Search

In deze zaak heeft het Hof geen rentevergoeding toegekend over de naar aanleiding van het Kerstarrest verminderde aanslag IB/PVV 2019. De reden daarvoor is dat de belastingheffing na het rechtsherstel lager is dan een heffing op basis van het werkelijke rendement.

Het rechtsherstel naar aanleiding van het Kerstarrest voorziet niet in compensatie van ‘gemiste rente’ of ‘inflatieschade’. De wettelijke grondslag daarvoor ontbreekt ook. De sinds 2013 geldende belastingrenteregeling bepaalt immers dat de belastingplichtige na vermindering van een aanslag als gevolg van bezwaar of een procedure geen rente meer vergoed krijgt. De A-G concludeert dat een rentevergoeding gebaseerd zou kunnen worden op art. 13 EVRM, een gedachtengang die goed te volgen is. Een onbeantwoord vraag die resteert is of de ene grondrechtschending anders is dan andere schendingen. Is een te bieden compensatie voor vermogende particulieren anders?

Belanghebbende heeft volgens het Hof en de A-G recht op een passende vergoeding voor het verlies dat zij heeft geleden als gevolg van de onverschuldigde betaling van de in strijd met het EVRM geheven box 3-belasting. Overigens lijkt die aanvullende compensatie (te) ruim nu immers al een volledige teruggaaf van box 3-belasting over de jaren 2017 en 2018 heeft plaatsgevonden. De belanghebbende in deze zaak heeft waarschijnlijk, gezien de omvang van zijn bank- en spaartegoeden, een niet-verwaarloosbaar bedrag aan inkomen uit vermogen genoten in die jaren. Bovendien is in het Kerstarrest wel rechtsherstel gegeven maar wel zodanig dat nog wel belasting is geheven over het werkelijke inkomen. Dat is in deze zaak niet het geval nu het inkomen in box 3 op nihil is vastgesteld.

Tijdsdruk, verschillen tussen niveaus van complexiteit, inhoud van taken, en verschillende samenwerkingsverbanden, én ruimte-gevende docenten zijn een krachtige stimulans voor de ontwikkeling van adaptieve expertise.

Aanleiding van deze zaak was het via de media uitgelekte voornemen van het kabinet om op 19 december 2022 excuses aan te bieden voor het Nederlandse slavernijverleden. Zes Surinaamse belangenorganisaties hadden een kort geding aangespannen tegen de Nederlandse Staat. Zij vorderen (zakelijk weergegeven) om de Staat te verbieden de nationale excuses voor het koloniale slavernijverleden op 19 december 2022 uit te spreken, althans te verbieden de nationale excuses voor het koloniale slavernijverleden eerder dan op 1 juli 2023 uit te spreken. Daarnaast vorderen zij de Staat te gebieden, alvorens de excuses uit te spreken, te reageren op de bevindingen van het Adviescollege Dialooggroep Slavernijverleden en het lopende rechtshistorische onderzoek af te wachten. Ten slotte vorderen zij de Staat te gebieden hen te betrekken bij de voorbereidingen van de nationale excuses. De voorzieningenrechter wijst de vorderingen af. Opvallend in de onderhavige zaak is dat partijen niet zozeer van mening verschillen over de noodzaak van het aanbieden van excuses voor het slavernijverleden. Eiseressen hebben bezwaren tegen de wijze waarop, op basis waarvan en wanneer de excuses zouden moeten worden aangeboden. De voorzieningenrechter oordeelt in dat kader dat het maken van excuses een uiting is van iets waartoe de Staat zich moreel verplicht acht. Van enige juridische aanspraak op de manier waarop, het moment waarop en de vorm waarin de Staat aan die morele plicht vorm en inhoud geeft, is geen sprake.

Case C-252/21 Meta Platforms v Bundeskartellamt dealt with a number of important questions regarding the relationship between data protection and competition law, as well the lawfulness, from the standpoint of the Data Protection Regulation (GDPR), of the processing of personal data from third party online sources. This case note summarises the judgement and reflects, in the commentary, on Big Tech’s reliance on consent as a lawful ground for processing, on the opportunities of using data protection as a benchmark in competition law and finally, on challenges of seeing data protection through the prism of competition law in the online context.

