Search

Kalp ile böbrek hastalığı arasındaki etkileşim çift yönlüdür. Kalbin veya böbreklerin akut veya kronik hasarı, diğer organda akut veya kronik hasara neden olabilir. Bu durum 'Kardiyorenal Sendrom' (KRS) olarak tanımlanır. Kalp yetmezliği olan hastaların %25 ile %63'ünde KRS gelişmektedir. Tedavide loop diüretikler, renin angiotensin sistem antagonistleri, tolvaptan ve ultrafiltrasyon (UF) uygulanabilir. UF, akut dekompanse kalp yetmezliği tedavisinde, diüretik direnci ve/veya böbrek fonksiyonlarında bozulma varlığında faydalı olabilir. KRS'da ultrafiltrasyon uygulamasında periton diyalizi alternatif bir tedavi yöntemidir. Hemodiyaliz ile karşılaştırıldığında, hemodinamiyi daha az etkilediği için, hipotansif komplikasyonların gelişme riski daha düşüktür ve hastaların idrarı uzun yıllar boyunca korunabilir. Rezidüel renal fonksiyonun korunması ise hasta sağ kalımı açısından avantaj sağlamaktadır. Yapılan çalışmalarda KRS tanılı hastalarda periton diyalizi ile UF yapılarak; kalp yetmezliğinin fonksiyonel sınıflaması ile sol ventrikül ejeksiyon fraksiyonunda iyileşme ve hastaneye yatış oranları ile yatış süresinde azalma olduğu gösterilmiştir. The interaction between heart and kidney disease is bi-directional. Acute or chronic damage to the heart or kidneys can cause acute or chronic damage to the other organ. This condition is defined as 'Cardiorenal Syndrome' (CRS). Between 25% and 63% of patients with heart failure (HF) develop CRS. Loop diuretics, renin angiotensin system antagonists, tolvaptan and ultrafiltration (UF) can be used in the treatment. UF may be beneficial in acute decompensated HF in the presence of diuretic resistance and/or impaired renal function. Peritoneal dialysis is an alternative treatment method used for UF in CRS. Compared with hemodialysis, due to its lower impact on hemodynamic stability, the risk of developing hypotensive complications is lower and patients' urine can be preserved for many years. Residual renal function is a strong predictor of patient survival. Studies conducted in CRS patients using peritoneal dialysis for UF have shown improvement in heart failure functional class, left ventricular ejection fraction, as well as reductions in hospitalization rates and hospital stay.

