Search

In de abdij van Thorn (Limburg) leefde een religieuze gemeenschap van adellijke dames. Ze volgden niet de regel van een kloosterorde, zoals kloosterzusters. Ze legden ook geen geloften af maar ze hadden wel een eigen reglement. De verzorging van de eredienst was hun voornaamste taak. Officia Propria is een soort draaiboek en het beschrijft gedetailleerd hoe de eredienst in de abdij van Thorn werd gevierd. De gegevens uit dit handschrift zijn vergeleken met de middeleeuwse liturgische rituelen en gebruiken uit ruim veertig andere lokale kerken, onder andere uit Utrecht, Keulen, Maastricht en Tongeren. Op die wijze kon worden bepaald hoe de viering van de eredienst in de abdij van Thorn zich onderscheidde van die in andere kerken. Het resultaat van het onderzoek is een profiel dat een aantal unieke rituelen en gebruiken laat zien. Die kenmerken zich door de onmisbare, actieve deelname van de dames aan de eredienst en door de onafhankelijke en creatieve wijze waarop zij aan de vieringen vorm hebben gegeven. Officia Propria is daardoor een concrete getuigenis van de liturgische praktijk van een lokale kerk in de Nederlanden van de late middeleeuwen. Bovendien is het een belangrijk document in de nog steeds actuele discussie over de positie van vrouwen in de liturgie. Uitgever: University of Groningen Press,Broerstraat 4, 9712 CP Groningen ISBN gedrukte versie: 9789053358542 Dit boek is in gedrukte vorm nog steeds te bestellen via NSRL Lay-out omslag: Nikki Vermeulen, Ridderprint BV, Ridderkerk We hebben geprobeerd ons te verzekeren van de rechten op de afbeeldingen. Mocht iemand daarover vragen hebben dan kan hij zich wenden tot de University of Groningen Press.

De voorliggende vragen over rituelen zijn niet eenvoudig te beantwoorden voor een humanist, iemand die zich rekent tot een stroming die vanouds wars is van dit soort zaken. Een levensbeschouwing die zich beroept op de rede, op rationaliteit met wortels die grotendeels teruggaan op de verlichting, zit niet te springen om rituelen zou je zeggen. Maar gelukkig is er al enige jaren een kentering gaande, in ieder geval bij de humanisten die voor Defensie werkzaam zijn. Misschien wel omdat de vraag naar rituelen groter wordt. Een humanistische bezinningsdienst zonder het eenvoudige ritueel van kaarsjes aansteken is bijna ondenkbaar geworden.

Evidence of rituals - Depositions in the oldest house of Ezinge Preservation conditions differ considerably from one part of the northern Netherlands to another. In the province of Drenthe, faint traces of settlements with houses of a few generations have been found on the acidic sandy soils together with only potsherds and stones, whereas the bogs and moors have yielded many excellently preserved organic remains. Thanks to the work of Wijnand van der Sanden we know much about ritual practices associated with the liminal bogs and moors. However, as organic materials often played an important role in ritual deposition, we know hardly anything about ritual practices in the settlements on the sandy soils. The northern coastal area is entirely different in this respect. In this former salt marsh, settlements were built on artificial dwelling mounds known as terpen that were inhabited for many centuries or even millennia. Owing to the excellent preservation conditions of wet clay and dung, organic remains, including the lower parts of houses, are usually well preserved, making it possible to identify evidence of rituals and learn more about ritual practice in these settlements (Nieuwhof 2015). But as the focus of research has always been on the terpen, we are less well informed about ritual practice outside the settlements, in the liminal zones of this landscape. The sand and peat landscapes of the interior and the clay district of the northern coastal area may be considered complementary: ritual deposits in the bogs and moors give an idea of what may be expected in liminal zones outside the terp settlements of the north, while evidence of rituals in the terp settlements shows what kind of rituals may have been performed in contemporaneous settlements in inland sandy areas. The most extensively excavated t

