Search

Au départ d’un matériau empirique constitué notamment de focus groupes menés avec des professionnels de l’évaluation des services de prévention communaux et avec des citoyens bruxellois, cet article revient sur certains enjeux de la participation citoyenne à l’évaluation des politiques de sécurité et de prévention en Région bruxelloise. D’une part, la nature même de ces politiques soulève des questions éthiques qui appellent, des vœux des acteurs professionnels, à des garanties procédurales. D’autre part, l’absence de certains profils de la population dans les dispositifs participatifs bruxellois interroge les acteurs professionnels et aboutit à la formulation de pistes, tant par les évaluateurs que par les citoyens rencontrés, pour tendre vers des processus plus inclusifs. Enfin, la production de nouvelles connaissances par la participation des citoyens se trouve également au cœur des enjeux identifiés. Op basis van empirisch materiaal – in de eerste plaats focusgroepen bestaande uit de interne evaluatoren van de gemeentelijke preventiediensten enerzijds en Brusselse burgers anderzijds – bespreken we in dit artikel bepaalde uitdagingen op het vlak van burgerparticipatie bij de beoordeling van het veiligheids- en preventiebeleid in het Brussels Gewest. Aan de ene kant stelt de aard van dit beleid ethische vragen aan de orde die oproepen tot proceduregaranties, zoals de interne evaluatoren dat wensen. Aan de andere kant doet de afwezigheid van bepaalde bevolkingsprofielen in de Brusselse participatiesystemen vragen rijzen bij de evaluatoren. De geïnterviewde evaluatoren en burgers stellen bijgevolg mogelijke oplossingen voor om de participatieprocessen inclusiever te maken. Tot slot staat ook de productie van nieuwe kennis via burgerparticipatie centraal in de vastgestelde uitdagingen. This article is based on empirical material consisting of focus groups conducted with professionals involved in the evaluation of municipal prevention services as well as with Brussels citizens, and looks at some of the issues regarding citizen participation in the evaluation of security and prevention policies in the Brussels Region. On the one hand, the very nature of these policies raises ethical questions which call for procedural guarantees in keeping with the wishes of professional stakeholders. On the other hand, the absence of certain profiles of the population within the Brussels participatory mechanisms raises questions among professional stakeholders and leads to the formulation of ways to move towards more inclusive processes – both by the evaluators and by the citizens interviewed. Finally, the production of new knowledge through citizen participation is also at the heart of the issues identified.

Au départ d’un matériau empirique constitué notamment de focus groupes menés avec des professionnels de l’évaluation des services de prévention communaux et avec des citoyens bruxellois, cet article revient sur certains enjeux de la participation citoyenne à l’évaluation des politiques de sécurité et de prévention en Région bruxelloise. D’une part, la nature même de ces politiques soulève des questions éthiques qui appellent, des vœux des acteurs professionnels, à des garanties procédurales. D’autre part, l’absence de certains profils de la population dans les dispositifs participatifs bruxellois interroge les acteurs professionnels et aboutit à la formulation de pistes, tant par les évaluateurs que par les citoyens rencontrés, pour tendre vers des processus plus inclusifs. Enfin, la production de nouvelles connaissances par la participation des citoyens se trouve également au cœur des enjeux identifiés. Op basis van empirisch materiaal – in de eerste plaats focusgroepen bestaande uit de interne evaluatoren van de gemeentelijke preventiediensten enerzijds en Brusselse burgers anderzijds – bespreken we in dit artikel bepaalde uitdagingen op het vlak van burgerparticipatie bij de beoordeling van het veiligheids- en preventiebeleid in het Brussels Gewest. Aan de ene kant stelt de aard van dit beleid ethische vragen aan de orde die oproepen tot proceduregaranties, zoals de interne evaluatoren dat wensen. Aan de andere kant doet de afwezigheid van bepaalde bevolkingsprofielen in de Brusselse participatiesystemen vragen rijzen bij de evaluatoren. De geïnterviewde evaluatoren en burgers stellen bijgevolg mogelijke oplossingen voor om de participatieprocessen inclusiever te maken. Tot slot staat ook de productie van nieuwe kennis via burgerparticipatie centraal in de vastgestelde uitdagingen. This article is based on empirical material consisting of focus groups conducted with professionals involved in the evaluation of municipal prevention services as well as with Brussels citizens, and looks at some of the issues regarding citizen participation in the evaluation of security and prevention policies in the Brussels Region. On the one hand, the very nature of these policies raises ethical questions which call for procedural guarantees in keeping with the wishes of professional stakeholders. On the other hand, the absence of certain profiles of the population within the Brussels participatory mechanisms raises questions among professional stakeholders and leads to the formulation of ways to move towards more inclusive processes – both by the evaluators and by the citizens interviewed. Finally, the production of new knowledge through citizen participation is also at the heart of the issues identified.

Au départ d’un matériau empirique constitué notamment de focus groupes menés avec des professionnels de l’évaluation des services de prévention communaux et avec des citoyens bruxellois, cet article revient sur certains enjeux de la participation citoyenne à l’évaluation des politiques de sécurité et de prévention en Région bruxelloise. D’une part, la nature même de ces politiques soulève des questions éthiques qui appellent, des vœux des acteurs professionnels, à des garanties procédurales. D’autre part, l’absence de certains profils de la population dans les dispositifs participatifs bruxellois interroge les acteurs professionnels et aboutit à la formulation de pistes, tant par les évaluateurs que par les citoyens rencontrés, pour tendre vers des processus plus inclusifs. Enfin, la production de nouvelles connaissances par la participation des citoyens se trouve également au cœur des enjeux identifiés. Op basis van empirisch materiaal – in de eerste plaats focusgroepen bestaande uit de interne evaluatoren van de gemeentelijke preventiediensten enerzijds en Brusselse burgers anderzijds – bespreken we in dit artikel bepaalde uitdagingen op het vlak van burgerparticipatie bij de beoordeling van het veiligheids- en preventiebeleid in het Brussels Gewest. Aan de ene kant stelt de aard van dit beleid ethische vragen aan de orde die oproepen tot proceduregaranties, zoals de interne evaluatoren dat wensen. Aan de andere kant doet de afwezigheid van bepaalde bevolkingsprofielen in de Brusselse participatiesystemen vragen rijzen bij de evaluatoren. De geïnterviewde evaluatoren en burgers stellen bijgevolg mogelijke oplossingen voor om de participatieprocessen inclusiever te maken. Tot slot staat ook de productie van nieuwe kennis via burgerparticipatie centraal in de vastgestelde uitdagingen. This article is based on empirical material consisting of focus groups conducted with professionals involved in the evaluation of municipal prevention services as well as with Brussels citizens, and looks at some of the issues regarding citizen participation in the evaluation of security and prevention policies in the Brussels Region. On the one hand, the very nature of these policies raises ethical questions which call for procedural guarantees in keeping with the wishes of professional stakeholders. On the other hand, the absence of certain profiles of the population within the Brussels participatory mechanisms raises questions among professional stakeholders and leads to the formulation of ways to move towards more inclusive processes – both by the evaluators and by the citizens interviewed. Finally, the production of new knowledge through citizen participation is also at the heart of the issues identified.

