Search

Objective: Methanol poisoning has become a frequently encountered type of poisoning in our country recently. In case of poisoning, mortality and morbidity rates can be reduced by rapidly recognizing and treating the cases. The aim of this study is to investigate the relationship between survival and the demographic characteristics, physical examination findings and laboratory results of methanol poisoning patients admitted to the emergency department.Material and Methods: Patients were divided into 2 different groups as exitus after methanol poisoning and survivors after methanol poisoning. Demographic characteristics, presentation complaints, physical examination findings and laboratory results and clinical outcomes of all patients were recorded. Chi-square, Student t-test and Mann-Whitney U tests were used to compare the groups. A value of p, Amaç: Metanol zehirlenmesi ülkemizde son zamanlarda sıkça karşılaşılan bir zehirlenme türüdür. Zehirlenme durumunda vakaların hızla tanınıp tedavi altına alınması sayesinde mortalite ve morbidite oranları azaltılabilir. Bu çalışmanın amacı, acil servise başvuran metanol zehirlenmesi hastalarının demografik özellikleri, fizik muayene bulguları ve laboratuvar sonuçları ile sağ kalım arasındaki ilişkiyi araştırmaktır.Gereç ve Yöntemler: Hastalar metanol zehirlenmesi sonrası eksitus olanlar ve hayatta kalanlar olmak üzere 2 farklı gruba ayrıldı. Tüm hastaların demografik özellikleri, başvuru şikayetleri, fizik muayene bulguları ve laboratuvar sonuçları ve klinik sonlanımları kaydedildi. Grupların karşılaştırılmasında Chi-square, Student t-test ve Mann-Whitney U testi kullanıldı. p

INTRODUCTION: To evaluate the results of limbal conjunctival autograft transplantation (LCAT) in patients with primary and recurrent pterygium.METHODS: Forty-two eyes of 38 patients were included in the study. 26 of them were primary, while 16 were recurrent pterygium. Limbal conjunctival autograft transplantation was performed after the pterygium excision to all eyes. Patients having a follow-up of at least 12 months were evaluated with respect to demographic data, pterygium grade, surgical complications, recurrence rate, refractive astigmatism and visual acuity.RESULTS: The mean age of the patients was 44 ± 8.5. Twenty-six (68.4%) patients were male and 12 (31.6%) were female. No recurrence were observed in primary pterygium group, whereas two recurrences were observed in recurrent pterygium group. The overall recurrence rate was 4.7%. Buttonhole complication occurred while forming the graft in three patients. Conjunctival inclusion cyst developed in 2 patients with recurrent pterygium.DISCUSSION AND CONCLUSION: Limbal conjunctival autograft transplantation seems to be an effective and safe surgical option in both primary and recurrent pterygiums., GİRİŞ ve AMAÇ: Primer ve rekürren pterjiyumlu olgularda gerçekleştirdiğimiz limbal konjonktival otogreft transplantasyonu (LCAT) sonuçlarını değerlendirmek.YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya 38 hastanın 42 gözü dahil edildi. Bunlardan 26’sı primer iken 16’sı rekürren pterjiyumdu. Tüm gözlere pterjiyum eksizyonu ile birlikte limbal konjonktival otogreft transplantasyonu uygulandı. En az 12 ay boyunca takip edilen hastalar, demografik veriler, pterjiyum evresi, cerrahi komplikasyonlar, nüks oranı, refraktif astigmatizma ve görme keskinliği açısından değerlendirildi.BULGULAR: Hastaların ortalama yaşı 44 ± 8.5 idi. Hastaların 26’sı (% 68.4) hasta erkek, 12'si (% 31.6) kadındı. Primer pterjium grubunda nüks görülmezken, tekrarlayan pterjium grubunda iki nüks gözlendi. Toplam nüks oranı %4.7 idi. Üç hastada greft oluşturulurken düğme iliği (buttonhole) komplikasyonu meydana geldi. Rekürren pterjiyumlu 2 hastada konjonktival inklüzyon kisti gelişti.TARTIŞMA ve SONUÇ: Hem primer hem de rekürren pterjiyum tedavisinde limbal konjonktival otogreft transplantasyonu etkili ve güvenilir bir cerrahi seçenek olarak gözükmektedir.

Yazımızda yüksek dozda isotretinoin alımına bağlı akut zehirlenme olgusunu rapor ettik. 17 yaşında erkek olgu özkıyım amaçlı olarak 16 kapsül(20 mg) almış. Sonrasında bulantı, baş dönmesi ve ekstremitelerde ağrı gelişmiş. Girişimden 2 saat sonra bizim kliniğimize başvurdu. Takip ve tedavi amaçlı olarak yoğun bakıma yatırılmadan önce acil serviste mide lavaji ve aktif kömür tedavileri uygulandı. 24 saat sonra kutanöz xerosis ve döküntüler gözlendi, kutanöz xerosisler kendiliğinden geriledi. Olgumuzdaki yan etkiler isotretinoin yan etkilerinin hafif artışı şeklindeydi. Bu doz hafif isotretinoin zehirlenmesiydi. Günümüze kadar isotretinoin zehirlenmesiyle ilgili çok az olgu rapor edilmiştir. İsotretinoin kullanımı yan etki olarak depresyonun artırarak özellikle genç yaşta yaşamı tehdit eden girişimlere neden olabileceğinden çok dikkatli olarak kullanılmalıdır.Anahtar Kelimeler: İsotretinoin, İntoksikasyon, Özkıyım

