Search

Breast-conserving surgery including whole breast irradiation has long been a recommended procedure for early breast cancer. However, conventionally fractionated radiotherapy requires a lengthy hospitalisation or prolonged commuting to a hospital for radiotherapy. In recent years, hypofractionated radiotherapy has increasingly been used. This method involves higher fraction doses (above 2Gy) as compared to conventional radiotherapy, so the total dose can be delivered in fewer fractions and in a shorter overall treatment time. This review aims at presenting most important outcomes of four randomised studies comparing conventional and hypofractionated radiotherapy schemes including a total of 7000 patients. These studies have not shown apparent differences in treatment efficacy, incidence of late post-radiotherapy complications or cosmetic effects during a 5–10 year follow-up, but longer observation is warranted to fully evaluate the safety of this method. Currently, major societies consider modestly hypofractionated radiotherapy schemes as a routine management in selected groups of patients undergoing breast-conserving surgery. However, this method should be used cautiously in patients with lymph node metastases, big breasts, receiving chemotherapy or trastuzumab, or those under 50 years of age.

Whole breast irradiation represents an integral part of combined breast-conserving treatment of early breast cancer. A new concept includes replacing traditionally fractionated whole breast postoperative radiotherapy by accelerated partial breast irradiation. The latter involves a variety of techniques and may be applied intraoperatively or shortly after the surgery. The intraoperative techniques include photon or electron external beam irradiation and interstitial high dose rate (HDR) brachytherapy, whereas the postoperative techniques comprise interstitial brachytherapy, be it HDR, pulse dose rate (PDR) or low dose rate (LDR), intracavitary brachytherapy and external beam radiotherapy using electrons, photons or protons. This article presents accelerated partial breast irradiation techniques, ongoing phase III trials evaluating their value and recommendations for clinical practice.

Summary Aim To present three cases treated with contact pulsed dose rate (PDR) brachytherapy using individually prepared moulds. Materials/Methods The study group included one case of hard palate cancer treated with brachytherapy, applied as a boost to external beam radical irradiation and two cases of recurrent ethmoid and maxillary sinus cancer in which we administered palliative brachytherapy as the sole treatment for tumours located within previously irradiated areas. Results Good fitting of the moulds to the target was obtained. Satisfactory local control, including complete hard palate cancer remission for six years, and acceptable side effects were achieved. Conclusions Contact PDR brachytherapy using individually constructed moulds allows for the treatment of anatomical structures with difficult access. This method seems to be an effective and relatively safe treatment option for tumours located within previously irradiated areas.

Wstep Pomimo postepu w chirurgii i radioterapii wyniki leczenia miejscowo zaawansowanego raka pecherza moczowego pozostają niezadowalające. Brak badan z losowym doborem chorych uniemozliwia rzetelną ocene wartości poszczegolnych metod. Cel Celem niniejszej pracy jest ocena czasu przezycia i tolerancji leczenia napromienianiem w uzupelnieniu elektroresekcji przezcewkowej – TUR u chorych na miejscowo zaawansowanego raka pecherza moczowego. Material i metody Przedmiotem oceny jest grupa 41 chorych na raka pecherza moczowego poddana w Klinice Onkologii i Radioterapii AM w Gdansku w latach 1992–2002 radykalnej radioterapii w uzupelnieniu przezcewkowej resekcji guza. Udzial chorych w stopniu T2, T3 i T4a wynosil odpowiednio 16, 17 i 8 przypadkow. Wszyscy chorzy byli plci meskiej, średnia wieku wyniosla 66 lat, (zakres 45–84 lata). Pecherz moczowy wraz z marginesem napromieniano dawką 54–70 Gy (średnia 61 Gy). U 28 chorych napromienianiem dawką 44–50 Gy objeto takze wezly chlonne miednicy. Wyniki Po okresie obserwacji 5–115 miesiecy (mediana 18 miesiecy), 11 chorych nadal zyje. Mediana aktualizowanego czasu przezycia wynosila 2.9 lat (95% CI 1.7–4.1), a prawdopodobienstwo 5-letniego przezycia 29% (95% CI 14–45%). Wczesny odczyn popromienny ze strony jelit w 1 i 2 stopniu nasilenia wg skali NCI CTC odnotowano u 7 chorych, dolegliwości dyzuryczne w 1 i 2 stopniu nasilenia u 11 chorych, i oba odczyny – u 4 chorych, wylącznie leczonych dawką co najmniej 60 Gy. U jednego chorego wystąpila podniedroznośc (stopien3) wymagająca kilkudniowej przerwy w radioterapii. Wnioski Radioterapia w uzupelnieniu resekcji przezcewkowej jest dośc dobrze tolerowana, jednak jej skutecznośc u chorych na miejscowo zaawansowanego raka pecherza moczowego jest nadal niezadowalająca.

