdehid 70

Amaç: Spinal kord travması tedavisinde etkinliği kanıtlanmış olan Metilprednisolon tedavisine alternatif olarak Trimetazidine ve Riluzole tedavilerinin kombine veya ayrı ayrı olarak kullanımlarının histopatolojik, biyokimyasal ve motor fonksiyon değerlendirmeler etkinliklerini karşılaştırmak.Yöntem: Spinal kord travmasında oluşan hasar fizyopatolojik olarak iki aşamada meydana gelmektedir. Birinci aşama primer hasardır ki bu aşama koruyucu yöntemler ile önlenebilir. İkinci aşama sekonder hasar evresi olup var olan klinik çalışmaların çoğu bu aşamaya yöneliktir. Etkinliği yapılmış olan çok merkezli çalışmalar ile kanıtlanmış olan metilprednisolon etkisini, lipid peroksidasyonunu azaltarak, hücre içi asit baz ve kalsiyum dengelerini düzenleyerek, Na-K ATP az aktivitesinde artış sağlayıp travma bölgesinde su ve Na tutulumunu azaltıp, K kaybını engelleyerek, kan akımı ve nöral doku perfüzyonunu arttırarak göstermektedir.Bu çalışmada kardiak antiiskemik etkinliği kanıtlanmış Trimetazidine ve nöroprotektif etkisi sayesinde spinal travma ve bazı nörodejeneratif hastalıklarda da kullanımı bulunan Riluzole ün kombine ve ayrı ayrı kullanılarak histopatolojik, biyokimyasal ve motor fonksiyon açısından etkinliklerini metilprednisolon ile karşılaştırdık.Çalışmamız Nisan 2018-Temmuz 2018 tarihleri arasında Hatay Mustafa Kemal Üniversitesi Tayfur Ata Sökmen Tıp Fakültesi Beyin ve Sinir Cerrahisi kliniğinde 250-300 gram ağırlığında 49 adet Wistar Albino cinsi rat ile yapıldı. Ratlar 7 gruba ayırıldı Kontrol grubuna sadece günlük nörolojik muayene yapıldı. Sham grubuna sadece cerrahi işlem yapılarak torakal 7-8 laminektomi uygulandı. Travma grubuna cerrahi işlem sonrasında 5 cm yükseklikten bir tüp yardımı ile 5gr ağırlık düşürülerek travma oluşturuldu. Metilprednisolon grubuna cerrahi ve travma sonrası 30 mg/kg metilprednisolon uygulandı. Riluzole grubuna cerrahi ve travma sonrasında 1 mg/kg riluzole uygulandı. Trimetazidine grubuna cerrahi ve travma sonrası 3mg/kg trimetazidine uygulandı. Riluzole ve trimetazidine kombine grubuna cerrahi ve travma sonrası 3mg/kg trimetazidine yanında 1 mg/kg riluzole uygulandı. Cerrahiden 48 saat sonra sakrifiye edilen ratlardan alınan kan örnekleri ve kord örnekleri biyokimyasal olarak total antioksidan durum, total oksidan durum ve malondialdehid düzeyi çalışıldı. Patolojik incelemeleride yapıldıktan sonra histopatolojik, biyokimyasal ve nörolojik muayene sonuçları SPSS 20 programında analiz edilerek çıkan sonuçlar Kruskal Wallis dağılım cetveli ve Mann Whitney U test ile değerlendirilmiştir.Bulgular: Trimetazidine ve riluzole kombine verilen grup ile Metilprednisolon verilen grup arasında travma grubuna kıyasla Tarlov travma skoru ve biokimyasal incelemelerde anlamlı fark olduğu ancak trimetazidine veya riluzole ün ayrı ayrı verildiği gruplarda anlamlı bir fark olmadığı değerlendirilmiştir.Sonuç: Çalışmamızda spinal kord travmasında yüksek doz metilprednisolon tedavisine alternatif olarak trimetazidine ve riluzole kombine tedavisinin düşünülebileceği ancak bu konu için daha geniş zaman dilimli ve daha geniş çaplı çalışmalar yapılması gerektiği düşünülmüştür.VIIAnahtar kelimeler: Spinal Kord Travması, Trimetazidine, Metilprednizolon, Riluzole, Sekonder Hasar, Antioksidan Background and aim: To compare, the efficiacy of combined or seperate use of Trimetazidine and riluzole treatment in terms of histopathological, biochemical and motor function findings, with the metilprednisolon therapy, which has proven to be effective in the spinal cord trauma treatment.Methods: The physiopathology of spinal cord trauma is occure in two stages. First stage is primer injury which can be prevented by protective methods. The second stage is seconder injury stage that most of the existing clinical trials are including this stage. The efficiency of high dosage methylprednisolone, which has been proven by multicentric trials, has been demonstrated by decreasing lipid peroxidation, regulating intracellular acid base and calcium balances, increasing Na levels so reduces water and Na involvement in the trauma area, inhibits K loss and increases blood flow and neural tissue perfusion.In this study we compare Trimetazidine which has proven efficciency in cardiac ischemia and Riluzole, which has usage in spinal cord trauma and some neurodegenerative diseases with the effect of neuroprotective, with metil prednisolon in terms of histopathological, biochemical and motor function findings.The experimental spinal cord injury model was applied on 49 female, 250-300 gr. weighted Wiscar Albino rats in Hatay Mustafa Kemal University Tayfur Ata Sökmen Medical Faculty Neurosurgery Department between the dates April 2018 and July 2018. We divided the rats in to seven groups. We only perform daily neurological examination to control group. We made surgery, thoracal 7-8 laminectomy, and daily neurological examination to sham group. Trauma was induce by a five gram weight with a help of a 5 cm high tube after the surgical procedure to the trauma group. Methylprednisolone group was treated with 30 mg/kg methylprednisolone , riluzole group was treated with 1mg/kg riluzole, trimetazidine group was treated with 3mg/kg trimetazidine, combined trimetazidine and riluzole group was treated with 3 mg/kg trimetazidine and 1 mg/kg riluzole after the surgical procedure and trauma. Total antioxidant status, total oxidant status and malondialdehyde levels were studied biochemically in blood samples and cord samples taken from rats that were sacrificed 48 hours after surgery. Histopathologic, biochemical and neurological examination results were analyzed in the SPSS 20 program after the pathological examinations. The results were evaluated with the Kruskal Wallis distribution chart and Mann Whitney U test.Findings: The Tarlov trauma score and biochemical parameters are significiantly different between the trauma group via the Methylprednisolone and combined riluzole, trimetazidine groups. On the otherwise there was not a significant different in riluzole or trimetazidine groups.Keywords: Spinal Cord Trauma, Trimetazidine, Methylprednisolone, Riluzole, Seconder Injury, Antioxidant 60

Bu çalışmada deneysel subaraknoid kanama modelinde gelişen vazospazm ile serum Kromogranin A düzeyleri arasındaki ilişkiyi görmek istedik.Bu çalışmada 16 adet Wistar Albino cinsi erkek sıçan kullanıldı. İki adet 8'er hayvandan oluşan grup oluşturuldu. İlk 8 hayvan sisterna magnaya otolog kan enjeksiyonu yolu ile deneysel subaraknoid kanama (SAK) oluşturulan deney grubu , ikinci 8 hayvan ise hiçbir işlem uygulanmayan kontrol grubu olarak belirlendi. SAK oluşturulan deneklerde işlemin 48. Saatinde sakrifikasyon ve dekapitasyon gerçekleştirildi.Deney grubundan SAK oluşturma işlemi öncesi, işlem sonrası 15. dakika, 75. dakika ve vazospazmın pik yaptığı kabul edilen işlem sonrası 48. saatte periferik venöz kan örnekleri alındı. Eş zamanlı olarak kontrol grubunun da periferik venöz kan örnekleri toplandı. Kanlar santrifüj işlemi sonrası biyokimyasal olarak değerlendirildi ve serum Kromogranin A düzeyleri çalışıldı. Deney ve kontrol grubundan elde edilen örneklerin biyokimyasal incelemeleri sonrasında yapılan verilerin istatistiksel analizi neticesinde beklentimizle örtüştüğü üzere SAK sonrası 15. dakikada serum Kromogranin A düzeylerinin istatistiksel anlamlı olarak artış gösterdiği ( p

Amaç: Bu çalışmada klinik pratikte sık karşılaşılan, intramuskuler enjeksiyon sonrası siyatik siniri hasarını ratlarda oluşturulan deneysel periferik sinir hasarı modelinde değerlendirmeyi amaçladık.Gereç ve Yöntem: 78 adet erkek Wistar cinsi Albino rat, 5 ana gruba ayrıldı. Grup 1 (kontrol), grup 2 (sham), grup 3 (benzatil penisilin g), grup 4 (diklofenak sodyum) ve grup 5 (deksametazon) olarak gruplar tanzim edildi. Kontrol grubu haricindeki tüm grupların siyatik siniri eksplore edilerek epinöral, endonöral ve intrafasiküler mesafelere farmakolojik ajanlar tatbik edildi. Denekler fonksiyonel, elektrofizyolojik ve histopatolojik açılardan değerlendirildi.Bulgular: Her üç değerlendirme kriterine göre en belirgin ve istatistiki olarak anlamlı yaralanma benzatil penisilin G ve diklofenak sodyum gruplarında görülürken endonöral ve fasikül içi enjeksiyonların epinöral enjeksiyonlara nazaran daha belirgin hasar bıraktığı gözlendi. Sonuç: Bu çalışma ile periferik sinir trasesinde yapılacak herhangi bir ilaç enjeksiyonu fonksiyonel ve elektrofizyolojik kayıp ve/veya histolojik olarak periferik sinir mimarisinde bozulma etkileri olabileceğini gözlemlendi.Anahtar Kelimeler: Enjeksiyon nöropatisi, siyatik sinir, varyasyon, elektronöro monitörizasyon. Ojective: In this study we purposed to evaluate the sciatic nevre injury due to intramusculer injection which is frequently seen in medical practice on a rat experimental peripheral nevre injury model.Material and Method: 78 male Wistar albino rats are diveded into 5 major groups. We set the groups as group 1 (control), group 2 (sham), group 3 (benzatyl penicilline G), group 4 (diclofenac sodium) and group 5 (dexametasone). Pharmacological agents applied to all sciatic nerves of rats after exploration in epineural, endoneural and intrafasicular compartments except the control group. The subjects and their sciatic nerves evaluated with funcional, electrophysiological and histopathological results.Results: The injury which is evident and statistically significant is seen in benzatyl peniclline g and diclofenac sodium groups. On the other hand we have reached the result of the endoneural and intrafasicular injection may cause more harm than epineural injections.Conclusion: We observed that any medicine injection which can be applied on epineural, endoneural or intrafasicular compartments of sciatic nerve may cause functional and elctrophysiological loss with or without detoriation in peripheral nerve architecture.Key Words: injection neuropathy, sciatic nerve, variation, electroneuro monitor 81

Tıkınırcasına Yeme Sıçan Modelinde Prelimbik Medial Prefrontal Korteks Derin Beyin Stimulasyonunun (DBS) Tıkınırcasına Yeme Miktarı Üzerine Etkisinin AraştırılmasıAmaç: Tıkınırcasına yeme (binge eating) bir bireyin aynı zaman diliminde ve aynı koşullarda yiyebileceğinden çok daha fazla miktarda yiyeceği tükettiği ve bu esnada kontrolünü kaybettiği bir bozukluktur. Bulimiya nervoza, tıkınırcasına yeme bozukluğu, anoreksiya nervoza gibi yeme bozukluklarının temel bir parçasıdır. Patofizyolojisinde mezokortikolimbik yolaklardaki değişiklikler temel teşkil eder. Bu çalışmadaki hipotezimiz; Tıkınırcasına yeme modeli oluşturulan sıçanlarda, insandaki fonksiyonel karşılığı dorsolateral prefrontal korteks olan prelimbik korteksin derin beyin stimulasyonunun tıkınırcasına yeme seanslarındaki tüketim miktarını azaltacağıdır.Gereç ve Yöntem: 8 erkek Sprague-Dawley sıçanın her birinin sol prelimbik korteksine DBS elektrodu yerleştirildi. Kısıtlı şekerli-yağlı diyet ulaşımı protokolü ile kronik tıkınırcasına yeme sıçan modeli oluşturuldu. Tıkınırcasına yeme seanslarında sabit bir tüketim miktarına ulaştıklarında, her sıçana sırasıyla 3 seans boyunca sham, düşük frekanslı (60 Hz) ve yüksek frekanslı (130Hz) stimulasyon verildi. Her bir farklı tedavi arasında 2 seans boş bırakılarak bir önceki tedavinin etkilerinin silinmesi beklendi.Bulgular: Sham stimulasyona kıyasla düşük frekans (60 Hz) prelimbik korteks derin beyin stimulasyonunun tıkınırcasına yeme miktarının anlamlı azaltığı izlendi. (p

Serebral iskemi gelişmiş toplumlarda kanser ve kalp damar hastalıklardan sonra ensık üçüncü ölüm nedenidir. İnmenin tedavisine baktığımızda özellikle son yıllarda en önemli tedavi protokollerinden biride nöroprotektif tedavidir ve bu tedavi ile enfarkt sahasında meydana gelen hücre hasarını sınırlamaktadır. Antienflamatuar etkisi olan karvakrolün enfarkt gelişmiş serebral dokuda nöroprotektif etkinlik göstermektedir fakat bu etkisi yeterince moleküler düzeyde aydınlatılamamıştır. Bizim çalışmamızdaki amaç laboratuvar ortamında serebral dokuda global iskemi oluşturarak karvakrolün plazma TBARS, GSH, SOD, CAT, GPx,IL-1 BETA, IL-4 ve TNF-ALFA seviyelerine etkilerini araştırmaktır.Herbiri on tane Wistar albino rat içeren 4 grup oluşturuldu. Anestezi ve analjeziyi takiben ilk iki guruptaki hayvanlarda bilateral karotis kominis arterleri 15 dk süre ile anevrizma klipsleri ile klemplendi. İskemi oluşturulan bu iki gurubun ilkine (IR+karvakrol gurubu) 50mg/kg/gün karvekrol 15 gün süre ile verildi diğer iskemi oluşturulan guruba (IR gurubu) ise ise karvecrol'ün içinde çözüldüğü 50mg/kg/gün dozunda sadece CMV 15 gün süre ile verildi İskemi oluşturulmayan diğer iki guruba ise sadece karotis diseksiyonları oluşturulup tekrar sütüre edildi bu iki gurubun; ilkine (karvakrol gurup) 50mg/kg/gün karvakrol 15 gün süre ile verildi iskemi oluşturulmayan ikinci guruba (kontrol gurup ) ise 50mg/kg/gün sadece CMV 15 gün süre ile verildi. Bütün bu tedavilerden sonrası 15. günün sonunda, bütün bu gurupların plazmaları alındı ve beyin dokuları çıkarıldı. Plazmaları incelenen ratların karvakrolün saydığımız parametreler üzerindeki olumlu etkileri ve etkilemediği parametreleri tablo ve grafiklerle sunuldu. Bu çalışmanın sonunda karvakrolün iskemi oluşturulmayan serebral doku üzerindeki olumlu etkileri istatistiksel olarak anlamlı sonuç vermezken ıskemi oluşturulan serebral doku üzerindeki olumlu etkilerinde anlamlı sonuçlar elde edildi.Anahtar kelimeler: CAT, GPx, GSH, IL-1 beta, IL-4, SOD, Tbars, TNF-alfa, Cerebral ischemia is the third leading cause of death after cancer and cardiovascular diseases in the developed societies. In recent years, one of the most important treatment protocols applied in stroke treatment is the neuroprotective treatment, which limits cell damage occurring within the area of infarct. The carvacrol, which has an anti-inflammatory effect, shows neuroprotective activity in cerebral tissue with an infarct, but this effect is not sufficiently elucidated at the molecular level.The aim of our study was to investigate the effects of carvacrol on plasma TBARS, GSH, SOD, CAT, GPx, IL-1 BETA, IL-4 and TNF-ALPHA levels in the cerebral tissue, by creating global ischemia in the laboratory conditions. Four groups, each containing ten Wistar albino rats, were formed.Following anesthesia and analgesia, bilateral carotis cominis arteries were clamped with aneurysm clips for 15 min in the first two groups of rats. In the first group of ischemia (IR + carvacrol group), 50 mg / kg / day of carvacrol was given for 15 days. In other ischemic group (IR group), only CMV was administered as a dose of 50 mg / kg / day, in which carvacrol was dissolved. In the other two groups without ischemia, only carotis dissections were created and sutured again. In the first of these groups(carvacrol group), 50 mg / kg / day of carvacrol was given for 15 days and in the second group (control group) without ischemia only CMV was administered as a 50 mg / kg / day dose for 15 days. At the end of the 15th day after all these treatments, the plasma of all these groups was received and the brain tissues were removed. In rats, which went through a plasma examination, the positive effects of carvacrol on the mentioned parameters and the parameters unaffected by carvacrol were presented in the tables and the graphs. At the end of this study, while the positive effects of carvacrol on the non-ischemic cerebral tissue were not statistically significant, the positive effects on the ischemic cerebral tissue were found as significant.Key words: CAT, GPx, GSH, IL-1 beta, IL-4, SOD, T bars, TNF-alpha, 75

Ratlarda Deneysel Spinal Kord Yaralanması Sonrası Kullanılan Pregabalin EtkenMaddeli İlacın ADNP (Aktivite Bağımlı Nöroprotektif Faktör) ÜzerindenNöroprotektif Etkinliğinin DeğerlendirilmesiAmaç: Travmatik spinal kord yaralanması, primer ve sekonder spinal kordyaralanması şeklinde ayrılır. Primer yaralanma, travma anındaki kompresyon ve traksiyongibi mekanik etkiler sonucu gelişen aksonal yaralanma, nöral hücre membranındaparçalanma ve vasküler yapılardaki hasara neden olmaktadır. Sekonder yaralanma iseprimer spinal kord sonrası gelişen patofizyolojik ve metabolik olayların spinal kordtaoluşturduğu hasarı tarifler. Sekonder spinal kord yaralanmasında glutamat gibieksitotoksik nörotransmitterler spinal kord yaralanmasında önemli bir yer teşkil eder.Pregabalin glutamat gibi norotransmitter salınımını azaltarak nöroprotektif etki gösterdiğibilinmektedir. Bu çalışmamızda rat'larda deneysel spinal kord yapılarak pregabalin adlıfarmakolojik ajanın ADNP (Aktivite bağımlı noroprotetif protein) üzerindennöroprotektif etkisini değerlendirdik.Gereç ve Yöntemler: 40 adet wistard türü erkek rat kullandık. Her biri 8 adet rattanoluşan 5 grup oluşturduk.1. grupta cerrahi işlem yapılmadı.2. grup sadece laminektomi yapıldı.3. grup spinal kord yaralanması oluşturuldu (10 saniye torakal 9 klip kompresyon)4. grupta spinal kord yaralanması oluşturuldu (10 saniye torakal 9 klip kompresyon)Postoperatif 30. dakika - 12. saat - 24. saat - 36. saat - 48. saatte 30 mg/kg dozundametil prednisolon intraperitoneal olarak uygulandı.5. gruptaki ratlarda spinal kord yaralanması (10 saniye torakal 9 klip kompresyon)postoperatif 30. dakika -12. saat -24. saat - 36. saat - 48. saatte 50 mg/kg dozundapregabalin verildi.Tüm grupların günlük kilo takibi, motor muayene, eğik düzlem testi yapıldı. Postop7. günde tüm ratlardan ortalama 5 cc kan alındı. T-9 ortada olacak şekilde 1 cm üs 1 cmalt olacak şekilde spinal kord tranvers olarak kesilerek alındı.52Bulgular: Nöral ve glial hücre yoğunluğu açısından pregabalin grubu diğer cerrahiişlem görmüş gruplara anlamlı yükseklik saptanmıştır. Ayrıca ADNP düzeyleri anlamlıbir fark olmazsa da pregabalin grubunda daha yüksek saptanmıştır. Bu kısa sürede yapılançalışmada sonuçlar göz önünde bulundurulduğunda pregabalinin nöroprotektif etkinliğiolduğu söylenebilir.Anahtar sözcükler: Rat, spinal kord, pregabalin, deneysel, nöroprotektif, ADNP 537. ABSTRACTWe Examined the Neuroprotective Effect of Pregabalin (GP) on the Level of ADNP(Activity Dependent Neuroprotective Factor) Which is Known as Neuroprotective,in a Rat Model of Spinal CordPurpose: Traumatic spinal cord injury is consists of two type of injury. Primaryinjury: Initial mechanical trauma includes traction and compression forces. Blood vesselsare damaged, axons disrupted, and neural-cell membranes broken. Secondary injury:initiated by primary injury and damaged the spinal cord by pathophysiological anmethabolic events. The over-expression of excitotoxic neurotransmitter, such asglutamate, is an important mechanism of secondary injury after spinal cord injury. In ourstudy, we examined the neuroprotective effect of pregabalin (GP) on the level of ADNP(Activity Dependent Neuroprotective Factor) which is known as neuroprotective, in a ratmodel of spinal cord injury.Methods and Materials: Fourth Wistard male rats were randomly allocated to fivegroups; the 1. grup (no any surgical approach), 2. group (laminectomy only), 3. group(spinal cord injury without medication), 4. group (spinal cord injury and themethylprednisolone treated), 5. group (spinal cord injury and the pregabaline treatedgroup). Spinal cord injury was produced by climp compression. Functional evaluationswere done using the inclined plane test and criteria of Drummond and Moore, evaluationof blood levels and tissue levels of ADNP were done by ELISA, andImmunohistochemistry. The glial cells and neural cells evaluated by Hematoxylin andeosin staining of tissue.Results: There were no significantly differences of motor function among spinalcord injuries groups. There were significantly high number of neural cell in pregabalingroup than third and four group.There were significantly high number of glial cell in pregabalin group than all othergroups.There were high level in pregabalin group than other, but it wasn't significantlydifferences in level of ADNP in all groups.5455Conclusion: This experiment demonstrates that can act as a neuroprotector afterSCI in rats due to high level of neural cell and glial cell.Key words: Spinal cord, rat, injury, pregabaline, rat, ADNP 72