Öz: Amaç: Akut periton diyalizi (APD) yapılan yenidoğanların altta yatan nedenlerini ve sonuçlarını değerlendirmekGereç ve Yöntem: APD yapılan hastaların çoğunda akut böbrekyetmezliği (ABY) (n=21, %70) vesepsis-dirençli metabolik asidoz (n=5, %16.7) vardı. ABY'nin diğer nedenleri renalagenezi (n=2, %9.5), perinatal asfiksi (n=4,%19),multikistik displastik böbrek (n=3, %13.3)ve konjenital kalp hastalığı (n=4, %19) idi.Ortalama diyaliz süresi 7.8±9.3 gün idi. En sık görülen komplikasyonlar katetertıkanıklığı (n=8, %34.8) ve kateter girişinden sızıntı (n=5, %21.7) idi.Mortalite oranı % 70 idi; 8 hasta (%38) APD sürecinde altta yatan hastalıklarnedeniyle öldü. Hayatta kalan 9 hastanın izlemi sırasında 3 hasta (%33.3) tamremisyon gösterdi, ancak kalan 6 hastada kronik böbrek yetmezliği, altta yatanmetabolik hastalıklarına yönelik klinik bulgular devam etti.Bulgular: APD yapılan hastaların çoğunda akut böbrekyetmezliği (ABY) (n=21, %70) vesepsis-dirençli metabolik asidoz (n=5, %16.7) vardı. ABY'nin diğer nedenleri renalagenezi (n=2, %9.5), perinatal asfiksi (n=4,%19),multikistik displastik böbrek (n=3, %13.3)ve konjenital kalp hastalığı (n=4, %19) idi.Ortalama diyaliz süresi 7.8±9.3 gün idi. En sık görülen komplikasyonlar katetertıkanıklığı (n=8, %34.8) ve kateter girişinden sızıntı (n=5, %21.7) idi.Mortalite oranı % 70 idi; 8 hasta (%38) APD sürecinde altta yatan hastalıklarnedeniyle öldü. Hayatta kalan 9 hastanın izlemi sırasında 3 hasta (%33.3) tamremisyon gösterdi, ancak kalan 6 hastada kronik böbrek yetmezliği, altta yatanmetabolik hastalıklarına yönelik klinik bulgular devam etti.Tartışma: APDyenidoğan yoğun bakım ünitelerinde sıklıkla kullanılan tedavi şeklidir.Peritonit gibi hayatı tehdit eden komplikasyonları olsa da, bu türkomplikasyonlar nispeten daha az yaygındır. APD ihtiyacı için erken tanıma veerken APD işleminin başlaması bu hastalarda mortalitenin azalmasına katkıdabulunabilir., Amaç: Akut periton diyalizi (APD) yapılan yenidoğanların altta yatannedenlerini ve sonuçlarını değerlendirmek.Metod: Bu retrospektif analiz Ocak 2015 – Aralık2017 tarihleri arasında yenidoğan yoğun bakım ünitesinde APD yapılan toplam 30yenidoğan bebeği içermiştir. Demografik,klinik, laboratuvar ve mikrobiyolojik veriler hastane kayıtlarından eldeedildi.Sonuçlar:APD yapılan hastalarınçoğunda akut böbrek yetmezliği (ABY) (n=21, %70) ve sepsis-dirençli metabolik asidoz (n=5, %16.7) vardı.ABY'nin diğer nedenleri renal agenezi (n=2, %9.5), perinatal asfiksi (n=4,%19), multikistikdisplastik böbrek (n=3, %13.3) ve konjenitalkalp hastalığı (n=4, %19) idi. Ortalama diyalizsüresi 7.8±9.3 gün idi. En sık görülen komplikasyonlar kateter tıkanıklığı (n=8,%34.8) ve kateter girişinden sızıntı (n=5, %21.7) idi. Mortalite oranı % 70idi; 8 hasta (%38) APD sürecinde altta yatan hastalıklar nedeniyle öldü.Hayatta kalan 9 hastanın izlemi sırasında 3 hasta (%33.3) tam remisyongösterdi, ancak kalan 6 hastada kronik böbrek yetmezliği, altta yatan metabolikhastalıklarına yönelik klinik bulgular devam etti.Sonuç: APD yenidoğan yoğun bakım ünitelerindesıklıkla kullanılan tedavi şeklidir. Peritonit gibi hayatı tehdit edenkomplikasyonları olsa da, bu tür komplikasyonlar nispeten daha az yaygındır.APD ihtiyacı için erken tanıma ve erken APD işleminin başlaması bu hastalardamortalitenin azalmasına katkıda bulunabilir.

Purpose: This study aimed to examine the quality of life (QOL) in hemodialysis (HD) and peritoneal dialysis (PD) patients. Additionally, associations between QOL and clinical and demographic factors were investigated.Materials and Methods: Patients under dialysis treatment were included in this cross-sectional study. Demographic data, disease history, and laboratory data were collected. Charlson comorbidity index (CCl) was used to score the level of comorbidity. Health-related quality of life (HRQOL) was measured by Kidney Disease Quality of Life Short Form Version 1.3 (KDQOL-SF 1.3).Results: One hundred and five patients, 60 of whom were under HD, and 45 were under PD (45.7% were females; mean age 54.63±13.86 years) were enrolled in the study. PD patients had better scores in five domains of the KDQOL-SF 1.3 questionnaire (emotional role, work status, cognitive function, dialysis staff encouragement, patient satisfaction). Older age, female sex, lower education level, high comorbidity score and, hospitalization in the last 12 months were found to be related to low QOL. We detected positive correlations between serum hemoglobin levels, albumin, and some subgroups of KDQOL-SF 1.3 scale; whereas negative correlations were detected between serum ferritin levels and some of the KDQOL-SF 1.3 items. Conclusion: According to our study, HRQOL was better in PD patients compared to HD in specific domains of the KDQOL-SF 1.3. Age, gender, education level, hemoglobin level, albumin, and ferritin were associated with HRQOL.

