Search

L’article analyse l’histoire et l’évolution de la formation en architecture de paysage en Lituanie. Le développement de la profession et de la formation d’architecte-paysagiste est aussi complexe que l’histoire du pays. Cette profession trouve ses origines dans l’art des jardins et des parcs et évolue en réponse aux défis des époques et aux opportunités des études universitaires. À la fin du xviie siècle, l’ancienne université de Vilnius a créé des chaires et des programmes d’études appliquées dans les domaines des beaux-arts et des sciences naturelles, et a publié des ouvrages établissant les bases de la profession de jardinier artistique. Au xxe siècle, entre les deux guerres, des architectes, des urbanistes et des architectes-paysagistes ont effectué leurs stages dans des écoles françaises. La chaire d’architecture est introduite à l’université de Kaunas en 1940 et a développé son activité pendant la Seconde Guerre mondiale et l’après-guerre soviétique. Les disciplines du paysage et de l’architecture de paysage sont intégrées dans les programmes d’étude. À l’époque soviétique, la réorganisation des écoles d’enseignement supérieur a permis leur développement, mais il faudra attendre 1972 pour qu’un programme d’études avec une spécialisation en architecture de paysage démarre à l’Académie des beaux-arts de Vilnius. Dans les années 1990, les architectes-paysagistes ont enseigné les disciplines du paysage dans les différentes écoles telles que l’Académie des beaux-arts, l’université de Klaipėda (KU), l’université technique de Vilnius (VGTU) et celle de Kaunas (KTU), ainsi que l’Académie d’agriculture de l’université Vytautas Magnus. Toutes ces universités ont contribué à la formation des architectes-paysagistes mais n’ont pas eu de programme reconnu par l’IFLA Europe ni par l’ECLAS. La nécessité de créer un programme moderne d’études a suscité l’émergence de deux projets Erasmus+ destinés à créer une licence et un master d’architecture de paysage à l’université technique de Vilnius. L’article présente les défis de la création de ce programme d’études d’architecture de paysage et l’importance de la coopération universitaire internationale dans ce processus. The article studies the history and development of training in landscape architecture in Lithuania. The development of the profession and the training of landscape architects is as complex as the history of the country. The profession had its origins in the art of gardens and parks and evolved in response to the challenges of the times and academic opportunities. At the end of the 17th century, the ancient University of Vilnius created chairs and studies in the fields of the fine arts and natural sciences and published works establishing the foundations of the profession in garden arts. In the 20th century, between the two world wars, architects, town planners and landscape architects trained in French schools. The chair of architecture was introduced at the University of Kaunas in 1940 and developed its activity during the Second World War and the Soviet post-war period. The disciplines of urban planning and landscape architecture were included in the curricula. During the Soviet period, the reorganisation of schools of higher learning enabled their development, but it was not until 1972 that a programme with a specialisation in landscape architecture was started at the Vilnius Academy of Fine Arts. After the Soviet period, in the 1990s, landscape architects taught disciplines relating to the landscape and landscape architecture at different schools such as the Academy of Fine Arts, Klaipėda University (KU), Vilnius Technical University (VGTU), Kaunas Technological University (KTU), and the Academy of Agriculture of Vytautas Magnus University. All these universities contributed to the training of landscape architects but had no programmes recognised by IFLA Europe or ECLAS. The need to create a modern curriculum has led to the emergence of two Erasmus+ projects to establish a Bachelor’s and Master’s degree in landscape architecture at Vilnius Technical University. The article presents the challenges of creating this programme of landscape architecture and the importance of international academic cooperation in this process.

