Search

Buruko nahasmendu ohikoenak antsietatea eta nahasmendu depresiboak dira. Antsietatea mehatsurik edo arriskurik gabeko egoeretan edo modu iraunkorrean aktibatu eta eguneroko bizitza nabarmen oztopatzera iristen denean, osasun arazo bihurtzen da eta antsietate-nahasmendu izena ematen zaio. Erizaintzako ikasleek, gainerako graduetako ikasleek baino antsietate gehiago pairatzen dutela ikusteaz gain, praktika klinikoetan ikasgelan baino antsietate maila altuagoak izaten dituztela ere ikertu da. Helburu orokorra. Praktika klinikoekin erlazionatutako erizaintzako graduko ikasleen antsietateri aurre egiteko erabil daitezkeen jarduerak zehaztea. Metodologia. Helburuen garapenerako berrikuspen bibliografikoa egin da. Horretarako, PIO egitura jarraituta, osasun-zientzietako datu-base ezberdinetan bilaketa egin da: Pubmed, BVS, Dialnet eta Cuiden. Bilaketa zehazteko iragazkiak eta barneratze- eta kanporatze-irizpideak aplikatu dira, guztira 25 artikulu eskuratuz lana garatzeko. Emaitzak. Antsietateari aurre egiteko jarduerak aztertzen dira. Ikasleek, nahiz irakasleek antsietateari aurre egiteko erabil ditzaketen jarduerak aipatzeaz gain, fakultate zein irakasleek aplika ditzaketen esku-hartze programak dira berrikuspen honetan antsietateari aurre egiteko gehien landutako estrategiak. Guztira 8 esku-hartze programa mota aipatzen dira. Eztabaida. Landutako programetako batzuk gaur egun erizaintzako fakultateetan aplikatzen direla aipagarria da. Esku-hartze programa mota batzuk artikulu oso gutxitan ikertu dira edo artikulu bakarrean landu dira. Beraz, etorkizuneko ikerketa-gai garrantzitsuak izan daitezke antsietatea murrizteko estrategien eraginkortasuna frogatzea eta batez ere, ikerlanetan esku-hartze ezberdinak alderatzea. Ondorioak. Antsietateari aurre egiteko esku-hartzeak garatzeko eta erabiltzeko premia handia dago. Esku-hartze ezberdinak landu diren arren, haien artean alderatu beharko lirateke estrategia eraginkorrenak zein diren ikertzeko.

Objectives This study aimed to investigate the impact of a multicomponent exercise programme on perceived health-related quality of life (HRQoL) and depressive symptomatology in older people living in a long-term nursing home (LTNH). Methods A quasi-experimental study was conducted. Forty-one older people were conveniently selected from the largest LTNH in the Basque Country. The participants were assigned to either an intervention group (n = 21) or a control group (n = 20). The intervention group participated in 50-min moderate intensity multicomponent physical exercise sessions (strength and balance, three sessions a week for 3 months). The control group participants continued their usual activities in the LTNH. Assessments were completed at baseline and reassessed after the 12-week intervention by the same nurse researchers who filled out the questionnaires: the 36-item Short Form Survey (SF-36) and the Geriatric Depression Scale (GDS). Results Thirty-eight participants completed the study (19 participants in each group). In the SF-36 parameters, physical functioning increase in the intervention group tends with a mean increase of 11.06 units (a 17.2% increase over the pre). In the role-emotional, the increase in the intervention group is with a mean increase of 5.27 units (a 29.1% increase over the pre) (P < 0.05). In social functioning, the increase in the control group is significant with a mean increase of 13.16 units (a 15.4% increase over the pre) (P < 0.05). There are no significant changes in the rest of the parameters, there are no differences between groups in the evolutionary pattern either. Conclusions As for the effects of the multicomponent exercise programme on HRQoL and depressive symptomatology, no statistically significant effects were obtained in the outcome data among older adults living in LTNHs. An increase in the sample size could confirm the trends obtained. The results may help inform the design of future studies.

Sarrera: Disfagia, gaur egun gutxiesten den sindrome bat da. Izan ere, munduko heriotza eragile nagusienetako baten artean aurkitzen da, adinekoen artean prebalentzia handiena delako. Erabiltzaileen artean, eragin biopsikosozial, ekonomiko eta emozionala eragiten du, baita zaintzaile zein osasun profesionalen artean ere. Argi dago, detekzio goiztiarra eginez gero, kostu baxuko esku-hartze indibidualizatuak gauzatu daitezkeela, konplikazioak ekiditeko. Helburua: Disfagia maneiuaren inguruko Osasun Hezkuntza programa diseinatzea Errenteriako adinduen Jesusen Bihotza egoitzako langileei zuzendua. Metodologia: Osasun Hezkuntza programa osatzeko, PIO galderari erantzunez, eta barneratze eta kanporatze irizpideak jarraituta, datu-baseetan bilaketa bibliografikoa burutu da. Horrez gain, web-orri, gida eta liburu ezberdinetan bilatu da. Plangintza: Errenteriako Jesusen Bihotza adinekoen egoitzan burutuko da, eta osasun langileei zuzendua dago. Xede-taldearen ezagutza, jarrera, gaitasun eta itxaropenak identifikatu ostean, 4 saioetan banatuko da programa, 12 gai jorratuz. Asteartero bi saio egongo dira, xede-taldearen lan orduak kontuan hartuz, bat goizean eta beste bat arratsaldean. Saioak, erizainek aurrera eramango dituzte, sukaldari eta logopeda bat gonbidatu bezala edukiz. Xede-taldea modu jarraituan zein amaieran ebaluatuko da tresna ezberdinen bitartez. Bukatzeko, programa bete eta helburuak lortu diren ziurtatzeko, sortutako hainbat ebaluazio tresna erabiliko dira. Ekarpen pertsonala: Disfagiaren maneiurako gida ofizialak falta dira, nahiz eta informazio ugari aurki daitekeen. Arreta egokia eskaintzeko, praktika klinikoko gidak garatzea eta balioztatzea eskatzen da. Honen beharra dago, erabiltzaileei zuzenki eragiten diolako. Garrantzitsua da egoitzan sartu bezain laster balorazio geriatriko integrala egitea, detekzio goiztiarra gauzatzeko. Osasun langileek paper garrantzitsua dute hezitzaile moduan, diziplina anitzeko taldeak parte harturik, 24 orduz erabiltzaileeki

La Reproducción Humana Asistida (RHA) donde el trabajo multidisciplinar es fundamental, la enfermera es un elemento clave para prestar una atención integral adaptada a las necesidades de las pacientes. Objetivos. Analizar qué técnicas de reproducción asistida existen para mejorar el pronóstico reproductivo de mujeres infértiles y conocer cuál es la labor de enfermería durante el proceso. Metodología. Se trata de una revisión bibliográfica realizada mediante una búsqueda en diferentes bases de datos de ciencias de la salud, bajo unos criterios de inclusión y exclusión dirigida a los objetivos planteados se obtuvieron 26 artículos. Además, se utilizaron documentos de páginas de Internet y 2 libros. Resultados. El estudio básico de esterilidad se realiza tras un año de imposibilidad de gestar. El estilo de vida y la edad avanzada de la mujer tienen repercusión en la fertilidad además, aumenta el riesgo de aborto y de alteraciones cromosomicas. La vitrificación de ovocitos, permite mitigar los efectos de la edad. Discusión. La educación impartida por enfermería mejoraría los resultados reproductivos ya que existe una falta de concienciación sobre los efectos del estilo de vida y la edad en la fertilidad y la RHA. Al realizar prácticas en esta especialidad observé la importancia de la enfermería y la necesidad de dar a conocer la RHA. Conclusiones. La infertilidad es un problema complejo y con muchos factores interrelacionados. La vitrificación ovocitaria permite el retraso de la maternidad por motivos sociales como médicos, disminuyendo el efecto negativo de la edad en la obtención de la gestación. En la actualidad, existe una desinformación con respecto a la fecundidad por lo que la labor de enfermería en la educación de la población es vital para mejorar las tasas de embarazo tanto naturales como mediante la RHA.

