Search

It is known that Alevism is an ancient culture. It is understood that the historical section starting from Khorasan and extending to Anatolia played a major role in shaping this culture. It would not be a mistake to say that Alevism has an syncretic structure, combining many different cultures and beliefs in the geography in question. In order to make this determination, the history of Alevism must be discussed within the framework of its main themes. Because the transfer of some cultural motifs found in the geography extending from Khorasan to Anatolia to the Anatolian geography through Alevism appears as another aspect of the issue. It is of course possible to associate this situation with the social events taking place in the Anatolian geography. It is indisputable that social events are very important in the history of Alevism. Because the relevant social events; It is seen that it significantly shapes culture, literature and intellectual activities. Based on this motivation, in this study, the history of Alevism has been tried to be evaluated within the framework of social events and social contexts from its beginning to the Ottoman Period. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Abū ʿAbd al-Raḥmān Ḥātim al-Aṣamm (d. 237/851) appears as an essential figure in the formation of the Khurāsān Sufi School. He played an active role in transmitting and developing the teaching, which came through Ibrāhīm b. Adham (d. 161/778) and Shaqīq al-Balkhī (d. 194/810), throughout Khurāsān and Transoxiana. At the same time, it is accepted that he contributed to the formation of the Malamatiyya School with his disciples. This article focuses on Ḥātim al-Aṣamm's intellectual identity and network, which has not been the subject of any academic study. It tries to determine these by making use of the early issues and debates with the literature from different scientific fields. It has been pointed out that, apart from his master Shaqīq al-Balkhī, the strong tawakkul aspect of Ḥātim’s lady may have an effect on the characterization of his understanding. Because of his togetherness with a large mass of disciples and having a large family, it has been understood that, unlike Shaqīq al-Balkhī, he tried to balance between rural Sufism and urban Sufism. In this respect, from expressing the responsibilities of people towards the repentant person to setting off from Balkh to Khwarazm, where the slave trade was carried out, only to set the slaves free, are among the instances given in terms of revealing his social responsibility and awareness. On the other hand, this study has revealed that Ḥātim al-Aṣamm, with his muhaddith, jurist, and sufi identity, contributed to the continuity of scientific activities and especially the science of Hadith in Balkh, one of the important cities of the Khurāsān region. The prominent figures among the muhaddiths and jurists with whom Ḥātim al-Aṣamm was in contact are Raja b. Muhammad al-Saghanî, Abdullah b. Miqdam, Said b. Abdullah al-Mahiyani and especially the judges of Balkh Shaddad b. Hakīm al-Balkhī (d. 214/829), Abū Muṭīʿ al-Balkhī (d. 199/814), Isam b. Yusuf and in Baghdad Aḥmad b. Ḥanbal (d. 241/855) and last but not least Shaqīq al-Balkhī. In this context, it is understood that Ḥātim al-Aṣamm has a multi-faceted network. His relations with the scholars of Balkh and Baghdad are friendship and guidance-oriented and at the same time emphasize the fiqh al-batin (inner discernment). In contrast, his relations with the scholars of Ray, Qazwin, and al-Madina al-Munawwara are focused on criticism. This form of critical relationship about not fully owning the Prophet's heritage has been evaluated as a reflection of the criticisms of the Sufis in the early period towards other scholars because of their distance from the form-essential integrity. Moreover, the dialogue between Ḥātim and Isam b. Yusuf, the jurist of Balkh, shows that the problem of qussâs (public preachers) emerged in that period and by this dialogue, we evaluate this phenomenon in the context of the distinction between qussâs and sufis in the early period When it comes to his Sufi network, we certainly see Shaqīq al-Balkhī, Sufyān al-Thawrī (d. 161/778), and Junayd al-Baghdadi (d. 297/910) as the prominent personalities. Besides being a popular spiritual master and adviser, Ḥātim al-Aṣamm has a large group of disciples. The related literature draws attention to his active pilgrimage journey from Balkh to Mecca with his more than 300 disciples. In addition to the information given in the Tabaqat Literature, by sanad analyzing we tried to clarify who this large group of his disciples consisted of and we brought many new names to light. In particular, the most prominent names in the sanads of narrations are Ahmad b. Hadrawayh al-Balkhî (d. 240/854), Abu Turab al-Nakhshabi (d. 245/859), Hamid alLaffaf (d. 266/880), Abdullah b. Sahl al-Râzî and Hasan b. Ali al-Baghdadi al-Musûhî (d. 260/874). The last one who is the leading figure of Sufis of Baghdad, was determined for the first time in this study that he was among those who benefited from Ḥātim al-Aṣamm. However, he stated that the criterion for being his disciple is only those who fear only Allah and do not rely on anyone but Allah. Similarly, the most basic advice that Ḥātim al-Aṣamm taught to his disciples was "be content with what you have and not covet what someone else has”. All these criteria that Ḥātim al-Aṣamm kept on his agenda are similar to the teachings of Shaqīq al-Balkhī. Finally in his “Forward Networks”, it has been concluded that the colored death types which Ḥātim al-Aṣamm determined as the basis of his path, were inclusively presented to all Sufis by Ibn al-Arabi. Therefore, Ibn al-Arabi and some Ottoman scholars following him accepted Ḥātim’s understanding of the spiritual journey as mainstream Sufism. At the end of the article, all findings related to his intellectual network are presented in the graph. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Social Sciences Studies is the property of Social Sciences Studies and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Sovyet şarkiyat biliminin önemli temsilcilerinden olan Prof. Dr. İlya Pavloviç Petruşevskiy (1898-1977), Azerbaycan, Orta Asya ve İran’ın Ortaçağ tarihine ve bilhassa Doğu feodalizminin gelişim süreci ve özelliklerine dair araştırmalarıyla bilinmektedir. Kendi hayatı sırasında basılmış olan yüzden fazla ilmî çalışması mevcuttur. 1956 yılında Moskova’da SSCB Bilimler Akademisinin İlmî Eserleri serisinin XIV. cildinde yayınlanmış olan “Horasan’da Serbedarlar Hareketi” başlıklı çalışması, yazarın meşhur yapıtlarından biridir. İlgili eser, Kerim Keşâverz tarafından Rusçadan Farsçaya çevrilmiş ve 1972 yılında müstakil bir kitap olarak Tahran’da neşredilmiştir. Konunun ehemmiyetine binaen Petruşevskiy’nin zikri geçen çalışmasını Rusçadan Türkçeye tercüme etmeyi gerekli bulduk. 1336-1337 tarihlerinde Horasan’daki Beyhak yöresinin Baştin köyünde başlayan Serbedarlar hareketi çok geçmeden Sebzevar merkezli Serbedarlar Devleti’nin kuruluşuna yol açmıştır. 1337-1386 yılları arasında varlığını sürdüren bu devlet, İran'ın siyasi hayatında oynadığı rol kadar toplumsal alanda gerçekleştirdiği reform ve uygulamalarla da tarihe damgasını vurmuştur. Marksist bir tarihçi olan Petruşevskiy, Serbedarlar hareketini araştırırken başlıca olarak bu süreci tetikleyen sosyo-ekonomik faktörlere, sınıf çatışmasına ve Serbedarlar arasındaki farklı sosyal grupların iktidar mücadelesine ve bunlar arasındaki program farklılıklarına dikkat çekmeye çalışmıştır.