L’image extrêmement négative de Bruxelles dans la presse, souvent citée comme un facteur expliquant le manque d’attrait de la ville en tant que lieu de vie, fait rarement l’objet de recherches. Cette étude porte sur la façon dont les journaux belges présentent la vie bruxelloise, ainsi que sur la façon dont ces représentations sont corrélées à des schémas culturels plus généraux qui influent sur les perceptions de la population. Une analyse des correspondances multiples nous a permis de constater que dans l’ensemble, la presse regroupe des concepts pour forger deux représentations diamétralement opposées : la première correspond à une perception « phobique » de Bruxelles, centrée sur les aspects négatifs de la vie citadine, tandis que la seconde traduit une vision « cosmopolite » de la capitale, l’accent étant mis sur son dynamisme et sur d’autres atouts qui lui sont propres. En outre, en matière de description de la vie bruxelloise, les différences entre les journaux tiennent davantage à leur orientation (élitaire ou populaire) qu’à la langue de publication (néerlandais ou français). De zeer negatieve afschildering van Brussel in de pers wordt vaak aangehaald als factor in de verklaring waarom de stad niet zo’n aantrekkelijke plek is om te wonen, maar is amper empirisch onderzocht. Deze studie onderzoekt hoe het stadsleven wordt beschreven in Belgische kranten en hoe de gehanteerde frames resoneren met bredere culturele schema’s die de percepties van mensen over Brussel beïnvloeden. Aan de hand van een meervoudige correspondentie analyse ontdekten we dat de krantenberichtgeving twee tegenovergestelde frames gebruikt: het eerste frame stemt overeen met een fobische perceptie van Brussel, waarbij de focus ligt op de negatieve aspecten van de stad, en het tweede met een kosmopolitische kijk op de hoofdstad, die gericht is op het bruisende karakter en andere troeven van de stad. Bovendien hebben de verschillen tussen kranten in hun afschildering van het leven in Brussel meer betrekking op hun oriëntering (elitair versus populaire) dan op de taal waarin ze artikelen publiceren (Nederlands versus Frans). Brussels’ overwhelmingly negative depiction in the press is a frequently mentioned but little researched factor in explaining its lack of appeal as a place to live. This study examines how city life is framed in Belgian newspapers as well as how said frames resonate with broader cultural schemes that influence public perceptions. Using multiple correspondence analysis, we found that the press by and large groups concepts into two diametrically opposed frames: the first corresponding to a phobian perception of Brussels that centres on the negative aspects of city life and the second to a cosmopolitan view of the capital that focusses on its vibrant nature and other inherent advantages. Furthermore, differences between newspapers in their portrayal of life in Brussels relate more so to their orientation (elite versus popular) rather than to their language (Dutch versus French).

L’image extrêmement négative de Bruxelles dans la presse, souvent citée comme un facteur expliquant le manque d’attrait de la ville en tant que lieu de vie, fait rarement l’objet de recherches. Cette étude porte sur la façon dont les journaux belges présentent la vie bruxelloise, ainsi que sur la façon dont ces représentations sont corrélées à des schémas culturels plus généraux qui influent sur les perceptions de la population. Une analyse des correspondances multiples nous a permis de constater que dans l’ensemble, la presse regroupe des concepts pour forger deux représentations diamétralement opposées : la première correspond à une perception « phobique » de Bruxelles, centrée sur les aspects négatifs de la vie citadine, tandis que la seconde traduit une vision « cosmopolite » de la capitale, l’accent étant mis sur son dynamisme et sur d’autres atouts qui lui sont propres. En outre, en matière de description de la vie bruxelloise, les différences entre les journaux tiennent davantage à leur orientation (élitaire ou populaire) qu’à la langue de publication (néerlandais ou français). De zeer negatieve afschildering van Brussel in de pers wordt vaak aangehaald als factor in de verklaring waarom de stad niet zo’n aantrekkelijke plek is om te wonen, maar is amper empirisch onderzocht. Deze studie onderzoekt hoe het stadsleven wordt beschreven in Belgische kranten en hoe de gehanteerde frames resoneren met bredere culturele schema’s die de percepties van mensen over Brussel beïnvloeden. Aan de hand van een meervoudige correspondentie analyse ontdekten we dat de krantenberichtgeving twee tegenovergestelde frames gebruikt: het eerste frame stemt overeen met een fobische perceptie van Brussel, waarbij de focus ligt op de negatieve aspecten van de stad, en het tweede met een kosmopolitische kijk op de hoofdstad, die gericht is op het bruisende karakter en andere troeven van de stad. Bovendien hebben de verschillen tussen kranten in hun afschildering van het leven in Brussel meer betrekking op hun oriëntering (elitair versus populaire) dan op de taal waarin ze artikelen publiceren (Nederlands versus Frans). Brussels’ overwhelmingly negative depiction in the press is a frequently mentioned but little researched factor in explaining its lack of appeal as a place to live. This study examines how city life is framed in Belgian newspapers as well as how said frames resonate with broader cultural schemes that influence public perceptions. Using multiple correspondence analysis, we found that the press by and large groups concepts into two diametrically opposed frames: the first corresponding to a phobian perception of Brussels that centres on the negative aspects of city life and the second to a cosmopolitan view of the capital that focusses on its vibrant nature and other inherent advantages. Furthermore, differences between newspapers in their portrayal of life in Brussels relate more so to their orientation (elite versus popular) rather than to their language (Dutch versus French).

L’image extrêmement négative de Bruxelles dans la presse, souvent citée comme un facteur expliquant le manque d’attrait de la ville en tant que lieu de vie, fait rarement l’objet de recherches. Cette étude porte sur la façon dont les journaux belges présentent la vie bruxelloise, ainsi que sur la façon dont ces représentations sont corrélées à des schémas culturels plus généraux qui influent sur les perceptions de la population. Une analyse des correspondances multiples nous a permis de constater que dans l’ensemble, la presse regroupe des concepts pour forger deux représentations diamétralement opposées : la première correspond à une perception « phobique » de Bruxelles, centrée sur les aspects négatifs de la vie citadine, tandis que la seconde traduit une vision « cosmopolite » de la capitale, l’accent étant mis sur son dynamisme et sur d’autres atouts qui lui sont propres. En outre, en matière de description de la vie bruxelloise, les différences entre les journaux tiennent davantage à leur orientation (élitaire ou populaire) qu’à la langue de publication (néerlandais ou français). De zeer negatieve afschildering van Brussel in de pers wordt vaak aangehaald als factor in de verklaring waarom de stad niet zo’n aantrekkelijke plek is om te wonen, maar is amper empirisch onderzocht. Deze studie onderzoekt hoe het stadsleven wordt beschreven in Belgische kranten en hoe de gehanteerde frames resoneren met bredere culturele schema’s die de percepties van mensen over Brussel beïnvloeden. Aan de hand van een meervoudige correspondentie analyse ontdekten we dat de krantenberichtgeving twee tegenovergestelde frames gebruikt: het eerste frame stemt overeen met een fobische perceptie van Brussel, waarbij de focus ligt op de negatieve aspecten van de stad, en het tweede met een kosmopolitische kijk op de hoofdstad, die gericht is op het bruisende karakter en andere troeven van de stad. Bovendien hebben de verschillen tussen kranten in hun afschildering van het leven in Brussel meer betrekking op hun oriëntering (elitair versus populaire) dan op de taal waarin ze artikelen publiceren (Nederlands versus Frans). Brussels’ overwhelmingly negative depiction in the press is a frequently mentioned but little researched factor in explaining its lack of appeal as a place to live. This study examines how city life is framed in Belgian newspapers as well as how said frames resonate with broader cultural schemes that influence public perceptions. Using multiple correspondence analysis, we found that the press by and large groups concepts into two diametrically opposed frames: the first corresponding to a phobian perception of Brussels that centres on the negative aspects of city life and the second to a cosmopolitan view of the capital that focusses on its vibrant nature and other inherent advantages. Furthermore, differences between newspapers in their portrayal of life in Brussels relate more so to their orientation (elite versus popular) rather than to their language (Dutch versus French).

