Search

Amaç: Performans ve verimliliğe en fazla hastalığa bağlı presenteeism etki etmektedir. Buradaki hastalık kavramı diyabet,hipertansiyon gibi kronik sağlık sorunlarına ek olarak baş ağrısı, baş dönmesi gibi akut sağlık sorunlarını da kapsamaktadır.Hastalığa bağlı presenteeism’in hemşirelerin performans ve verimlilikleri üzerindeki etkisinin değerlendirilmesi hastagüvenliği ve sağlık bakım hizmeti kalitesi için çok önemlidir. Ancak var olan bazı araçlar hastalığa bağlı presenteeim’inhemşirelerin hasta güvenliği uygulamalarını da içerecek şekilde genel iş performansı üzerindeki etkisinindeğerlendirilmesinde yetersiz kalmaktadır. Araştırmanın amacı Hastalığa Bağlı Presenteeism Ölçeği – Hemşire (HBPÖH)’nin geliştirilmesi ve psikometrik özelliklerinin incelenmesidir.Yöntem: Araştırma metadolojik tasarıma sahiptir. İlk aşamasında detaylı literatür taraması ve 35 deneyimli hemşire ilegerçekleştirilen kalitatif araştırmanın bulguları doğrultusunda 76 aday madde oluşturulmuştur. Sonrasında 23 uzmanıngörüşleri ile yüzey geçerliği değerlendirilmiş, 10 uzmanın görüşleri doğrultusunda içerik geçerliği hesaplanmış, 30hemşirenin katılımıyla ise pilot araştırma gerçekleştirilmiştir. Tüm bu süreçler sonucunda 44 aday madde çıkartılmış,bazılarıysa revize edilmiştir. Psikometrik analizler için toplam 619 hemşireye ölçek uygulanmış ve sonrasında örneklemrandom olarak iki yarıya ayrılmıştır. Böylelikle ölçeğin faktör yapısı birbirinden farklı örneklem grubunun verileriylegerçekleştirilen Açıklayıcı ve Doğrulayıcı Faktör Analizi’yle belirlenmiştir. Ölçeğin yapı geçerliğinin değerlendirilmesinde‘birleşim ve ayrışım geçerliği’ hesaplanmış, ‘eş zaman geçerliği’ kapsamında Algılanan Stres Ölçeği(ASS)’yle arasındakikorelasyon incelenmiştir. Güvenirlik, Cronbach’s alpha katsayısı, düzeltilmiş madde-toplam puan korelasyonu, kompozitgüvenirlik ve iki eşdeğer yarıya bölme yöntemi ile değerlendirilmiştir.Bulgular: Uzman görüşleri doğrultusunda HBPÖ-H’nin içerik geçerliğinin yüksek olduğu saptanmıştır (I-CVI = 0.90–1.00, S-CVI Ave = 0.963). Açıklayıcı faktör analizi sonucunda HBPÖ-H’nin dört alt boyut ve 21 maddeden oluştuğu vetoplam varyansın 57.9’unu açıkladığı belirlenmiştir. Doğrulayıcı faktör analizi ile belirlenen bu faktör yapısıdoğrulanmıştır. Eş zaman geçerliği kapsamında HBPÖ-H ile ASS arasında orta düzeyde korelasyon saptanmış, birleşim veayrışım geçerliğinin ise kısmi olarak karşılandığı belirlenmiştir. Ölçeğe ait genel Cronbach’s a katsayısı 0.928, alt boyutlaraait Cronbach’s a katsayıları 0.815–0.903 arasında, kompozit güvenirlik değerleri ise 0.804–0.903 arasında hesaplanmıştır.İki eşdeğer yarıya bölme yöntemi kapsamında Cronbach’s alpha değerli 0.852–0.867, Spearman-Brown Katsayısı (EşitOlmayan Uzunluk) 0.955 olarak bulunmuştur.Sonuç ve Öneriler: HBPÖ-H hemşirelerin hastalığa bağlı presenteeism davranışının iş performansı üzerindeki etkisinindeğerlendirilmesinde kullanılabilecek geçerli ve güvenilir bir ölçüm aracıdır. Ölçekten elde edilecek veriler hemşirelerinperformansını artırmaya yönelik stratejilerin geliştirilmesinde yol gösterici olabilir Aims and Objectives: Sickness presenteeism affects performance and productivity the most. The concept of sicknessincludes acute health problems such as headache and dizziness, in addition to chronic health problems such as diabetes andhypertension. Evaluation of the effect of sickness presenteeism on nurses' performance and productivity is very importantfor patient safety and health care service quality. However, some existing tools are insufficient to evaluate the impact ofsickness presenteeism on nurses' overall work performance, including patient safety practices. Aim of this study to developSickness Presenteeism Scale–Nurse (SPS-N) and test its psychometric properties.Method: The study has a methodological design. In the first phase, 76 candidate items were created in based on the findingsof detailed literature review and qualitative research conducted with 35 experienced nurses. In the next phase, face validitywas evaluated with the opinions of 23 experts, content validity was calculated based on the opinions of 10 experts, and apilot study was conducted with the participation of 30 nurses. In all these processes, 44 candidate items were removed andsome were revised. The scale was administered to a total of 619 nurses for psychometric analyses, and then the sample wasrandomly divided into two halves. Thus, the factor structure of the scale was determined by Explanatory and ConfirmatoryFactor Analysis, which was carried out with the data of different sample groups. In the evaluation of the construct validityof the scale, 'convergent and discriminant validity' was calculated and its correlation with the Perceived Stress Scale (PSS)was examined for the 'concurrent validity'. Reliability was evaluated using Cronbach's alpha coefficient, corrected itemtotal score correlation, composite reliability, and split-half relability.Results: According to expert opinions, SPS-N has a good Content Validity (I-CVI = 0.90–1.00, S-CVI Ave = 0.963). Asa result of the exploratory factor analysis, it was determined that the SPS-N consisted of four factors and 21 items andexplained 57.9 of the total variances. This factor structure was confirmed by confirmatory factor analysis. Within the scopeof concurrent validity, a moderate correlation wasfound between SPS-N and PSS, and it was determined that the convergentand discriminant validity was partially confirmed. Cronbach's a coefficient of overall the scale was calculated as 0.928, theCronbach's a coefficient of the factors was between 0.815 and 0.903, and the composite reliability values were between0.804 and 0.903. Cronbach's alpha value was found to be 0.852–0.867 and Spearman-Brown Coefficient (Unequal Length)0.955 within the scope of the split-half reliability.Conclusion: SPS-N is a valid and reliable tool that can be used to evaluate the effect of nurses' sickness presenteeism onjob performance. The data to be obtained from the scale can guide the development of strategiesto increase the performanceof nurses.

