Search

Chiara Fumai was een Italiaanse kunstenaar geboren in 1978 en hield zich bezig met installaties, performances, video's, tekeningen, collages en foto's. In 2017 overleed ze op tragische wijze in een kunstgalerie in Bari. Ondanks haar relatief korte bestaan heeft ze ons achtergelaten met een rijkelijk oeuvre, waar nog betrekkelijk weinig onderzoek naar heeft plaatsgevonden. Haar oeuvre staat bekend om het uitgesproken verzet tegen de patriarchale samenleving, wat zich uit in een nauwe samenwerking met mystieke en spirituele praktijken binnen haar kunst. In het kader van het ultra-feminisme onderzoekt dit eindwerkstuk de magische aspecten van het oeuvre van Chiara Fumai aan de hand van een literatuur-en casestudie. De onderzoeksvraag die centraal staat is: hoe gebruikt Chiara Fumai occulte thema’s in haar kunstpraktijk om haar feministische boodschap uit te dragen? De drie werken; Follow This You Bitches, The Book of Evil Spirits en This Last Line Cannot Be Translated worden gebruikt als casestudies en helpen de occulte thematiek en de wijze waarop ze dit toepast binnen haar oeuvre aan te tonen. In dit eindwerkstuk wordt Fumai’s gedachtengoed gekaderd door een mengeling van het radicaal en spiritueel feminisme. De feministische boodschap die ze uitdraagt is gericht op de culturele grondoorzaken van genderongelijkheid en stelt dat deze diep geworteld zijn in de structuren en normen van de samenleving. Ze trekt met haar kunst de bestaande geschiedenis in twijfel en richt zich op het bezweren van het patriarchaat. Het oeuvre van Fumai zit vol met occulte rituelen, symbolen en seances, die ze op eigen voorkeur aanpast naar een middel van verzet. Om de occulte thema’s te kunnen analyseren wordt er gebruikgemaakt van de theoretische concepten occulture en seekership, om een beter begrip te krijgen van hoe Fumai zich als hedendaagse kunstenaar verhoudt tot het moderne occultisme. Haar ideeën zijn afkomstig uit een bron van materialen, waarmee ze opnieuw verbinding zoekt met h

De Anthesteria, een driedaags Atheens festival dat plaatsvond op de elfde, twaalfde en dertiende van de maand Anthesterion (februari/maart), worden vandaag de dag door veel historici gezien als een paradoxaal festival dat bol staat van onverklaarbare rituelen. Dit onderzoek pleit echter voor het zien van deze tegenstrijdigheid als kennelijke tegenstrijdigheid. Om het paradoxale beeld van de Anthesteria op de proef te stellen stelt dit onderzoek daarom de vraag in hoeverre de Atheense Anthesteria kunnen worden beschouwd als een paradoxaal festival. Om deze vraag te kunnen beantwoorden worden de dagen en rituelen van de Anthesteria op chronologische wijze geanalyseerd aan de hand van schriftelijke primaire bronnen, materiële bronnen en theoretische raamwerken. Op die manier zal tot de conclusie worden gekomen dat de Anthesteria verklaarbaar zijn en niet zo paradoxaal als de meeste hedendaagse historici doen vermoeden.

