Search

Kurulduğu andan itibaren yayılmacı bir politika izleyen Fâtımîler, kısa süre içerisinde Mağrib’in genelini ele geçirme başarısı göstermiştir. Bölgede bulunan hanedanlıklardan biri olan Mağribü’l-Aksâ’daki Sicilmâse merkezli Hâricî Midrârîler, Fâtımîlerin yayılmacı politikasının etkisi altında kalmıştır. Fâtımîlerin kurulmasından önce bağımsız hareket eden Midrârîler, Fâtımîlerin tarih sahnesine çıkmalarıyla siyasî ve askerî olarak geri plana düşmüşlerdir. Midrârîler, Fâtımîlerin ilk halifesi Ubeydullâh el-Mehdî’nin Mağribü’l-Aksâ’da hâkimiyet kurma teşebbüsleri neticesinde Fâtımî vasalı haline gelmişlerdir. Çok geçmeden Mağrib’in farklı bölgelerinde arka arkaya meydana gelen iç isyanlar, Fâtımîlerin hâkimiyet altına aldığı hanedanlık ve emirlikleri kontrol altında tutmasını zorlaştırmıştır. Bu durum, kısa sürede Endülüs Emevî Devleti’nin Mağrib coğrafyasına müdâhil olmasına sebebiyet vermiştir. Fâtımîler ile Endülüs Emevî Devleti arasında Mağrib’de süren iktidar mücadelesinin şiddetlenmesiyle Midrârî Hnedanlığı, iki taraf arasındaki mücadelenin etki alanına dâhil olmuş ve çok geçmeden Endülüs Emevî Devleti’nin nüfuzu altına girmişlerdir. Daha sonra Midrârîler halifelik ilân ederek Fâtımîlere karşı açıktan düşman olduklarını göstermişlerdir. Ancak bu adımları Fâtımîler tarafından bir kez daha itaat altına alınmalarına sebebiyet vermiştir. Yarım asırdan daha uzun bir süre devam eden ikili ilişkiler hem hanedanların birbiriyle etkileşimini göstermesi açısından hem de Mağrib gibi zor bir coğrafyada hızlı değişen dengeleri ortaya koyması açısından dikkat çekici nitelikte olmuştur. Bu çalışmada Şiî ve Hâricî iki ayrı mezhebî geleneğe mensup hanedanlığın birbirleriyle mücadelesi incelenmiştir. Konu, Mağrib’de Şiî-Hâricî ilişkileri hakkında ortaya konulan çalışmaların niceliği ve yetersizliği dolayısıyla önem arz etmekte olup özgündür. Bununla birlikte tespit edebildiğimiz kadarıyla her iki tarafın mezhebî aidiyetlerinin doğrudan bir çekişme zemini teşkil ettiğine dair kaynaklarda malumat bulunmamasından ötürü ikili ilişkilerin siyasî ve askerî yönü ve bunların yansımaları ele alınmıştır. Çalışmanın hedefi aslî kaynaklar ışığında Fâtımî-Midrârî ilişkilerinin çerçevesini ortaya koymaya yönelik olacaktır. Ayrıca ilgili dönemde Mağrib’in genel durumu hakkında da bilgi sahibi olmamıza imkân tanıyacaktır.