Amaç: Bu çalışmada epilepsili bireylerde depresyon düzeyi ile duygu düzenleme güçlükleri ve sosyal destek arasındaki ilişkiyi incelemeyi amaçladık.Gereç ve Yöntem: Fokal epilepsi tanısı ile takip edilmekte olan hastalara Nörolojik Bozukluklarda Depresyon Ölçeği-Epilepsi (NDDI-E), Duygu Düzenleme Güçlükleri Ölçeği (DDGÖ) ve İki Yönlü Sosyal Destek Ölçeği (2-YSDÖ) verilmiştir. Bulgular: Çalışmaya 109 hasta dahil edilmiştir. Hastaların %25’inde depresyon saptanmıştır. Depresyonu olan olguların DDGÖ median değeri 45 (28-55), depresyon saptanmayan grubun ise 24 (18-33,5)’dür. Depresyonu olan grubun DDGÖ skorunun depresyonu olmayan gruba kıyasla anlamlı derecede yüksek olduğu tespit edilmiştir. Tüm çalışma popülasyonunda yapılan 2-YSDÖ (92 (69,5-102,5)) ve DDGÖ (27 (19-41)) skorlarının korelasyon analizinde sosyal destek ve duygu düzenleme güçlükleri arasında negatif bir ilişki mevcuttur. Regresyon analizine göre ise duygu düzenleme güçlükleri depresyonun ana belirleyicisidir ve depresyonu %16,8 oranında açıklamaktadır.Sonuç: Epilepsili bireylerde duygu düzenleme güçlükleri depresyonun ana belirleyicilerinden biridir ve yetersiz sosyal destek duygu düzenleme güçlükleri ile ilişkilidir. Epilepsili bireylerde depresyon sıklığını azaltmak için duygu düzenleme stratejilerini güçlendirecek rehabilitasyon programlarına ihtiyaç vardır., Purpose: In this study, we aimed to examine the relationship between depression level, emotion regulation difficulties and social support in individuals with epilepsy.Materials and Methods: Neurological Disorders Depression Inventory-Epilepsy (NDDI-E), Difficulties in Emotion Regulation Scale (DERS), and Two-Way Social Support Scale (2-WSSS) were filled out by the patients followed up with a diagnosis of focal epilepsy. Results: One hundred nine patients were included in the study. Depression was found in 25% of the patients. The median DERS value of the patients with depression was 45 (28-55), and the group without depression was 24 (18-33.5). It was determined that the DERS score of the depressed group was significantly higher than the group without depression. There is a negative correlation between social support scale (92 (69.5-102.5)) and emotion regulation difficulties scale (27 (19-41)) in the correlation analysis of the entire study population. According to the regression analysis, difficulties in emotion regulation are the main determinant of depression and explain depression at a rate of 16.8%.Conclusion: Emotion regulation difficulties are one of the main determinants of depression in individuals with epilepsy and inadequate social support is associated with emotion regulation difficulties. In order to reduce the frequency of depression in individuals with epilepsy, rehabilitation programs are needed to strengthen emotion regulation strategies.

Introduction: Many drugs are administered to patients receiving hemodialysis treatment during treatment. Health professionals should ensure their safety and patient safety during drug administration or other medical interventions and take the necessary precautions for this. Purpose: In this study, it was aimed to see in which position the temperature of the drug is more appropriate (, Giriş: Hemodiyaliz tedavisi alan hastalara tedavi sırasında birçok ilaç uygulaması yapılmaktadır. Sağlık profesyonelleri ilaç uygulamaları sırasında veya diğer tıbbi müdahalelerde kendi güvenliklerini ve hasta güvenliğini sağlamalı ve bunun için gerekli tedbirleri almalıdırlar. Amaç: Bu çalışma ilacın hazırlanılmasından uygulamasına kadar geçen sürede, ilacın ısısının hangi konumda üretici talimatlarına (

Mother-baby attachment is a process that starts from the pregnancy period and continues in the birth and postpartum period.Nurses working in the field of women’s health and midwives have important roles and responsibilities in supporting prenatalattachment. In this review, it is aimed to present the measurement tools, influencing factors and supporting evidence-basedapplications that evaluate prenatal attachment in the light of literature. As a result of the literature review; “Maternal-FetalAttachment Scale”, “Prenatal Attachment Inventory”, “Maternal Prenatal Attachment Scale” and “Prenatal Attachment Scale”,which evaluated mother-infant attachment in pregnant women and whose validity and reliability were made in Turkish, werereached. In these studies, it was revealed that many individual and environmental factors of the pregnant woman affectedprenatal attachment. In experimental studies available, it was shown that fetal movement count, leopold maneuver practice,pregnancy training and counseling, father training, birth preparation training, relaxation exercise and guided imagery, cognitivebehavioral therapies, yoga and meditation practices support prenatal attachment, while listening to music does not affect it.Nurses are recommended to provide training and counseling to pregnant women with low prenatal attachment risk on thesecheap and non-invasive practices, and to support the pregnant woman to use the most appropriate method for her. In addition, itwas found that studies testing the effectiveness of evidence-based practices in prenatal attachment are limited in our country andmore randomized controlled studies are needed., Anne-bebek bağlanması, gebelik döneminden başlayıp, doğum ve doğum sonu dönemde devam eden bir süreçtir. Kadın sağlığıalanında çalışan hemşire ve ebelerin prenatal bağlanmanın desteklenmesinde önemli rol ve sorumlulukları bulunmaktadır. Buderleme ile literatür ışığında prenatal bağlanmayı değerlendiren ölçüm araçlarının, etkileyen faktörlerin ve destekleyici kanıtadayalı uygulamaların sunulması amaçlanmıştır. Yapılan literatür incelemesi sonucunda; gebelerde anne-bebek bağlanmasınıdeğerlendiren ve Türkçe geçerlik-güvenirliği yapılmış olan “Maternal-Fetal Bağlanma Ölçeği”, “Prenatal Bağlanma Envanteri”,“Anne Doğum Öncesi Bağlanma Ölçeği” ve “Prenatal Bağlanma Ölçeği”ne ulaşılmıştır. Bu çalışmalarda prenatal bağlanmayıetkileyen pek çok bireysel ve çevresel faktörün olduğu belirlenmiştir. Ulaşılabilen deneysel çalışmalarda prenatal bağlanmayı; fetalhareket sayımı, leopold manevrası uygulaması, gebe eğitimi ve danışmanlık, baba eğitimi, doğuma hazırlık eğitimi, gevşemeegzersizi ve rehberli imgeleme, bilişsel davranışçı terapiler, yoga ve meditasyon uygulamalarının desteklediği, müzik dinletmeninise etkilemediği gösterilmiştir. Hemşirelerin düşük prenatal bağlanma riski olan gebelere ucuz ve non-invaziv olan bu uygulamalarhakkında eğitim ve danışmanlık vermesi, gebenin kendisi için seçeceği en uygun yöntemi kullanması için desteklemesiönerilmektedir. Ayrıca ülkemizde prenatal bağlanmada kanıta dayalı uygulamaların etkinliğini test eden çalışmaların sınırlıolduğu, daha fazla randomize kontrollü çalışmalara gereksinim olduğu saptanmıştır.

Amaç: Bu çalışma ile 1-12 aylık bebeklerde sık karşılan ağrı durumları ve annelerin bebeklerinin ağrı durumlarına yönelik geleneksel uygulamalarının belirlenmesi amaçlanmıştır. Gereçler ve Yöntem: Kesitsel tipte olan bu araştırmaya bir devlet hastanesinin çocuk polikliniğine herhangi bir nedenle başvuran 140 anne alınmıştır. Veriler araştırmacılar tarafından literatüre temellendirilerek hazırlanan soru formu ile toplanmıştır. Çalışma sonucunda elde edilen veriler SPSS 22.0 programında ve tanımlayıcı istatistikler (yüzde, frekans ve ortalama) kullanılarak değerlendirilmiştir. Bulgular: Annelerin yaş ortalaması 28.40±5.67 ve %28.6’sı lise mezunudur. Bebeklerin yaş ortalaması 6.99±3.31 ay ve %52.1’i erkektir. Bebeklerin %81.4’ünün ağrı yaşadığı, en sık karşılaşılan ağrının %67.1 ile karın ağrısı olduğu belirlenmiştir. Bebeklerinin ağrı durumunda annelerin %71.4’ü doktora gitmenin yanı sıra, %74.3’ü ağrıyı azaltmaya yönelik geleneksel bir uygulamaya başvurduğunu belirtmiştir. Bebeklerinin karın ağrısında anneler en sık karına masaj yapma (%84.5), aşı ağrısında ağrı kesici ilaç verme (%88.2), diş ağrısında ağrı kesici ilaç verme, boğaz ağrısında antibiyotik verme (%63.6), göz ağrısında göze anne sütü damlatma (%41.7) uygulamasına başvurdukları belirlenmiştir. Anneler evde kullandıkları tüm bu uygulamaların ağrıyı azaltmada etkisinin yüksek olduğunu belirtmişlerdir. Sonuç: Annelerin bebeklerinin ağrı deneyiminde evde birçok geleneksel uygulamaya başvurdukları belirlenmiştir. Ailelerin akut ağrı yönetimi ile ilgili bilgilendirilmesi, kültürel yaklaşım, yanlış bilgi ve uygulamalara yönelmesini engellemektedir. Ailelerin bu konuda desteklenmesi önemlidir.