Amaç: Kronik böbrek yetmezliği (KBY) olan çocuklarda kardiyovasküler morbidite artmıştır. Ancak kardiyak değişikliklerin hastalığın hangi evresinde ortaya tam olarak bilinmemektedir. Bu çalışmada periton diyaliz programında izlenen son dönem böbrek yetmezliği olan çocuklarda sol ventrikül geometrisinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntemler: Periton diyalizinde izlenen 20 KBY’li çocukta ekokardiyografik ve biyokimyasal veriler değerlendirildi. Sol ventrikül kitlesi ve rölatif duvar kalınlığı hesaplandı. Kontrol grup olarak 20 sağlıklı çocuk alındı. Bulgular: Sol ventrikül kitle indeksi ve rölatif duvar kalınlığı KBY grubunda kontrol grubuna göre anlamlı olarak yüksek bulundu (sırasıyla 88.03 ± 37.09; 41.16 ± 12.52 ve 0.62 ± 0.12; 0.39 ± 0.08, p>0.05). Sol ventrikül kitle indeksi ile sistolik kan basıncı ve parathormon arasında anlamlı bir ilişki vardı (sırasıyla r=0.428, p=0.03; r=-0.501, p=0.02). KBY’li 17’sinde (%85) çocukta anormal sol ventrikül geometrisi mevcuttu. Konsantrik hipertrofi, çalışmada en sık anomal sol ventrikül geometrisiydi. Periton diyalizi olan hastaların 9’unda (%45) sol ventrikülde konsantrik hipertrofi izlendi. KBY’li çocuklarda sol ventrikül sistolik fonksiyonları normal sınırlar içindeydi (EF %65.63±6.71 ve FS %35.7±10.25). Sonuç: Sol ventrikül hipertrofisi (LVH) kronik böbrek yetmezliği olan çocuklarda ilerleyicidir. Kan basıncının ve hiperparatiroidizimin daha yakın kontrolü bu hastalarda LVH gelişimini önlemede önemli olabilir. Objective: Cardiovascular morbidity seems increased in children with chronic renal failure, but the age and stage of disease when cardiac alterations become manifest are unknown. The aim of our study was aimed to evaluate the left ventricular geometry of children with chronic renal failure (CRF) undergoing peritoneal dialysis. Material and Methods: Echocardiographic and biochemical data were evaluated in 20 children on peritoneal dialysis (PD). Left ventricular mass index and relative wall thickness was calculated. There were 20 healthy control. Results: Left ventricular mass index and relative wall thickness were found significantly higher in CRF group compared to control group (respectively 88.03±37.09; 41.16±12.52 and 0.62±0.12; 0.39±0.08, p>0.05). There was significant correlation between left ventricular mass index and systolic blood pressures and parathormone (respectively r=0.428, p=0.03; r=-0.501, p=0.02). An abnormal left ventricular geometric pattern was present in 17/20 (85%) children with CRF. Concentric hypertrophy was the most common geometric pattern in the study. Nine (45%) of patients with CRF had left ventricular concentric hypertrophy. Left ventricular systolic functions were found normal in patients with CRF(EF 65.63±6.71% and FS 35.7±10.25%). Conclusion: Left ventricular hypertrophy (LVH) can be progresses in children with chronic renal failure. The strict control of blood pressure and hyperparathyroidism might be important in preventing the development of LVH in these patients.

Chylous ascites is a rare but important non-infectious complication in patients undergoing peritoneal dialysis. A male infant of 1.5-month-old with congenital nephrotic syndrome admitted to our pediatric intensive care unit becasue of deterioration in general appearence, diffuse edematous appearance and respiratory distress. Peritoneal catheter insertion and peritoneal dialysis was performed in the 3rd day of hospitalization. Five days after peritoneal dialysis catheter insertion (on the 8th day of hospitalization) the peritoneal dialysis effluent had a milky appearance. The chemical analysis of the milky effluent showed characteristics of chylous ascites: triglycerides 468 mg/dl. The chylous ascites resolved at the 5th day of our treatment with a low fat diet with medium chain triglycerides and intravenous infusion of somatostatin analogue (octreotide) and the patient was transferred to the pediatric service for maintenance of the treatment.

OBJECTIVE: Apelin-13 is a biomarker that was shown to be related to cardiovascular disease risk in peritoneal dialysis patients. The aim of our study was to investigate the association of serum apelin-13 levels with inflammation, carotid artery intima media thickness (CIMT) and echocardiographic parameters in peritoneal dialysis patients. MATERIAL and METHODS: 33 patient receiving peritoneal dialysis treatment (15 female) and 27 healthy controls (11 female) were enrolled. CIMT and echocardiographic measurements of all patients and controls were taken. Serum apelin-13 levels were measured by ELISA. Apelin-13, c-reactive protein (CRP), neutrophil-To-lymphocyte ratio (NLR), echocardiographic parameters and CIMT values were compared between patients and controls. RESULTS: Apelin-13 was lower in the patient group [58 (12-131) ng/L] than in the control group [76 (18-130) ng/L] (p=0.083). CRP, NLR, CIMT were significantly higher in patients than controls (p