Sarrera: Osasunaren Munduko Erakundearen (OME) arabera adineko pertsonen desnutrizioa arazo garrantzitsua da. Ospitalean adineko pertsonek desnutrizio prebalentzia handiena dute, ospitaleko egonaldia luzatu eta konplikazioak areagotzen dituena. Nutrizio-egoeraren ebaluazio osoa egitea, arrisku-faktoreak identifikatzea eta nutrizio-behar indibidualak zehaztea da beharrezkoa. Nutrizio-baheketa goiztiarra eginez gero, zehaztasunez diagnostikatuz eta etengabeko esku-hartzearen bitartez desnutrizioa prebenitu eta tratatu daiteke. Prozesuan erizainak funtsezko papera du. Helburuak: ospitaleratutako adinekoaren desnutrizioa prebenitzeko eta horri aurre egiteko kontuan hartu beharreko erizaintza esku-hartze ezberdinak aztertzea. Metodologia: berrikuspen bibliografikoa egiteko Pubmed, Osasunaren Liburutegi Birtuala (BVS), Dialnet eta Cochrane bezalako datu-baseak erabili dira, baita web orriak, aldizkari elektronikoak eta liburu elektronikoak ere. 1024 artikuluz osatutako bilaketa egin ostean, iragazkiak eta barneratze- eta kanporatze-irizpideak erabili dira bilaketa gaiarekin lotutako artikuluetara mugatzeko, guztira 22 artikulu eskuratuz. Emaitzak: adineko pertsonek desnutrizioa izateko arrisku handiagoa izatea eragiten duten determinatzaile eta arrisku-faktoreak ezagutzen dira. Egoera prebenitzeko eta maneiatzeko, detekzio goiztiarreko eta ebaluazioko tresnak erabili behar dira, eta horretarako, gaur egun urriak diren ezagutzak eta prestakuntza behar da. Erizainak prozesu osoan laguntzen dio pazienteari, honen ardatz garrantzitsua bilakatuz. Azkenik, erizaintzako-zainketak pertsona bakoitzaren beharren arabera bermatzen dira. Eztabaida: autore batzuen ustez, adina, komorbilitatea eta polifarmazia dira desnutrizio-arrisku handiagoa izateko faktore garrantzitsuenak, baina beste ikertzaile batzuek faktore sozialen garrantzia nabarmentzen dute. Ez dago ebaluazio nutrizional estandarizaturik, eta ez da adostasunik lortu, lana oztopatuz. Oro har, uste da disziplina anitzeko lan

Sarrera. Osasunaren Mundu Erakundearen (OME) arabera, suizidioa emaitza hilgarria duen ekintza bat da, subjektuak nahita hasitakoa eta egindakoa, bere emaitza hilgarria jakinda edo espero izanda. Gaur egun, suizidioa osasun publikoko arazo larria da. Mundu mailan, urtero 800.000 pertsona baino gehiagok egiten dute beren buruaz beste eta Espainian kanpoko heriotza-kausa nagusia da, 2020.urtean suizidioaren ondoriozko heriotzen maximo historikora iritsiz. Arazo honen aurrean, Lehen Mailako Arretako (LMA) erizainak paper garrantzitsua du suizidio-arriskuaren detekzioan eta prebentzioan. Helburu orokorra. Bere buruaz beste egiteko arriskua duten pazienteen detekzioaren eta prebentzioaren aurrean LMAko erizainak burutu beharreko jarduerak zehaztea eta hauen eraginkortasuna aztertzea. Metodologia. Helburuen garapenerako berrikuspen bibliografikoa egin da. Horretarako, PIO egitura jarraituta, osasun-zientzietako datu-base desberdinetan bilaketa egin da: BVS, Cuiden, Dialnet eta Pubmed. Bilaketa zehazteko iragazkiak eta barneratze- eta kanporatze-irizpideak aplikatu dira, guztira 24 artikulu eskuratuz. Horrez gain, gaiarekin erlazionatutako 4 web-orri eta 3 liburu erabili dira. Emaitzak. Pertsona batek bere buruaz beste egiteko eragina duten arrisku-faktoreak, - prezipitatzaileak, -babesleak eta alerta-zeinuak aurkitzen dira. Arriskuan dauden pertsonak identifikatzeko, osasun-profesionalek elkarrizketa klinikoaren eta ebaluazio- eskalen bidez, ebaluazio egoki bat egitea ezinbestekoa da. LMAko erizainek suizidioaren arrisku-faktoreak detektatzen eta arretaren jarraitasunean paper garrantzitsua jokatzen dute. OMEk suizidioaren prebentzioaren garrantzia aitortzen du, nazio-mailan eta tokian tokiko estrategiak ezartzeko beharra nabarmenduz. Hala ere, Espainiak oraindik ez du suizidioari aurre egiteko programa nazionalik. Eztabaida. Esku-hartze goiztiarrek (arretaren koordinazioa, segurtasun plangintza, kontaktu aktibo bidezko jarraipena) suizidio-saiakerak murrizten dituela iku

Sarrera: Bihotz-Biriketako Gelditzea (BBG) bihotzaren aktibitate mekanikoaren edo/eta berezko arnasketaren bat-bateko etetea da. Gaur egun, ospitalez kanpoko BBG osasun publikoko arazo bilakatu da, heriotza eragile nagusienetarikoa baita mundu mailan. Heriotza ugari eragiteaz gain, beste hainbat ondorio kaltegarri ere ekar ditzake, besteak beste, lesio neurologikoak, ondorio psikologikoak (esate baterako, antsietatea, depresioa eta TOEN), ekonomikoak eta sozio-familiarrak. Lekukoek Bihotz-Biriketako Bizkortzea (BBB) gauzatuz gero bizirauteko aukerak bikoiztu edota laukoiztu egin daitezkeela frogatu da, baina zoritxarrez lekukoen interbentzio-tasa oso baxua da. Horregatik, BBGen biziraupen-tasa hobetzeko ezinbestekoa da populazioari lehen sorospenak gauzatzen irakastea, eskoletatik hasiz. Horrez gain, BBGen tasa murrizteko, garrantzitsua da BBG sortzaileak izan daitezkeen egoerei aurre egiteko lehen sorospenak ere irakastea. Helburua: Udarregi ikastolako LH 5-6. mailako ikasleei lehen sorospenak irakasteko Osasun-Hezkuntza Programa bat diseinatzea. Metodologia: Proiektu hau jorratu ahal izateko gaiaren inguruko bilaketa bibliografikoa gauzatu da datu-base desberdinetan, hala nola, PubMed, BVS eta Dialnet. Horrez gain, web-orri desberdinak eta liburu bat ere erabili dira. Plangintza: Xede-taldeak lehen sorospenen inguruko ezagutzak, jarrerak eta gaitasunak eskuratzeko metodologia eta teknika desberdinak erabiltzen dituzten 4 saioz osatutako Osasun-Hezkuntza Programa bat proposatu da. Bestalde, ezarritako helburuak lortu diren aztertzeko zenbait ebaluazio tresna sortu dira. Ekarpen pertsonala: Hezkuntza politikak aldatu behar direla uste da, eskoletan lehen sorospenak derrigorrezko irakasgai bihurtuz; gaur egun Euskal Herrian eta Espainian utopia hutsa dena. Hitz gakoak: haur, eskola, lehen sorospenak, Bihotz-Biriketako Bizkortzea, osasun-hezkuntza.