Van de vele kerken die in de loop van de middeleeuwen in de stad Utrecht werden gebouwd hadden er vijf een bijzondere band met elkaar. Dat zijn de Salvator of Oudmunster en de kerken toegewijd aan Martinus (voorloper van de huidige Dom), Petrus, Johannes en Maria. De onderlinge band van deze kapittelkerken komt onder andere naar voren in vieringen van de liturgie gedurende het jaar door meer kapittels gezamenlijk. Deze gezamenlijke liturgie wordt beschouwd als een manifestatie van de onderlinge verbondenheid van de vijf kapittels en wordt wel aangeduid als stadsliturgie of stedelijke kapittelliturgie. Van drie van de vijf kerken is een liber ordinarius bewaard en van Oudmunster ook nog een kostersboek. Nauwkeurige bestudering van de organisatie en de vormgeving van de liturgie van de Goede Week in deze bronnen geeft inzicht in de eigenheid van de liturgische praktijk in de afzonderlijke kerken. Zo blijkt dat niet alle rituelen in alle vijf kerken gevierd werden en dat er verschillen waren in de uitvoering en vormgeving. En hoewel gedeelten van de liturgie weliswaar door meer kapittels gezamenlijk werden gevierd, komt uit de bronnen naar voren dat vooral de twee oudste kapittels van Dom en Oudmunster samen optrekken. Hun onderlinge historische band komt sterker naar voren dan de gezamenlijke band tussen de vijf kapittels., Van de vele kerken die in de loop van de middeleeuwen in de stad Utrecht werden gebouwd hadden er vijf een bijzondere band met elkaar. Dat zijn de Salvator of Oudmunster en de kerken toegewijd aan Martinus (voorloper van de huidige Dom), Petrus, Johannes en Maria. De onderlinge band van deze kapittelkerken komt onder andere naar voren in vieringen van de liturgie gedurende het jaar door meer kapittels gezamenlijk. Deze gezamenlijke liturgie wordt beschouwd als een manifestatie van de onderlinge verbondenheid van de vijf kapittels en wordt wel aangeduid als stadsliturgie of stedelijke kapittelliturgie. Van drie van de vijf kerken is een liber ordinarius bewaard en van Oudmunster ook nog een kostersboek. Nauwkeurige bestudering van de organisatie en de vormgeving van de liturgie van de Goede Week in deze bronnen geeft inzicht in de eigenheid van de liturgische praktijk in de afzonderlijke kerken. Zo blijkt dat niet alle rituelen in alle vijf kerken gevierd werden en dat er verschillen waren in de uitvoering en vormgeving. En hoewel gedeelten van de liturgie weliswaar door meer kapittels gezamenlijk werden gevierd, komt uit de bronnen naar voren dat vooral de twee oudste kapittels van Dom en Oudmunster samen optrekken. Hun onderlinge historische band komt sterker naar voren dan de gezamenlijke band tussen de vijf kapittels.

Het is in de moderne archeologie gewoon om ook aandacht te schenken aan rituelen en andere uitingen van de ideeënwereld van mensen in het verleden. De theoretische fundering daarvan is echter niet altijd toereikend. In dit proefschrift wordt een theoretisch kader ontwikkeld dat is toegesneden op de archeologie, vanuit het uitgangspunt dat religie en ritueel bijproducten zijn van evolutionair nuttige eigenschappen die onlosmakelijk zijn verbonden met het menselijk bestaan. Aan de hand van dit theoretische kader is het mogelijk om de restanten van rituelen te herkennen en deels ook te begrijpen. Deze inzichten worden vervolgens toegepast op een bijzondere archeologische regio: het terpen- en wierdengebied van Groningen en Friesland. Aan de hand van de goed-geconserveerde archeologische resten uit twee Groninger wierden, Englum en Ezinge, wordt de rol van rituelen in de samenlevingen van de ijzertijd en de Romeinse tijd in dit gebied onderzocht. Menselijke resten blijken een belangrijke rol te spelen in rituelen. Een belangrijk deel van het boek is daarom gewijd aan de verschillende vormen van omgang met de doden in dit gebied. Het grote aantal vondsten dat met rituelen in verband kan worden gebracht, met name in Ezinge, maakt het mogelijk om veranderingen in rituelen op het spoor te komen en te verklaren. Ze kunnen worden begrepen tegen de achtergrond van de bewonings-geschiedenis en de veranderende sociale organisatie tijdens de onderzoeks¬periode., The study of past ritual practices is an accepted part of archaeological research these days. Yet, its theoretical basis is still not fully mature. This book aims to contribute to the study of ritual practices in the past by firstly assembling a theoretical framework, which is tailored to the needs of archaeology, and which helps to identify and interpret the remains of rituals in the past. This framework is then applied in a specific archaeological case study: the coastal area of the northern Netherlands, a former salt marsh area. People lived here on artificial dwelling mounds, so-called terps. Preservation conditions are excellent in this wetland area. This study makes use of the well-preserved remains of rituals in terps, in particular the terps of Englum and Ezinge, to examine the role of ritual practice in the societies of the pre-Roman and Roman Iron Age in this area. One of the conclusions is that human remains played an important part in ritual practice. Therefore, an important part of this study is devoted to the variable mortuary rituals that were practiced here. The large number of finds, especially from Ezinge, makes it possible to trace changes in ritual practice, in relation to changes in the habitation history and the social organization throughout the research period.