Face à la congestion croissante et les impacts négatifs sur la santé, l’environnement et les espaces publics du « tout à la voiture », la marche gagne depuis quelques années de l’importance dans les débats et les esprits. Afin de promouvoir la pratique à Bruxelles, Bruxelles Mobilité a réalisé un diagnostic des espaces publics, à travers les plans d’accessibilité de la voirie et de l’espace public [PAVE]. La recherche dont est tirée le présent article complète ce diagnostic en identifiant le spectre large des gênes au déplacement piéton et les variations de leur appréhension. Pour ce faire, plusieurs méthodologies distinctes ont été combinées (analyse spatiale et morphologique, analyse des flux et comportements piétons, parcours commentés auprès de personnes à mobilité réduite), permettant ainsi d’élaborer une vision dynamique du déplacement piéton et des gênes qui peuvent l’affecter. Sur cette base, plusieurs pistes de solution sont formulées pour arriver à un équilibre entre besoins de fluidité de déplacement, ralentissements des flux piétons et expérience de la marche. Door de toenemende verkeerscongestie en de negatieve impact van “Koning Auto” op de gezondheid, het milieu en de openbare ruimten wordt sinds enkele jaren meer belang gehecht aan stappen in de debatten en bij de mensen zelf. Om stappen als vervoerswijze te stimuleren in Brussel, heeft Brussel Mobiliteit aan de hand van de toegankelijkheidsplannen voor de weg en de openbare ruimte (PAVE) een diagnose van de openbare ruimten opgemaakt. Het onderzoek waarop dit artikel gebaseerd is, vult deze diagnose aan door het brede spectrum van obstakels voor voetgangers te bepalen, alsook de verschillende manieren om deze obstakels te begrijpen. Door meerdere methodologieën (ruimtelijke en morfologische analyse, analyse van de voetgangersstromen en -gedragingen en becommentarieerde trajecten door personen met een beperkte mobiliteit) te combineren, kon een dynamisch beeld worden gevormd van de verplaatsingen door voetgangers en van de obstakels die deze verplaatsingen kunnen beïnvloeden. Op basis daarvan worden mogelijke oplossingen geformuleerd om tot een evenwicht te komen tussen de behoefte aan vlotte verplaatsingen, de vertragingen van de voetgangersstromen en de wandelervaring. Travel on foot has been gaining ground in recent years in debates and in people's thinking due to growing congestion and the negative impacts of the “cars come first” approach on health, the environment and public spaces. In order to promote this form of travel in Brussels, Bruxelles Mobilité carried out a diagnosis of public spaces, through the plans for the accessibility of roads and public spaces [Plans d’accessibilité de la voirie et de l’espace public, PAVE]. The research which this article is drawn from adds to this diagnosis by identifying the broad spectrum of pedestrian inconveniences and variations in how they are perceived. To do this, several distinct methodologies were combined (spatial and morphological analysis, analysis of pedestrian flows and behaviours, itineraries with commentary with people with reduced mobility), thus making it possible to develop a dynamic vision of pedestrian movement and the inconveniences which can affect it. On this basis, several possible solutions are proposed in order to achieve a balance between the need for fluidity of movement, the slowing down of pedestrian flows and the experience of walking.

Face à la congestion croissante et les impacts négatifs sur la santé, l’environnement et les espaces publics du « tout à la voiture », la marche gagne depuis quelques années de l’importance dans les débats et les esprits. Afin de promouvoir la pratique à Bruxelles, Bruxelles Mobilité a réalisé un diagnostic des espaces publics, à travers les plans d’accessibilité de la voirie et de l’espace public [PAVE]. La recherche dont est tirée le présent article complète ce diagnostic en identifiant le spectre large des gênes au déplacement piéton et les variations de leur appréhension. Pour ce faire, plusieurs méthodologies distinctes ont été combinées (analyse spatiale et morphologique, analyse des flux et comportements piétons, parcours commentés auprès de personnes à mobilité réduite), permettant ainsi d’élaborer une vision dynamique du déplacement piéton et des gênes qui peuvent l’affecter. Sur cette base, plusieurs pistes de solution sont formulées pour arriver à un équilibre entre besoins de fluidité de déplacement, ralentissements des flux piétons et expérience de la marche. Door de toenemende verkeerscongestie en de negatieve impact van “Koning Auto” op de gezondheid, het milieu en de openbare ruimten wordt sinds enkele jaren meer belang gehecht aan stappen in de debatten en bij de mensen zelf. Om stappen als vervoerswijze te stimuleren in Brussel, heeft Brussel Mobiliteit aan de hand van de toegankelijkheidsplannen voor de weg en de openbare ruimte (PAVE) een diagnose van de openbare ruimten opgemaakt. Het onderzoek waarop dit artikel gebaseerd is, vult deze diagnose aan door het brede spectrum van obstakels voor voetgangers te bepalen, alsook de verschillende manieren om deze obstakels te begrijpen. Door meerdere methodologieën (ruimtelijke en morfologische analyse, analyse van de voetgangersstromen en -gedragingen en becommentarieerde trajecten door personen met een beperkte mobiliteit) te combineren, kon een dynamisch beeld worden gevormd van de verplaatsingen door voetgangers en van de obstakels die deze verplaatsingen kunnen beïnvloeden. Op basis daarvan worden mogelijke oplossingen geformuleerd om tot een evenwicht te komen tussen de behoefte aan vlotte verplaatsingen, de vertragingen van de voetgangersstromen en de wandelervaring. Travel on foot has been gaining ground in recent years in debates and in people's thinking due to growing congestion and the negative impacts of the “cars come first” approach on health, the environment and public spaces. In order to promote this form of travel in Brussels, Bruxelles Mobilité carried out a diagnosis of public spaces, through the plans for the accessibility of roads and public spaces [Plans d’accessibilité de la voirie et de l’espace public, PAVE]. The research which this article is drawn from adds to this diagnosis by identifying the broad spectrum of pedestrian inconveniences and variations in how they are perceived. To do this, several distinct methodologies were combined (spatial and morphological analysis, analysis of pedestrian flows and behaviours, itineraries with commentary with people with reduced mobility), thus making it possible to develop a dynamic vision of pedestrian movement and the inconveniences which can affect it. On this basis, several possible solutions are proposed in order to achieve a balance between the need for fluidity of movement, the slowing down of pedestrian flows and the experience of walking.

Face à la congestion croissante et les impacts négatifs sur la santé, l’environnement et les espaces publics du « tout à la voiture », la marche gagne depuis quelques années de l’importance dans les débats et les esprits. Afin de promouvoir la pratique à Bruxelles, Bruxelles Mobilité a réalisé un diagnostic des espaces publics, à travers les plans d’accessibilité de la voirie et de l’espace public [PAVE]. La recherche dont est tirée le présent article complète ce diagnostic en identifiant le spectre large des gênes au déplacement piéton et les variations de leur appréhension. Pour ce faire, plusieurs méthodologies distinctes ont été combinées (analyse spatiale et morphologique, analyse des flux et comportements piétons, parcours commentés auprès de personnes à mobilité réduite), permettant ainsi d’élaborer une vision dynamique du déplacement piéton et des gênes qui peuvent l’affecter. Sur cette base, plusieurs pistes de solution sont formulées pour arriver à un équilibre entre besoins de fluidité de déplacement, ralentissements des flux piétons et expérience de la marche. Door de toenemende verkeerscongestie en de negatieve impact van “Koning Auto” op de gezondheid, het milieu en de openbare ruimten wordt sinds enkele jaren meer belang gehecht aan stappen in de debatten en bij de mensen zelf. Om stappen als vervoerswijze te stimuleren in Brussel, heeft Brussel Mobiliteit aan de hand van de toegankelijkheidsplannen voor de weg en de openbare ruimte (PAVE) een diagnose van de openbare ruimten opgemaakt. Het onderzoek waarop dit artikel gebaseerd is, vult deze diagnose aan door het brede spectrum van obstakels voor voetgangers te bepalen, alsook de verschillende manieren om deze obstakels te begrijpen. Door meerdere methodologieën (ruimtelijke en morfologische analyse, analyse van de voetgangersstromen en -gedragingen en becommentarieerde trajecten door personen met een beperkte mobiliteit) te combineren, kon een dynamisch beeld worden gevormd van de verplaatsingen door voetgangers en van de obstakels die deze verplaatsingen kunnen beïnvloeden. Op basis daarvan worden mogelijke oplossingen geformuleerd om tot een evenwicht te komen tussen de behoefte aan vlotte verplaatsingen, de vertragingen van de voetgangersstromen en de wandelervaring. Travel on foot has been gaining ground in recent years in debates and in people's thinking due to growing congestion and the negative impacts of the “cars come first” approach on health, the environment and public spaces. In order to promote this form of travel in Brussels, Bruxelles Mobilité carried out a diagnosis of public spaces, through the plans for the accessibility of roads and public spaces [Plans d’accessibilité de la voirie et de l’espace public, PAVE]. The research which this article is drawn from adds to this diagnosis by identifying the broad spectrum of pedestrian inconveniences and variations in how they are perceived. To do this, several distinct methodologies were combined (spatial and morphological analysis, analysis of pedestrian flows and behaviours, itineraries with commentary with people with reduced mobility), thus making it possible to develop a dynamic vision of pedestrian movement and the inconveniences which can affect it. On this basis, several possible solutions are proposed in order to achieve a balance between the need for fluidity of movement, the slowing down of pedestrian flows and the experience of walking.

