Search

The Turkish Journal of Anaesthesiology and Reanimation, established in 1972, is 50 years old now. The number of citations of the journal and the interest of national and international researchers are high. This success has been achieved by the editorial boards who have contributed to the journal since its establishment and the writers who have contributed to its development, and this success will continue to increase. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

As a scientific field, anaesthesiology and reanimation, with their significant place in the medical structure, have been practised since the beginning of surgical procedures. Today anaesthesiology and reanimation speciality cover more complex techniques and areas than alleviating patients' pain during surgery. In the first hundred years since the proclamation of the Turkish Republic, the path covered in our scientific field is to pave the way for the next hundred years. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Introduction: Difficult intubation/laryngoscopy is a challenge both in the operating room and intensive care. The aim of our study was to evaluate whether airway ultrasonography can predict difficult laryngoscopy in adults. Therefore, we have evaluated clinical and ultrasonographic tests to predict difficult laryngoscopy and sought the most sentisitive ultrasonography measurements. Materials and Methods: Following ethical committee approval, airway assessment of 150 ASA 1-3 adults was performed using clinical examination and ultrasonography. Demographic data, body mass index, clinical airway assessment methods, Cormack-Lehane classification were recorded. The depth of epiglottis from the skin at three points in the parasagittal plane were measured with ultrasonography. Ultrasonography data and clinical airway tests were compared among the difficult (D) and easy laryngoscopy groups (E). Mann-Whitney U, chi-square, Fisher’s Exact tests were used for comparisons between groups. Cut-off values were calculated by ROC analysis, p<0.05 was considered statistically significant. Results: Patients in group D were older and their BMI was higher compared to group E. The most predictive ultrasonography measurement was epiglottis depth measured at the upper hyoid border (AUC 0.86, cutoff >24 mm), ratio of epiglottis depth at upper hyoid border/thyrohyoid membrane level (AUC 0.86, cut-off >1.32 mm) (Figures 1 and 2). Four independent clinical and ultrasonograpy variables were found to be correlated with difficult laryngoscopy. Regression analysis revelaed that our model was reliable. Conclusion: Airway assessment with ultrasound doesn’t require patient cooperation. Epiglottis depth from the skin evaluated at 3 levels is a valid criterion in predicting difficult laryngoscopy. Epiglottis depth measured at the level of upper hyoid border was found to be the most sensitive ultrasonography method. Our airway evaluation model revealed that older age, risk of OSAS, epiglottis depth measured at the upper hyoid border, ratio of epiglottis depth at upper hyoid border/thyrohyoid membrane level were the most predictive parameters to predict difficult laryngoscopy. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Turkish Journal of Neurology / Turk Noroloji Dergisi is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Amaç: Kafa travmaları toplumun çalışan ve genç kesiminde ciddi morbidite ve mortaliteye neden olabilen bir sorundur. Tüm dünyada kafa travmasına bağlı beyin hasarı tedavisine yönelik bilimsel çalışmalara çok büyük kaynak harcanmakta ve bilimsel veriler sürekli güncellenmektedir. Bu açıdan, yoğun bakım gereksinimi olan kafa travmalı hastaların tedavilerinin, güncel bilimsel verilere paralel olarak gerçekleştirilmesi önemlidir.Bu anket çalışmasında; ülkemizde bulunan yoğun bakımların kafa travmalı hastalar açısından alt yapı özelliklerini tespit etmek ve yoğun bakımlarda çalışan hekimlerin bu hastalardaki tedavi yaklaşımlarını belirlemek amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Bu amaçla, 3 bölümden oluşan bir anket oluşturulmuştur. Gönüllülerin hekimlik açısından demografik özellikleri, çalıştıkları yoğun bakımın fiziksel şartları ve hekimin tedavi açısından yaklaşımları toplam 35 soruluk anketle sorgulanmıştır. Oluşturulan anket web-linki ile katılımcılara ulaştırılmıştır. Elde edilen veriler istatistiksel olarak değerlendirilmiştir. Bulgular: Anketimize, yoğun bakımda çalışan 92 hekim katılmıştır. Hekimlerin %73,9’unun 6 yıl ve üstü deneyime sahip olduğu belirlenmiştir. Hastaların %78,3’ünde araç içi-dışı trafik kazası, %28,3’ünde motor kazası, %19,6’sında yüksekten düşme nedeniyle kafa travması geliştiği bildirilmiştir.Yoğun bakım ünitelerinin %60,1’inde yatak başı soluk-sonukarbondioksit ölçümü, %94,6’sında transport ventilatörü, %76,1’inde kan gazı cihazı olduğu, kafa travmasının monitorizasyonunda; hekimlerin %39,1’i invaziv kafa-içi-basınç ölçümü, %28,3’ü optik sinir kılıf çapı ölçümü, %25’i non-invaziv serebral oksimetri, %20,7’si jugulerven-oksijen satürasyonu, %18,5’i transkraniyal-doppler ve %2,2’si ise serebral-mikrodiyaliz kullandığını belirtmiştir. Hekimlerin %56’sının hiperventilasyon, %66,3’ünün kortikosteroid (gerektiğinde) ve %56,5’inin antiepileptik ajan, %96,7’sinin hiper-osmolar tedaviyi kullandığı belirlenmiştir. Hekimlerin %80,4’ünün kafa travmalı hastada mekanik ventilasyon tedavisinde ekspiryum sonu pozitif basınç uyguladığı, %3,3’ünün ise uygulamadığı belirlenmiştir. Sonuç: Ülkemizde kafa travmalarının sıklığı, yoğun bakımda tedavi gerektiren kafa travmalı hasta sayısı, tedavi sonuçlarına dair verilerimiz yetersizdir. Bu hastaların topluma kazandırılmasının çok önemli bir basamağını oluşturan yoğun bakımların irdelendiği bu çalışma, alanında ilk olması açısından önemlidir. Anket yoluyla elde ettiğimiz veriler doğrultusunda; yoğun bakımlardaki fiziksel koşullar ve kafa travmalı hastalara tedavi yaklaşımlarının standart hale getirilmesi için ileri çalışmalar yapılması, rehberler oluşturulması ve bu rehberlerin düzenli olarak güncellenmesi gerektiği kanısına varılmıştır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Objective: Dexmedetomidine has been reported to produce analgesia after intrathecal administration. In the present study the 2-adrenoceptor agonist dexmedetomidine was evaluated for its potential spinal neurotoxic effects. Material and Methods: Three days after intrathecal cannulation, rats were administered either dexmedetomidine (3 µg/30 µL, i.t.) or saline (30 µL, i.t.). Antinociceptive, sedative and motor effects of intrathecal administrations of dexmedetomidine or saline were evaluated during 90 min. The tail-flick and hot plate tests were used to assess the thermal nociceptive threshold. Seven days after drug administration, animals were sacrified and spinal cords were evaluated for histopathological changes by light microscopy. Results: Dexmedetomidine administered intrathecally produced antinociception. Antinociception was accompanied by immediate sedation and loss of placing-stepping reflexes that lasted over 40 min in all dexmedetomidine administered rats. In all rats, microscopic examination revealed mild gliosis and minimal infiltration of inflamatory r cells in posterior white matter. Mild (total score 4-6) histopathologic lesions were seen in four animals in dexmedetomidine adminisered rats, but there was no statistically significant difference when compared with the saline administered rats. Conclusion: We observed that intrathecal injections of dexmedetomidine at the dose of 3 µg/30 µL produce antinociception but did not cause any histopathological sign of injury in the spinal cord. [ABSTRACT FROM AUTHOR]