Search

A 50-year-old man undergone total thyroidectomy and histopathology revealed papillary thyroid carcinoma with a tumor size of 4.5 cm. The patient was referred to a nuclear medicine clinic for radioiodine therapy. Since the thyroglobulin level before the treatment was 495 ug/L, lowdose (185 MBq) I-131 scan was performed. In addition to multiple liver metastases, bone metastases were detected in the sacrum and right 7th rib in I-131 whole body scanning and single photon emission computed tomography/computed tomography (CT) imaging at the time of initial staging. We present a case of multiple metastatic papillary thyroid carcinoma whose radioiodine treatment response and clinical outcome were evaluated with 18F-fluorodeoxyglucose and Gallium-68 FAPI-04 positron emission tomography/CT. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

A hyper-metabolic pulmonary nodule was detected on 18F-FDG PET/CT in a 65-year-old woman who had been followed up for 12 years without any complaints following treatment for papillary thyroid cancer (PTC). Wedge resection was performed to the pulmonary nodule and the pathologic examination revealed PTC metastasis. On the post-therapeutic I-131 scan after radioiodine treatment, focal I-131 uptake was detected at the site of pulmonary wedge resection. At first, this finding was thought to be related to the residual lesion but diagnostic CT demonstrated only focal traction bronchiectasis at that region. In addition, a false-positive I-131 uptake was also detected at the soft tissue just lateral to the femoral heads probably due to inflammation. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Objective: Radioiodine is the most specific radionuclide for differentiated thyroid carcinoma (DTC) imaging. Despite its high specificity and sensitivity, false-positive I-131 uptake could be seen on whole body scan (WBS) that may lead to misdiagnosis and unnecessary radioiodine treatment. In this study, we aimed to present the I-131 WBS and concomitant single photon emission computed tomography/computed tomography (SPECT/CT) images of unexpected false-positive radioiodine uptake along with the patients’ clinical outcomes and the contribution of SPECT/CT imaging. Methods: I-131 WBSs of 1507 patients with DTC were retrospectively reviewed, and anticipated I-131 uptakes (like in breasts or thymus) were excluded from the study. The unexpected false-positive I-131 uptakes with concomitant SPECT/CT imaging were included in the study. Results: Twenty-one patients had 23 unexpected I-131 uptakes on WBS and concomitant SPECT/CT imaging. The vast majority (87%) of these cases were seen on post-therapeutic I-131 WBS. Most of the false-positive I-131 uptakes could be explained by SPECT/CT and radiologic findings, and were secondary to non-thyroid conditions (bronchiectasis, lung infection, subcutaneous injection into gluteal fatty tissue, aortic calcification, benign bone cyst, vertebral hemangioma, recent nonthyroid surgical procedure site, rotator cuff injury, mature cystic teratoma and ovarian follicle cyst). However, the possible reasons of 9 false-positive I-131 uptakes could not be explained by radiologic findings. Conclusion: We suggest that false-positive I-131 uptake and its underlying mechanisms (inflammation, trapping, increased perfusion, etc.) must be kept in mind in patients with thyroid cancer and unexpected findings must be considered together with serum thyroglobulin levels, SPECT/CT and radiologic findings in order to avoid misdiagnosis and unnecessary radioiodine treatment. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Traditional nuclear medicine is rapidly being transformed by the evolving concepts in molecular imaging and theranostics. The utility of new approaches in differentiated thyroid cancer (DTC) diagnostics and therapy has not been fully appreciated. The clinical information, relevant to disease management and patient care, obtained by scintigraphy is still being underestimated. There has been a trend towards moving away from the use of radioactive iodine (RAI) imaging in the management of the disease. This paradigm shift is supported by the 2015 American Thyroid Association Guidelines (1). A more systematic and comprehensive understanding of disease pathophysiology and imaging methodologies is needed for optimal utilization of different imaging modalities in the management of DTC. There have been significant developments in radiotracer and imaging technology, clinically proven to contribute to the understanding of tumor biology and the clinical assessment of patients with DTC. The research and development in the field continues to evolve, with expected emergence of many novel diagnostic and therapeutic techniques. The role for nuclear imaging applications will continue to evolve and be reconfigured in the changing paradigm. This article aims to review the clinical uses and controversies surrounding the use of scintigraphy, and the information it can provide in assisting in the management and treatment of DTC. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

The rationale and objectives for radioactive iodine (RAI) ablation remain perplexing to many. This review addresses the meaning, clinical context and the goals of "ablation": the RAI treatment after a total thyroidectomy. This article also aims to clarify the definition of a total thyroidectomy and how a thyroid remnant can introduce a confounding factor in the postoperative management of patients with differentiated thyroid cancer. The implications of an existing thyroid remnant on RAI diagnostic imaging and serum thyroglobulin levels are discussed. This review provides a rational approach validating the utility of RAI remnant ablation regardless of the patient's risk stratification. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Objective: Geriatric patient population has special importance due to particular challenges. In addition to the increase in incidence of toxic nodular goiter (TNG) with age, it has a high incidence in the regions of low-medium iodine intake such as in our country. The aim of this study was to evaluate the overall outcome of high fixed dose radioiodine (RAI) therapy, and investigate the particular differences in the geriatric patient population. Methods: One hundred and three TNG patients treated with high dose I-131 (370-740 MBq) were retrospectively reviewed. The baseline characteristics; age, gender, scintigraphic patterns and thyroid function tests before and after treatment, as well as follow-up, duration of antithyroid drug (ATD) medication and achievement of euthyroid or hypothyroid state were evaluated. The patient population was divided into two groups as those⇒65 years and those who were younger, in order to assess the effect of age. Results: Treatment success was 90% with single dose RAI therapy. Hyperthyroidism was treated in 7±7, 2 months after RAI administration. At the end of the first year, overall hypothyroidism rate was 30% and euthyroid state was achieved in 70% of patients. Age was found to be the only statistically significant variable effecting outcome. A higher ratio of euthyroidism was achieved in the geriatric patient population. Conclusion: High fixed dose I-131 treatment should be preferred in geriatric TNG patients in order to treat persistent hyperthyroidism rapidly. The result of this study suggests that high fixed dose RAI therapy is a successful modality in treatni g TNG, and high rates of euthyroidism can be achieved in geriatric patients. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Bu çalışmada amacımız diferansiye tiroit karsinomu tanılı hastalarda cerrahi sonrası radyoaktif iyot (RAİ) tedavisi uygulama zamanın ablasyon bas,arısına etkisini değerlendirmektir. Yöntem: Kasım 2014-Kasım 2017 tarihleri arasında merkezimizde ablasyon amacıyla radyoaktif iyot tedavisi verilen hastalar retrospektif olarak incelendi. Tüm hastalarda total tiroidektomiden ablasyona kadar geçen zaman (TZ) ay olarak hesaplandı. Ablasyon başarısını belirlemek için tedavi sonrası 9-12. ayda yapılan tarama sonuçları kullanıldı. Ablasyon başarısı iki farklı şekilde tanımlandı. Başarılı ablasyon (BA) grubu önce I-131 görüntüleme negatif, off T4 Tg<1 ng/mL olan hastalardan (BA1), daha sonra ise I-131 görüntüleme negatif ve/veya pinhole görüntülemede tek odakta