This article discusses the stance of Abu 'Amr 'Uthmān bin Khalīfa al-Maragnī al-Sūfī (VIth century BC/XIIth century BC), one of the important figures of the Ibāḍī branch of Khārijīs, against the opponents. Al-Sūfī, considered the most important Ibāḍī scholar of his time, lived during the sixth century AH, a period when the Ibāḍī doctrine developed in Maghreb. On the other hand, as with the majority of other written Ibāḍī heritage, only a portion of his works has been reached and made available to the academic world in recent times. The author has several works that have not yet been reviewed or published. Among the main sources of this research, the author's Risāletu'lfirak, Al-Suʾālāt, and most of the commentaries on these works are still in manuscript form. Al-Sūfī is the only author of Khawārij origin known to have written works in the genre of makālāt addressing Ibāḍī scholars. The author's familiarity with Khawārij-Ibāḍī literature and his authorship of works have given him a reference position in the formation of the scientific terminology of these two sects and its transmission to subsequent generations; the author holds an important position in achieving an understandable level of the Ibāḍī literature that has reached the present day within the common pool of Islamic sciences. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

It is known that al-Bāqillānī and his followers, especially in the western region, formed a different vein within Ash'arism. Through the line of Abū Bakr al-Bāqillānī (d. 403/1013), Abū Dharr al-Harawī (d. 434/1043), Abū Ja'far al-Simnānī (d. 444/1052), and Abū al-Walīd al-Bājī (d. 474/1081), it is determined that early western Ash'arism exhibited a different attitude compared to the eastern Ash'arites. Considering the fact that sects can be divided into different schools/groups within themselves, the focus is on the way and method of portraying other sects by the approach centred on al-Bāqillānī, who is distant from philosophy and has a more inclusive view of Ahl al-Sunnah. This study, which aims to portray the view of these names towards sects other than Mu'tazila and Shī'a, takes into account the views of these scholars on Ahl al-Sunna and, their evaluations of sects such as the Khawārij, Murji'ah, and Baqriyya. Having centred on al-Bāqillānī and al-Simnānī, it is possible to say that the study aims to reveal the perception of the 5th/11th century western Ash'arite perception of sects such as Khawārij, Murji'ah, Jahmiyya/Jabriyya, and Baqriyya by using the method of social historiography by focusing on the effects of geography and time. Despite the difference in the intensity of the coverage of other sects between al-Bāqillānī and al-Simnānī and their different opinions on some issues, it has been concluded that there is a great deal of similarity between the two names in their determinations regarding other sects. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Ḥamza b. Adrak, an important figure in terms of Ḥh_orāsān Khārijism, lived in the region of Sīstān, which corresponds to present-day Afghanistan. Due to the remoteness of Sīstān to the center, limited information about him is available. However, the work Tārīkhi Sīstān provides important information about Ḥamza's life and activities. According to this work, Ḥamza conducted raids up to the Chinese border and was one of the great emirs of Sīstān. Additionally, the correspondence between Hārūn al-Rashīd and Ḥamza is also recorded. In his letter, Hārūn al-Rashīd claimed that the caliphate was legitimate based on the Book of Allah and the Prophet's Sunna. However, Ḥamza explicitly rejects this authority, comparing the caliph to rulers who deviated from justice and leaned toward worldly matters. Ḥamza argues that revelation is complete, and all Muslims are now equal before it. In line with this view, he refuses the caliph's invitation. Ḥamza's theological opposition is consistent with Khārijite ideology, which sees rebellion against the sultan as a religious necessity. His letter also contributes valuable insights into the Khārijite conception of history. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