Tussen partijen, die in gemeenschap van goederen waren gehuwd, is in 2010 de echtscheiding uitgesproken. In de betreffende beschikking is bepaald dat de regelingen uit het door partijen in december 2009 ondertekende echtscheidingsconvenant als overgenomen en herhaald dienen te worden beschouwd. In het convenant is opgenomen dat alle schulden door de man zullen worden betaald en dat de woning na de uitspraak van de scheiding van de man wordt. Partijen hebben elkaar in het convenant tot slot over en weer finale kwijting verleend. De man wil dat de vrouw het convenant nakomt en haar medewerking verleent aan de verdeling van de woning. De vrouw voert aan dat het de bedoeling van partijen was om de woning onverdeeld te laten. Daarnaast dienen – volgens de grieven van de vrouw – de eenmanszaak en de beleggingsverzekering ook nog te worden verdeeld. Tussen partijen is in geschil of er een verdeling als bedoeld in art. 3:182 BW tot stand is gekomen. Elk der partijen legt het convenant op een andere wijze uit. Het hof hanteert de Haviltex-maatstaf. Dat de woning ten tijde van het sluiten van het convenant een onderwaarde vertegenwoordigde, dat de man alle woonlasten en de schulden betaalde en dat er tussen partijen na de echtscheiding een goede verstandhouding bestond en er niet meer is gesproken over de verdeling van de woning, vormen volgens het hof omstandigheden die de lezing van het convenant van de man staven. De verklaringen en gedragingen van de vrouw zijn volgens het hof ook in lijn hiermee. Het hof overweegt nog dat de levering geen voorwaarde is voor de verdeling. De feiten en omstandigheden leiden ertoe dat het hof het convenant zo uitlegt dat er tussen partijen algehele afspraken zijn gemaakt over de gevolgen van de echtscheiding en dus ook over de verdeling van de huwelijksgemeenschap, waaronder ook begrepen de woning, de eenmanszaak en de beleggingsverzekering. Het hof bekrachtigt daarom het bestreden vonnis. De vrouw zal derhalve haar medewerking moeten verle

Case note under European Court of Human Rights, judgment of 1 September 2022 ‒ 885/12 – Safarov v Azerbaijan (finding a violation of Art 1 of Protocol No. 1 to the ECHR).

The Bochdalek hernia is a rare congenital defect in the posterolateral diaphragm, often presented at pediatric age with symptoms such as respiratory complaints due to mechanical obstruction of the intestines. Organs as the kidney, spleen and pancreas tend to herniate usually through the left hemidiaphragm. We present a case of a right sided Bochdalek hernia with an obstructed sigmoid colon in an adult. During my stay I had faith in the surgeon and nurses. They informed me well throughout the whole process and the surgeon was sincerely involved. I felt comfortable during my stay in the hospital and my recovery was quick.

In Public.Resource.Org, the General Court (‘GC’) was called upon to balance the tension between the copyright claimed by a European standardisation organisation (‘ESO’) over four harmonised standards; and the request of free access to those standards, made by two NGOs. The GC, privileging the former, ruled (1) that ESOs are private bodies able to legitimately license and sell their products; (2) that harmonised standards are the result of creative and original work performed by ESOs and, therefore, worthy of copyright protection, and (3) that privileging the access to the content of the standards could be prejudicial to the ESO’s business model. In this context, this case note argues that, whatever the outcome of the case could be, the GC failed to give adequate consideration to (1) the constitutional role and public regulatory functions that harmonised standards fulfill; (2) the extent to which harmonised standards may actually be considered a product of free, creative, and original choices of their authors, and (3) whether harmonised standards in fact are a substantial part of the work and income of ESOs and whether they are not already sufficiently compensated for their work.

In May 2022, the CJEU delivered the judgment FN v. Universiteit Antwerpen, dealing with the interpretation of the Framework Agreements on fixed-term and part-time work in higher education. This contribution studies the Court's position on the four referred questions and provides a critical analysis of its reasoning. It finds, first and foremost, that a poor legal phrasing by the referring court and the lack of substance provided by the claimant weakened the position of the applicant and the possibility of receiving better protection from the directives. Nevertheless, the analysils also finds that the Court failed to see this case in light of important and well-established principles of EU law, particularly regarding the principle of pro rata temporis and effectiveness of EU law. It shows that this (lack of) interpretation by the Court undermines an already flawed protection of the directives and fails to shield a growing group of atypical workers from increasingly precarious labour patterns.

In a case brought before the General Court of the European Union, the General Court had the opportunity to decide whether free access to harmonised standards adopted by the European Standardisation Committee CEN is justified on the grounds of public access to documents of the European Commission and Regulation 1045/2001. The Court dismissed the action and confirmed the Commission’s decision to deny granting access to the requested harmonised standards.

R. van Schoonhoven, D. de Graaf, C. van Montfort, F. de Vijlder, W. Bergman, P. Bisschop, T. Doeve, C. Gomes, W. Rietdijk & A. Pepers, Amsterdam, Vrije Universiteit.

De in de Uitzendrichtlijn gehanteerde term 'tijdelijk' verzet zich volgens het Hof van Justitie er niet tegen dat een uitzendwerknemer ter beschikking wordt gesteld aan een inlener om daar een functie te vervullen die permanent bestaat zonder daarbij iemand te vervangen. Het is de relatie met de inlener die tijdelijk moet zijn. Uitzendkrachten mogen dus slechts op tijdelijke basis bij de inlener werken. Daimler laat echter nog veel vragen onbeantwoord, omdat het geen specifieke eisen stelt aan de manier waarop de tijdelijkheid van uitzendwerk moet worden gewaarborgd. De lidstaten zijn vrij om een maximumtermijn aan terbeschikkingstelling te verbinden, maar zijn hiertoe niet verplicht. Ontbreekt die termijn, zoals in Nederland het geval is, dan staat het aan de nationale rechters om deze in elk concreet geval te bepalen.

Annotatie bij het hoger beroep van de Centrale Studentenraad van de UvA met betrekking tot het gebruik van online proctoring tijdens de covid-19 crisis.