ÖZETOmurilik yaralanmaları hali hazırda tedavi edilmesi mümkün olmayan ancak rehabilite edilebilen bir hastalıktır. Omurga biyomekaniği araştırmalarında ve cerrahi tekniklerde ilerlemelere ve rehabilitasyon sürecindeki gelişmelere rağmen omurilik hasarını onaracak ve nörolojik iyileşme sağlayacak bir tedavi yöntemi konusunda henüz belirgin bir ilerleme sağlanamamıştır. Omurilik yaralanmalarında ortaya çıkan ikincil hasarın esas mekanizmaları tam olarak bilinmemekle birlikte akut hasar gören omurilikte erken inflamatuvar yanıtın ikincil doku hasarını tetiklediği düşünülmektedir. Yapılan bu çalışmada metilprednisolon ve levetirasetam isimli ilaçların omurilik hasarı üzerindeki potansiyel iyileştirici etkileri araştırıldı.Bu çalışmada 300-350 gram ağırlığında 54 adet erkek Wistar Albino rat kullanıldı. Ratlar Kontrol grubu, akut dönem ve subakut dönem olmak üzere üç ana gruba ayrıldı. Kontrol grubu dışındaki ratların omuriliğine T5-8 dorsal laminektomi yapıldıktan sonra 1 dakika süreyle `geçici vasküler anevrizma klibi` konularak omurilik hasarı oluşturuldu. Yaralanma oluşturulduktan ve beklenen süre tamamlandıktan sonra vasküler klip yerinden çıkarılıp cerrahi katlar anatomiye uygun olacak şekilde kapatıldı. Dört saat sonra kontrol ve SHAM grubu dışındaki ratlara metilprednizolon ve levetirasetam intraperitoneal yoldan uygulandı. Akut döneme ait ratlar 72 saat ve subakut döneme ait ratlar 7 gün sonunda sakrifiye edildi. Takiben hasarlı omurilik dokusu çıkarılarak histopatolojik inceleme (kanama şiddeti, vakuolizasyon, nekrotik nöron sayımı, aksonal fragmantasyon, dejenerasyon ve şişme) ve biyokimyasal inceleme (doku malondialdehit, insülin benzeri büyüme faktörü-1beta, interferon-gamma, süperoksit dismutaz, total nitrit/ nitrat ve tümör nekrozis faktör-alfa düzeyleri) yapıldı.Bu deneysel çalışmanın sonunda her iki farmakolojik ajanın da ratlarda oluşturulan omurilik yaralanmasının akut döneminde dokularda histopatolojik olarak iyileştirici etkinliğinin olduğu ancak bu etkinliği subakut dönemde devam ettiremediği saptandı. diğer yandan gerek akut ve gerekse subakut dönemde her iki farmakolojik ajanında biyokimyasal veriler üzerinde değiştirici etkinliğinin olmadığı bulundu. Tüm bu bulgular ışığında levetirasetam isimli farmakolojik ajanın omurilik yaralanmasının akut döneminde dokularda histopatolojik olarak iyileştirici etkilerinin hangi inflamatuar süreçler üzerinden ortaya koyduğuna yönelik ileri düzey deneysel çalışmaların yapılmasının gerekli olduğu düşüncesine ulaşıldı. ABSTRACTSpinal cord injuries are a disease that still cannot be treated but just can be rehabilitated. Despite advances in spinal biomechanic researches and surgical techniques, and improvements in the rehabilitation processes, no significant improvement has been identified in the treatment of spinal cord injury and neurological recovery. Although the main mechanisms of secondary injury in spinal cord injuries are not fully understood, it is thought that the early inflammatory response in the acutely damaged spinal cord triggers the secondary tissue damage. In this study, the potential therapeutic effects of methylprednisolone and levetiracetam on spinal cord injury were investigated.In this study, 54 male Wistar Albino rats weighing 300-350 grams were divided into three main groups: CONTROL group, acute and subacute stage groups. The T5-8 dorsal laminectomy was performed to the spinal column of the rats except the control group, and a `temporary vascular aneurysm clip` was attempted to the spinal cord for 1 minute to create spinal cord injury. After the injury was established and the expected time was complete, the vascular clip was removed from the site and the surgical incisions were closed anatomically. Four hours from the clippage, methylprednisolone and levetiracetam were administered intraperitoneally to the rats except the CONTROL and SHAM groups. The rats of acute stage groups were sacrificed at 72 hours and the rats of the chronic stage groups were sacrificed at the end of 7 days. Subsequently, damaged spinal cord was removed and in the damaged spinal cord tissue, hemorrhage severity, vacuolization, necrotic neuronal cell count, axonal fragmentation, axonal degeneration and axonal swelling were examined histopathologically; and tissue malondialdehyde, insulin-like growth factor-1beta, interferon-gamma, superoxide dismutase, total nitrite / nitrate and tumor necrosis factor-alpha levels were measured by using enzyme linked immunoabsorbent assay biochemically.At the end of this preliminary experimental study, it was determined that both pharmacological agents improved the histopathological architecture in damaged neural tissues during acute period of spinal cord injury in rat, but could not sustain this activity in subacute period. On the other hand, any pharmacological agent affected the to biochemical data in both acute and subacute stages. In all these findings, it was considered necessary to carry out advanced studies to identify the effects of the levetiracetam to healing processes of on spinal cord injury. 85

Spinal kord iskemi reperfüzyon yaralanması üzerine bir rat modelinde esmolol' un etkilerinin araştırılması adlı çalışmamızda spinal kord iskemi-reperfüzyon hasarının azaltılmasında veya engellenmesinde Esmolol etkinliğini değerlendirmek için bu çalışma planlamıştır. Çalışmada 32 adet dişi rat 4 gruba ayrılarak yapılmıştır. 1. Grup kontrol grubu olarak belirlendi. Kontrol grubu dışındaki gruplara Abdominal Aort'a 45 dakika klip kompresyonu uygulandı. 3. Gruba Esmolol, 4. Gruba metil prednizolon intraperitoneal yoldan uygulandı. Tüm gruplara 1. Ve 24. Saatte Tarlov skalasına göre motor muayene yapılarak 24 saat sonra tüm rat modellerinin spinal kordları çıkartıldı. Histopatolojik inceleme ve MDA düzeyi tayini için spinal kord doku örnekleri alındı. Sonuç olarak; Esmolol, spinal kord iskemi-reperfüzyon hasarlanmasını azaltmada veya önlemede yeterli etkinliğe sahip olmadığı anlaşılmıştır. In a rat model of spinal cord ischemia reperfusion injury esmolol 's study has investigated the effects of spinal cord ischemia-reperfusion injury in the reduction or prevention of activities aimed to evaluate Esmolol. This study was conducted in 32 female rats were divided into 4 groups.Group 1 was the control group.Groups except the control group underwent 45 minutes Abdominal Aortic compression clips.3 Group esmolol, 4. methylprednisolone was administered intraperitoneally to the group. All group 1 hour and 24 made by the Tarlov scale engine examination of all rat model of spinal cord was removed after 24 hours. Histopathological examination and spinal cord tissue samples were taken for determination of MDA.As a result;Esmolol, it revealed that spinal cord ischemia-reperfusion injury or not having enough to reduce the effectiveness of prevention. 71

Rat karotid arterlerinde yapılan anastomozlarda nimodipin ve pentoksifilin maddelerinin damar duvarı üzerine histopatolojik etkilerinin araştırılması Abdurrahman ARPA, Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi, Beyin ve Sinir Cerrahisi Anabilim Dalı, Diyarbakır.Giriş ve Amaç: Serebral iskemi, arteryel kan akımının azalmasına bağlı olarak serebral dokular için gerekli oksijenizasyonun sürdürülememesi durumudur. İskemi sonrasında oluşan reperfüzyon sonucunda, iskemik dokuya ulaşan oksijen, serbest oksijen radikallerini artırarak paradoks sekonder hasarlara neden olur. Bu nedenle enfarkt gelişmeden önce yapılacak revaskülarizasyon, morbiditenin derecesini etkileyebilmektedir. Revaskülarizasyon amacıyla yapılan girişimlerin başarısı stenoz oluşumu, düz kas hücre proliferasyonu ve intimal hiperplazi oluşumu nedeni ile beklenenden daha azdır. Vasküler rekonstruktif girişimlerden sonra gelişen bu hadiseler mortalite ve morbiditenin beklenenden daha yüksek olmasına sebep olmaktadır. Aynı zamanda geç dönemdeki daralma veya restenozda düz kas hücre migrasyonu, proliferasyonu ve ekstrasellüler matriks birikimi sonucu oluşan neointimal hiperplazi önemli rol oynamaktadır.Nimodipin, dihidropiridin türevi olan bir kalsiyum kanal blokörüdür. Pentoksifilin, ksantin türevi (teofilin benzeri) fosfodiesteraz inhibitörü bir ilaçtır. Rat karotis arterinde yapılan anastomozlarda nimodipin ve pentoksifilin maddelerinin damar duvarı üzerine histopatolojik etkilerini araştırdık.Gereç ve Yöntem: Çalışmamızda randomize olarak seçilen, 18 adet Sprague-Dawley tipi erkek veya dişi rat kullanıldı. Deney günü 4 saatlik açlık süresinden sonra ratlara 80mg/kg ketamin + 10 mg/kg ksilazin ile anestezi uygulandı.Anastomoz için sağ karotid arteri, kontrol için sol karotid arteri kullanıldı. Sterilizasyon sonrasında horizontal boyun insizyonu ile common karotid arter eksplore edildi. Karotid arter mikroklemple klemlenerek mikromakasla transekte edildi. 10/0 polipropilenle anastomoze edilerek dokular anatomik planda kapatıldı.Ratlar, 1 haftalık adaptasyon döneminden sonra rastgele seçilmiş üç gruba ayrıldı. Grup 1 ratlar kontrol grubu, grup 2 ratlar nimodipin 10mg/kg intraperitoneal günde tek doz 7 gün verilen grup, grup 3 ratlar pentoksifilin 100mg/kg oral günde tek doz 7 gün verilen grup olarak ayrıldı.Yedi günlük tedavi sonrasında anastomoz yapılan sağ karotid arteri ve yapılmayan sol karotid arteri 1 cm'lik segmentler halinde çıkarılarak patoloji laboratuvarına gönderildi. Alınan materyaller formol solusyonunda korunarak hematoksilen-eozin, PAS, masson ile boyanıp aynı patolog tarafından incelendi. İnflamasyon, damar duvar hasarı, intimal hiperplazi, lümen çapı, tunika media kalınlığı, trombüs, lümen alanı değerlendirildi. Bulgular: Anastomoz sonrasında kullanılan pentoksifilinin intimal hiperplaziyi azalttığı, lümen çap ve alanında belirgin küçülmeye sebep olmadığı görülmüştür. Nimodipin grubunun da aynı etkileri olduğu ancak pentoksifilin kadar etkin olmadığı görülmüştür.Sonuç: Pentoksifilin grubunun intimal hiperplaziyi önleme üzerine etkinliğinin belirgin olduğu ve ileri deneysel araştırmalar sonrasında tedavi protokollerinde yerinin olabileceği kanaati oluşmuştur.Anahtar Kelimeler: Rat, Anastomoz, İntimal hiperplazi, Restenoz, Nimodipin, Pentoksifilin, Vazoprotektif The comparison of histopathologic effects on vessel wall of pentoxifylline and nimodipine substances after anastomosis which made in the rat carotid arteries.Abdurrahman ARPA, Dicle University Faculty of Medicine, Department of Neurosurgery, Diyarbakır.Background and Objectives: Cerebral ischemia is unable to maintain the necessary conditions for the cerebral tissue oxygenation depending on the reduction of arterial blood flow. The results of reperfusion after ischemia occurring in oxygen reaching ischemic tissue, increasing reactive oxygen species can cause secondary damage. Therefore, revascularization before infarct development will be decreased the degree of morbidity. The success of the techniques of revascularization less than expected because of restenosis. These events developing after vascuar reconstructive procedures leads to higher than expected mortality and morbidity. At the same time in the late period smooth muscle cell migration, proliferation and extracellular matrix accumulation will be caused restenosis with intimal hyperplasia. Nimodipine is a dihydropyridine derivative calcium channel blocker. Pentoxifylline is a xanthine derivative phosphodiesterase inhibitör. Because of these we researched and compared histopathologic effects of nimodipine and pentoxifylline substances on vessel wall after anastomosis which made in the rat carotid arteries.Material and Method: In our work randomly chosen, Sprague-Dawley type, male or female 24 rats used. On the day of experiment, 80mg/kg ketamine + 10 mg/kg xylazine was given for anestesia, after 4 hour fasting. The rats right side carotid artery was used for anastomosis an the left side carotid artery was used for controlling. After sterilization the common carotid artery was explored by making a horizontal neck incision. Then the carotid artery was dissected and transected. Anastomosis was applied with 10/0 polypropylene suture.The rats were seperated into 3 groups. Group 1 rats were control group. Group 2 rats were nimodipine group which 10 mg/kg dose of nimodipine were given intraperitoneally through 7 days. Group 3 rats were pentoxifylline group which 100mg/kg dose of pentoxifylline were given oral through 7 days.After seven days treatment, the right carotid artery which were anastomosis and the left carotid artery which were not anastomosis were removed and sent to patology laboratory. The biopsies obtained were preserved in formalin solution, stained with hematoxylin-eosin, PAS, masson and examined by the same pathologist. Lumen diamater, lumen area, tunica media thickness, edema, vessel wall injury, intimal hyperplasia, thrombus and inflammation were evaluated.Results: Pentoksifilin used after anastomosis caused reduced intimal hyperplasia, but didn't decrease lumen diamater and area. The same effects as in the nimodipine group, but hasn't been shown to be effective as pentoxifylline.Conclusion: Effectiveness of pentoxifylline group is evident on the intimal hyperplasia prevention and it can be used treatment protocols after advanced experimental studies.Key words: Rat, Anastomosis, Intimal hyperplasia, Restenosis, Pentoxifylline, Nimodipine, Vazoprotective 97

Spinal cerrahi sonrası oluşan peridural fibrozis nöral elemanların ve özellikle spinal sinirlerin etrafını sıkıca sarıp baskı bulgularına yol açabilmekte cerrahi öncesi klinik bulgulara benzer bulguların tekrarına neden olabilmektedir. Tüm bu nedenlerle bu inflamatuvar süreci durdurmaya ya da en azından azaltmaya yönelik medikal literatürde çalışmalar halen devam etmekte olup henüz ekonomik ve faydalı bir metot, teknik ya da farmakolojik ajan ortaya konamamıştır. Bu deneysel çalışma `hyaluronik asit (HAS)`, `polietilen glikol ve polietilen imine (PEG)` ve `trombositten zengin plazma (PRP)` kullanılarak peridural fibrozisi azaltmada etkin bir çözüm bulmaya yönelik olarak planlanmıştır. Bu deneysel çalışmada 34 adet Wistar albino rat randomize şekilde DONÖR; KONTROL; SHAM; HAS; PEG ve PRP grubuna ayrılmıştır. Daha sonra DONOR ve KONTROL grubu hariç deneklere spinal korda zarar vermeden L3-L4-L5 aralığından laminektomi uygulandı ve yukarıda tarif edilen ilgili gruplara ilgili farmakolojik ajan uygulandı. Altı haftanın sonunda tüm deneklerin spinal vertebral kolonu çıkarılıp histopatolojik incelemeye ve polimerize zincir reaksiyon gen ekspresyon analizine tabi tutuldu. Polietilen glikol ve polietilen imine dural bariyer ve trombositten zengin plazma isimli farmakolojik ajanların ratlarda oluşturulan laminektomi modelinde peridural fibrozis oluşumunu salt cerrahi yapılan dokuya göre belirgin ve benzer düzeyde azalttığı gözlendi. Bu bulgularla bu etken maddelerin klinikte hastalar üzerinde kullanımının faydalı olabileceği düşünüldü. Anahtar kelimeler: Spinal cerrahi, peridural fibrozis, hyalüronik asit, polietilen glikol ve polietilen imine, trombositten zengin plazma (PRP), dural bariyer. Peridural fibrosis which is an inflammatory response developed after the spinal surgery could adhere the neural tissue closely and may cause to the neural entrapment symptoms. This experimental study was conducted to solve this problem efficiently by investigating the effects of the hyaluronic acide dural barrier (HAS), polyethylene glycol and polyethilene imine dural barrier (PEG) and platelet rich plasma (PRP) to the peridural fibrosis in laminectomy model in rat. İn this study, 34 male Wistar albino rats were divided into 5 groups randomly as following: DONOR; CONTROL; SHAM; HAS; PEG and PRP groups. Then except the DONOR and CONTROL groups, L3-4-5 laminectomywas performed to the animals and all experimental drugs were administered to the selective groups mentioned above. Six weeks later the spinal colons were removed and investigated histopathologically and using the real time polimerase chain reaction to obtain the collagen type-1 and -3, transfroming growth factor-1β, tumor necrosis factor- α, and interferon-γ gene expressions. All results demonstrated that polyethylene glycol and polyethilene imine dural barrier; and platelet rich plasma could decrease the peridural fibrosis. As conclusion, these results also suggested that these pharmacological agents could be used in human subjects after they will be investigated future detailed studies.Key words: Spinal surgeryi, peridural fibrosis, hyalüronic acide, poliethylene glycol ve poliethylene imine, platelet rich plasma, PRP, dural barrier. 84

Amaç: Spinal kord hasarı, ağır motor kayıplara sebep olması nedeniyle önemli bir sağlık problemidir. Bu çalışmanın amacı; trimetazidin ve sulfasalazilin'in travmatik spinal kord hasarı üzerine etkisini araştırmaktır.Yöntem: Bu çalışma Mustafa Kemal Üniversitesi Tayfur Ata Sökmen Tıp Fakültesi' nde gerçekleştirildi. Çalışma her grupta 7 hayvan olmak üzere, 6 grupta, toplam 42 adet Wistar Albino rat üzerinde yapıldı. Kontrol grubuna cerrahi işlem uygulanmadı. Sham grubuna laminektomi yapıldı. Travma ve diğer üç tedavi grubuna yüksekten düşürme yöntemiyle travma oluşturuldu. Travma sonrası trimetazidin grubuna 3mg / kg trimetazidin, sulfasalazin grubuna 25 mg /kg sulfasalazin ve trimetazidin + sulfasalazin grubuna 25 mg / kg sulfasalazin + 3mg / kg trimetazidin, gavajla verildi. Denekler, cerrahi işlem sonrası 48. saatte motor fonksiyonel iyileşme yönünden Modifiye Tarlov Skorlaması'na göre değerlendirildi. Tüm deneklerden, 48. saatteki TAS (Total antioksidan kapasite) ve TOS (Total oksidan kapasite) ölçümü için serum örneği ve patolojik inceleme için spinal kord dokusu alınarak ışık mikroskobunda incelendi.Bulgular: TAS ve TOS değerleri kullanılarak OSI (Oksidatif Stres İndeksi) hesaplandı. Trimetazidin ve trimetazidin + sulfasalazin kullanılan grupta OSI istatiksel olarak azalmış bulundu. Trimetazidin ve sulfasalazinin spinal kord hasarı sonrası fonksiyonel iyileşmeye anlamlı katkısı saptanmadı. Bütün tedavi gruplarında histopatolojik regresyon görülmekle birlikte bulgular istatiksel olarak anlamlı değildi.Sonuç: Bu çalışmada travmatik spinal kord hasarında, sulfasalazin ve trimetazidinin etkinliği araştırıldı ve prognoza anlamlı katkısı olmadığı bulundu. Ancak trimetazidin ve trimetazidin + sulfasalazin verilen grupta OSI de düşme gözlenmesi daha kapsamlı çalışma yapılması gerekliliğini düşündürmektedir. Objective: Spinal cord injury is a major health problem due to disability they cause. The aim of this study was to investigate the effect of trimetazidine and sulfasalazine in a rat model of spinal cord injury.Method: This study was performed at Mustafa Kemal University Tayfur Ata Sokmen Medical Faculty, Hatay, Turkey. 42 Wistar Albino rats were randomly 6 grouped. There was 7 rats in each group. Surgery is not implemented to control group. Sham group underwent only laminectomy. Trauma and all treatment groups underwent laminectomy and traumatized created by the method of falling from height. 3mg / kg trimetazidine was given by gavage to trimetazidine group, 25 mg /kg sulfasalazine was given to sulfasalazine group and 3mg / kg trimetazidine +25 mg /kg sulfasalazine was given by gavage to sulfasalazine + trimetazidine group. The functional outcome was evaluated by using Modified Tarlov Scale at 48. Hour and the serum samples were taken to measure total antioxidant status (TAS) and total oxidant status (TOS). Spinal cord samples of all groups were obtained for histopathologic and were examined under light microscope.Results: OSI (Oxidative Stress Index) was calculated by using TAS and TOS. It was statistically significantly lower in trimetazidine and trimetazidine + sulfasalazine group. Trimetazidine and sulfasalazine has no beneficial effect on functional recovery. Although histopatologic regression observed in all treatment groups was not significant statistically.Conclusion: In this study the effect of sulfasalazine and trimetazidine on traumatic spinal cord injury was investigated. Trimetazidine and sulfasalazin has no effect on prognosis. However the observed reduction in OSI index needs to be investigated. 47

