Search

The obligation of physicians and other health professionals under Art. 240 § 1 of the Criminal Code instructs them to notify the law enforcement authority responsible for prosecuting crimes (in particular the Police or public prosecutor’s office) when prohibited acts are committed, attempted, or prepared. The list of such acts is enumerative, indicating the numbers of the relevant articles and paragraphs. On 13th July 2017 Art. 156 of the Criminal Code extended the list, adding grievous bodily harm as a prohibited act. Accordingly, this act introduced the legal obligation of denunciation, which outweighs medical privacy in such situations. As it can be difficult for a clinician to identify which injuries meet the criteria of grievous bodily harm, the authors of the paper have described in detail all of its forms with specific examples, since failure to comply with that obligation is punishable by up to three years of deprivation of liberty. Na lekarzach i innych pracownikach medycznych spoczywa obowiązek prawny wynikający z art. 240 § 1 Kodeksu karnego (k.k.), który nakazuje im zawiadomić organ powołany do ścigania przestępstw (tj. Policję lub prokuraturę) o dokonanym czynie zabronionym, jak również o jego karalnym przygotowywaniu lub usiłowaniu. Wykaz czynów podlegających takiej denuncjacji został podany enumeratywnie, ze wskazaniem numerów artykułów i paragrafów. Wyliczenie to zostało rozbudowane w wyniku nowelizacji k.k. dokonanej 13 lipca 2017 r. W jej wyniku do tego katalogu dodano art. 156 k.k., w którym spenalizowany jest ciężki uszczerbek na zdrowiu. Tym samym czyn ten został objęty prawnym obowiązkiem denuncjacji, który jest w takiej sytuacji ważniejszy niż tajemnica medyczna. Z uwagi na to, że dla lekarza klinicysty rozpoznanie, jakie obrażenia spełniają znamiona ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, może być trudne, autorzy niniejszej pracy szczegółowo omówili wszystkie jego postaci z podaniem konkretnych przykładów, biorąc pod uwagę, że niewykonanie tej powinności jest zagrożone karą pobawienia wolności do lat 3.

Since ancient times, services dealing with the prevention and combating of infectious diseases have been organised In contemporary Polish law, this issue has been raised to constitutional rank The state authorities were obliged to take antidepidemic actions In this respect, they were equipped with powers to direct necessary personnel, mainly medical personnel, to work on combating the epidemic This issue has recently become very topical in connection with the SARS-CoV-2 pandemic, which has prompted administrative bodies to make frequent use of this instrument As a result, many doctors have been referred to work in the fight against the pandemic The article presents the legal basis for such referral and the procedures applied in this respect It shows the circle of entities that may be involved in such work and their powers The principles of remuneration of such persons, the possibility of obtaining reimbursement of travel and accommodation costs, as well as special protection due to a public officer are discussed At the end, the sanctions that may be applied to a person who evades the performance of the work to which he or she has been directed, i e sanctions provided for a misdemeanour and fines imposed in an administrative procedure, are presented

Nowadays, the subjectivity of each person and respect for their rights, especially the right to privacy and personal dignity, are strongly emphasized. The right to intimacy is derived from the former. This right is guaranteed by numerous laws, including the Constitution of the Republic of Poland. The protection of the right to intimacy is particularly important in the case of people who, due to their capacity or age, cannot effectively protect themselves against its violation. This problem is exacerbated in case of patients who, while in medical facilities, must submit to their regime and are hence seriously exposed to the possibility of encroachment on their intimacy. The protection of minor patients is increased in this respect. This paper discusses the sources of the right to intimacy, both domestic and international, and indicates the areas where it may be violated. The violations of the right to intimacy may take psychological and physical forms. In the former aspect, the encroachment on intimacy may include disclosure of sensitive data protected by medical confidentiality. This paper explains the subject matter of medical confidentiality and what exceptions apply to minors. In turn, the encroachment on intimacy in the physical form includes, among others, the involvement of bystanders during providing health services. This paper presents regulations permitting such assistance of medical workers, relatives, and other persons, as well as students.Współcześnie mocno się akcentuje podmiotowość każdego człowieka i poszanowanie jego praw, w szczególności do godności osobistej i prywatności. Z tej ostatniej wyprowadza się prawo do ochrony intymności. Wartość ta jest zabezpieczona licznymi przepisami w polskim prawie, z Konstytucją RP na czele. Ochrona intymności jest szczególnie ważna w przypadku osób, które ze względu na swój stan lub wiek nie mogą samodzielnie dostatecznie uchronić się przed jej naruszeniem. Problem ten potęguje się w sytuacji osób chorych, które przebywając w placówkach medycznych, muszą poddać się ich reżimowi i są poważnie narażone na wkroczenie w sferę ich intymności. Wzmożonej ochronie w tym zakresie podlegają pacjenci małoletni. W artykule omówiono źródła prawa do intymności, krajowe i zagraniczne, oraz wskazano obszary, w których może dojść do jej pogwałcenia. Naruszenia te mogą przybrać postać intelektualną i fizyczną. W tym pierwszym aspekcie wkroczenie w sferę intymności może polegać na wyjawieniu danych objętych tajemnicą medyczną. W opracowaniu objaśniono więc, jaki jest zakres przedmiotowy dyskrecji medycznej oraz jakie dyspensy (wyjątki) od jej przestrzegania mają główne zastosowanie wobec pacjentów małoletnich. Z kolei naruszenie intymności w sposób fizyczny polega m.in. na udziale osób postronnych przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych. W artykule przedstawiono zatem regulację dozwalającą na taką asystę pracowników medycznych, osób bliskich i innych osób oraz studentów.

The right to self-determination, including the decision on treatment, is affirmed in modern societies. Therefore, the fundamental condition of legal procedures is informed consent of a patient or an authorised person. However, to make the consent legally effective, some conditions have to be met; of these, the provision of comprehensive medical information is of the utmost importance. Thus, a patient is entitled to necessary information provided by a physician. The correlate of this right is the obligation to disclose information which must be fulfilled by a medical practitioner. The aim of this review is to examine this obligation in terms of determining the range of subjects authorised to provide information, the scope of subject information or a set of data, and the manner and time in which it should be given. Moreover, this article discusses regulations which permit limitations of information disclosure, i.e. the patient’s entitlement to renounce the right to information, and therapeutic privilege. The disquisition regards achievements of legal doctrine and judicature, from the angle of which all the legal solutions and doubts arising are presented.