In the studies on the birth and formation process of Kharijism, political, social, religious and cultural factors have been sufficiently emphasized, but economic factors have not been given enough attention. Kharijism is a religious and political movement that started in the pre-Islamic period and emerged as a result of the political, social, economic and cultural changes and transformations experienced after Islam. As a result of the political, social, cultural and economic change and transformation that took place during the first four caliphs, a number of conflicts arose among Muslims. The mass revolt movement that emerged during the reign of Uthman resulted in his murder. The election of Ali as caliph did not solve the problems. On the contrary, it brought new problems with it. During this period, the issues of Camel, Siffin and Arbitration Incident caused a political and religious grouping in Ali's army. The idea of arbitrator put forward in Siffin was not the only reason for this divergence. It was the result of the political and economic conflict between the Quraysh and other Arab tribes that started in the pre-Islamic period and continued after the Prophet. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Belirli olaylara bağlı olarak ortaya çıkan muhtelif itikadî görüşler, siyasî-itikadî fırkalaşmaların teşekkülündeki belirgin unsurlar olmakla kalmayarak, söz konusu mezhebin üzerinde bir etiket halini almaktadır. Hâricîlik mezhebi söz konusu olduğunda akla gelen ilk çağrışım, tekfir olgusudur. Mezhepler hakkında diğer bir önemli nokta da, görüşlerin sabit halde kalmayıp, süreç içerisinde değişerek ve dönüşerek birtakım kırılmalar yaşamasıdır. Bu bağlamda mezhepler üzerine yapışmış ve etiket haline gelmiş genel ve yaygın algıdan arınarak ve süreç takibi yaparak bu görüşlerin analiz edilmesi, söz konusu mezheplerin ve bunları oluşturan görüşlerin sağlıklı bir şekilde anlaşılması adına kaçınılmaz bir gerekliliktir. Bilindiği üzere Hâricîlik, kökenleri Hz. Osman dönemine dayanmakla birlikte esas itibariyle Hz. Ali ile Muâviye ve taraftarları arasında vuku bulan Sıffîn savaşı esnasında tahkim olayıyla ortaya çıkan, tahkime razı olan Müslümanları tekfir ederek Hz. Ali’nin ordusundan ayrılan topluluğu ifade etmektedir. Tahkimi kabul etmesinden ötürü Hz. Ali’den ayrılan Hâricîler, Harûrâ’da birleşerek Abdullah b. Vehb er-Râsıbî’ye emir olarak biat etmişler, sonrasında ise Nehrevân’da Hz. Ali ve taraftarlarına karşı savaşmışlardır. Böylelikle kendileri dışındaki Müslümanlardan teberrî ederek ilk siyasî-itikadî fırkalaşmayı oluşturmuşlardır. İlerleyen süreçte ise Nâfî b. Ezrâk’ın, kendisiyle birlikte cihat etmek üzere hicret etmeyen -diğer Hâricîler dahil olmak üzere- herkesi kâfir ve müşrik olmakla itham etmesiyle Ezârika alt fırkası oluşmuş; buna karşın Nâfî’nin aşırı tavrına karşı çıkan Necde b. Âmir ve Abdullah b. İbâz gibi isimlerle beraber Hâricîliğin diğer alt fırkaları oluşmaya başlamıştır. Bu süreç, Hâricî iman anlayışının teorik zemine oturması ve tartışılması açısından da önemli olmakla birlikte, bizim esas odaklanacağımız husus, bu süreçten önce oluşan ilk Hâricîliğin, “büyük günah işleyenleri tekfir edenler” şeklinde bir genellemeciliğe tabi tutulması problemidir. Bu sorun, makâlât yazarlarının genel olarak mezhepleri sırf kelâmî boyutuyla ele almasından ve Hâricîliği tekfir üzerinden okurken konuya