WOS: 000456923400005 Objective: Asymmetric dimethylarginine (ADMA) is known as a non-traditional risk factor for cardiovascular disease. Considering the increased prevalence of hypervolemia and heart failure in patients with peritoneal dialysis (PD), we aimed to investigate the relationship of ADMA with other biochemical parameters, echocardiographic findings, and results of bioimpedance analysis, which is a method for the determination of body fluid distribution in detail. Methods: The study was conducted on 21 patients with chronic PD. Bioimpedance was evaluated by Body Composition Monitor H02.201.1 (R). ADMA level was analyzed by an ELISA kit. Results: The mean ADMA level was 87.6 +/- 58.2 (18.54-247.34) mu mol/L. The mean ADMA level in patients with hypertension was significantly higher than those with normal blood pressure (95.8 +/- 58.8 mu mol/L and 41.0 +/- 27.9 mu mol/L, respectively; p=0.045). In univariate analysis, the parameters associated with serum ADMA levels were uric acid (r=0.681, p=0.001), left ventricular end-systolic diameter (LVESD) (r=0.509, p=0.019), intracellular water (ICW) (r=0.606, p=0.004), extracellular water (r=0.471, p=0.031), dialysate-to-plasma (D/P) creatinine ratio (r=0.452, p=0.04), body surface area (r=0.52, p=0.016), total body water (r=0.581, p=0.006), and lean tissue mass (r=0.528, p=0.014). In multivariate analysis, only uric acid level, ICW, LVESD, and D/P creatinine were found to be significantly associated with ADMA. Conclusion: Serum ADMA level may be a useful marker to detect cardiovascular risk in patients with PD. Serum uric acid and LVESD are important parameters related to ADMA levels in patients with PD. Bioimpedance spectroscopy findings support the association of ADMA with body fluid volume. Amaç: Kardiyovasküler hastalıklar diyaliz hastalarında mortalitenin en sık nedenidir. Asimetrik dimetilarginin (ADMA) düzeyleri ile aterogenezin ilk basamağı olan endotelyal disfonksiyon arasındaki ilişki gösterilmiş olup, ADMA kardiyovasküler hastalıklar için geleneksel olmayan bir risk faktörü olarak kabul edilmektedir. Periton diyalizi (PD) hastalarında hipervolemi ve kalp yetmezliği prevalansının yüksek olduğunu göz önüne alarak, çalışmamızda ADMA ile diğer biyokimyasal parametreler, ekokardiyografi bulguları ve vücut sıvı dağılımının belirlenmesinde geçerli bir yöntem olan biyoimpedans analizi sonuçları ile ilişkisini araştırmayı hedefledik. Yöntemler: Kronik PD tedavisi gören 21 hasta çalışmaya alındı. Biyoimpedans analizi için BCM (Body Composition Monitor H02.201.1®) cihazı kullanıldı. ADMA düzeyleri ELISA kiti ile çalışıldı. Bulgular: Yirmi bir hastanın 13’ü kadın 8’i erkek idi. PD modalitesi 12 hastada CAPD, 5 hastada APD ve 4 hastada CCPD idi. Hastaların 18’i (%85) hipertansif, 9’u ise (%42) dislipidemik idi. Son dönem böbrek yetmezliğinin etyolojisi 8 hastada (%38) diyabetik nefropati idi. 13 hastanın günlük idrar volümLeri ortalama 1402±636 mL iken, geri kalan 8 hasta ise anürik idi. Ortalama sistolik ve diyasyolik kan basınçları sırasıyla 124,5±36,8 mmHg ve 79,8±11,7 mmHg idi. Hastaların ortalama ADMA düzeyi 87,6±58,2 μmol/L (18,54-247,34 μmol/L) bulundu. Ortalama ADMA seviyesi hipertansif hastalarda normotensif olanlara göre istatistiksel açıdan anlamLı olarak daha yüksek tespit edildi (95,8±58,8 μmol/L ve 41,0±27,9 μmol/L; p=0,045). Tek değişkenli analizde ADMA düzeyi ile ilişkili bulunan parametreler, ürik asit (r=0,681, p=0,001), sol ventrikül diyastol sonu çapı (LVESD) (r=0,509, p=0,019), intrasellüler sıvı miktarı (r=0,606, p=0,004), ekstrasellüler sıvı miktarı (r=0,471, p=0,031), diyalizat/plazma kreatinin oranı (r=0,452, p=0,04), vücut yüzey alanı (r=0,52, p=0,016), total vücut suyu (r=0,581, p=0,006) ve yağsız vücut kitlesi (r=0,528, p=0,014) olarak saptandı. Çok değişkenli analizde ise sadece ürik asit düzeyi, intrasellüler su, LVESD ve diyalizat/plazma kreatinin oranı istatistiksel olarak ADMA düzeyi ile ilişkili bulundu. Sonuç: PD hastalarında kardiyovasküler riskin belirlenmesinde ADMA düzeyi yararlı bir marker olarak kullanılabilir. Serum ürik asit düzeyi ve LVESD, ADMA düzeyi ile yakından ilişkilidir. Biyoimpedans analizi sonuçları ADMA düzeyi ile total vücut sıvısı arasındaki ilişkiyi desteklemektedir.