Wstep i cel pracy Technika Heymana jest stosowana w dojamowych aplikacjach u chorych na raka trzonu macicy, ktore nie kwalifikują sie do leczenia operacyjnego. Naszym celem bylo określenie minimalnej liczby aplikatorow NS pozwalającej uzyskac zadowalający rozklad dawki. Materialy i metody Przedmiotem analizy bylo 11 aplikacji z 8–9 aplikatorami NS w podstawowym rozmiarze (średnica 6 mm) i z dawką 2.5 Gy/puls/h zadaną w standardowym punkcie MY. Rozklady dawek zostaly wyznaczone za pomocą systemu planowania PLATO firmy Nucletron na podstawie prostopadlych zdjec rentgenowskich. Rozklady te zostaly porownane z rozkladami dawek dla hipotetycznych aplikacji otrzymanych przez losowe usuniecie 3–6 aplikatorow. Przeanalizowano zmiane ksztaltu i objetości izodoz 100% i 50% zadanej dawki oraz dawki na organy krytyczne (punkty referencyjne w tym samym miejscu). Wyniki Wraz ze zmniejszaniem sie liczby aplikatorow wewnątrz jamy macicy, ksztalt izodoz referencyjnych pogarszal sie, a wzgledna dawka w pecherzu moczowy i odbytnicy znacząco wzrastala. Na przyklad, dawki na pecherz i odbytnice dla 3 kapsulek byly odpowiednio 1.5 i 2 razy wyzsze w porownaniu do dawek w aplikacjach z 9 kapsulkami. Minimalna liczba aplikatorow, dla ktorych rozklad dawki byl zadowalający wynosila 6. Wnioski W przypadkach, w ktorych do jamy macicy udaje sie wprowadzic mniej niz 6 aplikatorow, konieczne jest wykonanie planowania rozkladu dawki na podstawie serii skanow tomograficznych, co daje mozliwośc jego optymalizacji przez modyfikacje czasu postoju źrodla w poszczegolnych miejscach.

Wstep Podwyzszenie dawki w obszarze lozy po usunietym guzie u chorych leczonych metodą z zachowaniem narządu (ang. breast-conserving therapy, BCT) zmniejsza czestośc nawrotow miejscowych. W praktyce wyznaczenie obszaru lozy napotyka trudności. Zastosowanie BT ze środoperacyjnym umieszczeniem prowadnic w obszarze lozy guza pozwala zminimalizowac ryzyko popelnienia bledu lokalizacyjnego. Material i metody U 30 chorych na raka piersi (T1-3N0-2M0, w wieku 38–64 lat) leczonych BCT jako boost zastosowano BT ze środoperacyjnym wprowadzeniem miekkich prowadnic. Zabieg operacyjny stanowil pierwotne leczenie (11 ch) lub poszerzenie marginesu po uprzedniej biopsji ekscyzyjnej (19 ch). W obu przypadkach rownocześnie usuwano wezly chlonne. Podczas zabiegu dokonywano rekonstrukcji gruczolu. BT w dawce 15 Gy (1 Gy/puls/godz.) rozpoczynano nastepnego dnia, a napromienianie piersi wiązką zewnetrzną (RT) – po 1–4 tygodniach. Stosowano aparat microSelectron PDR zawierający źrodlo 192lr. Rozklad dawki w obszarze implantu wyznaczano komputerowo wg systemu paryskiego, stosując optymalizacje geo-metryczną objetościową. Wyniki Wprowadzenie prowadnic do BT przedluzalo zabieg o ok. 15 minut. Za wyjątkiem 2 chorych, zastosowano implant 2-plaszczyznowy z uzyciem 5–9 (średnio 8) prowadnic. Średnia objetośc leczona (V100) wynosila 37,6 cm3. Zabiegowi nie towarzyszylo zwiekszone krwawienie. BT POR byla bardzo dobrze tolerowana. Martwica tluszczowa, z koniecznością powtornego wyciecia tkanek, wystąpila u 1 chorej, co spowodowalo opoźnienie RT wiązką zewnetrzną o miesiąc. Wnioski Okolooperacyjna BT PDR jest prostą, dobrze tolerowaną przez chorych metodą podania dodatkowej dawki w leczeniu BCT. Środoperacyjne umieszczenie prowadnic umozliwia najbardziej dokladne wyznaczenie obszaru wysokiej dawki. Krotki okres obserwacji wiekszości chorych nie pozwala na ocene wynikow leczenia i poźnych nastepstw.