doğrudan iman-amel ilişkisi bağlamında yaklaşılmasından kaynaklanmaktadır. Halbuki ilk aşamada henüz bu konudaki tartışmaların başladığını söylemek mümkün değildir. Dolayısıyla ilk Hâricîlerin, diğer adıyla Muhakkime-i Ûlâ’nın tutumunu böyle bir bakış açısıyla değerlendirmek, anakronizme yol açmaktadır. Bu çalışmanın amacı, Hâricîliği “büyük günah işleyenleri tekfir edenler” şeklinde resmeden yaygın etiketleştirici ithamın sorunlu oluşuna dikkat çekerek, ilk Hâricîlerin tekfirci tutumunu bu yaygın algıdan arınmış olarak değerlendirmeye tabi tutmaktır. Bu bağlamda diğer Hâricî alt fırkalardan önce teşekkül etmiş ilk Hâricîlerdeki tekfirin, büyük günah-tekfir ilişkisi ya da amel-iman ilişkisi gibi salt kelâmî tartışmalar üzerinden anlaşılması yerine, kendi tarihsel zemininde gerçekleşen olaylarla irtibat kurularak analiz edilmesine önem verilmiştir. Bu husus, Hâricîlikteki tekfir olgusunun tekdüze bir mahiyet arz etmekten ziyade, tarihsel süreçte evrilerek dönüşüme uğradığını göstermek bakımından önemlidir. Ayrıca bu çalışmada dikkat çekilen hususlar, Müslümanlar arasında ilk defa vuku bulan tekfir olgusunun anlaşılması açısından olduğu kadar, söz konusu gerilimlerin ve doğurduğu sonuçların doğru bir şekilde anlaşılıp yorumlanması adına da önemli ip uçları sunmaktadır. Bu noktadaki tespitlerimizden birisi, bu aşamadaki tekfirciliğin, doğrudan büyük günah meselesine dayanmadığı, aksine büyük ölçüde din-siyaset iç içeliğinden kaynaklı bir durum olduğu hususudur. Nitekim Muhakkime, bir taraftan “Müslümanların emîrine muhalefet” sebebiyle Muâviye ve taraftarlarını tekfir ederken, diğer taraftan, “Müslümanların kanını dökmeyi helal sayan” bu kesime karşı savaşmayı durdurması ve bunların hükmüne razı olması sebebiyle Hz. Ali ve taraftarlarını tekfir etmişlerdir. Dolayısıyla buradaki tekfirin büyük günah tartışmasından bağımsız, siyasî boyutu ağır basan bir olgu olduğu görülmektedir. Araştırmamızda dikkat çekilen diğer bir önemli tespit de, küfür kavramının içerdiği geniş anlam ağının yanı sıra, belirli şahısları küfürle itham eden bir tutumun Hâricîlerden önce de vaki olmasıdır. Bu iki husustan hareketle, ilk Hâricîlerdeki küfür ve tekfir ithamlarının mutlak manada bir irtidat manasında anlaşılmayabileceği ihtimali söz konusudur. Bu doğrultuda, küfür ve kâfirlik ithamları, kesinlik bulunmamakla beraber, “nimet küfrü” anlamında değerlendirilmeye müsaittir. Makalemizde makâlât ve milel-nihal türü eserlerin yanı sıra, tarih eserlerinden yararlanılarak, ilk Hâricîlerin tahkim olayına karşı tepkilerinin sebepleri ele alınmış, küfür ithamlarının bulunduğu rivayetler karşılaştırmalı olarak değerlendirmeye tabi tutulmuştur. İslâm mezhepleri Tarihi’nin yöntemi çerçevesinde yürütülen çalışmamız, fikirlerin hadiselerle irtibatı kurularak, fikirler üzerinde derinleşme ve süreç takibi gibi ilkelerle yürütülmüştür.

İnsanları doğru yola sevk etmek adına gönderilen peygamberler ilahi buyruğu insanlara ulaştırma ve insanlara yayma esnasında şiddet içerikli birçok zorluk ve meşakkatle karşılaşmışlardır. İslam’ın doğuş ve gelişim süreçlerinde gerek Müslümanlar gerekse İslam peygamberi Hz. Muhammed (s.a.s) birçok saldırıya maruz kalmıştır. Bu duruma binaen ilahi dinlerin tamamında yaratıcı tarafından emir buyrulan inancın devam etmesi ve o inanca mensup insanların hayatını korumaya yönelik meşru müdafaa mekanizması geliştirilmiştir. Dolaysıyla saldırılar karşısında meşru müdafaa hakkını kullanmak şiddetle bir tutulmamalıdır. Ancak İslam tarihinde kendi ideolojilerine dayanak sağlamak ve yaptıkları bazı işleri meşrulaştırmak için İslam dininin birçok kutsal değerini suiistimal edenler olmuştur. Bu çalışma, yaşadığımız çağda İslam dinine ait referansları kullanarak olumsuz anlamda bütün dünyada büyük bir etki yaratan IŞİD’i ele almaktadır. IŞİD