Dit onderzoeksrapport is het resultaat van een interpretatieve studie naar de organisatiecultuur van de regionale wegverkeersmanagement centrales Rhoon en Utrecht van Rijkswaterstaat. De organisatiecultuur van beide centrales is in kaart gebracht aan de hand van informele cultuurregels, de collectieve communicatiestijl en de rituelen. Deze drie aandachtsgebieden zijn tezamen de interactieve elementen van cultuur. De hoofdvraag die logischerwijs in deze studie centraal staat is als volgt geformuleerd: Hoe zijn de organisatieculturen van de regionale verkeersmanagement centrales Midden Nederland (Utrecht) en West Nederland Zuid (Rhoon) te karakteriseren aan de hand van interactieve cultuurelementen? Door middel van observaties, interviews en documentanalyse is opgemerkt dat beide centrales daadwerkelijk een eigenzinnige subcultuur kennen. Deze maken weer deel uit van het grotere organisatieonderdeel ‘verkeer- en watermanagement’ en de organisatie Rijkswaterstaat. De karakteriserende eigenschappen die hier debet aan zijn, zijn onder andere fysieke uitingen als uniformen en de opstelling van de centrale; de rolinvulling van de teamleider en coördinerend wegverkeersleider; het bovenmatig gebruik van e-mail in verband met de 24-uurs roosters; en rituelen als de overdracht, de briefing en het CWVL-overleg. Daar de cultuurelementen en de empirische cultuuraspecten van de centrales verweven zijn met elkaar; lijkt de spil van de complexe verbanden, de rolinvulling van de coördinerend wegverkeersleider te zijn. De wijze waarop deze is ingevuld heeft namelijk een weerklank op de manier waarop ‘de dingen gedaan worden’ in de regionale verkeersmanagement centrales van Rijkswaterstaat.

Vraag over veronderstelde "germaanse" herkomst van rituelen, beantwoording vraag over Germaanse rituelen

Na meer dan vijfhonderd dagen vanuit huis te hebben gewerkt, zijn onze levens en dagelijkse rituelen door de COVID-19 pandemie ingrijpend veranderd. Het afstand houden tot elkaar en de overige maatregelen hebben bovendien ieders toegang tot de openbare ruimte aangetast en een reeks uitdagingen blootgelegd op verschillende niveaus. Onderzoekers van meer dan twintig universiteiten verkennen die gevolgen in de nieuwe open-access publicatie ‘2020: A Year without Public Space under the COVID-19 Pandemic’., Urban Design

Na meer dan vijfhonderd dagen vanuit huis te hebben gewerkt, zijn onze levens en dagelijkse rituelen door de COVID-19 pandemie ingrijpend veranderd. Het afstand houden tot elkaar en de overige maatregelen hebben bovendien ieders toegang tot de openbare ruimte aangetast en een reeks uitdagingen blootgelegd op verschillende niveaus. Onderzoekers van meer dan twintig universiteiten verkennen die gevolgen in de nieuwe open-access publicatie ‘2020: A Year without Public Space under the COVID-19 Pandemic’., Urban Design

Publiekssamenvatting van de thesis: Ravanisation: The Revitalisation of Ravana among Sinhalese Buddhists in Post-War Sri Lanka Deborah de Koning Ravanisatie: de revitalisering van Ravana onder Sinhalese boeddhisten in naoorlogs (vanaf 2009) Sri Lanka Sri Lanka wordt vaak als een sprookjesachtige vakantiebestemming afgeschilderd met een samenleving waarin boeddhistische idealen zoals die van vreedzaamheid dominant zouden zijn. Het etnografische onderzoek naar het belang van de mythologische figuur Ravana voor Sinhalese boeddhisten dat ik heb uitgevoerd in Sri Lanka, laat zien dat er ook hele andere dynamieken spelen tussen de etnische groeperingen in Sri Lanka en dat die ook het boeddhisme niet onaangetast laten. In Sri Lanka, een eiland waar verschillende etnische groeperingen leven, vond van 1983-2009 een burgeroorlog plaats. Daarbij was de etnische meerderheidsgroep van Sinhalesen (die veelal boeddhistisch zijn) lange tijd in conflict met de Tamilminderheid. Het grootse deel van de Tamilminderheid in Sri Lanka is hindoe. Ravana is vanuit het hindoeïsme bekend als de koning van Lanka. De dominante voorstelling van Ravana in het hindoeïsme is dat hij een slechte koning of een demon was. In Sri Lanka is in de naoorlogse periode onder een deel van de Sinhalese boeddhisten een interesse in deze mythologische figuur Ravana ontstaan. Zij hebben nieuwe, veelal positieve voorstellingen ontwikkeld over wie Ravana voor hen is. In dit proefschrift worden verschillende van die voorstellingen besproken en worden ze specifiek verbonden aan het Sinhalese gedachtengoed. Op twee plaatsen, een boeddhistische tempel in de hoofdstad Colombo en een rurale gemeenschap gelokaliseerd op en nabij de berg Lakegala, zijn deze representaties van Ravana voor dit onderzoek in detail bestudeerd. Bij de boeddhistische tempel in Colombo is in 2013 een tempel voor Ravana gebouwd. Daar vinden wekelijks en jaarlijks rituelen voor Ravana plaats. Ravana wordt

Vissers tasten van oudsher een beetje in het duister. En dan is elke hulp welkom: tips van medevissers of gewoon een hogere macht. Over de ongerijmde houvast van bijgeloof en rituelen.