En 2005, la Région de Bruxelles-Capitale est passée d’une tarification linéaire de l’eau à une tarification progressive par personne, car cette dernière était supposée être sociale et écologique. Nous montrons que les ménages pauvres ne consomment pas moins d’eau par personne que les ménages riches en Belgique et à Bruxelles. La tarification progressive n’avantage donc pas les ménages pauvres et n’est pas sociale. Nous mettons également en évidence que rien n’indique que la tarification progressive ait incité les Bruxellois·es à réduire leur consommation d’eau, qui est déjà basse. Elle ne serait dès lors pas non plus écologique. Par contre, la tarification progressive comporte une série d’inconvénients et entraine de sérieux problèmes d’équité. Nous préconisons dès lors le retour à une tarification linéaire de l’eau pour tou·te·s à Bruxelles. In 2005 is het Brussels Hoofdstedelijk Gewest overgeschakeld van een lineaire tarifering voor water naar een progressieve tarifering per persoon, omdat zo’n progressief tariefbeleid sociaal en ecologisch zou zijn. Wij tonen aan dat arme huishoudens niet minder water per persoon verbruiken dan rijke huishoudens in België en in Brussel. Een progressieve tarifering is bijgevolg niet in het voordeel van arme huishoudens en is dus niet sociaal. Ook benadrukken we dat niets erop wijst dat het progressieve tarief de Brusselaars heeft gestimuleerd om hun reeds lage waterverbruik verder te verminderen. Milieuvriendelijker is het dus evenmin. De progressieve tarifering heeft echter een aantal nadelen, met ernstige problemen op het gebied van rechtvaardigheid als gevolg. Wij pleiten er dan ook voor dat er voor alle Brusselaars opnieuw een lineair watertarief wordt gehanteerd. In 2005, the Brussels-Capital Region switched from linear pricing to progressive pricing per person because the latter was supposed to be social and ecological. We show that poor households do not consume less water per person than rich households in Belgium and Brussels. Tiered pricing therefore does not benefit poor households and is not social. We also point out that there is no evidence that progressive pricing has encouraged Brussels residents to reduce their already low water consumption. It would therefore not be environmentally friendly either. On the other hand, progressive pricing has a number of disadvantages and leads to serious problems of equity. We therefore advocate a return to linear water pricing for all in Brussels.

In 2005, the Brussels-Capital Region switched from linear pricing to progressive pricing per person because the latter was supposed to be social and ecological. We show that poor households do not consume less water per person than rich households in Belgium and Brussels. Tiered pricing therefore does not benefit poor households and is not social. We also point out that there is no evidence that progressive pricing has encouraged Brussels residents to reduce their already low water consumption. It would therefore not be environmentally friendly either. On the other hand, progressive pricing has a number of disadvantages and leads to serious problems of equity. We therefore advocate a return to linear water pricing for all in Brussels. In 2005 is het Brussels Hoofdstedelijk Gewest overgeschakeld van een lineaire tarifering voor water naar een progressieve tarifering per persoon, omdat zo’n progressief tariefbeleid sociaal en ecologisch zou zijn. Wij tonen aan dat arme huishoudens niet minder water per persoon verbruiken dan rijke huishoudens in België en in Brussel. Een progressieve tarifering is bijgevolg niet in het voordeel van arme huishoudens en is dus niet sociaal. Ook benadrukken we dat niets erop wijst dat het progressieve tarief de Brusselaars heeft gestimuleerd om hun reeds lage waterverbruik verder te verminderen. Milieuvriendelijker is het dus evenmin. De progressieve tarifering heeft echter een aantal nadelen, met ernstige problemen op het gebied van rechtvaardigheid als gevolg. Wij pleiten er dan ook voor dat er voor alle Brusselaars opnieuw een lineair watertarief wordt gehanteerd. En 2005, la Région de Bruxelles-Capitale est passée d’une tarification linéaire de l’eau à une tarification progressive par personne, car cette dernière était supposée être sociale et écologique. Nous montrons que les ménages pauvres ne consomment pas moins d’eau par personne que les ménages riches en Belgique et à Bruxelles. La tarification progressive n’avantage donc pas les ménages pauvres et n’est pas sociale. Nous mettons également en évidence que rien n’indique que la tarification progressive ait incité les Bruxellois·es à réduire leur consommation d’eau, qui est déjà basse. Elle ne serait dès lors pas non plus écologique. Par contre, la tarification progressive comporte une série d’inconvénients et entraine de sérieux problèmes d’équité. Nous préconisons dès lors le retour à une tarification linéaire de l’eau pour tou·te·s à Bruxelles.

In 2005 is het Brussels Hoofdstedelijk Gewest overgeschakeld van een lineaire tarifering voor water naar een progressieve tarifering per persoon, omdat zo’n progressief tariefbeleid sociaal en ecologisch zou zijn. Wij tonen aan dat arme huishoudens niet minder water per persoon verbruiken dan rijke huishoudens in België en in Brussel. Een progressieve tarifering is bijgevolg niet in het voordeel van arme huishoudens en is dus niet sociaal. Ook benadrukken we dat niets erop wijst dat het progressieve tarief de Brusselaars heeft gestimuleerd om hun reeds lage waterverbruik verder te verminderen. Milieuvriendelijker is het dus evenmin. De progressieve tarifering heeft echter een aantal nadelen, met ernstige problemen op het gebied van rechtvaardigheid als gevolg. Wij pleiten er dan ook voor dat er voor alle Brusselaars opnieuw een lineair watertarief wordt gehanteerd. En 2005, la Région de Bruxelles-Capitale est passée d’une tarification linéaire de l’eau à une tarification progressive par personne, car cette dernière était supposée être sociale et écologique. Nous montrons que les ménages pauvres ne consomment pas moins d’eau par personne que les ménages riches en Belgique et à Bruxelles. La tarification progressive n’avantage donc pas les ménages pauvres et n’est pas sociale. Nous mettons également en évidence que rien n’indique que la tarification progressive ait incité les Bruxellois·es à réduire leur consommation d’eau, qui est déjà basse. Elle ne serait dès lors pas non plus écologique. Par contre, la tarification progressive comporte une série d’inconvénients et entraine de sérieux problèmes d’équité. Nous préconisons dès lors le retour à une tarification linéaire de l’eau pour tou·te·s à Bruxelles. In 2005, the Brussels-Capital Region switched from linear pricing to progressive pricing per person because the latter was supposed to be social and ecological. We show that poor households do not consume less water per person than rich households in Belgium and Brussels. Tiered pricing therefore does not benefit poor households and is not social. We also point out that there is no evidence that progressive pricing has encouraged Brussels residents to reduce their already low water consumption. It would therefore not be environmentally friendly either. On the other hand, progressive pricing has a number of disadvantages and leads to serious problems of equity. We therefore advocate a return to linear water pricing for all in Brussels.

De nieuwe voetgangerszone is een van de grootste stadsprojecten die de afgelopen decennia ontworpen zijn voor het Brusselse stadscentrum. In 2015 werd de Anspachlaan, een transitweg, verboden voor autoverkeer. Intussen is de vernieuwing van de openbare ruimte en van de belangrijkste metrostations bijna voltooid. De uitvoering en de uitdagingen van dit stadsproject zijn per definitie complex. Ervaringen uit binnen- en buitenland en het onderzoek van het BSI-BCO tonen dat het project een grote impact zal hebben op verschillende vlakken, waaronder de kwaliteit van de openbare ruimte, huisvesting en voorzieningen, lokale economie en werkgelegenheid, mobiliteit, bereikbaarheid en logistiek, sociale en culturele activiteiten, enz. Deze synthesenota actualiseert de eerder gepubliceerde nota (nr. 115). Het eerste deel schetst de algemene context van het project, dat niet gespaard werd door verschillende externe crisissen (lockdown na de aanslagen in Parijs, de aanslagen in Brussel, de tunnelcrisis en de coronacrisis uiteraard). Het tweede deel gaat dieper in op de uitdagingen waarmee het project nog altijd geconfronteerd wordt. In het besluit reikt de nota enkele concrete pistes aan voor de verbetering van de kwaliteit en het beheer van het project. Le nouveau piétonnier est l’un des principaux projets urbains conçus pour le centre de Bruxelles au cours des dernières décennies. C’est en 2015 que la voie de transit du Centre – le boulevard Anspach – a été interdite à la circulation automobile. Le réaménagement de l’espace public et la rénovation des principales stations de métro sont aujourd’hui en voie d’achèvement. La réalisation et les défis de ce projet urbain sont, par définition, complexes. Des expériences menées dans le pays et à l’étranger, ainsi que les données réunies par le BSI-BCO, montrent qu’il aura un impact important à différents niveaux : qualité de l’espace public, logement et équipements, économie locale et emploi, mobilité, accessibilité et logistique, activités sociales et culturelles, etc. La présente note de synthèse met à jour un travail publié précédemment (n° 115). La partie 1 expose le contexte général de ce projet qui n’a pas été épargné par plusieurs crises externes (lockdown suite aux attentats de Paris, attentats de Bruxelles, crise des tunnels et, bien entendu, crise du covid). La partie 2 développe les défis qui subsistent. En conclusion, la note propose quelques pistes concrètes d’amélioration de la qualité et de la gestion du projet. The new pedestrian area has been one of the main urban projects designed for the centre of Brussels in recent decades. In 2015, the transit route in the city centre - Boulevard Anspach - was closed to traffic. The redevelopment of public space and the renovation of the main metro stations are now nearing completion. The finalisation of this urban project and the challenges it has faced are, by definition, complex. Experiences elsewhere in the country and abroad, as well as the data collected by BSI-BCO, show that it will have a significant impact at different levels: quality of public space, housing and facilities, local economy and employment, mobility, accessibility and logistics, social and cultural activities, etc. This synopsis is an update of a previously published work (no. 115). Part 1 sets out the general context of this project which has not been spared by several external crises (lockdown following the attacks in Paris, attacks in Brussels, the tunnel crisis and, of course, the covid crisis). Part 2 develops the challenges which remain. In conclusion, this synopsis proposes some concrete ways to improve the quality and management of the project.