Ce mémoire de master traite la question du genre littéraire du roman Petit Pays (2016) de Gaël Faye. Située dans les années 1990, au temps de la guerre civile au Burundi et du génocide rwandais, l'action du roman suit l'histoire de Gabriel, un enfant d'origine franco-rwandaise, qui est censé de grandir dans les circonstances malheureuses et violentes. Puisque le roman Petit Pays parle des troubles de la formation dans le contexte de guerre, ainsi que des conséquences que le personnage principal confronte plus tard en tant qu'un adulte, ce roman sera analysé en tant qu'un roman d'initiation afin de pouvoir constater son appartenance générique. Au-delà de l'analyse du roman, ce mémoire est composé également du cadre théorique. Dans cette première partie du mémoire, nous illustrons l'histoire complexe du Burundi et du Rwanda suivie par la représentation du roman d'initiation dans le contexte de plusieurs traditions littéraires, comme anglaise, américaine, allemande et croate. Ovim se diplomskim radom obrađuje pitanje pripadnosti književnom žanru romana Gaëla Fayea Mala Zemlja iz 2016. godine. Radnja romana smještena je u devedesete godine 20. stoljeća za vrijeme građanskog rata u Burundiji i genocida u Ruandi te ona prati priču o Gabrielu, djetetu francusko-ruandskog podrijetla, koje je prisiljeno odrastati u nesretnim i nasilnim okolnostima. Budući da roman Mala Zemlja problematizira odrastanje u kontekstu rata, kao i posljedice takvog odrastanja s kojima se glavni lik suočava kasnije u odrasloj dobi, ovaj se roman analizira kao roman odrastanja kako bi u konačnici mogli utvrditi njegov književni žanr. Osim analize romana, ovaj rad se sastoji i od teorijskog dijela. U prvom dijelu rada ilustrira se složena povijest Burundije i Ruande nakon čega slijedi prikaz romana o odrastanju u kontekstu nekoliko književnih tradicija poput engleske, američke, njemačke i hrvatske. This thesis deals with the issue of determining the literary genre of Gael Faye's novel Small Country published in 2016. The plot of the novel is set in the 1990s during the civil war in Burundi and the genocide in Rwanda and it follows the story of Gabriel, a child of French-Rwandan origin, who is forced to grow up in unfortunate and violent circumstances. Since the novel Small country problematizes growing up in the context of war, as well as the consequences that the main character faces later in adulthood, this novel is analyzed as a coming of age novel so that its literary genre can ultimately be determined. In addition to the analysis of the novel, this thesis also consists of a theoretical part. The first part of the thesis illustrates the complex history of Burundi and Rwanda, followed by a presentation of the coming of age novel in the context of several literary traditions such as English, American, German and Croatian.

El departamento de Boyaca quien a comienzos del siglo 20, concentro mas de la mitad de la poblacion en zonas rurales, se convirtio en pionero de la construccion de escuelas y mejoras en las condiciones de los docentes, entre las que estuvo la apertura de escuelas Normales que permitio formar adecuadamente a los maestros y maestras del departamento entre 1930-1938. Teniendo en cuenta lo anterior, se formularon 4 ejes fundamentales para el desarrollo de la investigacion: Las politicas educativas nacionales implementadas en las Escuelas Normales de Colombia, la puesta en practica de estas reformas educativas en el departamento Boyaca, la capacitacion de maestros, los pensum implementados en estas instituciones y los procesos de escolarizacion desarrollados durante el periodo de estudio. Se plantea como pregunta: ?Como incidieron las politicas educativas de los gobiernos liberales en la creacion y organizacion de las escuelas normales en Boyaca? Se sustenta desde el metodo de historia social de la educacion y la metodologia es de tipo hermeneutico para la recoleccion y analisis de las fuentes consultadas como memorias de ministros de educacion de la epoca, secretarios de educacion, periodicos. Palabras-clave: politicas educativas, gobiernos liberales, escuelas normales, formacion. AS POLITICAS EDUCACIONAIS DOS GOVERNOS LIBERAIS NA CRIACAO E ORGANIZACAO DAS ESCOLAS NORMAIS DE BOYACA (1930-1938) Resumo Boyaca que no inicio do seculo 20, concentrada mais da metade da populacao nas areas rurais, tornou-se um pioneiro da construcao de escolas e melhorias nas condicoes de professores, entre os quais estava a abertura de escolas regulares permitindo treinar adequadamente os professores do departamento entre 1930-1938. Politicas nacionais de educacao implementados em Escolas Normais de Colombia, a implementacao destas reformas da educacao no departamento de Boyaca, formacao de professores, curriculo: Face ao exposto, 4 pilares para o desenvolvimento da pesquisa foram formulados implementado nessas instituicoes e processos de inscricao desenvolvidas durante o periodo do estudo. Ele se apresenta como uma pergunta: Como influenciado as politicas educacionais dos governos liberais na criacao e organizacao das escolas normais em Boyaca? Ele e suportado a partir do metodo da historia social da educacao e da metodologia