Copyright of Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Cografya Fakültesi Dergisi DTCF Dergisi is the property of Ankara Universitesi Dil ve Tarih-Cografya Fakultesi (DTCF Dergisi) and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Bize ulaşan en eski kaynaklardan anlıyoruz ki insanoğlu; statüsü, ırksal özellikleri, kültürü, dini vs. konumuna göre muhataplarını öz isimleri yanında birçok farklı adlandırmalarla anar olmuşlardır. Araştırmamızın temel konusu olan Arapça lakap ve unvanlar da izah ettiğimiz bu zaruretin sonucu olarak ortaya çıkmıştır. İslâm kültür ve medeniyetinin teşekkülünden önce Bizans ve Sâsâni imparatorlukları başta olmak üzere bütün medeniyetlerde özellikle seçkin sınıf olarak kabul edilen grup mensupları için isimleri dışında farklı unvanlar kullanılmıştır. Elbette cahiliye Arap toplumu da bundan fazlası ile etkilenmiştir. İslam’ın hızlı bir şekilde yayılışı ve farklı medeniyetlerden etkileşimle oluşturduğu siyasî ve bürokratik yapı içerisinde dini figürleri kullanılarak yeni bir adlandırma daha doğrusu lakaplandırma yoluna gidilmiştir. Öyle ki, birçok yöneticinin asıl ismi gölgede kalmıştır. Emevî devletinin katı merkeziyetçi yapısı aşırı bir taltife veya tanımlamaya ihtiyaç duymayacak otoriter bir devlet yönetimini gerekli kılmaktaydı. Dolayısıyla halifenin kendini tanımlaması için ekstra bir lakap veya unvana çok da ihtiyacı yoktu. Abbâsî ihtilali ile birlikte siyasî anlayıştaki köklü değişim isimlendirme stratejilerinde de büyük bir başkalaşmaya yol açmıştır. Aslında bu yönetim anlayışındaki farklılaşmayı en kısa yoldan unvanlar üzerinden anlatmak mümkündür. Abbâsî halifelerinin şöhrete kavuşmuş isimleri lakaptan başkası değildir. Allah lafızları ile bezenmiş bu isimler aslında tebaaya dini hassasiyeti gösterme gayretinden ibarettir. Diplomasi dilindeki hassasiyet kurulan özel dîvânlarla daha da ön plana çıkmıştır. Din dili ile siyaset dili iç içe girmiş, yaratıcının yeryüzündeki temsilcisi konumda olan halife etrafına lakaplar/unvanlar dağıtır olmuştur. Bu uygulamanın fiili durumunu vasal devletlerle ilişkide müşahhas olarak görmekteyiz. Abbâsîler döneminde öncelikle yarı bağımsız daha sonra bağımsız olarak ortaya çıkan devletlerle hilafet arasındaki ilişkilerin düzeyi zaman ve şartlara göre farklılıklar arz etmiştir. Abbâsî devletinin siyasi gücü ile orantılı olarak bu devlet başkanlarına değişik payeler verilmiştir. Bu araştırmada Horasan ve Mâverâunnehir bölgesinde kurulan siyasi anlamda oldukça önemli faaliyeteler yürüten vasal devlet hükümdarlarına verilen unvanların arka planı ortaya konmaya çalışılacaktır. Türk tarihi açısından da oldukça önemli olan ve bölge ile hilafet merkezi Bağdat arasında köprü vazifesi gören Tâhiriler, Sâffâriler ve Sâmânilerin siyasi, dinî, sosyal yapısının daha sağlıklı anlaşılması adına önemli tespitler ortaya konmaya çalışılmıştır. Bu üç vasal devletin yıkılışı akabinde kurulan Türk imparatorluklarının siyasi ve bürokratik şekillenmelerindeki tarihsel sürecin bilinmeyen yönlerini keşfetme adına ele alınan konunun ehemmiyet arz ettiğini düşünüyoruz. Aslında bugün dahi farklı İslam coğrafyalarında statü tayini ve siyasi alanın tertibi açısından kullanılan payelerin tarihi anatomisinin keşfedilmeye çalışıldığı söylenebilir. Her şeyden önemlisi burada mevâlinin Arap iktidarı ile iletişim boyutunun köşe taşları keşfedilmeye çalışılmıştır. Mâverâunnehir ve Horasan coğrafyalarının İslâm fetihleri öncesi konumu ve özellikle Türk göçleri ile hızlanan nüfus akışkanlığı bölgenin Abbasîler dönemi siyasî oluşumunda önemli bir faktör olmuştur. Vasal devlet hükümdarlarına verilen unvanlarda tarihsel arka plan göz önünde tutulmuştur. Mısır’da kurulan bir Türk devlet başkanına halife tarafından eski Türk kültüründeki İhşid unvanının veriliyor olması dikkate şayan bir durumdur. Doğudaki vasal devletlerde buna benzer daha bir çok örnekle karşılaşma imkânımız vardır. Çalışmamızdan elde ettiğimiz çıkarım hilafet merkezi ile bağlı devletler arasında siyasî bağlantıda unvanların belirleyici bir rol üstlenmiş olmasıdır. Bu bir taraftan merkezle yerel yöneticiler arasındaki balansı düzenlerken diğer taraftan halkın gözünde sultanların maddi olduğu kadar manevi mertebesini tayin etmektedir. Aslında fetihlerdeki başarılar halifelerin vasal sultanları unvanlarla rütbelendirmesine yol açmıştır. Bu durum dini otorite olan hilafetle dünyevi otorite arasındaki dengeyi belirleyen bir nevi parola niteliğindedir.

