Search

Bu çalışma; Yozgat, Sivas illerinde bulunan gönüllü 150 hastaya demografik bilgilerini ölçmek üzere 3 madde soru, 12 madde anket ve Modifiye Morisky Green testi kullanılarak, 1 Mart 2016-1 Ağustos 2016 tarihleri arasında yapılmıştır. Araştırma sonucunda ulaşılan bilgilerin istatistiksel analizleri IBM SPSS Statistics 22 (IBM SPSS, Türkiye) programı kullanılarak gerçekleştirilmiştir. Araştırma sonucunda araştırmaya katılan gönüllülerin çalışma ve kontrol grubunda diyabet hastalığına dair eğitim alma durumları değerlendirildiğinde, eğitim öncesi her iki grupta da hayır cevabı verenlerin oranı %64, eğitim sonrası çalışma grubunda evet cevabı oranı %100, kontrol grubunda evet cevabı verenlerin oranı % 56'dır. Diyabet hastalığına ilişkin yılda 1 defa yapılması gereken kontrolleri bilme durumu eğitim öncesi çalışma grubunda hayır cevabı oranı %80, eğitim sonrası ise evet cevabı oranı %100'dür. Modifiye Morisky-Green uyunc testi ilaç uyumu düzeylerindeki artış istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur (p=0,001; p

AMAÇ. 50 yaş ve üzerindeki diyabetik hastalarda Modifiye Fried, FRAIL ve SOF skalaları ile kırılganlık oranları saptanarak bunların antropometrik ölçümler, hemoglobinA1C (HbA1C) ve diyabetik komplikasyonlarla ilişkisinin araştırılması YÖNTEM. Bu kesitsel çalışmaya 1 Mayıs 2019 ile 1 Temmuz 2019 tarihleri arasında İstanbul Medeniyet Üniversitesi Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi Diyabet Poliklinikleri 'ne başvuran 50 yaş ve üzerindeki 461 diyabetik hasta dahil edilmiştir. Hastaların demografik özellikleri, kişisel alışkanlıkları, ilaç kullanımları, tıbbi özgeçmişleri, diyabet öyküleri, retinopati ve diyabetik ayak ülseri hikayeleri sorulmuş ve antropometrik ölçümleri yapılmıştır. Laboratuvar değerleri kaydedilmiştir. Hastaların Modifiye Fried, FRAIL ve SOF skalalarına göre kırılganlık durumları belirlenmiştir. BULGULAR. Hastaların 265'i (%57,5) kadın olup, 284'ü (%61,6) 50 ile 64 yaşları arasında, 177'si (%38,4) 65 yaş üzerindedir. FRAIL Skalası'na göre hastaların %9,5'i frail, %52,9'u prefrail olup, frail olmak BKİ'de ve kol çevresinde artma; el kavrama kuvvetinde azalma ile ilişkilidir. Modifiye Fried Skalası'na göre hastaların %10,4'ü frail, %36'sı prefrail olup frail olmak baldır çevresi ve el kavrama kuvvetinde azalma ile ilişkilidir. SOF Skalası'na göre hastaların %7,6'sı frail, %46,6'sı prefrail olup frail olmak el kavrama kuvvetinde azalma ile ilişkilidir. Modifiye Fried ve FRAIL skalalarına göre 65 yaş ve üstündeki hastalar, 50-64 yaş arasındaki hastalara göre daha kırılgandır. Modifiye Fried ve SOF Skalalarına göre frail hastaların HbA1C ortalamaları, olmayanlara göre yüksektir. Bu iki skalaya göre frail olan hastalarda retinopati, ayak ülseri, nefropati ve birleşik makrovasküler komplikasyon sıklığı artmıştır. SONUÇ. Diyabetik hastalarda kırılganlık oranları uygulanan ölçeğe göre farklılık gösterebilir. Kırılganlık oranları hem orta yaşlı hem de yaşlı popülasyonda yüksektir. FRAIL ve Modifiye Fried Skalalarına göre frail olmak, diyabetik komplikasyonlarla ilişkilidir. El kavrama kuvveti kullandığımız tüm kırılganlık ölçeklerine göre kırılganlıkla ilişkili görülen değerli bir testtir.Anahtar Kelimeler: Diyabet; kırılganlık; FRAIL; SOF; Modifiye Fried OBJECTIVE. To determine the rate of frailty among patients aged 50 or older using FRAIL, modified Fried and SOF scales and investigate the relationship of the state of frailty with anthropometric measurements, hemoglobin A1C (HbA1C) and diabetic complications.METHODS: In this cross-sectional study, 461 diabetic patients, aged 50 or more, who applied to Istanbul Medeniyet University Goztepe Research and Training Hospital Diabetes Outpatient Clinics between May 1, 2019 to July 1,2019 were included. Demographic information, personal habits, medical history, prescription information, history of diabetes and any history of diabetic retinopathy and diabetic foot ulcers were recorded. Anthropometric measurements were taken. Laboratory values were recorded. Patients' frailty status were identified using modified Fried, FRAIL and SOF scales.RESULTS: Of the 416 patients included in the study 265 (57,5%) were women. 284 (61,6%) patients were between the ages of 50 and 64 and 177 (38,4%) were aged 65 or more. According to FRAIL Scale, 9,5% was frail and 52,9% was prefrail. Being frail was in association with increased BMI and brachial circumference and decreased hand grip strength. According to modified Fried Scale, 10,4% was frail and 36% was prefrail while frailty was associated with decreased calf circumference and hand grip strength. According to SOF Scale, 7,6% was frail and 46,6% was prefrail; and frailty was associated with decreased hand grip strength. Patients aged 65 years or older were more frail than patient between the ages of 50 to 64, when evaluated with modified Fried or FRAIL scales. Patients categorized as frail according to modified Fried or SOF scales, had higher HbA1C and higher rates of diabetic retinopathy, diabetic foot ulcers, diabetic nephropathy and composite outcome of macrovascular complications. CONCLUSION: Frailty rates can vary according to different frailty scales. Frailty rates are high among middle aged and older patients. Being frail according to FRAIL or modified Fried Scales is associated with higher rates of diabetic complications. Hand grip strength correlates with frailty and is a valuable measurement.Keywords: Diabetes; frailty; modified Fried; FRAIL; SOF 74

ip 2 Diabetes Mellitus (Tip2DM), dünyada yaygın olarak görülen bir kronik hastalıktır. Tip2DM'da gelişen endotel hasarına bağlı ortaya çıkan mikroalbüminüri (MAÜ) ve bu zeminde ilerleyen diyabetik nefropati (DN) hastalığın mikrovasküler komplikasyonlarının en önemlisidir. Bu çalışmanın amacı da, serum inflamasyon biyobelirteçleri (Monosit Kemoatraktan Protein-1 (Monocyte Chemoattractant Protein - MCP-1), Interlökin-6 (Interleukin-6 - IL-6), Interlökin-10 (Interleukin-10 - IL-10), Tümör Nekrozis Faktör-α (Tumor Necrosis Factor - TNF-α) ve Yüksek Duyarlı C-Reaktif Protein (High Sensitive C-Reactive Protein - Hs-CRP) ile DN ve ateroskleroz arasındaki ilişkiyi araştırmaktır. Bunun için MAÜ'sü olan ve olmayan toplam 80 Tip2DM'lu hastada Multipeks Assay yöntemiyle saptanan inflamatuvar biyobelirteçlerin düzeyleri ile DN'nin göstergesi olan MAÜ ve aterosklerozun göstergesi olan Ayak-Bilek Brakiyal İndeksi (Ankle Brachial Index - ABİ) ve kardiyometabolik belirteçler birlikte değerlendirilmiştir. Verilerin istatiksel analizi Student t Testi ve Pearson Coleration analizi ile yapılmıştır. Çalışmanın verilerine göre, MAÜ olan ve olmayan gruplar arasında inflamatuvar biyobelirteçlerin düzeylerinde anlamlı bir farklılık saptanmamıştır. Benzer şekilde, her iki grupta ABİ ortalamalarına bakıldığında ABİ değerleri 0.9-1.3 aralığında ve normal değerlerdedir. MAÜ olan ve olmayan gruplar arasında anlamlı bir fark yoktur. MAÜ'lü hastalarda inflamatuvar biyobelirteçler olan IL-6, IL-10, MCP-1 ve TNF-α ile kardiyometabolik belirteçler olan Tkol, TG ve LDL arasında orta ya da güçlü korelasyon vardır. Belirtilen inflamatuvar biyobelirteç miktarları arttıkça kardiyometabolik belirteçler de anlamlı olarak artmaktadır. Bununla birlikte MAÜ'lü hastalarda aterosklerozda belirleyici faktör olan ABI ile inflamatuvar biyobelirteçler ve kardiyometabolik belirteçler arasında anlamlı bir ilişki bulunmamıştır. Sonuç olarak, Tip2DM'li hastalarda inflamatuvar belirteçlerin erken nefropati tanısında görülen MAÜ ve ateroskleroz göstergesi olan ABI ölçümleri ilk kez birlikte araştırılmıştır. Tip2DM'lu hastalarda geniş kohortlarla, MAÜ subgrupları oluşturarak ya da prospektif tasarımla yapılacak yeni çalışmalar, DN ve ateroskleroz ilişkisini daha iyi anlamamıza neden olabilir., Type 2 Diabetes Mellitus (Type 2DM) is a common chronic disease in the world. Microalbuminuria (MAU) which is due to endothelial damage in Type 2DM leads to progressive diabetic nephropathy (DN). These two are the most important microvascular complications of the disease. The aim of this study was to investigate the relationship between serum inflammation biomarkers (Monocyte Chemoattractant Protein-MCP-1), Interleukin-6 (Interleukin-6-IL-6), Interleukin-10 (Interleukin-10-IL-10), Tumor Necrosis Factor (TNF-α), High Sensitive C-Reactive Protein (Hs-CRP) and DN and atherosclerosis. The levels of inflammatory biomarkers were detected by Multipex Assay method in patients with Type2DM (MAU (+), n=40; MAU (-) n=40). Ankle Brachial Index (ABI) which is an indicator of atherosclerosis was also determined along with routine cardiometabolic markers. Student t Test and Pearson test was used for statistics. No significant difference was found in the levels of inflammatory biomarkers between the 2 groups (MAU (+), MAU (-)). Similarly, in both groups, ABI values were within the normal range of 0.9-1.3 and thus no significant difference between the groups. A moderate or strong correlation was detected between inflammatory biomarkers IL-6, IL-10, MCP-1 and TNF-α and cardiometabolic markers Tkol, TG and LDL in patients with MAU (+). Cardiometabolic markers increased significantly parallel to the inflammatory biomarkers' increase. However, no significant relationship was found between ABI, the determining factor in atherosclerosis, in patients with MAU (+), and inflammatory biomarkers and cardiometabolic markers. As a result, MAU, ABI and inflammatory markers in patients with Type 2DM have been investigated together for the first time. New studies with large cohorts, MAU subgroups, or prospective designs may lead to a better understanding of the relationship between DN and atherosclerosis.

Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Endokrinolojisi polikliniğinde takip edilen tip 1 DM tanılı 40 hastanın ve Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Genel Polikliniğine başvuran endokrinolojik ve renal hastalığı olmayan sağlıklı 40 çocuğun uygun şartlarda alınan serum örneklerinde mindin, nefrin, podokaliksin düzeyleri bakıldı.Toplam hasta ve kontrol grubunu oluşturan 80 kişinin 43'ü (%53,7) kız, 37'si (%46,2) erkekti. Tip 1 DM'li hastaların 17'si (%42,5) kız, 23'ü (%57,5) erkekti. Kontrol grubun 26'sı (%65) kız, 14'ü (%35) erkekti. Hasta grubun ortalama yaşı 14,5 yıl iken kontrol grubunun ortalama yaşı 13,3 yıl olarak bulundu.Hastaların 9'u (%22,5) 5 yıldan daha az süredir DM tanısı ile takip edilmekte olup hastaların 31'i (%77,5) 5 yıl üzerinde DM tanısı ile takip edilmektedir. 5 Yıl üzerinde DM tanısıyla takip edilen hastaların ortalama yaşı 14,6 yıl iken 5 yıl altında diyabet tanısıyla takipli olan hastaların ortalama yaşı 14 yıl olarak saptandı. Hasta ve kontrol grubunun tamamı pubertal evredeydi.Sağlıklı ve hasta grubunun serum podokaliksin düzeyleri karşılaştırıldığında hasta grubunun serum podokaliksin düzeyleri anlamlı olarak düşük saptandı (p=0,014). Her iki grup arasında serum nefrin düzeyleri karşılaştırıldığında hasta grubunda nefrin düzeyi anlamlı olarak düşük saptandı (p=0,016). Her iki grup serum mindin düzeyleri karşılaştırıldığında anlamlı fark saptanmadı (p=0,053).Çalışmamızda renal nefrin ve podokaliksin ekspresyonunun DM'li hastalarda azaldığını ve kan nefrin, podokaliksin düzeylerinin düştüğünü saptadık. Hasta grubunun ve kontrol grubunun serum mindin düzeyleri arasında anlamlı fark saptanmadı. Çalışmamızda idrar nefrin ve podokaliksin düzeyi bakılabilmiş olsaydı idrarda atılımının artmış olabileceği gösterilebilirdi. Bu hastaların 10-20 yıl sonraki takiplerinde bakılacak olan serum ve idrar mindin, podokaliksin, nefrin düzeyleri ile daha anlamlı sonuçlar elde edilebilir.Anahtar kelimeler: Diyabetes mellitus, mindin, podokaliksin, nefrin, diyabetiknefropati. In childhood, type 1 diabetes mellitus (DM) is a common chronic disease that develops absolute insulin deficiency leading to the destruction of pancreatic beta cells.Fourty patients with type 1 DM who were followed-up in Uludag University Faculty of Medicine Pediatric Endocrinology Polyclinic 40 patients serum without endocrinological and renal disease who were admitted to Uludağ University Faculty of Medicine Pediatric General Polyclinic were taken in appropriate conditions. Mindin, nephrine, podocalyxin levels were measured.Of the 80 patients who made up the total patient and control group, 43 (53.7%) were female and 37 (46.2%) were male. Of the patients with type 1 DM, 17 (42.5%) were female and 23 (57.5%) were male. Of the control group, 26 (65%) were female and 14 (35%) were male. The mean age of the patient group was 14.5 years and the mean age of the control group was 13.3 years.Nine (22.5%) of the patients were followed-up for less than 5 years with DM and 31 (77.5%) of the patients were followed-up with a diagnosis of DM over 5 years. The mean age of the patients who were followed-up with DM for 5 years was 14.6 years, and the mean age of the patients who were followed-up with diabetes for 5 years was 14 years. The patient and control group were all in the pubertal stage.Serum podocalyxin levels of the patient group were significantly lower when compared with control group serum levels of podocalyxin (p = 0.014). When the serum nephrine levels were compared between the two groups, the nephrine levels were significantly lower in the patient group (p = 0.016). There was no significant difference in serum mindin levels between the two groups (p = 0.053). In our study, we found that renal nephrine and podocalyxin expression decreased in DM patients and blood levels of nephrine and podocalyxin were decreased. There was no significant difference between the serum levels of the patient group and the control group. In our study, if urine nephrine and podocalyxin levels could be examined, urinary excretion could be increased. In the follow-up of these patients 10-20 years later, serum and urinary bladder, podocalyxin, nephrine levels can be obtained with more meaningful results.Keywords: Diabetes mellitus, mindin, podocalyxin, nephrine, diabeticnephropathy 72

Tip 2 Diabetes Mellitus (Tip2DM) tüm dünyada en yaygın görülen metabolik hastalıktır ve hastalığın önemli komplikasyonlarından biri de diyabetik nefropati (DN)'dir. DN, Batı dünyasında son dönem böbrek yetmezliğinin önde gelen sebebidir. Mikroalbuminüri (MAÜ), DN'nin en erken ve en çok kullanılan laboratuvar indeksi olup diyabetik hastalarda kardiyovasküler riskle de bağımsız olarak ilişkilidir. Her ne kadar MAÜ, risk katmanlaşması ve DN'deki hastalık ilerlemesinin izlenmesi için vazgeçilmez bir araç olmaya devam etse de, bir takım faktörler tahmin etme gücünü sorgulamıştır. Bu çalışmada MAÜ olan (n=40) ve olmayan (n=40) Tip2DM'lu hastalarda serum fibroblast büyüme faktörü-21 (fibroblast growth factor-21-FGF-21) ve nötrofil jelatinaz ilişkili lipokalin (neutrophil gelatinase associated lipocalin-NGAL) gibi DN'nin patofizyolojisinde etkili olabilecek yeni inflamatuvar belirteçler ve bunlarla ilişkilendirilen adiponektin, leptin ve plazminojen-aktivatör inhibitör Tip 1 (plasminogen activator inhibitor Type 1-PAI-) gibi adipositokinler tayin edilerek renal hasarın erken tanı ve izleminde bu belirteçlerin yeri araştırılmıştır. Adiponektin, leptin ve PAI-1 ölçümünde daha küçük numune hacmi ve daha hızlı ölçüme izin veren Multipleks Assay sistemleri, FGF-21, NGAL ve sistatin C tayininde ise ELISA yöntemi kullanılmıştır. MAÜ'lü olgularda FGF-21 ve NGAL seviyeleri anlamlı derecede yüksek, PAI-1 ise anlamlı derecede düşük bulunmuştur.Genel olarak, sistatin C ve PAI-1 arasında (-), adiponektin ve leptin arasında ise (+) bir korelasyon saptanmıştır. Sonuçta, Tip2DM'da gelişen DN'de FGF-21 ve NGAL'in yeni biyobelirteçler olarak klinik öneme sahip olabileceği ve PAI-1'le ilgili daha geniş kapsamlı çalışmalar yapılmasının gerekliliği sonucuna varılmıştır. Geniş kohortlarla ve değişik DN evreleriyle yapılacak çalışmalar,Tip2DM'lu hastalarda renal komplikasyonların patofizyolojisini anlamamıza yardımcı olacaktır., Type 2 Diabetes Mellitus (Type 2DM) is the most common metabolic disease worldwide. One of the major complications of this disease is diabetic nephropathy (DN) which is the leading cause of end-stage renal disease in the Western world. Microalbuminuria (MAU) is the earliest and most widely used laboratory index of DN and is independently associated with cardiovascular risk in diabetic patients. Although MAU remains an indispensable tool for monitoring risk stratification and disease progression in DN, several factors have questioned its ability to predict the disease. Our aim in this study is to investigate serum fibroblast growth factor-21 (fibroblast growth factor-21-FGF-21) and neutrophil gelatinase-associated lipocalin (neutrophil gelatinase associated lipocalin-NGAL) levels in patients with Type 2DM, with (n = 40) and without MAU (n = 40). The role of adipocytokines such as adiponectin, leptin and plasminogen activator inhibitor Type 1(PAI-1) in the early diagnosis and follow-up of renal damage are also investigated. Adiponectin, leptin and PAI-1 were analysed with Multiplex Assay Systems which allowed smaller sample volume and faster measurement, while FGF-21, NGAL and cystatin C levels were measured with ELISA. FGF-21 and NGAL levels were significantly higher and PAI-1 levels were significantly lower in patients with MAU. In general, there was a (-) correlation between cystatin C and PAI-1, and (+) correlation between adiponectin and leptin. It was concluded that FGF-21 and NGAL may be clinically important new biomarkers in DN related with Type2DM and further studies on PAI-1 should be performed. Studies with large cohorts and different DN stages will help us to understand the pathophysiology of renal complications in patients with Type 2DM.