Objectives: Interictal electroencephalography (EEG) is an electrophysiological test used in daily practice and important in the diagnosis and treatment process for epileptic patients. Accurate assessment of the interictal epileptiform discharges (IEDs) and recognition of secondary bilateral synchrony (SBS) are important for the evaluation of appropriate treatment options. In this study, we investigated whether the presence of SBS is a risk factor for seizure frequency, treatment response, and localization. Methods: In this study, the data of 126 patients who were followed up with the diagnosis of epilepsy in the Neurology Outpatient Clinic of Namk Kemal University Education and Research Hospital were analyzed retrospectively. Demographic characteristics, seizure frequency, localization, treatment response and EEG characteristics of the patients were investigated and the results of 122 patients were obtained. Results: Fifty-eight (46%) of the patients were female, and 68 (54%) were male. The mean age was 36.5 +/- 16.4 (15-78) years. EEG of 15 patients (12.2%) was reported as SBS. Focal epileptiform abnormality was detected in 54 patients (44.2%) and focal irregular background activity (non-epileptic findings) was found in 12 patients (9.8%). When semiological features and EEG findings were evaluated together, 44 patients (34.9%) were classified as frontal lobe seizures, 66 patients (52.4%) as temporal lobe seizures, 16 patients (12.6%) as the others. Forty-six patients (36.5%) had no seizures, while 15 (11.9%) had one seizure per year, 46 (36.5%) had one seizure in one to six months, and 19 (15.1%) had daily or weekly seizures. Twenty-nine (23%) of the 46 seizure-free patients became seizure-free in an early stage, 17 patients (13.5%) became seizure-free after the sixth month of the treatment. Conclusion: Although the presence of IED and SBS in interictal EEG is not a risk factor for seizure frequency and treatment response, and the rate of SBS is higher in frontal lobe seizures. The presence of IED and SBS in the management of treatment may lead to false results.

Amaç: İnteriktal elektroensefalografi (EEG) epilepsi hastaları için günlük pratikte sıklıkla kullanılan, tanı ve tedavi sürecinde önemli olan elektrofizyolojik bir testtir. İnteriktal epileptiform deşarjların (İED) doğru değerlendirilmesi ve sekonder bilateral senkroninin (SBS) tanınması uygun tedavi seçeneklerinin değerlendirilmesi için önemlidir. Bu çalışmada, SBS varlığının nöbet sıklığı, lokalizasyon ve tedavi yanıtında rolü olup olmadığının araştırılması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada, Namık Kemal Üniversitesi Uygulama ve Araştırma Hastanesi Nöroloji Polikliniği’nde epilepsi tanısı ile takip edilmekte olan 126 hastanın verileri geriye dönük olarak incelenmiştir. Hastaların demografik özellikleri, nöbet sıklığı, lokalizasyonu, tedavi yanıtı ve EEG özellikleri incelenmiş ve 122 hastanın sonuçlarına ulaşılmıştır. Bulgular: Olguların 58’i (%46) kadın, 68’i (%54) erkektir. Yaş ortalaması 36.5±16.4 (15–78) olarak saptanmıştır. On beş hastanın (%12.2) EEG’sinin SBS olarak raporlandığı tespit edilmiştir. Elli dört hastada (%44.2) fokal epileptiform anomali, 12 hastada (%9.8) fokal zemin ritmi düzensizliği (non-epileptik bulgular) saptanmıştır. Semiyolojik özellikler ve EEG bulguları ile birlikte değerlendirildiğinde 44 hasta (%34.9) frontal lob nöbet, 66 hasta (%52.4) temporal lob nöbet ve 16 hasta (%12.6) diğerleri olarak sınıflandırılmıştır. Yüz yirmi altı hastanın 46’sı (%36.5) nöbetsiz iken 15 hastada (%11.9) yılda bir nöbet, 46 hastada (%36.5) 1–6 ayda bir nöbet ve 19 hastada (%15.1) günlük ya da haftalık nöbetler olduğu saptanmıştır. Kırkaltı nöbetsiz hastanın 29’unda (%23) erken dönemde, 17’sinde (%13.5) tedavinin başlanmasından altı ay sonra nöbetsizlik elde edilebilmiştir. Sonuç: İnteriktal EEG’de, İED ve SBS varlığı nöbet sıklığı ve tedavi yanıtı açısından risk faktörü olmamakla birlikte frontal lob nöbetlerde SBS oranı daha yüksektir. Tedavi düzenlenmesinde, İED ve SBS varlığının göz önünde bulundurulması yanlış sonuçlara neden olabilir Objectives: Interictal electroencephalography (EEG) is an electrophysiological test used in daily practice and important in the diagnosis and treatment process for epileptic patients. Accurate assessment of the interictal epileptiform discharges (IEDs) and recognition of secondary bilateral synchrony (SBS) are important for the evaluation of appropriate treatment options. In this study, we investigated whether the presence of SBS is a risk factor for seizure frequency, treatment response, and localization. Methods: In this study, the data of 126 patients who were followed up with the diagnosis of epilepsy in the Neurology Outpatient Clinic of Namık Kemal University Education and Research Hospital were analyzed retrospectively. Demographic characteristics, seizure frequency, localization, treatment response and EEG characteristics of the patients were investigated and the results of 122 patients were obtained. Results: Fifty-eight (46%) of the patients were female, and 68 (54%) were male. The mean age was 36.5±16.4 (15–78) years. EEG of 15 patients (12.2%) was reported as SBS. Focal epileptiform abnormality was detected in 54 patients (44.2%) and focal irregular background activity (non-epileptic findings) was found in 12 patients (9.8%). When semiological features and EEG findings were evaluated together, 44 patients (34.9%) were classified as frontal lobe seizures, 66 patients (52.4%) as temporal lobe seizures, 16 patients (12.6%) as the others. Forty-six patients (36.5%) had no seizures, while 15 (11.9%) had one seizure per year, 46 (36.5%) had one seizure in one to six months, and 19 (15.1%) had daily or weekly seizures. Twenty-nine (23%) of the 46 seizure-free patients became seizure-free in an early stage, 17 patients (13.5%) became seizure-free after the sixth month of the treatment. Conclusion: Although the presence of IED and SBS in interictal EEG is not a risk factor for seizure frequency and treatment response, and the rate of SBS is higher in frontal lobe seizures. The presence of IED and SBS in the management of treatment may lead to false results.

İnterosseoz kas atrofisi, farklı nedenlere bağlı gelişen klinik bir tablodur. Tanıda öykü, nörolojik muayene, görüntüleme ve elektrofizyolojik bulgular önemlidir. Bu yazıda interosseoz kas atrofisi olan ve farklı etyolojik nedenlerin saptandığı olguları sunmak ve interosjeoz kas atrofisi nedenlerini gözden geçirmeyi amaçladık. Interosseous muscle atrophy, is a clinical entity due to different reasons. The medical history, neurologic examination, neuroimaging and electrophysiological findings are important in diagnosis. In this article, we aimed to present patients with interosseous muscle atroph y with different etiologic factors and to review the causes of interosseous muscle atrophy.