Nörosensöryal değişiklikler, periferik veya santral sinir sisteminin bir kısmının zedelenmesi, fonksiyonlarının bozulması veya uyarılabilirliğinin değişmesi ile ilgili olup ağrı, uyuşukluk, yanma vb durumlarla klinik tablo gösterebilen bir istenmeyen durumdur. Maksillofasiyal alandaki periferik sinir yaralanmalarında olası nedenler, gömülü yirmiyaş dişi operasyonları, lokal anestezi enjeksiyonu, ostektomiler, ortognatik cerrahi, distraksiyon osteogenezisi, implant uygulamaları, endodontik tedavi gibi durumlar sonrasında meydana geldiği belirtilmiştir ve bunun gibi sinir hasarlarının tedavisinde dünya genelinde herhangi bir görüş birliğine varılamamıştır.Ozon tedavisi sırasında uygulanan ozonun ağız epitel hücreleriyle, gingival fibroblastlarla ve periodontal hücrelerle biyouyumlu olduğu kanıtlanmıştır. Ayrıca ozon, oral cerrahi ve implantolojide başarılı sonuçlar vermiştir.Fotobiyomodülasyon (FBM); fibroblast, osteoblast, kondroblast gibi hücrelerin farklılaşma ve çoğalmalarını stimüle eden, kollajen sentezini arttıran, doku rejenerasyonu sağlayan ve yara iyileşmesini hızlandıran, kemik rejenerasyonu ve sinir tamirinde etkin sonuçlar sunan bir tedavi metodudur.Seltzer ve ark.'nın nöropatik hasar oluşturmak için geliştirdikleri sinir hasarı modeli kullanılarak ratların sol mental siniri, çapının yaklaşık yarısını alacak şekilde sütürle bağlanmıştır. 21 gün boyunca yukarıda belirtilen şekilde anestezi sağlanmıştır. Kontrol. grupta herhangi bir işlem uygulanmamış, OT ve FBMgruplarında mental sinir proksimali ve distalini içine alacak şekilde fotobiyomodülasyon ve ozon terapileri uygulanmıştır. Histolojik incelemelerin sonucunda incelenen kesitlerde epinöriyum, perinöryum ve endonöriyum varlığı ve sürekliliği değerlendirilmesi ile sinir dallanması öncesi akson alanı ölçümü, dallanma sonrası fasikül sayısı, hasar öncesi ve sonrası vikesitlerde schwann hücre sayısı incelenmiştir. FBMve OT gruplarından alınan schwann hücresi sayıları ile ilgili sonuçlar, kontrol grubuna göre anlamlı derecede farklı bulunmuştur. Bu durum bize nöropati tedavisinde kullanılması düşünülen FBMve OT'nin umut verici tedavi yöntemleri olduğunu bildirmiştir.Nöropatik hasar tedavisi, klasik analjeziklerin ve tedavi yöntemlerinin sıklıklayetersiz kaldığı, disiplinler arası yaklaşım gerektiren, zor bir klinik durumdur. Bu nedenle çalışmamızın amacı, sıçanlarda mental sinir ligasyonu ile oluşturulan nöropatik ağrı modelinde düşük seviyeli lazer ve ozon tedavisi yöntemlerinin sinir yaralanmalarının iyileşmesindeki etkinliklerinin histolojik olarak karşılaştırılması amaçlanmıştır.Anahtar Kelimeler:sinir hasarı, ozon, lazer, fotobiyomodülasyon Neurosensorial disturbances (ND) can occur due to the injury, dysfunction and innervation changes of peripheral or central nervous system, and associated with altered sensation and chronic pain. Wisdom teeth surgeries, localanesthesia injections, orthognatic surgery, distraction osteogenesis, implant surgery, and endodontic treatment can cause ND. Proper treatment methods are stil being investigated for the treatment of this undesirable complication.Ozone is biocompatible with oral epitelial cells, gingival fibroblasts and periodontal cells, and ozone therapy (OT) has succesfull outcomes in oral and maxillofacial surgery and implantology. Photobiomodulation (PBM) stimulates proliferation and differantiation of fibroblasts, osteoblasts, and chondroblasts. PBM is a treatment method that has effective outcomes on nerve repair and bone regeneration.In the present study, the effects of ozone and PBM therapies on mental nerve injury were evaluated. Mental nerves of 27 rats were partly suturated and allocated into three groups. Group 1 recevied no treatment, whereas OT and PBM therapies were administered in Group 2 and Group 3, respectively. Number of fascicules after nerve branching and schwann cell counting before and after nerve injury have been evaluated histologically. A better healing pattern was observed in the treatment groups. The number of Schwann cells were significantly greater in OT and PBM groups.Oral and maxillofacial surgeons must be familiar with the differential diagnosis, prevention, and management of neurosensory disturbances. This study provides insights into the management of neurosensory disturbances related to mental nerve injury by using OT and PBM. Our study clearly suggest that OT and PBM are promising novel methods in the treatment of mental nerve injury.Keywords:nerve injury, ozone, laser, photobiomodulation 139

Spinal kord yaralanmaları fiziksel ve psikiyatrik bozukluklarla neticelenen büyük birsosyal problemdir. Hayatta kalanların yarısından fazlası normal yaşantısına geridönememektedir. Birçok araştırmacı nörolojik fonksiyonları düzeltmek amacıylayaralanmanın patofizyolojik mekanizmaları üzerinde klinik ve deneysel birçokçalışmalar yapmışlardır ve halen günümüzde bu tarz çalışmalar yapılmaktadır.Tedavi için harcanan yoğun çabalar, hastaların beklenen yaşam süresinin vefonksiyonel bozuklukların düzeltilmesinde olumlu katkılar sağladıysa da tedaviprotokolünde tam bir fikir birliği geliştirilememiştir. Bu durumun nedeni iseposttravmatik patolojik sürecin net olarak ortaya konulamamış olmasıdır. Kliniktegeniş bir kullanım alanına sahip olan minosiklin ve melatonin birlikte, birçokçalışmada gösterilen etkilerinin yanında günümüzde spinal travma sonrası kullanımıaçısından hak ettiği yeri bulamamıştır. Biz bu çalışmada spinal kordyaralanmalarında bu iki ilacın antiapoptotik ve nöroprotektif etkilerinin araştırmayıamaçladık. Denek olarak, 20 adet, 225 - 275 gr ağırlığında, erişkin, erkek Sprague -Dawley sıçan kullanıldı. Denekler dört gruba ayrıldı: Grup 1 (sadece travma), Grup 2(travma + melatonin), Grup 3 (travma + minosiklin), Grup 4 (travma + melatonin +minosiklin). Bu çalışmada, apoptozis aktivitesini gösteren immünohistokimyasalparametrelerin seviyeleri melatonin ve minosiklin tedavisi ile anlamlı derecededüşmüştür. Ayrıca melatonin ve minosiklin birlikte kullandığında , sıçanlarda klinik venörolojik olarak daha iyi bir sonuca neden olmuş, motor fonksiyon skoru ve açılıdüzlem skoru değerlerini anlamlı derecede yükselttiği bulunmuştur. Araştırılanbiyokimyasal parametrelerde gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılıksaptanmıştır. Sonuç olarak bu çalışmada melatonin ve minosiklinin sıçanlardasekonder spinal kord hasarını azalttığı ve hasarlı spinal kordun iyileşmesinikolaylaştırdığı gösterilmiştir. Spinal cord injury is a big social problem, that causes physical and psychiatricproblems. More than half of survivors can't continue their daily life. Neurosurgicalhistory is full of many clinical and experimental studies to improve the clinicaloutcome after spinal injury. Intensive efforts that spent for treatment has providedpositive contributions on treatment protocol and expected life. But there is noconsensus for treatment protocols. Today minocycline and melatonin are used fortreatment of a variety of diseases but, haven't find a place for the use in spinaltrauma. In this research, we studied antiapoptotic and neuroprotective effects ofmelatonin and minocycline on spinal cord injuries. 20 male adult Sprague - Dawleyrats weighted between 225 - 275 grams were used in this study. Rats were dividedinto four groups: group one (only trauma), group two (trauma + melatonin), groupthree (trauma + minocycline) and group four (trauma + melatonin + minocycline).Our study showed that the apoptotic activity was significantly lower in melatonin +minocycline combo group. Besides this, melatonin and minocycline together, iseffective on clinical and neurologic cure after the trauma. Motor function and Inclinedplane scores were significantly increased with treatment of these drugs. Our studyshowed that, melatonin and minocycline combination treatment resulted in betterclinical and neurological outcome, and reduced apoptosis after spinal trauma in ratmodel. 91

Bu çalışmada, bornitrür-hidroksiapatit emdirilmiş scaffold veya otogreft kraniyoplastisi ile kraniyotomi defektinin rat beyin parankimine etkileri biyokimyasal ve histolojik karşılaştırmalı olarak değerlendirildi. Çalışmamızda deney hayvanı olarak toplam 60 adet Albino Wistar cinsi erkek sıçan kullanıldı. Her grupta 10 adet olmak üzere 6 gruba ayrıldı.Genel anestezi uygulamasından sonra gruplardaki deneklerin parietal kemiklerinin merkezinden 8 mm çapında defektler oluşturuldu. Defektlere otogreft , BN (Bor Nitrür), HA (Hidroksiapatit) ve PLGA (poli-laktit ko-glycolideasid) emdirilmiş scaffoldlar yerleştirildi ve 1ay boyunca iyileşmeye bırakıldı.4 hafta sonunda tüm gruplardaki hayvanların kalvarial kemikleri implant ile beraber dikkatlice çıkarıldı. Biyokimyasal ve histolojik inceleme için defektli bölgedenbeyin parankim örnekleri alındı. Antioksidan enzim düzeylerinin ölçümlerini içeren biyokimyasal analizlerde kontrol grubu ile karşılaştırıldığında deney grupları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark gözlendi.Bütün grupların parankim hasarı açısından histopatolojik bulguları değerlendirildiğinde, en az hasarın otogreft grubunda olduğu, daha sonraki sıralamanın HA ve BN, PLGA Scaffold ve defekt grubu olduğu belirlendi. Postoperatif dönem süresince elde ettiğimiz bulgular ışığında sonuç olarak BN 'ün kraniyoplasti uygulamalarında alternatif bir sentetik greft materyali olarak kullanılabileceği kanısına varıldı. This experiment was conducted to evaluate the effects of boron nitride-hydroxyapatite impregnated scaffold or the craniotomy defects caused by the autograft cranioplasty rat brain parenchyma biochemical and histological parameters. Albino Wistar male rats were divided into 6 groups, each consisting of 10 rats. After administration of general anesthesia a bone defects (8 mm diameter) was created the parietal bone. Defects was applied with autograft, boron nitride, hydroxyapatite and PLGA containing scaffolds and them were allowed to recover for 1 month. Calvarial bones of animals in all groups were removed with implants after 4 weeks. Brain parenchyma tissue from defective region were taken for biochemical and histological examination. Antioxidant enzyme levels were different across the study groups.Postoperative period,histological data revealed at least damage and autograft provided for parenchyma damage.Compared with other grafts, BN may be an alternative bone synthetıc graft in neurosurgery applications. 80

Amaç: Ratlarda deneysel laminektomi modeli sonrası gelişen peridural fibrozis üzerine, çörekotu (Nigella sativa) uçucu yağının temel biyoaktif bileşeni olan ve intraperitoneal olarak uygulanan timokinon maddesinin etkisinin incelenmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Çalışmamızda toplam 20 adet Wistar albino cinsi dişi rat kullanıldı. Ratlar randomizasyon ile Sham ve Cerrahi + Timokinon olmak üzere 2 gruba ayrıldı. Her iki gruba da genel anestezi altında L1 seviyesine laminektomi yapıldı. Sham grubundaki deneklere herhangi bir ilaç uygulanmadı. 2. grup ise aynı cerrahi işlem sonrasında 28 gün boyunca 24 saatte bir timokinon 10 mg/kg intraperitoneal olarak verildi. Tüm gruplar 4 hafta sonra sakrifiye edilerek laminektomi alanı en blok olarak eksize edildi. Stereolojik incelemeler sonucunda grupların ortalama yeni kemik hacmi, ortalama damar hacmi ve ortalama fibrozis hacimleri hesaplandı. Sonuçlara göre gruplar istatistiksel olarak karşılaştırıldı.Bulgular: Sham grubu ve çalışma grubu arasında ortalama yeni kemik hacmi, ortalama damar hacmi ve ortalama fibrozis hacimleri açısından da istatistiksel olarak ileri derecede anlamlı farklılık saptandı. Sonuçlar incelendiğinde timokinonun yeni kemik hacmi ve damar hacminde önemli bir artışa neden olduğu (p0.05). Conclusion: According to the results obtained in this study, thymoquinone decreases peridural fibrosis formation in experimental laminectomy model. 83

Spinal kord travması sonrası yaşam kalitesi azalan ve yatağa bağımlı hale gelen insanların fonksiyonel kayıplarını yerine getirmek için çalışmalar her geçen gün artış göstermektedir. Bu çalışmaların başında nörorejenerasyon ile ilgili olanlar önemli bir yer tutmaktadır.Bizde çalışmamızda 8 gruptan oluşan 32 adet rat üzerinde riluzolün nörorejeneratif ve nöroprotektif etkisi üzerine çalışma yaptık. Çalışmamızda daha önceki çalışmalarda rastlamadığımız travma öncesi 48, 36 ve 24 saat önce ilaç verilen gruplardaki klinik değişime vurgu yapmak istedik.Yaptığımız deney hayvanı çalışmasında riluzolün 2 haftalık sonuçlarında istatiksel olarak anlamlı bir fark gözlemlemedik. Ancak özellikle travmadan 48 saat öncesinde riluzol verilen grupta belirgin fonksiyonel geri kazanımları gösteren değerler elde ettik. Bu bilgiler de bize, spinal kord tümör cerrahisi öncesi verilecek riluzol ile fonksiyonel kayıpların minimum, kazanımların ise maksimum düzeye getirmeye yönelik bilimsel yorumlar kazandırmıştır. Bu yöndeki çalışmaların da çok daha pozitif sonuçlar getireceğini konusunda bize ışık tutmuştur. The studies for refunctioning the functional loss of people whose qualities of lives have decreased and who have become bedbound after spinal cord trauma, have been increasing every day. The studies about neuroregeneration are significantly important among these studies.We have studied neurogenerative and neuroprotective effects of riluzole on 32 rats in 8 groups in our study. In our study, we have wanted to emphasize the clinical changing, that we haven't come across in the previous studies, in the groups that were given drugs 48, 36, and 24 hours ago before the trauma. We haven't observed any statistically significant changing in the 2 weeks' results of riluzole in our experimental animal study. However, we have obtained the values that show significant functional recovery especially in the group that were given riluzole 48 hours ago before trauma. These findings have given us scientific remarks about bringing the functional loss to the minimum level and bringing the recoveries to the maximum level with riluzole that is given before spinal cord tumor surgery. Also they have enlightened us about that the studies in this field will bring much more positive results. 76

Travmatik omurilik yaralanması, önemli bir morbidite ve mortalite sebebidir. Primer ve sekonder hasarlanma mekanizmaları, spinal kord yaralanmalarında önemli rol alırlar. Bu çalışmada, ratlara uygulanan deneysel spinal kord yaralanma modelinde, kersetin ve metilprednizolonun sekonder hasarlanma mekanizmaları üzerine etkileri araştırılmaktadır.Bu çalışmada, 30 Wistar albino cinsi erkek rat kullanıldı. Ratlar, rastgele 5 farklı gruba ayrıldı. Grup 1; kontrol grubu, Grup 2; (Travma grubu) tedavi verilmeden travma uygulanan grup olarak belirlendi. Grup 3; travma sonrası 30 mg / kg (ip) metilprednizolon verilip 72 saat sonra sakrifiye edilen grup, Grup 4; travma sonrası tek doz 100 mg / kg (ip) kersetin verilip 72 saat sonra sakrifiye edilen grup, Grup 5; travma sonrası 24 saat arayla 3 kez 100mg/kg (ip) kersetin verilip 72 saat sonra sakrifiye edilen grup olarak belirlendi. Travma modelinde; T7, T8, T9 laminektomi sonrası, 60 saniye boyunca anevrizma klibi (Yaşargil) ile doğrudan spinal kordda, travma oluşturuldu. Ratlar, fonksiyonel iyileşmenin değerlendirilmesi amacıyla, klinik motor muayene skalası (Drummond ve Moore' a göre) ile eğik düzlem (Inclined Plane) testine tabi tutuldu. Ratların sakrifikasyonu sonrasında, biyokimyasal (NO, MDA ve TAS ölçümleri) ve histopatolojik incelemelerde kullanılmak üzere, plazma ve doku örnekleri alındı.Çalışmanın sonucunda, NO, MDA ve TAS analizleri; gruplar arasında, metilprednizolon ve kersetin lehine anlamlı farklılık gösterdi. Histopatolojik analizler de tedavi grupları lehine değerlendirildi.Kersetin ve metilprednizolon, deneysel spinal kord yaralanmasında; sekonder hasarlanma mekanizmasının zararlı etkilerini azaltmasıyla, antiinflamatuar ve antioksidan ajan olarak hizmet edebilirler.Anahtar kelimeler: Spinal kord yaralanması, kersetin, metilprednizolon. Spinal cord injuries are among the most challenging traumatic injuries resulting in significant morbidty and mortality. Both primary and secondary injuries play important roles in SCI. This study aims to investigate the effects of methylprednisolone and quercetin on secondary mechanisms in an experimental spinal cord trauma model in rats.Thirty male, Wistar albino rats were used in this study. Rats were randomly divided into 5 different groups. Animals in Group 1 served as control. Group 2 (trauma group) received SCI and no further treatment, Group 3 received 30mg/kg ip methylprednisolone after SCI and killed at the 72th hour of the experiment. Group 4 : 100 mg/kg ip single dose quercetin after SCI and killed at the 72th hour of the experiment. Group 5: received 100 mg/kg quercetin three times 24 hours apart after SCI and killed at the 72th our of the experiment. Trauma model was utilized after T7, T8, T9 laminectomy by application of an aneurysm clip (Yasargil) directly to the spinal cord for 60 seconds. Functional evaluation of the animals were performed with motor examination (according to Drummond and Moore) and inclined plane tests. After sacrification, animals' plasma and tissue specimens were collected as appropriate for biochemical (NO, MDA and TAS measurements) and histopathological evaluation.Results of the study demonstrated significant difference among groups in favor of methylprednisolone and quercetin regarding NO, MDA and TAS. Histopathological analyzes were also in favor of treatment groups. However, there was no significant difference between groups. Methylprednisolone and quercetin have favorable effects in experimental spinal cord injury and may serve as an anti-inflammatory and anti-oxidant agent in alleviating effects of secondary mechanisms.Key words: Spinal cord injury, methylprednisolone, quercetin. 120

Bu çalışmanın amacı hipokampal mikroglia aktivasyonu ile serum S100B düzeyi arasındaki olası korelasyonun lityum-pilokarpin ile oluşturulan deneysel bir status epileptikus modelinde incelenmesi ve minosiklin'in etkilerinin araştırılmasıdır. Deneylerde 12 haftalık 200-250 g arası ağırlığa sahip erkek Sprague-Dawley sıçanlar kullanıldı (n=24). Sıçanlar, 4 gruba ayrıldı. Deney grubunda lityum-pilokarpin ile SE indüklenmiş hayvanlar yer aldı. Deney hayvanlarına pilokarpin enjeksiyonundan 24 saat önce lityum klorid uygulandı (127 mg/kg. i.p.). Pilokarpin tek doz olarak uygulandı (30 mg/kg, i.p.). Ayrıca pilokarpin'den 30 dakika önce kolinerjik yan etkileri ortadan kaldırmak maksadı ile sıçanlara metilskopolamin-bromid (1mg/kg) verildi. Nöbetler Racine skalasına göre derecelendirildi. SE'nin başlangıcı süregelen nöbet aktivitesinin başlangıcı olarak tanımlandı (nöbetler arasında normalleşme olmaksızın) . SE oluşan sıçanlarda, SE süresi i.p. diazepam (10 mg/kg) ile kontrol altına alındı. Deney grupları aşağıdaki şekilde planlanmıştır:Grup 1(Kontrol, n=6): Bu gruptaki hayvanlara herhangi bir işlem uygulanmadı.Grup 2 (Sham,n=6): Sıçanlara lityum, metilskopolamin ve pilokarpin yerine salin verildi. Salin enjeksiyonundan 2 saat sonra tek doz diazepam enjekte edildi.Grup 3 (Status Epileptikus): Sıçanlara pilokarpin enjeksiyonundan 24 saat önce lityum klorid uygulandı (127 mg/kg. i.p.). Pilokarpin tek doz olarak uygulandı (30 mg/kg, i.p.). Ayrıca hayvanlara metilskopolamin de verildi. Nöbetleri sonlandırmak için ilk pilokarpin dozundan 60 dakika sonra diazepam ( 10 mg/kg i.p. ) uygulandı. 3, 4, 5, 6 ve 7. günlerde bütün sıçanlara ölüm oranını azaltmak için 09:30-10:30 ve 16:30- 17:30 zaman dilimlerinde günde 2 defa 5 ml subkutan enjeksiyon ile salin ve gavaj ile yaklaşık 1 ml TPN solüsyonu verildiGrup 4 (Status Epileptikus + Minosiklin): Grup 3'deki aynı deney protokolü minosiklin varlığında tekrarlandı. Minosiklin 0.1 M fosfat tamponu içerisinde çözülerek (pH:7.4), i.p olarak 3, 4, 5, 6 ve 7. günlerde 50 mg/kg dozunda uygulandı. Lityum uygulamasını takiben 8. günde sıçanların tamamının hipokampusları çıkarıldı ve dorsal hipokampusta OX-42 ve GFAP ekspresyonu immünhistokimyasal yöntemlerle değerlendirildi. Ayrıca, hipokampuslar çıkarılmadan önce hayvanların periferik venlerinden kan alınarak S100B tayini yapıldı. Bu çalışmanın sonucunda, Kontrol grubuna göre SE ve SE + Minosiklin gruplarındaki kan S100B düzeylerindeki yüksekliğin, literatüre bakıldığında eksitotoksik hasar sonucu glialar tarafından salınan S100B' nin , sürmekte olan hasarı ve buna karşı gelişen glial reaktiviteyi yansıtmasından kaynaklandığını düşündürdü. Ayrıca Kontrol grubundaki CA1'de OX42 (+) mikroglia sayısı ve DG'de GFAP (+) astrosit sayısının SE grubundan anlamlı olarak daha düşük bulunması ise epilepsi gibi nörodejeneratif hastalıklarda nöroinflamatuar süreçlerin tetiklendiği mikroglial aktivasyonun varlığını düşündürdü. The purpose of this study is the investigation of the effect of Minocycline and the possible correlation between hippocampal microglial activation and S100B serum in an experimental status epilepticus model. In the experiments, 12 week old male Sprague-Dawley rats weighting 200 to 250 grams were used (n=24). Rats were separated in to four groups. Animals induced with lithium and pilocarpin was used in the experiment group. Lithium chloride was given to the experimental animals 24 hours before the injection of pilocarpin (127 mg/kg. i.p.). One dose of Pilocarpin was applied (30 mg/kg, i.p.). Besides that methilschoplamine-bromide (1mg/kg) was given to the animals 30 minutes before pilocarpin injection to remove the cholinergic side effects. Seizures were degreed due to Racine scale. The beginning of SE was defined as the start of lasting seizure activity (without normalizing between seizures). SE time was taken under control using diazepam (30 mg/kg, i.p.) in the rats having SE.Experiment groups are planned as follows:Group 1 (Control,n=6): There was no proceeding on the animals in this group.Group 2 (Sham,n=6): Saline was given to the animals instead of Lithium, methilescopolamine. One dose of diazepam was injected after 2 hours of Saline injection.Group 3 (SE): Lithium Chloride (127 mg/kg. i.p.). was applied to the animals 24 hours before one dose of pilocarpin injection(30 mg/kg, i.p.). Methilescopolamine was also given. Diazepam (10 mg/kg i.p. ) was applied after 60 minutes of pilocarpin injection to end the seizures. At the days of 3, 4, 5, 6 and 7, subcutaneous injection with 5 ml saline and gavage and 1 ml TPN solution is given to the rats two times a day between 09:30-10:30 and 16:30- 17:30 to reduce the death rate.Group 4 (SE + minocycline): the experiment protocol in the group 3 was repeated with the existence of minocycline. Minocycline dissolved in 0.1 M phosphate buffer (pH:7.4, i.p ) was applied with a 50 mg/kg dose at the days 3, 4, 5, 6 ve 7.After Lithium application at eight day all the hippocampuses of the rats was removed and OX-42 and GFAP expression in the dorsal hippocampus was evaluated with immunohistochemical methods. Besides, determination of S100B was performed by taking blood from peripheral veins before the removel of hippocampuses.As a result of this, the high levels of S100B at SE and SE+ minocycline groups with respect to the control group suggest that S100B released from glias as a result of excitotoxic injury is the projection of the ongoing injury and glial reactivity developing against it referring to the literature. Also the significant low level of OX42 (+) microglia number and GFAP (+) astrocyte number in the control group at CA1 with respect to SE group suggests the presence of microglial activation triggered by neuroinflammatory processes in neurodegenerative diseases like epilepsy. 130

