Search

The Last Supper from Monterrei Castle, which has scarcely been studied, not only has an unusual theme but also unusual dimensions for an example of Galician art from the Ancient Regime. By combining cultural history and formal and iconographic studies, we analyse the painting with three initial hypotheses: its origin in a Jesuit foundation, its connection to Juan A. García de Bouzas and the use of a Flemish engraving as a model. The attribution to the College of Monterrei is supported by its IHS and the significance of the subject within the Society of Jesus. Moreover, we explain its probable presence in the “Museo de Pinturas de Orense” (1845-1852). There is plenty of evidence regarding the authorship by Bouzas or his workshop; from other works for the Jesuits, to formal and technical similarities with his own works and those of his master Luca Giordano. However, the lack of documentation forces us to propose a mere attribution. Finally, we have found the main artistic source of the work: an engraving by Johann Sadeler I –based on a painting by the Italo-Flemish artist Peter de Witte– that heads a dispersed artistic family of which, for the first time, we identify or link some copies. La Santa Cena del Castillo de Monterrei, de excepcional tema y dimensiones en el arte gallego de la Edad Moderna, apenas ha sido estudiada. Combinando la historia cultural y el estudio formal e iconográfico, analizamos la pintura con tres hipótesis de partida: su procedencia de una fundación jesuítica, su vinculación con Juan A. García de Bouzas y el uso de un modelo grabado flamenco. La adscripción al Colegio de Monterrei se ve respaldada por su IHS y la significación del tema para la Compañía. Además, exponemos su probable presencia en el “Museo de Pinturas de Orense” (1845-1852). De la autoría de Bouzas o su taller hay numerosos indicios: desde otros trabajos para los jesuitas hasta similitudes formales y técnicas con obras propias y de su maestro Luca Giordano. No obstante, la falta de documentación nos obliga a proponer una mera atribución. Por último, localizamos la principal fuente artística de la obra: un grabado de Johann Sadeler I basado en una pintura del ítalo-flamenco Peter de Witte que encabeza una dispersa familia artística de la que por primera vez identificamos o relacionamos algunas copias. [gl] A Santa Cea do Castelo de Monterrei, de excepcional tema e dimensións na arte galega da Idade Moderna, apenas ten sido estudada. Combinando a historia cultural máis o estudo formal e iconográfico, analizamos a pintura con tres hipóteses de partida: a súa procedencia dunha fundación xesuítica, a súa vinculación con Juan A. García de Bouzas e o uso dun modelo gravado flamengo. A adscrición ao Colexio de Monterrei vese respaldada polo seu IHS e a significación do tema para a Compañía. Ademais, expoñemos a súa probable presenza no “Museo de Pinturas de Orense” (1845-1852). Da autoría de Bouzas ou o seu taller hai numerosos indicios: dende outros traballos para os xesuítas ata similitudes formais e técnicas con obras propias e do seu mestre Luca Giordano. Porén, a falta de documentación obríganos a propoñer unha mera atribución. Por último, localizamos a principal fonte artística da obra: un gravado de Johann Sadeler I baseado nunha pintura do italoflamengo Peter de Witte que encabeza unha dispersa familia artística da que por primeira vez identificamos ou relacionamos algunhas copias.

Dilin miraslarından biri olan deyimler, bir fikri kısa ve öz bir şekilde ifade etmeleri bakımından son derece önem arz etmektedirler. Deyimler gerçek anlamlarının yanı sıra kinaye ve mecaz yoluyla farklı anlamları da karşılarlar. Pek çok şair, şiirlerinin anlam katmanlarını genişletmek ve sözlerinin etkileyiciliğini artırmak amacıyla deyimlerden istifade etmiştir. Bu deyimlerden biri de “ak sadeler giyinmek” deyimidir. “Beyaz” anlamına gelen “ak” kelimesi ile “astarsız, süssüz, tek kat elbise” anlamını da taşıyan “sade” kelimesinin “giyinmek” fiiliyle birleşmesiyle oluşan bu deyim, sözlüklerde yer almamasına karşın edebi metinlerde gerçek anlamını da çağrıştıracak şekilde kullanılmıştır. Söz konusu deyimin, metin içerisindeki bağlamı göz önünde bulundurulduğunda, birbirine tamamen zıt anlamlara geldiği görülmüştür. Divan şairleri kimi zaman yasemin çiçeğine, kimi zaman gökteki aya, kimi zaman sevgiliye ve kimi zaman da ağaçlara “ak sadeler giydirerek” beytin hayal dünyasını genişletmişlerdir. Şairlerin, şiirlerinde yer verdikleri “ak sadeler giyinmek” deyiminin kullanıldığı şiirler incelendiğinde, bazı toplumsal adet ve geleneklere gönderme yaptıkları da görülmüştür. “Ak sadeler giyinmek” deyimi bazı şiirlerde “beyazlara bürünmek, yeniden canlanmak, doğmak, ortaya çıkmak, görünmek” anlamında kullanılırken bazı şiirlerde ise “ölmek, kefen giymek, kefenlenmek” anlamını taşımaktadır. Bu anlamlardan biri hayatı ifade ederken diğeri de tam tersi olan ölümü anlatmaktadır. Aynı deyimin tamamen zıt iki anlamı ihtiva etmesi Türkçenin zenginliğinden kaynaklanmaktadır.