AmaçBu çalışmanın amacı, bir üniversite hastanesinde pediatrik birimlerde çalışan hekim ve hemşirelerin tıbbi hata bildirimini artırmaya yönelik tutumlarının belirlenmesi, raporlamayı artırma stratejilerinin uygulanması ve etkinliğinin değerlendirilmesidir.YöntemYarı deneysel, tek grup öncesi-sonrası, tekrarlı ölçüm ve nitel tasarım kullanılan araştırma, Dokuz Eylül Üniversite Hastanesi'nde 2012-2016 yılları arasında yürütülmüştür. Bu araştırmada uygulanan girişimler, pediatrik birimlerde çalışan hekim ve hemşirelere hata raporlamayı artırmak üzere, elektronik olay raporlama sistemi ve uzaktan eğitim programı stratejilerinin uygulanmasıdır. Çalışmada veri toplama aracı olarak, Sosyodemografik ve Çalışma Özellikleri Formu ve Tıbbi Hata Tutum Ölçeği kullanılmıştır. Olay raporlama sisteminde raporlanan olayların kurumun yazılı sisteminde bildirilen olaylar ile karşılaştırılması, olay kayıt formu aracılığıyla yapılmıştır. Girişim öncesi, girişim sonrası 6. ve 12. aylarda üç ayrı ölçüm gerçekleştirilmiştir. Her üç ölçümde anketleri yanıtlayan 68 hemşire ve 35 hekim olmak üzere toplam 103 kişi araştırmanın örneklemini oluşturmuştur. Veriler tanımlayıcı istatistikler, tekrarlı ölçümlerde varyans analizi, iki ortalama arasındaki farkın önemlilik testi ile değerlendirilmiştir. Araştırmanın nitel aşamasında, olay raporlama sistemi ve uzaktan eğitim programını kullanan yedi hemşire ve altı hekimle, derinlemesine bireysel görüşme yapılmıştır. Veriler, içerik analizi yöntemiyle değerlendirilmiştir.BulgularÇalışmada, girişim öncesi hekim ve hemşirelerin tıbbi hata tutumlarının olumlu yönde olduğu, iki meslek grubu arasında istatistiksel olarak fark olmadığı belirlenmiştir. Yapılan üç ölçümde de olumlu tutumun devam ettiği saptanmıştır. Hekim ve hemşirelerin tıbbi hata tutum düzeylerinde girişim öncesi ile girişim sonrası 6. ve 12. ay izlemlerde, istatistiksel olarak zamana göre anlamlı fark bulunmuştur. Ancak, her üç ölçümde de gruplar arasında zamana göre anlamlı fark bulunmamıştır. Olay raporlama sisteminin kullanımıyla birlikte raporlama oranında %216 oranında artış sağlanmıştır. Olay raporlama sistemi ve uzaktan eğitim programının kullanımına yönelik yapılan nitel aşamada, olay raporlama sistemi için `teknik donanım ve kullanım` ve `farkındalık` olmak üzere iki ana tema, eğitim programı için `kapsam ve yeterlilik` ve `yeni bilgi` ana temaları belirlenmiştir.SonuçPediatrik birimlerde hata raporlamayı artırma stratejileri kapsamında uygulanan elektronik olay raporlama sistemi ve uzaktan eğitim programı, hekim ve hemşirelerin tıbbi hata tutumlarını olumlu yönde etkilemiş ve hata raporlama oranında artış sağlamıştır. Aynı zamanda katılımcıların olay raporlama sistemi eğitim programı hakkındaki görüşleri gelecek çalışmalar açısından yol gösterici olmuştur.Anahtar Kelimeler: Hemşirelik, tıbbi hata, tutum, hasta güvenliği, olay raporlama. ObjectiveThis study aimed to determine the attitudes of physicians and nurses in the pediatrics units of a university hospital towards increasing the reporting of errors, applying strategies to increase reporting and evaluating their effectiveness.MethodologyThis is a quasi-experimental and qualitative study using single group pretest-posttest design and a repetitive assessment. It was conducted at Dokuz Eylül University Hospital from 2012 to 2016. In the context of the study, the physicians and nurses in the pediatrics units used the electronic event reporting system and the distance education system to increase error reporting in pediatrics units. These initiatives implemented in research, working in pediatric units to improve error reporting physicians and nurses, is the implementation of electronic incident reporting system and distance education strategy. The study data were collected using a socio-demographic questionnaire and the Medical Error Attitude Scale. The study used an event registration form to compare the events reported in the event reporting system with the events reported in the hospital's written system. The researcher conducted three assessments: once before the initiative and in its sixth and twelfth months. In each assessment, 68 nurses and 35 physicians (103 participants) who responded to the surveys formed the study sample. The study data were analyzed using descriptive statistics, variance analysis in repetitive assessments and test for the significance of two mean scores. In the qualitative stage of the study, the researcher held interviews with seven nurses and six physicians who used the event reporting system and the distance education system. The researcher used content analysis to analyze these data.FindingsBefore the initiative, the study determined that the nurses and physicians had positive medical error attitudes, and there was no statistically significant difference between these groups. All three assessments found that they had positive attitudes. There was a significant difference between physicians' and nurses' medical error attitude levels before the initiative and the sixth and twelfth months of the initiative. However, there was no significant difference between the groups by time in all three assessments. After the use of the event reporting system, there was a 216% increase in the error reporting rate. The qualitative research about the event reporting system and the distance education program identified two main themes (technicalequipment and its use, and awareness) for the event reporting system, and two main themes (content and sufficiency, and new information) for the education program.ResultsThe electronic event reporting system and the distance education program that were used as strategies to increase error reporting in pediatrics units had a positive effect on physicians' and nurses' medical error attitudes and increased their error reporting rate. The participants' opinions about the event reporting system and the education program can also provide guidance for future studies.Key Words: Nursing, medical errors, attitude, patient safety, event reporting. 194

Amaç Bu çalışma huzurevinde yaşayan yaşlıların konstipasyon durumlarının tanılanması ve konstipasyonu etkileyen faktörlerin belirlenmesi amacıyla planlandı. Materyal ve Metot Tanımlayıcı tipteki çalışma 1-15 Temmuz 2015 tarihleri arasında Tekirdağ ili Süleymanpaşa ilçesindeki bir huzurevinde yaşayan ve çalışmayı kabul eden 56 birey ile yürütüldü. Veriler Kişisel Bilgi Formu, Konstipasyon Ciddiyet Ölçeği, Mini Nutrisyon Testi ve Modifiye Barthel Günlük Yaşam Aktiviteleri Ölçeği kullanılarak toplandı. Veriler tanımlayıcı (ortalama, standart sapma, yüzdelik hesapları) ve karşılaştırmalı (Mann Whitney U testi) istatistiksel araştırma yöntemleri kullanılarak analiz edildi. Bulgular Katılımcıların yaş ortalaması 79.32±8.62 yıl ve %66.1’i erkek idi. %44.6’sı günde 4 bardaktan az sıvı tükettiğini, %55.4’ü konstipasyon sorunu yaşamadığını ve %75’i ise konstipasyon için ilaç kullanmadığını ifade etti. Yaşlıların %57,1’i günlük yaşam aktivitelerinde bağımsız iken %35.7’sinin malnutrisyon riskinin olduğu belirlendi. Klozet/sürgü kullanan yaşlıların alaturka tuvalet kullanan yaşlılara göre konstipasyonu daha ciddi deneyimlediği saptandı. Konstipasyon sorunu yaşama, konstipasyon için ilaç kullanma, günlük yaşam aktivitelerinde bağımlı olma ve malnutrisyonun konstipasyon ciddiyetini olumsuz olarak etkilediği belirlendi. Sonuç Çalışmaya katılan yaşlıların, konstipasyon sorunu deneyimledikleri saptandı. Bu nedenle yaşlılarda konstipasyonun erken dönemde tanılanması, uygun barsak yönetimi programlarının oluşturulması ve düzenli beslenmenin sağlanması önerilmektedir. Aim This study is planned in order to diagnose constipation issues and the factors affecting constipation on the elderly living in nursing home. Materials and Methods This descriptive study was carried out on July 1-15, 2015 Süleymanpaşa district in Tekirdağ with 56 individuals who live in an nursing homes and agreed to involve the study. Data were collected with Personal Information Form, Constipation Severity Scale, Mini Nutrition Test, and Barthel Activities of Daily Living Scale. Data were analysed through descriptive (mean, standard deviation, percentage calculation) and comparative (Mann Whitney U Test) statistical analysis methods. Results The average age of participants was 79.32±8.62, and 66% of them were male. 44.6% of the participants stated that they consume less than 4 glasses of water, 55.4% of them stated that they had no constipation problems, and 75% of the participants pointed out that they do not use any medication for constipation. While 57.1% of the elderly were independent in their activities, 35.7% of the participants were determined to be under the risk of malnutrition. It has been determined that elderly using closets/bedpans instead of squat toilets experience constipation more severely. It has also been found out that having constipation problems, using medication against constipation, being dependent in daily activities, and malnutrition affects constipation severity negatively. Conclusion It has been determined that elderly participated in the study experience constipation. Therefore, it has been suggested that awareness should be levelled up through early diagnosis, and measures such as forming an appropriate bowel management programme and a balanced diet should be taken.