Giriş ve Amaç: Diyabetes mellitus son yıllarda tüm dünyada görülme sıklığı artan kronik bir hastalıktır. Komplikasyonları arasında nefropati sıklığı da artmaktadır. Çalışmamızın amacı tip 2 diyabetli nefropatisi olan ve olmayan hastalarda serum Glikojen Sentaz Kinaz 3ß (GSK-3ß), Glikojen Sentaz Kinaz 3α (GSK-3α), IL-1, IL-6, IL-17 ve TNF-α seviyelerini değerlendirmeyi ve karşılaştırmayı amaçladık.Gereç ve Yöntem: Çalışmamızda dört grup oluşturuldu. 10 saatlik gece açlığı sonucu açlık kan şekeri 100'ün altında olan bireyler kontrol grubu (n:30) olarak seçildi. Tip 2 diyabet tanılı hastalar ise 24 saatlik idrar analizinde albüminüri seviyelerine göre nefropatisi olmayan diyabet (n:30), mikroalbüminürili diyabet (n:30) ve makroalbüminürili diyabet (n:30) grupları şeklinde gruplandırıldı. Hasta ve kontrol grubundan alınan kan örneklerinde GSK-3ß, GSK-3α, IL-1, IL-6, IL-17 ve TNF-α seviyeleri ELİSA yöntemiyle belirlendi. İstatistiksel anlamlılık p

Çok sayıda dokudan salgılanarak çok sayıda doku ve hücrede etki gösteren mikroribonükleik asitler (mikroRNA/miRNA/miR-) kalp, karaciğer, beyin ve böbrek gibi organlardaki bozukluk ve hastalıklarda, endotel hasarı ve fibrozis başta olmak üzere çeşitli olayların gelişmesinde veya engellenmesinde rol oynamaktadır. Önemli bir halk sağlığı sorunu olan diyabetik nefropatinin (DN) tanı ve takibinde kullanılan mikroalbuminüri ancak renal hasar geliştikten sonra pozitif sonuç vermektedir. miRNA'ların renal hasarın erken tanısında yararlı olabileceği öngörülmektedir. Çalışmamızda, diyabetle ilişkili olduğu saptanan, insanda araştırılmış olan `miRNA-21-3p, miRNA-29a-3p, miRNA-29b-3p, miRNA-29c-3p, miRNA-126-3p, miRNA-192-5p, miRNA-320c` ve farelerde araştırılan `miRNA-129-1-3p, miRNA-137, miRNA-212-3p` olmak üzere 10 miRNA'yı değerlendirmeyi amaçladık.Çalışma grubu, 50 sağlıklı kontrol (erkek: n=24; yaş: 55±11; kadın: n=26; yaş: 54±13) ve 100 tip 2 diyabetik hastadan (erkek: n= 46; yaş: 60±11; kadın: n=54; yaş: 56±11)] oluşturuldu. Diyabetik hastalar 51'i normoalbuminürik (NAlb), 25'i mikroalbuminürik (MikAlb) ve 24'ü makroalbuminürik (MakAlb) olmak üzere alt gruplara ayrıldı. Diyabetik grup (T2DM), 51 NAlb ve 49 diyabetik nefropatili (DN) hastayı kapsadı. Tüm bireylerin plazmalarında RT-PCR yöntemi ile miRNA'lar analiz edildi. Serumda açlık glukozu, total kolesterol, trigliseritler, LDL-kolesterol, HDL-kolesterol, sistatin C, kreatinin, albumin; tam kanda HbA1c ve 24 saatlik idrarda mikroalbumin ve kreatinin düzeyleri ölçüldü. 24 saatlik idrar toplanarak kreatinin klirensi hesaplandı. Serum kreatinin ve serum sistatin C düzeylerine göre glomerüler filtrasyon hızları hesaplandı (eGFR). Her miRNA'nın ekspresyonu tüm diyabetik grupların kendi arasında ve kontrol grubuyla karşılaştırıldı ve ekspresyonların biyokimyasal ölçüm sonuçlarıyla korelasyonları değerlendirildi.İnsanlarda araştırılmış olan ilk 7 miRNA'dan yalnız miRNA-21 çalışma grubu bireylerinin yarısında, diğerleri tüm bireylerde saptandı. Farelerde araştırılmış olan miRNA-129-1-3p ve miRNA-137 çalışma gruplarının az bir kısmında saptandı ve yeterli sayıda olmadığı için değerlendirilmedi. miRNA-212 ise tüm bireylerin yaklaşık yarısında saptanabildi. Tüm grupların yaklaşık yarısında saptanan, miRNA-21'de gözlenen azalmalar diyabetik, DN ve MakAlb grupta kontrollere göre istatistiksel olarak anlamlı bulundu (T2DM: 5 kat, p=0,004; DN: 7, p=0,005; NAlb: 4, p=0,519 ve MikAlb: 5, p=0,559; MakAlb: 7, p=0,005). Tüm gruplardaki tüm bireylerde saptanan miRNA'lardan biri olan miRNA-192'de diyabetik hastaların tümünde 2 kat (p=0,029), DN grubunda 2,4 kat (p=0,027) azalma istatiksel olarak anlamlı bulundu. NAlb grubundaki 1,5 kat azalma ise anlamlı bulunmadı. miRNA-29 ailesinde, -b'de kontrollere göre MikAlb'de azalma ve diğer gruplarında artma gözlendi. 1 kat olarak gözlenen bu farklılıklar istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı. –a ve -c'de MikAlb gruptaki azalmalar istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı (sırasıyla, 2,5 ve 3 kat). miRNA-126'da, tüm gruplardaki farklılıklar kontrollere göre istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı (T2DM: 1; NAlb: 1 kat artma; DN: 1,5, MikAlb: 1; MakAlb: 1,5 kat azalma).miRNA-320c'de, gruplarda kontrollere göre gözlenen azalmalar istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı (T2DM: 2; DN: 2; NAlb: 2; MikAlb: 2, MakAlb: 1,5 kat). miRNA-212'de, tüm gruplarda kontrollere göre gözlenen farklılıklar istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı (NAlb: 1; T2DM: 2 kata yakın artma; DN: 3; MikAlb: 5; MakAlb: 2 kat azalma). Renal fonksiyon belirteçleriyle korelasyonlar incelendiğinde, sistatin C'ye göre eGFR ile miRNA-21, miRNA-192 ve miRNA-126 pozitif ilişki gösterdi (sırasıyla, r=0,262, p=0,018; r=0,203, p=0,013 ve r=0,417, p=0,034). MDRD eGFR ile miRNA-21 ve miRNA-29c anlamlı korelasyon gösterdi (sırasıyla, r=0,243, p=0,029 ve r=0,188, p=0,021) CKD-EPI-Kreatinin ile yalnız miRNA-192'nin ilişkisi anlamlı bulundu (r=0,185, p=0,023). GFR değerleri ile miRNA-29a, –b ve miRNA-212 anlamlı korelasyon göstermedi.Mikroalbuminüri ile miRNA-21, miRNA-192, miRNA-29c ve miRNA-320 anlamlı negatif ilişki gösterdi (sırasıyla, r=-0,323, p=0,003; r=-0,267, p=0,001; r=-0,173, p=0,034 ve r=-0,172, p=0,032).HbA1c ile miRNA-21 anlamlı negatif ilişki gösterdi (r=-0,274, p=0,013).miRNA-21 ve miRNA-192'nin plazma düzeyleri DN'yi sağlıklı kişilerden ayırmadaki tanısal performansları istatistiksel olarak anlamlı bulundu (sırasıyla, AUC=0,726, p=0,0001 ve AUC=0,717, p=0,0001).miRNA-21 için gruplardaki saptanma oranları düşük olmakla birlikte, GFR ve mikroalbuminüri ile ilişkileri dikkate alındığında, bulgularımız miRNA-21 ve miRNA-192'nin diyabetik nefropatiyle ilişkili miRNA'lardan olduğunu desteklemektedir. Azalmalar istatistiksel olarak anlamlı bulunmasa da miRNA-29c DN tanısı açısından yararlı olabilir. miRNA-29c, miRNA-29b, miRNA-126, miRNA-212 ve miRNA-320c'nin DN ile ilişkilerinin belirlenmesi açısından daha çok araştırma gereklidir. miRNA-29a'nın ise DN ile ilişkisi desteklenmemektedir. Posttranskripsiyonel etkili mikroRNA'ların, ilaç keşfi için biyobelirteç olarak terapötik amaçlı kullanılma durumlarına odaklanan araştırmaların yanı sıra plazma ve idrarda tanısal amaçlı da kullanılabilmeleri için daha çok sayıda araştırmaya ihtiyaç vardırAnahtar Kelimeler: Diyabetik nefropati, mikroRNA, miRNA-21, miRNA-192 Microribonucleic acids (microRNA/miRNA/miR-) are produced by cells of many tissues and impact on the cells of many tissues. They have different roles in the development or prevention of various events, especially endothelial damage and fibrosis, and in disorders and diseases of organs such as the heart, liver, brain, and kidney. Microalbuminuria, used in the diagnosis and follow-up of diabetic nephropathy (DN) which is an important public health issue, gives positive results only after renal damage develops. miRNAs are predicted to be useful in the early diagnosis of renal damage. In our study, we aimed to evaluate 10 miRNAs which were found to be related to diabetes in human (miRNA-21a-3p, miRNA-29a-3p, miRNA-29b-3p, miRNA-29c-3p, miRNA-126-3p, miRNA-192-5p and miRNA-320c), and in animal studies (miRNA-129-1-3p; miRNA-137, miRNA-212-3p.) The study group was composed of 50 healthy controls (male: n=24; age: 55±11; women: n=26; age: 54±13) and 100 type 2 diabetic patients (male: n=46; age: 60 ± 11; female: n=54; age: 56±11). Diabetic patients were divided into three subgroups as normoalbuminuric (NAlb) (n=51), microalbuminuric (MicAlb) (n=25) and macroalbuminuric (MacAlb) (n=24) according to the urinary abumin levels. The diabetic group (T2DM) included 51 patients with NAlb and 49 patients with diabetic nephropathy (DN). Plasma miRNAs were analyzed by RT-PCR method. Serum fasting glucose, total cholesterol, triglycerides, LDL-cholesterol, HDL-cholesterol, cystatin C, creatinine, albumin; HbA1c, urinary albumin and creatinine in 24-hour urine were measured. Creatinine clearance was determined by collecting 24-hour urine. The glomerular filtration rates (eGFR) were estimated according to serum creatinine and serum cystatin C levels. The expression of each miRNA was compared between all diabetic groups and the control group, and the correlations of the expressions with the biochemical measurement results were evaluated. Only miRNA-21 from the first 7 miRNAs investigated in humans were detected in half of the study group, others were detected in all individuals. miRNA-129-1-3p and miRNA-137 studied in mouse were detected in a small number of the individuals, and were not evaluated because of lack of sufficient numbers. miRNA-212 could be detected in approximately half of all individuals.The expressions of miRNA-21 which were detected in approximately half of all groups showed statistically significant decreases in the diabetic, DN and MacAlb groups than those in the controls (T2DM: 5-fold, p=0,004; DN: 7, p=0,005; NAlb: 4, p=0,519; MicAlb: 5, p=0,559; MacAlb: 7, p=0,005). The decrease in the expression of miRNA-192, one of the miRNAs detected in all groups, was statistically significant in all diabetic patients (2-fold, p=0,029) and in the DN group (2,4-fold, p=0,027). A 1,5-fold decrease in NAlb group was not statistically significant.In the miRNA-29 family, -b decreased in the MicAlb and increased in the other groups compared with the controls. These differences were approximately one fold and were not statistically significant. The decreases in -a and -c in the MicAlb group were not statistically significant (2,5 and 3-fold, respectively). The differences of the expressions of miRNA-126 in all groups were not statistically significant (T2DM: 1; NAlb: 1-fold increase; DN: 1,5, MicAlb: 1; MacAlb: 1,5-fold decrease). The decreases in miRNA-320c compared with the controls were not statistically significant. (T2DM: 2; DN: 2; NAlb: 2; MicAlb: 2; MacAlb: 1,5-fold).The differences in miRNA-212 expressions that observed in all groups were not statistically significant when compared with the controls ( 1-fold in NAlb, and approximately 2-fold increase in T2DM; DN: 3; MicAlb: 5; MacAlb: 2-fold decreases).Correlations of expressions with renal function markers examined. The eGFR based on cys C showed a positive correlation with miRNA-21, miRNA-192 and miRNA-126 (r=0,262, p=0,018; r=0,203, p=0,013 and r=0,417, p=0,034, respectively). miRNA-21 and miRNA-29c were significantly correlated with MDRD eGFR (r=0,243, p=0,029 and r=0,188, p=0,021, respectively).The correlation of CKD-EPI-creatinine with miRNA-192 was significant (r=0,185, p=0,023). miRNA-29a, –b and miRNA-212 did not show significant correlation with eGFR values.miRNA-21, miRNA-192, miRNA-29c and miRNA-320 were significantly negatively correlated with microalbuminuria (r=-0,323, p=0,003; r=-0,267, p=0,001; r=-0,173, p=0,034 and r=-0,172, p=0,032, respectively).HbA1c and miRNA-21 showed significant negative correlations (r= -0,274, p=0,013).Plasma levels of miRNA-21 and miRNA-192 were found to be statistically significant in distinguishing the DN from healthy subjects (AUC=0,726, p=0,0001 and AUC=0,717, p=0,0001, respectively).Although we couldn't determined the expressions of miRNA in the whole group, our results supported that miRNA-21 and miRNA-192 could be related to diabetic nephropathy with respect to their correlations with the GFR and microalbuminuria. Our results for the expression of miRNA-29c can be helpful for monitoring the diabetes complications for DN, show that more research could be performed for prediction of DN. More research is needed to determine the association of miRNA-29c, miRNA-29b, miRNA-126, miRNA-212 and miRNA-320c with DN. The association of miRNA-29a with DN was not supported in our study. Keywords: Diabetic nephropathy, microRNA, miRNA-21, miRNA-192 100

Diyabetik nefropati, diyabetli hastalarda mortalite ve morbiditenin önde gelen sebeplerinden biridir. Diyabetik nefropatiyi erken tespit etmek efektif tedavilerin başlanması açısından önemlidir. Bu amaçla yeni biyobelirteçler araştırılmaktadır. Bir çok patolojik ve fizyolojik süreçte yer alan galektin-3 ün diyabetik nefropatide de rolü olabileceği yönünde çalışmalar bildirilmiştir. Serum galektin-3 düzeyleri diyabetik böbrek hastalığı ile ilişkili bulunduğu halde idrar galektin-3 düzeylerinin diyabetik nefropatide nasıl değiştiği bilinmemektedir. Tip 2 diyabetli hastalarda serum ve idrar galektin-3 düzeyi ile mikroalbüminüri arasındaki ilişkinin değerlendirildirildiği bu çalışmada tip 2 diyabet tanısı olup mikroalbüminüri gelişmiş 30 hasta ve mikroalbüminüri gelişmemiş 30 hasta çalışmaya dahil edildi. Tüm hastalarda açlık kan şekeri, hemoglobin A1c (HbA1c), kan üre nitrojeni (BUN), kreatinin, düşük dansiteli lipoprotein (LDL), total kolesterol, tam idrar tetkiki, spot idrarda mikroalbumin, spot idrarda kreatinin, serum galektin-3 ve idrar galektin-3 çalışıldı.Çalışmamızda mikroalbüminüri gelişmiş grupta, mikroalbüminüri gelişmemiş gruba göre hem serum hem de idrar galektin-3 düzeyleri yüksek tespit edildi. Mikroalbüminüri düzeyi ile serum ve idrar galektin-3 düzeyi arasında da pozitif korelasyon tespit edildi. Serum galektin-3 düzeylerinin mikroalbüminüri gelişimini öngörmede bağımsız bir etken olduğu ortaya konuldu. Bulgular diyabetik nefropatide galektin-3 ün bir biyobelirteç olarak kulanılabileceği görüşünü desteklemiştir. Galektin-3 ün diyabetik nefropati tedavisinde bir hedef molekül olarak kullanımı konusu halen belirsiz olup öncelikle patogenezin tam olarak aydınlatılması gerekmektedir. Patogenezin tam olarak ortaya konulabilmesi için hem deneysel hem de klinik olarak ileri çalışmalara ihtiyaç vardır. Anahtar sözcükler: diyabetik nefropati, galektin-3, mikroalbüminüri Diabetic nephropathy is one of the leading causes of mortality and morbidity in patients with diabetes. Early detection of diabetic nephropty is important for the initiation of effective treatments. For this purpose, new biomarkers are being investigated. It has been reported that galectin-3, which is involved in many pathological and physiological processes, may also play a role in diabetic nephropathy. Although serum galectin-3 levels are associated with diabetic kidney disease, it is not known how urine galectin-3 levels change in diabetic nephropathy.In this study, we evaluated the relationship between serum and urine galectin-3 levels and microalbuminuria in patients with type 2 diabetes. Thirthy diabetic patients with documented microalbuminuria and 30 normoalbuminuric diabetic patients were included in the study. Fasting blood glucose, Hemoglobin A1c (HbA1c), blood urea nitrogen (BUN), creatinine, low density lipoprotein (LDL), total cholesterol, urine analysis, spot urine microalbumin, spot urine creatinine, serum galectin-3 and urine galectin-3 levels were studied in all patients.In our study, both serum and urine galectin-3 levels were found to be higher in the microalbuminuric group compared to the group without microalbuminuria. There was a positive correlation between microalbuminuria and serum and urine galectin-3 levels. Serum galectin-3 levels were found to be an independent predictor of microalbuminuria development in diabetic patients.Our findings supported the role of galectin-3 as a biomarker in diabetic nephropathy. Galectin-3 might serve as a potential target in the treatment of diabetic nephropathy, yet the pathogenesis remains unclear and must be fully elucidated. In order to establish the exact pathogenesis, further experimental and clinical studies are needed.Key words: diabetic nephropathy, galectin-3, microalbuminuria 46

Giriş ve Amaç: Prediyabet; plazma glukoz düzeyinin normalden yüksek olduğu, ancak diyabet tanı sınırlarına ulaşmadığı durumlar için kullanılan klinik bir terimdir. Prediyabetin daha önce yapılan gözlemsel çalışmalarda artmış kardiyovasküler risk, mortalite ve diyabet gelişimi ile ilişkili olduğu ortaya konmuştur. Bazı çalışmalarda, prediyabetik bireylerde mikrovasküler komplikasyon sıklığının da artmış olduğu gösterilmiştir. Diyabetik retinopati dünyada en önemli önlenebilir körlük nedenlerinden biri ve diyabetin en sık görülen tedavi edilebilir mikrovasküler kronik komplikasyonudur. Diyabetik nefropati tüm dünyada KBY nedenleri arasında ilk sırada yer almaktadır. Diyabetin mikrovasküler komplikasyonlarının prediyabet evresinde tanınıp tedavi edilmesiyle, gelecekte gelişebilecek KBY ve körlük gibi komplikasyonların önlenmesinin sağlanacağı öngörülmektedir. Bu sebeple öncelikle prediyabetik popülasyonda retinopati ve nefropati sıklığını bilmek önemli olacaktır. Türkiye'de bu konuda fikir verebilecek bir çalıșma henüz literatürde bulunmamaktadır.Gereç ve Yöntem: Ocak 2019 Eylül 2019 tarihleri arasında Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesine başvuran ve Biyokimya Anabilim Dalı hasta veri tabanında OGTT ve serum kreatinin sonuçları bulunan kişiler arasından prediyabet tanı kriterlerini karşılayan ve çalışmaya katılmayı kabul eden 30 BAG, 30 BGT, 30 BAG+BGT mevcut hasta çalışmaya dahil edildi. Hastalardan; yaş, cinsiyet, sigara kullanımı, prediyabet risk faktörleri (bilinen hipertansiyon, hiperlipidemi, psikiyatrik hastalık, gestasyonel diyabet veya iri bebek doğurma öyküsü, koroner, periferik veya serebral vasküler hastalık ve ailede diabetes mellitus varlığı öyküsü) bilgileri alındı. Boy, vücut ağırlığı ve bel çevresi ölçüldü. Hastalardan sabah alınan ilk idrar örneğinde spot idrarda mikroalbümin/kreatinin oranına bakıldı. Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Anabilim Dalı'nda detaylı göz muayenesi gerçekleştirildi ve uygun görülen 86 hastaya fundus floresein anjiografi (FFA) çekildi. FFA'da mikroanevrizma ve/veya periferik/maküler iskemi ve/veya vasküler sızıntı saptanan hastalarda retinopati mevcut kabul edildi.Bulgular: Çalışmamıza dahil edilen 86 hastanın 16'sında (%18,6) FFA bulgularına göre çok hafif düzeyde non proliferatif retinopati saptandı. 86 hastanın 13'ünde (%15,1) nefropati saptandı. Toplamda retinopati veya nefropati saptanan 25 hasta mevcuttu (%29,1). Prediyabet alt tiplerine göre retinopati dağılımı incelendiğinde BAG grubunda %14,3, BGT grubunda %13,8, BAG+BGT grubunda %27,6 olarak bulundu. Nefropati oranı BAG grubunda %10,7, BGT grubunda %13,8, BAG+BGT grubunda ise %20,7 olarak saptandı. Total komplikasyon oranı ise BAG grubunda %21,4, BGT grubunda %27,6 BAG+BGT grubunda %37,9 olarak bulundu. Gruplar arası bu farklar istatistiksel olarakVIIIbulunmadı. Çalışmamızda diyabetik retinopatinin; yaş, sistolik ve diastolik kan basıncı, serum ürik asit düzeyi, e--GFR ve anti--hiperlipidemik ilaç kullanımı ile anlamlı ilişkisi tespit edildi. Diyabetik nefropati ile sistolik kan basıncı, serum ürik asit seviyesi ve e--GFR düzeyi arasında anlamlı ilişki saptandı. Bilinen vasküler (koroner, serebral veya periferik) hastalık varlığı ile hem retinopati, hem de nefropati arasında anlamlı ilişki tespit edildi.Sonuç: Çalışmamızda prediyabetiklerde hem retinopati, hem de nefropati sıklığının beklenenden daha yüksek olabileceği ortaya konulmuştur (%18,6 vs %15,1). Kombine bozukluk (BAG+BGT) grubunda en fazla olmak üzere tüm prediyabet alt tiplerinde yüksek komplikasyon oranları gösterilmiştir. Ayrıca prediyabetiklerde makrovasküler komplikasyonlar ile mikrovasküler komplikasyonlar arasında ilişki olabileceği tanımlanmıştır. Son çalışmalar ışığında prediyabetiklerde yalnızca makrovasküler komplikasyonların değil; mikrovasküler komplikasyonların da eski bilinen oranlara göre daha yüksek olduğu görülmektedir. Bu sebeple bu konudaki çalışmalar arttıkça tarama ve tedavi konusunda yaklaşımların değişme ihtimali mevcuttur. Aim and purpose: Prediabetes is a condition which plasma glucose levels are higher than normal but do not reach the level of diabetes diagnose standards. Previous observational studies have shown that prediabetes is associated with increased cardiovascular risk, mortality and development of diabetes. In some studies, it has been shown that the frequency of microvascular complications is increased in prediabetic individuals. Diabetic retinopathy is one of the most important preventable causes of blindness in the world and the most common treatable microvascular chronic complication of diabetes.Diabetic nephropathy is the leading cause of CRF worldwide. Diagnosis and treatment of microvascular complications of diabetes in the prediabetes stage is expected to prevent future complications such as CRF and blindness. Therefore, it will be important to know the incidence of retinopathy and nephropathy in the prediabetic population. A study on this issue in Turkey is not yet available in the literature.Material and method: We selected, 30 IFG, 30 IGT and 30 IFG+IGT prediabetic patients, who admitted to Ege University Medicine Faculty between January 2019September 2019 and who has the results of OGTT and serum creatinin levels in the database of Department of Biochemistry. The information of age, gender, smoking status and presence of prediabetes risk factors (known hypertension, hyperlipidemia, psychiatric disease, gestational diabetes or history of giving birth to a large baby, history of coronary, peripheral or cerebral vascular disease and family history of diabetes mellitus) were obtained from patients. Height, body weight and waist circumference were measured. Microalbumin/creatinine ratio in spot urine was examined in the first urine sample taken in the morning. Detailed eye examination performed in Ege University Faculty of Medicine Department of Ophthalmology and fundus fluorescein angiography (FFA) was performed in 86 eligible patients.Results: Of the 86 patients included in our study, 16 (18.6%) had very mild nonproliferative retinopathy according to FFA findings. Nephropathy was detected in 13 of 86 patients (15.1%). There were 25 patients (29.1%) with retinopathy or nephropathy. The distribution of retinopathy according to prediabetes subtypes was found to be 14.3% in the IFG group, 13.8% in the IGT group, and 27.6% in the IFG+IGT group. The rate of nephropathy was 10.7% in the IFG group, 13.8% in the IGT group, and 20.7% in the IFG+IGT group. Total complication rate was found to be 21.4% in IFG group, 27.6% in IGT group and 37.9% in IFG+IGT group. These differences between the groups were not statistically significant. In our study, diabetic retinopathy was found to be significantly associated with age, systolic and diastolic blood pressure, serum uric acid level, e GFR andXanti--hyperlipidemic drug use. A significant relationship was found between diabetic nephropathy and systolic blood pressure, serum uric acid level and e--GFR level. There was a significant relationship between the presence of known vascular (coronary, serebral or peripheral) disease and both retinopathy and nephropathy.Conclusion: In our study, both the incidence of retinopathy and nephropathy may be higher than expected in prediabetic patients (%18,6 vs %15,1). High complication rates have been shown in all prediabetes subtypes, most commonly in the combined disorder (IFG + IGT) group. In addition, it has been described that there may be a relationship between macrovascular complications and microvascular complications in prediabetic patients. In the light of recent studies, it is seen that not only macrovascular complications but also microvascular complications are higher in prediabetic patients compared to the previous known rates. Therefore, as studies on this subject increase, there is a possibility that approaches about screening and treatment will change. 71