Amaç: Ratlarda deneysel subaraknoid kanama (SAK) oluşturup bu model üzerinden biyokimyasal ve histomorfometrik inceleme yaparak, hesperidinin serebral vazospazma karşı koruyucu etkisini araştırmayı amaçladık. Yöntem: Çalışma 5 grup (G) ve her grupta 8 adet Wistar Albino cinsi rat olacak şekilde planlandı. G1: Herhangi bir girişim uygulanmadı; G2: Subaraknoid Kanama oluşturuldu; G3: Subaraknoid Kanama+ Serum fizyolojik verildi (100mg/kg); G4: Subaraknoid Kanama+ düşük doz Hesperidin verildi (50mg/kg); G5: Subaraknoid Kanama+ yüksek doz Hesperidin verildi (100mg/kg). Rat kuyruk arterinden alınan 0,15 cc otolog kan, kranioservikal bileşkeden sisterna magnaya enjekte edilerek subaraknoid kanama oluşturuldu. İlaç dozları; iki gün, günde iki doz şeklinde, toplam dört doz intraperitoneal olarak uygulandı. Denekler 48. saatin sonunda sakrifiye edildi. Bulgular: Lipid peroksidasyonun son ürünü olan malonildialdehid düzeylerinde ilaç gruplarında (G4, G5) istatistikî olarak anlamlı derecede azalma tespit edilmedi. Baziller arterden hazırlanan ince kesitler morfolojik olarak incelendiğinde subaraknoid kanama gruplarında (G2, G3) lümende ileri derecede daralma ve damar duvarında kalınlaşma olduğu görüldü. Hesperidin uygulanan gruplarda (G4, G5) ise damar duvar kalınlığının diğer subaraknoid kanama gruplarına (G2 ve G3) göre belirgin olarak azaldığı, lümen çaplarının da belirgin olarak arttığı belirlendi. Sonuç: Elde edilen bu bulgular hesperidinin malondialdehid ile ilişkili lipid peroksidasyonunu önleyici antioksidan etkinliğinin olmadığını, buna karşın damar duvar kalınlığının azalması ve lümen çapının artmasını sağlayarak serebral vazospazm'da etkili olabileceğini düşündürmektedir. Purpose: To investigate the protective effects of hesperidin against cerebral vasospasm by establishing an experimental rat model of subarachnoid hemorrhage and performing biochemical and histomorphologic researchs on these models. Methods: In this study, 5 groups and 8 wistar albino rats in each groups investigated. G1: not implemented any initiatives; G2: subarachnoid hemorrhage was created; G3: Subarachnoid hemorrhage was created and salina was given (100 mg/kg); G4; subarachnoid hemorrhage was created and low dose hesperidin was given (50 mg/kg); G5; subarachnoid hemorrhage was created and high dose hesperidin was given (100 mg/kg). Subarachnoid hemorrhage was created by injecting 0,15cc of autologous blood taken from the rat tail artery, to cisterna manga from craniocervical junction. Drugs are adminestered intraperitoneally as twice dose daily for totally 2 days. Rats were sacrificed at the end of 48 th hours. Findings: No statistically significant decrease observed on malondialdehyde levels; which is the end product of lipid peroxidation; against the drug groups (G4 and G5). Thin sections prepared from the basilar artery were examined morphologicall and severe lumen narrowing and vessel wall thickening was observed in the subarachnoid hemorrhage groups (G2, G3). In hesperidin applied groups (G4, G5), it is determined that vessel wall thickness measurements were lesser than subarachnoid hemorrhage groups (G3, G4) and the lumen diameters were significantly higher than subarachnoid hemorrhage groups (G3, G4).Result: These findings suggest that hesperidin has no effect on malondialdehyde associated lipid peroxidation activity, but on the other hand it thought be useful on subarachnoid hemorrhage therapy because of its beneficial effects on vessel wall thickness and lumen diameters. 68

Biz bu çalışmamızda spinal kord iskemi-reperfüzyon hasarında Barnidipin'in etkinliğini ölçmeyi amaçladık. Bu amaçla 32 adet dişi sıçan 4 grupa ayrılarak çalışma yapıldı. 1. Grup kontrol grupu olarak kabul edildi. Kontrol grupu dışındaki diğer 3 grupta Abdominal Aort'a 45 dakika klip kompresyonu yapıldı. Grup-2'ye sadece klip kompresyonu yapıldı ve hiçbir ilaç uygulanmadı. 3. Gruba 10mg/kg Barnidipin, 4. Gruba 30 mg/kg metil prednizolon intraperitoneal yoldan verildi. Tüm gruplara 1. ve 24. saatte Tarlov skalasına göre motor muayene yapıldı. 24 saat sonra tüm deneklerin spinal kordları Histopatolojik ve biyokimyasal inceleme amacıyla çıkarıldı. Sonuç olarak; Barnidipin'in, bizim verdiğimiz doz ve sürede spinal kord iskemi-reperfüzyon hasarlanmasını azaltmada veya önlemede yeterli etkinliğe sahip olmadığı anlaşılmıştır.Anahtar kelimeler; spinal kord, iskemi, reperfüzyon, Barnidipin, Metilprednizolon In this study, our aim was to analyse the effects of barnidipine ın spinal cord ischemia reperfusion injury. 4 groups of 32 female rats were used in this study. The Group 1 was considered as sham group. In the other 3 groups clip compression, was performed for 45 minutes on the abdominal aorta. Group 2 was clip compression only group, and no treatment was given. Group 3 was Barnidipine group, and in this group 10 mg/kg barnidipine was administered intraperitoneally. In Group 4, 30mg/kg metiprednizolon was administered intraperıtoneally. In all of the groups motor examination by Tarlov scale was perfomed at the 1st and 24th hours after the injury. At the 24th hour spinal cords of the all subjects were excised for biochemical and histopathological examinations. In conclusion, we found that barnidipine does not have enough activiy on spinal cord ischemia reperfusion injury İn the doses and time span we used.KEYWORDS; spinal cord, ischemia, reperfusion, , metilprednizolon 60

Giriş: Spinal kordun yaralanmaları ekonomik ve sosyal ciddi sorunlara yol açması ve halen kabul görmüş bir tedavi şemasının olmaması nedeniyle önemini korumaktadır. Primer ve sekonder hasarlanma olarak iki grupta incelenir. Primer hasarlanma travma esnasında ortaya çıkan kompreson kontüzyon ve laserasyonu içerir. Buradaki hasarlanma miktarı travmanın büyüklüğüne, etki süresine ve absorbe edilen enerji miktarına bağlıdır. Sekonder hasarlanma ise primer hasarlanmanın tetiklediği dakikalar içinde ortaya çıkan günlerce devam eden metabolik ve biyokimyasal olayları içeren bir süreçtir. Bu alanda yapılan klinik ve deneysel araştırmalar çok büyük oranda sekonder hasarlanmayı önlemeye yöneliktir.Method: Bu çalışmada klip kompresyon yöntemi kullanılarak meydana getirilen omurilik yaralanmaları histopatolojik (Luxol fast blue, hematoksilen –eozin ve TUNEL boyama yöntemi) ve hasar skoru muayene yöntemleri (eğik düzlem, motor muayene) kullanılarak siklosporin-A 'nın ikincil hasar üzerindeki koruyucu ve tedavi edici etkinliği araştırıldı. Çalışmada 18 adet Sprague Dawley cinsi dişi erişkin rat kullanıldı. Anesteziyi takiben T7-T9 (Torakal vertebra) mesafesinden yapılan cilt insizyonu ile paravertebral adaleler sıyrıldı grup 1 (kontrol grubu), grup 2 ( laminektomi+ kord basısı ) ve grup 3 (laminektomi+kord basısı + siklosporin-A) verilen 6'şar rattan oluşan toplam üç grup oluşturuldu. Denekler 10 gün boyunca izlenerek nörolojik fonksiyonları 1. 3. 5. ve 10. günlerde kaydedildi. Histopatolojik inceleme için 10. günde sakrifiye edildi. Bulgular: Histopatolojik incelemede Siklosporin-A (sandimmün-Novartis IV ampül)'nın kullanıldığı grupta travma grubuna göre hasar alanının daha küçük çapta olduğu, beyaz maddede bozulmuş aksonların daha az olduğu, yapısal bütünlüğün korunduğu nekroz ve apoptotik hücrelerin de az olduğu izlenirken travma grubunda ise hasar alanında yaygın ödem, inflamatuar hücrelerinde artış, beyaz maddede de vakuolize akson yapıları vardı. Mann Whitney-U istatiksel değerlendirmesinde ise apoptotiz ve nekrozun grup 3 de grup 2 ye göre anlamlı olarak azaldığı izlendi (p

Giriş: Travmatik omurilik yaralanması (TOY) ani ve beklenmedik şekilde oluşan; son derece yıkıcı, sakatlayıcı; kişisel ve toplumsal açıdan yüksek maliyetlere; psikolojik ve sosyolojik sorunlara neden olan bir olay olarak tanımlanabilir.Gelişen tıbbi bakım, morbidite ve mortaliteyi iyileştirmiş olmasına rağmen, nöronal hasarın sınırlanması ve rejenerasyonun uyarılması amacıyla yapılan farmakoterapideki gelişmeler ise hala sınırlıdır.Preklinik çalışmalarda başarılı tedavi modalitelerinin çoğunun, klinik çalışmalarda sınırlı başarı elde etme nedenlerinden birisi, primer mekanik yaralanmanın tetiklediği sekonder dejeneratif yanıtın karmaşıklığıdır. Çünkü birçok monoterapi sekonder yaralanma mekanizmasının yalnızca bir aşamasını etkilemektedir. Oysa başarılı tedavi bu mekanizmanın birçok aşamasında etkili olmalıdır. Bu nedenle kombine tedavi uygulamaları klinik ve deneysel bazda daha öncelikli düşünülmeye başlanmıştır. Bu çalışma SKY'ında Etanersept+Methorexat(MTX) kombinasyonunun eş zamanlı kullanımının sinerjik bir etki yaratıp yaratmadığını anlamak için gerçekleştirilmiştir.Methot: Bu çalışmada klip kompresyon yöntemi kullanılarak oluşturulan omurilik yaralanmaları histolojik(Luxol fast hematoxilen-eozin ve TUNEL boyama yöntemleri) ve nörolojik muayene yöntemleri ( Eğik düzlem ve motor skorlama) kullanılarak Etanercept, methotrexat ve etanercept+methotrexat kombinasyonlarının ikincil hasar üzerindeki koruyucu ve tedavi edici etkinlikleri araştırıldı. Çalışmada 30 adet sprague Dawley cinsi dişi erişkin rat kullanıldı. Anesteziyi takiben T7-9 (torakal) mesafesinden yapılan cilt insizyonu ve paravertebral adaleler sıyrıldı. Grup 1(kontrol), grup 2 (laminektomi+kord basısı),grup 3 (laminektomi+kord basısı+etanercept), grup 4 (laminektomi+kord basısı+methotrexat), grup 5 (laminektomi+kord basısı+etanercept+methotrexat) verilen 6'şar rattan oluşan toplam 5 grup oluşturuldu. Deneklerin 1, 3, 5 ve 10. günlerde eğik düzlem ve motor skorları değerlendirildi. Histopatolojik değerlendirme için 10. gün sakrifiye edildiler. Bulgular: Her iki monoterapi grubunun travma grubuna göre klinik bulgularda istatistiksel anlamda belirgin düzelme ve buna uyumlu şekilde histolojik bulgularda istatistiksel anlamda nekroz ve apoptozis oranlarında belirgin baskılanma sağlanmıştır. Her iki monoterapi grubunun karşılaştırmalarında klinik ve histolojik bulgulara göre aralarında istatistiksel anlamda farklılığın olmadığı, ancak etanercept lehine kısmi bir farklılığın olduğu görülmüştür. Kombine terapi grubunun travma grubu ile karşılaştırılmasında klinik bulgular ve apoptozis açısından istatistiksel anlamda kombine tedavi lehine; mono terapiler ile karşılaştırılmasında ise kombine tedavinin histolojik (nekroz ve apoptozisin baskılanması) olarak istatistiksel anlamda monoterapi gruplarına üstünlük sağlamasına karşın klinik anlamda bu farklılığın görülmediği ortaya konmuştur.Sonuç: Gerek çalışmamızdaki denek sayısının; gerekse literatürde yapılan çalışma sayısının çok sınırlı olması methotrexat+etanercept kombinasyonunun etkilerinin net olarak ortaya konmasına engel olmaktadır. Bu nedenle daha fazla sayıda deneysel ve klinik çalışmanın yapılması gereklidir. Introduction: Traumatic spinal injury (TSI) is defined as a sudden, devastating, debilitating event which causes highly valued personal and social costs; and physiological, sociological problems.Even though advancements in medical care have improved rates of morbidity and mortality, progress in pharmacotherapy which has been developed to stimulate regeneration and restrict neuronal damage, is still limited.One reason for treatment modalities, which have been successful in preclinical trials, to end up with limited results in clinical studies, is the complexity of the secondary degenerative response which has been triggered by the primary mechanical injury. Most of the mono-therapies affect, only one stage of the secondary injury mechanism; whereas a successful treatment should be effective in many stages. Therefore combined therapy practices are being prioritized in clinical and experimental trials. This study is designed to understand if Etanercept+Methotrexate combination in TSI has any synergistic effects or not. Methods: In this study with the use of histological (Luxol fast hematoxylin-eosin and TUNEL dying) and neurological examination (Inclined plane and motor scoring) methods; preservative and therapeutic efficacies of Etanercept, Methotrexate and Etanercept+Methotrexate combination in secondary injury are being investigated on spinal injury models which have been created by clip compression technique. 30 Sprague Dawley breed mature female rats were exploited in this study. Following the anesthesia, with a skin incision through the space between T7-T9 (thoracal vertebras), paravertebral muscles were dissected; and five groups, 6 rats in each, were comprised: group 1 (the control group), group 2 (laminectomy + cord compression), group 3 (laminectomy + cord compression + Etanercept), group 4 (laminectomy + cord compression + Methotrexate) and group 5 (laminectomy + cord compression + Etanercept + Methotrexate). Subjects were evaluated at days 1, 3, 5 and 10 for their inclined plane and motor scores. All were sacrificed at day 10 for the histopathological examination.Findings: Regarding the clinical findings, in each mono-therapy group with respect to trauma group, a significant recovery, and in correspondence to that a significant reduction of necrosis and apoptosis rates in histological results were found. When two mono-therapy groups were compared, there was no significant difference in clinical and histological manners, whereas a partial difference was observed in favor of Etanercept. In comparison of combination therapy group verses trauma group, a significant difference in the favor of combination therapy -regarding the clinical findings and apoptosis- was found. When compared with the mono-therapies, combination therapy is found to be significantly superior to mono-therapy groups in histological aspect (necrosis and apoptosis reduction), whereas this superiority cannot be kept in clinical sense.Results: Neither the number of subjects in our trial nor the quantity of studies in the literature is efficient enough to clearly manifest the effects of Methotrexate + Etanercept combination in TSI. Therefore more experimental and clinical studies are needed to be accomplished. 110

Glioblastoma multiforme (GBM) en malign tümörlerden biridir. Radikal cerrahi, radiyoterapi ve kemoterapiile ortalama sağkalım 12-14 aydır. Glioblastomanin infiltratif ve invaziv özelliğinden dolayı beyine yayılabilmektedir. Glioblastomanın tedavisinde en önemli sınırlayıcı faktör kan beyin bariyeridir(KBB); bu bariyerkemoterapötik ajanların tümör hücrelerine ulaşmasına engel olmaktadır ve kemoterapötik ilaçların istenmeyen yan etkileri olmaksızın terapötik dozlarda tümöre ulaşmaktadır. Bunu aşmak lipit kaplı nanoparçacıkların ilaç taşıyıcılar olarak kullanılmasıyla daha az sistemik yan etki görülmekte ve tümör dokusunda daha yüksek ilaç konsantrasiyonlarına ulaşılmakta ve tedavi etkinliği belirgin ölçüde arttırılmaktadır. Yapılan bu çalışmada zerdeçal bitkisinde bulunan `curcumin` adlıantitümöral etken madde polilaktik-ko-glikokolik asit (PLGA) nanopartikülüne yüklenmiştir ve sıçan RG2 glioma modelinde tümöre karşı etkinliği test edilmiştir. Çalışmada kontrol, intravenöz (İV) ve intratümöral (İT) curcumin, İV ve İT boş nanopartikül, İV ve İT curcumin yüklü nanopartükül grupları olşturulmuştur. Tümör oluşumu manyetik rezonans (MR) görüntüleme ile teyit edilmiş, tedavi uygulaması sırasında ve uygulamadan 5 gün sonra MR boyutları ölçülerek kıyaslanmıştır. Kontrol grubunda tümör boyutlarının belirgin olarak arttığı izlenmiştir (33.9±21.3 mm3 - 123.7±41.1 mm3; p=0.036). Buna karşılık tümörde en belirgin küçülme İT uygulanan curcumin yüklü nanoparça grubunda gözlenmiştir (66.6±44.6 mm3 - 34.9±21.7 mm3; p=0.028). İT curcumin yüklü nanoparça grubunda ise tümör boyutlarındaki küçülme istatistiksel olarak anlamlı olmamakla birlikte (20.9±13.2 mm3 - 9.0±6.8 mm3; p=0.249), kontrol grubuyla kıyaslandığında tümör boyutlarındaki bu değişim anlamlı bulunmuştur (p=0.036). İV curcumin uygulaması ile de tümör boyutlarındaki büyüme bir ölçüde sınırlandırılabilmekle birlikte küçülme sağlanamamıştır (17.7±21.2 mm3 - 18.7±18.9 mm3; p=0.528).Yapılan deney çalışmasında PLGA nanopartikülüne yüklenmiş curcuminin özellikle intraserebral uygulamalarda intravenöz uygulamaya göre tümör boyutlarını küçülttüğü hem MRG ile hem de histopatolojik olarak görülmüştür. Glioblastoma multiforme (GBM ) is one of the most malignant brain tumors. With radical surgery, radiotherapy and chemotherapy median survival is 12-14 months . Due to the infiltrative and invasive nature of glioblastoma may spread to the entire brain. The most important limiting factor in the treatment of glioblastoma is blood brain barrier (BBB ). This barrier prevents chemotherapeutic agents reache into the tumor cells and without the adverse side effects of chemotherapeutic drugs at therapeutic doses do not have access to the tumor . To overcome this, the lipid -coated nanoparticles is observed using as few systemic side effects and drug delivery to achieve higher drug concentration in the tumor tissue and the treatment efficiency is significantly increased. Plants in this study performed in turmeric ` curcumin ` has anti tumor active ingredient polylactic - co - glycocholic acid ( PLGA) was charged to the nanoparticles and the antitumour activity was tested in the rat RG2 gliomamodel. In this study, control, intravenous (IV) and intratumoral ( IT) empty nanoparticles and IV and IT groups curcumin loaded nanoparticles were formed. Tumor formation was confirmed by magnetic resonance imaging, during treatment and 5 days after administration was compared by measuring the dimensions of the MRI. In the control group, tumor size was increased significantly over time (33.9±21.3 mm3 - 123.7±41.1 mm3; p=0.036). The most pronounced tumor shrinkage was observed in the IT administered curcumin-loaded nanoparticle group (66.6±44.6 mm3 - 34.9±21.7 mm3; p=0.028). Although the reduction of tumor size in the IT curcumin-loaded nanoparticle group was not statistically significant (20.9±13.2 mm3 - 9.0±6.8 mm3; p=0.249), this change in tumor size was significant when compared to the control group (p=0.036). IV curcumin was also effective in limiting the tumor growth to some extent, but, tumor shrinkage was not achieved with this treatment (17.7±21.2 mm3 - 18.7±18.9 mm3; p=0.528).The experiments in the study showed that curcumin-loaded PLGA nanoparticles, especially when administered via intracerebral route, reduce tumor size as demonstrated by both MRI and histopathologic investigation. 83

