Search

Audit Quality Indicators (AQI’s) zijn een hot topic in binnen- en buitenland. In Nederland volgt de recente aandacht voor AQI’s uit de aanbevelingen van de Commissie toekomst accountancysector (CTA) en de werkzaamheden van de kwartiermakers op dit vlak. In het buitenland – in het bijzonder in Canada, Singapore en Zuid-Afrika – bestaat ervaring met de ontwikkeling en praktische toepassing van AQI’s. In deze bijdrage staan de ervaringen met AQI’s uit deze drie landen centraal en volgt een vergelijking op enkele belangrijke onderdelen. Deze bijdrage behandelt de kijk van de toezichthouders op het concept AQI’s, de belangrijkste doelgroepen van AQI’s, de benadering ten aanzien van (de selectie van) relevante AQI’s, de rol van de toezichthouder, en de wijze van communicatie over AQI’s. Ook schenkt deze bijdrage aandacht aan overige relevante ontwikkelingen elders in het buitenland en wordt de Nederlandse praktijk op basis van een quick scan op hoofdlijnen afgezet tegen deze internationale ontwikkelingen en ervaringen. De bijdrage eindigt met de aanbevelingen om de ontwikkelingen in het buitenland te blijven volgen en om de afsluitende observaties als lessen of relevante achtergrond mee te nemen voor een duurzame ontwikkeling en bestendiging van AQI’s in Nederland.

This is the fourth publication in the Key Principles series. The first report in the Key Principles series (Key Principles in Special Needs Education – Recommendations for Policy-Makers) was based on Agency work published up to 2003. A further review of Agency work was published in 2009 (Key Principles for Promoting Quality in Inclusive Education – Recommendations for Policy-Makers). The third report, published in 2011 (Key Principles for Promoting Quality in Inclusive Education – Recommendations for Practice), focused on key principles for practice that support quality in inclusive education. This fourth report focuses on policy development and implementation in line with a broader view of inclusion in education systems and educational opportunities. It aligns with the Agency’s mission to inform policy development and successful policy implementation at different system levels, most importantly the school level. Highlighting fundamental issues for education systems, the Key Principles series reflects the gradual shift in the Agency’s work over the past 25 years: a shift away from a narrow focus on learners’ special educational needs and special needs education as specific provision, towards extending and improving the quality of support for learning that is generally available to all learners. This focus reflects the Agency’s increasing emphasis on being an active agent for policy change in the field of inclusive education. A Policy Brief presenting the main messages from this report is also available: Key Principles – Supporting policy development and implementation for inclusive education: Policy Brief PLEASE NOTE: This record contains only the English version. Translated versions in all the Agency's languages, including English, are available in this record., This publication has been funded with support from the European Commission. This publication reflects the views only of the author, and the Commission cannot be held responsible for any use which may be made of the information contained therein., {"references":["European Agency for Special Needs and Inclusive Education, 2021. Key Principles – Supporting policy development and implementation for inclusive education. (V. J. Donnelly and A. Watkins, eds.). Odense, Denmark"]}

This policy brief presents key messages from the Country Policy Review and Analysis (CPRA) activities from 2014 to 2021. During this time, 24 Agency member countries took part in the work, reflecting on their policy for inclusive education. These messages can inform countries’ future policy development work around inclusive education, as well as Agency work with and for its member countries. They are based on the analysis of CPRA findings which is described in the summary report: Key messages for working with and for countries. For more information, visit the CPRA web area. PLEASE NOTE: This record contains only the English version. Translated versions in all the Agency's languages, including English, are available in this record., This publication has been funded with support from the European Commission. This publication reflects the views only of the author, and the Commission cannot be held responsible for any use which may be made of the information contained therein., {"references":["European Agency for Special Needs and Inclusive Education, 2021. Country Policy Review and Analysis: Key messages for working with and for countries – Policy Brief. Odense, Denmark"]}

The Supporting Inclusive School Leadership (SISL) project investigates how to develop and promote inclusive school-level leadership through national and local-level policy frameworks and support mechanisms. The SISL Self-Reflection Tool aims to stimulate professional dialogue and collaborative policy development within and across schools and at different policy levels. It is intended for: school leaders and leadership teams seeking guidance in adopting and developing inclusive leadership practices; policy-makers responsible for developing and implementing policies for inclusive education at national, regional and/or local levels. This self-reflection tool builds on two issues from the SISL policy framework: aspirational standards for inclusive school leadership and the supportive policy framework. It enables reflection and exchange among the different stakeholders to identify gaps that need to be addressed. The self-reflection tool is open-source, so users may adapt it to their own needs and contexts, provided they include a reference to the original source. It is available for download below as a Word file and as a PDF. PLEASE NOTE: This record contains only the English version. Translated versions in all the Agency's languages, including English, are available in this record., This publication has been funded with support from the European Commission. This publication reflects the views only of the author, and the Commission cannot be held responsible for any use which may be made of the information contained therein., {"references":["European Agency for Special Needs and Inclusive Education, 2021. Inclusive School Leadership: A Tool for Self-Reflection on Policy and Practice. (M. Turner-Cmuchal, E. Óskarsdóttir and M. Bilgeri, eds.). Odense, Denmark"]}