In this study, in the light of the letter sent by Sultan Mahmûd, who ascended the throne of Ghazni after the death of Sebüktekin, to the Caliph al-Qādir Bi'llāh, the issue of taking Khorasan from the Sāmānids has been examined. The letter can be divided into four parts of content; in the first part, praise to the creator; in the second part, the reason for the Khorasan campaign; in the third part, the details of the battle; and in the fourth part, the results of the victory are conveyed. In this article, examples from all sections of the letter are cited in the form of passages. The passages expressed were compared with the other sources of the period, and in this way, the differences between the sources were tried to be obtained. By reviewing this record, which is of diplomatic content, it is possible to understand better the struggle for dominance over Khorasan between Ghaznavids and Sāmānids. In addition, some examples of the religious, historical, and political aspects of Sultan Mahmûd are also given through the passages quoted. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Turkish Culture & Haci Bektas Veli Research Quarterly is the property of Turkish Cultur & Haci Bektas Veli Research Quarterly and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Cumhuriyet Ilahiyat Dergisi / Cumhuriyet Theology Journal is the property of Cumhuriyet Universitesi, Ilahiyat Fakultesi / Cumhuriyet University, Faculty of Theology and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

The regions of Khorāsān and its environs had witnessed a great intellectual renaissance in various fields, whether in Islamic theology, jurisprudence, or other disciplines. Starting from the era of al-Ma'mūn, the Mu’tazilites emerged as a sect representing the authority. The Ṭāhirid State was established as a pro- Ma'mūn state in Khorāsān and helped to consolidate such a renaissance. The aforementioned regions had witnessed a lot of theological sects and many adherents of Islamic schools of thought. There were many debates and discussions among all these sects, especially during the notorious ordeal of the createdness of the Qur'an, which was spearheaded by the Mu'tazilites who forced people to adhere to their belief. The Najjārī Sect emerged from the womb of the Mu'tazila, the founder of the Sect, Al-Hussein bin Muhammad Al-Najjār, was described by sources as one of the greatest theologians as he was a student of the famous theologian Bishr Al-Marīsī. Afterward Al-Najjār formed a new independent doctrine, in which he combined many opinions from different theological schools of Islamic thought. More than ten sects have emerged from the Najjārī Sect; the most famous of which are the Borghoūthis, the Mustadrikas and the Za’farānis. This paper aims to shed light on the Najjārī Sect by providing a brief on the city of Ray as it was the hub of activity for the main sects of the Najjārīs. In addition, a synopsis of the theological opinions of the Najjārī sects shall be presented based on books of discourses (Maqālāt) and Islamic sects. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

The life adventures of the Companions, who received the message of Muhammad after he received his prophet hood and started to embrace Islam, are a treasure that contains valuable information in terms of a correct understanding of this religion. In terms of the development of religious sciences, it is extremely important to deal with the important tasks undertaken by the Companions and the events they went through. However, we can say that the biographies of many companions, who played an important role in the history of Islam, are neglected in contemporary sīrah writing. In this study, the biography of 'Abd al-Rahmān b. Samura, which we think is one of them, will be discussed and his activities during and after the Prophet will be mentioned. 'Abd al-Rahmān was one of the companions who became a Muslim during the conquest of Mecca and was known as Tulekā. He participated in the Mūte and Tabūk expeditions during the Prophet's time. With the transition of Osman to the caliphate, he also began to take his place on the historical stage and became the governor of Sicistan. Ibn Samura, who continued this task for a while during the reign of Mu'āwiya, took control of many cities in Sicistan. After his service here, he returned to Basra and lived in Basra until his death. The study will be considered in the form of Ibn Samura's historical personality, scientific life, military and political activities. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Turkish Culture & Haci Bektas Veli Research Quarterly is the property of Turkish Cultur & Haci Bektas Veli Research Quarterly and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Sözcükler dilde anlam taşıyan en küçük yapı taşlarıdır. Ancak anlam çoğu zaman ses değişmeleri altına gizlenir. Zamanla sözcüğün anlamla birlikte taşıdığı diğer bilgiler kaybolabilir. Kaybolan bilgilere yeniden ulaşmak oldukça kapsamlı bir araştırma ve inceleme gerektirebilir. Fakat doğru verilere ulaşılırsa geçmişle gelecek arasında bir köprü işlevi kazanır. Van’da yaşayan ve Azerbaycan lehçesi konuşan bir topluluğun adı olan ‘Küresin’ sözcüğünün kökeni ve anlamıyla ile ilgili bazı açıklamalar ve varsayımlar bulunmaktadır. Bu konuda topluluğa ait kişiler bile bir görüş birliği sağlayabilmiş değildir. Ancak bu topluluğun Türk kökenli olduğu, Azerbaycan Türkçesi konuştuğu ve İran’dan geldikleri tartışmasız olarak kabul edilmektedir. İran topraklarına ve hatta Türkiye’nin çeşitli kentlerine yıllar boyunca çeşitli göçler olmuştur. En eski göçler Orta Asya kaynaklıdır. Orta Asya’dan gelenler bazı cazibe merkezlerine yerleşmiş oraları yurt edinmişlerdir. Bu merkezlerin en önemlilerinden biri Horasan’dır. Büyük bölümü İran coğrafyasında bulunan bu kadim bölge dini, siyasi ve tarihi birçok özelliğinden dolayı ülkemize yönelen göçlerin kaynağı konumundadır. Horasan ve Küresin sözcükleri ilk bakışta fark edilmeyen bir ilişki ile birbirlerine bağlıdırlar. Çalışmada iki sözcüğün ilgisi, tarihsel ve dilbilimsel veriler ışığında açıklanacaktır.