Aim: To review the clinical, electrophysiological and neuroimaging data of eight adult patients (4F/4M) with epilepsy and bilateral periventricular nodular heterotopia (PNH) after a long duration of follow-up. Materials and Methods: The clinical charts were reviewed for demographic and clinical features, seizure types and frequency, treatment and prognosis of all eight patients who were under follow-up by one of the authors (SS). The recordings of video-EEG monitoring with scalp electrodes in five patients and routine EEGs in all patients were reviewed. Results: The clinical semiology was in accord with seizures originating from temporal lobe region in four patients, while an extratemporal onset was assumed in the others (in one with additional temporal seizures). Interictal EEGs were normal in one patient, who was diagnosed as having psychogenic nonepileptic seizure. Abnormalities seen in interictal EEGs were bilateral independent temporal focus in three, unilateral epileptiform abnormalities in two, and generalized 3 cyc/sec discharges mimicking idiopathic generalized epilepsies in two patients. Only two patients´ MRI revealed bilaterally contiguous heterotopic nodules (symmetric and asymmetric type) and, interestingly, these two patients did not have intractable seizures while the other six patients with bilateral, asymmetric and noncontiguous heterotopic nodules suffered from intractable seizures. Conclusions: Patients with bilateral PNH have different clinical features, EEG findings and extension of the heterotopic nodules. These patients may be misdiagnosed as having idiopathic generalized epilepsy, temporal lobe epilepsy or even psychogenic nonepileptic seizures without high quality MRI because of the misleading seizure semiology and interictal-ictal EEG findings. Seizures are usually drug-resistant but the patients who have diffuse symmetric or asymmetric contiguous heterotopic nodules may have good prognosis.

Amaç: Travma sonrası mağdurda ortaya çıkan yaralanmanın şiddetinin belirlenmesi, sanığa ceza verilip verilmeyeceği, verilecek ise ceza artırımına gidilip gidilmeyeceği konusunda önemli rol oynar. Bu çalışmada Adli Tıp Kurumuna Mahkemeler ve Savcılıklar tarafından gönderilen ve muayenesi sonucunda kalıcı nörolojik hasar tespit edilen olguların demografik, etiyolojik ve klinik bulgularının değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Adli Tıp Kurumu İkinci İhtisas Kuruluna 2005-2009 yılları arasında kalıcı nörolojik hasarı olup olmadığı sorulan olgulara ait dosyalar retrospektif olarak incelendi. Olguların demografik özellikleri, travma türleri, nörolojik muayene ve radyolojik görüntüleme bulguları, yapılmış olan diğer tetkikleri, almakta oldukları tedaviler ve özürlülük dereceleri (Rankin) ayrıntılı olarak değerlendirildi. Bulgular: Adli Tıp Kurumundaki olguların muayeneleri sonucunda kalıcı nörolojik hasara en sık kafa travması ve medulla spinalis yaralanması neden olmuştu. Bilişsel işlev bozuklukları ve epilepsi en sık kalıcı nörolojik hasara neden olan nörolojik tanılardı. Kalıcı nörolojik hasara yol açan travmatik olaylar türleri açısından incelendiğinde, 70 olguda trafik kazası, 27 olguda künt travmatik yaralanma, 27 olguda ateşli silah yaralanması, 13 olguda delici kesici alet yaralanması, 14 olguda yüksekten düşme, bir olguda yanık, bir olguda suda boğulma neden olarak saptandı. Rankin 89 olguda üç ve üçün üzerinde, 64 olguda üçün altında olarak değerlendirildi. Sonuç: Adli Tıp Kurumunda kalıcı nörolojik hasar varlığının değerlendirilmesi amacı ile gönderilen olgularda en önemli iki sebep travmatik beyin ve spinal kord hasarı, en önemli iki nörolojik belirti bilişsel işlev bozukluğu ve nöbettir. Beyin Cerrahisi ve Nöroloji uzmanlarının travmanın erken döneminden itibaren yaptıkları nörolojik muayeneye ait bulguların ayrıntılı kayıt edilmesi adli yargılama sürecinde daha hızlı ve sağlıklı görüş bildirilmesine, maddi manevi hak kayıplarının önlenmesine yardımcı olacaktır. Purpose: It is aimed to evaluate the demographic, etiological and clinical findings of the victims who were sent to Council of Forensic Medicine by the court of law and prosecutor's office and in whom permanent neurological disorders was diagnosed. Method: Case files belonged to victims were examined retrospectively, whether they had permanent neurological damage or not was asked to Council of Forensic Medicine 2nd Expertise Chamber between the years of 2005 and 2009. Demographic characteristics, trauma types, neurological examination and radiological imaging findings, other examinations that were done, treatment they have been receiving and their disability levels have been thoroughly evaluated. Findings: As a result of examination conducted at Council of Forensic Medicine, head trauma and medulla spinalis were the major causes for permanent neurological disorders. Cognitive Function Disorder and Epilepsy were the diagnoses which caused permanent neurological damage the most often. Ranking 3 and up in 89 victims, ranking 3 and down in 64 victims were assessed. Conclusion: The most important two cause of trauma are traumatic brain and spinal cord damage, the most important neurological symptoms are cognitive function disorder and seizure in the victims who were sent to Council of Forensic Medicine for presence of permanent neurological disorders to be determined.

Giriş: Acil servise başvuran ve nörolojik hastalık tanısı alan geriatrik hastalarda, başvuru şikayetlerinin belirlenmesi, eşlik eden hastalıkların ve ilaç kullanım oranının saptamasıdır. Gereç ve Yöntem: Çalışma tanımlayıcı ve geriye dönük olarak planlandı. Hasta dosyalarından demografik özellikleri, bilinen hastalıkları, kullandıkları ilaçlar, nörolojik tanıları kayıt edildi. Bulgular: Acil servis başvurularında hastaların %58.78'ini geriatrik hasta grubu oluşturmaktaydı. Bu hastalar arasında nöroloji servisine yatışı yapılan 439 hastanın, 239'u (%54.4) kadın, 200'ü (%45.6) erkek idi. Eşlik eden hastalıklar açısından incelendiğinde sırası ile hipertansiyon 315(%71.8), koroner arter hastalığı 127(%28.9), diabetes mellitus 102(%23.2), geçirilmiş inme öyküsü 111 (%25.3), dislipidemi 37(%8.4), kronik obstrüktif akciğer hastalığı 35 (%8) hastada saptandı. Olguların 352'sinde (%80.2) düzenli ilaç kullanımı mevcuttu. Sonuç: Yaşlanma ile birlikte bireylerin kronik hastalık sayıları ve hastalıklarla ilişkili Komplikasyonları, kullandıkları ilaçlar ve yan etkileri artmaktadır. Yaşlı popülasyonda bu özelliklerin bilinmesi hastanın takip ve tedavideki başarısını artıracaktır. Ayrıca tedavi maliyetleri de azalacaktır., Introduction: Our objective in this study is to determine the presenting complaints, identify the comorbid diseases and the rate of drug usage among geriatric patients admitted to the emergency service and received a diagnosis of a neurological disorder. Materials and Method: A descriptive, and retrospective study was planned. Demographic characteristics, present diseases, use of medications, neurological diagnoses were recorded from the patients' files. Results: Geriatric patient group constituted 58.78% of the cases. Emergency department Of the 439 patients transferred to the neurology ward 239 (54.4 %) were female and 200 (45.6%) were male. The rates of comorbid diseases were found to be as follows; hypertension 315 (71.8%), coronary artery disease 127 (28.9 %), diabetes mellitus 102 (23.2 %), history of stroke 111 (25.3%), dyslipidemia 37 (8.4%) and chronic obstructive pulmonary disease 35 (8.0%). 352 (80.2%) of the cases were using drug regularly. Conclusion: Chronic diseases and associated complications drug usage and adverse effects increase by aging. Awareness of these features in the geriatric population will increase the success in the treatment and follow-up. In addition, treatment costs will be reduced.

