Digitalisering van het archeologisch roerend erfgoed met behulp van 2D+ en 3D technologieën - een casestudie met het archeologisch erfgoed uit Roeselare

Binnen het huidige geprofessionaliseerde archeologische landschap in Vlaanderen en daarbuiten groeien de collecties roerend erfgoed explosief, en dat op een groot aantal verschillende locaties. Om de toegankelijkheid tot dit methodisch, wetenschappelijk opgegraven materiaal te optimaliseren is de publicatie ervan de meest aangewezen benadering. Maar zoals algemeen bekend binnen het veld van de archeologie kent deze wetenschap de kwalijke reputatie hierin met de jaren een achterstand te hebben opgebouwd. Een situatie die ondanks alle goede voornemens niet afneemt en vandaag met het tempo van nieuwe opgravingsprojecten een blijvende uitdaging vormt. De aanleg van digitale publiekelijk toegankelijke databanken moet hierop een gedeeltelijk antwoord bieden. Vanuit het ene perspectief een tussenstap richting een effectieve publicatie, vanuit een ander perspectief een blijvend middel om de overvloed aan archeologisch materiaal op een toerijkende manier zowel voor onderzoeker als geïnteresseerde te ontsluiten. Naar objecten toe kan dit snel en volledig dankzij digitale fotografie. Een blijvend probleem bij deze aanpak vormt wel de kwaliteit van deze opnames. Tot op vandaag hebben niet alle archeologische projecten professionele fotografen in dienst; daarnaast is fotografie een statische registratiemethode van opnames met welbepaald uitgekozen invalshoeken van het licht en specifieke cameraposities. Daardoor registreert deze techniek het oppervlak vaak onvolledig, bemoeilijkt het de definiëring van de kleuren en verloopt het bestuderen van details problematisch. Wil de oplossing van digitale databanken voor de ontsluiting van archeologisch materiaal zich als fundamenteel toereikend manifesteren, dan is de uitdaging visualiseringtechnieken te gebruiken die objecten zo compleet mogelijk kunnen presenteren.