hermeneutica para recolher e analisar as fontes consultadas como memorias de ministros da educacao da epoca, secretarios de educacao, cara normal. Palavras-chave: politicas educacionais, governos liberais, escolas normais, formacao. EDUCATIONAL POLICIES OF LIBERAL GOVERNMENTS IN THE CREATION AND ORGANIZATION OF THE NORMAL SCHOOLS OF BOYACA (1930-1938) Abstract Boyaca who in the early twentieth century, concentrated more than half of the population in rural areas, became a pioneer of school construction and improvements in the conditions of teachers, among which was the opening of regular schools allowing properly train the teachers of the department between 1930-1938. National education policies implemented in the Normal Schools of Colombia, the implementation of these education reforms in Boyaca department, training of teachers, curriculum: Given the above, 4 cornerstones for the development of research were formulated implemented in these institutions and enrollment processes developed during the study period. It poses as a question: How influenced the educational policies of the Liberal governments in the creation and organization of normal schools in Boyaca? It is supported from the method of social history of education and hermeneutical methodology for collecting and analyzing the sources consulted as memories of ministers of education of the time, secretaries of education, regular guy. Key-words: educational policies, liberal governments, normal schools, training. LES POLITIQUES EDUCATIVES DES GOUVERNEMENTS LIBERAUX DANS LA CREATION ET L'ORGANISATION DES ECOLES NORMALES DE BOYACA (1930-1938) Resume Boyaca, qui dans le debut du 20e siecle, concentre plus de la moitie de la population dans les zones rurales, est devenu un pionnier de la construction de l'ecole et des ameliorations dans les conditions des enseignants, parmi lesquels se trouvait l'ouverture des ecoles ordinaires permettant de former correctement les enseignants du departement entre 1930 a 1938. Les politiques educatives nationales mises en œuvre dans les ecoles normales de la Colombie, la mise en œuvre de ces reformes de l'education dans le departement de Boyaca, la formation des enseignants, programme: Compte tenu de ce qui precede, 4 pierres angulaires du developpement de la recherche ont ete formulees mis en œuvre dans ces institutions et les processus d'inscription developpes au cours de la periode d'etude. Il pose comme une question: Comment a influence les politiques educatives des gouvernements liberaux dans la creation et l'organisation des ecoles normales a Boyaca? Il est soutenu par la methode de l'histoire sociale de l'education et de la methodologie hermeneutique pour recueillir et analyser les sources consultees comme souvenirs de ministres de l'education de l'epoque, les secretaires de l'education, gars ordinaire. Mots-cle: les politiques educatives, les gouvernements liberaux, les ecoles normales, la formation.

Resumo: A pesquisa objetivou o estudo das políticas educativas do Ensino Médio no Estado do Pará e seu papel na formação de estudantes em uma escola pública da Amazônia Paraense, no Município de Abaetetuba, no período de 2007 a 2012. O universo da pesquisa é de uma escola que recebe alunos dos bairros periféricos da cidade e provenientes do campo: estradas e ilhas. Foi constatado o reflexo negativo da política educacional na formação traduzida pela fragilidade dos conteúdos ministrados, em especial para a continuidade dos estudos. Abstract: The research aimed at the study of the educational policies of High School in the State of Pará and its role in the training of students in a public school in the Amazônia Paraense, in the Municipality of Abaetetuba, from 2007 to 2012. The universe of research is from a school Which receives students from the outlying districts of the city and from the countryside: roads and islands. The negative reflection of the educational policy in the training reflected in the fragility of the content taught, especially for the continuity of the studies. Résumé: La recherche visait à étudier les politiques éducatives de l'école secondaire dans l'État de Pará et son rôle dans la formation des étudiants dans une école publique Amazônia Paraense dans la municipalité de Abaetetuba, de 2007 à 2012. L'univers de recherche est une école l'accueil des étudiants zones périphériques de la ville et des champs, des routes et des îles. Il a été noté l'impact négatif de la politique éducative dans la formation traduit par la fragilité du contenu, en particulier pour la poursuite des études. Resumen: La investigación objetivó el estudio de las políticas educativas de la Enseñanza Media en el Estado de Pará y su papel en la formación de estudiantes en una escuela pública de la Amazônia Paraense, en el Municipio de Abaetetuba, en el período de 2007 a 2012. El universo de la investigación es de una escuela Que recibe alumnos de los barrios periféricos de la ciudad y provenientes del campo: carreteras e islas. Se constató el reflejo negativo de la política educativa en la formación traducida por la fragilidad de los contenidos ministrados, en especial para la continuidad de los estudios.