AMAÇ: 112 ambulanslarında çalışan yardımcı sağlık personeline verilen üç günlük eğitim modülünün etkinliğinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. YÖNTEM: Kursa Kırıkkale İl Sağlık Müdürlüğüne bağlı olarak 112 ilk ve acil yardım ambulans sisteminde çalışan tüm personelin katılımı öngörülmüştür. Eğitime katılan tüm personele 20-25 kişilik gruplar halinde 6 grup olarak üçer günlük sürelerle teorik ve pratik ilk yardım eğitimi verilmiştir. Tüm gruplara eğitim öncesi ve eğitim sonrası 50 soruluk form uygulanmıştır. BULGULAR: Eğitime Kırıkkale ili dâhilindeki ambulans sistemi çalışanı 132 kişi katılmıştır. Çalışmaya katılan personelin %63,6’sı erkek ve %66’sı evliydi. Yaş gruplarına göre sınıflandırıldığında %44’ünün 26-35 yaş grubunda olduğu saptanmıştı. Meslek gruplarına göre gruplandırıldığında ATT’ler %47’yi, sağlık memurları ise %40,2’yi oluşturmaktaydı. Eğitim durumları değerlendirildiğinde %53,0’ının lise, %43,2’sinin önlisans mezunu olduğu saptanmıştır. Tüm kursiyerlerin %50,8’i 1-5 yıllık mesleki tecrübeye sahipti. Tüm gruplar birlikte değerlendirildiğinde ön test başarı puanı (29,58±6,74) ile son test başarı puanı (39,81±4,68) arasında istatistiksel anlamlı farklılık mevcuttu (p, AIM: It was aimed to evaluate the efficiency of the three days module given to the assistant health personnel working in 112 ambulances. METHODS: It was assumed that all the personnel working in the 112 ambulance systems under the health directory of Kırıkkale city would be involved. Theoretic and practical first aid training was given to all the personnel attending to the course in 6 groups of 20-25 with duration of 3 days for each. A 50 itemed questionnaire was applied to all the groups before and after the training. RESULTS: 132 people working in ambulance system in Kırıkkale city were involved in training. 63.6% of the personnel involved in the study were male and 66% were married. When they were grouped according to age, it was determined that 44% of them were in 26-35 age group. When they were grouped according to branches, it was determined that 47% of them were emergency medical technician (EMT) and 40.2% were health officer. When their level of education was taken into consideration, it was determined that 53% of them were graduates of high school and 43.2% were graduates of associate degree. 50.8% of all the personnel had a job experience of 1-5 years. When all the groups were evaluated together, there was a statistical meaningful difference (p

Amaç Nazolakrimal kanal tıkanıklığı bulunan hastalarda uygulanan eksternal dakriosistorinostomi cerrahisi sonuçlarının ve kullanılan insizyon şeklinin fonksiyonel ve estetik sonuçlara etkisinin değerlendirilmesi. Gereç ve Yöntemler 2004-2008 yılları arasında nazolakrimal kanal tıkanıklığı nedeniyle eksternal dakriosistorinostomi uygulanan ve gerektiğinde bikanaliküler silikon tüp entübasyonu yapılan 49 hastanın sonuçları retrospektif olarak değerlendirildi. 2004-2005 yıllarında uygulanan oblik insizyon ile 2006-2008 yıllarında uygulanan vertikal insizyonun fonksiyonel ve kozmetik sonuçlar üzerine olan etkileri değerlendirildi. Hastalar preoperatif semptomlar, fonksiyonel sonuç, skar dokusu ve kozmetik memnuniyet açısından anket yöntemi ile sorgulandı. Sonuçlar istatistiksel olarak karşılaştırıldı Bulgular Kırk dokuz hastanın (35 kadın, 14 erkek) yaş ortalaması 42.6315.57 (19-72) idi. Başka merkezde 2 hastaya yapılan cerrahi dışında 47 hastanın ilk cerrahileri bizim merkezimizde yapılmıştı. Beş hastaya fonksiyonel başarısızlık nedeni ile revizyon cerrahisi gerekli oldu. Epiforası devam eden 3 hastadan birine Jones tüpü implantasyonu uygulandı. Hastalarda cerrahi sonrası sızıntı şeklinde nazal hemoraji dışında önemli bir komplikasyon gözlenmedi. Belirgin epiforası devam eden 2 hasta ile birlikte toplam 3 hasta operasyondan memnun değildi. Yirmi bir hastaya cerrahi sırasında silikon tüp entübasyonu uygulandı. Kırk altı hastada sonuçlar memnuniyet vericiydi. Her iki grupta da 7’şer hasta, skarın belirgin olduğunu belirtmişti, fakat hastalar estetik açıdan memnunlardı. Kullanılan oblik veya vertikal insizyonun fonksiyonel cerrahi üzerine etkisi tespit edilemedi. Kozmetik sonuçların ise vertikal insizyon ile daha iyi olduğu tespit edildi. Sonuç Eksternal dakriosistorinostomi, nazolakrimal kanal tıkanıklığı olan hastalarda başarılı bir cerrahidir. Insizyon şekli, cerrahinin fonksiyonel sonuçlarını etkilememekte, ancak kozmetik sonuçları olumlu yönde etkilemektedir. Aim Evaluation of external dacryocystorhinostomy surgery in patients with nasolacrimal canal obstruction and the effects of the incision type on the functional and esthetic outcomes. Material and Methods Outcomes of 49 patients who underwent external dacryocystorhinostomy and bicanalicular silicon tube intubation(when necessary) for nasolacrimal canal obstruction between 2004 and 2008 were evaluated retrospectively. The effects of oblique incision, used between 2004-2005, and the vertical incision, used between 2006-2008, on the functional and cosmetic outcomes were evaluated. The patients were asked to complete a survey on preoperative symptoms, functional outcomes of the operation, and the patient satisfaction with the scar tissue and cosmetic outcomes. The results were compared statistically. Results Mean age of the 49 patients (35 females and 14 males) was 42.63±15.57 (19-72). Except for the 2 patients operated in other centers, first operations of 47 patients were performed in our clinic. Five patients required revision surgery due to functional failure. Jones‘ tube implantation was performed in 1 of the 3 patients with persistant epiphora. No serious complications were observed postoperatively, except for mild nasal hemorrhage. Three patients, (2 of witch had persistent epiphora), were not satisfied with the surgery. Silicon intubation was performed to 21 patients during surgery. Outcomes were satisfactory in 46 patients. In each of the 2 incision groups, 7 patients had noticeable scars but they were satisfied esthetically. It was observed that the type of incision used, either oblique or vertical, had no effect on the functional outcome of surgery. On the contrary, it was determined that vertical incision yielded better cosmetic outcomes. Conclusion External dacryocystorhinostomy is a successful surgery for patients with nasolacrimal canal obstruction. Incision type does not affect the functional outcomes of the surgery but it does affect the cosmetic outcomes.