Purpose Spinal cord ependymomas are relatively rare neoplasms and their management is not well established. This retrospective analysis was performed to examine the outcome of patients with this malignancy treated at our institution between 1982 and 2002. Study group and methods Hospital charts of 12 patients (nine men and three women) at a median age of 33 years (range 8 to 58 years) were retrospectively analyzed. This series included nine extra-medullary and three intramedullary ependymomas. All patients were treated with primary surgery, but in all except two excision was incomplete. Postoperative radiotherapy was administered in ten patients. One patient received radiotherapy following surgical excision of the relapse and one did not receive postoperative treatment due to poor performance status. Results One patient was lost to follow-up. Of the remaining 11 patients, at a median follow-up of 5.5 years (range 1 month to 20 years), ten have been alive – one without evidence of the recurrence and eight without progression. There have been no radiotherapy-related serious side effects. One of two patients who did not receive radiotherapy after complete resection experienced spinal axis failure and was managed with salvage radiotherapy and chemotherapy. Conclusion Surgical excision followed by radiotherapy in cases of microscopic complete resection is well tolerated and effective management of spinaj cord ependymomas.

IntroductionRT plays an important role in the management of LABC, yet clinical outcomes still remain far from satisfactory. The aim of this study was to evaluate retrospectively factors determining local control in a large series of consecutive LABC pts managed with RT as the primary locoregional treatment.Material and methodsThe records of 261 primarily inoperable LABC pts treated between 1991 and 1997 at two institutions: Medical University of Gdansk, Poland and Velindre NHS Trust, Cardiff, UK were analysed. All pts received megavoltage RT to the breast with two tangential fields, and the adjacent lymph node areas were irradiated using customised fields. Due to a large scale of RT doses and fractionation schedules, normalised total dose (NTD) was calculated for all patients using a linear quadratic model. In 241 pts RT constituted the only local treatment and the remaining 20 pts were subsequently subjected to mastectomy. Most pts received chemotherapy and/or endocrine therapy prior or after RT.ResultsWithin the median follow-up of 37 months, locoregional recurrence occurred in 95 of 251 evaluable pts (38%). Three-year and five-year locoregional-free survival rates were 59% and 48%, respectively. At multivariate analysis of variables predicting the risk of locoregional relapse, inflammatory carcinoma (p

In this study we compared two methods of radiotherapy in patients with painful bone metastases: 20 Gy in five fraction in five consecutive days vs 8 Gy in one fraction. A total of 115 patients (34 males, 81 females), median age 56 years (23–80), were randomly allocated to one of the treatment arms. In 56 pts. Primary tumor was located in the breast, in 14 pts in the lung, in ten pts in the kidney, in seven pts in the prostate, and in 28 pts in other sites. A total of 146 metastatic bone lesions were irradiated, seventy five (51%) were treated with 20 Gy and seventy one (49%) – with 8 Gy. The most frequent location of metastatic lesions was spine (36%), followed by pelvis (25%), long bones (18%), ribs (12%) and other sites (12%). Treatment techniques included single field (73%) or two parallel opposed fields (27%). Complete pain relief was achieved in 36% of the lesions irradiated with 20 Gy and in 41% of those irradiated with 8 Gy. Partial improvement was observed in 46% and 43% of lesions, respectively. The median time to reappearance of pain in both groups was 5.4 a 4.8 months and 5.0 a 5.4 months respectively. We conclude that a single exposure to 8 Gy is of the same efficacy as 20 Gy in five fractions in pain control of bone metastases and should be recommended as routine management.