Sarrera: Bihotz-Biriketako Gelditzea (BBG) bihotzaren aktibitate mekanikoaren edo/eta berezko arnasketaren bat-bateko etetea da. Gaur egun, ospitalez kanpoko BBG osasun publikoko arazo bilakatu da, heriotza eragile nagusienetarikoa baita mundu mailan. Heriotza ugari eragiteaz gain, beste hainbat ondorio kaltegarri ere ekar ditzake, besteak beste, lesio neurologikoak, ondorio psikologikoak (esate baterako, antsietatea, depresioa eta TOEN), ekonomikoak eta sozio-familiarrak. Lekukoek Bihotz-Biriketako Bizkortzea (BBB) gauzatuz gero bizirauteko aukerak bikoiztu edota laukoiztu egin daitezkeela frogatu da, baina zoritxarrez lekukoen interbentzio-tasa oso baxua da. Horregatik, BBGen biziraupen-tasa hobetzeko ezinbestekoa da populazioari lehen sorospenak gauzatzen irakastea, eskoletatik hasiz. Horrez gain, BBGen tasa murrizteko, garrantzitsua da BBG sortzaileak izan daitezkeen egoerei aurre egiteko lehen sorospenak ere irakastea. Helburua: Udarregi ikastolako LH 5-6. mailako ikasleei lehen sorospenak irakasteko Osasun-Hezkuntza Programa bat diseinatzea. Metodologia: Proiektu hau jorratu ahal izateko gaiaren inguruko bilaketa bibliografikoa gauzatu da datu-base desberdinetan, hala nola, PubMed, BVS eta Dialnet. Horrez gain, web-orri desberdinak eta liburu bat ere erabili dira. Plangintza: Xede-taldeak lehen sorospenen inguruko ezagutzak, jarrerak eta gaitasunak eskuratzeko metodologia eta teknika desberdinak erabiltzen dituzten 4 saioz osatutako Osasun-Hezkuntza Programa bat proposatu da. Bestalde, ezarritako helburuak lortu diren aztertzeko zenbait ebaluazio tresna sortu dira. Ekarpen pertsonala: Hezkuntza politikak aldatu behar direla uste da, eskoletan lehen sorospenak derrigorrezko irakasgai bihurtuz; gaur egun Euskal Herrian eta Espainian utopia hutsa dena. Hitz gakoak: haur, eskola, lehen sorospenak, Bihotz-Biriketako Bizkortzea, osasun-hezkuntza.

Sarrera. Osasunaren Mundu Erakundearen (OME) arabera, suizidioa emaitza hilgarria duen ekintza bat da, subjektuak nahita hasitakoa eta egindakoa, bere emaitza hilgarria jakinda edo espero izanda. Gaur egun, suizidioa osasun publikoko arazo larria da. Mundu mailan, urtero 800.000 pertsona baino gehiagok egiten dute beren buruaz beste eta Espainian kanpoko heriotza-kausa nagusia da, 2020.urtean suizidioaren ondoriozko heriotzen maximo historikora iritsiz. Arazo honen aurrean, Lehen Mailako Arretako (LMA) erizainak paper garrantzitsua du suizidio-arriskuaren detekzioan eta prebentzioan. Helburu orokorra. Bere buruaz beste egiteko arriskua duten pazienteen detekzioaren eta prebentzioaren aurrean LMAko erizainak burutu beharreko jarduerak zehaztea eta hauen eraginkortasuna aztertzea. Metodologia. Helburuen garapenerako berrikuspen bibliografikoa egin da. Horretarako, PIO egitura jarraituta, osasun-zientzietako datu-base desberdinetan bilaketa egin da: BVS, Cuiden, Dialnet eta Pubmed. Bilaketa zehazteko iragazkiak eta barneratze- eta kanporatze-irizpideak aplikatu dira, guztira 24 artikulu eskuratuz. Horrez gain, gaiarekin erlazionatutako 4 web-orri eta 3 liburu erabili dira. Emaitzak. Pertsona batek bere buruaz beste egiteko eragina duten arrisku-faktoreak, - prezipitatzaileak, -babesleak eta alerta-zeinuak aurkitzen dira. Arriskuan dauden pertsonak identifikatzeko, osasun-profesionalek elkarrizketa klinikoaren eta ebaluazio- eskalen bidez, ebaluazio egoki bat egitea ezinbestekoa da. LMAko erizainek suizidioaren arrisku-faktoreak detektatzen eta arretaren jarraitasunean paper garrantzitsua jokatzen dute. OMEk suizidioaren prebentzioaren garrantzia aitortzen du, nazio-mailan eta tokian tokiko estrategiak ezartzeko beharra nabarmenduz. Hala ere, Espainiak oraindik ez du suizidioari aurre egiteko programa nazionalik. Eztabaida. Esku-hartze goiztiarrek (arretaren koordinazioa, segurtasun plangintza, kontaktu aktibo bidezko jarraipena) suizidio-saiakerak murrizten dituela iku

Objective: To compare the effects of a multicomponent exercise program and a dual-task exercise program on the number of falls (fall rate) and number of fallers (fall incidence) and on parameters associated with fall risk in older adults living in long-term nursing homes (LTNH).__ Study design: This is a secondary analysis of a single-blind randomized controlled trial involving 85 older adults in nine LTNHs (Gipuzkoa, Spain). Participants allocated to the multicomponent group underwent a twice-a-week 3-month individualized and progressive resistance and balance program. The dual-task group performed simultaneous cognitive training with the same multicomponent exercises.__ Main outcomes: Fall rate and incidence were analyzed using Poisson regression (adjusting for cognitive function and previous fall rate) and Kaplan-Meier analysis, respectively. Handgrip asymmetry, single- and dual-task TUG velocity and cost were assessed using two-way ANOVA for repeated measures and paired Student's t-tests. __ Results: The dual-task group showed a 3.8 times greater risk of falling than the multicomponent group during the intervention, and a 2.59 times greater risk during the 12-month follow-up. There were no between-group differences in fall incidence. There were between-group differences in handgrip strength asymmetry in favor of the multicomponent group. While only the multicomponent group improved on the TUG test, the dual-task group improved on dual-task cost. __ Conclusions: Compared with the dual-task program, the multicomponent exercise program showed more benefits in reducing falls and in parameters associated with fall risk in LTNH residents. Future studies are warranted to confirm our results and continue to explore physical and cognitive interventions to prevent falls in LTNHs.