Bu çalışmada amaç eNOS 4 a/b gene polmorfizmi ile diyabetik nefropati arasındakiilişkiyi değerlendirmektir. Çalışma DN tanısı konmuş 58 hasta (26 kadın, 32 erkek) ve klinikyöntemlerle Tip 2 diyabetes mellitus olduğu belirlenen 55 kontrol ( 43 kadın,12 erkek)üzerinde yapıldı. Spesifik primerler ve polimeraz zincir reaksiyonu (PZR) yöntemlerikullanılarak jel elektroforezinde gözlemlendi.Endotelyal nitrik oksit sentaz 4 a/b genotip frekansları aa, bb, ab için DN grubundasırasıyla %8,6, %59,7, %27,6 ve kontrol grubunda ise sırasıyla %12,7 , %45,5 %41,8 olarakhesaplandı.Sonuçlar hasta-kontrol grupları ile eNOS 4a/b gen polimorfizimi arasında anlamlı birfark bulunmadığını göstermiştir. Cinsiyet, sigara kullanımı, aile öyküsü ve diyabet süresi DNile ilişkili risk faktörleri olarak bulundu.Anahtar Kelimeler: Tip 2 diyabet, diyabetik nefopati, eNOS,4 a/b, polimorfizm In this work, the aim was to assess the relationship between eNOS 4 a/b genepolymorphisms with diabetic nephropathy. The study has been performed on 58 patients (26Women, 32 Man) and 55 inviduals (43 Women, 12 Man) proven to have Tip 2 DM withclinical diagnosis. The technique will use a polymerase chain reaction and specific primers,followed by gel electrophoresis.The frequencies of eNOS gene 4 a/b genotypes were found to be %8,6 for aa, %59,7for bb and %27,6 for ab, in the DN group and %12,7 for aa, %45,5 for bb and %41,8 for abin the control group.The results showed no significant difference between eNOS 4 a/b gene polymorphismwith patient-control group. Gender, smoking, family DM history and duration of diabeteswere found to be associated with DN.Keywords: Type 2 diabetes, diabetic nefropati, eNOS, 4 a/b, Polymorphism 49

YÖK Tez No: 609831 Diyabetes Mellitus (DM), kronik hiperglisemi, hipertansiyon, dislipidemi, mikroalbuminüri ve enflamasyon ile karakterize, metabolik bir hastalıktır. İnsülinin salgılanması ve/veya etkinliğinde bozukluk olan tip 2 diyabette vardır. Bu tez çalışmasında tip 2 diyabette C-peptidin, ileri glikasyon son ürünleri (AGE), dönüştürücü büyüme faktörü-beta 1 (TGF-β1) ve hepatosit büyüme faktörü (HGF) ile ilişkilerinin nefropati kriterleri eşliğinde incelenmesi amaçlanmıştır. 40-65 yaş aralığında yer alan 17 mikroalbüminürili, 20 makroalbüminürili ve 21 nefropatisiz tip 2 diyabet hastası ve 19 sağlıklı bireyden alınan açlık kan örneklerinde glukoz, HbA1c, insülin, C-peptid, kreatinin, AGE, TGF-β1 ve HGF ölçülmüş, kan örneklerine paralel olarak alınan idrar örneklerinde ilgili ölçümler yapılarak glomerüler filtrasyon hızı, AGE klirensi, mikroalbüminüri ve total protein konsantrasyonları saptandı. Hasta ve kontrol gruplarından elde edilen örneklerden AGE, TGF-β1 ve HGF ELISA metodu ile tayin edildi. Çalışmamızda nefropatisiz tip 2 diyabetli grupta (DM grubu) glisemik kontrol bozuldukça AGE oluşumunun ve idrar ile atılımının arttığı saptandı. Diyabetik nefropatili grupta (DN grubu), serumda ve idrarda ölçülen AGE değerleri arasında pozitif korelasyon saptandı. DM ve DN gruplarında serumda HGF konsantrasyonunun arttığı, serum HGF ve insülin konsantrasyonları arasında pozitif korelasyon bulunduğu, renoprotektif olduğu öne sürülen HGF'nin AGE klirensini arttırdığı gösterildi. DM grubunda C-peptid'in glomerüler hiperfiltrasyona karşı koruyucu olduğu, proteinüriyi azalttığı ve TGF-β1 artışının ürik asit klirensinde azalmaya yol açtığı öne sürüldü. DM grubunda ürik asidin insülin salgılatıcı etkisi insülinin ise antiürikozürik etkisi olduğu görüldü. Bulgularımız, literatür bilgileri ile birlikte değerlendirildiğinde C-peptid'in proksimal tübülüs hücrelerinde olasılıkla insülin ile birlikte, AGE klirensini arttırarak TGF-β1 ile uyarılan fibrozu (EMT) ortadan kaldırma olasılığı olduğu düşünülmektedir. Bulgularımızı destekleyecek daha ileri çalışmalara ihtiyaç olduğu düşünülmektedir. Diabetes Mellitus (DM) is a metabolic disease characterized by chronic hyperglycemia, hypertension, dyslipidemia, microalbuminuria and inflammation. Type 2 diabetes is the most common form of diabetes characterized by mainly decreased of secretion and /or activity its action. The aim of this study was to investigate in type 2 diabetic patients the relationship between C-peptide and criteria of nephropathy, advanced glycation end products (AGE), transforming growth factor beta 1 (TGF-ß1), hepatocyte growth factor (HGF). Glucose, HbA1c, insulin, C-peptide, creatinine, AGE, TGF-β1 and HGF were measured in fasting blood samples taken from the 17 microalbuminuric, 20 macroalbuminuric and 21 type 2 diabetic patients without nephropaty and 19 healthy individuals the ages raniging in the range from 40 to 65 years. The urine samples glomerular filtration rate, AGE clearance, microalbuminuria and total protein concentrations were determined by making related measurements. AGE, TGF-β1 and HGF parameters were determined by ELISA method from the samples obtained from the patients and the control group. In our study, it is found that AGE formation and its excretion with urine increase in organisms in general when glycemic control deteriorates in type 2 diabetic (without nephropaty) patients (DM group). In diabetic nephropathy (DN) group, there is a positive correlation determined between the measured AGE values of serum and urine. In DM group and DN group it is showed that HGF concentration in the serum was increased, positive correlation between serum HGF and insulin concentrations is located, HGF increases the clearance of AGE which is known to be renoprotective. In the DM group it is suggested that C-peptide is protective against glomerular hyperfiltration, it reduce reduce proteinuria and increased TGF-β1 decreases clearance of uric acid. In the DM group, insulin releasing effect of uric acid and anti-uricosuric effect of insulin were observed. In our findings when considered with the literature; C-peptide possibly with insulin, is considered to be likely to eliminate the TGF-β1-induced fibrosis (EMT) in the proximal tubule cells by increasing the clearance of AGE. However, further studies are needed.

Diyabetik nefropati (DNP), diabetes mellitusun önemli bir mikrovasküler komplikasyonudur ve dünya çapında son dönem böbrek yetmezliğinin en sık nedenidir. Diyabetes mellitusun tedavi maliyetleri ve komplikasyonları, sağlık hizmeti harcamaları üzerinde büyük bir yük teşkil etmekte olup, diyabetik nefropatinin patogenezinde ve ilerlemesinde kayda değer faktörleri tanımlamak için büyük bir ihtiyaç yaratmaktadır. Kronik hiperglisemi, diyabetik nefropatide metabolik, biyokimyasal ve vasküler anormalliklerin başlıca nedeni olmaya devam etmektedir. Vasküler ve hücresel ortamda aşırı oksidatif stresin teşviki, kronik hipergliseminin en erken ve en önemli metabolik sonuçlarından biri olan endotel hücre fonksiyon bozukluğuna yol açar. Bu bozulmalar, ileri glikasyon son ürünlerinin ve serbest radikallerin aşırı üretimi ve antioksidanların ve antioksidan mekanizmaların konjüge edilmesine neden olur. Diyabetik nefropatide oksidatif stresin rolünün olması, bugüne kadar sınırlı olan birçok terapötik stratejinin araştırılmasına yol açmıştır. Bu çalışmada diyabetik nefropatili hastalarda oksidatif stresin, hücre içi antioksidan sistemin promotoru olan NRF-2 (Nüklear faktör eritroid 2 ile ilişkili faktör-2) seviyesi ve DNA hasarı üzerindeki etkisi incelendi. Bu çalışmada diyabetik nefropati tanısı almış 30 hasta ile sağlıklı 30 bireyden alınan kan örneklerindeki NRF2 ve 8-OHdG (8-Hydroxy-2'-Deoxyguanosine) seviyeleri ELISA yöntemiyle TAS, TOS, OSI ve LOOH seviyeleri ise kolorimetrik yöntemleanaliz edildi. Çalışma sonucunda DNP grubunda TOS, LOOH, OSI, 8-OHdG seviyelerinin kontrol grubuna kıyasla anlamlı düzeyde arttığı tespit edilirken NRF-2, TAS ve SH seviyelerinin azalmış olması hücre içi oksidatif stresin arttığını göstermiştir. Çalışma sonucunda nefropatili hastalarda NRF-2 seviyesinin azalmasına bağlı olarak antioksidan kapasitenin oksidatif stresi kompanse edememesi, DNP gelişen hastalarda hücresel düzeydeki hasarın düzeltilemeden hücresel yıkımın çok hızlı olduğu söylenebilir. Bu veriler doğrultusunda DNP hastalarında dekompanse olmuş antioksidan kapasitenin düzenlenmesine yönelik tedavi stratejilerinin geliştirilmesi, artmış olan yıkımın önlenmesi veya azaltılmasına katkı sağlayabilir. Diabetic nephropathy is an important microvascular complication of diabetes mellitus and is the most common cause of end-stage renal failure worldwide. Treatment costs and complications of diabetes mellitus are a major burden on health care expenditures and create a great need to identify significant factors in the pathogenesis and progression of diabetic nephropathy. Chronic hyperglycemia continues to be the main cause of metabolic, biochemical and vascular abnormalities in diabetic nephropathy. The promotion of excessive oxidative stress in the vascular and cellular environment leads to endothelial cell dysfunction, one of the earliest and most important metabolic consequences of chronic hyperglycemia. These deteriorations, causes over production of advanced glycation end products and free radicals and conjugating antioxidants and antioxidant mechanisms. The role of oxidative stress in diabetic nephropathy has led to the search for many therapeutic strategies that have been limited to date. In this study, we investigated the effect of oxidative stress on the level of NRF-2 (Nuclear factor erythroid 2 related factor-2), the promoter of the intracellular antioxidant system and DNA damage in diabetic nephropathy patients. In this study, 30 patients with diabetic nephropathy and 30 healthy individuals were evaluated with NRF2 and 8-OHdG (8-Hydroxy-2'-Deoxyguanosine) levels by ELISA method and TAS, TOS, OSI and LOOH levels analyzed by colorimetric method. As a result of the study, while it was determined that TOS, LOOH, OSI, 8-OHDOG levels were significantly increased in DNP group compared to the control group, decreased NRF-2, TAS and SH levels showed increased intracellular oxidative stress. At the end of the study, it can be said that cellular destruction is very rapid in DNP patients, because antioxidant capacity decreases and dose not compansate the oxidative stress due to decreased Nrf-2 level. Increased oxidative stress caused lipid and DNA damage, resulting in diabetic nephropaty. Therefore, it will be effective in treatment of antioxidant suplemantation which will increase the level of Nrf-2 in DNP patients. 110

Diyabetes Mellitus (DM) insülin eksikliği veya etkisizliği sonucunda kan şekerinin regüle edilememesine bağlı olarak, metabolizmanın ve dokuların etkilendiği, akut ve kronik komplikasyonların eşlik ettiği, metabolik bir hastalıktır. Günümüzde diyabetin pek çok çeşidi tanımlanmış olup; her bir çeşidinde hastalık mekanizmasında ve dokuların hastalıktan etkilenmesinde farklılıklar olmaktadır. Yüksek kan şekerinin direkt olarak dokularda hasarlayıcı etkisinin; indirekt olarak da gelişen hipoksi ve kronik vasküler hasara bağlı perfüzyon azalmasının dokuları etkileyen temel mekanizmalar olduğu bilinmektedir. Gebelik öncesinde başlayıp, nefropati, retinopati gibi kronik komplikasyon gelişmiş bir gebe ile gebeliği sırasında diyabet hastalığı oluşmuş bir gebenin, bebeklerinin farklı klinik tablo sergilediği görülmüştür. Göbek kordonu bağ dokusunun (Wharton Jölesi) mezenkimal kök hücreler açısından zengin olduğu bilinmektedir.Çalışmamızda daha önceden diyabet hastası olup, vasküler komplikasyon olarak nefropati gelişmiş (VK-PGDM) 7 gebe, gebeliği sırasında diyabet tanısı almış olan (GDM) 7 gebe ve herhangi bir hastalığı bulunmayan (Kontrol) 7 gebeden doğum sonrası alınan göbek kordonları kullanıldı. Bu dokulara; H-E, Masson Trikrom ve PAS boyaları uygulanarak ışık mikroskobik değerlendirmesi yapıldı. Wharton Jölesinden enzimatik sindirme metodu ile buradaki kök hücreler izole edildi. Mezenkimal kök hücrelerde (+) olduğu bilinen CD73, CD90, CD105, (-) olduğu bilinen CD45 ve CD34 kokteyl belirteçleri kullanılarak flow-sitometri cihazı ile sayıları tespit edildi. Ayrıca yine aynı belirteçler kullanılarak mezenkimal kök hücreler immünohistokimyasal boyama ile görsel açıdan değerlendirildi.Çalışmamızın sonucunda; göbek kordonu çapının GDM grubunda artmasına rağmen VK-PGDM grubunda azalmış olduğu; göbek kordonu arter duvar kalınlıklarının GDM ve VK-PGDM'de belirgin olarak artmış olduğu bulunmuştur. Wharton Jölesi mezenkimal kök hücrelerinin ise GDM'li grupta artarken VK-PGDM'li grupta belirgin olarak azaldığı tespit edilmiştir.Anahtar Kelimeler: Göbek Kordonu, Wharton Jölesi, Mezenkimal Kök Hücre, Gestasyonel Diyabet, Pregestasyonel Diyabet Diabetes Mellitus (DM) is a metabolic disease that is associated with aberrant blood sugar level, which occurs as a result of insufficient and/or ineffective insulin. DM has affects on body metabolism and tissues and mostly accompanied with acute and chronic complications.Up to date several different types of DM have been described each of which have different mechanisms in affecting and damaging the tissues. Today we know that high blood sugar leads to damage in tissues via vascular damage which reveals decreased vascular perfusion and eventually hypoxia. In this context, babies whom born to women who developed DM and associated chronic complications such as nephropathy, retinopathy before pregnancy, present different clinical picture than the babies whom born to women who develops DM during the pregnancy. It is known that, umbilical cord connective tissue (Wharton Jelly) was rich for mesenchymal stem cells.In the current study we studied on umbilical cord samples that were obtained from 7 pregnant women who had DM diagnosis and developed nephropathy complication before pregnancy (VK-PGDM), 7 pregnant women who developed DM during pregnancy (GDM) and 7 healthy pregnant women, respectively. These cords were evaluated under light microscope after staining with H-E, Masson Trichrome and PAS, respectively. Stem cells were isolated from Wharton Jelly via enzymatic digestion. Derived mesenchymal stem cells have been determined and counted by flow cytometry based on the (+) markers of CD73, CD90, CD105 and (-) markers of CD45 and CD34. Using the same markers, mesenchymal stem cells have also been stained with immunohistochemistry technique. Our analysis revealed increase of the diameter of the cord derived from GDM group while the diameter of the cord from VK-PGDM group were found to be decreased. We also identified significant thickening of the arterial walls in both GDM and VK-PGDM groups. Wharton Jelly mesenchymal cell number was found to be increased in GDM group and significantly decreased in VK-PGDM group. Key Words: Umbilical Cord, Wharton Jelly, Mesenchymal Stem Cell, Gestational Diabetes, Pre- Gestational Diabetes 98

TİP 2 DİYABET HASTALARINDA APELİN VE ENDOKAN DÜZEYİNİN BÖBREK FONKSİYON KAYBI VE KARDİOVASKÜLER HASTALIK GÖSTERGELERİ İLE İLİŞKİSİAmaç: Tip 2 Diyabet hastalarında Apelin ve Endokan düzeylerinin, böbrek fonksiyon kaybı ve kardiovasküler hastalık varlığını gösteren parametrelerle ilişkisini saptamayı hedefledik.Yöntem: Çalışmamıza Ağustos 2015 ile Ekim 2017 tarihleri arasında İstanbul Medeniyet Üniversitesi Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi Diyabet ve Dahiliye Poliklinikleri'ne Tip 2 Diyabetes Melitus (DM) tanısıyla ardışık başvuran 100 hasta alındı. Kriterlere uyumlu hastaların başlangıç ve 6. ay olmak üzere 2 viziti değerlendirildi. Fizik muayeneleri yapıldı. Beden kitle indeksleri (BKİ), bel ve kalça çevresi ölçümleri kaydedildi. Rutin kan tahlilleri ve 24 saatlik idrarda protein, kreatinin ve mikroalbumin değerleri kaydedildi. Apelin ve Endokan düzeyleri için kan alındı. Elektrokardiyogramları (EKG) çekildi. Ekokardiografi(EKO) incelemeleri, karotis intima media kalınlığı (CIMT) ve brakial arter akım aracılı dilatasyon (FMD) ölçümleri yapıldı. Hastaların Apelin ve Endokan düzeylerinin, subklinik ateroskleroz göstergesi olan CIMT ve brakial arter FMD ölçümleri ile ve EKO'da diastolik disfonksiyonu gösteren Mitral E/A oranı ile ilişkisi, 6 aylık glomerüler filtrasyon hızı (GFR) kaybı ve proteinüri, mikroalbuminüri progresyonu ile ilişkisi istatistiksel olarak değerlendirildi.Bulgular: Endokan düzeyleri ile CIMT (p=0.363) ve brakial arter FMD ölçümleri arasında (p=0.808) korelasyon saptanmadı; ancak Mitral E/A oranı için Apelin, Endokan, GFR, 24 saatlik idrarda mikroalbumin ve DM yılı ile modelleme yapılarak bakılan lineer regresyon analizinde, Endokan düzeylerinin diastolik disfonksiyon için bağımsız bir risk faktörü olduğu görüldü. Endokan median değerlerine göre iki gruba ayrılan hastalarda 6 aylık GFR kayıpları açısından fark saptanmadı (p=0.202). Hastalar 24 saatlik idrarda mikroalbuminüri değerlerine göre gruplandırıldı. Mikroalbuminürisi olmayan grupta Endokan düzeyleri en yüksekken (284.4±142.5, p=0.046), mikroalbuminürisi olan grupta Endokan düzeylerinin en düşük olduğu (163.8±107.3, p=0.046) görüldü. Apelin median değerlerine göre iki gruba ayrılan hastalarda hastaların 6. ay GFR (70.6±27.7 vs 82.3±19.6, p=0.046) değerleri arasında anlamlı fark çıktı ancak; gruplar arasında 6 aylık GFR kaybı açısından fark saptanmadı (-6.3±13.5 vs -3.5±11.8, p 0.461). Apelin düzeleri ile CIMT (p=0.534), brakial arter FMD (p=0.446) ve Mitral E/A (p=0.417) değerleri arasında ilişki saptanmadı. Apelin düzeyleri ile 24 saatlik idrarda mikroalbumin atılımı arasında ilişki saptanmadı (p=0.854). Apelin düzeyleri düşük olan grubun diyabet yılının daha uzun olduğu (13±9 vs 9±6, p=0.036), yine bu grubun başlangıç ürik asit değerlerinin daha yüksek olduğu (5.8±1.7 vs 5.1±1.3, p=0.042) görüldü. Sonuç: Endokan düzeyleri; Tip 2 DM hastalarında diastolik disfonksiyon için bağımsız bir risk faktörüdür ve bu hasta grubunda diğer parametrelerle birlikte kullanımı kardiovasküler riski belirlemede faydalı olabilir. Çalışmamızda mikroalbuminüri düzeyleri ile arasında negatif korelasyon saptanmış olsa da; literatürde yapılan benzer çalışmalarda birbirinden farklı sonuçlar çıkmıştır. Bu nedenle diyabetik nefropati progresyonunu öngörmede kullanımı için daha büyük ölçekli ve uzun takip süreli çalışmalara ihtiyaç vardır. Apelin'in diyabetik hastalarda kardiovasküler risk belirteçleri ile ilişkisi gösterilemedi ancak; diyabetik nefropati takibinde diğer parametrelerle birlikte kullanıldığında faydalı bir belirteç olabileceğini düşünmekteyiz. Apelin seviyeleri daha düşük olan hastaların ürik asit değerlerinin daha yüksek ve renal fonksiyonların daha bozuk olması; Apelin ve ürik asitin inflamasyon aracılı ve muhtemelen birbiriyle ilişkili mekanizmalarla renal sistem üzerinde etkisi olduğunu düşündürmektedir.Anahtar Kelimeler: Apelin, Endokan, diyabetik nefropati, kardiovasküler hastalık, ateroskleroz, endotel disfonksiyonu, Tip 2 Diabetes Mellitus THE RELATIONSHIP OF APELINE AND ENDOCAN LEVELS WITH KIDNEY FUNCTION LOSS AND CARDIOVASCULAR DISEASE PARAMETERS IN TYPE 2 DIABETES PATIENTS Aim: In this study, we aimed to determine the relationship between Apelin and Endocan levels with parameters indicating renal and cardiovascular dysfunction in patients with type 2 Diabetes Mellitus (DM).Method: Study was conducted with 100 Type 2 DM diagnosed patients in İstanbul Medeniyet University Göztepe Training and Research Hospital Diabetes and Internal Medicine Clinics. Initial and 6th month visits of patients in accordance with the criteria were evaluated. Physical examinations were performed. Body mass index, waist and hip circumferences were calculated. Routine blood tests and urine tests including protein, creatinine and microalbumin were recorded. Apelin and Endocan parameters were added to initial routine blood tests and electrocardiograms (ECG) were also performed. Echocardiography (ECO) examinations, carotid intima media thickness (CIMT) and brachial artery flow-mediated dilatation (FMD) measurements were performed. Relation of Apelin and Endocan levels with CIMT, brachial artery FMD measurement, parameters showing diastolic dysfunction in ECO, loss of 6-month glomerular filtration rate (GFR), proteinuria and microalbuminuria were statistically evaluated. Results: There was no correlation between Endocan levels and CIMT(p=0.363), brachial artery FMD measurements (p=0.808); however in modeling using Apelin, Endocan, GFR, microalbuminuria in 24-hour urine sample and DM year in the linear regression analysis for mitral E/A ratio; Endocan levels were found to be an independent risk factor for diastolic dysfunction. There was no difference between the 6-month GFR losses of the patients who were divided into two groups according to Endocan median values(p=0.202). When the patients grouped according to microalbuminuria in 24-hour urine sample; Endokan levels were the highest (284.4±142.5, p=0.046) in the group without microalbuminuria, and the lowest in the group with microalbuminuria (163.8±107.3, p=0.046). There was no correlation between Apelin and CIMT (p=0.534), brachial artery FMD (p=0.446) and Mitral E/A ratio (p=0.417). Significant difference was found in the 6th month GFR (70.6±27.7 vs 82.3±19.6, p=0.046) in patients with two groups according to Apelin median values but there was no difference in the 6-month GFR loss between the groups (-6.3±13.5 vs -3.5±11.8, p=0.461). Apelin levels were not correlated with 24-hour urine microalbuminuria (p=0.854). The group with lower Apelin levels had a longer duration of DM (13±9 vs 9±6, p = 0.036), with higher baseline uric acid levels (5.8±1.7 vs. 5.1±1.3, p = 0.042).Conclusion: Endocan level is an independent risk factor for diastolic dysfunction in Type 2 DM patients and its use in combination with other parameters in this group of patients may be useful in determining cardiovascular risk. Although there was a negative correlation between microalbuminuria levels and Endocan levels in our study, different results were obtained in similar studies in the literature. For this reason, in the case of diabetic nephropathy, there is a need for larger scale and longer follow-up studies for the use of the Endocan molecule for the prediction of nephropathy progression. Apelin molecule has not been shown to be associated with cardiovascular risk markers in diabetic patients in our study, but we think that Apelin molecule may be a useful marker for follow-up of renal function in diabetic nephropathic patients when used in combination with other parameters. İn patients with lower Apelin levels, uric acid levels are higher and renal function is more impaired, suggesting that Apelin and uric acid are effects on the renal system through inflammatory mediators and possibly interrelated mechanisms.Key words: Apelin, Endocan, diabetic nephropathy, cardiovascular disease, atherosclerosis, endothelial dysfunction, Type 2 Diabetes Mellitus 90