Copyright of Turcology Research is the property of Ataturk University Coordinatorship of Scientific Journals and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Turcology Research is the property of Ataturk University Coordinatorship of Scientific Journals and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Emevîler dönemi önemli iç gelişmelerden biri Ehl-i beyt mensupları tarafından gerçekleştirilen isyanlardır. Kerbelâ’dan sonra 122/740 yılında Zeyd b. Ali tarafından Kûfe’de gerçekleştirilen isyan başarısızlıkla sonuçlanmıştır. Babasının isyanı sonrası Yahyâ Kûfe’de Irak valisi Yusuf b. Ömer’in yoğun takibatına uğramış, bundan dolayı kendini daha güvende hissedeceği ve taraftarlarının da bulunduğu Horasan bölgesine geçmiştir. Yahyâ’nın Horasan’ı tercih etmesinin en önemli sebepleri arasında bölgede Ehl-i beyt taraftarlığının taban kazanmış olmasıdır. Nitekim Horasan’da Keysâniyye, Abbâsoğulları ve Zeyd b. Ali’nin taraftarları faaliyete bulunmaktaydı. Yahyâ bu şartlar altında Irak’tan ayrılarak doğuya doğru Nînevâ, Medâin, Rey, Nîşâbûr yolunu takip ederek Serahs’a gelmiş ve burada yaklaşık altı kadar ikamet etmiştir. Yahyâ sonrasında doğuya yoluna devam ederek Belh şehrine gelmiş ve burada halife Hişâm b. Abdülmelik’in vefatına kadar kalmıştır. Yahyâ’nın Irak’tan Belh’e uzanan yolculuğunun genel olarak amacı muhtemelen Irak valisi Yusuf b. Ömer’in takibatından kurtulmak, Horasan’daki Ehl-i Beyt taraftarlarıyla iletişime geçerek isyan için uygun siyasî havayı oluşturabilmekti. Irak valisi Yusuf b. Ömer Belh’teki ikameti esnasında, Yahyâ’nın yerini tespit etmiş ve kendine bağlı Horasan valisi Nasr b. Seyyâr’a emrederek Yahyâ’nın Merv’de hapsedilmesini sağlamıştır. Yahyâ’nın Merv’de hapsedilmesi halife Velîd b. Yezîd’e bildirilince, onun salıverilmesini emretmiştir. Vali Nasr, Yahyâ’ya doğrudan halifenin yanına gitmesini ve fitneye sebep olabilecek durumlardan kaçınmasını tavsiye etmiştir. Yahyâ bu durumda Merv’den yola çıkarak ilk olarak Serahs’a gelmiş, sonrasında Tûs üzerinden Nîşâbur’a ulaşmıştır. Bu esnada Horasan valisi Nasr b. Seyyâr güzergâh üzerindeki valilere mektup yazarak Yahyâ’nın hareketlerini takip etmelerini ve şehirlerde uzun süreli kalmasına izin vermeyerek diğer bir şehre gidinceye kadar takip etmelerini emretmiştir.Yahyâ Beyhak şehrinden daha fazla batıya ilerlememiştir. Horasan’ın batıdaki sınır şehri olan Beyhak’tan ileri gitmemesinin nedeni Yahyâ’nın Irak valisi tarafından yolda bir hile sonucu öldürülebileceğinden çekinmesidir. Bundan dolayı Beyhak’tan geriye dönerek Nîşâbur’a gelmiştir. Burada yolda rastladığı bir kervanın binek hayvanlarına yanındaki yetmiş kişi ile birlikte el koymuşlar fakat ücretini de ödemişlerdir. Bu olaydan dolayı Nîşâbur valisi Yahyâ ve beraberindekiler üzerine asker sevkinde bulunmuş fakat çıkan çatışmada Yahyâ’nın taraftarları kendilerinden sayıca fazla valinin askerlerine karşı başarılı olmuşlardır. Yahyâ ve yanındakiler bundan sonra doğudaki Belh’e doğru hareketlerine devam etmişlerdir. Yahyâ’nın Belh’e hareketinin sebebini kaynaklar tam olarak ifade etmeseler de muhtemelen coğrafî uzaklık ve bölgedeki muhtemel Şiî potansiyel kendisini yönlendirmiş olabilir. Ancak Yahyâ bu sefer Belh’e Merv üzerinden değil de güneydoğu istikametinde yol alarak Herat ve Cûzcân üzerinden ulaşmayı hedeflemiştir. Yahyâ’nın Cûzcân’a ulaştığı haberi üzerine Nasr b. Seyyâr üzerine sekiz bin kişilik bir ordu göndermiştir. Yahyâ yetmiş veya yüz yirmi kişiden oluşan az sayıdaki yanındaki taraftarlarıyla Emevî ordusuna karşı çatışmaya girmek zorunda kalmıştır. Sonuçta kendisi ve taraftarları öldürülmüştür. Yahyâ’nın başı vücudundan kesilerek halifeye gönderilmiş, cesedi de Cûzcân şehrinin giriş kapısı üzerine asılmıştır. Yahyâ’nın Horasan bölgesinde başlatmak istediği isyan başarısızlıkla sonuçlanmıştır. Tespitlerimize göre bunun bazı sebepleri bulunmaktadır. İlk olarak olarak Yahyâ’nın kalkışacağı isyan hareketi için önceden takip edeceği bir yol haritası hazırlamadığı, geniş bir halk kitlesiyle iletişim sağlayamadığı ve hedefini belirlemediği anlaşılmaktadır. İkinci olarak, Yahyâ’nın isyanında Emevî ordularına karşı koyabilecek yeterli sayıda desteğinin olmadığı görülmektedir. Buna sebep olarak da Yahyâ’nın Horasan’da geçirdiği üç yıllık dönemde takibat altında olduğundan gizlendiği ve bu sebeple açıktan faaliyette bulunamadığı sonucuna varabiliriz. Ayrıca kendisinin bölgedeki Keysânî, Abbâsî ve diğer Şiî toplulukların desteğini sağlayamamış olduğu görülmektedir. Özellikle Abbâsîler taraftarlarına Yahyâ’nın isyanına katılmamaları yönünde uyarıda bulundukları bilinmektedir. Yahyâ’nın isyanı başarısız olsa da ilerleyen süreçte bölgedeki halklar üzerinde bazı etkilerde bulunmuştur. Özellikle Yahyâ’nın Horasan’da öldürülmesinin en önemli sonucu Abbâsî ihtilali için uygun bir zeminin oluşmasına yardımcı olmasıdır. Bu şekilde ilk olarak Zeyd’in akabinde Yahyâ’nın öldürülmeleri farklı topluluklara ayrışmış tüm Şiî grupların Abbâsîler’in “Âl-i Muhammed” daveti altında toplanmalarını sağlamıştır. Sonuç olarak Yahyâ’nın isyanının başarısızlıkla sonuçlanması, Abbâsîler’in bölgedeki propaganda faaliyetlerini güçlendirmiş ve muhtemelen Emevî hakimiyetinin yıkılış sürecine katkıda bulunmuştur.