İzole hipoglossus sinir lezyonu nadir bir klinik tablodur ve beyin sapında yer alan çekirdeğinde ya da sinir boyunca herhangi bir yerde hasarlanma sonucu meydana gelebilir. Olguların çoğunda, izole hipoglossus paralizileri intra ya da ekstrakranial yer kaplayan kitleler, kafa ve boyun travması, karotis arter diseksiyonu, vasküler anormallikler, idiopatik, enfeksiyon, otoimmun hastalık ya da nöropatiyi işaret edebilir. Biz bu makalede izole hipoglossus sinir lezyonu olan 2 olguyu sunmak ve diğer olası nedenleri tartışmak istedik., Isolated hypoglossal nerve palsy is an uncommon condition and it may be due to damage to the hypoglossal nucleus in the brain stem or to damage to the nerve along its course. Isolated hypoglossal nerve palsies may indicate the presence of an intracranial or extracranial space–occupying lesion, head and neck injury, carotid artery dissection, vascular abnormality, idiopathic, infection, autoimmune disease, or neuropathy in most cases. In this article, we present two cases of isolated hypoglossal nerve palsy and discuss other possible causes.

AMAÇ: Migren ve gerilim tip baş ağrısı (GTBA) günlük yaşam aktivitelerini etkileyen, en sık görülen birincil baş ağrılarıdır. Nöroloji pratiğinde, baş ağrıları ile hematolojik hastalıklar (anemi, polistemia, hemakromatozis) arasındaki ilişki kabul görmesine rağmen, epizodik gerilim tip baş ağrılı (EGTBA) ve migrenli hastalarda demir metabolizması ve eksikliğinin incelendiği çalışmaların sayısı sınırlıdır. AMAÇLAR: Biz bu çalışmada migren ve EGTBA ile demir eksikliği anemisi arasındaki ilişkiyi incelemeyi amaçladık. YÖNTEMLER: Çalışmaya 132 migren ve 120 EGTBA hastası dahil edildi. Tüm hastalarda tam kan sayımı, serum demir (De), demir bağlama kapasitesi (DeBK), ferritin, platelet (Plt), vitamin B12 ve folik asit düzeyleri incelendi. BULGULAR: Migren grubunda, baş ağrısı sıklığı arttıkça DeBK düzeyinde azalma, ferritin düzeyinde artış saptandı. EGTBA hastalarında ise ağrı sıklığı arttıkça Hb, Htc, ferritin değerlerinde azalma, DeBK düzeyinde artış saptandı. Her iki grupta, hastalık süresi ve ağrı şiddeti ile hematolojik parametreler arasında ilişki saptanmadı. SONUÇ: Bu çalışmada, primer baş ağrısı hastalarında özellikle GTBA da demir metabolizmasının incelenmesi takip ve tedavinin planlanmasında yardımcı olacaktır., OBJECTIVE: Migraine and tension type headache (TTH) are the most common primary headaches, which affect the activities of daily living. Although the relationship between haematological diseases (anemia, polycytemia, heamochromatosis) and headache is accepted in neurology practice, studies examining iron deficiency or metabolism in patients with episodic tension type headache (ETTH) and migraine are in limited number. OBJECTIVES: In this study we aimed to investigate the relationship between primary headaches (migraine and episodic tension type headache) and iron deficiency anemia parameters. METHODS: 132 migraine and 120 ETTH patients were included into study. Total blood count examinations, serum iron, Iron Binding Capacity (IBC), ferritin, platelet (Plt), vitamin B 12 and folic acid levels were examined in all patients. RESULTS: In migraine group, the increased frequency of headache was correlated with elevated level of ferritin, and decreased level of IBC. In TTH patients, the increased frequency of headache was found to be correlated with decreased levels of Hb, Htc, ferritin, and increased level of IBC. In all patients, no correlation was found between the haematological parameters and duration and severity of headache. CONCLUSION: This study emphasizes that in patients with primary headaches, especially TTH, examination of iron metabolism will be helpful in planning the treatment and follow-up.

Giriş: Dünyada ve ülkemizde çeşitli boyutlarda hemşire yetersizliği yaşanmaktadır. Sağlık insan gücü içinde en kalabalık grubu oluşturan hemşireler, hasta bakımı dışında kalan alanlarda artan talep ve personel eksikliği nedeni ile hemşirelik dışı birimlerde çalışabilmektedirler. Bu durum hasta bakım gereksinimlerini olumsuz yönde etkilemekle birlikte yönetici hemşirelerin kadrolama sorunları yaşamalarına neden olmaktadır.Amaç: Bu araştırma, ülkemizde hemşirelerin hemşirelik dışı birimlerde çalışma durumları ile ilgili bir veri bulunmamasına bağlı olarak yöneticilere veri kaynağı oluşturacak profilin belirlenmesi amacı ile devlet ve üniversite hastanelerinde çalışan hemşirelerin, hemşirelik dışı birimlere dağılımı, bu birimlerdeki görevleri ve yönetici hemşirelerin hemşireleri bu alanlarda görevlendirme nedenlerini incelemek üzere tanımlayıcı olarak yapılmıştır.Yöntem: Araştırmanın örneklemine İzmir ili ve ilçelerindeki 30 yatak ve üzerindeki tüm kamu hastanelerinin (devlet ve üniversite) hemşirelik departmanları alınmıştır (n=25). Araştırma verileri, yönetici hemşirelerin hemşirelik dışı birimlerde kadrolama durumları ve nedenlerini içeren yedi sorudan oluşan anket formu ve hastane kayıtları kullanılarak elde edilmiştir. Verilerin değerlendirilmesinde sayı ve yüzdelik hesaplama kullanılmıştır.Bulgular: Araştırma kapsamına alınan hastanelerdeki hemşirelerin %3.37'si polikliniklerde görev yapmaktadır. Polikliniklerde görevli hemşirelerin oranının hastanelere göre %0.9 ile %32.1 arasında değiştiği belirlenmiştir. Hastanelerdeki hemşirelerin %5.37'si hemşirelik dışı birimlerde çalışmaktadır. Hemşirelik dışı birimlerde çalışan hemşirelerin oranının hastanelere göre %1.2 ile %21.4 arasında değiştiği bulunmuştur. Poliklinik ve klinik dışı birimlerde hemşirelik işi yapan hemşirelerin %33.3'ü hasta hazırlığı ve yaşam bulgusu izlemi, hemşirelik dışı görev yapan hemşirelerin ise %27.2'sinin sekreterlik işleri yaptığı belirlenmiştir. Hemşirelerin %29'u personel eksikliği nedeni ile polikliniklerde ve %27'si farklı alanlarda eğitim ve sertifikasyonlarının olması nedeni ile hemşirelik dışı birimlerde görevlendirilmişlerdir.Sonuç: Hastanelerde hemşirelerin yasa ve yönetmeliklerde yer almayan hemşirelik dışı alanlarda, hemşire istihdamını ve hasta bakım sonuçlarını olumsuz yönde etkileyebilecek görevlerde çalıştırıldıkları belirlenmiştir. Elde edilen sonuçlar doğrultusunda hemşirelik işi, yasalar ve hemşire istihdamının etkin yapılmasına yönelik yöneticilere öneriler sunulmuştur.Anahtar Kelimeler: Hemşire, istihdam, hemşire istihdamı, hemşirelik dışı işler Background: Nursing staff is insufficient in Turkey and in the world. Nurses are employed in non-nursing departments due to insufficient staff and increased demand in such departments. This has a negative influence on patient care and nurse administrators have difficulty in establishing permanent nursing staff. There are no data about nurses in non-nursing departments in hospitals in Turkey.Purpose: This is a descriptive study and was performed to determine the profile, distribution and positions of nurses in non-nursing departments of both public and university hospitals and the causes of appointment of nurses in those departments by nurse administrators.Method: The study included nurses at 25 government hospitals (public and university hospitals) with more than 30 beds in the province of Izmir. Data were collected from hospital records and with a questionnaire, composed of seven questions about appointment of nurses in non-nursing departments and its causes. Numerical values and percentages were used to evaluate obtained data.Results: Of all the nurses, 3.37% were working in outpatient clinics. This varied with hospitals, ranging from 0.9% to 32.1%. Overall, 5.37% of all nurses were working in non-nursing departments. This varied between hospitals, ranging from 1.2% to 21.4%. Of all nurses in outpatient clinics and non-clinic services, 33.3% were responsible for collecting data about patient vital signs and helping patients to get prepared for medical examinations and procedures and 27.2% of the nurses in non-nursing departments were working as a secretary. Nurse administrators appointed 29% of the nurses in out-patient clinics due to insufficient staff and 27 % of nurses in non-nursing departments since they had education and certificates in subjects other than nursing.Conclusion: The nurses were employed in non-nursing departments, which is against the regulations, has a negative effect on patient care and decrease the number of nursing staff. Nurse administrators were offered recommendations about effective and legal employment of nurses.Key Words: Nurse, employment, nurse employment, non-nursing duties. 79