Giriş ve amaç: Bu çalışmada 3. basamak olarak hastanemize başvuran tip 2 diyabetik hastaların glisemik kontrol durumunu görmek ve kronik komplikasyon sıklığını araştırmak amaçlanmıştır. Bu şekilde tedavi etkinliğini değerlendirmek ve metabolik kontrol hedeflerine ulaşmak için uygulamalarımızı güncellemeyi hedefledik. Bu durumun hastaların yaşam kalitesini ve süresini arttırmaya katkı sağlayacağını düşünmekteyiz.Gereç ve yöntem: Çalışmamıza 01/06/2018 ve 01/08/2018 tarihleri arasındaki dönemde Gaziantep Üniversitesi Tıp Fakültesi Şahinbey Araştırma ve Uygulama Hastanesi Endokrinoloji ve Metabolizma Hastalıkları Bilim Dalı polikliniğine başvuran daha önceden takipli toplam 351 diyabetik hasta araştırmaya dahil edilmiştir. Çalışmamızda hastaların yaş, cinsiyet ve bilinen ek hastalıkları sorgulandı; diyabet tipi ve almakta olduğu tedavi kaydedildi. Diyabetik hastalardan rutin olarak istenen tetkiklerden cbc, üre, kreatinin, açlık kan şekeri, tokluk kan şekeri, hemoglobin A1c (HbA1C), total-, LDL-, HDL kolesterol ve trigliserid değerleri, tam idrar tahlili, spot idrarda kreatinin,mikroalbumin ve mikrototalprotein düzeyleri retrospektif olarak incelenmiş ve kaydedilmiştir. Hastaların eşlik eden hastalıkları (hipertansiyon, hiperlipidemi, kalp hastalığı, inme) sorgulandı ve tedavisi kaydedildi. Mikrovasküler komplikasyonlar (retinopati, nefropati, myopati) ve makrovasküler komplikasyonlar (aterosklerotik kalp hastalığı, periferik arter hastalığı,svo varlığı) açısından hasta sogulandı ve kaydedildi.Bulgular: Çalışmamıza alınan hasta sayısı toplam 351 kişiydi.Hastaların %59,0'ınınkadın, %41,0'ının erkek cinsiyette olduğu saptandı.%7,1'i tip 1 diyabetli, %92,9'u tip 2 diyabetli hastalardan oluşmaktaydı.HbA1c değerleri ve AKŞ değerlendirildiğinde ortalama HbA1c değeri %8,2 olarak saptandı. Hedef HbA1c değerine ulaşan hasta oranı %35,3'di. Hastaların hedef açlık kan şekerine ulaşma oranı %26,8 olarak tespit edildi.Hastanın hipertansiyon tanısı, süresi ve tedavisi kaydedildi. Toplam hipertansif hasta oranı %35,9 olarak saptandı. Hipertansif hastaların %92,9'ü tedavi almakta olup %7,1'i tedavi almamaktaydı. Kadın hastalarda hipertansiyon varlığı erkek hastalara göre anlamlı düzeyde daha yüksek tespit edildi(p=0,001).Kadınların %43,0'ında hipertansiyon varlığı bulunurken erkeklerin %25,7'sinde hipertansiyon saptandı.Hastaların hiperlipidemi tanısı ve almakta olduğu tedavisi sorgulandı.HDL Kolesterol düşüklüğü %51,6;LDL Kolesterol yüksekliği %89,5 ve TG yüksekliği %66,1 oranında saptandı.Retinopati varlığı hastanın yakın zamandaki muayenesinden ve hastanemizdeki uzman göz doktoru tarafından muayene sonucu oluşturulmuş ve kaydedilmiştir. Hastaların %28,2'sinde retinopati varken, %71,8'inde yoktu. Retinopatisi bulunanların %92,9'unda nonproliferatif retinopati bulunmaktayken, %7,1'inde proliferatif retinopati bulunmaktaydı.Diyabetik nefropati oranı için spot idrarda albümin/kreatinin oranına bakıldı ve hastaların %28,8'inde albüminüri saptanırken, %71,2'sinde albüminüri görülmemiştir. Albüminürisi bulunan hastaların %79,2'sinde mikroalbüminürisi bulunurken, %20,8'inde makroalbüminüri bulunmaktaydı. Mikrovasküler komplikasyonlar ve makrovasküler komplikasyonlar kaydedildi ve oranına bakıldı.Hastaların %20,2'sinde koroner arter hastalığı saptanmışken, %79,8'inde koroner arter hastalığı bulunmamaktaydı. Araştırmaya dahil edilen diyabetli hastaların %51,6'sında polinöropati bulunurken %48,4'ünde bulunmamaktaydı.Hastaların %26,8'i sigara kullanmaktayken,%73,2'si sigara kullanmamaktaydı. Erkek hastalarda sigara Hastaların %49,8'i oral antidiyabetik kullanırken,%49,3'ü insülin kullanmaktaydı. Tip 1 diyabetli hastaların tamamı(%100) insülin kullanırken, tip 2 diyabetli hastaların %53,7'si oral antidiyabetik, %45,4'ü insülin kullanmakta olup %0,9'u ilaç kullanmamaktaydı.İnsülin kullanan hastaların %52,6'sı bazal bolus insülin, %27,7'si karışım insülin, %19,7'si de bazal insülin kullanmaktaydı.Sonuç: Sonuç olarak bu çalışmamızda da görüldüğü gibi diyabetik hastalarda metabolik kontrol hedeflerine ulaşamayan hasta oranı hala yüksektir. Önemli bir halk sağlığı sorunu olan diyabet ve komplikasyonlarının önlenmesi ve azaltılması için ulusal ve yerel karar vericiler düzeyinde istek ve kararlılık sağlanmalı; diyabetik hasta eğitimi ve düzenli takibi aksatılmadan yapılmalıdır İntroduction and aim: The aim of this study is to determine the point of glycemic control in patients admitted to our hospital and to investigate the frequency of chronic complications. Thus, we aimed to evaluate our treatment efficacy and to update our practices in order to reach the metabolic control targets by seeing our deficiencies.Materials and Methods: In the period between 01/06/2018 and 01/08/2018, a total of 351 patients with diabetes mellitus who were admitted to the outpatient clinic of Gaziantep University Faculty of Medicine Şahinbey Research and Application Hospital Endocrinology and Metabolism Diseases Clinic were included in the study. In our study, age, gender and known additional diseases of patients were questioned.Subsequently, the type of diabetes mellitus and treatment of patient were recorded. Cbc, urea, creatinine, fasting blood glucose, hemoglobin A1C (HGBA1C), LDL, HDL, triglyceride, total cholesterol, complete urine analysis, creatinine in spot urine, microalbumin and micrototal protein levels in patients with diabetes mellitus were retrospectively analyzed and compared. For these purposes, the availabla laboratory tests in the hospital system will be examined. Patients diagnosed with hypertension were questioned and treatment was recorded. The patient was questioned and recorded for microvascular complications (retinopathy, nephropathy, myopathy) and macrovascular complications (atherosclerotic heart disease, peripheral artery disease, cerebrovascular accident).Results: The total number of patients in our study was 351.59% of the patients were female and 41% were male. 7.1 of patients % had type 1 diabetes mellitus and 92.9% had type 2 diabetes mellitus. Average HbA1c value was determined to be 8.2% when HbA1c values and fasting blood glucose were evaluated. The ratio of patients who reached the target HbA1c value was 35.3%. The target fasting blood glucose level of the patients was determined as 26.8%.Diagnosis, duration and treatment of hypertension in patient were recorded. The rate of total hypertensive patients was determined as 35.9%. 92.9% of hypertensive patients were receiving treatment, 7.1% were not receiving treatment.Presence of hypertension was significantly detected higher in female patients than in male patients(p=0,001). Hypertension was detected in 43% of women and in 25.7% of men.The diagnosis and treatment of hyperlipidemia in patients were questioned.HDL level was determined as %51.6. LDL level was determined as %89.5. TG was determined as %66.1.The presence of retinopathy was determined and recorded by the patient during the recent examination and examination by the specialist ophthalmologist in our hospital. Retinopathy was present in 28.2% of patients, 71.8% did not. While 92.9% of patients with retinopathy had nonproliferative retinopathy, 7.1% had proliferative retinopathy.For the rate of diabetic nephropathy, the ratio of albumin / creatinine in spot urine was examined and albuminuria was found in 28.8% of the patients and no albuminuria was observed in 71.2% of the patients. Microalbuminuria was found in 79.2% of the patients with albuminuria and 20.8% of them had macroalbuminuria.Microvascular complications and macrovascular complications were recorded and evaluated. Coronary artery disease was found in 20.2% of the patients and 79.8% had no coronary artery disease. 51.6% of the patients with diabetes mellitus included in the study had polyneuropathy and 48.4% had no.While 26.8% of the patients were smoking, 73.2% were non-smokers. Smoking was significantly higher in male patients than in female patients(P=0.000). 52.1% of males and 9.2% of females were smoking.While 49.8% of the patients used oral antidiabetic drugs, 49.3% were using insulin. While all patients with type 1 diabetes mellitus(100%) were using insulin, 53.7% of patients with type 2 diabetes mellitus used oral antidiabetic, 45.4% used insulin, and 0.9% did not. Of the patients using insulin, 52.6% were using basal bolus insulin, 27.7% were mixed insulin, and 19.7% were using basal insulin.Conclusions: As a result of this study, the rate of patients who could not reach the metabolic control targets in diabetic patients is still high. Demand and determination at the level of national and local decision-makers should be ensured to prevent and reduce diabetes and its complications, a major public health problem; diabetic patient education and regular follow-up should be done without interruption.Keywords: Diabetes mellitus,glycemic control,chronic complication 109

Diabetes mellitus (DM), insülinin mutlak veya göreceli eksikliği ya da insülin direnci ile oluşan, hiperglisemi ile karakterize, karbonhidrat, protein, lipid metabolizmalarının bozukluğu ile seyreden kronik ve ilerleyici bir hastalıktır. Giderek artan sıklığı ve yol açtığı komplikasyonlar ile çok geniş kitleleri ilgilendiren bir sağlık sorunu hale gelen diyabet DSÖ'ye göre gelişmiş ve gelişmekte olan ülkelerde endemik boyutlara varmıştır(77,78). Bu hızlı artış diyabeti önleme, varolan diyabeti en iyi şekilde yönetme ve komplikasyonları en aza indirmeyi zorunlu kılmıştır.Diyabetik nefropatinin erken bir göstergesi olan mikroalbuminüri aynı zamanda kardiyovasküler hastalık gelişimi için bir risk faktörüdür. Kardiyovasküler hastalıklar diyabet hastalarındaki mortalitenin ve morbiditenin önde gelen sebeplerinden olduğu için bu çalışmada mikroalbuminürinin risk faktörleri ve bazı parametreler ile ilişkisi incelenmiştir.Çalışmada 300 tane tip 2 diyabetli hasta mikroalbuminürisi pozitif ve negatif olanlar şeklinde vaka kontrol gruplarına ayrılmıştır. Mikroalbuminüri; sistolik kan basıncı,diastolik kan basıncı, vücut kitle indeksi, LDL, lipoprotein a, HbA1c ile anlamlı (p

Diyabetik nefropati, böbreklerin glomerüllerindeki kılcal damarlarda hasarın ortaya çıktığı ilerleyen bir böbrek hastalığıdır. Bu hastalığın en önemli sebebi, uzun süredir devam eden diyabettir ve pek çok gelişmiş ülkede diyalizin esas sebebi olarak görülmektedir. Literatürde bulunan bazı çalışmalar, diyabetik nefropati ve polimorfizm arasında bir ilişkinin bulunduğunu göstermektedir. Bu sebeple, yapılan bu tez çalışmasının amacı, diyabetik nefropatide genetik ilişkileri, özellikle de bu genetik varyantlardan birine, yani Türk popülasyonu için ACACB rs2268388 polimorfizmi ile diyabetik nefropati arasındaki ilişkiye odaklanarak araştırmaktır. Bu amaçla; 31 diyabetik nefropati hastası, 31 diyabet hastası ve 30 kişilik kontrol grubundan kan örnekleri toplanmış ve bu örneklerde genetik analizlerin yanı sıra; HbA1c, serum kreatinin, trigliserit, toplam kolesterol, LDL, HDL, BUN, idrar albümin,idrar kreatinin, 24 saatlik idrarda protein seviyelerine ek olarak eGFR ve UACR gibi biyokimyasal parametreler ve yaş, cinsiyet, kilo, boy, vücut kitle endeksi, diğer hastalıklar, sistolik kan basıncı, diastolik kan basıncı, sigara içme ve alkol tüketme alışkanlıkları, aile diyabet geçmişi, aile Tip II diyabet geçmişi, son dönem böbrek hastalığının aile geçmişi, Tip II diyabet tanısı yaşı, Tip II diyabet süresi, diyabetik retinopati, diyabetik nöropati, serebrovasküler olay insidansları gibi bazı farklı kişisel bilgiler de analiz edilmiştir.Yapılan analizler sonucunda, Türk toplumu için diyabetik nefropati ile ACACB geni rs2268388 polimorfizm arasında, yapılmış olan diğer çalışmaların aksine çok yüksek bir ilişkinin bulunmadığı sonucuna ulaşılmıştır. Ancak, idrar kreatinin düzeyinin ve cinsiyetin ACACB rs2268388 polimorfizmine bağımlı olarak 24 saatlik idrar protein düzeyinin etkilediği gözlemlenmiş; buna ek olarak, ACACB rs2268388 polimorfizminin de bağımsız şekilde SBP değeri ile ilişkisi olduğu görülmüştür. Diabetic nephropathy is a kidney disease that progresses to damage the capillaries in the glomeruli of the kidneys. The most important cause of this disease is long-lasting diabetes and it is seen as the main cause of dialysis in many developed countries. Some studies in the literature show that there is a relationship between diabetic nephropathy and polymorphism. Therefore, the aim of this thesis study is to investigate genetic associations of diabetic nephropathy, especially one of these genetic variants, namely the association between ACACB rs2268388 polymorphism and diabetic nephropathy for the Turkish population. For this purpose; blood samples were collected from 31 diabetic nephropathy patients, 31 diabetic patients and control group of 30 people, and in addition to genetic analyzes; some biochemical parameters such as the levels of HbA1c, serum creatinine, triglyceride, total cholesterol, LDL, HDL, BUN, urine albumin, urine creatinine and protein in 24 hour urine as well as eGFR and UACR and some personal informations such as age, gender, weight, height, body mass index, family history of Type II diabetes, family history of end-stage renal disease, Type II diabetes diagnosis age, duration of Type II diabetes, the incidences of diabetic retinopathy, diabetic neuropathy and cerebrovascular accidentge have also been analyzed.As a result of the analyzes made, it was concluded that there is not a very high correlation between diabetic nephropathy and ACACB gene rs2268388 polymorphism for Turkish population as compared to other studies done. However, it was observed that urine creatinine level and gender were affected 24 hour urine protein level dependent to ACACB rs2268388 polymorphism; in addition, ACACB rs2268388 polymorphism was independently associated with SBP value. 195

Lisansüstü tezlerin elektronik ortamda toplanması, düzenlenmesi ve erişime açılması konusuna ilişkin 18.06.2018 tarihli yönergeye istinaden artık bu tarihten sonra gizlilik şartı aranmayan bütün tezler erişime açılacaktır. Deneysel Diyabetik Nefropati Modelinde Bazı Adipokinlerin Olası Rolü. Amaç: Adiponektin, adipsin ve visfatin gibi adipokinlerin Diyabetik Nefropati ile olası ilişkilerini deney hayvanlarında, plazma parametrelerini baz alarak analiz edip tanımlamak ve sonuçlara ulaşmak. Methot: 25 adet Wistar-Albino rat alınarak, kontrol (n=5) ve diyabet (n=20) grubu olmak üzere iki gruba ayırdık. Diyabet grubu oluşturmak için her bir rata 0,1 M sitrat tamponu içerisinde 50 mg/kğ dozunda STZ uygulandı. STZ uygulamasından 72 saat sonra plazma glukozu, glukometre ile ölçülerek, >350 mg/dl glukoz düzeylerine sahip olan ratlar diyabet grubu olarak tanımlandı ve çalışmaya alındı. İki aylık bir süreçten sonra ketamin anestezisi altında intrakardiyak yöntemle kan dokusu uygun tüplere alındı ve Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi merkez laboratuvarı olanakları kullanılarak plazma Adiponektin, Adipsin, Visfatin, BUN, Kreatinin, seviyeleri ölçüldü. İstatistik analizleri kullanılarak ölçülen bu parametrelerle tümevarımsal, nedensel ve diyalektik analiz yöntemleri ile DN ve adipokinler arasında doğrudan, dolaylı ve diğer parametrelerle beraber var olan ilişkilerin niteliği üzerine sonuçlar ve çıkarımlara ulaşıldı. Sonuçlar ve Tartışma: Yaptığımız çalışma sonucunda adipokinlerden; adiponektin ve visfatinin, plazma kreatinin düzeyini etkilediği ve ilişki içerisinde olduğu buna karşın adipsinin plazma kreatinin seviyesi üzerinde herehangi bir etkiye sahip olmadığı. Ayrıca adiponektin ve visfatin değerlerinin kendi aralarında pozitif bir ilişki içerisinde olduğu halde plazma adipsin değerleri ile herhangi bir korelasyona sahip olmadıklarını, analiz sonuçları ortaya koymuştur. The Role of Some Adipokines in Experimental Diabetic Nephropathy Models. Objective: To analyze possible relationships between adipokines such as adiponectin, adipsin and visfatin with diabetic nephropathy in experimental animals. Based on plasma parameters to reach the results. Material and Methots: Twenty-five Wistar Albino rats were divided into two groups: control (n = 5) and diabetic (n = 20) groups. STZ was administered at a dose of 50 mg / kg in 0.1 M citrate buffer in each rat to form the diabetes group. Plasma glucose was defined as a group of diabetic rats with glucose levels >350 mg / dl measured by glucometer 72 hours after administration of STZ and taken to work. After a 2 month period, blood was collected by intracardiac method under ketamine anesthesia, and plasma adiponectin, visatin, BUN, creatinine levels were measured with Dicle Univercity Medical Hospital Central laboratory facilities. The results and inferences about the inductive, causal and dialectical analysis methods and the nature of the relationships that existed directly and indirectly with other parameters between DN and adipokines were reached with these parameters measured using statistical analyzes. Results and Conclusion: As a result of the work we have done, adiponectin and visfatin affects plasma creatinine levels, but adipsin does not have any effect on plasma creatinine levels. In addition, analysis results show that, adiponectin and visfatin values are positively correlated with each other but they do not have any correlation with plasma adipsin values.