Amaç: Ambliyopi özellikle çocukluk çağında en yaygın olarak gözlenen bir görme bozuklu ğudur ve prevalansı yaklaşık olarak % 1,6-3,5’dir. Kontrast duyarlılık fonksiyonu çeşitli hasta lıkların hem tanı hem de takibinde değerli bir testtir ve özellikle de ambliyopinin değerlendi rilmesinde yararlıdır. Bu çalışmada, anizometrik ambliyopili hastaların sağlam ve ambliyopik gözlerindeki kontrast duyarlılıklarının sağlıklı bireylerin kontrast duyarlılıkları ile karşılaş tırılması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada, anizometropik ambliyopili 81 hasta ile 81 sağlıklı kontrolün kontrast duyarlılık fonksiyonları ölçüldü. Kontrast duyarlılık fonksiyonları 1,5, 3, 6, 12 ve 18 cpd olan beş frekansta “Functional Acuity Contrast Test” (F.A.C.T.) ile ölçüldü. Tüm veriler istatistiksel olarak SPSS programı karşılaştırıldı. Bulgular: Hasta grubu ile kontrol grubunun kontrast duyarlılık düzeyleri karşılaştırıldığında; kontrol grubuna göre hasta grubunun hem ambliyop hem de ambliyop olmayan gözlerinde tüm frekanslarda azalma olduğu saptandı. Bu azalma istatistiksel olarak anlamlı idi (p0,05). Ayrıca, hasta grubunun ambliyop gözü ile ambliyop olmayan gözleri karşılaştırıldığında ambliyop olan gözlerin kontrast duyarlılık fonksiyonları tüm frekanslarda ambliyop olmayan göze göre daha düşük bulundu. Bu fark ta istatistiksel olarak anlamlı idi (p0,05). Sonuç: Sonuç olarak, ambliyopi her iki gözü etkileyebilen binoküler bir hastalıktır. Bu nedeni ile yapılacak ileri çalışmalar ambliyopinin tanı, tedavi ve takibinde kontrast duyarlılık testinin rolünün belirlenmesinde faydalı olacaktır. Aim: Amblyopia is a vision disorder which is most commonly seen in childhood with an estimated prevalence of 1.6-3.5 %. Contrast sensitivity function is a valuable test for both detecting and following up various eye diseases and is of particular importance in assessing amblyopia. The study aimed to compare the contrast sensitivity functions of the amblyopic and non-amblyopic eyes of the anisometropic patients and also to compare these values with those of the healthy individuals. Material and Method: In this study, contrast sensitivity of 81 patients with anisometropic amblyopia and 81 healthy control subjects were evaluated. Contrast sensitivity functions were assessed by “Functional Acuity Contrast Test“ (F.A.C.T.) in five frequencies with 1.5, 3, 6, 12 and 18 cpd. Statistical comparisons was performed by SPSS. Results: All frequencies of contrast sensitivity were significantly decreased in both amblyopic and non-amblyopic eyes of the patients compared to the control group (p

Amaç: Skleral fiksasyonlu göz içi lens (SF-GİL) implantasyonu sonuçlarını değerlendirmek Gereç ve Yöntem: Ondokuz Mayıs Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları Anabilim Dalı’nda Aralık 1998-Mart 2005 tarihleri arasında SF-GİL implantasyonu uygulanan 15 hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Bulgular: Hastaların 10’una komplikasyonlu katarakt cerrahisi, 5’ine künt travma sonucu gelişen lens patolojileri nedeniyle SF-GİL yerleştirildi. Hastaların 3’ü afak, 4’ünde vitrede GİL, 4’ünde vitrede nükleus, 4’ünde GİL subluksasyonu, 2’sinde korteks bakiyesi vardı. Ek olarak, 1 hastada vitreus hemorajisi, 1 hastada retina dekolmanı ve 2 hastada sekonder glokom mevcuttu. Dokuz hastaya pars plana vitrektomi ve 6 hastaya ön vitrektomi ile skleral fiksasyonlu GİL implantasyonu yapıldı. Sonuçlar: SF-GİL implantasyonu yeterli kapsül desteği olmadığı için sulkusa veya kapsül içine GİL implante edilemediği durumlarda kullanılabilecek etkin bir yöntemdir. Aim: To evaluate the results of scleral fixated intraocular lens (SF-IOL) implantation. Material and methods : Fifteen patients who underwent SF-IOL implantation in Ondokuz Mayıs University, Faculty of Medicine, Department of Ophthalmology between December 1998 and March 2005 were evaluated retrospectively. Results: In 10 patients, SF-IOL implantation was performed due to cataract surgery complications and in 5 patients, it was performed because of lens pathologies developed due to a blunt trauma. Three of the patients were aphakic, 4 had IOL in vitre, 4 had nucleus in vitre, 4 had IOL subluxation and 2 had cortex residue. Additionally, 1 patient had vitreous hemorrhage, 1 patient had retinal detachment and 2 patients had secondary glaucoma. SF-IOL implantation was performed with pars plana vitrectomy in 9 patients and with anterior vitrectomy in 6 patients. Conclusion: SF-IOL implantation is an effective method for the cases in which the implementation of IOL into sulcus or capsule is not possible due to insufficient capsule support.

Sahiner, Ibrahim Tayfun/0000-0002-3921-7675 WOS: 000259385100011 PubMed: 18988057 BACKGROUND The aim of this study was to evaluate demographics, methodological data and writing style of abstracts presented at the 5th Congress of National Trauma and Emergency Surgery. METHODS Study design, institutions and number of authors, appropriateness of the title, use of a structured abstract, word count, fluency, accuracy of the statistical evaluation, and conclusion-abstract accordance were assessed in 451 abstracts. RESULTS Nearly 49% of abstracts were retrospective and 29% were case reports in design. 33%, 26%, and 24% of abstracts were related to isolated organ, single system and multi-system injuries, respectively. Approximately two-fifths of presentations were university-based. Approximately one-third of presentations were multidisciplinary in origin. The mean number of authors was 5.6 +/- 1.8, and a statistical significance was found between abstract contributions from university versus other hospitals (p=0.001). Three-fourths of the abstracts had an appropriate title and 91% were structured. Word count was 100-250 in 57% and 250-500 in 42% of abstracts. Statistical analysis was used in only 19% of abstracts. Most of the abstracts were fluent. Conclusion-abstract accordance was present in 71% of the abstracts. CONCLUSION Our results indicate there are some deficiencies in the abstract writing process. The use of a structured abstract may intensify fluency and compliance to abstract writing guidelines. Clinical studies regarding multi-traumatized patient groups and experimental studies should be encouraged.