A pesquisa objetivou o estudo das políticas educativas do Ensino Médio no Estado do Pará e seu papel na formação de estudantes em uma escola pública da Amazônia Paraense, no Município de Abaetetuba, no período de 2007 a 2012. O universo da pesquisa é de uma escola que recebe alunos dos bairros periféricos da cidade e provenientes do campo: estradas e ilhas. Foi constatado o reflexo negativo da política educacional na formação traduzida pela fragilidade dos conteúdos ministrados, em especial para a continuidade dos estudos. The research aimed at the study of the educational policies of High School in the State of Pará and its role in the training of students in a public school in the Amazônia Paraense, in the Municipality of Abaetetuba, from 2007 to 2012. The universe of research is from a school Which receives students from the outlying districts of the city and from the countryside: roads and islands. The negative reflection of the educational policy in the training reflected in the fragility of the content taught, especially for the continuity of the studies. La investigación objetivó el estudio de las políticas educativas de la Enseñanza Media en el Estado de Pará y su papel en la formación de estudiantes en una escuela pública de la Amazônia Paraense, en el Municipio de Abaetetuba, en el período de 2007 a 2012. El universo de la investigación es de una escuela Que recibe alumnos de los barrios periféricos de la ciudad y provenientes del campo: carreteras e islas. Se constató el reflejo negativo de la política educativa en la formación traducida por la fragilidad de los contenidos ministrados, en especial para la continuidad de los estudios. La recherche visait à étudier les politiques éducatives de l'école secondaire dans l'État de Pará et son rôle dans la formation des étudiants dans une école publique Amazônia Paraense dans la municipalité de Abaetetuba, de 2007 à 2012. L'univers de recherche est une école l'accueil des étudiants zones périphériques de la ville et des champs, des routes et des îles. Il a été noté l'impact négatif de la politique éducative dans la formation traduit par la fragilité du contenu, en particulier pour la poursuite des études. NASCIMENTO, A.W.S.; YVENS, E.M.C.; TAVARES, F.B. Universidade Federal do Pará, Campus Universitário de Abaetetuba (CABAE)

Cette présentation power pointtraite le chapitre "La Formation" dans le cadre du cours Gestion des Ressources Humaines. C'est un projet de REL developpédans le cadre de la formation IFEL de l'UVT. Elle n'est pas utilisée pour des raisons commerciales.

Cette présentation power point traite le chapitre "La Formation" dans le cadre du cours Gestion des Ressources Humaines. C'est un projet de REL developpé dans le cadre de la formation IFEL de l'UVT. Elle n'est pas utilisée pour des raisons commerciales.

Temat formacji w dokumentach kościelnych można uznać za jeden z najbardziej zgłębionych w ostatnich latach. Konkluzję dociekań może stanowić stwierdzenie: „Głównym celem procesu formacyjnego jest przygotowanie człowieka do całkowitego poświęcenia się Bogu przez naśladowanie Chrystusa w służbie misji […]. Zważywszy, że ideałem życia konsekrowanego jest upodobnienie się do Pana Jezusa i do Jego całkowitej ofiary z siebie, cała formacja powinna zmierzać przede wszystkim do osiągnięcia tego celu” (VC 65). Dokumenty wskazują na bardzo pilną potrzebę, by instytuty życia konsekrowanego i stowarzyszenia życia apostolskiego jak najszybciej opracowały ratio institutionis, tzn. program formacyjny inspirowany charyzmatem instytutu, który w jasnej i dynamicznej formie ukaże drogę, jaką należy przejść, aby w pełni przyswoić sobie duchowość swego instytutu (por. VC 68). Autorka przedstawia działalność formacyjną na tle współczesnego świata. Ukazuje zadania i metody stojące u podstaw wychowania i troski o przyszłe pokolenia. Teologia duchowości przy opracowaniu tego ratio - praktycznym wytyczeniu duchowej drogi i teologicznym jej umotywowaniu - jest niezbędna. Sama profesja rad ewangelicznych w adhortacji Vita consecrata została odniesiona nie do jakiejś neutralnej wizji człowieka, lecz do tych wewnętrznych poranień (por. 1 J 2,16), które naznaczają swym piętnem wszelkie człowiecze relacje z rzeczywistością. Rady ewangeliczne jawią się tu jako „duchowa terapia” (por. VC 87) dla czasów nam współczesnych. Instrukcja Rozpocząć na nowo od Chrystusa dopowiada, że profesja tych rad jest drogą do pełnej realizacji osoby, potężnym antidotum na skażenie ducha, życia i kultury (nr 13). Człowiek przychodząc na świat, „jest dany samemu sobie w stadium niejako początkowym, jest szkicem do przyszłego obrazu. Jeśli trzyma się kurczowo