Planten zijn vanuit hun diepste wezen verbonden met muziek. Het ‘ik’ van de plant bevindt zich in de ‘harmonie der sferen’. Als een plant kiemt, groeit hij zijn oerbeeld achterna, vertelt Robert de Haan. Sinds hij blind is luistert hij veel naar de natuur en ondersteunt hij de vitaliteit met muzikale rituelen.

Aangezien Romeinse activiteiten, zoals religieuze feesten en politieke bijeenkomsten, vaak rituelen en symbolen bevatten, is het niet vreemd dat bruiloften – belangrijke feesten voor de machtigen in het rijk – barstensvol rituelen en tradities zaten. Onder hedendaagse wetenschappers is er echter veel onenigheid over de betekenis van de symboliek en de verschillende rituelen die een bruiloft kenmerkten. In deze scriptie worden de rituelen en symboliek die in een Romeinse bruiloft aan bod kwamen besproken, en worden conclusies getrokken uit de verschillende theorieën aangaande dit onderwerp. De vraag die hiermee uiteindelijk zal worden beantwoord is: wat zeggen de rituelen die een rol speelden bij bruiloften in het Romeinse Rijk over de manier waarop men indertijd tegen het huwelijk aankeek? Teneinde deze vraag te beantwoorden wordt een vergelijking gemaakt tussen de verschillende analyses van rituelen die gedaan zijn door hedendaagse historici, en worden hierbij de antieke bronnen betrokken waarop hun meningen gebaseerd zijn. Er wordt een kritische blik geworpen op Karen Hersch’ werk The Roman Wedding, Ritual and Meaning in Antiquity, waarvoor zij een groot onderzoek heeft uitgevoerd naar Romeinse bruiloftsrituelen en hun betekenissen. Ook worden een aantal antieke teksten bestudeerd, van onder anderen Plutarchus, Festus en Plinius de Oudere, die ons allen belangrijke informatie geven op het gebied van bruiloften. Bovendien worden andere analyses van Romeinse bruiloften en bruiloftsrituelen vergeleken met elkaar en met de stance van Hersch, in de hoop een duidelijker beeld te kunnen scheppen op de manier waarop rituelen een bruiloft betekenis gaven in het Romeinse Rijk. Uit dit onderzoek zal blijken dat goden een belangrijke rol speelden bij het huwelijk, maar ook dat vooral de elite het financiële aspect van een huwelijk erg serieus nam, en dat contracten aangaande de bruidsschat en contracten die als bewijs dienden dat de bruiloft werkelijk had plaatsgevonden een s

In deze scriptie is onderzocht welke invloed migratie van Tur Abdin naar Nederland heeft gehad op de gewoontes van het hart van verschillende generaties Suryoyevrouwen. Om deze vraag te beantwoorden zijn verschillende participerende-observaties gedaan binnen de Suryoye gemeenschap in Nederland en is bij zes Suryoyevrouwen een diepte-interview afgenomen. Voor het analyseren van de verkregen data is gebruik gemaakt van een breed theoretisch kader waarin zowel ‘gewoontes van het hart’ (Leydesdorff 2004), ‘lived religion’ (McGuire 2008), ‘dimensions of the sacred’ (Smart 1996), ‘aybo’ (Schukkink 2012) en ‘push en pull agency’ een rol spelen. Ontdekt is dat in de afgelopen decennia vooral gewoontes van het hart, die betrekking hebben op de regels van aybo, aan verandering onderhevig zijn (geweest). Daarnaast kwam naar voren dat de Suryoyevrouwen een sterke christelijke identiteit hebben, die ook wordt gecultiveerd door de algehele Suryoye gemeenschap in Nederland. De Syrisch-orthodoxe Kerk speelt zowel in Tur Abdin als in Nederland een grote rol in het leven van de Suryoyevrouwen, vooral bij het vormgeven van rituelen en levensgebeurtenissen zoals geboorte en huwelijk. Verrassend was dat uit de diepte-interviews bleek dat in Nederland ook evangelische kerken door Suryoyevrouwen worden bezocht, iets wat voor spanningen zorgde binnen de, op de Syrisch-orthodoxe Kerk georiënteerde, gemeenschap. Alles bij elkaar genomen kan worden gezegd dat migratie van Tur Abdin naar Nederland, grote gevolgen heeft gehad voor de gewoontes van het hart van verschillende generaties Suryoyevrouwen.