AMAÇ: V. Ulusal Travma ve Acil Cerrahi Kongresi’nde sunulan bildiri özetlerinin öz yazım kılavuzuna uygunluğu değerlendirildi; demografi, metodoloji ve yazım tekniği yönünden incelendi. GEREÇ-YÖNTEM: Kongre kitapçığındaki 451 bildiri değerlendirmeye alındı. Değerlendirilen parametreler; çalışmanın türü ve içeriği, çalışmanın yapıldığı kurumlar, yazar sayısı, başlık kullanımının uyumluluğu, yapısal öz kullanımı, sözcük sayısı, dilin akıcılığı, uygun istatistiksel değerlendirme ve sonuç-öz ilişkisiydi. BULGULAR: Çalışmaların %49’u retrospektif, %29’u olgu sunumuydu. Bildirilerin %33’ü izole organ yaralanması, %26’sı tek sistem yaralanması, %24’ü çoklu sistem yaralanmasına ilişkindi. Çalışmaların %43’ü üniversite, %38’i devlet hastanesi kökenliydi. Çalışmaların %40’ı genel cerrahiyle ilgiliydi, %29’u ise multidisiplinerdi. Çalışmalardaki ortalama yazar sayısı 5,6±1,8 idi; üniversite ve devlet hastaneleri arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptandı (p=0,001). Bildirilerin %91’inde yapısal öz vardı, %57’si 100-250, %42’si ise 250-500 sözcük içermekteydi. Çalışmaların %73’ü akıcı olarak değerlendirildi. Tüm bildirilerin %19’unda istatistiksel yöntem uygulandığı belirlendi. Bildirilerin çoğu akıcı idi. İstatistiksel analiz uygulama yönünden üniversite ve devlet hastaneleri arasında anlamlı fark saptandı (p=0,001). Sonuç-öz ilişkisi bildirilerin %71’inde yeterli olarak değerlendirildi. SONUÇ: Bildiri özeti yazma konusunda bazı sorunlarımızın olduğu saptanmıştır. Yapısal öz kullanımı, akıcılık ve yazım kurallarına uyumu artırmaktadır. Özellikle çoklu yaralanlamaları irdeleyen klinik çalışmalar ve deneysel çalışmalar özendirilmeli, bu yönde araştırmalar teşvik edilmelidir. BACKGROUND: The aim of this study was to evaluate demographics, methodological data and writing style of abstracts presented at the 5th Congress of National Trauma and Emergency Surgery. METHODS: Study design, institutions and number of authors, appropriateness of the title, use of a structured abstract, word count, fluency, accuracy of the statistical evaluation, and conclusion-abstract accordance were assessed in 451 abstracts. RESULTS: Nearly 49% of abstracts were retrospective and 29% were case reports in design. 33%, 26%, and 24% of abstracts were related to isolated organ, single system and multi-system injuries, respectively. Approximately two-fifths of presentations were university-based. Approximately one-third of presentations were multidisciplinary in origin. The mean number of authors was 5.6±1.8, and a statistical significance was found between abstract contributions from university versus other hospitals (p=0.001). Three-fourths of the abstracts had an appropriate title and 91% were structured. Word count was 100-250 in 57% and 250-500 in 42% of abstracts. Statistical analysis was used in only 19% of abstracts. Most of the abstracts were fluent. Conclusion-abstract accordance was present in 71% of the abstracts. CONCLUSION: Our results indicate there are some deficiencies in the abstract writing process. The use of a structured abstract may intensify fluency and compliance to abstract writing guidelines. Clinical studies regarding multi-traumatized patient groups and experimental studies should be encouraged.

BAYDIN, AHMET/0000-0003-4987-0878 WOS: 000256795600016 PubMed: 17978905 Subcutaneous emphysema is the inadvertent introduction of air into tissues under the skin covering the chest wall or neck. The common causes of subcutaneous emphysema are rib fracture, parenchymal lung wound and esophageal trauma. Rarely, it occurs after oral and nasal surgery or maxillofacial trauma. We observed subcutaneous emphysema spread out from periorbital region to upper mediastinum in a patient presented to emergency department following minor maxillofacial trauma and admitted due to a simple fracture at his frontal maxillary wall. We present this present case to emphasize early initial management and close observation of minor facial traumas which can prevent further unexpected complications.

AMAÇ Ülkemizdeki Acil Tıp Anabilim Dalları’na (ATAD) bağlı acil servislerinin iç ve dış mimari yapıları araştırıldı. GEREÇ VE YÖNTEM Tanımlayıcı tipteki bu araştırmada, çalışmanın yapıldığı tarihte mevcut olan 26 ATAD’ye anket formları gönderildi. Bu anketle acil servislerin iç ve dış mimari yapıları ve fonksiyonel hizmet durumları sorgulandı. Anketi yanıtlayan 22 ATAD’nin verileri değerlendirmeye alındı. Henüz kurulma aşamasında olan ve hizmet vermeyen iki Anabilim Dalı çalışmaya dahil edilmedi. BULGULAR Geri bildirimlerin değerlendirilmesinde ATAD’den ancak %59’unun (n=13) hizmet verdikleri alanın acil servis alanı olarak planlandığı izlendi. Acil servislerin ambulans girişlerinin %77 oranında uygun olmadığı, %54,5 ATAD’de (n=12) acil servis girişinde ambulansların hasta bıraktığı alanın hava koşullarından korumalı olmadığı görüldü. Gelen yanıtlara bakıldığında ancak %59 ATAD’de (n=13) acil serviste triyaj ünitesinin bulunduğu, yine sadece bir ATAD’de (%4,5) acil serviste temizlenme (dekontaminasyon) odası bulunduğu bildirildi. Halen hizmet vermekte olan ATAD’lerine bağlı acil servislerin ancak %32’sinde (n=8) mevcut lokal risk faktörleri doğrultusunda genişleyebilme düzeyinin yeterli olabileceği belirlendi. ATAD’lerin sadece %18’inde (n=4) özürlü tuvaletinin var olması ülke genelinde özürlülere yönelik mimari değişikliklerin eksikliğinin acil servislerde de olduğunun göstergesidir. Acil tıbbın ülkemizde 12 yıllık geçmişi olduğu düşünüldüğünde ATAD’lerin ancak %68’inde (n=15) seminer odalarının var olması, akademik yapılanmaya fiziksel alt yapı yetersizliği olan yerlerde başlandığının göstergesidir. SONUÇ Ülkemizdeki acil tıp yapılanması içerisinde acil servis mimarisine gereken önemin verilmediğini, verilen hizmetteki bilimselliğin mimari yetersizliklerle gölgelendiğini göstermiştir. Acil servis mimari tasarımı, bilimsel veri ve kurallar çerçevesinde sağlanmalıdır. Bunun için hastane ve özellikle acil servis mimarisi hakkında bilgi ve tecrübesi olan mimar veya mimarlar yetkili kişiler ile hedefler üzerinde bir anlaşmaya varmalıdırlar. BACKGROUND In our study which was based upon a questionnaire, the inner and outer architectural designs of emergency services of Emergency Medicine Departments were investigated. METHODS In this descriptive study, a standard questionnaire was sent to 26 Emergency Medicine Departments which were operating at that time. In the questionnnaire, the internal, external architectural and functional features were questioned. Answers of 22 Emergency Medicine Departments were analysed.Two Emergency Medicine Departments that were not operating at that time were not included in the study. RESULTS The analysis of the replies revealed that only 59% (n=13) of the Emergency Medicine Departments were designed as an emergency service prior to the construction. The ambulance parking areas were not suitable in 77% of the emergency units while only 54.5% (n=12) had protection against adverse weather conditions. In only 59% (n=13) of the emergency units, a triage unit was present and in only one of the in only one (4.5%), a decontamination room was available. It was understood that only 32% (n=8) of the emergency units were appropriate in enlarging their capacity taking the local risk factors into consideration. There was a toilette for disabled patients in only 18% (n=4) of the units as well. Considering a 12-year of history of the Emergency Medicine in Turkey, the presence of a lecture room is still 68% (n=15) in emergency departments which reflects that academical efforts in this field is emerging in challenging physical conditions. CONCLUSION The results of our study revelaed that emergency service architecture was neglected in Turkey and medical care given was precluded by the insufficient architecture. The design of emergency services has to be accomplished under guidance of scientific data and rules taking advices of architects who have knowledge and experience on this field.