Material and method Between May 1999 and January 2001, 41 consecutive cervical cancer patients (pts), median age 46 yrs (range 29–68), were treated with concurrent cisplatin and pelvic irradiation with curative intent (29 pts FIGO stage IB “bulky”, IIB–IVA) or postoperatively (11 pts who had positive pelvic lymph nodes and/or involvement of the surgical margin and/or large and deeply invasive lesion). Adequate bone marrow function and normal serum creatinine were required. Cisplatin given as a 60-minute infusion, was administered weekly at the dose of 40 mg/sqm (max. 70 mg) for six cycles. Antiemetic therapy was routinely given. Three patients received irradiation on out-patient basis. Results A total of 145 cycles were administered. The median number of cisplatin cycles was 4 (range: 1–6). Overall, 65% of pts received at least four cycles of cisplatin. The reasons for chemotherapy discontinuation included low level of creatinine clearence (2 pts), worsening of performance status (3 pts), and myoclonia after cisplatin injection (1 pt). Moderate emesis occurred in one patient, grade 2 leukopenia in two other cases. There were no severe acute effects precluding the delivery of planned radiotherapy. At present six patients are still on therapy. Conclusion Pelvic radiotherapy combined with weekly cisplatin is feasible in a routine practice. This modality is also suitable for patients treated on out-patient basis.

Wstep i cel pracy Podstawową metodą leczenia chorych na raka trzonu macicy jest radykalny zabieg operacyjny. U wielu chorych w tej grupie wystepują jednak rownocześnie schorzenia internistyczne - choroby ukladu sercowo-naczyniowego, ukladu oddechowego, choroby metaboliczne lub zwyrodnienie ukladu kostno-stawowego, ktore w 3.5–9% przypadkow nie pozwalają na wykonanie zabiegu operacyjnego. U tych chorych jedynym mozliwym leczeniem jest radioterapia. W pracy przedstawiono wlasne doświadczenia dotyczące brachyterapii PDR Ir 192 z zastosowaniem domacicznych aplikatorow Normana Simona u chorych na raka trzonu macicy leczonych w Klinice Onkologii i Radioterapii AM w Gdansku w latach 2000–2004. Material i metody Ogolem BT PDR zastosowano u 9 chorych w wieku od 72 do 92 lat, ktore ze wzgledow internistycznych nie kwalifikowaly sie do leczenia operacyjnego, z wyjątkiem jednej chorej, u ktorej zastosowano BT przedoperacyjną. U 5 chorych zastosowano jedyne BT w dawce calkowitej 50–65 Gy (4–6 aplikacje), a u 3 dawke 20 Gy w 2 aplikacjach oraz dodatkowo teleterapie w dawce −50 Gy (dawka frakcyjna 2 Gy). Stosowano 2.5 Gy/ puls powtarzany co godzine. Wyniki Tolerancja leczenia byla bardzo dobra. W okresie obserwacji trwającej od 3 do 45 miesiecy (mediana 28 miesiecy), u zadnej chorej nie doszlo do poźnych odczynow popromiennych ze strony pecherza moczowego lub odbytnicy. 5 chorych, w tym chora operowana, po leczeniu BT PDR, czuje sie dobrze i nie stwierdza sie u nich nawrotu choroby. U 2 chorych doszlo do wznowy miejscowej, odpowiednio po 2.5 i po prawie 4 latach po zakonczeniu leczenia. Jedna chora zmarla z powodu. wspolistniejącego raka piersi. Jedna chora zmarla wkrotce po ukonczeniu leczenia. Wniosek Wstepne wyniki wskazują na dobrą tolerancje wewnątrzmacicznej brachyterapii PDR z zastosowaniem aplikatorow Normana Simona u chorych na raka trzonu macicy nie kwalifikujących sie do leczenia operacyjnego. U cześci chorych metoda ta pozwala uzyskac dlugotrwale przezycie bez cech nawrotu.