İslam coğrafyasının birçok yerinde devam eden iç savaşların bir ürünü olarak ortaya çıkmıştır. Üstlendiğini iddia ettiği misyon gereği, devam eden iç savaş ortamında düşüncesini dünya ve ahiret adına kurtuluşun tek temsilcisi olarak görmektedir. IŞİD iç savaşın yaşandığı Irak ve Suriye’de ele geçirdiği topraklarda bir İslam Devleti kurduğunu iddia etmiştir. İslam dininin temel kaynakları, Kur’ân ve hadisleri mezheplerin belirlediği usulden uzak, kendi düşünce sistemlerine uygun şekilde yorumlamıştır. Bununla birlikte sosyal hayat, siyaset ve ekonomi gibi alanlarda İslami değerleri zihniyetlerine uygun bir formata sokarak kendilerine has bir sistem meydana getirmiştir. Belirlediği sistemi kabul etmeyen Müslümanları da müşrik, kâfir, münafık ve tağut gibi ağır sıfatlarla itham etmektedir. Büyük trajedilerin yaşandığı İslam coğrafyasında belirledikleri sistemin nebevi bir sistem olduğunu iddia ederek İslam dininin yegâne kurtarıcısı ve biricik temsilcisi olarak kendisini görmektedir. IŞİD örgütü güya İslam adına dünyanın çeşitli bölgelerinde Müslümanların da hedef alındığı çok büyük şiddet faaliyetleri gerçekleştirmiştir. Örgüt, söylem ve eylem yönünden tahlil edildiğinde günümüze uyarlanmış yeni bir Hariciliği anımsatmaktadır. Ayrıca IŞİD lideri Ebubekir el- Bağdadi, İslam dünyasında köklü bir geçmişi olan ve tarihi bir öneme sahip olan hilafet makamını da kendince yeniden faal hâle getirerek halifeliğini ilan etmiştir. Örgüt gerçekleştirdiği faaliyetlerini genel itibariyle sosyal medya aracılığıyla kamuoyuna duyurmaktadır. Çok sayıda sosyal paylaşım ağında aktif olduğu gibi kitap, dergi, makale ve fasikül gibi yazılı kaynakları da kendilerine ait internet sitelerinden paylaşmaktadır.Çalışmamızın içeriğinde IŞİD’in doğuşu gelişimi ve tarihi köklerine dair bilgiler ele alınacaktır. Bununla birlikte IŞİD’in dini referans çerçevesini oluşturan Kur’ân-ı Kerim ve hadislere yaklaşım tarzı incelenecektir. Çalışmamızın temel amacı ise IŞİD’in İslam algısına ilişkin tespitlere ulaşmaktır. İslam dininin doğru kaynaklardan öğrenilip algılanması İslam dini için son derece önemlidir. Bu doğrultuda IŞİD’in İslam algısının ne şekilde olduğu değerlendirmesi yapılacaktır. Dolaysıyla IŞİD bahane edilerek İslam inancının terör ve şiddetle özdeşleştirilmesi İslam dinine yönelik ciddi bir tehdittir. Bu doğrultuda yaptığımız bu çalışmayla IŞİD’in tarihi köklerinin nerelere dayandığı, düşünce sistemini oluştururken İslam kaynaklarından ne şekilde yararlandığı ve İslam tarihi içerisinde kendilerine referans olarak belirledikleri düşüncelerin neler olduğunu ortaya koyacağız.

Copyright of Van Journal of Divinity / Van Ilahiyat Dergisi is the property of Ilahiyat Fakultesi, Yuzuncu Yil University and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Hitit Theology Journal / Hitit İlahiyat Dergisi is the property of Hitit University Faculty of Divinity Journal and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Journal of Theology Academy / Ilahiyat Akademi is the property of Journal of Theology Academy and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

İbâziyye hicrî birinci yüzyılda neş’et eden ilk kelâm fırkalarından birisidir. Birçok makâlât türü eserde İbâziyye’nin, Hariciliğin en mu’tedili ve günümüze ulaşan tek kolu olduğu ifade edilmektedir. Buna rağmen ilk dönem İbâzî âlimlerden günümüz İbâzîlerine kadar birçok kişi, İbâziyye’nin Haricî bir fırka olmadığını savunmaktadır. İbâzîler şirk ve isti’raz gibi bazı konularda Haricilerden farklı görüşlere sahip olmakla birlikte, iman-küfür, tevellâ-teberrî, imâmet, vb. birçok konuda ise Haricîlerin görüşlerine benzer görüşleri savunmaktadırlar. Bu çalışmamızda bizzat İbâzî kelâm metinlerinden hareketle İbâzîlerin Haricî bir fırka olup olmadığını irdelemeye çalışacağız.