OKTAY, CEM/0000-0001-7993-0566 WOS: 000256734900004 PubMed: 17310408 BACKGROUND In our study which was based upon a questionnaire, the inner and outer architectural designs of emergency services of Emergency Medicine Departments were investigated. METHODS In this descriptive study, a standard questionnaire was sent to 26 Emergency Medicine Departments which were operating at that time. In the questionnnaire, the internal, external architectural and functional features were questioned. Answers of 22 Emergency Medicine Departments were analysed. Two Emergency Medicine Departments that were not operating at that time were not included in the study. RESULTS The analysis of the replies revealed that only 59% (n=13) of the Emergency Medicine Departments were designed as an emergency service prior to the construction. The ambulance parking areas were not suitable in 77% of the emergency units while only 54.5% (n=12) had protection against adverse weather conditions. In only 59% (n=13) of the emergency units, a triage unit was present and in only one of the in only one (4.5%), a decontamination room was available. It was understood that only 32% (n=8) of the emergency units were appropriate in enlarging their capacity taking the local risk factors into consideration. There was a toilette for disabled patients in only 18% (n=4) of the units as well. Considering a 12-year of history of the Emergency Medicine in Turkey, the presence of a lecture room is still 68% (n=15) in emergency departments which reflects that academical efforts in this field is emerging in challenging physical conditions. CONCLUSION The results of our study revelaed that emergency service architecture was neglected in Turkey and medical care given was precluded by the insufficient architecture. The design of emergency services has to be accomplished under guidance of scientific data and rules taking advices of architects who have knowledge and experience on this field.

Amaç: Tonopen ve Goldmann aplanasyon tonometresi ile elde edilen göz içi haşine ölçüm sonuçlarını karşılaştırmak ve tonopen kullanarak Goldmann aplanasyon tonometresine en yakın değeri elde etmek için uygun vönlemi tespit etmek. Gereç ve Yöntem: Bölümümüze ait polikliniğe başvuran 50 hastanın 100 gözünde Goldmann a-planasyon tonometresi ve tonopen ile göz içi basıncı ölçüldü. Tonopen ile alınan altı ölçümün dört farklı şekilde hesaplanan ortalamaları Goldmann aplanasyon tonometresi ile alınan iki ölçümün ortalamasıyla karşılaştırıldı. Bulgular: Tonopenle alınan altı ölçümün en yüksek ve en düşük değerleri arasındaki fark gözlerin % 61 inde 4-7 mmg idi. Bu fark gözlerin %4 'ünde 2 mmHg 'dan daha azdı. Tonopende elde edilen, ilk üç ölçümün ortalama değeri, Goldmann aplanasyon tonometresinden elde edilen ortalama değerler ile karşılaştırıldığında, gözlerin sadece % 23 'ünde 1 mmHg fark bulundu. Goldmann ile karşılaştırıldığında, gözlerin % 51'inde 3mmHg fark vardı. Sonuç: Tonopen ölçümlerinin 4 farklı kombinasyonunun herhangi biri Goldmann değerlerine yaklaşmada diğerine üstünlüğe sahip değildir. Goldmann aplanasyon tonomelresi ile tonopen ölçümleri arasında anlamlı fark vardır. Bu nedenle tonopen, taramalar ve Goldmann aplanasyon tonometresi kullanımına uygun olmayan hastalar için önerilebilir. Aim: To compare the results of intraocular pressure measurements obtained with Goldmann applnation tonometry and lonopen and to determine the suitable method to gel the closest values to Goldmann applanation tonometry by using tonopen. Material and Methods: Intraocular pressures at 100 eyes of 50 patients who admit ted to outpatient clinic of our institution were measured by using Goldmann applanalion tonometry and lonopen. The means of six measurements obtained with lonopen, which were calculated in four different ways, were compared with the mean of two values obtained with Goldmann applanalion tonometry. Results: The difference between the highest and lowest values of the six measurements obtained with Tonopen, was 4-7 mmHg in 6l% of eyes. It was less then 2 mmHg in 4% of eyes. When the mean value of the first three measurements obtained in tonopen was compared with the mean values obtained in Goldmann applanation tonometry, 1 mmHg difference was found in only 23% of eyes. There were 3 mmHg difference in 51% of eyes when compared with Goldmann. Conclusion: None of the four different combinations of lonopen 's measurements has superiority to each other in approaching to the Goldmann values. There is a significant difference between the meas¬urements of tonopen and Goldmann applanalion tonometry. Therefore tonopen may be recommended for screening and for the patients who are not suitable for using of Goldmann applanation tonometry.