Le nouveau piétonnier est l’un des principaux projets urbains conçus pour le centre de Bruxelles au cours des dernières décennies. C’est en 2015 que la voie de transit du Centre – le boulevard Anspach – a été interdite à la circulation automobile. Le réaménagement de l’espace public et la rénovation des principales stations de métro sont aujourd’hui en voie d’achèvement. La réalisation et les défis de ce projet urbain sont, par définition, complexes. Des expériences menées dans le pays et à l’étranger, ainsi que les données réunies par le BSI-BCO, montrent qu’il aura un impact important à différents niveaux : qualité de l’espace public, logement et équipements, économie locale et emploi, mobilité, accessibilité et logistique, activités sociales et culturelles, etc. La présente note de synthèse met à jour un travail publié précédemment (n°115). La partie 1 expose le contexte général de ce projet qui n’a pas été épargné par plusieurs crises externes (lockdown suite aux attentats de Paris, attentats de Bruxelles, crise des tunnels et, bien entendu, crise du covid). La partie 2 développe les défis qui subsistent. En conclusion, la note propose quelques pistes concrètes d’amélioration de la qualité et de la gestion du projet. De nieuwe voetgangerszone is een van de grootste stadsprojecten die de afgelopen decennia ontworpen zijn voor het Brusselse stadscentrum. In 2015 werd de Anspachlaan, een transitweg, verboden voor autoverkeer. Intussen zijn de heraanleg van de openbare ruimte en de renovatie van de belangrijkste metrostations bijna klaar. De uitvoering en de uitdagingen van dit stadsproject zijn per definitie ingewikkeld. Uit ervaringen in zowel binnen- als buitenland en de gegevens van het BSI-BCO blijkt dat het project op verschillende vlakken een grote impact zal teweegbrengen: kwaliteit van de openbare ruimte, huisvesting en voorzieningen, lokale economie en werkgelegenheid, mobiliteit, bereikbaarheid en logistiek, sociale en culturele activiteiten, enz. Deze synthesenota vormt een update van een eerder gepubliceerde nota (nr. 115). Het eerste deel schetst de algemene context van het project, dat niet gespaard werd door verschillende externe crisissen (lockdown na de aanslagen in Parijs, de aanslagen in Brussel, de tunnelcrisis en de coronacrisis uiteraard). Het tweede deel gaat dieper in op de uitdagingen waarmee het project nog altijd geconfronteerd wordt. In het besluit reikt de nota enkele concrete pistes aan voor de verbetering van de kwaliteit en het beheer van het project. The new pedestrian area has been one of the main urban projects designed for the centre of Brussels in recent decades. In 2015, the transit route in the city centre - Boulevard Anspach - was closed to traffic. The redevelopment of public space and the renovation of the main metro stations are now nearing completion. The finalisation of this urban project and the challenges it has faced are, by definition, complex. Experiences elsewhere in the country and abroad, as well as the data collected by BSI-BCO, show that it will have a significant impact at different levels: quality of public space, housing and facilities, local economy and employment, mobility, accessibility and logistics, social and cultural activities, etc. This synopsis is an update of a previously published work (no. 115). Part 1 sets out the general context of this project which has not been spared by several external crises (lockdown following the attacks in Paris, attacks in Brussels, the tunnel crisis and, of course, the covid crisis). Part 2 develops the challenges which remain. In conclusion, this synopsis proposes some concrete ways to improve the quality and management of the project.

Purpose: To study the association between fatigue and participation and QoL after acquired brain injury (ABI) in adolescents and young adults (AYAs). Materials & Methods: Cross-sectional study with AYAs aged 14-25 years, diagnosed with ABI. The PedsQL (TM) Multidimensional Fatigue Scale, Child & Adolescent Scale of Participation, and PedsQL (TM) 4.0 Generic Core Scales were administered. Results: Sixty-four AYAs participated in the study, 47 with traumatic brain injury (TBI). Median age at admission was 17.6 yrs, 0.8 yrs since injury. High levels of fatigue (median 44.4 (IQR 34.7, 59.7)), limited participation (median 82.5 (IQR 68.8, 92.3)), and diminished QoL (median 63.0 (IQR 47.8, 78.3)) were reported. More fatigue was significantly associated with more participation restrictions (beta 0.64, 95%CI 0.44, 0.85) and diminished QoL (beta 0.87, 95%CI 0.72, 1.02). Conclusions: AYAs with ABI reported high levels of fatigue, limited participation and diminished quality of life with a significant association between fatigue and both participation and QoL. Targeting fatigue in rehabilitation treatment could potentially improve participation and QoL.

Het AcustiCare project richt zich op mensen met dementie in woonzorgcentra die gedrags- en psychologische stoornissen ervaren (gedrags- en psychologische symptomen van dementie of BPSD). Deze stoornissen hebben een grote impact op de levenskwaliteit van de bewoners en hun omgeving, en op het werk van gezondheidswerkers. De belangrijkste doelen van dit project zijn: verhoging van de kwaliteit van het leven in de woonzorgcentra ; het verminderen van de BPSD ; vermindering van het gebruik van medicatie ; het verminderen van de stress van zorgpersoneel.

PURPOSE: The main objective of this study was to determine the relationship between quality of life, social functioning, depressive symptoms, self-efficacy, physical function, and socioeconomic status (SES) in community-dwelling older adults. METHODS: A cross-sectional design was used to examine the relationships. A sample of 193 community-dwelling older adults completed the measurements. Structural equation modeling with full information maximum likelihood in LISREL was used to evaluate the relationships between the latent variables (SES, social functioning, depressive symptoms, self-efficacy, physical function, and quality of life). RESULTS: The path analysis exhibited significant effects of SES on physical function, social functioning, depressive symptoms, and self-efficacy (γ = 0.42-0.73), and significant effects in regard to social functioning, depressive symptoms, and self-efficacy on quality of life (γ = 0.27-0.61). There was no direct effect of SES on the quality of life. The model fit indices demonstrated a reasonable fit (χ (2) = 98.3, df = 48, p < 0.001), matching the relative Chi-square criterion and the RMSEA criterion. The model explained 55.5 % of the variance of quality of life. CONCLUSIONS: The path analysis indicated an indirect effect of SES on the quality of life by social functioning, depressive symptoms, and self-efficacy in community-dwelling older adults. Physical function did not have a direct effect on the quality of life. To improve the quality of life in older adults, additional focus is required on the socioeconomic psychosocial differences in the community-dwelling older population.