Diyabet oksidatif hasar yükünün ve lipid oksidasyonun arttığı, LDL'nin oksidasyondan korunma mekanizmalarının zayıfladığı sistemik bir hastalıktır. Oksidatif stresten koruyucu mekanizlardan biri HDL üzerinde taşınan ve antioksidan özelliğe sahip PON, ARE ve HTLaz gibi enzimler ile gerçekleşmektedir. Diyabette artan oksidatif stresin bu enzimlerin aktivitelerinde azalmaya yol açarak diyabetin komplikasyonlarının oluşumuna katkı sağladığı düşünülmektedir. Bu çalışmada diyabetik nefropatisi olan hastalarda paraoksanaz (PON), aril esteraz (ARE), homosistein tiyolaktonaz (HTLaz) enzim aktivitelerindeki değişim incelenmiştir. Bu amaçla, çalışmaya 40 sağlıklı birey (kontrol) (Grup I), 45 normoalbüminürik diyabetik hasta (Grup II) ve 50 mikroalbüminürik diyabetik hasta (Grup III) dahil edildi. PON enziminin Grup I ve Grup III sonuçları karşılaştırıldığında, Grup III'de Grup I'e göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde düşük olduğu tespit edildi (p0,05) saptandı. Serum HTLaz sonuçları tüm gruplarda kıyaslandığında Grup III sonuçlarının diğer gruplardan istatistiksel olarak anlamlı düzeyde düşük olduğu saptandı (p0,05). Hasta grupları ve kontrol grubunun lipid profili sonuçları birbiri ile karşılaştırıldığında, Grup I LDL sonuçlarının diğer gruplara göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde düşük olduğu belirlendi (p0,05). Mikroalbüminürik diyabetik hastalarda artan oksidatif stres yüzünden azalan PON, ARE ve HTLaz aktivitelerinin diyabetik nefropati takibi için altın standart olan mikroalbümin düzeyi ile birlikte kullanılmasının yarar sağlayacağı düşüncesindeyiz. Diabetes is a systemic disease with increased oxidative damage, lipid oxidation and decreased prevention of LDL oxidation. One of the oxidative stress protective mechanisms is carried out with enzymes such as PON-1, ARE and HTLase, which are carried on HDL and have antioxidant properties. Increased oxidative stress is thought to contribute to the development of diabetic complications by reducing the activity of these enzymes. In this study, changes in paraoxanase-1 (PON-1), arylesterase (ARE), and homocysteine thiolactonase (HTLase) enzyme activities were examined in patients with diabetic nephropathy. For this purpose, we set 3 groups containing 40 healthy individual (control) (Group I), 45 normoalbuminüric diabetic patients (Group II) and 50 microalbuminüric diabetic patients (Group III). When PON-1 results were compared in Group I and Group III, it was found that there was a statistically significant difference (p0,05). When the serum HTLase results were compared in all groups, the results of Group III were found to be statistically significantly lower than the other groups (p 0,05). When lipid profile results of patient groups and control group were compared with each other, it was determined that Group I LDL results were statistically significantly lower than the other groups (p 0,05). In conclusion, We believe that the use of PON-1, ARE and HTLase activities which are reduced due to increased of oxidative stress in diabetic patients with microalbuminuric would be beneficial in combination with microalbumin levels that are the gold standard for follow-up of diabetic nephropathy. 179

Diyabetik nefropati (DNP) dünya genelinde son dönem böbrek hastalığının ve Diyabetes Mellitus ilişkili morbi-mortalitenin en önemli nedenidir. DNP gelişiminde inflamasyon süreçlerinin aktivasyonunun önemli rol oynadığı gösterilmiştir. Deneysel ve klinik çalışmaların sonuçları, diyabetik bireylerde İnterlökin-8 üretiminin arttığını, bu artışın diyabetik komplikasyonlarla ilişkili olduğunu göstermiştir. Bu çalışmada, 138 sağlıklı birey (%47'si kadın) ile bilinen DM süreleri 12-480 ay arasında değişen 138 bireyde (%58'i kadın) IL-8 rs4073-251T>A gen polimorfizminin tip 2 DM gelişimi ve diyabetik hastalarda DNP gelişimi ile ilişkisi araştırıldı.Ailede diyabet öyküsü olanların diyabet gelişim riski 5.8 (%95CI 3.48-10.26) kat (pA gen polimorfizm dağılımı ile DM gelişimi arasında ilişki saptanmadı. DNP gelişmiş diyabetik hastalarımızda, DNP gelişmemiş hastalara göre ailede diyabet ve hipertansiyon öyküsü yüksek bulundu. DNP gelişmiş olan hastalarımızın hiçbirinde IL-8 rs4073-251T>A gen AA genotipi saptanmamasına karşın, DNP gelişmemiş olgularımızın %5 kadarında AA genotipinin saptandı (p=0.085). IL-8 rs4073-251T>A gen loküsünde A aleli taşıyan hastalarımızda diyabet süresinin yaklaşık dokuz yıl daha uzun olmasına rağmen, A aleli taşımayan diyabetik hastalarımıza göre üriner albümin atılımı 3.5 kat düşük bulundu. A aleli taşıyan hiçbir hastamızda açık DNP gelişmemiş olmasına karşın A aleli taşımayan hastalarımızın %10'unda açık DNP geliştiği belirlendi. DNP gelişmiş hastalarımızın, diyabet süresi (p=0.002), SKB (p=0.064), AKŞ (p=0.003), HbA1c (p=0.005), trigliserid (pA gen loküsünde A aleli taşıyıcılığı ile istatistiksel anlamlılık sınırına ulaşmamış olsa dahi lökosit sayısı (p=0.094, r=-0.143) ve nötrofil sayısı arasında (p=0.124, r=-0.132) negatif doğrusal ilişki olduğunu saptandı.Bulgularımız, genetik faktörlerin DM ve DNP gelişiminde önemli rol oynadığını, hasta grubumuzda IL-8 rs4073-251T>A gen polimorfizminin DM gelişimi ile ilişkili olmadığını ancak diyabetik bireylerde IL-8 rs4073-251T>A geni AA genotipi varlığının DNP gelişimini engelleyici-azaltıcı etkisi olabileceğini göstermektedir. Diabetic nephropathy (DNP) is the most important cause of end stage renal disease and diabetes mellitus related morbidity-mortality worldwide. It was showed that activation of inflamatory process has an important role in DNP development. The results of clinical and laboratory studies showed that IL-8 production is increased in diabetic patients and this increase is related to diabetic complications. In this study in 138 healthy people (%47 women) and 138 diabetic patients (%58 women) who have DM for 12 to 480 months, relation between IL-8 rs4073-251T>A gene polymorphism in Type 2 DM development and DNP development in diabetic patients was searched.The risk for development of DM in patients with family history of DM was 5.8 fold (%95CI 3.48-10.26) (pA gene polymorphism distribution and DM development. In patients with DNP when compared to patients with no DNP, family history of DM and hypertension was more. However, IL-8 rs4073-251T>A gene AA genotype was not detected in patients who have not DNP, in %5 of the patients who have DNP AA genotype was detected (p=0.085).Despite of duration of DM was more than approximately nine years in patients who have A allel in IL-8 rs4073-251T>A gene locus; in these patients urinary albumin excreation was 3.5 fold low compared to patients with no A allel. Despite of no overt DNP was developed in A allel carrier patients, in % 10 of patients with no A allel overt DNP development was detected. In DNP developed patients; diabetes duration (p=0.002), systolic blood pressure (p=0.064), fasting blood glucose (p=0.003), HbA1c (p=0.005), trigliserid (pA gene locus, negative lineer relation was detected between leukocyte count (p=0.094, r=-0.143) and neutrophil count (p=0.124, r=-0.132).Our results show that genetic factors have important role in development of DM and DNP, in our patient group there is no relationship between IL-8 rs4073-251T>A gene polymorphism and DM development but presence of IL-8 rs4073-251T>A gene AA genotype can have inhibitive- diminutive effect on DNP development in diabetic patients. 89

Diyabetik nefropati dünyada ve ülkemizde son dönem böbrek yetersizliği nedenleri arasında birinci sırada yer almaktadır. ABD'de düzenli diyaliz tedavisine giren hastaların % 40'ını DM'ye bağlı SDBY oluşturmaktadır. Ülkemizde'de Türk Nefroloji Derneği 2009 verilerine göre diyaliz hastaları arasında DM % 35 ile SDBY nedenleri arasında birinci sırada yer almaktadır. Bu çalışmada diyabetik nefropati hastalarında betatrofin ve serebellin moleküllerinin diyabetik nefropati patofizyolojisindeki etkilerini ve insülin direnci ile olan ilişkilerini aydınlatmaya çalışıldı.Fırat Üniversitesi Tıp Fakültesi İç Hastalıkları Anabilim Dalı, Nefroloji Bilim Dalı Endokrinoloji ve Metabolizma Hastalıkları ve Genel Dahiliye Bilim Dalı polikliniklerinde yapılan bu çalışmaya diyabetik nefropatili kbysi olan ya da olmayan 50 hasta, tip1 ya da tip2 DM li 50 hasta ve 50 tane sağlıklı kişiden oluşan kontrol grubu dahil edildi.Hastalar Diyabetik nefropatili hastalar, Diyabetes mellituslu hastalar ve sağlıklı bireylerden oluşan (kontrol) 3 gruba ayrıldı. Hastalardan kan ve idrar örneği alındı. Diyabetes mellituslu ve sağlıklı bireylerden de kan ve idrar örneği alındı. Mevcut numunelerden betatrofin, serebellin, HOMA-IR düzeyleri çalışıldı. Gruplar arası karşılaştırma yapıldı.Betatrofin ve serebellin düzeyleri kan ve idrarda karşılaştırıldı. Serum betatrofin düzeyi diyabetik nefropatili hastalarla, sağlıklı kontrol grubu karşılaştırıldığında betatrofin düzeyi artmış bulundu istatistiksel olarak anlamlı fark saptandı (p0,05). Diyabetik nefropatili hastalarla diyabetes mellituslu hastalar karşılaştırıldığında betatrofin seviyesi artmış istatistiksel olarak anlamlı fark saptandı (p0,05). İdrar serebellin düzeyleri diyabetik nefropatili hastalarla sağlıklı kişiler karşılaştırıldığında serebellin düzeyi artmış bulundu, istatistiksel olarak anlamlı fark saptandı (p0,05). İdrar serebellin düzeyi diyabetes mellituslu hastalarla sağlıklı kontrol grubu karşılaştrıldığında serebellin seviyelerinde artış bulundu, ancak istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı (p >0,05). Hastaların insülin direnci HOMA skoruyla hesaplandı. HOMA-IR=Açlık Glikoz(mg/dL) X Açlık İnsülin(uIU/mL) /405 formülü kullanıldı, diyabetik nefropatili hastalar sağlıklı kişilerle karşılaştırıldığında insülin direnci artmış bulundu, istatistiksel olarak anlamlı fark saptandı (p0,05).Diyabetik nefropatili hastalarda betatrofin ile serebellin düzeylerinin insülin direnci ile ilişkili olduğu ve diyabetik nefropati patofizyolojisinde rol alabileceği düşünüldü.Anahtar Sözcükler: Diyabetik nefropati, serebellin, betatrofin, HOMA-IR ABSTRACTCOMPARISON OF BETATROPHIN AND CEREBELLINE LEVELS IN DIABETIC NEPHROPATHY DISEASES AND EVALUATION OF THE RELATIONSHIP BETWEEN INSULIN RESISTANCEDiabetic nephropathy is the leading cause of end-stage renal failure in the world and in our country. In the United States, 40% of patients entering regular dialysis treatment constitute ESRD due to DM. According to Turkish Nephrology Society 2009, among the dialysis patients, DM is in the first place among the causes of ESRD by 35% in our country. In this study, we tried to clarify the effects of betatrophin and cerebelline molecules in diabetic nephropathy patients on the pathophysiology of diabetic nephropathy and their relationship with insulin resistance.Fifty patients diabetic nephropathy patients with or without CKD , 50 patients with type 1 or type 2 DM, and 50 controls with healthy subjects were included in this study, which was performed in outpatient clinics of Department of Internal Medicine, Department of Internal Medicine, Nephrology Department of Endocrinology and Metabolism and Department of Internal Medicine, Fırat University Medical Faculty.. Patients were divided into 3 groups (control) consisting of diabetic nephropathy patients, patients with diabetes mellitus and healthy subjects. Blood and urine samples were taken from the patients. Blood and urine samples were taken from healthy individuals with diabetes mellitus. Betatrophin, cerebelline, HOMA-IR levels were studied in the present samples. Comparisons between groups were made.Betatrophin and cerebellin levels were compared to blood and urine. A statistically significant difference was found increased serum betatrophin levels between diabetic nephropathy patients when compared with healthy control group (p 0,05). When diabetic nephropathy patients and diabetes mellitus patients were compared, the betatrophin level increased, there was a statistically significant difference (p 0,05). Urinary cerebelline levels were significantly increased when diabetic nephropathy patients and healthy subjects were compared (p 0,05). Urinary cerebelline level were found increased, when the compared patients with diabetes mellitus and healthy control group but this difference was not statistically significant (p>0,05). The insulin resistance of the patients was calculated by HOMA score. HOMA-IR = Fasting Glucose (mg / dL) X Fasting Insulin (uIU/mL)/405 formula was used, statistically significant difference was observed in diabetic nephropathy patients compared to healthy subjects, insulin resistance was increased (p< 0,05). And statistically significant difference was observed in diabetes mellitus patients compared to healthy subjects, insülin resistance was increased (p 0,05).It was thought that betatrophin and cerebelline levels were associated with insulin resistance in diabetic nephropathy patients and may play a role in the pathophysiology of diabetic nephropathy.Key Words: Diabetic nephropathy, cerebellin, betatrophin, HOMA-IR 67

Diabetes mellitus, sıklığı ve komplikasyonları nedeniyle dünyada önemi her geçen gün artan bir sağlık sorunudur. Bu çalışmada, streptozotosin (STZ) ile oluşturulan deneysel diyabetin erken dönemlerinde, sıçan böbrek dokusunda meydana gelen değişiklikler üzerine, quercetinin koruyucu etkisi değerlendirildi.Bu amaçla 24 adet Wistar Albino erkek sıçanlardan rastgele 3 grup (Kontrol, diyabet ve diyabet+quercetin) oluşturuldu. Diyabet ve diyabet+quercetin gruplarına tek doz 50 mg/kg STZ i.p olarak uygulandı. STZ uygulamasından 48 saat sonra kan glukoz değeri 250 mg/dl'nin üzerinde olan denekler, diyabetik kabul edilerek deneye alındı. Quercetin tedavili gruba, diyabet indüksiyonundan 48 saat sonra başlayarak, 15 gün boyunca günde bir kez, i.p. 30 mg/kg quercetin verildi. Quercetin tedavisinin bitiminde, anestezi altında deneklerden alınan kardiyak kan örneklerinden elde edilen serumlarda üre ve kreatinin düzeyleri ile böbrek dokularında; in situ DNA uç işaretleme metodu (TUNEL) ve aktif kaspaz-3 immünoreaktivitesi ile hücre apoptozisi, prolifere nükleer antijen (PCNA) immünoreaktivitesi ile hücre proliferasyonu ve ayrıca renal histopatoloji değerlendirildi. Deneklerde STZ aracılığı ile diyabetin indüksiyonu, böbrek dokusunda histopatolojik skor ile glomerüloskleroz indeksinde, serum üre düzeyinde, TUNEL pozitif ve aktif kaspaz-3 immünoreaktivitesi gösteren tübüler ve glomerüler hücre sayısında anlamlı derecede artışa neden olurken, renal tübüler PCNA immünoreaktivitesinde azalmaya, glomerüllerde ise artışa neden oldu. Quercetin desteği böbrek dokusunda ortaya çıkan histopatolojik değişiklikleri, renal hücrelerin apoptosis aracılı ölümünü ve PCNA immünreaktivitesindeki değişiklikleri önemli ölçüde engelledi.Bu çalışmanın bulguları, quercetinin STZ ile indüklenen diyabetin erken dönemlerinde, sıçan böbrek dokusunda açığa çıkan fonksiyonel ve histopatolojik değişiklikleri, renal hücre apoptozisini baskılamak, hücre proliferasyonunu düzenlemek suretiyle diyabetik nefropati gelişimini önlemede ve tedavisinde faydalı olabileceğini ileri sürmektedir. Diabetes mellitus is a health problem that is increasing day by day in the world due to its frequency and complications. In this study, the protective effect of quercetin on the changes of rat kidney tissue in the early stages diabetes induced by streptozotocin (STZ) was evaluated.Twenty-four Wistar albino male rats divided from 3 groups randomly (1. Group: Control, 2. Group: Diabetes and 3.Group: Diabetes + quercetin). STZ was applied single dose of 50 mg/kg i.p. to diabetes and diabetes+quercetin groups. Fourty-eight hours after administration of STZ, rats with blood glucose levels > 250 mg/dl were considered diabetic and these were taken to experiment. Quercetin was given 30 mg/kg i.p. once daily for 15 days, 48 hours after induction of diabetes. At the end of quercetin treatment, all animals were sacrificed and their cardiac blood samples and kidney were harvested. The urea and creatinin levels in serum were assesed. After weighing, the kidney tissues were evaluated by terminal deoksinükleotidil transferaz dUTP nick end labeling (TUNEL) and active caspase-3 immunoreactivity for apoptosis, by immunohistochemically proliferative nuclear antigen (PCNA) for proliferation and also renal histopathology.The induction of diabetes via STZ was caused a significant increase in the index of glomerulosclerosis, the pathologic score, the number of TUNEL and active caspase-3 positive tubuler and glomerular cell and serum urea levels. We also shown that decreased PCNA immunoreactivity in tubuler cells and increased glomeruli in diabetic animals kidney. Quercetin treatment prevented renal histopathologic changes, apoptosis-mediated death in renal cells and changes of PCNA immunoreactivity in kidney tissue.The findings of this study suggested that quercetin may be useful in the prevention and treatment of STZ-induced diabetic nephropathy by modulating functional and histopathological changes in kidney, suppressing renal cell apoptosis, and regulating cell proliferation. 74

Amaç: Diyabetes mellitus tanılı hastalarda morbidite ve mortalitenin en önemli nedeni kardiyovasküler hastalıklardır (KVH). Son yıllarda epikardial yağ dokusu (EYD) kalınlığı KVH için bir risk faktörü olarak tanımlanmaktadır. Bu çalışmanın amacı erken evre diyabetik nefropatisi olan hastalarda mikroalbuminüri ve EYD kalınlığı arasındaki ilişkiyi araştırmaktır.Gereç ve Yöntem: Çalışmamıza Mustafa Kemal Üniversitesi Dahiliye Kliniklerine başvuran 97 Tip 2 DM hastası alınmıştır. Bunların 32' si normoalbuminüri (proteinüri300 mg/gün) grubunu oluşturmaktadır. Hastaların EYD kalınlığı transtorasik ekokardiyogarfi ile ölçülmüştü.Bulgular: Araştırmaya alınan olguların %38 'i kadın %62' si erkekti. Olguların yaş ortalaması 55 idi. Hastaların ortalama EYD kalınlığı 0,7 mm ve ortalama proteinüri değeri 628 mg/gün idi. Normoalbuminüri grubunda ortalama proteinüri 11 mg/gün ortalama EYD kalınığı 0,8 mm, mikroalbuminüri grubunda ortalama proteinüri 99 mg/gün ortalama EYD kalınlığı 0,68 mm, makroalbuminüri grubunda ise ortalama proteinüri 1118 mg/gün ortalama EYD kalınlığı 0,7 mm olarak hesaplandı. Hastaların laboratuar değerlerinden kan şekeri (ortalama 184 mg/dl), HbA1c değeri (ortalama 10,2) LDL kolesterol, HDL kolesterol, total kolesterol ve trigliserit değerleri normalden yüksek iken BUN, kreatin, sodyum, potasyum, kalsiyum, fosfor ve albumin değerleri normal aralıklardaydı.Sonuç: Diyabetik nefropati DM' nin major komplikasyonudur ve mikroalbuminüri tip 2 DM' de nefropatinin en iyi göstergesidir. Proteinüriye yol açan patofizyolojik mekanizmaların aynı zamanda koroner hastalıklara da neden olduğu düşünülmektedir. Endotel disfonksiyonu hem nefropatinin hem de kardiyovasküler komplikasyonların oluşmasında ana rol oynamaktadır. Literatürde yapılan birçok çalışmada tip 2 DM hastalarında EYD kalınlığında artış saptanmıştır. Ayrıca diyabetik nefropatisi olan hastalarda EYD kalınlığında ve kardiyovasküler hastalıklarda artış görülmüştür. Ancak çalışmamızda diyabetik nefropatisi olan hastalarda albuminüri ile EYD kalınlığı arasında bir ilişki saptanmamıştır.Anahtar Kelimeler: Diyabet, mikroalbuminüri, makroalbuminüri, nefropati, epikardial yağ dokusu, HbA1c Objective: In patients with diabetes mellitus, the most common cause of morbidity and mortality is cardiovascular diseases (CVD). In recent years, epicardial adipose tissue (EAT) thickness is defined as a risk factor for CVD. The aim of this study is to investigate the relationship between microalbuminuria and EAT thickness in patients with early stage diabetic nephropathy.Materials and Methods: Our study consisted of 98 type 2 diabetes mellitus patients who applied to Mustafa Kemal University Internal Medicine Outpatients Clinics. 32 of them had normoalbuminuria (proteinuria 300 mg / day). The EAT thickness of the patients was measured by transthoracic echocardiography.Results: %38 of patients were women and % 62 were men in this study. The average age of the patients was 55. The mean EAT thickness of the patients was 0,7 mm and the mean proteinuria was 628 mg / day. We found that the mean proteinuria was 11 mg/dl and the mean EAT thickness was 0,8 mm in the normoalbuminuria group, the main proteinuria was 99 mg/day and the mean EAT thickness 0,68 mm in the microalbuminuria group, the main proteinuria was 1118 mg/day and the mean EAT thickness 0,7 mm in the macroalbuminuria group. Blood sugar (mean 184 mg / dl), HbA1c value (mean 10,2), LDL cholesterol, HDL cholesterol, total cholesterol and triglyceride were higer than normal range of values. Creatinine, sodium, potassium, calcium, phosphorus and albumin were found to be in the normal range of values.Conclusion: Diabetic nephropathy is the major complication of DM and microalbuminuria is the best indicator of nephropathy in type 2 DM. Pathophysiological mechanisms leading to proteinuria are also thought to cause coronary diseases. Endothelial dysfunction plays a major role in both nephropathy and cardiovascular complications. Many studies in the literature have found an increase in the EAT thickness in type 2 DM patients. In addition, patients with diabetic nephropathy have an increase in EAT thickness and cardiovascular disease. However, in our study, there was no relationship between albuminuria and EAT thickness in patients with diabetic nephropathy.Key words: Diabetes, microalbuminuria, macroalbuminuria, nephropathy, epicardial fat tissue, HbA1c 79