ÖZET: Amaç: Bu deneysel çalışmada amacımız hemorajik şok oluşturulan sıçanlarda kontrollü olarak gerçekleştirilen hipoterminin hemodinamik parametreler, beyinin elektriksel fonksiyonları, 48 saatlik takip döneminde yaşam süresi ve nörolojik durum üzerindeki etkilerini araştırmaktır. Metod: Toplam 41 adet erkek wistar cinsi erkek sıçan, biri kontrol grubu olmak üzere 4 gruba ayrıldı. Sıçanlara halotan ve N2Û:02 (%50:50) ile anestezi uygulandı. Sıçanları EEG elektrotları, hemodinamik parametrelerin takibi için EKG elektrotları, arteriyal ve ven hatları yerleştirildikten sonra total vücut kan volümü hesaplandı. Total kan volümünün %40'ı femoral venden enjektör yardımıyla çekilerek sıçanlarda hemorajik şok sağlandı (Faz 1=0-30 dakika arasında). Kontrol grubunda kanama oluşturulmadı. Faz 2 (30-90 dakika) döneminde normotermik grup (grup NT)'da 37 °C, hafif hipotermik grup (grup HH)'da 34 °C, orta derecede hipotermik grup (grup OH)' da 30 °C ve kontrol grubunda (grup K) 37 °CTik rektal ısılar sağlanacak şekilde sürdürüldü. Faz 1 ve faz 2 döneminde ortalama arter basıncı (OAB), kalp atım hızı (KAH), solunum sayısı (SS) ve rektal ısı (RI) sürekli olarak monitörize edilip 10'ar dakikalık periyotlarla kaydedildi. Bu dönemde sürekli EEG kaydı alınıp elde edilen verilere daha sonra kayıtlı dosyalar üzerinde ayrıntılı sayısal analiz uygulandı. Faz 3 (90.dakika-48 saat) boyunca anestezi ve tüm kayıtlar kesilerek nörolojik defısit skoru (NDS) ve sağkahm takip edildi. Elde edilen tüm verilerin değerlendirmesinde Tukey ve Bonferroni çoklu karşılaştırma testleri, student-t testi ile yaşam tablosu analizi kullanılıp, p0,05). Deney grupları arasında kanama miktarı açısından fark yoktu (p>0,05). Deney gruplarında kanama dönemi sonunda (faz 1 sonunda) OAB 51,9 ± 3,49 mmHg düzeyine düştü. Faz 2'de OABTarı hipotermik gruplarda normotermik gruba göre yüksek bir seyir gösterdi. Solunum sayısı; hipotermik gruplarda grup K ve NT'ye göre düşük seyretti IVArter kan gazı sonuçlan istatistiksel olarak karşılaştırıldığında grup K ile diğer gruplar arasında 30.dk'da pH (pO.001), baz açığı (pO.Ol), HCO3`(p0.05). The bleeded blood volume were similar in groups NT, MH and MoH (p>0.05). The MAP in the first 30 minutes decreased to 51, 9 ± 3, 49 mmHg. But between the 30 and 90 minutes the MAP in hypothermic groups were higher than normothermic groups. The RR in hypothermic groups were lower than the group C and group NT in all recorded minutes (p

Objective: The purpose of this study was to assess the patients retrospectively who presented with intoxication case to our Emergency Department of Kirikkale University Hospital starting from its first service day up to now which makes 3 years. Methods: The patients who were admitted to our service between the dates 15.11.2005 and 01.01.2009 were searched retrospectively. The age, sex, the admission time, the admission duration, the way of intoxication, symptoms, the items which caused intoxication, the aim of taking the item and the hospital stay of the cases were evaluated. Results: Four hundred and ninety-seven intoxication cases were included in the study. Fifty three percent of all the patients were female. The average age was 19,20±17.3. 55,6% of the patients presented with intoxication to the hospital between 16.00 and 24.00. Most frequent reason for intoxication was drugs (37%). While 76,7% of all the intoxication cases were because of taking the item accidentally, 87% of the over 11 year old drug taking cases were for committing suicide. 83,9% of the patients were diagnosed as intoxication via gastrointestinal system. 36,6% of the patients presented with intoxication were discharged from emergency service, 57,4% of them were hospitalized and 2,8% were directed to another hospital. The average discharge duration of the hospitalized patients was 2,4 days. Conclusion: The data gained from the cases presented with intoxication to the emergency service of our hospital has similarities with the studies carried before in Turkey. Most of the intoxication instances are seen in young ladies and mostly caused by drugs. It was established that most of the over 11 year old drug taking cases were for committing suicide, Amaç: Çalışmamızda Kırıkkale Üniversitesi Hastanesi Acil Servisine hizmete başladığı tarihten itibaren 3 yıllık zaman içerisinde başvuran zehirlenme olgularının retrospektif değerlendirilmesi amaçlanmıştır.Yöntem: Acil servise 15.11.2005–01.01.2009 tarihleri arasında başvuran olgular geriye dönük olarak tarandı. Olguların yaş, cinsiyet, başvuru saatleri, başvuru süresi, zehirlenmeye neden olan maddeler, zehirlenme şekli, etkenin alınış amacı, semptomlar ve hastaneye yatış durumları değerlendirildi.Bulgular: Dört yüz doksan yedi zehirlenme olgusu çalışmaya alındı. Tüm olguların %53’ü bayandı. Yaş ortalaması 19,20±17,3’dü. Zehirlenme nedeniyle hastaneye başvuru saati %55,6 olguda 16.00–24.00 arasındaydı. Zehirlenmenin en sık sebebi ilaçlardı (%37). Tüm zehirlenmelerin %76,7’i kazayla alım sonrası başvuruyken, 11 yaş üzeri ilaç alımlarının %87’si ise özkıyım amaçlı girişimlerdi. Hastaların %83,9’nungastrointestinal sistem yoluyla zehirlendiği saptandı. Zehirlenme nedeniyle başvuran olguların %36,6’sı acil servisten taburcu edildi, %57,4’si yatarak tedavi edildi ve %2,8’si ise başka bir hastaneye sevk edildi. Yatış yapılan hastaların ortalama taburcu süreleri 2,4 gündü.Sonuç: Hastanemiz acil servisine başvuran zehirlenme olgularından elde ettiğimiz veriler Türkiye’de daha önce yapılan çalışmalarla benzer özellikler göstermektedir. Zehirlenmelerin çoğunluğu genç bayanlarda ve ilaçlarla olmaktadır. Onbir yaş üzerinde ilaç alımına bağlı zehirlenme olgularının büyük oranının özkıyım amaçlı girişim olduğu tespit edildi