Copyright of Atatürk University Journal of Agricultural Faculty is the property of Ataturk University Coordinatorship of Scientific Journals and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

In this study, it has been examined ethnical elements of Iranian Khorasan and Astarabad (Gorgan) and their respective locations based on the work Khorasan and Sistan, which was composed by the British officer and diplomat Charles Edward Yate's travel notes in Khorasan and Astarabad between years 1893 and 1897. Having been in Iran and Afghanistan for a long time with military and diplomatic missions, Yate has a great command of the ethnic structure and culture of both countries. During his trips covering almost all of Khorasan and Astarabad, he gave extremely detailed and remarkable information about the political and ethnic structure of the cities and regions he visited. It is possible to determine the ethnic composition of these two regions from the information in the work. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Arapçada taşımak, yüklenmek anlamlarına gelen vzr kökünden türeyen vezîr, hükümdarın işlerini üzerine alan, idarî işlerde düşünce ve uygulamaları ile ona yardımcı olan kimsedir. Bu kurum, vezaret makamının taşıdığı anlam itibariyle Hz. Peygamber, Hulefâ-i Râşidîn ve Emevîler dönemlerinde mevcuttu. Ancak bu dönemde görüşü-ne başvurulan kişilerin resmî statüleri yoktu. Toplumda önde gelen kişilerin görüşüne İslâm’ın istişareye verdiği önem çerçevesinde başvuruluyordu. İslâm dünyasında vezirlik makamı resmî olarak Abbasîler Devleti’nin kurulu-şundan itibaren görülmeye başladı. Aslî hüviyetine ise devlet kurumlarının tam manasıyla oturduğu Mehdî (158-169/775-785) döneminde kavuştu. Abbâsîlerle resmiyet kazanan vezaret kurumu İslâm devletlerinin tamamında görülmektedir. Bu devletlerden birisi olan Sâmânîler Devleti’nde de vezirlik müessesine büyük bir önem verildi. II. Nasr b. Ahmed döneminde vezir Ceyhânî’nin yaptığı düzenlemede Vezaret Dîvânı’na bütün dîvânların üstünde bir yetki tanındı. Sâmânî vezirleri, devleti idare, atama, görevden alma, ordu başkomutanlığı, malî işleri düzenleme gibi önemli görevler icra ettiler. Çalışmamızda yıkılış dönemi emirleri Nuh b. Mansur (365-387/976-997), Mansur b. Nuh (387-389/997-999) ve Abdülmelik b. Nuh (389/999) dönemleri vezirlerinin siyasî hayatın akışı içinde oynadıkları roller ortaya çıkarılmaya çalışıldı.