Cel Celem pracy bylo porownanie dwoch schematow paliatywnego napromieniania chorych na nieoperacyjnego NDRP. Oceniono tolerancje obu metod leczenia, ich wplyw na zmniejszenie dolegliwości i czas utrzymywania sie efektu paliatywnego, obiektywną odpowiedź i czas przezycia. Material i metody 100 chorych (90 mezczyzn i 10 kobiet) w wieku od 47 do 81 lat (średnia 66) zostalo losowo przydzielonych do napromieniania dawką 20 Gy/5x/5 dni (ramie A) lub 16 Gy/2x dzien 1 i 8 (ramie B). 84 chorych leczono z powodu miejscowo zaawansowanego NDRP, a u 16 obecne byly rowniez przerzuty odlegle. U 65 chorych rozpoznano raka plaskonablonkowego, u 9 gruczolakoraka, u 1 raka wielokomorkowego i u 25 nieokreślonego raka niedrobnokomorkowego. Charakterystyka kliniczna chorych i wyjściowy stopien nasilenia dolegliwości nie roznily sie pomiedzy grupami. Skutecznośc leczenia oceniano za pomocą kwestionariusza chorego, oceny lekarza i zdjecia radiologicznego klatki piersiowej. Wyniki 55 chorych zostalo przydzielonych do ramienia A, a 45 do ramienia B. 98 chorych otrzymalo zaplanowane leczenie, a 2 zmarlo w trakcie leczenia. Tolerancja leczenia byla dobra i nie roznila sie pomiedzy grupami. Najczestszym powiklaniem bylo popromienne zapalenie przelyku. Uzyskany efekt paliatywny w odniesieniu do wszystkich rejestrowanych objawow byl w obu grupach podobny. Czas przezycia byl znamiennie dluzszy w grupie leczonej dawką 16 Gy/2x w porownaniu do 20 Gy/5x (mediana odpowiednio 8.0 i 5.3 miesiecy; p=0.016). Wnioski Oba schematy napromieniania pozwalają na uzyskanie podobnego efektu paliatywnego. Ze wzgledu na wydluzony czas przezycia i dogodnośc stosowania, schemat 16 Gy/2x powinien byc zalecany w paliatywnym leczeniu NDRP.

Cel pracyOcena klinicznego znaczenia stężenia hemoglobiny (Hb) u chorych na raka szyjki macicy poddanych radykalnej radioterapii (RT).Materiał i metodyDokonano retrospektywnej analizy wyników leczenia 453 chorych na raka szyjki macicy w stopniu FIGO IB-IVA (średnia wieku 53 lata, zakres 41–67 lat), które w latach 1989–1999 otrzymały radykalną RT obejmującą napromienianie wiązką zewnętrzną oraz brachyterapię (BT). Dawka całkowita w punkcie referencyjnym ICRU wynosiła 50–97.6 Gy (mediana 81.5 Gy). Dokonano oceny rokowniczej stężenia Hb w momencie rozpoczęcia RT (pHb) oraz w ostatnim tygodniu RT. Chore podzielono na dwie grupy, przyjmując stężenie Hb 12 g/dL jako punkt odcięcia. Dodatkowo oceniono wpływ wybranych czynników związanych z chorą, guzem oraz leczeniem. Wpływ poszczególnych zmiennych na wyniki leczenia oceniono przy użyciu analizy jedno- i wieloczynnikowej.WynikipHb < 12 g/dL stwierdzono u 33% chorych. U 20% chorych występowała niedokrwistość (pHb < 11 g/dL). Obniżenie stężenia Hb w czasie RT odnotowano u 64% chorych, a wzrost u 34% chorych. W całej grupie, prawdopodobieństwo 5-letniego przeżycia całkowitego (OS) oraz przeżycia bez nawrotu raka (DFS) wynosiło odpowiednio: w stopniu IB - 71% i 70%, w II – 60% i 59%, oraz w III-IVA – 28% i 26%. Stężenie pHb – 12 g/dL w porównaniu z pHb < 12 g/dl wiązało się z dłuższym OS (mediana czasu przeżycia odpowiednio 66.2 i 22.2 mies., (p=0.0001) i dłuższym DFS (p=0.001), a także wyższą szansą wyleczenia miejscowego (LC) (p=0.0043). Do nawrotu w miednicy doszło ogółem u 21% chorych, a u 30% wystąpiły odległe przerzuty. Do rozsiewu raka doszło znamiennie częściej u chorych z pHb < 12 g/dL w porównaniu z pozostałymi chorymi (40% vs. 25%, p=0.001). Obniżenie Hb pod koniec RT wiązało się z krótszym DFS i LC, nie miało natomiast wpływu na OS. Wyższe stężenie pHb oraz niższy stopień FIGO, a także jednostronne zajęcie przymacicza w stopniu III okazały się niezależnymi czynnikami związanymi z dłuższym OS i DFS. Zmiany stężenia Hb w czasie leczenia, wiek chorych - 65 vs.