Bilimsel zemin: Geçici iskemik atak (GİA) beyin ve beyin sapını içeren geçici fokal iskemik ataklardır. Ataklar, 24 saatten kısa sürer ve genel olarak iki ile otuz dakika içinde sonlanır. Demir eksikliği anemisi GİA etyolojisinde sık rastlanılan bir neden değildir. Sıklıkla çocukluk çağı iskemik inme tablolarında etyolojik neden olarak bildirilmiştir. Amaç: Demir eksikliği anemisi GİA nedeni olarak erişkin yaş grubunda az oranda bildirilmiştir. Bu çalışmada, biz GİA ve demir eksikliği anemisi olan iki olgunun klinik ve takipteki özelliklerini tartışmayı amaçladık. Gereç ve yöntem: Her iki olgunun rutin nörolojik muayeneleri, hemogram ve biyokimya incelemeleri, vaskülit belirteçleri, tiroid fonksiyon testleri, B12 vitamin düzeyleri, kranial görüntülemeleri, karotis vertebral doppler USG incelemeleri yapıldı. Sonuçlar: GİA için risk faktörü olarak sadece demir eksikliği anemisinin bulunduğu antiagregan ve demir replasman tedavileri yapılan 2 hastanın iki yıllık takiplerinde nörolojik muayenelerinde anormallik gözlenmemiştir., Transient Ischemic Attack Caused by Iron Deficiency Anemia Scientific background: Transient ischemic attacks are episodes of transient focal ischemia involving the brain or brainstem. They are commonly two to thirty minutes in duration and lasting less than 24 hours. Anemia of iron deficiency isn't frequently cause for transient ischemic attack. It has been reported as a risk factor for childhood ischemic strokes. In the iron deficiency anemia, TİA may develop as result of hypercoagulable state and increased viscosity that is caused by anemic hypoxia that is result of reduce hemoglobine level, seconder thrombosis and microcytose Objectives: As iron deficiency anemia has been reported so rarely in adult patients with transient ischemic attacks as a cause, we aimed to discuss the clinical and outcome features of two cases with iron deficiency anemia and transient ischemic attacks in this study. Materials and methods: Routine neurologic examination, biochemical screen, serological tests, vasculitic markers, thyroid function tests, vitamin B 12- level, cranial imaging, vertebral carotid doppler USG examination was conducted in the two patients. Conclusions: Anemia of iron deficiency was found as the only risk factor for TIA and the two patients were treated with replacement of iron and antiagregan therapy. Neurological examination revealed no abnormality through the two years of follow-up. The iron deficiency anemia may be cause of many neurologic problems such a irritability, lethargy, headache, development retardation except from TİA. In the iron deficiency anemia, early diagnosis and treatment is important

Amaç: Süregen günlük baş ağrısında az araştırılmış bir konu olan psikiyatrik komorbiditenin yaygınlığını araştırmayı amaçladık. Yöntem: Süregen günlük baş ağrılı 115 hasta çalışmaya alındı. Psikiyatrik değerlendirme DSM-IV eksen I bozuklukları için yapılandırılmış klinik görüşme kılavuzuna göre yapıldı (SCID-CV). Beck Anksi­yete ve Depresyon ölçekleri uygulandı. Bulgular: 55 hasta süregen migren, 56 hasta süregen gerilim tipi ve dört hasta yeni günlük sürekli baş ağrısı tanısı aldı. Süregen migren hastalarının %45.5’inde komorbidite saptandı: 6'sı depresyon (%10.9), 11’i distimi (%20), 5'i panik bozukluğu (%9.0), 2'si yaygın anksiyete bozukluğu (%3.6) ve 1'i obsesif kompulsif bozukluk (%1.8) tanısı aldı. Süregen gerilim tipi baş ağrısı hastalarının %55.4’ünde komorbidite vardı: 10’u depresyon (%17.8), 13’ü distimi (%23.2), 4'ü panik bozukluğu (%7.1), 3'ü yaygın anksiyete bozukluğu (%5.3) ve 1'i somatizasyon bozukluğu (%1.7) idi. İlaç fazla kullanımı oranı süregen günlük baş ağrısında (%69.5) yüksek bulundu. İlaç fazla kullanımı olan süregen gerilim baş ağrısı grubunda komorbidite oranı ilaç fazla kullanımı olmayan gruba göre yüksek bulundu (%70’e %38.5 p=0.018). Sonuç: Psikiyatrik komorbiditenin süregen günlük baş ağrısı hastalarında yaygın olduğunu ve ilaç fazla kullanımı açısından risk etkeni olabileceğini düşünüyoruz. Baş ağrısı hastalarında psikiyatrik komorbiditenin dikkate alınması gerektiğine inanıyoruz., Objectives: Psychiatric comorbidity in headache disorders has been studied rarely, therefore in this study we aimed to investigate the prevalence of psychiatric comorbidity in chronic daily headache. Method: We recruited 115 consecutive patients with chronic daily headache. Psychiatric evaluation of the patients was made according to Structured Clinical Interviewing for DSM-IV Axis I Disorders Clinical Version (SCID-CV). Anxiety and depression levels were scored with Beck anxiety and depression scale. Results: Chronic migraine was diagnosed in 55 patients, chronic tension type headache in 56 patients and new daily persistant headache in 4 patients. 25 patients (45.5%) with chronic migraine had psychiatric comorbidity; including major depression in 6 patients (10.9%), dystimia in 11 (20%), panic disorder in 5 (9.0%), obsessive compulsive disorder in 1 (1.8%), and generalized anxiety disorder in 2 (3.6%). 31 patients (55.4%) with chronic tension type headache had psychiatric comorbidity; including major depression in 10 patients (17.8%), dysthimia in 13 (23.2%), panic disorder in 4 (7.1%), generalized anxiety disorder in 3 (5.3%), and somatization disorder in 1 (1.7%). Medication overuse ratio was 69.5% in chronic daily headache patients. Psychiatric comorbidity ratio was significantly higher in chronic tension type headache with medication overuse patients than in patients without medication overuse (70% vs 38.5% p=0.018). Conclusion: We thought that these results demonstrate that psychiatric comorbidity is highly prevalent in chronic daily headache patients and may be a risk factor for medication overuse.