el-Ḳāḍî Ḥüseyn el-Merverrûẕî, Horâsân Şâfi‘îliğinin önemli temsilcilerinden biridir. Onun günümüze ulaşan en meşhur eseri Müzenî’nin Muḫtaṣar’ının ilk şerhlerinden biri olan et-Ta‘lîḳa’sıdır. Bu eserin önemli hususiyetlerinden biri eserin girişinde ictihâd, taklîd, icmâ‘ ve sahâbî kavline müteallik bazı fıkıh usûlü konularının yer almasıdır. Horasan Şâfi‘î ekolüne ait günümüze ulaştığı tespit edilen sistemli, bütünlüklü ve ayrıntılı ilk fıkıh usûlü eserleri V./XI. yüzyılın ikinci yarısına aittir. Bu dönemin temelini oluşturan fıkıh usûlü alanındaki çalışmaların ortaya konması, Horasan Şâfi‘î ekolüne ait usûl gelişimini takip etmek için elzemdir. İşte el-Ḳāḍî Ḥüseyn el-Merverrûẕî’nin et-Ta‘lîḳa’sında yer alan usûl aktarımı, Şâfi‘î’den sonra V./XI. yüzyılın ilk yarısına kadar Horâsân bölgesinde gelişen usûl müktesebatını tespit etme imkânı vermektedir. Çalışmada icmâ‘ özelinde el-Ḳāḍî Ḥüseyn el-Merverrûẕî’nin et-Ta‘lîḳa’sındaki usûl aktarımı irdelenecektir. Şâfi‘î’den başlamak üzere tarihsel süreçte meselelerin tartışıldığı çerçeve ele alınarak el-Ḳāḍî Ḥüseyn el-Merverrûẕî’nin aktardığı usûl malzemesi, çağdaşları ve kendisinden sonra kaleme alınan klasik dönemdeki Şâfi‘î fıkıh usûl eserlerindeki tartışmalarla mukayese edilecektir.Özet: el-Ḳāḍî Ḥüseyn el-Merverrûẕî, Horâsân Şâfi‘î ekolünün en önemli temsilcilerinden biri olarak kabul edilmektedir. Şâfi‘î fıkıh çevrelerinde Horâsân Şâfi‘î ekolünün kurucusu olarak kabul edilen el-Ḳaffâl el-Mervezî’den fıkıh eğitimi almasının yanında dönenim muhaddislerinden hadis eğitimi almıştır. el-Ḳaffâl el-Mervezî’nin en seçkin öğrencilerinden biri olarak temayüz etmiş olan el-Ḳāḍî Ḥüseyn Horâsân Şâfi‘î ekolüne ait fıkıh mirasının önemli taşıyıcılarından biri olmuştur. Horasan Şâfi‘î ekolünün eserlerinde mutlak olarak “el-ḳāḍî” nispeti kullanıldığında kast edilen kişinin el-Ḳāḍî Ḥüseyn olması onun fıkhî otoritesini gösteren diğer bir husustur. Onun fıkhî yetkinliği yetiştirdiği öğrencilerin niteliğinde kendini göstermektedir. Öyle ki el-Ḳāḍî Ḥüseyn Şâfi‘î fıkhında birçok otorite hukukçu yetiştirmiştir. İmâmu’l-Ḥarameyn el-Cüveynî, Muhyissünne el-Beġavî ve Ebû Ṣa‘d el-Mütevellî onun yetiştirdiği önemli Şâfi‘î fakîhlerindendir. Bu açıdan bakıldığında el-Ḳāḍî Ḥüseyn’in genelde Şâfi‘î fıkhının özelde de Horâsân Şâfi‘î ekolünün önemli fakîhlerinden biri olduğunu söylemek gerekir. el-Ḳāḍî Ḥüseyn, fıkıh alanında bir çok çalışmaya imza atmıştır. Öğrencisi Muhyissünne el-Beġavî tarafından cem edilen meşhur Fetâva’sı, Şâfi‘î fıkhındaki fetva literatürüne dair yazılan ilk örneklerden biri olarak kabul edilmektedir. Keza Ṭarîḳatu’l-Ḥilâf beyne’ş-Şâfi‘îyye ve’l-Ḥanefîyye ma‘a Ẕikri’l-Edille adıyla yazdığı Şâfi‘îler ve Hanefîler arasındaki ihtilâflı meseleleri delilleriyle zikrettiği eser hilâf alanında yazılan ilk eserlerdendir. el-Ḳāḍî Ḥüseyn bu eserleri dışında Şâfi‘î fıkhında yazılan bir çok metni şerh etmiştir. Esrâru’l- Fıḳh adlı eseri bir ciltlik ve nadir bulunan bir eser olarak kaynaklarda zikredilmektedir. el-Ḳāḍî Ḥüseyn’in en meşhur ve en önemli eseri, Müzenî’nin Muḫtaṣar’ının tertibine göre yazdığı et-Ta‘lîḳa’sıdır. O, kaynaklarda sıkılıkla mezhepte meşhur et-Ta‘lîḳa’nın sahibi olarak zikredilmektedir. Müzenî’nin Muḫtaṣar’ının ilk şerhlerinden biri olma özelliğine sahip olan et-Ta‘lîḳa fıkıh eserlerinde el-Ḳāḍî Ḥüseyn’in görüşlerine yapılan referansların kaynağıdır. Bu hususiyetleriyle et-Ta‘lîḳa, Horâsân Şâfi‘î ekolünün fıkıh mirasının keşfedilmesinde başat rol oynayan metinlerdendir. Bu metnin önemli hususiyetlerinden bir diğeri eserin girişinde ictihâd, taklîd, icmâ‘ ve sahâbî kavline ilişkin fıkıh usûlü konularının işlenmiş olmasıdır. Horasan Şâfi‘î ekolüne ait günümüze ulaştığı tespit edilen ilk sistematik fıkıh usûlü metinlerinin V./XI. yüzyılın ikinci yarısına ait olduğu düşünüldüğünde, bu dönemin temelini oluşturan fıkıh usûlü alanındaki çalışmalar önem arz etmektedir. Bu açıdan et-Ta‘lîḳa Şâfi‘î’den sonra V./XI. yüzyılın ilk yarısına kadar Horâsân bölgesinde gelişen usûl birikimi hakkında bazı ipuçları vermektedir. Araştırmamız icmâ‘ özelinde Horasan bölgesinde gelişen Şâfi‘î fıkıh usûlünün gelişimine ilişkin ipuçlarını yakalamayı amaçlamaktadır.el-Ḳāḍî Ḥüseyn, et-Ta‘lika’nın icmâ‘ kısmında icmâ’ın hücciyeti, çeşitleri ve bunlarla ilişkili olan sahâbe icmâ‘ını konu edinmektedir. Sahâbe icmâ‘ını konu edindiği kısımda sahâbe kavline ilişkin tartışmalara da değinektedir. Şâfi‘î’den başlamak üzere icmâ‘ın hücciyeti için ileri sürülen deliller el-Ḳāḍî el-Ḥüseyn’in döneminde gelindiğinde çeşitlendiği ve farklılaştığı görülmektedir. el-Ḳāḍî Ḥüseyn’in icmâ‘ın delilleri kısmında zikrettiği argümanlar kendisiyle çağdaş olan Irâklı Şâfi‘î fakîhi Mâverdî tarafında zikredilmiş olması, icmâ‘ın delilleri konusundaki birikimi göstermektedir. el-Ḳāḍî Ḥüseyn, icmâ‘ın çeşitleri konusunda temelde birbiriyle ilişkili olan olan iki ayrım yapmaktadır. Birincisi icmâ‘a katılanlar veya icmâ‘ın bilinebilirliğine göre yaptığı taksimdir. Buna göre icmâ‘, ‘âmm (genel halk kitlesi) ve hâss (âlim) olanların bildiği icmâ‘ ve sadece hâss olanların bildiği icmâ‘ olmak üzere iki kısma ayırılmaktadır. Namazın farzları, ravâtib sünnetler ve bayram namazları gibi ‘âmm icmâ‘a muhalefet küfrü gerektirir. Fıkıh literatüründe icmâ‘ olup olmaması tartışmalı olan ‘avl meselesi, mut‘a nikâhı ve ribe’l-fadlı hâs icmâ‘ olarak değerlendiren el-Ḳāḍî Ḥüseyn, bu tür icmâ‘a muhalefeti ise fısk olarak değerlendirmektedir. el-Ḳāḍî Ḥüseyn’in ikinci icmâ‘ türü nassa ve kıyâs-ı celîye dayanan icmâ‘ ve hafî kıyâsa dayanan icmâ’dır. Bu tür icmâ‘, sonradan kazandığı terim anlamıyla sened bakımından naklî icmâ‘ ve ictihâdî icmâ‘ ayrımına dayanmaktadır. el-Ḳāḍî Ḥüseyn, sened bakımından gerek nassa gerekse de ictihâda dayalı olan icmâ‘a muhalefeti küfrü gerektirdiğini düşünmektedir. Bu bir anlamda icmâ‘ı hüküm olarak eşit düzlemde kabul etmek ve icmâ‘ ayrımlarını lafzi düzeye indirmektir. el-Ḳāḍî Hüseyn icmâ‘ meseleleriyle bağlantılı olarak sahâbî kavlinin hücciyetini de tartışmaktadır. el-Ḳāḍî Ḥüseyn, icmâ‘ın sadece sahâbe asrıyla sınırlı olduğu tezine karşı çıkararak, icmâ‘ın Hz. Peygamber’den sonraki herhangi bir asırda gerçekleşebileceği görüşündedir. Sahâbe icmâ‘ını sahâbînin ileri sürdüğü görüşün diğer sahâbîler arasında yaygınlık kazanıp kazanmasına göre iki farklı kategoride ele alan el-Ḳāḍî Ḥüseyn, muhalefeti bilinmeyen yaygınlık kazanmış sahâbî kavlinin hücciyetini tartışmaktadır. el-Ḳāḍî Hüseyn, sukût-i icmâ‘ olarak terimleşen bu tür sahâbî kavlinin hücciyeti bağlamında Şâfi‘î fıkıh usûlündeki icmâ‘ tartışmaları hakkında kayda değer bilgiler aktarmaktadır. Diğer sahâbîler arasında yaygınlık kazanmamamış sahâbî kavlinin hücciyeti konusunda el-Ḳāḍî Hüseyn’in aktardığı bilgilerin kendi çağdaşı Mâverdî’nin ve daha sonraki usûlcülerin aktarımlarından farklılık arz etmektedir. Bu tür sahabî kavlinin kıyâs karşısındaki konumuna ilişkin Şâfi‘î’nin kadîm ve cedîd görüşlerini aktarması, kendi dönemindeki usûl malzemesiyle kıyâs yapma imkanı sağlamaktadır. Sahâbîlerin ihtilâflı meselelerine değinen el-Ḳāḍî Hüseyn, tartışmalı bir aktarımda bulunmaktadır. Sahâbîlerin bir meselede iki gruba ayrılarak ihtilâf etmeleri halinde üçüncü bir görüşün ortaya atılmasının câiz olduğu konusunda ihtilâfın olmadığını aktaran el-Ḳāḍî Huseyn’in bu aktarımı kendi çağdaşı Mâverdî ve diğer Şâfi‘î usûlcüler tarafından farklı bir şekilde aktarılmaktadır. Onlara göre bu durumda üçüncü bir görüşün ortaya atılması söz konusu meselede icmâ‘ olduğu gerekçesiyle câiz değildir.