Wstep Brachyterapia pulsacyjna (BT PDR) lączy zalety radiobiologiczne metody LDR oraz techniczne metody HDR. Z tych powodow jest szczegolnie przydatna w przypadkach powtornej radioterapii, obarczonej wysokim ryzykiem powiklan. Obok popularnych technik środjamowych i środtkankowych BT stosuje sie takze BT kontaktową, ktora wymaga sporządzenia indywidualnych utrzymywaczy prowadnic. Material i metody Przedstawiono 3 przypadki chorych poddanych kontaktowej BT PDR z uzyciem indywidualnie wykonanych aplikatorow. W2 przypadkach bylo to powtorne napromienianie po radykalnej radioterapii (RT) raka okolicy oczodolu oraz raka zatoki szczekowej, a w 1 stanowila element pierwotnej radykalnej RT. W powtornym napromienianiu stosowano dawke 50 Gy, a w skojarzonej RT 15 Gy (w obu zastosowaniach 0.6 Gy/puls/1godzine). Rozklad dawki obliczano komputerowo przy uzyciu systemu PLATO na podstawie zdjec TK lub rtg. Akrylowe aplikatory wykonywano na podstawie wycisku pobranego przy uzyciu masyelastomerowej. Wyniki Uzyskano dokladne dopasowanie aplikatorow do jam ciala i/lub lozy po usunietych guzach, co pozwolilo uzyskac zadowalający rozklad dawki i zapobiegalo przemieszczeniom aplikatorow w trakcie leczenia. Chorzy tolerowali leczenie bardzo dobrze. Ostry odczyn popromienny o niewielkim nasileniu obserwowano po uplywie 2–3 tygodni od zakonczenia leczenia. Wnioski Wykonanie indywidualnych aplikatorow umozliwia przeprowadzenie BT w trudno dostepnych obszarach anatomicznych. Dzieki precyzyjnie odwzorowującym podloze nowoczesnym elastomerowym masom stomatologicznym udaje sie wykonac dokladnie dopasowane aplikatory do BT kontaktowej. Uzycie techniki PDR pozwala na precyzyjne napromienienie zaplanowanej objetości przy rownoczesnej ochronie zdrowych tkanek.

WstępWyniki badań klinicznych dotyczących sposobu frakcjonowania dawki w paliatywnym leczeniu przerzutów do kości w przebiegu nowotworów złośliwych wskazują na jednakową skuteczność jednej frakcji (najczęściej 8 Gy) w porównaniu z kilkoma frakcjami napromieniania. Pomimo tych danych, nadal powszechnie stosowana jest frakcjonowana radioterapia. Celem pracy była ocena sposobu napromieniania dużej, niewyselekcjonowanej grupy chorych leczonych z powodu przerzutów do kości w jednej instytucji.Materiał i metodyAnalizie poddano sposób napromienia 1754 przerzutów do kości u 1165 chorych leczonych w AM w Gdańsku w latach 1995–2002. Udział ognisk napromienianych z zastosowaniem jednej lub kilku frakcji był oceniany w odniesieniu do okresu leczenia i cech klinicznych.WynikiNapromienianie z wykorzystaniem jednej frakcji (8 Gy lub 10 Gy) zastosowano łącznie w 327 lokalizacjach (19%). Odsetek chorych napromienianych z zastosowaniem jednej frakcji wyniósł 28% w okresie 2001–2002 w porównaniu do 15–20% w latach 11995–2000 (p

To asses the role of surgery in SCLC we performed a retrospective analysis of survival in two groups of LD patients (pts) treated between 1982 and 1995. In one group (67 pts) complete resection was followed by chemotherapy, the other (67 pts) was treated with conventional nonsurgical management. In all operated pts the diagnosis of SCLC was established only after the examination of surgical specimen. The non-surgical group was selected using “pair-matched case-control” methodology out of 176 LD pts potentially suitable for surgery (i. e. no pleural effusion or other local advancement, no supraclavicular lymph node involvement, good PS) but treated with non-surgical approach. Total series included 109 males and 25 females, 20 T1 and 114 T2 disease, 51 N0, 43 N1 and 40 N2 disease. In the surgical group 23 pts received prophylactic cranial irradiation and in the non-surgical group 39 pts received thoracic irradiation. The most important prognostic factors were well balanced between both groups. Median survival in pts treated with and without surgery was 22 months and 11 months, respectively (p

