Search

This paper aims to contribute to the debates about the nature of the speaker-related meanings of the mental state predicates, on the basis of a diachronic corpus study into the semantic evolution of five such verbs in Dutch. The analyses show that each of these verbs develops its own spe-cific profile in terms of a limited set of clearly distinguishable speaker-related meanings, viz. epistemic modality, evidentiality, and ‘subjectivi-ty’. Each of these meanings is moreover characterized by a distinctive di-achronic path. The study thus also demonstrates the independent status of ‘subjectivity’ as a meaning category., Diese Untersuchung hat zum Ziel, einen Beitrag zur Debatte über die Art der sprecherbezogenen Bedeutungen von Verben des Denkens und Erkennens zu leisten, indem sie versucht, mithilfe einer diachronischen Korpusstudie die Entwicklung von fünf solchen Verben in der niederländischen Sprache darzustellen. Forschungsresultate zeigen, dass jedes der untersuchten Verben ein eigenes Profil im Sinne einer begrenzten Reihe von untereinander deutlich unterscheidbaren sprecherbezogenen Bedeutungen entwickelt, nämlich epistemische Modalität, Evidentialität und Subjektivität. Jede dieser Bedeutungen ist außerdem durch einen distinktiven diachronischen Entwicklungsweg gekennzeichnet. Zusätzlich veranschaulicht die Untersuchung den selbstständigen Status der Subjektivität als Bedeutungskategorie.

This paper addresses the question how to define the notion of a "paradigm", as a cognitively real phenomenon. The discussion is based on the case of a set of forms from a linguistic class that is not part of the traditional domain of "paradigmhood" (i.e. inflectional morphology): the modal auxiliaries in Dutch. The paper presents the results of a few studies into the diachronic evolution of these forms, grammatically and semantically, showing how a subset of them has gradually accumulated shared features and developed an internal division of labor, thus displaying active group behavior.

Deze discussiebijdrage is een reactie op het opiniestuk over ‘Crisis in de taalkunde?’ van Freek Van de Velde en Joop van der Horst. Het betoogt dat de huidige situatie in de taalkunde misschien iets minder dramatisch en vooral heel wat minder uitzonderlijk en zorgwekkend is dan deze auteurs suggereren.

(VLID)4347114

This dissertation investigates the early history of the English modals, in particular their morphosyntactic and semantic development in the Old English (c. AD 800–1100) and Middle English (c. AD 1100–1500) periods. The English modals have played an important role in both synchronic and diachronic linguistic work in the last decades, but a number of contested issues concerning their development remain unresolved. The dissertation attempts to answer some of the open questions through careful analysis of the extant Old and Middle English sources and comparison with other Germanic languages, such as Old Norse, Middle Danish, and Middle Dutch. The first part of the book provides a theoretical and methodological introduction to the study of the early English modals, the semantics of modality, and the historical corpora and other textual sources used for the investigation. The second part presents the investigation itself, which consists of four interconnected studies on the development of the modals, focussing on various morphological and syntactic developments in Middle English, the numerous changes to the ‘marginal’ modal DARE, and the semantic development of the ‘core’ modals CAN, MAY, and MUST. I pay particular attention to a number of changes which do not follow the predictions made in the grammaticalization literature, but which can be readily explained with reference to analogy.

​Deze thesis beoogt een grondige analyse van het herautonomiseringsproces van de Nederlandse modale hulpwerkwoorden. Ze heeft tot doel de timing, de grammaticale en semantische eigenschappen, alsook de factoren die een rol spelen in het ontstaan en de ontwikkeling van de nieuwe autonome gebruiken van de modale werkwoorden te onderzoeken. De studie is corpusgebaseerd en maakt gebruik van representatieve steekproeven uit drie verschillende stadia van het Nieuw Nederlands, te weten: Vroegnieuwnederlands, Nieuwnederlands en huidig Nederlands. Ze toont aan hoe kunnen, mogen en moeten in het huidige Nederlands in toenemende mate zelfstandig gebruikt worden in de zin (d.w.z. zonder de aanwezigheid van een ander hoofdwerkwoord), terwijl in hoeven de toename van nieuwe autonome gebruiken al plaatsvond vanaf het Nieuwnederlands. Ze laat ook zien dat de nieuwe autonome gebruiken geen voortzetting zijn van de oorspronkelijke hoofdwerkwoorden, maar integendeel ontstaan zijn uit de zuiver hulpwerkwoordelijke gebruiken (via een tussenfase met een geïmpliceerd hoofdwerkwoord), hetgeen suggereert dat we hier te maken hebben met een geval van (collectieve) degrammaticalisatie. Vanuit grammaticaal perspectief toont de studie aan dat de ontwikkeling van de nieuwe autonome gebruiken langs twee alternatieve paden verloopt. Enerzijds zijn er gevallen waarvan het eerste argument verwijst naar een stand van zaken. Anderzijds zijn er gevallen met een (pro)nominaal eerste argument. Vanuit semantisch oogpunt wordt aangetoond dat de nieuwe autonome gebruiken (zeer) subjectieve en intersubjectieve betekenissen uitdrukken (vergelijkbaar met de hulpwerkwoorden), en geen lexicale betekenissen (in tegenstelling tot hun oorspronkelijke hoofdwerkwoorden). Wat de mogelijke verklaringen voor het herautonomiseringsproces betreft, toont de studie aan dat hoewel directionele elementen een rol spelen in het stimuleren van nieuwe autonome gebruiken van het type met een (pro)nominaal eerste argument (net zoals in andere Germaanse talen), zij niet de bepalende factor zijn die de algemene herautonomiseringstendens in het Nederlands veroorzaakt. Negatie daarentegen lijkt wel een rol te spelen in het algehele herautonomiseringsproces, maar hoe precies blijft vooralsnog onduidelijk.