One of the most important theological sects that continued their activities in the geography of Khorasan from the third century to the sixth century is Karramiyya. For these three centuries, the Karramiyya represented Islam with its lifestyle, mystical attitude, and educational institutions, received support from the people, and dominated Nishapur, one of the important cities of Khorasan. The Karramites were known for their sufistic and mystical views in their first period and gained many followers. The leader of the Karramites, Muhammad ibn Karram (d. 255/869) has been criticized for his creed views in the maqalat (Islamic Heresiographical) tradition. After Ibn Karram, the most important person raised by the Karramiyya sect is Muhammad bin Haytham. The period of Ibn Haytham (d. IV/X.-V/XI.) was the golden age of the Karramites. Because he first gathered the society under the Karramiyya sect, and then tried to respond to the criticisms directed against the Karramites. In this study, after giving information about Ibn Haytham's life and works, his role in the formation of the Haythamiyya sect will be emphasized. In addition, the sect's understanding of divinity; its views on the relationship between God's essence and attributes, the issue of the Divine throne and vision of God (ru'yatallah) will be given. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Succeeding important achievements in Khorasan and Transoxiana and becoming a leading ruler, Tahir ibn Husayn is the founder and the first ruler of Tahirids. He gained great achievements before and during the period of (821-822) when he ruled. It is no doubt that the most significant achievement he provided is the foundation of the Tahirids (821-873). Tahir ibn Husayn founded the Tahirids in the Khorasan region, covering also Transoxiana in administrative terms, by increasing his power and influence within the Abbasids by means of the victories he won. In addition to many issues supporting Tahir ibn Husayn during the foundation of the Tahirids, his political and military leadership qualifications were determinant during this period. Excellent qualifications of Tahir ibn Husayn have significant role in the foundation of the Tahirids. In this study, the leadership qualifications making Tahir ibn Husayn a great ruler and statesman will be discussed. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Türk, İslam ve dünya tarihinde önemli bir yere sahip olan Selçuklular, 10. yüzyılın sonlarından itibaren Doğu İslam dünyası içinde meydana gelen siyasi olaylarda rol oynamaya başlamışlardır. Bu dönemde Sâmânîler, Karahanlılar ve Gazneliler arasındaki siyasi ortamda Selçuklular, çevresindeki bu devletler tarafından kimi zaman destek için başvurulan kimi zaman da tehdit olarak algılanan bir güç olarak karşımıza çıkmışlardır. Selçukluların 1035 yılında Ceyhun nehrini geçerek Horasan bölgesine girmeleri sadece kendi geleceklerini değil bölgenin de siyasi geleceğini derinden etkilemiştir. 1035 tarihinden 1040’taki Dandanakan savaşına kadar geçen süreçte Horasan’da Gazneliler ile Selçuklular arasında yaşanan mücadeleler Büyük Selçuklu Devletinin kurulmasıyla sonuçlanmıştır. Selçukluların 1038 yılındaki Serahs galibiyeti Gaznelilerin bölgedeki askeri gücüne büyük bir darbe vururken Selçukluların da Horasan’ın merkezi olan Nîşâbur şehrini ele geçirmelerine sebep olmuştur. Bu olay Selçukluların devlet sahibi olma düşüncelerini güçlendirmekle kalmamış bu yönde karar almalarına ve hareket etmelerine de olanak sağlamıştır. Bu çalışmada, Selçukluların Horasan’da devletleşme süreçlerinde önemli bir yer işgal eden Nîşâbur’un Selçuklu Türkmenleri tarafından ele geçirilmesi olayı ve buna karşı Nîşâbur’daki dolayısıyla Horasan’daki Gazneli bürokrasisinin bu olaya tepkisi ele alınacaktır

Tarım temelli bir Ortaçağ ekonomik yaşamında, iklim, tarımsal üretimi etkileyen önemli bir faktördü. Kuru tarım birkaç yerde uygulanabilse de, su tarımın daha verimli bir şekilde yürütülmesinde önemli bir unsurdu. Su kaynakları bakımından zengin bir bölge olan Horasan’da sulama kanallarına ihtiyaç vardı; ve incelenen dönemde sulama suyu kullanımındaki sorunları çözmek için birkaç proje uygulanmıştır. Bu sebeple Horasan’ın önemli kısmında kanallar açılmıştır. Bu bağlamda, çalışma su kaynaklarını, dağıtımlarını, akışlarını, nehirlerini, sulama kanallarını, sulama uygulamalarını ve su kullanım haklarını tartışmaktadır.

Copyright of Journal of Eskişehir Osmangazi University Faculty of Theology is the property of Journal of Eskisehir Osmangazi University Faculty of Theology and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Cumhuriyet Ilahiyat Dergisi / Cumhuriyet Theology Journal is the property of Cumhuriyet Universitesi, Ilahiyat Fakultesi / Cumhuriyet University, Faculty of Theology and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Khorasan has a different place and importance in history. The greater Khorasan, which has a wide geography, showing differences and changes compared to other parts of Iran, has a special place, starting from the Amu Darya region extending to the vicinity of Rey. Another characteristic of Khorasan is that the area has a wide and flat geography and a strategic importance, and it covers cities, villages and commercial areas. This has profoundly influenced the post-Islamic Iranian history and culture. In this geography, Firstly the rebellion of the Iranian elements against the khalifa took place and uprisings against the sects started. For these reasons, every historian must take into consideration the post-Islamic Khorasan region. Right after the adoption of Islam, radical changes took place in the lifestyles of the inhabitants of Khorasan and nearby villages, and a new economic class appeared, all of which resulted in the settlement of the Arabs in the region and the influence of the culture of Arabs and Persians on the people living in the Khorasan region. The emergence of scholarly studies, literary and cultural works in such an environment is no coincidence. However, the people of Khorasan tried to protect their traditions, cultures and languages.