La anorexia nerviosa es un trastorno de la conducta alimentaria que se caracteriza por el peso corporal significativamente bajo, el miedo a aumentar el peso y la alteración de la imagen corporal. Tiene mayor incidencia en las mujeres en edad fértil pero la gestación es posible y conlleva una problemática en la adaptación maternal. No es frecuente el ver este tipo de mujer embarazada, por lo cual se debería tomar en consideración la formación de las enfermeras y crear un protocolo para actuar en consecuencia. Objetivo: Identificar los cuidados de enfermería durante el embarazo en la mujer embarazada que padece anorexia nerviosa. Metodología: Para la realización de la revisión bibliográfica se han utilizado bases de datos como Pubmed, Biblioteca Virtual de la salud (BVS) y Dialnet, además de páginas web, revistas electrónicas y libros tanto físicos como electrónicos. Resultados: Padecer anorexia nerviosa (AN) en el embarazo conlleva resultados desfavorables tanto en la madre como en el feto. Por lo que es necesario un enfoque multidisciplinario en el que se tendrán que abordar las necesidades nutricionales, conductuales, emocionales, físicas y psicológicas. Es imprescindible seguir formando a las enfermeras para prestar el cuidado individualizado que precisan estas mujeres. Discusión: A pesar de que los cuidados de enfermería ante la mujer embarazada que padece anorexia nerviosa requieran de más investigación, se destaca la importancia de dar consejos educativos acerca del manejo de la nutrición al inicio y durante el embarazo. Asimismo, se recomienda la terapia cognitivo conductual junto a la pareja y la asistencia a grupos de relajación y preparación para el parto. Conclusiones: La familiarización, la confianza, el apoyo, la motivación y el seguimiento estrecho que ofrece la enfermera a la mujer embarazada con un diagnóstico previo de anorexia nerviosa se consideran esenciales y tienen como objetivo evitar las complicaciones materno fetales.

Los cuidados paliativos tienen como objetivo mejorar la calidad de vida de los pacientes mediante el alivio del sufrimiento a través de la evaluación y tratamiento de las necesidades físicas, psicosociales y espirituales. En esta modalidad de cuidados, se encuentran los pacientes oncológicos. El profesional sanitario debe proporcionar un buen control de síntomas físicos como emocionales. Por lo que, para el manejo emocional, debe tener presente las necesidades psicológicas y espirituales. Objetivo:Analizar los cuidados enfermería a nivel psicológico y espiritual para el manejo del sufrimiento emocional en pacientes oncológicos terminales en cuidados paliativos. Metodología: Revisión sistemática a través de una búsqueda bibliográfica sobre los cuidados psicológicos y espirituales de enfermería para pacientes oncológicos terminales en cuidados paliativos. Las bases de datos consultadas han sido PubMed, Cuiden, Biblioteca Virtual de la Salud (BVS), Cochrane Plus y MEDES. Resultados: Los síntomas psicológicos y espirituales más comunes en los pacientes oncológicos terminales son la depresión, la ansiedad, el síndrome confusional agudo y el sufrimiento espiritual. Para el manejo de estos síntomas, la enfermera debe proporcionar apoyo emocional explorando con el paciente qué es lo que ha desencadenado esas emociones. Discusión: Un gran número de autores señalan que las enfermeras tienen un papel relevante en la atención de las necesidades psicológicas y espirituales de los pacientes oncológicos terminales en cuidados paliativos, aunque, por otra parte, otros autores destacan la dificultad de atender estas necesidades por parte de enfermería. Conclusión: Para el manejo del sufrimiento psicológico y espiritual, es importante como enfermeras darles oportunidad de hablar para expresar sus temores, mostrar respeto por sus necesidades individuales y mostrar empatía, entre otras, para aliviar el malestar emocional. Palabras clave: cuidados paliativos al final de la vida, pacient

68 p., [ES]En este documento se presenta el diseño de la titulación de Grado en Enfermería de la UPV/EHU realizado en el marco de un proyecto de innovación, con metodología participativa y con la orientación durante todo el proceso de una persona experta en Educación. El diseño se realizó basándose en las competencias a desarrollar y considerando el practicum como el eje de la titulación; de hecho, las asignaturas del practicum suponen casi el 40 % de la titulación. Asimismo, se explica la definición de los resultados de aprendizaje de las diferentes asignaturas del practicum y el proceso de tutorías empleado para apoyar, evaluar y calificar al alumnado en el contexto del practicum. Dichos resultados de aprendizaje, así como el proceso de tutorías fueron definidos en colaboración entre los agentes implicados (alumnado, personas instructoras enfermeras de las entidades externas y profesorado de la universidad) con la guía de la misma persona experta en Educación que se ha citado en el párrafo anterior. Es de destacar la metodología colaborativa empleada en todo momento, tratando entre todos los agentes implicados aspectos clave de la formación enfermera, para tomar decisiones argumentadas que se han llevado a la práctica; todo ello en un marco de mejora continua., [EU]Dokumentu honetan, UPV/EHUko Erizaintzako Graduaren titulazioaren diseinua aurkezten da. Titulazio hori berrikuntza-proiektu baten esparruan egin da, metodologia parte-hartzailearekin eta prozesu osoan zehar Hezkuntzan aditua den pertsona baten orientazioarekin. Garatu beharreko gaitasunetan oinarrituta egin zen diseinua, eta practicuma titulazioaren ardatz gisa hartuta; izan ere, practicumeko irakasgaiak titulazioaren % 40 osatzen dute. Era berean, azaltzen dira practicumeko irakasgaien ikaskuntzaren emaitzen definizioa eta practicumaren testuinguruan ikasleei laguntza emateko, ebaluatzeko eta kalifikatzeko erabilitako tutoretza-prozesua. Ikaskuntzaren emaitza horiek eta tutoretza-prozesua definitu ziren inplikatutako eragileen (ikasleak, kanpoko erakundeetako erizain instruktoreak eta unibertsitateko irakasleak) artean, lankidetzan, eta aurreko paragrafoan aipatu den Hezkuntzako aditu beraren gidaritzapean. Azpimarratzekoa da une oro erabili den metodologia parte-hartzailea, inplikatutako eragile guztien artean erizaintzako prestakuntzaren funtsezko alderdiak jorratuz, praktikan jarri diren erabaki arrazoituak hartzeko; hori guztia etengabeko hobekuntza aplikatuz.