Epilepsi dünyada % 1 prevelansa sahip olduğu öngörülen, yaygın ve ciddi nörolojik bir bozukluktur. Bilindiği üzere epilepsi hastalarının 30%'u mevcut medikal tedaviye yanıt vermemekte bu da yeni terapötik modalitelerin geliştirilmesi ihtiyacını doğurmaktadır. Hipokampal dejenerasyonla karakterize olan temporal lob epilepsi (TLE) epileptik hastaların üçte birinde görülmektedir. TLE sıklıkla ilaca dirençli olan epilepsi tipleri arasındadır. Son yıllarda nöral kök hücre/perekürsör hücrelerin doğal halinin ya da çeşitli büyüme faktörlerini de içeren nöroprotektif potansiyele sahip hallerinin transplantasyonu nörolojik hastalıkların tedavisinde olası bir terapötik stratejiyi ortaya koymaktadır. Biz de çalışmamızda deneysel temporal lob epilepsi modelinde intrahipokampal ve intravasküler kök hücre kullanımının EEG'de iktal aktivite üzerine etkilerini araştırdık. Bu amaçla 7 tane sıçanın femur medullalarından allojenik mezenkimal kök hücreler elde edildi. Ardından 30 sıçanda steriotaksi eşliğinde sağ intrahipokampal kainik asit enjeksiyonuyla deneysel epilepsi modeli oluşturuldu. 10'ar adet sıçandan oluşan 3 grup üzerinde de çalışmalar yapıldı. Grup 1; kontrol grubu, Grup 2; steriotaksi eşliğinde intrahipokampal 106 mezenkimal kök hücre ekilen grup, Grup 3; sağ karotid artere intraarteriyel 106 mezenkimal kök hücre enjekte edilen gruptu. Tüm sıçanlarda kainik asit enjeksiyonu sonrası epileptik aktivite gözlendi ve EEG'leri çekildi. Kök hücrelerin ekilmesinden 4. hafta ve 8. hafta sonra 3 grubun EEG' leri yeniden çekilerek karşılaştırmalar yapıldı. Çalışmamızda intrahipokampal mezenkimal kök hücre ekilen grubun, 4.hafta sonu ve 8. hafta sonunda çekilen EEG'lerinin ortalama spike frekanslarında ve amplitüd düzeylerinde kontrol grubuna ve intravasküler kök hücre enjekte edilen gruba göre düşüklük saptandı. İntravasküler mezenkimal kök hücre enjekte edilen grupta ise kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı farklılık yoktu. Grupların kendi içinde 4. hafta ve 8. hafta sonundaki EEG'lerinin ortalama spike frekanslarında ve amplitüd düzeylerinde ise istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı. Çalışmamız intrahipokampal kök hücre implantasyonunun ilaca dirençli temporal lob epilepsi vakalarında medikal tedaviye bir alternatif olabileceğini göstermesi bakımından dikkat çekicidir. Epilepsy is a common and important neurological disorder which is thought to have 1% prevalance. As far as we know, 30% of epilepsy patients does not respond to medical treatment and that grows the need on development of new therapeutic modalities. Temporal lobe epilepsy(TLE) which is characterized with hippocampal degeneration is seen at one third of the patients. TLE is usually amongst the drug resistant epilepsy types. Recently, transplantation of neural stem cell/precursor cells or aspects including their growth factors with neuroprotective properties has presented a possible therapeutic strategy at the treatment of neurological disorders.We, in an experimental temporal lobe epilepsy model, demonstrated the effects of intrahippocampal and intravaskular stem cell usage on ictal activity. In this context, we obtained allogenic mesenchymal stem cells from the femur medullas of seven rats. Subsequently, experimental epilepsy model was created in 30 rats with right intrahippocampal kainik asid injection accompanied by stereotaxy. Rats were randomized into 3 different groups containing 10 rats each. Group 1; control group, Group 2; group which intrahippocampal 106 mesenchymal stem cell were planted, Group 3; group in which intraarterial 106 mesenchymal stem cell injection was made into right carotid artery. After kainik asid injection at all groups, epileptic aktivity was monitored and EEG assessment was made. EEGs were repeated 4 and 8 weeks after stem cell plantation and comparisons were made.In our study, EEGs of the group, in which intrahippocampal mesenchymal stem cell plantation was made, at fourth and eighth weeks had lower average spike frequencies and amplitude levels when compared with control group and intravaskular stem cell injection group. Intravascular mesenchymal stem cell injection group had no statistically significant difference than control group. There was no statistically significant difference intergroup EEG average spike frequencies and amplitude levels at weeks 4 and 8.Our study is remarkable in means of intrahippocampal stem cell implantation can become an alternative to medical treatment at drug resistant temporal lobe epilepsy cases.Key words: intrahippocampal, intravascular stem cell, temporal love epilepsy, ictal activity 68

Amaç: Bu çalışmadaki amaç, kraniektomi uygulanan ratlarda ;kafa travmasında cilt altı silikon implant uygulanmasının, kafa travmasının oluşmasını engelleyip engellenmeyeceğinin deneysel olarak incelenmesidir. Çalışmada kraniektomi uygulanan ve ağır kafa travması oluşturulan ratlarda, skalp altına silikon implant yerleştirilenlerin, implant yerleştirilmeyenlere göre beyin dokusundaki hasarın histopatolojik olarak karşılaştırılması amaçlanmıştır. Gereçler ve yöntem: Wistar Albino türü 31 adet erkek sıçanın oluşturduğu beş grup çalışmaya alındı. Oluşturulan gruplar şu şekildeydi: Grup 1: Kontrol (Anestezi uygulanıp travma oluşturulmayan grup), Grup 2: Kraniektomi sonrası travma uygulanan grup, Grup 3: Kraniektomi sonrası implant uygulanarak travma oluşturulan grup, Grup 4: Kraniotomi yapıldıktan sonra kemik flep tekrar yerine yerleştirilerek travma uygulanan grup, Grup 5: Kraniotomi sonrası kemik flep tekrar yerine yerleştirilip üzerine implant konularak travma uygulanan gruplardı. Kafa travması oluşturduktan sonra 4. Saatte sakrifikasyon sonrası doku örnekleri rutin histolojik doku takibinden geçirilerek, hipokampus kesitlerinde hücre sayımı yapıldı.Bulgular: Travma oluşturulan 4 grupta da; beyin dokusundan alınan kesitlerdeki hücre sayılarında ; kontrol grubundaki hücre sayılarına göre anlamlı oranda azalma görüldü. Hiç koruyucu uygulanmayan Grup 2'ye kıyasla, sadece kemik, silikon ile kemik ve sadece silikon uygulanan gruplarda ki hücre sayısının anlamlı derece yüksek olduğu saptandı. En yüksek hücre sayısı sadece kemik flep yerine konan Grup 4' de saptandı.Sonuç: Sonuç olarak; 4. Grupta en yüksek hücre sayılarının,olması, kemiğin koruyucu etkisinin en yüksek olduğunu gösterdi.Kraniektomi sonrası silikon implant uygulanan grubun hücre sayıları, yalnızca kraniektomi yapılan gruba göre daha yüksek ve istatiksel olarak anlamlı bulundu.Bu sonuç, bu yöntemin kullanılabilir olduğunu göstermiştir. Objective: The aim of this study is to evaluation the protective effects of implants placed under the scalp in rats performed craniectomy with severe head trauma.The purpose of this study is histomorphologically compare brain tissue damage ,those by performing craniectomy before of the severe head trauma in rats, between groups of silicone implants placed under the scalp and those who not placed . Materials and methods: In this study 31 Wistar Albino type male rats divided into fivegroups. The groups were like this: Group 1: Control (rats not induced to severe head trauma), Group 2: rats induced to severe head trauma after craniectomy performed, Group 3: rats induced to severe head trauma,after craniectomy performed and implant applied , Group 4: rats induced to severe head trauma,after craniotomy performed , Group 5: rats induced to severe head trauma ,after craniotomy and implant applied. 4 hours after severe head trauma the rats were sacrified. Tissue samples were gone to routine histologic follow-up, than cell count was measured in hippocampus sections.Results: In the fourth group of the trauma; the number of cells in the section taken in the brain tissue compared to control group was decreased significantly. Compared to Group 2 do not applied protective; only the bones, only in the group treated with silicon and silicon on bone significantly higher number of cells was found to be. The highest number of cells, only the bone flap replacement was found in Group 4.Conclusion : As a result; Group 4 of the highest number of cells, there is an the protective effect of bone showed the highest. The group treated with silicone implants after craniectomy cell counts; higher than the craniectomy group only and found statistically significant. This result showed that this method can be used. 91

Amaç: Ratlarda deneysel spinal kord travması oluşturup bu model üzerinden biyokimyasal ve elektronmikroskobik inceleme yaparak, hesperidin'in oksdiatif hasara karşı koruyucu etkisini doza bağımlı araştırmayı amaçladık.Yöntem: Çalışma 4 grup ve her grupta 10 adet wistar Albino cinsi rat olacak şekilde planlandı.G1: Sadece laminektomiG2: Laminektomi +Ekstradural klipG3: Laminektomi+Ekstradural klip+Düşük doz hesperidin (50 mg/kg)G4: Laminektomi+Ekstradural klip+Yüksek doz hesperidin (100 mg/kg)Laminektomiler torakal 7-10 seviyesinde yapıldı. Spinal kord travması, ekstradural klip 1 dakika süre ile uygulanarak oluşturuldu. G3 grubuna 50 mg /kg G4 grubuna ise 100 mg /kg hesperidin travmayı takiben intraperitoneal olarak uygulandı. Denekler 24. saatin sonunda sakrifiye edildi.Bulgular: Lipid peroksidasyon son ürünü olan malonildialdehit (MDA) düzeylerinde ilaç gruplarında (G3,G4) istatistiki olarak anlamlı derecede azalma tespit edimedi. Serum Total antioksidan seviyeleri (TAS) incelendiğinde de belirgin fark gözlenmedi. Deneysel spinal kord travma sonrasında alınan spinal kord örneklerinin morfolojik incelemesinde G2 ve G3 gruplarının nöron sayılarında belirgin azalma tespit edilmiştir. Yüksek doz hesperidin uygulanan G4 grubunun nöron sayısında kontrol grubuna benzerlik tespit edilmiştir.Sonuç: Elde edilen bu bulgular hesperidinin spinal kord travması sonrasında oluşan nöronal kayıpta belirgin düzelme sağlanmasında etkili olabileceği düşünülmektedir. Objective: In this study we aimed to investigate the dose-dependent protective effect of hesperidin against to oxidative damage by using biochemical and electron-examination in experimental spinal cord injury in rats.Method: This study was planned as 4 groups and In each group there were 10 Wistar albino rats. G1: laminectomy was performed; G2: laminectomy was performed and extradural clip was applied; G3: laminectomy was performed, extradural clip was applied and low dose hesperidin was given (50 mg/kg); G4: laminectomy was performed, extradural clip was applied and high dose hesperidin was given (100 mg/kg). Thoracal 7-10 laminectomy was performed. Spinal cord injury was created by applying the extradural clip for one minute. 50 mg/kg hesperidin was administered to G3 and 100 mg/kg hesperidin was administered to G4 intraperitoneally after trauma. Rats were sacrificed at the end of 24 hours.Results: In the drug groups (G3, G4), It was no statistically significant decrease on plasma levels of malondialdehyde (MDA) which is the end product of lipid peroxidation and plasma levels of total antioxidant status (TAS) was examined, ıt was no significant differences was observed. When spinal cord samples which were taken after the experimental spinal cord trauma are examined morphologically, a significant reduction in the number of neurons was determined in G2 and G3 groups. High dose hesperidin treated group (G4) compared to control group, the neuron numbers were similar.Conclusion: These findings suggest that Hesperidin can be effective to provide significant improvement on neuronal loss 94

Subaraknoid kanama sonrası vazospazm gelişimi, başarılı tedavi yöntemlerine rağmen intrakranial anevrizmalı hastalarda morbidite ve mortaliteyi belirleyen en önemli komplikasyondur. Günümüze kadar yapılan deneysel ve klinik çalışmalara rağmen vazospazm patogenezi net olarak anlaşılamamış bir durumdur. Çalışmamızda amaç antioksidan etkinliği bilinen ve birçok hastalık tedavisinde güncel kullanımı olan curcuminin vazospazm üzerindeki etkilerini saptamaktır.Bu çalışmada ağırlıkları 200 ile 250 gram arası 64 adet erişkin Sprague dawley cinsi dişi sıçan kullanılarak 8 adet grup oluşturuldu. Her birinde sekiz sıçan bulunan gruplar; cerrahi işlem uygulanmayan kontrol grubu (Grup 1), Subaraknoid Kanama (SAK) oluşturulan fakat medikal tedavi uygulanmayan grup (Grup 2), SAK + nimodipin grubu (Grup 3), SAK + nikorandil grubu (Grup 4), SAK + Sildenafil grubu (Grup 5), SAK + curcumin 150 mg/kg grubu (Grup 6), SAK + curcumin 300 mg/kg grubu (Grup 7) ve SAK + curcumin 600 mg/kg grubu (Grup 8) olmak üzere oluşturuldu. Grup 2, 3, 4, 5, 6, 7 ve Grup 8?deki sıçanlar genel anestezi baş fleksiyona getirilerek oksipito-atlantal mesafeden ponksiyon yapılarak subaraknoid mesafeye ulaşıldı ve kalpten alınan kan steril şartlarda mesafeye verildi. Tedavi sonrası birinci saatte sıçanların kalbinden 2 cc kan alındı. Sonrasında sıçanlara tekrar supin pozisyon verildi ve sıçanlara bilateral kraniektomi yapıldı. Serebrum, serebellum ve beyin sapı total olarak anatomik bütünlügü korunacak sekilde çıkarıldı.Alınan örneklerden apoptotik hücre sayısı, sitokin düzeyleri (IL-1ß, IL-6 ve TNF?) ve baziller arter çapları ölçüldü. Histopatolojik incelemelerinde Curcumin 300mg/kg kullanıldığında serebral vazodilatasyon yaptığı ve apoptozu önlediği saptanmıştır. IL-1ß ve TNF? yı azaltırken, IL-6 yı etkilememiştir. Curcuminin bu etkileri, Nimodipin, Nikorandil ve Sildenafil ile karşılaştırıldığında benzer sonuçlar eldeedilmiştir. Ancak sildenafil apopitozu önlememiştir. Bu nedenle, Curcumini genel olarak değerlendirdiğimizde; tüm sonuçlar açısından Nikorandil ve Nimodipinle benzer sonuçlar göstermesi bize iyon kanalları aracılı etki yapabileceğini düşündürmektedir.Sonuç olarak; Curcuminin beyin damarlarında vazodilatatör etkilerinden dolayı SAK a bağlı vazospazm tedavisinde etkili bir ilaç olabileceği, yapılacak olan yeni çalışmalar ile güncel ilaç uygulamaları arasına girebileceğini söyleyebiliriz.Anahtar Kelimeler: Curcumin, Nikorandil, Nimodipin, Sildenafil, Subaraknoid Kanama, Vazospazm Cerebral vasospasm following subarachnoid hemorrhage (SAH) is the most important complication which effects mortality and morbidity of patients with intracranial aneurysm although effective treatment. Today, the mechanisms of vasospasm is not understood in spite of experimetal and clinical researches. The aim of our study to investigate the effect of curcumin which used in medical treatment of some illness and known antioxidant drug on vasospasm following SAH. In this study, 200-250 gr weight and 64 rats were divided into 8 groups. Group 1, control group having no SAH; Group 2, having no treatment after SAH; Group 3, treatment with nimodipin after SAH; Group 4, treatment with nicorandil after SAH; Group 5, treatment with sildenafil sitrat after SAH; Group 6, treatment with curcumin 150 mg/kg after SAH; Group 7, treatment with curcumin 300 mg/kg after SAH, Group 8, treatment with curcumin 600 mg/kg after SAH. The experimental SAH was induced by injection of autologous blood taken from hearth into the cisterna magna to groups 2,3,4,5,6,7. After medical treatment, in the 1. hour, take blood for quantified the levels of TNF?, IL1ß and IL6. Than, cerebrum and cerebellum excised totaly with craniectomy. Basilar artery lümen diameter and apoptotic cell count performed with tissue samples. Histopathological findings showed that, in sufficent dose, curcumin dilated basilar artery beside antioxidant effect. Because of these properties, curcumin can be used for treatment of vasospasm as a new medical drug.Keywords: Curcumin, Nicorandil, Nimodipine, Sildenafil citrate, subarachnoid hemorrhage, vasospasm 74

Biz bu çalışmamızda geçici anevrizma klibine bağlı olarak gelişen vasküler hasarların azaltılmasında veya önlenmesinde pirasetamın etkinliğini ölçmeyi amaçladık. Bu amaçla 35 adet dişi rat üzerinde çalışma yapıldı. Ratlar 5 gruba ayrıldı. 4 grupta sağ A.carotis communis'lere Yaşargil düz geçici anevrizma klibi uygulandı ve 4. ve 5. gruplarda kliplemeye ilaveten 3 gün boyunca pirasetam ilacı uygulandı. Endotel ve damar düz kas tabakası histopatolojik olarak incelenerek sınıflandırıldı. Sonuçta geçici anevrizma kliplemesine bağlı olarak meydana gelen endotel ve damar düz kas tabakasında hasarı önlemeye ya da hafifletmeye yönelik pirasetam uygulaması istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı.Anahtar Kelimeler : Geçici anevrizma klibi, A. Carotis communis, vasküler hasar, pirasetam, endotelial hasar, damar düz kas hasarı İn this study we evaluated effects of piracetam on preventing or reducing vascular damage induced a temporary clipping . For this purpose, studies were performed on 35 female rat . Rats were divided into 5 groups. Temporary Yaşargil aneuyrsm clip straight into 4 groups performed to right A.carotis communis and the 4 and 5 groups in addition clipping piracetam medication adminestered for 3 days. Examined histopatologically classified as endothelial and vascular smooth muscle layer . As a result, which result from temporary aneurysm clipping endothelial and vascular smooth muscle layer to prevent or alleviate the damage was not statistically significant for the application of piracetam.Key words : Temporary aneurysm clip, A.Carotis communis, vasculary damage, piracetam , endothelial damage, vasculary smooth muscle damage 68

Beyin travması sonrası gelişen beyin ödemi tedavisinde uygulanacak olan sıvı resüsitasyonu kılavuzları hala yetersiz olduğundan, farklı kolloidlerin irdelendiği bir tez çalışması programlanmıştır. Tedavide kullanılan farklı kolloidlerin beyin travmalarında etkinliği araştırıldı.Sıçanlar sterotaktik çerçeveye yerleştirildi ve lateral-sıvı perküsyon hasarlama yöntemi ile beyin travması yapıldı. Trakeotomi sonrasında normokapni sağlayacak ventilatör ayarlarında ventile edildi. Nabız, arter basıncı, SpO2 ve ısı monitörizasyonu sağlandı. İnvaziv monitörizasyon, kan örneklenmesi ve akut kanatma için abdominal aort, ven kava inferior kateterize edildi. Akut hemorajiye tabii tutulan taklidi I grup dışındaki sıçanlar kanatıldı. Deney grupları; 10 ml/kg voluven® alan (Voluven®, grup V, n=8), 10 ml/kg %20 albumin alan (Albumin, grup A, n=8), opere olan ancak kanamayan ve sıvı almayan kontrol gurup (Taklidi I, grup T1, n=8), opere olup kanatılan ve 10 ml/kg %0,9 NaCl alan kontrol grupdan (Taklidi II, grup T II, n=8) oluşturuldu. Sıvı infüzyonu tamamlandıktan sonra 4 saat mekanik ventilasyonu sürdürüldü, kan gazları, biyokimyasal parametreler, onkotik basınç ve osmolarite ölçümü yapıldı ve toplam idrar çıkışı kaydedildi. Çalışma sonunda her gruptan 6 denekte beyin su içeriği hesaplandı ve 2 denekte ise histopatolojik çalışma yapıldı. Taklidi I grubunda ise ortalama arter basıncı, santral ven basıncı, hemoglobin ve hemotokrit anlamlı olarak yüksek bulundu (p>0.05). Diğer biyokimyasal tetkikler ve beyin su içeriğinde gruplar arasında fark bulunamadı.Beyin travması ve akut kan kaybı sonrası beyin ödemi üzerine etkileri araştırılan Voluven®, Albumin ve izotoniğin beyin hasarı ve ödem üzerine etkilerinde farklılık bulunamamıştır. Hipovolemi tedavisine olumlu etkisi olduğu düşünülüyorsa Voluven® , albumin veya serum fizyolojik kullanımından beyin travmasında kaçınılmasına gerek yoktur. While the guidelines for fluid resuscitation in the treatment of brain edema is still insufficient; the study group designed a thesis project to evaluate the effects of different colloid solutions in head trauma considering with major blood loss.Brain trauma performed to rats by lateral fluid percussion model under general anesthesia. Following tracheotomy mechanical ventilation applied to achieve normocapnia. The abdominal aort and caval inferior vein catheterized for monitorization, blood sampling and acute hemorrhage. Rats other than Sham group TI bled for 10 ml/kg in 10 minutes. Groups; (Voluven®, Group V, n=8) hydroxyethyl starch 10 ml/kg received, (Albumin, Group A, n=8) 20 % albumin 10 ml/kg received, control group (Sham group Grup TI, n=8 ) operated but not bled and not fluid received and other control group (Sham group Group TII, n=8) which received 0,9% NaCl 10 ml/kg. After fluid replacement mechanical ventilation continued for 4 hours and blood gasses and oncotic pressures and osmolarity and urine output recorded. At the end of the study all rats sacrificed and in 6 of each group brain water content calculated and the rest histopathologically evaluated by blinded pathologists. Mean arterial pressure, central venous pressure, hemoglobin and hematocrit was statistically significant in Sham group Group TI (p>0,05). No significant differences observed between groups in other biochemical results and brain water content.In our study, effect of voluven® and albumin following brain trauma and acute blood loss was investigated. Both had same effect on brain edema like saline received rats also no differences observed rather than the non resuscitated rats. In conclusion, if you think that have affirmative results, Voluven® , albumin and saline can be used as fluid resuscitation in acute blood loss and brain trauma. 82