zemin aktivitenin hafif üzerinde bakiyesi olan ve off T4<1 ng/mL olan hastalardan (BA2) oluşturuldu. Bu iki farklı başarılı ablasyon tanımına göre istatistiksel testler ayrı ayrı uygulandı. Hastaların patoloji raporlarından T ve N evrelerine ulaşıldı. Hastaların yaş ve cinsiyeti, RAİ dozları, RAİ öncesi kontrast varlığı belirlendi. Ablasyon başarısının TZ (=3 ay, >3ay), T ve N evreleri, patoloji özellikleri, cinsiyet ile ilişkileri ki-kare testiyle değerlendirildi. Anlamlı parametreler lojistik regresyon ile analiz edildi. Bulgular: Çalışmaya 512 hasta dahil edildi. BA1 kriterlerine göre 356 (%70) hastada, BA2 kriterlerine göre 395 (%77) hastada ablasyon başarılıydı. Her iki grupta da cerrahiden sonra ilk üç ayda tedavi alanlarda ablasyon başarısı, tedaviyi üç aydan daha geç alanlara göre daha düşüktü. Tek değişkenli analizde, BA1 grubunda "p" ve "X²" değerleri sırasıyla p= 0,024, X²= 5,069, BA2 grubunda ise p= 0,001, X²= 11,157 olarak hesaplandı. Çok değişkenli analizle değerlendirildiğinde de, total tiroidektomiden üç ay sonra RAİ vermek ablasyon başarısını etkileyen bir faktör olarak tespit edildi [BA1 için p= 0,039, HR= 0,652, 0,434-0,980, %95 güven aralığı (GA); BA2 için p= 0,002, HR= 0,493, 0,319-0,764, %95 GA]. Sonuç: Total tiroidektomiyi takiben ilk 3 ayda yapılan RAI uygulamaları, 3-6 ayda yapılan uygulamalara göre daha düşük başarılı ablasyon oranına neden olmaktadır. Bu bulgunun nedeni cerrahi sonrası erken dönemde tiroid yatağında cerrahiye sekonder bozulan kanlanma ve yeterince radyoaktivitenin rezidüyel dokuya ulaşamaması olabilir. Bu bulgunun yeni çalışmalarla desteklenmesi ve ablasyon tedavi zamanının uygun hastalarda geciktirilmesi uygun olabilir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Diferansiye tiroid kanserli olgularda tedavi ve tarama sonrası elde edilen görüntüler anotomik lokalizasyon yapılamadığından güçlükle yorumlanmaktadır. Boyunda bakiye doku/lenf nodu metastazı ayrımı ve lokalizasyonu zordur. Çalışmada I-131 ile tek foton emisyon bilgisayarlı tomografi (SPECT)/bilgisayarlı tomografi (BT) görüntülemenin hasta yönetimine katkısı araştırılmıştır. Yöntem: I-131 tedavi sonrası (50) ve tarama yapılmış (38) hastaya ait SPECT/BT görüntüleri retrospektif değerlendirildi. Çalışmada önce planar görüntüler (PL), stimüle serum Tg değeri ve klinik bilgileri ile değerlendirildi. Boyunda görülen aktiviteler rezidü doku (R), lenf nodu metastazı (MLN), şüpheli lenf nodu metastazı (ŞLN) olarak sınıflandırıldı. Boyun dışındaki bulgular fizyolojik, patolojik ve şüpheli patolojik olarak sınıflandırıldı. Daha sonra aynı değerlendirmeler SPECT/BT incelenerek yapıldı. Altın standart olarak hastaların klinik takip bulguları, ultrasongrafi (USG)/BT sonuçları sonrası nihai kararlar kullanıldı. Bulgular: Tedavi sonrası elde edilen görüntülerde SPECT/BT, PL ile MLN olarak değerlendirilen 2 hastadan birinde tanıyı konfirme etti, 1 hastada bakiye doku gösterdi. ŞLN olarak değerlendirilen 6 hastadan 5'inde bakiye dokuyu doğru olarak tespit etti. Son hastada klinik takip ile lenf nodu metastazı dışlandı. Tüm vücut görüntülerinde (TVT) bir hastada PL ile saptanan metastazları (kemik metastazları) SPECT/BT konfirme ve lokalize etti. Dört şüpheli aktivitenin üçünün fizyolojik olduğunu (timus, barsak ve RİA ya bağlı) gösterdi. Taramada boyunda I-131 tutulumu olan 26 ve TVT pozitif olan 12 hasta değerlendirildi. PL ile 24 hastada boyunda izlenen aktivite bakiye, 2 hastada ise ŞLN olarak değerlendirildi. SPECT/BT bulguları yorumu değiştirmedi. ŞLN kabul edilen 2 hastadan birinde USG ve İİAB ile metastaz tespit edildi, diğer hastada nihai sonuç bakiye oldu. TVT de izlenen 12 şüpheli alandan 11'inde SPECT/BT ile patolojik tutulum dışlandı (özefagus-barsak aktiviteleri, timus). Bir hastada şüphe devam etti, klinik takip ile patoloji dışlandı (deri enfeksiyonu). Tartışma: SPECT/BT, PL ile boyunda ŞLN kabul edilen 8 olgudan beşinde doğru olarak rezidü tespit etti. PL, MLN düşünülen 2 olgudan birinde rezidü doku, diğerinde ise metastatik lenf nodu tespit etti (Tablo). SPECT/BT TVT de şüphe bildirilen 16 aktiviteden 14'ünde patolojiyi ekarte etti. Metastaz saptanan bir hastada bulguyu doğruladı. SPECT/BT, PL ile