Copyright of Turkish Culture & Haci Bektas Veli Research Quarterly is the property of Turkish Cultur & Haci Bektas Veli Research Quarterly and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Cumhuriyet Ilahiyat Dergisi / Cumhuriyet Theology Journal is the property of Cumhuriyet Universitesi, Ilahiyat Fakultesi / Cumhuriyet University, Faculty of Theology and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Siyasi olaylar kaleme alınırken, çoğunlukla, sebep-sonuç ilişkisi çerçevesinde olayların tarafları üzerinden bir aktarıma gidilir. Bununla birlikte iki tarafın güç mücadelesinden etkilenen bir diğer taraf da yönetilen konumundaki halk ve onların ikamet ettikleri şehirlerdir. Kaybedilen veya kazanılan her mücadele olumlu veya olumsuz yönden şehirleri etkilemektedir. Aynı zamanda şehirler de, sahip oldukları tarih, gelenek ve kültürle hâkimlerine önemli katkılarda bulunurlar. Biz de bu çalışmamızda ortaçağ boyunca Horasan bölgesinin en önemli şehirlerinden biri olan Belh’in Büyük Selçuklu Dönemi’ndeki siyasi durumunu, Selçuklu hâkimiyetinin şehirlerde nasıl karşılandığını, Selçuklular ile halk arasında kurulan ilişkileri ve Selçuklu hâkimiyetine gösterilen tepkilerin arkasında yatan siyasî, dinî/mezhebî ve iktisadî gerekçeleri ana kaynaklar ışığında incelemeye çalışacağız.

Copyright of Selcuk University Social Sciences Institute Journal is the property of Selcuk University Social Sciences Institute Journal and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Journal of Islamic Civilization Studies / İslam Medeniyeti Araştırmaları Dergisi (IMAD) is the property of Islam Medeniyeti Arastirmalari Dergisi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Bu makalede, Rifâîlik tarikatının Anadolu’daki ilk teskilatlanma çabaları ele alınmıstır. Bu amaçla, tarikatın Anadolu’daki ilk öncülerinden olan Taceddin b. er-Rifâî’nin sahsiyeti üzerinde yoğunlasılmıstır. Anadolu’nun İslâmlaşma sürecini anlamak açısından çok önemli bir kisilik olan Taceddin b. er-Rifâî’nin hakkında kaynaklarda çok az bilgi bulunmaktadır. İbnü’s-Serrâc ise “Tesviku’l- Ervah ve’l-Kulub ila Zikri Allami’l-Guyub” isimli eserinde onun tasavvufî kişiliğine ve faaliyetlerine dair ayrıntılı tasvirler yapmıstır. Bu çalısma, temelde İbnü’s-Serrâc’ın Taceddin b. er-Rifâî hakkında verdiği bilgileri değerlendirmeyi amaçlamaktadır.

Copyright of Journal of Turkish Research Institute / Atatürk Üniversitesi Türkiyat Arastirmalari Enstitüsü Dergisi is the property of Ataturk University Coordinatorship of Scientific Journals and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Hicri II. Asır’da zühd mekteplerinden biri olan Horasan sıdk, doğruluk ve tevekkül esaslarına dayanan tasavvuf anlayışıyla ön plana çıkmıştır. Daha sonra bu tasavvufî birikim Nişâbur’la birleşerek "fütüvvet ve melâmet" özellikleriyle tanınan önemli bir merkez haline gelmiştir. Horasan’da başlayan Nişabur’da devam eden ve buradan İslam dünyasının hemen her yerine yayılan bu tasavvuf anlayışının oluşmasında Hamdûn Kassâr’ın (ö. 271/884) büyük katkıları olmuştur. Melâmet ve fütüvvete dayalı bu anlayış aynı zamanda tasavvufî hayata; bu hayatın içinden gelen en eski ve en ciddi tenkit ve tepki olarak değerlendirilmiştir. İki bölümden oluşan çalışmamızın birinci bölümünde Hamdûn Kassâr’ın hayatı, ilim tahsili, tasavvufa intisabı, şeyhleri, müridleri ve vefatı hakkında bilgi verilecek; ikinci bölümünde ise melâmet, fütüvvet, takvâ, zühd, nefis, kibir, tevazu ve tevekkül başlıkları altında tasavvuf anlayışı ortaya konulacaktır.

Copyright of Turkish Culture & Haci Bektas Veli Research Quarterly is the property of Turkish Cultur & Haci Bektas Veli Research Quarterly and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Mutefekkir, Faculty of Islamic Sciences is the property of Aksaray University, Faculty of Islamic Sciences and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Zivin River Basin is located in the Erzurum-Kars section of East Anatolian region. Zivin River is a part of Aras River and starts from near Hander village, the northeastern part of the study area which are is mountains area. The upper part of the river goes through east-west direction. Starting from the south of Yeniköy village, the river goes to south direction. Between Yeniköy village and Hızırilyas village, Zivin river lies in a valley roughly northeast-southwest direction. After Hızırilyas village, the river follows a direction to the southeast. Then, from south of Okçular neighborhood, the river joins the river Aras. The railway between Sarıkamış and Horasan follows the valley of this river. Also, relatively decreasing the importance over time, a highway also built in this valley. After all, a valley of Zivin river is a natural transportation corridor. For that reason, Zivin River valley was a strategic transportation corridor in the past. Today also the valley is a strategic transportation corridor. Today in the Zivin river basin consists 16 villages and 7 neighborhoods and 23 other rural settlements. The total population of all these settlements is 5968. The average village population in the valley is 383. The lowest population of a village is 84 (Sırataşlar village). The highest populated village is Bulgurlu village (811). İn the River Zivin Basin population was 5416 in 1935 and thereafter it way increased steadily and reached to 10850 in 1970. After 1970, it was started to decrease and came to 6121 in 2013. The even though birth rate is high in the basin; the total population decrease became of the migration to urban centers. The political administration of the valley is divided among different counties. Three villages and six neighborhoods are administratively connected to Horasan County. Thirteen villages and one neighborhood are administratively connected to Sarıkamış County. However, geographical and cultural characteristics of the valley are similar. Economic and cultural relations are developed very well. Employment and economic sources depend on agriculture and livestock in the Zivin river valley. Economically livestock is more important than agriculture. However, agriculture is developed for supporting livestock. In addition, apiculture and forestry are also conducted by few families in the valley. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Journal of International Social Research is the property of Journal of International Social Research and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

This article asks the questions: Why did Arabic cease to be the official spoken language of Khurasan by the 4/10th Century, and why by the same time did Arabic come to share its status as the official written language of Khurasan with New Persian? Factors explored include the uses of Arabic poetic styles in Persian poetry, the influx of non-Arabs into Islam, and the urbanization of Islam. Ulamas, mystics, poets, and scribes kept Arabic alive in a linguistic landscape based in spoken Iranian dialects. Issues of political legitimacy and bureaucratic necessity created historical conditions for a fusion of Arab and Persian languages. In the end, the author argues that Persians helped preserve and spread Arabic, and Arabs helped spread Persian. [ABSTRACT FROM AUTHOR]