Objective: To denote the effect of smoking and cessation of smoking on choroidal thickness and hence retinal blood flow. Material and Methods: Patients who were referred to the Smoking Cessation Clinic, who used to smoke for at least ten years and then quit, and with no ocular pathology were included in the study. Demographic and clinical aspects of the patients were analyzed and recorded. Ophthalmological findings and values of subfoveal choroidal thickness SFCT before and one week and one month after cessation of smoking were recorded. Results were calculated with the Kolmogorov-Smirnov test and analyzed using the Student t and Mann-Whitney U tests.Results: We had to exclude 78 of the original 113 patients as they were unable to stop smoking or did not come for follow up. Seventy eyes of the 35 included patients were analyzed. Fifteen 42.9% patients were female and 20 57.1% were male and the mean age was 49.43 years. Mean axial length was found to be 22.49 mm. When mean SFCTs at the first examination SFCT1=231.51µm and at the first week SFCT2=234.87µm and first month SFCT3=234.87µm after cessation of smoking were compared, the difference between these three parameters was found to be significant p, Amaç: Sigara kullanımının ve bırakmanın koroid kalınlığına ve dolayısıyla retinanın kanlanmasına etkisini göstermek.Gereç ve Yöntemler: Sigara Bırakma Kliniğine başvuran, en az on yıldır sigara kullanıp bırakabilen ve göz patolojisi bulunmayan hastalar çalışmaya alındı. Hastaların demografik ve klinik özellikleri prospektif olarak incelendi ve kaydedildi. Hastaların oftalmolojik muayene bulguları ve sigara içmeyi bırakmadan önceki, bir hafta ve bir ay sonraki subfoveal koroidal kalınlık SFKK değerleri kaydedildi. Sonuçlar Kolmogorov-Smirnov testi ile hesaplanıp Student t ve Mann-Whitney U testleri ile analiz edildi.Bulgular: Çalışmaya 113 hasta alındı ancak 78’i sigarayı bırakamadığı veya kontrollere gelmediği için çalışmadan çıkarıldı. Çalışmaya dahil olan toplam 35 hastanın 70 gözü değerlendirmeye alındı. Hastaların 15’i kadın %42,9 , 20’si erkek %57,1 , yaş ortalamaları 49,43 idi. Gözlerin aksiyel uzunlukları ortalama 22,49 mm olarak bulundu. Hastaların ilk muayenede SFKK1=231,51µm , sigarayı bıraktıktan sonraki birinci hafta SFKK2=236,54µm ve birinci aydaki SFKK3=234,87µm ortalama SFKK’ları karşılaştırıldığında üç ölçüm arasında anlamlı fark olduğu görüldü p

Giriş ve Amaç: Acil servise başvuran hastaların şikâyeti sıklıkla baş ağrısıdır ve baş ağrısı bazen ciddi ve ölümcül durumlarla eşlik eder. Baş ağrısı olan bazı hastalar bilgisayarlı tomografi, lumbar ponksiyon ile değerlendirilmelidir fakat onlar yan etkiler ve risklere sahiptir. Bu nedenle baş ağrısı olan ve anormal fizik muayeneye sahip olmayan hastaların hangisine nörogörüntüleme yapılması gerekip gerekmediği tartışmalıdır. Çalışmamızın amacı böyle hastalar içinde nörogörüntüleme gereken önemli klinik bulguları ve riskleri belirlemekti.Gereç ve Yöntem: Acil servisimize 2014-2016 tarihleri arasında baş ağrısı nedeniyle başvuran nörolojik defisiti olmayan ve tomografi çekimi yapılan olguların dosya ve hasta kayıt sistemindeki bilgileri geriye dönük incelendi. Tomografi sonuçları üçlü ciddiyet gruplama sistemi (Grup 1: Normal; Grup 2: Acil klinik önem arz eden tomografik bulgular; Grup 3: Normal olmayan ancak acil klinik önem arz etmeyen tomografik bulgular) ile sınıflandırıldı. Hastaların yaş, cinsiyet, ağrı karakteri, eşlik eden semptomları kaydedildi. Son olarak, elde edilen veriler analiz edildi. Bulgular: 1388 olgu çalışmaya dahil edildi. Olguların yaş ortalaması 44.02±18.58; %56.6'sı kadındı. Grup 1 %50.4 (n=699), Grup 2 %2.3 (n=32) ve Grup 3 olgu oranları da %47.3 (n=657)'tü. En sık tanı Grup 2'de %34.4 (n=11) oranla subaraknoid kanama, Grup 3'te %47.3 (n=311) oranla sinüzitti. Erkek cinsiyetin daha baskın olduğu Grup 2 de yaş ortalaması grup 1'den yüksekti (p=0.014). Farklı karakterde olarak ifade edilen ağrı oranı grup 2'de diğer gruplardan daha yüksek oranda (%56.4) saptandı (p

Amaç: Toraks travma olgularında fizik muayene ve röntgenografide skapular yaralanmanın düşünülmediği olgularda tomografilerde skapular kırık saptanabilmektedir. Bu çalışmanın amacı toraks travmalı olguların demografik özellikleri, skapular kırığıyla birlikteliği durumunda oluşabilen farklılıkların ve eşlik eden yaralanma ilişkisindeki değişim oranlarının belirlenmesidir.Gereç ve Yöntem: Bu retrospektif çalışma 2010-2014 arasında acil servise künt toraks travması nedeniyle başvuran hastaların kayıt sistemleri analiz edilerek yapıldı. Tüm toraks travmalı olgular skapula kırığı olan ve kontrol grupları olarak sınıflandırıldı. Olguların yaş, cinsiyet, travma mekanizması, travma tipleri, fizik muayene bulguları ve travma skorları değerlendirildi. Elde edilen veriler % 95'lik güven aralığında, anlamlılık p