Evidence of rituals - Depositions in the oldest house of Ezinge Preservation conditions differ considerably from one part of the northern Netherlands to another. In the province of Drenthe, faint traces of settlements with houses of a few generations have been found on the acidic sandy soils together with only potsherds and stones, whereas the bogs and moors have yielded many excellently preserved organic remains. Thanks to the work of Wijnand van der Sanden we know much about ritual practices associated with the liminal bogs and moors. However, as organic materials often played an important role in ritual deposition, we know hardly anything about ritual practices in the settlements on the sandy soils. The northern coastal area is entirely different in this respect. In this former salt marsh, settlements were built on artificial dwelling mounds known as terpen that were inhabited for many centuries or even millennia. Owing to the excellent preservation conditions of wet clay and dung, organic remains, including the lower parts of houses, are usually well preserved, making it possible to identify evidence of rituals and learn more about ritual practice in these settlements (Nieuwhof 2015). But as the focus of research has always been on the terpen, we are less well informed about ritual practice outside the settlements, in the liminal zones of this landscape. The sand and peat landscapes of the interior and the clay district of the northern coastal area may be considered complementary: ritual deposits in the bogs and moors give an idea of what may be expected in liminal zones outside the terp settlements of the north, while evidence of rituals in the terp settlements shows what kind of rituals may have been performed in contemporaneous settlements in inland sandy areas. The most extensively excavated t

Item does not contain fulltext

Item does not contain fulltext

https://opentheartup.wordpress.com/magazines

In dit eindwerkstuk wordt onderzocht in hoeverre het zinvol en ethisch verantwoord is om rituelen opnieuw op te voeren als kunstperformance binnen de context van een westerse tentoonstelling. Er wordt nader ingegaan op de betekenis van de termen ‘ritueel’ en ‘performance’. Uit de theorie van Richard Schechner blijkt dat het onderscheid tussen beide begrippen ligt in het doel van de handeling, de wijze waarop het door beschouwers wordt ervaren en de context waarbinnen de handeling plaatsvindt. Daarnaast is het van belang om te weten dat wanneer rituelen opnieuw worden uitgevoerd binnen een museale context, deze handelingen worden getransformeerd tot een kunstperformance. Deze performances kunnen overigens wel nog terugverwijzen naar het oorspronkelijke ritueel. Binnen de kunstwereld werd veel kritiek geuit op de manier waarop wederopgevoerde rituelen als kunstperformance werden gepresenteerd. Deze kritiek wordt besproken aan de hand van de tentoonstelling ‘Magiciens de la Terre’ uit 1989 en een aantal kunstperformances dat hier werd getoond. Veelal werd er bij deze kunstperformances geen contextuele uitleg gegeven, waardoor beschouwers de oorspronkelijke betekenis van de handelingen niet goed konden duiden. Tevens werd door de ontbrekende contextuele informatie meer aandacht besteed aan de esthetische waarde van de getoonde objecten of handelingen. Beschouwers werden geacht om oorspronkelijk niet-westerse rituelen te bezien vanuit een westers esthetisch kader. Vervolgens wordt besproken of het werk van Beau Dick (1955-2017), dat op Documenta 14 (2017) werd getoond, beschouwd kan worden als een wederopgevoerd ritueel. De bedoeling van de kunstenaar was om zijn maskers in de traditionele context van zijn gemeenschap, de Kwakwaka’wawk, te tonen door middel van rituele dansen. Op deze manier zouden de rituele dansen en de maskers binnen de context van een westerse tentoonstelling tot kunstperformance worden gemaakt. Echter stierf de kunstenaar vlak voor het begin van de

Dit onderzoek is uitgevoerd ten behoeve van de Stichting Make a Memory, een organisatie die kosteloos fotosessies aanbiedt aan gezinnen met ernstig zieke, terminale en overleden kinderen in de leeftijd van 23 weken (zwangerschap) tot 17 jaar. Vanuit een inductieve, kwalitatieve onderzoeksmethode is onderzocht welke culturele conventies rondom rouw en de dood de fotografen tegenkomen in hun werk. Semigestructureerde diepte-interviews met een onderzoeksgroep gekenmerkt door triangulatie hebben vanuit een drietal respondentgroepen (fotografen, ouders en experts) perspectief kunnen bieden op de onderzoeksvraag. 'Tegen welke verschillen rond dood en rouwen lopen de fotografen van Make a Memory aan tijdens de fotosessies met gezinnen met diverse culturele achtergronden?’ Ten eerste is gebleken dat de gezinnen waarmee de fotografen in aanraking komen gekenmerkt worden door superdiversiteit (Vertovec, 2007). Een tweede bevinding is dat er mogelijk nog sprake is van een taboesfeer als het gaat om doodgeboorte in de Turks-islamitische en Surinaams-Hindoestaanse cultuur. Het maken van foto’s van doodgeboren kinderen lijkt in deze culturen zeer ongebruikelijk. Verder is naar voren gekomen dat er verschillende culturele en religieuze rituelen, gedragingen en denkwijzen zijn waar de fotografen mee in aanraking komen tijdens hun werk. Sommige hiervan kunnen als ‘anders’ of ‘vreemd’ aanvoelen voor de fotografen. Een aantal hiervan kan begrepen worden uit de manier waarop er in verschillende culturen gekeken wordt naar ‘goede rouw’. Tot slot blijkt dat er op verschillende manieren wordt omgegaan met suggesties van de fotograaf. Het blijkt dat Turks-islamitische mensen in dit onderzoek minder snel hun wensen en behoeften aangeven dan Nederlandse gezinnen. Een verklaring hiervoor wordt gezocht in de face-theorie van Goffman (1967). Dit kan ertoe leiden dat ouders foto’s krijgen waar zij mogelijk niet geheel tevreden mee zijn.