izlenen ŞLN ve uzak metastaz bulgularında olası patolojik tutulumu dışlayarak klinik kararı olumlu etkilemektedir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Aim: Thyroidectomy followed by administration of large activities of I-131 is the treatment of choice for differentiated thyroid carcinoma (DTC). Although I-131 was suggested to form chain fractures in DNA of thyroid cells, the effect of RAIT on peripheral blood cell DNA remains controversial. The aim of this study was to determine the effect of RAIT on DNA damage in lymphocytes in patients with DTC. Method: Totally 21 DTC patients were included in our study (mean age 45.09±10.02 years). Of the 21 patients; 6 (%28.6) were treated with a low (30 mCi) RAIT dose, 11 (%52.4) with ablation (100 mCi) dose and 4 (%19) with higher dose (>100 mCi). Venous blood samples were taken from each patient before treatment, 7 days and 6 months after the treatment. DNA damage was assessed using comet assay following lymphocyte isolation from venous whole blood. Seventy-five cells per slide per sample were scored to evaluate DNA damage. Head length, tail length, head intensity, tail intensity, tail moment were evaluated for quantitative analysis of DNA damage. Data were analyzed with the SPSS 24.0 program. Repeated measures analysis of variance was used when parametric test assumptions were provided; and the Friedman test was used when parametric test assumptions were not provided. P<0.05 was considered statistically significant. Results: Tail intensity values were significantly lower after treatment (1st week and 6 months) (18.30±6.48 and 18.06±5.58) compared to before treatment (23.83±9.82) (p=0.002). The head intensity values were statistically significantly higher after treatment (1st week and 6 months) (81.69±6.48 and 81.93±5.58) than before treatment (76.16±9.82) (p=0.002). The tail moment was lower at 6 months following treatment compared to before treatment (5.24±2.51 vs. 8.04±3.86) (p=0.005) (Table 1). Conclusion: The increase in head intensity and decrease in tail intensity and moment followed by treatment have shown that RAIT does not cause significant DNA damage in peripheral blood cells. RAIT may have activated protective effects on lymphocyte DNA by activating repair mechanisms. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Giriş: Kliniğimizde, tiroit kanseri hastalarına 30, 50, 100, 150 ve 200 mCi aktivite miktarlarında iyot 131 tedavisi uygulanmaktadır. Radyonüklid tedavilerinde vücuttaki radyoaktivitenin atılımının %90'ı idrar ile olduğu için böbrek fonksiyonları ve laboratuvarda rutin bakılan ürekreatinin değerlerinin normal olması atılımı pozitif etkileyen kriterdir. Radyoaktif atılım idrar ile olduğundan bol sıvı tüketmek 1. sırada yer alır. Böbrek fonksiyonlarında bozukluk varsa bol sıvı tüketmek hastaya önerilmemekte olup hipervolemi sonucu vücut sodyum potasyum dengesini bozabilmektedir. Kreatinin-üre değerlerinin hastanın radyasyon doz hızı değerleri etkisi incelenmiştir. Yöntem: Çalışmamızda; tiroid kanseri tedavisi için kliniğimizde yatan; 30 ve 50 mCi düşük riskli, 100 ve 150 mCi orta riskli ve 200 mCi I-131 tedavisi alan hastalar yüksek riskli hastalarımız olarak gruplandırılarak; ortalama hastanede yatma süreleri, çıkış radyasyon doz hızı değerleri ve bu değerlere kreatinin-üre değerlerinin etkisi incelenmiştir. Böbrek yetmezliği teşhisi konulmayan, yaş ortalamaları 47,5±14,08 (20-72) olan 19 erkek, 55 kadın toplam 74 hasta verisi kullanıldı. Hastalarımızdan alınan doz hızı ölçümleri abdomen orta hizasından TAEK marka Neb.250D1 model Geiger-Müller dahili dedektörlü radyasyon ölçer ile alındı. Bulgular: Hastalarımızdan taburcu edildikleri gün alınan doz hızı ölçümleri (<30 µSv) ortalaması; 19/74'u düşük riskli; 6/19'u 24. saat 24,3±4,08 µSv; 2/6'sının kreatinin-üre değerleri yüksek, 11/19'u 48. saat 12,2±6,57 µSv 4/11'inin kreatinin değeri yüksek, 2/19'u 72. saat 10,8±10,25 µSv ½'si kreatinin değeri yüksek, 52/74'ü orta riskli hastalarımızdan 36/52'si 48. saat 22,1±6,59 µSv 10/36'sı kreatinin değeri ,1/36'sı kreatinin-üre değerleri yüksek, 7/52'si 48. saat 19,3±7,59 µSv, 9/52'si 96. saat 16,21±10,43 µSv 3/9'u kreatinin-üre değerleri, 