Search

O artigo aborda a pedagogia de Delfim Santos pondo em relevo suas fontes na fenomenologia existencial.

Artykuł jest obszernym fragmentem rozprawy doktorskiej pt. „Zygmunt Mocarski bibliotekarz i bibliolog” napisanej pod kierunkiem prof. Barbary Bieńkowskiej. Autorka przedstawiła kolekcjonerską pasję Z. Mocarskiego (1894-1941), znawcy dziejów książki, współorganizatora i dyrektora Książnicy Miejskiej im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, współzałożyciela Towarzystwa Bibliofilów Polskich w Warszawie, prezes Towarzystwa Bibliofilów im. Joachima Lelewela w Toruniu oraz sekretarza naukowe Towarzystwa Naukowego w Toruniu. Z. Mocarski tworzy swój księgozbiór trzy raz: w Piotrogrodzie (1913-1918), w Toruniu, już w niepodległej Polsce (1919–1939), oraz w okupowanej Warszawie (1939-1941). Autorka scharakteryzował każdą z tych kolekcji, opisała oprawy i ekslibrisy oraz dokonała ich oceny.

W artykule scharakteryzowano dzieje ofiarności dla Biblioteki Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Warszawie (TPN). Zbiory TPN, narastające w ciągu 30 lat dzięki darom, zakupom, egzemplarzowi obowiązkowemu oraz wymianie dubletów, defektów i wydawnictw Towarzystwa, osiągnęły przed likwidacją Towarzystwa (1831) pokaźną liczbę 30 000 woluminów. W tekście scharakteryzowane zostały wymienione wyżej kategorie wpływów oraz podano liczne przykłady. Zwrócono uwagę na ofiarność społeczeństwa polskiego na rzecz Towarzystwa, a w celu zilustrowania zamierzeń ofiarodawców zaprezentowano fragmenty niektórych deklaracji darczyńców. Autorka tekstu w oparciu o akta TPN śledzi również kolejnych bibliotekarzy, „dozorców”, kustoszy i inspektorów Biblioteki, ich obowiązki oraz zasługi dla rozwoju i ostatecznego kształtu zbiorów. Co ważne, z zaprezentowanej na łamach artykułu analizy, rysują się dwie najważniejsze koncepcje gromadzenia zbiorów – z jednej strony mamy do czynienia z biblioteką jako warsztatem pracy naukowej, a z drugiej uniwersalnej biblioteki narodowej, skarbnicy piśmiennictwa ojczystego, którą tworzyli ofiarodawcy.

Autorka omówiła treść notatki (Nieznane książki polskie. Notatka bibliograficzna) Zygmunta Mocarskiego na temat jego odkryć bibliograficznych poczynionych w Petersburgu w 1916 r. Ten skromny (11 s.) fragment rękopisu Z. Mocarskiego dostarcza cennych informacji do dziejów książki polskiej pierwszej połowy XVIII w.

Autorka prezentując na wstępie dzieje księgozbioru Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk (TWPN), podejmuje w dalszej części artykułu analizę pozostałości po kolekcji (1007 dzieł w 2131 woluminach) filozofa, przyrodnika, działacza i pisarza politycznego Stanisława Staszica (1755-1826). Księgozbiór tego uczonego znalazł się zbiorach TWPN w 1826 r. i razem z nimi trafił w 1834 r. do Biblioteki Uniwersyteckiej w Warszawie (BUW). Na podstawie badań proweniencyjnych U. Paszkiewicz zidentyfikowała w zbiorach BUW 106 dzieł w 132 woluminach należących niegdyś do S. Staszica, charakteryzując je pod względem wydawniczym, fizycznym, proweniencyjnym i treściowym. Autorka dowodzi, że księgozbiór Staszica odzwierciedla jego wszechstronne zainteresowania naukowe, społeczne i ekonomiczne. Zarazem stwierdza, że wszystkie zachowane zbiory tworzące zasób dawnej Biblioteki TWPN winny być przedmiotem szczegółowych badań. Funkcjonująca w latach 1802-1832 Biblioteka TWPN pretendowała bowiem do roli polskiej książnicy narodowej, mającej na celu zabezpieczenie dorobku narodu polskiego i przechowanie go dla przyszłych pokoleń.