Bu çalışmada; gönüllüsadelerin bir alt grubu olarak bilinen ‘köylüleşen gönüllü sadeler’ mercekaltına alınmaktadır. Son senelerde eko çiftlikler ve komün köylerin sayısınınartışı, şehirleşmenin ve hızlı tüketimin amaç hâline geldiği günümüzde farklıyaşam tarzlarının mümkün olabildiğini göstermektedir. Şehirden koparak kırsalbölgelere yerleşen gönüllü sadeler, gösterişçi/lüks/aşırıtüketimden uzak durma ve bireysel/kolektif üretim gibi zengin bir tüketimkarşıtlığı tutum ve davranış setiyle yaşamaktadır. Bu şekilde yaşamayı seçen bugrubun günlük yaşamının ve sosyal dinamiklerinin anlaşılması farklı akademikdisiplinler için önem taşımaktadır. Etnografikyöntemden yararlanılan bu çalışmada; katılımcıgözlem, derinlemesine görüşme ve belge inceleme gibi farklı nitel araştırmatekniklerinden yararlanılmıştır. Araştırmanın ilk evresinde gönüllü sadeliğinçerçevesinin daha belirgin şekilde çizilebilmesi için pilot araştırmayabaşvurulmuştur. Nihai araştırma evresinde on iki katılımcının yaşam alanlarıziyaret edilmiş ve buralarda konaklanılarak katılımcılarla zaman geçirilmiştir.Araştırmacı ayrıca çiftlik işlerine aktif katılım yoluyla katılımcılarınyaşadığı hayatı daha detaylı bir şekilde anlamayı amaç edinmiştir. Araştırmabulguları, gönüllü sadelik olgusunun tüketim karşıtlığının bireysel ve kolektifbağlamda birçok öğesini barındırdığını göstermektedir. Köylüleşmiş gönüllüsadeler, öncelikle kendileri ve aileleri için sürdürülebilir bir hayat kurmaisteğiyle kırsal bölgelere yerleşmekte, toplumun diğer üyelerinin ve gelecekkuşakların desteklenmesi amacı bireysel nedenlere eklemlenmektedir.

Smith Paul J. La Fontaine et les Fables d’Ésope, avec les figures de Sadeler (1689). In: Le Fablier. Revue des Amis de Jean de La Fontaine, n°30, 2019. La Fontaine et la culture européenne au carrefour des Fables (i) pp. 47-51.

This paper analyzes three images that demonstrate and express a sense of death in the European 17th century. These are pictures of the Flemish Philipp Sadeler (1550-1600) who helped to illustrate the book “ReverendiPatrisHieremiaeDrexelii, opera omnia”, published in Latin, in Germany, in 1680, and written by the German Jesuit Jeremias Drexel (1581- 1638). The aim is to analyze the functions and possible symbolic meanings attributed to these images by European Christian-Catholic groups of the period, in order to understand how the subjects thought or imagined death. Este texto analisa três imagens que evidenciam e expressam determinado sentido da morte no século XVII europeu. Trata-se de gravuras do flamengo Philipp Sadeler (1550-1600), que ajudaram a ilustrar a obra “Reverendi Patris Hieremiae Drexelii, opera omnia”, publicada em latim, na Alemanha, em 1680, e escrita pelo jesuíta alemão Jeremias Drexel (1581-1638). Busca-se analisar as funções simbólicas e significados possíveis atribuídos a estas imagens pelos grupos cristãos-católicos europeus do período, de modo a compreender como os sujeitos pensavam ou imaginavam a morte.

This paper analyzes three images that demonstrate and express a sense of death in the European 17th century. These are pictures of the Flemish Philipp Sadeler (1550-1600) who helped to illustrate the book “ ReverendiPatrisHieremiaeDrexelii, opera omnia ”, published in Latin, in Germany, in 1680, and written by the German Jesuit Jeremias Drexel (1581- 1638). The aim is to analyze the functions and possible symbolic meanings attributed to these images by European Christian-Catholic groups of the period, in order to understand how the subjects thought or imagined death.