Amaç: Diyabetin mikrovasküler komplikasyonlarında oksidatif stresin belirteçlerini incelemek, prolidazın oksidatif stres göstergeleriyle ilişkisini incelemek, prolidazın prediktif değer olarak kullanılabilirliliğini araştırmaktır.Gereç ve Yöntemler: Çalışmaya 112 tip 2 Diyabetes Mellitusu olan hasta ve 44 sağlıklı kontrol birey alındı. Hastaların ayrıntılı anamnezleri alınıp fizik muayeneleri yapıldı. Her bir bireyin,açlık plazma glukozu (APG), hemoglobin A1c (HbA1C), kreatinin, alanin aminotransferaz (ALT), total kolesterol, düşük dansiteli lipoprotein (LDL), trigliserit(TG), tiroid stimulan hormon(TSH), serbest tiroksin(sT4), c reaktif protein(CRP), spot idrarda mikrototal protein düzeyleri bakıldı. Göz dibi muayenesi ile diyabetik retinopati varlığı araştırıldı. Nöropati varlığı açısından nörolojik muayeneleri yapıldı. Ayrıca tüm hastaların sabah alınan kan örneğinde oksidatif stress için katalaz (CAT), superoksit dismutaz(SOD), glutatyon peroksidaz (GPx), malondialdehit (MDA), nitrik oksit(NO), serum prolidaz aktivitesi ölçümü yapıldı. Karotis intima media kalınlığı (KİMK) ölçüldü.Bulgular: Tip 2 diyabetes mellitusu olan hastaların 80'inde (%71,42) komplikasyon mevcut iken 41'inde (%28,58) komplikasyon yoktu.Gruplar biyokimyasal veriler açısından karşılaştırıldığında; Açlık plazma glukozu sağlıklı kontrol grubunda 81,57±6,34; diyabetik komplikasyonu olmayan grupta 150,50±36,40 iken diyabetik komplikasyonu olan grupta 164,10±56,21 olarak saptandı. Açlık plazma glukozu diyabetik komplikasyonu olan grupta diğer gruplara anlamlı olarak yüksekti (p

GirişYaşlı popülasyonun artış göstermesi ve diyabet prevalansının artışıyla birlikte yaşlı diyabet hastalarının sayısı hızlı bir şekilde artış göstermektedir. Uluslararası Diyabet Fedarasyonu diyabet teşhisi bulunan 415 milyon erişkin olduğunu bildirmiştir. 2030 yılında bu sayının 439 milyon olacağı tahmin edilmektedir. Fonksiyonel yetersizlikte yaşlılık ve diyabetin her ikisi de risk faktörüdür. Diyabetli yaşlı hastaların kas kitlesi ve kas gücü daha düşük olma eğilimindedir. Ek olarak, periferik nöropati ve retinopati gibi diyabetik komplikasyonlar sarkopeni ile ilişkilendirilmiştir. Bu çalışmanın amacı diyabetik nefropati ve diyabet hastalarında sarkopeni sıklığının incelenmesi, sarkopeni sıklıklarının sağlıklı kontrollere karşılaştırılması amaçlanmıştır. YöntemÇalışmaya komplikasyonu olmayan 56 diyabetik hasta (diyabet grubu), 50 diyabetik nefropatili hasta (diyabet + nefropati grubu), yaş ve cinsiyete göre eşleştirilmiş 53 sağlıklı kontrol grubu (kontrol grubu) dahil edilmiştir. Yaş, cinsiyet gibi demografik veriler, boy, kilo, vücut kitle indeksi (VKİ), kalça, bel, baldır ve üst kol çevresi gibi antropometrik ölçümler gerçekleştirildi. Biyoelektriksel empedans yöntemiyle kas kitlesi, yağ yüzdesi ve viseral yağ miktarı belirlendi. Kaliper yardımıyla cilt kalınlığı ölçüldü. Hastaların fiziksel performansı 6 metre yürüme testi ile, el kavrama gücü el dinamometresi yardımıyla değerlendirildi. Üre, kreatinin, albümin, alanin aminotransferaz (ALT), hemoglobin A1c (HbA1C), tiroid stimülan hormon (TSH), Beyaz küre sayısı (WBC), platelet (PLT) ve vitamin B12 düzeyi analizlere dahil edildi. Sarkopeni tanısında el kavrama gücü, 6 metre yürüme testi ve kas kitlesinden oluşan `European Working Group on Sarcopenia in Older People (EWSGOP)` kriterleri kullanıldı. BulgularHastaların yaş ortalaması 60.9 ± 6.9 yıldı (medyan 61 yıl, 50-81 yıl aralığında). Ortalama diyabet süresi 8.3 ± 6.9 yıldı (medyan 7, 0-30 yıl aralığında). Diyabet + nefropati grubunun diyabet süresi diyabet grubuna kıyasla daha yüksekti (p = 0.014). Gruplar kalça (p = 0.870), bel (p = 0.130), baldır (p = 0.852), üst kol (p = 0.630) çevresi ve cilt kalınlığı (p = 0.339) açısından benzerdi. Diyabet grubunda sarkopeni sıklığı % 21.4 (n = 12), diyabet + nefropati grubunda % 34 (n = 17), kontrol grubunda % 15.1'di (n = 8). Sarkopeni sıklığı diyabet ve diyabet + nefropati grubunda benzerdi, ancak diyabet + nefropati grubunda kontrol grubundan daha yüksekti (p = 0.025). Sarkopeni sıklığı erkeklerde % 25, kadınlarda % 22,3'tü (p = 0.382). Sarkopenik hastalarda yaş, diyabet süresi, HbA1C düzeyleri daha yüksekti, tam tersine sarkopenik olmayan hastalarda VKİ ve deri kalınlığı daha yüksekti. Yağ yüzdesi, kreatinin, albümin ve TSH düzeyleri sarkopeni varlığından etkilenmiyordu. SonuçBu çalışmada nefropatili diyabet hastalarında ilk defa sarkopeni sıklığı değerlendirilmiştir, çalışmamızda sarkopeni sıklığının diyabetik nefropatili hastalarda sağlıklı kontrol grubundan daha yüksek olduğu görülmüştür. Anahtar kelimeler: Sarkopeni, diyabet, diyabetik nefropati, EWSGOP IntroductionPopulations are aging and the prevalence of diabetes mellitus is increasing tremendously. The number of older people with diabetes is increasing unexpectedly. International Diabetes Federation (IDF) has reported that 415 million adults with diagnosed diabetes. It is estimated that this number will be 439 million by 2030. Aging and diabetes are both risk factors for functional disability. Older people with diabetes have lower muscle mass and weaker muscle strength. In addition, diabetic complications like periferal neuropathy and retinopathy are also associated with sarcopenia. The aim of the study was to investigate the prevalence of sarcopenia in type 2 diabetes with nephropathy and type 2 diabetes without nephropathy, to compare sarcopenia frequency of diabetic patients with healty controls. MethodsThe study included 56 diabetic patients without complications (diabetes group), 50 diabetic patients with nephropathy (diabetes + nephropathy group), 53 age and sex matched healthy controls (control group). Demographic characteristics such as sex, age, anthropometric measurements such as weight, body mass index (BMI), hip circumference, waist circumference, waist circumference and upper arm circumference were performed. The percentage of muscle mass, percentage of fat tissue and visceral fat amount were evaluated by bioelectrical impedance method. Skin thickness was measured with a caliper. Physical performance of the patients were evaluated by 6-meter walking test. Hand grip strength was measured with a hand dynamometer. Laboratory measurements such as urea, creatinine, albumin, alanine aminotransferase (ALT), hemoglobin A1c (HbA1C), Tiroid Stimulating Hormone (TSH), White blood cell (WBC), platelet (PLT) and vitamin B12 were included in the analyzes. Sarcopenia diagnosis was based on European Working Group on Sarcopenia in Older People (EWGSOP) criteria which consist of hand grip strength, 6-meter walking test and muscle mass.ResultsThe mean age of the patients was 60.9 ± 6.9 years (median 61 years, range 50-81 years). The mean duration of diabetes was 8.3 ± 6.9 years (median 7, range 0-30 years). The duration of diabetes in the diabetes + nephropathy group was higher than in the diabetes group (p = 0.014). The groups were similar in terms of hip (p = 0.870), waist (p=0.130), calf (p=0.852), upper arm (p=0.630) circumference, skin thickness (p=0.339). The frequency of sarcopenia was 21.4% (n = 12) in the diabetes group, 34% (n=17) in diabetes + nephropathy group, 15,1% (n=8) in control group. The frequency of sarcopenia was similar in diabetes and diabetes + nephropathy group, but higher in diabetes + nephropathy compared to controls (p=0.025). The frequency of sarcopenia was 25% in men, 22,3% in women (p=0.382). Age, duration of diabetes, HbA1C levels were higher in sarcopenic patients, but BMI and skin thickness were higher in non-sarcopenic patients. Fat percentage, creatinine, albumin and TSH levels are not affected by the presence of sarcopenia. ConclusionIn the present study, we first examined prevalence of sarcopenia in diabetic patients with nephropathy, and the present study showed that the prevalence of sarcopenia was higher in patients with diabetic nephropathy compared to healty controls.Key words: Sarcopenia, diabetes, diabetic nephropathy, EWSGOP 73

Diyabetik nefropati son dönem böbrek yetmezliğinin en sık nedenidir ve sıklığı giderek artmaktadır. Renalaz temelde böbrek tarafından üretilen, katekolaminleri metabolize eden hipertansiyon, kardiyovasküler hastalıklar, kronik böbrek hastalığı başta olmak üzere çeşitli hastalıklarla ilişkisi saptanan yeni keşfedilmiş bir FAD bağımlı amin oksidazdır. Çalışmanın amacı; tip 2 diyabetik hastalarda nefropati progresyonu ile renalaz enziminin polimorfizm ve kan düzeyi ile ilişkisini araştırmaktır. Bu amaçla çalışmamızda 3 renalaz gen polimorfizmini (rs2576178, rs10887800 ve rs2296545) ve serum renalaz düzeyini normoalbuminürik olan 74, mikroalbüminürik olan 28 ve makroalbuminurik-aşikâr nefropatik olan 52 hasta olmak üzere toplamda 154 tip 2 diyabet hastasında, 48 diyabeti olmayıp böbrek hastalığı olan hastada ve 50 sağlıklı gönüllüde inceledik. Çalışma sonucunda renalaz gen polimorfizmleri için gruplar arasında genotip dağılımı, alel frekansı ve tahmini rölatif risk açısından istatiksel olarak anlamlı farklılık saptanmadı (p>0,05). Gruplar arasında serum renalaz düzeyi açısından fark saptanmadı (p>0,05). Renalaz polimorfizmleri ile sistolik ve diyastolik kan basıncı arasında fark saptanmadı. Serum renalaz düzeyleri ile, serum renalaz düzeyine etki edebilecek klinik ve biyokimyasal faktörler dışlandığında, renalaz polimorfizmleri arasında ilişki saptanmadı. Serum renalaz düzeyleri ile sistolik ve diyastolik kan basıncı da dahil olmak üzere değerlendirilen klinik ve biyokimyasal parametreler arasında ilişki saptanmadı. Sonuç olarak tip 2 diyabetli hastalarda, hastaların tansiyon arteriyel değerleri normotansif iken, diyabetik nefropati progresyonu ile renalaz gen polimorfizmleri ve serum renalaz düzeyi arasında ilişki saptanmamıştır. Diabetic nephropathy is the most common cause of end-stage renal failure and it's frequency is increasing. Renalase is a newly discovered FAD-dependent amine oxidase that is mainly associated with kidney diseases such as hypertension, cardiovascular diseases, and chronic kidney disease, which metabolise catecholamines. Purpose of the study is to investigate the relationship between nephropathy progression and renalase enzyme polymorphism and blood levels in type II diabetic patients. For this purpose, we studied three renalase gene polymorphisms (rs2576178, rs10887800 and rs2296545) and observed patients with serum renalase levels of normoalbuminuric (74), microalbuminuric (28) and macroalbuminuric-apparent nephrophathic (52) with a total of 154 type II diabetic patients, 48 non-diabetic patients with kidney diseases, and 50 healthy volunteers. As a result of the study, no statistically significant differences detected in renalase gene polymorphisms (p> 0,05) between the groups in terms of genotype distribution, allele frequency and estimated relative risk. No difference detected between the groups in terms of serum renalase levels (p> 0,05). Also, no difference detected between renalase polymorphisms and systolic and diastolic blood pressures. No correlations detected between renalase polymorphisms when serum renalase levels and clinical and biochemical factors affecting serum renalase levels were excluded. There was no correlation between serum renalase levels and clinical and biochemical parameters including systolic and diastolic blood pressures. In conclusion, in patients with type II diabetes, no correlations detected between diabetic nephropathy progression and renalase gene polymorphisms and serum renalase levels when blood pressure arterial values were normotensive. 132

Tip 2 diyabetes mellitus hastalarında in vivo korneal konfokal mikroskop ile incelenen kornea nöropatisi ile nefropati arasındaki iliĢkinin değerlendirilmesiAmaç: Tip-2 diyabetes mellitus hastalarında in vivo korneal konfokal mikroskopi ile saptanan kornea sinir lifi parametrelerindeki değişikliğin mikroalbuminüri ile ilişkisi olup olmadığını göstermektirMateryal ve Metot: Mikroalbuminüri varlığına göre sınıflandırılan toplam 60 tip-2 diyabetes mellitus hastası ve 30 sağlıklı gönüllü çalışmaya dâhil edildi. Tüm olguların periferik nöropati (sinir iletim çalışmaları), retinopati, albuminüri durumları ve HbA1c değerleri, lipid parametreleri ve VKİ değerlendirildi. Kornea sinir lifi yoğunluğu (CNFD), dallanma yoğunluğu (CNBD), sinir lifi uzunluğu (CNFL) ve kıvrımlanması İVKKM ile değerlendirildi. Kornea duyarlılığı Cochet-Bonnet (Luneau-France) ezteziyometre ile ölçüldü.Bulgular: Kornea duyarlılığı, CNFD, CNFL, CNBD diyabetik hastalarda kontrol grubuna göre düşük saptanmıştır (p0.05).Sonuçlar: İVKKM diyabetik hastalardaki sinir hasarını erken evrede tespit edebilecek girişimsel olmayan bir tekniktir. Bu çalışmada tip 2 diyabetik hastalarda retinopati, periferik nöropati ve mikroalbuminürinin yokluğunda İVKKM ile küçük sinir lifi hasarı tespit edilmiştir. Kornea sinir lifi hasarının ciddiyeti nefropati varlığıyla artmıştır.Anahtar kelimeler: konfokal mikroskopi, kornea, diyabetik nöropati, mikroalbuminüri Comparison of corneal neuropathy in patients with Type 2 Diabetes with or without microalbuminuria assessed by in-vivo corneal confocal microscopyPurpose: To compare and quantify objectively the corneal neuropathy in patients with Type 2 diabetes with or without microalbuminuria assessed by in vivo corneal confocal microscopy (IVCCM).Materials and Methods: A total of 60 type-2 diabetic patients, assigned to diabetes mellitus with microalbuminuria group (n=30), diabetes mellitus without albuminuria group (n=30) and 30 age-matched control subjects were enrolled in this study. Peripheral neuropathy (nerve conduction studies), retinopathy, albuminuria, HbA1c, lipid fractions, BMİ status were evaluated. Corneal nerve fiber density (CNFD), branch density (CNFD), and fiber length (CNFL) and tortuosity coefficient (TC) were quantified by the use of IVCCM. Corneal sensation was evaluated using Cochet-Bonnet (Luneau-France) aesthesiometer.Results: Corneal sensitivity, CNFD, CNFL, CNBD were significantly reduced in diabetic patients compared with the control group (p0.05).Conclusion: IVCCM is a non-invasive clinical tecnique that may be used to detect early nerve damage in diabetic patients. This study shows that significant small nerve damage quantified using IVCCM is detected in the absence of retinopathy, perpheral neuropathies and microalbuminuria in type-2 diabetic patients. The severity of corneal nerve involvement further increases with the presence of nephropathy.Key words: confocal microscopy, cornea, diabetic neuropathy, microalbuminuria 74

Bu projenin amacı, Fransız sahil çamı (FSÇ) kabuğu ekstresinin, yüksek yağlı diyet (YYD) ve düşük doz streptozotosinle (STZ) tip 2 diyabet modeli oluşturulan sıçanlardaki etkinliğinin araştırılmasıdır. Tip 2 diabetes mellitus (Tip 2 DM), çağımızın en hızlı büyüyen epidemik hastalıkların biri olup, insülin direnciyle karakterize kronik metabolik bir hastalıktır. DM'un başlıca komplikasyonları arasında, kardiyovasküler komplikasyonlar, nöropati, retinopati, nefropati ve vasküler patolojiler bulunmaktadır. Diyabete bağlı artmış oksidatif hasar, oluşan komplikasyonlarda önemli rol oynamaktadır. DM'taki morbitide ve mortalitenin başlıca nedeni kardiyovasküler bozukluklardır. Diyabetik nefropati ve bunun sonucunda gelişen böbrek yetmezliği de, diyabete bağlı morbitide ve mortalitenin ana nedenlerinden birisidir. Mevcut tedavi yaklaşımları ise, böbrek yetmezliği gelişimini engellemede yetersiz kalmaktadır. Öte yandan, FSÇ ekstresi, biyoflavonoidlerin bir karışımı olup, esas olarak oligomerik proantosiyanidinleri (OPS) içerir. OPS'nin birçok antioksidanlar içerisinde, en güçlü serbest radikal yakalayıcı ajanlardan biri olduğu bildirilmiştir. Bu bitkisel ekstrenin, diabetes mellitus üzerine yararlı etkileri de birkaç deneysel ve klinik çalışmada rapor edilmiştir.Bu çalışmada, diyabet oluşturmak amacıyla, 4 hafta süreyle YYD ile beslenen sıçanlara düşük doz intraperitoneal STZ enjeksiyonu (35 mg/kg) uygulandı. Deney hayvanları rastgele olarak; kontrol grubu (standart diyet), YYD grubu, YYD ve STZ ile indüklenen diyabetik gruplara ayrıldı. Ayrıca, diyabetik gruplar da alt gruplara ayrıldı: Bu gruplara 4 hafta süreyle oragastrik olarak; serum fizyolojik (SF, diyabetik kontrol) veya metformin (300 mg/kg/gün, pozitif kontrol) veya farklı konsantrasyonda (10, 50 ve 100 mg/kg/gün) FSÇ ya da FSÇ ekstresi (50 mg/kg/gün) ile (300 mg/kg/gün) metformin kombinasyonu verildi.Çalışma sonunda, sıçanların serumlarında, açlık kan şekeri, insülin, total kolesterol, LDL-kolesterol, HDL-kolesterol, trigliserid, HbA1c, üre, kreatinin, C-reaktif protein (CRP), serum nitrit/nitrat ve malondialdehid (MDA) düzeyleri tayin edildi. Ayrıca, sıçanların böbrek örneklerinde, lipid peroksidasyonunun göstergesi olarak MDA düzeyi ölçüldü. Sıçanların torasik aortalarında endotel fonksiyonunun belirlenmesi amacıyla, endotele-bağımlı gevşeme yanıtları değerlendirildi. İlave olarak, pankreas ve böbreklerde histopatolojik değerlendirmeler yapıldı. FSÇ ekstresi, diyabetik sıçanlardaki artmış olan açlık kan şekeri, HbA1C ve HOMA-IR değerlerinde anlamlı iyileştirme göstermiştir. Serum CRP ve MDA değerleri ve böbrekte MDA düzeyleri diyabetik sıçanlarda artmış olup, istatistiksel olarak anlamlı farklılık sadece serum MDA düzeyleri için bulunmuştur. Tedavi uygulamaları ise, artmış olan bu parametrelerde azalmaya neden olmuştur. Pankreas ve böbrek histopatolojisi üzerine yapılan çalışmalarda da, diyabete bağlı gelişen hasar üzerine tedavi uygulamalarının olumlu etkileri tespit edilmiştir. Bu çalışma sonucunda elde edilen olumlu etkiler, FSÇ ekstresinin, diyabetin komplikasyonlarının önlenmesi amacıyla, tek başına ya da diğer antidiyabetik ilaçlarla kombine olarak kullanılmasına katkı sağlayabilir. The aim of this project is to investigate the effectiveness of French maritime pine bark extract (PBE) in type 2 diabetic rat model induced by high-fat diet (HFD) and low dose streptozotocin (STZ). Type 2 diabetes mellitus (Tip 2 DM) is a chronic metabolic disorder characterized by insulin resistance and one of the fastest-growing epidemics of our time. Cardiovascular complications, neuropathy, retinopathy, nephropathy and vascular pathologies are the major complications of DM. Increased oxidative damage due to diabetes plays an important role in complications. The main reason of morbidity and mortality of DM is the cardiovascular disorders. Renal failure following diabetic nephropathy is also one of the main causes of morbidity and mortality in DM. Current treatment approaches is inadequate in preventing the development of renal failure. On the other hand, PBE is a complex mixture of bioflavonoids, with oligometric proanthocyanidins (OPC) as the major constituents. OPC has been reported to be one of the strongest quenchers of reactive oxigene species among the various antioxidants. This herbal medication has been reported to have beneficial effects on diabetes mellitus in a few experimental and clinical studies. In this study, DM was induced with HFD (for 4 weeks) and following low-dose intraperitonial injection of STZ (35 mg/kg) in rats. The animals were randomly divided to one of the experimental groups as follow: Control group (standard diet), high-fat diet (HFD) group, HFD and STZ-induced diabetic groups. Diabetic groups were also divided subgroups: Rats were given orally either serum physiologic (SF, diabetic control) or metformin (300 mg/kg/day, positive control) or PBE (10, 50 or 100 mg/kg/day) or combination of PBE (50 mg/kg/day) and metformin (300 mg/kg/day) for 4 weeks. At the end of the study, fasting glucose, insulin, total cholestrol, HDL-cholestrol, LDL-cholestrol, triglyceride, HbA1c, urea, creatinine, C-reaktive protein (CRP), serum nitrite/nitrate and malondialdehide (MDA) levels in the serum of rats were analyzed. Endothelial functions of isolated thoracic aortas, lipid peroxidation (MDA levels) in kidneys and histopathologic evaluations of pancreas and kidneys were also evaluated.PBE improved the increased fasting blood glucose, HbA1c and HOMA-IR levels in diabetic rats significantly. Serum CRP, MDA levels and kidney MDA levels were also increased in diabetic rats, but only serum MDA levels reached statistically significance. Treatment applications led to decrease in these increased parameters. Beneficial effects of treatment on diabetic injury were also determined in histopathologic studies of pancreas and kidneys.Beneficial effects of PBE obtained from this study may contribute to using PBE, alone or in combination with other antidiabetic agents, in order to prevent the complications of diabetes mellitus. 158