Item does not contain fulltext

26 maart 2018, Item does not contain fulltext

Radboud Universiteit, 27 maart 2018, Promotores : Aerts, R.A.M., Baalen, C.C. van, Contains fulltext : 187821.pdf (publisher's version ) (Open Access), In The Power of Habit. Rules and rituals in Dutch Parliament since 1945 the concept of parliamentary culture is used for a close and comprehensive examination of the cultural identity of the main representative and legislative body of the Netherlands, otherwise known as the Second Chamber. This dissertation analyses continuity and change in Dutch parliamentary culture between 1945 and 1995 – with some excursions into the new millennium. Questioning its apparently stable appearance, the main aim is to historicise the ways in which parliament as an institution is constantly reinvented and performed. Not only by means of rules and procedures, but also by means of language, symbols and ritualised behaviour including everyday practices. Indeed, by ‘doing politics’ in parliament, members of parliament continuously give meaning to what parliament is and how it should work.

In dit onderzoek is er geprobeerd een antwoord te zoeken op de vraag: Op welke manier kijken mensen naar eigen zeggen tegenwoordig naar televisie en welke routines, rituelen en tradities heeft men bij het kijken van televisie? Er is een onderzoek uitgevoerd dat bestaat uit een kwalitatieve analyse van transcripties van zeven interviews. Deze interviews zijn semigestructureerd afgenomen met een zevental willekeurige geselecteerde personen. De routines die in de transcripties van de interviews herkend werden zijn gecategoriseerd onder vijf thema’s die gebaseerd zijn op aspecten van de relatie tussen de televisie en de televisiekijker, benoemd en beargumenteerd door Silverstone in zijn onderzoek dat is gepubliceerd in 1994. Uit de analyse van de transcripties is gebleken dat de personen niet meer geheel afhankelijk zijn van de uitzendschema’s van de televisiezenders en –omroepen, maar dat wel degelijk nog steeds een (andere) vorm van afhankelijkheid blijft bestaan. Namelijk de verantwoordelijkheid dat de kijker zelf bepaalt wanneer hij/zij een aflevering kijkt, zo lang het maar binnen het kader van het uitzendschema van televisie en binnen het kader van je omgeving past. De personen geven aan zelf meer invloed te hebben op wat ze kunnen kijken en hoe laat. Televisiekijken wordt hierdoor individuelere, maar nog steeds worden bepaalde programma’s (op televisie) met de familie of met huisgenoten bekeken om weer dat ‘traditionele moment’ te creëren waarbij het kijken van televisie een sociale activiteit is. Als laatste blijkt uit de gesprekken met de personen dat de mensen tegenwoordig erg bewust zijn van de manier waarop ze televisie kijken. Routines bij het televisiekijken hebben een andere invulling gekregen; van (wellicht onbewuste) automatismen tot bedachtzame keuzes om televisie op een bepaalde manier te kijken.