3/9'u kreatinin değeri yüksek ve 3/74'ü yüksek riskli hastalarımızdan 2/3'ü 48. saat 21,5±10,61 µSv 1/2'si kreatinin değeri yüksek, 1/3'ü 96. saat 18 µSv kreatinin değeri yüksektir. Sonuç: Hastalarımızın çıkış dozları ile böbrek fonksiyon değerleri özetlenmiş olup; takipte önerilen ekstra sıvı alımının çıkış dozuna katkısını bilinmekle birlikte üre-kreatinin değerlerine de dikkat edilmesi gerektiği tekrar belirtilmiştir. Ayrıca böbrek fonksiyonu göz önüne alınarak radyoaktif iyot doz kararı değerlendirilip dozu kısmen azaltmak da gerekebileceğini düşünmekteyiz. Bu konuda ünite olarak çalışmalar yapmayı planlanmakta olup ilk verileri paylaşarak böbrek fonksiyon değerlerinin ve altta yatabilecek böbrek hastalıklarının tiroid ca hastalarında dikkate alınmasını vurgulamak istedik. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Düşük riskli diferansiye tiroid kanser tanılı (DTK) hastalarda tiroidektomi sonrası fonksiyonel rezidüyel tiroid dokusunun düşük doz I-131 ile ablasyonunun seçilmesinin hasta ve sağlık hizmeti açısından pek çok avantajı vardır. Bu seçimle hasta izolasyon süresi azalmakta, çevre daha düşük radyasyon dozuna maruz kalmakta, düşük maliyet ve hastada radyasyona bağlı gelişebilecek kısa-uzun dönem komplikasyonlar azalmaktadır. Çalışmamızda düşük doz I-131 ablasyon tedavisinin başarısını ve sonuçlarını değerlendirmeyi amaçladık. Yöntem: Bu amaçla DTK tanılı düşük doz (30 mCi) I-131 ile ablasyon tedavisi uygulanmış 287 hastanın klinik verileri retrospektif olarak incelendi. Ablasyon tedavi sonrası 9-12. ay tanısal I-131 tüm vücut tarama sintigrafisi (TVTS), stimüle Tg (sTg) değerleri, anti-Tg düzeyi ve ultrasonografi bulguları değerlendirildi. Bu dönemdeki görüntüleme yöntemlerinde patolojik bulgu varlığı ile izlemde artış gösteren anti-Tg değeri ve sTg 0,9 ng/mL baz alınarak ablasyon başarılı/başarısız olarak ikiye ayrıldı. Başarısız ablasyan grubu da TVTS de rezidüyel doku varlığı ve sTg düzeyine göre tama yakın yanıt (1-10 ng/mL), biyokimyasal tam olmayan yanıt (>10 ng/mL) olarak gruplandırıldı. Bulgular: Hasta grubunun yaş ortalaması 47,2±11,8 olup, 238'i kadın, 49'u erkekti. Histopatolojik tanıları 6 folliküler, 279 papiller ve 2 tanesi mikst tiroid karsinomu şeklindeydi. İzlem süresi ortalama 11,9±3,1 aydı. Tüm grupta başarılı ablasyon %79 (227/287) olarak bulundu. Hastaların %11'inde (34/287) sTg<0,9 ng/mL olup, TVTS'de %35'inde (12/34) tiroglossal kanalda olmak üzere rezidüyel tiroid dokusunda düşük I-131 tutulumu mevcuttu. TVTS negatif olup tama yakın yanıt olan 14/287 (%5), biyokimyasal tam yanıt olmayan 3/287 hasta (%1) vardı. TVTS pozitif ve sTg olan >0,9 olan 9/287 (%3) hastanın sTg 1,1-3,4 ng/mL arasındaydı. İzlemde hastaların hiçbirinde primer tümöre ait nüks ve metastaz ile uyumlu bulgu saptanmadı. Sonuç: Düşük riskli diferansiye tiroid kanser tanılı hastalarda düşük doz I-131 ile hastaların büyük bir bölümünde ablasyon başarısı elde edilmektedir. Rezidüel tiroid folikül hücrelerinin Tg sentezleme ve I-131 uptake yetenekleri farklı fonksiyonlar olup, ablasyon sonrasında radyasyon nekrozuna bağlı Tg sentezleme yetenekleri daha çok etkilenmektedir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: İyi diferansiye tiroit kanseri (İDTCa) nedeniyle I-131 tedavisi uygulanmış hastaların takiplerinde tiroglobulin (Tg) ve anti-Tg değerleri ile ultrasonografi (USG) ve düşük doz tüm vücut iyot tarama sintigrafisi (DTVITS) kullanılmaktadır. Ancak DTVITS hasta konforunu belirgin ölçüde düşürmektedir. Bu çalışmada DTVITS'nin hangi hasta grubunda yapılmasının gerekli ve faydalı olduğunu tespit etmeyi amaçladık. Yöntem: Yüksek doz I-131 tedavisi uygulanmış, 2014-2018 tarihleri arasında diagnostik 5 mCi TVITS yapılmış tüm hastalar yerel veri tabanında retrospektif olarak tarandı. Tarama öncesi ve sonrası biyokimyasal değerlerine ulaşılabilen 404 opere İDTCa tanılı hasta (337 kadın; 78 erkek) çalışmaya dahil edildi. Supresyon altında ve supresyon kaldırıldıktan sonra tiroid bezini uyarıcı hormon (TSH), anti-Tg ve Tg değerleri ile DTVITS, USG ve varsa F-18-fluorodeoksi glukoz-pozitron emisyon tomografisi/bilgisayarlı tomografi (FDG-PET/BT) arasındaki ilişki araştırıldı. Bulgular: Hastaların