68 p., [ES]En este documento se presenta el diseño de la titulación de Grado en Enfermería de la UPV/EHU realizado en el marco de un proyecto de innovación, con metodología participativa y con la orientación durante todo el proceso de una persona experta en Educación. El diseño se realizó basándose en las competencias a desarrollar y considerando el practicum como el eje de la titulación; de hecho, las asignaturas del practicum suponen casi el 40 % de la titulación. Asimismo, se explica la definición de los resultados de aprendizaje de las diferentes asignaturas del practicum y el proceso de tutorías empleado para apoyar, evaluar y calificar al alumnado en el contexto del practicum. Dichos resultados de aprendizaje, así como el proceso de tutorías fueron definidos en colaboración entre los agentes implicados (alumnado, personas instructoras enfermeras de las entidades externas y profesorado de la universidad) con la guía de la misma persona experta en Educación que se ha citado en el párrafo anterior. Es de destacar la metodología colaborativa empleada en todo momento, tratando entre todos los agentes implicados aspectos clave de la formación enfermera, para tomar decisiones argumentadas que se han llevado a la práctica; todo ello en un marco de mejora continua., [EU]Dokumentu honetan, UPV/EHUko Erizaintzako Graduaren titulazioaren diseinua aurkezten da. Titulazio hori berrikuntza-proiektu baten esparruan egin da, metodologia parte-hartzailearekin eta prozesu osoan zehar Hezkuntzan aditua den pertsona baten orientazioarekin. Garatu beharreko gaitasunetan oinarrituta egin zen diseinua, eta practicuma titulazioaren ardatz gisa hartuta; izan ere, practicumeko irakasgaiak titulazioaren % 40 osatzen dute. Era berean, azaltzen dira practicumeko irakasgaien ikaskuntzaren emaitzen definizioa eta practicumaren testuinguruan ikasleei laguntza emateko, ebaluatzeko eta kalifikatzeko erabilitako tutoretza-prozesua. Ikaskuntzaren emaitza horiek eta tutoretza-prozesua definitu ziren inplikatutako eragileen (ikasleak, kanpoko erakundeetako erizain instruktoreak eta unibertsitateko irakasleak) artean, lankidetzan, eta aurreko paragrafoan aipatu den Hezkuntzako aditu beraren gidaritzapean. Azpimarratzekoa da une oro erabili den metodologia parte-hartzailea, inplikatutako eragile guztien artean erizaintzako prestakuntzaren funtsezko alderdiak jorratuz, praktikan jarri diren erabaki arrazoituak hartzeko; hori guztia etengabeko hobekuntza aplikatuz.

La anorexia nerviosa es un trastorno de la conducta alimentaria que se caracteriza por el peso corporal significativamente bajo, el miedo a aumentar el peso y la alteración de la imagen corporal. Tiene mayor incidencia en las mujeres en edad fértil pero la gestación es posible y conlleva una problemática en la adaptación maternal. No es frecuente el ver este tipo de mujer embarazada, por lo cual se debería tomar en consideración la formación de las enfermeras y crear un protocolo para actuar en consecuencia. Objetivo: Identificar los cuidados de enfermería durante el embarazo en la mujer embarazada que padece anorexia nerviosa. Metodología: Para la realización de la revisión bibliográfica se han utilizado bases de datos como Pubmed, Biblioteca Virtual de la salud (BVS) y Dialnet, además de páginas web, revistas electrónicas y libros tanto físicos como electrónicos. Resultados: Padecer anorexia nerviosa (AN) en el embarazo conlleva resultados desfavorables tanto en la madre como en el feto. Por lo que es necesario un enfoque multidisciplinario en el que se tendrán que abordar las necesidades nutricionales, conductuales, emocionales, físicas y psicológicas. Es imprescindible seguir formando a las enfermeras para prestar el cuidado individualizado que precisan estas mujeres. Discusión: A pesar de que los cuidados de enfermería ante la mujer embarazada que padece anorexia nerviosa requieran de más investigación, se destaca la importancia de dar consejos educativos acerca del manejo de la nutrición al inicio y durante el embarazo. Asimismo, se recomienda la terapia cognitivo conductual junto a la pareja y la asistencia a grupos de relajación y preparación para el parto. Conclusiones: La familiarización, la confianza, el apoyo, la motivación y el seguimiento estrecho que ofrece la enfermera a la mujer embarazada con un diagnóstico previo de anorexia nerviosa se consideran esenciales y tienen como objetivo evitar las complicaciones materno fetales.

Los cuidados paliativos tienen como objetivo mejorar la calidad de vida de los pacientes mediante el alivio del sufrimiento a través de la evaluación y tratamiento de las necesidades físicas, psicosociales y espirituales. En esta modalidad de cuidados, se encuentran los pacientes oncológicos. El profesional sanitario debe proporcionar un buen control de síntomas físicos como emocionales. Por lo que, para el manejo emocional, debe tener presente las necesidades psicológicas y espirituales. Objetivo:Analizar los cuidados enfermería a nivel psicológico y espiritual para el manejo del sufrimiento emocional en pacientes oncológicos terminales en cuidados paliativos. Metodología: Revisión sistemática a través de una búsqueda bibliográfica sobre los cuidados psicológicos y espirituales de enfermería para pacientes oncológicos terminales en cuidados paliativos. Las bases de datos consultadas han sido PubMed, Cuiden, Biblioteca Virtual de la Salud (BVS), Cochrane Plus y MEDES. Resultados: Los síntomas psicológicos y espirituales más comunes en los pacientes oncológicos terminales son la depresión, la ansiedad, el síndrome confusional agudo y el sufrimiento espiritual. Para el manejo de estos síntomas, la enfermera debe proporcionar apoyo emocional explorando con el paciente qué es lo que ha desencadenado esas emociones. Discusión: Un gran número de autores señalan que las enfermeras tienen un papel relevante en la atención de las necesidades psicológicas y espirituales de los pacientes oncológicos terminales en cuidados paliativos, aunque, por otra parte, otros autores destacan la dificultad de atender estas necesidades por parte de enfermería. Conclusión: Para el manejo del sufrimiento psicológico y espiritual, es importante como enfermeras darles oportunidad de hablar para expresar sus temores, mostrar respeto por sus necesidades individuales y mostrar empatía, entre otras, para aliviar el malestar emocional. Palabras clave: cuidados paliativos al final de la vida, pacient

68 p., [ES]En este documento se presenta el diseño de la titulación de Grado en Enfermería de la UPV/EHU realizado en el marco de un proyecto de innovación, con metodología participativa y con la orientación durante todo el proceso de una persona experta en Educación. El diseño se realizó basándose en las competencias a desarrollar y considerando el practicum como el eje de la titulación; de hecho, las asignaturas del practicum suponen casi el 40 % de la titulación. Asimismo, se explica la definición de los resultados de aprendizaje de las diferentes asignaturas del practicum y el proceso de tutorías empleado para apoyar, evaluar y calificar al alumnado en el contexto del practicum. Dichos resultados de aprendizaje, así como el proceso de tutorías fueron definidos en colaboración entre los agentes implicados (alumnado, personas instructoras enfermeras de las entidades externas y profesorado de la universidad) con la guía de la misma persona experta en Educación que se ha citado en el párrafo anterior. Es de destacar la metodología colaborativa empleada en todo momento, tratando entre todos los agentes implicados aspectos clave de la formación enfermera, para tomar decisiones argumentadas que se han llevado a la práctica; todo ello en un marco de mejora continua., [EU]Dokumentu honetan, UPV/EHUko Erizaintzako Graduaren titulazioaren diseinua aurkezten da. Titulazio hori berrikuntza-proiektu baten esparruan egin da, metodologia parte-hartzailearekin eta prozesu osoan zehar Hezkuntzan aditua den pertsona baten orientazioarekin. Garatu beharreko gaitasunetan oinarrituta egin zen diseinua, eta practicuma titulazioaren ardatz gisa hartuta; izan ere, practicumeko irakasgaiak titulazioaren % 40 osatzen dute. Era berean, azaltzen dira practicumeko irakasgaien ikaskuntzaren emaitzen definizioa eta practicumaren testuinguruan ikasleei laguntza emateko, ebaluatzeko eta kalifikatzeko erabilitako tutoretza-prozesua. Ikaskuntzaren emaitza horiek eta tutoretza-prozesua definitu ziren inplikatutako eragileen (ikasleak, kanpoko erakundeetako erizain instruktoreak eta unibertsitateko irakasleak) artean, lankidetzan, eta aurreko paragrafoan aipatu den Hezkuntzako aditu beraren gidaritzapean. Azpimarratzekoa da une oro erabili den metodologia parte-hartzailea, inplikatutako eragile guztien artean erizaintzako prestakuntzaren funtsezko alderdiak jorratuz, praktikan jarri diren erabaki arrazoituak hartzeko; hori guztia etengabeko hobekuntza aplikatuz.

