Search

The Egyptian collection of the RMAH comprises about one hundred execration figurines made of unbaked clay, bearing curses written in hieratic script (a cursive writing system related to hieroglyphs) and dating to the Middle Kingdom (c. 1850 BC). These represent captured (foreign) enemies and were buried ritually in order to symbolically neutralise foreign and domestic enemies and general threats. Nearly 90 years after their discovery, the red and black pigments used to inscribe these four millennia old objects are now faded or damaged. The Execration texts on these figurines are regarded as one of the most renowned collections of written sources for ancient Near Eastern studies, Egyptian history and Biblical studies for the early 2nd millennium BCE. When it comes to documenting every characteristic of an object in a highly detailed way, clay artefacts inscribed with ink and other pigments, such as the aforementioned figurines, pose a particular challenge. These three-dimensional media with curved surfaces hold traces of writing that, in some cases, have faded or have disappeared completely. The study of these objects is generally hampered by their poor state of conservation, any handling can result in a considerable loss of material (and therefore also valuable information). The EES project aimed to develop new imaging techniques (using interactive 2D, 3D and multispectral images) that can improve the legibility of faded inscriptions and enhance the decorations on clay objects. Combining 3D digitisation and multispectral imaging in a userfriendly and transportable system, that is also manageable by curators, conservators, researchers and other stakeholders in the museum, is a truly pioneering project. It must facilitate the management of recorded collections and offer numerous possibilities for historical and art-technical studies on these objects, while the future handling is limited to a minimum, thus ensuring their sustainability. nrpages: 66 status: published

Binnen het huidige geprofessionaliseerde archeologische landschap in Vlaanderen en daarbuiten groeien de collecties roerend erfgoed explosief, en dat op een groot aantal verschillende locaties. Om de toegankelijkheid tot dit methodisch, wetenschappelijk opgegraven materiaal te optimaliseren is de publicatie ervan de meest aangewezen benadering. Maar zoals algemeen bekend binnen het veld van de archeologie kent deze wetenschap de kwalijke reputatie hierin met de jaren een achterstand te hebben opgebouwd. Een situatie die ondanks alle goede voornemens niet afneemt en vandaag met het tempo van nieuwe opgravingsprojecten een blijvende uitdaging vormt. De aanleg van digitale publiekelijk toegankelijke databanken moet hierop een gedeeltelijk antwoord bieden. Vanuit het ene perspectief een tussenstap richting een effectieve publicatie, vanuit een ander perspectief een blijvend middel om de overvloed aan archeologisch materiaal op een toerijkende manier zowel voor onderzoeker als geïnteresseerde te ontsluiten. Naar objecten toe kan dit snel en volledig dankzij digitale fotografie. Een blijvend probleem bij deze aanpak vormt wel de kwaliteit van deze opnames. Tot op vandaag hebben niet alle archeologische projecten professionele fotografen in dienst; daarnaast is fotografie een statische registratiemethode van opnames met welbepaald uitgekozen invalshoeken van het licht en specifieke cameraposities. Daardoor registreert deze techniek het oppervlak vaak onvolledig, bemoeilijkt het de definiëring van de kleuren en verloopt het bestuderen van details problematisch. Wil de oplossing van digitale databanken voor de ontsluiting van archeologisch materiaal zich als fundamenteel toereikend manifesteren, dan is de uitdaging visualiseringtechnieken te gebruiken die objecten zo compleet mogelijk kunnen presenteren.