De nieuwe voetgangerszone is één van de belangrijkste stadsprojecten in het Brusselse stadscentrum van de afgelopen decennia. In 2015 werd de centrale doorgangsweg -Anspachlaan- autovrij gemaakt. De heraanleg van de publieke ruimte en vernieuwing van de belangrijkste metrostations moet nog starten. De realisatie en uitdagingen van dit stadsproject zijn per definitie complex. Ervaringen uit binnen- en buitenland tonen dat de impact groot zal zijn op verschillende niveau’s: de kwaliteit van de publieke ruimte, huisvesting en voorzieningen, de lokale economie en tewerkstelling, mobiliteit, bereikbaarheid en logistiek, de sociale en culturele activiteiten, enz. Recente gegevens en analyses zijn echter vaak gefragmenteerd, onbestaande, of onvoldoende toegankelijk voor alle betrokken actoren. Toch slaagt een kwaliteitsvol stadsproject pas wanneer deze kennis wordt gebundeld en gedeeld, maar ook besluitvorming ondersteunt. Daarom volgt het BSI - Brussels Centre Observatory (BSI-BCO) dit project van nabij op. Deze synthesenota bouwt verder op eerder gepubliceerd werk [het Portfolio, Deze synthesenota is deels gebaseerd op het onderzoek dat gepubliceerd werd in het eerste Portfolio van het BSI - Brussels Centre Observatory (BSI-BCO), waarvan we de auteurs oprecht willen bedanken: Mathieu Berger, Kobe Boussauw, Céline Brandeleer, Jean-Michel Decroly, Bas de Geus, Jean-Philippe De Visscher, Thomas Ermans, Jean-Louis Genard, Virginie Jourdain, Imre Keseru, Bram Kin, Kevin Lebrun, Christophe Loir, Cathy Macharis, Mathieu Strale, Pierre Vanderstraeten, Linus Vanhellemont, Sara Verlinde, Benjamin Wayens en Nils Wuytens. Deze synthesenota, waarvoor de auteurs alleen verantwoordelijk zijn, is tot stand gekomen met de steun van de Stad Brussel en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest., Deze synthesenota werd vertaald vanuit het Frans, en is ook beschikbaar in het Engels in hetzelfde tijdschift., info:eu-repo/semantics/published

Le nouveau piétonnier est l’un des principaux projets urbains conçus pour le centre de Bruxelles au cours des dernières décennies. En 2015, la voie de transit du Centre – le boulevard Anspach – a été déclarée interdite à la circulation automobile. Le réaménagement de l’espace public et la rénovation des principales stations de métro n’ont pas encore commencé. La réalisation et les défis de ce projet urbain sont, par définition, complexes. Des expériences menées dans le pays et à l’étranger montrent qu’il aura un impact important à différents niveaux : qualité de l’espace public, logement et équipements, économie locale et emploi, mobilité, accessibilité et logistique, activités sociales et culturelles, etc. Cependant, les données et analyses récentes sont souvent fragmentées, inexistantes ou insuffisamment disponibles pour tous les acteurs concernés. Pourtant, un projet urbain de qualité ne peut aboutir que lorsque ces informations sont rassemblées et partagées, mais aussi lorsqu’il porte une prise de décision. C’est pourquoi le BSI - Brussels Centre Observatory (BSI-BCO) suit ce projet de près. La présente note de synthèse s’appuie sur un travail publié précédemment [le Portfolio#1]. La partie 1 expose le contexte général du projet et la partie 2 développe l’aspect concret de quatre grands défis, sur la base de nos premières constatations. En conclusion, la note propose quelques pistes concrètes d’amélioration de la qualité et de la gestion du projet. De nieuwe voetgangerszone is één van de belangrijkste stadsprojecten in het Brusselse stadscentrum van de afgelopen decennia. In 2015 werd de centrale doorgangsweg -Anspachlaan- autovrij gemaakt. De heraanleg van de publieke ruimte en vernieuwing van de belangrijkste metrostations moet nog starten. De realisatie en uitdagingen van dit stadsproject zijn per definitie complex. Ervaringen uit binnen- en buitenland tonen dat de impact groot zal zijn op verschillende niveau’s: de kwaliteit van de publieke ruimte, huisvesting en voorzieningen, de lokale economie en tewerkstelling, mobiliteit, bereikbaarheid en logistiek, de sociale en culturele activiteiten, enz. Recente gegevens en analyses zijn echter vaak gefragmenteerd, onbestaande, of onvoldoende toegankelijk voor alle betrokken actoren. Toch slaagt een kwaliteitsvol stadsproject pas wanneer deze kennis wordt gebundeld en gedeeld, maar ook besluitvorming ondersteunt. Daarom volgt het BSI - Brussels Centre Observatory (BSI-BCO) dit project van nabij op. Deze synthesenota bouwt verder op eerder gepubliceerd werk [het Portfolio#1]. Deel 1 belicht het project in haar ruimere context en deel 2 concretiseert vier grote uitdagingen op basis van onze eerste vaststellingen. De nota besluit met concrete pistes om de kwaliteit en het beheer van het project te verhogen. The new pedestrian area in the centre of Brussels is one of the most important urban projects of the last decades. In 2015, the central traffic artery, Boulevard Anspach, was pedestrianised. The public space and the biggest metro stations must still be renovated. The implementation of this project and the challenges it faces are inherently complex. Experiences in Belgium and abroad show that the impact on the city centre of Brussels will be significant at different levels: the quality of public space; housing and public services; local economy and employment; mobility, logistics and accessibility; and social and cultural activities. However, recent data and analyses are fragmented, non-existent or inaccessible for all stakeholders involved. Nevertheless, an urban project may only succeed when knowledge and expertise are gathered and shared, and used to support decision-making. Therefore, BSI - Brussels Centre Observatory (BSI-BCO) is monitoring this project closely. Previously published research is further developed in this synopsis [Portfolio#1]. Part 1 discusses the context of the project. Part 2 details the four main challenges based on our first observations. The synopsis concludes with concrete scenarios to improve the overall quality and management of the project.

De nieuwe voetgangerszone is één van de belangrijkste stadsprojecten in het Brusselse stadscentrum van de afgelopen decennia. In 2015 werd de centrale doorgangsweg -Anspachlaan- autovrij gemaakt. De heraanleg van de publieke ruimte en vernieuwing van de belangrijkste metrostations moet nog starten. De realisatie en uitdagingen van dit stadsproject zijn per definitie complex. Ervaringen uit binnen- en buitenland tonen dat de impact groot zal zijn op verschillende niveau’s: de kwaliteit van de publieke ruimte, huisvesting en voorzieningen, de lokale economie en tewerkstelling, mobiliteit, bereikbaarheid en logistiek, de sociale en culturele activiteiten, enz. Recente gegevens en analyses zijn echter vaak gefragmenteerd, onbestaande, of onvoldoende toegankelijk voor alle betrokken actoren. Toch slaagt een kwaliteitsvol stadsproject pas wanneer deze kennis wordt gebundeld en gedeeld, maar ook besluitvorming ondersteunt. Daarom volgt het BSI - Brussels Centre Observatory (BSI-BCO) dit project van nabij op. Deze synthesenota bouwt verder op eerder gepubliceerd werk [het Portfolio#1]. Deel 1 belicht het project in haar ruimere context en deel 2 concretiseert vier grote uitdagingen op basis van onze eerste vaststellingen. De nota besluit met concrete pistes om de kwaliteit en het beheer van het project te verhogen. Le nouveau piétonnier est l’un des principaux projets urbains conçus pour le centre de Bruxelles au cours des dernières décennies. En 2015, la voie de transit du Centre – le boulevard Anspach – a été déclarée interdite à la circulation automobile. Le réaménagement de l’espace public et la rénovation des principales stations de métro n’ont pas encore commencé. La réalisation et les défis de ce projet urbain sont, par définition, complexes. Des expériences menées dans le pays et à l’étranger montrent qu’il aura un impact important à différents niveaux : qualité de l’espace public, logement et équipements, économie locale et emploi, mobilité, accessibilité et logistique, activités sociales et culturelles, etc. Cependant, les données et analyses récentes sont souvent fragmentées, inexistantes ou insuffisamment disponibles pour tous les acteurs concernés. Pourtant, un projet urbain de qualité ne peut aboutir que lorsque ces informations sont rassemblées et partagées, mais aussi lorsqu’il porte une prise de décision. C’est pourquoi le BSI - Brussels Centre Observatory (BSI-BCO) suit ce projet de près. La présente note de synthèse s’appuie sur un travail publié précédemment [le Portfolio#1]. La partie 1 expose le contexte général du projet et la partie 2 développe l’aspect concret de quatre grands défis, sur la base de nos premières constatations. En conclusion, la note propose quelques pistes concrètes d’amélioration de la qualité et de la gestion du projet. The new pedestrian area in the centre of Brussels is one of the most important urban projects of the last decades. In 2015, the central traffic artery, Boulevard Anspach, was pedestrianised. The public space and the biggest metro stations must still be renovated. The implementation of this project and the challenges it faces are inherently complex. Experiences in Belgium and abroad show that the impact on the city centre of Brussels will be significant at different levels: the quality of public space; housing and public services; local economy and employment; mobility, logistics and accessibility; and social and cultural activities. However, recent data and analyses are fragmented, non-existent or inaccessible for all stakeholders involved. Nevertheless, an urban project may only succeed when knowledge and expertise are gathered and shared, and used to support decision-making. Therefore, BSI - Brussels Centre Observatory (BSI-BCO) is monitoring this project closely. Previously published research is further developed in this synopsis [Portfolio#1]. Part 1 discusses the context of the project. Part 2 details the four main challenges based on our first observations. The synopsis concludes with concrete scenarios to improve the overall quality and management of the project.