Najlepiej poznanym czynnikiem ryzyka zachorowania na raka pluca jest palenie papierosow. Skladniki dymu tytoniowego uszkadzają DNA komorek nablonka blony śluzowej oskrzeli, zaburzają miejscowe i ogolne mechanizmy obronne i prowadzą do genetycznych i epigenetycznych zmian w nablonku, ktorych wynikiem moze byc rak pluca. Szacuje sie, ze 5–10% spośrod nalogowych palaczy tytoniu choruje na ten nowotwor. W przeciwienstwie do innych czestych nowotworow, takich jak rak piersi, szyjki macicy lub prostaty, w raku pluca nie ma skutecznych badan przesiewowych. Zatem wyodrebnienie biologicznych cech, ktore warunkują wiekszą „wrazliwośc” na kancerogenne substancje zawarte w dymie tytoniowym, umozliwiloby określenie populacji o szczegolnie wysokim ryzyku zachorowania na ten nowotwor. To, z kolei, umozliwiloby wczesne wprowadzenie dzialan interwencyjnych. Dotychczasowe badania wskazują ze zwiekszone ryzyko zachorowania u nalogowych palaczy tytoniu moze byc spowodowane polimorfizmem genowym w obrebie genow metabolizujących ksenobiotyki, genow naprawczych (zdolnośc do rozpoznania i naprawy uszkodzen) oraz genow waznych dla podstawowych czynności komorki, takich jak proliferacja, wzrost i roznicowanie lub zdolnośc do apoptozy. Ostatnie doniesrenia wskazują, ze polimorfizm niektorych genow naprawczych z systemu base excision repair (prowadzący do mniejszej aktywności kodowanych przez nie enzymow), moze sie wiązac z wielokrotnie zwiekszonym ryzykiem zachorowania na raka pluca. Wykazano takze, ze jednoczesne wystepowanie u osoby palącej tyton kilku wariantowych genow, na przyklad w obrebie genow kodujących enzymy metabolizujące ksenobiotyki, jest związane ze znacząco wiekszym ryzykiem zachorowania na ten nowotwor.Wydaje sie, ze dotychczasowe badania dają podstawe do podjecia probwyodrebnienia “molekularnego profilu” wrazliwości na kancerogeny zawarte w dymie tytoniowym.

Zalozenia i cel pracy Odczyny popromienne wystepujące u chorych na nowotwory glowy i szyi istotnie upośledzają ich jakośc zycia. Istnieją dane sugerujące, ze amifostyna moze wywolywac dzialanie ochronne na tkanki zdrowe znajdujące sie w polu napromieniania i przez to poprawiac jakośc zycia. Celem pracy jest dynamiczna tego zagadnienia. Material i metodyka Ocene jakości zycia przeprowadzono trzykrotnie (przed rozpoczeciem leczenia, dwa tygodnie po rozpoczeciu napromieniania i trzy miesiące po zakonczonej terapii) przy uzyciu kwestionariuszy EORTC OLQ-C30 i QLQ-H&N35. Badaniami objeto 61 chorych przydzielonych losowo do radioterapii z zastosowaniem lub bez amifostyny. Wyniki Nie uzyskano zadnych znamiennych statystycznie roznic związanych ze stosowaniem amifostyny. Jakośc zycia chorych pogorszyla sie po rozpoczeciu leczenia. Leczenie zmienilo ich sytuacje zawodową, a takze funkcjonowanie poznawcze, emocjonalne i spoleczne (co wiązalo sie z trudnościami z mowieniem czy jedzeniem). Napromienianiu towarzyszyl szereg niepoządanych objawow takich, jak nasilenie zmeczenia, bol, a takze dolegliwościami ze strony jamy ustnej (problemy z przelykaniem, zaburzenia laknienia, trudności w otwarciu ust, problemy w czuciu smaku i zapachu, suchośc w ustach, kaszel, gesta ślina). Te wszystkie objawy utrzymywal sie w trzy miesiące po zakonczonej radioterapii. Wnioski Jakośc zycia chorych pogarsza sie po rozpoczeciu napromieniania i stan ten utrzymuje sie jeszcze w trzy miesiące po zakonczeniu leczenia. W tym okresie amifostyna nie ma istotnego wplywu na jakośc zycia.