Modality concerns with the modifications and semantic changes, which the speaker makes in the proposition to indicate his/her commitment and assessment to the state of affairs. On the other hand, typology deals with the varieties in languages to achieve generalizations cross-linguistically. This thesis studies modality, as a semantic notion and typology, as mostly a formal category, in eleven New West Iranian languages, including Balochi (Bamposht), Gerashi, Gilaki (Shaft), Hawrami (Hawraman Takht), Kahangi, Kordish (Sanandaj), Lori (Balaguariveh), Persian, Semnani, Tati (Takestan) and Vafsi based on Nuyts (2005 and furthermore). The main goal of this dissertation is to examine the possibility of categorizing languages based on a semantic feature, which is modality here, and to discover the differences between this type of classification of languages and the other available categorizations which mostly have a morphological or syntactic basis. The results reveal that all these languages, enjoy different types of expressions to express modality, including modal auxiliaries, nouns, adjectives, adverbs and main verbs (mostly complex verbs). However, this enjoyment is systematic, i.e. first, in all above languages, these are the modal auxiliaries which not only have a high frequency in the languages, but they are also the more native elements. Secondly, some languages, including Balochi (Bamposht dialect) and Hawrami (Hawraman Takht dialect) apply adverbs to express those dimensions of modality which prototypically is on modal auxiliaries in other languages to express and that is why they contain less modal auxiliaries comparing to other languages. Finally, modal nouns and adjectives (and consequently modal main verbs, which are mostly complex verbs, constructed with modal nouns/adjectives and a light verb), directly or indirectly are loan words from Arabic. Furthermore, modal auxiliaries, and also some of the other modal elements, are polysemous, that is, they are used to state several meanings in the domain of modality. In search for classifying languages based on a semantic feature, besides the semantic map of modality in these languages, two other methods were also suggested. One, classifying languages, according to the number of the elements they apply to express modality. In this method, instead of presenting branches which a language is or is not a member of, a continuum was proposed where all languages laid on it based on the number of modal auxiliaries and modal adverbs. The other, classifies languages, on the basis of their origin, where the modal auxiliaries with the same source, are grouped together as one category.

We introduceren zelflerende systemen als een operationalisering van pre-Chomskyaanse taaltheoretische concepten als analogie en inductie, en laten zien hoe ze kunnen worden toegepast in taalbeschrijving en (computer)taalkunde. Als casus bespreken we twee toepassingen: de automatische inductie van kennis over de beregeling van allomorfie bij Nederlandse diminutieven, en de rol van segmentele fonologische kennis bij de leerbaarheid van Nederlandse klemtoon.

Van adverbiale partikels kan men niet zeggen dat ze altijd op veel belangstelling hebben mogen rekenen in het taalkundig onderzoek. De jongste decennia is daar wel verandering in gekomen, en de grammatica van De Schutter en Van Hauwermeiren (1983), op heel wat punten grensverleggend, was ook een van de eerste die het fenomeen een plaats gaf binnen een algemene grammaticabeschrijving van het Nederlands. Er worden twee categorieën onder¬scheiden, nl. de propositionele partikels, die instaan voor de functie 'evaluatie' (waarbij een verband geïmpliceerd wordt met andere mogelijke of reële standen van zaken, type al, nog, pas, maar, alleen, zelfs, ook) en de schakerende partikels die hun weerslag hebben op de illocutieve waarde van de zin (type toch, wel, maar, dan ook). Deze bijdrage, aan de eerste van de twee genoemde auteurs opgedragen, behandelt de lexicale betekenis van een der propositionele partikels, nl. het Nederlandse partikel net.