tego szkicu, pielęgnuje tego niepełnego siebie, nie ma odwagi oddać się czemuś poza sobą, wtedy coraz bardziej ubożeje, jego horyzont się zacieśnia” (R. Guardini, Bóg daleki. Bóg bliski, Poznań 1991, s. 269). W naturze człowieczej tkwi wezwanie do przekraczania własnych granic. Nie chodzi o lekkomyślne zrezygnowanie z siebie i zdanie się na „ślepy los” i pustkę egzystencjalną, lecz „o zainteresowanie czymś poza sobą samym, co jest na tyle wartościowe, że warto dla tego czegoś zrezygnować z siebie” (tamże, s. 270). W przypadku obrania drogi rad ewangelicznych, człowiek wyrzekając się siebie, odnajduje się w całej pełni – poza sobą – w Chrystusie. Dostrzega wówczas i rozumie, że potrzebuje rzetelnego studium teologii, które zdynamizuje jego ducha i uporządkuje sposób widzenia świata wewnętrznego i zewnętrznego. Papież Benedykt XVI przed rokiem skierował do seminarzystów pouczenia, przydatne także dla osób konsekrowanych: „Wiara chrześcijańska posiada wymiar racjonalny i intelektualny, który należy do jej istoty. Bez niego wiara nie byłaby sobą. Św. Paweł mówi o pewnej «formie nauczania», której zostaliśmy poddani w Chrzcie (por. Rz 6, 17). Wszyscy znacie słowo św. Piotra, uważane przez średniowiecznych teologów za uzasadnienie dla teologii racjonalnej i opracowanej naukowo: «zawsze gotowi do obrony wobec każdego, kto domaga się od was uzasadnienia tej nadziei, która w was jest» (1 P 3, 15). Nauczyć się zdolności dawania takich odpowiedzi to jedno z podstawowych zadań w latach seminarium. […] kochajcie teologię i studiujcie ją uważnie i z wrażliwością […]”(http://www.vatican.va/holy-father/benedict_xvi/letters/2010/documents/hf_ben xvi_let_20101018_seminaristi_pl.html [20 VI 2011]). Teologia w zakresie formacji ma zatem specyficzny charakter - najpierw formuje przekonania osoby do prawd i zasad wiary, przechowanych w skarbcu Kościoła. Te prawdy i zasady, zasymilowane głęboko, są następnie niesione w osobie dla udostępnienia tym, których należy pozyskać dla Chrystusa. Jedną wiarę różne uformowane osoby roznoszą po świecie odmiennie (charyzmatycznie), ale nie rozbieżnie (komunijnie). Niewątpliwie „metodą Ducha jest niepowtarzalność […]. Gdy Duch słabnie, doświadczenia w dziedzinie myśli, metody życia zaczynają się ujednolicać”( J. Guitton, dz. cyt., s. 500. ), niebezpiecznie uniformizować. Z drugiej zaś strony, wielorakość natchnień Ducha nie utożsamia się z jakąś „duchowością konceptu” (zob. M. Zioło, Rozstania, w: http://mateusz.pl/wdrodze/nr379/12-wdr.htm [20 VI 2011]), tj. gonitwy od pomysłu do pomysłu; od programu do programu osób odpowiedzialnych za formację. Zwłaszcza gdy takie pomysły uniemożliwiają rzeczywisty rozwój duchowy formowanych i rozmijają się ze wskazaniami Kościoła albo wręcz im się sprzeniewierzają. L’article présente des directives de l’Eglise du temps après le Concile Vatican II tirées de l’enseignement pontifical et des documents de la Congrégation pour les Instituts de Vie Consacrée et les Sociétés de Vie Apostolique. La formation des personnes consacrées est un sujet largement abordé dans les documents d’Eglise dans les dernières années. On y remarque surtout les trois thèses suivantes: la spiritualité a un rôle prioritaire dans la formation théologique des personnes consacrées; la réflexion théologique éclaire le sens et la valeur de la vie consacrée; la formation spirituelle doit comprendre tout l’être de la personne formée, et non pas seulement quelques composantes de sa personnalité. Ces trois thèses se laissent résumer par un passage de la Vita consecrata: «Du fait que la finalité de la vie consacrée consiste à être configuré au Seigneur Jésus dans son oblation totale de lui-même, c’est à cela surtout que doit tendre la formation. […] Si tel est le but de la vie consacrée, la démarche qui y prépare devra avoir et montrer un caractère de totalité: elle devra être une formation de tout l’être, dans les différentes composantes de sa personnalité, dans les comportements comme dans les intentions. Parce qu’elle tend précisément à la transformation de toute la personne, il est clair que la tâche de la formation n’est jamais achevée. En effet, il convient d’offrir sans cesse aux personnes consacrées des occasions d’affermir leur adhésion au charisme et à la mission de leur Institut»(VC 65). Chaque Institut de vie consacrée doit élaborer un programme de forma tion (ratio institutionis), inspiré par son propre charisme. Ce programme aurait comme but de montrer le chemin qui serait à faire pour entrer dans la spiritualité de l’Institut. Pour formuler un tel programme et tracer un tel chemin, la connaissance générale de la théologie de spiritualité est nécessaire.