research Giriş ve Amaç: Hemodiyaliz ve periton diyalizi hastalarında uyku bozuklukları sıkça rapor edilmekte olup, bu hastaların rüyalarını araştıran çalışma bulunmamaktadır. Bu yazıda, hemodiyaliz ve periton diyalizi hastalarında rüya bunaltısı dü- zeyindeki farklılıkları araştırdık, bu iki grup arasında depresyon ve anksiyete semptomları, uyku kalitesi ve uykusuzluk düzeylerini de karşılaştırmayı planladık. Yöntem ve Gereçler: Bu gözlemsel kesitsel çalışmaya nefroloji kliniğinde ayaktan takip edilen 49 hemodiyaliz hastası ve 29 peritoneal diyaliz hastası alındı. Gerekli özelliklerin değerlendirilmesi için Sosyodemografik Veri Toplama Formu, Van Rüya Bunaltısı Ölçeği (VDAS), Pittsburg Uyku Kalitesi İndeksi (PSQI), Uykusuzluk Şiddet İndeksi (ISI), Beck Depresyon ve Anksiyete Envanteri kullanıldı. Hemoglobin (Hb), Kt / V üre indeksi ölçüldü. Bulgular: Rüya bunaltısı (p=0.517), depresyon (p=0.889), uyku kalitesi (p=0.221), uykusuzluk şiddeti (p=0.152) ve hb (p=0.505) açısından gruplar arasında anlamlı farklılık yoktu. Tartışma ve Sonuç: Çalışmamızda hemodiyaliz ve periton diyalizi hastaları arasında depreyon, anksiyete, uyku kalitesi ve uykusuzluk şiddeti düzeyleri açılarından anlamlı fark bulmadık. Benzer şekilde rüya bunaltısı düzeyi de bu bulgularla tutarlı bulundu. Introduction: Sleep disorders are frequently reported in hemodialysis and peritoneal dialysis patients, but there are no studies investigating the dreams of these patients. This study was an examination of differences in the level of dream anxiety between hemodialysis patients and peritoneal dialysis patients. A comparison of depression and anxiety symptoms, sleep quality, and sleepiness between these 2 groups was also performed.Methods: In this observational, cross-sectional study, 49 hemodialysis patients and 29 peritoneal dialysis patients treated at an outpatient nephrology clinic were enrolled. A sociodemographic data collection form, the Van Dream Anxiety Scale, the Pittsburgh Sleep Quality Index, the Insomnia Severity Index, and the Beck Depression and Anxiety Inventories were administered, and hemoglobin level and fractional clearance of body water by dialysis (Kt/V urea) were measured.Results: There were no significant differences between the groups in terms of dream anxiety (p=0.517), depression (p=0.889), sleep quality (p=0.221), insomnia severity (p=0.152) or hemoglobin level (p=0.505).Discussion and Conclusion: We did not find any significant difference in the level of depression, anxiety, sleep quality, or insomnia severity between hemodialysis and peritoneal dialysis patients in our study. Similarly, the level of dream anxiety was consistent with these findings.

factPresentation Mechanical and technical complications associated with a peritoneal dialysis catheter are seen frequently but inserting the catheter into the bladder is a rare complication. The Tenchkoff catheter was inserted into the bladder accidentally in a 64-year-old male patient and this complication was understood by the beginning of peritoneal dialysis (PD). This is the first case reported in the national literature. It is presented to highlight the importance of this complication that may be asymptomatic until the initiation of PD treatment. Periton diyalizi (PD) için kullanılan Tenchkoff kateter ilişkili teknik ve mekanik komplikasyonlar sıklıkla gözlenmektedir. Mesane içine kateterin yerleştirilmesi ise çok nadir bir komplikasyondur. Altmış dört yaşında erkek hastaya Tenchkoff kateter konulduktan sonra tedavi başlangıcında yanlışlıkla mesaneye yerleştirildiği tespit edilmiştir. Yazı ulusal literatürde ilk kez tanımlanan olgumuzda olduğu gibi, PD tedavisi başlangıcına kadar asemptomatik olabilecek bu komplikasyonun önemini vurgulamak için takdim edilmiştir.