La anorexia nerviosa es un trastorno de la conducta alimentaria que se caracteriza por el peso corporal significativamente bajo, el miedo a aumentar el peso y la alteración de la imagen corporal. Tiene mayor incidencia en las mujeres en edad fértil pero la gestación es posible y conlleva una problemática en la adaptación maternal. No es frecuente el ver este tipo de mujer embarazada, por lo cual se debería tomar en consideración la formación de las enfermeras y crear un protocolo para actuar en consecuencia. Objetivo: Identificar los cuidados de enfermería durante el embarazo en la mujer embarazada que padece anorexia nerviosa. Metodología: Para la realización de la revisión bibliográfica se han utilizado bases de datos como Pubmed, Biblioteca Virtual de la salud (BVS) y Dialnet, además de páginas web, revistas electrónicas y libros tanto físicos como electrónicos. Resultados: Padecer anorexia nerviosa (AN) en el embarazo conlleva resultados desfavorables tanto en la madre como en el feto. Por lo que es necesario un enfoque multidisciplinario en el que se tendrán que abordar las necesidades nutricionales, conductuales, emocionales, físicas y psicológicas. Es imprescindible seguir formando a las enfermeras para prestar el cuidado individualizado que precisan estas mujeres. Discusión: A pesar de que los cuidados de enfermería ante la mujer embarazada que padece anorexia nerviosa requieran de más investigación, se destaca la importancia de dar consejos educativos acerca del manejo de la nutrición al inicio y durante el embarazo. Asimismo, se recomienda la terapia cognitivo conductual junto a la pareja y la asistencia a grupos de relajación y preparación para el parto. Conclusiones: La familiarización, la confianza, el apoyo, la motivación y el seguimiento estrecho que ofrece la enfermera a la mujer embarazada con un diagnóstico previo de anorexia nerviosa se consideran esenciales y tienen como objetivo evitar las complicaciones materno fetales.

Los cuidados paliativos tienen como objetivo mejorar la calidad de vida de los pacientes mediante el alivio del sufrimiento a través de la evaluación y tratamiento de las necesidades físicas, psicosociales y espirituales. En esta modalidad de cuidados, se encuentran los pacientes oncológicos. El profesional sanitario debe proporcionar un buen control de síntomas físicos como emocionales. Por lo que, para el manejo emocional, debe tener presente las necesidades psicológicas y espirituales. Objetivo:Analizar los cuidados enfermería a nivel psicológico y espiritual para el manejo del sufrimiento emocional en pacientes oncológicos terminales en cuidados paliativos. Metodología: Revisión sistemática a través de una búsqueda bibliográfica sobre los cuidados psicológicos y espirituales de enfermería para pacientes oncológicos terminales en cuidados paliativos. Las bases de datos consultadas han sido PubMed, Cuiden, Biblioteca Virtual de la Salud (BVS), Cochrane Plus y MEDES. Resultados: Los síntomas psicológicos y espirituales más comunes en los pacientes oncológicos terminales son la depresión, la ansiedad, el síndrome confusional agudo y el sufrimiento espiritual. Para el manejo de estos síntomas, la enfermera debe proporcionar apoyo emocional explorando con el paciente qué es lo que ha desencadenado esas emociones. Discusión: Un gran número de autores señalan que las enfermeras tienen un papel relevante en la atención de las necesidades psicológicas y espirituales de los pacientes oncológicos terminales en cuidados paliativos, aunque, por otra parte, otros autores destacan la dificultad de atender estas necesidades por parte de enfermería. Conclusión: Para el manejo del sufrimiento psicológico y espiritual, es importante como enfermeras darles oportunidad de hablar para expresar sus temores, mostrar respeto por sus necesidades individuales y mostrar empatía, entre otras, para aliviar el malestar emocional. Palabras clave: cuidados paliativos al final de la vida, pacient

Sarrera: Osasun sailak Eusko Jaurlaritzan aurkeztu zituen Legegintzaldirako Ildo Nagusi orokorretan, osasun sistemaren jardueraren ardatz nagusia pertsonak direla adierazten du. Gainera, pazientearen segurtasuna osasun asistentzialaren elementu garrantzitsua da. Alor horretan, 2013-2016ko Osakidetzako Pazientearen Segurtasunaren zazpigarren lerro estrategikoan presioak eragindako ultzerak segurtasun arazo garrantzitsua direla azpimarratzen da, horien % 95 prebenitu daitezkelarik. Gainera, kostu handia suposatzen dute. Horregatik, Osakidetza BPSO, Zainketen Bikaintasunarekin Konprometitutako Zentroen, programara batu da, presioak eragindako ultzeren prebentzio eta arriskuaren balorazio gidak, helduengan presioak eragindako ultzeren arriskua identifikatzen lagunduko baitie erizainei esparru guztietan. Helburuak: Osakidetzak, Donostia Unibertsitate Ospitalean, presioak eragindako ultzeren prebentzioan gauzatzen duen proiektuan parte hartzea da. Jarduerak eta emaitzak: programan zehar hainbat jarduera gauzatu dira. Hasiera batean, taldeko bilerak egin dira sustatzaileak gaian kokatzeko. Gero, difusio jardueretan parte hartu da erorketen inguruan hauen prebentzioa sustatzeko eta presioak eragindako ultzeren inguruan kontzientzia sortu eta BPSO proiektuaren berri emateko. Bukatzeko, ebaluazio jardueren barruan, aurreko urteetan egin diren dokumentuen azterketa sakon bat egin da. Gogoetako jarduna: BPSO proiektuaren parte izateak ospitalean dauden beste eremuak ezagutzeko eta ezagutza desberdinak garatzeko aukera ematen du, erizaintzako graduan eskuratzen ez direnak. Horrez gain, suertatu daitezkeen oztopoei aurre egiten ikasten ere laguntzen du. Era berean, erizainen lana ezinbestekoa dela ebidentzian jartzen du.