2 XII 1997 r. odbyło się w Warszawie IV Forum Polskiego Towarzystwa Bibliologicznego (PTB) „Z problemów ochrony europejskiego i narodowego dziedzictwa piśmienniczego” z udziałem bibliotekarzy polskich i ukraińskich. W jego trakcie zabrała głos U. Paszkiewicz, która przedstawiła problemy związane z dokumentacją rozproszonych historycznych zbiorów bibliotecznych i archiwalnych na przykładzie dziejów Biblioteki Kapituły Grecko-Katolickiej w Przemyślu, księgozbioru Witolda Kazimierza Czartoryskiego z Honfleur (Francja) i archiwalnego „Zbioru Aleksandra Czołowskiego”. W konkluzji referatu-artykułu Autorka stwierdza, że opracowanie w całości takich, rozproszonych zbiorów wymaga współpracy – krajowej jak i niekiedy międzynarodowej. Bowiem opracowanie kolekcji historycznej (bibliotecznej, archiwalnej czy muzealnej), a więc podlegającej ochronie, jak każde dobro kultury, nie jest sprawą wewnętrzną poszczególnych placówek.

W tekście autorka omawia aktualny stan i problemy dokumentacji źródeł do zawartości bibliotek z ziem wschodnich Rzeczypospolitej w okresie od XVI w. do 1939 r. Przedstawia luki w opracowaniach oraz wskazuje na istotne perspektywy badawcze. Punkt wyjścia rozważań stanowi najnowszy (2015) spis Inwentarze i katalogi bibliotek z ziem wschodnich Rzeczypospolitej od XVI wieku do 1939 roku, który jest rezultatem ponad trzydziestoletnich poszukiwań autorki. Publikacja ta, to rozszerzona i znacznie wzbogacona wersja czterech spisów wcześniejszych (1996-2006) wydana z nadtytułem Cathalogus cathalogorum – informator o zachowanych źródłach historycznych związanych z polskim dziedzictwem kulturowym na Kresach Wschodnich. Zebrane inwentarze i katalogi, rejestry, spisy i wykazy potwierdzają tworzenie bibliotek instytucjonalnych i księgozbiorów prywatnych wszędzie tam, gdzie żyli i pracowali Polacy, przy czym artykuł poświęcony jest głównie bibliotekom rodowym. Informacje te nie są jednak kompletne, choćby z tego powodu, że autorka nie miała możliwości spenetrowania wszystkich zagranicznych placówek – np. w Moskwie i Sankt Petersburgu. Stąd prace nad omawianymi źródłami ciągle trwają, a ich efektem powinny być nowe publikacje.

Even sowing of the seeds is very important because the quality of the crop depends on it. For this reason, the aim is to sow without a culvert caused by an obstruction of the seed hose. For this purpose, a patency control system has been developed for hoses that allow the seed to enter the ground. This allows to ensure the uniformity of seeding, which is very desirable nowadays. The developed method consists in mounting parallel sensors built into the head or on the output nozzles from the head and sensors in the coulters from which information will be transmitted to the monitoring system.

Este artículo ofrece una lectura de la película Mataharis (2007) desde la óptica de las convenciones del film noir. Si bien el contexto en el cual trabajan las espías de la película es distinto del de los detectives del género negro clásico, su posición de dominio —tematizada en el filme mediante la apropiación de la mirada inquisitiva, considerada tradicionalmente como prerrogativa del sujeto masculino— permite una reflexión más amplia sobre las ambigüedades y paradojas que surgen en la representación de las mujeres como figuras de poder en la ficción detectivesca.

El siguiente artículo consiste en un análisis de la película También la lluvia de Icíar Bollaín centrado en el cuestionamiento de dos géneros cinematográficos pertenecientes al modo de significación realista: el cine épico y el cine social. Por un lado nos encontramos ante un uso crítico de las narrativas fílmicas convencionales sobre la colonización, por otro se plantea una reflexión sobre el cine social como una herramienta de cambio político. Una de las claves interpretativas del filme será el papel de María, un personaje secundario a la sombra de los protagonistas masculinos, que filma un documental sobre el rodaje desviando la mirada hacia la “Guerra del Agua”. Se mostrará cómo Bollaín visibiliza la mirada del “observador ideal”, explorando al mismo tiempo la violencia de la mirada cinematográfica y los límites morales de la creación artística.