The new pedestrian area in the centre of Brussels is one of the most important urban projects of the last decades. In 2015, the central traffic artery, Boulevard Anspach, was pedestrianised. The public space and the biggest metro stations must still be renovated. The implementation of this project and the challenges it faces are inherently complex. Experiences in Belgium and abroad show that the impact on the city centre of Brussels will be significant at different levels: the quality of public space; housing and public services; local economy and employment; mobility, logistics and accessibility; and social and cultural activities. However, recent data and analyses are fragmented, non-existent or inaccessible for all stakeholders involved. Nevertheless, an urban project may only succeed when knowledge and expertise are gathered and shared, and used to support decision-making. Therefore, BSI - Brussels Centre Observatory (BSI-BCO) is monitoring this project closely. Previously published research is further developed in this synopsis [Portfolio#1]. Part 1 discusses the context of the project. Part 2 details the four main challenges based on our first observations. The synopsis concludes with concrete scenarios to improve the overall quality and management of the project. Le nouveau piétonnier est l’un des principaux projets urbains conçus pour le centre de Bruxelles au cours des dernières décennies. En 2015, la voie de transit du Centre – le boulevard Anspach – a été déclarée interdite à la circulation automobile. Le réaménagement de l’espace public et la rénovation des principales stations de métro n’ont pas encore commencé. La réalisation et les défis de ce projet urbain sont, par définition, complexes. Des expériences menées dans le pays et à l’étranger montrent qu’il aura un impact important à différents niveaux : qualité de l’espace public, logement et équipements, économie locale et emploi, mobilité, accessibilité et logistique, activités sociales et culturelles, etc. Cependant, les données et analyses récentes sont souvent fragmentées, inexistantes ou insuffisamment disponibles pour tous les acteurs concernés. Pourtant, un projet urbain de qualité ne peut aboutir que lorsque ces informations sont rassemblées et partagées, mais aussi lorsqu’il porte une prise de décision. C’est pourquoi le BSI - Brussels Centre Observatory (BSI-BCO) suit ce projet de près. La présente note de synthèse s’appuie sur un travail publié précédemment [le Portfolio#1]. La partie 1 expose le contexte général du projet et la partie 2 développe l’aspect concret de quatre grands défis, sur la base de nos premières constatations. En conclusion, la note propose quelques pistes concrètes d’amélioration de la qualité et de la gestion du projet. De nieuwe voetgangerszone is één van de belangrijkste stadsprojecten in het Brusselse stadscentrum van de afgelopen decennia. In 2015 werd de centrale doorgangsweg -Anspachlaan- autovrij gemaakt. De heraanleg van de publieke ruimte en vernieuwing van de belangrijkste metrostations moet nog starten. De realisatie en uitdagingen van dit stadsproject zijn per definitie complex. Ervaringen uit binnen- en buitenland tonen dat de impact groot zal zijn op verschillende niveau’s: de kwaliteit van de publieke ruimte, huisvesting en voorzieningen, de lokale economie en tewerkstelling, mobiliteit, bereikbaarheid en logistiek, de sociale en culturele activiteiten, enz. Recente gegevens en analyses zijn echter vaak gefragmenteerd, onbestaande, of onvoldoende toegankelijk voor alle betrokken actoren. Toch slaagt een kwaliteitsvol stadsproject pas wanneer deze kennis wordt gebundeld en gedeeld, maar ook besluitvorming ondersteunt. Daarom volgt het BSI - Brussels Centre Observatory (BSI-BCO) dit project van nabij op. Deze synthesenota bouwt verder op eerder gepubliceerd werk [het Portfolio#1]. Deel 1 belicht het project in haar ruimere context en deel 2 concretiseert vier grote uitdagingen op basis van onze eerste vaststellingen. De nota besluit met concrete pistes om de kwaliteit en het beheer van het project te verhogen.

Eerste deel van een tweedelige artikelenreeks over lerend vermogen bij dementerenden. De levenskwaliteit van mensen met dementie blijkt verhoogd te kunnen worden door het geheugen en lerend vermogen aan te spreken. Het gaat daarbij met name om het onbewuste geheugen (waaronder het associatiegeheugen) en het emotiegeheugen. Leren kan nog via associatieleren, operant leren en een variant van die laatste, het zogeheten foutloos leren. Lees meer over handvatten in de praktijk in deel twee: Foutloos leren bij dementie, Mari Groenendaal.

Tweede artikel over lerend vermogen bij dementerenden. De levenskwaliteit van mensen met dementie blijkt verhoogd te kunnen worden door het geheugen en lerend vermogen aan te spreken. Twee recente studies van het lectoraat psychogeriatrie aan De Haagse Hogeschool in samenwerking met de universiteit van Bari (Italië) bevestigen dat er nog opmerkelijk positieve resultaten te verwachten zijn met foutloos leren, een variant van operant leren. Deel één is gepubliceerd in het aritkel: Lerend vermogen bij dementie, Frans Hoogeveen.

Tweede artikel over lerend vermogen bij dementerenden. De levenskwaliteit van mensen met dementie blijkt verhoogd te kunnen worden door het geheugen en lerend vermogen aan te spreken. Twee recente studies van het lectoraat psychogeriatrie aan De Haagse Hogeschool in samenwerking met de universiteit van Bari (Italië) bevestigen dat er nog opmerkelijk positieve resultaten te verwachten zijn met foutloos leren, een variant van operant leren. Deel één is gepubliceerd in het aritkel: Lerend vermogen bij dementie, Frans Hoogeveen.

De gezondheidstechnologie ontwikkelt zich snel. De Haagse Hogeschool doet veel onderzoek naar de toepassing van nieuwe technologieën als het gaat om vitality, cure en care. Deirdre Beneken genaamd Kolmer, lector Mantelzorg aan De Haagse Hogeschool, en Ineke van der Meule, directeur Centrum voor Lectoraten en Onderzoek, over de uitdaging om instrumentele en relationele paradigma's in elkaar te laten grijpen die van nature niet hand in hand gaan.

De Haagse Hogeschool heeft 'Kwaliteit van het leven: technologie voor gezondheid' tot een van haar profileringsthema's benoemd. Daarmee wil zij inspelen op maatschappelijke behoeften en tevens bijdragen aan een reductie van de zorgkosten. Aansluiting wordt gezocht bij het topsectorenbeleid Life Sciences & Health en de Europese onderzoeks- en innovatieagenda voor 2020; the European Innovation Partnership on Active and Healthy Ageing.

De Haagse Hogeschool heeft 'Kwaliteit van het leven: technologie voor gezondheid' tot een van haar profileringsthema's benoemd. Daarmee wil zij inspelen op maatschappelijke behoeften en tevens bijdragen aan een reductie van de zorgkosten. Aansluiting wordt gezocht bij het topsectorenbeleid Life Sciences & Health en de Europese onderzoeks- en innovatieagenda voor 2020; the European Innovation Partnership on Active and Healthy Ageing.