AMAÇ: Ratlarda implant ilişkili spinal enfeksiyonun önlenmesinde kolloidal gümüş solüsyonunun etkisinin incelenmesi amaçlanmıştır.YÖNTEM: Wistar suşu 35 albino dişi rat randomize olarak beş gruba ayrılmıştır ve hepsine lumbar 5 laminektomi uygulanmıştır. Grup I' deki ratlar laminektomi dışında herhangi bir işlem görmemiştir. Diğer grupların operasyon sahalarına 108 CFU / 1 cc Metisilin Dirençli Staphylococcus aureus (MRSA) suşu inoküle edilmiştir. Grup II'ye (kontrol grubu) MRSA inokülasyonu dışında başka bir işlem yapılmamıştır. Grup III'teki ratların operasyon sahasına titanyum implant yerleştirilip serum fizyolojik ile yıkama yapılmış, Grup IV'teki ratların operasyon sahasına kolloidal gümüş solüsyonu ile yıkama yapılmış, Grup V' teki ratların operasyon sahasına ise titanyum implant yerleştirilip kolloidal gümüş solüsyonu ile yıkama yapılmıştır. Yedi gün sonra sakrifiye edilen ratların operasyon bölgesinden alınan dokuların mikrobiyolojik incelemesi yapılmış ve tüm doku örnekleri bakteri sayısı CFU (Colony Forming Unit) / gr olarak değerlendirilmiştir. Sonuçlar Mann-Whitney-U ve Kruskal-Wallis testleri ile istatistiksel olarak değerlendirilmiştir. p

Amaç: Bu çalışmada, trombin içeren hemostatik matriksin rat baziler arteri üzerine vazospazmik etkisinin incelenmesi amaçlanmıştır.Yöntem: Çalışmada 28 adet Wistar Albino türü dişi rat kullanılmıştır. Ratlar randomize olarak dört gruba ayrılmıştır. Grup I (kontrol grubu) hiçbir cerrahi işlem uygulanmadan sakrifiye edilmiştir. Grup II'deki ratlarda sisterna mangaya, 0,1 ml otolog nonheparize arteriyel kan enjeksiyonu yapılmıştır. Grup III?deki ratlarda sisterna mangaya, 0,1 ml hemostatik matriks enjeksiyonu yapılmıştır. Grup IV? teki ratlarda sisterna mangaya, eşit miktarda karıştırılmış 0,1 ml otolog nonheparize arteriyel kan ve hemostatik matriks enjeksiyonu yapılmıştır. Grup II, Grup III ve Grup IV? teki ratlar, cerrahi işlemi takiben 48. saatte sakrifiye edilmiştir. Ratların baziler arterlerinden üst, orta ve alt olmak üzere üç kesit alınmıştır. Bu kesitler ışık mikroskopu altında fotoğraflandıktan sonrası bilgisayar programı yardımı ile kesit alanları ölçülmüş ve üç kesitin ortalaması alınmıştır. Baziler arter ortalama kesit alanı ölçümleri One-Way ANOVA varyans analizi ve Post Hoc Tukey ikili karşılaştırma testi ile istatistiksel olarak değerlendirilmiştir. p

Travmatik yaralanmalar arasında en zor yaralanma olan omurilik yaralanması; önemli bir morbidite ve mortalite sebebidir. Primer ve sekonder hasarlanma mekanizmaları; spinal kord yaralanmalarında önemli rol alırlar. Bu çalışmada, ratlara uygulanan deneysel spinal kord yaralanma modelinde, Alemtuzumab? ın sekonder mekanizma üzerine etkileri araştırılmaktadır.Bu çalışmada, 24 adet Long Evans cinsi erkek rat kullanıldı. Ratlar, rastgele 4 farklı gruba ayrıldı. Grup 1; kontrol grubu, Grup 2; (Travma grubu) tedavi verilmeden travma uygulanan grup olarak belirlendi. Grup 3A; travma sonrası 1 mg / kg (sc) Alemtuzumab verilip 72 saat sonra sakrifiye edilen grup, Grup 4A; travma sonrası 1 mg / kg (sc) Alemtuzumab verilip 120 saat sonra sakrifiye edilen grup olarak belirlendi. Travma modelinde; T6, T7 laminektomi sonrası, 60 saniye boyunca anevrizma klibi (Yaşargil) ile doğrudan spinal kordda, travma oluşturuldu. Ratlar, fonksiyonel iyileşmenin değerlendirilmesi amacıyla, klinik motor muayene skalası (Drummond ve Moore? a göre) ile eğik düzlem (Inclined Plane) testine tabi tutuldu. Ratların sakrifikasyonu sonrasında, biyokimyasal (MDA ve GSH ölçümleri) ve histopatolojik incelemelerde kullanılmak üzere, plazma ve doku örnekleri alındı.Çalışmanın sonucunda, MDA ve GSH analizleri; gruplar arasında, Alemtuzumab lehine anlamlı faklılık gösterdi. Histopatolojik analizler de tedavi grupları lehine değerlendirildi.Alemtuzumab, deneysel spinal kord yaralanmasında; sekonder hasarlanma mekanizmasının zararlı etkilerini azalmasıyla, antiinflamatuar ve antioksidan bir ajan olarak hizmet edebilir. Spinal cord injuries are among the most challenging traumatic injuries resulting in significant morbidty and mortality. Both primary and secondary injuries play important roles in SCI. This study aims to investigate the effects of Alemtuzumab on secondary mechanisms in an experimental spinal cord trauma model in rats.Twenty four male, Long Evans rats were used in this study. Rats were randomly divided into 4 different groups. Animals in Group 1 served as control. Group 2 (trauma group) received SCI and no further treatment, Group 3A received 1mg/kg subcutaneous Alemtuzumab after SCI and killed at the 72th hour of the experiment. Group 4A animals also received Alemtuzumab after SCI however they were killed at the 120th hour of the experiment. Trauma model was utilized after T6 T7 laminectomy by application of an aneurysm clip (Yasargil) directly to the spinal cord for 60 seconds. Functional evaluation of the animals were performed with motor examination (according to Drummond and Moore) and inclined plane tests. After sacrification, animals? plasma and tissue specimens were collected as appropriate for biochemical (MDA, GSH measurements) and histopathological evaluation.Results of the study demonstrated significant difference among groups in favor of Alemtuzumab regarding MDA and GSH. Histopathological analyzes were also in favor of treatment groups. However, there was no significant difference between groups. Alemtuzumab have favorable effects in experimental spinal cord injury and may serve as an anti-inflammatory and anti-oxidant agent in alleviating effects of secondary mechanisms. 103

AmaçGlioblastoma multiforme (GBM) en malign tümörlerden biridir. Sağkalım oranları çok düşük olup tanıdan ve standart tedavilerden sonra hayat kalitesi düşmektedir. Radikal cerrahi, radyoterapi ve kemoterapi ile ortalama sağkalım 14 aydır.Kan beyin bariyeri (KBB) kemoterapötik ajanların cerrahiden sonra geriye kalan tümör hücrelerine ulaşmasına engel olmaktadır. Ayrıca, GBM infiltratif ve invaziv özelliğinden dolayı tüm beyine yayılabilmektedir.Mezenşim kaynaklı kök hücrelerin (MSC) hasarlı dokuya ve tümöre yönelebilmeleri GBM?de terapötik ajanları taşıyabilecek bir aracı (vektör) olarak kullanılabileceklerini düşündürmektedir.Bu çalışmanın amacı sıçanda beyin tümörü modeli oluşturmak ve MSC?lerin tümöre göçünü izlemektir.Yöntem GereçlerBu çalışmada toplam 24 adet, 200-250 gr ağırlığında Wistar albino sıçan kullanıldı. Sıçanlar kontrol tümör grubu (n=6), tümör ekilmeden sham operasyon ve karşı hemisfere kök hücre verilen grup (n=3), tümör ekilmeden sham operasyon ve beyin omurilik sıvısına (BOS) kök hücre verilen grup(n=3), tümör oluşturulan ve karşı hemisfere kök hücre verilen grup (n=6), tümör oluşturulan ve BOS?a kök hücre verilen grup (n=6) olarak ayrıldı. Kontrol ve tümör gruplarına sağ hemisfere RG2 (rat gliomu 2) enjeksiyonu yapıldı, sham gruplarında boş tümör besi medyası verildi. Cerrahiden 9 gün sonra manyetik rezonans görüntüleme (MRG) yapıldı. Tümör gruplarında tümör teyit edildikten sonra nanoparça işaretli kök hücre enjeksiyonu gruplara göre karşı hemisfere veya BOS?a verildi. Sham gruplarda da karşı hemisfere ve BOS?a cerrahiden 9 gün sonra kök hücreler verildi. Kök hücreler uygulandıktan 5 gün sonra tüm gruplarda MRG yapıldı ve boyutları ölçüldü, takibinde sıçanlar dekapitize edildi. Tümör ve kök hücre ekim bölgesinden koronal olarak aynı planda geçen kesitlerden yapılan preparatlar hemotoksilen eosin ile boyandı ve histopatolojik olarak değerlendirildi. Aynı kesitler nanoparça yönünden flöresan mikroskobunda değerlendirildi. BulgularKontrol gruplarında tümör oluşumu izlendi. Sham gruplarında boş tümör medyası enjeksiyonu yapılan bölgeye BOS?a verilen kök hücrelerin göçü gözlenmedi, ancak hemisfere kök hücre verilen sham cerrahi + karşı hemisfere kök hücre grubunda 1 sıçanda kök hücre enjeksiyonu bölgesinde inflamasyon oluştu ve o bölgede kök hücre gözlendi, boş tümör medyası enjeksiyon bölgesinde kök hücre hiçbir denekte görülmedi . Tümör grubunda kök hücrelerin hemisfere enjeksiyonu sonrasında karşı hemsiferdeki tümöre göç ettikleri ve inflamasyon yanıtına neden oldukları tüm sıçanlarda gözlendi. Tümör oluşturulan ve BOS?a kök hücre verilen grupta tümörde kök hücre görülmedi ancak tüm sıçanlarada tümör alanında belirgin inflammatuar yanıt gözlendi. SonuçMezenşimal kök hücrelerin tümörün karşı hemisferine enjeksiyonda tümöre ulaştığı ve inflammatuar yanıt başlattığı gözlendi fakat BOS?a enjeksiyonda tümöre ulaşamadığı görüldü; bununla beraber tümör lojunda aynı şekilde inflamatuar yanıta neden olduğu görüldü. Bu çalışma; insan kaynaklı mezenşimal kök hücrelerin aksonlar boyunca tümöre göç ettiklerini, ancak BOS?tan transependimal olarak geçemediklerini göstermiştir. Kök hücrenin varlığında muhtemel hücrelerden salınan mediatörler etkisi ile tümörde inflamasyon oluşturduğu ve tümörün küçüldüğü de gözlenmiştir. Kök hücre tümör tedavisinde bir taşıyıcı olarak ancak intraparenkimal uygulama ile kullanılabilir. Kök hücrelerin uzak etkisi ile oluşan inflammasyon ve tümörün küçülmesi ise ileri çalışmalarla teyit edilmesi gereken yeni ve önemli bir gözlemdir. ObjectiveGlioblastoma Multiforme (GBM) is one of the most malign tumors. Survival rates are too short and quality of life is poor after the diagnosis and the treatment. With radical surgery, chemotherapy and radiotherapy mean survival is 14 months. Due to the invasive and infiltrating pattern, GBM can spread to the whole brain. And Blood Brain Barrier prevents chemothereupatic agents reaching to the remainig tumor cells after the surgery. Mesenchymal stem cells (MSC) can migrate to injured tissues or tumor sites. This gave birth to an idea that they can be used as a vehichle in GBM treatment.The objective of this study is to create rat brain tumor model and to track MSCs migrating to the tumor.MethodA number of 24 female, 200-240 gr., Wistar albino rats were used in this study. Rats were divided into five groups; control tumor (n=6), sham operation + MSC to the opposite hemisphere (n=3), sham operation + MSC to Cerebro Spine Fluid (CSF) (n=3), tumor + MSC to the opposite hemisphere (n=6) and tumor + MSC to CSF (n=6). RG2 rat glioma was enjected into the right hemispheres to rats in control tumor and tumor groups, whereares tumor medium was enjected into the right hemispheres to rats in sham groups. On day 9 , after prooving the tumor on the MRI, MSC with flourescence nanoparticles were injected into the left hemispheres or into the cisterna magna in either grıups. MSCs were also injected the hemisphere or into the cisterna magna in Sham grups as well. No MSCs were imjected to the control gruop. On day 14, another MRG scan was taken, tumor dimensions was calculated and rats were decapitated. Brains were examined under light microscopy and flourescence microscopy.ResultsTumor masses were seen in control gruop. No MSC migration to the tumor medium injection site was seen in either sham groups; but one rat in sham hemisphere group showed local inflamation at MSC injection zone. We saw MSC migration and inflamatury response in all rats when MSCs we injected to the hemisphere. Inflamatuary response was also seen when MSCs were injected into cisterna magna but no MSC migration was seen in those rats.ConclusionWith local injection, MSCs migrate to the tumor and start inflamatuary response. But no MSC migration was seen when injected into Cerebro Spinal Fluid (CSF), althought inflamatury response was present in those rats.This study showed that MSC can migrate to the tumor throught axonal pathways but MSCs can not pass the epandymal cells. Decreasing in the tumor mass due to the inflamation was seen, and the inflamation probably was caused by the mediators secreted by MSCs. Stem cells can be used as vectors when applied parachymally. The inflamatury response and tumor mass reduction is a new observetion and its planned to make additional studies to test it. 103

Periferik sinir hasarlanmaları, delici-kesici alet yaralanmalarında, trafik ve ev kazalarında sıkça görülmektedir. Periferik sinir yaralanması (PSY) semptomları farklı olsa bile, hasarın temel fizyopatolojisi benzerlik gösterir. Periferik sinir hasarından sonra oluşan rejenerasyon süreci birçok değişkene bağlıdır. Yaralanmanın distalinde hızla dejenerasyon başlar. Distalde iletim hızı yavaşlar ve zamanla görevini yapamayan periferik sinir tarafından uyarılan kaslar atrofiye gider. Bunun sonucunda gelişen uzuv disfonksiyonu hastanın yaşam kalitesinde azalmaya yol açabilir.Curcumin (CUR), yemeklerde sarı renk veren baharat olarak kullanılan zerdeçaldan (hind safranı) izole edilir. Tropikal bir bitki olan Curcuma longa Zingiberaceae'nın sarı tozundan üretilir. Küçük molekül ağırlıklı polifenolik bitkisel bir bileşiktir. CUR'un antiinflamatuar, antimutajenik, antimetastatik, anjiogenez düzenleyici, nöroprotektif, antifungal, antibakteriyel, antiviral, antioksidan ve immünite düzenleyici fonksiyonları mevcuttur.Çalışmamızda, siyatik sinire kontüzyon yapıldıktan sonra, CUR'un sinir rejenerasyonu üzerindeki lokal ve sistemik etkileri elektrofizyolojik olarak araştırıldı.Sıçanlar rastgele onarlı dört gruba ayrıldı. Grup 1'de bulunan sıçanlar kontrol grubu olup işlem yapılmadı. Grup 2'de bulunan sıçanların sağ bacak siyatik sinirine mikroanevrizma klibi kullanılarak 30 sn süre ile kontüzyon yapıldı. Grup 3'de bulunan sıçanların sağ bacak siyatik sinirine 30 sn boyunca mikroanevrizma klibi kullanılarak kontüzyon yapıldı, ardından CUR sodyum hidroksit solüsyonunda eritildikten sonra siyatik sinir üzerine lokal olarak uygulandı. Grup 4'de bulunan sıçanların sağ bacak siyatik sinirine mikroanevrizma klibi kullanarak 30 sn süre ile kontüzyon yapıldıktan sonra 30 gün boyunca, etanol solüsyonu içinde eritilen CUR intraperitoneal (İP) olarak verildi. Tüm gruplara işlem öncesi ve işlem sonrası 90. günde EMG yapılarak sonuçları karşılaştırıldı.Sonuç olarak, lokal olarak verilen CUR'un toksik etkili olduğu, İP olarak verilen CUR'un ise siyatik sinir rejenerasyonuna olumlu etkisi olduğu bulunmuştur.Anahtar kelimeler: siyatik sinir kontüzyonu, curcumin, EMG, sıçan, klip Peripheral nerve injuries are commonly seen in traffic and indoor accidents and stab wounds. Though peripheral nerve injury (PVI) symptoms are different, the basic physiopathology of damages is nearly same. The regeneration process of peripheral nerve injury depends on many factors. Degeneration starts fast in wound distal. The conduction speed decreases in distal and the non-operating muscles stimulated by peripheral nerve goes into atrophy. As a result of this, the limb dysfunction may lead to decrease in life quality of patient.Curcumin (CUR) is isolated by Curcuma Indian saffron (turmeric) used as a spice giving the yellow color to meals. It is produced from the yellow powder of a tropical plant Curcuma longa (Zingiberaceae). It is a poly-phenolic herbal compound with little molecular weight. CUR has functions such as anti-inflammatory, anti-mutagenic, anti-metastatic, angiogenesis regulatory, neuro-protective, anti-fungal, anti-bacterial, anti-viral, antioxidant and immunity regulator.In our study, after applying contusion on sciatic nerve, the local and systemic effect of CUR on nerve regeneration was researched in electrophysiological way.Rats were randomly divided four into groups of ten. The rats in Group 1 were control group and no operation was performed on them. For 30 seconds, contusion was applied on sciatic nerve of right legs of rats in Group 2 via micro-aneurism clip. For 30 seconds, contusion was applied on sciatic nerve of right legs of rats in Group 3 via micro-aneurism clip and then CUR was applied locally on sciatic nerve after being fluxed in sodium hydroxide solution. Contusion was applied on sciatic nerve of right legs of rats in Group 4 via micro-aneurism clip for 30 seconds and then for 30 days CUR fluxed in ethanol solution was applied as intra-peritoneal (IP). By performing EPG for all the groups before operations and at 90th day after operations, the results were compared.As a result it was found that locally applied CUR has toxic effects and CUR applied as IP has positive effects on sciatic nerve regeneration.Keywords: sciatic nerve contusion, curcumin, EMG, rat, clipping 65