In dit onderzoek is er geprobeerd een antwoord te zoeken op de vraag: Op welke manier kijken mensen naar eigen zeggen tegenwoordig naar televisie en welke routines, rituelen en tradities heeft men bij het kijken van televisie? Er is een onderzoek uitgevoerd dat bestaat uit een kwalitatieve analyse van transcripties van zeven interviews. Deze interviews zijn semigestructureerd afgenomen met een zevental willekeurige geselecteerde personen. De routines die in de transcripties van de interviews herkend werden zijn gecategoriseerd onder vijf thema’s die gebaseerd zijn op aspecten van de relatie tussen de televisie en de televisiekijker, benoemd en beargumenteerd door Silverstone in zijn onderzoek dat is gepubliceerd in 1994. Uit de analyse van de transcripties is gebleken dat de personen niet meer geheel afhankelijk zijn van de uitzendschema’s van de televisiezenders en –omroepen, maar dat weldegelijk nog steeds een (andere) vorm van afhankelijkheid blijft bestaan. Namelijk de verantwoordelijkheid dat de kijker zelf bepaalt wanneer hij/zij een aflevering kijkt, zo lang het maar binnen het kader van het uitzendschema van televisie en binnen het kader van je omgeving past. De personen geven aan zelf meer invloed te hebben op wat ze kunnen kijken en hoe laat. Televisiekijken wordt hierdoor individuelere, maar nog steeds worden bepaalde programma’s (op televisie) met de familie of met huisgenoten bekeken om weer dat ‘traditionele moment’ te creëren waarbij het kijken van televisie een sociale activiteit is. Als laatste blijkt uit de gesprekken met de personen dat de mensen tegenwoordig erg bewust zijn van de manier waarop ze televisie kijken. Routines bij het televisiekijken hebben een andere invulling gekregen; van (wellicht onbewuste) automatismen tot bedachtzame keuzes om televisie op een bepaalde manier te kijken.

Contains fulltext : 196864pub.pdf (publisher's version ) (Open Access)

In dit onderzoek is gekeken in hoeverre er sprake is van een uniforme cultuur en auditpraktijk bij de Auditdienst Rijk (ADR). Met de oprichting van de ADR zijn de departementale auditdiensten samengevoegd en ondergebracht in één organisatie. Deze bundeling maakt ‘uniforme uitvoering mogelijk die meer is dan de som der delen’. Dit onderzoek focust zich op de ontwikkelingen bij de ADR die een uniforme uitvoering van de interne auditfunctie mogelijk maken. Deze thesis laat de verdeeldheid zien binnen de ADR. De verdeeldheid gaat over de vraag op welke manieren de beste kwaliteit aan de opdrachtgevers geleverd kan worden. Dit is niet alleen typerend voor de ADR, maar geldt misschien wel voor interne auditing in het algemeen.

M. Rossner Just emotions. Rituals of restorative justice Oxford:Oxford University Press ,2013 9780199655045, Contains fulltext : 161026.pdf (publisher's version ) (Open Access)

Deze scriptie is geschreven als eindwerkstuk van de bacheloropleiding Godgeleerdheid. Het onderwerp van dit werkstuk is het religieus handelen bij overlijden en vlak na overlijden. Deze scriptie beperkt zich tot het ritueel handelen van de rooms-katholieke kerk in Nederland en Turkse moslims in Nederland. Er wordt in kaart gebracht welke theologische notities ten grondslag liggen aan de vorm en de functies die de rituelen bij overlijden en vlak na overlijden nu hebben. Onder theologische notities wordt in deze scriptie verstaan, een uitgewerkte visie of denkwijze over bepaalde onderwerpen binnen een religieuze groep op basis van hun religieuze bronnen. De nadruk ligt hierbij op de ziekenzalving binnen de rooms-katholieke kerk in Nederland en de rituele dodenwassing bij de Turkse moslims in Nederland.

Het huiselijk domein is de plaats waar we de meeste tijd van ons leven doorbrengen. Een belangrijk deel van de activiteiten die we er beleven zijn de huisrituelen:maaltijdrituelen, verjaardagen, rituelen tijdens de kerst- en paastijd, kaarsjes branden. Ondanks de vele uren die we in huis doorbrengen en de overvloed aan rituelen, is de interesse van de wetenschappers voor dit domein relatief klein of ondergewaardeerd. Gegevens die beschrijven wat er precies gebeurt, zijn er nauwelijks. Deze bijdrage over rituelen in huis wil een aanzet zijn om dit empirisch tekort op te vullen., Het huiselijk domein is de plaats waar we de meeste tijd van ons leven doorbrengen. Een belangrijk deel van de activiteiten die we er beleven zijn de huisrituelen:maaltijdrituelen, verjaardagen, rituelen tijdens de kerst- en paastijd, kaarsjes branden. Ondanks de vele uren die we in huis doorbrengen en de overvloed aan rituelen, is de interesse van de wetenschappers voor dit domein relatief klein of ondergewaardeerd. Gegevens die beschrijven wat er precies gebeurt, zijn er nauwelijks. Deze bijdrage over rituelen in huis wil een aanzet zijn om dit empirisch tekort op te vullen.