Het ondergaan van een eenzijdige beenamputatie is een drastische chirurgische ingreep. Mensen, die na een amputatie in staat zijn om te lopen met een prothese, zijn functioneel onafhankelijker, en hebben een hogere kwaliteit van leven dan mensen die in een rolstoel belanden. Het is daarom niet verrassend dat het herwinnen van de oopvaardigheid één van de voornaamste doelen is tijdens de revalidatie. Doel van het onderzoek was om inzicht te krijgen in de factoren die het herwinnen en onderhouden van de loopvaardigheid van mensen na een beenamputatie beïnvloeden. Gebaseerd op de resultaten van het onderzoek kan geconcludeerd worden dat de fysieke capaciteit hierbij een belangrijke rol speelt. Een relatief kleine verbetering in de capaciteit kan al resulteren in significante en klinisch relevante verbeteringen. Hoewel geavanceerde prothesen de mechanische belasting van het lopen met een beenprothese verminderen, kan een ineffectieve balanscontrole deze positieve resultaten weer tenietdoen. ABSTRACT Undergoing a lower limb amputation is a life-changing surgery. The ability to walk greatly influences the subject's functional independence and quality of life. Not surprisingly, regaining walking ability is one of the primary goals during prosthetic rehabilitation. The primary aim of the research performed was to enhance our understanding of some of the factors that influence the ability to regain and maintain walking after a unilateral lower limb amputation. Based on the results we can deduce that a person's physical capacity plays an important role in their walking ability. Relatively small improvements in capacity could lead to significant and clinically relevant improvements in people's walking ability. Furthermore, results show that sophisticated prosthetic feet can reduce the mechanical load experienced when walking with a prosthesis. Interestingly, inefficient balance control strategies can undo any positive effect of these prostheses.

Het ondergaan van een eenzijdige beenamputatie is een drastische chirurgische ingreep. Mensen, die na een amputatie in staat zijn om te lopen met een prothese, zijn functioneel onafhankelijker, en hebben een hogere kwaliteit van leven dan mensen die in een rolstoel belanden. Het is daarom niet verrassend dat het herwinnen van de oopvaardigheid één van de voornaamste doelen is tijdens de revalidatie. Doel van het onderzoek was om inzicht te krijgen in de factoren die het herwinnen en onderhouden van de loopvaardigheid van mensen na een beenamputatie beïnvloeden. Gebaseerd op de resultaten van het onderzoek kan geconcludeerd worden dat de fysieke capaciteit hierbij een belangrijke rol speelt. Een relatief kleine verbetering in de capaciteit kan al resulteren in significante en klinisch relevante verbeteringen. Hoewel geavanceerde prothesen de mechanische belasting van het lopen met een beenprothese verminderen, kan een ineffectieve balanscontrole deze positieve resultaten weer tenietdoen. ABSTRACT Undergoing a lower limb amputation is a life-changing surgery. The ability to walk greatly influences the subject's functional independence and quality of life. Not surprisingly, regaining walking ability is one of the primary goals during prosthetic rehabilitation. The primary aim of the research performed was to enhance our understanding of some of the factors that influence the ability to regain and maintain walking after a unilateral lower limb amputation. Based on the results we can deduce that a person's physical capacity plays an important role in their walking ability. Relatively small improvements in capacity could lead to significant and clinically relevant improvements in people's walking ability. Furthermore, results show that sophisticated prosthetic feet can reduce the mechanical load experienced when walking with a prosthesis. Interestingly, inefficient balance control strategies can undo any positive effect of these prostheses.

Doel: Deze studie tracht na te gaan hoe Active Ageing - een concept, van de WereldGezondheidsOrganisatie (WHO, 2002), dat een optimale levenskwaliteit nastreeft door zich te richten op het totale welzijn, de participatie en de bescherming van de oudere persoon - kan toegepast worden binnen de residentiële zorg. Methodologie: Een explorerend, kwalitatief onderzoek met een thematische analyse van vier semi-gestructureerde focusgroepen werd doorgevoerd. De samenstelling van deze focusgroepen bestond afzonderlijk uit rusthuisbewoners, kinderen van rusthuisbewoners, thuiswonende ouderen en gerontologen. Resultaten: De respondenten duidden op het belang van het nastreven van Active Ageing binnen de residentiële ouderenzorg. Dit kan doorgevoerd worden door zich als rusthuis te richten op negen determinanten, namelijk: cultuur, gedrag, psychologische factoren, de fysieke en sociale omgeving, economische kenmerken, residentiële zorg, animatie en participatie. De zeven eerste determinanten zijn ook door de WHO (2002) erkend als belangrijke componenten om Active Ageing na te streven, de determinanten animatie en participatie zijn daarentegen als nieuw uit dit onderzoek naar voor gekomen en blijken binnen de residentiële zorg evenzeer belangrijk te zijn om het einddoel van Active Ageing, een optimale levenskwaliteit, te kunnen verzekeren. Conclusie: Uit dit onderzoek blijkt Active Ageing binnen de residentiële zorg zinvol en belangrijk. Door zich te richten op negen verschillende determinanten kan men binnen de residentiële zorg Active Ageing nastreven. Deze set van determinanten is ruimer dan voorgelegd door de WHO (2002). Active Ageing biedt een kader om op een systematische wijze te werken aan kwaliteitszorg, waarbij een holistische benadering van de resident en de stimulatie van diens participatie centraal staan. World Health Organisation, Active Ageing: a policy framework. 2002, World Health Organisation.

Hoewel de veiligheidskwesties de afgelopen maanden opnieuw op de agenda van de politici en de media stonden en Brussel beschreven werd als de stad van alle gevaren, moeten we vaststellen dat zeer weinig aandacht werd geschonken aan de instrumenten waarmee de situatie van de Brusselaars rationeel kan worden geëvalueerd. Deze tekst bestaat in een gedeeltelijke analyse van een van die instrumenten: de Veiligheidsmonitor 2008, de recentste. Welke misdrijven worden het meest gerapporteerd door de ondervraagde Brusselaars? Welke percentages van de bevolking worden getroffen? Voelen de Brusselaars zich onveilig? Dat zijn enkele van de vragen waarop we een eerste antwoord zullen trachten te formuleren. Slechts een aanzet tot antwoord, omdat, enerzijds, de veiligheidskwesties en de onveiligheidsgevoelens met de grootste omzichtigheid moeten worden behandeld en omdat, anderzijds, de Veiligheidsmonitor beperkingen heeft waardoor het jammer genoeg onmogelijk is om de onveiligheid in Brussel nauwkeurig in kaart te brengen. De vraag rijst dan ook waarom Brussel geen relevante schaal voor de analyse van de veiligheidskwesties zou zijn. Alors que les questions de sécurité ont à nouveau envahi l’agenda politico-médiatique ces derniers mois et que Bruxelles a été décrite comme la ville de tous les dangers, force est de constater que très peu d’attention a été accordée aux outils permettant d’évaluer rationnellement la situation vécue par les Bruxellois.Le présent texte consiste en une analyse partielle d’un de ces outils : le Moniteur de sécurité 2008, dernier en date. Quelles sont les infractions les plus rapportées par les Bruxellois interrogés ? Quels pourcentages de la population sont-ils touchés ? Les Bruxellois se sentent-ils insécurisés ? Telles sont quelques-unes des questions auxquelles nous tenterons d’apporter un début de réponse. Début de réponse seulement, d’une part, parce que les questions d’insécurité et de sentiment d’insécurité requièrent la plus grande prudence et, d’autre part, parce que le Moniteur de sécurité présente des limitations telles qu’il est malheureusement impossible de décrire précisément la situation de Bruxelles en matière d’insécurité. Où l’on se demande pourquoi Bruxelles ne semble pas être une échelle d’analyse pertinente pour les questions de sécurité. Whilst security issues have once again invaded the political and media agenda these past months, with Brussels being described as a dangerous city, we are forced to recognise that very little attention has been given to the tools which allow a rational evaluation of the situation experienced by the inhabitants of Brussels. The present article consists in a partial analysis of one of these tools, namely the latest Security monitor, published in 2008. Which offences were reported most by the in-habitants of Brussels who were interviewed? What percentage of the population is affected? Do the inhabitants of Brussels feel insecure? These are some of the questions which we shall try to answer. But our answers are just a beginning, on the one hand because questions regarding insecurity and the feeling of insecurity require the utmost caution and, on the other, because the Security monitor has limitations, such as not being able to provide a precise description of the situation in Brussels in terms of insecurity. One therefore wonders why there does not appear to be a pertinent scale of analysis for Brussels as regards security issues.