Lung cancer is the leading cause of cancer death around the world. Non-small cell lung cancer (NSCLC) accounts for three quarters of all lung tumors. Surgery is the cornerstone of treatment in localized NSCLC but only 20% of patients are considered surgical candidates at presentation. The vast majority of patients cannot be subjected to surgery either because of tumor advancement or poor medical condition. Radiation therapy has traditionally been considered the mainstay of treatment in inoperable stage III disease. Irradiation, however, is in principle used for palliation since in most instances this method does not allow for eradication of bulky disease in the thorax. Moreover, radiotherapy does not prevent uncontrolled systemie disease, which is the major cause of death in locally advanced NSCLC. In consequence, the prognosis of patients with locally. advanced tumoursis dismal and has remained essentially unchanged within the last decades. The five-year survival rates after irradiation vary between 3 and 6%. One of the attempts to improve the outcome is combining radiation with chemotherapy. This strategy seems to be particularly interesting as it may potentially increase the cure rate not only by improved locoregional tumour controi butaiso by elimination of micrometastases outsidethe radiotherapy field. Chemotherapy and radiation may be applied in sequence ar concurrently. The results of phase III triais of radiation alone vs combined therapy using platinum based regimens demonstrated some survival benefit. The positive impact of chemotherapy was also demonstrated in the metaanalysis. Of the two strategies (chemotherapy followed by radiotherapy or concurrent chemoradiotherapy, the latter was found to be superior to sequential application but at the expense of increased early toxicity. The value of new agents (taxanes, vinorelbine, gemcitabine and topoisomerase inhibitors) in combined modality therapy of NSCLC seems to be promising, but warrants further clinical evaluation. In conclusion, chemotherapy may be usetul as an adjunct to radiation in locally advanced NSCLC. However, the benefit of combined approach, in particular concomitant chemoradiation, should be balanced against increased toxicity.

Growing interest in the use of combined modality approaches for bladder-sparing procedures force radiation oncologists to optimise methods of radical radiotherapy. Since treatment policies have changed considerably over the last years, in this retrospective study we analysed feasibility of radical radiotherapy and outcomes of patients treated in our institution between 1992 and 2000. Study group comprised 49 consecutive BC patients aged 43 to 80 years (median 71), including three cases with clinically involved pelvic lymph nodes. There were 45 urothelial, and four other types of cancer (grade 1- four, 2 – 21, 3-nine, and unknown -14 cases). Six patients were referred for radiotherapy after nonradical operation. Treatment was delivered with the use of 60Co or LA five days a week, without planned interruptions. Thirty-two patients received elective irradiation of the pelvic lymph nodes to the dose 40 to 48 Gy, followed by the boost to the bladder to the total dose 60 to 66 Gy. Seventeen patients received total dose of 58 to 62 Gy to the bladder and perivesical tissue. Fraction doses ranged from 1.8 to 2.0 Gy. Treatment was prematurely stopped due to disease progression (PD), patient refusal, uraemia, in one case each, and intractable diarrhoea in six cases. After a median follow-up of 14 months (range 1 – 102) 23 patients died of PD. Median survival in the entire group is 159 months. Results of this study confirm relative efficacy of radiotherapy in BC. Further refinement of radiotherapy techniques is warranted to improve the outcome.

A prospective, randomized study was conducted in eight Polish institutions to compare the value of two fractionation schemes of palliative radiotherapy for inoperable non-small cell lung cancer. Assessed was the impact of either treatment on the degree and duration of relief of tumor-related symptoms and on patient's performance status. Secondary endpoints included treatment side-effects, objective response and overall survival. One hundred patients were randomly assigned to the dose of 20 Gy/5×/5 days (Arm A) or 16 Gy/2×/8 days (Arm B). There were 90 men and 10 women aged between 47 and 79 (mean 66). Eighty four patients had locally advanced tumor and 16 patients had metastatic disease. Squamous cell carcinoma was diagnosed in 65 patients, adenocarcinoma – in 9 patients, large cell carcinoma – in 1 patient and unspecified non-small cell carcinoma – in 25 patients. Fifty five patients were assigned to Arm A and 45 – to Arm B. Ninety eight patients received assigned treatment whereas two patients died before the end of treatment. The final results of the study will be presented at the conference.

Mutacje supresorowego genu p53 występują w komórkach 30–50% niedrobnokomórkowych i 80–90% drobnokomórkowych raków płuca. Najczęstrze są punktowe mutacje typu “missense” umiejscowione w egzo-nach od 5 do 8. Poza tym regionem stwierdza się około 15% mutacji, przy czym z reguły są to mutacje typu “nonsense”. Większość zaburzeń struktury genu p53 prowadzi do nieprawidłowej ekspresji białka p53. Jakkolwiek stwierdza się również inne mechanizmy (np. wiązane białkiem mdm2), które prowadzą do upośledzenia funkcji białka p53. W surowicy około 20% chorych na raka płuca występują przeciwciała przeciw białku p53, będące najpewniej wynikiem immunogennego działania nieprawidłowego białka na układ obronny chorego. W pracy przedstawiono wyniki dotychczasowych doniesień, z uwzględnieniem własnych badań, dotyczących rokowniczej wartości wymienionych zaburzeń.