In deze bijdrage argumenteren we dat beleidsmakers overlastveroorzakers kunnen zijn. Het uitstippelen van beleid, het ontwikkelen van beleidspraktijken, is - vaak impliciet - gebaseerd op een beleidstheorie, een reeks aannames of uitgangspunten over mens en maatschappij. In het eerste deel van de bijdrage nemen we een beleidstheorie inzake overlast onder de loep die dominant lijkt te zijn in ondermeer federale beleidskringen. Het gaat om een historisch gegroeid beleidsnarratief zoals dat kan worden teruggevonden in federale (maar ook Vlaamse) regeerakkoorden, wetgeving, omzendbrieven, beleidsnotas en plannen. Elders hebben we dit narratief de overlastmythe genoemd (Verfaillie, et.al., 2007). Dit beleidsnarratief mag uiteraard niet zo maar gelijk gesteld worden aan concrete beleidsvoering en we suggereren evenmin dat er in beleidskringen geen andere perspectieven of representaties van maatschappelijke problemen bestaan. De potentiële draagwijdte van de overlastmythe mag echter niet geminimaliseerd worden, net omdat we ze terugvinden in regeerakkoorden, omzendbrieven, beleidsnotas en plannen, i.e consensusdocumenten met een zeer groot formatief effect op het veld waarin uiteindelijk beleid wordt ontwikkeld. De overlastmythe bestaat uit 4 belangrijke aannames, die problematisch zijn in het licht van een gedegen aanpak van overlast: (1) een te eenzijdige focus op de verantwoordelijkheid van het individu bij het ontstaan van samenlevingsproblemen; (2) de veronderstelling dat overlast bestrijden zich eenduidig laat vertalen in een daling van onveiligheidsgevoelens en een daling van bepaalde vormen van criminaliteit; (3) overlast als lokaal probleem, en de vereenzelviging van lokale problemen met lokale oorzaken; (4) overlast als subjectief en moeilijk of niet definieerbaar probleem, en het gevaar van populistische of opportunistische beleidsmotieven. In het tweede deel van de bijdrage gaan we een stap verder en argumenteren we dat de vooronderstellingen op basis waarvan beleidsmakers problemen definiëren enselecteren en de oplossingstrajecten die ze uitstippelen voor die problemen, ernstige beperkingen kunnen inhouden voor een gevoerd beleid en soms zelfs de aanleiding kunnen zijn voor maatschappelijke problemen. Zo bespreken we het ontstaan van een resem overlastproblemen die sterk verbonden lijken met de beleidsprocessen in het huisvesting - en asiel/ migratiedomein. Die samenhang kan zo worden samengevat: nieuwe migranten komen in een bijzonder precaire positie terecht op de huisvestingsmarkt; wanneer hun pogingen om toegang te verkrijgen tot die markt vruchteloos blijven kan dit aanleiding geven tot overlastproblemen. We besluiten met de suggestie dat de aanpak van overlast gebaat is bij een meer reflexieve benadering van het overheidsoptreden. Hiermee houden we in de eerste plaats een pleidooi voor een meer kwalitatief debat over zowel de invulling en afbakening van overlastfenomenen als voor een duurzame en structurele aanpak ervan. De overheid is beperkt in de mate waarin ze een samenleving kan sturen, en hiermee willen we zowel de mogelijkheden van handhavingsinstrumenten relativeren als het sturen of ordenen van een samenleving via sociale beleidsprocessen. Dit betekent geenzins dat beleid voeren niet zinvol is. De aandacht dient echter wel te verschuiven naar andere beleidsaccenten: (1) meer aandacht voor de effecten van beleid, zodat beleid sneller kan worden bijgestuurd wanneer ongewenste effecten optreden (2) meer aandacht voor het probleem van beleidsorganisatie en fragmentering (multi-levelgovernance en partnership benaderingen);(3) meer aandacht voor een grondige diagnose van maatschappelijke problemen (4) meer aandacht voor duurzame en complexe vormen van conflictbeslechting.