Sarrera: Osasun sailak Eusko Jaurlaritzan aurkeztu zituen Legegintzaldirako Ildo Nagusi orokorretan, osasun sistemaren jardueraren ardatz nagusia pertsonak direla adierazten du. Gainera, pazientearen segurtasuna osasun asistentzialaren elementu garrantzitsua da. Alor horretan, 2013-2016ko Osakidetzako Pazientearen Segurtasunaren zazpigarren lerro estrategikoan presioak eragindako ultzerak segurtasun arazo garrantzitsua direla azpimarratzen da, horien % 95 prebenitu daitezkelarik. Gainera, kostu handia suposatzen dute. Horregatik, Osakidetza BPSO, Zainketen Bikaintasunarekin Konprometitutako Zentroen, programara batu da, presioak eragindako ultzeren prebentzio eta arriskuaren balorazio gidak, helduengan presioak eragindako ultzeren arriskua identifikatzen lagunduko baitie erizainei esparru guztietan. Helburuak: Osakidetzak, Donostia Unibertsitate Ospitalean, presioak eragindako ultzeren prebentzioan gauzatzen duen proiektuan parte hartzea da. Jarduerak eta emaitzak: programan zehar hainbat jarduera gauzatu dira. Hasiera batean, taldeko bilerak egin dira sustatzaileak gaian kokatzeko. Gero, difusio jardueretan parte hartu da erorketen inguruan hauen prebentzioa sustatzeko eta presioak eragindako ultzeren inguruan kontzientzia sortu eta BPSO proiektuaren berri emateko. Bukatzeko, ebaluazio jardueren barruan, aurreko urteetan egin diren dokumentuen azterketa sakon bat egin da. Gogoetako jarduna: BPSO proiektuaren parte izateak ospitalean dauden beste eremuak ezagutzeko eta ezagutza desberdinak garatzeko aukera ematen du, erizaintzako graduan eskuratzen ez direnak. Horrez gain, suertatu daitezkeen oztopoei aurre egiten ikasten ere laguntzen du. Era berean, erizainen lana ezinbestekoa dela ebidentzian jartzen du.

Sarrera: Osasun sailak Eusko Jaurlaritzan aurkeztu zituen Legegintzaldirako Ildo Nagusi orokorretan, osasun sistemaren jardueraren ardatz nagusia pertsonak direla adierazten du. Gainera, pazientearen segurtasuna osasun asistentzialaren elementu garrantzitsua da. Alor horretan, 2013-2016ko Osakidetzako Pazientearen Segurtasunaren zazpigarren lerro estrategikoan presioak eragindako ultzerak segurtasun arazo garrantzitsua direla azpimarratzen da, horien % 95 prebenitu daitezkelarik. Gainera, kostu handia suposatzen dute. Horregatik, Osakidetza BPSO, Zainketen Bikaintasunarekin Konprometitutako Zentroen, programara batu da, presioak eragindako ultzeren prebentzio eta arriskuaren balorazio gidak, helduengan presioak eragindako ultzeren arriskua identifikatzen lagunduko baitie erizainei esparru guztietan. Helburuak: Osakidetzak, Donostia Unibertsitate Ospitalean, presioak eragindako ultzeren prebentzioan gauzatzen duen proiektuan parte hartzea da. Jarduerak eta emaitzak: programan zehar hainbat jarduera gauzatu dira. Hasiera batean, taldeko bilerak egin dira sustatzaileak gaian kokatzeko. Gero, difusio jardueretan parte hartu da erorketen inguruan hauen prebentzioa sustatzeko eta presioak eragindako ultzeren inguruan kontzientzia sortu eta BPSO proiektuaren berri emateko. Bukatzeko, ebaluazio jardueren barruan, aurreko urteetan egin diren dokumentuen azterketa sakon bat egin da. Gogoetako jarduna: BPSO proiektuaren parte izateak ospitalean dauden beste eremuak ezagutzeko eta ezagutza desberdinak garatzeko aukera ematen du, erizaintzako graduan eskuratzen ez direnak. Horrez gain, suertatu daitezkeen oztopoei aurre egiten ikasten ere laguntzen du. Era berean, erizainen lana ezinbestekoa dela ebidentzian jartzen du.

280 p., Jarduera fisikoa egiteak pertsonen osasun egoera fisikoan eta psikikoan eragiten du, baita oso zaharrak diren pertsonetan ere. Zahartzaroaren ondorioak atzeratzeko eta saihesteko, eta baita ere funtzionaltasun maila on bat mantentzeko baliabide onena izateaz gain, gaixotasunen nahiz ezintasunaren garapena saihesten du. Zehazki, sarkopeniaren kasuan, muskulu-masaren galera gutxitzeko eta indarraren hobekuntzarako ariketa fisikoa oinarrizko osagaia da, are eta gehiago sedentarioak diren pertsona oso zaharretan. Arrazoi horiengatik oso garrantzitsua da adineko persona instituzionalizatuen sarkopenia nahiz hauskortasuna eragin dezaketen faktoreak ezagutzea, bere ezaugarrietara egokitutako ariketa-programak planifikatu ahal izateko.Donostiako Zorroaga egoitzako 65 urtetik gorako 38 petsonek parte hartu zuten. Aukeratutako pertsonen erdiek, 12 astez iraun zuen osagai askotariko ariketa-prigrama batean parte hartu zuten eta beste erdiek ohiko bizimoduarekin jarraitu zuten. Ariketa-programak eragin positiboa izan duela ikusi dugu gorputz-adarreko indarrean, martxaren abiaduran, jarduera fisikoan, bizi-kalitatean eta depresio-egoeran.

280 p., Jarduera fisikoa egiteak pertsonen osasun egoera fisikoan eta psikikoan eragiten du, baita oso zaharrak diren pertsonetan ere. Zahartzaroaren ondorioak atzeratzeko eta saihesteko, eta baita ere funtzionaltasun maila on bat mantentzeko baliabide onena izateaz gain, gaixotasunen nahiz ezintasunaren garapena saihesten du. Zehazki, sarkopeniaren kasuan, muskulu-masaren galera gutxitzeko eta indarraren hobekuntzarako ariketa fisikoa oinarrizko osagaia da, are eta gehiago sedentarioak diren pertsona oso zaharretan. Arrazoi horiengatik oso garrantzitsua da adineko persona instituzionalizatuen sarkopenia nahiz hauskortasuna eragin dezaketen faktoreak ezagutzea, bere ezaugarrietara egokitutako ariketa-programak planifikatu ahal izateko.Donostiako Zorroaga egoitzako 65 urtetik gorako 38 petsonek parte hartu zuten. Aukeratutako pertsonen erdiek, 12 astez iraun zuen osagai askotariko ariketa-prigrama batean parte hartu zuten eta beste erdiek ohiko bizimoduarekin jarraitu zuten. Ariketa-programak eragin positiboa izan duela ikusi dugu gorputz-adarreko indarrean, martxaren abiaduran, jarduera fisikoan, bizi-kalitatean eta depresio-egoeran.

280 p., Jarduera fisikoa egiteak pertsonen osasun egoera fisikoan eta psikikoan eragiten du, baita oso zaharrak diren pertsonetan ere. Zahartzaroaren ondorioak atzeratzeko eta saihesteko, eta baita ere funtzionaltasun maila on bat mantentzeko baliabide onena izateaz gain, gaixotasunen nahiz ezintasunaren garapena saihesten du. Zehazki, sarkopeniaren kasuan, muskulu-masaren galera gutxitzeko eta indarraren hobekuntzarako ariketa fisikoa oinarrizko osagaia da, are eta gehiago sedentarioak diren pertsona oso zaharretan. Arrazoi horiengatik oso garrantzitsua da adineko persona instituzionalizatuen sarkopenia nahiz hauskortasuna eragin dezaketen faktoreak ezagutzea, bere ezaugarrietara egokitutako ariketa-programak planifikatu ahal izateko.Donostiako Zorroaga egoitzako 65 urtetik gorako 38 petsonek parte hartu zuten. Aukeratutako pertsonen erdiek, 12 astez iraun zuen osagai askotariko ariketa-prigrama batean parte hartu zuten eta beste erdiek ohiko bizimoduarekin jarraitu zuten. Ariketa-programak eragin positiboa izan duela ikusi dugu gorputz-adarreko indarrean, martxaren abiaduran, jarduera fisikoan, bizi-kalitatean eta depresio-egoeran.