AMAÇ: Artmış nötrofil lenfosit oranının (NLR) ve trombosit lenfosit oranının (PLR) inflamasyon ile ilişkisi gösterilmiştir. Bu çalışmanın amacı, NLR ve PLR'nin, kronik inflamasyon olasılığının arttığı bir hastalık olan tip 2 diabetes mellitus ve diyabet komplikasyonlarıyla olan ilişkisini incelemek ve hastaların takip ve taramasında belirteç olarak kullanılabilirliğini araştırmaktır.GEREÇ VE YÖNTEM: Retrospektif olarak planlanan bu çalışmada, 18-70 yaşları arasında 250'si tip 2 diyabetik ve 250'si normoglisemik olmak üzere toplam 500 hastanın sonuçları değerlendirildi. Malignitesi, aktif veya kronik infeksiyonu ve inflamatuvar bir hastalığı olanlar, hamile olan hastalar çalışma dışı bırakıldı. Hasta dosyalarından son 6 ay içerisinde görülen hemoglobin, lökosit, lenfosit, nötrofil, trombosit, HbA1c, spot idrar mikroalbümin değerleri toplandı. Mikrovasküler (nefropati, retinopati ve nöropati) ve makrovasküler komplikasyon varlığı hastane kayıtlarından değerlendirildi.BULGULAR: Her iki grup arasında yaş, cinsiyet ve beden kitle indeksi açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı (P>0.05). PLR ve NLR, diyabetik hastalarda kontrol grubundaki bireylere göre istatistiksel olarak anlamlı daha yüksek saptandı (P=0.003 ve P=0.024). Retinopati, nefropati ve nöropatisi olan diyabetik hastalarda, olmayan diyabetik hastalara göre NLR istatistiksel olarak anlamlı daha yüksek tespit edildi (P0.05). PLR and NLR were found to be statistically higher in patients with type 2 DM compared to the control group (P=0.003 and P=0.024 respectively). In diabetic patients with retinopathy, nephropathy and neuropathy NLR was found significantly higher compared to diabetic patients without (P

Diyabetik nefropati, son dönem böbrek hastalığının en önemli nedenidir ve diyabete bağlı ölüm nedenlerinde ilk sıralarda yer almaktadır. Matriks metalloproteinazlar (MMP) ekstrasellüler matriksin parçalanması ve dönüşümünde rol oynamaktadır. Bu çalışmada deneysel diyabetik sıçan böbrek dokusunda MMP 9 ve apoptozis üzerine vitamin D' nin etkilerinin incelenmesi amaçlanmıştır. Çalışmamızda erişkin Wistar albino erkek sıçanlar kullanıldı. Deney hayvanları her grupta 7 hayvan olmak üzere 5 eşit gruba ayrıldı. Kontrol grubuna 8 hafta boyunca herhangi bir işlem yapılmadı. Tampon grubuna tek doz fosfat-sitrat tamponu intraperitoneal (i.p) olarak, Vitamin D grubuna ise vitamin D 50 IU/gün oral yolla damlalık aracılığıyla verildi. Diyabet grubuna 50 mg/kg tek doz Streptozotosin (STZ) fosfat-sitrat tamponunda çözdürülerek i.p olarak uygulandı. Diyabet+Vitamin D grubuna ise 50 mg/kg tek doz STZ i.p olarak verilmesinden sonra diyabetin oluşumunu takiben vitamin D 50 IU/gün oral olarak verildi. Deney sonunda sıçanlar dekapite edilip böbrek dokuları çıkartıldı. Rutin histolojik takipler yapılarak parafin bloklara gömüldü. Parafin bloklardan alınan kesitlere MMP 9 için immünohistokimyasal, apoptozis için TUNEL boyama yapıldı. Biyokimyasal total antioxydant status (TAS) ve total oxydant status (TOS) çalışma için örnekler -80 Co'de saklandı.Apoptozis, TAS, TOS, MMP 9 değerleri Kontrol, Tampon ve Vitamin D gruplarında benzerdi. Kontrol grubuyla kıyaslandığında Diyabet grubunda TOS, apoptozis ve MMP 9 değerleri artmış izlenirken TAS değerleri azalmış olarak izlendi. Diyabet grubu ile kıyaslandığında ise Diyabet + Vitamin D grubunda TOS, apoptozis ve MMP 9 değerleri azalmış gözlenirken TAS değerleri artmıştı.Sonuç olarak; diyabetik nefropati patogenezinde oksidatif stres ile MMP 9 arasında ilişkinin aydınlatılabilmesi için gelecekte farklı yapılacak çalışmalara ihtiyaç olduğu ve diyabetin komplikasyonlarını önlemek amacıyla vitamin D ile ilişkili tedavi yaklaşımlarının denenebileceği kanaatine varılmıştır. Diabetic nephropathy is the most important reason of the end stage kidney disease and it has a major place about the cause of death related to diabetes. Matrix metalloproteinases (MMP) plays a role on disintegration and transformation of extracellular matrix. In this study, it was intended to examine the effects of vitamin D on matrix metalloproteinase 9 and apoptosis on experimental rat kidney tissue. Our study was made with Male Wistar albino rats. They are divided to 5 equal groups which contains 7 members. Any process was made to Control group during 8 weeks. It were given to Buffer group that one dose of phosphate-cytrate buffer intraperitoneally (i.p) and also 50 IU/day vitamin D orally with dropper to Vitamin D group. One dose of 50 mg/kg streptozotocin (STZ) which was dissolved at phosphate-cytrate buffer was given i.p to Diabetes group. Also to the Diabetes+Vitamin D group, after it was given one dose of 50 mg/kg STZ i.p and the next the diabetes develops; 50 IU/day vitamin D was given orally. Rats were sacrified, kidneys were removed at the end of the study. Tissues was burried into paraffin blocks and routine histological follow up was made. İmmunhistochemical tests for MMP 9, TUNEL tests for apopitosis was made to the section of paraffin blocks. Samples were stored at -80 Co for biochemical tests total antioxydant status (TAS) and total oxydant status (TOS).Apoptosis, TAS, TOS, MMP 9 results for the group of Control, Buffer and Vitamin D were the same. When compared with the Control group; TOS, apoptozis and MMP 9 values were seemed increased on Diabetes group althought TAS values were decreased. Comparing with Diabetes group; TOS, apoptosis and MMP 9 values of Diabetes+Vitamin D group were decreased and TAS valuse were increased.In conclusion, our data revealed that it was needed to make further studies to understand the correlation between oxydative stres and MMP 9 on diabetic nephropathy pathogenesis and it can be tested which vitamin D related therapies to prevent the complication of diabetes. 78

DM; toplumda yaygın olarak görülen, ciddi fiziksel bozukluklara ve ölüme neden olabilen kronik metabolik bir hastalıktır. Yapılan tahminlere göre 2035 yılında 592 milyon insanın diyabet hastası olması beklenmektedir. Global DM prevalansının ise %10,1 olacağı öngörülmektedir. Son çalışmalara göre ise ülkemizdeki prevalans 2 katına yaklaşmıştır. Diyabet ve bağlı komplikasyonlar nedeniyle sağlık harcamaları da giderek artmaktadır. Bu çalışmada amacımız, diyabetin en büyük morbidite nedenlerinden olan nefropati gelişiminin erken aşamada saptanmasında yol gösterebilecek hemogram parametrelerinden MPV, RDW, PDW ve NLR'nin mikroalbüminüri ve kan şekeri kontrolü ile ilişkisinin saptanması olmuştur.Gereç ve YöntemÇalışma tek merkezli retrospektif tanımlayıcı desende yapılmıştır. Adnan Menderes Üniversitesi Tıp Fakültesi Endokrin ve Metabolizma Kliniği'ne başvuran ve 24 saatlik idrarda albümin bakılan tip 2 diyabetik 979 hasta çalışmaya dahil edildi,dışlama kriterleri nedeniyle hastalar dışlandıktan sonra 268 hasta çalışmaya alındı. Çalışmanın analizleri SPSS paket programı aracılığıyla yapıldı. Spapiro-Wilk testi, ki kare, Kruskal – Wallis, Mann Whitney U, Spearmann ve çoklu lojistik regresyon analizi yapıldı.BulgularHastaların 158'i (%59,0) erkek, 110'u (%41,0) kadındı. Yaş ortalaması 53,5±11,5 (en küçük yaş 26, en yüksek yaş 85; ortanca: 54,0 ) olan hastaların 26'sı (%9,7) 18-39 yaş, 201'i (%75,0) 40-64 yaş ve 41'i (%15,3) 65 ve üstü yaş aralığındaydı. Erkekler (51,0±11,1;en küçük yaş 26, en büyük yaş 77; ortanca: 52,0), kadınlardan (57,0±11,1;en küçük yaş 37,en büyük yaş 85;ortanca:57,0) daha gençti (p=0,000). Mikroalbüminüri pozitifliği için oluşturulan çoklu lojistik regresyon modeline göre; 24 saatlik idrarda mikroalbümin pozitifliği MPV değeri 10,25'ten küçük olanlarda 4,3 kat, PDW değeri 16,05'ten büyük olanlarda 2,7 kat, NLR değeri 1,96'dan büyük olanlarda 2,4 kat, HbA1c değeri 9,05'ten büyük olanlarda 3,6 kat daha fazla saptandı. Yeterli anlamlılık düzeyi (p=0,054) göstermese de HDL değeri 38,5'in altında olanlarda 2,4 kat daha fazla mikroalbüminüri saptandı. Kan şekerinin kontrolde olması için oluşturulan çoklu lojistik regresyon modeline göre; yaşı 54,5'ten büyük olanlarda 1,7 kat, trigliserid düzeyi 149,5'ten düşük olanlarda 2,5 kat daha iyi kan şekeri kontrolü olduğu saptandı.Sonuç ve TartışmaÇalışmada MPV düşüklüğü ile mikroalbuminüri arasında anlamlı ilişki görülmekle beraber literatürde aralarındaki ilişkinin hem pozitif hem de negatifliği için sonuçlar mevcuttur. PDW yüksekliği ile mikroalbuminüri arasında anlamlı ilişki görülmüş olup literatürdeki çalışmalarla benzerlik göstermektedir. NLR artışı ile mikroalbuminüri arasında saptanan pozitif yönlü ilişki literatürde de benzer şekilde izlenmektedir.Anahtar kelimeler: Diyabet, Mikroalbuminüri, Hemogram Parametreleri IntroductionDiabetes mellitus (DM) is a chronic metabolic disease, which is common in the society and can cause serious physical disorders and death. It is estimated that 592 million people are expected to be diabetic in 2035. The global prevalence of DM is estimated to be %10.1. According to the latest studies, the prevalence of DM in our country is approximately two times of the 2007. Health care spending are increasing because of diabetes and its complications. Our aim in this study is to determine the relationship of MPV, RDW, PDW and NLR on microlbuminuria and glicemic control . By the help of the diabetic nepropathy at early steps. Materials and MethodsThis study is made single centerred retrospective definitive pattern . 979 patients with type 2 diabetes, who applied Adnan Menderes University Endocrine and Metabolism Clinic, were included in this study and 24-hour urinary albümin was studied in these patients. Because of the exclusion criteria, 268 patients were included in the study. Shapiro-Wilk test, Chi-square, Kruskal - Wallis and Mann-Whitney U, Spearmann and multiple logistic regression analysis was performed. Results158 patients (%59.0) were male and 110 (%41.0) were female. The averege age of patients were 53.5 ± 11.5 (minimum age 26, maximum age 85; median: 54.0). The age range of 26 patients (%9,7) were between 18-39, 201 patients (%75,0) were between 40-64 and 41 patients (%15.3) were 65 years old or older. Men (51,0.11,1, minimum age 26, maximum age 77; median: 52.0) were younger than women (57.0 ± 11.1; minimum age 37, maximum age 85; median: 57.0 ) (p = 0.000). According to multiple logistic regression model positivity of microalbuminuria in 24 hour urinary test is 4.3 times more for the MPV values 10,25, 2,7 times more for the PDW values over 16,05, 2.4 times more for the NLR values over 1,96, 3.6 times more for the HbA1c values over 9,05. Sufficient level of significance (p=0,054) isn't shown either; HDL levels of less than 38.5 were detected in 2.4 times more microalbuminuria. According to the multiple logistic regression model for better glycemic control ,1.7 times better glycemic control was determine in the patients older than 54,5 years old and 2.5 times in triglyceride lower than 149,5.Results and DiscussionThe study showed a significant relationship between microalbuminuria and low MPV values; however both high and low MPV results are available in the literature. Significant association between microalbuminuria and high PDW values was seen in our study which is similar with the literature. A positive directional relationship is found between microalbuminuria and increase NLR which is similar as the literature.Keywords: Diabetes, Microalbuminuria, Hemogram Parameters 82

D vitamininin olası pleotropik etkileri, nükleer VDR varlığının saptanması ile anlaşılmıştır. VDR sisteminin diyabetik nefropatiye bağlı proteinüride önemli fizyolojik etkilere sahip olduğu bulunmuştur. Çalışmamızda D vitamininin diyabetik nefropatili (evre 1-4 KBY) hastalarda albuminüri düzeyi ve kardiyak morfoloji üzerine etkisi değerlendirilmiştir. 25(OH) D3 düzeyi normal olan 25 diyabetik nefropatili hastanın verileri ile 25(OH) D3 düzeyi düşük (0.05). Vitamin D düzeyi normal olan grupta sol ventrikül kitle indeksi daha düşük saptandı (p0.05). Left ventricular mass index was lower in patients that had normal Vitamin D level (p

Kardiovaskuler olaylar, toplumda özellikle 60 yaş sonrası sık olarak görülen önemli bir morbidite ve mortalite nedenidir.Kronik böbrek hastalığı olan bireylerde kardiyovaskuler nedenlerden dolayı morbidite ve mortalite sıklığı artmıştır. Arteriyel sertlik, karotis ve femoral arterler arasında nabız dalga hızı (pulse wave velocity) olarak ölçülen bir değerdir ve kardiyovaskuler olayların bir öngürücüsü olarak kabul edilmektedir.Kronik böbrek hastalığı olan bireylerde normal bireylere kıyasla arteriyel sertlik artmış olarak bulunmakta, bu da kardiyovaskuler mortaliteye katkıda bulunmaktadır.Kontrolsüz kan şekeri regülasyonu olan kronik böbrek hastalıklı olgularda aterosklerozun ve arteriyel sertliğin artmış olduğu şüphe götürmez bir gerçektir.Ancak bilinen diabetes mellitus tanısı olmayan kronik böbrek hastalıklı olgularda normal HbA1c düzeyi ile arteriyel sertlik arasındaki ilişki net değildir.Biz bu çalışmada renal replasman tedavisi almayan ve bilinen diabetes mellitus tanısı olmayan evre 2-3-4 Kronik Böbrek Hastalığı olan vakalarda temel olarak HbA1c düzeyleri ile nabız dalga hızı arasındaki ilişkiyi saptamayı hedefledik.Bunun yanında bu vakalarda yaş,cinsiyet,kan basıncı,kreatinin klirensi,kronik böbrek hastalığı süresi,beden kitle indeksi,kullanılan ilaçlar,sigara kullanımı,serum ve idrar elektrolit düzeyleri ile nabız dalga hızının etkilenip etkilenmediğini araştırdık.Çalışmamıza nefroloji poliklinik takibinde olan 30'u erkek,21'i kadın toplam 51 olgu dahil edildi.Serum ve 24 saatlik idrarda biyokimyasal parametreleri incelendi,kan basınçları ve nabız dalga hızları applanation tonometrisi (Sphygmocor Vx software AtCor Medical, Sydney, Australia) ile ölçüldü. Elde edilen veriler analiz edilerek altgrup karşılaştırmaları yapıldı.Sonuç olarak nabız dalga hızıyla sistolik kan basıncı ( p:0.0001) ve HbA1c ( p: 0.044) değerleriyle bağımsız ilişki saptandı.Ancak yaş, beden kitle indeksi,HT ,periferik veya koroner arter hastalığı varlığı, antihipertansif,antiaggregan veya antihiperlipidemik ilaç kullanımı,sigara içimi, kronik böbrek hastalığı süresi gibi bazı olası durumlar ile nabız dalga hızı arasında bir ilişki gösterilemedi. Cardiovascular events,which are more often after the age of 60, are important causes of morbidity and mortality.The morbidity and mortality rate of the patients who have chronical kidneydisease has increased because of the cardiovascular reasons. Arterial stiffness is a value that is measured as pulse wave velocity between the carotid and femoral arteries and this value is assumed as a predictor of the cardiovascular events. By comparison with normal cases, the patients who have chronical kidney disease are prone to increased arterial stiffness and this condition attributes to the cardiovascular mortality.The patients who have chronical kidney disease and also disregulated blood sugar have definitely increased atherosclerosis and arterial stiffness.But the relationship between normal HbA1c values and arterial stiffness is unclear among the people who have chronical kidney disease but no DM.In our study,we aimed to detect the relationship between the HbA1c value and pulse wave velocity value among the cases who have stage 2-3-4 chronical kidney disease with no diabetes.In addition to this aim, we tried to investigate that whether the pulse wave velocity value is affected by age,gender,blood pressure,creatinin clearence,the chronical kidney disease duration,body mass index,the medications used,smoking,serum and urine electolyte values.In our study, we enrolled 30 males and 21 female patients who are on the nephrology outpatient service follow-up.Their serum and urine biochemical values are investigated.Their blood pressure and pulse wave velocity values are measured by applanation tonometry device(Sphygmocor Vx software AtCor Medical, Sydney, Australia).The provided values have been analyzed and subgroup comparisons have been made.As a result,we have detected an independent relationship between the pulse wave velocity value and sistolic blood pressure (p:0.0001) and HbA1c value (p:0.044).But we have detected no relationship between the pulse wave velocity value and age, body mass index,HT,peripheral or coronary arterial disease existence, the usage of antiaggegating,anti-hypertensive or antihyperlipidemic medication,smoking or the duration of chronical kidney disease. 47