AMAÇ:DIR (double inversion recovery), çift inversiyon pulsu uygulanarak FLAIR (fluid attenuated inversion recovery) ve STIR (short time inversion recovery) sekansları nın hibrid özelliklerinin elde edildiği bir sekanstır. T2 kontrastı düşük lezyonlarda yüksek duyarlılık gösterdiği iddia edilmiştir. Bu çalışmanın amacı, temporal lob epilepsisi olan hastalarda mezial temporal skleroz ve diğer temporal lob lezyonlarının görüntülemesinde DIR sekansının konvansiyonel sekanslardan üstün olacağı hipotezini araştırmaktı. GEREÇ VE YÖNTEM Temporal lob epilepsisi ön tanılı 33 olgunun ve MRG incelemelerinde anormallik saptanmayan 10 sağlıklı deneğin hipokampüs ve temporal lobları koronal planda DIR, FLAIR ve T2A sekansları ile incelendi. Epilepsi olgularında genel lezyon varlığı, hipokampal lezyon seçilebilirliği, temporal boynuz dilatasyonu ve artefaktlara yönelik kalitatif, normal deneklerde ise hipokampal ve beyaz cevhere ait sinyal gürültü oranı, hipokampüs-beyaz cevher kontrast-gürültü oranına yönelik kantitatif değerlendirmeler yapıldı. Değerlendirmeler için 3 ya da 4 puanlı ölçekler kullanıldı. BULGULAR T2A sekansta sinyal gürültü oranı ölçümleri ve DIR sekansta kontrast-gürültü oranı ölçümleri diğer sekanslara oranla daha yüksek idi. Yedi hastada MTS ile uyumlu bulgular, dört hastada kronik infarkt sekeli ve iki hastada kitle vardı. DIR sekansı, beyin omurilik sıvısı artefaktları nedeniyle hipokampüs atrofisine az duyarlı idi. Genel lezyon varlığı ve hipokampal lezyon seçilebilirliği, her üç sekans için birbirine benzer olmasına karşın, en yüksek skorlar DIR sekansta izlendi. Ancak, DIR sekansında, genel lezyon varlığı skorları mezial temporal skleroz benzeri lezyonlar ve solid kitleler için en yüksek iken kistik lezyonlar için en düşük idi. Ancak mezial temporal skleroz ile uyumlu lezyonlarda ve solid kitlelerde lezyon kontrastı DIR sekans için en yüksek iken kistik lezyonlarda ise en düşüktü. SONUÇ DIR sekansı, artefaktlarından kaynaklanan olumsuzluklara karşın, mezial temporal skleroz benzeri hipokampal lezyonlara çok duyarlı bir sekanstır. Temporal lop epilepsisi olgularında diğer konvansiyonel sekanslarda atrofinin eşlik etmediği şüpheli mezial temporal skleroz lezyonu varsa, ek olarak DIR sekans kullanılabilir., PURPOSE: DIR (double inversion recovery) is a sequence with the hybrid contrast of both FLAIR and STIR sequences, produced by the application of double inversion recovery pulse. It has been suggested that DIR provides high sensitivity to lesions with low T2 contrast. The purpose of this study was to test the hypothesis that DIR sequence is superior to conventional sequences in the identification of mesial temporal sclerosis and other temporal lobe lesions in patients with temporal lobe epilepsy. MATERIALS AND METHODS: Thirty-three subjects with a prediagnosis of temporal lobe epilepsy and ten healthy control subjects with no abnormality on magnetic resonance imaging studies have been studied with DIR, FLAIR and T2W sequences. Coronal images through temporal lobes and hippocampus were acquired. Qualitatively, overall sensitivity to the presence of lesions, hippocampal lesion detectability, temporal horn dilatation and artifacts were evaluated in temporal lobe epilepsy cases and quantitatively, hippocampal and white matter signal-to-noise ratio as well as hippocampus-white matter contrast-to-noise ratio were calculated in the healthy subjects. Subjective scores were graded on a scale of 3 or 4 points. RESULTS: Signal-to-noise ratio scores were higher on T2W sequence, however contrast-to-noise ratio scores were higher on DIR sequence compared to the other two sequences. Imaging findings were compatible with mesial temporal sclerosis in seven patients, tumoral mass in two, and chronic infarct in four. DIR sequence was less sensitive to hippocampal atrophy than the other two sequences because of cerebrospinal fluid artifacts. Overall sensitivity to the presence of lesions and hippocampal lesion detectability scores, although similar among three sequences, were highest with DIR sequence. However, lesion sensitivity scores were highest for lesions compatible with mesial temporal sclerosis and for solid masses and lowest for cystic lesions on DIR sequence. CONCLUSION: Despite the presence of artifacts, DIR is a sequence providing high sensitivity to mesial temporal sclerosis like lesions at hippocampus. DIR might be useful as an additional sequence when the other conventional sequences reveal a suspicious lesion with no accompanying hippocampal atrophy.

Giriş: Güvenli sağlık hizmetlerinin sürdürülmesinde, hasta güvenliği eğitimi ve tıbbi hata raporlama beceri ve tutumları önemli faktörlerdir. Ancak sağlık profesyonellerinin hasta güvenliği ile ilgili tutum ve deneyimleri belirsiz olmakla birlikte hata raporlamaları da yetersizdir.Amaç: Araştırma elektronik hata raporlama sistemi ve hasta güvenliği uzaktan eğitim programını kullanan hekim ve hemşirelerin, sistemler hakkında deneyim ve düşüncelerini belirlemek amacıyla gerçekleştirilmiştir.Yöntem: Araştırma, tanımlayıcı nitel araştırma tasarımına uygun olarak, bir üniversite hastanesinin tüm pediatrik birimlerinde yürütülmüştür. Derinlemesine bireysel görüşmelerle araştırma yedi hemşire, altı hekim olmak üzere toplam 13 katılımcı ile tamamlanmıştır. Görüşmelerden elde edilen veriler içerik analizi ile değerlendirilmiştir.Bulgular: Katılımcıların ifadelerinden hata raporlama sistemine ilişkin teknik donanım ve kullanım ile farkındalık, uzaktan eğitim programına ilişkin kapsam ve yeterlilik ile yeni bilgi olmak üzere dört ana temaya ulaşılmıştır. Tasarımı gerçekleştirilen ve uygulanan olay raporlama sisteminin etkili olduğu ve farkındalık uyandırarak yaygınlaştırılması gerektiği belirlenmiştir. Ayrıca uzaktan eğitim programının kapsam olarak yeterli olduğu ve yeni bilgiye ulaşmada fırsat sağladığı saptanmıştır.Sonuç: Kullanılan iki sistemin de kurumsal düzeyde ve kurumlararası boyutta yaygınlaştırılabileceği ve daha etkili olay raporlamaların yapılabileceği sonucuna ulaşılmıştır., Introduction: Patient safety education, and medical error reporting skills and attitudes are important factors in the maintenance of safe health services. However, the attitudes and experiences of health professionals are uncertain, and error reporting is insufficient. Aim: This study aims to determine the experiences and opinions of doctors and nurses who use an electronic error reporting system and patient safety distance education programs. Method: This descriptive qualitative study was conducted in all pediatric units in a university hospital using in-depth interviews. It was completed with 13 participants; 7 nurses and 6 doctors. The data were analyzed using content analysis. Findings: Four main themes were obtained from the participants’ statements: technical equipment and use as well as awareness about error reporting system, scope and competence as well as new information about the distance education program. It was found that the error reporting system was effective and should be made widespread by raising awareness about it. In addition, the scope of the distance education program was found to be sufficient and to provide opportunities to access new information. Conclusion: It was concluded that both of these systems can be made widespread at the institutional and interinstitutional levels, and that more effective error reporting can be done

Multipl Skleroz (MS) hastalarının yarıdan fazlası ortalama 6 aylık zamanda düşerler. Düşmeler yaralanma, düşme korkusu ve aktivite kısıtlamaya neden olur. Bu çalışmada MS hastalarında düşme sıklığının ve düşmelerle ilişkili fizyolojik ve nöropsikolojik risk faktörlerinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. 18-50 yaş arası desteksiz yürüyebilen 50 Relapsing- Remitting MS (RRMS) tanılı hasta ve 30 sağlıklı gönüllüden oluşan katılımcıların düşme sıklığı retrospektif olarak sorgulandı ve 6 ay prospektif izlendi. Hastaların fiziksel faktörlerini değerlendirmede Genişletilmiş Özürlülük Durum Ölçeği, 25 adım yürüme testi, MS yürüme ölçeği- 12 yapıldı. Katılımcıların Korebalance bilgisayarlı postürografi cihazında statik ve dinamik denge testi performansları ölçüldü. Nöropsikolojik faktörlerini değerlendirmede Beck Depresyon ölçeği, bilişsel işlev değerlendirmesinde Montreal Bilişsel Değerlendirme ve düşme korkusunu saptamada Uluslararası Düşme Etkinlik Skalası (UDES) uygulandı. Toplamda 24 hastada 48 düşme (%48), 6 aylık prospektif izlemde 17 hastada 32 düşme (%34) saptandı. Kontrol grubu ile RRMS hastalarında düşme varlığı, fizyolojik ve nöropsikolojik bulgular karşılaştırıldığında düşme sıklığı benzerdi, hastaların UDES ve statik denge skorları daha yüksekti (p