yaş ortalamaları 48,2±11,6 yıl (aralık: 20-79 yıl) idi. Supresyon altında sırasıyla TSH, anti-Tg ve Tg değerleri sırasıyla 0,3±0,7 mIU/L; 3,2±16,7 U/mL; 1,6±13,2 ng/mL idi. Supresyon kaldırıldıktan sonra TSH, anti-Tg ve Tg değerleri 59,2±23,1 mIU/L; 3,6±18,9 U/mL; 5,2±41,9 ng/mL idi. Tedavi sonrası yüksek doz sintigrafisi 7 hastada negatifti. Beş hastada DTVITS iki kere yapılmıştı. DTVITS, 383 çekimde negatif, 19 çekimde pozitif, 7 çekimde ise şüpheli idi. Pozitif veya şüpheli olarak yorumlanan tüm çekimlerde tiroid yatağı veya bölgesel lenf düğümlerinde aktivite tutulumu izlenmişti. Bu hastaların tarama esnasında anti-Tg değeri sadece 3 hastada >10 mIU/L ve sadece 5 hastada Tg değeri >2 ng/mL idi. Pozitif testli tüm hastalarda boyun USG negatifti. Tg ve/veya anti-Tg değeri istatistiksel belirgin yüksek olan hastalarda ise DTVITS negatifti. Ayrıca DTVITS sonuçları ile Tg ve anti-Tg değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki veya herhangi bir eşik değer bulunamadı (p>0,05). Sonuç: İDTCa tanılı hastalarda biokimyasal belirteçler, detaylı boyun USG ve yüksek doz tarama sonuçları hastalık değerlendirilmesinde yararlı sonuçlar vermekle birlikte, takip döneminde yapılan TVITS ile nüks hastalık rapor edilen olguların sadece %30,7'sinde laboratuvar yöntemleri ile bu sonucun desteklenmesi ve ayrıca USG ile nüks hastalığa yönelik destekleyici sonuçların elde edilememiş olması, DTVITS taramanın yeterliliğini sorgulayıcı bir tespit olarak dikkat çekicidir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Ayırıcı tanı ve tedavi dozu hesaplaması için 4. ve 24. saatlerde ölçülen radyoaktif iyot alımı (RAIU) değeri yaygın olarak kullanılmaktadır. Bu çalışmada, RAIU testi için, tekrarlanan ölçümlerin uyumluluğunu değerlendirmeyi, tekrarlanabilirlik için pratik yöntemler tanımlamayı ve kullanım güvenilirliğini değerlendirmeyi amaçladık. Yöntem: Çalışma grubu ardışık yüz on dokuz hastadan (65 kadın, 54 erkek, yaş; 55±12 yıl, tiroit uyarıcı hormone (TSH) seviyesi; 2,07±6,74 uUU/mL) oluşmaktadır. Tüm katılımcıların her ölçümü standart bir yöntem kullanılarak eşit geometri ve sabit sayım koşulları altında 4. ve 24. saatlerde iki kez tekrarlandı. Tüm ölçümler, NaI kristali, fotomultiplier tüp ve çok kanallı analizörden oluşan aynı tiroit uptake sistemi kullanarak elde edildi. Veriler istatistiksel yöntemler ile değerlendirildi. Tekrarlanabilirliğin değerlendirilmesi için, tekrarlanabilirlik katsayısı (TK), kök-ortalama-kare standart sapma (KKSS) değeri ve en düşük anlamlı değişiklik (EAD) değeri parametrelerini kapsayan iki farklı yöntem kullandık. Bulgular: Birinci ve ikinci ölçümlerin ortalama RAIU değerleri sırasıyla; 4. saatte 23,71±16,52 ve 23,94±16,64 (p>0,05) ve 24. saatte (p>0,05) 35,33±19,22 ve 35,49±19,19 idi. Ölçüm çiftleri farklılık değerlerine göre değerlendirildiklerinde; tekrarlanan ölçümler arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulduk (p<0,05). Tekrarlanan ölçümler arasında 4. saatte -0,24±0,62'lik bir fark (uyum sınırları; 0,97/-1,44) ve 24 saatte 0,16±0,44'lük bir fark vardı (uyum sınırları; 0,70/-1,02). Farklılıklar ve ortalamalar dikkate alınarak tekrarlanan RAIU ölçümleri arasındaki korelasyonu araştırdığımızda; dördüncü saat ölçümleri için negatif korelasyon varken (r=-0,203, p<0,05), 24. saat ölçümleri için anlamlı korelasyon bulunmadı (r=0,074, p>0,05). Hem 4. saat hem de 24. saat ölçüm çiftleri için uygum değerleri uyum sınırları içerisindeydi. TK, KKSS ve EAD sırasıyla; 4. saat ölçümleri için %1,23, %0,37 ve %1,02 ve 24. saat ölçümleri için %0,88, %0,40 ve %1,11 olarak hesaplandı. Sonuç: Laboratuvarlardaki testlerin tekrarlanabilirliğini tanımlamak önemlidir. Tipik bir nükleer tıp bölümünde kullanılabilecek, prob tabanlı RAIU testinin yeniden üretilebilirliği için iki pratik yöntem olduğunu fark ettik ve bulgularını burada sunduk. Uygunluk değerlerimiz kabul edilebilir sınırlardaydı. Ölçümlerin tekrarlanabilirliğinde istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulmamıza rağmen, klinik ortamda belirgin bir etkiye neden olmayabileceğini düşünüyoruz. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Giriş: Metastatik tiroid karsinomlu hastada I-131 tutan kosta lezyonu eksize edildi. Histopatolojik olarak kondrosarkom tanısı konuldu. Literatürde I-131 tutulumu gösteren kondrosarkom olgusuna rastlanmadı. İkinci en sık görülen primer kemik tümörü olan kondrosarkom I-131 aviditesi göstermektedir. Olgu: Elli dokuz yaşında, papiller tiroid karsinomu tanılı hastada evreleme amacıyla çekilen toraks bilgisayarlı tomografide akciğerlerde mikrometastazlar ve sağ 3. kostada irregüler kalsifik alanlar içeren kitle görüldü. Nonstimüle serum Tg değeri 883 ng/mL'ydi. Hastaya 200 mCi radyoaktif iyot tedavisi (RAİ) tedavisi verildi. Tedavi sonrası görüntülerde boyunda multiple odakta rezidü doku/rezidüel tümör, akciğerlerde diffüz tutulum görüldü. Stimüle Tg değeri 1272 ng/mL'ydi. Kosta kitlesinden trucut biyopsi patolojisi "dejeneratif değişiklikler ve fokal nekroz gösteren kıkırdak doku" olarak geldi. İkinci yüksek doz I-131 tedavisi verildi. Tedavi sonrası taramada rezidü dokuya ait yoğun tutulumlar görülmedi. Akciğer nodüllerinin bir kısmı hafif I-131 tutulumu göstermeye başlamıştı. Sol servikal II. bölgeden sol supraklaviküler alana uzanan lenf nodu pakesi de bu çalışmada I-131 tutmaktaydı. Kosta kitlesinde heterojen I-131 tutulumu gözlendi. Stimüle Tg değeri 4299 ng/mL'ye yükselmişti. Tümör yükünü azaltmak amacıyla kosta rezeksiyonu ve sol boyun diseksiyonu uygulandı. Kosta patolojisi "ostekondrom zemininden gelişen düşük dereceli kondrosarkom" olarak bildirildi. Boyun diseksiyonunda papiller troid kanseri metastazları saptandı. RAİ tedavisine devam edildi. Tartışma: I-131, diferansiye tiroid kanserinde (DTC) kullanılan spesifik ve etkin bir tedavi ajanıdır. Ancak seyrek olarak yalancı pozitiflikler olabilir. Radyoiyot salgısı içeren vücut sıvılarının bulaştığı alanlar, enfeksiyon ve enflamasyon alanları (akciğer enfeksiyonu, bronşiektazi gibi), hemanjiyom ve benign kemik kistleri bu durumlardan bazılarıdır. Ancak literatürde primer malign kemik tümörlerinde tutuluma rastlanmamıştır. Kemikler DTC hastalarında akciğerlerle birlikte en sık görülen metastaz alanlarıdır. Kemik metastazları sıklıkla soliter ve litik karakterlidir. Bu olguda metastaz düşünülerek opere edilen hastada primer kemik tümörü saptanmıştır. Saptanan kosta kondrosarkom radyolojik olarak metastaz yönünden atipik (yumuşak doku tutulumu ve irregüler kalsifikasyon gösteren komponentler) olmasına rağmen I-131 tutmaktaydı. Sonuç: Primer kemik tümörleri I-131 avid olabilir ve I-131 ile tedavi/tarama sonrası görüntülemelerde yalancı pozitiflik sebebi olabilir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Aim: Follicular thyroid cancers most commonly metastasis to the lungs and bone by hematogenous route. It is known issue that it is rarely metastasize to the skin, brain, adrenal gland, kidney and pancreas. In this case report, we aimed to present the findings of a follicular thyroid carcinoma patient with breast metastasis which is rarely reported in the literature. Case: A 33-year-old woman who had been operated for thyroid cancer 17 years ago, but whose pathology report could not be reached was suspected for recurrence in the left lobe region of the thyroid gland. Fine needle aspiration biopsy was done in this region and biopsy result was reported as thyroid follicular carcinoma. F-18-FDG positron emission tomography (PET)/ computerized tomography (CT) performed for re-staging before surgery. In the PET/CT it was found that there were residu al thyroid tissue in the right and left lobe region and superior to this lesions in the left side there were lesions which destruct to the hyoid bone and there were multiple nodular lesions in both lungs which measured with maximum 15x12 mm and all these lesions have increased F-18-FDG uptake. In addition to these lesions a nodular lesion with the size of ~ 11x10 mm in the upper-middle quadrant of the right breast and it was showing increased F-18-FDG uptake. Pathology results of the left neck region operation materials were reported as papillary and follicular carcinoma of the thyroid gland. Right lumpectomy was performed for the lesion in the right breast during the same session with thyroid operation. Pathology results of this lesion was also reported as metastasis of thyroid follicular cancer. Posttreatment I-131 whole body scan after surgery was reported as there were abnormal accumulation in residual thyroid tissues in right side of the neck and lung metastases. Conclusion: In patients with thyroid cancer, the possibility of metastasis of the breasts should be considered when there is a lesion in the breast tissue. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Diferansiye tiroit kanserinde (DTK) tiroidektomi sonrası radyoaktif I-131 tedavisi (RAİT), kalan rezidü tiroit dokusunun ablasyonu veya tiroit loju içinde ve uzak bölgelerdeki kanser metastazlarını tedavi etmek amacıyla kullanılan bir tedavi şeklidir. Oksidatif stresin DTK patogenezinde önemli olduğu ispatlanmış olmasına rağmen, RAİT'nin DTK'li hastalarda hemoreolojik ve oksidatif stres parametreleri üzerine etkilerini inceleyen bir çalışmaya rastlanmamıştır. Çalışmamız kapsamında, DTK'de RAİT'nin hemoreolojik parametreler (eritrosit deformabilite ve agregasyonu), total oksidan/ antioksidan düzey (TOS/TAS), oksidatif stres indeksi (OSİ) üzerine etkilerinin incelenmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Çalışmamıza 15 DTK hastası (ortalama yaş 44,93±3,05 yıl) dahil edilmiştir. Hastalardan RAİT'den hemen önce, 7-10 gün sonra ve 1 ay sonra olmak üzere 3 kez venöz kan örnekleri alınmıştır. Eritrosit agregasyonu ve deformabilitesi bir ektasitometre aracılığıyla, TOS/TAS ticari bir kitle ölçülmüş, OSİ hesaplanmıştır. İstatistiksel analiz için Tekrarlı Ölçümler İçin Varyans Analizi ve Friedman testi kullanılmış, p<0,05 değerler anlamlı kabul edilmiştir. Bulgular: Hastaların 1. haftada elde edilen eritrosit deformabilite değerlerinde 0,53 ve 0,95 Pa kayma kuvvetlerinde bazale göre istatistiksel olarak önemli düzeyde azalma, 1. ayda ise 1,69 ve 3,00 Pa'da 1. haftaya göre artış saptanmıştır (p=0,024, p=0,017, p=0,009, p=0,046, sırasıyla). Hastaların eritrosit agregasyon değerleri, TOS, TAS ve OSİ parametrelerinde istatistiksel olarak önemli düzeyde değişiklik saptanmamıştır. Sonuç: Çalışmamız, DTK'li hastalarda tiroidektomi sonrası uygulanan RAİT'den 1 hafta sonra eritrosit deformabilitesinin azaldığını böylece RAİT'nin dolaşım üzerinde olumsuz etkilere yol açabileceğini ancak 1 ay sonrasında ise deformabilite değerlerinin bazal değerlere yaklaşarak düzelme sağladığını göstermektedir. Verilerimiz doğrultusunda DTK'li hastaların özellikle RAİT'yi izleyen ilk 1 hafta boyunca kardiyovasküler açıdan yakından takip edilmelerinin uygun bir yaklaşım olabileceği ileri sürülebilir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Tiroit kanserli hastalarda tedavi amaçlı kullanılan I-131'in beta radyasyonunun yanında gama ışınları tanı ve tedavinin değerlendirilmesinde teknik avantaj sağlarken radyasyon tehlikesi açısından hasta ve çevresindekiler için önemli bir risk oluşturur. Çalışmada amaç I-131 ile tedavi edilen hastaların oda etrafındaki çevresel radyasyon maruziyetinin tespit edilmesidir. Radyonüklid tedavi merkezinde I-131 tedavisi alan 60 hastanın odalarında kullandıkları eşyalar (telefon, su ısıtıcı, TV kumandası, vb.) ve yaşadıkları alan (oda, yatak, banyo vb.) çalısmaya dahil edildi. Radyasyon dozlarının tespiti için 291 adet termolüminesans dozimetre (TLD-200; CaF2: Dy) 97 ayrı noktaya yerleştirildi. Aynı noktalardan doz hızı tespitleri için Geiger Muller dedektörü kullanıldı. Dozimetrelerin 6 MeV'lik fotonla 0,5 Gy ışınlanarak kalibrasyonları yapıldı. Dozimetreler kullanılmadan önce 600 ºC'de 1 saat tavlandı. Harshaw TLD 3500 sisteminde 5 ºC/s ısıtma hızı kullanılarak 50-500 ºC arasında dozimetrelerin termolüminesans ışıma eğrileri alındı. Elde edilen ışınlama eğrileri yardımıyla radyasyon dozları hesaplandı. Bu işlemler üç periyotta gerçekleştirildi. Radyoiyot tedavi odalarında çevresel ortalama radyasyon dozları yatak başında 489,90±193,88 μGy/sa, banyoda 75,44±25,88 μGy/ sa, ünite kapısı 21,11±4,72 μGy/sa ve koridor için 21,58±9,8 μGy/sa olarak ölçülmüştür. Radyoaktif iyot alan hastaların tedavi sonrası çevresel ortalama radyasyon dozları en yüksek yatak başında ve banyoda tespit edildi. Bu veriler doğrultusunda anabilim dalımızda güvenli çalışma standartları oluşturuldu. [ABSTRACT FROM AUTHOR]