Copyright of Tasavvur: Tekirdag Theology Journal / Tekirdag Ilahiyat Dergisi is the property of Namik Kemal University, Faculty of Theology and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Journal of the Faculty of Theology / Kilis 7 Aralik Universitesi Ilahiyat Fakultesi Dergisi is the property of Kilis 7 Aralik Universitesi Ilahiyat Fakultesi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Ibāḍīyya, which is regarded as the only living branch of the Khārijism and the official sect of the Sultanate of Oman today, is still one of the sects have a large number of followers. In contrast to the widespread opinion as being a separated branch of Khārijism, this sect does not adopt the major acts that represent the Khārijite character and refuse to be referred as Khārijite. In this respect Ibāḍīyya is a sect waiting to be discovered. This study, with the aim of recognizing Ibāḍīyya through their own sources and leading to new works, is based on one of the prominent names of the 6th century A.H., Abū Ya'qūb Yūsuf b. Ibrāhīm al-Sadrātī al-Warjalānī (d. 570/1175) who has not been studied yet in Turkey, and his work al-Dalīl wa'l-burhān li-Ahl al-'Uqūl. In this context, it is discussed that Warjalānī's theological opinions on theologic issues such as faith, great sin, walāya-barā'a, divine attributes, intercession, seeing God (ru'yet Allah), wa'd-wa'īd, the creation of the Qur'ān and grave punishment, political opinions which included his statements about the four caliphs and the social views which he stated under the title of "disasters of the Ummah". In this way, it is tried to put forward the basic views of Ibāḍīyya and its agenda of the period by emphasizing his views. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Journal of International Social Research is the property of Journal of International Social Research and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

In the pre-Islamic period Jahiliyyah, the term "asaba" referred to a people who are related through the male side of the family while the term "aşabiyyah" referred to a common sense of unity and cooperation between the group members which enabled all of them to fight together and take action in any dangerous situation. Differing from the meaning of term, in Ibn Khaldūn's terminology "aşabiyyah" is a key concept only can make sense in his complete work Muqaddimah. Accordingly, it could be analyzed that Kharijites had some traits which were close to fall under the term "aşabiyyah". Hence, this work puts some assessments and discernments about how Ibn Khaldūn's theory of "aşabiyyah" affected Khawarij thought and system. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Khārijīs, who appeared in the relatively early period of Islamic History, has been sometimes correlated, with Ibāīs and Salafīs, who are living Islamic groups today, however disassociate each other. A convinction that Ibādīs, as its origin, are 'the only surviving sub-sect of Khārijīs or 'Khārijīs's organic continuation" has a point. However, attaching Ibāīs to Khārijīs on a picture of Khārijism drawn on the basis of ideas and practices of Azāriqa, the most radical sub-sect of Khārijism, brings about some methodic problems. On the other, a definition that Salafism as a whole or its some certain sub-groups are 'modern appearances of Khārijism' or 'Neo-Khārijīs' although there is no organic connection to Khārijism, is based on a similarity of mentality or practices. This raises some problematic issues, too. This study focuses on methodic problems resulted by the description of both Ibāism and Salafism as the continuation of Khārijism and aims, with special reference to this sample, to provoke discussions on the nature and methodology of a research of Islamic sects. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

This article examines the first part of Taha Akyol's Khârijism and the Shi'a book which is named with Kharijite. Our aim is neither to judge nor to falsify Taha Akyol's ideas on Khârijism, we try to understand his mediatic writing style. There is no mediatic secterian historiography in Secterian History. However, it seems possible, frequently used format in future within the possibilities provided by technological development. Mediatic narrative is much wider and it has persuative power according to traditional narrative. While additionally reading classical sources has dullness, in mediatic style, the process turns to delight. Mediatic secterian historiography gets its power from its attracting side to the reader. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Ibâdism has an important place due to the fact that the important branch of Khâridjite especially in the historical sence, among the religious groups and sects that lived in the geography of the Middle East. Abdullah ibn Ibâd that lived in the first century Hijra and Jabir ibn Zayd that systematized the views of sect has a serious role in the emergence of Ibâdism. Ibâdism that arose in the early stages of the Islamic History has more moderate viewpoint and manner according to other groups of Khâridjites. Ibâdism is also more open compromise, exchange ideas and tolerance for other religious groups. Ibâdism that has emerged in the geography of Iraq had spread to other parts of the Islamic World in the process. Among the places where Ibâdism spread, some residential units away from Headquarters of Libya, Tunisia, Morocco and Algeria, some parts of Africa such as Sudan, Mali, Madagascar, Tanzania and Zengibâr, the geography of Umân that located to the South of the Arabian Peninsula are very important. Tadeusz Lewicki is one of the important researchers that grown in the Western world and worked on issues such as historical development of Ibâdites and their faith and teachings, culture and literatures. In this article we will try to put forward the location of Lewicki who studied important researches and apparently is a versatile researcher at the same time and his contributions towards the studies of Ibâdism. In this context, first of all, a general assessment of the studies related to Ibâdism will be made for us to give a cultural infrastructure with the aim to better understand of subject, then Tadeusz Lewicki's life and upbringing and important works on Ibâdism will focus. Than again, the studies whose Lewicki has made in this field will focus and some assessments about his opinions on Ibâdism with in this framework will be made. [ABSTRACT FROM AUTHOR]