Item does not contain fulltext

Het verlies van een dierbaar persoon is een ingrijpende gebeurtenis in iemands leven. Of het nu een broer, zus, vader, moeder, vriend of vriendin is, de dood is de enige zekerheid in ons leven en daarmee onvermijdelijk. Toen ik op jonge leeftijd van heel dichtbij het verlies van verschillende belangrijke personen in mijn leven meemaakte, werd ik me er van bewust dat de dood voor iedereen iets anders betekende. Ik vroeg mezelf af wat voor betekenis andere culturen hebben voor de dood, welke praktijken zij toepassen en welke doodsrituelen zij hebben. De centrale vraag in deze thesis is dan ook: Wat zijn de percepties van de dood, en welke praktijken rondom het overlijden en rituelen rondom de dood zijn er voor de bevolking in Chichicastenango? Om deze vraag te beantwoorden heb ik onderzoek gedaan in Chichicastenango, een dorpje in de hoogelanden van Guatemala. Gedurende acht weken heb ik hier veldwerk gedaan. De methodes die ik hiervoor heb gebruikt zijn hoofdzakelijk participerende observatie en informele interviews. In het eerste hoofdstuk van mijn thesis worden de gebruikte theorieën uiteengezet, met in het tweede hoofdstuk de context waarin ik mijn onderzoek heb uitgevoerd. In hoofdstuk drie tot en met vijf is een verdeling van groepen te zien. Tot de eerste groep behoren de mensen die zichzelf omschrijven als niet-gelovig, de tweede noemt zichzelf katholiek, de derde omschrijft zichzelf als evangelico en de vierde groep geeft zichzelf het label ‘Maya’. De verdeling in groepen is echter zeer complex door het proces van syncretisme, hierdoor veranderen de grenzen tussen de groepen continu. In het derde hoofdstuk worden de percepties van mijn informanten over de dood besproken. Hierbij is te zien dat de groep die zichzelf als niet-gelovig omschrijft, duidelijk invloeden kent uit andere religies. Zo belangrijk als dat de God is voor de groepen die zichzelf katholiek en evangelico noemen, is de natuur voor de informanten die zichzelf Maya noemen. In het vierde hoofdst

Sterven en dood in een migratiecontext is in vele opzichten een heftige ervaring en vormt een uitdaging voor alle betrokkenen (de stervende, de naasten en de zorgprofessionals). Dat ervaren ook moslims in Nederland. In de levensloop lijken gebeurtenissen rond de dood steevast de meeste impact te genereren. Het is een confrontatie en soms zelfs een traumatische ervaring waar de nabestaanden op moeten reageren, wat zij doen middels een uitvoerig ritueel repertoire. Hierin komt naar voren welke gebruiken en geloofsopvattingen voor moslims van uiteenlopende achtergrond, er het meest toe doen., Sterven en dood in een migratiecontext is in vele opzichten een heftige ervaring en vormt een uitdaging voor alle betrokkenen (de stervende, de naasten en de zorgprofessionals). Dat ervaren ook moslims in Nederland. In de levensloop lijken gebeurtenissen rond de dood steevast de meeste impact te genereren. Het is een confrontatie en soms zelfs een traumatische ervaring waar de nabestaanden op moeten reageren, wat zij doen middels een uitvoerig ritueel repertoire. Hierin komt naar voren welke gebruiken en geloofsopvattingen voor moslims van uiteenlopende achtergrond, er het meest toe doen.

Masterclass Coöperatie DELA, 13 november 2014, Verkade Fabriek 's-Hertogenbosch : [s.n.], Item does not contain fulltext

Item does not contain fulltext

Deliberatieve democraten willen burgers meer zeggenschap geven, maar wat komt er in de praktijk terecht van het ideaal van 'rationele argumentatie onder gelijken'? Van Stokkum toont in Rituelen van beraadslaging. Reflecties over burgerberaad en burgerbestuur overtuigend aan dat gezag, status en emoties een grote invloed hebben op het burgerberaad. In veel opzichten fungeert dat beraad als een collectief ritueel waarbij verlangens als 'erbij horen' de doorslag geven. Daarnaast betoogt Van Stokkum dat een Burgerkamer waarin gewone burgers besluiten nemen, een verrijking kan zijn voor de directe democratie. Anders dan referenda die vatbaar zijn voor populisme en wedstrijdnieuws, oordelen aselect gekozen burgers op onafhankelijke wijze binnen een multichoice format.

Item does not contain fulltext