Voor de moderne beschouwer lijkt de theurgie van Iamblichus op het eerste gezicht weinig of zelfs compleet onfilosofisch. In de theurgie staat het uitvoeren van rituelen met stenen, planten, dieren en aroma’s, het aanroepen van de goden en het bidden tot de goden centraal. Het doel hiervan is om je open te stellen voor de goden, zodat je kunt opstijgen naar de goden. Niet op kracht van het menselijke intellect stijgt de ziel tot grote hoogten, maar door de kracht van rituelen. Iamblichus’ theurgie roept daarom vragen op voor wat betreft haar filosofische legitimatie, dit motiveert mijn hoofdvraag: heeft Iamblichus zijn theurgie filosofisch gerechtvaardigd en, zo ja, hoe? Door Iamblichus’ metafysica, zielsleer en theurgie grondig uit een te zetten toon ik aan dat Iamblichus’ manier van argumentatie en discussie van filosofische aard is en dat zijn theurgie een filosofisch fundament heeft in de Platoonse traditie. Theurgie is voor Iamblichus noodzakelijk en het gevolg van zijn filosofische keuzes. Hoewel theurgie weinig filosofisch lijkt en inderdaad ook helemaal niet filosofisch is, heeft theurgie wel een filosofische rechtvaardiging.

Een analyse van de Royal Wedding van prins William en Kate Middleton. Er wordt een definitie gegeven van een gemeenschap en uitgelegd wat er wordt verstaan onder een media event. Hierbij worden de theorieën van onder andere Benedict Anderson, Nick Couldry, Daniel Dayan en Elihu Katz gehanteerd. Tijdens het event ontstaan er gezamenlijke activiteiten. Ook staan er tijdens de ceremonie van het huwelijk een aantal rituelen en symbolen centraal. Deze rituelen en symbolen representeren belangrijke maatschappelijke waarden. Het bijwonen van verschillende activiteiten zoals het uitspreken van de geloften, de uitwisseling van de ring en het gezamenlijk bidden verbindt individuen met elkaar. Er ontstaat een bewustzijn van de maatschappelijke waarden.

Doorgaans roept toeristische aanwezigheid bij rituelen snel een oordeel op: dan treedt folklorisering op en is het ritueel niet ‘authentiek’ meer, want de toeristische horden walsen elke ‘echte’ culturele uiting plat. De vroege toeristische studies gingen uit van een dergelijke nefaste invloed van toerisme, maar recente studies vinden heel andere processen. De mix van toerisme en ritueel blijkt veel flexibeler, veel creatiever te zijn dan aangenomen werd, en wel door een aantal processen die we hieronder zullen tegenkomen: de stimulans van de toeristische aanwezigheid, mechanismen van grensbewaking en flexibiliteit in de productie van cultuur zelf. De drie bestudeerde cases komen van verschillende continenten: het centrale voorbeeld is een ritueel in Venetië waarin de zee wordt gehuwd, en dit wordt vergeleken met een ritueel in Bali, Indonesië, en een ritueel bij de Dogon in het Afrikaanse Mali., Doorgaans roept toeristische aanwezigheid bij rituelen snel een oordeel op: dan treedt folklorisering op en is het ritueel niet ‘authentiek’ meer, want de toeristische horden walsen elke ‘echte’ culturele uiting plat. De vroege toeristische studies gingen uit van een dergelijke nefaste invloed van toerisme, maar recente studies vinden heel andere processen. De mix van toerisme en ritueel blijkt veel flexibeler, veel creatiever te zijn dan aangenomen werd, en wel door een aantal processen die we hieronder zullen tegenkomen: de stimulans van de toeristische aanwezigheid, mechanismen van grensbewaking en flexibiliteit in de productie van cultuur zelf. De drie bestudeerde cases komen van verschillende continenten: het centrale voorbeeld is een ritueel in Venetië waarin de zee wordt gehuwd, en dit wordt vergeleken met een ritueel in Bali, Indonesië, en een ritueel bij de Dogon in het Afrikaanse Mali.

Item does not contain fulltext

Item does not contain fulltext