Zeinu Hizkuntza (ZH) da Gor kulturaren bereizgarri nagusiena, baita mundu entzulearekin komunikatzeko traba handiena suposatzen duena. Gorrek hainbat arazo aurkitzen dituzte Osasun Sisteman entzuleekin komunikatzeko, nahiz eta zerbitzu publikoek komunikazio erraztasunak ahalbidetu behar dizkietela araututa egon. Helburua: Gorren ezaugarri kulturalak ezagutu, Osasun Sisteman dituzten zailtasunak identifikatu eta erizainek Gorren beharrei erantzuteko estrategia eraginkorrak zehaztu. Metodologia: Errebisio bibliografiko honetan, PIO estruktura erabili da. Barneratze eta baztertze irizpideak finkatuta, Biblioteca Virtual de la Salud, PubMed eta Scopus-en burutu da bilaketa, 2005-2010 urte tarteko artikuluak aztertuz. Emaitzak: Gortasuna ikuspuntu medikotik bereizten du Gor kulturak, izan ere, beraien ezaugarri naturaltzat dute. Gorrek komunitate bat eratzen dute, beraien artean elkar identifikatu eta kulturaren garapenean laguntzen dutelarik. Hizkuntza ezberdina darabiltenez, Osasun Sisteman zailtasunak aurkitzen dituzte, honek ezaguera ezera eta gaixotasunak pairatzeko arrisku handiagora eramanez. Arrazoietako bat, profesionalek kultura hau ezezagun izatea da, heziketa gabeziagatik, batik bat. Gainera, ez dute pazientziarik, honek Gorretan konfiantza eza eta beldurra eraginez. Horrenbestez, funtsezkoa da erizainak Gor kulturaren inguruan heztea, pertsona hauekin eraginkorki komunikatzeko nahiz arreta kalitatea ahalik eta hoberena izateko. Halaber, ezinbestekoa da Gorrentzako informazioa egokitzea. Ondorioak: Osasun Sisteman komunikazio zailtasunak dituzte Gorrek eta ondorioz, osasun gaietan ezaguera baxuagoa dute, gaixotasunak pairatzeko arrisku handiagoarekin bat. Horregatik, sentikorra den informazioa ahalbidetu behar zaio biztanleria honi. Halaber, profesionalek Gor kulturaren inguruko heziketa jaso behar dute, baita komunikazio eraginkorrerako erraztasunak ahalbidetu ere.

Zeinu Hizkuntza (ZH) da Gor kulturaren bereizgarri nagusiena, baita mundu entzulearekin komunikatzeko traba handiena suposatzen duena. Gorrek hainbat arazo aurkitzen dituzte Osasun Sisteman entzuleekin komunikatzeko, nahiz eta zerbitzu publikoek komunikazio erraztasunak ahalbidetu behar dizkietela araututa egon. Helburua: Gorren ezaugarri kulturalak ezagutu, Osasun Sisteman dituzten zailtasunak identifikatu eta erizainek Gorren beharrei erantzuteko estrategia eraginkorrak zehaztu. Metodologia: Errebisio bibliografiko honetan, PIO estruktura erabili da. Barneratze eta baztertze irizpideak finkatuta, Biblioteca Virtual de la Salud, PubMed eta Scopus-en burutu da bilaketa, 2005-2010 urte tarteko artikuluak aztertuz. Emaitzak: Gortasuna ikuspuntu medikotik bereizten du Gor kulturak, izan ere, beraien ezaugarri naturaltzat dute. Gorrek komunitate bat eratzen dute, beraien artean elkar identifikatu eta kulturaren garapenean laguntzen dutelarik. Hizkuntza ezberdina darabiltenez, Osasun Sisteman zailtasunak aurkitzen dituzte, honek ezaguera ezera eta gaixotasunak pairatzeko arrisku handiagora eramanez. Arrazoietako bat, profesionalek kultura hau ezezagun izatea da, heziketa gabeziagatik, batik bat. Gainera, ez dute pazientziarik, honek Gorretan konfiantza eza eta beldurra eraginez. Horrenbestez, funtsezkoa da erizainak Gor kulturaren inguruan heztea, pertsona hauekin eraginkorki komunikatzeko nahiz arreta kalitatea ahalik eta hoberena izateko. Halaber, ezinbestekoa da Gorrentzako informazioa egokitzea. Ondorioak: Osasun Sisteman komunikazio zailtasunak dituzte Gorrek eta ondorioz, osasun gaietan ezaguera baxuagoa dute, gaixotasunak pairatzeko arrisku handiagoarekin bat. Horregatik, sentikorra den informazioa ahalbidetu behar zaio biztanleria honi. Halaber, profesionalek Gor kulturaren inguruko heziketa jaso behar dute, baita komunikazio eraginkorrerako erraztasunak ahalbidetu ere.

Zeinu Hizkuntza (ZH) da Gor kulturaren bereizgarri nagusiena, baita mundu entzulearekin komunikatzeko traba handiena suposatzen duena. Gorrek hainbat arazo aurkitzen dituzte Osasun Sisteman entzuleekin komunikatzeko, nahiz eta zerbitzu publikoek komunikazio erraztasunak ahalbidetu behar dizkietela araututa egon. Helburua: Gorren ezaugarri kulturalak ezagutu, Osasun Sisteman dituzten zailtasunak identifikatu eta erizainek Gorren beharrei erantzuteko estrategia eraginkorrak zehaztu. Metodologia: Errebisio bibliografiko honetan, PIO estruktura erabili da. Barneratze eta baztertze irizpideak finkatuta, Biblioteca Virtual de la Salud, PubMed eta Scopus-en burutu da bilaketa, 2005-2010 urte tarteko artikuluak aztertuz. Emaitzak: Gortasuna ikuspuntu medikotik bereizten du Gor kulturak, izan ere, beraien ezaugarri naturaltzat dute. Gorrek komunitate bat eratzen dute, beraien artean elkar identifikatu eta kulturaren garapenean laguntzen dutelarik. Hizkuntza ezberdina darabiltenez, Osasun Sisteman zailtasunak aurkitzen dituzte, honek ezaguera ezera eta gaixotasunak pairatzeko arrisku handiagora eramanez. Arrazoietako bat, profesionalek kultura hau ezezagun izatea da, heziketa gabeziagatik, batik bat. Gainera, ez dute pazientziarik, honek Gorretan konfiantza eza eta beldurra eraginez. Horrenbestez, funtsezkoa da erizainak Gor kulturaren inguruan heztea, pertsona hauekin eraginkorki komunikatzeko nahiz arreta kalitatea ahalik eta hoberena izateko. Halaber, ezinbestekoa da Gorrentzako informazioa egokitzea. Ondorioak: Osasun Sisteman komunikazio zailtasunak dituzte Gorrek eta ondorioz, osasun gaietan ezaguera baxuagoa dute, gaixotasunak pairatzeko arrisku handiagoarekin bat. Horregatik, sentikorra den informazioa ahalbidetu behar zaio biztanleria honi. Halaber, profesionalek Gor kulturaren inguruko heziketa jaso behar dute, baita komunikazio eraginkorrerako erraztasunak ahalbidetu ere.