AmaçÇalışmamızda ameliyat sonrası omurgada epidural fibrozisin önlenmesinde, povidon iyotun sıçanlardaki deneysel laminektomi modelinde etkinliğinin araştırılmasını amaçladık.Materyal ve metodBu çalışmada ortalama 230 gram ağırlıkta, 24 adet Wistar albino cinsi sıçan kullanıldı. Sıçanlar üç gruba ayrılarak her sıçana, T8- T10 laminektomi yapıldı. Laminektomi yapılan seviyeler kontrol grubunu oluşturdu. Birinci grupta toplam 8 adet sıçana sadece laminektomi yapıldı. İkinci grupta toplam 8 adet sıçana laminektomi yapılarak, mesafeye %2, 5 derişimli povidon iyot verildi. Üçüncü grupta toplam 8 adet sıçana laminektomi sonrası %10 povidon iyot solusyonları verildi. Tüm sıçanlar 8 hafta sonunda, intraperitoneal yüksek doz (100 mg/kg) Tiopental Sodyum (Pental, Ulagay, İstanbul-Turkey) verilerek sakrifiye edildi. Postoperatif dönemde nörolojik bozukluğu olan, takibinde yara yerinde enfeksiyon gelişen 4 denek çalışmadan çıkarıldı. İlgili vertebral kolonlar patolojik inceleme için blok olarak çıkarılıp %10'luk tamponlu formalinde fiske edildi. Sonuçlar istatistiksel olarak karşılaştırıldı.BulgularGruplar arasında fibrozis alanı, fibrozis alanının laminektomi yapılan iki kemik arasındaki en derin uzaklığa oranı, fibrozisin en geniş uzunluğu ile subdural en geniş mesafe farkı değerlendirildi. Kruskal Wallis testi ile incelendi. Gruplar arasında anlamlı bir farklılık bulunamadı.SonuçSonuç olarak çalışmamız da ortaya koymuştur ki povidon iyotun epidural fibrozis oluşumuna katkısı yoktur. Epidural mesafede böyle bir etkisinin çalışmamızda görülmemesinin sebeplerinden biri belkide fibroblastik aktivinin her şekilde akut ve kronik inflamasyon fazında baskılanması gösterilebilir.Omurga cerrahisinde infeksiyon düşünülen sahalarda yıkama amaçlı kullanılan povidon iyotun, daha yüksek derişimlerde epidural fibrozise etkisi, bu derişimlerde nöral yapılardaki olası histopatolojik değişimler bunun yanında radyolojik görüntüleme yöntemlerindeki olumlu veya olumsuz değişimlerde aydınlatılmayı bekleyecek noktalar olarak görülmektedir.Anahtar Kelimeler: Epidural fibrozis, laminektomi, povidon iyot ObjectiveIn our study, we aimed to investigate the effectiveness of iodopovidone on experimental rat laminectomy model in preventing the postoperative spinal epidural fibrosisMaterial and Methods24 Wistar Albino rats, that each weight was average of 230 grams were used in this study. Rats divided into three groups and each underwent laminectomy which made laminectomy, formed the control group. In first group total of 8 rats were underwent laminectomy at T8- T10. In second group total of 8 rats were underwent laminectomy at T8- T10 and % 2,5 diluted iodopovidone were wrapped over. In third group total of 8 rats were underwent laminectomy at T8- T10 and %10 iodopovidone were wrapped over. All rats sacrificed with intraperitoneally administrated thiopental sodium (Pental, Ulagay, İstanbul-Turkey) solution (100 mg/kg) after eight weeks and related vertebral colon was removed en bloc. Four test subjects were excluded from the study in post operative period because of neurological defects and infected wound area during their followings. All specimens were put into 10% formalin solution for preparation for pathological evaluation. Results were compared with statisticallyResultsWhen the groups evaluated with epidural scar tissue area, rate is epidural fibrotic area to the width of interbone defect, difference in length between epidural fibrotic area with subdural space. We found no significant difference between groups were examined by Kruskal-Wallis testConclusionOur study suggest that the iodopovidone has been ineffective on epidural scar tissue formation. Maybe, iodopovidone decreased inflamatory reaction of tissue both in acut and chronic phases. This effect of povidon iyot could be produced both by inhibiting inflammatory cell migration and decreasing epidural scar tissue formation.We believe that the effects of iodopovidone need further evaluation in future radiological and pathological studies.Key words: Epidural fibrosis, laminectomy, iodopovidone 36

Amaç: Travma sonrası sekonder hasar gelişiminde birçok hücresel mediatörün rol aldığı bilinmektedir. Bu çalışmada sıçanlarda travmatik omurilik hasarında montelukast ve steroid kullanım etkinliğini araştırdık.Yöntem: Travmatik omurilik hasarının başlangıcı hücresel kaskad ve moleküler olaylara dayanır. Progresif nöronal hasar sonucu uzun dönemde iskemi, inflamasyon, ödem elektrolit bozukluğu, nörotransmitter birikimi, membran hasarı, hasara bağlı lipit peroksidasyonu ve serbest oksijen radikalleri, apopitoza bağlı hücre ölümü gibi sekonder hasar bileşenleri oluşur. İnflamatuar ve immun yanıtın sekonder hasarın major komponenti olduğu, akut ve kronik omurilik hasarı patogenezinde santral rol aldığı düşünülmektedir. Omurilik travması sonrası nöronal hasarda mitojen aktive edici protein (MAPK) aktivasyonunun, inflamatuar yanıtın başlamasında ve nöron dejenerasyonunda rol aldığı gösterilmiştir (Proinflamtuar mediatörler nitrik oksit, TNF-alfa, prostoglandinler ve lökotrienler). Steroidler 1960' lı yıllardan beri güçlü antiinflamatuar etki ve kord ödemini azaltmak için kullanılmıştır. Ayrıca steroidler lipit oksidayonunu inhibe ederek iskemi progresyonunu önlemede ve prostaglandin F2 alfa ve tromboksan A2 inhibisyonu ile sinir hücrelerinin aktivasyonunu arttırırlar. Travma sonrası sekonder hasar gelişiminde birçok hücresel mediatörün rol aldığı bilinmektedir. Bu çalışmada travmatik omurilik hasarında montelukast ve steroid kullanım etkinliğini araştırdık.Çalışmamız, Temmuz 2012-Eylül 2012 tarihleri arasında, Mustafa Kemal Üniversitesi Tayfur Ata Sökmen Tıp Fakültesi Beyin ve Sinir Cerrahisi' nde 320-370 gram 28 adet erkek Wistar sıçanlar dört gruba ayrılarak ve torokal 9-10 segmentlerine laminektomi yaptıktan sonra 10 gram ağırlık 5 cm yüksekten omuriliğe dik açıyla düşürülüp deneysel omurilik travması oluşturuldu. Kontrol grubuna sadece cerrahi uygulandı. Travma grubuna cerrahi+travma uygulandı. Metilprednisolon grubuna travmadan hemen sonra 30 mg/kg metilprednisolon uygulandı. Montelukast grubuna travmadan hemen sonra Montelukast 5 mg/kg uygulandı. Travmadan 24 saat sonra omurilik dokusunda MDA, SOD, GSH-PX, CAT düzeyleri ve kanda CK, CK-BB, LDH düzeyleri ölçüldü. Ayrıca zedelenen omurilik dokusundaki histopatolojik değişiklikler incelendi. Veriler SPSS 15 programında analiz edilmiştir. Gruplar arasında anlamlı fark olup olmadığı one-way-Anova ile değerlendirilmiştir.Bulgular: Metilprednisolon ve montelukast verilen gruplarda Tarlov skorunda travma grubuna göre istatistiksel olarak iyileşme yönünde anlamlı fark (p=0.001) mevcuttur. Histopatolojik değerlendirmede montelukast grubunda düzelmiş morfolojik değişiklikler, metilprednisolon grubunda ise azalmış hasar bulguları gözlendi. Ancak istatistiksel olarak anlamlı bir fark (p=0,277) bulunmadı. Biokimyasal değerlendirmede ise metilprednisolon ve montelukast gruplarında travma grubuna göre MDA (p?0,05), SOD (p?0,001), CK-BB (p?0,001), LDH (p?0,05) düzeylerinde istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulundu. GSH-PX, CAT ve CK düzeylerinde istatistiksel olarak anlamlı fark gözlenmedi.Sonuçlar: Çalışmamızda montelukast deneysel omurilik yaralanması ile ilişkili enflamatuvar olaylarda önemli bir azalma sağladı. Verilerimiz nörotravmada montelukastın öneminin altını çizmektedir.Anahtar Kelimeler: Medulla spinalis, Spinal travma, Metilprednisolon, Montelukast, Süperoksid dismutaz, Malondialdehit Background and Aim: The development of secondary brain injury after trauma is known to be involved in many cellular mediators. In this study, we investigated the effectiveness of montelukast and steroid use in traumatic spinal cord injury in rats.Methods: It is known that traumatic spinal cord injury (SCI) initiates a cascade of cellular and molecular events. Progressive neuronal injury results from a combination of secondary injury factors, including ischaemia, biochemical alterations, apoptosis, excitotoxicity, neurotransmitter accumulation and lipid peroxidation/free radical injury. It is believed that inflammatory and immune responses are the major component of secondary injury and play a central role in regulating the pathogenesis of acute and chronic spinal cord injury. Studies, mostly carried out in vitro, have disclosed a series of events related to the occurrence of neuronal damage following SCI: mitogen-activated protein kinase (MAPK) activation, initiation of inflammatory responses (liberation of pro-inflammatory mediators, such as nitric oxide, tumour necrosis factor-alfa (TNF-alfa), prostaglandins (PGs) and leukotrienes (LTs)). They have been used since the 1960s for their strong anti-inflammatory effects and ability to reduce spinal cord edema. In addition, steroids inhibits lipid oxidation,prevents the progression of ischemia, inhibits the formation of prostaglandin F2? and thromboxane A2, and increases the activity of nerve cells. The development of secondary spinal injury after trauma is known to be involved in many cellular mediators. In this study, we aimed to investigate the effectiveness of montelukast and steriod use in traumatic spinal cord injury.The exsperimental spinal cord injury model was applied on 28 male 320-370 gr. weighted rats in Mustafa Kemal Üniversity Tayfur Ata Sökmen Medical Faculty Neurosurgery Department between the dutes july 2012 and September 2012. The rats diveded in four groups and underwent torocal 9-10 segments laminektomy. Weight of 10 grams dropped from 5 cm height with a right angle to the spinal cord to create experimental spinal cord injury. The control group only underwent surgery. Trauma group underwent surgery and trauma. Immediately after the trauma 30 mg / kg methylprednisolone administered to group methylprednisolone. Immediately after the trauma 5 mg / kg montelukast administered intraperitoneally to group Montelukast. 24 hours after the trauma, spinal cord tissue levels of MDA, SOD, GSH-PX, CAT levels and blood CK, CK-BB, LDH levels were measured. In addition, histopathological changes were examined injured spinal cord tissue. The datas were analysis in SPSS 15 program. Whether there is a significant difference between the groups was evaluated by one-way-Anova.Results: There was statistically significant difference (p = 0.001) in the direction of tarlov skor improvement compared of trauma gruop and Methylprednisolone, montelukast treated groups. In the histopathological evaluation, improved morphological changes in the montelukast group and decreased signs of damage in the methylprednisolone group showed. However, no statistically significant difference (p = 0.277). Biochemical assessment of trauma compared with methylprednisolone and montelukast groups, MDA (p ? 0.05), SOD (p ? 0.001), and CK-BB (p ? 0.001), LDH (p ? 0.05) levels were found statistically significant difference. GSH-PX, CAT and CK levels were not statistically significant.Conclusion: In our study, experimental spinal cord injury associated with montelukast provided a significant reduction in inflammatory events. Our datas underline the important role of montelukast in neurotrauma.Keywords: Medulla spinalis, Spinal trauma, Methylprednisolone, Montelukast, Superoxide dismutase, Malondialdehyde 135

eriferik sinir yaralanmalarının sebebleri ve tedavi ?ekilleri hakkında çok sayıda deneysel çalı?ma yapılmı? ve yapılmaktadır.Ne yazık ki sinir yaralanması halen çok önemli bir sağlık ve sosyoekonomik sorun olarak kar?ımıza çıkmaktadır.Biz bu çalı?mamızda sentetik vasküler greft ve insan kordon kanından elde edilmi? kök hücreyi birlikte kullanarak bu soruna alternatif bir tedavi geli?tirmeyi amaçladık.Çalı?mamızda 21 adet Wistar tipi di?i sıçan kullanıldı.Ketamin anestezisi kullanıldı ve tüm gruplarda sağ arka extremite de çalı?ıldı.Grup 1 de sağ siyatik sinire tam kat kesi yapıldı.Grup 2 de sağ siyatik sinire tam kat kesi yapıldı ve kesi bölgesi sentetik vasküler greft ile sarıldı.Grup 3 de sağ siyatik sinire tam kat kesi yapıldı kesi bölgesi kök hücre uygulanmı? vasküler greft ile sarıldı.Postoperatif 12 hafta sonunda deneklere EMG yapıldı. EMG sonucunda sağlam taraf ve dejenere tarafta amplütüt değerleri kar?ıla?tırıldığında; sağlam taraf amplütüt değerinde gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık bulunurken, dejenere taraf amplütüt değerinde gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık bulunmamı?tır.Daha sonra her üç grubunda kesi bölgesi tekrar açılarak siyatik sinirler kesi alanı ortada olacak ?ekilde çıkarıldı ve elelktron mikroskobisi yapıldı.sonuçlarına bakıldığında kök hücre uygulanan grupta hem akson hem de myelin klıf dejenerasyonunu önlediği görüldü.Bu çalı?mada ilk kez periferik sinir rejenerasyonunda sentetik vasküler greft ve kordon kanı kökenli Cd34+ kullanılmı?tır. Elektron mikroskobik olarak incelen dokularda Cd34 hücreler kesi yarası olu?turulan grupta hem akson hem de myelin klıf dejenerasyonunu önlediği gösterilmi?tir. Sinir dokusunun kontrole yakın bir görünüm sergilediği ve hasarın oldukça aza indiği izlenmi?tir. Bu iyile?tirici etkinin mekanizması bilinmemekle birlikte ileri çalı?malarda moleküler teknikler yardımıyla açıklığa kavu?turulacaktır.Anahtar Kelimeler:Siyatik Sinir ,Vasküler Greft,Kök Hücre There are many trials concerning peripheral nerve damage causes and treatment options. Unfortunately, nerve damage is still a major problem regarding health, social and economic issues. On this study, we used vascular graft and human cord blood derived stem cells to find an alternative treatment solution to this problem.We used 21 female Wistar rats on our study. They were anesthetized with ketamine and we studied right hind limbs. On Group 1, we did a full layer cut on the right sciatic nerve. On Group 2, we did a full layer cut on the right sciatic nerve, and we covered synthetic vascular graft on cut area. On Group 3, we did a full layer cut on right sciatic nerve, and we covered the area with stem cell applied vascular graft.At the end of postoperative 12 weeks, we performed EMG on the rats. When we compared healthy and degenerated areas as a result of EMG, we found significant amplitude differences between the groups on healthy areas whereas there was no significant difference on degenerated areas between the groups. Then we re-opened the operated area again to reveal the sciatic nerve cut area, and we performed electron microscope evaluation. On the stem cell group, we observed that both the axon and the myelin sheet prevented degeneration.This study is a first on using synthetic vascular graft and cord blood derived CD34+ cells in peripheral nerve degeneration. On the tissues that were examined with electron microscope, we observed that CD34+ cells prevented both axonal and myelin sheath degeneration. Nerve tissue showed similar results to the control group, and the damage was minimal. This recovery effect mechanism is not fully understood, further studies with the help of molecular techniques should be done addressing this issues.Key Words: Sciatic Nerve, Vascular Graft, Stem Cell 86

Parkinson hastalarında medikal tedavinin uzun süre kullanımına bağlı yan etkilerinin ortaya çıkması, destrüktif cerrahide ise komplikasyon ve morbidite riskinin nispeten yüksek olması nedeniyle yeni tedavi arayışlarına girilerek stereotaktik fonksiyonel cerrahiye yönelinmiştir. Pedünkülopontin çekirdek (PPN), duyusal ve davranışsal süreçleri bilinen bir lokomotor merkez olmakla birlikte, denek hayvanlarında hareket yeteneğini sürdürme ve başlatmada önemli rol oynadığı gösterilmiştir. Son zamanlarda, henüz fonksiyonları tam bilinmeyen PPN, Parkinson hastalığında alternatif terapötik hedef olarak önerilmiş ve incelemeye alınmıştır. Bizim bu çalışmadaki amacımız, önümüzdeki çalışmalar için PPN'nin elektrofizyolojik ortamını belirlemek ve klinikte sık kullanılan subtalamik çekirdek elektriksel uyarımının, PPN üzerine etkisini araştırmaktır.Çalışmada deney hayvanı olarak aynı yaş grubunda ortalama ağırlığı 292 gram (284-317) olan, sağlıklı, 14 adet erkek erişkin wistar cinsi sıçan kullanıldı. SHAM grubunda bilateral STN'e birer elektrod ve sağ PPN' e bir elektrod yerleştirilip, PPN elektrofizyolojik mikrokayıtlaması yapıldı. İkinci grupta ise SHAM grubundaki sıçanlara uygulanan işleme ek olarak STN'den bilateral 0,5 hz, 10 hz, 60 hz ve 130 hz frekanslarında stimülasyon vermeden önce ve verdikten sonra PPN elektrofizyolojik mikrokayıtlaması yapıldı.Mikrokayıtlar değerlendirildiğinde 60 hz stimülasyon sonrası kayıtlarda, nöron ateşleme hızında artışa bağlı olarak STN'nin PPN üzerinde uyarı etkisi yaptığı saptandı. Böylece PPN'nin elektrofizyolojik ortamı bir adım daha aydınlanmış olup, hareket bozukluklarının tedavisinde önemli bir yer tutacağı düşünülmektedir. Since long-duration medical treatment of Parkinson patients causes many symptoms and complications and morbidity risks in destructive surgery are releatively high, new treatment methods such as stereotactic functional surgery has been proposed recently. While sensory and behavioral processes of pedunculopontine nucleus (PPN) are well known as a locomotor center, its role on initiating and sustaining motion function in primates or rats has been also demonstrated. All functions of PPN are not fully known yet, and it has been proposed as an alternative therapeutic target in treating Parkinson disease recently. This study aims to determine PPN?s electrophysiological activities in rats to help future studies and to investigate the effect of subthalamic nucleus stimulation, which is widely used clinically, on PPN.In this study, 14 male wistar type healthy rats with average 292 (284-317) gram weight and with the same age group were used. In the SHAM group, one probe to the bilateral STN and another one to the right PPN were inserted to record PPN?s electrophysiological activities. In the second group, in addition to the same procedures used in the SHAM group, PPN?s electrophysiological activities were recorded from STN before and after stimulations at bilateral 0.5 Hz, 10 Hz, 60 Hz ve 130 Hz frequencies.Evaluating the neural activity results after the 60 Hz stimulation, it is observed that STN has a stimulus effect on PPN depending on the increase on neuron firing speed. Thus, our understanding on PPN?s electrophysiological activities has been improved, and such understanding could help significantly in targeting PPN to treat motion impairements. 53

Periferik sinir hasarı günümüzde sık karşılaşılan önemli sağlık sorunlarından bir tanesidir. Sinir dokusunun özellikle rejenerasyon yeteneğinin zayıf olması fonksiyon kaybının geri kazanımını daha da zorlaştıran bir durumdur. Bu deneysel çalışmada siyatik sinir crush hasarı modelinde, mannitol ve C vitamininin erken ve geç dönemde nöroprotektif etkinliği araştırıldı.Bu çalışmada 250-300 gr ağırlığında 60 adet yetişkin Sprague-Dawley cinsi erkek sıçan rat(sıçan) kullanıldı. Denekler; Sham grubu (grup 1) Kontrol grubu (grup 2), Mannitol 1. saat grubu (grup 3), C vitamini 1. saat grubu (grup 4), Mannitol 24. saat grubu (grup 5) ve C vitamini 24. saat grubu (grup 6) olmak üzere 6 gruba ayrıldı.Grup 1 deney hayvanlarına siyatik sinir hasarı oluşturulmadan sadece doku örneği alındı. Grup 2'de ise siyatik sinir crush hasarı oluşturulmakla beraber herhangi bir medikal tedavi uygulanmadan siyatik sinir doku örnekleri alındı. Grup 3 ve Grup 5 deney hayvanlarına preoperatif dönemde ve Crush tipi siyatik sinir hasarı oluşturulurken mannitol ( 0.5 gr/kg ) verildikten sonra 1. ve 24. saatlerde doku örnekleri alınmasıyla, mannitol'un sinir dokusu rejenerasyonu üzerindeki erken ve geç nöroprotektif etkilerine bakılmak istendi. Aynı şekilde Grup 4 ve Grup 6 deney hayvanlarına da preoperatif dönemde ve Crush tipi siyatik sinir hasarı oluşturulması esnasında intraperitonal C vitamini (100mg/kg) verildikten sonra 1. ve 24. saatlerde doku örnekleri alınmasıyla, C vitamininin sinir dokusu rejenerasyonu üzerindeki erken ve geç dönem nöroprotektif etkilerine bakıldı.Biyokimyasal çalışmalar ve histopatolojik inceleme için siyatik sinir doku örnekleri alındı. Süperoksit Dismutaz (SOD) ve Katalaz (CAT) enzim aktiviteleri ve lipid peroksit ürünü olan Malondialdehit (MDA) düzeyi ölçüldü. Aynı zamanda doku örnekleri kesitleri hazırlanarak histopatolojik olarak incelendi.Sham grubuyla kıyaslandığında kontrol grubunda istatistiksel olarak anlamlı olacak şekilde SOD ve CAT enzim aktivitesi düzeylerinin azaldığı, MDA düzeyinin yükseldiği görülmektedir. Bu durum siyatik sinirdeki crush hasarı göstermektedir (p 0.05).As a result, it was found that application of vitamin c and mannitol intraperitoneally, may be useful on preventing oxidative stress and also mannitol has more neuroprotective efficacy at late period than early period. However, it was concluded that different dose and duration of working in other comprehensive studies might be more beneficial. 65