Giriş-Amaç: Tip 2 diyabetli hastaların yüksek mortalite ve morbiditeye sahip olmasının temel nedeni ateroskleroz ve vasküler disfonksiyondur. Adropin, enerji hemostazı, insülin cevabı ve endotel disfonksiyonu ile yakından ilişkisi olduğu düşünülen son yıllarda keşfedilmiş yeni bir proteindir. Diyabetik nefropatiye bağlı oluşan proteinüri endotel disfonksiyonu ile ilişkili olup, çalışmamızda proteinürisi olan ve olmayan diyabetik hastalarla sağlıklı bireylerden oluşan kontrol grubunun serum adropin düzeyi ile endotel disfonksiyonu ve ateroskleroz belirteci olan karotis intima-media kalınlığı (KIMK) ve epikardiyal yağ dokusu (EYD) kalınlığı arasındaki ilişkiyi göstermeyi amaçladık.Materyal-Metod: Çalışmaya 2014-2015 yılları arasında iç hastalıkları polikliniğine başvuran rutin takip ve tedavileri yapılan tip 2 DM tanılı hastalar ve herhangi bir kronik hastalığı olmayan sağlıklı kontroller dahil edildi. Tip 2 DM'li hastalar proteinürisi olan ve olmayanlar olarak iki ayrı gruba ayrıldı. Kontrol grubu da dahil olmak üzere her grup 50 kişiden oluşmaktaydı. 18-70 yaş arasında olan hastalardan aktif enfeksiyonu olanlar, malignite öyküsü, renal hastalık öyküsü ve aterosklerotik vasküler hastalığı olanlar çalışma dışı bırakıldı. Hastaların sabah açlık serum adropin düzeyleri ve diğer biyokimyasal parametreleri bakıldı. Bilateral KIMK ve EYD ölçümleri aynı kardiyolog tarafından yapıldı. Bulgular: Diyabetli hastalarda proteinürisi olan ve olmayan gruplar arasında serum adropin düzeyi, KIMK ve EYD ölçümleri açısından istatiksel anlamlı fark bulunmamıştır. Kontrol grubu ile diyabetik hastalar arasında ise adropin düzeyi diyabetik hastalarda düşük, KIMK ve EYD ölçümleri ise yüksek bulunmuştur. Proteinüri ile adropin arasında ise negatif yönlü korelasyon elde edilmiştir.Sonuç: Diyabetli hastalarda serum adropin düzeyinin kontrol grubuna göre düşük olması ve EYD ile KIMK ölçümlerinin ise yüksek olması bu hastalarda adropin düzeyinin endotel disfonksiyonu ile ilişkili olduğunu düşündürmektedir. Proteinürisi olan ve olmayan hastalarda adropinin istatiksel olarak anlamlı çıkmaması diyabet yaşlarının ve proteinüri düzeylerinin düşük olması ile ilişkili olabilir. Sonuç olarak adropin düzeyi diyabetli hastalarda endotel disfonksiyonunu gösteren bir belirteç olabilir.olabilir.Anahtar Kelimeler: Adropin, diabetes mellitus, endotel disfonksiyonu, proteinüri Background & Aims: Atherosclerosis and vascular dysfunction are the main cause of high mortality and morbidity in patients with type 2 diabetes mellitus. Adropin is a new protein discovered in recent years suggested to have relationship with energy homeostasis, insulin response and endothelial dysfunction. Diabetic nephropathy induced proteinuria is associated with endothelial dysfunction. In our study we aimed to show the relationship between adropin levels and carotid intima-media thickness (CIMT) and epicardial adipose tissue (EAT) thickness which are the markers of endothelial dysfunction and atherosclerosis in diabetic patients with and without proteinuria and control group of healthy individuals. Material-Methods: The patients diagnosed with type 2 diabetes mellitus for routine follow-up after treatment and admitted to the internal medicine clinic between the years 2014-2015 and healthy controls without any chronic disease were included to study. Type 2 diabetic patients were divided into two separate groups with and without proteinuria. Each group consisted of 50 people, including the control group. The patients between 18-70 years old with active infection and history of malignancy, renal disease and atherosclerotic vascular disease were excluded from the study. Morning fasting serum adropin levels and other biochemical parameters were viewed. Bilateral CIMT and EAT measurements were performed by the same cardiologist.Results: There is no statistically significant difference between type 2 diabetic patients with and without proteinuria in serum adropin level, CIMT and EAT measurements. Serum adropin level, EAT and CIMT measurements were high in type 2 diabetic patients compared with the control group. Negative correlation was obtained between proteinuria and adropin.Conclusion: Serum adropin level in patients with type 2 diabetes is lower and the measurement of the CIMT and EAT is higher than the control group, suggests that adropin level is associated with endothelial dysfunction in these patients. Non-statistically significant adropin is in patients with and without proteinuria may be associated with low level of proteinuria and age of diabetes mellitus. Consequently adropin levels may be a marker early endothelial dysfunction in patients with diabetes. Keywords: Adropin, diabetes mellitus, endothelial dysfunction, proteinuria 72

Heterotrimerik G proteinleri transmembran reseptörlerinin bir kısmının önemli bir bileşenidir ve hücre içi sinyal iletiminin düzenlenmesinde rol alırlar. Heterotrimerik G proteinleri α, β, ve γ olmak üzere üç alt birimden meydana gelmektedir. GNB3 geni G protein β3 alt birimini kodlayan gendir. Bu gene ait çeşitli polimorfizmler arasında ise en önemlisi ve çeşitli hastalıklarla ilişkilendirilmiş olanı C825T polimorfizmidir. Bu çalışmada, DN tanısı alan hastalarda GNB3 geninin C825T ve C1429T gen bölgelerindeki polimorfizimlerin DN ile ilişkisinin araştırılması ve DN'ye yol açtığı düşünülen olası risk faktörlerinin belirlenmesi amaçlanmıştır.Spesifik primerler ve BseDI ve BshNI restriksiyon enzimleri ile Polimeraz Zincir Reaksiyonu (PZR) ve Restriksiyon Fragment Uzunluk Polimorfizmi (RFLP) yöntemleri kullanılarak jel elektroforezinde gözlemlendi. Ki-kare testi kullanılarak gen polimorfizimleri ile DN arasındaki ilişki araştırıldı.Çalışmaya, tip 2 diabetes mellitus tanısı ile takip edilen toplam 198 hasta alınmıştır. Bu hastalardan 99'i diyabetik nefropatisi bulunan (DN), 99'u ise kontrol grubu olarak diyabetik nefropatisi bulunmayan (NDN) hastalardan seçilmiştir. C825T için genotip dağılımları arasında TT polimorfizmi, hastalarda kontrollere göre anlamlı derecede yüksek bulundu. Ayrıca CC polimorfizmi, kontrollerde hastalara göre anlamlı derecede yüksek bulundu. C1429T için ise genotip dağılımları arasında anlamlı bir farklılık gözlenmedi (p>0,05). Düşük HDL seviyesi (Patient = 46,20 ± 13,280; Control = 51,99 ± 16,460, p0,05). Low HDL level (Patient = 46,20 ± 13,280; Control = 51,99 ± 16,460, p

Yüksek Lisans Tezi Bu çalışmada, tip 2 diyabetes mellituslu hastalarda AGT M235T / T174M ve AT1R A1166C gen polimorfizmlerinin diyabetik nefropati gelişimine etkisinin araştırılmasını amaçladık. Çalışma, diyabetik nefropatisi olan Tip 2 Diyabetes Mellituslu 105 hasta (hasta grubu) ve Tip 2 Diyabetes Mellitusu olan ancak Diyabetik Nefropatisi olmayan 105 kontrolden (kontrol grubu) oluşmaktadır. AGT M235T / T174M ve AT1R A1166C gen polimorfizmleri, polimeraz zincir reaksiyonu ve sonrasında restriksiyon fragment uzunluk polimorfizmi yöntemleri kullanılarak belirlenmiştir. Sonuçlar hasta-kontrol grupları ile AGT M235T / T174M ve AT1R A1166C gen polimorfizimleri arasında anlamlı bir fark bulunmadığını göstermiştir. Buna karşın; hipertansiyon, sigara, alkol tüketimi, insülin kullanımı ve aile DM öyküleri hastalık aleyhinde risk faktörleri olabilir. Abstract We aimed to investigate angiotensinogen M235T / T174M and angiotensin type 1 receptor A1166C gene polymorphisms on the development of diabetic nephropathy in patients with type 2 diabetes mellitus, in this study. This study included 105 type 2 diabetes mellitus patients with diabetic nephropathy patients (patient group) and 105 type 2 diabetes mellitus with out of Diabetic Nephropathy (control group). Angiotensinogen M235T / T174M and Angiotensin Type 1 Receptor A1166C gene polymorphisms were identified using polymerase chain reaction and followed by restriction fragment length polymorphism methods. The results showed no significant difference between AGT M235T / T174M ve AT1R A1166C gene polymorphisms with patient-control group. But although; hypertension, smoking, consumption of alcohol, use of insulin and family DM history may be negative risk factors for the disease .

Resveratrol' ün (RSV) kardiyoprotektif, antikanser, antiinflamatuar ve antioksidatif özelliklerinin olduğu ve Tip 2 diyabet hayvan modellerinde damar koruyucu etki gösterdiği ileri sürülmüştür. Ayrıca insülin benzeri etki göstererek hepatositler, adiposit ve iskelet kasına glukoz alımını teşvik etmektedir. Çalışmanın amacı, Streptozosin (STZ) ile diyabet oluşturulan sıçanlarda gelişen Diyabetik nefropati (DN) üzerinde RSV' ün morfolojik, biyokimyasal ve fonksiyonel etkilerini incelemektir. Çalışmamızda 30 adet Wistar albino erkek sıçan, 4 gruba ayrıldı. 1. Kontrol, 2. RSV, 3. Diyabet, 4. Diyabet + RSV. Diyabet gruplarına tek doz 0.1M (pH: 4,5) sitrat tampon içinde çözünen STZ (65 mg/kg) intraperitoneal olarak enjekte edildi. Kontrol gruplarına ise intraperitoneal tek doz sitrat tamponu uygulandı. RSV uygulaması 10 mg/kg/gün dozda, diyabetin başlamasından 2 hafta sonra, 8 hafta boyunca oral gavaj yoluyla yapıldı. Kontrollere ise 0,1 M etanol uygulandı. Sıçanlar intra muskuler (IM) Rompun+Ketamin (50+60-100mg/kg) anestezisi altında kalplerinden kan alınarak feda edildiler. Çalışma süresince sıçanlarda: Açlık kan şekeri (AKŞ) düzeyleri, diyabetin böbrek fonksiyonları üzerine olan etkileri (idrar miktarı, idrarda kimyasal analizler…) incelendi. Çalışma sonunda, böbrek vasküler yanıtlarına bakıldı. İmmünohistokimyasal olarak; TEM ile morfolojik inceleme yapılarak, proinflamatuar sitokinler TGF-, iNOS, eNOS, Fibronektin düzeylerine bakıldı. Yine böbrek dokusundaki oksidan (Malondialdehit/MDA), antioksidan (Glutatyon/GSH) ve ayrıca Total nitrik oksit (NOx) düzeyleri tespit edildi. Sonuçlar SPSS paket programında Kruskal Wallis ve Mann Whitney testleri kullanılarak karşılaştırıldı, p

Diyabetes mellitus, kronik böbrek hastalığı (KBH)'nın en sık nedenlerindendir. Kardiyovasküler hastalıklar, KBH hastalarında morbidite ve mortalitenin en önemli nedenidir. Nabız dalga hızı ile değerlendirilen arteriyel sertlik, kardiyovasküler hastalıklar için bağımsız bir risk faktörüdür. Yüksek paratiroid hormon (PTH) düzeyleri kronik inflamasyon, vasküler kalsifikasyon, endotel disfonksiyonu, ateroskleroz, hipertansiyon, kalp yetmezliği ile ilişkilidir. Bu çalışmada, tip 2 diyabetes mellitus'a bağlı KBH olan hastalarda serum PTH düzeyi ile arteriyel sertlik parametreleri arasındaki ilişki araştırılmıştır. Kesitsel nitelikteki bu çalışmaya tip 2 diyabetes mellitus'a bağlı KBH olan ve renal replasman tedavisi almayan 120 hasta alındı. Hastaların demografik, laboratuar ve ambulatuar kan basıncı parametreleri kaydedildi.Hastaların yaşı 62.39±9.53, beden kitle indeksi 30.74±5.51 kg/m2, KBH süresi 36 ay (12-108 ay) idi. Hastaların 11'i (%9.2) Evre 1, 16'sı (%13.3) Evre 2, 59'u (%49.2) Evre 3, 27'si (%22.5) Evre 4 ve 7'si (5.8) Evre 5 KBH idi. PTH düzeyi, hipertansiyon süresi (r=+0.196, P=0.032), KBH süresi (r=+0.359, P

AMAÇ: Bu çalışmanın amacı; son yıllarda diyabetin prevelansının artması nedeniyle önemli bir sağlık problemi haline gelen DN'nin patogenezinde T hücre ilişkili inflamatuvar yanıtta önemli yer tutan CD80, CD86, CD28 ve CTLA-4'ün rolünün araş-tırılmasıdır.GEREÇ ve YÖNTEM: Deneysel diyabet modeli oluşturmak üzere 43 fareye 5 gün ard arda 50 mg/kg streptozosin intraperitoneal olarak verilirken, 8 tanesi kontrol grubu ola-rak ayrıldı. Kan glukoz düzeyi > 250 mg/dl olan 36 fare deneye dahil edildi. Farelerin haftalık kan şekeri takipleri yapıldıktan sonra 1.ay, 2.ay, 3.ay, 4.ay ve 6.ayda sakrifiye edilerek böbrek dokuları elde edildi. CD80, CD86 ve CTLA-4 ile immünhistokimyasal boyama yapıldı. Böbrek dokularında western blot yöntemi ile CD80, CD86, CD28 ve CTLA-4 protein analizi yapıldı.BULGULAR: İmmünhistokimyasal incelemelerde CD80, CD86 ve CTLA-4 ile immün boyanma izlendi. Western blot sonucunda CD80, CTLA-4 ve CD86 düzeyleri DN gru-bunda kontrol grubuna göre artmış olarak bulundu (p 250 mg / dl were included in the experiment. After the monitoring of blood glucose of mice weekly, their kidney tissues were obtained by sacrificing in the 1st, 2nd, 3rd, 4th and 6th month respectively. Immunohistochemical staining was performed with CD80, CD86 and CTLA-4. CD80, CD86, CD28 and CTLA-4 protein analysis was performed in the kidney tissues with western blot method.RESULT: CD80, CD86 and CTLA-4 positive immunostaining was observed in the immunohistochemical investigations. As a result of Western blot, CD80, CTLA-4 and CD86 protein levels were found to be increased in DN group compared to the control group (p

Tip 2 Diyabetes Mellituslu Hastalarda Üriner PDGF-BB (Platelet Kaynaklı Büyüme Faktörü) Düzeyinin Diyabetik Nefropati Erken Tanısındaki Önemi ve Diyabetik Nöropati Arasındaki İlişkisiAmaç: Diyabetik nefropati, diyabetes mellitusun major mikrovasküler komplikasyonu olup morbidite ve mortalitenin artışında en önemli nedendir. Gelişmiş ülkelerin çoğunda ve Türkiye'de son dönem böbrek yetmezliğinin en önemli nedeni diyabetes mellitustur. Bu nedenle diyabetik nefropati geliştirme riski yüksek olan bireylerin belirlenebilmesi için bilim; erken tanı ve taramada yeni yöntemler geliştirme çabasındadır. Amaç, bugün kullanılan belirteç olan mikroalbuminüriden hastalığın tanısını daha erken gösterecek bir belirtecin saptanmasıdır. Tip 2 diyabetes mellitusta üriner PDGF-BB düzeyinin nefropati gelişme riski ile korele olduğunu saptayan çalışmalar mevcuttur. Bu çalışmada diyabetik nefropati erken tanısındaki üriner PDGF-BB'nin yeri ve diyabetik nöropati ile üriner PDGF-BB arasındaki ilişkinin araştırılması amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Atatürk Üniversitesi Tıp Fakültesi İç Hastalıkları A.D Genel Dahiliye Polikliniğine, Endokrinoloji Polikliniğine ve Nefroloji Polikliniğine başvuran Tip 2 diyabetes mellitus tanısı almış, araştırmayı kabul eden, kronik renal yetmezlik, kronik obstruktif akciğer hastalığı, koroner arter hastalığı gibi eşlik eden kronik sistemik hastalığı olmayan, 54 diyabetes mellituslu hasta ve 20 sağlıklı gönüllü çalışmaya dahil edildi. Diyabetes mellituslu hastalar üriner mikroalbumin (MA) seviyelerine göre 3 gruba [normoalbuminürik grup; üriner mikroalbumin seviyesi 300mg/gün], diyabetik nöropati varlığına göre 2 gruba ayrıldı. Tüm gruplarda üriner PDGF-BB, mikroalbumin, HDL, LDL, Trigliserid, Kolesterol, HbA1c seviyeleri çalışıldı. Vücut kitle indeksi, diyabetes mellitus süreleri, yaş, cinsiyet kaydedildi. Diyabetik nöropati yönüyle elektromiyografi yapıldı.Bulgular: Normo, mikro, makroalbuminürik gruplar arasında üriner PDGF-BB düzeyi yönüyle yapılan karşılaştırmada istatiksel olarak anlamlı fark tespit edilmedi (p>0.05). Üriner PDGF-BB düzeyi ile diyabetes mellitus süresi, yaş, vücut kitle indeksi, HDL, LDL, Kolesterol, Trigliserid, HbA1c seviyeleri arasında da istatiksel olarak anlamlı fark tespit edilmedi (p>0.05). Ancak mikroalbumin düzeyi ile diyabetes mellitus süresi, yaş, HbA1c seviyesi, vücut kitle indeksi, Trigliserid, LDL düzeyleri arasındaki fark anlamlı tespit edildi (p300 mg/day]; and into 2 groups according to the existence of diabetic neuropathy. PDGF-BB, microalbumin, HDL, LDL, Triglyceride, Cholesterol, HbA1c levels were analyzed on each groups. Body mass index, their diabetes mellitus span, age and gender were recorded. Electromyography was done in the aspect of diabetic neuropathy.Findings: No significant difference was determined in the comparison of normo, micro, macroalbuminuric groups in terms of urinary PDGF-BB level (p>0.05). No significant difference was also determined between the urinary PDGF-BB level and diabetes mellitus span, age, body mass index, HDL, LDL, Cholesterol, triglyceride levels (p>0.05). However, it was determined that there was a significant difference between microalbumin level and diabetes mellitus span, age, HbA1c level, body mass index, triglyceride, and LDL levels (p

ÖZETDiyabet, insülin eksikliği ya da insülin etkisindeki defektler nedeniyle organizmanın karbonhidrat, yağ ve proteinlerden yeterince yararlanamadığı, kronik mikrovasküler komplikasyonlarla seyreden, en önemli komplikasyonlarından biri proteinüri ile karakterize diyabetik nefropati olan, artan sayıda hastanın son dönem böbrek yetmezliği (SDBY) geliştirdiği önemli bir halk sağlığı sorunudur. Etiyopatogenezde pekçok peptit yapılı hormon yer almakta olup, son yıllarda keşfedilen adropinin glukoz hemostazında görev almasına rağmen diyabet ve nefropati ile ilişkisi henüz çalışılmamıştır. Dolayısıyla bu çalışmada, diyabetik hastalarda, serum ve idrar adropin düzeylerinin belirlenmesi, diabetes mellitus ve diyabetik nefropati ile ilişkilerinin incelenmesi amaçlanmıştır.Normoalbüminürik 20, mikroalbüminürik 20, aşikar albüminürik 20 olmak üzere toplam 60 diyabetik hasta ile kontrol grubunu oluşturmak üzere 20 sağlıklı bireyin serum ve idrar adropin düzeyleri enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA) yöntemiyle çalışıldı. Serum adropin düzeyleri aşikar albüminürisi olan gurupla kıyaslandığında sağlıklı kontrol, normoalbüminürik, mikroalbüminürik gruplarında anlamlı olarak düşük saptandı (sırasıyla; p= 0.007, p< 0.001, p= 0.008). Adropinin serum kreatinin ve mikroalbüminüri düzeyleri ile pozitif korelasyon gösterdiği saptandı (sırasıyla p= 0.031, r= 0.242 ve p= 0.001, r= 0.379 ). İdrar adropin düzeyi diyabetik hastalarda sağlıklı kontrollere göre anlamlı olarak yüksekti (p=0.001). Normoalbüminürik ve aşikar albüminürik grupla kıyaslandığında mikroalbüminürik grupta idrar adropin düzeyleri düşük tespit edildi (her ikisi için p=0.026). Sonuç olarak; serum adropin düzeylerinin aşikar albüminürik grupta artmış olduğu görülmektedir. Endotelyal fonsiyonlar ve enerji hemostazı ile ilişkili etkinlikleri olan bu peptitin artmış olmasının nedeni renal hemostazı sağlama amaçlı olduğu düşünülebilir. İdrar adropin düzeyinin sadece mikroalbüminürik diyabetik grupta düşük olması, diyabetik nefropatinin klinik olarak tanınabildiği başlangıç döneminde tetiği çeken bir peptit hormon olmasından kaynaklanıyor olabilir.Anahtar Kelimeler: Diabetes Mellitus, Diyabetik Nefropati, Adropin. ABSTRACTMICROALBUMINURIA BY CONCENTRATION SERUM AND URINE LEVELS OF ADROPIN IN PATIENTS WITH TYPE 2 DIABETESDiabetes mellitus is an important public health problem which organism can not benefit enough from the carbohydrates, fats and proteins due to defects of the effect of the insulin or insülin deficiency, accompanied by chronic microvascular complications with diabetic nephropathy is characterized by proteinuria that the increasing number of patients progress to end stage renal disease (ESRD) . Many peptide hormone made in etiopathogenesis is situated, although adropin which discovered in recent years involves in glucose homeostasis, its relation to diabetes and nephropathy has still not been investigated. Thus, in this research, the determining of serum and urine levels of adropin in diabetic patients, the relationship between adropin and diabetes mellitus with diabetic nephropathy were aimed to investigate.The serum and urine levels of adropin in 20 healthy individuals to form a control group with total of sixty diabetic patients including normoalbuminuric 20, microalbuminuric 20 and overt albuminuric 20 ones were measured by enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA) method.Serum adropin levels compared with the overt albuminuric group were significantly as lower in healthy control, normoalbuminuric, and microalbuminüric groups (respectively; p= 0.007, p< 0.001, p= 0.008). Adropin were found to be positively correlated with serum creatinine and microalbuminuria levels (respectively; p= 0.031, r= 0.242 ve p= 0.001, r= 0.379 ).Adropin urine levels were significantly as higher in diabetic patients than in healthy controls (p = 0.001). Compared with the normo and microalbuminuric groups, adropin urine levels were lower in microalbuminuric group (p = 0.026 for both).As a result, the serum adropin levels appear to be increased in overt albuminuric group. The cause of increased activity of these peptides associated with endothelial function and energy homeostasis can be considered for renal hemostasis. Urinary adropin levels to be lower only in the diabetic microalbuminuric group, can be identified triggering factor clinically at the initial phase of diabetic nephropathy due to the fact that a peptide hormone.Key words: Diabetes Mellitus, Diabetic Nephropathy, Adropin. 67