Back to Search Start Over

La disociación de masas: incidencia de la estructura en la forma arquitectónica

Publication Year :
2023

Abstract

[Resumen] Si llamamos masas activas a las masas arquitectónicas con función portante y masas pasivas a las masas sin función portante –sólo de cierre–, podemos estudiar la relación que se establece entre ambas a lo largo de la historia. Esta sencilla idea resulta útil para abordar un análisis metódico (o un método de análisis) de la incidencia que la estructura ha tenido en la evolución de la forma arquitectónica. En la arquitectura tradicional se produce identificación generalizada entre la masa activa y la masa pasiva. Podemos hablar, por lo tanto, de una arquitectura de masas asociadas. Con la llegada de nuevos materiales, tras la revolución industrial, las posibilidades estructurales cambian. Esto da lugar a la separación entre la masa activa y la masa pasiva, y podemos hablar de una arquitectura de masas disociadas. La disociación entre la masa activa y pasiva posibilita la aparición de un nuevo elemento de composición independiente, que es la propia estructura. Sin embargo, no toda la arquitectura moderna es disociada, mateniéndose la vigencia de la asociación en parte de la producción arquitectónica. Atendiendo a la relación entre la masa activa y pasiva se propone la clasificación de la disociación arquitectónica.<br />[Resumo] Se chamamos masas activas ás masas arquitectónicas con función de carga e masas pasivas ás masas sen función de carga –só de peche–, podemos estudar a relación establecida entre ambas ao longo da historia. Esta idea sinxela é útil para abordar unha análise metódica (ou un método de análise) da incidencia que tivo a estrutura na evolución da forma arquitectónica. Na arquitectura tradicional hai una identificación xeralizada entre a masa activa e a masa pasiva. Podemos falar, pois, dunha arquitectura de masas asociadas. Coa chegada de novos materiais, depois da Revolución Industrial, as posibilidades estruturais cambian. Isto dá lugar á separación entre a masa activa e a masa pasiva, e podemos falar dunha arquitectura de masas disociadas. A disociación entre a masa activa e pasiva permite a aparición dun novo elemento de composición independente, que é a propia estrutura. Porén, non toda a arquitectura moderna é disociada, mantendo a vixencia da asociación en parte da producción arquitectónica. Considerando a relación entre masa activa e pasiva, proponse a clasificación da disociación arquitectónica.<br />[Abstract] If we name active masses to architectural masses with load‐bearing function and passive masses to masses without loadbearing function –only closure–, we can study the relationship between them throughout history. This simple idea is useful to approach a methodical analysis (or an analysis method) of the incidence that the structure has had in the evolution of the architectural form. In traditional architecture there is a general identification between the active mass and the passive mass. We can talk, therefore, about associated masses architecture. With the arrival of new materials, after the Industrial Revolution, the structural possibilities change; this leads to the separation between the active mass and the passive mass, and we can talk about dissociated masses architecture. The dissociation between the active and passive mass enables the appearance of a new independet composition element, which is the structure itself. However, not all modern architecture is dissociated, since in part of contemporary architecture the use of the association is maintained. Considering the relationship between active and passive mass, a classification of architectural dissociation is proposed.

Details

Database :
OAIster
Notes :
Martínez Raído, José Luis
Publication Type :
Electronic Resource
Accession number :
edsoai.on1390861177
Document Type :
Electronic Resource