Giriş: Anjiotensin dönüştürücü enzim inhibitörlerinin iskeminin patofizyolojisinde rol oynayan hücresel apopitozisi önleyebildiği daha önceki çalışmalarla gösterilmiştir. Bu çalışmanın amacı, anjiotensin dönüştürücü enzim inhibitörlerinin yenidoğan sıçan beyin hücre kültürlerinde glutamatla oluşturulan nörotoksik hasarı ve sıçanlarda tek taraflı karotis kommunis ligasyonu ile oluşturulan fokal serebral iskemiyi önleyici ve iyileştirici etkisini araştırmak ve davranış üzerine yaptığı değişiklikleri test etmektir.Materyal ve Metod: Nöron hücre kültürü çalışmasında 3 adet yenidoğan rat kullanıldı. Ratların beyin korteksi çıkartılarak hücre kültürü yapıldı. Hücre kültürlerine anjiotensin dönüştürücü enzim inhibitörlerinin tedavi edici dozları verildikten sonra nörotoksik dozda glutamat eklendi ve hücre canlılık testleri yapıldı. Histopatolojik çalışmada 30 rat kullanıldı. Sol kommon karotid arter ligasyonunu takiben 7 gün boyunca kaptopril, ramipril, perindopril ve serum fizyolojik verilen ratlar davranış testleri yapılarak, sakrifiye edildi. Çıkarılan beyinler histopatolojik olarak incelendi.Bulgular: Nöron hücre kültürü çalışmasında, ramipril ve perindopril verilen gruplarda canlı hücre sayısının daha fazla olduğu görüldü. Histopatolojik çalışmada anjiotensin dönüştürücü enzim inhibitörlerinin verildiği gruplarda daha az nöronal hasar gözlendi. Perindopril verilen grupta nöronal hasar en azdı. Davranış testlerinde anjiotensin dönüştürücü enzim inhibitörlerinin davranış üzerine etkisi bulunmadı.Sonuçlar: Bu çalışmadan elde edilen veriler, serebral iskemi sonrasında nöron yaşam süresinin uzamasında anjiotensin dönüştürücü enzim inhibitörlerinin etkili olabileceğini göstermektedir. Introduction: Previous studies revealed that angiotensin-converting enzyme inhibitors could prevent cellular apoptosis which has a role in the pathophysiology of ischemia. The aim of this study was to investigate preventive and therapeutic effect of angiotensin-converting enzyme inhibitors in neurotoxic damage induced by glutamate in brain cell cultures of new-born rats and in focal cerebral ischemia induced by ligation of unilateral carotis communis in rats and to test the changes it makes on behavior.Material and Method : 3 new-born rats were used in neuron cell culture study. Brain cortexes of the rats were removed and cell culture was made. After the treating doses of angiotensin-converting enzyme inhibitors were given to the cell cultures, glutamate of neurotoxic doses were added and cell viability tests were performed. A total of 30 rats were used in histopathological study. The rats were given captopril, ramipril, perindopril and normal saline for 7 days following left common carotid artery ligation. After behavior tests, the rats were sacrificed. The removed brains underwent histopathological analysis.Results: In neuron cell culture study, it was found that number of living cell was higher in the groups which were given ramipril and perindopril. In histopathological study, lower neural damage was observed in the groups which were given angiotensin-converting enzyme inhibitors. Neural damage was the lowest in the group which was given perindopril. Behavior tests showed no effect of angiotensin-converting enzyme inhibitors on behavior.Conclusions: The data obtained in this study revealed that angiotensin-converting enzyme inhibitors might be effective in lengthening life span of neurons after cerebral ischemia. 58

Giriş: Periferik sinir yaralanmasının cerrahi tedavisiyle ilgili yeni gelişmeler ve tedavide multidisipliner yaklaşımlar bu konuyu giderek daha ilgi çekici kılmaktadır. Özellikle travma sonucu gelişen periferik sinir hasarı, kişide fiziksel olduğu kadar psikososyal ve ekonomik problemlere de yol açan bir durumdur.Amaç: Bu çalışmada, İyon Işınları ile Modifiye edilmiş ve Altın İyonu ile kaplanmış Polycaprolactone tüplerin sıçan siyatik siniri kesi modelinde sinir rejenerasyonu üzerine olan etkilerinin incelenmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntemler: Sıçanlara Ketamin-Ksilazine karışımı intraperitoneal verilerek anestezi uygulanmıştır. Anestezi uygulamasını takiben spontan hareketleri kaybolan denek sağ yan pozisyonda masaya yatırılıp, sol uyluk üzeri tıraş edilmiş, cerrahi alan povidon iyot ile silindikten sonra; steril şartlarda sol siyatik sinir uyluk ortasından cerrahi olarak açığa çıkarılmıştır.Daha sonra deneklere gruplarına uygun cerrahi işlem uygulanmıştır. Grup A (n:5): Cerrahi girişim sonrası siyatik sinirde 1 cm lik defekt oluşturacak şekilde kesi yapılmıştır. Grup B (n:8): Kesi oluşturulduktan sonra kesi uçları altın iyonu ile implante edilmemiş tüpün içine yerleştirilmiştir. Grup C (n:8): Kesi oluşturulduktan sonra kesi uçları altın iyonu implante edilmiş tüpün içine yerleştirilmiştir. Grup D (n:5): Kesi oluşturulduktan sonra greft ters çevrilerek primer sütürle tamir edilmiştir.Bulgular: Histopatolojik inceleme sonuçlarında altın iyonu kaplı olan tüplerde aksonal rejenerasyonun kaplı olmayan tüplere oranla daha fazla oranda gerçekleştiği saptanmıştır. Sayıların az olması nedeniyle bu değerler istatistik analize izin vermemiştirSonuç: Bu çalışma ile altın iyonu ile kaplı tüplerin sıçanlarda periferik sinir rejenerasyonunu kolaylaştırdığını söyleyebiliriz. Bunun materyalin daha farklı özellikleri ile ve periferik değil santral aksonlarla da tekrarlanmasının değerli sonuçlar getireceğini düşünmekteyiz.Anahtar Kelimeler: Sinir rejenerasyonu, periferik sinir yaralanması, sinir tüpleri, iyon implantasyonu, yüzey modifikasyonu Introduction: New developments in the treatment of peripheral nerve injury, surgery and multidisciplinary approaches for the treatment of this disorder causes this subject a very challenging and attractive topic. Peripheral nerve injury as a result of trauma causes not only a physical disability, but also psychosocial and economic problems.Aim: This study aims to investigate peripheral nerve regeneration on the ion beam modified and gold coated polycaprolactone tubes in a rat sciatic nerve injury model.Material and Methods: Rats were given intraperitoneal injection of a mixture of Ketamine-Xylazine solution for anesthesia. After disappearence of spontaneous movements, the rat was positioned in prone, and the left sciatic nerve was exposed. Later, groups of subjects were administered the appropriate surgical procedure. Group A (n=5): by an incision performed in the sciatic nerve a 1 cm gap defect was created. Group B (n = 8): by an incision performed in the sciatic nerve a 1 cm gap defect was created and a tube without any coating has been implanted. Group C (n=8): by an incision performed in the sciatic nerve a 1 cm gap defect was created and a tube with gold implanted has been implanted. Group D (n = 5): by an incision performed in the sciatic nerve a 1 cm gap defect was created and a primary suture repair of the nerve with the graft removed from the site was performed.Results: Histopathologic examination of the sciatic nerves showed that the gold coated tubes have shown better axonal regeneration than noncoated tubes. Due to the small numbers, these values did not allow us to perform statistical analysisConclusions: This study has shown that the tubes coated with gold ion may enhance peripheral nerve regeneration in rats. We believe that further investigations with different material properties and studies with central axons instead of peripheral axons are necessary, and such studies will bring valuable results.Key Words: Nerve regeneration, peripheral nerve injury, nerve conduits, ion implantation, surface modification 61

Travma veya cerrahi sonrası olusan duramater kapanma defektleri,hastaların morbidite ve mortaliteleri üzerinde fatal sonuçlanabilecek kadar ciddiöneme sahiptir. Su ana kadar yapılan birçok araştırma ve uygulamalara rağmentam bir tedavi yöntemi bulunamamıştır. Dura iyileşmesinin hızlı ve sorunsuzgerçekleşmesi için duradan BOS kaçağının önlenmesi ve BOS kolleksiyonununengellenmesi önem arzetmektedir.Bu amaçla insan fibrinajen ve insan trombini katmanı ile kaplı kollojen birsüngerden oluşan TachoSil kullanılarak dural hemoztazı teşvik etmek, BOSkaçağına karşı mekanik bir bariyer oluşturmak ve dural rejenerasyonu sağlamakmümkün olacaktır.Çalışmada ağırlıkları 250-300 gram arasında değişen toplam 24 adetwistar cinsi erişkin erkek rat kullanıldı.Ratlar altışarlı gruplara ayrıştırılıp toplam 4grup oluşturuldu.Her ratın frontoparyetal bölgesine vertikal eksende orta hatta 15 numarabistüri ile cilt insizyonu yapıldı. Cilt flebi iki yana doğru disseke edilerek ekertöryerleştirildi.Mikroskop altında her ratın sağ frontoparyetal bölgesinde kemik incetur ile turlanarak yaklaşık 0.5x0.7cm ebadında dikdörtgen kraniektomi yapıldı.Dura vertikal insizyon ile açılıp iki yana doğru genişletildi. Yaklaşık 0.5 cm lik duradefekti oluşturuldu ve BOS gelişi izlendi.I. ve III. gruplar, erken ve geç kontrol grubu olarak seçildi. Bu guplaradura insizyonu yapılıp cilt primer onarıldı. II. ve IV. gruplar ise erken geç deneygrupları olarak seçıldi. Bu gruptaki ratlarda dura defekti üzerine TachoSilyerleştirildi.1. ve 6. haftaların sonunda ratlar sakrifiye edilip makroskobik olarakbakıldığında TachoSil konulan ratlarda BOS sızıntısına rastlanmazken, TachoSilkonulmayan ratlarda belirgin BOS sızıntısına rastlandı. Histopatolojikincelemelerin neticesinde TachoSil'in neo-dura oluşumunu olumlu yöndeetkilediği ve bu etkilerin istatistiksel olarak anlamlı olduğu görüldü. Problems in watertight closure of dura-mater after a surgical interventionmay lead to serious morbidity even mortality. Various attempts have beenproposed for a perfect dural closure however CSF leakage in the postoperativeperiod continues to be a serious problem. CSF leakage should be prevented for afast and healthy dural healing.This study aims to investigate the effects of a sponge ? TachoSil® ?containing human fibrinogen and thrombin in dural hemostasis, dural healing andCSF leakage. For this purpose we 24 Wistar male rats are divided into 4 differentgroups randomly. Each rat received a dural defect of 0.5 cm in diameter after afrontal craniectomy and CSF leakage was observed. Animals in groups I and IIIreceived no further treatment and their skin incision was closed in layer. TachoSil® was applied to the dural defects of the animals in groups II and IV. Animals inGroup I and II were sacrificed at the end of the 1st week while animals in GroupIII and IV were sacrificed at the end of the 6th week.At the end of the follow up period animals in the groups that did notreceive TachoSil® demonstrated significant CSF leakage while animals treatedwith TachoSil® were intact. Positive effects of TachoSil® in formation of neo-durawas proved. 114

Giriş: Periferik sinir hasarı, oldukça karmaşık mekanizmaları içeren, dejenerasyon ve rejenerasyon süreçlerinin işlediği bir patofizyolojiye sahiptir. Rejenerasyonu artırmaya yönelik pek çok çalışma yapılmaktadır. Bu çalışmada, santral sinir sisteminde nöroprotektif ve restoratif etkinlikleri bilinen duloksetin'in periferik sinir hasarı sürecindeki etkisi incelenmiştir.Gereç ve Yöntem: Toplam 36 rattan oluşan denekler yalancı operasyon, kontrol ve deney gruplarına ayrılarak siyatik sinirlerinde periferik sinir ezilme yaralanması modeli oluşturulmuştur. Bu modelde 3 gün ardışık olarak intraperitoneal yolla verilen duloksetin'in etkileri araştırılmıştır. İncelemeler 1 ve 6. haftalarda histomorfometrik olarak akson sayımı ve myelin kalınlığı ölçümünü, elektrofizyolojik olarak yüzeyel ve iğne CMAP amplitüt ölçümlerini ve yaş kas ağırlık ölçümlerini içerecek şekilde yapılmıştır.Sonuç: Duloksetin, periferik sinir rejenerasyonuna olumlu katkı sağlamamıştır. Hatta geç dönemde akson sayısını artırmasına rağmen myelin kalınlığında azalma ve kas kütle kaybında artışa yol açmıştır. Elektrofizyolojik testlere anlamlı bir etkide bulunmamıştır. Introduction: The pathophysiology of peripheral nerve injury includes extremely complicated processes of degeneration and regeneration. Several studies were conducted to augment the regeneration. The effects of duloxetine for peripheral nerve damage, whose neuroprotective and restorative effects are well established for central nervous system were observed within this study.Materials and Method: Subjects consisting of 36 rats were divided into sham operation, control and experiment groups and peripheral nerve injury model was performed on sciatic nerves. Effects of three-day consecutive duloxetine delivered intraperitoneally were investigated in this model. Assessments were done at 1st and 6th weeks via axon count and measurement of myelin thickness histomorphologically, surface and needle electrode CMAP amplitude records electrophysiologically and measurement of wet muscle weights.Results: Duloxetine has not posed a positive contribution on peripheral nerve regeneration. Furthermore, it led to a decrease in myelin thickness and increase of muscle mass shrinkage, despite an increase in axon count in long term follow-up. It didn?t show up a remarkable effect on electrophysiological assessments. 113

Epidural fibrozis lomber disk cerrahisi sonrası ortaya çıkan bel ağrısı ve kök basısı bulgularının nedenlerinden biri ve en önemlisi olarak kabul edilmektedir. Epidural fibrozis aşırı yapışık / fibrotik skar dokusu oluşumu sonucu sinir köküne bası ve sinir kökünün çevre kas ve kemik yapıya yapışması nedeniyle ağrı oluşumuna neden olmaktadır. Epidural fibrozisin muhtemel mekanizmalarını araştırmak ve oluşumunun önlenmesi amacıyla birçok yöntem kullanılmış, fakat epidural fibrozisi önleyen geçerli bir cerrahi teknik veya tedavi henüz bulunamamıştır. Bu tez çalışmasında, lokal ve sistemik uygulanan sitikolinin epidural fibrozis oluşumuna etkisinin araştırılması amaçlandı.Çalışmamızda 64 adet Spraque-Dawley cinsi, 200-250 gr. ağırlığında, dişi sıçan kullanıldı. Sıçanlar üç gruba ayrıldı. 1. grup (kontrol grubu, n=20) da, L4-5 sağ hemilaminotomi ve anuler fenestrasyon yapılan sıçanlara lokal serum fizyolojik, 2. grup (topikal deney grubu, n=20) da aynı cerrahi işlem sonrası topikal sitikolin uygulandı. 3. grup (sistemik deney grubu, n=20) da aynı cerrahi işlem sonrası sistemik (peritoneal) sitikolin uygulandı. Anestezik komplikasyonlara bağlı olarak ölen veya cerrahi işlem sırasında dural yaralanma gelişen 4 sıçan çalışma dışı bırakıldı. Tüm sıçanlar 4. haftanın sonunda dekapite edilip ilgili vertebral kolonlar blok olarak çıkarıldı. Gruplar histopatolojik olarak değerlendirildi ve sonuçlar istatistiksel olarak karşılaştırıldı.Hem topikal hemde sistemik olarak sitikolin uygulanan gruplarda kontrol grubuna oranla epidural fibrozis, dural adezyon, fibroblast hücre yoğunluğu, yabancı cisim reaksiyonu ve medulla spinalis retraksiyonunun belirgin olarak az olduğu izlendi (p0,05).Bu çalışma, sitikolin'in, operasyon sonrası hem topikal hemde sistemik verimesinin epidural fibrozisin önlenmesinde etkili olabileceğini göstermiştir. Fakat, sitikolin'in etkinliğinin, aynı zamanda klinik çalışmalar ile de desteklenmesi gerekmektedir. Epidural fibrosis is accepted one of the most important cause of low back pain and root compression after lumbar disc surgery. Pain formation occurs by excessive adhesion/fibrotic scar tissue, which causes compression of the involved nerve root, and tethering of nerve tissue to the surrounding muscle or bone. Its possible mechanisms and patient outcome have been extensively studied but any effective preventive surgical technique or treatment has not been defined yet. In our study, we aimed to investigate the local and systemic effectiveness of citicoline on prevention of epidural fibrosis in a laminotomy dicectomy rat model.64 Sprague-Dawley female rats were used in this study. Rats were divided into three groups. Group 1 (control group, n=20); Underwent L4-5 right sided hemilaminotomy and annular fenestration (discectomy), and 0,9% saline was applied on the surgical area. In Group 2 (topical citicoline group, n=20); citicoline was applied to surgical area after identical surgical procedure. In Group 3 (systemic citicoline group, n=20); citicoline was applied intraperitoneally after identical surgical procedure. 4 rats was excluded due to death dependent on anesthetic complications or dural injury. All rats were decapitated after four weeks and their vertebral colons were removed en bloc. Groups were evaluated histopathological and results were compared with statistically.Compared with control group (group 1), significantly, less epidural fibrosis, dural adhesion, fibroblast cell density, foreign body reaction, and medulla spinalis retraction were observed in groups treated with local and systemic citicoline (groups 2 and 3) (p0,05).Our study demonstrated that citicoline may be effective for preventing postoperative epidural fibrosis, however its effect should also be supported with clinical studies. 38

Bel ve boyun ağrısı batılı endüstrileşmiş toplumlarda önemli bir halk sağlığı problemidir. Çeşitli çalışmalarda prevelansı %12-35 arasında oran verilmektedir ve bunun %10'u kronik rahatsızlıktan söz etmektedir. (1,2) Bel ağrısı çoğunlukla intervertebral disk dejenerasyonu ile birlikte bulunmaktadır. (1,3) Son yıllarda yapılan epidemiyolojik çalışmalar sigara içimi ve bel ağrısı arasında birliktelik olduğunu göstermiştir. Sigara içiminin bel ağrısı ile ilişkisi olduğunu gösteren patofizyolojik mekanizmalar ve patolojik özellikler henüz tam aydınlatılmamıştır. (3-11) Alkol kullanımının, intervertebral disk dejenerasyonu etiyolojisinde rol alıp almadığı birçok çalışmada tartışmalı bir durumdur. Birçok çalışma, alkol kullanımı ve lomber disk dejenerasyonu birlikteliğini belirlemiştir. (12-15). Biz bu çalışmamızda gebe sıçanlara nikotin ve alkol vererek, bunların yenidoğan yavruların intervertebral disk konnektif dokusu ve nukleus pulposusunda herhangi bir değişiklik yapıp yapmayacağını incelemeyi amaçladık. Bu yolla, halk sağlığı açısından önemli bir sorun olan, gebelikte anne adaylarının alkol ve/veya sigara kullanımının, doğurdukları bebeklerde çok erken dönemlerde disk yapısını histolojik olarak bozarak, ileriki yaşamları için dejeneratif disk hastalığına aday yapabileceği hipotezi üzerinde çalıştık.Çalışmamız, ağırlıkları ortalama 150-200 gr olan, 12-24 aylık, 18 adet Wistar Albino cinsi erişkin dişi sıçanlar kullanılarak gerçekleştirildi. Sıçanlar hamile bırakıldıktan sonra 6 gruba ayrıldı. Her bir gruba 3 adet sıçan alındı. Birinci grup nikotin grubuna hamileliğin 14. gününden itibaren 2 mg/kg/gün iki dozda nikotin intraperitoneal olarak verildi. İkinci grup nikotin kontrol grubuna hamileliğin 14. gününden itibaren nikotin dozuna uygun serum fizyolojik intraperitoneal olarak verildi. Üçüncü grup nikotin-alkol grubuna hamileliğin 14. gününden itibaren 2 mg/kg/gün iki dozda nikotin intraperitoneal olarak, 6 g/kg/gün etil alkol oral yolla veridi. Dördüncü grup nikotin-alkol kontrol grubuna hamileliğin 14. gününden itibaren nikotin dozuna uygun serum fizyolojik intraperitoneal olarak ve etil alkol dozuna uygun serum fizyolojik oral yolla verildi. Beşinci grup alkol grubuna hamileliğin 14. gününden itibaren 6 g/kg/gün etil alkol oral yolla verildi. Altıncı grup alkol kontrol grubuna hamileliğin 14. gününden itibaren etil alkol dozuna uygun serum fizyolojik oral yolla verildi. (68,69,64). Doğumu takiben her bir sıçandan doğan yavrular doğar doğmaz sakrifiye edildi. Sakrifiye edilen yavruların vertebral kolonları blok halinde çıkarılarak histopatolojik incelemeleri yapıldı.Sonuç olarak tüm gruplar kendi kontrol grupları ile histopatolojik olarak karşılaştırıldığında gruplar arasında herhangi bir histopatolojik değişiklik izlenmemiştir. Low back and neck pain are widespread community health issue in industrialized Western populations. The prevalence rate ranging between 12% and 35% has been reported in various studies and 10% of these suggest chronic disorder (1, 2). Low back pain is predominantly accompanied by intervertebral disc degeneration (1, 3). Recent epidemiologic studies demonstrated an association between low back pain and smoking. Pathophysiological mechanisms and pathological features that suggest a relationship between smoking and low back pain haven?t been fully elucidated (3-11). In many studies, whether or not alcohol intake plays role in etiology of intervertebral disc degeneration is controversial. Association between alcohol intake and lumbar disc degeneration has been identified in a series of studies (12-15). In present study, we aimed to investigate the potential changes in connective tissue and nucleus pulposus of intervertebral disc of newborn puppies by giving alcohol and nicotine to pregnant rats. The hypothesis of this study was to investigate whether or not nicotine and/or alcholol consumption of pregnant women which is a common public health problem in industrialized communities, could make early histopathological changes in the disc tissue of their offsprings which would make them vulnerable to degenerative disc disease.Study was performed by using 18 adult female Wistar Albino rats (150-200 grams) at 12-24 months age. After being pregnant, rats assigned to 6 groups as being 3 rats per group. In first group (nicotine group), totally 2 mg kg/day nicotine (divided in two dose) was given intraperitoneally by the day 14 of gestation. In second group (nicotine control group), normal saline consistent with nicotine dosage was given intraperitoneally by the day 14 of gestatiton. In third group (nicotine-alcohol group), totally 2 mg kg/day nicotine (divided in two dose) intraperitoneally was given, whereas 6 gram kg/ day ethyl alcohol was given by the day 14 of gestation. In fourth group (nicotine-alcohol control group), normal saline consistent with nicotine dosage and that consistent with ethyl alcohol were given by the day 14 of gestation. Fifth group (alcohol group), 6 gram kg/day ethyl alcohol was given orally by the day 14 of gestation. In sixth group (alcohol control group), normal saline consistent with ethyl alcohol was given orally by the day 14 of gestation (64, 68, 69). Puppies have been sacrificed immediately after birth. Vertebral columns of sacrificed puppies removed en bloc; thereby, histopathologic examinations have been performed.In conclusion, when all groups compared to their own controls in terms of histopathological changes, no significant difference was found between groups. 71