Tez (Tıpta Uzmanlık) -- Kırıkkale Üniversitesi 108766 …

Giriş ve Amaç: Kardiyak arrestte başarılı resüsitasyon yaşam zinciri ile temsil edilen entegre koordineli eylemleri gerektirir. Erken kardiyopulmoner resüsitasyon(KPR) hayatta kalımı önemli bir şekilde etkilemektedir. Çalışmamızın amacı Kırıkkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Acil Tıp Anabilim Dalı'nda kardiyopulmoner arrest(KPA) ile ilgili ilk verileri elde etmek ve sonuçlarımızı genel kabul görmüş istatistiksel verilerle karşılaştırmaktır.Gereç ve Yöntem: Kırıkkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Acil Servisi'ne 01.01.2006 ? 31.12.2010 tarihleri arasında başvuran kardiyak arrest olguları (intrauterin eksituslar hariç) çalışmaya dahil edildi. Acil serviste tutulan hasta kayıt dosyaları geriye dönük incelenerek, hastaların yaş, cinsiyet, olası arrest nedenleri, komorbid hastalıkları, geliş saatleri, arrest süreleri, TYD uygulanıp uygulanmadığı, KPR süresi, ilk arrest ritimleri, ROSC ve taburculuk oranları retrospektif olarak araştırıldı.Bulgular: Acil servise başvuran 108 vaka çalışmaya alındı. Olguların 66'sı hastane dışı, 42'si ise hastane içi kardiyopulmoner arrestti. Taburculuk açısından cinsiyetler arasında anlamlı bir fark bulunamadı. 16 yaş altı arrestlerde olası arrest nedeni en sık %61.9 ile akut solunum yetmezliği, 16 yaş üstü olgularda ise en sık %36.8 ile akut koroner sendromlardı. Acil servise başvuru saatleri ile taburculuk arasında anlamlı bir farklılık yoktu. En sık ilk arrest ritmi %60.2 asistoli idi. Hastane dışı KPA'lerle hastane içi KPA'lerde ilk arrest ritimleri karşılaştırıldığında asistolide anlamlı bir farklılık mevcuttu. Spontan dolaşımın geri döndüğü(ROSC) olgulardaki ilk arrest ritimlerinden VF / nabızsız VT ile Asistoli / NEA arasında anlamlı bir fark vardı. Asistoli ile kıyaslandığında VF / nabızsız VT'de taburculukta anlamlı bir farklılık vardı. Olguların %49.07'si acil serviste, %33.33'ü yattığı bölümde eksitus oldu. %17.59 hasta ise taburcu edildi. Taburculuk oranları açısından değerlendirildiğinde hastane dışı arrestlerle hastane içi arrestler arasında anlamlı bir farklılık mevcuttu.Sonuç: Hastane içi arrestlerde taburculuk oranları hastane dışı arrestlerden yüksek bulundu. Erişkin hastalarda ilk arrest ritmi en sık asistoli olarak saptandı. Ancak asistoli ile kıyaslandığında VF / nabızsız VT'de taburculuk daha yüksek saptandı. İlk arrest ritmi asistoli olan çocuklarda erişkinlerden daha yüksek bir sağkalım vardı. Tüm yaş gruplarında olası arrest nedenleri en sık kardiyak dışı nedenler olduğu tespit edildi.Anahtar kelimeler: Acil servis, kardiyak arrest, kardiyopulmoner resüsitasyon, sağkalım Objective;Succeessful resuscitation of cardiac arrest requires an intergrated, the coordinated actions represented with life cycle. Early cardiopulmonary resusication (CPR) is an important effect on survival life. The purpose of this study was obtain to the first data about cardiopulmonary arrest (CPA) in Department of Emergency Medicine at Kırıkkale University School of Medicine and to compared the results with generally accepted statistical data.Methods;In the study were included that the cardiac arrest cases (except for intrauterine excitus) admission to the hospital between 01.01.2006and 31.12.2010 dates in Deparment of Emergency at Kırıkkale University School of Medicine. The records of patients in emergency room examined retrospectively. Age, sex, the possible causes of cardiac arrest, comorbid dieases, arrival times, arrest times, applied to the BLS, the duration of CPR, initial cardiac arrest rhythms, ROSC and discharge rates were the searched parameters retrospectively.Results;108 cases of emergency deparment were admitted to this study. Cases included that %66 of cases were out of hospital cardiopulmonary arrest, %42 of ceses were in hospital cardiopulmonary arrest. There was no significant difference between gender when cases were discharged. Acute respiratory failure was the most common reason in younger than 16 years old of cases(%61,9), acute coronary syndrome was the most common reason in older than 16 years old of cases (%36,8). There was no significantly differences at time of admission emergenct deparment and discharged. The most common initial cardiac arrest rhythm was asystole(%60,2). In hospital cardiac arrest with out of hospital cardiac arrest to compared for initial arrest rhythms there was significantly differences for asystole. There was significantly differences VF / pulseless VT between asystole / PEA that they were initial arrest rhythms for cases with returned spontaneus circulation. There was significantly differences for out of hospital arrest compared with VF / pulseless VT and asystole. VF / pulseless VT compared with asystole there was significantly differences at VF / pulseless VT when they were discharged. %49,07 of cases were died at emergency room, %33.33 of cases were died at care units. %17,59 percent of patients were discharged. Discharged rates had significant difference between in hospital arrest and out of hospital arrest.Conclusion;Rates discharged of in hospital cardiac arrest were significantly higher than out of hospital arrest. The most common initial arrest rhythms was asystole in adults patients. VF / pulseless VT was increased at discharged rates. However in discharged rates of VF / pulseless was increased when VF / pulseless VT compared with asystole. At children that initial arrest rhythms were asystole have been higher survival than adults. İn all age groups were found to be noncardiac factors as most frequent causes of cardiac arrest.Key Words: Cardiac arrest, cardiopulmonary resusication, emergency deparment, survival 122

Tez (Tıpta Uzmanlık) -- Kırıkkale Üniversitesi 86906 …

Amaç: Çalışmamızın amacı künt göğüs travması uygulanan ratlarda volüm kontrollü hemoraji ile birlikte uygulanacak olan hipoterminin bakteriyel translokasyon, eritrosit deformabilitesi ve akciğer dokusundamalondialdehit (MDA)ve nitrik oksit (NO) düzeyi üzerine olan etkisinin araştırılmasıdır.Gereç ve Yöntem: Çalışmamız herbiri 10rattan oluşan 6 grupta yapıldı. Gruplar künttoraks travması uygulanan grup(Grup T) ,hemoraji oluşturulan grup(Grup H), travma ve hemorajinin birlikteliğinde normotermik grup (Grup NT),yine travma ve hemorajinin birlikteliğinde hafif hipotermik grup(Grup HH) ve orta derecede hipoterminin oluşturulduğu grup(Grup OH) ve kontrol grubu(Grup K) şekliyle oluşturuldu. Sodyum pentobarbital (50 mg/kg, intraperitoneal) anestezisi uygulandı. Torakstravması 2.45 Jluk orta kinetik enerji seviyesinde oluşturuldu. Üç fazlı hemorajik şok modeliyle evre 3 hemorajik şok meydana getirildi. 24 saat sonra yaşayan farelerin nörolojik defisit skorları kayıt edildi.Sakrifiye edilen ratlardan alınan kan örneklerinde eritrosit deformabilitesi, karaciğer, dalak, mezenter lenf nodları alınarak bakteriyel translokasyon gelişimi ve akciğer dokusu alınıp -80º muhafaza edilerek NO ve MDA düzeyleri ölçüldü.Bulgular: Nörolojik defisit skoru hafif hipotermik grupta daha düşük saptandı. Grup HH ve OH deki eritrosit deformabilite değerleri Grup NT'den daha düşük değerlerde saptandı(p